Depressie & Angst #150

Geen idee wat je ermee moet Lastpost.
Maar wel een beetje vreemde gang van zaken... lastig.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 11:26 schreef Lastpost het volgende:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Moest het even kwijt.

Ik kan me voorstellen dat het lastig is. Het voetstuk waarop je je moeder hebt gezet nadat ze zo voor jou is opgekomen toont nu ineens allemaal barsten en dan is het moeilijk om dat beeld van Heldin vast te houden.

Ergens zul je een transitie moeten maken van je moeder als Heldin naar je moeder is mens met goede en slechte eigenschappen. Het lijkt me dan eenvoudiger om ook haar op dit soort gedrag aan te spreken.

Toevoeging: ik heb als kind zelf dit ook zo meegemaakt. Mijn moeder was toen ik klein was erg lief en beschermde me tegen mijn vader.

Pas later kreeg ik door dat ze tegelijkertijd ook een hoop verziekte, en o.a. stal van mij en mijn zus.

Ik ben jaren loeikwaad geweest, voelde me vreselijk verraden omdat het beeld dat ik had niet wilde aanpassen en mijn moeder er steeds niet aan voldeed. Dat beeld heb ik aan kunnen passen.

Ik zie mijn moeder nu meer als een mens. Dat geworden is zoals ze is door wat ze heeft meegemaakt. En een waar ik grenzen aan stel als ze tever gaat. Op die manier kan ik een band met haar hebben. Niet wat ik t liefst zou willen, maar wel een die realistisch is en werkbaar.

[ Bericht 7% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 18-02-2018 11:15:10 ]

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 11:26 schreef Lastpost het volgende:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Moest het even kwijt.

Lastig. Heb een soortgelijke situatie met m'n vader. Ook een paar jaar geen contact gehad. Maar ik kan er nu mee omgaan. Hij is ook maar een mens en hoewel ik dacht dat ouders ook altijd perfect waren is dat bullshit. Ze kloten maar wat aan. Bij m'n vader ook. Hij zegt vaak nare dingen en vroeger was het meteen schreeuwen. Nu geef ik gewoon aan dat ik het niet wil horen en anders weg ga, op een normale toon. Ik accepteer hem met z'n plus en minpunten maar hoef en wil niet alles pikken.

Daarover gesproken Weinig met vriend kunnen praten over hoe en wat nu want m'n vader lag in het ziekenhuis. Heel gedoe want hij wilde niet in het ziekenhuis blijven dus midden in de nacht van alles moeten bespreken, uitzoeken en regelen. Nu bekaf want moest wel gewoon werken. Vriend z'n stemming is nu wel oké. Kijkt veel WK en dat werkt voor nu.

quote:

Op maandag 19 februari 2018 10:27 schreef Koettie het volgende:

[..]

Lastig. Heb een soortgelijke situatie met m'n vader. Ook een paar jaar geen contact gehad. Maar ik kan er nu mee omgaan. Hij is ook maar een mens en hoewel ik dacht dat ouders ook altijd perfect waren is dat bullshit. Ze kloten maar wat aan. Bij m'n vader ook. Hij zegt vaak nare dingen en vroeger was het meteen schreeuwen. Nu geef ik gewoon aan dat ik het niet wil horen en anders weg ga, op een normale toon. Ik accepteer hem met z'n plus en minpunten maar hoef en wil niet alles pikken.

Daarover gesproken Weinig met vriend kunnen praten over hoe en wat nu want m'n vader lag in het ziekenhuis. Heel gedoe want hij wilde niet in het ziekenhuis blijven dus midden in de nacht van alles moeten bespreken, uitzoeken en regelen. Nu bekaf want moest wel gewoon werken. Vriend z'n stemming is nu wel oké. Kijkt veel WK en dat werkt voor nu.

Jeetje wat een hoop om aan je hoofd te hebben. Sterkte!

Ja, merk ook dat ik giga moe ben. Maar goed, dat van vader speelt al jaren en is niet zo acuut dat er nu van alles moet gebeuren gelukkig. Was vooral even het weekend. Over een week een weekje vrij, daar kijk ik wel naar uit.

quote:

Op maandag 19 februari 2018 11:19 schreef Koettie het volgende:
Ja, merk ook dat ik giga moe ben. Maar goed, dat van vader speelt al jaren en is niet zo acuut dat er nu van alles moet gebeuren gelukkig. Was vooral even het weekend. Over een week een weekje vrij, daar kijk ik wel naar uit.

Kan het me goed voorstellen. Wel een fijn vooruitzicht gelukkig!

Ik had dit weekend even een flinke dip. Afgelopen week kwam een aantal stressvolle dingen tegelijk. Hoewel ik ze een voor een benaderd heb en ook allemaal kon aanpakken vrat het energie en raakte ik al snel oververmoeid. Dat leverde paniekaanvallen en hele depressieve gedachten op.

Ik heb toch door weten te zetten en ze nu afgehandeld, wetend dat daarna ik wel weer een beetje zou kunnen ontspannen. Het laatste punt heb ik net gedaan.

Ik kan als vrijwilliger aan de slag bij een café waar ik iedereen ken en iedereen mij kent. En waar ze me willen helpen met een dagbesteding, rekening houdend met wat ik wel en niet kan. En dat is zo fijn. Ik moest alleen wel toestemming van het uwv hebben en dat zorgde voor heel veel stress. Hoewel ik meteen toestemming kreeg zat er een vage zinsnede over 'op korte termijn' naar werken die me helemaal in de stress liet schieten. De opheldering kwam gelukkig wel vrij snel met een verontschuldiging voor de onduidelijkheid. T valt gelukkig mee. Ik heb net gemaild dat ik mag starten.

Ik heb gisteren aangegeven te willen stoppen met t redactiewerk voor radio omdat ik daar heel gestresst van raakte. Ik leg mezelf veel teveel prestatiedruk op en fat werkt niet. Ik kreeg n superlieve reactie van de presentatrice waar ik even over moet nadenken. Ze wil voor mij n uitzondering maken en me aanhouden als ideeëngenerator omdat ze mijn ideeën heel goed en leuk vind. Maar dat erover nadenken heb ik even geparkeerd.

Ik wil nu eerst uit stressmodus komen, t zakt nu langzaam maar heb nog even nodig om bij te komen.

quote:

Op maandag 19 februari 2018 11:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik had dit weekend even een flinke dip. Afgelopen week kwam een aantal stressvolle dingen tegelijk. Hoewel ik ze een voor een benaderd heb en ook allemaal kon aanpakken vrat het energie en raakte ik al snel oververmoeid. Dat leverde paniekaanvallen en hele depressieve gedachten op.

Ik heb toch door weten te zetten en ze nu afgehandeld, wetend dat daarna ik wel weer een beetje zou kunnen ontspannen. Het laatste punt heb ik net gedaan.

Ik kan als vrijwilliger aan de slag bij een café waar ik iedereen ken en iedereen mij kent. En waar ze me willen helpen met een dagbesteding, rekening houdend met wat ik wel en niet kan. En dat is zo fijn. Ik moest alleen wel toestemming van het uwv hebben en dat zorgde voor heel veel stress. Hoewel ik meteen toestemming kreeg zat er een vage zinsnede over 'op korte termijn' naar werken die me helemaal in de stress liet schieten. De opheldering kwam gelukkig wel vrij snel met een verontschuldiging voor de onduidelijkheid. T valt gelukkig mee. Ik heb net gemaild dat ik mag starten.

Ik heb gisteren aangegeven te willen stoppen met t redactiewerk voor radio omdat ik daar heel gestresst van raakte. Ik leg mezelf veel teveel prestatiedruk op en fat werkt niet. Ik kreeg n superlieve reactie van de presentatrice waar ik even over moet nadenken. Ze wil voor mij n uitzondering maken en me aanhouden als ideeëngenerator omdat ze mijn ideeën heel goed en leuk vind. Maar dat erover nadenken heb ik even geparkeerd.

Ik wil nu eerst uit stressmodus komen, t zakt nu langzaam maar heb nog even nodig om bij te komen.

Jammer dat het zo stressvol voor je was het vrijwilligerswerk en de aanloop naar het nieuwe. Wel goed dat je nu wel kunt beginnen. Veel succes.

quote:

Op maandag 19 februari 2018 21:56 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Jammer dat het zo stressvol voor je was het vrijwilligerswerk en de aanloop naar het nieuwe. Wel goed dat je nu wel kunt beginnen. Veel succes.

Dit soort stressmomenten heb ik vaker specifiek bij dit soort situaties. Is een ding waar ik echt beter mee wil leren omgaan.

Wel een fijn vooruitzicht inderdaad! Op zich zijn de stapjes die ik maak klein maar wel vaker eentje vooruit dan terug gelukkig.

quote:

Op maandag 19 februari 2018 22:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dit soort stressmomenten heb ik vaker specifiek bij dit soort situaties. Is een ding waar ik echt beter mee wil leren omgaan.

Wel een fijn vooruitzicht inderdaad! Op zich zijn de stapjes die ik maak klein maar wel vaker eentje vooruit dan terug gelukkig.

Bedoel je met dit soort situaties de zelfopgelegde prestatiedruk of de situatie waarin iemand onduidelijk is als in "op korte termijn"?

quote:

Op maandag 19 februari 2018 23:07 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Bedoel je met dit soort situaties de zelfopgelegde prestatiedruk of de situatie waarin iemand onduidelijk is als in "op korte termijn"?

Ik voel prestatiedruk, wil het allemaal goed doen. Ook mijn herstel nu. Aan de ene kant geeft het me de drive om elke keer opnieuw de moed te vinden om open met mijn psycholoog te zijn en daarmee ook mezelf te helpen. Of om naar plekken op zoek te gaan die bijdragen aan mijn herstel. En ik wil dan niet 'falen' oftewel moeten toegeven dat dat redactiewerk nog te hoog gegrepen was. Het lukt me wel om die grens dan aan te geven maar het voelt als falen en ik ga te lang door.

Dingen die buiten mijn invloedssfeer liggen, maar er wel invloed op hebben zorgen voor onevenredig veel stress. In de mail van uwv las ik in 'korte termijn' dat dat heel snel al zou zijn. En dat het anders niet zou mogen. En daarmee samenhangend ook een verzoek om maar vooral weer snel beter te zijn terwijl ik nu juist vooral mijn problemen grondig wil aanpakken. Dat zorgt wel voor spanning.

Ook nu over 3 maanden de eerstejaarskeuring komt en uwv laat doorschemeren dat het maar zo kan dat ze me de ziektewet uitdonderen. Ik zit me daar nu al wel regelmatig over op te vreten. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten en twijfel of het me gaat helpen als ik open eerlijk vertel wat er aan de hand is. Mijn grote nadeel is dat je aan mij vaak niet ziet hoe gestresst ik ben, ik lijk doodkalm. Ik kan me verbaal heel goed uitdrukken. Mensen zien niet dat het een puinzooi is van binnen en overschatten mij vaak behoorlijk, denken dat t wel meevalt. Eigenlijk weet alleen mijn psycholoog hoe erg het op momenten is.

Net een goed gesprek gehad met mijn psycholoog. Ondanks alle stress vond ze dat ik me goed heb gehandhaafd. Alsin, dat ik alle stappen om te ontstressen heb genomen en toch enigzins ben blijven functioneren.

Waar voor mij het nemen van oxazepam eigenlijk voelt als een soort falen vond zij het een verstandige oplossing. Op zich klopt dat als je naar het alternatief kijkt. Maar dan nog. Misschien wil ik te graag weer beter zijn.

Edit: positief punt uit t gesprek is trouwens dat we allebei erop kwamen dat ik goed kan omgaan met oxazepam. Ik er geen misbruik van maak en het echt alleen pak als het 'nodig ' is.

[ Bericht 18% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 20-02-2018 11:10:09 ]

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 00:07 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik voel prestatiedruk, wil het allemaal goed doen. Ook mijn herstel nu. Aan de ene kant geeft het me de drive om elke keer opnieuw de moed te vinden om open met mijn psycholoog te zijn en daarmee ook mezelf te helpen. Of om naar plekken op zoek te gaan die bijdragen aan mijn herstel. En ik wil dan niet 'falen' oftewel moeten toegeven dat dat redactiewerk nog te hoog gegrepen was. Het lukt me wel om die grens dan aan te geven maar het voelt als falen en ik ga te lang door.

Dingen die buiten mijn invloedssfeer liggen, maar er wel invloed op hebben zorgen voor onevenredig veel stress. In de mail van uwv las ik in 'korte termijn' dat dat heel snel al zou zijn. En dat het anders niet zou mogen. En daarmee samenhangend ook een verzoek om maar vooral weer snel beter te zijn terwijl ik nu juist vooral mijn problemen grondig wil aanpakken. Dat zorgt wel voor spanning.

Ook nu over 3 maanden de eerstejaarskeuring komt en uwv laat doorschemeren dat het maar zo kan dat ze me de ziektewet uitdonderen. Ik zit me daar nu al wel regelmatig over op te vreten. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten en twijfel of het me gaat helpen als ik open eerlijk vertel wat er aan de hand is. Mijn grote nadeel is dat je aan mij vaak niet ziet hoe gestresst ik ben, ik lijk doodkalm. Ik kan me verbaal heel goed uitdrukken. Mensen zien niet dat het een puinzooi is van binnen en overschatten mij vaak behoorlijk, denken dat t wel meevalt. Eigenlijk weet alleen mijn psycholoog hoe erg het op momenten is.

Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb dan vaak.het gevoel dat iedereen aan mij trekt maar dan is het meestal vooral zo dat ik het gevoel heb dat iedereen trekt omdat dingen of onduidelijk zijn of omdat ik ze veel te belangrijk maak/ te veel van iedereen aantrek.

Zo'n keuring is ook eng. Ik weet zelf ook nooit goed hoe eerlijk/ open ik moet zijn bij zulke dingen. Ik ben in het verleden in zulke situaties er ook tegenaan gelopen dat m En een mij als kalm of hoger functionerend inschatten. Nu gebeurt dat op een ander niveau nog wel. Ik voel me daardoor vaak compleet genegeerd door mensen, doordat ik voor hen niet de standaard kenmerken van "boos" "wanhopig" "depressief" vertoon bestaan mijn gevoelens niet ofzo.

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 16:54 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb dan vaak.het gevoel dat iedereen aan mij trekt maar dan is het meestal vooral zo dat ik het gevoel heb dat iedereen trekt omdat dingen of onduidelijk zijn of omdat ik ze veel te belangrijk maak/ te veel van iedereen aantrek.

Zo'n keuring is ook eng. Ik weet zelf ook nooit goed hoe eerlijk/ open ik moet zijn bij zulke dingen. Ik ben in het verleden in zulke situaties er ook tegenaan gelopen dat m En een mij als kalm of hoger functionerend inschatten. Nu gebeurt dat op een ander niveau nog wel. Ik voel me daardoor vaak compleet genegeerd door mensen, doordat ik voor hen niet de standaard kenmerken van "boos" "wanhopig" "depressief" vertoon bestaan mijn gevoelens niet ofzo.

Zo is dat bij mij ook wel, het is iets dat vanuit mezelf die stress veroorzaakt. En dan lijken dingen groter en onduidelijker dan ze zijn.

Ik heb die spanning om de keuring met mijn psycholoog besproken. Daarop antwoordde ze dat ze heel bereid was met UWV te spreken erover, natuurlijk niks kan zeggen over mijn arbeidsgeschiktheid, maar wel wilde helpen door een en ander op papier te zetten.

Ze vond mijn eigen plan om eerst maar eens te kijken of dit nieuwe vrijwilligerswerk te doen is en dan pas te gaan denken aan opbouwen en reïntegratie heel goed in elk geval. Voelt wel fijn dat ik haar steun daarin heb.

Heb jij al wel eens een keuring gehad van het uwv?

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 17:13 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Zo is dat bij mij ook wel, het is iets dat vanuit mezelf die stress veroorzaakt. En dan lijken dingen groter en onduidelijker dan ze zijn.

Ik heb die spanning om de keuring met mijn psycholoog besproken. Daarop antwoordde ze dat ze heel bereid was met UWV te spreken erover, natuurlijk niks kan zeggen over mijn arbeidsgeschiktheid, maar wel wilde helpen door een en ander op papier te zetten.

Ze vond mijn eigen plan om eerst maar eens te kijken of dit nieuwe vrijwilligerswerk te doen is en dan pas te gaan denken aan opbouwen en reïntegratie heel goed in elk geval. Voelt wel fijn dat ik haar steun daarin heb.

Heb jij al wel eens een keuring gehad van het uwv?

Het is in ieder geval prettig dat ze je helpt met de voorbereiding lijkt me.

Ja, ik ben wel gekeurd maar ik kan je er niet veel over vertellen. Ik had een baan als pr & communicatie medewerker en deed freelance soms nog redactiewerk. Mijn eerste opname duurde twee maanden en daarna is er een gesprek geweest en heb ik weer een maand gewerkt, daarna ben ik weer opgenomen. Een paar keer kort achter elkaar, en toen tot aan nu. Dat speelt vanaf 2010/2011. Ik ben daarna nog een keer voor keuring geweest maar was zo ziek dat ik me er niks van herinner, de andere twee keuringen zijn telefonisch gegaan. Ik weet niet wat er gebeurd als ik meld dat ik zelfstandig ga wonen. Ik heb gemeld dat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen maar daar werd verder niks mee gedaan, tot zover dan.

Heb al drie keer wat getypt en weer verwijderd. Vanmorgen om 4 uur wakker omdat vriend uit bed stapte. Alarm signaal want niet/slecht slapen was vorige keer ook toen het slecht ging. Ik weet eigelijk niet zo goed wat ik moet doen? Gister was hij compleet apathisch toen ik thuis kwam dus maar gewoon geknuffeld, weet dat dat makkelijker is dan praten voor hem. Ik weet ook wel wat ik moet doen, rationeel gezien. Ondersteunen, praten, dingen uit handen nemen. Weet vooral niet zo goed wat ik met mezelf aan moet, ik ben zo bezorgd. Naar mijn gevoel is dit alleen maar de opbouw tot een crash die onvermijdelijk gaat komen vroeg of laat. Kan wel janken eigenlijk.

Nou, telefonisch intake geweest. Wachttijd zes weken. Als ze hem kunnen begeleiden. Want ze hebben op onze locatie geen specialisme in autisme, terwijl dat wel op de site staat. Donderdag bellen ze terug. Ben stiekem best pissig, als ze niet kunnen helpen weer wat anders zoeken en weer wachttijd.. En het kostte al zoveel lef om dit te bellen en regelen voor hem. Nouja afwachten maar.

Ondertussen zelf blijven zoeken naar betere en passendere alternatieven?

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 11:26 schreef Lastpost het volgende:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Moest het even kwijt.

Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?

quote:

Op dinsdag 27 februari 2018 10:18 schreef Koettie het volgende:
Nou, telefonisch intake geweest. Wachttijd zes weken. Als ze hem kunnen begeleiden. Want ze hebben op onze locatie geen specialisme in autisme, terwijl dat wel op de site staat. Donderdag bellen ze terug. Ben stiekem best pissig, als ze niet kunnen helpen weer wat anders zoeken en weer wachttijd.. En het kostte al zoveel lef om dit te bellen en regelen voor hem. Nouja afwachten maar.

Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).

Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.

Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie (helaas, soort van)

quote:

Op dinsdag 27 februari 2018 14:09 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?

[..]

Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).

Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.

Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie (helaas, soort van)

Snap ik en daar is de doorverwijzing ook op gebaseerd, omdat ze daar mee 'promoten'. Staat ook op de doorverwijzing. Maar nu blijkt dat er dus opeens mogelijk niet te zijn op onze locatie, komen we na twee weken achter..

quote:

Op dinsdag 27 februari 2018 14:09 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?

[..]

Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).

Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.

Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie (helaas, soort van)

Wat voor hulp heb jij gevonden?
Vriend is als kind al gediagnosticeerd met lichte pdd nos. In het dagelijks leven merk je dat niet zo snel bij hem. Ik kwam er pas na een paar jaar achter hoewel het me nooit verbaasd heeft. Denk dat het zeker mee speelt maar het is, in mijn mening maar ook de zijne, geen groot struikelpunt/aanleiding nu, enkel iets wat het wat lastiger maakt nu.

Ik had vandaag een apart gesprek bij de psycholoog. Ze stuurde wat aan op een confrontatie met mijn angstige gevoelens.

Ik durfde dat wel aan, eerst voelde ik helemaal niks. Toen mocht het binnen komen en kon ik erover vertellen. Ik stond helemaal op scherp om vervolgens soort van in mezelf terug te trekken? Ineens gleed ik in een soort bubbel en viel alle stress weg. Alleen leek het ook of ik geen contact meer met de wereld had, mijn gevoel stond uit maar fysiek voelde ik mijn lijf weer ontspannen.

Ik bleef wel praten met mijn psycholoog, zij wilde weten wat er gebeurde. Dat kon ik wel omschrijven al voelde alles een beetje surreël, ik moest echt moeite doen om te blijven communiceren en niet stil te vallen en me verder terug te trekken.

Dit duurde een paar minuten, toen werd alles weer normaal. Was wel heel moe erna. Mijn psycholoog legde nog uit dat mijn psyche simpelweg besloten had dat de spanning teveel was en dit als oplossing gebruikt. Ik vond t wel best maar voelde me ook n beetje schuldig omdat ik t wel prettig vind in die bubbel.

Ik bedenk net dat ik nog steeds geen cijfer heb teruggekregen voor mijn tentamen suïcidii.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.