R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik vind het lastig om dat gevoel precies te beschrijven, want ik was (ben) nog jong, heb het maar 1 keer meegemaakt, en toen met mijn vader meteen zo'n intense ervaring. Ik denk dat ik het wel wist. Maar omdat het nieuw voor me was, besefte ik het niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn, maar ik denk dieper vanbinnen wel. Wellicht dat ik op het moment zelf nog gedacht heb dat ik hem toch nog 1 keer zou zien in een nog net iets slechtere toestand en dat het dan gedaan zou zijn. Maar in werkelijkheid was het dus al de laatste keer.quote:Op vrijdag 23 februari 2018 19:29 schreef Yasmin23 het volgende:
[..]
Was het op dat moment duidelijk dat je hem niet meer zou zien?
Ik wist 4 weken voor mijn moeder stierf dat ze dood zou gaan. Euthanasie.quote:
[..]
Mja jij en andere hierboven zeggen dat je dan nog kan zeggen wat je wilt zeggen. Maar ik heb niet echt het idee dat ik hem nog iets moet zeggen ofzo? Of is dat raar?
En ben ook bang om hem in een hele slechte staat te zien...
Dus dan weet je een dag. Ik was er ook bij.
Ik ben iets vaker dan normaal langs gegeaan maar ze was erg moe en ik wist dat heel veel mensen haar nog wilde zien. Normaal liep ik de deur ook niet plat dus waarom nu wel?
Een week voordat ze zou gaan zat ik met haar aan de koffie en ik zei “mam, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. Er is volgens mij niks wat ik nog echt met je moet bespreken, volgens mij zijn we rond”. Zij had dat ook. We hebben daarop maar gewoon gezellig koffie gedronken. Net of er niks was.
Dat kan dus. Dat je niet nog van alles moet.
Maar. Ga wel naar hem toe. Ga zien waarom hij dood gaat. Je hoeft helemaal geen officieel afscheid te nemen. Dat heb ik met mijn moeder ook niet gedaan.
Toen ik de laatste keer mijn opa zag zei ik toen ik weg ging “tot weer”, we keken elkaar aan en wisten dat het de laaste keer was.
Nou geloof ik sterk in reincarnatie, dus dat maakt het misschien makkelijker.
Maar ik heb geen idee wat mensen zeggen bij “afscheid nemen”.
Als je nog wat wil zeggen of vragen, ga het doen. Ben er niet bang voor. Sterven is een heel intiem iets, wees niet bang om dichtbij te komen.
En ook, als je daar bent merk je wel wat je moet doen.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Misschien kun je het met je vader bespreken? Hoe wil hij zelf ermee omgaan? In elk geval heel veel sterkte voor jullie.
Misschien is het wel een geruststellender om te denken dat je hem nog een keer ziet? Tenminste ik denk wel dat ik dat zo zou voelen.quote:
[..]
Ik vind het lastig om dat gevoel precies te beschrijven, want ik was (ben) nog jong, heb het maar 1 keer meegemaakt, en toen met mijn vader meteen zo'n intense ervaring. Ik denk dat ik het wel wist. Maar omdat het nieuw voor me was, besefte ik het niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn, maar ik denk dieper vanbinnen wel. Wellicht dat ik op het moment zelf nog gedacht heb dat ik hem toch nog 1 keer zou zien in een nog net iets slechtere toestand en dat het dan gedaan zou zijn. Maar in werkelijkheid was het dus al de laatste keer.
Je zegt ga zien waarom hij dood gaat... Weet niet of ik dat zo hoef te zien. Overigens lijkt mij weten welke dag zo in jouw geval nog veel moeilijker... En er dan ook bij zijn....quote:Op vrijdag 23 februari 2018 19:33 schreef jajablahblah het volgende:
[..]
Ik wist 4 weken voor mijn moeder stierf dat ze dood zou gaan. Euthanasie.
Dus dan weet je een dag. Ik was er ook bij.
Ik ben iets vaker dan normaal langs gegeaan maar ze was erg moe en ik wist dat heel veel mensen haar nog wilde zien. Normaal liep ik de deur ook niet plat dus waarom nu wel?
Een week voordat ze zou gaan zat ik met haar aan de koffie en ik zei “mam, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. Er is volgens mij niks wat ik nog echt met je moet bespreken, volgens mij zijn we rond”. Zij had dat ook. We hebben daarop maar gewoon gezellig koffie gedronken. Net of er niks was.
Dat kan dus. Dat je niet nog van alles moet.
Maar. Ga wel naar hem toe. Ga zien waarom hij dood gaat. Je hoeft helemaal geen officieel afscheid te nemen. Dat heb ik met mijn moeder ook niet gedaan.
Toen ik de laatste keer mijn opa zag zei ik toen ik weg ging “tot weer”, we keken elkaar aan en wisten dat het de laaste keer was.
Nou geloof ik sterk in reincarnatie, dus dat maakt het misschien makkelijker.
Maar ik heb geen idee wat mensen zeggen bij “afscheid nemen”.
Als je nog wat wil zeggen of vragen, ga het doen. Ben er niet bang voor. Sterven is een heel intiem iets, wees niet bang om dichtbij te komen.
En ook, als je daar bent merk je wel wat je moet doen.
Ja, misschien. Maar mijn vader was toen al echt heel ver heen, het was voor mij wel duidelijk dat het gewoon lang genoeg had geduurd.quote:
[..]
Misschien is het wel een geruststellender om te denken dat je hem nog een keer ziet? Tenminste ik denk wel dat ik dat zo zou voelen.
Mja ik wacht even af totdat hij van de ic af is. Op dit moment is mijn stiefmoeder er. Hij wilde zijn zus ook niet zien.quote:
Misschien kun je het met je vader bespreken? Hoe wil hij zelf ermee omgaan? In elk geval heel veel sterkte voor jullie.
Probeer je niet teveel aan die weken te hangen. Dat kan allemaal heel anders lopen. Korter, maar ook langer. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar ik heb nogal wat gejojo meegemaakt op dat gebied dus het is vooral uit bescherming bedoelt.quote:
Wat ik dus nu onterecht doe is mij vasthouden aan die 3 weken omdat dat zo is gezegd....
Rakend dat je dat zo omschrijft. Net als dat ik terug omgedraaid ben naar mijn vriendin en..quote:
[..]
Ik vind het lastig om dat gevoel precies te beschrijven, want ik was (ben) nog jong, heb het maar 1 keer meegemaakt, en toen met mijn vader meteen zo'n intense ervaring. Ik denk dat ik het wel wist. Maar omdat het nieuw voor me was, besefte ik het niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn, maar ik denk dieper vanbinnen wel. Wellicht dat ik op het moment zelf nog gedacht heb dat ik hem toch nog 1 keer zou zien in een nog net iets slechtere toestand en dat het dan gedaan zou zijn. Maar in werkelijkheid was het dus al de laatste keer.
Ik heb geen idee waarom ik die dag op de dag omgedraaid ben maar het is net alsof iets in me wist..
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 23-02-2018 19:42:20 ]
Zoals ik in mn dm’s ook al vertelde, het kan erg snel gaan. Hou je dus nit vast aan een datum..quote:
Wat ik dus nu onterecht doe is mij vasthouden aan die 3 weken omdat dat zo is gezegd....
Protège moi de mes désirs.
Ik vond het een voorrecht om er bij te zijn. Het is een heel intiem moment, en je ziet echt dat het leven uit het lichaam gaat.quote:
[..]
Je zegt ga zien waarom hij dood gaat... Weet niet of ik dat zo hoef te zien. Overigens lijkt mij weten welke dag zo in jouw geval nog veel moeilijker... En er dan ook bij zijn....
Eigenlijk vond ik zelf wel fijn dat ik wist wanneer.
De weken tussen weten dat het ging gebeuren en niet weten wanneer vond ik wel een hel. Ik was ook blij toen dat voorbij was. Een soort struisvogeltechniek denk ik. Want het is natuurlijk wel iets waar je vreselijk tegenop ziet.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Het is overigens wel dat het wel lijkt alsof ik er wel vrede mee heb zeg maar. 3 januari 2017 kwam de diagnose. Werd gedacht aan longkanker omdat er een grote tumor was gezien. 10 bij 15 cm als ik mij goed herinner. Tussen die foto en de diagnose zat 3 weken dus wij gingen al van het ergste uit....
Maar het bleek non hodgkin te zijn. De arts zei dat 50% van de mensen na de eerste behandeling waren genezen.. En dat het goed behandelbaar is.
Dus wij en hij met goede moed de chemo in. Want de cijfers waren positief. Ging ook goed tot halverwege de eerste kuur. Het had geen effect meer... Maar toen was er nog een optie. Iets wat het zeker zou gaan genezen. Een super zware chemo gevolgd met stamceltransplantatie. Dus wij ook weer met goede moet. De arme man bijna 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Zijn hele conditie gesloopt. 10 jaar ouder....
Helaas ook dit was geen succues. Het had vrijwel geen winst opgeleverd. Dus zeiden ze in November niks meer te doen......
Maar weer een optie... bestraling. Dus hij 3 weken lang trouw naar de bestraling gegaan. Goed nieuws, nog maar 2 cm over en bestraling kan doorwerken dus wie weet met veel geluk gaat het nog weg ook.
In Duitsland kan je naar een speciaal revalidatiecentrum als je kanker hebt of hebt gehad dus hij zich ingeschreven en de planning was dat die 1 feb 3 weken geleden zou starten. Hij keek er naar uit. Vervolgens komt die klapper van een dubbele longonstesteking. In coma en met zo'n tube aan de beademing. Na dat die weer op de gewone afdeling lag zei die dat die hoopte dat die nog naar het revalidatiecentrum kon gaan....
En dan nu een week later dit. En dat vind ik het ergste van alles. Dat die ruim een jaar lang zo zijn best heeft gedaan om er alles aan te doen. Nooit maar dan ook nooit heeft geklaagd over hoe zwaar die het had of verrot hij zich voelde van alle naalden en vloeistoffen die in hem werden gespoten. En dan zo snel dit.
Maar het bleek non hodgkin te zijn. De arts zei dat 50% van de mensen na de eerste behandeling waren genezen.. En dat het goed behandelbaar is.
Dus wij en hij met goede moed de chemo in. Want de cijfers waren positief. Ging ook goed tot halverwege de eerste kuur. Het had geen effect meer... Maar toen was er nog een optie. Iets wat het zeker zou gaan genezen. Een super zware chemo gevolgd met stamceltransplantatie. Dus wij ook weer met goede moet. De arme man bijna 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Zijn hele conditie gesloopt. 10 jaar ouder....
Helaas ook dit was geen succues. Het had vrijwel geen winst opgeleverd. Dus zeiden ze in November niks meer te doen......
Maar weer een optie... bestraling. Dus hij 3 weken lang trouw naar de bestraling gegaan. Goed nieuws, nog maar 2 cm over en bestraling kan doorwerken dus wie weet met veel geluk gaat het nog weg ook.
In Duitsland kan je naar een speciaal revalidatiecentrum als je kanker hebt of hebt gehad dus hij zich ingeschreven en de planning was dat die 1 feb 3 weken geleden zou starten. Hij keek er naar uit. Vervolgens komt die klapper van een dubbele longonstesteking. In coma en met zo'n tube aan de beademing. Na dat die weer op de gewone afdeling lag zei die dat die hoopte dat die nog naar het revalidatiecentrum kon gaan....
En dan nu een week later dit. En dat vind ik het ergste van alles. Dat die ruim een jaar lang zo zijn best heeft gedaan om er alles aan te doen. Nooit maar dan ook nooit heeft geklaagd over hoe zwaar die het had of verrot hij zich voelde van alle naalden en vloeistoffen die in hem werden gespoten. En dan zo snel dit.
Dus je ging niet aftellen?quote:
[..]
Ik vond het een voorrecht om er bij te zijn. Het is een heel intiem moment, en je ziet echt dat het leven uit het lichaam gaat.
Eigenlijk vond ik zelf wel fijn dat ik wist wanneer.
De weken tussen weten dat het ging gebeuren en niet weten wanneer vond ik wel een hel. Ik was ook blij toen dat voorbij was. Een soort struisvogeltechniek denk ik. Want het is natuurlijk wel iets waar je vreselijk tegenop ziet.
Nee klopt. Het is eigenlijk ook niet te voorspellen zo precies.quote:
[..]
Zoals ik in mn dm’s ook al vertelde, het kan erg snel gaan. Hou je dus nit vast aan een datum..
Ja het leven is niet eerlijk, en dat zal het ook nooit worden.quote:
Het is overigens wel dat het wel lijkt alsof ik er wel vrede mee heb zeg maar. 3 januari 2017 kwam de diagnose. Werd gedacht aan longkanker omdat er een grote tumor was gezien. 10 bij 15 cm als ik mij goed herinner. Tussen die foto en de diagnose zat 3 weken dus wij gingen al van het ergste uit....
Maar het bleek non hodgkin te zijn. De arts zei dat 50% van de mensen na de eerste behandeling waren genezen.. En dat het goed behandelbaar is.
Dus wij en hij met goede moed de chemo in. Want de cijfers waren positief. Ging ook goed tot halverwege de eerste kuur. Het had geen effect meer... Maar toen was er nog een optie. Iets wat het zeker zou gaan genezen. Een super zware chemo gevolgd met stamceltransplantatie. Dus wij ook weer met goede moet. De arme man bijna 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Zijn hele conditie gesloopt. 10 jaar ouder....
Helaas ook dit was geen succues. Het had vrijwel geen winst opgeleverd. Dus zeiden ze in November niks meer te doen......
Maar weer een optie... bestraling. Dus hij 3 weken lang trouw naar de bestraling gegaan. Goed nieuws, nog maar 2 cm over en bestraling kan doorwerken dus wie weet met veel geluk gaat het nog weg ook.
In Duitsland kan je naar een speciaal revalidatiecentrum als je kanker hebt of hebt gehad dus hij zich ingeschreven en de planning was dat die 1 feb 3 weken geleden zou starten. Hij keek er naar uit. Vervolgens komt die klapper van een dubbele longonstesteking. In coma en met zo'n tube aan de beademing. Na dat die weer op de gewone afdeling lag zei die dat die hoopte dat die nog naar het revalidatiecentrum kon gaan....
En dan nu een week later dit. En dat vind ik het ergste van alles. Dat die ruim een jaar lang zo zijn best heeft gedaan om er alles aan te doen. Nooit maar dan ook nooit heeft geklaagd over hoe zwaar die het had of verrot hij zich voelde van alle naalden en vloeistoffen die in hem werden gespoten. En dan zo snel dit.
Kids are like farts in that way. They never seem to bother the owner as much as they bother everyone else.
Toen ze mijn moeder vorig jaar hadden opengemaakt en weer dichtgemaakt zonder te opereren omdat het er veel slechter uitzag dan ze dachten, zeiden ze ook "Drie tot zes weken. Hooguit een paar maanden." De grond viel weg, oprecht. Gisteren dachten we nog dat misschien alles goed zou komen en nu heb kijk je opeens tegen de retourperiode van CoolBlue aan. Dat is niet te bevatten.
Wat ik toen gedaan heb, is alles afgezegd. Alles. Studie, werk, scriptie, vrienden, vriendinnen, afspraken. Elke dag naar het ziekenhuis, naar m'n moeder. Na een halve week ofzo mocht ze weer naar huis (ik weet 't niet eens meer precies
) en toen ben ik wel ook weer een keer naar m'n vriend gegaan een weekendje, maar verder wilde ik zoveel mogelijk bij m'n moeder zijn. Niet eens om per se nog dingen te zeggen of samen te doen ofzo, maar gewoon, om samen te lachen en te huilen en om samen niet alleen te zijn.
Anderhalve week (ofzo) na die operatie belden ze opeens dat 't toch een andere soort kanker was. Dus het werd nu opeens jaren. Jaren, in plaats van weken/maanden. Stiekem was dat weer net zo'n grote schok, want je hebt je net ergens bij neergelegd en nu is 't weer anders. Ik kan nu wel oprecht zeggen dat ik nu echt bang ben dat ze gaat terwijl ik er niet (genoeg) ben. Ik heb ook niet 't gevoel dat ze 100% transparant is over de stand van zaken en ik kan m'n leven niet jaren op pauze gaan zetten voor haar, dus ik probeer toch ook verder te leven, maar dat doet stiekem best pijn. Ik denk nu niet dat ik toen ergens spijt van had gehad, als ze inderdaad maar een paar weken had gehad.
Dus als 't ook maar even mogelijk is, zou ik met je werkgever in gesprek gaan en zo snel mogelijk die kant op vertrekken. Kun je een maand of twee (on)betaald verlof opnemen, of deels op afstand werken? Ik denk ook dat ik liever (in jouw situatie) nu een week of twee bij m'n ouder zou zijn dan op de laatste momenten. Juist nu is iemand nog het beste bij kennis en heeft iemand het minste pijn. Zo zou ik iemand willen herinneren, denk ik.
Wat ik toen gedaan heb, is alles afgezegd. Alles. Studie, werk, scriptie, vrienden, vriendinnen, afspraken. Elke dag naar het ziekenhuis, naar m'n moeder. Na een halve week ofzo mocht ze weer naar huis (ik weet 't niet eens meer precies
) en toen ben ik wel ook weer een keer naar m'n vriend gegaan een weekendje, maar verder wilde ik zoveel mogelijk bij m'n moeder zijn. Niet eens om per se nog dingen te zeggen of samen te doen ofzo, maar gewoon, om samen te lachen en te huilen en om samen niet alleen te zijn. Anderhalve week (ofzo) na die operatie belden ze opeens dat 't toch een andere soort kanker was. Dus het werd nu opeens jaren. Jaren, in plaats van weken/maanden. Stiekem was dat weer net zo'n grote schok, want je hebt je net ergens bij neergelegd en nu is 't weer anders. Ik kan nu wel oprecht zeggen dat ik nu echt bang ben dat ze gaat terwijl ik er niet (genoeg) ben. Ik heb ook niet 't gevoel dat ze 100% transparant is over de stand van zaken en ik kan m'n leven niet jaren op pauze gaan zetten voor haar, dus ik probeer toch ook verder te leven, maar dat doet stiekem best pijn. Ik denk nu niet dat ik toen ergens spijt van had gehad, als ze inderdaad maar een paar weken had gehad.
Dus als 't ook maar even mogelijk is, zou ik met je werkgever in gesprek gaan en zo snel mogelijk die kant op vertrekken. Kun je een maand of twee (on)betaald verlof opnemen, of deels op afstand werken? Ik denk ook dat ik liever (in jouw situatie) nu een week of twee bij m'n ouder zou zijn dan op de laatste momenten. Juist nu is iemand nog het beste bij kennis en heeft iemand het minste pijn. Zo zou ik iemand willen herinneren, denk ik.
Your opinion of me is none of my business.
Jij mag uiteraard bepalen wat je wil zeggen. Maar besef wel dat dit jouw laatste kans is.quote:
[..]
Pff alles zeggen. Das zo confronterend..
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Hoeveel het een geluk is dat er dan ineens stukken meer tijd is met je moeder begint het hele proces wel opnieuw.quote:
Toen ze mijn moeder vorig jaar hadden opengemaakt en weer dichtgemaakt zonder te opereren omdat het er veel slechter uitzag dan ze dachten, zeiden ze ook "Drie tot zes weken. Hooguit een paar maanden." De grond viel weg, oprecht. Gisteren dachten we nog dat misschien alles goed zou komen en nu heb kijk je opeens tegen de retourperiode van CoolBlue aan. Dat is niet te bevatten.
Wat ik toen gedaan heb, is alles afgezegd. Alles. Studie, werk, scriptie, vrienden, vriendinnen, afspraken. Elke dag naar het ziekenhuis, naar m'n moeder. Na een halve week ofzo mocht ze weer naar huis (ik weet 't niet eens meer precies
Anderhalve week (ofzo) na die operatie belden ze opeens dat 't toch een andere soort kanker was. Dus het werd nu opeens jaren. Jaren, in plaats van weken/maanden. Stiekem was dat weer net zo'n grote schok, want je hebt je net ergens bij neergelegd en nu is 't weer anders. Ik kan nu wel oprecht zeggen dat ik nu echt bang ben dat ze gaat terwijl ik er niet (genoeg) ben. Ik heb ook niet 't gevoel dat ze 100% transparant is over de stand van zaken en ik kan m'n leven niet jaren op pauze gaan zetten voor haar, dus ik probeer toch ook verder te leven, maar dat doet stiekem best pijn. Ik denk nu niet dat ik toen ergens spijt van had gehad, als ze inderdaad maar een paar weken had gehad.
Dus als 't ook maar even mogelijk is, zou ik met je werkgever in gesprek gaan en zo snel mogelijk die kant op vertrekken. Kun je een maand of twee (on)betaald verlof opnemen, of deels op afstand werken? Ik denk ook dat ik liever (in jouw situatie) nu een week of twee bij m'n ouder zou zijn dan op de laatste momenten. Juist nu is iemand nog het beste bij kennis en heeft iemand het minste pijn. Zo zou ik iemand willen herinneren, denk ik.
Ik spreek toevallig net mijn stiefmoeder, ze kwam net terug van mijn vader. Ze heeft hem verteld waarom die nu dan hopelijk die chemo krijgt en met welk doen. Tegelijkertijd zegt die dat die in april een operatie heeft voor zijn staar. Dus in de ontkenning. Wat ik wel begreep. Ze vertelde ook dat ze mij vandaag had gesproken en dat ze het verteld had. En dat ik niet wist of ik nu gelijk moest komen ofzo. Toen reageerde hij heel nuchter van ja maar ze komt volgend weekend toch..
Dus mja.
Hij is een onwijs nuchter persoon. Niet emotioneel ingesteld en zeer feitelijk. Soms denk ik ook welles dat hij wel iets autistisch zou kunnen hebben Maar ik denk dat die ook de struisvogelstrategie toepast...
Hmmm ik weet niet of ik dat zou hebben. Maar ben wel blij voor je dat je het zo ervaren hebt.quote:
[..]
Ik vond het een voorrecht om er bij te zijn. Het is een heel intiem moment, en je ziet echt dat het leven uit het lichaam gaat.
Eigenlijk vond ik zelf wel fijn dat ik wist wanneer.
De weken tussen weten dat het ging gebeuren en niet weten wanneer vond ik wel een hel. Ik was ook blij toen dat voorbij was. Een soort struisvogeltechniek denk ik. Want het is natuurlijk wel iets waar je vreselijk tegenop ziet.
Niet letterlijk.quote:
Maar ik herinner me dat ik houdbaarheidsdata op eten zag en dacht “dit is dus langer houdbaar dan mijn moeder”. Ja klinkt stom.
Maar ik was er wel mee bezig.
Mijn moeder overleed twee dagen na moederdag, dat was ook wel een ding.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Oh joh... Ja dat zou ik ook doen met de datum...quote:
[..]
Niet letterlijk.
Maar ik herinner me dat ik houdbaarheidsdata op eten zag en dacht “dit is dus langer houdbaar dan mijn moeder”. Ja klinkt stom.
Maar ik was er wel mee bezig.
Mijn moeder overleed twee dagen na moederdag, dat was ook wel een ding.
Stel dat mijn vader dit had gedaan had ik het wel geaccepteerd. En was ik ook blij geweest dat hij dat zelf zo heeft kunnen besluiten want het is nogal wat. Maar zo erbij zijn en weten welke datum.... Lijkt mij verschrikkelijk.
Als je niets weet te zeggen kan je hem ook gewoon een goede knuffel geven en zeggen dat je van hem houdt en wees er klaar mee. Er zijn iig geen verplichtingen in zo'n situatie. Zolang je maar wel het idee hebt dat je vrede hebt met alles zodra hij komt te overlijden want achteraf is het nou eenmaal te laat.
Iedereen is de hoofdrolspeler van zijn eigen comedie.
'Goatboy is hurt by your indifference'
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=M9srplWe_QQ" target="_blank" rel="nofollow">Vrijheid</a>
[b]Dean Radin presenteert: "Science and the taboo of psi"[/b]
'Goatboy is hurt by your indifference'
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=M9srplWe_QQ" target="_blank" rel="nofollow">Vrijheid</a>
[b]Dean Radin presenteert: "Science and the taboo of psi"[/b]
Het is voor iedereen anders. En dat is ook het belangrijkste denk ik, dat je ermee omgaat hoe je wil.quote:
[..]
Hmmm ik weet niet of ik dat zou hebben. Maar ben wel blij voor je dat je het zo ervaren hebt.
Of je daar achteraf nou spijt van hebt of niet.
Ik had achteraf gezien vaker moeten/willen langs gaan. Maar toen had ik dat niet.
Dat is dan zo, daar moet ik nou mee dealen.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Mja het is ook maar net hoe je band is. Voordat hij ziek werd zag ik hem wel elke week 1 keer in de maand als hij hier was. En dat was dan 3 weken ofzo achter elkaar als hij hier was. En ook meer omdat zij het leuk vonden als ik langskwam. Ik had er eigenlijk geen problemen mee om hem minder te zien zolang ik wist dat het goed met hem ging.
Mijn moeder was al 30 jaar ziek, en het werd alleen maar slechter. Ik gunde haar haar verlossing.quote:
Maar zo erbij zijn en weten welke datum.... Lijkt mij verschrikkelijk.
Misschien een andere uitgangssituatie.
In ons gezin is de dood ook niks engs ofzo.
We hebben er wel veel verdriet van, maar het is niks engs. Wij begrepen als gezin die keuze, ze had het jaren daarvoor ook al eens aangekaart. Het was geen ontzettend grote verrassing dat ze dat ging doen.
Ik heb me vaak afgevraagd wat ik liever had gehad, onverwacht of aangekondigd. Dan kies ik toch voor aangekondigd. Ook omdat ze alles zelf geregeld had. Dus er was geen “uitvaartkeuzestress”.
En ik had, en heb, het gevoel dat we rond waren met elkaar.
Al heb ik toch nog heel vaak momenten van “had ik dit of dat nog maar even gevraagd”.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
|
|
