Ik zeg niet dat ze bij hem weg moet gaan, maar ze moet wel haar eigen grenzen bewaken en ze hoeft niet alles te accepteren 'omdat hij het zwaar heeft'.quote:Op woensdag 28 februari 2018 20:31 schreef LordHorusNL het volgende:
Ik wacht op de vloedgolf moderne vrouwen die zegt "Dump die loser" of "Zoek een betere man" of "Jij moet niet de dupe worden van zijn probleem"
Heeft hij je gesteund toen jij een burnout had? Zo ja steun hem dan nu ook.
Ah daar had ik geen idee van. Ik dacht dat de rollen toen omgedraaid waren. Lijkt me echt heftig er op zo'n moment alleen voor te staan.quote:Op woensdag 28 februari 2018 21:42 schreef PuDdInG78 het volgende:
Ik was alleen toen ik in mijn burnout zat.
Dat klinkt goed voorlopig.quote:Op woensdag 28 februari 2018 21:42 schreef PuDdInG78 het volgende:
Wat ik echt gemist heb was iemand die een oprechte knuffel gaf. Die niets zei maar er gewoon even voor mij was en wat zorgen uit handen nam. Dat er gezond eten op tafel stond of wat boodschappen hadden gedaan of met mj even een wandelingetje ging maken.
En nu ik dit zo opschrijf weet ik dus ook dat ik misschien nu niet meer dan dit voor hem moet zijn.
Bij mijn partner?quote:
Ja en nee van het alleen zijn. Ja natuurlijk want je hebt niemand die je echt even goed vasthoudt van wie je weet dat ie er altijd voor je zal zijn. Tegelijk nee is het niet lastig want je hebt ook niet iemand die je pusht om weer 'normaal' te doen (zoals ik bij vrienden zag). Hun partner vond het op een bepaalt moment wel welletjes en vond dat diegene weer in het normale patroon mee moest draaien. Ik kon mijn eigen tijdslijnen bepalen van mijn herstel en dat is wel erg fijn.quote:Op woensdag 28 februari 2018 23:42 schreef Elpis het volgende:
[..]
Ah daar had ik geen idee van. Ik dacht dat de rollen toen omgedraaid waren. Lijkt me echt heftig er op zo'n moment alleen voor te staan.
[..]
Dat klinkt goed voorlopig.
Zelf wilde ik ook dat zorgen uit handen werden genomen en verder wilde ik met rust gelaten worden (nou ja zover dat gaat met jonge kinderen ). In mijn geval duurde dat echter wel veel te lang en dat bedoelde ik 'met wel willen maar niet nodig hebben'. Achteraf gezien had ik op een gegeven moment wel nodig dat mijn man er wat achteraan was gaan zitten. Op een redelijke manier dan, want anders had ik mijn hakken in het zand gestoken. Hij liet het echter voort kabbelen waardoor het waarschijnlijk langer dan noodzakelijk heeft geduurd.
Stel dat dat zo zou zijn hè (wat ik niet echt verwacht op basis van de info die ts gegeven heeft, maar goed stel dat dat zo is) wat zou je ts dan adviseren?quote:Op donderdag 1 maart 2018 22:41 schreef Lenny77 het volgende:
Kan het zijn dat hij eigenlijk liever niet meer in de relatie zit? Ik denk te verstaan uit je teksten dan jullie al samen wonen? En jullie zijn pas 1 jaar samen?
Wat als het teveel is voor hem?
Misschien kan hij niet met de situatie om. Maar durft hij jou niet te kwetsen en gaat er zelf wat aan onderdoor.
Nee, dat weet ik heel zeker. Zo open en eerlijk hebben we gesproken over alles. En is de kern van z'n overspannenheid ook duidelijk.quote:Op donderdag 1 maart 2018 22:41 schreef Lenny77 het volgende:
Kan het zijn dat hij eigenlijk liever niet meer in de relatie zit? Ik denk te verstaan uit je teksten dan jullie al samen wonen? En jullie zijn pas 1 jaar samen?
Wat als het teveel is voor hem?
Misschien kan hij niet met de situatie om. Maar durft hij jou niet te kwetsen en gaat er zelf wat aan onderdoor.
Dankjewel. Ja dat heb ik al wel eens gedaan, maar zal het nog wel af en toe blijven doen, dat hij weet dat ik er ben en niet wegloop hierom.quote:Op vrijdag 2 maart 2018 08:23 schreef Lienekien het volgende:
Als ik je verhaal lees, komt in mij naar boven: misschien realiseert hij zich wel heel goed dat hij nu eigenlijk geen leuke partner voor jou is en maakt het dat nog zwaarder voor hem. Ik kan me voorstellen dat het hem zou helpen als jij hem duidelijk kan maken dat je ziet waar hij doorheen gaat, dat je weet dat dit proces waarschijnlijk een tijdje rottig gaat zijn voor hem (je hebt ten slotte ook zelf een burn out meegemaakt), maar dat je gelooft dat hij hier weer uit kan komen. En dat jij naast hem wilt blijven staan om hem te steunen waar je kan.
Sterkte.
Het is natuurlijk heel moeilijk om zoiets soort van lijdzaam toe te moeten kijken, zonder dat je het kan voorkomen. Niet alleen omdat je hem beter gunt en weet hoe het is, maar misschien ook een van de redenen dat je zelf aan een burnout kwam en dat is het gevoel hebben dat jij verantwoordelijk bent oid.quote:Op woensdag 28 februari 2018 21:42 schreef PuDdInG78 het volgende:
@LordHorusNL
Helaas kende ik mijn partner toen nog niet. We zijn net een jaartje samen, dus de relatie is in dat opzicht nog pril zeg maar. Mijn burnout is al een aantal jaren geleden.
Ik merk dat ik hem vooral wil behoeden van die hele zware diepe put wat zo alleen en leeg voelt. En tegelijk weet ik dat ik dat niet kan voorkomen.
En ik merk dat ik het vooral heel vervelend vind dat hij naar mij toe heel kortaf is. Laat zien dat er geen energie meer in zit. Ook best wat afstandelijk kan zijn. Maar voor de buitenwereld juist toch zijn reserves aanspreekt. En daar nog zo veel mogelijk schone schijn ophoudt... Dat vind ik dan wel eens verdrietig... Maar tegelijk fijn dat ie zich bij mij wel durft te laten zien dat hij zich echt niet goed voelt en zijn grenzen langzaam bereikt zijn (eigenlijk zijn ze dat al...)
Dit hoeft geen zwart/witte lijn te zijn. Je kan natuurlijk ook een beetje tough love geven, om te voorkomen dat iemand alles bepalend kan zijn in de relatie. Niet alles hoeft onder de mat geschoven te worden en juist een stukje normaalheid kan heel therapeutisch zijn.quote:Op donderdag 1 maart 2018 09:15 schreef PuDdInG78 het volgende:
[..]
Ja en nee van het alleen zijn. Ja natuurlijk want je hebt niemand die je echt even goed vasthoudt van wie je weet dat ie er altijd voor je zal zijn. Tegelijk nee is het niet lastig want je hebt ook niet iemand die je pusht om weer 'normaal' te doen (zoals ik bij vrienden zag). Hun partner vond het op een bepaalt moment wel welletjes en vond dat diegene weer in het normale patroon mee moest draaien. Ik kon mijn eigen tijdslijnen bepalen van mijn herstel en dat is wel erg fijn.
Het kan moeilijk zijn om zoiets aan te kaarten, want je wil natuurlijk geen extra druk erop zetten. Aan de andere kant mag je toch ook wel hopen dat ondanks een overvol bord, er toch ook wel enige ruimte mag zijn voor hoe jij een en ander ervaart. Hij is vast ook niet geholpen door hem jouw gevoelsleven te onthouden, waardoor hij helemaal in het zijne op kan gaan en je ook het risico loopt dat je aan het einde van dit burnoutproces zelf relationeel opgebrand bent.quote:Ik merk dat ik vooral de afstandelijkheid heel lastig vind. Dat het soms echt van ver moet komen dat ie zegt dat ie mij lief vindt en de frequentie van zeggen dat ie van mij houdt is ook wel echt af genomen en de intimiteit ook. Maar ik weet ook dat het er wel bij hoort....Maar fijn is anders.
Ik weet dat ik daarin niet moet gaan denken dat ie niet van mij houdt.
Dat klopt wel. Ik zou het liefst willen voorkomen dat ie echt in dat donkere zwarte gat terecht gaat komen, want dat vind ik het meest nare aan mijn burnout. Dat ie niets anders wilt dan alleen maar in bed liggen en voor zich uit staren. Het zo verlamd voelen en niets meer willen/kunnen.quote:Op vrijdag 2 maart 2018 10:29 schreef Scary_Mary het volgende:
[..]
Het is natuurlijk heel moeilijk om zoiets soort van lijdzaam toe te moeten kijken, zonder dat je het kan voorkomen. Niet alleen omdat je hem beter gunt en weet hoe het is, maar misschien ook een van de redenen dat je zelf aan een burnout kwam en dat is het gevoel hebben dat jij verantwoordelijk bent oid.
Misschien kun je je rol beter iets anders gaan bekijken. Meer als ondersteunend in zijn proces, waar hij net als jij door heen moet om deze "les" te leren.
En nu het dikgedrukte. Kan het verdrietige 'm ook niet een beetje zitten in dat hij die reserves wel voor de buitenwereld inzet, maar bij jou als het ware leegloopt? Dat jij je minder een prioriteit voelt en meer een verzorger dan een geliefde?
Ik ga hier eens over nadenken wat ik daarmee kan. Ik heb al wel eens bij hem aangegeven dat ik het fijn vindt als ie iets vaker kan zeggen dat ie mij wel lief vindt of van mij houdt.quote:Dit hoeft geen zwart/witte lijn te zijn. Je kan natuurlijk ook een beetje tough love geven, om te voorkomen dat iemand alles bepalend kan zijn in de relatie. Niet alles hoeft onder de mat geschoven te worden en juist een stukje normaalheid kan heel therapeutisch zijn.
Kijk naar kleine dingen die makkelijk te behapstukken zijn voor hem en ook van betekenis zijn voor jou.
Hij begrijpt mij wel als ik het zeg gelukkig. Dus er is net genoeg ruimte om die belangrijke dingen van de relatie overeind te houden wel besproken kunnen worden. Hij geeft ook wel aan dat hij het lastig vindt dat hij er nu niet voor mij kan zijn.quote:Het kan moeilijk zijn om zoiets aan te kaarten, want je wil natuurlijk geen extra druk erop zetten. Aan de andere kant mag je toch ook wel hopen dat ondanks een overvol bord, er toch ook wel enige ruimte mag zijn voor hoe jij een en ander ervaart. Hij is vast ook niet geholpen door hem jouw gevoelsleven te onthouden, waardoor hij helemaal in het zijne op kan gaan en je ook het risico loopt dat je aan het einde van dit burnoutproces zelf relationeel opgebrand bent.
Die balans vinden is moeilijk, maar ook iets persoonlijks. Daar kun je dus moeilijk advies voor geven wat nu wanneer wijsheid is.
Wel kun je denk ik kijken naar je motivaties om bepaalde dingen al dan niet te doen. Je geeft aan zelf ook wat vermoeid te zijn en last te hebben van negativiteit in je omgeving. Beter hoed je jezelf en je partner ervoor dat hij daar een beetje de zondebok voor wordt. Ook onbedoeld kan het een makkelijk target zijn, omdat hij dichtbij je staat en je je daar misschien sneller tekort gedaan zal voelen enzo.
Ik kan het gevoel nog veel te goed voor de geest halen helaas. Of misschien ook wel goed. Daardoor weet ik dat het niet nog een keer zal gebeuren bij mij.quote:Maar goed, hoe doe je het in de praktijk? Staat hij wel open voor een gesprek? Over zijn eigen gevoelens en die van jou? Zijn er momenten waarop het beter lijkt te gaan? Dus bijvoorbeeld dat je niet op de laatste dag van de werkweek 's avonds je ei per se kwijt moet gaan willen, terwijl jullie na een goede nachtrust en een relaxt ontbijt op zaterdag beide wat chiller zijn. Jij hebt misschien behoefte aan het verkleinen door de afstand door tegenover hem te zitten en hem in de ogen te kunnen kijken. Ook zodat hij jou gevoelsmatig beter kan "zien". Maar misschien is dat voor hem te confronterend, nog iets waar hij tekort inschiet ofzo. Dan zou het tijdens een ommetje, waarbij je en iets rustig onderneemt, je ook elkaar niet zo aan hoeft te kijken, net wat minder hard en confronterend aan kunnen komen. Of misschien is het prettiger als je het in een brief zet?
En dan nog hoe je het brengt en waarom.
Dat je dingen kwijt wil, omdat je het net als hij prettig vindt om dat ook even kwijt te kunnen. Niet om hem extra te belasten of om te verwijten, maar ivm de balans en dat hij omgekeerd ook een beetje weet wat er bij jou speelt. Dat als jij ook een keer kortaf bent, het dus niet per se vanwege hem is. Misschien kan dat ook al wat afstand verkleinen voor het gevoel en misschien vindt hij het wel prettig als hij erover mee kan denken hoe jullie dat samen iets anders kunnen aanpakken ofzo.
Aan de andere kant, als hij er te diep inzit, kan hij daar misschien nog geen ruimte voor maken. Je weet zelf hoe dat was, dus daar zul je voor jezelf ook een weg in moeten vinden dat je een en ander, hoe moeilijk ook, niet al te persoonlijk op moet (leren) vatten. Niet leuk als het je lief betreft natuurlijk, maar voor wie anders dan je lief zou je zo door willen zetten?
Dan kunnen kleine dingen je wel dat stukje extra bevestiging en motivatie geven om door te gaan. Wat zijn kleine dingen waardoor je intimiteit en liefde enzo kan ervaren? Als de energie voor seks er niet is, waar kun je dan ervaren dat je meer bent dan de uitrustplek? Kun je misschien gewoon aangeven dat je een knuffel nodig hebt? Lijkt misschien of je hem daar aan moet herinneren, maar je kan het ook positief benaderen, genieten van de knuffel en hem laten weten dat je dit nodig hebt en dat hij, en niet de buurman, dit wel kan geven. Ofzo.
Afijn, wordt wel weer een kilometer aan tekst zo, dus laat ik jullie in ieder geval sterkte wensen in zo een moeilijke periode
Klopt helemaal. En dat begin ik nu ook echt in mijn oren te knopen en te zien. Dus vanuit die instelling nu ook de schouder bieden en hulp geven waar het kan en fijn is.quote:Op vrijdag 2 maart 2018 12:18 schreef AlwaysHappy het volgende:
Erg lastige situatie voor jullie beiden. Heel goed dat je hem zo steunt. Juist omdat je het zelf hebt meegemaakt is het wat makkelijker om in te zien hoe hij zich voelt. En ook dat hij er toch echt zelf achter moet komen...dat hij wat extra hulp nodig heeft. Dat moment kan je niet forceren. Dat hij het nu nog niet doet wil dan ook niet zeggen dat hij niet van je houdt, of niet ziet wat je allemaal doet. Betekent echter dat hij alles op z'n eigen tijd moet doen.
Dat stukje probeer ik nu ook voor mijzelf te realiseren. Dat ik even niet met mijn uitdagingen bij hem terecht kan moet er niet voor zorgen dat ik alles op mij neem en mijzelf verwaarloos daarin. Want dan gaan we elkaar aflossen en gaat de relatie ook niet overleven.quote:Dat wil alleen niet zeggen dat jij er dan ook maar aan onderdoor moet gaan. Je kan er pas voor iemand anders zijn als het goed gaat met jezelf. Probeer dus eens te kijken met wat voor dingen jij je kan afleiden als je je even niet zo goed voelt/niet gewaardeerd voelt. Ga wat leuks doen met vrienden, ga sporten, zet een leuke Netflix film/serie op. Alles kan. Hij heeft ook niks aan je als het niet goed gaat met jou en jij er aan onder door gaat. Dat je er dan een tijdje wat minder bent voor hem heeft hij dan maar te accepteren. Vind ik.
Ja mijn coach zei dat ook tegen mij toen ik aangaf dat ik dit traject eerder had gewild (aan mijzelf werken) gaf hij aan dat ik er wrs niet het maximaal haalbare uit zou halen wat nu wel gelukt is. Dan was het een tijdelijke fix van het op dat moment geldende issue. Dat zal voor hem niet anders zijn.quote:Je helpt hem al zo goed (en dat ziet hij ook echt wel), dus niemand zal het raar vinden dat je af en toe even wat momentjes pakt puur voor jezelf. Ik lees in je vorige reacties dat je al je best doet om iets minder bij hem in de buurt te zijn, dat doe je erg goed!
Hoe dan ook...hij komt hier echt wel weer uit. Soms moet iemand rock bottom bereiken om in te zien dat er echt hulp nodig is. En dat hulp aanvaarden niet iets slechts is. Of iets waar je je voor moet schamen. De momenten dat je het aan kan...blijf er zijn...blijf benoemen dat je echt niet weg gaat bij hem, maar probeer ook eerlijk te blijven benoemen dat het wel zwaar voor je is af en toe en met die reden af en toe wat meer tijd voor jezelf wil. Om er zo voor hem te kunnen blijven zijn. Dwing hem ook vooral niet (of blijven herhalen) om hulp te zoeken, op een gegeven moment werkt dat averechts. Diep van binnen weet hij het echt wel, hij moet nu alleen nog even op dat punt komen van ''nu ook echt actie ondernemen''. Ik heb zelf vroeger ook veel hulp nodig gehad, maar het hielp eigenlijk nooit als anderen me erop wezen. Dan neemt eigenwijsheid het over.
Heel veel sterkte!
Ik ben helaas zo stronteigenwijs dat ik er nooit hulp voor heb ingeschakeld.quote:Op donderdag 1 maart 2018 09:15 schreef PuDdInG78 het volgende:
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je hulp hebt ingeschakeld uiteindelijk? En dat er enige vorm van herstel zichtbaar was? Ben jij blijven werken? En hoe was jij in die periode naar je partner toe? Besefte je dat je anders was op dat moment (minder jezelf)?
Dankjewel voor je reactie.quote:Op vrijdag 9 maart 2018 10:39 schreef Elpis het volgende:
[..]
Ik ben helaas zo stronteigenwijs dat ik er nooit hulp voor heb ingeschakeld.
Het was ook niet ook alleen overspannen zijn. Het was ook een stuk depressie.
Daarnaast was de jongste nog in de baby-fase dus mijn kader van binnnen x aantal maanden moet het beter gaan had ik niet, want er overheerst ook het gevoel dat zo'n baby-tijd (en ook nog een dreumes erbij) nou eenmaal zwaar is. Dat is ook niet binnen zeg een half jaar over.
Ik zou niet durven zeggen hoe snel er herstel was eerlijk gezegd. Was ook vooral bezig met de zorg voor de kinderen en overleven.
De depressies zijn bij vlagen nog wel in de jaren erna teruggekomen wat verklaard zou kunnen worden door de vitaminetekorten die bij mij een poos terug zijn ontdekt.
(ja eindelijk eens voor vermoeidheid braaf naar de huisarts gegaan. )
Ik ben in die tijd helaas gestopt met werken hoewel ik prima weet dat ik gehijg van HR in mijn nek en evt bedrijfsarts waarschijnlijk niet had aangekund. Ik wilde in die fase eigenlijk liever niet eens meer wakker worden. Financieel was dat geen probleem, maar de drempel om weer te gaan werken voelt nu best als een Mount Everest. :-s
Mijn partner zal vast soms een grauw en een snauw hebben gehad, maar meer ook niet. Verder zijn we sowieso geen kusje kroel stel dus daar zal hij geen verschil in gemerkt hebben.
Ik besefte wel dat ik puur op emoties handelde, de rem compleet kwijt was maar de energie niet had ernaar te zoeken.
Deze man weet wat echte liefde is!quote:Op vrijdag 2 maart 2018 08:34 schreef Hallmark het volgende:
Ik vind dat je opvallend mild bent naar hem toe.
Als je nog niet eens een jaar bij elkaar bent, dan hoor je verliefd te zijn. En nu is hij kortaf naar jou toe en weet ik veel wat? Hell, no. Ik zou toch echt mijn grenzen strak houden naar hem toe. Ik heb niet het idee dat hij snapt dat hij aan de slag moet.
Ik vind de relatie veel te pril om nu al samen door struggles heen te gaan. Je moet oppassen dat jij niet zijn bliksemafleider bent, want daarmee vertraag je de gang naar professionele hulp.
Nota bene: ik zeg niet dat je hard moet zijn. Natuurlijk steun je je partner in de zin van: probeer het probleem te doorgronden. Maar ik zou niet accepteren dat hij niet aardig/lief is.
Dat weet ik zeker, ja. Dat doe je niet door kussie-kroel als een boksbal te gaan hangen voor je partner, zodat die lekker z'n ei kwijt kan. Dat doe je door partner te attenderen dat ze werk voor laten gaan op de relatie. Want dat is feitelijk wat er aan de hand is.quote:
Dankjewel voor je reactie.quote:Op dinsdag 13 maart 2018 02:18 schreef Musil het volgende:
Het is misschien wat generalistisch, maar ik zou zeggen:
Wees begripvol voor zijn nukken naar jou toe (zoals je nu ook bent), vat ze niet persoonlijk op, maar bewaak je grenzen. Soms moet je even jezelf voorop stellen. Niet omdat je het hem verwijt, maar omdat je het zelf nodig hebt.
Wees streng naar de nukken die hij richting zichzelf heeft. Vertel hem niet hoe het moet, maar vraag veel en vraag door,bijv. als hij ergens omheen draait. Durf hem te confronteren met valkuilen, zelfsabotage, inconsistenties etc.(je zegt dat je hulp wil, maar je hebt het nog niet gezocht. Hoe komt dat?)
Ik heb overigens geen ervaring met burnout en overspannenheid, wel met partners met depressie en verslavingsproblemen.
Fijn dat jullie laatste gesprek fijner was! Ja, het is altijd een lastige balans tussen ruimte geven en confronteren. Eigenlijk is het een onmogelijke balans, want beiden werken soms wel en soms niet en dat valt niet altijd te voorspellen.quote:Op dinsdag 13 maart 2018 10:05 schreef PuDdInG78 het volgende:
[..]
Dankjewel voor je reactie.
Dat dik gedrukte is wel belangrijk heb ik gemerkt.
Ons laatste gesprek was ook veel fijner en beter gelopen waarin ik een spiegel heb kunnen voorhouden voor zijn grootste valkuil waar hij mee aan de slag moet. Daarin moet ik hem nu weer wat ruimte geven om wat mee te gaan doen. Elke dag/elke week ermee confronteren werkt niet en wil ik ook niet. Ik besef goed dat hij dat zelf moet doen en willen om de juiste stappen te kunnen zetten.
Heftig ook voor jou dan de ervaring van een partner met depressie. Hoeveel tijd is er overheen gegaan voordat er weer wat lichtpuntjes kwamen?Waren jullie al lang samen toen dat begon te spelen?
Dankjewel.quote:Op woensdag 14 maart 2018 00:51 schreef Musil het volgende:
[..]
Fijn dat jullie laatste gesprek fijner was! Ja, het is altijd een lastige balans tussen ruimte geven en confronteren. Eigenlijk is het een onmogelijke balans, want beiden werken soms wel en soms niet en dat valt niet altijd te voorspellen.
Met mijn eerste ex met depressie speelde eea al vanaf t begin, die relatie is ook over. Ik was toen veel te toegeeflijk, die zachte heelmeester. Maar nu zijn we goede vrienden en ik heb ervan geleerd. Mijn tweede ex had vooral verslavingsproblematiek, dat is niet vanwege zijn problemen uit trouwens, maar ik merk wel dat ik beter ben geworden in balans vinden tussen ruimte en grenzen.
Ik hoop oprecht dat hij eruit komt, evenals jullie samen!
Hij erkent waar zn uitdaging zit en dat ie momenteel door een lastige tijd gaat. Hij benoemt ook regelmatig dat ie op is. En dat ie leest dat dat bij een overspannenheid hoort. Maar zichzelf daarin plaatsen niet.quote:Op woensdag 14 maart 2018 09:46 schreef descon het volgende:
Erkent hij zelf al dat ie overspannen is? Dan kan je er pas aanwerken.
Evt met een coach of pyscholoog
Doe dan ook niet de begripvolle aanpak meer en zeg dat hij er wat aan moet doen. Jij bent niet zijn hulpverlener!quote:Op woensdag 14 maart 2018 19:04 schreef PuDdInG78 het volgende:
[..]
Hij erkent waar zn uitdaging zit en dat ie momenteel door een lastige tijd gaat. Hij benoemt ook regelmatig dat ie op is. En dat ie leest dat dat bij een overspannenheid hoort. Maar zichzelf daarin plaatsen niet.
Denk dat dat ook pas achteraf helder voor em gaat zijn.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |