[CL] Sevilla v Manchester United #1:

Sevilla is een club van veel verhalen, zeker dit seizoen. Het is op zijn minst een understatement om te zeggen dat het een vrij roerige boel is. De aftrap hiervoor werd al in de tweede seizoenshelft van '16/17 gegeven. Jorge Sampaoli was toen de leidsman van het voetbalfeest dat Sevilla wekelijks mogelijk maakte. Met een opgebloeide Nasri en waanzinnige Steven Nzonzi verbaasde Sevilla zichzelf en leek het even op weg naar de titel, maar de downfall waarvan je wist dat die vroeg of laat zou komen kwam er.

Die downfall was logisch, maar half april kwam er nog een kink in de kabel: eerst werd bekend dat Monchi, de technisch directeur, naar AS Roma zou vertrekken. Dat was niet fijn voor Sampaoli. Wat ook die maand opspeelde: Bauza was ontslagen als bondscoach van Argentinië, er kwam een koerswijziging bij de Argentijnse bond en de pijlen werden gericht op Sampaoli. Jorge volgde zijn hart, de Sevilla-fans waren niet meer zo blij met hem en na afloop van het seizoen was Sampaoli vertrokken om Messi te coachen.

Dus, je moet verder. Al vroeg was duidelijk dat afzwaaiend Celta-coach Toto Berizzo de opvolger moest worden; het gebeurde ook. De rollercoaster startte met de confrontatie in de vierde voorronde van de CL tegen Istanbul Basaksehir. De Turken werden ternauwernood verslagen en in de eerste competitieduels van La Liga maakte de selectie kennis met de bedreven roulatiepolitiek van Berizzo. Meteen in de eerste jornada, speelronde, tegen Espanyol werd onnodig met 1-1 gelijkgespeeld. Het bleek de aftrap van een kwakkelende eerste seizoenshelft: waar lang nog het gebrek aan vastigheden werd gemaskeerd door krappe zeges, maar vanaf oktober ging het mis. De eerste week na de interlands bleek gitzwart; eerst werd met 1-0 verloren van Athletic, vervolgens verloren ze met 5-1 van Spartak en als klap op de vuurpijl mocht het flitsende Valencia het elftal van Berizzo met 4-0 heenzenden.

Gitzwart, het kan erger. Halverwege november bleek dat Berizzo prostaatkanker heeft, dit vertelde hij zondags aan zijn selectie voordat ze woensdags aantraden tegen Liverpool. Bij rust stond het liefst 0-3 voor Liverpool. In de rust gaf Berizzo een vrij indrukwekkende speech, zo bleek na afloop. Een gesprek met Berizzo in die rust bleek de doodzonde voor Steven Nzonzi, maar in de tweede helft ging Sevilla als de brandweer en werd tot ieders vreugd met 3-3 gelijkgespeeld. Nzonzi was zeker dat hij moest vertrekken.


Zondags na dit voetbalfeest werd een 2-0 achterstand omgebogen in Madrigal bij Villarreal; er werd met 2-3 gewonnen, maar de prestaties verbeterden er in december niet door. De roulaties bleven doorgaan, de vastigheden bleven weg; een gelijkspel tegen Maribor, een 5-0 verlies bij Real Madrid, een 0-0 tegen Levante en tot slot een 3-1 verlies bij Sociedad bleken de opmaat voor een ontslag vlak voor kerst. Zit je dan met je prostaatkanker. Zo hard is voetbal eenmaal. En de wereld draait maar door.

Je moet Berizzo nageven, die verdediging was niet heel goed. Vincenzo Montella, de nieuwe coach, ondervindt het ook. Montella werd bij AC Milan ontslagen, dat expansieve Milan waarvoor iedereen uit zou moeten kijken; het werd nooit veel in het tweede seizoen. Sevilla is dan een leuke club om je carričre te doen laten herleven. Hoe slecht kan je periode dan beginnen om in de eerste competitiewedstrijd te verliezen van rivaal Betis en ook nog eens met 3-5? Even leek het erop dat ook Montella de Berizzo-fout ging maken; rouleren en rouleren. Het leverde een 1-0 verlies op bij Alaves, maar daarna krijgt Sevilla het aardig op de rails. Ze verslaan Atlético in de Copa, ze winnen overtuigend van Espanyol maar dan komt er weer de klad in; 1-1 tegen Getafe en pats, je verliest met 5-1 van het nietige Eibar. Gelukkig haal je dan wel de finale van de Copa del Rey door stuntploeg Léganes te verslaan en win je van Girona en Las Palmas.

De verdediging is de grote achilleshiel van Sevilla. Die maakt of breekt de kansen in dit tweeluik, want het middenveld en de aanval van Sevilla zijn klasse. Onder Montella heeft Steven Nzonzi weer zijn plek in de basis en kunnen we wekelijks genieten van de klasse van Sarabia en Joaquin Correa. Funfact: Sarabia kwam voor slechts 1 miljoen euro over van Getafe in 2016, sindsdien heeft hij in de Liga 13 goals en 14 assists gegeven. Over rendement gesproken.

Tot slot van dit denderende stukje over Sevilla wil ik graag de sfeer en het publiek in Nervión aanprijzen. Ik zou op zijn minst teleurgesteld zijn als Jan-Joost zijn eigen gebral interessanter vindt dan het enerverende clublied. Mooi man.

https://twitter.com/SevillaFC/status/955937854252777473



De tegenstander dan: Manchester United. Dit is het tweede seizoen van Mourinho en met Mourinho-elftallen is vaak het geval dat ze in het tweede seizoen prijzen oogsten. Vorig seizoen werd de aftrap van Project Mourinho op Old Trafford gegeven; meteen werd de portemonnee getrokken voor Pogba, Mkhitaryan, Ibrahimovic en Bailly. Meteen bombardeerden mensen United samen met City tot titelfavoriet vanwege de grote ambitie op de transfermarkt. Gedurende het seizoen bleek niets minder waar. De sleet kwam er bij United al op vanaf september. Sindsdien hebben ze alleen maar achter Chelsea aangelopen en tot overmaat van ramp ook achter de top 5 aan.

Dan weet u wat er moet gebeuren; shine in de Europa League. Dat was de erfenis van Lousi van Gaal. De Europa League begon met een poule waarin Feyenoord, Fenerbahçe en Zorya Luhansk zaten. U weet hoe het begon; Vilhena velde het vonnis in De Kuip zodat ze met een verlies aan het seizoen begonnen. Dit repareerden ze echter netjes en kwamen in de knock-out-fase terecht. Horten en stoten, Mourinho-voetbal, individuele kwaliteit, missertje van Guidetti.. Ze halen de finale. Dat is gewoon netjes, dus spelen ze tegen Ajax en die winnen ze. Lelijk, maar het is een prijs.

Dat is ook voetbal, resultaatvoetbal. Alleen is dat een vies woord in Nederland. Je moet verplicht aanvallend voetbal spelen van de goegemeente anders kom je niet binnen in het Huis van God, binnen in het Koninkrijk van God. Gelukkig heeft Mourinho daar maling aan. Ook dit seizoen is het devies duidelijk. De 4-2-3-1 is een uitgangsbasis. De Gea houdt achterin wekelijks de meest onmogelijke ballen uit het doel. De defensie wordt gevormd door Valencia, Smalling, Jones en Young (op dit moment), Matic is de verbindingsspeler (spotprijsje 22 miljoen!), Pogba 'probeert' creatief te zijn en dan staan Lingard/Mata, Sanchez, Martial en Lukaku voorop. Het probleem is: als ze tegen een verdedigend blok moeten spelen, loopt het niet en loopt het niet.

Aan het begin van het seizoen kreeg elke Engelse analist een stijve plasser, bijkans ook de Ziggo Sport-commentator van wat ze tegen West Ham en Swonsie laten zien, maar daar zijn makkelijke nuances aan op te hangen. Organisatorisch heeft Mourinho het prima voor elkaar, maar een aanvalsplan heeft er nooit ingezeten. Wedstrijdje doodmaken en zien wat er voor de rest gebeurt; tegen diepe blokken kom je merkbaar in de problemen en tegen topploegen heeft United ook moeite om resultaat te halen. Dat is een terugkerend iets en het is niet vreemd dat ze al zestien punten achterstaan op Manchester City.

Echter, echter, Mourinho blijft een goede knock-out-trainer. In de Champions League hoeft het spel niet enorm problematisch te zijn. Zeker niet tegen Sevilla dat defensief echt heel matig is. Mourinho's gameplan zal dus waarschijnlijk richting hebben van het uit de tent lokken van Sevilla. Al komen ze 1-0 achter, dan is er nog de mogelijkheid op een uitgoal. Sevilla zal thuis moeten komen, want in uitwedstrijden gaan ze waarschijnlijk het onderspit delven.

U gaat het zien bij de Veronica-goednieuwsshow

Woensdag 21 februari, 20:45, Estadio Ramón Sánchez Pizjuán

Martial en Pogba vandaag niet opstellen is vrij hilarisch.

Vamos Sevilla.