FOK!forum / Ouder(s) / Bevallingsverhalen deel 23
arvensiszaterdag 10 maart 2018 @ 23:29
Topicreeks: Bevallingsverhalen

[ Bericht 94% gewijzigd door SQ op 11-03-2018 10:34:35 ]
Skoapzaterdag 10 maart 2018 @ 23:55
Kim O+
Philomijnzondag 11 maart 2018 @ 08:10
Prachtig Kim O+ O+ O+ Wat fijn dat je nubzo’n ervaring hebt gehad!

Reminds mendat ik ook weer moet gaan oefenen met m’n affirmaties etc :7
Flavzondag 11 maart 2018 @ 10:15
Mooi verhaal Kim! O+
Kimpossiblezondag 11 maart 2018 @ 10:32
O+

Ik kijk er ook heel positief op terug! Het is dat we niet nog meer kindjes gaan krijgen, maar deze bevalling kan ik nog wel 10 keer. Na 2 weken dus al hè? Mijn andere bevalling heeft me een jaar gekost om daar wat rustiger op terug te kijken :+
DevilsAndDustzondag 11 maart 2018 @ 10:33
Kim, wat een prachtig verhaal. O+.
SQzondag 11 maart 2018 @ 10:33
Wat een topbevalling, Kim! Fijn verhaal om te lezen O+
CassElliotmaandag 12 maart 2018 @ 23:41
Net snel geschreven, ik gooi hem er gelijk maar in. Ik heb het geprobeerd, maar er is geen manier om het kort te vertellen, daarom heb ik het opgedeeld in stukken. Zo kun je ook alleen over de bevalling zelf lezen. Het voelde niet compleet zonder de aanloop en ik ben sowieso niet zo kort van stof, dus eh.. ja... lappen tekst dus :D Succes ;)

De zwangerschap
SPOILER
Begin 2017 krijg ik de schrik van mijn leven: ik ben zwanger. In één keer raak. Ik worstel met de zwangerschap. Er is nog zoveel te verwerken van de vorige keer dat ik bang ben dat ik dit niet aan kan. Op een vroege echo is een leeg vruchtzakje te zien. Lastig, maar ergens ben ik opgelucht. Helaas komt de miskraam niet uit zichzelf op gang, dus laat ik het na een week of tien in gang zetten met tabletten. Hoeveel respect ik ook heb voor mijn lichaam dat zo hard werkt om een zacht nestje te maken voor een kindje dat niet komt, vind ik de confrontatie te groot. Daarbij blijven de placenta en de vruchtzak groeien, begint mijn buik steeds groter te worden en kan ik er niet meer goed voor mini zijn. De miskraam verloopt goed. Even pijnlijk, maar snel voorbij. Ook het vloeien is snel over.

Helaas blijkt tijdens de nacontrole dat er nog een stukje placenta is achtergebleven. Gelukkig heb ik ook een eisprong gehad, waardoor de gynaecoloog besluit om mijn menstruatie af te wachten en te zien of het stukje placenta vanzelf verdwijnt. Dat is gelukkig zo. Het wondje wat achterblijft blijkt de perfecte plek voor een nieuw bevrucht eitje om in te nestelen. Weer in één keer raak, maar qua gevoel nu al anders. Helaas kukel ik door de hormonen al snel de diepte in. Het voelt alsof er geen ruimte is voor dit kindje. Ik ben zo bang voor alles wat ik zal moeten doorwerken en projecteer mijn gevoelens op het kindje. Ik begrijp snel dat ik met mijn vorige bevalling aan de slag moet en zoek hulp. Samen met mijn man zoeken we zo rond het tweede trimester een passende verloskundige en passende therapie: zwangerschapshaptonomie.

Met de verloskundige bereiden we ons voor op de bevalling met de gebeurtenissen van de vorige keer in ons achterhoofd. We gaan uit van een spontane, vaginale bevalling, want waarom zou dat deze keer niet kunnen? Dat de vorige keer een mislukte inleiding en keizersnee werden, zegt niks over wat er deze keer kan gebeuren. Samen met de verloskundige pluizen we het trauma van de vorige keer uit en zo ontstaat een idee, of een plan: een badbevalling met zo min mogelijk toeters en bellen, poliklinisch in het ziekenhuis of, als ze dat niet toelaten vanwege mijn medische indicatie, thuis.

We gaan relatief vroeg in de zwangerschap naar het ziekenhuis om te praten met de gynaecoloog. Godzijdank treffen we een fantastische vrouw die bereid is om buiten de richtlijn te werken om ons tegemoet te komen. Regelmatig gaan we met haar in gesprek over de kern van het trauma en wat er deze keer anders moet. Dat is elke keer heel moeilijk, ik vind het heel lastig om mijn stem te laten horen, maar stukje bij beetje groeit het vertrouwen en durf ik mijn wensen en gevoelens beter uit te spreken. Dit ook dankzij mijn ontzettend steunende en stoere verloskundige, die elke keer een voorzetje geeft, me oppept, achter me staat en bij me blijft, waardoor ik me altijd veilig voel.

Bij de haptonoom oefen ik ondertussen samen met mijn man hoe ik bij mezelf blijf, hoe ik voor mezelf op kan komen, hoe ik de pijn van de bevalling kan verdragen en hoe ik de pijn van het trauma kan voelen en doorleven, zonder te verdwijnen. De haptonomie helpt zo ontzettend goed. Het is zo confronterend en zo heftig, ik ontdek dingen die ik heel ver had weggestopt en krachten die ik niet wist dat ik in me had. Serieus, ik kan het aan iedereen aanraden. Het proces met de verloskundige en met de haptonoom sluiten naadloos op elkaar aan en ik kom voor mijn gevoel steeds dichter bij mijn echte wensen en bij het maken van mijn eigen keuzes, vanuit mijn eigen kracht.

Ondertussen heb ik al de hele zwangerschap regelmatig bloedingen en wordt verwacht dat dit kindje snel van zich zal laten horen. Het kindje ligt al vroeg diep in het bekken en de bloedingen lijken te wijzen op een gevoelige baarmoedermond. Elke twee weken wordt gecontroleerd of alles nog in orde is, of ik geen ontsluiting heb en of de placenta nog vast zit. Gelukkig is dat elke keer zo, maar ik zal blij zijn als ik de 37 weken voorbij ben. Ik vertrouw nog steeds op een natuurlijk verloop van de bevalling, maak me zo ver als dat kan klaar en wacht in vertrouwen af. Ondertussen verandert het meisje in mijn buik nog even in een jongetje en vlak daarna is het zover: ik ben 37 weken zwanger. YES, gehaald!
De aanloop
SPOILER
Ik ben 37 weken zwanger, heb indalingsweeën, krampen, steken en een kindje wat heel diep in mijn bekken ligt. Ik voel me superzwanger en kijk uit naar de ontmoeting met mijn kindje. En zo gaat een week voorbij. Ik ben 38 weken zwanger, nog niks aan de hand. Ik ben ondertussen nog lekker aan het werk in de winkel, voel me goed en ben vol vertrouwen. Ik kijk er zo naar uit om mijn kindje te ontmoeten! Dan 39 weken, ik word een beetje ongeduldig en onzeker. Gaat het echt wel uit zichzelf beginnen? Bij mini begon het ook niet en zij raakte in nood. Ik doe mijn best om het los te laten, baby comes when baby is ready. Baby ligt bij elke controle heel diep in het bekken en moet zich toch vanzelf eens aandienen. Dan gaat ook Valentijnsdag, mijn UD, voorbij. Ik duw de angst weg en blijf voor mezelf herhalen: vertrouw op het proces, het gaat zoals het gaat. Wel laat ik de verloskundige weten dat ik het spannend begin te vinden. De termijn waarop ik mini minder voelde bewegen, 41+2, komt steeds dichterbij en ik kan dat maar moeilijk loslaten.

Op 19 februari heb ik een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik uit twijfelend mijn angst. Zij vraagt of ze iets voor me kan doen en we besluiten dat ze gaat voelen of er al wat ontsluiting is, ook al zegt dat niks over het verloop. Tijdens het toucher kan ze niet goed bij mijn baarmoedermond, maar het weefsel voelt zacht en week, een positief teken dus. Ik probeer er wat vertrouwen uit te halen. ’s Avonds slaat de paniek toe: er gaat toch niks gebeuren, waarom vertrouwde ik hierop? Ik app mijn verloskundige, die na een kort gesprek voorstelt om te proberen te strippen de volgende dag. Dan maar een kleine interventie, wie weet geeft het wat vertrouwen. Tijdens de strippoging blijkt het kindje net als mini heel diep, maar nog los in het bekken te liggen. Ze kan zodoende niet strippen en ondanks dat alles redelijk week voelt, is er nog niks verstreken of ontsloten. Ze verzekert me dat het niks zegt over het verloop van de bevalling, maar ik schrik toch.

’s Avonds raak ik in paniek. Ik ben ervan overtuigd dat ook dit kindje stopt met bewegen, dat ik dan met spoed naar het ziekenhuis moet, dat daar weer alles misgaat, dat mijn kindje in nood raakt en dat ik eindig met een nieuw trauma en zonder kind. Ik praat met mijn man, mijn ouders en de verloskundige. In het gesprek met mijn vader komt ter sprake dat het ziekenhuis bij een termijn van 42 weken gaat inleiden. Hij vraagt me of er iets op tegen is om dat een paar dagen naar voren te halen, omdat hij het gevoel heeft dat mijn energie rap opraakt. Hij benoemt expliciet dat ik de vorige keer al mijn energie kwijt was toen mini uiteindelijk werd geboren en dat hij het me zo gunt om dit keer mijn kindje bewust en vol energie te ontvangen. Dat komt binnen. Ik besluit na een lange avond om de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan om over inleiden te praten. Alles is beter dan de angst en paniek die ik nu voel.

De volgende dag kunnen we gelukkig snel terecht. Mijn eigen gynaecoloog is niet beschikbaar, dus we praten met een andere. Ik heb hem weleens eerder gezien. Hij is vlug en heel erg van ‘ZO GAAT HET NOU EENMAAL’ dus ik vind het heel spannend om mijn angsten met hem te bespreken. Hij begint het gesprek over inleiden met een ballonnetje, dat er wat geschoven moet worden in de agenda, maar dat we dat ook eerdaags wel kunnen plannen. Ook legt hij iets uit over het ballonnetje, maar dat hoor ik al niet meer. Ik raak in paniek. Ik ben ineens terug bij mini, de vlakke hartslag, de mislukte inleiding, mijn kindje in nood, de keizersnee en de maanden erna. Ik kan het niet nog een keer. De gynaecoloog legt uit dat een ballonnetje een succesvolle en relatief zachte methode van inleiden is, maar dat het geen garantie geeft op een succesvolle vaginale bevalling. En dan zegt hij tegen al mijn verwachtingen in plotseling heel adequaat: “CE, ik wil het niet voor je invullen, maar als ik jouw angst en paniek nu zie vraag ik me af: waarom kies je niet voor voorspelbaarheid en veiligheid? Wil je niet gewoon een keizersnede plannen?” Op het moment dat hij dat zegt voel ik van alles tegelijk, maar er is een gevoel wat overheerst: opluchting. Mijn hele lijf ontspant en ik realiseer me dat dit een heel helder signaal is. Ik wil mijn kindje liefdevol en met energie kunnen ontvangen. Dus ik zeg ja. Ja, ik wil veiligheid. Ja, ik wil voorspelbaarheid. Dus ja, ik wil een keizersnede plannen. Tegen alle verwachtingen en plannen in, maar vol overtuiging en vol berusting. Ik stel nog wat vragen over mijn wensen: een rustige geboorte, een geboortefotograaf, een lotus of lange navelstreng. Kan allemaal niet, helaas. Ik besluit het los te laten.

Dan gaat alles ineens supersnel! De gynaecoloog pleegt wat telefoontjes, we moeten naar de verpleegkundige (die ons aanraadt om onze wensen op de dag zelf ook nog te uiten bij onze eigen gynaecoloog, slim!), er moet bloed geprikt worden, ik moet naar de anesthesioloog en dan krijg ik de datum: vrijdag 23 februari. De rest van de dag voel ik me raar. Heel licht en opgelucht, maar ook gek. Precies weten wanneer je kindje komt is een hele bijzondere ervaring. Je kunt alles heel bewust doen, heel bewust afscheid nemen van je zwangerschap en je heel bewust klaarmaken voor het ontmoeten van je kindje. Ik licht een aantal mensen in, waaronder de verloskundige. Suf genoeg vind ik het heel spannend om het haar te vertellen. We hebben zo hard aan ons plan gewerkt en op het laatste moment besluit ik om alles even om te gooien, wat moet ze wel niet denken?! Wat ontzettend zonde! Gelukkig zit ik er ontzettend naast. Ze is even verbaasd, stelt een paar vragen en zegt dan hoe blij ze voor me is dat ik zelf heb kunnen kiezen en hoe trots ze is dat ik dat heb kunnen uiten en dat ik gehoord ben. Het voelt zo fijn dat ze me blijft steunen. Na ons gesprek gaan man, mini en ik nog even naar de Negenmaandenbeurs (ik ben nu toch nog zwanger, haha) en dan lekker naar huis.

Op donderdag ben ik jarig. Mijn man blijft thuis. Normaal vier ik mijn verjaardag zo graag, maar nu kan het me gestolen worden. Samen met man en mini ontbijten we in de stad. Het is echt zo fijn om nog even bewust met zijn drietjes te zijn. Mijn gezin, mijn lieve man, mijn mooie meisje, nog heel even gewoon samen. Ondertussen moet ik nog een paar keer naar het ziekenhuis voor gesprekken en om bloed te prikken. ’s Middags maak ik het huis schoon, maak ik de laatste dingetjes klaar voor de komst van de baby en, heel belangrijk, ik maak het bedje op. Toen ik zwanger was van mini bereidde ik me de hele zwangerschap voor op dat bedje wat ik dan op zou mogen maken en waar zij dan in kon liggen. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, werd het bedje opgemaakt door de kraamzorg met het verkeerde beddengoed en dat kwam stom genoeg zo hard aan. Ik was zo boos en zo verdrietig, dat mijn moeder ’s avonds nog langs is gekomen om het beddengoed te wassen en het bedje met mijn hulp opnieuw op te maken, maar dat hielp niks. Nu kon ik dat bedje zelf opmaken, bewust en precies zoals ik het wil. Stom misschien, maar zo ontzettend fijn. Veilig en voorspelbaar. Mijn huis is schoon, het bedje klaar, wij zijn klaar voor het kindje. ’s Avonds stap ik nog een keer samen met man en mini in ons grote bed. Morgen is er een kindje bij en slaap ik voor het eerst ergens anders dan mijn mini. Ik houd haar daarom de hele nacht maar stevig vast, m’n grote kleintje. Het meisje wat mij moeder maakte.
De bevalling
SPOILER
’s Ochtends vroeg wordt mini opgehaald. Zij gaat samen met mijn moeder en mijn oma de winkel draaien tot mijn man ze belt om naar het ziekenhuis te komen. Ook wij moeten op tijd naar het ziekenhuis. Om tien uur komen we aan. Onze geboortefotograaf, ela, staat ons al op te wachten. Ik ben positief gespannen, het voelt zo raar! Ik probeer alles te ervaren, nu nog samen met het kindje in mijn buik. Ik krijg een kraamsuite toegewezen, geef ons geboorteplan aan de verpleegkundige en ga onze spulletjes uitpakken. Ik maak een plankje voor mezelf en een plankje voor de baby. De verpleegkundige komt binnen om zich voor te stellen en om de dingen uit ons geboorteplan te bespreken. Een paar dingen, waaronder de aanwezigheid van de geboortefotograaf, moet ze bespreken met de gynaecoloog. Ze komt er daarom later op terug. Ter controle moet ik ondertussen nog een half uur aan het CTG, heel spannend. Zoals in het oorspronkelijke plan afgesproken zie en hoor ik niks van het CTG, heel fijn. Alles is in orde, het kan doorgaan. En dan begint het gouden randje: de verpleegkundige heeft overlegd met de OK. De gynaecoloog vond de aanwezigheid van de fotograaf prima, de anesthesioloog helaas niet. Maar dat bleek niet ‘onze’ anesthesioloog, dus heeft ze verder gevraagd. Onze anesthesioloog vond het ook niet goed dat de geboortefotograaf erbij zou zijn, tot de gynaecoloog hem nog een keer het belang van de fotograaf uitlegt. Dan gaat hij akkoord. YES, hij vindt het goed! Ela mag mee naar binnen O+

Man en ela krijgen een korte cursus OK, we krijgen allemaal prachtige pakken aan, ela maakt nog wat foto’s van mijn blootje en dan moet ik alweer naar de holding. In de holding begin ik nog even keihard te huilen. Ik realiseer me ineens dat dit de laatste momenten met mijn dikke buik met baby zijn. Ik praat tegen mijn kindje, leg uit wat er gaat gebeuren en dan komt de anesthesie-assistent me halen. Ze vraagt nog waarom ik zo verdrietig ben, maar ik ben helemaal niet verdrietig. Ik moet gewoon even zo huilen. Op weg naar de OK vind ik het toch wel even spannend. In de OK is het vet koud! Iedereen stelt zich voor. De gynaecoloog zegt dat ze heeft gehoord dat ik speciale wensen heb: een rustige geboorte, helemaal meekijken en een lange navelstreng, klopt dat? Ja, dat klopt! Wat fijn dat ze dat heeft doorgekregen. Ik ga er nog steeds vanuit dat het niet kan en dat ze me dat nu uit gaat leggen, maar alleen al het feit dat ze me gehoord hebben en serieus nemen vind ik al zo fijn. En dan zegt ze: als alles goed gaat met het kindje, vind ik dat helemaal geen probleem. Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas. Het kan gewoon!

Tijd voor de ruggenprik. Ik voel me een zeikerd, maar ik zeg dat het de vorige keer drie keer opnieuw moest en dat ik het heel eng vind. Ze nemen mijn angst heel serieus, de assistent komt naast me staan en houdt me goed vast, de anesthesioloog loodst me er stap voor stap doorheen. Hij zit in één keer goed! De ruggenprik gaat snel werken. Of ik het wil laten weten als ik misselijk wordt. Op de achtergrond hoor ik mezelf nog mompelen “dattizzduzongeveernnnnu” en ik ben weg. Net als de vorige keer, dalen mijn bloeddruk en hartslag plotseling. Het voelt heel gek! Warm en koud, alles gaat heel snel en heel sloom tegelijk, ik zie mensen wel praten maar hoor ze niet en ik kraam van alles uit. “Ik zie wel dat je tegen me praat, maar ik hoor je helemaal niet. Wat is het hier druk. Ik voel me heel gek. Mijn man komt toch zo? Jullie wachten toch wel tot hij er is? Ik voel me zo gek. Ik hoor jou niet hoor. Mijn man komt toch zo? Ik voel me zo gek. Gaan jullie dan mijn kindje halen? Wat voelt dit gek. Wat is het hier druk. Mijn man komt toch zo?” En zo voorts :’) Het OK-team geeft geduldig antwoord. Dan hoor ik de anesthesioloog naast mijn oor: “CE, je voelt je nu vast een beetje gek! We geven je nu iets, over een minuutje is het over en ben je er weer bij.” Ik word flink opgepept en kom inderdaad langzaam weer bij. Voor de zekerheid vraag ik nog één keer of mijn man zo echt wel komt, maar gelukkig is hij daar al, samen met ela en de verpleegkundige. Dan gaat het beginnen.

De procedure voelt ongemakkelijk, raar, maar mij boeit het niks. Mijn kindje is er bijna. Al snel gaat het doek naar beneden. Ik doe mijn hoofd omhoog en kan alles zien! Eerst een kruintje. En dan een hoofdje. Ik hoor de gynaecoloog zeggen: “Zo, deze is groot!” Dan een armpje. “Jeetje, hij is echt groot!” Nog een armpje. “Wow, hij is echt groot!” En dan zijn lijfje. “Jeeeetje wat een groot kindje, wow!” Daar is hij, mijn kindje!! Hij ziet er prachtig uit. Zo groot, zo gaaf, zo lief. Hij huilt, dat is goed, dat registreer ik wel. De navelstreng wordt lang afgeknipt en hij wordt kort onderzocht in het kamertje ernaast. Man en ela zijn mee. Ik vraag of mijn kindje zo wel bij me terugkomt. De verpleegkundige drukt op de knop waardoor de deur tussen de OK en het kamertje open gaat. Ik hoor hem KEIHARD krijsen en de verpleegkundige lacht: zo te horen gaat alles goed! Bij man is hij stil. Terug in de OK pakt de verpleegkundige hem over en hij begint te krijsen. Bloot wordt hij op mijn borst gelegd: stil. Heel rustig ligt hij bij me. En gelijk voel ik het: ik ben jouw mama. Ik hoor bij jou en jij hoort bij mij. Voor de tweede keer in mijn leven lig ik me ontzettend over van alles te verbazen. Wow, ben jij het? En: natuurlijk ben jij het! Net als bij mini verbaas ik me ook over de combinatie van kindje en termijn: dikke laag smeer, lijfje nog donzig, geen lang gedragen uiterlijk, op het formaat na natuurlijk.

De eerste tien, vijftien minuten ligt hij heel kalm op mijn borst. Dan hapt hij aan, gaat goed! Als ik van de OK-tafel naar het bed getild moet worden, wil de anesthesioloog dat de verpleegkundige hem van mijn borst pakt. Oh nee hoor, dat hoeft niet, vindt de verpleegkundige. Wel, vindt de anesthesioloog, maar de verpleegkundige pakt ons beiden stevig vast en hij mag gewoon bij me blijven liggen. Lekker bij mij, precies waar hij hoort.

In de kraamsuite laat ela ons even alleen. Man en ik beslissen de naam. N.E.O., zo heet hij, geen twijfel over mogelijk. Mini ontmoet haar broertje het eerst en zegt “woooooow, een baby!” Een bizar gezicht, qua gevoel niet te omschrijven: mijn kinderen. Mijn twee kinderen! O+ Over de dagen erna en het gevoel erbij kan ik nog wel tien pagina’s volschrijven, maar ik ga het doen in een paar zinnen.

Ik ben zo ontzettend dankbaar voor hoe deze keer is gelopen. Het hele proces, de vorige keer, alle voorbereiding, de bevalling, alles heeft geleid tot een kalme, warme en liefdevolle ontmoeting die alles, ook de vorige keer, in perspectief heeft gezet. We hebben ons laten zien en horen, maar we zijn ook gezien en gehoord. En natuurlijk vind ik het ergens jammer dat ik niet spontaan en vaginaal ben bevallen en dat ik niet heb gewacht tot mijn kindje het signaal heeft gegeven dat hij klaar was om te komen, maar ik heb nog meer berusting in mijn keuze voor de keizersnee en kan mijn angst, paniek en de opluchting bij het maken van de keuze voor de keizersnee ook zien als helder signaal. Dus het is goed zo, het was zo mooi. Op de foto's van ela zie je naast de handelingen van het medisch personeel en de geboorte van mijn kindje en het verloop van alles wat er allemaal gebeurde steeds een ding in de achtergrond heel duidelijk in beeld: mijn superblije hoofd. En elke keer dat ik dat zie denk ik: ja, het was echt precies goed.

Op mini’s geboortekaartje stond een stukje tekst uit New World Coming van Cass Elliot:

There’s a brand new morning
Rising clear and sweet and free
There’s a new day dawning
That belongs to you and me

Op het kaartje van haar broertje besloten we een stukje tekst uit hetzelfde liedje te schrijven. De zin waar het liedje mee eindigt, die gek genoeg perfect aansluit en het cirkeltje prachtig rond maakt:

Coming in peace, coming in joy, coming in love


[ Bericht 0% gewijzigd door CassElliot op 13-03-2018 00:12:47 ]
Arjadinsdag 13 maart 2018 @ 00:00
O+ Wow O+

Gefeliciteerd!
BellaaElisadinsdag 13 maart 2018 @ 00:11
Wat liefdevol Cass! O+ :* GENIET!!
Vivdinsdag 13 maart 2018 @ 00:25
CE! :'( Ik maakte me echt zorgen toen je dit kindje als een soort indringer beschouwde, wát een werk heb jij daarna verzet, zo knap! Wat goed dat je naar je eigen signaal kon luisteren en wat fijn dat je dit keer zo goed gehoord bent door de zorgverleners om je heen. O+
Kimpossibledinsdag 13 maart 2018 @ 01:56
Oh Cass wat heb je hard gewerkt en wat een prachtige ontmoeting O+
lunapuelladinsdag 13 maart 2018 @ 08:06
Oh Cass, ik ben zo blij voor je en zo trots op je. Wat een werk heb je inderdaad verzet, wat een inzicht heb je getoond, wat een liefde spreekt er uit je hele verhaal O+ O+ O+
OliviaIsTakendinsdag 13 maart 2018 @ 08:32
Wat een prachtig verhaal CE, wat fijn dat het zo goed voelde voor jou. En prachtige tekst!
pinquitdinsdag 13 maart 2018 @ 08:42
:'( O+ wauw CE!
klaproossdinsdag 13 maart 2018 @ 08:52
O+ Heel Mooi CE
Helsinkidinsdag 13 maart 2018 @ 09:02
Aaaah CE, ik moest huilen toen ik je verhaal las! Zo hard gewerkt. Geniet maar lekker van elkaar O+.
Songeurdinsdag 13 maart 2018 @ 09:12
CassE, wauw! Wat heb je hard gewerkt voor jullie gezin. Heel fijn dat je zulke meedenkende hulpverleners hebt gevonden en je een voor jou goede keuze hebt kunnen maken. Geniet van je
prachtige gezin O+
Franny_Gdinsdag 13 maart 2018 @ 09:16
Kim en CE, mooie verhalen allebei! O+ .
Philomijndinsdag 13 maart 2018 @ 09:21
Slik. Wat een prachtig verhaal. :'( O+ :*
Het geeft mij ook berusting, mocht het tot een keizersnee komen. Dankjewel daarvoor!
Roomsnoesdinsdag 13 maart 2018 @ 09:57
Kim en CE wat een prachtige verhalen. Zo anders maar beiden zo mooi!
Tink89woensdag 14 maart 2018 @ 08:27
CE, tranen met tuiten hier. Wat heb jij bergen verzet _O_
elamanilowoensdag 14 maart 2018 @ 08:43
O+ CE O+ Het was zo'n prachtige geboorte om vast te mogen leggen, het ging zo rustig en zacht! Een wolk van een baby, dat mooie jongetje, wat deed ie het perfect, wat deed jij het perfect! Ik ben super trots op jullie! O+ :*
elliebellwoensdag 14 maart 2018 @ 08:53
CE wat een mooi verhaal! Prachtig dat het uiteindelijk toch zo fijn is gegaan O+
mignonnewoensdag 14 maart 2018 @ 08:55
CE wat een prachtig verhaal! Ik ben plaatsvervangend trots op je. Wat anderen al zeiden, je hebt bergen verzet, wat goed! Het was je zo enorm gegund dat het nu anders zou lopen.
silliegirlwoensdag 14 maart 2018 @ 09:20
CE O+ . Ik moest een traantje wegpinken. O+
Lojwoensdag 14 maart 2018 @ 09:40
Zo mooi O+
Allebei O+
Omentielvowoensdag 14 maart 2018 @ 12:07
Kim en CE. Wat een mooie verhalen. O+
arvensiswoensdag 14 maart 2018 @ 12:13
CE, wat een mooi en bijzonder verhaal! Ik weet niet precies hoe je eerste bevalling is gegaan, maar kan het in grote lijnen wel uit dit verhaal halen. Ik vind je vooral erg moedig!
Geniet van je knappe baby!
Stippelrientjewoensdag 14 maart 2018 @ 12:28
Bedankt voor het delen O+
Unihipiliwoensdag 14 maart 2018 @ 12:55
Wauw O+. Ik pinkte een traantje weg bij 'als alles goed gaat, is dat geen probleem!' O+
Bewondering voor je kracht!
Kyarawoensdag 14 maart 2018 @ 16:17
Wat een mooi verhaal CE. Ik ben zo blij voor jullie!

en ik ben eigenlijk ook erg benieuwd naar de foto's. Ik ben nu pas bezig met het album van mijn meiden en die klinische foto's van de vpk blijven toch wat confronterend.
Cygnewoensdag 14 maart 2018 @ 17:32
Ooh CE, ik ben zo trots op je, maar dat wist je al. :*

Goed gedaan. O+
OliviaIsTakendonderdag 15 maart 2018 @ 07:11
Ik doe ook mee! Verhaal in spoiler

SPOILER
Toen ik meer dan 40 weken zwanger was braken mijn vliezen. Wat fijn, de bevalling zou beginnen! Ik belde de verloskundige, die later die dag langskwam. Ik kreeg nog geen weeën maar ik verloor die dag ook geen vruchtwater meer. ’s Avonds was de verloskundige er. Ze kon niet vaststellen of mijn vliezen echt gebroken waren. Ze vermoedde een klein scheurtje bovenin. Voor de zekerheid moesten we even langs het ziekenhuis voor een CTG. De CTG zag er goed uit. Baby deed het goed, nog geen wee te bekennen. Ook de verloskundige daar kon niet vaststellen dat mijn vliezen gebroken waren. Op zich goed nieuws, want hierdoor hoefde de bevalling niet binnen 24 uur op gang te komen om niet-medisch te blijven. Ik was op dat moment net twee weken onder controle bij de verloskundigenpraktijk in de buurt, na de hele zwangerschap onder controle te hebben gestaan van het WKZ wegens twee vroeggeboortes.

De nacht erop, op donderdagochtend om 02:30 braken definitief mijn vliezen, geen twijfel over mogelijk. Maar wederom bleven de weeën uit. Toen we ’s avonds, na wederom een CTG, terugreden naar huis beseften we ons dat we waarschijnlijk wederom medisch zouden bevallen. We hadden nog maar een paar uur te gaan voordat mijn vliezen langer dan 24 uur gebroken zouden zijn en het leek er niet op dat de baby zich snel zou aandienen. Bij dat besef kwamen er wat tranen. Ik had zo uitgekeken naar mijn niet-medische bevalling in bad. Ik liet het verdriet er zijn en na een goede huilbui was het oké. Bevallen is, in mijn geval in ieder geval, accepteren dat dingen heel anders kunnen lopen dan je vooraf hoopt.

Uiteindelijk bleven de weeën de dag erop ook nog uit en op zaterdagochtend 17-2 werd ik ingeleid. Het eerste uur merkte ik weinig van de weeënopwekkers. Daarna kreeg ik lichte weeën. Mijn man en een vriendin (die foto’s nam) waren in de verloskamer aanwezig en het was een gezellige boel. De verpleegkundige opperde dat het misschien een goed idee was als zij even weg zouden gaan, zodat ik me kon overgeven aan de weeën. Dat leek me in eerste instantie een beetje gek, maar vooruit dan maar. Ze verlieten de kamer en ik zette de affirmaties aan die we tijdens de hypnobirthingcursus hadden gekregen. Ze waren een paar minuten weg en ja hoor, daar was de weeënstorm.

Hele heftige weeën met soms een paar seconden ertussen maar vaak ook geen enkele pauze. Ik stuurde een berichtje naar mijn man of hij weer naar de kamer kon komen. Ik voelde de weeën ook in mijn rug en kon wel wat tegendruk gebruiken. Wat heel mooi was, de eerste twee bevallingen kon ik geen enkele aanraking hebben van hem. Ik wilde helemaal in mijn eigen bubbel zijn. Tijdens de hypnobirthing-cursus grapten we daar dan ook over. Leuk dat hij aanrakingen leerde die mij konden hebben, maar grote kans dat ik dat helemaal niet wilde. Niets bleek minder waar, ik heb tijdens het opvangen van de weeën ontzetten veel aan hem en de aanrakingen gehad. Ondertussen nam mijn vriendin prachtige foto’s, maar omdat ik met mijn man samen in onze bubbel zat heb ik daar op dat moment niks van gemerkt. Na 2,5 uur weeën kreeg ik persdrang. Tenminste, dat weet ik nu, op dat moment had ik oprecht het gevoel dat ik naar de wc moest. Dat vertelde ik de verpleegkundige meerdere malen en ik begreep maar niet waarom ze die po niet voor me neerzette. Na nog een keer zeggen dat ik nu écht naar de wc moest, belde ze de verloskundige. “Kom maar hierheen, volgens mij gaat het sneller dan we denken.” Het grappige was, ik stond naast het bed om de weeën op te vangen. En ik dacht bij mezelf, ik heb zó geen behoefte om in bad te gaan!

De verloskundige voelde hoeveel ontsluiting ik had. Ik had vooraf aangegeven dat ik dit niet per se wilde weten. Dat ze dit aan mijn man moest vertellen en dat ik altijd aan hem kon vragen hoe ver ik was. Toch keek ik stiekem naar het aantal vingers dat zij op stak en ik dacht er zeven te zien. Ze vroeg of ik toch de ontsluiting wilde weten en dat wilde ik. Ik wilde deze bevalling graag zonder pijnstilling doorkomen, maar op dat moment wilde ik heel graag een ruggenprik als het niet op schoot. Dit kon ik niet nog uren volhouden. Blij verrast was ik om te horen dat ik al op acht centimeter zat! Het ging dus inderdaad heel hard. De persdrang bleef aanhouden en ik kon het echt niet meer tegenhouden. Ik moest van de verloskundige op mijn zij liggen omdat er nog een randje baarmoedermond in de weg zat (hoe dit precies zit weet ik niet, maar blijkbaar was op mijn zij liggen de enige manier om dat weg te werken. Ik weet alleen wel dat het heel erg pijnlijk was). Gelukkig hoefde ik niet te lang op mijn zij liggen. Al snel mocht ik op mijn rug liggen, voor mij een fijne houding om te bevallen, en persen. Na negen minuten kwam onze dochter ter wereld. Mijn man heeft haar aangepakt en op mijn borst gelegd.

Ze heeft heel lang bij mij kunnen liggen voordat ze gewogen en gecontroleerd was. Bijna 4,3 kilo schoon aan de haak en kerngezond. Wat waren (en zijn!) we gelukkig. De kraamperiode was heel fijn. Zoals ik vooraf al dacht kwam het verdriet over ons doodgeboren zoontje af en toe extra hard binnen, maar ik was blij om te merken dat er ook zeker ruimte was om op de roze wolk te zitten. Dit kindje is zo welkom en we houden enorm veel van haar, net als van haar broers. Haar grootste broer is ontzettend gek op haar en ze wordt de hele dag door geknuffeld door ons alledrie. En ondanks dat de bevalling wederom anders ging dan vooraf gehoopt, kijk ik er met een trots gevoel op terug. Mijn man en ik hebben het echt samen gedaan en het was een onwijs mooie ervaring.
Nanukedonderdag 15 maart 2018 @ 08:14
Ik vind dit echt zo'n speciaal topic. Echt mijn lievelings van alle OUD-topics. :)

Kim, wat fijn dat je last-minute cursus de rust gaf die je nodig had. Prachtig verhaal. O+

CE, Ik heb zoveel bewondering voor hoeveel werk je hebt verzet in jouw zwangerschap. Prachtig hoe je het weet te verwoorden. Dat je de kracht hebt weten te vinden om zomaar ineens om te schakelen naar een keizersnee en de rust die daarbij kwam hebt kunnen zien voor wat het was: de juiste keus. Je bent een prachtig mens, en wat fijn dat de fotograaf er toch bij mocht. :*

OIT, ik herken wel het moeten schakelen naar een medische bevalling, ik werd ook ingeleid (met gemengde gevoelens vooraf). Maar superfijn dat je het samen met je partner hebt kunnen doen dit keer, en dat je het bad niet gemist hebt. ;)
LuDanndonderdag 15 maart 2018 @ 10:14
Ik heb even niet de energie om uitgebreid te reageren, maar ik heb jullie verhalen gelezen Kim, CE en OIT. Prachtig. O+
SQdonderdag 15 maart 2018 @ 11:02
Kim, CE en OIT O+ O+
Omentielvodonderdag 15 maart 2018 @ 12:30
Oit. O+
CassElliotdonderdag 15 maart 2018 @ 19:20
Bedankt voor jullie reacties O+ Een hele andere ervaring, maar net als Kim zou ik dit nog wel tien keer kunnen doen zo (en misschien doe ik dat ook wel hahaha). Mede dankzij de ontzettend lieve, begripvolle, meedenkende en open zorgverleners. Ik ben ze zo ontzettend dankbaar voor wat ze voor ons hebben gedaan O+

quote:
0s.gif Op woensdag 14 maart 2018 08:43 schreef elamanilo het volgende:
O+ CE O+ Het was zo'n prachtige geboorte om vast te mogen leggen, het ging zo rustig en zacht! Een wolk van een baby, dat mooie jongetje, wat deed ie het perfect, wat deed jij het perfect! Ik ben super trots op jullie! O+ :*
En jou ook O+ Ik vond het zo ontzettend fijn en zo bijzonder dat jij erbij mocht zijn. Niet alleen als fotograaf, maar ook gewoon dat je er was :*

quote:
2s.gif Op woensdag 14 maart 2018 16:17 schreef Kyara het volgende:
en ik ben eigenlijk ook erg benieuwd naar de foto's. Ik ben nu pas bezig met het album van mijn meiden en die klinische foto's van de vpk blijven toch wat confronterend.
Ik was hier even over aan het nadenken, maar ik durf er wel een paar eventjes te posten zometeen.
CassElliotdonderdag 15 maart 2018 @ 19:22
OIT wow O+ Wat bijzonder en mooi dat je alles zo kon toelaten (het medisch worden, de aanraking van je man) Klinkt alsof je je echt helemaal hebt overgegeven. En dochters van 4,3 kilo zijn de aller-, allermooiste dochters O+
CassElliotdonderdag 15 maart 2018 @ 21:56
quote:
2s.gif Op woensdag 14 maart 2018 16:17 schreef Kyara het volgende:
Lokquote, want ik wil ze niet zo heel lang laten staan.
Hieronder een paar van de foto's. Ik heb gezocht naar de meest onherkenbare, die wel recht doen aan het beeld. Tot nu toe heb ik de foto's sinds ik ze heb elke dag wel een keer bekeken. Ik ben zo ont-zet-tend blij dat we ze hebben. Let vooral ook op mijn hoofd op alle foto's :D Helemaal in de gloria.

Kleine waarschuwing: hoewel in zwart/wit en heel erg netjes gefotografeerd (geen bloed of open wond of wat dan ook) - het zijn wel foto's van een keizersnede.

SPOILER
weg

Met nogmaals heel veel dank aan ela O+


[ Bericht 13% gewijzigd door CassElliot op 17-03-2018 08:26:51 ]
pinquitdonderdag 15 maart 2018 @ 21:58
Oh CE wat een waardevol bezit, die foto's O+ en wat heerlijk, jouw gezicht steeds O+
Ela, wat heb je dat prachtig vastgelegd! O+
BellaaElisadonderdag 15 maart 2018 @ 22:00
Oh wauw CE! O+ Wat bijzonder om te zien. En jouw gezicht zo liefdevol O+

ik heb nu heel erg veel spijt dat ik geen fotograaf heb genomen :'(
.Sparkling.donderdag 15 maart 2018 @ 22:22
Wauw CE, wat een ontroerende foto’s O+
Kimpossibledonderdag 15 maart 2018 @ 23:05
Ohhh Cass :'( O+
elliebelldonderdag 15 maart 2018 @ 23:45
Prachtig CE! O+
Choluladonderdag 15 maart 2018 @ 23:45
Oh CE! O+ !
Arjavrijdag 16 maart 2018 @ 00:06
Mooi O+
OliviaIsTakenvrijdag 16 maart 2018 @ 08:03
Wauw CE (en Ela!), wat prachtig!
Mabawa.vrijdag 16 maart 2018 @ 09:04
Wauw CE O+
vencodarkvrijdag 16 maart 2018 @ 09:22
Mooie foto’s CE! En inderdaad: dat blije hoofd. :D
Heel waardevol.
snoenkvrijdag 16 maart 2018 @ 09:51
Prachtige foto's ce!

En mooie verhalen van jullie ce, Kim en oit O+
Roomsnoesvrijdag 16 maart 2018 @ 09:57
Wat een schitterende foto’s CE en ela! Wow. Ik vind bevallingsfoto’s zo prachtig.

En jouw blije hoofd, echt zo mooi om te zien 😍
LeSagevrijdag 16 maart 2018 @ 10:11
Wat een prachtige verhalen weer O+

CE, in het bijzonder voor jou, ik kan me nog zo goed herinneren hoe veel verdriet je had van de eerste bevalling. Wat ontzettend fijn dat je nu zo’n positieve ervaring hebt gehad en wat goed dat je zelf die keuze hebt gemaakt!
lunapuellavrijdag 16 maart 2018 @ 10:52
Wat een prachtige foto's CE. O+ Je straalt er echt op. En die laatste, met je mannen. :'( O+
Kyaravrijdag 16 maart 2018 @ 11:21
Ooh CE, dank voor de lokquote :* Wat een prachtige foto's. Dank je wel voor het delen. Die foto met het hoofdje eruit is echt zooooo bijzonder mooi.

Ela, wat prachtig vastgelegd weer. Maar dat is jou wel toevertrouwd O+

O+ :'( O+ :'( O+ :'( O+
elamanilovrijdag 16 maart 2018 @ 12:47
O+
Songeurvrijdag 16 maart 2018 @ 12:55
Wauw wat waardevol die foto’s en wat kijk je intens gelukkig CE!
SQvrijdag 16 maart 2018 @ 12:59
Wat een prachtige foto's O+
Omentielvovrijdag 16 maart 2018 @ 17:10
Wat een prachtige foto’s. O+
Memoruvrijdag 16 maart 2018 @ 17:41
CE, wat een prachtig verhaal! Heel erg dapper dat je kon beslissen hoe je wilde bevallen. Hele mooie foto's. Je hebt het goed gedaan O+
Lemijnvrijdag 16 maart 2018 @ 18:44
Wat een prachtige verhalen weer O+ . Allemaal zo bijzonder!
FlyingFishzaterdag 17 maart 2018 @ 00:41
Mooie foto's CE! Ik ben ook echt zo blij met de foto's van mijn keizersnede. Ik vond het erg duur, maar het is het geld zeker waard geweest! En mooi hoe elke fotograaf toch ook zijn eigen draai aan dergelijke foto's geeft.
Malteserzondag 6 mei 2018 @ 08:01
Mijn bevallingsverhaal O+.
SPOILER
Dinsdag 17 april 2018 ga ik naar het ziekenhuis voor mijn wekelijkse controle, ik ben dan 38 weken en 2 dagen zwanger. We weten al een tijd dat Baby geboren zal worden met een geplande keizersnede en dit is dan ook mijn laatste reguliere controle. Het is goed zo, ik ben de sonde meer dan beu, mijn buik is vol, mijn bekken is op. De zwangerschap was zwaar maar het einde is in zicht.

Alle controles zijn weer goed, Baby doet het super goed op de sondevoeding en mijn bloeddruk blijft keurig (100/60).
De gynaecoloog voelt nog eens aan mijn buik: "Je zit compleet vol met kind. Ik kan er wellicht wat naast zitten maar ik schat het gewicht bij geboorte op 4 kilo."

Ik ga weer naar huis en geniet enorm van de laatste dagen in de zon. Het is 25 graden, het is lente maar het voelt als zomer. De natuur ontplooit zich, het frisse groen in combinatie met de warme zonnestralen doen me zo goed.

Donderdagochtend moeten we ons om 6.30 uur melden in het ziekenhuis, dat is wat ik te horen krijg als ze me de dag ervoor bellen. Oké, dat is vroeg. Wat doen we met Twix? Het idee was om hem die donderdag in alle rust weg te brengen maar wellicht is het beter als we dat woensdagavond doen. Kan hij lekker rustig slapen bij Opa en Oma en hoeven we hem niet te wekken.
We eten bij Opa en Oma in de tuin, de avond is prachtig zonnig en het is nog lang warm. Als we vertrekken bij Opa en Oma, zwaait Twix ons vrolijk uit.
En ik huil duizend tranen. Mijn lieve, kleine jongetje. Als ik hem morgen weer zie, is hij grote broer. Is hij niet meer enige maar oudste. Mijn lieve, kleine jongetje, wat een impact en wat zal ik hem missen die dagen in het ziekenhuis.

Man maakt in de avondzon nog wat laatste foto’s van mijn buik. We profiteren ervan dat de sonde eruit is. Ik moet nuchter zijn voor de keizersnede. Dus voor het eerst deze zwangerschap vind ik een foto ook echt mooi.
We moeten er vroeg uit donderdag dus tegen 21.00 uur zijn de allerlaatste spulletjes ingepakt, man helpt me nog mee douchen en dan gaan we naar bed. Man slaapt meteen, ik kan de slaap niet pakken. Na een uur woelen en voelen aan mijn dikke buik, besluit ik naar beneden te gaan. Even wat lezen in een tijdschrift. Baby laat goed van zich voelen. Ik praat tegen mijn buik, wens dat alles morgen goed zal gaan, vertel hoe nieuwsgierig ik ben naar het geslacht. Toch maar weer richting mijn bed. Tegen 0.00 uur val ik in slaap.

5.15 uur, de wekker gaat. Het is donderdag 19 april 2018 en vandaag worden wij papa en mama van ons tweede kindje. We staan op, voelen gezonde spanning. Even douchen, man ontbijt wat en dan richting ziekenhuis. Daar aangekomen blijkt de gynaecologische afdeling vol te liggen, dus krijgen we een grote kraamsuite toegewezen. Hè wat vervelend, al die extra ruimte.
Dan stapt de verpleegkundige onze kamer binnen en ik kan wel huilen van geluk. Mijn favoriete verpleegkundige! We omhelzen elkaar. Ze heeft nachtdienst dus is er straks niet als we terugkomen van OK maar ze heeft komende nacht weer nachtdienst. Wat een fijn vooruitzicht!
Ze vertelt dat we om 7.45 uur aan de beurt zijn en we nemen de vragenlijst door. Man helpt me met het omkleden en om 7.40 uur worden we keurig op tijd opgehaald om richting OK te gaan.
De verpleegkundige die dagdienst heeft, blijft tijdens de keizersnede bij ons. In tegenstelling tot de gynaecologische afdeling, is het namelijk extreem rustig op de kraamsuites.
In de tussenruimte wordt mijn infuus geprikt, man heeft weer zo’n spannend blauw pak aan met nog mooiere klompen. De gynaecoloog komt me een hand geven, evenals de anesthesist. Kort bespreken we mijn bevalplan, maar iedereen is duidelijk goed ingelezen.

Daar gaan we dan, richting OK. Al het personeel stelt zich voor, ook daar geeft iedereen aan op de hoogte te zijn van mijn bevalplan. Alles wat er gebeurt of gedaan moet worden, wordt me steeds duidelijk verteld. Heel fijn, want dat was een van mijn wensen.
Er volgt weer een vragenlijst en dan plaatst de anesthesist de ruggenprik. Dat gaat goed. Mijn bloeddruk daalt net als bij Twix behoorlijk en ik krijg daarom tot drie keer toe wat in mijn infuus ingespoten. Ik heb er verder geen last van, voel me goed en ben niet misselijk.
Mijn buik wordt ontsmet en aan iedereen wordt gevraagd of er gestart kan worden.
Om 08.35 uur maakt de gynaecoloog de incisie. De operatielamp boven mijn hoofd spiegelt, dus net als bij Twix kan ik meekijken.
Dan, om 08.52 uur, laat de operatieassistente het blauwe doek op ons verzoek zakken. Ons tweede kindje gaat geboren worden...
De gynaecoloog tilt het hoofdje van ons kindje uit mijn buik. Baby huilt direct en mijn baarmoeder doet zijn werk en laat ook het lijfje geboren worden. De gynaecoloog navelt gauw af, pakt Baby goed vast en draait het naar ons toe. We mogen zelf kijken wat we gekregen hebben.
Het is overduidelijk, we hebben een ZOON! Natuurlijk hebben we een zoon. Het klopt gewoon. Een broertje voor Twix! Onze zoon! Hij huilt.
De gynaecoloog geeft hem aan de kinderarts en naast mijn hoofd wordt hij nagekeken. Ik huil en ben zo blij. Man huilt ook. Maar we horen ook een alarm. Onze zoon pakt zijn ademhaling niet zo goed zelf op. Zijn hartslag is goed, hij is prachtig roze maar hij vergeet te ademen. Zodra ze hem aanraken of stimuleren, ademt hij wel maar alleen doet hij dat niet. Hij kreunt. De kinderarts praat rustig en legt ons uit wat er aan de hand is. Wet lung luidt de conclusie. Komt vaker voor, zeker bij een keizersnede.
Ze roept er een tweede kinderarts bij, die is er in no-time. Ze besluiten hem bij te blazen met het zuurstofmasker. Baby reageert er uiteindelijk goed op. Als hij zijn ademhaling goed op orde heeft, mag man symbolisch nog een stukje navelstreng doorknippen en dan mag Baby op mijn borst. Hij kreunt nog wel behoorlijk maar doet het goed.

De gynaecoloog vraagt me hoe onze zoon gaat heten en voor het eerst spreken we zijn naam hardop uit. Onze zoon heet Mars! Wat is hij mooi en wat is hij groot! Verwondering, intens geluk en ook nog een beetje spanning want gaat het echt goed met hem? De kinderarts bevestigt dat we ons echt geen zorgen hoeven te maken.

Via de vercouver komen we terug op de kraamsuite, Mars kreunt al een stuk minder. We pakken de tijd om hem uitgebreid te bekijken. Hij ruikt ook zo lekker. Tegen 11.00 uur besluiten we dat het tijd is om onze families in te lichten. Opa en Oma komen met Twix naar het ziekenhuis. We hebben aangegeven graag eerst Twix in alle rust kennis te willen laten maken met zijn broertje. Daarom wachten Opa en Oma in de koffiecorner van het ziekenhuis waar man Twix ophaalt.
De ontmoeting is zo mooi! Twix is verbaasd, verwonderd en lief en aait en kust zijn broertje. Dit is zo mooi! Onze jongetjes, wat een rijkdom! De wereld is wat mooier, nog mooier dan verwacht!
LaBelleFleur27zondag 6 mei 2018 @ 08:06
Wauw wat een mooi verhaal Malteser O+ O+
LeSagezondag 6 mei 2018 @ 08:11
Wauw Malteser, wat een mooie bevalling O+ Ik heb er even een traantje bij gelaten.
Het klinkt voor mij alsof het de perfecte afsluiter is van een verschrikkelijke zwangerschap. Heel veel geluk met je jongens!
CassElliotzondag 6 mei 2018 @ 08:29
Bedankt nog voor de reacties O+

En Malteser, wat een prachtige bevalling O+ En al je mannen bij elkaar, wow O+
OliviaIsTakenzondag 6 mei 2018 @ 08:33
Malteser, wat prachtig geschreven. Je mooie gezin!
Lemijnzondag 6 mei 2018 @ 08:34
Wow, Malteser O+ O+
lunapuellazondag 6 mei 2018 @ 08:37
Wat mooi Malteser O+
SaskiaRzondag 6 mei 2018 @ 08:39
Oh wat mooi :Y
Kimpossiblezondag 6 mei 2018 @ 09:00
Malteser O+
VitaBellazondag 6 mei 2018 @ 09:12
Prachtig verhaal Malteser O+
elliebellzondag 6 mei 2018 @ 09:26
Super mooi Malteser! O+
Flavzondag 6 mei 2018 @ 10:22
Prachtig verhaal Malteser! O+
Nanukezondag 6 mei 2018 @ 10:27
Wat een welverdiende afsluiter van jouw zwangerschap. Prachtig malteser. O+
Fuchsia_rozezondag 6 mei 2018 @ 10:59
Wat een heerlijke ontmoeting met jullle 2e zoon! O+ Fijn dat er in het ziekenhuis zo goed naar jullie geluisterd werd en mooi omschreven :*
Songeurzondag 6 mei 2018 @ 12:54
Prachtig Malteser O+
Malteserzondag 6 mei 2018 @ 15:29
Dankjewel voor de lieve reacties! O+
Philomijnzondag 6 mei 2018 @ 17:10
Malteser O+ Wow, wat fijn!
arvensiszondag 6 mei 2018 @ 23:23
Erg mooi (geschreven), Malteser! Wat klinkt alles mooi! Fijne afsluiter van een zware periode! Geniet van je twee mooie mannen!

Ik moet m’n verhaal ook maar op papier gaan zetten voordat ik het fijne er van vergeet.
Mabawa.zondag 6 mei 2018 @ 23:34
Mooi geschreven Malteser! O+

En dit:
quote:
En ik huil duizend tranen. Mijn lieve, kleine jongetje. Als ik hem morgen weer zie, is hij grote broer. Is hij niet meer enige maar oudste.
Zo herkenbaar!
Ik ben bezig met mijn verhaal en schreef iets soortgelijks O+
DorothyGalemaandag 7 mei 2018 @ 10:08
Doodeng :X , maar dit is mijn bevallingsverhaal. Het was allemaal erg heftig, maar heb er geen trauma aan overgehouden. Juist omdat het zo snel ging. Mijn vriend wil nog niet dat ik alle foto's zie en nu ik nog beurs ben hoeft dat van mij nog niet. Hij vertelde ook dat er niet zulke prettige details zijn die ik niet weet, nou dat hoor ik later dan wel 8-)

Het doet in ieder geval niets af aan mijn ervaring :)

SPOILER
Ervoor
Ik ben 37+ 1 als mijn vriend en ik op een zaterdagavond deelnemen aan een partnerles yoga. Tijdens deze les krijgen we info over de bevalling zelf en doen we een aantal oefeningen ter ondersteuning. De laatste weken van mijn zwangerschap zijn een beetje hectisch. Mijn vriend heeft geheel onverwacht te horen dat hij zijn baan is kwijtgeraakt maar krijgt daarnaast uit het niets voor zijn eigen bedrijf heel veel opdrachten binnen. Financieel hoeven we ons dus geen zorgen te maken. Eerst was er even paniek, daarna zijn we alleen maar blij dat we in ieder geval een maand met ons drietjes zijn. Een andere baan vinden komt ook wel goed, we hebben wel voor hetere vuren gestaan.

Ook waren we net bezig met het opknappen van de huiskamer. Maar omdat we hier te laat mee begonnen hebben we alles opgeruimd om het huis leefbaar en klaar te maken, mocht de kleine eerder komen. Maar we denken dat dit zeker niet zal gebeuren, de kans is zo klein. Ik haal gewoon de 40 weken.

En deze termijn vind ik helemaal geen probleem omdat het fysiek heel erg goed gaat. Ik heb alleen last van een aantal kwaaltjes zoals oprispingen en urineverlies. Wel waren de eerste maanden van de zwangerschap erg spannend en angstig omdat ik door een tweetal hematomen in mijn buik veel bloedingen had. Gelukkig is dit rond de 22e week gestopt en langzaamaan kregen we meer vertrouwen.

Ik heb mij nog nooit zo gelukkig gevoeld in mijn hele leven als tijdens deze zwangerschap. Zo fijn! Ik heb niet echt een fijne jeugd gehad (ook veel last van depressies) en had mezelf voorgenomen om nóóit aan kinderen te beginnen. De angst om geen goede moeder te kunnen zijn, zat heel diep. Mijn vriend heb ik op mijn 23e leren kennen en hem dit direct verteld. Hij had wel een diepe kinderwens. Maar tijd heelt schijnbaar soms toch wonden want gaandeweg ging ik steeds meer twijfelen. Dat was voor mijn vriend heel lastig omdat ik de ene keer er wel voor wilde gaan en de andere keer toch weer niet. Werd ik weer ongesteld was ik eerst opgelucht en daarna verdrietig. Toch moesten we op een gegeven moment stappen ondernemen vanwege mijn leeftijd. Ik naderde de 39 (mijn vriend de 43) en we besloten om onze vruchtbaarheid te contoleren. Bij ons beiden was alles in orde, hoewel mijn aantal eicellen was geslonken. Op aanraden van de gynaecoloog startten we met een IVF-poging. Een poging die jammerlijk mislukt omdat ik ondanks alle hormonen maar één eicel aanmaakte. Als plan B gaan we voor IUI. De gynaecoloog verwacht er weinig van maar ik heb er een heel goed gevoel over. En wat blijkt, op 4 september test ik positief. We zijn dolblij!

Het is fijn dat we nog een partnerles kunnen doen. Misschien gebruik ik er helemaal niets van, maar het geeft toch een gevoel van zekerheid. We doen verschillende oefeningen waarbij ik krampen in mijn buik voel. Dat voelt niet echt prettig. Ook leren we hoe we met handreflexologie de weeën op kunnen wekken. Die nacht moet ik weer verschillende keren naar de wc. Ik verlies nu wel heel veel urine en denk dat ik nu 80% incontinent ben in plaats van 50%. Word daar wel een beetje kriegel van, want ik moet nog een paar weken.

Maar vroeg in de ochtend verlies ik hele plassen en het is toch echt vruchtwater. We zijn echt opgewonden, de bevalling gaat beginnen! Rond 9.00 uur bel ik de verloskundige, ruim een uur later is ze er. Ik heb wel krampen maar nog geen echte weeën. Ze verwacht dat deze later op de dag zullen komen. Als de verloskundige in de middag komt is er geen verandering. Sterker nog, de krampen zijn helemaal weg. De kleine doet het nog wel steeds goed gelukkig.
Als alles zo blijft kunnen we gewoon thuis blijven en dan de volgende ochtend naar het ziekenhuis voor een ctg. Doordat ik gebroken vliezen heb en nog geen weeën is er een kans op infectie. Om 18.00 uur is de situatie nog steeds hetzelfde maar als de verloskundige om middernacht komt registreert ze bij de kleine een iets lagere hartslag. Ze wil geen risico nemen en we gaan naar het ziekenhuis om de hoek. Gelukkig blijkt alles prima in orde en de dag erop kan ik terugkomen voor weer een ctg en er wordt een afspraak gemaakt om de weeën op te starten. De dag erop breng ik lopend en lekkend door en wacht een beetje ongeduldig op wat komen gaat, maar wel blij dat ik gewoon kan slapen.

Als we de dag erop bij het ziekenhuis komen blijkt dat het te druk is en geven ze aan dat ze daardoor geen goede zorg aan ons kunnen leveren. Ze dragen ons over naar het andere ziekenhuis in de regio, waar we ook goed bekend zijn vanwege de vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik vind het geen enkel probleem en laat alles op mij af komen. Mijn vriend is daarentegen boos. De rollen zijn omgedraaid!
In het andere ziekenhuis krijgen we weer de standaardchecks en we maken al meteen een afspraak om de volgende ochtend de weeën op te laten wekken. Zo spannend! Het mag een klein wonder heten dat ik ook die nacht toch goed slaap.

De bevalling
Om 7.00 uur ‘s ochtends worden we verwacht in het ziekenhuis en meteen krijgen we te horen dat er wat vertraging is doordat de halve dagdienst in de file staat. Rond 8.30 uur komt er een verpleegkundige om ons geboorteplan door te nemen en dingen te bespreken. We geven aan dat het loopt zoals het loopt en niet star vasthouden aan hoe het zou moeten zijn. Wat we wel belangrijk vinden is dat ik niet onnodig getoucheerd wordt, pijnbestrijding in overleg gaat en dat er niet hele groepen aan mijn bed staan. En als het kindje wordt geboren willen we graag een uur met z'n drietjes zijn.

De verpleegkundige is echt een topwijf en geeft meteen de suggestie dat ik in mijn bubble moet komen. Ze zegt dat sommige vrouwen facebookupdates doen en babykleertjes uitzoeken en dat ze dan niet voorbereid zijn om de weeën op te vangen. Ook zegt ze tegen mijn vriend dat hij mij gewoon mijn gang moet laten gaan en dat ik het wel laat weten als ik hem nodig heb. Heel goed dat zij het zegt (en dit doet ze verschillende keren), want mijn vriend is heel erg zorgzaam en als ik pijn krijg dan kan ik niets met zijn aandacht.

Het infuus met Oxytocine wordt aangesloten rond 9.15 uur en we maken kennis met de verloskundige en arts in opleiding. Prettige mensen en ik voel me positief. Ik krijg ook twee plakken op mijn buik om mijn weeën in de gaten te houden en de hartslag van de baby. De eerste anderhalf uur gebeurt er niets en ik dommel in slaap op bed. Rond 11.00 uur merk ik dat het begint en het opvangen is heel goed te doen. Ik leun tegen de muur of zit op de skippybal en dat werkt prima. Toch gaat het een uur of wat later irriteren dat ik aan en rond het bed gekluisterd zit. Ik ga helemaal draadloos, de baby krijgt een soort ‘antenne’ op zijn hoofd. Niet echt prettig om zo’n lange stok naar binnen te zien gaan. Maar het voordeel is dat ik nu onder de douche kan. Voor mij echt de ideale plek, ik vind het echt heerlijk. De weeën worden nu wel snel sterker en als ik niet goed oplet kan ik ze niet goed opvangen. Het gevolg is dat ik dan schreeuw van de pijn. Mijn vriend komt kijken in de badkamer en ik jaag hem weg.

Het is 15.00 uur als de dagdienst wordt afgelost met een andere verloskundige, een verpleegkundige en een verloskundige in opleiding. Ik vind ze alledrie mega-irritant en voel dat alles wat ze zeggen op het gebied van aanmoedigingen nep is. Het moment van afwisseling is niet ideaal omdat ik het zwaar begin te krijgen. En we elkaar niet kennen. Wat ook niet helpt is dat ik onder de douche vandaan moet komen. De baby heeft het moeilijk tijdens mijn weeën, de hartslag gaat dan duidelijk omlaag. Ze denken dat dit te maken heeft omdat ik onder de douche zit. Ik moet op het bed gaan liggen voor onderzoek en dat is nou net de plek waar ik ze niet op kan vangen. De verpleegkundige zegt dat ik haar arm vast kan houden maar moet vragen mij los te laten omdat haar pols spierwit wordt.

Met mijn benen omhoog wordt een koker in mijn vagina gestopt. Met een scherp lang ‘mes’ halen ze bloed van de schedel. Mijn vriend kijkt in het begin mee maar op een gegeven moment raadde ze hem aan maar weg te kijken omdat het geen prettig gezicht is. Met behulp van het bloed kijken ze naar de bloedsuikerspiegel om te zien of de baby in stress is. Het goede nieuws is dat ik inmiddels 8 cm ontsluiting heb.

Ik kan gelukkig meteen van het bed en ga op de skippybal zitten. De verloskundige aait over mijn hoofd waar ik echt een enorme hekel aan heb. Ik snauw haar af. Vervolgens fluisteren beiden verloskundigen achter mijn rug en ik zeg boos dat ze wel hardop mogen praten. Als ze daarna ook nog eens gaan zeggen hoe ik moet ademen kan ik ze wel wurgen. Ze kunnen niks goed doen in mijn ogen.

Snel krijgen we het resultaat van het onderzoek en alles is gelukkig okee met de baby. Ik ga weer onder de douche maar ineens is dat niet prettig meer. De weeën zijn niet meer op te vangen en moet soms echt gillen of schreeuwen. Het gaat te snel. Ik heb nu echt dikke spijt dat ik niet om pijnbestrijding heb gevraagd, de pijn is niet meer te harden. De verpleegkundige geeft aan dat ik elk moment persweeën kan krijgen en dat ik bijna bij de 10 cm ben. Opeens heb ik het gevoel dat ik onder de douche vandaan moet komen en in het bed moet gaan liggen. Het is dan 15.30 uur. Als ik dat gedaan heb komen de eerste persweeën en ik raak meteen in paniek. Ik vind het een verschrikkelijk gevoel en gil dat ik het niet kan. Bij de tweede persweeën sleur ik gillend mijn vriend over het bed. Iedereen roept dat ik moét persen en ze moedigen mij aan. Bij de derde keer begin ik te persen en ik ben bang dat ik uitscheur. Als na de vierde keer persweeën de baby er nog niet uit is, wordt de gynaecoloog erbij gehaald. Ik krijg een injectie en bij de volgende perswee helpt ze de baby eruit te halen. Hij wordt op mijn borst gelegd; een onbeschrijflijk mooi moment. Ik kan alleen maar huilend roepen; m'n kindje, m'n kindje, m'n kindje. Het is zo fijn om hem te zien en ik heb heel sterk het gevoel dat ik hem al heel lang ken. Hij is meteen mijn liefste en mijn mooiste.

Hij ziet wat blauw maar dat blijkt normaal te zijn. Na een paar minuten kijken ze welk geslacht de baby is, dit wisten we van tevoren niet. Het grappige is dat ik daar helemaal niet bij stil sta en dat het mij totaal niet interesseert. Maar het is een jongen en ik ben gewoon dolgelukkig.

Erna
Wat mij ook niet interesseert is het uitdrijven van de placenta. Blijkbaar is daar spoed bij en moet ik helpen persen. Ik heb daar echt totaal geen zin in en geniet van mijn zoon en dat ik geen pijn meer heb. Hoewel ik van onder toch een branderig gevoel krijg omdat de injectie uit begint te werken. Toch besluit ik te persen, maar wat we ook proberen, de placenta komt er niet uit. Helaas moet deze operatief verwijderd worden en daarnaast moet ik ook gehecht worden. De kleine blijft bij mijn vriend achter. Gek genoeg vind ik dit geen probleem en heb het gevoel dat ik alles aankan. Zo blij ben ik met de geboorte van onze zoon. De operatie verloopt voorspoedig en ik mag achteraf blij zijn dat ik onder narcose was. De arts vertelde dat ondanks de narcose hij aan mijn gezicht kon zien dat het verwijderen van de placenta niet echt prettig was. Helaas blijkt dat ik ruim 2 liter bloed heb verloren.

Na een uur of wat kom ik bij in een andere kamer waar mijn vriend en de kleine zijn. Wat volgt is een stoet aan personeel wat komt kijken en ons komt verzorgen. Ik lijk op een gegeven moment wel een heroïneverslaafde van alle injecties. Hoewel ik dankbaar ben dat we goede zorg krijgen, willen we toch een moment voor ons drietjes. En dat is even heerlijk. Iedereen heeft intussen gevraagd naar de naam van de baby, maar voor de geboorte kwamen we daar niet uit. Nu hij geboren is, weten we het wel zeker. We noemen hem R. en het voelt als de perfecte naam. We moeten nog een nacht in het ziekenhuis blijven vanwege de gezondheid van R. en mij. Dit vind ik alleen maar prettig want ik ben behoorlijk zwak door het bloedverlies. En ik vind het nog fijner dat ze R. goed in de gaten houden.

Gelukkig verloopt de nacht prima en worden we de volgende dag om 16.00 uur ontslagen uit het ziekenhuis. We kunnen we naar huis! De bevalling en alles daarna was wel een achtbaan maar het geluk met de gezonde geboorte van onze zoon, overheerst.
elliebellmaandag 7 mei 2018 @ 12:24
Dorothy, ook al zo'n mooi geschreven verhaal! Wat fijn dat ondanks de tegenslagen het geluk overheerst O+

Ondanks dat ik jullie live allemaal niet ken, pink ik toch regelmatig even een traantje weg in dit topic O+
Tink89maandag 7 mei 2018 @ 13:58
Twee prachtige verhalen. Ik moet ook altijd even een paar keer slikken.
Maltesermaandag 7 mei 2018 @ 17:27
DG, de ontmoeting O+ . Bijzonder gevoel is dat hè! *;
DorothyGalemaandag 7 mei 2018 @ 17:29
quote:
0s.gif Op maandag 7 mei 2018 17:27 schreef Malteser het volgende:
DG, de ontmoeting O+ . Bijzonder gevoel is dat hè! *;
Ja, dat is een gevoel waar niemand je op voor kan bereiden O+ Ik had niet verwacht dat dit zo diep zou zijn.

Nu ik trouwens zelf ben bevallen durf ik nu ook wel de andere verhalen te lezen in dit topic. Durfde ik eerst niet, was bang dat het mij angstiger zou maken voor de bevalling :@
Philomijndinsdag 8 mei 2018 @ 09:33
Jeetje DG, ik moest gisteren even bijkomen van je verhaal. Ik ben ontzettend blij voor je dat je er goed op terug kunt kijken. En dat alles overheersende liefdesgevoel bij de ontmoeting van je kindje... Daar kijk ik zo naar uit O+ Krijg er nu al een brok van in mijn keel. Dank voor het delen!

[ Bericht 12% gewijzigd door Philomijn op 08-05-2018 09:40:20 ]
DorothyGalewoensdag 9 mei 2018 @ 08:41
Ik denk dat als ik een paar dagen weeen had gehad of op een andere manier uitgeput aan de bevalling was begonnen, ik er wel anders over had gedacht. Nu was ik uitgerust en fit begonnen en was het in een halve dag geklaard. En het is bizar hoe snel je de pijn vergeet :D

Voor jou duurt het toch niet al te lang meer zie ik, ben benieuwd hoe je de ontmoeting met je kindje ervaart O+
arvensiszondag 13 mei 2018 @ 22:49
DG, ik snap dat je het als heftig hebt ervaren! Gelukkig kan je nu fijn terug kijken op dit mooie verhaal! :*
arvensiszondag 13 mei 2018 @ 23:08
Mijn eerste moederdag, mooi moment om mijn bevallingsverhaal te delen.
Had meer willen vertellen, maar dan zou het te lang worden, haha.
(Niet quoten aub)

SPOILER
Dinsdag 13 maart 2018
Vandaag mocht ik weer op controle
bij de verloskundige. Ik was op dat moment 2 dagen over tijd. Zoals gebruikelijk werd m’n bloeddruk gemeten, werd ik gewogen en voelde de verloskundige of U. nog steeds was ingedaald en vast zat in mijn bekken. Alles was gelukkig in orde.
Omdat er nog geen sprake was van een naderende bevalling, planden we alvast de volgende afspraak in. Als ik nog niet was bevallen, zou ik dinsdag 20 maart terug komen. Daarnaast zou er een afspraak worden gemaakt met de gynaecoloog om een eventuele inleiding te bespreken.
Wel had ik aangegeven dat ik de afgelopen dagen minder leven voelde. Hierop mocht ik meteen door naar het ziekenhuis voor een CTG. Die bleek gelukkig ook in orde en ik werd naar huis gestuurd.

Ik wilde niet ingeleid worden, maar inmiddels was ik ook wel klaar met het hele zwanger zijn. Hoewel ik de natuur graag haar gang wilde laten gaan, was ik er ook heel erg aan toe om mijn kleine knapperd te ontmoeten. Hierdoor besloot ik om te proberen of ik op een onschuldige wijze de bevalling kon opwekken. Heel veel lopen, veel bewegen, seks, bitter lemon: niks hielp! U. had het blijkbaar naar z’n zin in mijn buik.

In de tussentijd had ik ook veel contact met Songeur, die ook al flink over tijd was. Om de paar uur vroegen we elkaar of de ander al aan het puffen of babyknuffelen was. Helaas voor beiden! Er waren nog geen kindjes te bekennen.

Donderdag 15 maart 2018
Vandaag was ik al 5 dagen over tijd. Inmiddels werd ik iedere dag wakker met de gedachte dat het die dag best zou kunnen gebeuren. Helaas ging ik nog iedere avond met lege handen naar bed. Ik besloot om weer wat te proberen: ananashart! Rond het middaguur waggelde ik naar het winkelcentrum hier verderop om een mooie ananas uit te zoeken bij de groente- en fruitboer.
Toen manlief ‘s avonds thuis kwam van werk was hij sceptisch, maar maar besloot toch om de ananas klaar te maken. Toen we ‘s avonds naar bed gingen, grapten we nog dat ook de ananas niet had geholpen. Onze eigenwijze U. wilde nog steeds niet komen!

Vrijdag 16 maart 2018
‘s Nachts werd ik rond 3:41 uur, zoals gewoonlijk, wakker van gerommel in m’n buik. Toen ik om 3:48 uur naar het toilet ging, zag ik dat ik licht bloedverlies had en een deel van m’n slijmprop was verloren. Het was nu dan eindelijk echt begonnen! Hoewel ik het erg spannend vond en daardoor niet meer kon slapen, besloot ik manlief niet wakker te maken. Toen hij ‘s ochtends wakker werd, vertelde ik hem over het bloedverlies en zei dat hij vandaag zijn telefoon extra in de gaten moest houden.
De hele dag ben ik lekker bezig geweest met schoonmaken, koken en boodschappen doen. Het bloedverlies bleef aanhouden en het gerommel kwam en ging. Maar dat was ik gewend van de afgelopen weken.
Na het avondeten begonnen de weeën iets serieuzer te worden. Toch begon ik aan een rapport dat ik moest maken voor de opleiding die ik volg voor werk. 16 maart was de deadline, dus hij moest echt af! Terwijl ik bezig was met het rapport, was ik stiekem al weeën aan het weg zuchten. (Voor dit rapport heb ik overigens een 7 gekregen!)

Rond 23:00 uur kwamen de weeën om de 5 minuten. Toen we de vk belden, zei ze dat we terug moesten bellen wanneer de weeën om de 3 minuten kwamen. Daarna hebben we mijn moeder gebeld. Ik wilde haar graag bij de bevalling hebben. Een half uur later was ze bij ons.

De weeën werden sterker, maar ik kon ze heel goed aan. Wanneer ik een wee voelde opkomen, ging ik naar de gang. Daar ving ik de wee op in de hurk stand. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ik wilde m’n weeën niet opvangen in het bijzijn van mijn man of moeder. Ik wilde vooral alleen zijn en met rust gelaten worden. Ik besloot om nog even onder de douche te gaan. Ik merkte dat ik de weeën daar nog beter opvangen.

Inmiddels was het ongeveer 3 uur ‘s nachts. Ik besloot toch maar naar de woonkamer te gaan waar manlief en m’n moeder ook waren. Ik ving mijn weeën op terwijl ik op de grond zat en voorover leunde op mijn yogabal. De weeën kwamen nu zo om de 3 minuten.
Om 3:15 uur voelde ik tijdens een wee iets knappen in me en verloor ik best veel vruchtwater. Ik ging weer gelijk naar de badkamer toe, terwijl m’n moeder de vk belde. Rond 4:00 uur kwam ze aan.

De vk wilde graag weten hoe ver ik was. Ook ik was er benieuwd naar. Na het toucheren bleek ik al op de helft te zitten, ik had namelijk 5 cm ontsluiting! Na een paar telefoontjes die de vk pleegde, konden we meteen door naar het ziekenhuis. Ik weet niet of het de spanning was, maar m’n weeën verdwenen als sneeuw voor de zon. De hele rit heb ik gezellig gekletst. De vk wilde graag dat ik bij aankomst in een rolstoel zou zitten zodat zij mij voort konden duwen, maar ik vond dat niet nodig. Ik ben heel eigenwijs zelf naar binnen gelopen. Eenmaal in het ziekenhuis kwam de eerste wee weer. Toen moest ik echt gaan zitten van de vk, wat ik op dat moment erg vervelend vond.

Aangekomen in de kraamsuite (rond 4:30!uur) heb ik nog rondgelopen en m’n eigen koffer uitgepakt. Ook hebben we nog wat foto’s gemaakt van manlief en ik en mijn moeder en ik. Niet veel later namen de weeën weer in hevigheid toe. Ze begonnen nu wel pijnlijker te worden, maar ik kon ze nog steeds aan.

Na een paar weeën in de suite opgevangen te hebben, besloot ik al gauw mezelf op te sluiten in de badkamer. Daar kon ik én alleen zijn, én ik kon de weeën beter aan. Na ongeveer een uur - wat voor mij voelde als uuuren - vroeg ik de vk toch om pijnstilling. Ze wilde graag eerst zien hoe ver de ontsluiting was gevorderd. Wat bleek? Ik zat op dat moment al op 7-8 cm! Het was te laat voor een ruggenprik (die ik op dat moment wilde), ik ging nu echt alles alleen doen!

Ik ging weer snel terug de badkamer in. De weeën werden nu pijnlijk. Ik ving ze op door voorovergebukt het douchekrukje vast te houden terwijl ik onder het stromende water stond. Inmiddels was ik ook behoorlijk uitgeput en kreeg het benauwd onder de douche, maar terug de suite ik wilde ik echt niet. Ik wilde niet dat mijn man en m’n moeder me zagen terwijl ik zoveel pijn had. De vk bleef wel op mijn verzoek in de badkamer.

Op een gegeven moment voelde ik wat zakken. Daarna kwamen de weeën zo snel achter elkaar dat ik amper tijd had om op adem te komen. Langzaam voelde ik dat ze over gingen in een andere soort wee. Ik raakte een beetje in paniek. Waren dit persweeën? Wat als ik nu staand onder de douche beval? Ik voelde U. net inmiddels zakken! Omdat ik in paniek raakte, vond de vk het tijd om onder de douche vandaan te komen.

Toen ik op bed lag, werd ik getoucheerd. Ik bleek enkel nog een randje te hebben. Wat een opluchting! De persweeën waren zo pijnlijk, ik zou dat echt geen uren vol kunnen houden. Toen ik op m’n zij lag om het randje weg te werken, raakte ik nog meer in paniek. Ik riep steeds dat ik het niet kon. Ze kwamen zo snel dat het op één lange wee leek. Hierdoor vergat ik adem te halen en te puffen, waardoor ik nog meer in paniek raakte. De vk praatte op me in en hielp mij om m’n ademhaling weer op orde te krijgen.

Na een paar persweeën kreeg ik te horen dat ik mee mocht persen. Eindelijk! Ik perste mee, maar had geen idee wat ik aan het doen was. De vk liet met haar hand voelen waar ik naartoe moest persen. Dat vond ik niet fijn, dus ik riep dat ze haar hand weg moest halen. De tweede keer meepersen ging al beter. Ik zette veel meer kracht en perste in de goede richting.

Na een aantal keer persen hoorde (en voelde) ik dat het hoofdje stond. Ik moest onmiddelijk ophouden met meepersen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Terwijl ik daar lag, kreeg ik nog mee dat m’n man wegliep omdat hij bijna van z’n stokje ging. M’n moeder stond naast me te huilen en hield m’n arm stevig vast. Ik vergat bijna mijn eigen pijn door hen. Bíjna.

Toen ik weer mocht persen, besloot ik al mijn laatste kracht te gebruiken om te persen. Ik heb niet geschreeuwd, maar heb geluiden geproduceerd waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Ik was nog bezig, en opeens hoorde ik: “Geweldig! Pak hem maar aan!”. Ik dacht nog: “huh? Pak wat aan?”. Toen ik mijn ogen open deed, zag ik opeens het mooiste kind van de hele wereld! Ik pakte hem aan en gaf hem heel veel kusjes. Hij werd daarna gelijk op mijn borst gelegd. De gevoelens die door me heen gingen waren onbeschrijfelijk! Wat was hij prachtig! En wat leek hij op z’n vader (die gelukkig op tijd terug bij mij was om het moment dat hij ter wereld kwam mee te maken).

Omdat ik zo in paniek was, had ik nog niet helemaal door dat hij er eindelijk was en dat het klaar was. Dat is ook duidelijk te zien op de foto’s en video’s, wat ik erg jammer vind. Gelukkig kwam ik al snel uit deze “paniekbubbel”. De placenta kwam al gauw en werd uitgebreid getoond aan ons door de vk. Wat bijzonder om te zien!
Het was nu echt klaar.

Nadat de navelstreng was uitgeklopt, werd hij doorgeknipt door m’n moeder. Daarna hebben we nog ruim een uur huid-op-huidcontact gehad. In de tussentijd ben ik gehecht. Ik was uitgescheurd en had zo’n 10 in- en uitwendige hechtingen nodig.

Daarna werd U. naast me gewogen en gemeten. 52cm en 3460gr schoon aan de haak! Nadat hij werd gecontroleerd door de vk, mocht manlief hem aankleden. De kz hielp hem daarbij. Wat vond ik het prachtig om te zien dat mijn man zo zorgzaam was over hem. Ik was zo trots! Op mijn mooie zoon, op mijn man die nu niet meer alleen mijn man, maar de vader van mijn kind is, op mijn moeder die glunderend naar haar eerste kleinkind keek! Ook was ik trots op mezelf. Ik had het gedaan, en helemaal in m’n eentje! Ik heb dat prachtige kind op de wereld gezet!

Na gedoucht te hebben en een broodje te hebben gegeten, mochten we vrij snel weer naar huis. U. is om 6:40 uur geboren en om 09:00 uur waren we thuis. Wat voelde ik me trots toen we met onze kleine man door de voordeur stapten. Het voelde alsof het altijd al zo was geweest!



Achteraf gezien heb ik een nagenoeg perfecte zwangerschap en bevalling gehad. Ik heb niet een keer overgegeven, ik heb alles nog kunnen eten en ik heb alles nog kunnen doen. Ik had enkel pijn aan m’n ribben. Als ik nu zie hoe sterk U. vanaf zijn geboorte al was, wat de vk ook al beaamde, snap ik ook best dat m’n ribben een behoorlijke opdonder hebben gehad.

Ook de bevalling ging geweldig. Het ging allemaal zo snel. Ik heb maar 10 minuten geperst! Respect voor iedereen die langer heeft moeten persen, wat een hel.
Ik vind het erg jammer dat ik in paniek raakte op het eind. Het ging allemaal zo goed, tot het laatste half uur. Daardoor keek ik de eerste weken niet fijn terug op
de bevalling.
Gelukkig is dat inmiddels bijgedraaid. Het resultaat ervan ligt nu heerlijk naast me te slapen. 💙

[foto’s weggehaald.]



[ Bericht 3% gewijzigd door arvensis op 14-05-2018 15:05:53 ]
Vivzondag 13 mei 2018 @ 23:21
DUMAN O+
Nog even je rapport afgemaakt tijdens de bevalling! :D En fijn dat je er inmiddels goed op terugkijkt. :*
Minarosamaandag 14 mei 2018 @ 09:23
DUMAN wat een mooi verhaal! Ik moest wel even grinniken om je man en moeder en dat je daar nog mee bezig was.
VitaBellamaandag 14 mei 2018 @ 09:42
Duman wat een mooi verhaal O+ fijn dat je nu terug kan kijken op een mooie zwangerschap én bevalling!
Songeurmaandag 14 mei 2018 @ 13:07
Tof om nu je hele verhaal te lezen Duman! Fijn dat je er ondanks je paniek aan het einde zo goed op terugkijkt. Volgens mij heb je het supergoed gedaan, met een prachtige baby als resultaat! :*

En gewoon een datumtweeling met de mijne O+
elliebellmaandag 14 mei 2018 @ 13:12
Mooi hoor Duman! Wat is dat toch iets bijzonders hè, bevallen. En iedereen doet dat op haar eigen manier. Fijn dat je er nu toch positief op terug kan kijken. Je hebt inderdaad ook wel echt een pracht baby gemaakt! O+
Quoimaandag 14 mei 2018 @ 13:46
Wat blijft het toch mooi om jullie verhalen te lezen. Zo groots en 'lifechanging'. Maar Duman, wat een zieke overeenkomst met de aanloop naar mijn bevalling :o De tijdstippen, de termijn, de yogabal, niet in een rolstoel willen zitten, bijna alles totdat jij je opsloot in de badkamer :+ (hier toen wel ruggenprik en nog 8 uur tot geboorte). Goed gedaan jij! ^O^
CassElliotmaandag 14 mei 2018 @ 13:50
quote:
0s.gif Op maandag 14 mei 2018 13:46 schreef Quoi het volgende:
Wat blijft het toch mooi om jullie verhalen te lezen. Zo groots en 'lifechanging'.
Jaa dit! Ik moet na elk verhaal ook echt even bijkomen en het verhaal verwerken. Dus bedankt voor het delen O+

Duman, een zeven voor je rapport _O- Doet ze even! Jouw verhaal klinkt heel krachtig. Wat fijn dat je er nu positief op kunt terugkijken O+
arvensismaandag 14 mei 2018 @ 23:42
quote:
0s.gif Op maandag 14 mei 2018 13:46 schreef Quoi het volgende:
Wat blijft het toch mooi om jullie verhalen te lezen. Zo groots en 'lifechanging'. Maar Duman, wat een zieke overeenkomst met de aanloop naar mijn bevalling :o De tijdstippen, de termijn, de yogabal, niet in een rolstoel willen zitten, bijna alles totdat jij je opsloot in de badkamer :+ (hier toen wel ruggenprik en nog 8 uur tot geboorte). Goed gedaan jij! ^O^
Ik heb je verhaal even opgezocht. :D Inderdaad! Alleen is jouw bevalling veel heftiger geweest! :X Moest wel lachen om:

quote:
”Het duurt vaak maar een uurtje”, zegt de verpleegkundige. Ik word er nijdig van. “Een UUR? Het kan toch zeker ook wel binnen 10 minuten?”
Jazeker! Been there, done that. B-)

CE: Zo voel ik me ook: krachtig. O+ Voor de bevalling las ik heel veel ervaringen en zo, en daar had iedereen het altijd over een ‘oerkracht’. Ik geloofde dat niet zo, tot ik het zelf meemaakte. O+

Bedankt allemaal! :* Ik wens iedereen zo’n bevalling toe.
LaBelleFleur27dinsdag 15 mei 2018 @ 06:06
Mooi verhaal Duman! O+

En kort geperst ja! Dat viel mij meteen al op :) Ik heb er zoals je boven mij quote een uur over gedaan, de horror.
DorothyGalemaandag 21 mei 2018 @ 08:38
Ik heb je verhaal gelezen DUMAN. Dat je nog tijdens de weeen aan een rapport hebt gewerkt _O_ Goede afleiding natuurlijk, maar gezien je cijfer heb je je ook nog eens goed kunnen concentreren :D

En je man :D

Fijn dat je nu terug kunt kijken met een goed gevoel, ondanks dat het laatste gedeelte van de bevalling niet zo ging als je wilde :)
Flavmaandag 21 mei 2018 @ 10:59
Mooi verhaal Duman! O+

Ik lees hier heel graag al jullie verhalen en moet dan ook altijd een traantje wegpinken.
Bevallen is toch een bijzondere gebeurtenis O+
Ook al voelt dat op dat moment misschien niet zo haha.
Philomijnmaandag 11 juni 2018 @ 13:04
Mijn verhaal komt er binnenkort aan. Ik ben nu bij 8 cm ontsluiting en het is in Word al 5 pagina’s :o. Zal hier een ingekorte versie plaatsen. :')
Memoruwoensdag 13 juni 2018 @ 14:31
DUMAN O+ O+ Mooi verhaal O+ O+
Auremaandag 2 juli 2018 @ 13:55
Mijn verhaal :)

SPOILER
Het is rond half 2 snachts als ik wakker word. Ik moet naar de wc en iets in mijn lichaam zeurt een beetje. Ik weet niet zo goed wat het is, maar ik merk dat ik er ook niet echt van kan slapen. Op mijn telefoon zoek ik een en ander op over het verschil tussen voorweeën en normale weeën, maar ik kom er niet echt wijs uit. Overal lees ik dat je het verschil echt wel merkt, maar ik heb echt geen idee. Ik besluit te gaan douchen om te kijken of ik daar wijzer van zal worden. Mijn vriend wordt wakker en ik zeg dat ie gewoon lekker moet blijven liggen, omdat ik toch niet zo goed weet wat er aan de hand is. Uiteraard staat ie 5 minuten later bij mij in de badkamer om te vragen of het gaat en of het echt is begonnen. Ik heb alleen nog steeds geen idee. Hij besluit om het ziekenhuis te bellen voor wat advies, maar die kunnen er op afstand ook niet zoveel over zeggen. Ze geven het advies om te gaan timen, dus dat gaat ie doen. Ik geef steeds aan wanneer iets begint en wanneer het weer stopt, terwijl mijn vriend de stopwatch op zijn telefoon hanteert. Een wee duurt tussen de 30 en 60 seconden en er zit anderhalve tot tweeënhalve minuut tussen. Hij belt het ziekenhuis nog een keertje en die weten het ook niet zo goed, ze geven aan dat we langs kunnen komen, maar dan het risico lopen om weer naar huis gestuurd te worden. We moeten bellen als we komen, dan houden ze een verloskamer gereserveerd, maar als ze over een kwartier niks horen gaan ze er van uit dat we thuis blijven. We twijfelen nog een beetje, maar na 10 minuten wordt het opeens toch wel zo pijnlijk dat ik het liever laat checken. Mijn vriend belt het ziekenhuis en een taxi en ik zoek mijn spullen bij elkaar.

Rond kwart voor 4 komen we aan in het ziekenhuis waar ze ons naar een verloskamer brengen. Ze gaan het komende half uur mijn vermoedelijke weeënactiviteit registreren. In dit half uur raak ik er steeds meer van overtuigd dat dit toch wel iets is, gezien de toename in pijn. Na een tijdje komen ze mijn ontsluiting checken, die zit op 3 centimeter, in combinatie met de weeënactiviteit wordt besloten dat we niet meer naar huis gaan. Inmiddels is het bijna 5 uur en besluit ik om mijn moeder even te bellen, die zou deze dag langskomen om nog een en ander schoon te maken in ons huis, wat nu dus niet meer gaat. Zodra ze mijn stem hoort weet ze al wat er aan de hand is, ze wenst me veel sterkte en we hangen op. De weeën worden sterker en zitten vooral in mijn rug. Tussen de weeën door blijft de pijn hangen, wat vervelend is, dus ik ga een tijdje onder de warme douche staan. Op een gegeven moment is dat ook a-relaxt en hang ik nog een tijdje aan een deurpost, op een of andere manier is dat wel een fijne pose. Mijn vriend is er gewoon en houdt me vast als ik dat wil, verder zegt hij niet zo veel, wat ik erg fijn vind. Iets na 7 uur komen ze weer mijn ontsluiting checken, 4 centimeter, 5 op een wee. Ik baal ervan, dat schiet niks op. In dit tempo gaat het eeuwig duren en ik weet niet of ik het zo lang vol kan houden. Ondertussen horen we in een andere verloskamer een vrouw echt heel hard gillen. De verpleegkundige biedt haar excuses aan dat ik dit moet horen nu, maar ik kan er wel om lachen. Er wordt besloten om mijn vliezen te breken, een raar gevoel om opeens dat warme water te voelen stromen. Daarna wordt het meteen nog veel heftiger. De weeën komen achter elkaar, er zit vaak maar 30 seconden tussen, soms iets langer, maar nooit heel lang. In de tijd die er tussen zit, blijft de pijn in mijn rug hangen. Erg vermoeiend, omdat ik daardoor niet echt op adem kan komen. De verloskundige komt nog even bij mij checken en ik vraag of ik toch een ruggenprik mag, ze gaat het regelen. Drie kwartier later is er nog niemand geweest en heb ik een andere verpleegkundige en verloskundige. De verpleegkundige ziet dat ik het zwaar heb en zegt dat ik het moet aangeven als het te erg wordt. Ik geef aan dat er een ruggenprik gezet zou worden en ze is erg verbaasd. Ze heeft hier niks van meegekregen en gaat de verloskundige halen. Er blijkt wat fout te zijn gegaan bij de wisseling van dienst en er is niet doorgegeven dat ik een ruggenprik wilde. Het is inmiddels kwart over 8, de verloskundige checkt mijn ontsluiting en ik zit op 8/9 centimeter. 4 centimeter erbij in een uurtje, geen wonder dat ik het zo slecht trek. Ze zegt nog even te overleggen, maar ik weet al met welk antwoord ze terug gaat komen, die ruggenprik gaat hem niet meer worden. Een paar seconden baal ik er flink van, maar ik besef ook dat het is wat het is, en dat ik dat laatste stuk ook heus wel zonder kan. Ondertussen ben ik helemaal uitgeput door de weeën die elkaar in rap tempo opvolgen, af en toe denk ik “Snij hem er maar uit!” maar ik besef dat dat totaal onrealistisch is, dus ik zeg het maar niet hardop. De verpleegkundige zegt nog met verbazing tegen de verloskundige “Jeetje, ze krijgt echt helemaal geen rust, ze komen allemaal na elkaar” en ik denk “No shit sherlock. Thanks for noting.”. Om half 10 heb ik volledige ontsluiting, maar omdat de baby nog niet helemaal voldoende is ingedaald moet ik nog een uurtje de weeën wegzuchten. Vervelend, maar het is niet anders. Gelukkig masseert mijn vriend tussendoor mijn rug, om de pijn in mijn rug iets te verlichten. Om kwart voor 11 mag ik beginnen met persen, maar omdat ik nog niet zo goed durf duurt het eventjes voordat ik echt mee pers. Ook vind ik het persen lastig omdat er kennelijk zoveel handelingen zijn die je moet doen, rondje maken van jezelf, kin tegen je borst, armen wijd. Ik kan het allemaal niet onthouden, maar gelukkig herhaalt de verloskundige bij elke perswee wat ik moet doen, en uiteindelijk duwt mijn vriend steeds mijn hoofd tegen mijn borst, zodat ik daar zelf niet meer aan hoef te denken :D De baby lijkt het allemaal niet zo goed te trekken, dus af en toe moet ik een paar weeën wegzuchten om hem op adem te laten komen. Als uiteindelijk het hoofdje staat (auw!), spreekt de verloskundige me streng toe. Ik moet goed naar haar luisteren en persen/wegzuchten wanneer zij het zegt. Ik denk nog dat dat is, omdat ze niet wil dat ik inscheur, maar dan besluit ze om een knip te zetten, ik snap er niks van maar het boeit me ook niet. Om 11.36 wordt uiteindelijk onze prachtige zoon geboren, hij wordt op mijn borst gelegd en kijkt meteen met grote ogen de wereld in. Ik ben overdonderd, heeft hij serieus in mijn buik gepast?! Het gevoel van dat kleine warme glibberige lichaampje tegen mij aan ga ik nooit meer vergeten. O+

Later vertellen ze dat hij in ademnood kwam doordat de navelstreng om zijn nek zat en daarom dus ook de knip gezet werd, maar gelukkig heeft hij er geen last van gehad en doet hij het hartstikke goed. We blijven een nachtje in het ziekenhuis vanwege mijn medische indicatie. Stiekem vind ik dat erg fijn, want ze nemen er alle zorg op zich. De volgende dag mogen we om 12 uur naar huis en begint ons nieuwe leven thuis O+
LaBelleFleur27maandag 2 juli 2018 @ 14:06
Mooi verhaal Aure O+ Klinkt als een vrij heftige bevalling wel!
Lemijnmaandag 2 juli 2018 @ 14:48
Mooie verhalen weer Aure, DUMAN en ook DorothyGale! Dank voor het delen.
VitaBellamaandag 2 juli 2018 @ 17:05
Mooi Aure O+ herken er veel in van mijn bevalling. Zal binnenkort mijn verhaal ook eens delen.
coccinellemaandag 2 juli 2018 @ 21:14
En weer weg O+

[ Bericht 98% gewijzigd door coccinelle op 03-07-2018 14:18:06 ]
Lemijnmaandag 2 juli 2018 @ 21:26
Wow cocci, wat een achtbaan moet dat zijn geweest. Fijn dat hij uiteindelijk niet dysmatuur was, en heerlijk dat je nu compleet bent met je twee jongens!
Jagärtrutmaandag 2 juli 2018 @ 21:29
Wat een mooie verhalen zeg!

Ik ben nog steeds bezig met die van mij, kom er maar niet aan toe...
Flavmaandag 2 juli 2018 @ 21:32
Bedankt voor het delen cocci.
Traantje moeten laten om je laatste zin O+
Auredinsdag 3 juli 2018 @ 12:44
Cocci O+

En ik ben ook benieuwd naar de verhalen van Vita en Jagar :)
Jentinzaterdag 14 juli 2018 @ 09:55
En toch maar weer weg... Zo anoniem ben ik niet en ik word liever niet met mijn bevallingsverhaal geconfronteerd door internetdetectiveleerlingen van mijn nieuwe school :+

[ Bericht 24% gewijzigd door Jentin op 15-07-2018 09:00:37 ]
Mrs.Peelzaterdag 14 juli 2018 @ 10:19
Prachtig verhaal, Jentin O+
Wat waren die laatste twee uur heftig :o

En:
De autorit :o
Je schoonouders :o
Aurezaterdag 14 juli 2018 @ 10:30
Haha Jentin, in de berm in Oude-tonge :') dat wil je niet nee ( ik heb daar van mijn 7e t/m 19e gewoond :D ). Maar wat een bevalling zeg, wat ging het opeens snel!
Helsinkizaterdag 14 juli 2018 @ 11:26
Mooi geschreven, Jentin. Af en toe een beetje moeten lachen om hoe het er stond :D.
Flavzaterdag 14 juli 2018 @ 12:01
Mooi geschreven Jentin O+
Moest wel even hardop lachen over dat onderkantje :D
VitaBellazaterdag 14 juli 2018 @ 17:47
Mooi verhaal Jentin en wat werd het ineens heftig voor je :o

Leuk geschreven ook!
Peacefulllzaterdag 14 juli 2018 @ 18:02
Jentin, wat kan je toch prachtig, vol met humor schrijven. Klinkt als een heftige, maar goede bevalling O+
Nanukezaterdag 14 juli 2018 @ 18:40
quote:
0s.gif Op zaterdag 14 juli 2018 18:02 schreef Peacefulll het volgende:
Jentin, wat kan je toch prachtig, vol met humor schrijven. Klinkt als een heftige, maar goede bevalling O+
Hier sluit ik me bij aan. O+
Lemijnzaterdag 14 juli 2018 @ 20:08
Bij dit stuk:
quote:
Ergens onderweg krijg ik ineens een vlaag van misselijkheid en ik heb het gevoel dat ik over m’n nek ga. Ik herinner me dat ik op Fok las ‘Kotsen bij 3 en bij 8 centimeter’ en ik denk nog: ‘Hm, dat klopt dus niet.’
..dacht ik oei, dat gaat dus hard, hoop dat ze het ziekenhuis haalt!

Prachtig beschreven en goed bevallen en wat fijn dat je nooit meer hoeft :+ .
BellaaElisazaterdag 14 juli 2018 @ 20:20
Jentin O+ "verpleegkundige een doodschop geven" heb hard op gelachen. Klinkt als een snelle en heftige bevalling.
Jentinzondag 15 juli 2018 @ 04:55
quote:
0s.gif Op zaterdag 14 juli 2018 18:02 schreef Peacefulll het volgende:
Jentin, wat kan je toch prachtig, vol met humor schrijven. Klinkt als een heftige, maar goede bevalling O+
Wat lief, dank je wel :)

De anderen ook bedankt voor jullie lieve reacties. Het was inderdaad heftig, vooral het paniekgevoel toen ik nog niet wist dat het zó hard ging ineens en dacht dat ik nog uren moest. Maar ik kijk er supergoed op terug en zie die snelheid achteraf wel echt als een cadeautje :) De naweeën waren wel bitches, overigens :X
IsabellaMariaAnnadinsdag 31 juli 2018 @ 19:45
Met alles nog vers in mijn geheugen meteen mijn verhaal maar opgeschreven. Merk tijdens het schrijven dat de scherpe randjes van de paniek die ik aan het einde voelde al wat weg zijn. De vergeet-hormonen doen hun werk wederom :+

SPOILER
Als ik op zaterdagochtend wakker word ben ik 40 weken en 3 dagen zwanger. Al anderhalve week rommelt het af en toe ietsjes, maar veel naam mag het niet hebben. M kwam met 41 weken en 2 dagen, dus voor de uitgerekende datum had ik ook niet veel actie verwacht.

Maar deze zaterdagochtend voelt het toch anders. R en M gaan al naar de kamer om te spelen en ik merk op bed dat ik toch wel een aantal lichte weeën achter elkaar heb. Er zit nog wel de nodige tijd tussen, maar het is meer dan ik tot nu toe heb gemerkt. In de loop van de ochtend komen ze nog iets vaker, ik time er een paar rond de 5 minuten en ik voel ze toch echt wel. Pijn kan ik het niet noemen, maar ik twijfel ook niet tussen een harde buik of een wee. Echt regelmaat komt er echter niet, het wisselt van 5 naar 14 naar 7 minuten. Het kan natuurlijk ook nog prima een valse start zijn.

Mijn moeder appt of ze nog rustig weg kunnen gaan die middag, zij vangen M op als het echt gaat beginnen. Ik app terug dat ik het eerlijk gezegd niet weet, omdat het wel onrustig is maar nog niet heel serieus, en we stellen voor dat ze M voor de zekerheid gewoon meenemen. Heb ik thuis ook even rust, wie weet helpt dat nog. De rest van de middag is het vrij rustig, maar echt weg gaan de weeën ook niet. Met etenstijd app ik mijn moeder of M ook mag blijven logeren. Ik weet nog steeds niet of het nu wat wordt, maar dan hoeven we daar in elk geval geen rekening meer mee te houden. Ik baal een beetje, want dit ‘net niet’ gedoe vind ik maar niks. Gaan we nu los of niet?

Tegen dat we naar bed gaan komen de weeën weer vaker en gaan ze ook wat meer pijn doen. Eigenlijk lijkt het een kopie van de bevalling van M. Die begon ook met een dag vol onregelmatige lichte weeën en zette in de avond verder door. En zo gaat het ook nu. En net als bij M blijft het hangen tussen ‘ze gaan echt serieus pijn doen’ en ‘maar ze komen niet zo snel als volgens het ‘belprotocol’ zou moeten’. Net voor 02.00 uur bedenk ik dat ik maar even onder de douche om te kijken wat er gebeurt. Ik ga eerst plassen en heb ineens best wat bloedverlies. Ik vraag R om de verloskundige te bellen. De weeën komen nog steeds niet echt om de 5 minuten, maar ik wil nu toch wel graag dat iemand even meekijkt en een inschatting maakt. Ze zegt dat ze eraan komt en ik ga in de tussentijd onder de douche.

Rond 02.30 uur is de verloskundige er. Onder de douche merk ik dat de weeën vaker komen. De verloskundige ziet het ook, ze komen al vaker, maar duren nog niet heel erg lang. Ik kom onder de douche vandaag en ze gaat het hartje luisteren en voelen wat de weeën doen. Ze zegt dat ik 4 centimeter ontsluiting heb. Ze geeft aan dat ze niet denkt dat het een valse start is, met 2-3 centimeter lopen vrouwen weleens langer rond, bij 4 is het toch meestal echt wel begonnen. We spreken af dat ze over twee uur terugkomt.

Bij M heb ik het grootste deel van de ontsluitingsfase onder de douche gezeten, nu besluit ik om eerst maar op bed te blijven op mijn linkerzij, het opvangen van een wee bevalt zo eigenlijk wel goed. In de twee uur die volgen blijven de weeën mooi regelmatig komen. Ik spiek tussendoor steeds even op de wekker en tel tussen de 3 en 5 minuten. Het opvangen van een wee valt me telkens eigenlijk wel mee. Ik kan ze goed handelen. Bij M viel me dat zoveel zwaarder! Ik puf nu netjes door iedere wee, terwijl ik bij M minder controle kreeg over mijn ademhaling en het meer een soort ‘zingen’ werd om de lucht te controleren. Een kwartier voordat de verloskundige terugkomt ga ik nog even naar de wc en stap even onder de douche, daar komen de weeën meteen nog wel iets vlotter.
Als ik weer stemmen op de gang hoor maak ik me toch wel zorgen, het is 05.00 uur. Ik voel me zó anders dan bij M, en ik ervaar het als zoveel minder zwaar, het resultaat gaat vast enorm tegenvallen. Niets blijkt minder waar! Ze voelt sowieso 7 en eigenlijk wel vrijwel 8 centimeter! Ik ben eigenlijk wel verbaasd, gaat zo’n tweede dan toch echt makkelijker? Als ik na deze 2 uur op 8 zit, dan ga ik dit wel trekken! De vliezen zijn in de tussentijd nog steeds niet gebroken en dat laat ze zo. Ik ga verder met weeën opvangen en ondertussen gaat ze spullen pakken, en de kraamhulp en verloskundige nummer 2 bellen. Onze kraamhulp is de moeder van de verloskundige van dienst, en ze hebben afgesproken dat ze bij bevallingen die ze samen moeten doen ook de andere verloskundige erbij vragen.

Ik zit in een prima flow en hoor ondertussen mensen binnenkomen. Af en toe checken ze de harttonen en alles gaat prima. Rond 06.10 uur kijken ze opnieuw hoe het gaat. Eigenlijk wel 10 centimeter, maar er is nog een randje, nog een paar weeën opvangen maar. Inmiddels zit ik dicht tegen de persweeën aan, dus het is heel erg pittig om ze op te vangen. Maar omdat alles zo voorspoedig gaat hou ik de moed erin, ik ben er bijna! De vliezen zijn nog altijd niet gebroken, dus dat gaan ze nu kunstmatig doen, dat helpt vast voor het laatste stukje.

Dat valt toch een beetje tegen. Nouja, beetje, best wel. Ik vang nog een tijdje van die kloterige laatste weeën op, wat iedere keer alles vraagt van mijn concentratie en ademhaling, maar bij de volgende controle is het randje nog niet weg. De verloskundige probeert hem weg te masseren tijdens een wee, één van de pijnlijkste dingen die ik me kon herinneren van de bevalling van M, en ook nu is het weer een ongelooflijk K-gevoel. Na een paar weeën geeft ze aan dat het randje echt heel dun is, ik mag wel mee gaan duwen want ze denkt dat ze hem wel weg kan duwen. Het is rond 07.20 uur. Zo gaan we van start, wel prettig om te mogen persen in plaats van puffen, maar het randje blijft, duwt ze hem boven weg, dan komt hij aan de zijkant terug. Nu ben ik mijn goede moed een beetje kwijt. Gaat het nu op het einde dan toch nog vastlopen? De verloskundige zegt één van de laatste dingen die ik wil horen, ‘ik wil dat je nog in elk geval drie weeën gaat opvangen’. Ik jammer ‘neeneeneenee’… Ze zegt dat het haar spijt, maar het moet echt. Ik besef me ook wel dat het niet echt een keuze is en draai weer op mijn zij. Eén voor één dan maar. Stuk voor stuk vragen ze echt het uiterste van me. Ik knijp mijn vriend fijn, span alles in mijn lichaam, puf zo hard als ik de lucht kwijt kan en trek het telkens echt maar net voor mijn gevoel.

Een paar weeën later kan ik de persdrang echt niet meer tegenhouden, mijn lichaam neemt het over, ik jammer en huil en zie het niet meer zitten. Ik hoor om me heen de term reflectoir vallen en iets over dat dat randje nu toch echt wel weg moet zijn. Goddank, dat is ook zo, ik mag nu echt gaan persen. Halleluja, het einde komt toch echt in zicht. Het eerste deel van het persen ervaar ik weer net als bij M. Ik heb geen idee waar ik heen moet en het voelt niet alsof er ook maar iets gebeurt. De verloskundige zegt dat ze de baarkruk erbij wil pakken, om de zwaartekracht te laten helpen. En dat ze wil dat ik nog even op mijn zij een wee opvang, om het hoofdje nog wat te laten zakken. Wat? Vloek, jammer, huil, nee, auw! Keuze? Ook niet. Puffen dan maar. Het lukt half, ik puf wat, maar pers ook mee want mijn lichaam wil niet anders. Ik lig op mijn zij, trek mijn knieën op en trek mijn been wat omhoog. Nu merk ik voor het eerst zelf ook dat er een hoofdje zit dat ik naar beneden duw. Schijnbaar heeft het effect. De verloskundige laat me even later terugdraaien en klinkt tevreden. Nu gaat het goed, door met persen op bed. Langzaam voel ik zelf ook dat het persen effect heeft, dat ik meer van het hoofdje voel. M kwam uiteindelijk met een knip en meeduwen ter wereld, dit stukje heb ik de vorige keer dus niet zo bewust ervaren. Deze baby blijkt bijna als sterrenkijker te hebben gelegen en maakt lastig de draai, dat was waarschijnlijk de reden dat dat randje niet weg wilde.

Tijdens dit stukje persen maakt ze duidelijk nog de draai die ze moet maken. Iedereen moedigt me aan en klinkt positief en dan ineens is het hoofdje eruit! Ik pers nog een keer en voel de rest van het lijfje volgen en het volgende moment schuift er een klein mensje op mijn buik! Het is klaar! Wat is het weer overweldigend! Een klein, zacht, warm mensje! Ik til meteen een beentje op, is het een jongen of een meisje? Een meisje! Wauw! Meisje, mijn meisje, ons meisje, ze is er! Wat was ik een uur geleden moedeloos, maar het is klaar, ik hoef niet meer, het is klaar. Ze is er!
Lemijndinsdag 31 juli 2018 @ 19:52
Ik krijg helemaal kippenvel van dat 'het is klaar', ik herinner me dat nog zó goed... prachtig verhaal IMA, goed gedaan!
pinquitdinsdag 31 juli 2018 @ 19:54
Wauw IMA, wat een prachtige bevalling! O+
Malteserdinsdag 31 juli 2018 @ 20:09
IMA O+ O+ Prachtig!
Takkie88dinsdag 31 juli 2018 @ 20:25
IMA wat mooi beschreven! Fijn dat de vergeet-hormonen hun werk al doen qua paniekgevoel.
Flavdinsdag 31 juli 2018 @ 20:41
Prachtig geschreven IMA O+
Wolkenzondag 12 augustus 2018 @ 14:04
Oke, lang verhaal maar ons wonderkind is er.

SPOILER
Op 07-08-2018 bel ik om 05:45 het ziekenhuis om te vragen of we ons om 07:00 kunnen melden om de bevalling in te leiden. Dit is gelukkig het geval dus melden we ons om 07:00 op de moeder en kindafdeling. We worden naar een verloskamer gebracht en word ik aangesloten voor een hartfilmpje. Na een uur komt de verloskundige en omdat ik op dat moment 3cm ontsluiting heb kan ze de vliezen breken en hopen we dat de weeen nu zelf op gang gaat komen. Helaas is dit niet het geval en rond 10:30 besluiten ze weeenopwekkers aan te sluiten. Waar we op het begin nog gezellig een potje kaarten begint rond 11:30 een weeenstorm met rugweeen en vraag en krijg een ruggenprik. Wat een hel is zo een weeenstorm! Voor de ruggenprik word ik naar een andere afdelinggereden en krijg ik mjin eerste ruggenprik. Ik word gewaarschuwd dat de verdoving die ze eerst zetten nogal pijn kan doen. Nou, ik zou die naald er gewoon zelf ook in hebben geramd als dat de pijn van de weeen weg zou nemen. Maar helaas lukt het niet om de ruggenprik te zetten, ze komt niet voorbij de wervel. Een collega word erbij gehaald en die probeert het iets hoger en die komt er wel goed langs. Ik voel me gelijk weer een stuk beter en excuseer mij dat ik niet zo vriendelijk was....

De uren erna blijft het rustig. Er is wel wat actie maar niet veel. Iedere 2 uur komt er wel wat bij aan ontsluiting maar de kleine blijft veel te hoog zitten.Weten jullie trouwens dat een ruggenprik uit kan werken? Ik wist dat niet iig. Nu wel. Rond 20:00 merk ik dat ik de weeen steeds heftiger ga voelen en raakt de ruggenprik uitgewerkt. Daar konden ze verder niks voor doen. Omdat het nog niet vlot genoeg verloopt en de weeen niet effectief blijken te zijn verhogen ze ieder half uur de weeenopwekkers. Inmiddels horen we door de muren heen dat er regelmatig een baby word geboren en ik blijf maar stug doorpuffen. De 2 vingers van mijn vriend en de railing van het bed zijn mijn hulpmiddelen om de weeen op te vangen. Puffend en met mijn ogen dicht hoor ik ieder half uur de piepjes van het infuus als ze het weer hoger zetten. Wat vervloek ik dat geluid! Niet nog meer! Maar op dit moment is er geen andere optie dan gewoon doorgaan.

Helaas is om 11 uur de ontsluiting blijven hangen op 7cm en is Bikkel geen milimeter van zijn plek. Waar we supertrots op waren tijdens de zwangerschap, dat hij ondanks alles goed is blijven plakken, vervloek ik nu. Loslaten Bikkel! Hij wilt er gewoon echt niet uit. De gynaecoloog word gebeld en komt naar het ziekenhuis. Hij besluit een druklijn aan te leggen, iets wat de verloskundige eerder niet voor elkaar kreeg. Hij besluit dat de weeenopwekkers toch nog ieder half uur opgehoogd moeten worden en inmiddels smeek ik het verpleegkundige personeel het niet te doen. De gynaecoloog vertrekt weer naar huis en wij hopen op een wonder. Rond 00:30 is duidelijk dat het wonder niet gaat gebeuren. Nog steeds 7cm en Bikkel op zijn vaste plek. Er is telefonisch overleg met de gynaecoloog en er is besloten om een spoedkeizersnee uit te gaan voeren. Dit stond toch echt niet in mijn bevallingsplan... Ze zetten de weeenopwekkers uit en binnen 5 minuten vallen ook de weeen meteen weg. Mijn lichaam heeft het dus helemaal niet zelf opgepakt. Aan de ene kant is de opluchting groot dat dit gebed zonder einde eindelijk stopt, aan de andere kant had ik een keisersnee echt totaal niet bedacht.

De gynaecoloog komt weer naar het ziekenhuis en rond 02:00 word ik weer naar de verkoeverkamers gereden waar ze voor de derde keer een ruggenprik gaan zetten. Er staan een aantal operatieassistenten klaar en een kinderarts samen met de gynaecoloog en de anesthesist gaan ze aan de slag. Meneer Wolken zit naast me en kijkt over het scherm mee naar de kz. Ikzelf voelde niet echt de behoefte om live mee te kijken en gelukkig loopt er een verpleegkundige rond met ons fototoestel. Na wat flinke, maar niet pijnlijke druk voel ik een groteplop. Zijn hoofdje is eruit en vrijwel direct volgt zijn lijfje. Bikkel zet het meteen met zijn ogen open op het gillen. Is hij toch nog uit zijn fijne behuizing gehaald. Eindelijk, na maanden kan ik me eindelijk wat ontspannen en het stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat nog altijd fout kon gaan gedag zeggen. Ik heb een levend kindje.

Het is dan precies 03:00 op 08-08-2018. Wel toch een hele mooie datum.

De gynaecoloog loopt dan langs met Bikkel in zijn handen, laat hem even 2 tellen aan ons zien en geeft hem dan af aan de kinderarts. Die verdwijnt met hem en Mr Wolken naar een kamer ernaast om hem na te kijken en ik blijf achter. "En, hoe heet hij? "" vraagt de verpleegkundige. Ik wilde wachten met hem een naam te geven tot ik hem goed had gezien maar besluit dat het J.oep gaat worden. Hoewel ik hem in dat hele korte moment helemaal nog niet goed had kunnen zien. De tranen zitten hoog en terwijl de arts en de OA aan het werk zijn blijf ik kijken naar de deur waardoor mijn kindje is verdwenen. Ik wil mijn kindje zien! Na 5 minuten komen ze gelukkig weer even terug en word de kleine even op mijn borst gelegd en weer meegenomen naar de kraamafdeling. Mr Wolken loopt gelukkig weer met hem mee.

Ik blijk een bloeding te hebben en daar hebben ze even tijd voor nodig om die te stelpen. 750ml bloed minder en met een dichtgenaaide buik brengen ze me naar boven naar een kraamsuite en zie mijn ouders in de wachtruimte zitten. Die waren direct gekomen toen ze hoorden dat het een kz zou worden. Ik zwaai naar ze en rij de kraamsuite in. Mr Wolken zit daar in een stoel met Bikkel op zijn blote bast. Bikkel word op mijn blote borst gelegd en hij begint meteen te zoeken naar de tepel en hapt aan.

Ons wonderkind is er O+
Jentinzondag 12 augustus 2018 @ 15:05
Wat een verhaal, Wolken! Maar wat heerlijk dat jullie jongetje er is. Hoe kijk je er zelf op terug?
VKVzondag 12 augustus 2018 @ 15:42
Klinkt behoorlijk pittig Wolken, maar ik moest wel even een traantje wegpinken bij het stukje over de geboorte en de zin over het afscheid nemen van het stemmetje in je hoofd. Lijkt me een geweldige opluchting! Bijzonder dat je lichaam zo goed heeft geluisterd naar de wens dat het kindje moest blijven plakken :D Nu hopelijk lekker genieten en fulltime kijken naar jullie kindje O+
PKMzondag 12 augustus 2018 @ 16:20
Ik kreeg ook tranen bij het blijven plakken hoor, ook al was dat tijdens de bevalling natuurlijk niet meer gewenst. ;)

Mooi ook dat hij gelijk aanhapte. O+
Mrs.Peelzondag 12 augustus 2018 @ 16:58
Wolken, jammer dat je lijf het stukje bevalling niet deed zoals je wilde, maar de rest heeft je lijf perfect gedaan: jullie mooie zoon gemaakt O+
PriemGirlzondag 12 augustus 2018 @ 17:03
Oh wolken wat een verhaal maar wat prachtig geschreven en zo fijn dat er meteen een rust over je kwam toen hij er eindelijk was O+

Waw IMA wat klinkt het toch best vlot ook al was het einde absoluut niet 'makkelijk'! Hoe vreemd dat je het paniek gevoel toch deels vergeten bent als het eenmaal achter de rug is en ze er is O+ Mooi geschreven *;
Nanukezondag 12 augustus 2018 @ 18:05
Gefeliciteerd met jullie wonder, wat een lange weg is dat geweest zeg. :*
SPOILER
Dikke tranen hier bij het stuk over echt een levend kindje hebben. Dat gevoel is zo pijnlijk herkenbaar. ;( Het heeft hier echt nog heel lang geduurd voordat ik echt geloofde dat hij er was, niet zomaar stuk zou gaan of ineens zou verdwijnen.
Ik hoop dat jullie dat bespaard blijft en dat je kan genieten zonder zorgen van jullie wonder. O+
Wolkenzondag 12 augustus 2018 @ 20:43
quote:
1s.gif Op zondag 12 augustus 2018 15:05 schreef Jentin het volgende:
Wat een verhaal, Wolken! Maar wat heerlijk dat jullie jongetje er is. Hoe kijk je er zelf op terug?
Het is een super duper cliche maar ik zou het achteraf gezien nog 100 x doen want hij is het waard O+ . We hebben het grotendeels aan de gynaecoloog overgelaten hoe we het aan gingen pakken en we hadden allemaal graag gezien dat het op de natuurlijke manier zou gaan maar helaas heb je gewoon sommige dingen niet in de hand. Ik had al geen geboorteplan omdat ik weet dat het toch altijd anders gaat dan je van tevoren hebt bedacht.

Alleen de machteloosheid die ik voelde en nog steeds voel dat ik zo weinig kan doen voor Bikkel is heel zwaar. Ik kon hem de eerste dagen niet eens uit zijn bedje tillen en mijn vriend moest mij afdrogen na het douchen. Dat iemand anders mij af moest drogen is denk ik voor het laatst mijn moeder geweest toen ik 6 was ofzo....

Nanuke
SPOILER
Bijzonder is dat he, dat je jezelf mentaal zo probeert te beschermen tegen teleurstellingen ofzo. Als ik in het babykamertje stond dat ik dat hier "waarschijnlijk" een baby komt te liggen. Bij het kopen van de kinderwagen dat er "waarschijnlijk" een baby in zou komen liggen. Overal de waarschijnlijkheid bij.
vencodarkzondag 12 augustus 2018 @ 21:03
Wolken, heftige, lange bevalling, gefeliciteerd *O* en:
SPOILER
een levend kindje. :* Ik herinner mij nog je verbazing en verwarring in het Zwanger...en dan gaat het mis-topic toen je die hcg in je bloed bleek te hebben bij die zwangerschapstest. :D
Bijzondere situatie!
Wat superfijn dat alles goed is blijven gaan.
Geniet ervan! *O*
Fuchsia_rozezondag 12 augustus 2018 @ 21:42
Wolken :* Heftig, maar het geeft de burger moed dat je het nog 100x over zou doen.

Verder herkenbaarheid wat betreft het levende kindje. Ik hoop over een paar weekjes het ook mee te gaan maken.
Het is je zo gegund :* Jullie wonderbaby die niet meer los wilde laten O+
Peacefullldinsdag 14 augustus 2018 @ 11:58
Wolken wat een heftige bevalling. Maar hij is er, jullie Bikkel! *O* Hij wilde echt niet uit jouw buik ;)
Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Succes met herstellen.
silliegirlwoensdag 29 augustus 2018 @ 18:05
Nu het nog helder voor de geest staat:

SPOILER
Het is dinsdag 28 augustus. Ik was de 26e uitgerekend, dus nu 2 dagen overtijd. ‘S ochtends wijst niks erop dat ik ga bevallen, dus ik rijd zelf onze peuter W. naar zijn opa en oma, waar hij elke dinsdag heen gaat (normaal omdat ik dan werk, nu omdat het voor mijn rust heel fijn is en niettemin omdat W. het er zo leuk vindt!).

Als ik vervolgens weer thuiskom een uurtje later, zeur ik tegen man dat ik nog wil stofzuigen boven. Hij tilt de stofzuiger voor me de trap op en ik leef me uit op de vloerbedekking, wat me een zere rug en harde buiken oplevert. Verder draai ik nog een was en dan installeer ik me op de bank met netflix.

Rond 17:00, als het tijd wordt dat W. thuiskomt, begint mijn buik te zeuren. Wat wee-achtige krampen. Niks serieus (en ik heb er vaker gehad afgelopen weken), maar toch maakt het dat ik mijn ouders vraag of W. nog even kan blijven. Mijn vader stemt meteen in. Geeft aan dat W. kan blijven slapen. Ik twijfel even, maar als we overleggen dat het ook met vals alarm prima is als hij blijft slapen, spreken we af dat als mijn ouders niks van me horen ze W. daar houden.

Ondertussen zeuren de krampen wat door. De pijn stelt weinig voor, maar er komt steeds meer regelmaat in. Rond 20:30 besluit ik toch maar even de verloskundige te bellen, want ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken zo. Na overleg met de vk (mijn favoriet heeft dienst O+ ) besluit ze dat het klinkt alsof er wel wat start, dus ze komt over een uurtje even kijken. Ik kijk nog wat netflix en klets met man; zou onze dochter zich dan nu snel laten zien?

Om 21:15 komt de vk aan. Ik blijk dan 3 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond is al bijna verstreken. Haar conclusie is duidelijk; je gaat bevallen. Ik geloof er zelf nog niks van (want de krampen stellen nog steeds weinig voor) en de verloskundige geeft aan dat ze rond 00:00 terugkomt om de voortgang te bekijken.
Ik zeg tot straks en man kijkt wat verbaasd. Straks? Bedoelt ze niet 12 uur morgenmiddag? _O-
De VK lacht; nee hoor, dan willen we die baby al wel hebben!

Nadien grap ik wat met man over de nachtrust die hij nog dacht te kunnen hebben maar nu toch niet meer en ik installeer me maar weer op de bank. Hm. Die krampen worden nu toch wel wat pijnlijker. Prima op te vangen, maar ik moet nu toch wel een en ander wegzuchten.

Om 00:15 is de vk terug. Ze checkt opnieuw hoe we er voor staan. Ik heb nu wat meer ontsluiting, maar voor ze het exact voelt krijg ik een wee en breken mijn vliezen. Mijn weeen zijn dan ineens erg serieus. Ik
puf er een aantal weg en besluit dan dat ik wil douchen. De Vk vindt dat een goed plan en geeft aan dat zij dan alles vast klaarzet. Ik wil graag op de baarkruk, dus ook die wordt neergezet.

Ondertussen zit ik onder de douche steeds stommere weeen op te vangen. Ik zit er zo’n anderhalf uur als ik het NIET meer leuk vind. In mijn hoofd heb ik nu vast een cm of 5/6 ontsluiting en moet ik nog even, maar ik zit niet lekker meer onder de douche, de druk op mn onderkant is te hoog. De vk helpt me vanonder de douche en ik klaag tussen een paar weeen door dat ik het NIET leuk vind en alsnog naar het ziekenhuis wil voor pijnstilling. De VK kijkt wat bedenkelijk en geeft aan dat ze niet denkt dat daar nog tijd voor is. Grapjas, denk ik nog.

Eenmaal op de slaapkamer lijkt die baarkruk me toch niks. Ik wil liefst op mijn zij in bed kruipen (en slapen!). Dat laatste gaat natuurlijk niet lukken, maar ik kruip wel op mijn zij in bed. Ik voel me beroerd. Mijn weeen zijn met puffen niet op te vangen en de druk naar beneden is niet te doen. Ik raak er wat van in paniek, want wat moet ik hier nu mee?
Ondertussen checkt de verloskundige mijn ontsluiting en ik blijk al op ruim 9 cm te zitten. Ze legt uit dat ik nu in een rotfase zit, ergens tussen puffen en persdrang en ik mag best al wat meeduwen als ik een wee heb. Ze heeft het nog niet gezegd of mijn lichaam neemt het over. Er vliegt een soort oerkreet uit mijn mond als mijn hele lichaam alles op alles zet om te persen. Het overvalt me en ik schiet weer in de paniek, kerm dat het zeer doet en dat ik het niet kan. Ondertussen knijp ik man fijn, die, nadat ik uit de douche kwam, naast me is gekropen, mijn hoofd dept met washandjes en mijn hand vasthoudt (of eigenlijk; ik hou hem vast en knijp). In mijn paniek vind ik mans blik. Hij beseft kennelijk daardoor dat hij degene is die nog ergens ingang vindt en waar de instructies van de VK compleet langs me heen gaan, registreer ik ze wel nu hij ze herhaalt. Hij helpt me op mijn rug en als de volgende perswee komt ondersteunt ie mijn hoofd, al in mijn oor fluisterend wat we 3 jaar terug, voor de bevalling van W. op de yoga hebben geleerd. “Diepe hap lucht, vastzetten en meeduwen, je kan het wel, hou vol...”. Ik volg wat hij zegt. Zijn stem loodst me door de chaos in mijn eigen lijf...

En dan sta ik in brand. Auw! Hee! Wat gebeurt er! Hallo!! Wat is dit! Auw! Auw!
De vk vertelt dat het hoofdje staat (huh; wat? Ik heb toch nog maar 1x geperst?!) en ze zegt dat ik de volgende wee mag meepersen, maar wel goed moet luisteren naar haar; als ze zuchten zegt moet ik zuchten. En dan komt die wee. Met een oerkracht die me opnieuw overvalt zet mijn hele lijf zich schrap. Ik ben mijn ademhaling weer volledig kwijt en duw halfslachtig mee, maar heb eigenlijk geen idee wat ik doe. De VK roept dat ik moet zuchten en ik probeer het, maar mijn lijf duwt door. Ik kreun dat het niet gaat, niet lukt, maar de VK roept “Nee Sillie! Kijk!” En legt onze dochter op mijn borst. De kraamhulp (oh hallo, was er nog iemand?) wrijft flink over haar met een hydrofiel en dan is daar de eerste huil. Ik barst in tranen uit en ik snap het niet. Daar is ze al. Maar hoe dan! Man huilt met me mee.

10 minuten later komt ook de placenta en nog is 10 minuten later begint de kleine te zoeken. Ik help haar iets op weg (de vk wijst de kraamhulp erop dat ze me even mag laten; bij W. ging het na de eerste poging helemaal mis omdat ze, naar mijn idee, te snel wilden forceren). De kraamhulp kijkt toe op afstand en ik laat mijn dochter zelf aanhappen. Ze blijkt een natuurtalent O+ .

Een beetje beduusd kijk ik dan naar het kleine mini mensje aan mijn borst, en als ik mans hand op de mijne voel raak ik overspoeld met liefde.

Als W. later die dag thuiskomt, kruipt hij bij ons in bed. “Oooh! Wat een mooi baby zusje!!”. Ik ben verliefd. Op mijn zoon, mijn dochter, mijn man. Compleet. We zijn compleet. O+
Quoiwoensdag 29 augustus 2018 @ 18:24
Wow Sillie! Meteen maar opgeschreven _O_ Wat een stortbevalling!
klaproosswoensdag 29 augustus 2018 @ 19:31
Mooi Sillie, ik voelde hem ook weer even, die periode die je beschrijft van weeen wegpuffen en bijna persen. Brrr :+ .
Geniet van je gezin van 4 O+
PriemGirlwoensdag 29 augustus 2018 @ 19:39
Ohhhh sillie prachtig; wat een mega snelle bevalling :o

Je klinkt helemaal gelukkig O+ echt geweldig *pinkt stiekem ook een traantje weg* *;
elliebellwoensdag 29 augustus 2018 @ 21:52
Ah Sillie, wat mooi! Ik heb ook even een traantje weg gepinkt O+
Mrs.Peelwoensdag 29 augustus 2018 @ 23:02
Mooi verhaal en mooie bevalling O+
Lemijndonderdag 30 augustus 2018 @ 00:54
Wow O+ .
BellaaElisadonderdag 30 augustus 2018 @ 07:12
Sillie O+
LaBelleFleur27donderdag 30 augustus 2018 @ 07:14
Mooi opgeschreven Sillie O+ Wat een turbobevalling!
Pinnenmutskedonderdag 30 augustus 2018 @ 08:41
Sillie, wauw zeg. Ik wens je heel veel geluk toe.
minilotdonderdag 30 augustus 2018 @ 11:13
quote:
1s.gif Op woensdag 29 augustus 2018 18:05 schreef silliegirl het volgende:
Nu het nog helder voor de geest staat:

SPOILER
Het is dinsdag 28 augustus. Ik was de 26e uitgerekend, dus nu 2 dagen overtijd. ‘S ochtends wijst niks erop dat ik ga bevallen, dus ik rijd zelf onze peuter W. naar zijn opa en oma, waar hij elke dinsdag heen gaat (normaal omdat ik dan werk, nu omdat het voor mijn rust heel fijn is en niettemin omdat W. het er zo leuk vindt!).

Als ik vervolgens weer thuiskom een uurtje later, zeur ik tegen man dat ik nog wil stofzuigen boven. Hij tilt de stofzuiger voor me de trap op en ik leef me uit op de vloerbedekking, wat me een zere rug en harde buiken oplevert. Verder draai ik nog een was en dan installeer ik me op de bank met netflix.

Rond 17:00, als het tijd wordt dat W. thuiskomt, begint mijn buik te zeuren. Wat wee-achtige krampen. Niks serieus (en ik heb er vaker gehad afgelopen weken), maar toch maakt het dat ik mijn ouders vraag of W. nog even kan blijven. Mijn vader stemt meteen in. Geeft aan dat W. kan blijven slapen. Ik twijfel even, maar als we overleggen dat het ook met vals alarm prima is als hij blijft slapen, spreken we af dat als mijn ouders niks van me horen ze W. daar houden.

Ondertussen zeuren de krampen wat door. De pijn stelt weinig voor, maar er komt steeds meer regelmaat in. Rond 20:30 besluit ik toch maar even de verloskundige te bellen, want ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken zo. Na overleg met de vk (mijn favoriet heeft dienst O+ ) besluit ze dat het klinkt alsof er wel wat start, dus ze komt over een uurtje even kijken. Ik kijk nog wat netflix en klets met man; zou onze dochter zich dan nu snel laten zien?

Om 21:15 komt de vk aan. Ik blijk dan 3 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond is al bijna verstreken. Haar conclusie is duidelijk; je gaat bevallen. Ik geloof er zelf nog niks van (want de krampen stellen nog steeds weinig voor) en de verloskundige geeft aan dat ze rond 00:00 terugkomt om de voortgang te bekijken.
Ik zeg tot straks en man kijkt wat verbaasd. Straks? Bedoelt ze niet 12 uur morgenmiddag? _O-
De VK lacht; nee hoor, dan willen we die baby al wel hebben!

Nadien grap ik wat met man over de nachtrust die hij nog dacht te kunnen hebben maar nu toch niet meer en ik installeer me maar weer op de bank. Hm. Die krampen worden nu toch wel wat pijnlijker. Prima op te vangen, maar ik moet nu toch wel een en ander wegzuchten.

Om 00:15 is de vk terug. Ze checkt opnieuw hoe we er voor staan. Ik heb nu wat meer ontsluiting, maar voor ze het exact voelt krijg ik een wee en breken mijn vliezen. Mijn weeen zijn dan ineens erg serieus. Ik
puf er een aantal weg en besluit dan dat ik wil douchen. De Vk vindt dat een goed plan en geeft aan dat zij dan alles vast klaarzet. Ik wil graag op de baarkruk, dus ook die wordt neergezet.

Ondertussen zit ik onder de douche steeds stommere weeen op te vangen. Ik zit er zo’n anderhalf uur als ik het NIET meer leuk vind. In mijn hoofd heb ik nu vast een cm of 5/6 ontsluiting en moet ik nog even, maar ik zit niet lekker meer onder de douche, de druk op mn onderkant is te hoog. De vk helpt me vanonder de douche en ik klaag tussen een paar weeen door dat ik het NIET leuk vind en alsnog naar het ziekenhuis wil voor pijnstilling. De VK kijkt wat bedenkelijk en geeft aan dat ze niet denkt dat daar nog tijd voor is. Grapjas, denk ik nog.

Eenmaal op de slaapkamer lijkt die baarkruk me toch niks. Ik wil liefst op mijn zij in bed kruipen (en slapen!). Dat laatste gaat natuurlijk niet lukken, maar ik kruip wel op mijn zij in bed. Ik voel me beroerd. Mijn weeen zijn met puffen niet op te vangen en de druk naar beneden is niet te doen. Ik raak er wat van in paniek, want wat moet ik hier nu mee?
Ondertussen checkt de verloskundige mijn ontsluiting en ik blijk al op ruim 9 cm te zitten. Ze legt uit dat ik nu in een rotfase zit, ergens tussen puffen en persdrang en ik mag best al wat meeduwen als ik een wee heb. Ze heeft het nog niet gezegd of mijn lichaam neemt het over. Er vliegt een soort oerkreet uit mijn mond als mijn hele lichaam alles op alles zet om te persen. Het overvalt me en ik schiet weer in de paniek, kerm dat het zeer doet en dat ik het niet kan. Ondertussen knijp ik man fijn, die, nadat ik uit de douche kwam, naast me is gekropen, mijn hoofd dept met washandjes en mijn hand vasthoudt (of eigenlijk; ik hou hem vast en knijp). In mijn paniek vind ik mans blik. Hij beseft kennelijk daardoor dat hij degene is die nog ergens ingang vindt en waar de instructies van de VK compleet langs me heen gaan, registreer ik ze wel nu hij ze herhaalt. Hij helpt me op mijn rug en als de volgende perswee komt ondersteunt ie mijn hoofd, al in mijn oor fluisterend wat we 3 jaar terug, voor de bevalling van W. op de yoga hebben geleerd. “Diepe hap lucht, vastzetten en meeduwen, je kan het wel, hou vol...”. Ik volg wat hij zegt. Zijn stem loodst me door de chaos in mijn eigen lijf...

En dan sta ik in brand. Auw! Hee! Wat gebeurt er! Hallo!! Wat is dit! Auw! Auw!
De vk vertelt dat het hoofdje staat (huh; wat? Ik heb toch nog maar 1x geperst?!) en ze zegt dat ik de volgende wee mag meepersen, maar wel goed moet luisteren naar haar; als ze zuchten zegt moet ik zuchten. En dan komt die wee. Met een oerkracht die me opnieuw overvalt zet mijn hele lijf zich schrap. Ik ben mijn ademhaling weer volledig kwijt en duw halfslachtig mee, maar heb eigenlijk geen idee wat ik doe. De VK roept dat ik moet zuchten en ik probeer het, maar mijn lijf duwt door. Ik kreun dat het niet gaat, niet lukt, maar de VK roept “Nee Sillie! Kijk!” En legt onze dochter op mijn borst. De kraamhulp (oh hallo, was er nog iemand?) wrijft flink over haar met een hydrofiel en dan is daar de eerste huil. Ik barst in tranen uit en ik snap het niet. Daar is ze al. Maar hoe dan! Man huilt met me mee.

10 minuten later komt ook de placenta en nog is 10 minuten later begint de kleine te zoeken. Ik help haar iets op weg (de vk wijst de kraamhulp erop dat ze me even mag laten; bij W. ging het na de eerste poging helemaal mis omdat ze, naar mijn idee, te snel wilden forceren). De kraamhulp kijkt toe op afstand en ik laat mijn dochter zelf aanhappen. Ze blijkt een natuurtalent O+ .

Een beetje beduusd kijk ik dan naar het kleine mini mensje aan mijn borst, en als ik mans hand op de mijne voel raak ik overspoeld met liefde.

Als W. later die dag thuiskomt, kruipt hij bij ons in bed. “Oooh! Wat een mooi baby zusje!!”. Ik ben verliefd. Op mijn zoon, mijn dochter, mijn man. Compleet. We zijn compleet. O+
Ennn hop - volgeschoten. Snif, snuf. :+ Mooi zeg, dank voor het delen! O+ ^O^
Tink89donderdag 30 augustus 2018 @ 11:27
Prachtig! (En ik jank om alles, dus hier ook om...)
Nouk84donderdag 30 augustus 2018 @ 22:03
Ik ben ook maar gaan typen...

SPOILER
8 augustus 2018

Ik ben het ZAT, met hoofdletters. Ik ben vandaag 40w5d zwanger en dat is precies de termijn waarop mijn bevalling van Emma begon. Omdat die pas aan het eind van de dag begon, ga ik nu ook nergens vanuit(voor overdag dan). Ik breng Emma naar het kdv, doe wat boodschappen, ga koffie drinken bij mijn schoonouders en besluit het zwembad in te gaan. Super druk, want zomervakantie. Ik dobber wat in het golfslagbad, zwem een paar baantjes en stap in een kruidenbad. De hele dag en in het zwembad ook, heb ik krampen die me doen pauzeren. Maar slechts 3 per uur ofzo, dus ik geef er verder geen aandacht aan. Ik kook, haal Emma op en we gaan eten. Tijdens het eten merk ik dat de krampen regelmatiger worden en pijnlijker. Man wil nog wat in het nieuwe huis werken, uurtje zegt ie, en ik zeg dat ie dat maar moet doen. Emma moet douchen, dus ik stap met haar onder de douche. Ik puf ondertussen de krampen weg en tijdens het afdrogen weet ik niet waar ik het zoeken moet. Man komt thuis en stapt ook snel onder de douche. Daarna besluit ik dat het echt wel tijd wordt om Emma weg te brengen. Hij stapt in de auto en belt zijn zus. Die komt naar huis, ze is aan het varen. Uiteraard krijgt de boot pech en moet man haar ergens verderop oppikken. Ik heb thuis ondertussen de verloskundige gebeld en ze heeft nog 1 afspraak en dan komt ze kijken. Tijdens het telefoongesprek puf ik een wee weg dus ze heeft wel door dat ik niet zomaar bel. Achteraf hoor ik dat ze besluit de afspraak door te schuiven naar een collega en direct deze kant op komt. Als zij is er is is man ook weer thuis en die vraagt of er nog tijd is om de hond uit te laten. Dat is er, volgens haar, maar wel nu. Ze is ondertussen aan het bellen met verschillende zkh, het blijkt een herhaling als bij Emma, de 3(!)zkh naar keuze in Utrecht zijn vol. Geweigerd, again ;( We moeten besluiten, thuis, Hilversum of Tiel. Zij kent Tiel dus dat heeft haar voorkeur, of thuis maar dat wil man niet. Ze belt Tiel en die hebben plek. We moeten nu de auto in, het is dan half 10. Ik app m’n ouders dat het begonnen is en dat we naar Tiel moeten. In de auto vang ik bijna oneindig veel weeën op. De rit naar Tiel duurt een half uur, gelukkig geen files op dit tijdstip. Om 10u zijn we in het zkh en we moeten best ver lopen naar de kamer. Ik mag een rolstoel, maar stoer als ik ben wil ik dat niet. Eenmaal in de kamer probeer ik een houding te vinden op bed. Thuis ving ik de weeën staand op, wiegend op mijn benen. Ik besluit dat ik dat hier ook het fijnst vind. Ik maak het man wel lastig, want eerst moet hij terug naar de auto omdat we op de parkeerplaats van de SEH staan, en daarna omdat ik mijn haarclip vergeten ben in de auto en mijn lange haren heul irritant vind nu. Ze bieden me van alles aan, washandjes, douchen maar ik wil niets, net als bij Emma. Wat nu anders is is dat ik niet in trance raak tussen de weeën door, ik ben me bewust van alles wat er gezegd wordt en hoe mijn man naar me kijkt. Hij vindt het lastig dat ik zoveel pijn heb. De vk wil graag om 11 u kijken hoever ik ben, of eerder als dat nodig is. Ik voel een enorme druk beneden, maar of dat nu echt die persdrang was? Ik kan dit nog redelijk onderdrukken, al voelt dit wel anders dan een gewone wee. Ze voelt en constateert een ‘bel’ vruchtwater, waardoor het hoofdje niet goed zakt. Ze wil de vliezen buiten een wee doorprikken, maar dat lukt niet. Ze wacht op een wee en prikt ze door. Daarna gaat het keihard, ze wil dat ik op mijn linkerzij ga liggen en ik jammer dat dat enorm veel pijn doet en dat ik dat niet wil, maar blijkbaar moet Daan een beetje draaien?! Om 23:02 kijken de vk en man op de klok en ze vragen zich allebei af of het nog 8-8 of 9-8 wordt. Ondertussen is daar de persdrang en houd ik het absoluut niet meer! Ik moet op mijn zij blijven en na de volgende wee mag ik draaien en ik sta in de fik! Instinctief grijp ik naar mijn kruis en voel een hoofd! De vk wil dat ik wacht op de volgende wee en roept dat ik moet wachten en ik jammer dat dat niet lukt, ik moet!! Ze geeft vrij snel aan dat ik mag persen en dan ligt hij ineens op mijn buik om 23:10! (Achteraf vroeg ze zich af of ik nou wel of geen wee had). Daar issie dan, onze Daan! Dit was het dan, het zit erop, wij zijn compleet, ik hoef nooit meer te bevallen! En die mooie datum is gelukt, 8-8-18 (Emma kwam heel eigenwijs niet op 16-6-16, maar op 17-6-16 :{ :P)
Lemijndonderdag 30 augustus 2018 @ 22:27
Wow, ook al zo’n rappe! Mooi, Nouk.
Vivdonderdag 30 augustus 2018 @ 23:49
Sillie wat fijn dat jouw man zo goed contact kon maken toen jij in de paniek schoot! O+
renawoensdag 5 september 2018 @ 09:19
Sillie, wow O+

Noek, wat bizar dat alledrie de ziekenhuizen van je keuze vol waren :o Kan me voorstellen dat je dat op dat moment niet goed er bij kan hebben :{ Maar gelukkig is jullie mannetje er!

Ik heb 9 maanden na dato :+ die van mij ook eindelijk eens uitgeschreven;
SPOILER
29-11-2017
Ik ben inmiddels bijna 41 weken zwanger als ik besluit om nog even gezellig met mijn moeder mee naar de stad te gaan. Ze zou me rond 10.30 komen oppikken als ik vlak voordat ze bij me is wat nattigheid voel tussen mijn benen, breken nou mijn vliezen? Maar het is maar een heel klein beetje dus ik twijfel over wat ik moet doen, ik besluit toch de verloskundige maar te bellen en die is toevallig ook in de buurt dus die komt het even checken, ik moet proberen het lp te vangen. Zij en de stagiaire ruiken concluderen dat het inderdaad vruchtwater is, spannend!! Omdat ik verder nog geen weeën heb komen ze 's avonds om 19 uur terug om te kijken of er dan al meer gebeurd, wat we natuurlijk hopen. Helaas heb ik een zeer rustig dagje thuis dus als zij om 19 uur komen is er verder weinig gebeurd, dus beginnen zelfs te twijfelen of het wel echt vruchtwater was. Voor nu kunnen ze niks betekenen, maar de dag er na moet ik, als het verder niet doorzet, naar het ziekenhuis om te laten checken of de vliezen echt gebroken zijn en een CTG om te kijken hoe de baby het doet.

30-11-2017
Om 9 uur 's ochtends vertrekken S. en ik naar Nieuwegein, want het heeft helaas niet doorgezet afgelopen nacht. In het ziekenhuis wordt ik aan de CTG gelegd, de baby doet het gelukkig nog goed. Als de arts me vraagt om op mijn hand te blazen om te kijken of ik dan vruchtwater lek komt er gelukkig een hele golf uit, eindelijk bevestiging dat de bevalling echt begonnen is! We mogen wel nog gewoon naar huis omdat er nog geen activiteit is op het gebied van weeën, maar mocht het die middag toch beginnen mogen we gelijk terugkomen, als het niet zelf doorzet de volgende ochtend om 8 uur melden en dan word het opgewekt. 'S middags thuis heb ik 1 of 2 echte weeën maar echt nog met wat tijd er tussen, na het avondeten lijkt er wat meer regelmaat in te komen maar wel nog met 10 tot 20 minuten er tussen elke keer. Dit blijft de hele nacht zo doorgaan, waardoor ik geen oog dichtdoe.

01-12-2017
Om 8 uur melden we ons met frisse moed in het Geboortecentrum in het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein; vandaag wordt ons kindje geboren! We worden naar een kamer gebracht en installeren ons, waarna om een uur of 9 de verloskundige komt om te toucheren en het verdere behandelplan te bespreken. Ik blijk gelukkig al 3 centimeter ontsluiting te hebben, dus al die weeën van afgelopen nacht waren niet voor niets! Ik krijg daarna een infuus met oxytocine om de weeën wat sterker te gaan maken, ook omdat mijn vliezen op dat moment al bijna 48 uur gebroken zijn willen ze niet te lang meer wachten ivm infectiegevaar voor de baby. In eerste instantie lijkt het rustig op gang te komen, tot om 14 uur de weeën steeds intenser worden en heel snel achter elkaar komen, volgens de verpleegster zitten er volgens de CTG 2 tot 3 minuten tussen dus "valt het nog wel mee", daar ben ik het absoluut niet mee eens. 2 uur later trek ik het niet meer, ik ben dan ook al zo lang in de weer dat ik vraag of de verloskundige kan komen en ik verzoek om een ruggenprik omdat ik zo moe ben al. Om 17 uur komt de anesthesist en die maakt me heel gelukkig; wat een heerlijk gevoel die ruggenprik en bovenal rust in mijn lijf en even bijkomen van de heftige uren die ik al achter de rug heb. Zo sukkelen we een tijdje door, heb zelfs nog even liggen slapen, waardoor ik mijn nodige rust kan pakken. Rond een uur of 10 heb ik 9 centimeter ontsluiting en lijkt het toch eindelijk te vlotten!

02-12-2017
Om 12 uur heb ik 10 centimeter ontsluiting en wordt de ruggenprik uitgezet. Maar wat ik al voelde voordat hij uitging was een hele scherpe pijn in mijn onderrug en onderbuik en dan links gecentreerd, met de ruggenprik deed het al zeer, maar zodra de ruggenprik uit was ging ik door een hel van pijn heen, waarschijnlijk was ons dametje op mijn staartbeen/stuitbeen (weet niet meer precies wat ze zeiden) gaan liggen wat die gruwelijke pijn veroorzaakte. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte, dit leek mij geen normale pijn, intern voelde ik al dat ons meisje gewoon niet goed lag. De echo die de verloskundige op dat moment nog besloot te doen bevestigde dat ze inderdaad een sterrenkijker was, maar we konden nog proberen door mij op mijn zij te laten liggen of ze misschien nog wilde draaien, ik had er weinig vertrouwen in, ook door die niet afnemende pijn in rug en onderbuik, of ze dat nog ging doen. Om een uur of 3 's nachts kon ik echt niet meer, met het persen wat we geprobeerd hadden kwam de baby niet echt naar beneden, ze lag kennelijk ook nog niet diep genoeg, maar kwam ook niet veel mee naar beneden tijdens het persen. De verloskundige besluit om de gynaecoloog om advies te gaan vragen, ook omdat ik aangaf niet meer te kunnen, en die komt ook een kijkje nemen. Hij hoort de situatie aan en besluit ook even te voelen hoe de baby er voor ligt, hij doet dat en zegt na gevoeld te hebben dat de baby scheef ligt ingedaald waardoor het niet lukt. Dit is het punt waarop ik al voel aankomen wat de volgende stap gaat zijn, de gynaecoloog zegt dat het beter is dat ze een keizersnede gaan doen omdat dit waarschijnlijk niet gaat lukken. Hij denkt waarschijnlijk dat dit vervelend nieuws is voor mij, maar ik ben zo uitgeput op dat punt dat ik eigenlijk een enorme opluchting voelde, ze gaan me eindelijk helpen! Ik word naar beneden gebracht en manlief krijgt zo'n mooi operatiekostuum aan, en dan word ik gereed gemaakt voor de operatie. Na een aantal minuten op de operatietafel komt om 04.28 dan eindelijk ons meisje ter wereld, eerst hoor ik haar niet huilen maar na een aantal seconden hoor ik een prachtig huiltje, gelukkig; ze is er!! Ze kijken haar eerst even na en maken haar schoon waarna ze heerlijk ingewikkeld in een warme doek en met een mutsje bij ons gebracht wordt. Wat een bizar en prachtig gevoel, ondanks de vermoeidheid is de opluchting en blijheid enorm! Wat is ze lief, wat is ze mooi! Terwijl ze mij dichtmaken kunnen S. en ik al even genieten van ons meisje, als ik klaar ben moet ik even alleen naar de verkoeverkamer om bij te komen. Duurde voor mijn gevoel uuuuren, maar bleek achteraf maar een half uurtje te zijn, maar als je kind net geboren is wil je bij haar zijn en haar voelen en ruiken! Gelukkig mocht ze terug op de kamer gelijk bij mij op de buik liggen, om toch dat huid op huid contact te ervaren. Maar ik ervaar het nog steeds wel als een gemis dat ik dat niet direct na de geboorte gehad heb, weet dat dat bij een keizersnede niet mogelijk is, maar het steekt wel dat de ontmoeting met mijn kind niet zo is gelopen als ik had gehoopt, het plaatje waarin ze bloot op je borst ligt bij te komen en je niet gelijk gescheiden wordt van elkaar, ook al is het "maar" een half uurtje. Langzamerhand heb ik dat een plekje weten te geven, en onze hechting is gelukkig helemaal goed gekomen. Ze is echt ons grote geluk, samen met haar grote zus, en we zijn elke dag heel dankbaar voor haar!


[ Bericht 0% gewijzigd door rena op 05-09-2018 09:26:26 ]
LaBelleFleur27woensdag 5 september 2018 @ 21:57
Lijkt me een erg heftig einde! Maar daar was dan eindelijk jullie meisje O+

Noek wat een snelle ja! En inderdaad bizar dat 3 ziekenhuizen vol zaten! Wat grappig van de data, maar 17-6 is ook een leuke datum om jarig te zijn O-) :P

[ Bericht 26% gewijzigd door LaBelleFleur27 op 05-09-2018 22:03:29 ]
Jentinwoensdag 5 september 2018 @ 22:37
Mooi verhaal, Rena! Wel een lange, heftige rit en wat jammer dat je niet je gedroomde momentje had. Gelukkig dat je dat hebt kunnen loslaten en dat je kan genieten van jullie C. Van wat ik in het babytopic zie en lees, is het echt een heerlijk moppie.
Samhaindonderdag 6 september 2018 @ 07:03
Gefeliciteerd, Rena!

Met de kans dat je er verdrietiger van wordt, maar misschien komt er ooit een andere keer: je kindje bij je houden na een ks kan wèl. Dit heet een gentle sectio. Het is nog redelijk nieuw en en je moet er nog echt om vragen. Ik heb er een paar weken geleden eentje als doula bijgewoond. In het doek zat een luik wat openging op het moment van geboorte, zodat mama dat kon zien en na de eerste controles werd baby bij mama gelegd en bleef daar.
gewoonmezelf87donderdag 6 september 2018 @ 07:09
quote:
0s.gif Op donderdag 6 september 2018 07:03 schreef Samhain het volgende:
Gefeliciteerd, Rena!

Met de kans dat je er verdrietiger van wordt, maar misschien komt er ooit een andere keer: je kindje bij je houden na een ks kan wèl. Dit heet een gentle sectio. Het is nog redelijk nieuw en en je moet er nog echt om vragen. Ik heb er een paar weken geleden eentje als doula bijgewoond. In het doek zat een luik wat openging op het moment van geboorte, zodat mama dat kon zien en na de eerste controles werd baby bij mama gelegd en bleef daar.
Dat is voor zover ik weer alleen bij een geplande en niet bij een spoedks.
Samhaindonderdag 6 september 2018 @ 07:37
Die ik bijwoonde was ook geen geplande.
F_rdonderdag 6 september 2018 @ 08:39
Mijn 2e was niet echt spoed maar ook niet echt gepland en was wel een gentle.
1e was spoed spoed en ze had de couveuse ook echt nodig dus kon niet bij mij liggen.
Lojdonderdag 6 september 2018 @ 22:06
Mooie verhalen! O+
Lojdonderdag 6 september 2018 @ 22:07
Een lang verhaal wat ik ook kort kan samenvatten:
Hoge vliesscheur, ctg, echo, ctg, bloedprikken, ctg, 2 cm, ctg, ctg, 6 cm, ctg, pers, bijzonder goed gelukt meisje O+

SPOILER
38.4
Ik voel mezelf de hele dag al bleh. Maar goed, gewoon doorgaan, want peuter en kleuter willen aandacht. Ik vraag wel of manlief ze in bed wil leggen, want ik wil vroeg slapen.

38.5 om 03.56
Plassen... ik stap het bed uit en ik verlies vocht, een onderbroek vol. Ik loop naar de badkamer en dit is precies hetzelfde als bij Js. Weer een hoge vliesscheur, want daarna verlies ik minimaal wat vocht. Ik zet natuurlijk meteen wat op fok ;) en wacht...
Maar waar ik bij Js redelijk snel harde buiken kreeg kwamen er nu een paar onregelmatige en daar bleef het eigenlijk wel bij.
Ik besluit om te wachten tot kantoortijden, want dan kan manlief de oudste naar school brengen.

Aan de telefoon doen ze weer eens moeilijk.. u kunt wachten totdat u weeen krijgt. Maar ik wil niet wachten, bij Js ging het zo snel. Ook voel ik het meisje bijna niet en heb ik hoofdpijn dus mag ik toch komen.
We zetten peuter af en rijden naar het ziekenhuis. Ik moet natuurlijk in een potje plassen (eiwit-check) en wordt aan het ctg gehangen. Helaas zie ik zelf ook al, weinig harde buiken en niets regelmatigs en een druk meisje. Manlief en ik zien het “somber” in, we moeten vast thuis afwachten. Op het moment dat de verpleegster mij komt afkoppelen krijg ik een flinke wee en de hartslag van het meisje daalt flink, de alarmen gaan zelfs af. Gelukkig herpakt ze zich, maar het half uurtje ctg wordt een uurtje langer.

En dan worden de harde buiken ook steeds regelmatiger. Af en toe laat het meisje weer een dip zien tijdens een harde buik, maar het is niet meer zo extreem. Iets voor 12 uur mag ik eindelijk van het ctg af en doen ze een vruchtwater test. Positief! Ik moet bloed gaan prikken en na overleg met de gyn, willen ze mij toch weer aan het ctg. Manlief en ik gaan nog maar even lunchen en “uren” later, om 4 uur hebben ze mijn ontsluiting gecheckt en mag ik eindelijk naar de kraamkamers, 2 cm, dus we zijn er voorlopig nog niet. Dat valt stiekem wel tegen na Js die 8 uur na de gebroken vliezen is geboren.

Op de kraamkamer moet ik, je gelooft het niet, aan de ctg. Ik baal en de harde buiken vallen ook meteen weg. De verpleegster komt terug en vraagt bevestiging voor wat ze ziet. Ik vertel dat ik ook even geen harde buiken ervaar maar dat dat een verdieping lager wel zo was en dat er ook echt wat weeen tussen zaten. Ze durft, grrr, te zeggen dat het pas echt weeen zijn als ze ontsluiting veroorzaken en dat ik misschien die twee cm al had door het voorwerk. Nu ben ik echt geïrriteerd en stuur haar weg.

En ze is nog geen minuut weg of het echte werk begint. Bij Js vond ik mezelf wel een natuurtalentje in bevallen en omgaan met weeen. Nu is dat stukken moeilijker, alweer liggend aan een ctg. Pijn in mijn kont en rug heb ik van het liggen op ongemakkelijke stoelen. De verpleegster komt nog even terug om te observeren. Ze is opeens heel aardig en kundig, ik had haar net vast gestoord in haar koffiepauze ;)

Om 5 uur zouden ze de ontsluiting komen checken, maar ook nu duurde het langer. Kon ik dit keer begrip voor opbrengen want de reden hoorde ik O+ ;)
Om 6 uur hoor ik dat het 6 cm is. Valt stiekem tegen, nog een uur of 4 en ik heb echt pijn. De gyn (die ik verder nooit heb gezien) wil dat ik toch nog aan het ctg blijf, ze zijn niet helemaal tevreden.
Ik zeg tegen de verpleegster dat ik dan toch maar pijnstilling wil, want dit is niet grappig meer en ik kan niets met de weeen op bed (die paar keer dat ik van het bed even af mag gaat het veel beter, maar op bed kan ik er niets mee). Ze vraagt mij om het nog een kwartiertje aan te kijken, ze heeft het vertrouwen dat het heel snel gaat nu.

En inderdaad 15 min later bel ik met persdrang. De verpleegster besluit al niet meer weg te gaan en belt zelfs na 1 wee de verloskundige nog eens op met de mededeling dat ze “bang” is hier zelf een baby te moeten opvangen. De verloskundige komt meteen, masseert nog het randje weg en ik mag mee persen.

In de tweede perswee wordt de verloskundige opeens heel streng “stop met persen nu” , gooit er wat medische termen uit, ik zie de verpleegster iets pakken van de tafel en haar telefoon pakken. Stop met persen, hoe dan?! Ik voel dat het hoofdje eruit is. En ze glibbert er zelf uit, in slow motion zie ik de navelstreng, die nu wel van haar nekje kan worden afgewikkeld, de verpleegster die geen haast meer heeft en kan ik haar zo aanpakken.
Daar is ze dan, het meisje dat ons gezinnetje compleet gaat maken.

De verloskundige en verpleegster hebben duidelijk mijn wensen gelezen. Om 18.45 is ze geboren en om 19.00 zijn we alleen op de kamer. Ze hebben ons anderhalf uur rustig laten kennismaken en zijn alleen even langs geweest om te helpen met de borstvoeding.
Om 22.00 zijn we thuis en is ons nieuwe leven, als gezinnetje begonnen O+
renadonderdag 6 september 2018 @ 22:32
quote:
1s.gif Op woensdag 5 september 2018 22:37 schreef Jentin het volgende:
Mooi verhaal, Rena! Wel een lange, heftige rit en wat jammer dat je niet je gedroomde momentje had. Gelukkig dat je dat hebt kunnen loslaten en dat je kan genieten van jullie C. Van wat ik in het babytopic zie en lees, is het echt een heerlijk moppie.
Absoluut O+

Samhain, ik had de KS zelf niet live hoeven zien perse, maar de kleine gelijk bij me had me wel fijn geleken. Nu lag ik echt een beetje geïrriteerd op die verkoeverkamer bij te komen. Ik weet trouwens niet of mijn KS echt een spoed was want C is geen moment in gevaar geweest qua hartslag oid.

Loj, wat mooi geschreven O+
Helsinkiwoensdag 26 september 2018 @ 21:49
Ik ben er eindelijk aan toe gekomen om iets over mijn bevalling te schrijven. Kan heftig zijn om te lezen, vooral het laatste stuk:

SPOILER
Zondag 23 sept (41+2).
We melden ons in de ochtend in het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballonkatheter. Reden: weinig vruchtwater en het kindje minder voelen bewegen. Ik heb er gemengde gevoelens over omdat ik op vrijdag gestript ben en nog ergens hoop heb dat mijn lijf het zelf op gaat pakken. L. en ik hebben het erover. We besluiten het door te zetten omdat dit toch echt in belang is van de baby. Daarna mogen we naar huis om af te wachten of ik weeën ga krijgen, en anders moet ik me de volgende ochtend opnieuw melden. Ik had op dat moment 2 cm ontsluiting.



Tegen de namiddag beginnen er wat vervelende krampen op te komen. Op een gegeven moment zo vaak dat er toch echt een regelmaat in zat dus hup: ziekenhuis bellen, ziekenhuistas pakken en daar bekijken hoe we ervoor staan. In het ziekenhuis kregen we te horen dat de ballon er nog niet helemaal uit is gekomen, dus de volgende ochtend wordt er nogmaals bekeken hoe het ervoor staat. De krampen hebben wel voor een extra cm ontsluiting gezorgd: 3 cm. Ik krijg pethidine om de nacht door te komen en slaap dan twee uurtjes. Om 03:00 word ik wakker en merk ik op dat de krampen nu wel een stuk heftiger zijn geworden en gebruik de TENS. Daar ben ik op dat moment blij mee. Het helpt bij de rugweeën die ik heb. L. slaapt nog wel even door :). Helemaal prima, want die zal ik de volgende dag nog heel hard nodig hebben.

Maandag 24 sept (41+3)
In de ochtend komt de verloskundige bekijken wat de ballon heeft gedaan. Die is eruit gekomen en ik heb 4 cm ontsluiting, zoals de bedoeling was. Ik haal opgelucht adem en vraag wat dan het plan is. De verloskundige stelt voor om te bekijken wat mijn lichaam nu gaat doen dus door met het opvangen van de (steeds ergere) rugweeën. De VK zegt over twee uur terug te komen en dan te willen zien dat ik 5 - 6 cm ontsluiting heb. Ondertussen komt mijn moeder langs met fruit en soep. Ik heb totaal geen trek maar vind het fijn dat ze er is.

L. wijkt ook niet van mijn zijde en is vooral bezig tegendruk te bieden als ik weer een rugwee heb. Hij knuffelt me regelmatig tussen de weeën door, weet me te bereiken met zijn woorden, vertaalt wat ik voel en wil naar de verpleegkundigen die langskomen en legt zijn hand op mijn buik om me te helpen met de ademhalingsoefeningen. Het helpt en ik begin het idee te krijgen dat ik het zo toch wel aan kan. 


Als de VK later terug komt blijk ik 5 cm ontsluiting te hebben. Omdat ze ziet dat ik het zwaar heb stelt ze voor de vliezen te breken om het proces hopelijk wat te versnellen. Een centimeter per twee uur betekent dat ik nog wel even bezig ben volgens haar. Ik wil eerst douchen en zeg dat ik haar daarna bel want ik denk aan een ruggenprik maar ben er nog niet helemaal over uit. Ik besluit dat ze de vliezen mag breken en net op het moment dat ik onder de douche vandaan kom breken de vliezen spontaan en belt L. de verpleegkundige op om het door te geven.

Als zij komt stelt ze voor dat ik weer onder de douche ga staan totdat de VK komt. Die is dan op dat moment bij een andere bevalling aanwezig. Ik ga weer onder de douche staan en dán lijkt de hel echt los te breken. Ik jammer, ik schreeuw, ik heb mijn ademhaling niet meer onder controle. Het doet pijn en ik heb eigenlijk te weinig tijd tussen deze weeën door om bij te komen. L. mag niet weg van mij, ik heb constant tegendruk in mijn rug nodig. Ik duw zelf ook nog wat in mijn rug en sta op mijn tenen als de wee z'n piek bereikt. De verpleegkundige begint te timen en vraagt me of ik een drukkend gevoel ervaar. Ik jammer dat ik een lichte druk voel en dat het niet lang meer kan duren. Zij zegt alleen maar dat het erbij hoort en dat ik moet puffen.

De paniek overvalt me en ik begin ondertussen te huilen omdat ik het niet meer weet. Dan zegt de verpleegkundige dat ik beter even op bed op m'n linkerzij kan gaan liggen. Ik zeg nog tegen haar dat ik dan al helemaal niet goed in staat ben om die weeën op te vangen, maar doe het toch. 

Ik lig niet lang of ik begin te roepen dat ik voel dat ik moet poepen en dat de baby gaat komen. De VK is er op dat moment nog steeds niet dus ik vraag wanhopig wanneer er iemand in vredesnaam komt want deze baby wil eruit. Ik hoor dat zij zo snel mogelijk komt en dat ik moet puffen en als het echt niet anders kan heel voorzichtig mee kan proberen te persen. Dit lukt niet. Ik schreeuw het uit en begin te persen als op dat moment een ander team binnenkomt ivm wisseling van de diensten. Er wordt even snel gevoeld en ja hoor, tijd om te persen. Het is écht heel snel gegaan (dit alles binnen een uurtje). Vanaf dat moment voelt het echter alsof ik alle regie kwijt ben. Ik denk nog aan mijn bevalplan en hoor L. daar nog iets over zeggen maar ik moet liggend persen (ipv vrij bewegen / baarkruk) omdat ze er goed zicht op willen hebben en alle lichten staan aan (ipv gedimd licht op verzoek) en een stagiaire begeleidt de bevalling. Er staan ineens veel mensen om mij heen en ik roep dat het afleidend is. Dit wordt genegeerd en er wordt mij gezegd zo goed als ik kan te persen op de weeën. Drie keer tijdens een wee en daar dan dus goed gebruik van maken.

L. probeert op een wat zachtere manier mij te bereiken. Ik hoor hem zeggen dat ik het kan en luister vooral naar zijn aanmoedigingen. Hij herhaalt wat we bij de cursus mee hebben gekregen en ik doe zó mijn best. Hij ziet het en benoemt het naar me; het is op dat moment echt mijn houvast. Waar mijn moeder is weet ik niet, dat hele stuk is me ontgaan. (Later vertelde ze me dat ze niet meer wist wat ze moest doen, het deed haar zo veel om mij zo te zien en al die mensen zo om me heen dat ze zich op de achtergrond hield.)

De VK die er dan is stopt ineens haar vingers in mij en probeert wat te voelen, ik krijg niet mee wat ze precies wil voelen maar ervaar zo'n pijn dat ik schreeuw dat ze moet stoppen. Stoppen doet ze niet, ik moet doorgaan zegt ze. Ik krijg nare associaties met het seksueel misbruik van toen ik jonger was maar veel tijd om bij dat gevoel stil te staan is er niet. Ik denk dat ze het niet weet. Wanneer ik voor het laatst heb geplast? Ik zeg dat ik het niet precies weet maar dat het niet lang geleden is. Ik krijg te horen dat ik een blaaskatheter krijg omdat een volle blaas niet helpend is. Al snel blijkt dat die blaas helemaal niet zo vol is. Nog meer instructies om goed te persen.

Ondertussen krijg ik mee dat er zorgen zijn om de baby en dat hij eruit moet. Ik hoor iemand iets mompelen over een gynaecoloog die opgeroepen is en hoor dat de hartslag daalt. De VK zegt dat ik een prikje krijg en ik weet meteen hoe laat het is: ze gaan knippen. Waar ik voorheen zo bang voor was vind ik nu prima. Die baby moet eruit. Ik pers met de wee die daarna komt zo hard als ik kan mee en voel de knip, het branden, het hoofdje en dan een glibberig lijfje. Opeens heb ik onze zoon in mijn handen en begin ik zo hard te huilen als ik zijn eerste krijs hoor. L. huilt ook. Hij zegt hoe ontzettend trots hij op me is en hoe goed ik het heb gedaan. Dat we een mooi kindje hebben. Ons kindje. Hij wordt bij me gelegd en schoon gedept. We kunnen een tijdje niet stoppen met huilen. Ik krijg kusjes en aaitjes over mijn hoofd en bewonder de buikbewoner waar ik zó lang op heb gewacht.

Ik word gehecht (niet leuk, zeker niet als er een paar keer per ongeluk stukjes huid mee worden gepakt en je onderdeel bent van iemand haar uitleg over hoe je moet hechten na een bevalling) en kijk naar onze zoon en voel dat de pijn naar de achtergrond verdwijnt. Ongelooflijk. Ik heb dit mensje op de wereld gezet.

Omdat ik best wat bloed ben verloren en de baby nogal misselijk is van de heftige bevalling, blijven we nog een nachtje. Die nacht slaap ik amper maar heb er weinig last van. Ik kan niet ophouden met naar onze zoon te kijken en wil weten wat elk geluidje dat hij maakt betekent. L. kroelt veel met hem en is helemaal in de wolken. Net als ik. Eindelijk met z'n drietjes O+. Ik ben trots. Op ons allemaal. En ik zweer die dag om voortaan echt wat liever te zijn voor mijn lijf want jeetje, wat een prestatie was dit dan?!

(En omdat het een heftige ervaring voor me was heb ik vrijdag hierover een gesprek met de psycholoog. Het moet echt een plekje gaan krijgen.)
Ik ga ook nog een gesprek aanvragen met het ziekenhuis. Dat mocht. En gelukkig werd er daarna wel heel goed voor ons gezorgd.

[ Bericht 0% gewijzigd door Helsinki op 26-09-2018 21:56:30 ]
pinquitwoensdag 26 september 2018 @ 22:13
Och Helsinki, wat vind ik het erg om te lezen hoe slecht er naar je geluisterd is ;(
Maar je hebt het mooi wel volbracht en wauw, wat een reis was dat zeg! Wat een geweldige prestatie! O+

Heftig heftig, goed dat je het gaat bespreken, het is niet niks :*
Lemijnwoensdag 26 september 2018 @ 22:23
Tering zeg. Wat waardeloos dat er zo slecht naar je geluisterd is. Je wilde ook liever thuis bevallen toch? Ze hebben er wel alles aan gedaan om je ziekenhuiservaring zo beroerd mogelijk te maken.

Maar je hebt het fantastisch gedaan en je kind op de wereld gezet. Klasse.

Kan je het nu al bespreken met je verloskundigen? En misschien iemand meenemen tzt naar de nabespreking in het ziekenhuis?
Mrs.Peelwoensdag 26 september 2018 @ 22:29
Helsinki, wat een heftig beloop en wat klote dat zoveel van jouw wensen zonder goede reden genegeerd zijn :{ Maar ondanks alles heb je het wel geflikt: jullie zoon is er!

Bedankt voor het delen van je verhaal en succes bij de bespreking. Schrijf je van tevoren de punten op die je echt wilt overbrengen en vragen?

:*
lunapuellawoensdag 26 september 2018 @ 22:30
O Helsinki, wat een prestatie. Je mag heel trots op jezelf zijn denk ik. O+ Wat ontzettend ruk dat er zo slecht naar je geluisterd is, maar het klinkt alsof je dat ook heel erg goed oppakt om er zelf in elk geval mee om te gaan. :*
Franny_Gwoensdag 26 september 2018 @ 22:35
Gefeliciteerd met je zoon, Helsinki. Ik vind het knap dat je eigenlijk al zo snel na de bevallig dit hebt kunnen opschrijven en ook gesprekken hebt gepland. Ik hoop dat je genoeg ruimte en mogelijkheid krijgt om dit te verwerken zodat je de nare ervaringen achter je kunt laten en al het mooie kunt koesteren.
Jentinwoensdag 26 september 2018 @ 22:38
Wat een verhaal, Helsinki. Ik krijg het zelf benauwd van hoe je zo een soort figurant lijkt in je eigen bevalling. Ik hoop dat je er over een tijdje goed op terug kan kijken, want je klinkt zo ontzettend liefdevol waar het jullie zoon betreft. En je mag inderdaad trots zijn op jezelf en je lijf!

[ Bericht 1% gewijzigd door Jentin op 27-09-2018 04:49:38 ]
renawoensdag 26 september 2018 @ 22:46
Allemachtig Helsinki, dat klinkt heel heftig en wat schandalig dat ze zo over jouw grenzen heen zijn gegaan :{ Geef het de tijd om de ervaring een plekje te geven en te verwerken :*
Sisuwoensdag 26 september 2018 @ 23:10
Verdomme Helsinki,
Ik zit hier een partijtje mee te huilen na het lezen van je verhaal.
Maar bovenal wil ik je zeggen dat ik zo onder de indruk ben van je wilskracht en doorzettingsvermogen. Dat de liefde tussen L. en jou zo duidelijk naar voren komt en dat ik het zo mooi vind om te lezen dat hij jou kan bereiken wanneer jouw lijf zo’n reis maakt.
Wat ben jij een topper (ik heb zo’n hekel aan dit woord , maar weet ff niet anders.sorry!).
Ik hoop dat het gesprek met de psych en het ziekenhuis voldoende zullen zijn om het allemaal te laten berusten.
Kijk maar zo veel je wilt naar die mooie zoon van jullie. Wat een prestatie heb je neergezet. Jij geweldige moeder! :*
Fuchsia_rozewoensdag 26 september 2018 @ 23:28
Jemig Helsinki, wat een heftige ervaring en bizar hoe het ziekenhuis met jouw grenzen is om gegaan (of beter gezegd er over heen is gegaan) Knap dat je gelijk een gesprek hebt aangevraagd met het ziekenhuis en je psycholoog. Ik hoop dat dat je helpt om dit een plekje te geven :* En ook dat het ziekenhuis hiervan leert, want dit mag natuurlijk echt niet gebeuren :(
De liefde tussen jou en L en voor jullie zoon spat wel echt van je verhaal af O+ Je mag met recht trots zijn :*

Hoe kijkt L er op terug?
Cholulawoensdag 26 september 2018 @ 23:39
De rillingen lopen over mijn rug. Lieve Helsinki, wat vind ik het vreselijk naar dat je grenzen zo zijn overschreden. Dat niet jouw wensen, emoties en ervaringen centraal stonden, maar het leermoment van een stagiaire vind ik ongelooflijk. Ik hoop dat je dit in een gesprek met het ziekenhuis duidelijk kan maken of dat iemand anders dat voor je gaat doen. Een hele dikke knuffel.

Fijn om te lezen hoe L. je steun en toeverlaat was tijdens de bevalling en dat jullie het ook nu als een team doen. Ik hoop dat jullie de gebeurtenissen in het ziekenhuis samen een plaats kunnen.

Gefeliciteerd met jullie zoon, je liefde voor hem spat van je verhaal. O+
Vivdonderdag 27 september 2018 @ 00:41
Helsinki, jouw bevalling is precies het doemscenario wat ik voor ogen had toen ik mijn geboorteplan schreef. Zo had ik erin vermeld: "Geen extra personen op de kamer (waaronder stagiaires, leerlingen en co-assistenten), ook bij overdracht naar de tweede lijn." Wat naar om te bedenken dat ik die dans alleen maar ben ontsprongen door ongepland thuis te bevallen, en niet omdat ze in het betreffende ziekenhuis zorgvuldig met je wensen en kwetsbaarheden omgaan. Ik vind je heel moedig dat je er meteen werk van gemaakt hebt. :*

En verder O+ voor de liefde tussen jullie drietjes!
hetzusjevandonderdag 27 september 2018 @ 03:47
Helsinki wat vond ik sommige stukken vreselijk naar om te lezen ;(. Het niet gehoord worden en over je grenzen heengaan.. heb er even geen woorden voor hoeveel impact en smet dat geeft op de gehele ervaring. Wat knap en daadkrachtig dat je er meteen werk van maakt; heel goed! Ik vind het echt zo rot voor je, je had al zo’n lange aanloop en dan dit er nog bovenop.. ik hoop dat je het een plek kan geven, tzt.
Maar even he, jouw L. O+. Goud waard.

SPOILER
[quote]0s.gif [b]Op donderdag 27 september 2018 00:41 schreef ViviRAWRS
Wat naar om te bedenken dat ik die dans alleen maar ben ontsprongen door ongepland thuis te bevallen, en niet omdat ze in het betreffende ziekenhuis zorgvuldig met je wensen en kwetsbaarheden omgaan.
[/quote]

Ja nou! Dit had ik dus ook (alleen ik had lastminute bewust de keuze gemaakt om thuis te bevallen). Ik had dit zkh oorspronkelijk als optie opgegeven met het idee de (herinnering van/) nare ervaring in een ander nabij gelegen zkh te ontwijken.. En dan lees ik dit, dit is nog erger joh :{. Bah bah.
Samhaindonderdag 27 september 2018 @ 06:39
quote:
1s.gif Op donderdag 6 september 2018 22:32 schreef rena het volgende:

[..]

Absoluut O+

Samhain, ik had de KS zelf niet live hoeven zien perse, maar de kleine gelijk bij me had me wel fijn geleken. Nu lag ik echt een beetje geïrriteerd op die verkoeverkamer bij te komen. Ik weet trouwens niet of mijn KS echt een spoed was want C is geen moment in gevaar geweest qua hartslag oid.

Loj, wat mooi geschreven O+
Ik zie het nu pas, vandaar de wat late reactie:het moment van geboorte zien was een keuze.
Volgens mij was er echt niet meer te zien dan de baby, maar het was dus vooraf aan mama gevraagd of ze dit wilde. Het is gewoon fijn dat er tegenwoordig wat meer rekening gehouden kan worden met mama en baby bij een ks.
Malteserdonderdag 27 september 2018 @ 07:21
Helsinki, wat een reis heb je afgelegd voordat je jullie zoon in je armen kon sluiten.
Goed dat je die gesprekken gepland hebt staan. Man oh man, wat naar dat er voor jou zo grensoverschrijdend gehandeld is. :*
PriemGirldonderdag 27 september 2018 @ 10:41
Oh Helsinki wat een ervaring dit... :o jeetje alsof je helemaal gepasseerd bent, wat toch echt niet de bedoeling zou moeten zijn. -O- vind het echt sneu voor je en goed dat je gelijk een gesprek aan gaat ! Ik hoop dat het mag helpen met het verwerken van je ervaring :*
Maar oh wat klink je ontzettend verliefd O+ wat heerlijk om jullie zoontje nu bij jullie te hebben *;
silliegirldonderdag 27 september 2018 @ 10:57
Jemig Helsinki. Ze zijn niet alleen over je grenzen gegaan, ze hebben totaal geen acht geslagen op je grenzen. Goed van je dat je erover in gesprek gaat. En ondanks de heftigheid hoop ik dat je nu heel erg kan genieten van dat mooie kleine mannetje wat je op de wereld hebt gezet O+
klaproossdonderdag 27 september 2018 @ 14:43
Lieve Helsinki wat een nare gebeurtenis tijdens de dag waarop je het mooiste ooit in je armen mocht nemen! Veel sterkte met het verweken. Ik vind je een powervrouw en hulde voor je L.
O+ Hij is er allemaal door jouw harde werken. Geniet van elkaars knuffels
Helsinkidonderdag 27 september 2018 @ 20:46
Alle reacties met tranen in mijn ogen gelezen O+. Ik realiseerde mij inderdaad ook dat ik eigenlijk vrij snel ben met mijn verhaal. Ik heb niet echt een goed besef van tijd en alles voelt ook veel langer geleden dan eigenlijk het geval is. Erover praten werkt in ieder geval wel dus dat doe ik een hoop. En lekker huilen :). Soms het verhaal teruglezen om te ordenen.

Gelukkig zijn er ook heel veel mooie lichtpuntjes dus daar houd ik me aan vast en ik geniet ook echt van onze kleine baby. Met af en toe behoorlijk wat nieuwe/vreemde uitdagingen die zich aandienen maar we komen er wel ;).

Bedankt voor alle reacties in ieder geval. Ik voel me erg gesteund.
VitaBellavrijdag 28 september 2018 @ 11:59
Jeetje wat een heftige ervaring Helsinki! En wat heb je het onwijs goed gedaan.

Heel veel respect voor jou! :*
Philomijnzondag 30 september 2018 @ 12:00
Helsinki :* Knap dat je het hebt op kunnen schrijven en dat je gelijk aan de slag gaat met het een plekje geven. Ik hoop dat je er snel baat bij hebt.
PriemGirlzondag 14 oktober 2018 @ 17:51
Mijn bevallingsverhaal:

SPOILER
Bevallingsverhaal

Om 9u werd ik ‘s morgens gestript. Alles was eigenlijk heel gunstig: baarmoedermond al bijna helemaal verstreken en 2cm ontsluiting. Vk liep dus flink te wroeten met goeie hoop dat het snel op gang zou komen. Al toen ik in de auto stapte merkte ik dat het wel al wat aan het rommelen was. Nog niet veel maar toch; er gebeurde iets. Vanaf 12u merkte ik toch regelmaat, 5 a 10 minuten en toen hield het zo’n 30 seconden aan. Nog niet echt pijnlijk ofzo maar paar keer wegblazen en het was zo voorbij. Goed te hebben dus. Vanaf 14u had ik het idee dat het minder werd... shit... balen... het zal toch niet.... om 14u30 verloor ik mijn slijmprop en een uurtje later begon het toch weer wat te rommelen. Dat ik nog twijfelde of het nu eigenlijk wel begonnen was, werd om 16u wel duidelijk toen ik de weeën nu echt wel wat meer moest gaan wegzuchten. Om 16u45 mijn vriend toch maar opgebeld van zijn werk of ie naar huis wou komen en om 17u30 de verloskundige gebeld. 10 minuten later voelde ik mijn vliezen breken; in 3 a 4 stromen kwam het er uit; helder dus ja het was toch echt wel begonnen! Om 18u kwam ze even checken en ik had zo’n 3 - 4 cm ontsluiting. Vk stelde voor om over een 2-tal uurtjes terug te komen; tenslotte gaat het wel vaker wat langzamer bij een eerste kindje (1cm per uur) dus kon nog wel even duren... nog even onder de douche gestaan maar ik had het steeds te warm en te koud en kreeg kramp in mijn benen; dus toch maar weer op bed. Toen ik om 19u30 echt niet meer wist hoe ik de weeën moest weg puffen; ik 2x moest overgeven; ik persdrang had en uiteindelijk bedacht dat ik dit zeker geen uren meer vol zou houden zonder verdoving; belde mijn vriend toch maar snel de vk weer op. Ondertussen had ik het idee dat de weeën overal zaten; begon op mijn buik daarna straalde het enorm naar mijn rug en door naar mijn benen pfff... iets voor 20u was ze er en werd al heel gauw duidelijk wat er aan de hand was: ik had volledige ontsluiting; in anderhalf a 2u van 3 naar 10cm :o ! Dus bij elke wee mocht ik mee gaan persen om het hoofdje naar beneden te krijgen. FIJN! Heb je het idee dat je in ieder geval actief iets kan doen; hoe pijnlijk af en toe ook. Flink meeduwen terwijl zowel mijn vriend als vk mij begeleiden bij het puffen, steeds zeiden dat ik het goed deed (hier haalde ik veel kracht uit; geeft je het gevoel dat je weet wat je doet ook al heb je geeeeeeen idee haha). En terwijl ik nog zo van te voren dacht dat ik mijn vriend achter mij wou hebben ter steun en dicht bij me; wou ik nu het liefst dat ie gewoon langs me stond naast bed; ik flink in zijn hand kon knijpen en mij niet te veel moest aanraken verder. Ik bleef maar zweten om daarna weer te rillen van de kou. Weeën kwamen om de 2 - 3 minuten en wel een minuut; echt bijkomen zat er bijna niet meer in. Ik moest eenmaal op mijn linkerzij gaan liggen omdat de baby het even niet zo fijn vond en weeën wegpuffen; maar wat ik hier al vaker had gelezen klopt ook echt: die zijn écht bijna niet weg te puffen en je staat op de rand van janken omdat je gewoon niet meer weet hoe je het kan hebben. Gelukkig mocht ik al snel weer meepersen en voor ik het door had stond het hoofdje en dan dat branderig gevoel :X zoo... denk je de ergste pijn gehad te hebben dan was dat even nog een graadje erger. Maar wederom bemoedigende woorden van mijn vriend en vk dat ik het zo goed deed en dat gaf me weer wat extra kracht. Kon nu echt niet lang meer duren en ja bij de volgende wee kwam een soort oerkracht naar boven; beetje bijpuffen; hoofdje er uit en al snel volgde het lijfje. Daar is ie dan, om 21u04 geboren!! Vriend mocht hem meteen mee aanpakken en op mij leggen, onze heerlijke jongen ! Oh wat is ie prachtig O+
En wat zou ik mijn bijna perfecte snelle thuisbevallingsverhaal hier graag willen beëindigen ;)

Helaas wou de placenta er totaal niet uit.. vk had al heel snel door dat ie echt flink vast zat en dat er meteen geschakeld moest worden. Wel nog 2 spuiten gekregen in mijn benen om weer wat extra samentrekking proberen te creëeren in de baarmoeder; maar het hielp niet... dus helaas toch de ambulance bellen en naar het ziekenhuis. Uurtje nadat ik was bevallen, kwam ik in de verloskamer aan waar de gyn echt meteen aan de slag ging... en hoe.... :o ‘ja ik weet dat ik wat lomp ben’ nou dit was meer dan wel wat lomp want ze liep flink op mijn buik te duwen en flink onderin te wroeten.. en dat terwijl je dus net bent bevallen -O- nou ik hield het nog net maar heb wel flink in de zuster lopen knijpen want wat een marteling was dat... uiteindelijk kwam de placenta er uit en voelde hem ook naar buiten stromen; oef dacht ik nog maar helaas ook hier eindigde het niet.. er was nog wat achter gebleven en het móest er echt meteen uit. Nog wat proberen te duwen maar werd al heel snel naar de OK gebracht. Mijn vriend en vk waren net binnen gekomen toen de placenta mijn lichaam verliet dus die zag ik ook maar heel even voor ik naar de ok werd gereden. Daar met wel 10 mensen om me heen; werd de ruggeprik gezet.. al snel werd duidelijk dat ie wat hoog zat en voelde ik hem naar boven stralen, bijna tot mijn nek. Tinteling in mijn handen die tot mijn schouders reikten en uiteindelijk doorliepen tot net boven mijn borst. Erg benauwd gevoel maar ik probeerde steeds te blijven praten en te zeggen wat ik voelde. Merkte plots ook dat ik heel licht in het hoofd was en misselijk; tot 2x toe moeten spugen maar wat is dat een naar gevoel als je bijna geen kracht in je borst meer kan zetten.. spraak werd plots ook vager en kon mijn woorden bijna niet meer vormen. Werd steeds rechter gezet om de verdoving te laten zakken en kreeg medicijnen toegediend. Ik bleef flink rillen maar met warmtedeken had ik het te benauwd. Wellicht een combi van net bevallen en wat er toch allemaal gebeurde dat de rillingen in mijn lijf bleven hangen. Uiteindelijk was de curettage gelukt en hebben ze mij nog gehecht. Daarna kreeg ik al snel weer wat gevoel in mijn handen en borst gelukkig en bloeddruk ging weer omhoog. 1,3l bloed verloren in totaal maar het ging verder wel ok met me. Wat licht in mijn hoofd maar goed had verder ook al sinds 13u niet meer gegeten. Om 1u ‘s nachts was ik dan eindelijk weer op de kamer en kwam de zuster nog wat eten brengen en mij opfrissen. Gelukkig kon vriend ook blijven slapen dus die kreeg dekens en rond 3u probeerden we uiteindelijk maar te slapen. Nou dat ging dus voor geen meter want mijn lijf was nog steeds aan het bekomen van alle hectic en adrenaline (half uurtje geslapen ongeveer). Uiteindelijk ‘s morgens nog op ijzer geprikt en om 12u mochten we dan eindelijk naar huis met onze kleine vent O+
Hoe heftig de nasleep ook was, kijk ik toch erg positief terug op de bevalling. Heel blij dat de thuisbevalling is gelukt en helemaal goed ging; ook voor onze kleine man en tjah het was erg jammer dat de placenta er niet uit wou maar het is niet anders. Ik kijk toch heel tevreden terug op de bevalling en dat maakt me heel erg gelukkig :) wat een rijkdom is ons kleine wondertje en hij doet het super, ik loop over van trots en geluk *;
Cholulazondag 14 oktober 2018 @ 18:44
Wat fijn dat je ondanks het heftige einde zo prettig terugkijkt op je bevalling. O+
SQzondag 14 oktober 2018 @ 19:21
Wat een vervelende nasleep priem! Ik ben wel blij dat je er zo goed op terug kan kijken O+ en het resultaat is werkelijk prachtig!
renazondag 14 oktober 2018 @ 21:14
Oh Priemgirl, wat balen van het einde zeg! Maar wat klink je heerlijk verliefd en gelukkig O+
VitaBellazondag 14 oktober 2018 @ 21:42
Oh Priem wat een stortbevalling! Wel vervelend van de nasleep, maar vrouw, wat een prestatie heb je geleverd. En inderdaad, wat klink je verliefd O+
Cassandra87vrijdag 26 oktober 2018 @ 22:03
Even kijken of het mij lukt voor ze 3 maanden oud zijn :') Ik ben stukken van mijn bevalling kwijt, mijn man moet mij nog dikwijls corrigeren, hopelijk helpt het opschrijven.

SPOILER
In oktober 2017, 2 dagen na de 2e verjaardag van G. wordt mijn vermoeden bevestigd; ik ben zwanger, en dat in de eerste ronde voor nummer 2! Helaas krijg ik diezelfde week nog een vroege miskraam. In december 2017, een paar dagen voor ik ongesteld moet worden, krijg ik dezelfde TSR als in oktober, ik test en jawel, weer een tweede streep. Vrij donker voor NOD. Ik grap thuis dat we nog maar even moeten wachten met G naar zijn grotere kamer verhuizen tot aan de echo, misschien is het wel een tweeling. Ik mag wegens mijn miskraam en de miskramen in het verleden met 7 weken een echo. Maar ik heb er een hard hoofd in, ik verlies bloed en voel totaal geen klachten, zelfs mijn TSR is weg. Ik spreek mijn twijfel uit bij de VK en ze zegt dat we wel even gaan kijken. Ik hoor mijn man zijn adem inhouden, de VK zegt ja jongens, dit is een ingewikkelde. Dit hartje klopt, maar dít hartje ook! Nog met de echo kop in mijn doos schiet ik overeind, terwijl ik denk ik wel 5 minuten huilend naar het scherm staar en alleen maar hard op vraag, hoe dan, hoe kan dat dan?
Het bloedverlies blijkt een hematoom bij het onderste vruchtje, de vk geeft de zwangerschap 50% kans en verwijst ons door naar de gyn. Ondanks wat onzekerheid aan mijn kant loopt de zwangerschap goed.

Met de 20 weken echo wordt mijn baarmoedermond gemeten. Deze is netjes, 4,4 cm. De controle daarop blijkt deze 2,7 te zijn, maar ik word naar huis gestuurd met het advies rustiger aan te doen. Inmiddels zit ik al in de ziektewet omdat ik wekenlang non stop hoest, zo erg dat ik 2x een rib kneus en 2 keer een spiertje scheur. Bij de controle met 26+4 wordt mijn bmm op mijn verzoek opgemeten omdat ik een voorgevoel heb. De lengte is nu 5mm en er is sprake van funneling. Ik word doorverwezen naar het AMC, krijg daar weeenremmers en longrijping. Met 26+6 lijkt de bevalling in te zetten, ik heb regelmatig harde buiken en inmiddels 3 cm ontsluiting. Gelukkig keert de rust terug en ik krijg absolute bedrust. In het AMC blijkt het hoesten overigens gastric astma te zijn, dankzij omeprazol ben ik er zo goed als van af, na ruim 12 weken ellende en 3x door mijn HA te worden weggestuurd met paracetamol.

Fast forward. Ik houd de bedrust tegen alle verwachtingen in ruim 10 weken vol. Omdat ik fysiek op ben plant de gyn de eerste maandag na de 37 weken een inleiding. Dit is 6 augustus, ik ben dan 37+2. Leuk detail, we wilden geen geboortefotograaf, maar de vrijdag ervoor hebben we afgesproken dat ik de fotograaf van de vorige bevalling toch mail, als ze kan moest dat zo zijn. Wonder boven wonder heeft ze die maandag in de middag tijd.

Baby 1 ligt al weken in hoofdligging, baby 2 ligt dwars. Het advies is een primaire ruggenprik, vanwege de stortbevalling van de oudste (4 uur, bevallen terwijl ik tot in mijn tenen verdoofd was wegens foetale nood) en het risico dat ze de tweede baby moeten draaien inwendig.
Maandagochtend 6 augustus melden we ons om 7 uur. Ik laat mijn man nog een laatste buikfoto maken en trek een charmant operatiepak aan, lekker simpel. De verpleging legt uit dat om 9.00 de anesthesist komt, en dat ik van te voren een vocht infuus krijg. Dat klinkt bekend. Ze prikt mis, en roept na 3 mislukte pogingen hulp erbij; ze kan het infuus niet opschuiven ofzo. Haar collega probeert het ook, maar loopt tegen het zelfde probleem aan. Vervolgens trekt ze het infuus eruit op een onhandig moment, waardoor ik begin te bloeden. Mijn man, panisch voor naalden, gaat snel koffie halen voor hij flauw valt. Een derde persoon lukt het uiteindelijk, met een dunnere vlinder. Ik grap nog dat ik niet hoop dat dit een voorbode is van een rommelige bevalling..

Als het infuus net zit, komt de anesthesist. Ze wacht heel even maar besluit dan om 9.15 de ruggenprik te zetten. Omdat ik veel vocht vast houd lukt het niet om de eerste keer correct te prikken. Ze gaat een wervel omhoog, en dénkt dat hij nu wel goed zit. Direct na de eerste bolus (?) begint het te draaien voor mijn ogen. Ik zie sterretjes, en krijg het benauwd. Er wordt aan mij gevraagd of ik mij wel goed voel, ik weet even niet wat ik moet antwoorden want ik heb mij nog nooit zo van de wereld gevoeld. Mijn bloeddruk is torenhoog, pols is 140, en vlak daarna zakt mijn bloeddruk naar 80/45.
Ik krijg een middeltje om mijn bloeddruk te stabiliseren, en de vliezen worden pas gebroken als ik mij beter voel. Ik heb mij zo naar gevoeld dat ik dacht dat ik er geweest was. Al die tijd heb ik mij zorgen gemaakt om mijn jongens, en nu besef ik dat er voor mij ook risico's zijn.

Omstreeks half 1 worden mijn vliezen gebroken. Beleid is dat er extra oxytocine wordt toegediend, maar op mijn verzoek wordt hier minimaal een uur mee gewacht, omdat ik vrij vlot ben bevallen vorige keer. Ik heb direct 4 a 5 weeen per minuut. Desondanks is de gio niet tevreden, en iets voor 2 krijg ik een minimale dosis oxytocine (beleid schrijft 2 mg voor, ik krijg 0,5). Ik voel een stekende pijn rechts onderin; de ruggenprik is niet goed gezet waardoor de werking af is genomen. Na tien minuten vraag ik of ze de ruggenprik willen ophogen omdat de pijn niet te harden is. Voor mijn gevoel moet ik ook poepen, en ik weet wat dat betekend, maar dat kan helemaal niet :') Ze voelt, en ik blijk op 8 cm te zitten. Ik vraag 2x of ze nog eens wil voelen, want de eerste baby wil er NU uit. Elke vraag levert mij 1 cm op en dan mag ik persen. Tussen de eerste druppel oxytocine en de geboorte van baby 1 zit 23 minuten. Ik weet niet wat ik aan moet met de persweeen, ondanks dat ik al eerder natuurlijk ben bevallen, heb ik daar niets van gevoeld. Ik voel het hoofdje staan (voor mijn gevoel duurt dit een eeuwigheid) en ik flap er verbaasd uit dat ik nu snap wat bedoeld wordt met de opmerking dat je flamoes in de fik staat. Binnen 4 persweeen, om 14.17 is M.itchell geboren *; Wat een ontlading, als het hoofdje er uit is en dat lijfje volgt. Hij wordt op mijn buik gelegd, en verliefd kijken we naar hoe mooi ons kind is O+
Er wordt ondertussen een echo gemaakt, en baby 2 is de goede kant op gedraaid.

M. wordt inmiddels gecontroleerd, zodat ik mij kan richten op baby 2. Ik moet wachten op de volgende persweeen, maar ze blijven uit. Instinctief kijk ik naar links, op het scherm, en zie dat de hartslag gedaald is naar 83 en niet omhoog klimt. Dat is niet goed, zeg ik. De gyn beaamt dit. Ik vraag of ik ook zonder persweeen mag persen. Hij moet er uit, ik wil koste wat kost een spoedkeizersnee voorkomen. Bij de minste druk reageer ik, en pers ik uit alle macht. Mijn eerste poging laat baby 2 indalen, de druk valt weg, ik kom op adem, en zodra ik weer druk voel zet ik wederom alles op alles. Deze poging was voldoende, om 14.32 is R.obin geboren. Hij wordt op mijn buik gelegd, hapt naar adem, maar kleurt niet roze en huilt ook niet. Ik ben nuchter, weet uit alles wat ik gelezen heb dat de tweede baby vaak een moeilijke start heeft, omdat hij de persweeen van zijn broer en van zichzelf mee krijgt, dus ik maak mij niet heel erg druk.

Terecht blijkt. Al gauw hoor ik hem huilen. Hij wordt gewogen en blijkt tegen alle verwachting in maar 2160 gram te wegen. Volgens protocol wordt zijn suiker geprikt en deze is te laag waardoor het glucose protocol wordt gestart. Dit houdt in dat we van elkaar worden gescheiden, en dat R. op de neo wordt opgenomen. Ook dan blijf ik nuchter. We krijgen te horen dat het er naar uit ziet dat hij misschien donderdag of vrijdag mee naar huis mag. M. mag direct al mee, maar blijft bij mij op de kamer. We besluiten om zelf donderdagochtend naar huis te gaan met M. omdat mijn oudste zo'n heimwee heeft dat hij geen raad weet met zichzelf. Hij logeert bij mijn schoonouders, terwijl hij sinds mijn opname in het amc niet elders durft te slapen. Ik zou R. donderdag zelf een flesje geven en ofwel ook mee naar huis nemen of vrijdagochtend, zodat ik niet te lang weg ben bij hem. bij M. of bij G.
Woensdagavond horen we echter dat ze M. erg geel vinden. Zijn bili wordt geprikt, en de waarde ligt net aan de verkeerde kant; ook hij moet naar de neo. Dit is het moment dat ik eindelijk instort. De stress rondom de logeerperikelen, en de wisselende berichten omtrent de tweeling wordt me te veel. Om 00.30 brengen we samen M. naar de neo, ik laat hem huilend achter. Om 11.00 de volgende ochtend tref ik hem huilend aan, en weer breekt mijn hart. Rationeel gezien weet ik wel dat hij niet de hele nacht heeft gehuild, maar toch..
Er is ook goed nieuws. De waarden zijn dusdanig gedaald dat hij weer terug mag bij ons op de kamer. Wel moet hij nog in het ziekenhuis blijven, en ik vanzelfsprekend ook. Mijn oudste blijft dus nog even bij mijn schoonmoeder, maar wel in zijn eigen bedje. Die donderdag komt hij ook op visite, en ziet M. voor het eerst. (Is dat mijn broertje? Heeft hij ook een piemeltje? Ik ook he mama! O+)
Vrijdag 10 augustus gaat mijn man alleen naar de neo, tegen mij zegt hij dat ik energie moet sparen voor de rit naar huis, maar hij wil voorkomen dat ik weer een domper te horen krijg van een arts, dat vertelt hij mij liever zelf. Gelukkig krijgt hij goed nieuws, en hij verrast mij door R. mee te nemen. We hoeven niet meer te blijven, we mogen naar huis. Eindelijk zijn we compleet, mijn gezin van 5 O+

2rgyziu.jpg doordat ik zo naar werd, kon de fotograaf er bij zijn. Ze kwam binnen rennen toen ik net in de beugels werd gehezen om te gaan persen
Excuses voor de warrigheid :@

[ Bericht 1% gewijzigd door Cassandra87 op 26-10-2018 22:13:08 ]
LaBelleFleur27zaterdag 27 oktober 2018 @ 03:08
Oh Cassandra die foto! O+. Klinkt als een pittige bevalling!
Jentinzaterdag 27 oktober 2018 @ 08:04
Wauw, Cass, wat een verhaal. Ik vind het besef tamelijk verpletterend dat je dan net bevallen bent en dan nog een keer moet :X Lijkt me zo raar.
Het was in elk geval een hele achtbaan met je jochies, wat fijn dat R. toch mee mocht uiteindelijk.
Mooie foto ook!
Cassandra87zaterdag 27 oktober 2018 @ 20:08
Ik was het ook heel even vergeten, ohja er moet er nog 1 uit :') maar hij was zo klein dat dat zo gebeurd was gelukkig O+
BellaaElisazaterdag 27 oktober 2018 @ 20:36
Cass O+
Lemijnzondag 28 oktober 2018 @ 09:19
Wat heftig inderdaad, dat je dan nog de tweede op de wereld moet zetten. Ondanks dat je wist dat het kon gebeuren lijkt het me toch spannend dat de hartslag dan even daalt en zo. En wat een achtbaan nog daarna! Je hebt het maar mooi gedaan, Cassandra :Y .

Priem, ik had jouw verhaal wel gelezen maar ik was vergeten te reageren. Supergoed gedaan en tof dat je er zo positief op terug kijkt!
lunapuellawoensdag 7 november 2018 @ 19:13
Welpje is inmiddels 6 weken, tijd voor mijn bevallingsverhaal!

SPOILER
Op maandag 24 september word ik om 5 uur 's ochtends wakker met weeën. Ik heb dan al zeker anderhalve week regelmatig oefenweeën die nooit echt doorzetten, dus ik verwacht er niet veel van. 's Middags staat een stripafspraak met de verloskundige gepland, want ik ben precies 41 weken zwanger. Dan gaat het gebeuren, denk ik - peuter is immers ook geboren nadat ik met 41 weken gestript werd.

Maar die oefenweeën waren altijd 's avonds, nooit 's ochtends. En ze voelen nu wel wat intenser... Rond half 6 ga ik de weeën daarom toch maar eens timen, en wanneer om kwart voor 6 de wekker van mijn man gaat vraag ik hem thuis te blijven. Omdat de weeën nu nog wel goed te doen zijn voor me, zeg ik dat hij vooral nog even moet gaan slapen. Bij peuter duurde de bevalling 22 uur, wie weet hoe lang we nu nog moeten - alle rust is meegenomen. Zelf zucht ik de weeën rustig liggend op bed weg, en ik blijf ze timen op mijn telefoon.

Om 7 uur belt mijn man zijn werk om te zeggen dat hij niet komt. Daarna begint hij zichzelf en peuter op te maken voor de dag. Bij mij worden de weeën sterker en vanaf 8 uur komen ze ook ineens beduidend sneller achter elkaar. Als ik rond kwart over 8 ineens een harde plop in mijn buik voel tijdens een wee, resulterend in een natte broek (dag vliezen!), is het wel tijd de verloskundige te bellen. Man brengt ondertussen peuter naar de gastouder (die gelukkig heel dichtbij woont), en pakt ook logeerspullen in - wie weet hoe lang het zal duren!

De verloskundige constateert aan de telefoon dat er wel wat gaande is en geeft aan er over een half uurtje te zijn. Rond 9 uur, kort nadat man terug is, staat ze inderdaad voor de deur. De weeën zijn inmiddels echt gemeen geworden - ik probeer diverse houdingen om ze op te vangen, maar alles doet gewoon echt veel pijn. Dit herken ik niet van mijn 1e bevalling, toen vond ik het veel beter te doen. Ik vind het wel een beetje eng, zulke intense pijn - als het nu weer zo lang duurt als vorige keer, ga ik dat niet trekken!

Wat ik wel herken: tintelingen in mijn handen en gezicht. Vorige keer werd me verteld dat dit kwam doordat ik verkeerd ademde, dus ik vraag de vk me daarin te coachen. Dat doet ze, maar het maakt geen verschil, dus uiteindelijk concluderen we dat dit blijkbaar is wat mijn lijf doet bij een bevalling.

De vk checkt mijn ontsluiting en ik zit al op 6 cm! Daar heb ik vorige keer een hele avond en nacht over gedaan, dus het schiet dit keer duidelijk meer op. Man krijgt de opdracht de kraamzorg te bellen en ik word onder de douchen gebonjourd, in de hoop dat ik daar de weeën beter op kan vangen. In mijn geboorteplan stond dat ik graag in bad wilde, maar ik denk dat ik onbewust al voel dat ik daar geen tijd meer voor heb.

Na amper 5 minuten onder de douche (die overigens weinig verlichting biedt) voel ik onmiskenbaar persdrang. Ik gil om de vk, die aangeeft dat we dan nu naar beneden moeten (voor het geval van een bloeding na de bevalling heeft ze liever dat ik op de benedenverdieping beval). Het duurt even voor er genoeg ruimte tussen de weeën zit, maar uiteindelijk lukt het me met hulp van man om een beetje af te drogen en de trap af te gaan.

Beneden heeft de vk inmiddels de baarkruk neergezet (geboorteplan goed gelezen ^O^ ), waarop ik onmiddellijk plaats neem. In tegenstelling tot vorige keer (toen ik een ruggenprik had) zijn de persweeën nu onmiskenbaar. Handig, want ik voel veel beter wat ik doe, maar het doet ook veel meer pijn! Het persen voelt dan ook een eeuwigheid te duren, en halverwege grap ik zelfs nog tegen de vk dat ik dacht dat het bij een 2e sneller moest gaan?! Achteraf lees ik in het partusverslag dat ik 9 minuten geperst heb. :')

Al snel voel ik het hoofdje staan. Godsamme wat een rotgevoel. De vk bevestigt dat dit stukje gewoon even heel naar is, maar dat ik het vertrouwen moet hebben daar doorheen te persen. En inderdaad, bij de volgende perswee doet het even gruwelijk veel pijn, maar daarna voel ik verlichting en dat er een lijfje uit me glijdt.

"Kijk eens wie er is!", roept de verloskundige, en ik krijg ons zoontje in mijn armen gedrukt. Hij is er, ons Welpje! Nu al! Het is 9.53 uur - de bevalling heeft een kleine 5 uur geduurd. De kraamhulp komt uiteindelijk pas 25 minuten later binnen, als de placenta ook soepel geboren is en de vk op het punt staat me te hechten (schade: 3 kleine scheurtjes, waarvan er slechts 1 gehecht hoeft te worden).

Op papier is het precies wat ik wilde - een snelle, soepele thuisbevalling zonder medicamenteuze pijnbestrijding. Het is ook maar goed dat ik thuis wilde bevallen, want het ziekenhuis hadden we met dit tempo niet gered. Maar in de praktijk vond ik de snelheid en vooral de intensere pijn wel erg heftig, achteraf misschien nog wel heftiger dan mijn lange en vermoeiende eerste bevalling. Terwijl iedereen om me heen vooral de voordelen van de snelheid ziet, waardoor ik me in het herstel soms onbegrepen voel. Dat moest ik dus even verwerken, maar uiteindelijk kijk ik er goed op terug.
Lemijnwoensdag 7 november 2018 @ 21:48
Mooi verhaal, Luna. Maar wat een snelheid inderdaad. Volgens mij heeft je lichaam dan ook minder de kans om endorfines te maken, je natuurlijk pijnstiller.
En die pijn is gewoon heel heftig. Ik hoop dat je daar hier en daar gewoon gehoor voor vindt. Ik hoor je in ieder geval!
hetzusjevanwoensdag 7 november 2018 @ 22:46
Luna wat een verschil met je 1e bevalling! Die snelheid heeft z’n voor- en nadelen, zoals alles eigenlijk, maar mensen die het niet meegemaakt hebben zien alleen de voordelen ervan in (logisch ook wellicht). Schroom niet om juist tegen je naasten te ventileren wat het met je deed en de mindere kant te belichten, zodat ze het beter begrijpen.
Super van je vk trouwens dat ze je geboorteplan goed gelezen had. Wel bijzonder van die tintelingen trouwens, dat heb ik nog niet eerder gehoord.

En nog even O+ voor Cassandra’s tweelinggeboorte verhaal, vond het heel bijzonder om te lezen!

En priem wat een mooie thuisbevalling maar zo sh*t van die vervelende nasleep. Wat fijn dat je er in z’n geheel zo goed op terugkijkt!
Nanukewoensdag 7 november 2018 @ 22:46
Ik vond de snelheid (vanaf echte weeën tot kind op buik ongeveer 5u) ook echt heel heftig. Niet alleen qua pijn, maar ook omdat er geen rust is. Er zijn alleen maar weeën en pijn. Ik weet nog dat ze van alles van me wilden (douchen, blaas legen), maar daar was echt geen ruimte voor, dan was ik alles kwijt. Dus, voorzover het wat doet: herkenning. :*

Edit: en waar jentin ook zegt inderdaad, het idee dat je het nog heel lang vol moet houden..

En wat supervan je VK dat ze zo goed op de hoogte was van je wensen!

[ Bericht 9% gewijzigd door Nanuke op 07-11-2018 23:52:58 ]
Jentinwoensdag 7 november 2018 @ 23:08
Mooi verhaal, Luna. Niet gek dat je die snelheid niet alleen maar als fijn ervoer. Mijn tweede kwam ook vlot en achteraf vind ik dat een cadeau, maar tíjdens had ik echt wanhoopspaniek omdat de pijn zó intens was en ik dacht nog uren te moeten. Dat bleek een kwartier, maar dat wist ik uiteraard niet.

Goed gedaan in elk geval en Welp is keitof, zie ik in het babytopic (en kudo’s voor de naam ^O^ )
eponinemaandag 10 december 2018 @ 23:37
Edit: toch te persoonlijk :@

[ Bericht 99% gewijzigd door eponine op 11-12-2018 23:27:05 ]
Jentindinsdag 18 december 2018 @ 05:04
Ik heb het nog wel gelezen, eponine, en vond het een mooi verhaal. Je slot was mooi om te lezen :)
aapieanniezaterdag 22 december 2018 @ 13:32
SPOILER
Ons verhaal begint in oktober 2017. Geheel onverwachts blijk ik zwanger van nr.2. Angst en paniek overvallen me, want vriend was heel stellig in het feit dat hij niet nog meer kinderen wilden.
Hij troost me en stelt me gerust, als deze baby zo graag bij ons wil zijn dan is het goed. Helaas moeten wij op 17 november alweer afscheid nemen van dit kindje. Na veel praten samen blijkt dat vriend het er erg moeilijk mee heeft. Hij had zich er erg op ingesteld, en we besluiten dan ook om bewust voor nog een baby te gaan.
Eind maart 2018 opnieuw een positieve test en omdat ik erg last heb van misselijkheid grappen we nog, zouden het er twee zijn? Little did we know, in april bij de vroege echo zijn er inderdaad twee kindjes te zien! En we kunnen er alleen maar om lachen! De vk draagt ons over aan de gyn en we beloven om contact te houden tijdens de zwangerschap!
De echo bij de gyn laat zien dat ik een dubbele eisprong heb gehad, dus we gaan het normale tweeling traject in. Ik vraag naar de ud. 17 november 2018, presies een jaar na de miskraam.

De zwangerschap verloopt voorspoedig, ondanks dat ik al vroeg thuis zit door bekkenklachten. Rond week 30 word het zwaar, ik kan niks meer eten of drinken zonder last te krijgen van mn maag. Gelukkig word omeprazol mn beste vriend. In week 34 ben ik het zat, ik kan niet meer. De zorg voor K valt me zwaar omdat ik amper nog slaap. Ik krijg van de gyn een slaaptablet zodat ik even kan bijtanken en we prikken een datum : 29 oktober!
De controle op 24 oktober blijft staan om even de laatste dingen te bespreken. De gyn van dienst is erg leuk, we kijken nog even hoe het ervoor staat. Volledig verweekt en ruim 2 cm ontsluiting. Fijn dan hoef ik maandag geen ballon.
De rest van de week heb ik onwijs last van mn rug maar weet dat het einde in zich is.

29 oktober melden we ons om 8 uur bij de verloskamers. Mijn moeder en vriend zijn bij me en we hebben een onwijs fijn verzorg team om ons heen. Na een half uur aan de ctg komt de verloskundige, ze stelt voor om mn vliezen te breken om te kijken of mn lichaam het vanaf daar zelf oppakt. Ja dat is goed zeg ik. Tijdens het toucheren kijkt de verloskundige aardig verschrikt en ik wissel wat blikken met mn moeder en vriend. Ze vraagt voorzichtig of ik niks heb gemerkt. Nee zeg ik wattan? Ze zegt meid je hebt 8 cm ontsluiting!
Met enige vaart worden dus alle spullen klaargelegd en word ik aangesloten aan de wee opwekkers. De tijd tikt langzaam voorbij en er gebeurd weinig, elk half uur worden de opwekkers verhoogd maar ik blijf vrolijk. Iets voor half 12 komen ze weer en wil ik graag naar de wc voor ze verder gaan. Mn vriend helpt me en dat is maar goed ook.
Want waar er eerder niks gebeurde zit ik ineens vol in de pers weeen. Ik hang aan de wc rol houder en jammer naar mn moeder dat ik eerst moet poepen. Neee roept ze en samen met mn vriend hijst ze me zo weer op bed.

Ik geef aan dat ik het eng vind, ik ken dit gevoel niet. Bij kleuter was ik nog verdoofd van de ruggenprik. Mijn lijf denkt er echter anders over en ik kan het persen niet goed tegenhouden. Ik krijg dan ook een beetje op mijn kop van de verloskundige die aan mij ziet dat ik de persweeen probeer weg te puffen. Uiteindelijk geef ik mij er aan over en ik voel hoe het hoofdje van baby 1 in twee persen staat. Even stopt alles en ik verzoek de vk vriendelijk doch dringen om aub op te houden met haar vingers. Ze geeft aan dat ze niks doet en dat wat ik voel het hoofd van de baby is. Oh denk ik, fijn..het duurt voor mijn gevoel heel lang en ik raak in paniek, ik heb het warm en ben bezweet. Mijn hand glijd weg uit die van vriend terwijl ik aan de andere kant mijn moeder half fijn knijp. Ik zak weg voor mijn gevoel en hoor mijn vriend ook zeggen hallo blijf je bij me. Dit helpt me en ik word rustig en kom bij.
De weeen komen weer op gang, een pers en zijn lijfje word geboren en ik pak hem zelf aan. Al brullend leg ik kleine V.incent op mn borst en ik zeg mijn hemel wat ben je mooi en wat ben je groot! Ondertussen word de gyn gebeld dat ze moet komen en word er met de echo gekeken hoe baby 2 er voor ligt. Ze breken ook zijn vlies en er word een elektrode bij hem geplaatst. En terwijl de vk nog aan het kijken is waar zijn hartslag is op het scherm roep ik er komt wat aan! De vk zegt me te stoppen met persen waarop ik in paniek roep ik doe heb ik 6 minuten na de geboorte van V.incent ook J.eremy in mn handen. Ook hij komt huilend ter wereld. Ik hoor mezelf vragen of hij echt een jongen is, ja het is echt een jongen.
Daar lig je dan, met niet een maar twee prachtige baby's op je buik. Allebei nog aan de placenta vast.
Vriend knipt die van V, ik die van J.
We mogen heerlijk buidelen en v weet zijn weg naar de borst al te vinden. J heeft duidelijk last van de snelheid waarmee hij is geboren en vind het wel best. Hij slaapt en we laten hem, na het aankleden hapt ook hij aan.

Ik ga douchen en kruip weer terug op bed omdat ik me niet zo lekker voel. Ik voel hoe er regelmatig een aardige sloot bloed naar buiten gutst. Ik hoor de veroleegkundigen mompelen, weer 100 gram. Er word een nieuw infuus aangesloten om het te laten stoppen en er word besloten dat we de nacht blijven. Ik stribbel niet tegen, het is goed zo.

Ik bel mijn vader dat hij naar het ziekenhuis mag komen, kleuter is bij hem.
20 minuten laten kruipt ze bij me in bed, het meisje wat mij moeder maakte. Samen in bed met de jongens die ons gezin compleet maakte!
De volgende dag mogen we naar huis, heerlijk. Op naar nieuwe avonturen als gezin van 5!

Nog voor de leuk wat stats.
Bevallen met 37 weken en 2 dagen.

V.incent: geboren 29 oktober om 11:43 met een gewicht van 2805 en een geschatte lengte van 48 cm.

Jeremy: geboren 29 oktober om 11:49 met een gewicht van 2925 en een geschatte lengte van 49 cm!


Het verhaal is af! Het is aardig lang geworden en dit is de redelijk beknopte versie. Ik kijk er met gemengde gevoelens op terug.
Vooral de snelheid waarmee alles is gegaan heeft best even tijd nodig gehad om een plekje te krijgen.

[ Bericht 56% gewijzigd door aapieannie op 22-12-2018 16:45:59 ]
Jagärtrutzaterdag 22 december 2018 @ 14:16
Wat een cliffhanger!
elamanilozaterdag 22 december 2018 @ 14:50
:o O+ Ik ben benieuwd ja!
Seven.zaterdag 22 december 2018 @ 14:57
OMG, wat een cliffhanger..! :D
elliebellzaterdag 22 december 2018 @ 15:05
Het is dat je de uiteindelijke uitkomst al weet, maar man wat een spanning! :D
aapieanniezaterdag 22 december 2018 @ 16:46
Haha nou wat wen cliffhanger he!

Ik heb het zojuist verder geschreven!
elamanilozaterdag 22 december 2018 @ 17:10
Wat ging het vlug ineens! En wat de zwaartekracht dan kan doen, dat je 'nog even' opstaat om naar de wc te gaan en dat dan opeens alles losbarst omdat de baby's meezakken.
Het klinkt als een prachtige gebeurtenis, dank voor het delen. :*
Lemijnzaterdag 22 december 2018 @ 20:28
Wow, wat een verhaal weer. Lijkt me zo heftig, 2.... :o .
Mooi verhaal!
hetzusjevanzaterdag 22 december 2018 @ 21:04
Wow aapie wat een snelheid joh! Kan me voorstellen dat dat even moest landen :*. En dat je gewoon niks gemerkt hebt tot die laatste centimeters :D. Bedankt voor het delen, bijzonder om te lezen!
aapieanniezondag 23 december 2018 @ 06:36
quote:
0s.gif Op zaterdag 22 december 2018 21:04 schreef hetzusjevan het volgende:
Wow aapie wat een snelheid joh! Kan me voorstellen dat dat even moest landen :*. En dat je gewoon niks gemerkt hebt tot die laatste centimeters :D. Bedankt voor het delen, bijzonder om te lezen!
Bizar he! Maar zo achteraf is de rugpijn die kwam en weer ging wel te verklaren dus :+
Seven.zondag 23 december 2018 @ 08:20
quote:
1s.gif Op zaterdag 22 december 2018 16:46 schreef aapieannie het volgende:
Haha nou wat wen cliffhanger he!

Ik heb het zojuist verder geschreven!
_O_
Cholulamaandag 15 april 2019 @ 11:24
Ik schreef ook een opstel over mijn bevalling.

De aanloop
SPOILER
Aan het begin van deze zwangerschap vraag ik me af hoe dat nou moet met bevallen. Bij de eerste had ik zo'n intens gevoel van falen na afloop. Dat moet deze keer anders. Met 29 weken heb ik een intake bij de gynaecoloog en spreken we af rond de 41 weken een keizersnede in te plannen, maar als ik tegen die tijd liever wil wachten dan kan dat ook. We treffen een ontzettend fijne, sympathieke gyn en we lopen opgelucht richting de auto. Mijn vragen zijn beantwoord en ik voel de onrust uit mijn lijf vloeien. De onrust blijft even weg, maar komt een paar weken later loeihard terug. Zo rond de 34 weken kan ik alleen maar huilen als ik denk aan de bevalling. De druppel is tijdens een yogales als het over bevalhoudingen gaat en ik te horen krijg dat ik prima op mijn hurken kan bevallen. Mijn yogajuf knikt me bemoedigend toe en ik voel de tranen branden. Eenmaal thuis begin ik onbedaarlijk te huilen, pure paniek. Ik geloof ontzettend in de kracht die vrouwen hebben om te bevallen, maar ik geloof ook dat mijn vorige bevalling zorgt dat ik volledig blokkeer en ik krijg dat gevoel niet weg.

Tijdens een gesprek met de gyn barst ik in tranen uit, niet echt iets voor mij. De gynaecoloog is geweldig, stelt de juiste vragen, speelt de advocaat van de duivel ("Wat nou als je wel vaginaal bevalt en het gaat deze keer wel soepel?" "Wat nou als je herstel deze keer veel langer duurt en je daardoor het gevoel krijgt dat je faalt als moeder van je oudste zoon?") en maakt samen met ons een plan. We krijgen een datum en hij geeft ons twee weken om het te laten bezinken. Ik app met een lieve Fok!ster en bespreek mijn twijfels. Is dit niet heel egoïstisch? Ik ontneem ons kind de kans om zelf te kiezen voor zijn geboortedag. We praten en ik voel me gesterkt, onze zoon heeft meer aan een moeder zonder paniek en zonder gevoelens van falen.

In week 37 zijn we weer in het ziekenhuis, na een gesprek op het spreekuur van de afdeling opname gaan we naar de gyn. Hij merkt op dat ik rustiger en meer ontspannen lijk. Nogmaals vraagt hij of ik echt een keizersnede wil en hij benadrukt dat ik op elk moment van gedachten mag veranderen. Ik weet dat het anderen onrust zou kunnen geven, maar ik vind het fijn.

De week daarna hobbel ik bijna dagelijks naar het ziekenhuis voor een ctg, de druktemaker in mijn buik is rustig, iets te rustig. Er worden veel harde buiken geregistreerd en Fred blijft met zijn hartslag wat vlak na een flinke harde buik/oefenwee. Verschillende gynaecologen bespreken met me wat ik wil. Wil ik ingrijpen? De baby beweegt nog voldoende, er is voldoende vruchtwater en ook op het gebied van navelstreng en placenta zijn er geen problemen te zien. Ik geef aan dat ik liever niet voor de 39 weken wil ingrijpen en ik merk dat de artsen het met me eens zijn.

De bevalling
SPOILER
Het is zes uur 's ochtends als ik wakker word. Ik heb zes uur achter elkaar geslapen. Ik leg mijn handen op mijn buik en voel hoe ons kindje beweegt. Frits wordt ook wakker en na het ontbijt (voor man en kind dan, ik mocht al een tijdje niets meer eten) breng ik hem naar school. Het laatste stukje mag hij op mijn nek. "Straks kan dat niet, toch mama?" "Ik denk dat vandaag de baby geboren wordt." We kletsen samen over de baby en over regen en wat nou als het poffertjes regent of ridders. Ik vergeet even dat ik over een uur en vijfenveertig minuten in het ziekenhuis word verwacht.

Op het schoolplein zeg ik hallo tegen wat moeders, vertel dat ik nog een week moet tot de uitgerekende datum en klets wat over koetjes en kalfjes. Bij het lokaal schrijf ik op wie Frits de komende dagen komt ophalen.

Weer thuis ruimen mijn man en ik de laatste dingen op. Ik leg nog wat spullen klaar voor Frits zodat mijn moeder die straks op kan halen. Om half tien stappen we in de auto.

In het ziekenhuis worden we meteen naar de kraamafdeling gebracht, er wordt bloed bij me afgenomen en ik lig weer een tijdje te kijken naar een beeldscherm met de hartslag van ons tweede kindje. Uiteraard komt de verpleegkundige na tien minuten de kamer in om mij op mijn zij te leggen, op de rug liggen is het recept voor een vlakke hartslag. Rond elf uur worden we meegenomen naar de operatieafdeling. Mijn lief moet omkleden en ik krijg mijn infuus, een dingetje op mijn wijsvinger en een bloeddrukmeter. Ik keer in mezelf, maak contact met de baby en de verpleegster laat mij lekker. Mijn man komt bij me en pakt mijn hand. In mijn buik woelt de baby.

We gaan naar de operatiekamer, de ingreep wordt doorgesproken en al mijn wensen worden gehoord. Baby rustig uit de buik laten komen, zo snel mogelijk bij mij op mijn ontblote borst (de plakkers voor mijn hartslag zijn om die reden op mijn schouders geplakt) en een cordring in plaats van een navelklem. In het geval van nood neemt mijn lief de baby over en neemt hij hem huid-op-huid.

De ruggenprik wordt gezet en deze keer schop ik niemand tegen zijn schenen. Ik heb blijkbaar nogal wat verdrongen van de vorige keizersnede, maar het komt nu allemaal weer terug, op een fijne manier gelukkig. Ik word neergelegd en ik voel dat ik wegzak. Niet zo vreemd, want mijn bloeddruk en hartslag dalen nogal rap. Er wordt snel ingegrepen en mijn man vertelt de anesthesist dat het waarschijnlijk zo nog een keer gebeurt. Hij heeft gelijk. Een keer knijpen in zijn hand en de anesthesist spuit rap weer iets in mijn infuus.

Ondertussen zijn ze aan de andere kant van het doek begonnen met snijden. Ik voel nog een lichte pijn, maar ik vind dat ergens wel prettig. Ik voel ook onze zoon nog bewegen en ik vind het sneu dat hij zo uit die geborgen baarmoeder wordt geplukt zonder waarschuwing. Het vruchtwater is schoon en dan hoor ik hem protesteren terwijl ik de gynaecoloog hoor zeggen dat het hoofdje er is. Dat hoofdje zien mijn man en ik geboren worden. Onze zoon begint nu serieus hard te huilen en dat houdt hij vol tot hij op mijn borst ligt. Frits werd direct meegenomen om gecontroleerd te worden, maar Fred komt meteen bij mij liggen. Mijn lief en ik kijken elkaar even aan en zeggen zacht zijn naam. Zo is het goed. ❤️
De nasleep
SPOILER
Voor ik op de uitslaapkamer ben, beginnen mijn benen te tintelen. De vorige keer duurde dat een stuk langer. Ik laat het verplegend personeel nog even een beetje schrikken door mijn hartslag te laten dalen naar 35 bpm, maar dat is voorbij als Fred op mijn borst ligt. Hij hapt, met wat hulp van mijn man, aan.

Bij Frits had ik het moeilijk, bij Fred ook. Deze keer is het echter vooral lichamelijk. Ik vergeet hoe vreselijk veel pijn ik na de operatie heb en ik voel me een aansteller. Dat gevoel gaat gelukkig snel over.

Ik vond het moeilijk dat ik Fred de kans ontnam om zijn eigen geboortedag te kiezen, maar ik weet nu ook dat dit uiteindelijk voor mij, voor ons, de juiste keuze is geweest. We hebben geen moment spijt gehad dat we deze weg zijn ingeslagen.
#ANONIEMmaandag 15 april 2019 @ 11:42
Zo'n snelle bevalling is heel heftig. Je kunt echt helemaal niets. En die ellenlange weeën. Amper tijd om op adem te komen. :+

"Wat lekker voor je zeg dat het zo snel is gegaan!"

Ja nou geweldig.
SaskiaRmaandag 15 april 2019 @ 11:43
quote:
1s.gif Op maandag 15 april 2019 11:24 schreef Cholula het volgende:
Ik schreef ook een opstel over mijn bevalling.

De aanloop
SPOILER
Aan het begin van deze zwangerschap vraag ik me af hoe dat nou moet met bevallen. Bij de eerste had ik zo'n intens gevoel van falen na afloop. Dat moet deze keer anders. Met 29 weken heb ik een intake bij de gynaecoloog en spreken we af rond de 41 weken een keizersnede in te plannen, maar als ik tegen die tijd liever wil wachten dan kan dat ook. We treffen een ontzettend fijne, sympathieke gyn en we lopen opgelucht richting de auto. Mijn vragen zijn beantwoord en ik voel de onrust uit mijn lijf vloeien. De onrust blijft even weg, maar komt een paar weken later loeihard terug. Zo rond de 34 weken kan ik alleen maar huilen als ik denk aan de bevalling. De druppel is tijdens een yogales als het over bevalhoudingen gaat en ik te horen krijg dat ik prima op mijn hurken kan bevallen. Mijn yogajuf knikt me bemoedigend toe en ik voel de tranen branden. Eenmaal thuis begin ik onbedaarlijk te huilen, pure paniek. Ik geloof ontzettend in de kracht die vrouwen hebben om te bevallen, maar ik geloof ook dat mijn vorige bevalling zorgt dat ik volledig blokkeer en ik krijg dat gevoel niet weg.

Tijdens een gesprek met de gyn barst ik in tranen uit, niet echt iets voor mij. De gynaecoloog is geweldig, stelt de juiste vragen, speelt de advocaat van de duivel ("Wat nou als je wel vaginaal bevalt en het gaat deze keer wel soepel?" "Wat nou als je herstel deze keer veel langer duurt en je daardoor het gevoel krijgt dat je faalt als moeder van je oudste zoon?") en maakt samen met ons een plan. We krijgen een datum en hij geeft ons twee weken om het te laten bezinken. Ik app met een lieve Fok!ster en bespreek mijn twijfels. Is dit niet heel egoïstisch? Ik ontneem ons kind de kans om zelf te kiezen voor zijn geboortedag. We praten en ik voel me gesterkt, onze zoon heeft meer aan een moeder zonder paniek en zonder gevoelens van falen.

In week 37 zijn we weer in het ziekenhuis, na een gesprek op het spreekuur van de afdeling opname gaan we naar de gyn. Hij merkt op dat ik rustiger en meer ontspannen lijk. Nogmaals vraagt hij of ik echt een keizersnede wil en hij benadrukt dat ik op elk moment van gedachten mag veranderen. Ik weet dat het anderen onrust zou kunnen geven, maar ik vind het fijn.

De week daarna hobbel ik bijna dagelijks naar het ziekenhuis voor een ctg, de druktemaker in mijn buik is rustig, iets te rustig. Er worden veel harde buiken geregistreerd en Fred blijft met zijn hartslag wat vlak na een flinke harde buik/oefenwee. Verschillende gynaecologen bespreken met me wat ik wil. Wil ik ingrijpen? De baby beweegt nog voldoende, er is voldoende vruchtwater en ook op het gebied van navelstreng en placenta zijn er geen problemen te zien. Ik geef aan dat ik liever niet voor de 39 weken wil ingrijpen en ik merk dat de artsen het met me eens zijn.

De bevalling
SPOILER
Het is zes uur 's ochtends als ik wakker word. Ik heb zes uur achter elkaar geslapen. Ik leg mijn handen op mijn buik en voel hoe ons kindje beweegt. Frits wordt ook wakker en na het ontbijt (voor man en kind dan, ik mocht al een tijdje niets meer eten) breng ik hem naar school. Het laatste stukje mag hij op mijn nek. "Straks kan dat niet, toch mama?" "Ik denk dat vandaag de baby geboren wordt." We kletsen samen over de baby en over regen en wat nou als het poffertjes regent of ridders. Ik vergeet even dat ik over een uur en vijfenveertig minuten in het ziekenhuis word verwacht.

Op het schoolplein zeg ik hallo tegen wat moeders, vertel dat ik nog een week moet tot de uitgerekende datum en klets wat over koetjes en kalfjes. Bij het lokaal schrijf ik op wie Frits de komende dagen komt ophalen.

Weer thuis ruimen mijn man en ik de laatste dingen op. Ik leg nog wat spullen klaar voor Frits zodat mijn moeder die straks op kan halen. Om half tien stappen we in de auto.

In het ziekenhuis worden we meteen naar de kraamafdeling gebracht, er wordt bloed bij me afgenomen en ik lig weer een tijdje te kijken naar een beeldscherm met de hartslag van ons tweede kindje. Uiteraard komt de verpleegkundige na tien minuten de kamer in om mij op mijn zij te leggen, op de rug liggen is het recept voor een vlakke hartslag. Rond elf uur worden we meegenomen naar de operatieafdeling. Mijn lief moet omkleden en ik krijg mijn infuus, een dingetje op mijn wijsvinger en een bloeddrukmeter. Ik keer in mezelf, maak contact met de baby en de verpleegster laat mij lekker. Mijn man komt bij me en pakt mijn hand. In mijn buik woelt de baby.

We gaan naar de operatiekamer, de ingreep wordt doorgesproken en al mijn wensen worden gehoord. Baby rustig uit de buik laten komen, zo snel mogelijk bij mij op mijn ontblote borst (de plakkers voor mijn hartslag zijn om die reden op mijn schouders geplakt) en een cordring in plaats van een navelklem. In het geval van nood neemt mijn lief de baby over en neemt hij hem huid-op-huid.

De ruggenprik wordt gezet en deze keer schop ik niemand tegen zijn schenen. Ik heb blijkbaar nogal wat verdrongen van de vorige keizersnede, maar het komt nu allemaal weer terug, op een fijne manier gelukkig. Ik word neergelegd en ik voel dat ik wegzak. Niet zo vreemd, want mijn bloeddruk en hartslag dalen nogal rap. Er wordt snel ingegrepen en mijn man vertelt de anesthesist dat het waarschijnlijk zo nog een keer gebeurt. Hij heeft gelijk. Een keer knijpen in zijn hand en de anesthesist spuit rap weer iets in mijn infuus.

Ondertussen zijn ze aan de andere kant van het doek begonnen met snijden. Ik voel nog een lichte pijn, maar ik vind dat ergens wel prettig. Ik voel ook onze zoon nog bewegen en ik vind het sneu dat hij zo uit die geborgen baarmoeder wordt geplukt zonder waarschuwing. Het vruchtwater is schoon en dan hoor ik hem protesteren terwijl ik de gynaecoloog hoor zeggen dat het hoofdje er is. Dat hoofdje zien mijn man en ik geboren worden. Onze zoon begint nu serieus hard te huilen en dat houdt hij vol tot hij op mijn borst ligt. Frits werd direct meegenomen om gecontroleerd te worden, maar Fred komt meteen bij mij liggen. Mijn lief en ik kijken elkaar even aan en zeggen zacht zijn naam. Zo is het goed. ❤️
De nasleep
SPOILER
Voor ik op de uitslaapkamer ben, beginnen mijn benen te tintelen. De vorige keer duurde dat een stuk langer. Ik laat het verplegend personeel nog even een beetje schrikken door mijn hartslag te laten dalen naar 35 bpm, maar dat is voorbij als Fred op mijn borst ligt. Hij hapt, met wat hulp van mijn man, aan.

Bij Frits had ik het moeilijk, bij Fred ook. Deze keer is het echter vooral lichamelijk. Ik vergeet hoe vreselijk veel pijn ik na de operatie heb en ik voel me een aansteller. Dat gevoel gaat gelukkig snel over.

Ik vond het moeilijk dat ik Fred de kans ontnam om zijn eigen geboortedag te kiezen, maar ik weet nu ook dat dit uiteindelijk voor mij, voor ons, de juiste keuze is geweest. We hebben geen moment spijt gehad dat we deze weg zijn ingeslagen.
O+ Wat fijn dat het voor jullie zo goed voelde deze keer O+
elamanilomaandag 15 april 2019 @ 11:58
Cho, wat klinkt dat als een prachtige geboorte!
En zo fijn van de gyn die zo heeft meegedacht en alle opties aan jullie heeft gelaten. Zo hoort het.

Het klinkt als een hele goed ervaring, rustig, zo ontspannen mogelijk, en jij samen met baby die de klus hebben geklaard. O+ :* Prachtig!
Roomsnoesmaandag 15 april 2019 @ 12:07
Cho wat klinkt dat als een fijne ervaring 💛
Tink89maandag 15 april 2019 @ 13:14
Cho, het klinkt heerlijk!

Mijn bevalverhaal is verre van compleet en in sommige stukken ronduit warrig. Het is ook belachelijk lang. Laat dus vooral alles tot en met maandagavond weg als je geen zin hebt om een uur te gaan zitten lezen.
Ik realiseer me dat er van het stukje nasleep e.e.a. niet in de juiste volgorde staat. Mijn man zegt dat hij met prul was weg ging, toen ik ging douchen. Ik dacht dat het andersom was en dat ik eerst heb geslapen. Dat soort details heb ik niet meer helder. Ik heb daarvan gebaald, maar heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik de belangrijke dingen nog weet :)

Zondag 18 november 2018, thuis:
SPOILER
Om 5:45 staat mijn lief naast me met mijn telefoon. De wekker gaat af, maar die hoorde ik zelf niet, omdat ik al uren beneden op de bank lig. Ik heb sinds een uur of 2 geen oog meer dicht gedaan en heb om 4 uur eieren voor mijn geld gekozen. Na een beetje televisie en een hapje en een drankje ben ik tegen 5 uur op de bank in slaap gevallen.
Zodra mijn lief naast me staat, weet ik wat me te doen staat: eten, aankleden, de allerlaatste spulletjes pakken, niet te zenuwachtig zijn en elke vijf minuten op de klok kijken of we al mogen bellen. Om 6:23 houd ik het niet meer en bel ik het ziekenhuis om te vragen of we ons inderdaad mogen melden voor mijn inleiding. Twee minuten later valt het verlossende woord: vandaag is d-day, we gaan op naar het ziekenhuis. Ik ga de autoruiten krabben – zonder jas, ik sta stijf van de adrenaline en heb het warm genoeg – en precies op tijd zijn we de deur uit. Ik verwacht vandaag nog geen baby, maar hoop stiekem dat ons kindje er binnen een dag of twee wel is.
In het ziekenhuis:
SPOILER
Precies om 7:00 uur rijden we de parkeerplaats op en met m’n voedingskussen onder m’n arm, een laptoptas, cameratas, weekendtas en tas vol eten en vermaak melden we ons bij de balie. We mogen door naar de verloskamers, waar we een kop koffie en thee aangeboden krijgen en de ctg aangesloten wordt. Ik ben kotsmisselijk, omdat ik plat op mijn rug moet liggen en mijn buik loodzwaar is. De arts-assistent gynaecologie komt na drie kwartier binnen (laten we hem Bob noemen) en toucheert. Goed nieuws: waar mijn baarmoedermond afgelopen maandag nog maar een klein beetje verstreken was en er geen ontsluiting was, is hij nu volledig verstreken en heb ik een krappe cm ontsluiting. Dat is een goed teken en het eerste tabletje wordt ingebracht. Het is dan 8:15 uur. We mogen na nog een uur ctg – gelukkig mag ik nu op mijn zij liggen - door naar een kamer op de zwangerenafdeling en nadat de verpleegkundige mij hoort zeggen dat één van de beschikbare kamers die ze opnoemt een eigen badkamer heeft, regelt ze dat die kamer voor mij is. Superfijn: Ik zie mezelf al helemaal weeën opvangen onder de douche zonder rekening te houden met een buurvrouw. De afspraak is dat Bob om 12:15 opnieuw langskomt. Hoogst waarschijnlijk moet er dan een nieuw tabletje ingebracht worden, maar dat wist ik van tevoren. Niemand rekent erop dat er vandaag nog een kindje geboren wordt.
Ik ben doodmoe en kan al m’n energie goed gebruiken, dus mijn lief en ik doen allebei nog een uur onze ogen dicht. Om half tien wandelen we op ons gemak naar de Ronald McDonald huiskamer en drinken we daar een kopje thee en warme chocolademelk. Het slapen beviel prima, dus we kruipen opnieuw in bed en op de bank en maken nog even gebruik van het feit dat er nog geen echte weeën of harde buiken op gang komen.
Om 11:45 moet ik opnieuw een half uur aan de ctg, waarna Bob zou langskomen om te toucheren en het tweede tabletje in te brengen. Hij blijkt om 12:15 uur echter nog in de operatiekamer te staan. De verpleegkundige verontschuldigt zich, ik zal nog even moeten wachten.
Om 13:30 is Bob eindelijk weer beschikbaar. Er lijken inmiddels al een half uur harde buiken op te komen zetten, maar na een heel pijnlijke toucheerpoging – het moet een paar keer opnieuw, omdat hij niet bij mijn baarmoedermond kan, die blijkt wat naar links gedraaid te zijn – zijn die harde buiken spontaan weer verdwenen. We spreken af dat we nog een half uur afwachten of de harde buiken terugkomen en dan óf opnieuw te toucheren of een tweede tablet in te brengen. We willen voorkomen dat het te snel gaat en ik in een weeënstorm terechtkom.
Hoewel de arts dus om 14:00 uur terug zou zijn, blijkt hij ‘kwijt’ te zijn. De verpleegkundige maakt zich plaatsvervangend kwaad en roept aan alle kanten tegen verloskundigen en artsen dat er echt iemand bij mij langs moet komen, maar uiteindelijk lukt dat pas om 16:30 uur. In de tussentijd zijn de harde buiken weer toegenomen en dus moet ik opnieuw een half uur aan de ctg. Elke arts en verloskundige die ik spreek, benadrukt dat er eigenlijk geen medische noodzaak is om me in te leiden en dat ze daarom heel langzaam aan kunnen en willen doen om een weeënstorm te voorkomen. Ik voel me daardoor niet heel serieus genomen. Volgens de gynaecoloog die ik vorige week sprak, was mijn fysieke en mentale toestand namelijk wél een hele goede reden om in te leiden. Toch weet ik rationeel gezien dat de medici van vandaag gelijk hebben: de baby heeft het goed in mijn buik en er is geen sprake van een noodsituatie.
Na de ctg blijkt dat ik ongeveer 1 cm ontsluiting heb. Volgens de verloskundige was dat vanmiddag nog 0,5 cm. Ik raak daarvan in de war, omdat ik vanochtend vroeg te horen kreeg dat ik al een cm had en bovendien een volledig verstreken baarmoedermond. Mijn lief snapt het ook niet, maar we besluiten het naast ons neer te leggen. We kunnen er toch niets aan veranderen.
Ik krijg een tweede tabletje en moet nog een half uur aan de ctg. Ik begin te rekenen en kom tot de conclusie dat ik door al het wachten op artsen vandaag ruim 5 uur aan de ctg gelegen heb. Leuk is anders, maar het is voor een goed doel. Dit is in ieder geval de laatste keer voor vandaag, al krijg ik wel de instructie om meteen aan de bel te trekken als m’n harde buiken heftiger worden.
We eten wat en wachten af wat er gebeurt. De harde buiken worden heftiger en vragen inmiddels al mijn concentratie: ik hang op het voeteneind van m’n bed en wiebel tot ik niet meer kan, ga douchen en zoek houdingen, maar heb nu wel echt het gevoel dat ‘dit het is’. Volgens m’n weeëntimer heb ik om de 3 minuten ongeveer 50 seconden een harde buik. Om 19:30 trekken we dan ook aan de bel. Van de verpleegkundige moeten we nog een uur afwachten, om 20:30 komt er een verloskundige met ons overleggen. Dat duurt uiteindelijk iets langer: om 22:30 is er eindelijk iemand beschikbaar om bij me te komen kijken. De uitslag valt vies tegen: nog steeds 1 cm ontsluiting. Hoewel de verloskundige erkent dat ik serieuze harde buiken heb, gebeurt er niks. Mijn lijf pakt de bevalling niet zelf op. Het plan van aanpak wordt dat ik ga slapen met een mixje van slaapmedicatie en pijnstilling en dat we ’s ochtends verder gaan.
Maandag 19 november, in het ziekenhuis:
SPOILER
Als ik om 8:00 uur wakker word, moet ik plassen. Dolgelukkig kom ik van het toilet: ik ben mijn slijmprop verloren! Er gebeurt dus in ieder geval iets… De verpleegkundige is wat minder enthousiast: het verliezen van de prop betekent volgens haar helemaal niets. Ik word opnieuw aan het ctg-apparaat gekoppeld en om 9:15 staat er een verloskundige aan m’n bed om te toucheren. Hoewel ik goede hoop heb, heb ik nog steeds die rottige 1 cm ontsluiting.
Ik moet vier uur afwachten en de lieve verpleegkundige van gisteren blijkt ’s middags dienst te hebben. Ze belooft me dat ik vandaag niet zo lang hoef te wachten en maakt die belofte waar: om 13:15 staat de verloskundige weer naast m’n bed. Mijn lijf snapt nog steeds niks van het hele inleiden en ik blijf hangen op 1 cm ontsluiting, ondanks de harde buiken die ook op het ctg duidelijk te zien zijn. Ik vraag naar een ‘plan B’ en moet even slikken als ik hoor dat dat waarschijnlijk bestaat uit een rustdag of twee. Dat scenario zat niet in mijn hoofd, ik zou het ziekenhuis verlaten met een baby op mijn buik en niet nog in mijn buik! Mijn lief vraagt of het een optie is om de tabletjes te vervangen door een ballonnetje. De verloskundige legt uit dat dat waarschijnlijk niet meer effect zal hebben dan de tabletjes, maar gaat wel met de gynaecoloog overleggen. Met het vierde tabletje in mijn lijf gaan we de middag in. Over vier uur kijken we weer verder…
De middag brengen we spelletjes spelend, harde buiken wegpuffend en thee drinkend in de Ronald Mcdonald-kamer door. Ik win Skip-Bo twee keer, eet worteltjes en zucht tussendoor tegen mijn lief dat de weeën langzamerhand wel echt gemeen worden. Stil zitten lukt niet meer en ik wiebel, loop rondjes en wieg de hele kamer door.
Om 16:00 uur maken we opnieuw een ctg, maar er is geen arts of verloskundige beschikbaar om die met ons te bespreken. Uiteindelijk ga ik om 19:30 uur douchen, maar dat blijkt geen succes: het warme water laat de harde buiken eerder vervelender aanvoelen dan fijner en binnen de kortste keren hang ik weer met mijn armen over het voeteneinde van m’n bed.
Mijn lief belt zijn ouders met het verhaal dat ‘we voor controle naar het ziekenhuis moesten en ik een nachtje slaapmedicatie krijg’, zodat zij de konijnen en vissen bij ons thuis even gaan voeren. Ik heb eerder een nacht met slaapmedicatie op de afdeling doorgebracht, dus ze zijn niet al te achterdochtig.
Maandagavond:
SPOILER
Vanaf 20:30 uur worden de harde buiken heftiger en ik mopper dat ‘ik het ook niet meer weet als deze harde buiken niks doen’. Ik moet twee keer overgeven van de pijn en ik denk nog aan de ‘wet’ die voorschrijft dat dat gebeurt bij 3 en bij 7 cm. Dan moet ik nu wel bij 3 zijn, toch? Helaas blijkt dat niet het geval te zijn als er om 22:00 uur een verloskundige aan mijn bed staat: we zitten op 1,5 cm ontsluiting en ik ben inmiddels kapot. Mijn teleurstelling en de hevigheid van de harde buiken maakt dat de verloskundige meteen even gaat overleggen met de gynaecoloog. Die zit vijf minuten later naast mijn bed en is streng: mijn lijf pakt het inleiden niet op, ik ben te moe om zo door te gaan en ze verwacht weinig resultaat. Er zijn drie scenario’s: ik ga morgenvroeg naar huis voor een paar rustdagen, ik ben morgenvroeg allang bevallen (niemand verwacht dat dit scenario waarheid wordt) of mijn lijf pakt de inleiding gedurende de nacht op en we kunnen dinsdagochtend m’n vliezen breken.
Ik ben heel eerlijk over mijn gevoel: ik wil niet meer zwanger zijn, ik kán niet meer zwanger zijn, maar zeg ook dat ik rationeel gezien begrijp dat een rustdag of twee geen slecht idee zou zijn als mijn vliezen niet gebroken kunnen worden. We spreken af dat de gynaecoloog de volgende ochtend nog één keer toucheert en dat we dan besluiten hoe we verder gaan. In de tussentijd wordt er een afspraak op de poli ingepland voor vrijdag. Dat is pas over 3,5 dag en de moed zinkt me in m’n schoenen.
De gynaecoloog vraagt na dit gesprek aan de verloskundige of die het goed vindt als ze nog even toucheert. De verloskundige zegt dat dat aan mij is, maar de gynaecoloog vraagt het nog een keer aan haar. Ik merk dat er iets gaande is wat mij niet verteld wordt, maar begrijp niet zo goed wat. Een paar minuten later weet ik het wel: bij het toucheren woelt de gynaecoloog mijn vliezen zo goed en zo kwaad als ze kan los van mijn baarmoedermond. Ze doet me daarbij ontzettend pijn en ik raak een beetje in paniek. Ik zie – net als bij de toucheerpoging van gistermiddag – mijn liefs gezicht verstrakken en knijp zijn hand helemaal fijn. Achteraf gezien snap ik heel goed waarom de gynaecoloog me niet verteld heeft wat ze ging doen: zonder dat ik goed kon ontspannen, was het losmaken nooit gelukt of nog vele malen pijnlijker geweest. Toch voel ik me tot in mijn kern aangetast: ze heeft me zo ontzettend pijn gedaan… Ik laat er een paar tranen om.
Omdat mijn harde buiken – iedereen blijft maar benadrukken dat het geen weeën zijn zo lang ze geen ontsluiting veroorzaken, hoeveel pijn ze ook doen. Ik snap dat, maar vind het toch vervelend dat ik steeds gecorrigeerd word als ik het woord ‘wee’ gebruik – te pijnlijk zijn om mee te slapen en mijn lijf alle energie nodig heeft, krijg ik om 22:45 uur opnieuw een spuit in mijn bovenbeen. Dit keer is het een dosis die genoeg moet zijn voor ongeveer vier uur slapen. Waar ik gisteren binnen vijf minuten in slaap viel, lukt dat me nu niet. Ik voel mijn harde buiken door de medicatie heen en kan de slaap niet vatten.
Ik moet plassen:
SPOILER
Een klein uurtje later weet ik waarom slapen niet wil lukken: om 23:40 zeg ik tegen mijn lief dat ik moet plassen. Hij lag al met één been in bed, maar door de medicatie mag ik niet alleen lopen, dus hij zegt dat hij me komt helpen. Binnen een paar seconden na mijn ‘Schat, ik moet plassen’ kom ik echter tot een andere conclusie: ‘Oh nee, ik hoef niet meer’. Mijn vliezen zijn gebroken. Ik ben heel suf en slaperig door de medicijnen, maar ben ook heel verbaasd. Wat veel water en wat is het warm! En roze!
We bellen de verpleegkundige en meteen barsten de weeën – want zo mogen ze nu eindelijk heten! – los. Ik hang op het voeteneinde van mijn bed en als de verloskundige binnenkomt, heeft ze aan één blik genoeg: we gaan meteen door naar de verloskamer.
20 november 2018, ontsluitingsfase:
SPOILER
Op het verlosbed komt er een tweede golf vruchtwater. Dit keer is het keurig helder wit en veel! Zo veel dat ik samen met de verpleegkundige krampachtig probeer om de hoeken van de absorptiematjes die op het bed liggen omhoog te houden, zodat het bed zelf een beetje droog blijft. Bij het toucheren blijk ik om 1:00 2 cm ontsluiting te hebben. De weeën zijn inmiddels zo heftig en komen zo snel achter elkaar dat ik vraag om een ruggenprik. Daar wordt geen seconde moeilijk over gedaan: de anesthesist wordt uit bed gebeld en mijn lief mag mijn bed naar de operatiekamers duwen. Ik ben nog steeds suf en vraag aan de verpleegkundige: ‘Gaan we met bed en al?’. Ze lacht en zegt ‘Ja, hoe dacht je anders? Je voelt straks je benen niet meer’. Mijn lief grinnikt even mee en de sfeer is eigenlijk heel relaxed.
Op de operatiekamer voel ik me nog steeds een beetje stoned. Ik moet ontspannen voorover hangen en dat gaat me prima af. Ik krijg er zelfs een complimentje van de anesthesist over, maar kom door de slaapmedicatie en de weeën niet veel verder dan ‘Wat zijn we ook alweer aan het doen?’. De ruggenprik zit in één keer goed en doet al snel zijn werk. M’n benen worden loom en zwaar en eindelijk kan ik even ademhalen in plaats van alleen maar puffen.
Als we om 2:00 uur terug zijn op de verloskamer blijkt dat het een ontzettend drukke nacht is. Er zijn vijf vrouwen tegelijk aan het bevallen met mijn klinisch verloskundige en daarnaast nog wat dames met een andere vk. De verloskundigen, gynaecoloog en arts-assistent hebben hun handen vol. Ik krijg om 2:15 een blaaskatheter waarvan ik de hele tijd het gevoel krijg dat ik ontzettend moet plassen. Toch val ik nog eventjes in slaap. Prulleke krijgt in de tussentijd een plakker/haakje in haar hoofd, waarmee haar hartslag in de gaten wordt gehouden. Hoewel ik dat voorafgaand aan de bevalling een heel akelig idee vond, krijg ik er nu niet veel van mee.
Om 4:00 uur word ik opnieuw getoucheerd. Er blijkt schot in de zaak te zitten: ik heb 5 cm ontsluiting. De verloskundige grapt nog dat ik alle andere bevallende dames heb ingehaald: ik kwam als laatste binnen en heb nu de meeste ontsluiting. Toch is de verwachting dat de daadwerkelijke bevalling nog wel even op zich laat wachten. Ik houd de vuistregel van 1 cm per uur in m’n hoofd en ga ervan uit dat ik nog wel een uurtje of vijf bezig ben.
Ik moet poepen:
SPOILER
Een uur later heb ik ineens het gevoel dat ik moet poepen. Wat een enorme druk voel ik van onderen! Ik zeg tegen mijn lief ‘Ik denk dat ik moet poepen… of wacht: misschien moet ik wel persen. Ja! Ik moet persen’. De verpleegkundige kijkt me aan, zegt dat ik nog niet mag persen en rent de kamer uit. Ik vraag me af of ik iets verkeerds gezegd heb, maar binnen een minuut staat er een arts-assistent gynaecologie tussen mijn benen. Ze stelt zich voor en legt meteen uit dat ik haar nog nooit gezien heb en dat ze mijn casus niet kent, maar dat iedereen zijn handen vol heeft en dat ze dus even komt kijken hoe de boel ervoor staat. Ik ben vertederd door haar Vlaamse accent en grinnik dat ik dus toch gelijk had als ze een minuutje later ‘Oei, da’s volledig’ zegt. Ik had het goed gevoeld: binnen een uur heb ik de laatste 5 cm getackeld.
De paniek in de kamer slaat toe: die is helemaal nog niet voorbereid op een bevalling. Ook mijn ruggenprik staat nog aan. Aan alle kanten worden er dingen klaargelegd en in voorbereiding gebracht en de verloskundige komt ook weer terug. Ik heb inmiddels een persweeënstorm en ze wegpuffen wordt langzamerhand zo goed als onmogelijk. De weeën komen zo snel op elkaar dat mijn hartslag omhoog schiet en ook Prulleke heeft het zwaar.
Even later mag ik een paar keer ‘proefpersen’. Ik doe mijn best, maar m’n ruggenprik is nog niet uitgewerkt en ik heb geen idee wat ik aan het doen ben. De verloskundige en de inmiddels gearriveerde gynaecoloog hakken samen de knoop door: ik krijg weeënremmers om ervoor te zorgen dat ik even adem kan happen en om Prulleke de tijd te geven om bij te komen. Ze meten haar lactaatwaarde – ik zeg nog dat dat koude buisje in mijn vagina echt een heel fijn gevoel is, wat een verbaasde blik van de verloskundige oplevert – en die is verhoogd. Ik maak me zorgen om ons kleine meisje en vraag aan mijn lief of het allemaal wel goed komt. De verloskundige geeft aan dat ze snel geboren moet worden. We hebben geen tijd om uren te persen.
De remmers doen even hun werk, maar om 5:55 uur hou ik het echt niet meer: ik moet meepersen. Ik krijg groen licht van de verloskundige en doe mijn uiterste best. Ik kan echter nog steeds niet goed voelen waar ik naartoe moet persen. Op elke wee pers ik drie of vier keer, maar de uitdrijving schiet niet op. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik iets niet goed doe. De verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog staan me keihard aan te moedigen. De verpleegkundige zegt steeds ‘geef hem van onderen’ en ik realiseer me dat dat eigenlijk een heel slechte woordgrap is.
Doordat iedereen steeds zegt dat ik harder moet persen, denk ik dat ik het niet goed genoeg doe en tussen twee weeën door vind ik de adem om dat aan te geven. Dan houdt iedereen eindelijk eventjes z’n mond. Mijn lief heeft uiteindelijk de gouden tip: tussen het persen door neem ik steeds een grote teug lucht, maar Prulleke zakt dan enorm hard terug. Hij zegt tegen me dat ik sneller moet inademen en dat helpt enorm. In de tussentijd meten ze opnieuw de lactaatwaarde van Prulleke en die blijkt flink hoger te zijn dan net. De verloskundige kijkt me aan en zegt ‘Je hebt een kwartier, dan moet ze er zijn’. Ik blijf uiterlijk rustig, maar denk eigenlijk ‘Een kwartier?! Hoe dan?! Ik doe al zo mijn best…’. Lang de tijd om na te denken heb ik echter niet, de volgende perswee is er alweer. In de tussentijd geef ik mijn lief toestemming om mee te kijken. We hadden van tevoren afgesproken dat ik daar op het moment zelf een beslissing over zou nemen en ik vind het prima als hij een blik werpt. De assistent vertelt hem dat ze het hoofdje van Prulleke al kan zien en wijst hem de haartjes aan. Hij is apetrots en verwonderd.
De Vlaamse arts-assistent is er inmiddels weer en ook de gynaecoloog staat naast mijn bed. In de tussentijd loopt de kamer vol: omdat Prulleke het zwaar heeft, wordt er ook een kinderarts gebeld, die een arts-assistent en een co-assistent bij zich heeft. Achteraf vertelt mijn lief me dat er op het hoogtepunt van de bevalling twaalf mensen in de kamer stonden. Ik herinner me er ongeveer zes. De assistent vertelt dat ze een knip gaat zetten en dat Prulleke een vacuümpomp op haar hoofd krijgt. Ik wil eigenlijk niet geknipt worden, maar realiseer me op dat moment heel goed dat het nodig is om ons meisje zo snel mogelijk geboren te laten worden en stem toe. Kom maar op met die knip. Dat loopt echter iets anders dan verwacht: de schaar blijkt halverwege niet goed te knippen en er moet een nieuwe gehaald worden. De verpleegkundige rent daarvoor de deur uit en is binnen de kortste keren terug. Ik heb er op dat moment zelf niets van meegekregen, maar merkte wel dat de gynaecoloog ergens ontzettend kwaad over was. Achteraf bleek dat de schaar te zijn.
Prulleke krijgt na het knippen de vacuümpomp op haar hoofd en ik voel de arts-assistent meetrekken als ik pers. Mijn hart breekt als de pomp losschiet en opnieuw op haar hoofd moet. Ook de tweede keer schiet hij echter los. Uiteindelijk staat er in het bevallingsverslag dat de assistent twee keer heeft meegetrokken, maar daarbij worden de keren dat de zuignap niet bleef zitten, niet meegeteld. Ik doe ontzettend mijn best om zo goed mogelijk te persen, maar snap – ondanks de prima aanwijzingen die ik eerder van de verloskundige kreeg – nog steeds niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel door de epiduraal niet zo goed in welke richting ik moet persen. Ik zeg tegen mijn lief dat ik het niet kan, maar hij verzekert me ervan dat ik het prima doe en dat ik fantastisch bezig ben. Dat helpt me om het vertrouwen in mezelf een beetje te behouden.
Ineens is het dan zo ver: het hoofdje staat en de arts-assistent hangt met haar hele gewicht aan mijn baby. Ik pers nog één keer keihard en dan is haar hoofdje geboren. Ik moet zuchten en doe dat heel even voordat ik de schouders naar buiten werk. Ze leggen Prulleke op mijn buik en voordat ik de kans krijg om alle mooie eerste woorden tegen mijn dochter te zeggen die ik van tevoren bedacht had, plast en poept ze over me heen. Mijn eerste woorden tegen haar zijn dan ook een quasi-verontwaardigd ‘Aaah, schat…’. Mijn lief heeft zijn eerste woorden wel klaar en fluistert tegen ons meisje ‘mitakuye oyasin’, wat ‘aan al mijn verwanten’ betekent. Uiteindelijk blijk ik van 5:55 tot 6:28 actief meegeperst te hebben, maar die tijd is voor mijn gevoel in 10 minuten voorbijgegaan.
Nasleep:
SPOILER
Prulleke mag even bij mij blijven, gaat meteen op zoek naar de borst en vindt die. De kersverse papa knipt de navelstreng door en de verpleegkundige maakt foto’s. In de tussentijd krijg ik een shot oxytocine via mijn infuus. Ik ben compleet overweldigd door de bevalling en het mensje op mijn buik. Ik had gedacht dat ik de bevalling veel bewuster zou meemaken en dat het ook echt veel meer pijn zou doen. Ik ben verbaasd en overdonderd en eerlijk gezegd gewoon compleet in de war. Dan haalt de verpleegkundige Prulleke van mijn buik. Mijn lief instrueert meteen ‘inwrijven, dat huidvet!’ en ons meisje wordt compleet ingewreven. De kinderarts ziet haar en instrueert de co-assistent om een couveuse te gaan klaarmaken. Prulleke is zo dun dat hij denkt dat ze dysmatuur is. Ze ziet eruit alsof ze 2200 – 2400 gram weegt. Als ze haar op de weegschaal leggen, blijkt ze echter 3085 gram te wegen, ze is gewoon heel lang. De couveuse wordt afbesteld, maar in de tussentijd blijkt er toch iets mis: Prullekes glucosewaarde is veel te laag. Ik krijg haar terug op mijn buik. We knuffelen even en ze is werkelijk prachtig! Zo’n gaaf gezichtje, zulke mooie donkere haartjes, de prachtige ogen van papa… Ik ben zo vreselijk opgelucht dat ze geen foeilelijke baby is!
Terwijl ik druk bezig ben met het op de wereld zetten van de placenta (die net als de vliezen volledig intact is en een stuk groter en zwaarder dan gemiddeld), wordt Prulleke gecontroleerd. De placenta op de wereld zetten, valt niet mee. Hij zit behoorlijk vast en de assistent moet flink druk zetten op de navelstreng om hem los te krijgen. Daarna moet ik bovendien nog gehecht worden. Het duurt even voordat de assistent daaraan kan beginnen, omdat er steeds mensen dingen aan haar vragen. Ze geeft meerdere keren aan ‘dat ze nu echt wil gaan hechten in verband met het bloedverlies en de epiduraal’ en raakt uiteindelijk behoorlijk geïrriteerd.
Dan slaat voor het eerst de paniek echt toe: mijn buik is meteen na de bevalling weer behoorlijk plat en ik zie de verdovingsnaald die de assistent aan het klaarmaken is. Het ding is gigantisch en ik wil absoluut niet dat ze daarmee in de buurt komt. Toch is het nodig: als ze probeert zonder extra verdoving te hechten, blijkt de ruggenprik uitgewerkt en ga ik door de grond. Ik kruip voor zo ver dat kan weg bij mijn lief en jammer tegen de assistent ‘Niet doen, niet doen, niet doen, je doet me pijn’. Ik raak in paniek en zeg tegen mijn lief dat ze me pijn doet en dat dat niet mag. Ik voel me zo machteloos! Achteraf gezien waren de verdovingsprikken het allernaarste deel van de hele bevalling. Nog nooit heeft iemand me zo’n pijn gedaan en kon ik daar zo ontzettend niks aan doen. Terwijl de assistent aan het hechten is, kijkt de gynaecoloog over haar schouder mee. Ze geeft aanwijzingen als ‘ja, en anders doe je dat daar nog even zo en dat daar nog even zo’ en ik vraag aan mijn lief of ze er echt zo’n legpuzzel van gemaakt hebben met de knip. Het hechten duurt een half uur en ik vind dat bizar lang. Ik dacht dat het zo gepiept zou zijn…
Gedoe met de navelstreng:
SPOILER
Hoewel ik tijdens de bevalling bij de verloskundige nog heb aangegeven dat ze niet mogen vergeten om navelstrengbloed af te nemen om Prullekes schildklierwaarden te controleren, weet de arts-assistent daar niets van. Uiteindelijk wordt het bloed wel afgenomen, maar blijkt het achteraf in de verkeerde kleur buisje te zitten: een paarse ipv een gele of andersom. De verpleegkundigen, verloskundige en assistent doen hun uiterste best om opnieuw bloed uit de navelstreng af te nemen en uiteindelijk lukt dat. In eerste instantie ben ik verontwaardigd dat de assistent van niks wist, maar ik weet ook dat het een bizar drukke nacht was op de verloskamers en dat er op het laatst onverwacht geen tijd meer was om mijn geboorteplan nog te lezen.
En dan moet ze weg:
SPOILER
Prulleke wordt door mijn lief en de verpleegkundige aangekleed en we bellen de belangrijkste mensen met het goede nieuws. De verpleegkundige komt met een fantastisch aanbod: of we een boterham en een beschuit met muisjes lusten? Nou, graag! Bij de eerste hap realiseer ik me dat ik niet meer misselijk ben. Ik eet zowaar een bruine boterham, voor het eerst sinds maart! De beschuit met muisjes lust ik na twee happen niet meer, maar toch: ik heb ervan gegeten en niet gespuugd.
Dan gaat mijn lief met Prulleke mee: ze blijkt namelijk een glucose-infuus te moeten krijgen. Haar bloedsuiker is veel te laag en dat is niet goed voor haar ontwikkeling. Ik blijf achter met de verpleegkundigen. Die helpen me met douchen en regelen een tweede rolstoel voor onze bagage-voor-vijf-dagen-ziekenhuis. Er blijkt nog geen plek te zijn op de afdeling en ik mag nog even slapen op de verloskamer. Dat aanbod is heel dubbel: aan de ene kant wil ik zo snel mogelijk terug naar m’n lief en Prulleke en aan de andere kant ben ik zo, zo moe. Ik val binnen een minuut in slaap en word pas wakker als de verpleegkundige komt vertellen dat we mogen gaan. Van mijn bed naar de rolstoel verhuizen valt niet mee. We brengen onze spullen naar onze kamer in het moeder-en-kind-centrum en ik word meteen doorgereden naar de zogenoemde ontvangstkamer. Daar vind ik Prulleke en m’n man. Prulleke ligt onder een warmtelamp en heeft een infuus in haar voet. Mijn lief vertelt hoe het gegaan is en mijn hart breekt: ze hebben Prulleke in beide handjes en beide voetjes moeten prikken en uiteindelijk moest de kinderarts het infuus komen inbrengen. Ze is bont en blauw en ik realiseer me meteen dat het goed is dat ik niet bij het prikken was. De tranen lopen over mijn wangen: ze hebben mijn meisje pijn gedaan! Mijn lief stelt me gerust. Door de lage bloedsuikerwaarde (die zakte nog tot 0,8) was ze hartstikke suf en ze heeft dan ook geen kik gegeven.
Rust:
SPOILER
Samen mogen we naar onze kamer, nummer 49 is de komende dagen van ons. Prulleke komt huid op huid onder mijn pyjama te liggen en ik voel voor het eerst een beetje rust. Mijn lijf trilt nog na, maar dit mensje, dat zo stil en vredig op mijn borst ligt en daar volmaakt gelukkig blijkt te zijn, hoort bij ons. Samen gaan we er ons uiterste best voor doen om haar veilig, gelukkig en zo zorgeloos mogelijk te laten opgroeien. We zijn een gezin en dat pakt niemand ons meer af.
Cholulamaandag 15 april 2019 @ 13:44
Boh, Tink! Wat een achtbaan!
Tink89maandag 15 april 2019 @ 15:03
quote:
0s.gif Op maandag 15 april 2019 13:44 schreef Cholula het volgende:
Boh, Tink! Wat een achtbaan!
Jep, behoorlijk. Maar ach, prul is er en doet het inmiddels prima. Een volgende keer zou ik dingen anders willen, maar ik kijk al met al met een goed gevoel terug :)
elamanilodinsdag 16 april 2019 @ 11:10
Wow, dat klinkt allemaal hartstikke heftig Tink... Gelukkig hebben jij en je baby het een beetje kunnen verwerken. Neem daarvoor ook alle ruimte die jullie nodig hebben. :*

Overigens over de ontsluiting: De ontsluiting kan ook afnemen, je baarmoedermond werkt als een sluitspier (zoals je anus). Hij kan openen, maar ook sluiten, bijvoorbeeld als er te hard mee omgegaan wordt (onverwacht of te hard getoucheerd) of als er 'gevaar' dreigt/als je jezelf niet veilig voelt (zoals bij een ander zoogdier, de bevalling kan dan stagneren en ophouden om later verder te gaan). Er zijn ook vrouwen die best ontsloten zijn (bijv. 7 cm), maar dat er iets gebeurd, alle ontsluiting weer verdwijnt, zelfs voor dagen of zelfs een week of twee weken!
En: Als iemand ontsluiting meet, is het ook altijd een interpretatie, het is dus ook zo dat verschillende mensen verschillende dingen meten, het is geen exacte wetenschap. :)

Het is dus niet per se gek dat je eerst meer ontsluiting hebt gehad/is gemeten en later minder.
gestreeptestoeldinsdag 16 april 2019 @ 12:24
Heftig verhaal! Heb alles gelezen en dacht echt een paar keer “oefff”
Tink89dinsdag 16 april 2019 @ 14:25
quote:
7s.gif Op dinsdag 16 april 2019 12:24 schreef gestreeptestoel het volgende:
Heftig verhaal! Heb alles gelezen en dacht echt een paar keer “oefff”
Wanneer dan? #nieuwsgierig
krijgerrtjedinsdag 16 april 2019 @ 20:07
Wat heftig, tink! En ook veel pech juist doordat het zo druk was op de verloskamers. :* Fijn dat je er zelf goed op terug kan kijken! :)


Ik was laatst al op zoek naar dit topic voor m’n eigen bevallingsverhaal! Zal die binnenkort eens afronden en dan posten :) Ik lees het bevallingsverhaal van S. ook nog af en toe terug hier O+
Stippelrientjedinsdag 16 april 2019 @ 21:25
Wow, tink!

Pfff wat een rollercoaster!
Wat fijn dat je het al een plekje weet te geven.
Vivdinsdag 16 april 2019 @ 22:43
quote:
0s.gif Op dinsdag 16 april 2019 14:25 schreef Tink89 het volgende:
Wanneer dan? #nieuwsgierig
Dat je onaangekondigd werd gestript zou wat mij betreft Echt Niet Okay geweest zijn. :{ Tenzij je vooraf met je gyn had afgesproken dat je zulke dingen liever niet wil weten omdat je je dan niet kan ontspannen, maar dat maak ik er niet uit op.
:*
gestreeptestoeldinsdag 16 april 2019 @ 22:59
quote:
0s.gif Op dinsdag 16 april 2019 14:25 schreef Tink89 het volgende:

[..]

Wanneer dan? #nieuwsgierig
Nou dat het zo lang duurde, dat de pomp steeds losschoot, het met volle gewicht eraan hangen, je kindje bont en blauw was, hechten zonder verdoving (hier ook n poging tot gedaan, maar geen succes) etc
gestreeptestoeldinsdag 16 april 2019 @ 23:04
Maar gelukkig kijk je er zelf niet alleen maar op die manier tegenaan.
Ik heb 2x een erg makkelijke bevalling gehad. Bij de eerste vond ik dat op dat moment niet, maar dat was het wel en bij de 2e was het over het algemeen appeltje eitje gewoon thuis in mijn eigen bed. Ik vind dit soort verhalen dan best heftig.
Cevichedinsdag 16 april 2019 @ 23:06
quote:
0s.gif Op dinsdag 16 april 2019 14:25 schreef Tink89 het volgende:

[..]

Wanneer dan? #nieuwsgierig
Ik vond het wel heftig om te lezen dat het zo lang geduurd heeft (3 dagen als ik het me goed herinner en ook een behoorlijke tijd zonder echte progressie) plus bovenstaande. Maar het leest ook een beetje alsof het een stuk makkelijker ging toen de bevalling eenmaal op gang kwam. Ze is er en je kijkt er zelf positief op terug, dat is het belangrijkste :)

[ Bericht 20% gewijzigd door Ceviche op 16-04-2019 23:15:11 ]
Tink89woensdag 17 april 2019 @ 11:58
Ik snap jullie reacties ook wel hoor. Het wás ook heftig, maar op de een of andere manier had ik me daar ook op ingesteld. Inmiddels zit ik op het punt dat ik denk 'Nee, het was niet leuk, maar...' en dan weet ik wel tien dingen op te noemen die wél fijn waren.

Hoe dan ook: de zwangerschap is een reden om nooit meer aan een tweede te beginnen. De bevalling niet.
gestreeptestoelwoensdag 17 april 2019 @ 12:38
Nou goed toch dat je er zo naar kijkt. En misschien kijk je er over een tijdje wel weer anders naar. Zo las ik vorige week het bevallingsverhaal van beide keren. Kwam het tegen vh opruimen vd zolder. Maar toen ik het las, dacht ik ook een paar keer “oja?” In mijn ogen nu beleefde ik het wel anders dan toen ik het destijds opschreef.
LaBelleFleur27woensdag 17 april 2019 @ 12:56
Ik vind het ook wel heftig om te lezen Tink!

Maar ik heb ook wel een beetje hetzelfde met mijn bevalling, dat ging ook niet helemaal vlekkeloos. Ik kreeg door extreme vermoeidheid (ik viel tussen de persweeën door gewoon elke keer in slaap :')) ook niet alles mee. En er was wel een ding met mijn hartslag, vk schakelde de gyn in en die weer de cardioloog. Maar ik liet echt alles over me heenkomen en kijk er prima op terug :)
Mariposasvrijdag 26 april 2019 @ 13:42
- bevallingsverhaal en foto’s verwijderd -

[ Bericht 98% gewijzigd door Mariposas op 26-04-2019 21:17:27 ]
BobbyMcGeevrijdag 26 april 2019 @ 14:00
Wat een prachtig verhaal en wat een mooie foto's O+
Het bloed in een bevalbad vind ik wel altijd wat indrukwekkend *stopt kop in het zand

edit: pregnancy brain is real :@
VKVvrijdag 26 april 2019 @ 14:02
Mooi verhaal en wat een prachtige foto's Mariposas! O+
Samhainvrijdag 26 april 2019 @ 14:07
Mijn oude werkplek, leuk om te zien.

Wat een prachtige bevalling zeg, heerlijk om te lezen! Super dat je zo je eigen weg hebt gezocht in hoe je wilde bevallen en dat dit het resultaat was. Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon.
SQvrijdag 26 april 2019 @ 14:08
Wauw, Mari! Wat mooi en wat heerlijk dat je het nu zo mocht ervaren! Prachtige foto's ook O+
pinquitvrijdag 26 april 2019 @ 14:17
Mooi Mari! Klinkt als een geweldige ervaring, en wat heb je het getroffen met je vlk O+
Prachtige foto's!
krijgerrtjevrijdag 26 april 2019 @ 14:19
Wauw, wat een mooie bevalling zo O+ En wat een schitterende foto’s! Zo fijn dat het deze keer zo anders verliep :*
minilotvrijdag 26 april 2019 @ 14:19
quote:
0s.gif Op vrijdag 26 april 2019 14:17 schreef pinquit het volgende:
Mooi Mari! Klinkt als een geweldige ervaring, en wat heb je het getroffen met je vlk O+
Prachtige foto's!
Dit helemaal.
Hartstikke bedankt voor het delen, Mari! O+
Mariposasvrijdag 26 april 2019 @ 21:49
Dank jullie voor de reacties!
@BobbyMcGee Ja, dit is dus letterlijk een bloedbad. ;) deze foto je trouwens gemaakt nadat de placenta geboren was, dat zorgt wel voor extra bloed. Daarvoor viel het echt heel erg mee!
Stippelrientjezaterdag 27 april 2019 @ 00:37
Ah... gemist!
Crumpettezaterdag 27 april 2019 @ 09:07
Mari O+ wat een mooie ervaring!
Lemijnzaterdag 27 april 2019 @ 14:45
Ik had je verhaal gisteren op mijn werk tussendoor gelezen Mariposas, maar nog geen tijd gehad om te reageren. Wat tof dat het zo kon, in bad blijven omdat je dat graag wou en gelijk daarna een rustig kind op je borst! O+ .
mignonnezaterdag 27 april 2019 @ 18:15
Oh kak Mari ik heb het gemist maar was wel heel benieuwd ;(
Vickyzaterdag 27 april 2019 @ 18:26
quote:
0s.gif Op zaterdag 27 april 2019 18:15 schreef mignonne het volgende:
Oh kak Mari ik heb het gemist maar was wel heel benieuwd ;(
ik ook
elamanilozaterdag 27 april 2019 @ 18:29
Ik miste hem ook jammergenoeg!
Vivzaterdag 27 april 2019 @ 21:14
Het heeft er ook maar heel kort op gestaan (hier ook gemist, ik zit vooral 's avonds laat op Fok).
Sisuzaterdag 27 april 2019 @ 22:30
Bwuh.. @Mariposas
herkansing! Herkansing! Ik heb het ook gemist en was zo benieuwd.
Maar uit de reacties te lezen was het mooi O+
Cevichevrijdag 17 mei 2019 @ 17:33
Ik heb mijn verhaal ook opgeschreven. Ik heb geprobeerd het niet al te lang te maken.
SPOILER
Ik word om 5 uur 's ochtends als ineens m'n vliezen breken. Ik roep meteen m'n vriend wakker en probeer zoveel mogelijk op te vangen in een bekertje dat ik om deze reden naast het bed heb gezet. Een uur daarvoor ben ik nog gaan plassen, geen krampen, geen harde buiken, niks. Hooguit wat vage klachten zoals brandend maagzuur. Ik ben ook best verbaasd over dit plotselinge begin ondanks dat het 1 dag voor mijn UD is.
Omdat de baby niet volledig is ingedaald bellen we meteen de vk en moet ik gaan liggen. In het half uur daarna voel ik ongeveer 3 weeën. Het lijkt dus begonnen te zijn. Als de vk er is en een wee ziet, zegt ze dat het geen echte wee is maar meer kramp. Ze gaat weer (baby is nu ingedaald en ik mag weer lopen) en we moeten bellen als de weeën elke 3-4 minuten komen en 1-1,5 minuut aanhouden.
Ik weet dat het nog een hele tijd kan duren voor onze baby geboren wordt dus ik ben eigenlijk wel blij dat ze gaat. Het is nu een uur of 6.
Vriend en ik kunnen nu niet meer slapen en kijken wat tv.
In de uren daarna komen er steeds meer weeën, elke 5 minuten, bijna een minuut lang. Ik probeer zittend en liggend de weeën op te vangen. Het lukt goed, al had ik van tevoren toch echt bedacht alles verticaal te gaan doen en dus niet liggend. Het voelde gewoon erg comfortabel om toch te gaan liggen.
Rond een uur of 10 ben ik toch erg moe geworden en ik vind dit een mooi moment om nog snel een dutje te doen.
Een uur later word ik weer wakker. Er komen nog 3 zwakke weeën en dan... Niks meer. Ineens niets meer. Van Google worden we niet wijzer, het past niet bij voorweeën, niet bij harde buiken, maar de vk lijkt toch gelijk te hebben gehad dat het geen echte weeën waren. Voor de zekerheid ga ik niet meer liggen maar blijf ik verticaal.
Tegen 3 uur beginnen er weer wat krampen te komen. Om 5 uur weet ik wel zeker dat het weeën zijn, het wordt steeds lastiger ze op te vangen, ze komen nu om de 4 minuten en duren bijna een minuut. Tegen 6 uur komen ze elke 3 minuten en duren ze 1-1,5 minuut. We besluiten de vk te bellen als het ook echt een uur aanhoudt.
Zo gezegd, zo gedaan, tegen 7 uur gebeld, tegen acht uur is ze er. Ze kijkt naar me om m'n weeën te beoordelen, maar ik kan daar helemaal niet tegen en vlucht naar de keuken. Het is echt lastig de weeën op te vangen, het doet zeer, ik kan geen houding meer vinden en los het maar op door de weeën zo'n beetje weg te roepen. Ze hoort me in de keuken en instrueert mij om ze weg te puffen. Het helpt enorm, ik ben blij dat ik weer wat handvatten heb. De vk stelt voor om de ontsluiting te controleren. Daar zit ik helemaal niet op te wachten eigenlijk, maar ik wil wel zeker weten of dit nou het echte werk is of nog steeds voorweeën ofzo. Ik ga maar akkoord. Na een wee of 5 kan ze haar onderzoek doen. 3 cm, baarmoedermond is week en verstreken, dus het is een goed begin maar het kan nog steeds dat het niet door gaat zetten. Ik ben allang blij dat het 'echt' is en dat ik de eerste centimeters al voorbij ben. Ik heb gelezen dat de ontsluiting gemiddeld een cm per uur vordert, en omdat dit mijn eerste bevalling is verwacht ik nog wel een uur of 10 bezig te zijn. Ik ben niet echt teleurgesteld, want ik weet dat het meestal langer duurt bij een eerste, maar ik vraag me wel af hoe ik al die weeën op moet gaan vangen want het lukt nu al nauwelijks meer en het wordt natuurlijk alleen maar heftiger.
De vk heeft wel door dat ik nerveus van haar wordt omdat ze steeds naar me kijkt. Ze denkt daarom dat ze beter kan gaan en daar ben ik het wel mee eens. Ik kan moeilijk de hele bevalling in de keuken blijven staan. Het is nu 21 uur en we spreken af dat ze 23 uur terugkomt en dan het bevalbad meeneemt.
Haar tip is om lekker onder de douche te gaan staan/zitten. Ik weet het verder ook niet meer, het puffen helpt wel maar ik raak ook steeds een beetje in paniek waardoor het me niet goed lukt om goed te puffen.
Ze gaat weg, ik ga onder de douche en ik vraag m'n vriend me even op weg te helpen door mee te puffen. Eenmaal bezig durf ik het niet aan om het alleen te doen. Het blijft lastig om de weeën goed weg te puffen, ik ben steeds toch bang voor het hoogtepunt van de wee en ik ben bang in paniek te raken. Ondanks dat gaat het eigenlijk heel goed, onder de douche brengt enorme verlichting, de meeste weeën zijn zo echt goed op te vangen (maar m'n vriend mag toch niet weg). Het wordt wel steeds lastiger. Op de een of andere manier val ik zo'n beetje in slaap tussen wat weeën door. M'n vriend roept me wakker (die dacht dat ik flauwviel ofzo). Heel apart, om zo in trance te raken ondanks de pijn en emoties. De weeën worden erg heftig en dan raak ik toch steeds in paniek. Na 1,5 uur onder de douche gaat het niet meer. Het helpt niet meer voldoende, ik kan geen comfortabele houding meer vinden en ik merk dat de kruk waar ik op zit begint te schuiven. Ik ben bang te vallen dus ik weet dat ik echt onder de douche vandaan moet, maar ik durf niet goed. De weeën zullen buiten de douche nog heftiger zijn en ik trek het nu al niet meer. Ik vraag m'n vriend me af te drogen (erg lastig, want er komen een paar weeën tussendoor die ik uit wanhoop toch nog probeer weg te douchen maar daardoor word ik steeds weer nat). Ik zeg m'n vriend de vk te bellen. Het is 3 minuten voor 11 's avonds
en ze zou er 11 uur zijn. Interesseert me niet, ze moet me helpen en ik moet weten wanneer ze er in vredesnaam zal zijn want de weeën zijn echt verschrikkelijk.
Ze blijkt letterlijk 3 minuten verwijderd van ons huis. Op dat moment krijg ik een wee die zo heftig is dat ik me schreeuwend en gillend op bed stort. Ik weet het gewoon niet meer. Ik kan alleen maar schreeuwen en gillen en ik hoor haar over de telefoon wel zeggen dat ik het weg moet proberen te puffen maar het gaat niet. M'n vriend roept dat ze de straat inrijdt. Ze komt naar boven terwijl ik blijf schreeuwen. Door al dat douchen is het al een aantal uur geleden dat ik heb geplast. Ik probeer zelfs ter plekke te plassen. Ik schreeuw dat ik naar de wc moet, dat ik moet plassen, moet poepen, iets. Als het maar helpt. Ik kan nauwelijks uit m'n ogen kijken. Ik lees hier wel eens over poepdrang wat dan eigenlijk persweeën zijn, maar zoveel ontsluiting kan ik nog niet hebben. De vk besluit dat ik naar beneden moet komen, wat met veel hulp van vriend nog lukt. Ze blijft roepen dat ik niet mag persen, maar moet blijven puffen, maar ik kan niet tegenhouden. Ze probeert nog een bevalbad op te zetten, roept dat m'n vriend vast kruiken klaar moet zetten voor de baby terwijl ik op de wc persweeën probeer weg te puffen (lukt natuurlijk helemaal niet). Blijkbaar heeft die 2 uur onder de douche voor 7 cm ontsluiting gezorgd. Ik word naar de bank geleid en moet gaan persen. Ik schreeuw nog steeds maar voel me zoveel rustiger, er is gewoon rust tussen de persweeën door, door het persen voel ik de weeën veel minder, echt een verademing. Na 2 uur persen wordt dan eindelijk rond 2 uur 's ochtends onze zoon geboren en hij is echt prachtig. Op de UD, op moederdag. Hoe bijzonder O+
elamanilovrijdag 17 mei 2019 @ 17:41
O+ O+ wat een bijzondere ervaring! Intens, maar krachtig. Het klinkt als een mooie natuurlijke bevalling. Jammer dat niemand je dat ter plekje kom vertellen ;) want alles klinkt precies goed zoals het ging! :

Maar het klinkt ook alsof je er zelf per ongeluk onzeker over was soms en of je vk je ook net niet helemaal goed kon aanmoedigen?!
Mariposasvrijdag 17 mei 2019 @ 17:58
Het klinkt als een mooie maar intense bevalling ceviche! Twee uur persen is behoorlijk lang, dat moet pittig zijn geweest! Het verbaast me sowieso dat je niet bent ingestuurd gezien de duur van je persfase, maar wel fijn dat dit niet is gebeurd!

Is dat bad nog opgezet? :D
Cevichevrijdag 17 mei 2019 @ 18:17
quote:
0s.gif Op vrijdag 17 mei 2019 17:58 schreef Mariposas het volgende:
Het klinkt als een mooie maar intense bevalling ceviche! Twee uur persen is behoorlijk lang, dat moet pittig zijn geweest! Het verbaast me sowieso dat je niet bent ingestuurd gezien de duur van je persfase, maar wel fijn dat dit niet is gebeurd!

Is dat bad nog opgezet? :D
Viel wel mee, het voelde als een kwartier :@ :') ik dacht van tevoren dat dat het zwaarste en pijnlijkste zou zijn maar het was meer een oase van rust waar m'n lijf zelf een hoop deed. Maar het schoot niet echt op, nee. De vk zei dat ze me naar het ziekenhuis zou sturen als het niet gauw zou opschieten en toen was hij er snel uit (emotionele chantage :( :+). Ik heb haar later nog gevraagd of ze het meende of dat ze het alleen zei om mij te motiveren, maar ze had me echt ingestuurd. :@ overigens mochten we 3 uur later alsnog naar het ziekenhuis omdat de baby niet op temperatuur kwam en te licht was en fladderde. Dat was niet zo tof maar alles was gelukkig goed.

Het bad zelf is nog wel opgeblazen maar niet meer gevuld. Ik hoorde haar nog wel zeggen dat ze de verkeerde Hoes bij zich had dus ik vraag me af of het anders wel door was gegaan.
Cevichevrijdag 17 mei 2019 @ 18:28
quote:
1s.gif Op vrijdag 17 mei 2019 17:41 schreef elamanilo het volgende:
O+ O+ wat een bijzondere ervaring! Intens, maar krachtig. Het klinkt als een mooie natuurlijke bevalling. Jammer dat niemand je dat ter plekje kom vertellen ;) want alles klinkt precies goed zoals het ging! :

Maar het klinkt ook alsof je er zelf per ongeluk onzeker over was soms en of je vk je ook net niet helemaal goed kon aanmoedigen?!
De vk was niet mijn eigen vk maar een waarnemer. En ik ben heel blij hoe mijn bevalling is verlopen maar ik geloof niet dat wij verder een klik hebben. Ik heb geen verstand van bevallen dus in zekere zin was ik er wel onzeker over, en ik had haar een paar keer gezien maar niet genoeg om een band op te bouwen. Ik vraag me weleens af of dat beter zou zijn gegaan met m'n eigen vk maar dan was m'n hele bevalling misschien anders verlopen en dat zou ik ook niet willen.
elamanilovrijdag 17 mei 2019 @ 19:34
quote:
0s.gif Op vrijdag 17 mei 2019 18:28 schreef Ceviche het volgende:

[..]

De vk was niet mijn eigen vk maar een waarnemer. En ik ben heel blij hoe mijn bevalling is verlopen maar ik geloof niet dat wij verder een klik hebben. Ik heb geen verstand van bevallen dus in zekere zin was ik er wel onzeker over, en ik had haar een paar keer gezien maar niet genoeg om een band op te bouwen. Ik vraag me weleens af of dat beter zou zijn gegaan met m'n eigen vk maar dan was m'n hele bevalling misschien anders verlopen en dat zou ik ook niet willen.
Je bevalling is precies verlopen hoe ie had moeten verlopen ;) In mijn ogen prachtig! Dat heb je goed geflikt hoor vrouw! O+
Sisuvrijdag 17 mei 2019 @ 20:46
Ceviche, wat ben je sterk geweest!
Vond het heel fijn om je verhaal te lezen, maar wat betekent het wanneer een baby fladdert? Nooit van gehoord.
gewoonmezelf87vrijdag 17 mei 2019 @ 21:22
quote:
1s.gif Op vrijdag 17 mei 2019 20:46 schreef Sisu het volgende:
Ceviche, wat ben je sterk geweest!
Vond het heel fijn om je verhaal te lezen, maar wat betekent het wanneer een baby fladdert? Nooit van gehoord.
Wapperen met de armpjes/handjes
Flavvrijdag 17 mei 2019 @ 22:42
Klinkt als een intense maar mooie bevalling Ceviche O+
Top gedaan!

Hierbij mijn bevallingsverhaal.
Ik probeerde het zo beknopt mogelijk te schrijven maar dat is niet gelukt :P
Daarom heb ik het in 2 delen verdeeld haha.

Aanloop naar de bevalling.
SPOILER
6 april:
Ik word verrast door moeder en tante met een high tea.
We hebben het ontzettend naar onze zin en ik was echt verrast!
'savonds merk ik op dat ik de baby al vrijwel de hele dag niet tot amper voel bewegen.
Ik ga 1 uur op mijn linkerzij liggen en let heel geconcentreerd op de bewegingen maar ze blijven vlak.
Om 7 uur savonds bel ik toch maar de verloskundige om mede te delen dat ik minder leven voel.
Ze is er met 10 minuten want was toevalling in de buurt.
Ze voelt aan mijn buik en luistert naar het hartje, klinkt allemaal goed voor zover zij dit kan beoordelen en stuurt ons door naar het ziekenhuis voor een ctg.
Eenmaal aan de ctg krijg ik regelmatige harde buiken die vervelend maar niet pijnlijk zijn.
In het ziekenhuis denken ze dat het wel eens begonnen kan zijn, maar daar ging ik niet vanuit.
De ctg zag er goed uit en er wordt nog een echo gemaakt.
UIt de echo blijkt dat er verminderd vruchtwater is en dat kan verklaren waarom de baby zich wat rustiger houdt, hij heeft het niet meer fijn.
Ze willen inwendig onderzoek doen om te kijken of mijn vliezen gescheurd zijn en dat het verminderd vruchtwater kan verklaren.
Dit is niet het geval.
Ik word naar huis gestuurd en moet de volgende dag terug komen voor een ctg en echo.
Eenmaal in de auto zijn alle harde buiken als sneeuw voor de zon verdwenen.

7 april:
We melden ons weer in het ziekenhuis voor de ctg en echo.
Weer zijn er harde buiken maar zonder regelmaat en niet pijnlijk, eenmaal van de ctg af zijn ze weer weg. (hij doet het erom :P)
Uit de echo blijkt dat er inderdaad verminderd vruchtwater is maar niks om ons zorgen over te maken.
Mocht ik bij 40+4 nog niet bevallen zijn dan moet ik weer een afspraak maken voor ctg en echo.

23 april:
Vandaag ben ik 40+4 en nog niet bevallen dus de afspraak bij de gynaecoloog.
Ctg is goed en vertoont weer harde buiken.
Tijdens het maken van de echo heeft de gynaecologe het lastig met het vinden van de pockets met vruchtwater. Ik merk dat ik hier toch wel zenuwachtig van word.
Ze vraagt of er al inwendig onderzoek is geweest door de verloskundige.
Dit is nog niet gebeurt en ze doet onderzoek.
De baarmoedermond is 50% verweekt en al iets korter geworden, er is dus wel al iets aan de gang. Ze probeert een beetje te strippen maar dit is niet echt mogelijk maar probeert het toch.
Ze geeft aan dat ik de verloskundige nog kan vragen om op korte termijn te strippen.
De gynaecologe uit haar zorgen omtrent het vruchtwater en geeft een deadline.
Aanstaande vrijdag 26 april wordt de inleiding gepland...
Ik barst in tranen uit want ik zie mijn hele bevalling op een ziekenhuis aan de aparatuur plaatsvinden. (nergens op gebaseerd natuurlijk)
Ze geeft aan om een uitgebreid bevalplan voor het ziekenhuis te schrijven en ook mijn angsten aan te geven.

Dezelfde middag komt de verloskundige langs om te strippen, helaas nog altijd niet mogelijk.

25 april:
Vandaag de afspraak bij de verloskundige.
We bespreken de inleiding en ze geeft me goede tips voor het bevalplan. (tijd tussen breken vliezen en infuus, douchen etc.)
Ze probeert te strippen en dit lukt!
Ik heb nu ongeveer 2cm ontsluiting en de baarmoedermond is niet veranderd ten opzichte van dinsdag.
Ik besluit vandaag extra met de hond te gaan lopen en de Hellofresh gerechten die nog liggen te wachten alvast te maken en in te vriezen.
Alles om maar te kunnen bewegen!
Savonds rond 2 uur word ik wakker en ervaar ik wat krampen die een beetje pijnlijk zijn en om de 5 minuten komen.
Ik besluit om onder de douche te gaan want misschien is het wel begonnen.
Eenmaal onder de douche neemt de activiteit af en ik ga teleurgesteld terug naar bed.

26 april:
De dag van de deadline.
Om 5 uur moet ik naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat we ons moeten melden.
Ik besluit het hele huis van voor tot achter te poetsen, wc, badkamer, beddengoed alles!
Want we gaan vanavond naar het ziekenhuis en komen met een baby naar huis.
Ik verlies de hele dag door bloederig slijm maar weet dat dit niks hoeft te betekenen.
Ook de harde buiken die ik ervaar zijn pijnlijker dan de voorgaande keren.
Vriendlief en ik hebben beide het idee dat de inleiding gewoon 1 dag te vroeg is gepland.
Ik bel om 5 uur voor de inleiding en ze willen me al om half 7 hebben, ja hallo dat red ik niet!
Ik weet het te kunnen rekken tot half 8, elke minuut is mooi meegenomen.
Helaas is het zover en maken we ons klaar om naar het ziekenhuis te gaan, bepakt en bezakt met alle spullen en een hoop snoepgoed (haha)
We brengen V naar opa en oma en ik moet mn tranen bedwingen, hij wordt grote broer!
Aangekomen in het ziekenhuis krijgen we een rondleiding en word ik aan de ctg gelegd.
De harde buiken zijn nog steeds aanwezig en ze worden vervelender.
Er komt een verloskundige + coassistent ( ja zo een die adviezen geeft :{ ) om me te controleren.
Aan de ctg te zien denkt ze dat er iets aan het gebeuren is en ze doet inwendig onderzoek.
Nog altijd 2 cm, maar de maakte er even vlug 3 cm van.
Aan de rode blosjes op mn wangen kan ze zien dat mijn kichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling.
Ze stuurt ons naar huis met de mededeling dat als er vannacht niks gebeurd we ons smorgens om half 7 moeten melden voor het breken van de vliezen.
We geloven onze oren niet en zijn dolblij dat we toch nog even uitstel krijgen en hopen dat mijn lichaam het oppakt na de strippoging.

Even later wordt ik gebeld door mijn eigen verloskundige met de vraag of ik mee wil doen aan een proef.
Je mag dan onder begeleiding van je eigen verloskundige de vliezen laten breken in het ziekenhuis en daar krijg je 4 uur de tijd om de weeen op gang te laten komen.
Ook mag ik dan gebruik maken van het bevalbad.
Dit geeft zoveel rust dat ik gelijk instem.
De Bevalling
SPOILER
Eenmaal thuis van het ziekenhuis plof ik neer op de bank.
De krampen die ik al de hele dag heb zijn best vervelend.
Tegen half 11 gaan we naar bed maar ik kan de slaap niet vatten.
De krampen lijken met regelmaat te komen en ik begin weer te timen, om de 5 minuten 1 minuut kramp. Zou dit het dan zijn?
Ik time zo een uur en merk dat ik niet meer lekker kan liggen, ik besluit beneden op de bank te gaan liggen (deze ligt zo lekker zacht)
Als ook dit niet meer lekker ligt besluit ik onder de douche te gaan, het is nu half 2.
Ik neem mn telefoon mee onder de douche zodat ik kan blijven timen (gelukkig waterdicht!)
Om de 5 a 6 minuten gedurende 1 minuut, maar soms zit er ook langer tussen dus ik begin weer te twijfelen of het begonnen is.
De krampen worden vervelender en ik begin te denken dat ik liever de rugweeen van de vorige keer heb dan de buikweeen die ik nu voel.
Ik ga onder de douche vandaan en waarschuw vriend dat hij wakker moet worden want misschien dat hij zo de verloskundige moet bellen, het is nu half 4.
Ik ga weer terug onder de douche en de krampen worden nu toch wel heel vervelend, het water moet bloedheet om het een beetje dragelijk te houden.
10minuten nadat ik vriend wakker maakte komen de krampen opeens om de 2 minuten gedurende 1 minuut. Ik app hem dat hij even moet komen want ik denk dat hij kan bellen.
Hij komt bij me staan en vraagt wat ik wil dat hij doet, 'Ja bellen!"
Ik merk dat hij een beter zenuwachtig wordt dus ik roep nog maar eens dat hij moet bellen.
Hij belt met de verloskundige en die vraagt of ze moet komen, 'ja duh!'
Binnen 15 minuten is ze er en ze merkt meteen dat dit wel eens het echte werk kon zijn.
Ik vraag of ze het bevalbad vol willen laten lopen zodat ik daar in kan.
Helaas moet ik dan onder de douche vandaan want we kunnen niet op 2 plekken tegelijk warm water gebruiken.
Ik kom met moeite onder de douche vandaan en droog me snel af en trek een bovenstukje aan.
Al hangend over de box vang ik de weeen op als de verloskundige vraagt of ik wil dat ze de ontsluiting controleerd. (vorige bevalling zat ik direct op 8cm)
Ik neem plaats op de bank en de constateerd 5cm, het gaat beginnen.
Het vullen van het bad lijkt een eeuwigheid te duren maar het duurde in werkelijkheid maar 20 minuten. Als hij half vol is neem ik al plaats want staand opvangen is niet prettig.
Het water verlicht meteen en vriendlief gaat met bekertjes water over mn rug.
De krampen worden nu zo gemeen dat ik moeite heb met wegpuffen, daardoor merk ik dat ik verkramp en dat wil ik juist niet.
Ik probeer me daar bewust van te worden en probeer gekke bekken te trekken zodat het iets onspant daar beneden.
Als de weeen echt zo pijnlijk worden duw ik voorzichtig mee.
Ik geef dit ook aan bij de verloskundige en ze zegt dat dat niet erg is. Ze controleer nogmaals de ontsluiting en die is nu volledig dus ze breekt de vliezen.
Na een aantal keer meeduwen wordt er naar het hartje geluisterd, net zoals bij broer herstelt deze slecht na een wee. Verdorie, de vorige keer werd het ook nog spannend op het eind door de hartslag en moest de ambulance er aan te pas komen.
De verloskundige vraagt of ik een andere houding aan wil nemen zodat ze mee kan kijken wat er gebeurd als ik pers.
Vriendlief hangt met zn armen over de bandrand en ik haak mijn armen erin en begin te persen.
Er gebeurd niks, ze ziet wel dat het persen iets doet maar de baby zakt niet.
Gezien zijn hartslag wordt de baarkruk aangeboden en ik zeg meteen ja.
Het uit bad komen is verschrikkelijk en ik 'sprint' naar de baarkruk.
Bij de eerste wee voel ik hem zakken.
Ik merk dat ik in paniek raak en pers met mijn stem, shit dit had ik toch geoefend?
De verloskundige praat me weer bij zinnen en bij de volgende wee staat het hoofdje.
Ze vraagt of ik hem aan wil pakken maar ik durf niet.
Maar op het moment dat hij geboren wordt pak ik hem automatisch aan, wauw wat een gevoel!
Hij is er eindelijk! (06:25)
Ik kijk hem aan en hij lijkt sprekend op zijn broer O+
We zijn nu met zijn 4en O+


[ Bericht 0% gewijzigd door Flav op 17-05-2019 22:52:24 ]
Phaidravrijdag 17 mei 2019 @ 22:53
quote:
Het is 3 minuten voor 11 's avonds
en ze zou er 11 uur zijn. Interesseert me niet, ze moet me helpen en ik moet weten wanneer ze er in vredesnaam zal zijn want de weeën zijn echt verschrikkelijk.
Dit herken ik zó van mijn eerste bevalling. Vk had gezegd dat ze om 15 uur langs zou komen. Vlak voor 15 uur braken mijn vliezen en namen de weeën in hevigheid meteen enorm toe. Ik kon ze niet goed opvangen (ik werd even overvallen, angstig ook, want het ging nu echt echt gebeuren, no way back :% 8)7 ) en vervolgens was de vk 10 min te laat. De langste 10 min van de bevalling! Heb mijn vriend toen ook geïnstrueerd om NU nog eens te bellen :D.

Mooi verhaal Ceviche, wat fijn dat je er zo op terug kan kijken O+.
Phaidravrijdag 17 mei 2019 @ 22:59
Flav, ook al zo’n krachtig verhaal O+. En wat een fijne begeleiding heb je gehad!
Cevichevrijdag 17 mei 2019 @ 23:41
quote:
1s.gif Op vrijdag 17 mei 2019 20:46 schreef Sisu het volgende:
Ceviche, wat ben je sterk geweest!
Vond het heel fijn om je verhaal te lezen, maar wat betekent het wanneer een baby fladdert? Nooit van gehoord.
Dan wappert hij met z'n handen/armen wat onder andere kan wijzen op een te lage suikerspiegel.
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 00:04
Flav, fijn dat het zo is gelopen. Die angst voor een inleiding snap ik wel, lijkt me heel stressvol als dat 'boven je hoofd hangt'.
De laatste 5 cm zijn dan nog snel gegaan, of niet? Klinkt als een mooie bevalling O+
elamanilozaterdag 18 mei 2019 @ 05:51
Flav O+ Wat was je sterk en wat mooi dat je uiteindelijk toch thuis kon bevallen zoals je graag hoopte! :*
Flavzaterdag 18 mei 2019 @ 09:56
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 00:04 schreef Ceviche het volgende:
Flav, fijn dat het zo is gelopen. Die angst voor een inleiding snap ik wel, lijkt me heel stressvol als dat 'boven je hoofd hangt'.
De laatste 5 cm zijn dan nog snel gegaan, of niet? Klinkt als een mooie bevalling O+
Ja heel snel daarom vond ik het ook zo heftig.
In het verslag staat dat ze om 04:53 5cm constateerde en om 6 uur volledige ontsluiting.

Ik heb deze bevalling veel bewuster meegemaakt en denk dat ik het daarom zo heftig vond.
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 10:02
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 09:56 schreef Flav het volgende:

[..]

Ja heel snel daarom vond ik het ook zo heftig.
In het verslag staat dat ze om 04:53 5cm constateerde en om 6 uur volledige ontsluiting.

Ik heb deze bevalling veel bewuster meegemaakt en denk dat ik het daarom zo heftig vond.
Dat kan ik me voorstellen, ik heb de mijne niet als heftig ervaren en herinner me vooral een soort waas, een soort bubbel met maar 3 echt pijnlijke momenten en verder relaxtheid, maar zo is het natuurlijk niet gegaan :D Na een uur persen had ik pas door dat de halve kamer was verbouwd voor het bevalbad bijvoorbeeld. Maar was je vorige nou ook zo snel? Of ben ik nou in de war :@
Flavzaterdag 18 mei 2019 @ 12:11
@Ceviche
Klopt, vorige keer in 6 uur bevallen en bij eerste controle 8cm en 2 uur later volledig.
Toen zat ik dus in een waas en kan ik me de pijn amper herinneren.
Nu was ik zo helder en heb ik alles bewust meegemaakt en dus ook de pijn als heftiger ervaren.
Deze bevalling duurde een krappe 3 uur en ik ging dus van 5cm naar volledig in 1 uur..
Verklaard wel de heftigheid.
Ik had zelf het idee dat ik het volledig verkloot heb maar de verloskundige en kraamhulp vonden het een mooie en pure bevalling O+
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 15:42
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 12:11 schreef Flav het volgende:
@:Ceviche
Klopt, vorige keer in 6 uur bevallen en bij eerste controle 8cm en 2 uur later volledig.
Toen zat ik dus in een waas en kan ik me de pijn amper herinneren.
Nu was ik zo helder en heb ik alles bewust meegemaakt en dus ook de pijn als heftiger ervaren.
Deze bevalling duurde een krappe 3 uur en ik ging dus van 5cm naar volledig in 1 uur..
Verklaard wel de heftigheid.
Ik had zelf het idee dat ik het volledig verkloot heb maar de verloskundige en kraamhulp vonden het een mooie en pure bevalling O+
Nee joh wat zeg je nou :o je kan echt niet binnen zo'n korte tijd zo'n mooierd baren en dat falen noemen :{w
Ik zou juist eerder zeggen dat je het juist heel goed hebt gedaan, want er was veel progressie :)
Wel jammer dat je het als zo heftig hebt ervaren. Misschien kun je dat nog een keer met je vk bespreken, ik vond dat wel fijn om te doen (ik heb wel met een andere vk gepraat, want die heeft toch weer een andere kijk op dingen).
pinquitzaterdag 18 mei 2019 @ 16:37
Volledig verkloot? :o hoe dan? Je hebt je zoon gebaard O+
pinquitzaterdag 18 mei 2019 @ 16:42
Hij staat nu nog relatief vers in m'n hoofd dus komtie!

SPOILER
14 mei 2019
39wk2dg

Uurtje of 2 snachts word ik wakker met wat gerommel, same as every night eigenlijk. Ik pak m'n telefoon en zie een aantal appjes van de vorige avond van m'n lief (die ik vanaf nu even Matthijs ga noemen, want zo heet ie :+ ) die inmiddels diep in slaap naast me ligt.
In de appjes staat dat hij het badbevallingspakket ging checken en erachter kwam dat er onderdelen ontbraken. Er zitten geen kraankoppelstukjes bij. Ik snap er niks van, en baal als een stekker. Wat als de bevalling nu begint? Ik stuur wat nutteloze appjes terug, en maak mezelf zenuwachtig.
Dan maak ik 'm toch maar wakker om te vragen hoe we dit nou gaan oplossen :'D Hij murmelt iets over bouwmarkt morgenmiddag.
Ik voel inmiddels het gerommel overgaan in af en toe een kramp.
"Kan je geen oplossing bedenken want ik denk dat de bevalling begint". Matthijs schrikt een beetje en gaat 't bed uit, op zoek naar oplossingen xD

Inmiddels kan ik wat wegpuffen en begint de adrenaline te stromen. Mn benen trillen, ik kan het niet tegenhouden! Matthijs aait over m'n rug, zodat ik me wat rustiger kan gaan voelen. Gelukkig helpt het.
Ik besluit de weeën te gaan timen. Mn weeëntimerapp zegt dat ik daar om half 4 mee begon ;) In het begin zijn ze nog supergoed te doen. Mijn belinstructie zegt dat ik moet bellen als ik een uur weeën heb die minstens een minuut duren en om de vijf minuten komen. Zo begon het eigenlijk, maar ineens komen ze elke 3 minuten en duren ze nog maar 40sec. Even een belletje gedaan naar de vlk, en die zei dat het echt pas wat wordt als de weeën langer dan een minuut duren. Daarnaast kon ik nog lachen door de telefoon, dus ze gaat nog even slapen.

Top! Ik ga even douchen en Matthijs begint het bad op te zetten. Douche is verschrikkelijk, net als de vorige keren. Ik kan er niks mee, dus ik ga er weer onder uit. Ondertussen hoor ik me toch een kabaal uit de slaapkamer komen :'D dat bad opblazen maakt echt een immense herrie, dus ik blijf nog wel even in de badkamer. Ik kan al het geluid om me heen suuuperslecht verdragen, en doe af en toe echt heksig tegen Matthijs.
Eindelijk is het bad gevuld met lucht, ik ga weer in de slaapkamer zitten en het bad wordt gevuld met water (er was dus een oplossing! Iets met douchekraan en heel veel ducttape :') ). Duurt me allemaal veeeeel te lang. De weeën worden goed krachtig nu, ik heb hier niet echt een idee van de tijd verder. Ik vang ze op door te hurken en te wiegen en te dansen met mijn heupen, en mezelf te vertellen dat ik het niet moet tegenwerken maar dat het open moet, en dat ik moet ontspannen. Dit werkt echt verrassend goed.
Als ik eenmaal in het bad kan ontspan ik zo goed! Wat is dit fijn! De pijn is uiteraard nog steeds des duivels, maar het lijkt wat gebufferd te worden en ik kan mezelf perfect bewegen, en de lichte tegendruk is ook superfijn.

Als de sterke weeën een uur lang om de 5 minuten komen belt Matthijs de vlk. Ze is er rond 7u.
Ze gaat op het bed zitten en vraagt hoe het gaat. En ze blijft lekker zitten. Schrijft af en toe wat op, zegt een aantal keer dat ik het echt zo goed doe, drinkt af en toe een slok water en dat was 'm ;)
Matthijs laat me verder ook lekker m'n ding doen, hij kan me verder ook niet helpen, want aanraking haalt me uit mijn bubbel en die bubbel heb ik keihard nodig.
Ik blijf de weeën op dezelfde manier opvangen als ik al deed, al wordt het wel steeds moeilijker. Ik doe nog wat rare pufpogingen, maar dat kan ik gewoon echt niet :') Die scherpe scherpe pijn aan de onderkant van mijn baarmoeder in het toppunt van de wee, ohh wat doet dat toch veel pijn. Dat was ik echt even vergeten.
De vlk merkt op dat ik er echt bijna ben.
Ineens voel ik dat ik een beetje ga persen. Ook maak ik steeds meer en harder geluid tijdens de weeën. Het doet pijn, en de vlk zegt dat het soms helpt voor de pijn om gewoon mee te persen.
Ik vind dat eng, want het zijn krachten waar ik nauwelijks controle over heb, en ben bang iets stuk te persen. Vlk verzekert me dat ik niks kan stukpersen, dus ik laat mijn lichaam gaan.
Dan barst het natuurgeweld los :P
Oerkreten die ik niet kan stoppen, persweeën die hun ding doen, ik zit op mijn hurken en pers onder luid gegrom en geschreeuw het hoofdje van mijn dochter naar beneden.
Dan een *pats*, ik schrik me rot! De vliezen vertelt de vlk :D vervolgens wil ze toch dat ik even ga zuchten, omdat het zo hard gaat.
Ik zucht en zucht en zucht tot ik niet meer kan (en auw dat doet zeer want hoofdje staat) en pers dan door. Eerst haar hoofdje, en dan is het weer even wachten op de volgende wee. Man wat ben ik moe ineens! Ik pers nog een keer, maar ons meisje wil nog even niet, en kijkt wat rond onder water. Dan nog 1 perswee en daar is ze O+ O+ om 2 minuten voor half 9 is Nora geboren.
Pfff daar is ze, eindelijk eindelijk. Wat een werk, wat ben ik blij dat het erop zit. Wat ben ik blij met dit meisje in mijn armen O+
Mijn moeder komt binnen met Max en Alex en we kijken met z'n allen naar ons verse prul.
Ze kruipt met alle kracht omhoog op zoek naar mijn tepels :D helaas is de navelstreng veel te kort om er goed te komen :') (echt maar 30cm ofzo). Die wordt dus iets rapper geknipt dan ik had gewild, maar ik wil liever Nora goed kunnen vasthouden en bekijken.

Wat een geweldige bevalling O+ Zo dankbaar dat ik dat nog heb mogen ervaren op deze manier O+

tumblr_prpf4fE11U1vz716q_1280.jpg

tumblr_prpf54Od9G1vz716q_1280.jpg
Happy face :D

tumblr_prpf3vTOyT1vz716q_1280.jpg
Kapotmoe op bed, excuse my nipple.

tumblr_prpf3j7pGj1vz716q_1280.jpg
Nora 5 dagen oud, naast haar 9mnd striaehuisje O+

O+
Mariposaszaterdag 18 mei 2019 @ 17:03
Flav wat fijn toch dat je gewoon nog lekker thuis hebt kunnen bevallen! Je hebt het super gedaan! En wat mooi dat je zelf je zoon hebt kunnen aanpakken op de baarkruk!

@pinquit wow, ook al zo’n mooie bevalling! O+ En wat een mooie foto’s ook, die ontlading is zo mooi om te zien! Wat fijn dat de vlk je zo oekker je gang liet gaan en je het vertrouwen gaf in je lijf. En een stuk meer ontspannen dan je vorige bevallingen toch? Heerlijk is zo’n bad he, ik ben de nieuwe woordvoerster van badbevallingen geloof ik, ik zou me nu echt niets meer kunnen voorstellen bij ‘op het droge’ bevallen. :D
elamanilozaterdag 18 mei 2019 @ 17:12
Pinq O+ Yes, you did it woman! Wat een plaatjes ook erbij O+ Klinkt als een geweldige ervaring! Thanks for sharing! *;

Mariposas, dat heb ik ook! Het lijkt me ook zo niets om op het droge te bevallen. Ik heb net mn bad opgepompt. Het staat alvast klaar :Y) O+
pinquitzaterdag 18 mei 2019 @ 17:40
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 17:03 schreef Mariposas het volgende:
Flav wat fijn toch dat je gewoon nog lekker thuis hebt kunnen bevallen! Je hebt het super gedaan! En wat mooi dat je zelf je zoon hebt kunnen aanpakken op de baarkruk!

@:pinquit wow, ook al zo’n mooie bevalling! O+ En wat een mooie foto’s ook, die ontlading is zo mooi om te zien! Wat fijn dat de vlk je zo oekker je gang liet gaan en je het vertrouwen gaf in je lijf. En een stuk meer ontspannen dan je vorige bevallingen toch? Heerlijk is zo’n bad he, ik ben de nieuwe woordvoerster van badbevallingen geloof ik, ik zou me nu echt niets meer kunnen voorstellen bij ‘op het droge’ bevallen. :D
Ja, bij mijn vorige bevallingen werd ik zo overvallen door de pijn, ik kon er beide keren helemaal niks mee.
En dat bad O+ ik ga het vanaf nu ook iedereen aanraden :D
En extreem dankbaar voor mijn VLK! Ze heeft zelfs de kraamzorg pas gebeld toen baby er al was, ze vond het niet passen in de bubbel ;) O+
Roomsnoeszaterdag 18 mei 2019 @ 18:29
Wat een mooie verhalen weer <3

Wat een prachtige foto's Pinq. Een evt volgende keer wil ik ook een fotograaf.

*Zucht*
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 19:11
Pinq, wat een mooi verhaal en wat een mooie foto's O+
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 19:13
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 17:40 schreef pinquit het volgende:

[..]

Ja, bij mijn vorige bevallingen werd ik zo overvallen door de pijn, ik kon er beide keren helemaal niks mee.
En dat bad O+ ik ga het vanaf nu ook iedereen aanraden :D
En extreem dankbaar voor mijn VLK! Ze heeft zelfs de kraamzorg pas gebeld toen baby er al was, ze vond het niet passen in de bubbel ;) O+
Ik weet niet meer of ik het al had gepost, maar de kraamzorg mocht hier niet naar binnen van mij dus die heeft 2 uur op de gang staan wachten :') achteraf bleek dat ze heel aardig was, maar ja.
Een fijne vk is zo belangrijk.
Sisuzaterdag 18 mei 2019 @ 19:26
Oh pinq. traantjes bij het lezen. Wat een mooie beleving <3
En die foto's <3.. de term happy face is bijna een understatement. Wat glim je van liefde!
Tink89zaterdag 18 mei 2019 @ 20:11
Wat een mooie verhalen!

En herkenbaar, ik had ook het gevoel dat ik het volledig verkloot had. In het nagesprek met de vk goed over gehad en een plekje gegeven.
elamanilozaterdag 18 mei 2019 @ 20:18
Ohh nee toch dames, zo'n bevalling en geboorte zijn echt zulke krachtige intense gebeurtenissen en inspirerende ervaringen! Als je je daaraan kunt overgeven, dan ben je bijvoorbaat al een supervrouw! Ik geloof echt niet dat je dat zomaar kunt verkloten. Weet je hoe tof jullie lichamen zijn?!

10000000001 hartjes voor alle mooie barende vrouwen hier O+ O+ O+ O+ O+ O+ O+
Nanukezaterdag 18 mei 2019 @ 20:22
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 20:18 schreef elamanilo het volgende:
Ohh nee toch dames, zo'n bevalling en geboorte zijn echt zulke krachtige intense gebeurtenissen en inspirerende ervaringen! Als je je daaraan kunt overgeven, dan ben je bijvoorbaat al een supervrouw! Ik geloof echt niet dat je dat zomaar kunt verkloten. Weet je hoe tof jullie lichamen zijn?!
Ook als je je er niet aan over kan geven ben je een supervrouw.

quote:
10000000001 hartjes voor alle mooie barende vrouwen hier O+ O+ O+ O+ O+ O+ O+
Tink89zaterdag 18 mei 2019 @ 20:25
quote:
0s.gif Op zaterdag 18 mei 2019 20:18 schreef elamanilo het volgende:
Ohh nee toch dames, zo'n bevalling en geboorte zijn echt zulke krachtige intense gebeurtenissen en inspirerende ervaringen! Als je je daaraan kunt overgeven, dan ben je bijvoorbaat al een supervrouw! Ik geloof echt niet dat je dat zomaar kunt verkloten. Weet je hoe tof jullie lichamen zijn?!

10000000001 hartjes voor alle mooie barende vrouwen hier O+ O+ O+ O+ O+ O+ O+
Ik weet dat rationeel gezien wel, maar zo voelde het niet. Ik 'wilde' een inleiding en dus voelde het heel erg alsof het mijn schuld was dat die niet wilde vlotten, alsof ik al niet naar mijn baby geluisterd had toen ze nog niet eens geboren was. Ik heb me echt intens schuldig gevoeld dat ik niet langer kon afwachten omdat mijn lijf zo op was.
Cevichezaterdag 18 mei 2019 @ 20:40
Mijn baby had een blauwe bult op z'n hoofd door het lange persen waardoor hij de eerste dagen hoofdpijn had en misselijk was, en daardoor ook weer een lage bloedsuiker en daardoor weer moeite met het op peil houden van z'n temperatuur :T
En dan denk je: als ik wat meer m'n best had gedaan had hij er veel eerder uit kunnen zijn en waren al deze issues er niet (niet helemaal waar overigens).
Maar ja, het is niet anders, en zo is er altijd wel iets wat je achteraf misschien anders gedaan zou hebben.
minilotzondag 19 mei 2019 @ 02:34
Pinq, wat een fijn verhaal en verrukkelijke foto's! O+ Acuut zin om in bad te bevallen nu en ik ben niet eens zwanger! :D Dank voor het delen!
Cygnezondag 19 mei 2019 @ 11:01
Ooh Pinq wat mooi. O+
BobbyMcGeemaandag 20 mei 2019 @ 09:51
Tranen met tuiten om je bevalverhaal en foto's pinq O+ I blame the hormones.. :')
Die happy-face foto is zo mooi O+
lunapuellamaandag 20 mei 2019 @ 10:10
Wat een mooi verhaal en prachtige foto's pinq. O+
-Mellow-maandag 20 mei 2019 @ 10:47
Oh die foto's en je verhaal pinq O+ Ik word er ook emotioneel van en kan niet wachten tot ik mag. Wat hoop ik ook op zo'n mooie badbevalling.
Flavmaandag 20 mei 2019 @ 12:10
@Ceviche @pinquit @elamanilo
Ik weet natuurlijk dat je niks kunt verkloten aan zon mooie gebeurtenis maar op het moment zelf voelde dat wel zo. Ben geen moment in m’n bubbel kunnen komen omdat het zo snel ging allemaal.
Daardoor baalde ik dat ik het wegzuchten niet onder de knie kreeg (wat vorige keer wel super goed ging) en dat ik perste met m’n keel en stem.

Ik kijk er nu 3 weken later wel veel positiever op terug.
Ik mis mijn mooie zwangere lichaam en het gewoel in mn buik.
Maar als ik dan naar Guus kijk was het het allemaal waard O+
En wie weet is het ons ooit nog gegund.
Cevichemaandag 20 mei 2019 @ 12:34
quote:
0s.gif Op maandag 20 mei 2019 12:10 schreef Flav het volgende:
@:Ceviche @:pinquit @:elamanilo
Ik weet natuurlijk dat je niks kunt verkloten aan zon mooie gebeurtenis maar op het moment zelf voelde dat wel zo. Ben geen moment in m’n bubbel kunnen komen omdat het zo snel ging allemaal.
Daardoor baalde ik dat ik het wegzuchten niet onder de knie kreeg (wat vorige keer wel super goed ging) en dat ik perste met m’n keel en stem.

Ik kijk er nu 3 weken later wel veel positiever op terug.
Ik mis mijn mooie zwangere lichaam en het gewoel in mn buik.
Maar als ik dan naar Guus kijk was het het allemaal waard O+
En wie weet is het ons ooit nog gegund.
Ik ben blij dat je er positiever op terugkijkt!
Ik mis m'n buikbaby ook ;( zo stom want buiten de buik is hij veel leuker.
douche-eendjedinsdag 2 juli 2019 @ 08:44
Waarschuwing vooraf: lang verhaal, niet altijd leuk om te lezen. Het is een pagina of 9 geworden.

SPOILER: Laatste loodjes.
Vanaf week 34:
De controle bij 34 weken is een normale controle, met alle normale metingen. Ik keer meer in mijzelf en zodra ik verlof heb, sluit ik alles af wat met werk te maken heeft. Ik kruip in mijn bubbel, doe wat dingen die nog echt moeten en ben daarna telkens kapot. Ik besluit meer op te letten op mijn rust en activiteitenpatroon, zorg voor voldoende ontspanning. Bij 36.3 (28 mei) controle, ik zie er een beetje tegenop omdat de klik met deze verloskundige niet zo is. Het blijkt een hele fijne controle, ze wordt erg enthousiast van mijn insteek ‘klaar om het kind te krijgen, nog niet klaar met zwanger zijn’. Maar ze ziet wel aan mijn bloeddruk dat het richting bevallen kan gaan, fundushoogte schiet ineens richting 38 weken. Ach, we zien wel hoe het loopt.

30 mei.
Lang hemelvaartsweekend voor de deur. We hebben besloten er een niks moet, alles mag-minivakantie van te maken. Dus vanavond gaan we uit eten bij ons favoriete restaurant. Kom maar op met mijn gamba’s. ‘s nachts is het wat onrustig, veel last van mijn maag en vooral behoefte aan bepaald eten en drinken.

31 mei.
We gaan samen naar het zwembad, de dag na hemelvaart. Lekker ontspannen, relaxen en gewoon gewichtloos ronddobberen met wisselbaden. ‘s avonds ruim ik wat op, bak nog wat brood etc. Maag is blegh en ik plas de hele dag door na het zwemmen, dat is wel fijn. Voel mij letterlijk 10 kilo lichter en een stuk frisser en fitter.

1 juni, 37 weken zwanger.
Een heerlijke chille dag. Ontbeten, douche, snackje en even rusten. Om 10 uur stappen we in de auto en gaan we even bij vouwwagens kijken. We vinden er een die in de stijl is van onze huidige tent (Jan van Gent, de Waard voor de kenners ;) ). Ook rijden we nog even een half uurtje verder naar een woonwinkel, want een van onze eetkamerstoelen is gesneuveld. We vinden nieuwe, zijn op voorraad bij de leverancier dus over een week of 2 komen ze onze kant op. Thuis poedel ik wat in het badje in de tuin, vergeet mijn bovenbenen in te smeren (AUW!) en ga s middags weer even chillen op bed. ‘s avonds kleine BBQ, de oma van K (mijn man) eet bij ons. Vooral veel groente en ik kan intens gelukkig worden van de groene asperges, ingewikkeld in een plakje dunne beenham. Dat in combinatie met het brood wat ik de dag ervoor heb gebakken, heerlijk. Rond half 8 s avonds kak ik helemaal in en merk ik dat oma wat teveel begint te worden, haar houding tegenover dingen voegt ineens niet meer met de mijne. Te negatief, niet zorgeloos. Ik moet een bubbel in en zeg tegen K. dat ik even plat op bed ga. Als snel dommel ik helemaal weg in een heerlijke slaap. K. komt om een uur of 9 even naar boven om aan te geven dat hij oma naar huis brengt en dat hij natuurlijk dik is ingemaakt tijdens een bordspel wat oma voor het eerst speelde (Azul, aanrader btw). Ik denk alleen maar, laat mij slapen.
Uiteindelijk ga ik naar beneden, smeer mijn verbrande benen nog honderd keer in en merk dat het in combinatie met een zwangerschapslegging ergens wel comfortabel voelt. Huh? Regelmatig dommel ik in een slaapmodus, ongeveer ieder kwartier en dat blijft zo een beetje op en af gaan. We gaan naar bed, ik app nog wat met R. van yoga heen en weer. Ik val om 1 uur snachts echt in slaap en slaap tot een uur of 8 ‘s ochtends. Wel verkas ik nog van bed naar bank beneden, K. snurkt en dat is nog irritanter dan normaal. Ook is mijn baby heel, heel erg druk tijdens het ritme van de kwartiertjes. Ik zak weg, word wakker en baby danst als ik wakker ben.

2 juni
Ook in de ochtend houd het slaapdronken&verliefd gevoel aan en blijf ik gewoon lekker in beweging met een slaapje waar het kan, eet waar ik behoefte aan heb. Ik werk dit stuk bij (om een uur of 11). Zo af en toe lijkt mijn buik wat meer op te spannen, maar het voelt wel comfortabel. Ik maak van een doos nog een extra grote schaduwplek voor onze konijnen, want ik zie dat ze een geboren plekje in de schaduw zoeken. Ik relax wat door de dag heen, wiebel op mijn bal, doe de silly walks van yoga (mijn favoriet is de kameel), lig wat in bed, eet waar behoefte aan is.
SPOILER: Ready for take-off…
3 juni: Huh?
Voordat ik naar bed ging merkte ik meer krampjes. ‘s nachts word ik wakker om een uur of 2, en ze zijn wat intenser maar ik kan ze prima handelen door wat dingen te doen. Er zit wel meer regelmaat in. Om 4 uur bel ik de verloskundige om even te overleggen. Tussendoor eet ik wat. Yoghurt, fruit, drink dingen die energie geven. Als ze s ochtends langs komt heb ik zo’n 2-3 cm ontsluiting en is het geen vruchtwater, maar wat urine die ik verlies. Ik ga douchen op haar advies. Maar ik was eigenlijk liever in bad gegaan, staan en zitten onder de douche kost mij de afgelopen dagen al te veel energie en in bed zit ik eigenlijk ook best wel comfortabel. Tijdens het douchen heb ik in 45 minuten een wee of 15. Ook zijn mijn voeten gigantische ballonnen door het vocht en ze doen zo’n pijn!
Ik ga de douche uit en krijg meer en meer last van mijn rug en moet ik meer focussen om mijn aandacht op mijn ademhaling te houden, maar dat gaat prima. Helaas schiet alles nu door naar mijn rug, kak. We doen de oefeningen van yogaen dat werkt goed. Tussendoor eet ik nog wat. Ik krijg een flink krachtige wee, een kotsreflex - moet overgeven maar ik kan niet. Ik blokkeer. Mijn lichaam heeft de energie aan eten wat ik net heb gegeten, zo hard nodig! Anders hou ik het echt niet vol!
Ik zak weg op een stoel, ben zo moe, ik wil slapen. De weeën zwakken af en komen weer terug rond kwart voor 1. Mijn blaas blijft maar lopen ,er staat bij iedere wee zoveel kracht op dat ik wel moet plassen en dat is een beetje onhandig. Tussen de weeën door voel ik mij wel steeds meer in een roes erna komen. De verloskundige(1) komt en de stagiaire mag mee van mij. De stagiaire gaat in een onopvallend hoekje in de kamer zitten om mij te observeren, tussen de weeën door moedigt ze mij aan dat ik het heel goed doe. Na een half uurtje komt de verloskundige even kijken en we bespreken wat er is gezien en gehoord. Maar ze ziet vooral dat ik moe ben. We gaan weer terug naar bed, slapen en ze neemt urine en mogelijk vruchtwater mee naar het ziekenhuis. Als ik rond 4 uur wakker word ben ik suf, heel suf. Dit klopt niet. Volgens afspraak hebben we rond 5 uur even contact met de verloskundige, want ze heeft wat spul meegenomen naar het ziekenhuis.Uiteindelijk heb ik geen ontsteking, geen vruchtwaterverlies en geen eiwitten in mijn urine zitten volgens dipstick. Mijn bloeddruk was bij de laatste controle wel hoog voor mijn doen en hou ik veel vocht vast, maar dat vocht was met name na het douchen… Ik eet ‘s avonds nog wat, val weer in slaap. Ik heb een huilbui, ik vond het zo eng. Mijn lijf kan dit verdorie, ik voelde gewoon ontsluiten en het was zo mooi, zo goed. Ik hoop dat mijn kleine vriendje daarbinnen het allemaal maar trekt. We ruimen de rommel in de slaapkamer lekker op, zodat dat ook rust geeft. Ik gooi een warme kruik tegen mijn zeurende rug, K. masseert de boel nog wat. Eet weer wat, neem de dormicum in en val al snel weg in een welverdiende, lange slaap.

4 juni.
Ik word fris, fit en uitgerust wakker. Ik zit lekker op bed en jawel, daar komen ze weer hoor. Net zoals gisteren. Ik bel met de verloskundige(2) om even te bespreken hoe de nacht en ochtend is verlopen. Het blijft een beetje rommelen merk ik, maar niet storend. Ook zij vermoed dat de douche bij mij gisteren te veel energie heeft gekost en wat er gisteren is gezien, zijn wel echt tekenen van een naderende bevalling. Mocht het zo blijven rommelen de komende weken, dan gaan we eens kijken voor een ander plan. Want zij heeft niet het idee dat ik de 40 weken ga redden gezien mijn laatste controle op de praktijk.Rust en slaap is nu belangrijk, als het doorzet is er geen houden meer aan maar het kan best een stressreactie gisteren zijn geweest van mijn lichaam. Als de trein eenmaal rijd, kun je aan de noodrem trekken. Maar uiteindelijk gaat hij verder, geeft ze aan. En zo denk ik er ook over. Gisteren was gewoon een klein hobbeltje in de weg en nu lekker luisteren naar mijn lijf.

Het rommelen zet weer lekker door. Als ik hoog op bed zit met een stapel kussens in mijn rug, voedingskussen om mij heen en mijn nekkussen in mijn nek, ik een ideale comfortabele houding heb. De houding die gisteren ook zo chill was. En ook in deze houding kan ik bewegen, met mijn heupen wiegen en achtjes draaien. Tijd voor een film en eten. Secret life of pets, hilarisch stomme dierenfilm. Ik voel mijn baarmoeder vanaf net boven navel om de baby heen krullen, de boog duwt naar beneden en ik voel druk op mijn cervix. Letterlijk een golf, in mijn buik. Een soort C, waarvan de laatste boog langer en langer opkomt.
Met K. spreek ik af: geen douche meer. Hooguit bad. We sparen de energie in mijn voeten. Alles wat we moeten doen, kan ook zittend op bed of liggend. Van rebozo tot massage, we vinden wel een werkbare oplossing. Op advies van de verloskundige neem ik paracetamol in zodat ik goed kan slapen. En ook nu, als ik ga slapen, zakken de weeën weer af.

5 juni.
Copy paste van gister, ik ben bekaf. Ik kan echt niet meer. Ik verlies mijn slijmprop. Overdag app ik wat met R, van yoga. Mijn intergalaxtische zusje. Ze appt mij dat haar vliezen gebroken zijn! Met de verloskundige(3) spreek ik uiteindelijk af dat ik vanavond ga slapen in het ziekenhuis, ik heb geen behoefte meer aan controle thuis. Ik mag mij om 21:00 melden. Het lopen van de auto naar het ziekenhuis gaat amper meer, ik kan mijn benen amper buigen door al het vocht wat er in de afgelopen paar dagen bij is gekomen en ik voel mijn voeten amper. Ik meld mij aan bij het ziekenhuis en geef mijn verloskundigenkaart af, met direct wel de mededeling dat deze niet up to date is met de meest recente situatie.
De verpleegkundige die mijn intake doet vertrouwd net zoals ik, de vochttoename in mijn voeten/benen niet. De verloskundige(1) van het ziekenhuis komt even langs, geeft aan dat de ctg goed is en heeft kort even overleg met verpleegkundige over de situatie. Even snel een urine checken met dipstick. Mijn urine bevat eiwit. Urine gaat zo naar KCL en er komt ook gelijk iemand bloed prikken. Ik kijk even snel op het aanvraagformulier en zie dingen die voor mij zo bekend zijn: een CITO en allemaal vragen omtrent de stand van mijn lever, nieren en wat er te zien is in mijn urine. En toen kwam er toevallig een vriendin van ons die op de KCL werkt, bij mij bloed prikken. Zo fijn om even bij haar te mogen en kunnen ontladen.
Ik krijg pethidine toegediend, maar er staat zoveel spanning op mijn been dat een groot deel automatisch terug spuit naar buiten in een prachtig boogje. S Nachts kan ik niet slapen. Ik lig te rillen, stuip hier en daar wat met mijn lijf en voel mij sloom.
S Nachts bel ik omdat ik moet plassen. Het valt mij op dat mijn urine nog donkerder is geworden. Ik uit mijn zorgen naar de verpleegkundige(2) maar die geeft aan dat het bij de pethidine hoort en ze snauwt dat mijn labuitslagen in orde zijn. Ik vind van niet. dat dit erbij hoort. Ik ben bang, heel erg bang. Ik ga op de kant liggen die voor mij goed voelt, als ik op mijn rechterzij lig, dan adem ik beter. Links voelt het alsof ik verdrink. Noodknop in de buurt, lichaam op standje survival.
SPOILER: En toen veranderde de boel drastisch
6 juni.
Ik ben best laat wakker uiteindelijk, rond half 8. De ochtendverpleegkundige(3) komt langs en geeft aan dat de gynaecoloog straks langs komt. Ik geef aan dat ik mij bang voel. Zij wuift het allemaal weg. Ik ga aan de ctg en mijn bloeddruk is 150/100 na een klein stukje lopen. In de tussentijd komen mijn helden langs: mensen met voedsel. Ik bestel zo veel als ik normaal doe. Veel zuivel, veel fruit. Ik probeer mijn normale eetritme aan te houden en ga daarna weer in rust. K. is inmiddels in het ziekenhuis gearriveerd en kwam mijn tante tegen bij de balie. Oeps. We wisten dat ze in het ziekenhuis werkt, maar niet waar.
Om een uur of 9 staat de gynaecoloog(1) met dezelfde verpleegkundige aan mijn bed. Eindelijk een bekend gezicht. Met deze arts hebben wij ons eindgesprek gehad van de ovulatie-inductie. Hij vraagt aan mij hoe het gaat. Ik vertel hem wat ik voel, wat ik merk en de verpleegkundige staat een beetje sceptisch mee te luisteren. Maar de gynaecoloog, die neemt mij serieus. Ik lig te kermen van de pijn op dat moment, kan geen weg meer vinden of houding die mij comfort kan geven. Hij doet 2 simpele testjes op mijn reflexen, laat het woord eclampsie vallen. Geeft aan dat het plan nu veranderd. Hij wou mij ontslaan en mij dit weekend terug laten komen om in laten leiden, maar ik ga niet meer naar huis tot ons kind geboren is. En dan gaat alles ineens heel rap. Ik krijg er een kamergenoot bij, die net zo overstuur is als ik. Dezelfde diagnose. De verpleegkundige komt een koffer voor ‘noodsituatie’ bij ons op de kamer zetten.
Inmiddels is er een dienstwissel geweest en komt er een andere verpleegkundige (4) bij ons. Ze heeft het superdruk en rent met de gynaecoloog mee van de eene na de andere spoedkeizersnede die dag, maar ondanks de drukte begeleid ze ons heel goed. Ik ben blij voor mijn kamergenote dat ze die middag weer naar huis mag. We konden het goed vinden in onze rollercoaster van emoties. Ook komt deze middag mijn ‘eigen’ verloskundige langs, een van de waarnemers met jawel, stagiair. Ik ben versuft en reageer amper op hun bezoek. Herken alleen de stagiaire… ‘s Avonds komen mijn broertje, schoonzusje en nichtje langs en ook bij hun merk ik dat eigenlijk alles teveel is. Maar het was fijn om ze even te zien.
Ik ga de nacht in en slaap redelijk goed. De nachtverpleegkundige van de nacht zie ik alleen als ik even naar de wc ga.

Filmpje van overdag:


7 juni.
Ochtendcontrole. Bloeddruk 130/80. Benen zijn nog altijd moeizaam actief.
Andere gynaecoloog komt langs voor controle, ik krijg weer een ctg en dat ziet er allemaal prima uit. Fijne gezellige verpleegkundige vandaag. Mijn man helpt mij met douchen, want ik heb sinds maandag niet meer gedoucht en ik stink als een malle. Ook wordt er vandaag weer bloed geprikt en urine afgenomen en later op de dag begreep ik ‘dat mijn labwaarden flink verbeterd zijn’. Ah, dus die nachtverpleegkundige van een paar dagen terug heeft gelogen en niet eens gekeken naar mijn labwaarden toen ik erom vroeg…
Ook komt de lactatiekundige vandaag langs op mijn verzoek, de gynaecoloog vond het een goed idee dat ik alvast met haar zou bespreken hoe en wat aan borstvoeding straks (later blijkt dat ze langs kwam toen ik lag te slapen en ze mij heeft laten slapen, helaas).
Alle informatie die ik telkens krijg over mijn inleiding begint telkens met ‘balonnetje plaatsen’ waarbij ik telkens aangeef dat ik maandag al 2-3 cm ontsluiting had. Ook app ik wat met mijn yogadocente, voor tips tijdens de bevalling aan houdingen. Ergens deze dag komt ook de verloskundige langs om de inleiding te bespreken en zij verteld mij dat het helemaal niet zeker is dat ik ingeleid ga worden morgen. Ik ben in verwarring, de gynaecoloog had toch anders besproken? Ik weet nu echt niet meer waar ik aan toe ben en heb bij K. een flinke huilbui als hij hier is. Aan het einde van de dag komen mijn tante (werkt toevallig op deze afdeling) en een andere vriendin (werkt ook op de KCL) even langs. Fijn om familie en vrienden in de buurt te hebben, want die heb ik ook nodig nu.
Ik ben ‘s avonds weer wat meer in mijn normale doen en heb een verpleegkundige die mij nog net niet mijn bed in bonjourt. Ik doe mijn kamerdeur dicht en ga lekker liggen netflixen, want wiebelkont stuitert eindelijk weer eens lekker door mijn buik heen. Doei, dit is ons momentje samen.

8 juni - 38 weken zwanger.
Een zaterdag in het ziekenhuis is altijd anders dan normaal. Mijn eerste check die ochtend laat weer zien dat mijn bloeddruk weer stijgt, 140/90. De dienstwissel heeft plaats gevonden en ik tref een iets minder gezellige verpleegkundige. Zoals bijna dagelijks heeft de CTGnummer6 die op mijn kamer staat kuren en niemand heeft eens bedacht dat opnieuw opstarten wel eens de oplossing kan zijn… Tsja. Was wel grappig, iedere dag gevloek op een apparaat, een andere halen en de volgende ochtend weer terugkomen met deze. Terwijl mijn buik gewoon zijn zachte fluffy zelf is zoals tijdens de zwangerschap, laat de toco een waarde van 0 zien. Volledige ontspanning. Eerder zat ik met mijn ‘harde buiken’ met gemak boven de 60 en was dat hooguit een beetje zeurend begin-menstruatiegevoel.
Op het moment dat de verpleegkundige mijn bed afhaalt breek ik. Ik weet het gewoon niet meer door alle wisselende verhalen en ook van haar krijg ik weer te horen dat ik het los moet laten en mij maar moet overgeven aan de situatie. Weer voel ik mij alleen, in de steek gelaten en niet gehoord.
Even daarop komt de gynaecoloog binnen voor een gesprek over de inleiding en dagelijkse controle. Het is een heerlijk fijn gesprek en ik geef aan wat ik al dagen aangeef: ik heb al vanaf maandag ontsluiting, ik ben mijn slijmprop sinds al kwijt en hoezo blijft die ballon als inleiding? Hij vind het ook vreemd dat dit niet eerder is opgepakt en stuurt gelijk held #2 van de dag mijn kant op, verloskundige L. Als zij dit kan bevestigen, mag ik naar huis voor een nachtje thuis slapen! Ze legt uit wat ze gaat doen. Kijken hoe B is ingedaald, hoe de navelstreng eventueel ligt, checken hoeveel cm ontsluiting ik heb en eventueel strippen. Nou, daar gaan dan. En inderdaad, ze stript mij moeiteloos naar de 4cm in de hoop dat ik die avond terug mag komen met weeën. We praten nog na over de volgende dag, als het niet doorzet starten we met het breken van de vliezen en zij geeft gehoor aan mijn wens om mijn lichaam 2 uur de tijd te geven om het zelf op te pakken ipv gelijk oxytocine toe te dienen. Ik meld mij af bij de algemene post waar het personeel net zit te lunchen en vraag nog even na of ik ook de gewone belinstructie moet volgen. De iets minder leuke verpleegkundige komt ineens aangesneld met een kaartje met telefoonnummers en als ik de deur dicht doe, hoor ik de gynaecoloog tegen haar zeggen, ‘ze had al 3 cm ontsluiting!’ Om alles extra te jinxen stap ik in onze gloedjenieuwe auto zonder celstofmatje :’). Thuis kijk ik nog even rond in mijn woonkamer, ga naar boven en lekker in bad. Fatsoeneer mijzelf een beetje op alle mogelijke plekken en zorg voor zoveel mogelijk ontspanning. De avond heb ik wat krampen, vergelijkbaar met mijn beginnende menstruatie. We gaan naar bed en worden wakker van de wekker. Helaas.
SPOILER: mag ik dan eindelijk bevallen?
9 juni
We melden ons om 07:00 in het ziekenhuis en krijgen een kraamsuite toegewezen. Vol medische apparatuur en dingen waarvan ik voorheen hoopte om ze nooit te hoeven zien tijdens een bevalling, maar nu heb ik er vrede mee. Eerst een CTG, nummer6 mijn beste vriend is eindelijk opnieuw opgestart en werkt, bloed prikken en meer. De verloskundige van de nacht durft het niet aan om mijn vliezen te breken en ik ben er wel een beetje klaar mee om maar telkens op te moeten komen voor mijzelf en de afspraken. Dus ik krijg prostaglandinegel. Kutgel. Nooit meer.
Ook loopt R inmiddels dagelijks het ziekenhuis in en uit en nadat ik eindelijk van de CTG af mag met mijn harde buiken-activiteit, ligt zij 3 deuren verderop in een kamer aan de CTG. Ik waggel haar kant op, we kletsen wat bij en maken wat stomme grapjes die voor beiden soms wat pijnlijk zijn. Als mijn rug weer teveel pijn doet en mijn kersenpittenzak koud is, waggel ik weer terug naar mijn kamer. Ik loop wat rond over de gangen, bounce wat op een skippybal en zucht her en der wat irritants weg. Maar de boel zet niet door en ik begin weer moe te worden. Ook heb ik nog even contact met Ela, zij geeft aan dat ik met B moet blijven communiceren en dat doe ik ook. Ik vertel hem dat het goed is, dat hij mag komen. Dat we niet bang hoeven te zijn, dat wij er klaar voor zullen zijn. Dat wij dit kunnen.
Inmiddels zijn de fijne verloskundige en gynaecoloog van de vorige dag aan hun dienst begonnen en rond half 12 komt de verloskundige bij mij checken hoe het allemaal gaat, samen met een verpleegkundige. We gaan over op het oorspronkelijke plan, breken van de vliezen. Wel wilt ze eerst controleren hoe de boel er voor staat nu, kijken of ze kan voelen hoe het staat met de indaling en of er een risico is op navelstrengprolaps. B. blijkt nog altijd niet goed ingedaald, zit na het een snelle strippoging gelijk op 5 cm ontsluiting en om ieder risico te vermijden, wilt ze graag de vliezen breken met gynaecoloog in de buurt, een OK (is beschikbaar) en een waakinfuus en alles wat nodig is voor het geval dat, maar ook gewoon de 2 uur tijd die mijn lijf nodig heeft. Mijn 1e infuus is amper te prikken door al het vocht en het infuus komt uiteindelijk in mijn andere arm. Beetje onhandig als linkshandig, een infuus links. Ze gaat de gynaecoloog halen om alles door te spreken en te starten. De spullen worden klaargelegd door de verpleegkundige, verloskundige haalt de gynaecoloog en ik hoor ze op de gang alles goed doorspreken. Ik begin te huilen en wil mijn ei kwijt bij de verpleegkundige, en krijg weer een reactie ‘ja wat wil je dan’. Ik heb het niet meer van emoties, ik wil dat je luistert en mij ziet als persoon, als mens, als onzekere die wilt weten wat er aan toe is maar ik kan het niet opbrengen om dat te zeggen.
*PLONS*.
En toen braken ze uit zichzelf en had ik een epische golf aan vruchtwater waar de verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog zich nogal over hebben verbaasd. Want bij de laatste groeiecho was mijn vruchtwater gewoon nog binnen de marge… Tsja. 5 celstofmatjes later was de boel een beetje bedaard en een schoon bed was erg prettig. Ik heb nog even kort contact met R over onze stand van baring, zij heeft net te horen gekregen na de 3e keer gel dat als het niet door zet ,ze naar huis moet en morgen terug moet komen voor vervolg. Zoals afgesproken krijgt mijn lijf 2 uur de tijd om het zelf op te pakken, maar de nog doorlopende werking van de prostaglandinegel, het spontaan breken van mijn vliezen en mijn conditie maken dat ik het niet meer aan kan. Ik begin weer te huilen, weer een ‘ wat wil je dan’. Pijnstilling. Wat past bij mijn situatie, de voor en nadelen hoef je niet te vertellen, die weet ik ook wel. Remifentanil of een ruggenprik/epiduraal zijn de opties. Voor mij is het heel simpel, alleen een naald in mijn rug voor een keizersnede. Anders niet. Met remifentanil kan ik regie houden. Dit wordt snel geregeld, ik krijg uitleg over de werking en na een eerste dosering voelt het alsof ik in een warm bad stap. Ik ontspan volledig, zo goed dat door al het vocht en op mijn linkerzij liggend, ik telkens stop met ademhalen. K. moet mij telkens wakker maken als mijn saturatie te laag aan het worden is. Ik word aangesloten op zuurstof. Na een tijdje draai ik om naar mijn rechterzijde en dat is heerlijk. Ik val in slaap, drink regelmatig wat en eet een smerig knijpfruit-babyvoeding ding weg.
In de avond heeft verloskundige #3 van die dag dienst. Zij komt langs om te kijken hoe het gaat en we starten met wat ondersteuning van oxytocine, laagste dosering. Zij merkt op hoe spaarzaam ik ben met de remifentanil en dat blijft zo. Omdat ik al een tijdje niet geplast heb, plaatst ze een blaaskatheter om mijn blaas te legen. Fijn, scheelt mij gedoe en inderdaad, er komt aardig wat urine mee. Ik dommel snel weer in slaap en laat het eten van die avond ook aan mij voorbij gaan, net zoals mijn lunch eerder die dag. Limonade is mijn vriend.

10 juni
Om een uur of 2 snachts schiet ik overeind. Dit kind komt, NU. Ik schreeuw naar mijn slapende man en die vliegt van zijn slaapbank af. Ik druk op de noodbel en verpleegkundige komt al snel mijn kamer in, daarna komt ook de verloskundige (nummer 4… en degene die mij vertelde dat het niet zeker was dat ik ingeleid zou worden. Zucht… ).
Alles in de kamer wordt omgegooid naar een setting voor bevalling, apparatuur aangezet. De verloskundige toucheert, 9cm ontsluiting. Kijk, dat is nou lekker wakker worden. We proberen verschillende houdingen uit bed om B. verder te laten zakken voor dat laatste stukje, maar zodra ik uit bed ben merk ik dat al mijn energie naar andere delen van mijn lijf schiet waar het niet naartoe moet. Mijn benen trillen, ik heb het koud en ik ga klappertanden en rillen. Niet zoals het hoort, alle energie moet naar mijn baarmoeder. Het klopt niet, ik wil terug naar bed toen het goed ging. Op mijn zij.
Ik jammer dat het niet gaat, iets blokkeert en weer een ‘wat wil je dan’, maar dan van de verloskundige. Weer die negatieve toon. Ze zegt dat ik maar moet gaan persen, dan maar zonder goede persweeën want de situatie voor B en mij is niet goed meer. Dit weiger ik resoluut. Ik geef aan dat er iets niet klopt, en weer een snauwerige ‘wat wil je dan’. Ik vraag na bij mijn man, wat heb ik gedronken sinds verloskundige #3 een katheter heeft gedaan?
De score is 2 liter limonade en 1 infuuszak aan vocht. Ik geef aan dat mijn blaas te vol zit. Meerdere keren. Uiteindelijk luistert ze, checkt en het blijkt 8 uur geleden dat ik een katheter heb gehad. Dus daar gaan we weer, katheter erin. Urine loopt eruit, zoveel dat ik bijna een heel nierbekkenbakje vol urine afsta (zo’n 500 ml) . En toen knalde de echte persdrang erin. De verloskundige wilt dat ik in rugligging ga persen, dat weiger ik weer resoluut. Ik ga op mijn zij met mijn been omhoog en zo praat mijn geweldige verpleegkundige mij door de persweeën heen. Het gaat zo lekker, ze duwt flink tegen op mijn voet zodat ik mijn baarmoeder flink voel duwen. Voor het laatste stukje eist de verloskundige weer dat ik over ga naar de rugligging, ik denk alleen maar: de ballen met jou, ga nog even zo door en mijn voet beland zo nog in jouw hoofd als je nu niet naar mij gaat luisteren. Ik ga over naar een hurkzit met ondersteuning van het bed en ook hier helpt de verpleegkundige weer fantastisch mee, want ik wil absoluut niet op mijn rug ondanks dat de verloskundige dat wel wilt. Zoek het maar uit, ik werk dit kind er uit; niet jij. De persdrang wordt krachtiger en ik red het om 2x mee te persen/golven op een wee, maar kan niet te hard van stapel omdat ik zo snel buiten adem ben. Want ook hier verwacht men weer 3x meepersen op een wee. Dikke doei. Mijn perineum, niet die van jou. Ik voel B. meer en meer zakken en de verloskundige geeft aan dat ik straks mee moet gaan zuchten, maar ik voel dat het al begint te branden en ga automatisch over naar zuchten. De volgende wee staat het hoofdje en brand het flink. Ik voel zijn hoofdje geboren worden en zijn lijfje een spildraai maken. Zijn lijfje glibbert naar buiten en hij wordt op mij neergelegd en begint al vrij snel keihard te huilen. Onze lieve B O+, om 04:12 geboren. Zoals ik had verzocht, laat men de navelstreng uitkloppen terwijl B lekker bij mij ligt. De placenta volgt een half uurtje later, ik word gecontroleerd op schade: 2 kleine schaafwondjes. Tadaa. Ook B krijgt een kleine controle, vitamine K en paracetamol want hij heeft het ook erg zwaar gehad. De verloskundige maakt het verslag verder af en concludeert dat mijn hb wel erg laag was (begon met 8.5 in de zwangerschap, zat uiteindelijk op 6.3)We hebben lekker huid op huid contact, ik probeer B aan te leggen. K. helpt daarna met B aankleden en daarna ga ik even kort douchen. Alle apparatuur wordt weggereden uit onze kamer, het personeel gaat weg en wij hebben tijd voor elkaar, als gezin. We zingen ons liedje voor hem terwijl we de zon op zien komen. Ons liedje, met alles wat er de afgelopen dagen gebeurd is en de onzekerheid waarin wij hebben gezeten blijkt treffender dan ooit.

----------------------------------------------------------------------
Suddenly... life has new meaning
Suddenly... feeling is being
Suddenly... I don't have to be afraid
Suddenly... All falls into place

And you shine inside
And love stills my mind like the sunrise
Dreaming light of the sunrise

And you shine inside
And love stills my mind like the sunrise
Dreaming light of the sunrise
Dreaming light and ...

I feel you but I don't really know you
I dreamed of you from the moment I saw you
And I've seen the sunrise in your eyes
The sky... the sea... the light

So live and dream beneath the northern horizon
Be at peace, set your heart and fly again
The light is truth...
The light is you...

Dikgedrukte regel staat op het geboortekaartje O+
----------------------------------------------------------------------

Een paar uur later komt er een verpleegkundige binnen lopen voor controle van mij en B., kijkt hoe het gaat met aanleggen. Alhoewel er eerder telkens sprake was dat ik 24 uur moest blijven na de bevalling, mag ik nu ineens naar huis? Nou ja, het zal wel. Ik ben er klaar mee hier. Ze regelen de kraamzorg gelijk, informeren de verloskundigepraktijk en mijn favoriete verpleegkundige van eerder deze week brengt mij naar buiten. Ik maak nog even een noodstop. R. is ook weer terug in het ziekenhuis voor haar inleiding en ik laat haar mijn zoon zien, ik geef haar een knuffel want ook zij zit er helemaal doorheen. De dag daarna bevalt zij van haar zoon. Ze was de dag na mij uitgerekend, ze bevalt de dag na mij.
SPOILER: De dagen & weken daarna.
Als we nog geen 5 minuten thuis zijn, staat ook de kraamzorg op de stoep. Ik heb weinig energie en slaap veel, ik krijg weinig mee van de eerste dagen van B. Op dag 4 krijgen we een andere kraamverzorgster omdat de eerste al 5 dagen had gewerkt voor ze bij ons kwam. Op deze dag lukt het mij ook voor het eerst om eens lang genoeg te kunnen staan: ik verschoon voor het eerst een luier. Op dag 5 gaat B voor het eerst in bad. Ook hierbij kan ik lang genoeg staan om hem even in bad vast te mogen houden en al zittend op bed help ik met afdrogen en masseer ik mijn lieve kleine frummeltje. Ook lukt het deze dag om voor het eerst eens met hem te buidelen, en ow wat is dat fijn. Dit half uurtje neemt niemand mij meer af. Deze combinatie van 2 kraamverzorgenden bleek ideaal: de eerste was de tornado die alle chaos in huis van de week ervoor aan kant heeft gemaakt. De 2e, dat was die goede vriendin die je op de achtergrond je huis laat draaien, maar ook je kind volledig toevertrouwt om zelf bij te slapen.

Op het moment dat ik dit afrond, ligt B. lekker te slapen in de box en zit ik beneden. Nog altijd is mijn energie redelijk beperkt, maar zorgt beweging ervoor dat het vocht stukje bij beetje weg begint te trekken uit mijn lichaam. ‘s Nachts heb ik nog veel last van mijn overgevoelige reflexen, heb veel pijn in mijn spieren en gewrichten als ik mijn bed uit moet. Ondanks de warme temperatuur slaap ik ook onder een dekbed, want alle warmte en rust neemt de pijn weg. Mijn man besluit al snel minder te gaan werken, past zijn werktijden aan en mijn schoonmoeder komt regelmatig langs om bij te springen. Even B vasthouden tijdens krampjes zodat ik kan douchen of slapen, ze maakt het huis even schoon terwijl ik borstvoeding geef. Maar ook lunchen we samen, of gaan we eens samen op pad. Want het is wel fijn, luisterende oren in de buurt.
En hieruit blijkt ook weer de reden waarom ik liever niet in een ziekenhuis beval of kom als patiënt. Ik weet te veel, ik zie te veel en men luistert lang niet altijd goed naar je. Maar dat ging ook op voor mijn verloskundigen die ik thuis had, helaas. Ik zou mij zelf als zorgverlener doodschamen als ik zulke zorg zou leveren. Er komen nog nagesprekken hierover.

[ Bericht 0% gewijzigd door douche-eendje op 02-07-2019 09:02:03 ]
Cevichedinsdag 2 juli 2019 @ 10:44
Jeetje, D-E, wat een verhaal. En wat werd er slecht naar je geluisterd ;(
Ik vind het wel heel mooi om te lezen dat je bevalling op zich prettig is verlopen, het nare was alleen het gedoe eromheen (excuus als ik dat verkeerd begrepen heb). Gefeliciteerd met je zoon O+
Burdiedinsdag 2 juli 2019 @ 11:05
Pittig verhaal, d-e. Fijn dat jullie na de geboorte wel zijn gehoord (tenminste, dat maak ik op uit je verhaal?) en dat voor jullie toen de stukjes op z'n plek vielen. Met dat liedje en de zonsopkomst O+.
Je kraamtijd klinkt ook heel fijn, bijkomen en genieten van je nieuwe gezinssamenstelling. Blijf over je ervaringen praten, dat is de beste manier om ze een plekje te kunnen geven. En nog gefeliciteerd :*.
douche-eendjedinsdag 2 juli 2019 @ 11:16
quote:
0s.gif Op dinsdag 2 juli 2019 10:44 schreef Ceviche het volgende:
Jeetje, D-E, wat een verhaal. En wat werd er slecht naar je geluisterd ;(
Ik vind het wel heel mooi om te lezen dat je bevalling op zich prettig is verlopen, het nare was alleen het gedoe eromheen (excuus als ik dat verkeerd begrepen heb). Gefeliciteerd met je zoon O+
Klopt helemaal. Bevallen zelf was super en doe ik met alle liefde morgen weer O+, maar al dat gedoe er omheen was zo niet nodig geweest als men gewoon naar mij had geluisterd. Ik had zoveel vertrouwen in mijn zorgverleners dat ik net zo zorg zou ontvangen als ik zelf ook graag verleen; maar helaas: dat was niet zo. Ik ben zo bewust bezig geweest met mijn lichaam, mijn zwangerschap en dat blijkt best moeilijk voor bepaalde zorgverleners die ik trof.

Burdie, ik heb uiteindelijk met een waarneemster van de praktijk hele goede gesprekken gehad en zij is ook best geschrokken van de hele situatie. Zij is ook nu degene die de gesprekken met mij en zorgverleners aan het regelen is, maar ook verder aan het uitzoeken is wat er nou allemaal gebeurd is en mis is gegaan.
-Mellow-dinsdag 2 juli 2019 @ 11:35
Wow d-e, wat bizar dat ze niet naar je luisterden. En wat ben je ook sterk geweest tijdens de bevalling, dat je zo goed naar jezelf en je lijf hebt geluisterd terwijl je allemaal andere instructies kreeg. Waarom wilde je verloskundige per se dat je op je rug ging liggen persen?
douche-eendjedinsdag 2 juli 2019 @ 11:46
quote:
0s.gif Op dinsdag 2 juli 2019 11:35 schreef -Mellow- het volgende:
Wow d-e, wat bizar dat ze niet naar je luisterden. En wat ben je ook sterk geweest tijdens de bevalling, dat je zo goed naar jezelf en je lijf hebt geluisterd terwijl je allemaal andere instructies kreeg. Waarom wilde je verloskundige per se dat je op je rug ging liggen persen?
Ze maakte een opmerking dat ze moest kunnen zien wat er gebeurde. Maar dat kan op meer manieren dan rugligging. Bed hoger, kruk lager waar zij op zat :') en door naar mij te luisteren. Bas had een schedel elektrode dus die kon ze ook prima monitoren op afstand. Op mijn rug liggen was voor mij sowieso niet te doen, dan had ik het ook te snel benauwd. Zuurstof binnen krijgen is voor je baarmoeder ook nogal prettig om te kunnen bevallen :P.

Meest bizarre achteraf vind ik ook -realiseer ik mij nu net-, bij de intake op de praktijk is er letterlijk tegen mij gezegd dat ik, ondanks mijn medische achtergrond ook mijn zorgen moet kunnen uiten en mij gehoord moet voelen. Want ik ben immers ook maar voor het eerst zwanger en het is soms al gek genoeg, al die veranderingen in je lichaam.
Hoe zuur is het dan, dat op het moment dat je het écht nodig hebt, dat dan volledig ontbreekt in de zorg.

[ Bericht 11% gewijzigd door douche-eendje op 02-07-2019 12:07:49 ]
pinquitdinsdag 2 juli 2019 @ 13:30
Wauw DE, wat een kakzorgverleners trof jij zeg :o
En wat superknap en mooi dat jij bij je eigen lijf en baby bleef, en deed wat je moest doen O+
BobbyMcGeedinsdag 2 juli 2019 @ 17:24
Wat een verhaal DE. Ik vond het zo bizar dat jou bevalling begon, en je uiteindelijk je zoon pas dagen ná mij in handen had. Je uiteindelijke bevalling klinkt mooi O+ al was het fijner geweest als de mensen om je bed allemáál mee hadden gewerkt.
Wat slecht dat er een aantal zorgverleners zo weinig oog voor je hadden. Er wordt door sommige verpleegkundigen zo slecht geluisterd naar wat de patient zelf zegt te voelen. Daar kun je je enorm machteloos door voelen -O-
elamanilodinsdag 2 juli 2019 @ 18:49
Wow D-E, wat een belevenis is dat allemaal geweest. Ik vind het zo knap dat je zo bij jezelf bent gebleven, ondanks wat er allemaal gebeurde. Misschien ook heel erg je redding dat je zelf kennis van zaken had in combi met je intuïtie, om echt naar jezelf te luisteren. Maar ook heel erg om te merken dat een ander het onderspit delft in dezelfde situatie... Ook na de geboorte/ nu blijf je zo goed naar jezelf (en baby) luisteren 😘 en wat een fijne mensen om he heen. ♥

Dank voor het delen van je uitgebreide verhaal! Ik ben nog bezig aan de mijne. 😅