Ik voel me doodongelukkig en ontzettend eenzaam. Ik zie hooguit (buiten mijn vriend om) één á twee personen per week (meestal één). Voor de rest ben ik altijd alleen (vriendjelief en ik wonen niet samen. We zijn twee, hooguit drie avonden per week samen en ondanks dat hij vaak bij me is, kan ik me enorm eenzaam voelen).
Volgende week wil ik weer naar een bordspelvereniging gaan om contacten te maken (ik vind spellen spelen heel erg leuk) en dat vind ik elke keer een enorme uitdaging (en ik ben nu maanden niet geweest door het "ziek" zijn). Ik weet niet echt hoe ik dan echt contact maak met mensen. Wat kan ik nog meer doen? Hoe ik bijvoorbeeld bij het sporten (ik fitness) contact maak, weet ik niet.
Mijn hobby's zijn verder nogal eenling hobby's. Ik ben graag aan het knutselen/frutselen en eens per week doe ik dat samen met een vriendin. Zo eens per maand zie ik nog een andere vriendin bij.
Hopelijk hebben jullie wat advies hoe ik me minder eenzaam kan voelen.
Jawel, ik had echt een enorme vriendengroepen en zat bij een studentenvereniging, maar die zijn me allemaal voorbij gegroeid en hebben huisje boompje beestje. Een paar zie ik nog wel, maar zij zijn veel verder in hun leven en dat doet erg veel pijnquote:Op zaterdag 10 maart 2018 18:19 schreef F__Societyyy het volgende:
Ik denk naar een vereniging gaan wel een goeie is. Heb je geen vrienden gemaakt tijdens je studie?
Je moet proberen om via je hobby's of verenigingen toch contacten op te doen of anders via internet.
Ik vrees dat ik er heel slecht in ben, maar het klinkt wel leuk om te proberen. Morgen eens op onderzoek gaanquote:
Die heb ik alquote:
Dat merk in inderdaad en dat is erg lastig.quote:
Het gaat niet makkelijk worden gezien je leeftijd. Rond die leeftijd hebben leeftijdsgenoten de leeftijdsfase waarin ze druk zijn met hun carrière en huisje boompje beestje. Dat maakt dat ze minder tijd hebben en daarom ook minder openstaan voor (nieuwe) contacten.
Je moet proberen om via je hobby's of verenigingen toch contacten op te doen of anders via internet.
Hm... ja... ook morgen even uitzoeken.
En vroeger heb ik veel bij koren gezongen. Eens kijken of ik er een kan vinden die ik kan betalen (helaas zit ik een beetje krap bij kas)
Zoek een andere.quote:
[..]
Ik vrees dat ik er heel slecht in ben, maar het klinkt wel leuk om te proberen. Morgen eens op onderzoek gaan
[..]
Die heb ik al
[..]
Dat merk in inderdaad en dat is erg lastig.
Hm... ja... ook morgen even uitzoeken.
En vroeger heb ik veel bij koren gezongen. Eens kijken of ik er een kan vinden die ik kan betalen (helaas zit ik een beetje krap bij kas)
We begrijpen elkaar verkeerd denk ik...quote:
Ik ben gelukkig met mijn vriend
Stel het ging uit. Dan ging je misschien wel contact zoeken met andere mensen en gezellinge dingen doen.
Ik weet dat waar ik woon ze een regeling hebben waarmee je korting krijgt als je een laag inkomen hebt.quote:
Ik ben trouwens al een tijdje aan het zoeken naar creatieve verenigingen en cursussen, alleen het valt eigenlijk allemaal buiten mijn budget... Dat maakt dat ik zo wanhopig ben
En je kan als student ook voordelig sporten.
Misschien een idee
Het is niet dat ik omwille hem nu niks doe. Behalve fitness en vanaf volgende week weer de bordspelvereniging weet ik simpelweg niet wat ik kan doen (ik wil van alles, maar ik heb echt weinig te besteden). Een bijbaan ga ik nu niet trekken (anders was ik wel met mijn studie bezig). Ik heb op het moment weinig energie en weinig te besteden. Toch moet ik iets verzinnen om onder de mensen te komen.quote:Op zaterdag 10 maart 2018 18:44 schreef hoechst het volgende:
[..]
We begrijpen elkaar verkeerd denk ik...
Stel het ging uit. Dan ging je misschien wel contact zoeken met andere mensen en gezellinge dingen doen.
Ik ben al aan het googlelen maar het is eigenlijk allemaal te duur :S
I feel you!!quote:
[..]
Het is niet dat ik omwille hem nu niks doe. Behalve fitness en vanaf volgende week weer de bordspelvereniging weet ik simpelweg niet wat ik kan doen (ik wil van alles, maar ik heb echt weinig te besteden). Een bijbaan ga ik nu niet trekken (anders was ik wel met mijn studie bezig). Ik heb op het moment weinig energie en weinig te besteden. Toch moet ik iets verzinnen om onder de mensen te komen.
Ik ben al aan het googlelen maar het is eigenlijk allemaal te duur :S
Dat is een goed idee! Eens bij Humanitas hier in de buurt informeren.quote:
Misschien kun je een buddy worden van iemand die door beperking of ouderdom of iets dergelijks ook last heeft van eenzaamheid. Dan sla je twee vliegen in een klap.
Ik heb net ook een mail gestuurd naar een wandelvereniging. Die lopen twee keer per maand en hebben ook nog andere activiteiten. Gezien dit in het weekend valt, kan ik er ook bij blijven wanneer ik weer studeer
Die gaan sporten, spreken nog een keer af met iemand. En als er kinderen zijn is het echt schraal.
Kan me voorstellen dat je je enigzins buiten de maatschappij voelt staan. Dat is op dit moment waarschijnlijk ook zo. Ook goed dat je weer mee.wilt doen. Zou het niet haasten. Uiteraard juist wel dingen ondernemen waar je mensen tegenkomt. Dus minder van je eenling hobbies doen, en meer nieuwe dingen.
and there is no one that can stop you beling alone
Is een tekst van Motorhead.
Ik heb ook eenzaamheid maar ben het wel gewend geraakt. Wil ook geen nieuwe contacten meer.
Verder weet ik ook niet zo goed wat ik moet doen. Via facebook en whatapp heb ik wel veel contacten met mensen van ver. Alleen die zie ik gewoon niet zo vaak helaas.
Eerst een zien wat dit brengt en verder blijven kijken voor verenigingen, workshops en dat soort dingen... Ook kan ik alleen meer ondernemen (gewoon zelf eens naar de bios of lezingen gaan en dat soort dingen. Accepteren dat de wereld verder draait en ik stil sta, maar dan kan ik nog wel doen).
Maar je hebt al wel goede stappen gezet met die wandelvereniging en vrijwilligerswerk. Dan kom je iig onder de mensen. Ik duim voor je dat het wat wordt
Maar ik vind het zelf dan lastig om dat contact meer persoonlijk te maken. Ik ken veel mensen van diverse activiteiten, maar een vriendschap opbouwen is toch een ander verhaal. Ik ken hier nu 2 mensen in de buurt, maar die hebben ook hun eigen drukke leven. Het is idd gewoon een stuk lastiger als je zoals wij thuis zit en geen betaalde baan hebt. Dat gevoel van buiten de maatschappij staan daardoor herken ik wel heel erg. Terwijl ik toch wel veel doe inmiddels. Maar dat is toch anders dan echt een betaalde baan hebben.
Ik voel me dan toch minder, terwijl anderen zeggen dat iedereen op zijn eigen manier een bijdrage levert en dat niet perse betaald werk hoeft te zijn. Maar toch wil je ondanks je "beperkingen" gewoon dat ideale plaatje...
[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 11-03-2018 11:22:42 ]
Dat minder voelen ken ik heel erg. Ik schaam me dood voor mijn positie. Van mijn behandelaren mag ik nu niet aan de studie, want ze willen me verder in het herstelproces hebben. Doordat ik het eerste semester zoveel deed, ben ik ingestort. Dus alles wat ik in mijn leven doe zal op een lager vuurtje moeten dan de rest doet. Dat is gewoon heel erg moeilijk.
Maar goed... als alles doorgaat heb ik drie dingen om onder de mensen te komen: wandelvereniging, vrijwilligerswerk en mijn bordspelvereniging. Daarnaast zelf de deur uit gaan (er zijn genoeg goedkope uitjes en ik heb wel de luxe van studentenkorting) en gewoon proberen elke week iemand te zien.
Het is nu vooral een kwestie van accepteren vrees ik. In de therapie heb ik het er ook wel over gehad, alleen daarin voel ik me niet echt begrepen. Ze weten dat ik veel vrienden op afstand heb en een partner. Dus ik krijg dan de vraag of ik niet meer met hen kan appen. Ik app al vaak, maar dat is anders dan live contact.
Maar goed... er is nu weinig tot niks aan te doen
Sorry voor mijn eerdere bericht dat nogal negatief was (was gister down). Maar vrijwilligerswerk is hoe dan ook goed. Dan ben je de deur uit en je ziet altijd wel mensen.
Ga eens naar het sociaal team in je woonplaats of maatschappelijke hulpverlening. Die zijn wat meer op de hoogte van wat er allemaal georganiseerd wordt als je een krap budget hebt. Of misschien kom je in aanmerking voor een vergoeding om dat soort cursussen te betalenquote:
Ik ben trouwens al een tijdje aan het zoeken naar creatieve verenigingen en cursussen, alleen het valt eigenlijk allemaal buiten mijn budget... Dat maakt dat ik zo wanhopig ben
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik meer dan oppervlakkig contact krijg. En nee, ze hoeven niet heel mijn levensverhaal te weten, maar gewoon fijne kennissen... maar goed... eerst eens proberen of dit allemaal wat is
Nu heb ik het wel druk zat. Als het doorgaat heb ik:
- maatjesproject
- Teken- en schilderclub op woensdag
- Bordspelvereniging op zondag
- Wandelclub op zaterdag om de week
Nu duimen en bidden dat het lukt
Ik denk dat je met eerlijkheid het verst komt! Als je jezelf kwetsbaar op durft te stellen, zullen mensen daar alleen maar bewondering voor hebben.quote:
Om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor al deze dingen... wat moet ik in hemelsnaam zeggen als mensen vragen waarom ik niet werk oid... Ik ben vast de jongste en dat is stom en eng
En wellicht niet teveel ervan verwachten? Laat het eerst op je afkomen, blijf met mensen praten en dan vloeit daar (op lange termijn) wellicht het een en ander uit.
Verder hoop ik dat je je iig vrolijker gaat voelen. Je komt op mij over als een realistisch en fijn persoon. Succes!!
Eerlijk zijn, lijkt me? Niet dat je je hele dossier uit de doeken hoeft te doen, maar er is toch niks mis mee om te zeggen dat je tijdelijk bent gestopt met je studie om aan wat issues te werken. En je evengoed bezig wil blijven? En dat je dat best spannend vindt.quote:
Om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor al deze dingen... wat moet ik in hemelsnaam zeggen als mensen vragen waarom ik niet werk oid... Ik ben vast de jongste en dat is stom en eng
Ik denk dat je het in je hoofd een stuk groter maakt dan het in werkelijkheid zal zijn.
Bij Humanitas is het denk ik wel goed om het een en ander te vertellen over je kwetsbaarheden. Zodat je zo goed mogelijk aan een passend maatje kunnen koppelen. En, mocht die match er niet zijn, informeer dan vooral naar ander vrijwilligerswerk wat ze aanbieden. Ze hebben opties genoeg.
Let je wel op dat je je bordje weer niet té vol laadt? Je gooide je vorig jaar vol in je stage, ook al had je omgeving twijfels omdat dat teveel zou zijn. Niet leuk om te moeten constateren dat zij daarin gelijk bleken te hebben...
Waarom gewoon niet de waarheid?quote:
Om heel eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor al deze dingen... wat moet ik in hemelsnaam zeggen als mensen vragen waarom ik niet werk oid... Ik ben vast de jongste en dat is stom en eng
“Ik heb een chronische aandoening (schizofrenie), en dat maakt het op dit moment moeilijk voor mij om te werken.
Zo verminder je stigma en krijg je meer begrip als het de juiste mensen zijn.
Dank je welquote:
[..]
Ik denk dat je met eerlijkheid het verst komt! Als je jezelf kwetsbaar op durft te stellen, zullen mensen daar alleen maar bewondering voor hebben.
En wellicht niet teveel ervan verwachten? Laat het eerst op je afkomen, blijf met mensen praten en dan vloeit daar (op lange termijn) wellicht het een en ander uit.
Verder hoop ik dat je je iig vrolijker gaat voelen. Je komt op mij over als een realistisch en fijn persoon. Succes!!
ik doe mijn bestDaar heb je gelijk in. Gewoon zeggen dat ik thuis zit in verband met psychiatrische klachten en daarbij laten. Bij doorvragen kan ik altijd nog bepalen hoe open ik wil zijn. Gewoon onder de mensen zijn lijkt me sowieso al fijn. Gewoon over koetjes en kalfje praten, gewoon even op een andere plek zijn dan thuis... Klinkt wel goed
Klopt. Ik houd het gewoon algemeenquote:
[..]
Eerlijk zijn, lijkt me? Niet dat je je hele dossier uit de doeken hoeft te doen, maar er is toch niks mis mee om te zeggen dat je tijdelijk bent gestopt met je studie om aan wat issues te werken. En je evengoed bezig wil blijven? En dat je dat best spannend vindt.
Ik denk dat je het in je hoofd een stuk groter maakt dan het in werkelijkheid zal zijn.
Bij Humanitas is het denk ik wel goed om het een en ander te vertellen over je kwetsbaarheden. Zodat je zo goed mogelijk aan een passend maatje kunnen koppelen. En, mocht die match er niet zijn, informeer dan vooral naar ander vrijwilligerswerk wat ze aanbieden. Ze hebben opties genoeg.
Let je wel op dat je je bordje weer niet té vol laadt? Je gooide je vorig jaar vol in je stage, ook al had je omgeving twijfels omdat dat teveel zou zijn. Niet leuk om te moeten constateren dat zij daarin gelijk bleken te hebben...
Bij humantisch zal ik wel open en eerlijk zijn over mijn diagnoses als ze erom vragen (anders niet) en dan vind ik vast wel iets nuttigs om te doen. Doorvragen voor ander vrijwilligerswerk lijkt me altijd wel zinvol...
Volgens mij ben ik inderdaad wel even bezig met teveel plannen. Ik houd het voorlopig hierbij en ik kijk wat er gebeurt. De meeste dingen zijn niet elke week, dus de rust blijft er wel in. Meer dan dit moet ik in elk geval niet willen, want dan ren ik mezelf voorbij (ahem... het hanteren van een dag- en nachtritme, huishouden en bezig zijn met iets vreet al veel energie, dus daar moet ik rekening mee houden)
Naja... schizofrenie is een van de diagnoses. Ik heb een stemmingsstoornis (hypomaan en depressies), eetstoornis, PTSS en schizofrenie. Dus gewoon een beetje van allesquote:
[..]
Waarom gewoon niet de waarheid?
“Ik heb een chronische aandoening (schizofrenie), en dat maakt het op dit moment moeilijk voor mij om te werken.
Zo verminder je stigma en krijg je meer begrip als het de juiste mensen zijn.
en dat wil ik niet direct allemaal uitleggen. Dus ik houd het bij psychiatrisch ziekDat lijkt me idd prima om het daarbij te laten. Dan kun je altijd als je mensen wat beter kent en meer vertrouwt meer openheid geven als je daar behoefte aan hebt. Zelf zeg ik ook altijd op die vraag dat ik geen betaald werk heb vanwege psychische problemen en dat ik nu mijn wereld weer aan het verbreden ben en dingen aan het oppakken ben. Dat vinden mensen vaak hartstikke goed en begrijpen ze prima. Mijn valkuil is wel dat ik te snel te open ben en mensen daardoor wegjaag, dus ik probeer het nu in het begin ook gewoon wat algemener te houden.quote:
[..]
Naja... schizofrenie is een van de diagnoses. Ik heb een stemmingsstoornis (hypomaan en depressies), eetstoornis, PTSS en schizofrenie. Dus gewoon een beetje van alles
En blijf idd op jezelf en je grenzen passen, als het toch teveel wordt toch weer een stapje terug doen voordat je weer helemaal aan de grond zit.
Ik ga voor je duimen dat de dingen die je graag wilt doen kunnen en doorgaan
Edit: In G. zit ook een kattencafé toch, misschien vind je het leuk om daar anders af en toe heen te gaan?
Bij Humanitas zou ik toch echt iets meer aangeven dan de algemeenheid, ook ongevraagd.quote:
[..]
Naja... schizofrenie is een van de diagnoses. Ik heb een stemmingsstoornis (hypomaan en depressies), eetstoornis, PTSS en schizofrenie. Dus gewoon een beetje van alles
Dat hoeft niet per se in de vorm van diagnoses (want jij weet als geen ander dat dat maar een labeltje is) maar vooral in de zin van hoe het jou beïnvloedt in je dagelijkse leven, waar je last van hebt, zeg maar.
Misschien een stomme vraag, maar bied jij je aan als vrijwilliger om maatje te zijn of als iemand die om een maatje vraagt?
Eerlijk gezegd... als het houden van een dag- en nachtritme, huishouden doen en daarnaast nog iets extraas jou zoveel energie vraagt, denk ik dat je nu nog te vroeg bent om aan de ‘aanbod kant’ te zitten, zeg maar.
Maar dat een passend maatje, iemand met dezelfde interesses, wel een prima match voor jou zou zijn om je gevoel van eenzaamheid wat te verlichten.
En ik houd het gewoon algemeen en als ik mensen langer ken en ze vragen erover, kan ik altijd wel wat vertellen, alleen ik wil dat ze me leren als CotS die bepaalde dingen leuk vindt en niet als een psychiatrisch patiënt die vermaak zoek... Om het even heel bot te zeggen, sorry
In Groningen zit inderdaad een kattencafé, nog nooit geweest, maar het lijkt me wel leuk om daar een keer een kopje thee te doen en te kijken. Dan neem ik voor de zekerheid een boekje mee en dan ben ik wel even echt de deur uit. Goed idee! Helemaal niet aan gedacht
Goed adviesquote:
[..]
Dat lijkt me idd prima om het daarbij te laten. Dan kun je altijd als je mensen wat beter kent en meer vertrouwt meer openheid geven als je daar behoefte aan hebt. Zelf zeg ik ook altijd op die vraag dat ik geen betaald werk heb vanwege psychische problemen en dat ik nu mijn wereld weer aan het verbreden ben en dingen aan het oppakken ben. Dat vinden mensen vaak hartstikke goed en begrijpen ze prima. Mijn valkuil is wel dat ik te snel te open ben en mensen daardoor wegjaag, dus ik probeer het nu in het begin ook gewoon wat algemener te houden.
En blijf idd op jezelf en je grenzen passen, als het toch teveel wordt toch weer een stapje terug doen voordat je weer helemaal aan de grond zit.
Ik ga voor je duimen dat de dingen die je graag wilt doen kunnen en doorgaan
Edit: In G. zit ook een kattencafé toch, misschien vind je het leuk om daar anders af en toe heen te gaan?
Waar zit dat kattencafé?
Ik ben de komende tijd regelmatig een paar dagen achter elkaar in G. En kan daar dan het gemis van mijn katten wellicht verlichten. 
Dat is idd ook weer waar, anders heb je toch weer meteen kans op vooroordelen en dat is idd ook waar dat je er gewoon voor je ontspanning bent. Graag gedaanquote:
Op Fok ben ik altijd wel erg open, alleen IRL niet. Dan wil ik zo normaal mogelijk overkomen. Al moet ik zeggen dat de schijn steeds lastiger is om op te houden. Mensen hebben heel snel door dat er iets niet klopt aan mij.
En ik houd het gewoon algemeen en als ik mensen langer ken en ze vragen erover, kan ik altijd wel wat vertellen, alleen ik wil dat ze me leren als CotS die bepaalde dingen leuk vindt en niet als een psychiatrisch patiënt die vermaak zoek... Om het even heel bot te zeggen, sorry
In Groningen zit inderdaad een kattencafé, nog nooit geweest, maar het lijkt me wel leuk om daar een keer een kopje thee te doen en te kijken. Dan neem ik voor de zekerheid een boekje mee en dan ben ik wel even echt de deur uit. Goed idee! Helemaal niet aan gedacht
Dankje!quote:
[..]
Goed advies
Waar zit dat kattencafé?
Je hebt er meerdere haha
https://opznkop.nl/
https://kattencafepoeslief.nl/
Op dit moment heb ik het heel algemeen gehouden. Ik heb ze gemaild dat ik psychiatrisch patiënt ben, meer onder de mensen wil komen en dat ik daarom graag een maatje zou willen zijn of hebben. Zij mogen dan beslissen wat hun het beste lijkt... Ik weet niet wat handiger is. Zelf een maatje krijgen zal wel even een klap op mijn ego zijn (maar goed... ik moet maar omwille mijn geluk mijn trots aan de kant zetten). Ik heb ze iig benaderd voor het project en wacht even af wat ze antwoorden.quote:
[..]
Bij Humanitas zou ik toch echt iets meer aangeven dan de algemeenheid, ook ongevraagd.
Dat hoeft niet per se in de vorm van diagnoses (want jij weet als geen ander dat dat maar een labeltje is) maar vooral in de zin van hoe het jou beïnvloedt in je dagelijkse leven, waar je last van hebt, zeg maar.
Misschien een stomme vraag, maar bied jij je aan als vrijwilliger om maatje te zijn of als iemand die om een maatje vraagt?
Eerlijk gezegd... als het houden van een dag- en nachtritme, huishouden doen en daarnaast nog iets extraas jou zoveel energie vraagt, denk ik dat je nu nog te vroeg bent om aan de ‘aanbod kant’ te zitten, zeg maar.
Maar dat een passend maatje, iemand met dezelfde interesses, wel een prima match voor jou zou zijn om je gevoel van eenzaamheid wat te verlichten.
En ja... ik vind dat wel lastig aan vrijwilligerswerk. Ik wil echt heel graag, maar ik weet niet in hoeverre ik dat aankan... maar goed... dat ga ik met Humanitas bespreken.
Oooooh! Thnxquote:
[..]
Dankje!
Je hebt er meerdere haha
https://opznkop.nl/
https://kattencafepoeslief.nl/
Prima mailtje! Geeft hen al wat info over jou en in een persoonlijk gesprek kun je dan veel beter uitleggen hoe je in elkaar zit en waar je naar op zoek bent.quote:
[..]
Op dit moment heb ik het heel algemeen gehouden. Ik heb ze gemaild dat ik psychiatrisch patiënt ben, meer onder de mensen wil komen en dat ik daarom graag een maatje zou willen zijn of hebben. Zij mogen dan beslissen wat hun het beste lijkt... Ik weet niet wat handiger is. Zelf een maatje krijgen zal wel even een klap op mijn ego zijn (maar goed... ik moet maar omwille mijn geluk mijn trots aan de kant zetten). Ik heb ze iig benaderd voor het project en wacht even af wat ze antwoorden.
En ja... ik vind dat wel lastig aan vrijwilligerswerk. Ik wil echt heel graag, maar ik weet niet in hoeverre ik dat aankan... maar goed... dat ga ik met Humanitas bespreken.
Dank!quote:
[..]
Dat is idd ook weer waar, anders heb je toch weer meteen kans op vooroordelen en dat is idd ook waar dat je er gewoon voor je ontspanning bent. Graag gedaan
[..]
Dankje!
Je hebt er meerdere haha
https://opznkop.nl/
https://kattencafepoeslief.nl/
Ik vind dat je het echt heel goed oppakt hoor en ook goed dat je open laat of je dan zelf een maatje wilt hebben of er voor iemand 1 wil zijn. Je pakt het heel volwassen op vind ikquote:
[..]
Op dit moment heb ik het heel algemeen gehouden. Ik heb ze gemaild dat ik psychiatrisch patiënt ben, meer onder de mensen wil komen en dat ik daarom graag een maatje zou willen zijn of hebben. Zij mogen dan beslissen wat hun het beste lijkt... Ik weet niet wat handiger is. Zelf een maatje krijgen zal wel even een klap op mijn ego zijn (maar goed... ik moet maar omwille mijn geluk mijn trots aan de kant zetten). Ik heb ze iig benaderd voor het project en wacht even af wat ze antwoorden.
En ja... ik vind dat wel lastig aan vrijwilligerswerk. Ik wil echt heel graag, maar ik weet niet in hoeverre ik dat aankan... maar goed... dat ga ik met Humanitas bespreken.
Graag gedaanquote:
Op Dank je welquote:
[..]
Ik vind dat je het echt heel goed oppakt hoor en ook goed dat je open laat of je dan zelf een maatje wilt hebben of er voor iemand 1 wil zijn. Je pakt het heel volwassen op vind ik
[..]
... ik denk gewoon zoiets nu nodig te hebben. Ik vind het prima om er voor iemand te zijn, dat lijkt me erg leuk. Als het andersom is, lijkt het me ook fijn. Ik wacht gewoon even af.quote:Graag gedaan
Heeft denk ik te maken met zelfvertrouwen en zelfacceptatie. Kan me voorstellen dat dat nu bij jou juist lastig is. Misschien is de eenzaamheid daar juist een gevolg van. Want volgens mij heb je niet eens weinig contact met anderen.
Echt zinvol contact heb je makkelijker als je zelf lekker in je vel zit.
Volgens mij maak je hier wel een punt... Ik kan op zich goed alleen zijn en me vermaken, alleen ik kan mijn huidige situatie niet accepteren. De meeste vrienden die ik heb zijn een paar jaar jonger dan ik (omdat relatief laat ging studeren) en die zijn me allemaal voorbij geschoten. Die hebben carrières, kinderen en zijn er al. Ik ben nog aan het studeren en zit weer ziek thuis. Dat is gewoon heel frustrerend en zorgt ervoor dat ik haast geen zelfvertrouwen heb, nog minder zelfrespect en acceptatie is nog verder te zoeken. Zeker omdat ik diep in mijn vrees dat dit mijn toekomst gaat zijn...quote:
Uiteindelijk is het wat mij betreft zo dat je pas echt klaar bent voor realtis en vriendschap op een volwassen manier als je goed alleen kunt zijn. Je met jezelf kunt vermaken.
Heeft denk ik te maken met zelfvertrouwen en zelfacceptatie. Kan me voorstellen dat dat nu bij jou juist lastig is. Misschien is de eenzaamheid daar juist een gevolg van. Want volgens mij heb je niet eens weinig contact met anderen.
Echt zinvol contact heb je makkelijker als je zelf lekker in je vel zit.
Daarnaast heb ik het gevoel dat mijn vriend me niet helemaal meer ziet zitten... Of hij heeft veel stress (wat hij zegt) of hij is bezig met ontdekken dat ik niet de ideale partner ben (wat ik voel). Dat maakt me gewoon ook eenzaam. De eerste keer dat ik een jaar thuis ziek zat, was ik vrijgezel en was het prima. De vorige keer dat ik alleen thuis zat had ik vertrouwen in mijn relatie, dus toen kon ik er goed mee omgaan. Alleen nu weet ik het niet.
Ik denk doordat er in 2018 nu al heel veel gebeurd is en alles voor mij onzeker is, dat ik niet echt durft te geloven dat mensen me te moeite waard vinden. Ook al zeggen ze van wel
Het lijkt me voor je vriend ook niet echt makkelijk.quote:
[..]
Volgens mij maak je hier wel een punt... Ik kan op zich goed alleen zijn en me vermaken, alleen ik kan mijn huidige situatie niet accepteren. De meeste vrienden die ik heb zijn een paar jaar jonger dan ik (omdat relatief laat ging studeren) en die zijn me allemaal voorbij geschoten. Die hebben carrières, kinderen en zijn er al. Ik ben nog aan het studeren en zit weer ziek thuis. Dat is gewoon heel frustrerend en zorgt ervoor dat ik haast geen zelfvertrouwen heb, nog minder zelfrespect en acceptatie is nog verder te zoeken. Zeker omdat ik diep in mijn vrees dat dit mijn toekomst gaat zijn...
Daarnaast heb ik het gevoel dat mijn vriend me niet helemaal meer ziet zitten... Of hij heeft veel stress (wat hij zegt) of hij is bezig met ontdekken dat ik niet de ideale partner ben (wat ik voel). Dat maakt me gewoon ook eenzaam. De eerste keer dat ik een jaar thuis ziek zat, was ik vrijgezel en was het prima. De vorige keer dat ik alleen thuis zat had ik vertrouwen in mijn relatie, dus toen kon ik er goed mee omgaan. Alleen nu weet ik het niet.
Ik denk doordat er in 2018 nu al heel veel gebeurd is en alles voor mij onzeker is, dat ik niet echt durft te geloven dat mensen me te moeite waard vinden. Ook al zeggen ze van wel
En het is nou eenmaal heel moeilijk om iemand waarvan duidelijk is dat die je hard nodig heeft te laten zitten.
Hij is geen mantelzorger. Alle zorg gaat via de psychologen en psychiater. Als er iets is bel ik hen of de crisisdienst. Ik wil absoluut niet dat hij de hulpverlenersrol op zich neemt
Accepteer maar vast dat jij geen standaard pad hebt. En zult hebben.
Ik heb zelf een hond en merk dat zij me best wel door eenzame periodes heen heeft gesleept. Je wordt gedwongen om een paar keer per dag naar buiten te gaan, dat is al een groot voordeel. Het beest zelf geeft een hele hoop liefde, en ik kwam tijdens mijn wandelingen op een gegeven moment altijd wel mensen tegen met wie ik een praatje kon maken. Verschilt wel per plek waar ik heb gewoond, maar in mijn vorige woonplaats kende ik bijvoorbeeld niemand, maar kwam ik dan 's avonds na het eten toch altijd hetzelfde groepje mensen/honden tegen waardoor ik bijna iedere avond wel laagdrempelige aanspraak had. Dat was wel heel prettig. In de plek waar ik daarvoor woonde kwam het wel eens voor dat ik om een uur of twee in de middag naar buiten ging, dan zoveel mensen tegen kwam dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat het al 5 uur was. Ik heb daardoor een aantal van mijn buren echt goed leren kennen.
Dat is misschien inderdaad de instelling die ik moet leren hebben. Ik leef nu een beetje bij de regel van second place first loser, maar dat maakt me nu alleen maar ongelukkig. Ik moet even een plan verzinnen om dit te veranderenquote:
Ik zou het ook niet zien als een wedstrijd.en iemand die je voorbij gaat.
Accepteer maar vast dat jij geen standaard pad hebt. En zult hebben.
Wat fijn dat een hond je zo geholpen heeft! Dat is echt heel erg leuk om te lezen.quote:
Misschien heel stom advies en ik weet ook niet of het iets voor je is, maar heb je er al eens aan gedacht om een hond te nemen?
Ik heb zelf een hond en merk dat zij me best wel door eenzame periodes heen heeft gesleept. Je wordt gedwongen om een paar keer per dag naar buiten te gaan, dat is al een groot voordeel. Het beest zelf geeft een hele hoop liefde, en ik kwam tijdens mijn wandelingen op een gegeven moment altijd wel mensen tegen met wie ik een praatje kon maken. Verschilt wel per plek waar ik heb gewoond, maar in mijn vorige woonplaats kende ik bijvoorbeeld niemand, maar kwam ik dan 's avonds na het eten toch altijd hetzelfde groepje mensen/honden tegen waardoor ik bijna iedere avond wel laagdrempelige aanspraak had. Dat was wel heel prettig. In de plek waar ik daarvoor woonde kwam het wel eens voor dat ik om een uur of twee in de middag naar buiten ging, dan zoveel mensen tegen kwam dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat het al 5 uur was. Ik heb daardoor een aantal van mijn buren echt goed leren kennen.
Het is op zich wel een goed idee, alleen ik woon in een kleine studio in de binnenstad. Dat vind ik dan gewoon zielig voor een hond (en daarnaast word ik nogal wel regelmatig opgenomen). Ik houd het in mijn achterhoofd voor wanneer ik een betere woonomstandigheid heb. Het idee is echt heel erg goed
Eetstoornis, PTSS, schizofrenie en een stemmingsstoornis (ik schiet van hypomane periodes in zware depressies. Alleen het gaat te snel om "manisch depressief" genoemd te worden)quote:Op maandag 12 maart 2018 00:45 schreef Puntenjager het volgende:
Misschien wil je het niet hier open en bloot vertellen, maar wat 'heb' je precies!?
Misschien kijken bij het asiel? Daar zoeken ze altijd wel kattenknuffelaars en hondenwandelaars. En hokken schoonmakers.quote:
[..]
Wat fijn dat een hond je zo geholpen heeft! Dat is echt heel erg leuk om te lezen.
Het is op zich wel een goed idee, alleen ik woon in een kleine studio in de binnenstad. Dat vind ik dan gewoon zielig voor een hond (en daarnaast word ik nogal wel regelmatig opgenomen). Ik houd het in mijn achterhoofd voor wanneer ik een betere woonomstandigheid heb. Het idee is echt heel erg goed
Het hebben van een hond heeft mij ook ontzettend geholpen, ik heb weer een normaal ritme, kom de deur weer uit en heb ook een aantal leuke mensen( en honden) leren kennen.quote:
[..]
Wat fijn dat een hond je zo geholpen heeft! Dat is echt heel erg leuk om te lezen.
Het is op zich wel een goed idee, alleen ik woon in een kleine studio in de binnenstad. Dat vind ik dan gewoon zielig voor een hond (en daarnaast word ik nogal wel regelmatig opgenomen). Ik houd het in mijn achterhoofd voor wanneer ik een betere woonomstandigheid heb. Het idee is echt heel erg goed
Misschien kun je een oppas/uitlaathond zoeken, dan kun je kijken of een hond wat voor je is, je bent buiten, je ontmoet mensen en je hebt een extra zakcentje.
Ook daar heb je zelfs speciale honden voor.quote:
[..]
Eetstoornis, PTSS, schizofrenie en een stemmingsstoornis (ik schiet van hypomane periodes in zware depressies. Alleen het gaat te snel om "manisch depressief" genoemd te worden)
Maar kan me voorstellen dat dat niet werkt.
Normaal ben ik iemand die zegt geef jezelf een schop onder de kont, maar in jouw geval lijkt me dat echt niet handig.
Denk dat je echt je doelen moet bijstellen. Leg de lat niet te hoog. Ga er wel volledig voor. Maar als het dan niet lukt moet je jezelf niet afrekenen op resultaten maar op de inzet.
Heb je er alles aan gedaan wat in jouw macht ligt, dus ook rekening houdend met je aandoeningen, dan is het goed.
Prima om ambitie te hebben. Maar het moet je niet ongelukkig maken.
Dat is inderdaad een goede! Ik ga direct googlelenquote:
[..]
Misschien kijken bij het asiel? Daar zoeken ze altijd wel kattenknuffelaars en hondenwandelaars. En hokken schoonmakers.
Ik ga googlelen! Dank je welquote:
[..]
Het hebben van een hond heeft mij ook ontzettend geholpen, ik heb weer een normaal ritme, kom de deur weer uit en heb ook een aantal leuke mensen( en honden) leren kennen.
Misschien kun je een oppas/uitlaathond zoeken, dan kun je kijken of een hond wat voor je is, je bent buiten, je ontmoet mensen en je hebt een extra zakcentje.
Op dit moment zit ik nog een beetje in de fase dat ik gelijkwaardig wil zijn aan iedereen, maar dat ben ik eenmaal niet. Ik doe altijd het maximale, en schop mezelf regelmatig keihard onder de kont. Dus ik moet inderdaad meer waardering voelen voor mijn inzet, want die is altijd het hoogst mogelijke (voor mij).quote:
[..]
Ook daar heb je zelfs speciale honden voor.
Maar kan me voorstellen dat dat niet werkt.
Normaal ben ik iemand die zegt geef jezelf een schop onder de kont, maar in jouw geval lijkt me dat echt niet handig.
Denk dat je echt je doelen moet bijstellen. Leg de lat niet te hoog. Ga er wel volledig voor. Maar als het dan niet lukt moet je jezelf niet afrekenen op resultaten maar op de inzet.
Heb je er alles aan gedaan wat in jouw macht ligt, dus ook rekening houdend met je aandoeningen, dan is het goed.
Prima om ambitie te hebben. Maar het moet je niet ongelukkig maken.
Woensdagochtend begin ik met een teken- en schildercursus. Dat is ongeveer twintig euro per maand en dat red ik wel. Ander bezuinig ik even op andere dingen. Iets ondernemen en onder de mensen komen is even topprioriteit. Daarnaast heb ik straks een telefonische afspraak met humanitas. Eens zien wat dat gaat brengen
Woensdagochtenden naar de schilderclub en dan twee weekenden workshops
Je krijgt even een DM met korte uitleg, past niet echt in dit topicquote:
TS, ik lees ook dat je PTSS heb. Ben benieuwd hoe je die stoornis hebt gekregen.
Probeer alsjeblieft te blijven onthouden dat een veelheid aan diagnosen helemaal niks zegt over hoe gek je bent!quote:
[..]
Naja... schizofrenie is een van de diagnoses. Ik heb een stemmingsstoornis (hypomaan en depressies), eetstoornis, PTSS en schizofrenie. Dus gewoon een beetje van alles
Op mij kom je overigens helemaal niet gek of psychisch gestoord over, maar juist als een leuke lieve meid.
Dank je welquote:
[..]
Probeer alsjeblieft te blijven onthouden dat een veelheid aan diagnosen helemaal niks zegt over hoe gek je bent!
Op mij kom je overigens helemaal niet gek of psychisch gestoord over, maar juist als een leuke lieve meid.
Dat vind ik heel erg fijn om te horenthanksquote:
[..]
Je krijgt even een DM met korte uitleg, past niet echt in dit topic
Ik wil niet zeggen dat ik de situatie volledig herken maar kan me er wel gedeeltelijk in vinden, ik zelf zit ook in een situatie waardoor ik (nog) geen werk heb en voorlopig ook (nog) niet kan krijgen.
En ja dan komt eenzaamheid al gauw om de hoek kijken. Ook het gedeelte van individualistische hobby's herken ik dat het lastig is om daar een groep voor te vinden om dat mee te kunnen ondernemen.
Nu heb ik ook periodes dat ik veel alleen thuis zit en denk van ''goh zou toch leuk zijn om X/Y met iemand te ondernemen'' Maar het overgaan tot het daadwerkelijk ondernemen blijft lastig.
Ook bestaat bij mij het idee dat ik de ''ander'' al gauw tot last ben en dat die echt niet op veel contact met mij zit te wachten of in ieder geval niet meer als 1/2x per week of iets dergelijks. Wil me vooral niet opdringen. Door de loop van de tijd is mijn vrienden kring ook nogal uitgedund.
Wat voor mij wel helpt is het bezoeken van een kerkdienst. afhankelijk van of u iets met geloof heeft of niet is dit misschien een optie? Er zijn heel veel verschillende gemeentes die niet allemaal even fanatiek zeg maar zijn en waar bij het sociaal aspect ook een belangrijke rol speelt.
In ieder geval heel veel sterkte!
Bedankt voor het fijn berichtquote:
Beste TS,
Ik wil niet zeggen dat ik de situatie volledig herken maar kan me er wel gedeeltelijk in vinden, ik zelf zit ook in een situatie waardoor ik (nog) geen werk heb en voorlopig ook (nog) niet kan krijgen.
En ja dan komt eenzaamheid al gauw om de hoek kijken. Ook het gedeelte van individualistische hobby's herken ik dat het lastig is om daar een groep voor te vinden om dat mee te kunnen ondernemen.
Nu heb ik ook periodes dat ik veel alleen thuis zit en denk van ''goh zou toch leuk zijn om X/Y met iemand te ondernemen'' Maar het overgaan tot het daadwerkelijk ondernemen blijft lastig.
Ook bestaat bij mij het idee dat ik de ''ander'' al gauw tot last ben en dat die echt niet op veel contact met mij zit te wachten of in ieder geval niet meer als 1/2x per week of iets dergelijks. Wil me vooral niet opdringen. Door de loop van de tijd is mijn vrienden kring ook nogal uitgedund.
Wat voor mij wel helpt is het bezoeken van een kerkdienst. afhankelijk van of u iets met geloof heeft of niet is dit misschien een optie? Er zijn heel veel verschillende gemeentes die niet allemaal even fanatiek zeg maar zijn en waar bij het sociaal aspect ook een belangrijke rol speelt.
In ieder geval heel veel sterkte!
Helaas herken jij dit gevoel, dat is heel erg naar voor je :S Zeker dat gevoel van opdringen ken ik... al lijken mensen enthousiast te reageren wanneer ik met een plan kom
De kerk is niet echt iets voor mij vrees ik. Als kind ben ik in behoorlijk veel kerken geweest en met mijn vriend ga ik soms ook wel mee, alleen ik weet het niet. Ik zou graag de steun willen kunnen voelen als ik in de kerk ben, alleen ik voel me een buitenstaander... Ik kan het niet goed uitleggen.
--------------------------------
Ik heb me btw, onder het motto van dingen ondernemen me ingeschreven voor twee workshops. Voor volgende maand. Ik vind het spannend dat ik nu zoveel dingen benaderd heb, maar goed... gewoon even kiezen op elkaar zetten en doorzetten.
Mijn vriend vindt trouwens het maatjesproject, om als vrijwillger aan deel te nemen, een slecht idee. Hij denkt dat ik die verantwoordelijkheid aankan. Dus dat moet ik nog even overdenken
Ik ben zo bang te falen en buiten de groep te vallenNet zoals bij die handwerkworkshops waar ik me voor heb opgegeven... Gewoon beide een workshop van twee uur... Straks heeft iedereen iemand mee die ze kennen en zit ik er vijfde wiel aan de wagen erbij
Ik zeg dit, omdat ik zelf maatschappelijke hulp krijg en ik merk dat ik erg mijn best moet doen mij niet te laten verleiden om teveel in dat wereldje te gaan zitten. Als jij daar je behoefte voor meer sociaal contact zou aangeven, dan komen er alleen maar voorstellen om bij instantie zus en zo langs te gaan.
Ik had het uiteindelijk een kans gegeven en heb momenteel hele nare problemen ermee: Ik ben zelf ook iemand die zich snel geraakt en gekwetst voelt, maar als dat gebeurt ga ik wel na of die gevoelens reëel zijn. Ik wil op een normale en wederzijds respectvolle manier met anderen in contact staan. Ik wil in the real world staan en geen privileges afdwingen omdat ik psychische problemen heb en zielig zou zijn.
Vice versa gebeurt dit niet altijd. Mensen hebben soms een heel rare beleving en kunnen de meest onschuldige dingetjes ervaren als intimiderend. Ook heeft niet iedereen een goede zelfreflectie en projecteren ze hun problemen op anderen.
Dit is sowieso niet leuk als jij daarvan de dupe wordt. Maar als je al bang bent afgewezen te worden, is dat heel zwaar. Er zijn mensen die je meteen kan inschatten dat ze zoiets kunnen doen. Maar bij anderen kom je er pas veel later achter dat ze die kanten ook hebben.
Het hoeft niet verkeerd te zijn om op die manier contacten op te doen. Maar pas op dat dit niet jouw wereldje gaat worden. Je bent echt niet te min om vrienden te krijgen die geen psychische problemen hebben en je bepaalt altijd zelf wat je leuk vindt en waar je dat zoekt.
En ik ben het eigenlijk ook wel eens met Lienekien. Weegt de stress die je hebt op tegen het profijt van het ondernemen van activiteiten?
Je lijkt er ook weer in door te schieten: woensdag een workshop, twee weekenden volgepland en maaatjesproject. Laat dat asiel, koor en andere dingen dan even zitten.
Nu weet ik even niet of de juiste term hiervoor ''doemdenken'' is maar zo omschrijf ik het zelf wel.quote:
Hebben jullie ook tips hoe ik de zenuwen kan hanteren? Mijn behandelaren hebben zoiets van neem een promethazine, maar ik wil niet alles direct met pillen onderdrukken, zo leer ik nooit met dit soort dingen om te gaan. Nu probeer ik het er maar te laten zijn, maar straks ben ik woensdag te bang, of komen er moeilijke vragen, of is het fout dat ik mijn eigen tekenetui en schetsboek meeneem
Net zoals bij die handwerkworkshops waar ik me voor heb opgegeven... Gewoon beide een workshop van twee uur... Straks heeft iedereen iemand mee die ze kennen en zit ik er vijfde wiel aan de wagen erbij
Dit zijn allemaal negatieve gedachtes die het vooral voor de persoon in kwestie moeilijker maken.
Nu is het uit mijn eigen ervaring moeilijk om dit gedachten patroon te doorbreken als je er eenmaal in zit.
Nu wat mij wel heeft geholpen bij dit soort dingen is : Wat is het Worst-Case scenario.
En dan het aller ergste bedenken wat er kan gebeuren, in 90% van de gevallen is de realiteit dan een stuk beter.
Door dat een paar keer te doen wordt het in de meeste gevallen makkelijker om het daarna te kunnen relativeren.
Voor ''acute zenuwen'' proberen naar het nu te gaan en te kijken wat er die dag allemaal al wel goed is gegaan. Dat kan je een positieve boost geven om de negatieve gedachten even baas te zijn.
Nu lijkt het me logisch dat er gevoelens van zenuwen ontstaan, immers u kiest voor verandering en dat is over het algemeen altijd spannend.
Nu is het wel zo dat teveel ''hooi'' op de vork nemen voor niemand goed is. Probeer het in stapjes te doen dus niet teveel workshops en dergelijke tegelijk aan te gaan. En kijk vooral naar de dingen die wel goed gaan.
Hopelijk is deze tekst niet te warrig geworden
Voorlopig heb ik inderdaad genoeg hooi op de vork. Ik laat hierbij. Dat maatjesproject, koor en asiel laat ik los. Dat kan altijd nog als dit niet genoeg blijkt te zijn. Maar elke woensdag en zondag een verplichting vind ik wel fijn. Het is gewoon dat het voor een eerste keer eng is.
Die wandelclub (als ze tenminste terug mailen, anders moet ik even een andere zoeken) lijkt me gewoon heel fijn en als daar zekerheid over is, zal ik het de eerste paar keer ook heel erg eng vinden. Dat is trouwens om de week, dus dat geeft me om de week ook een rustig weekend.
Op zich is alles wat nieuw is of buiten mijn patroon valt of met mensen die ik nog niet ken, heel erg eng voor mij. Dat betekent niet dat ik die angst niet moet aangaan. Ik overleef het wel. Alleen vooraf is het even naar.
Mijn aversie tegen pillen is een beetje dat ik het idee heb dat ik het gevoel wegstop. En ik slik al zoveel op moment. Ik ben zo chemisch dat ik haast licht geef in het donker
. Maar als ik woensdag echt op ben van de zenuwen neem ik er een en ik neem sowieso slaapmedicatie op dinsdag, zodat ik woensdag fris en fruitig ben. Anders lig ik de hele nacht wakker. En ik slik promethazine, dat is niet verslavend. Dus inderdaad gewoon gebruiken als het nodig is. Ik ben trouwens niet zo goed met lotgenoten. Soms lijkt het me fijn en ik heb twee mensen met psychische problemen waar ik wel mee omga, maar verder hebben alle mensen die ik ken eigenlijk geen psychische problemen. Ik identificeer me liever met mijn rare hobby's en thee drinken dan dat ik mezelf als gek zie. Ik ben CotS en toevallig heb ik psychische problemen. Ik ben geen psychisch probleem die toevallig CotS is
Wat het doemdenken betreft: Het ergste wat woensdag kan gebeuren is dat ik het niet leuk vind (ondanks dat ik van schilderen en tekenen houd) of geen aansluiting voel met de groep (gewoon nog twee keer proberen en blijft het zo kan ik wat anders zoeken). Dan heb ik even twee vervelende uurtjes. Geen man overboord. Die beren blijven wel op de weg staan en de "maar" zal ik blijven voelen totdat ik er woensdag ben. Zo ben ik eenmaal.
Ik vrees dat ik hierin ook het advies van vriendjelief moet volgen "blijven adem halen en als ik er ben is het hartstikke leuk" (ik ben blij dat het conflict en de twijfels uit de lucht zijn. Hij vindt het heel goed dat ik dit doe en voelt zich daardoor ook beter)
Ik ga niet dit hele topic doorlezen, heb ik even niet de concentratie voorquote:
Op dit moment ben ik me steeds eenzamer te voelen. Ik had altijd een grote vriendenclub, maar die zijn grotendeels verhuisd of geëmigreerd (wel zo nu en dan een logeerpartijtje) en ik heb nog maar weinig vrienden in mijn eigen omgeving. Iedereen ontwikkeld zich mij voorbij (ik ben dertig, zit nu "ziek" thuis, studeer nog omdat ik door mijn psychische problemen er langer over doe), en dat geeft me een enorm minderwaardig gevoel en maakt het maken van contacten moeilijk.
Ik voel me doodongelukkig en ontzettend eenzaam. Ik zie hooguit (buiten mijn vriend om) één á twee personen per week (meestal één). Voor de rest ben ik altijd alleen (vriendjelief en ik wonen niet samen. We zijn twee, hooguit drie avonden per week samen en ondanks dat hij vaak bij me is, kan ik me enorm eenzaam voelen).
Volgende week wil ik weer naar een bordspelvereniging gaan om contacten te maken (ik vind spellen spelen heel erg leuk) en dat vind ik elke keer een enorme uitdaging (en ik ben nu maanden niet geweest door het "ziek" zijn). Ik weet niet echt hoe ik dan echt contact maak met mensen. Wat kan ik nog meer doen? Hoe ik bijvoorbeeld bij het sporten (ik fitness) contact maak, weet ik niet.
Mijn hobby's zijn verder nogal eenling hobby's. Ik ben graag aan het knutselen/frutselen en eens per week doe ik dat samen met een vriendin. Zo eens per maand zie ik nog een andere vriendin bij.
Hopelijk hebben jullie wat advies hoe ik me minder eenzaam kan voelen.
Mede vanwege de afstand doe ik dingen vaker via social media (meestal skype (bellen) of whatsapp (meer chatten)). Ook ben ik min of meer continu bezig met een activiteit waarbij ik online met mensen bezig ben (zoals online gamen met bijbehorende clan, wat vaak leidt tot een soort van clan-pagina of ander medium waarbij er gezamenlijke ervaringen gedeeld worden, of af en toe samen gamen zodat ik een andere hobby/interesse van mij (het analyzeren van mensen/psychologie kan uitoefenen) en voor mij doet dit ook een beetje aan alsof ik soort van 'onder de mensen' ben.
Verder heb ik ook lotgenotencontact, wat m'n gevoelens van eenzaamheid verminderen.
Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik me (zeker de afgelopen jaren) zelden eenzaam voel. Eigenlijk kan ik me nieteens een moment herinneren waarbij ik in de afgelopen jaren me eenzaam voelde. Ben een beetje vergeten hoe dat was. Maar ik ken genoeg mensen en ik ben al -heel- lang niet meer onderdeel van zeg maar een grotere vriendengroep. Het kan dus ook zonder grote vriendengroep.
Vergeet niet "Quality over quantity!
"Ik had vroeger 't gevoel dat ik de bus had gemist, zoiets. En ja dit kan enorm steken!quote:
[..]
Jawel, ik had echt een enorme vriendengroepen en zat bij een studentenvereniging, maar die zijn me allemaal voorbij gegroeid en hebben huisje boompje beestje. Een paar zie ik nog wel, maar zij zijn veel verder in hun leven en dat doet erg veel pijn
ach... nu ik het tegen mijn vriend en beste vriendin me uitgesproken heb: volgens mij ben ik me stiekem aan het voorbereiden op een break-up. Dit gebeurt altijd bij mij wanneer een relatie niet meer goed zit. Dan ga ik als een malle plannen en contacten zoeken om het gat in mijn hart op te vullen. Ik zit al de hele avond te huilen. Ik zou willen dat ik wist wat ik moest doenHet met je vriendje bespreken? Van hem horen hoe hij erin staat?quote:
Ja
Dat vind ik erg voor je.quote:
Ja
Hij zegt dat ik hem ongelukkig maak, wil geen seks met me en zegt dat hij me niet kwijt wil. Alleen ik weet niet... we hebben vrijdag een heftig conflict gehad (geen ruzie), door mij, waardoor ik bang ben hem te verliezen. Wanneer hij niet bij me is (zoals nu tot en met donderdag) jank ik me ogen uit mijn kop van angst en verdriet. Liefdesliedjes moet ik ook even niet horen. Ik hoop dat hij zijn christelijke aard doorzet en trouw blijft en bij mij blijft, omdat hij me eerder als de ware zag. Ik mocht het van hem niet uitmaken omwille hem. Dus ik weet het niet. Alles is zo dubbelquote:
[..]
Het met je vriendje bespreken? Van hem horen hoe hij erin staat?
Ach meisje toch.quote:
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, ik volg je al een tijdje en ik vind dit oprecht kut voor je.
Leven is niet makkelijk.
Verdrietigquote:
[..]
Hij zegt dat ik hem ongelukkig maak, wil geen seks met me en zegt dat hij me niet kwijt wil. Alleen ik weet niet... we hebben vrijdag een heftig conflict gehad (geen ruzie), door mij, waardoor ik bang ben hem te verliezen. Wanneer hij niet bij me is (zoals nu tot en met donderdag) jank ik me ogen uit mijn kop van angst en verdriet. Liefdesliedjes moet ik ook even niet horen. Ik hoop dat hij zijn christelijke aard doorzet en trouw blijft en bij mij blijft, omdat hij me eerder als de ware zag. Ik mocht het van hem niet uitmaken omwille hem. Dus ik weet het niet. Alles is zo dubbel
Ik wilde hier nog het een en ander typen maar dat voert verder dan het doel van je topic.
Hopelijk kun je er in je omgeving goed over praten en lucht dat (een beetje) op.
Tot nu toe zegt hij nergens heen te gaan. Dus ik moet het even loslaten. Gewoon concentreren op morgen, dan komt er visite. En woensdag de schilder/tekenclub en donderdag zie ik hem en merk ik wel wat er dan gebeurt.quote:
[..]
Ach meisje toch.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, ik volg je al een tijdje en ik vind dit oprecht kut voor je.
Leven is niet makkelijk.
Jawelquote:
[..]
Verdrietig
Ik wilde hier nog het een en ander typen maar dat voert verder dan het doel van je topic.
Hopelijk kun je er in je omgeving goed over praten en lucht dat (een beetje) op.
en waarschijnlijk maak ik me druk om niks. Alleen soms ben ik een beetje te emotioneel ingesteld. Als hij niet 100% gelukkig is, zie ik al enorme problemen voor meTochquote:
[..]
Tot nu toe zegt hij nergens heen te gaan. Dus ik moet het even loslaten. Gewoon concentreren op morgen, dan komt er visite. En woensdag de schilder/tekenclub en donderdag zie ik hem en merk ik wel wat er dan gebeurt.
[..]
Jawel
quote:
[..]
Dank je wel
maar jij bent gewoon gek hoor!!SPOILER
.. Daarnaast ordent het je gedachten misschien wat beter dan zitten in zo'n muf tekenlokaal (tenzij woensdag daar de ramen openstaan)..[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 13-03-2018 01:07:23 ]
Naja... ik heb op het moment wel genoeg in de planning en ik zit met mijn eetstoornis. Dus ik houd het voorlopig hierbij. Ik ben wel zo'n suffe muts die van duffe lokaaltjes houdtquote:Op dinsdag 13 maart 2018 01:06 schreef Befbekje het volgende:
Jij gaat toch een x-aantal keer in de week naar de sportschool? Misschien is het een idee om een hardloopclubje te zoeken.. Volgens mij zijn er in jouw stad meerdere initiatieven van mensen die de schoenen onder binden en gaan rennen.. Je kunt ze vaak via Facebook e.d. vinden.. Dan hoef je ook geen zorgen te hebben over die hartslag, want die gaat dan sowieso omhoog
Hardlopen is gewoon niet verstandig en ik ga er lopend heen (half uur heen, half uur terug) en ik zit bij de wandelvereniging, dus ik kom wel buiten. Alleen ik wil geen terugval krijgen met de es.Of er wordt te weinig aandacht besteed aan al jouw goede eigenschappen.
Wat ik bij jou zie is vooral dat je in je eigenwaarde bent beschadigd en behoorlijk ook. PTSS krijg je niet zomaar en ook een eetstoornis staat in verband met een laag zelfbeeld.
Dat je ook psychotische klachten hebt en schizofrenie hebt, vind ik vooral heel vervelend voor jou. Ik neem je er niet minder serieus om. Ik hoop heel erg dat je meer het gevoel krijgt dat je er mag zijn. Volgens mij vindt iedereen je hier hartstikke aardig en zijn ze oprecht begaan met je.
Ten eerste heb jij geen idee hoe haar behandeling eruit ziet en waar er in haar behandeling aandacht aan wordt besteed. Ten tweede, zelfs al zou je dat wel weten, dan nog ben jij niet in de positie om over de kwaliteit van haar behandeling te oordelen.quote:
Ik krijg het idee dat bij jouw behandeling teveel de focus wordt gelegd op al jouw diagnoses en alles wat jou mankeert of waarin jij anders bent dan 'normale' mensen.
Of er wordt te weinig aandacht besteed aan al jouw goede eigenschappen.
Wat ik bij jou zie is vooral dat je in je eigenwaarde bent beschadigd en behoorlijk ook. PTSS krijg je niet zomaar en ook een eetstoornis staat in verband met een laag zelfbeeld.
Dat je ook psychotische klachten hebt en schizofrenie hebt, vind ik vooral heel vervelend voor jou. Ik neem je er niet minder serieus om. Ik hoop heel erg dat je meer het gevoel krijgt dat je er mag zijn. Volgens mij vindt iedereen je hier hartstikke aardig en zijn ze oprecht begaan met je.
Je bedoelt het goed, maar je moet echt opletten op wat je zegt.
Eens.quote:
[..]
Ten eerste heb jij geen idee hoe haar behandeling eruit ziet en waar er in haar behandeling aandacht aan wordt besteed. Ten tweede, zelfs al zou je dat wel weten, dan nog ben jij niet in de positie om over de kwaliteit van haar behandeling te oordelen.
Je bedoelt het goed, maar je moet echt opletten op wat je zegt.
Dat kan ook met exposure en zonder pillen. Met pillen voel je je minder present en heb je misschien langer nodig om jezelf te redden in de situatie zonder pillen, omdat je denkt dat het alleen met pillen goed gaat. Bijvoorbeeld.quote:
Waarom zo’n aversie tegen pillen? Ze kunnen je juist helpen met deze situaties om te gaan doordat ze je angstgevoelens dempen. En juist de ruimte geven om te ervaren dat die angst ongegrond is. Heb je ze de keer erna wellicht niet meer nodig of in een lagere dosering.
En ik ben het eigenlijk ook wel eens met Lienekien. Weegt de stress die je hebt op tegen het profijt van het ondernemen van activiteiten?
Je lijkt er ook weer in door te schieten: woensdag een workshop, twee weekenden volgepland en maaatjesproject. Laat dat asiel, koor en andere dingen dan even zitten.
Dat lijkt me logisch aangezien de behandeling zich richt op de diagnoses en niet op alles wat al wel goed gaat.quote:
Ik krijg het idee dat bij jouw behandeling teveel de focus wordt gelegd op al jouw diagnoses en alles wat jou mankeert of waarin jij anders bent dan 'normale' mensen.
Of er wordt te weinig aandacht besteed aan al jouw goede eigenschappen.
Wat ik bij jou zie is vooral dat je in je eigenwaarde bent beschadigd en behoorlijk ook. PTSS krijg je niet zomaar en ook een eetstoornis staat in verband met een laag zelfbeeld.
Dat je ook psychotische klachten hebt en schizofrenie hebt, vind ik vooral heel vervelend voor jou. Ik neem je er niet minder serieus om. Ik hoop heel erg dat je meer het gevoel krijgt dat je er mag zijn. Volgens mij vindt iedereen je hier hartstikke aardig en zijn ze oprecht begaan met je.
0s.gif Op zaterdag 10 maart 2018 18:39 schreef ChildoftheStars het volgende:quote:
Ja
Ik ben gelukkig met mijn vriend
We begrijpen elkaar verkeerd denk ik...
Stel het ging uit. Dan ging je misschien wel contact zoeken met andere mensen en gezellinge dingen doen.
zaterdag 10 maart 2018
Waarom loog je dan??
Dat contacten zoeken doe ik al en we zijn nog samen. Mijn agenda is haast te vol.quote:
[..]
0s.gif Op zaterdag 10 maart 2018 18:39 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben gelukkig met mijn vriend
We begrijpen elkaar verkeerd denk ik...
Stel het ging uit. Dan ging je misschien wel contact zoeken met andere mensen en gezellinge dingen doen.
zaterdag 10 maart 2018
Waarom loog je dan??
En ik loog omdat ik soms dingen gewoon niet direct wil delen, maar hij vindt dat dat wel moet. Hij heeft zoiets van "we zijn samen, dus we weten alles van elkaar" (las ook mijn dagboeken en post om maar iets te noemen, wat ik heel erg naar vond). En hij vond het vervelend dat ik dingen voor mezelf hield. Ik zei tegen hem dat iets hem niet aanging, hij zette me onder druk, dus ik gaf hem het antwoord waarvan ik dacht dat hij het wilde horen. Ik was dom en in paniek. Het was geen groot geheim oid... alleen ik had behoefte aan privacy. Nu deel ik dingen.
Je bent heel lief voor me, alleen de behandeling is wel goed voor me. We moeten het wel over mijn problemen hebben, want daarvoor loop ik daar.quote:
Ik krijg het idee dat bij jouw behandeling teveel de focus wordt gelegd op al jouw diagnoses en alles wat jou mankeert of waarin jij anders bent dan 'normale' mensen.
Of er wordt te weinig aandacht besteed aan al jouw goede eigenschappen.
Wat ik bij jou zie is vooral dat je in je eigenwaarde bent beschadigd en behoorlijk ook. PTSS krijg je niet zomaar en ook een eetstoornis staat in verband met een laag zelfbeeld.
Dat je ook psychotische klachten hebt en schizofrenie hebt, vind ik vooral heel vervelend voor jou. Ik neem je er niet minder serieus om. Ik hoop heel erg dat je meer het gevoel krijgt dat je er mag zijn. Volgens mij vindt iedereen je hier hartstikke aardig en zijn ze oprecht begaan met je.
En het klopt, ik ben een beetje een beschadigd mens, maar dat komt niet door therapie. Therapie heeft er juist voor gezorgd dat ik me beter ben gaan voelen.
Dank je wel voor je lieve woorden, ik steek ze in mijn zak
Precies dit inderdaadquote:
[..]
Dat kan ook met exposure en zonder pillen. Met pillen voel je je minder present en heb je misschien langer nodig om jezelf te redden in de situatie zonder pillen, omdat je denkt dat het alleen met pillen goed gaat. Bijvoorbeeld.
Niet normaal dat hij je dagboek en post leest. Vreselijk controlerend gedrag. Ik snap dat je dan misschien denkt om het uit te maken.quote:
[..]
Dat contacten zoeken doe ik al en we zijn nog samen. Mijn agenda is haast te vol.
En ik loog omdat ik soms dingen gewoon niet direct wil delen, maar hij vindt dat dat wel moet. Hij heeft zoiets van "we zijn samen, dus we weten alles van elkaar" (las ook mijn dagboeken en post om maar iets te noemen, wat ik heel erg naar vond). En hij vond het vervelend dat ik dingen voor mezelf hield. Ik zei tegen hem dat iets hem niet aanging, hij zette me onder druk, dus ik gaf hem het antwoord waarvan ik dacht dat hij het wilde horen. Ik was dom en in paniek. Het was geen groot geheim oid... alleen ik had behoefte aan privacy. Nu deel ik dingen.
quote:
[..]
Niet normaal dat hij je dagboek en post leest. Vreselijk controlerend gedrag. Ik snap dat je dan misschien denkt om het uit te maken.
dat maakt het inderdaad lastig, alleen hij heeft toegezegd dat niet meer te doen. Zeker omdat het andersom ook niet getolereerd wordt (al zou ik het nooit in mijn hoofd halen).Alleen ik vind het lastig om alles direct te delen. Soms wil ik gewoon even nadenken over iets voordat ik het vertel en dat vindt hij lastig.
Maar goed, het is uitgesproken en nu zit alles weer recht.
Zelf sport ik (bij toevalquote:
Hoe ik bijvoorbeeld bij het sporten (ik fitness) contact maak, weet ik niet.
) tijdens de seniorenfitness en ik moet zeggen dat ik dat makkelijker vind om leuk contact te maken dan bij jongeren. Zag wellicht aan mij liggen hoor maar die zitten volgens mij meer om een praatje verlegen. Achteraf een bak koffie met een allen en lekker een uur ouwehoeren. Zelfs soms met zijn allen uit eten. Echt heel leuk.Natuurlijk wil je het liefst zonder (of in ieder geval met zo min mogelijk) pillen.quote:
En ik snap de users die ook daarvoor pleiten. En het niet oké vinden dat je vriend je dagboeken leest.
Maar jouw problematiek is complex en ik denk dat je op FOK! geen goed beeld kunt geven over wat er in jouw leven (zowel in therapie als daarbuiten) gebeurt. Ik weet dat je jarenlang met een masker hebt geleefd wat je heel veel psychische ellende en volgens mij ook suicidepogingen heeft opgeleverd.
Je wisselt sterk in je stemmingen, zeg je zelf. Bent waarschijnlijk niet altijd in staat goed voor jezelf op zowel fysiek als mentaal gebied goed voor jezelf te zorgen, hoe graag je dat ook wil.
Dus misschien kijkt vriend uit bezorgdheid in je dagboeken, omdat hij bang is dat jij anders in een toestand van manie of depressie (die je verbergt) jezelf nare dingen gaat aandoen?
En heb je tijdelijk medicijnen nodig in nieuwe situaties, om stress en triggers zo klein mogelijk te maken zodat je een succeservaring hebt die niet (minder) wordt gehinderd door jouw twijfels en angsten?
Ik weet het niet, maar denk wel dat je behandelaars je dit advies niet voor niets hebben gegeven.
En je spreekt zo liefdevol over je vriend, die je door dik en dun bijstaat. Lijkt me sterk dat hij met kwade bedoelingen in je papieren keek. Maar daarbij kan ik me wel voorstellen dat je dat niet oké vindt, mag je ook gerust uitspreken. En samen kijken waarom hij dat nodig vond en op een manier uitkomen die voor jullie allebei oké is.
Maar -met alle respect- ik zou niet blind varen op het advies van mensen hier. Neem het mee, ga klankborden in je omgeving (die jou beter kent en dingen van je ziet die wij hier niet zien) en neem dan een beslissing.
Ik zei daarom dat het mijn idee was.quote:
[..]
Ten eerste heb jij geen idee hoe haar behandeling eruit ziet en waar er in haar behandeling aandacht aan wordt besteed. Ten tweede, zelfs al zou je dat wel weten, dan nog ben jij niet in de positie om over de kwaliteit van haar behandeling te oordelen.
Je bedoelt het goed, maar je moet echt opletten op wat je zegt.
Ik bedoelde het niet zo dat ze slechte behandelaars heeft. Maar ik lees TS vaker posten dat ze zichzelf minderwaardig voelt omdat ze een bepaalde diagnose heeft.
Je hebt ergens wel gelijk hoor en Strawberry ook. Het is wel jammer dat als mensen psychisch ontregeld zijn daarop vanzelfsprekend de nadruk op komt te liggen. Terwijl het anderzijds juist helend werkt om je bewust te worden van wat je wel kan en goed doet.
Je moet uiteraard problemen niet gaan ontkennen. Maar je kan meestal objectiever naar jezelf kijken als je je ook bewust bent van wat je wel goed doet.
Je hebt trouwens wel gelijk dat ik mij bewuster moet zijn om niet in aannames te schieten. Dus dat neem ik wel mee!
Mijn vriend is geen hulpverlener. Om mijn vertrouwen te winnen, moet je me privacy gunnen. Dat heb ik hem ook uitgelegd. Als het tijd is vertel ik hem die dingen ook wel. Nu hij niet meer mijn dingen leest, voel ik me ook vrijer om te delen. Ik kan me beter verwoorden in mijn dagboek, waardoor ik beter weet wat ik denk en voel, waardoor ik weer beter kan delen.
Hij bedoelde het goed, alleen het was niet goed. Net zoals mijn sociaal gewenste antwoorden goed bedoeld zijn, maar niet goed zijn.
Vanochtend ben ik na het schilderen gegaan zonder de "zo nodig"-medicatie (zoals het genoemd wordt in de kliniek). Ik had het wel bij me maar niet geslikt (deels ook omdat ik ervan ga trillen en slecht van ga zien) en het ging goed. Het was echt even een succeservaring. De meesten waren een stuk ouder dan ik helaas, maar dat viel te verwachten. Tijdens het tekenen is het stil en alleen in de pauze wordt er gesproken. Tijdens het tekenen loopt wel de juf rond om te helpen en tips te geven, zodat je vaardigheden steeds beter worden. Ik vond het heel erg leuk en gezellig en fijn
En slim om je medicatie in ieder geval mee te nemen, dat geeft vaak ook geruststelling.Fijn dat je je gesteund voelt.quote:
Dank je wel voor je lieve woorden, ik steek ze in mijn zak
Ik hoop sowieso voor je dat de steun die je op FOK! krijgt van iedereen je helpt.
Jaquote:
Fijn dat je schilderles zo goed is bevallen.
advies die ik van een bevriend psychiater heb (ik ken haar vanaf dat ze geneeskunde ging studeren) en zij zei dat het meenemen van medicatie, of het idee dat je met iemand kan praten, vaak al zoveel vertrouwen geeft dat je het misschien niet nodig hebtIk durf door deze ervaringen de andere dingen ook aan. Eens per maand is er een handwerkgroep hier in de buurt, daar ga ik morgenavond voor het eerst een keer heen.
Ja dat zekerquote:
[..]
Fijn dat je je gesteund voelt.
Ik hoop sowieso voor je dat de steun die je op FOK! krijgt van iedereen je helpt.
Op Fok is iedereen altijd heel erg aardig voor me. Dat waardeer ik enorm en het geeft me vertrouwen in de mensheid en ik vind het gewoon een fijne plek. De enige plek waar ik echt mezelf durf te zijn.Hm... curieus dat fokkers wel ardig tegen jou doen dan. Ik heb talloze topics gezien waar de poster wordt af-ge-brandtquote:
[..]
Ja dat zeker
Ik ben heel dankbaar met alle mensen die ik heb. Ik waardeer hen enrom.quote:
Er zijn talloze mensen die nog minder mensen om zich heen hebben in hun leven hoor. Jij hebt tenminste een vriend en afentoe logeer-partijtjes. Ik denk dat je gewoon wat leuke dingen moet gaan doen met je vriend.
En het aantal mensen maakt niet uit, zolang je je niet genoeg verbonden voelt kun je eenzaam worden. Maar goed... ik heb zo lijntjes uitgezet om meer onder de mensen te komen
Vriendjelief en ik hebben niet zoveel gezamenlijke hobby's. We gaan eens per maand naar de film en kijken regelmatig films en series thuis.
Gheh, grappig dat je dit post. Ik heb de afgelopen dagen een paar keer hier een reply willen typen maar dan uiteindelijk maar weer weggegumd.quote:
Er zijn talloze mensen die nog minder mensen om zich heen hebben in hun leven hoor. Jij hebt tenminste een vriend en afentoe logeer-partijtjes. Ik denk dat je gewoon wat leuke dingen moet gaan doen met je vriend.
Sinds ik op Fok! lurk heb ik hier en daar topics voorbij zien komen over "eenzaamheid" en zo'n verhaal begint dan altijd met ik voel me zo eenzaam zus en zo dit en dat. Maar als je dan verder leest dan blijkt telkens weer dat er wel een partner in het spel is, soms zelfs kinderen, en een handjevol contacten voor door de week.
Dit triggert mij dan altijd een beetje. Kijk het is geen wedstrijdje wie er op de wereld het slechtst aan toe is, en de rest heeft dan geen recht van spreken, dat begrijp ik ook wel. Maar je hoort altijd over bejaarden in een verzorgingstehuis die door familie en kinderen in de steek zijn gelaten, en alleen nog maar de hele dag uit het raam aan het kijken zijn. Of mensen die door ziekte en/of ruzie al hun contacten verloren zijn.
Zelf heb ik eigenlijk, buiten de ditjes en datjes die ik doe, alleen contacten met m'n ouders en broer. Ik denk dat het nu al zo'n 10 jaar is dat ik telkens zeg: vrienden? Die heb ik -eigenlijk- niet. Naja en je ouders dat zijn je ouders, en die hebben niet het eeuwige leven, en met m'n broer heb ik geen mega-band.
Ik heb dan ook ergens op een moment besloten dat ik niet meer aan vriendschappen en relaties wil doen, omdat dit voor mij te stressvol is, en de beperkte energie die ik op een dag heb, wil ik niet besteden aan mensen die bedelen om aandacht.
Dus ja, dan komt er weer zo'n topic van eenzaam eenzaam, maar ze hebben dingen die er voor mij misschien nooit meer inzitten.
Kijk, wat men dan zegt is, het gaat om dat gevoel dat je hebt. Je kan 80 relaties hebben en 1000 vrienden die in een cirkeltje om je heen dansen, maar dan nog kan jij je eenzaam voelen.
Ik persoonlijk zou dan zeggen: dat is géén eenzaamheid. Dan heb je eerder iets van een soort van depressie of disconnect waardoor je geen voldoening meer hebt aan de mensen om je heen.
Maar goed misschien weet ik er ook niet alles van. Misschien is het ook vergelijkbaar met depressie, wat voor veel mensen overkomt als "doe eens niet zo somber, stel je niet aan, en ga wat leuks doen." Soms is iets weldegelijk een psychologische ziekte en "lighten up, de kindjes in Afrika hebben het zwaarder" is dan geen goede reactie.
Niet dat ik hiermee de TS wil aanvallen, maar ik wil wel een beetje de vraag stellen: wat is nou echt eenzaamheid?
Maar goed misschien dat een snelle wiki mij daar het antwoord al op kan geven #lui
Ik herken me in het beeld dat je omschrijft... Ik heb een partner, kind, hond en een fulltime baan. Ga een keer in de week naar een hobby en probeer daarnaast nog een a twee andere sociale activiteiten te ondernemen met vrienden. Toch voel ik me vaak heel eenzaam. Ik denk inderdaad dat het aan de ene kant ligt aan een soort van disconnect, zoals je al zei. Relatie met partner zit een beetje lastig afgelopen tijd en ik merk dat ik met een aantal vrienden contact verlies omdat de fysieke afstand te groot is.quote:
Maar als ik terugdenk ligt het misschien ook wel dieper. Ik had namelijk hetzelfde gevoel toen ik nog studeerde. Ik voelde me slecht als ik niet minstens 5 avonden in de week had volgepland met van alles en nog wat. Het is een soort gejaagdheid, van altijd maar meer willen en jezelf altijd vergelijken met anderen die meer sociale contacten lijken te hebben. Misschien is het op de een of andere manier ook wel iets waar ik onbewust mijn eigenwaarde aan op hang.
quote:
[..]
Gheh, grappig dat je dit post. Ik heb de afgelopen dagen een paar keer hier een reply willen typen maar dan uiteindelijk maar weer weggegumd.
Sinds ik op Fok! lurk heb ik hier en daar topics voorbij zien komen over "eenzaamheid" en zo'n verhaal begint dan altijd met ik voel me zo eenzaam zus en zo dit en dat. Maar als je dan verder leest dan blijkt telkens weer dat er wel een partner in het spel is, soms zelfs kinderen, en een handjevol contacten voor door de week.
Dit triggert mij dan altijd een beetje. Kijk het is geen wedstrijdje wie er op de wereld het slechtst aan toe is, en de rest heeft dan geen recht van spreken, dat begrijp ik ook wel. Maar je hoort altijd over bejaarden in een verzorgingstehuis die door familie en kinderen in de steek zijn gelaten, en alleen nog maar de hele dag uit het raam aan het kijken zijn. Of mensen die door ziekte en/of ruzie al hun contacten verloren zijn.
Zelf heb ik eigenlijk, buiten de ditjes en datjes die ik doe, alleen contacten met m'n ouders en broer. Ik denk dat het nu al zo'n 10 jaar is dat ik telkens zeg: vrienden? Die heb ik -eigenlijk- niet. Naja en je ouders dat zijn je ouders, en die hebben niet het eeuwige leven, en met m'n broer heb ik geen mega-band.
Ik heb dan ook ergens op een moment besloten dat ik niet meer aan vriendschappen en relaties wil doen, omdat dit voor mij te stressvol is, en de beperkte energie die ik op een dag heb, wil ik niet besteden aan mensen die bedelen om aandacht.
Dus ja, dan komt er weer zo'n topic van eenzaam eenzaam, maar ze hebben dingen die er voor mij misschien nooit meer inzitten.
Kijk, wat men dan zegt is, het gaat om dat gevoel dat je hebt. Je kan 80 relaties hebben en 1000 vrienden die in een cirkeltje om je heen dansen, maar dan nog kan jij je eenzaam voelen.
Ik persoonlijk zou dan zeggen: dat is géén eenzaamheid. Dan heb je eerder iets van een soort van depressie of disconnect waardoor je geen voldoening meer hebt aan de mensen om je heen.
Maar goed misschien weet ik er ook niet alles van. Misschien is het ook vergelijkbaar met depressie, wat voor veel mensen overkomt als "doe eens niet zo somber, stel je niet aan, en ga wat leuks doen." Soms is iets weldegelijk een psychologische ziekte en "lighten up, de kindjes in Afrika hebben het zwaarder" is dan geen goede reactie.
Niet dat ik hiermee de TS wil aanvallen, maar ik wil wel een beetje de vraag stellen: wat is nou echt eenzaamheid?
Maar goed misschien dat een snelle wiki mij daar het antwoord al op kan geven #lui
Aldus wikipediaquote:
Er zijn talloze mensen die nog minder mensen om zich heen hebben in hun leven hoor. Jij hebt tenminste een vriend en afentoe logeer-partijtjes. Ik denk dat je gewoon wat leuke dingen moet gaan doen met je vriend.
Dus ik kan daadwerkelijk eenzaam zijn. Gezien dit een gevoel is.quote:Eenzaamheid is iets anders dan sociaal isolement. Eenzaamheid is een gevoel, sociaal isolement een situatie. Anders gezegd: er is wezenlijk verschil tussen alleen zijn, en je alleen voelen. Uit neuropsychologisch onderzoek naar eenzaamheid is duidelijk dat bij eenzaamheid hetzelfde hersengebied geactiveerd is als wanneer men fysieke pijn voelt
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eenzaamheid
Maar goed dan sluit dit topic niet aan bij mijn eigen situatie en zal ik hier waarschijnlijk voor mijzelf geen tips en truuks kunnen uithalen
Ik zal mijn vege lijf onder mijn arm nemen en het pand door de artiestenuitgang verlaten.Komt nog wel de volgende vraag bij mij naar binnen: als je nu eenzaamheid ervaart met een vriendlief en enkele ditjes en datjes door de week, wanneer is dan dat punt dat je zegt die eenzaamheid is over? Hoeveel ditjes en datjes en contacten zijn daar voor nodig?
Ik weet niet wanneer het over is. Ik denk het uit de deur zijn en onder de mensen komen, iets ondernemen, de situatie kan veranderen. Misschien helpt het ook niet. Alleen thuiszitten en zien hoe iedereen langs me heen leeft, werkt niet. De muren komen op me af en ik heb het gevoel iedereen tot last te zijn. Daarom ben ik nu meer gaan ondernemen. Op zich was het tekenen gisteren fijn. Even mensen die hetzelfde doen en zo. Eens kijken hoe de handwerkclub me vanavond bevaltquote:
Mja, daar ging ik eigenlijk wel al van uit, dat dat de definitie van eenzaamheid is. De 1:1 vergelijking met depressie lijkt me dan aardig on point. Dat je weldegelijk een diep somber gevoel vanbinnen kan hebben, ondanks dat mensen dan brullen "waar kan jij nou depressief van zijn, je hebt het hardstikke goed!"
Maar goed dan sluit dit topic niet aan bij mijn eigen situatie en zal ik hier waarschijnlijk voor mijzelf geen tips en truuks kunnen uithalen
Komt nog wel de volgende vraag bij mij naar binnen: als je nu eenzaamheid ervaart met een vriendlief en enkele ditjes en datjes door de week, wanneer is dan dat punt dat je zegt die eenzaamheid is over? Hoeveel ditjes en datjes en contacten zijn daar voor nodig?
Waar ik maar mee wil zeggen dat de oplossing misschien niet zit in heel veel activiteiten ondernemen.
Goede postquote:
Ik denk dat je je minder eenzaam zou voelen als je je niet meer zo minderwaardig zou voelen. Tijd met alleen jezelf doorbrengen vind je nu heel moeilijk.
Waar ik maar mee wil zeggen dat de oplossing misschien niet zit in heel veel activiteiten ondernemen.
TS, gun jezelf ook de tijd. Het is allemaal niet leuk, maar misschien ben je je nu meer bewust van je gevoelens dan voorheen. En hoe naar het ook voelt, hoort het er misschien bij om je verleden te kunnen verwerken.
Of zie ik dit verkeerd?
Zou best kunnen dat je gelijk hebt. Al kan ik ook prima alleen zijnquote:
Ik denk dat je je minder eenzaam zou voelen als je je niet meer zo minderwaardig zou voelen. Tijd met alleen jezelf doorbrengen vind je nu heel moeilijk.
Waar ik maar mee wil zeggen dat de oplossing misschien niet zit in heel veel activiteiten ondernemen.
alleen de muren komen snel op me af en ik word snel somber. Ik denk dat je gelijk hebt.Nee je hebt gelijk. En dit jaar, de afgelopen maanden, is er zo ontzettend veel gebeurd, dat ik nu ook alleen daar al van moet herstellenquote:
[..]
Goede post
TS, gun jezelf ook de tijd. Het is allemaal niet leuk, maar misschien ben je je nu meer bewust van je gevoelens dan voorheen. En hoe naar het ook voelt, hoort het er misschien bij om je verleden te kunnen verwerken.
Of zie ik dit verkeerd?
Ik heb weinig concentratie op 't moment, vergeef me als ik verkeerd overkom. Ik wilde 't toch even proberen.quote:
[..]
Dat contacten zoeken doe ik al en we zijn nog samen. Mijn agenda is haast te vol.
En ik loog omdat ik soms dingen gewoon niet direct wil delen, maar hij vindt dat dat wel moet. Hij heeft zoiets van "we zijn samen, dus we weten alles van elkaar" (las ook mijn dagboeken en post om maar iets te noemen, wat ik heel erg naar vond). En hij vond het vervelend dat ik dingen voor mezelf hield. Ik zei tegen hem dat iets hem niet aanging, hij zette me onder druk, dus ik gaf hem het antwoord waarvan ik dacht dat hij het wilde horen. Ik was dom en in paniek. Het was geen groot geheim oid... alleen ik had behoefte aan privacy. Nu deel ik dingen.
Dat je maar even snel wat zegt, je reactie hoeft niet per definitie dan een leugen te zijn, je wilt die momenten gewoon die druk die op je gezet wordt lozen, toch?
Ik denk dat je sowieso gebaat bent bij contact met mensen die over 't algemeen gesproken een geduldige houding jegens jou kunnen aannemen. Je zal zelf je grenzen moeten verkennen en eventueel ook verleggen.
En je hebt kans dat je na het verteld hebben van een leugen (ongeacht hoe klein en nietig die leugen misschien ook was), je daardoor weer rot gaat voelen. of dat de gedachte blijft doorzeuren. Misschien is 't je al zo vaak overkomen (ik zeg expres overkomen, het gebeurt in een roes/moment/flits nml) dat je 't idee hebt dat 't je niks meer doet, terwijl 't misschien toch ergens juist -wel- steekt.
Om eerlijk te zijn zou ik (als iemand aan mijn spullen komt (en dan voornamelijk m'n meer persoonlijke spullen)) me dan behoorlijk verbolgen voelen. Bij een opmerking als "we zijn samen, dus we weten alles van elkaar" krijg ik een heel naar gevoel. Ik zou me daardoor toch wel nogal als goedkoop/minderwaardig weggezet kunnen voelen.
Maar de andere kant van dit verhaal kan ik ook wel begrijpen, zeker ook omdat je toch wel een aantal keer door 't oog van de naald bent gegaan, om 't maar even zo te zeggen. Dan wordt 't meer overbezorgdheid en dat kan net zo schadelijk zijn als verwaarlozing.
Wat je vriend kan doen is meer vertrouwen in je krijgen. Je hebt vast ook wel je goeie kanten waarin je betrouwbaarheid misschien zelfs uitmuntend is, zeker iemand als jij.
M'n hoofd is ff nergens, spreek je later
Heel erg fijn!quote:
Gisteren voor het eerst naar de handwerkclub geweest. Die is eens per maand. Elke woensdag schilderen. Volgende week zaterdag ga ik de wandelclub proberen... Ik heb weer het gevoel te leven
Goed om te horen!quote:
Gisteren voor het eerst naar de handwerkclub geweest. Die is eens per maand. Elke woensdag schilderen. Volgende week zaterdag ga ik de wandelclub proberen... Ik heb weer het gevoel te leven
Eenzaam is niet het zelfde als alleen zijn. Je kan ontzettend veel mensen (om je heen) hebben en toch het gevoel hebben eenzaam te zijn.