Hallo,
Afgelopen donderdag heb ik 1 van de grootste fouten ooit in mijn leven gemaakt. Al bijna 2 jaar ben ik vrij gelukkig in mijn relatie. Het enige wat ik toch wel echt lastig heb blijven vinden is het gebrek aan seks. Ik ben zelf een 27 jarige jongen en mijn vriend is 60 (ja 33 jaar is veel, maar bij ons werkt het). Zijn libido is dan ook verklaarbaar lager dan het mijne. Er gaan soms maanden zonder seks voorbij...
Ik heb het daar echt lastig mee soms. We praten er wel eens over, maar een echte oplossing hebben we nog niet kunnen vinden. Toen ik donderdagavond wat had gedronken was de nood voor seks echt superhoog bij mij. Hij was voor werk weg en ik had de dagen ervoor en zelfs die dag al (meerdere malen) de hand aan mijzelf geslagen. In een opwelling besloot ik voor het eerst in mijn leven bullchat eens te openen. Het was de bedoeling alleen maar te kijken en misschien wat te praten, maarja...
Ik raakte daar op een gegeven moment in gesprek met iemand en er was een verbijsterend goede klik. Hij was lief voor me, niet opdringerig en alles klopte gewoon. De drankjes die ik er in had zitten, hadden mijn barrières uitgeschakeld en voordat ik het wist besloten we om elkaar te ontmoeten.
In die nacht heb ik de zo seks gehad waar ik al tijden naar snakte, een eenmalig ding, geen diepe emotionele band en de zekerheid elkaar nooit meer te zien. Het was opzich al een fout dat ik ben vreemdgegaan die avond, maar ik had hier nog mee kunnen leven en dit bespreekbaar kunnen maken met mijn vriend. Dan had ik alleen niet 2 catastrofale fouten moeten maken...
In de stress van het moment heb ik niet gevraagd naar een condoom en niet aan de man gevraagd of hij (een verhoogde kans op) SOA's had. Vrijwel meteen na de seks merkte hij bloed op bij me. Hij zette me onder de douche en uiteindelijk zijn we zelfs doorgegaan.
Een dag later ontdekte ik afscheiding bij mezelf en een dag daarna kreeg ik een keelontsteking. Ik besefte dat ik hieruit met 99% zekerheid kon opmaken dat ik een SOA te pakken had. In eerste instantie sloeg ik mezelf voor de kop. Maar er echt bij stil staan lukte me nog niet. Ik maakte een afspraak bij de huisarts (ook voor een slijmbeursontsteking aan mijn elleboog die ik spontaan 2 dagen na de one night stand kreeg). Die startte me meteen aan antibiotica voor gonorroe of chlamydia, maar vermeldde wel dat hij toch nog even contact zou opnemen met de GGD voor mij.
Vandaag ben ik teruggebeld, ik moet morgen naar de SOA poli voor een preventieve Hepatitis behandeling en een HIV test, daar zij menen dat ik een hoog risico heb genomen voor het oplopen van deze ziektes. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat ik seropositief blijk te zijn, ik weet niets van die man waar ik die nacht seks mee heb gehad. Maar alles wijst erop dat hij een verhoogd risico op die ziektes heeft.
Ik heb gehoord dat je pas na 3 maanden zeker weet of je het wel of niet hebt. Sommige mensen werden 1 keer in de maand getest en de eerste twee keer kwam de test negatief terug, maar de derde keer dan toch positief. Ik houd zielsveel van mijn vriend, maar ik durf het hem gewoon echt niet te vertellen. We zijn beiden depressief aangelegd en beiden zitten we niet in een positieve periode. Ik ben bang dat dit verstrekkende gevolgen gaat hebben en misschien wel zover dat hij zichzelf iets aandoet. Als de uitslag positief blijkt te zijn vind ik dat ik sowieso de verplichting heb het te vertellen en dat zal ik dan ook doen. Maar ik weet niet of ik de moed en de kracht heb iets (hem) kapot te maken zonder dat het echt moet. Alleen het vreemdgaan had ik nog kunnen uitleggen en hij had het dan nog kunnen begrijpen, daar hij weet hoe moeilijk het gebrek aan seks voor mij kan zijn. Hij had het nog steeds niet leuk gevonden en dat weet en begrijp ik. Maar als ik er nu ook nog bij moet vertellen dat ik een levenslange ziekte heb opgelopen dan stortten onze beider werelden ineen vrees ik...
Ik ga hier echt op voorhand al kapot van en ik schaam me zeer diep. Daarnaast wordt ik er ontzettend depressief en kwaad van dat die ene onwaarschijnlijk domme foit die ik maak, misschien wel zo hard gestraft wordt. Eerlijk gezegd zie ik het ook niet echt meer zitten. Niet dan ik mezelf van het leven zou beroven, maar ik voel me gewoon echt diep dieptriest en in en in slecht.
Met dit bericht wil ik graag mensen bereiken en waarschuwen hoe simpel het kan zijn. Ook wil ik gewoon mijn ei kwijt en stiekem hoop ik ook nog wat advies of een goed gesprek te krijgen, zonder dat mensen mij de grond in boren (ook al vind ik dat begrijpelijk en ook wel terecht)
Groetjes Max.