| Donut1 | vrijdag 16 februari 2018 @ 19:44 |
| Zo daar gaat ie dan, misschien een lang verhaal but yeah.. Ik loop een beetje vast namelijk. Ik doe de opleiding Pedagogiek 3e jaars, had het gekozen omdat het mij wel interessant leek maar had niet veel kennis erover. In de laatste paar jaren heb ik mezelf erg goed leren kennen en ben ik zelfverzekerder geworden, het heeft mij namelijk veel geholpen op het persoonlijk gebied waar ik erg blij mee ben. Dit kreeg ik ook terug van mensen. Sommige vakken vond ik niet interessant, maar ik haalde uiteindelijk alles (sommige net aan). Maar ik heb nu nog niet echt iets wat ik graag wil doen, het was in het begin überhaupt niet wat ik het allerliefst wilde doen. Ik begon het wel steeds leuker te vinden, maar heb niet echt een beeld wat ik ermee wilde doen. Nu ben ik met een stage begonnen waar ik een jaar moet stage lopen, 4 dagen (8 uurtjes p/dag) id week . Had deze stage via school gekregen en had ik gekozen (na als een gek te hebben gesolliciteerd) maar niet met een volle intentie dat ik het echt wilde gaan doen. Ik was namelijk te laat met het zoeken en het oriënteren wat ik wilde en wat het precies is voor een stage (i know, domme fout). Maarja ik dacht laat ik het proberen, vooral omdat ik geen vertraging wilde lopen. Na 2 weken te hebben stagegelopen begon ik als een gek te twijfelen, misschien door m'n onzekerheid en het afvragen of ik dit wel wil? Natuurlijk het is niet iets wat ik voor altijd wilde doen en het is om te leren etc maar alsnog. Ik probeer m'n motivatie erin te houden, maar soms krijg ik een zwaar gevoel. Misschien is het wennen maar alsnog blijf ik piekeren. Ik voel dat ik minder kennis heb dan de andere stagiaires en dat knaagt aan me gedachten. Ik weet dat ik daar niet moet kijken, maar toch maak ik me zorgen. Het is een stage die mij uitdaagt op een manier dat ik niet gewend ben, ook wel goed dat weet ik, uit m'n comfortzone. Ik ben namelijk in het begin wat stil en neem niet zo snel initiatieven. Ik word nu in het diepe gegooid in een tempo dat te snel gaat. Ik heb dit aangegeven bij m'n stagebegeleider die er begrip mee heeft wat ik al moeilijk vond om aan te geven, maar uiteindelijk zal ik een stapje hoger moeten zetten wat ik begrijp. Ik kijk te ver en soms al meteen negatief wat ik niet vaak doe, ben meestal positief. Misschien klinkt het aanstellerig, maar ik kan zelfs de laatste tijd niet eens goed slapen, eten en word ik emotioneel. Na het kort te bespreken tijdens supervisie voelde ik mij wat beter en kreeg ik wat tips, maar ben bang dat ik het weer krijg dat gevoel. Ik heb zelfs gevraagd of ik nog kan switchen wat niet kon omdat het te vroeg was. Ook heb ik een afspraak gemaakt met mijn slber, maar nu weet ik niet wat ik moet vertellen. Ik weet dat ik mijn energie moet stoppen in mijn stage, en vooral dat ik harder moet werken vanwege het tekort aan kennis etc. Het is nog maar het begin, het is wennen en heb wel het gevoel dat het ergens wel goed komt en dat ik het gewoon moet proberen/doen. Maar toch zit ik met de gedachte: Is deze stage wel iets voor mij? Ik wil geen slechte indruk maken op mijn stagebegeleider of school door te stoppen of te switchen ofzo. Dus loop ik een beetje vast, iemand met dezelfde ervaring? of tips/advies? [ Bericht 0% gewijzigd door Donut1 op 16-02-2018 20:13:45 ] | |
| halfway | vrijdag 16 februari 2018 @ 19:59 |
| Mijn dank is groot. [ Bericht 86% gewijzigd door halfway op 16-02-2018 20:18:49 ] | |
| Aethereal | zaterdag 17 februari 2018 @ 18:54 |
| Als ik het goed begrijp ben je vooral onzeker of je het wel aankan en ligt eht dus niet aan de inhoud van de stage? Als dit inderdaad het geval is moet je denk ik gewoon doorzetten. het is toch maar stage om een 'vinkje' te zetten naar de afronding van je opleiding en zolang je er veel leert zit het wel goed lijkt me. Je zit er ook pas twee weken dus het is vrij logisch dat het allemaal wat moeilijker is dan je gewend bent en eht is natuurlijk ook een hele andere manier van leren. Als je er inhoudelijk echt niks aan hebt voor hetgene je later wel wilt doen wordt het een ander verhaal maar dit maak ik niet echt uit je post op. | |
| Lyrebird | zondag 18 februari 2018 @ 10:46 |
| Ben je erg beschermd opgevoed? Je ervaring herken ik overigens wel. De oplossing is schouders er onder zetten, niet te angstig te werk gaan en kleine stapjes nemen. Iedere dag ervaring telt, en maakt de volgende dag gemakkelijker. Houd er wel rekening mee dat een echte baan zwaarder is dan zo'n stage. Of denk aan een relatie, kinderen. Het wordt alleen nog maar lastiger en zwaarder. Hoe eerder je jezelf daar tegen wapent, hoe beter. |