OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Klets hier gerust verder. 
Over pubers, kinderen, kleuters, baby's, kerst, Pasen, zomer en herfst en alles ertussenin.
Sport, scholen, puisten, kleding, en anderszins. Meubels, huizen, geld, ook goed.
[ Bericht 1% gewijzigd door De_Taartjesfee op 13-03-2018 09:29:39 ]
Over pubers, kinderen, kleuters, baby's, kerst, Pasen, zomer en herfst en alles ertussenin.
Sport, scholen, puisten, kleding, en anderszins. Meubels, huizen, geld, ook goed.
[ Bericht 1% gewijzigd door De_Taartjesfee op 13-03-2018 09:29:39 ]
I`m not weird. I`m limited edition.
Anderszins?
Mag ik hier naar hartelust stuiteren? Ik heb donderdag een sollicitatiegesprek en ik ben echt helemaal door het dolle.
Het moet gewoon ook echt, heel erg klaar op mijn eigen werk, echt HEEL ERG, maar ook... ik wil dit!
Voor velen zal het te luguber zijn, maar ik heb gisteren een dag stage gelopen in een mortuarium en het was zo interessant en het ging zo goed. Het was voor het eerst dat ik overledenen waste en verzorgde, maar het ging me supergoed af. Morgen mag ik weer een dag. En dan dus donderdag die sollicitatie. Voor uitvaartverzorger, echt wat ik wil dus. Gaat mega-gecompliceerd zijn met diensten en kinderen en whatnot, maar ik wil het zo graag!
En dus stuiter ik. Er zit een bal energie in mijn buik, dat wil je niet weten.
Mag ik hier naar hartelust stuiteren? Ik heb donderdag een sollicitatiegesprek en ik ben echt helemaal door het dolle.
Het moet gewoon ook echt, heel erg klaar op mijn eigen werk, echt HEEL ERG, maar ook... ik wil dit!Voor velen zal het te luguber zijn, maar ik heb gisteren een dag stage gelopen in een mortuarium en het was zo interessant en het ging zo goed. Het was voor het eerst dat ik overledenen waste en verzorgde, maar het ging me supergoed af. Morgen mag ik weer een dag. En dan dus donderdag die sollicitatie. Voor uitvaartverzorger, echt wat ik wil dus. Gaat mega-gecompliceerd zijn met diensten en kinderen en whatnot, maar ik wil het zo graag!
En dus stuiter ik. Er zit een bal energie in mijn buik, dat wil je niet weten.
***
Heb de OP maar effe netjes gemaakt ja, had er nog niet naar gekekenquote:Op dinsdag 13 maart 2018 09:25 schreef Brighteyes het volgende:
Anderszins?
Mag ik hier naar hartelust stuiteren? Ik heb donderdag een sollicitatiegesprek en ik ben echt helemaal door het dolle.
Voor velen zal het te luguber zijn, maar ik heb gisteren een dag stage gelopen in een mortuarium en het was zo interessant en het ging zo goed. Het was voor het eerst dat ik overledenen waste en verzorgde, maar het ging me supergoed af. Morgen mag ik weer een dag. En dan dus donderdag die sollicitatie. Voor uitvaartverzorger, echt wat ik wil dus. Gaat mega-gecompliceerd zijn met diensten en kinderen en whatnot, maar ik wil het zo graag!
En dus stuiter ik. Er zit een bal energie in mijn buik, dat wil je niet weten.
En tofheid BE, ik duim voor je!
I`m not weird. I`m limited edition.
Oh wat onwijs spannend BE!!
Ik ga keihard duimen!!
Ik ga keihard duimen!!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Het is lastig te omschrijven Roomsnoes, ik heb echt al heel erg lang een fascinatie voor dit vak en de dood en alles erom heen.quote:
Tof BE! Ik duim voor je!
Interessant vakgebied heb je. Mag ik vragen wat je zo aantrekt daar in?
Wat me aantrekt is de intensiteit en de afwisseling van het vak. De druk is hoog (je kan dit maar 1 keer doen en dan moet het wel gewoon goed zijn), de diversiteit is groot (de ene familie (of anderszins naasten) is de andere niet), emoties spelen een grote rol (niet alleen verdriet, maar ook onderlinge dynamiek tussen de verschillende naasten) wat een enorm contrast is met het voornamelijke e-mail verkeer wat ik nu doe..
Een werkdag kan bijvoorbeeld beginnen met een eerste gesprek met naasten, waarna je aan de slag gaat met het regelen van van alles, moet de overledene nog overgebracht worden van bijv. het ziekenhuis naar huis, wat wil de familie met de verzorging van de overledene (evt. doe je dat zelf) etc. etc. maar 's middags heb je misschien wel een uitvaart van een andere, dus daar moet je even goed het draaiboek nalopen, even kortsluiten met de dragers bijvoorbeeld, staat alles in de aula zoals afgesproken etc. etc.
[ Bericht 11% gewijzigd door BE op 13-03-2018 10:00:53 ]
***
Wat gaaf, BE! Ik duim voor je! Het lijkt mij een erg mooi vak, zwaar en vast niet voor iedereen geschikt, maar een goed afscheid kan zo waardevol zijn.
Het lijkt mij een erg mooi vak, zwaar en vast niet voor iedereen geschikt, maar een goed afscheid kan zo waardevol zijn.
Je komt natuurlijk veel dicht bij mensen in een hele tekenende situatie. Kan me voorstellen dat dat je trekt ja. Je weet nooit van tevoren wat voor familie je aantreft natuurlijk.
Ik weet nog bij het overlijden van mijn vader dat er twee jonge mannen kwamen om hem mee te nemen. Wij waren nog boven bij mijn vader (mijn moeder, mijn zus, ik en mijn oom en tante). Mijn vader overleed na een ziekbed en we waren allemaal ergens opgelucht dat het voorbij was. En we zijn geen familie met zwaarmoed zeg maar. Dus die mannen staan daar statig in de huiskamer te wachten. Komt eerst mijn oom en tante naar beneden en biedt ze een stoel en een kopje thee aan. «Nee hoor dank u wel», zeggen ze beleefd. Toen kwam ik naar beneden en bood ze hetzelfde aan. En toen mijn zus. En toen mijn moeder
Die hadden kennelijk een instructie «eerbiedig blijven staan» gekregen, maar zo zijn wij dus niet. Ik kreeg er de slappe lach van
Ik weet nog bij het overlijden van mijn vader dat er twee jonge mannen kwamen om hem mee te nemen. Wij waren nog boven bij mijn vader (mijn moeder, mijn zus, ik en mijn oom en tante). Mijn vader overleed na een ziekbed en we waren allemaal ergens opgelucht dat het voorbij was. En we zijn geen familie met zwaarmoed zeg maar. Dus die mannen staan daar statig in de huiskamer te wachten. Komt eerst mijn oom en tante naar beneden en biedt ze een stoel en een kopje thee aan. «Nee hoor dank u wel», zeggen ze beleefd. Toen kwam ik naar beneden en bood ze hetzelfde aan. En toen mijn zus. En toen mijn moeder
Die hadden kennelijk een instructie «eerbiedig blijven staan» gekregen, maar zo zijn wij dus niet. Ik kreeg er de slappe lach van
En dit is dus ook waarom ik het wil gaan doen. Omdat ik echt denk dat ik er goed in zal zijn en ook goed aan zal kunnen voelen waar een familie wel of niet behoefte aan heeft. De ene familie is wat formeler en zou dat soort statigheid ook waarderen, de andere krijgt daar idd juist de kriebels van en kan eigenlijk pas echt lekker met je werken als je wel eerst dat kopje thee neemt.
Ik ga nu dus solliciteren bij een grotere onderneming, daar zal het wat meer werken op de klok zijn, maar over een paar jaar wil ik alsnog voor mezelf gaan beginnen, denk ik, en dan kan ik nog persoonlijker werken. Meer tijd nemen als dat nodig is.
Maar dan nog is het wel zo dat de 'vervoerders' vaak ook echt niet meer doen dan dat, iemand ophalen en naar een andere plek brengen en dat dat voor hen ook precies genoeg contact is met de naasten.
Maar dan nog denk ik dat het niet altijd zo stijfjes hoeft te zijn.
Gisteren tijdens de stage werden er ook een aantal overledenen opgehaald door diverse vervoerders en daar zitten dan inderdaad ook wel 'de mannen met slechtzittende, goedkope pakken bij' ja.
Ik ga nu dus solliciteren bij een grotere onderneming, daar zal het wat meer werken op de klok zijn, maar over een paar jaar wil ik alsnog voor mezelf gaan beginnen, denk ik, en dan kan ik nog persoonlijker werken. Meer tijd nemen als dat nodig is.
Maar dan nog is het wel zo dat de 'vervoerders' vaak ook echt niet meer doen dan dat, iemand ophalen en naar een andere plek brengen en dat dat voor hen ook precies genoeg contact is met de naasten.
Maar dan nog denk ik dat het niet altijd zo stijfjes hoeft te zijn. Gisteren tijdens de stage werden er ook een aantal overledenen opgehaald door diverse vervoerders en daar zitten dan inderdaad ook wel 'de mannen met slechtzittende, goedkope pakken bij' ja.
***
Haha het waren ook beste jonge mannen. Studenten ofzo, daar hoef je idd niet te veel inzicht van te verwachten.
Voor ons gaf het wel een komische draai aan de situatie. We hebben het nog vaak over die gasten gehad
Voor ons gaf het wel een komische draai aan de situatie. We hebben het nog vaak over die gasten gehad
Hadden jullie het achteraf gezien liever anders gehad? Ik merk dat mijn eerste reactie namelijk is 'dat hoort toch zo', terwijl ik me daarna realiseer dat dat onzin is, er hoort niets, zeker niet rondom de dood en in je eigen huis.quote:
Haha het waren ook beste jonge mannen. Studenten ofzo, daar hoef je idd niet te veel inzicht van te verwachten.
Voor ons gaf het wel een komische draai aan de situatie. We hebben het nog vaak over die gasten gehad
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
En wat tof zeg, BE. Ik ga ook voor je duimen.
Maar de stage is dus in een mortuarium, wat niet 1 op 1 het werk is dat je gaat doen toch? Heeft het wel te maken met de sollicitatie, is het van twee kanten alvast kijken hoe het is? En je wou toch eigenlijk nog een opleiding gaan doen? Maar op deze manier kan je gewoon vast aan de slag in de praktijk en je baan opzeggen, dat klinkt heel goed
.
Maar de stage is dus in een mortuarium, wat niet 1 op 1 het werk is dat je gaat doen toch? Heeft het wel te maken met de sollicitatie, is het van twee kanten alvast kijken hoe het is? En je wou toch eigenlijk nog een opleiding gaan doen? Maar op deze manier kan je gewoon vast aan de slag in de praktijk en je baan opzeggen, dat klinkt heel goed
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ik vind de dood ingewikkeld. Ik heb er in mijn werk mee te maken, maar benader ook daar elke dode met eerbied en ook schroom. Het is alleen nog een lichaam, maar ook iemands naaste, en een uur geleden nog een levend mens. Ik vind het moeilijk te verklaren waarom ik nog steeds iedere keer een drempel over moet om iemand aan te raken. Is dat toch iets dat ik als kind al heb geleerd? Of is die eerbied toch iets menselijks, omdat lichtzinnig omgaan met de dood levensgevaarlijk kan zijn?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ik ben in januari met de opleiding tot Uitvaartbegeleidster begonnen Lemijn en deze stage is onderdeel daarvan.
Je loopt 2 dagen stage in een mortuarium voor het gedeelte 'verzorging van de overledene', dan nog 1 dag stage in een crematorium, om daar mee te kijken met alle voorkomende werkzaamheden (muziek, aula, ovenruimte, condoleance) en dan in het najaar nog een week lang een stage bij een uitvaartonderneming.
Het is dus toevallig in dezelfde week als de sollicitatie. Daar zat voor mij nog wel een extra bemoedingend dingetje aan. Ik had online mijn sollicitatiebrief verstuurd etc. en toen kreeg ik een uitnodiging voor een selectie-dag met speed-date ding, maar die is dus morgen en dan loop ik stage. Er stond in het mailtje dat dit vooralsnog de enige optie tot kennismaking was. Dus ik teruggemailed dat ik helaas niet kon vanwege een stage in het mortuarium maar dat ik graag toch op een ander moment kennis wilde maken. Toen kreeg ik een datumvoorstel, maar toen zat ik in Athene voor mijn werk (vorige week), daarop deed ik hen een voorstel, die dag konden zij helaas niet, waarop zij weer een voorstel deden. Voor een solliciatie-procedure waarbij staat dat dit vooralsnog de enige kennismakingsoptie is vind ik het dan wel bemoedigend dat ze heel flexibel waren in het zoeken naar een moment, dat ze me dus wel erg graag willen spreken.
Je loopt 2 dagen stage in een mortuarium voor het gedeelte 'verzorging van de overledene', dan nog 1 dag stage in een crematorium, om daar mee te kijken met alle voorkomende werkzaamheden (muziek, aula, ovenruimte, condoleance) en dan in het najaar nog een week lang een stage bij een uitvaartonderneming.
Het is dus toevallig in dezelfde week als de sollicitatie. Daar zat voor mij nog wel een extra bemoedingend dingetje aan. Ik had online mijn sollicitatiebrief verstuurd etc. en toen kreeg ik een uitnodiging voor een selectie-dag met speed-date ding, maar die is dus morgen en dan loop ik stage. Er stond in het mailtje dat dit vooralsnog de enige optie tot kennismaking was. Dus ik teruggemailed dat ik helaas niet kon vanwege een stage in het mortuarium maar dat ik graag toch op een ander moment kennis wilde maken. Toen kreeg ik een datumvoorstel, maar toen zat ik in Athene voor mijn werk (vorige week), daarop deed ik hen een voorstel, die dag konden zij helaas niet, waarop zij weer een voorstel deden. Voor een solliciatie-procedure waarbij staat dat dit vooralsnog de enige kennismakingsoptie is vind ik het dan wel bemoedigend dat ze heel flexibel waren in het zoeken naar een moment, dat ze me dus wel erg graag willen spreken.
***
Nee wij zijn vrij makkelijk en zijn niet zo snel beledigd ofzo. Ik neem die mannen niets kwalijk ofzoquote:
[..]
Hadden jullie het achteraf gezien liever anders gehad? Ik merk dat mijn eerste reactie namelijk is 'dat hoort toch zo', terwijl ik me daarna realiseer dat dat onzin is, er hoort niets, zeker niet rondom de dood en in je eigen huis.
Maar ik vind het ook terecht dat ze in eerste instantie eerbiedig gaan staan. Maar als er dan mensen een aantal keer vragen of je niet wil zitten, dan is dat heus oké
Kan me voorstellen dat andere mensen er juist ongemakkelijk van worden als er ineens in je eigen huiskamer mensen zo staan. Het gaat denk ik wat BE ook zegt om het goed aanvoelen van een situatie en signalen van de naasten oppikken.
Mijn vader was 57 en wij waren 23 en 21. Dat is iets anders dan een deftige familie met allemaal volwassenen zeg maar.
Vreemd is dat he. Mijn stagebegeleidster vertelde gisteren ook dat ze daar ook eens een gesprek over had met een verpleegkundige, die aangaf doden altijd wat vies te vinden. Waarop zei zij, dus als jij nu overlijdt ben je straks ook vies. 'Eh nee, ik natuurlijk niet'.quote:
Ik vind de dood ingewikkeld. Ik heb er in mijn werk mee te maken, maar benader ook daar elke dode met eerbied en ook schroom. Het is alleen nog een lichaam, maar ook iemands naaste, en een uur geleden nog een levend mens. Ik vind het moeilijk te verklaren waarom ik nog steeds iedere keer een drempel over moet om iemand aan te raken. Is dat toch iets dat ik als kind al heb geleerd? Of is die eerbied toch iets menselijks, omdat lichtzinnig omgaan met de dood levensgevaarlijk kan zijn?
Het is wel wat gek gek, het ene moment verpleeg je iemand, het volgende is het een dode, wat is daar dan het verschil aan. Iemand koelt hooguit wat af in een uur, meer verschil is er dan niet. Maar toch snap ik het ook wel.
Wat mij gisteren trouwens opviel, en dat gaat ook mijn 'wat viel je op' in mijn stageverslag worden, ik vond het bij het verzorgen juist ongemakkelijker om te voelen dat (sommige delen van) de overleden nog warm aanvoelde dan degenen die helemaal al koud waren. Dat vond ik echt heel vreemd, daar had ik niet bij stil gestaan.
***
Gek is dat ja. Ik heb mijn vader na zijn overlijden ook niet meer willen zien of aanraken. Ik durfde niet. Bang dat het idd vies oid zou voelen en dat dat gevoel in mijn herinneringen zou worden opgeslagen.
Toen mijn moeder overleed had ik mijn hand op haar hoofd liggen. Die wilde ik niet weghalen, want ik was bang dat als ik haar daarna weer aan zou raken, dat ze dan koud zou zijn.
Nou had ik natuurlijk een andere relatie tot hen dan wanneer je dat op professioneel gebied zou hebben. Maar kan me voorstellen dat er toch altijd een drempel is en dat het nooit echt normaal wordt, ofzo.
Toen mijn moeder overleed had ik mijn hand op haar hoofd liggen. Die wilde ik niet weghalen, want ik was bang dat als ik haar daarna weer aan zou raken, dat ze dan koud zou zijn.
Nou had ik natuurlijk een andere relatie tot hen dan wanneer je dat op professioneel gebied zou hebben. Maar kan me voorstellen dat er toch altijd een drempel is en dat het nooit echt normaal wordt, ofzo.
Mooi, BE, ik hoop met je mee dat het gaat lukken.
Ik heb een mooi 'succesverhaal' hierover: mijn vader is zijn leven lang een tuinder geweest. Maar dit paste helemaal niet bij hem. Toen hij begin 60 was, moest hij het bedrijf verkopen omdat het niet meer liep. Het was een familiebedrijf dus je zou zeggen dat dit heel moeilijk zou moeten zijn. Maar voor hem was het eigenlijk vooral een opluchting. Vervolgens is hij bij een uitvaartonderneming gaan werken. Eerst alleen als drager, maar omdat hij zich overal tegenaan ging bemoeien en dat heel goed deed, lieten ze hem steeds meer andere dingen doen. Hij bloeide gewoon helemaal op. Dit was echt het werk dat bij hem paste. Inderdaad: het praten met de families over hun wensen, dat zo goed mogelijk organiseren, een uitvaart begeleiden. Het was echt prachtig om te zien dat mijn vader rond zijn pensioengerechtigde leeftijd een tweede carrière kreeg waar hij eindelijk echt in kon floreren. Hij is bij dat bedrijf pas twee jaar geleden 'afgezwaaid', op z'n 81ste (en heeft daar nog de plaatselijke krant mee gehaald).
Kortom, ik wens jou hetzelfde. . 
.
Ik heb een mooi 'succesverhaal' hierover: mijn vader is zijn leven lang een tuinder geweest. Maar dit paste helemaal niet bij hem. Toen hij begin 60 was, moest hij het bedrijf verkopen omdat het niet meer liep. Het was een familiebedrijf dus je zou zeggen dat dit heel moeilijk zou moeten zijn. Maar voor hem was het eigenlijk vooral een opluchting. Vervolgens is hij bij een uitvaartonderneming gaan werken. Eerst alleen als drager, maar omdat hij zich overal tegenaan ging bemoeien en dat heel goed deed, lieten ze hem steeds meer andere dingen doen. Hij bloeide gewoon helemaal op. Dit was echt het werk dat bij hem paste. Inderdaad: het praten met de families over hun wensen, dat zo goed mogelijk organiseren, een uitvaart begeleiden. Het was echt prachtig om te zien dat mijn vader rond zijn pensioengerechtigde leeftijd een tweede carrière kreeg waar hij eindelijk echt in kon floreren. Hij is bij dat bedrijf pas twee jaar geleden 'afgezwaaid', op z'n 81ste (en heeft daar nog de plaatselijke krant mee gehaald).
Kortom, ik wens jou hetzelfde.
. .
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Oh BE wat tof! Ik ga voor je duimen, zeker omdat zo lang ik op fok rond hang ik weet dat dit is waar je hart ligt.
Als verzorgende in de verpleeghuis zorg, kom ik regelmatig in aanraking met familie en de dood. En het is telkens anders. Bij de een moet je heel statig zijn, aanwezig maar toch ook weer niet. En de ander pakt je vast, daar lach je mee over dingen die je met de cliënt hebt mee gemaakt en huil je samen. Zo uiteenlopend.
Als ik straks klaar ben met mijn opleiding zou ik wel de palliatieve zorg willen gaan doen. Totaal anders dan nu (zorg voor dementerende)
Als verzorgende in de verpleeghuis zorg, kom ik regelmatig in aanraking met familie en de dood. En het is telkens anders. Bij de een moet je heel statig zijn, aanwezig maar toch ook weer niet. En de ander pakt je vast, daar lach je mee over dingen die je met de cliënt hebt mee gemaakt en huil je samen. Zo uiteenlopend.
Als ik straks klaar ben met mijn opleiding zou ik wel de palliatieve zorg willen gaan doen. Totaal anders dan nu (zorg voor dementerende)
Be happy with the little things in life
Dat viel me dus zo mee gisteren Roomsnoes, ik had niet verwacht dat het me zo makkelijk en natuurlijk af zou gaan. Gelukkig maar, want ik was er wel nieuwsgierig naar, wat nou als ik het wel heel naar zou vinden, dan heb je in dit vak wel een probleem. Niet onoverkomelijk, maar toch...quote:
Gek is dat ja. Ik heb mijn vader na zijn overlijden ook niet meer willen zien of aanraken. Ik durfde niet. Bang dat het idd vies oid zou voelen en dat dat gevoel in mijn herinneringen zou worden opgeslagen.
Toen mijn moeder overleed had ik mijn hand op haar hoofd liggen. Die wilde ik niet weghalen, want ik was bang dat als ik haar daarna weer aan zou raken, dat ze dan koud zou zijn.
Nou had ik natuurlijk een andere relatie tot hen dan wanneer je dat op professioneel gebied zou hebben. Maar kan me voorstellen dat er toch altijd een drempel is en dat het nooit echt normaal wordt, ofzo.
***
BE, wat supergaaf Veel succes alvast bij je solliciatie! Ik vind het echt een prachtig vak. Heb zelf een tijdje getwijfeld over de opleiding overledenenverzorging, maar a la, het liep allemaal anders en nu heb ik een winkel, maar ik vind de dood nog steeds iets heel bijzonders en boeiends.
Roomsnoes Je snapt wel dat ze zich geen houding weten te geven en daarom gewoon standaard plechtig gaan staan, maar ik zou er denk ik ook bloednerveus van worden.
Franny, wat gaaf zeg
Veel succes alvast bij je solliciatie! Ik vind het echt een prachtig vak. Heb zelf een tijdje getwijfeld over de opleiding overledenenverzorging, maar a la, het liep allemaal anders en nu heb ik een winkel, maar ik vind de dood nog steeds iets heel bijzonders en boeiends.Roomsnoes
Je snapt wel dat ze zich geen houding weten te geven en daarom gewoon standaard plechtig gaan staan, maar ik zou er denk ik ook bloednerveus van worden.Franny, wat gaaf zeg
Make your own kind of music.
Wauw, wat gaaf zeg!quote:Op dinsdag 13 maart 2018 11:03 schreef Franny_G het volgende:
Mooi, BE, ik hoop met je mee dat het gaat lukken.
Ik heb een mooi 'succesverhaal' hierover: mijn vader is zijn leven lang een tuinder geweest. Maar dit paste helemaal niet bij hem. Toen hij begin 60 was, moest hij het bedrijf verkopen omdat het niet meer liep. Het was een familiebedrijf dus je zou zeggen dat dit heel moeilijk zou moeten zijn. Maar voor hem was het eigenlijk vooral een opluchting. Vervolgens is hij bij een uitvaartonderneming gaan werken. Eerst alleen als drager, maar omdat hij zich overal tegenaan ging bemoeien en dat heel goed deed, lieten ze hem steeds meer andere dingen doen. Hij bloeide gewoon helemaal op. Dit was echt het werk dat bij hem paste. Inderdaad: het praten met de families over hun wensen, dat zo goed mogelijk organiseren, een uitvaart begeleiden. Het was echt prachtig om te zien dat mijn vader rond zijn pensioengerechtigde leeftijd een tweede carrière kreeg waar hij eindelijk echt in kon floreren. Hij is bij dat bedrijf pas twee jaar geleden 'afgezwaaid', op z'n 81ste (en heeft daar nog de plaatselijke krant mee gehaald).
Kortom, ik wens jou hetzelfde.
Oh, dat lijkt me inderdaad ook heel mooi werk!quote:Op dinsdag 13 maart 2018 11:04 schreef droomvrouwtje het volgende:
Oh BE wat tof! Ik ga voor je duimen, zeker omdat zo lang ik op fok rond hang ik weet dat dit is waar je hart ligt.
Als verzorgende in de verpleeghuis zorg, kom ik regelmatig in aanraking met familie en de dood. En het is telkens anders. Bij de een moet je heel statig zijn, aanwezig maar toch ook weer niet. En de ander pakt je vast, daar lach je mee over dingen die je met de cliënt hebt mee gemaakt en huil je samen. Zo uiteenlopend.
Als ik straks klaar ben met mijn opleiding zou ik wel de palliatieve zorg willen gaan doen. Totaal anders dan nu (zorg voor dementerende)
***
Franny Mooi verhaal van je vader. Tof dat hij dan op die leeftijd zijn roeping vond
@BE mij ook, op het laatst doen wij ook wel de palliatieve zorg, maar is toch anders. In een palliatief zorghuis komen ze echt voor dat laatste stukje, lijkt mij ontzettend mooi en bijzonder.
Ik ga binnenkort met een vriendin een keer meelopen, die doet dit maar dan via de thuiszorg
Mooi verhaal van je vader. Tof dat hij dan op die leeftijd zijn roeping vond@BE mij ook, op het laatst doen wij ook wel de palliatieve zorg, maar is toch anders. In een palliatief zorghuis komen ze echt voor dat laatste stukje, lijkt mij ontzettend mooi en bijzonder.
Ik ga binnenkort met een vriendin een keer meelopen, die doet dit maar dan via de thuiszorg
Be happy with the little things in life
Ik vind het wel degelijk anders. De kleur van de huid wordt anders, de nagels, de overledene laat ontlasting lopen... Als ze al helemaal koud zijn, voelt de huid ook veel harder. Dat vond ik heel naar aanvoelen.quote:
[..]
Vreemd is dat he. Mijn stagebegeleidster vertelde gisteren ook dat ze daar ook eens een gesprek over had met een verpleegkundige, die aangaf doden altijd wat vies te vinden. Waarop zei zij, dus als jij nu overlijdt ben je straks ook vies. 'Eh nee, ik natuurlijk niet'.
Het is wel wat gek gek, het ene moment verpleeg je iemand, het volgende is het een dode, wat is daar dan het verschil aan. Iemand koelt hooguit wat af in een uur, meer verschil is er dan niet. Maar toch snap ik het ook wel.
Wat mij gisteren trouwens opviel, en dat gaat ook mijn 'wat viel je op' in mijn stageverslag worden, ik vond het bij het verzorgen juist ongemakkelijker om te voelen dat (sommige delen van) de overleden nog warm aanvoelde dan degenen die helemaal al koud waren. Dat vond ik echt heel vreemd, daar had ik niet bij stil gestaan.
Ik vind het heel knap als je met zoveel passie dit werkt kunt doen. Je kan zoveel voor een familie betekenen, heel mooi! Ik duim mee!
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
BE, wat tof zeg! Heel veel succes met de sollicitatie! Fijn als je je passie gevonden hebt en er ook wat mee kunt
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Tuurlijk, dat van die kleur en temperatuur is zeker zo. Maar dat van die ontlasting is vaak niet eens zo. Ik heb bijvoorbeeld gisteren vier overledenen verzorgd en bij geen ervan heb ik ontlasting of urine gezien. Alleen bij eentje nog het kleine beetje urine wat er uit kwam bij het verwijderen van een katheter. Als de sluitspieren dicht zijn bij het overlijden, en het is een normaal en rustig overlijden, dan is er geen enkele reden voor die sluitspieren om weer open te gaan staan.quote:
[..]
Ik vind het wel degelijk anders. De kleur van de huid wordt anders, de nagels, de overledene laat ontlasting lopen... Als ze al helemaal koud zijn, voelt de huid ook veel harder. Dat vond ik heel naar aanvoelen.
Ik vind het heel knap als je met zoveel passie dit werkt kunt doen. Je kan zoveel voor een familie betekenen, heel mooi! Ik duim mee!
Dat is waarom ik dit verzorgen zelf een prettiger idee vindt dan bijvoorbeeld een levende zieke, omdat je daar veel vaker geconfronteerd wordt met uitwerpselen etc. Daar zou ik persoonlijk weer veel meer moeite mee hebben en daar heb ik dan weer enorm veel bewondering voor.
***
Tx trws allen! 
En ik probeer niet al te evangelisch te zijn, maar ik merk dat er nog zo veel misverstanden bestaan omtrent overlijden en dode mensen. Niet gek ook, zo heel vaak heeft een mens er niet mee te maken in zijn directe omgeving, maar het is zo zonde. Het zou een heel minder eng en vreemd kunnen zijn voor veel mensen. Wat dan weer bij draagt aan een start van een goede rouwverwerking.
En ik probeer niet al te evangelisch te zijn, maar ik merk dat er nog zo veel misverstanden bestaan omtrent overlijden en dode mensen. Niet gek ook, zo heel vaak heeft een mens er niet mee te maken in zijn directe omgeving, maar het is zo zonde. Het zou een heel minder eng en vreemd kunnen zijn voor veel mensen. Wat dan weer bij draagt aan een start van een goede rouwverwerking.
***
Mijn moeder heeft destijds geholpen met aankleden van mijn oma.
Ik heb mijn oma heel vaak aangeraakt. Op een gegeven moment voelden we alleen nog botten bij haar bekken. Haar buik was weg.
Mijn schoonmoeder en schoonvader heb ik niet meer gezien na hun overlijden.
Ik heb mijn oma heel vaak aangeraakt. Op een gegeven moment voelden we alleen nog botten bij haar bekken. Haar buik was weg.
Mijn schoonmoeder en schoonvader heb ik niet meer gezien na hun overlijden.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ik spreek dan ook alleen uit eigen ervaring. Misschien net pech gehad danquote:
[..]
Tuurlijk, dat van die kleur en temperatuur is zeker zo. Maar dat van die ontlasting is vaak niet eens zo. Ik heb bijvoorbeeld gisteren vier overledenen verzorgd en bij geen ervan heb ik ontlasting of urine gezien. Alleen bij eentje nog het kleine beetje urine wat er uit kwam bij het verwijderen van een katheter. Als de sluitspieren dicht zijn bij het overlijden, en het is een normaal en rustig overlijden, dan is er geen enkele reden voor die sluitspieren om weer open te gaan staan.
Dat is waarom ik dit verzorgen zelf een prettiger idee vindt dan bijvoorbeeld een levende zieke, omdat je daar veel vaker geconfronteerd wordt met uitwerpselen etc. Daar zou ik persoonlijk weer veel meer moeite mee hebben en daar heb ik dan weer enorm veel bewondering voor.
.Zelf vind ik overledenen niet per se eng of vies, maar ik vond degenen die ik heb gezien wel echt veranderd ten opzichte van levend. Maar bij onbekenden heb je die vergelijking natuurlijk ook niet, dat is alweer heel anders.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
BE Whoop whoop zolang ik al hier rondhang en dat is langggg inmiddels heb je het hier al over en ik wens je alle succes toe donderdag en het klinkt echt als iets moois en bijpassends voor je.
If you can dream it, you can do it...
quote:
Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels
.Ik vind het knap hoor, als je dat kan, zo met doden omgaan. Ik vind de dood echt heel fascinerend, maar ben er ook heel erg bang van en vind dode mensen eng. Mocht ik ooit wakker worden naast mijn overleden partner, weet ik ook niet hoe ik zou reageren.
Voor de mensen hier die er (regelmatig) beroepsmatig mee te maken krijgen, kijk je daardoor zelf ook anders aan tegen de dood? Als in, je eigen dood?
Er is trouwens één moment geweest dat ik niet bang was voor de dood, en dat was na mijn eerste bevalling. Helaas was dat niet blijvend
. Herkenbaar voor anderen hier?
Hah ik kwam hier wegens de topic titel.quote:
Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels
Ik was na mijn bevalling juist banger voor de dood. Voor mijn eigen dood omdat ik dan mijn baby zou moeten achterlaten. Of voor zijn dood, omdat logische reden.
Ik denk dat ik door mijn beroep wel de variatie ken van ziekte en dood en hoe verschillend mensen daarmee omgaan. Dus ik zal dat beter kunnen begrijpen bij mezelf of mijn naasten. En het plastische van een dood lichaam ken ik. Maar nee hoor, mijn eigen dood vind ik nog steeds een heel onaantrekkelijk idee.
Over wakker worden naast je overleden partner: ik hoor nooit terug dat iemand dat eng vond. Zeker niet als je ouder bent. Dan leeft je denk ik bewuster met de gedachte dat je allebei dood kan gaan, en heb je ook al vaak gedacht dat dat een mooie manier zou zijn. Ik zie meestal dat mensen hun partner heel makkelijk blijven aanraken en bijvoorbeeld nog eens lekker een dekentje recht trekken of zo.
Ik denk dat ik door mijn beroep wel de variatie ken van ziekte en dood en hoe verschillend mensen daarmee omgaan. Dus ik zal dat beter kunnen begrijpen bij mezelf of mijn naasten. En het plastische van een dood lichaam ken ik. Maar nee hoor, mijn eigen dood vind ik nog steeds een heel onaantrekkelijk idee.
Over wakker worden naast je overleden partner: ik hoor nooit terug dat iemand dat eng vond. Zeker niet als je ouder bent. Dan leeft je denk ik bewuster met de gedachte dat je allebei dood kan gaan, en heb je ook al vaak gedacht dat dat een mooie manier zou zijn. Ik zie meestal dat mensen hun partner heel makkelijk blijven aanraken en bijvoorbeeld nog eens lekker een dekentje recht trekken of zo.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Oh het is ook niet zo dat ik dood wilde (of wil), verre van, maar ik voelde me ineens heel erg onderdeel van "de gang der natuur" en aangezien dood ook gewoon iets is wat daar in past, kon ik het ineens plaatsen/begrijpen en hoefde ik er niet meer bang voor te zijn. Ben er intussen wel weer bang voor overigens, het was dus niks blijvends.
Ik denk dat ik ook knap in paniek zou zijn als ik wakker zou worden naast mijn overleden man. Maar puur omdat ik dat nooit zou verwachten en de gedachte ‘hoe nu verder’, maar niet vanwege zijn dode lichaam an sich.
Mijn eigen dood... daar ben ik op zich nooit bang voor geweest, ik geloof namelijk dat op dat moment alles gewoon op houdt, dus niks om bang voor te zijn of naar uit te kijken, gewoon klaar.
Ik heb wel heel goed nagedacht inmiddels over wat ik bijvoorbeeld bij mijn uitvaart zou willen. Maar ik hoop ook echt dat dat nog heel lang gaat duren.
Toch is het ook niet zo dat ik persé een superbijzondere uitvaart zou willen trouwens, ondanks dat ik nu veel opties heb gehoord etc.
Mijn eigen dood... daar ben ik op zich nooit bang voor geweest, ik geloof namelijk dat op dat moment alles gewoon op houdt, dus niks om bang voor te zijn of naar uit te kijken, gewoon klaar.
Ik heb wel heel goed nagedacht inmiddels over wat ik bijvoorbeeld bij mijn uitvaart zou willen. Maar ik hoop ook echt dat dat nog heel lang gaat duren.
Toch is het ook niet zo dat ik persé een superbijzondere uitvaart zou willen trouwens, ondanks dat ik nu veel opties heb gehoord etc.
***
Ik ben niet bang voor de dood, nooit geweest volgens mij. Opgroeidende met een zieke vader was praten over de dood heel realistisch ofzo, het hoort er bij. Eerste aanraking met een dood persoon was op mijn 4e toen mijn overgroot oma stierf, ze lag er bij alsof ze sliep. Ik mocht haar ook aanraken en zo.
Toen mijn schoonmoeder stierf heb ik haar samen met mijn schoonzus verzorgd, dat was het mooiste, intenste maar ook heel grappig geweest. Het laatste wat ik voor haar kon doen. Ze lag er ook mooi bij, ook alsof ze sliep.
Zo hebben mijn man en ik ook al vaak besproken wat we zouden willen als een van ons zou sterven. Kist, bloemen, muziek, vooral geen crematie maar begraven worden, dat soort dingen. Zeker naar het overlijden van mijn schoonmoeder (die plotseling stierf) besefte we ons dat het leven ineens onverwachts voorbij kan zijn. Ik denk wel dat naarmate je ouder word je ook steeds meer beseft dat het eindig is het leven.
Waar ik wel soms moeite mee heb als kinderen of mensen die nog midden in het leven staan sterven, dan kijk ik op mijn werk waar sommige cliënten echt hun tijd uitzitten tot dat het leven ophoud. Dan vind ik het leven uitermate oneerlijk, zeker overlijden net in bekende kring heeft plaats gevonden
Toen mijn schoonmoeder stierf heb ik haar samen met mijn schoonzus verzorgd, dat was het mooiste, intenste maar ook heel grappig geweest. Het laatste wat ik voor haar kon doen. Ze lag er ook mooi bij, ook alsof ze sliep.
Zo hebben mijn man en ik ook al vaak besproken wat we zouden willen als een van ons zou sterven. Kist, bloemen, muziek, vooral geen crematie maar begraven worden, dat soort dingen. Zeker naar het overlijden van mijn schoonmoeder (die plotseling stierf) besefte we ons dat het leven ineens onverwachts voorbij kan zijn. Ik denk wel dat naarmate je ouder word je ook steeds meer beseft dat het eindig is het leven.
Waar ik wel soms moeite mee heb als kinderen of mensen die nog midden in het leven staan sterven, dan kijk ik op mijn werk waar sommige cliënten echt hun tijd uitzitten tot dat het leven ophoud. Dan vind ik het leven uitermate oneerlijk, zeker overlijden net in bekende kring heeft plaats gevonden
Be happy with the little things in life
Ik ben er erg bang voor. Maar meer bang voor ziekte, ongelukken en vliegrampen enzo.
Na het overlijden van mn ouders heb ik een soort ramp-angst ontwikkeld. Vliegangst bv en voor kanker. Zo erg dat ik bij bv opgezette klieren met verkoudheid gelijk rampscenarios voor me zie. Heel naar. Maargoed. Ook niet heel vreemd.
Na het overlijden van mn ouders heb ik een soort ramp-angst ontwikkeld. Vliegangst bv en voor kanker. Zo erg dat ik bij bv opgezette klieren met verkoudheid gelijk rampscenarios voor me zie. Heel naar. Maargoed. Ook niet heel vreemd.
Wat leuk BE, succes!
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Gaaf BE! Heel veel succes! Ik hoop dat je je enthousiasme kan overbrengen aan die mensen, als dat lukt krijg je de baan vast
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Van de was naar de dood. Mooi hoe onderwerpen elkaar hier afwisselen
Ook ik ga voor je duimen, BE!
Als ik denk aan de dood denk ik vooral aan de praktische consequenties Alleen overblijven, hoe regel je dan alles, hoe zou ik reageren op het verdriet, enz.
Ook ik ga voor je duimen, BE!
Als ik denk aan de dood denk ik vooral aan de praktische consequenties
Alleen overblijven, hoe regel je dan alles, hoe zou ik reageren op het verdriet, enz.
Ik wil even helemaal niet aan dood denken.. vandaag slecht nieuws gesprek gehad.. het is 1 voor 12 voor mijn paps 
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ach Vickyquote:
Ik wil even helemaal niet aan dood denken.. vandaag slecht nieuws gesprek gehad.. het is 1 voor 12 voor mijn paps
Sterkte
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Och jeetje, heel veel sterktequote:
Ik wil even helemaal niet aan dood denken.. vandaag slecht nieuws gesprek gehad.. het is 1 voor 12 voor mijn paps
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
hou op schei uit..quote:Op dinsdag 13 maart 2018 20:30 schreef Brighteyes het volgende:
Oh shit Vicky... jullie krijgen het ook flink voor de kiezen zeg...Heel veel sterkte.
Dank!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
sterkte vicky
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Net het programma van Beau gekeken op RTL. Toevallig toepasselijk nu. Wat heftig, maar ook heel mooi. Ik zou het werk zelf geloof ik niet kunnen doen, zoveel respect voor mensen die het wel doen.
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
quote:
Tx trws allen!
En ik probeer niet al te evangelisch te zijn, maar ik merk dat er nog zo veel misverstanden bestaan omtrent overlijden en dode mensen. Niet gek ook, zo heel vaak heeft een mens er niet mee te maken in zijn directe omgeving, maar het is zo zonde. Het zou een heel minder eng en vreemd kunnen zijn voor veel mensen. Wat dan weer bij draagt aan een start van een goede rouwverwerking.
Leuk om te lezen
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterkte Vicky.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Is dat Beaufort?quote:
Net het programma van Beau gekeken op RTL. Toevallig toepasselijk nu. Wat heftig, maar ook heel mooi. Ik zou het werk zelf geloof ik niet kunnen doen, zoveel respect voor mensen die het wel doen.
(Ik kijk zelden ‘echte’ tv dus mis daar vaak van alles.
)
***
Beau inside (zoiets) maar erg mooie aflevering vanavond met een traantje.
If you can dream it, you can do it...
Wat rot Vicky, veel sterkte gewenst!
Ik heb al zolang geen tv meer gekeken dat ik me niet meer kan herinneren wanneer het voor het laatst was. Voor mn verhuizing, schat ik
Ik heb al zolang geen tv meer gekeken dat ik me niet meer kan herinneren wanneer het voor het laatst was. Voor mn verhuizing, schat ik
I`m not weird. I`m limited edition.
Beau five days inside. Inderdaad een traantje weg moeten pinken.quote:
[..]
Is dat Beaufort?
(Ik kijk zelden ‘echte’ tv dus mis daar vaak van alles.
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Wat een mooi programma, bedankt voor de tip LeSage. Ik heb net een stuk gekeken. Later verder.
Heel verdrietig, die man met die jonge kinderen, wat schrijnend...
Maar wel mooi om eens een inkijkje in zo’n instuut te krijgen. Ik heb ook wel overwogen om daar vrijwilligerswerk te gaan doen, maar met mijn huidige werk is het niet te combineren.
Heel verdrietig, die man met die jonge kinderen, wat schrijnend...
Maar wel mooi om eens een inkijkje in zo’n instuut te krijgen. Ik heb ook wel overwogen om daar vrijwilligerswerk te gaan doen, maar met mijn huidige werk is het niet te combineren.
***
Ik hoorde vandaag dat het zoontje van die man bij ons op school heeft gezeten.
Ik moet het programma nog terugkijken
Ik moet het programma nog terugkijken
Toen mijn vader in november overleed, had de schouwarts zijn deken nog tot onder zijn neus omhoog getrokken omdat ze wist dat mijn moeder hem wilde helpen verzorgen. Ze gaf achteraf aan dat ze wist dat dat prettiger was voor de familie. Ik kan me voorstellen dat het voor een "vakverzorger" juist prettiger kan zijn als iemand koel is, dat je dan meer afstand voelt.quote:
[..]
Vreemd is dat he. Mijn stagebegeleidster vertelde gisteren ook dat ze daar ook eens een gesprek over had met een verpleegkundige, die aangaf doden altijd wat vies te vinden. Waarop zei zij, dus als jij nu overlijdt ben je straks ook vies. 'Eh nee, ik natuurlijk niet'.
Het is wel wat gek gek, het ene moment verpleeg je iemand, het volgende is het een dode, wat is daar dan het verschil aan. Iemand koelt hooguit wat af in een uur, meer verschil is er dan niet. Maar toch snap ik het ook wel.
Wat mij gisteren trouwens opviel, en dat gaat ook mijn 'wat viel je op' in mijn stageverslag worden, ik vond het bij het verzorgen juist ongemakkelijker om te voelen dat (sommige delen van) de overleden nog warm aanvoelde dan degenen die helemaal al koud waren. Dat vond ik echt heel vreemd, daar had ik niet bij stil gestaan.
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
Ach Vicky, wat verdrietig...
En BE, hoe ging het vandaag? Ik duim heel hard voor je!
En BE, hoe ging het vandaag? Ik duim heel hard voor je!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Jeetje.... heel veel sterkte... dat die laatste minuut nog maar even mag duren.....quote:
Ik wil even helemaal niet aan dood denken.. vandaag slecht nieuws gesprek gehad.. het is 1 voor 12 voor mijn paps
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
Oh ja, dat is wel handig inderdaad ja. Voor de familie zal dat veel fijner voelen ja.quote:
[..]
Toen mijn vader in november overleed, had de schouwarts zijn deken nog tot onder zijn neus omhoog getrokken omdat ze wist dat mijn moeder hem wilde helpen verzorgen. Ze gaf achteraf aan dat ze wist dat dat prettiger was voor de familie. Ik kan me voorstellen dat het voor een "vakverzorger" juist prettiger kan zijn als iemand koel is, dat je dan meer afstand voelt.
Vandaag was de tweede dag stage. Superinteressant weer.quote:
Ach Vicky, wat verdrietig...
En BE, hoe ging het vandaag? Ik duim heel hard voor je!
Ik heb een verzorging gedaan in het ziekenhuis waar de familie bij was, dat is toch ook weer een heel andere ervaring dan gewoon samen met een collega in het mortuarium. Morgenmiddag is de sollicitatie. Maar goed ook, ik was vanmorgen om 5 uur wakker dus ik zit te stuiteren van de slaap ondertussen. Eerst dus nog maar even een nachtje goed slapen.
Sowieso tol ik een beetje op mijn benen, mijn lieftallige echtgenoot werd afgelopen vrijdag, toen ik in Athene zat voor mijn werk, aangereden door een vrachtwagen, terwijl hij aan het fietsen was.
Vrachtwagen draaide de weg op om zeg maar in dezelfde richting als F. te gaan rijden, maar haakte daarbij met zijn trailer achter zijn fiets en trok hem zo mee.
Ik denk dat hij minstens 1000 engeltjes op zijn schouders moet hebben gehad, want hij heeft alleen maar een een gebroken sleutelbeen en een berg blauwe plekken.
Maar dat betekent wel dat hij dus nu even helemaal niks kan doen en dat ik dus tussen alle gebruikelijke bedrijven en twee stage dagen door ook het huishouden en alles op me moet nemen.
Uiteraard doe ik dat met liefde, maar ik voel me ondertussen wel een beetje
omdat het op mijn werk ook nog eens achterlijk druk is. (Wat ik dus maandagavond en ook vanavond zit te doen om in te halen wat ik overdag niet kon doen.) En O volgt op dinsdag een training in Antwerpen, dus dat heb ik ook nog even op en neer gedaan gisteren. Hierna nog twee keer. 
F. wordt vrijdag geopereerd, dan maken ze het sleutelbeen met een plaatje vast en dan zou hij snel daarna weer iig minder pijn moeten hebben en daardoor iets mobieler. Komt goed uit, want woensdag moet ik naar Barcelona voor 3 dagen.
Dusss... never a dull moment zeg maar.
***
