Na veel jaren posten op FOK!, nu mijn eerste topic in Relaties & Psychologie.
Want ik zou graag wat advies willen betreffende aankomende Valentijnsdag.
Dit topic had ik een week geleden al willen openen, maar een flinke buikgriep heeft dat verhindert.
Eerst even mijn situatie en ik zal het niet te lang proberen te maken:
Ik ben bijna 45 jaar (over 2 weken) en ben sinds mijn dertigste afgekeurd vanwege psychische problemen.
Dat is geleidelijk aan gegaan tot ik niet meer kon werken.
Mijn gestelde diagnose is OCS (obsessieve compulsieve stoornis), daarnaast heb ik een behoorlijke angststoornis gehad met smetvrees als gevolg.
Hierdoor stond mijn leven op zijn kop, angsten beheersten jarenlang mijn leven.
Ik heb veel dwanghandelingen in het leven geroepen om met al die angsten om te kunnen gaan (uiteraard niet op de goede manier).
Je bent de hele dagen alleen maar bezig met je angsten en na incompetente hulpverlening van GGNet (lang en triest verhaal), uiteindelijk wel goede hulp gevonden.
Mijn leven begon in balans te komen, maar mijn leven bestond uit veel te veel dwangmatige leefregels.
Gelukkig had ik in de jaren hiervoor een goede baan en heb ik altijd goed gespaard.
Mijn appartement is bijna afbetaald, dat zou ik zelfs helemaal kunnen doen, maar dan blijft er weinig spaargeld over.
Dus gelukkig geen financiële zorgen verder.
Op een gegeven moment begint het weer te kriebelen wat de liefde betreft, helaas ben ik niet een van de knapste qua uiterlijk en heb ik erg veel negatieve dingen meegemaakt op dat gebied, eigenlijk alleen maar.
Ik heb de meedogenloze kanten van sommige vrouwen gezien en het valt niet mee als je wat mankeert, om dan de liefde te vinden.
Ik bedoel dat je al bij voorbaat geen kans krijgt.
Nu was de kans van slagen voor zo'n relatie sowieso klein met mijn eigen (ongezonde) situatie.
Dat breekt je toch al kleine zelfvertrouwen nog verder af en maakt je erg wantrouwend.
Ik ben hier jaren verbitterd over geweest en na de laatste vernedering, en dat was een flinke, ben ik er maar mee gestopt (zo'n 3 jaar geleden was dat).
Ik heb vervolgens eerst twee jaar lang keihard aan mijzelf gewerkt samen met twee ambulante begeleiders bij mij thuis, om 85% van mijn dwanghandelingen te doorbreken.
Dit heb ik na jaren voor elkaar weten te krijgen via de gemeente, met een kleine financiële 'eigen bijdrage'.
Dit is in december afgerond en heeft me wat gekost, op een gegeven moment tegen het suïcidale aan.
Maar het was het allemaal waard.
Sorry voor deze lange inleiding, maar nu mijn vraag/vragen.
Ik woon in een appartementencomplex dat valt onder een Vereniging van Eigenaren.
Hieronder vallen nog twee dezelfde gebouwen + een straat kleinere huizen.
In een van die laatst genoemde huizen, woont een alleenstaande vrouw van midden vijftig.
Zij is 11 jaar ouder dan ik ben, voor mij overigens geen punt.
Al jaren heb ik een oogje op haar en voor zover ik weet, is ze jarenlang vrijgezel.
Ik spreek haar eigenlijk alleen op de jaarvergadering van de VvE, maar daar is het altijd zo druk met vele andere buren.
Ik kom haar zelden zo tegen, heel soms zie ik haar in de supermarkt lopen.
Ze heeft sinds de zomer haar woning te koop staan, maar die is nog niet verkocht.
Ik weet verder niet veel van haar, ik ken wel buren die meer van haar weten.
Maar als ik die maar iets vertel, dan weet morgen de hele gemeente het.
Heb dat al eens meegemaakt (ik leef ik een roddelgemeenschap).
Buren mogen het wel weten, maar nu nog even niet.
Ze heeft geen Facebook of iets dergelijks en om dan zo een keer bij haar voor de deur te staan...
Een paar maanden geleden heb ik dat een paar keer gedaan, maar ze was niet thuis.
Ik heb er toen toch eventjes van afgezien, bij nader inzien.
Ik zat in die tijd nog in de afrondende therapie, maar was bang dat het zo te laat zou zijn.
Door mijn beschadigde zelfvertrouwen, aarzel ik nu meer en heb ik veel spanning om weer te gaan beginnen met daten.
Als ze me zou afwijzen, is dat balen, maar dan weet ik waar ik aan toe ben en dan wil ik daar niet te lang bij stil blijven staan (hoop het natuurlijk niet).
Al jaren fantaseer ik over haar en het beginnen van de exposure-therapie deed ik vooral voor mijn doel van het vinden van een levenspartner, naast het verbeteren van mijn leven natuurlijk.
Want levensvreugde had ik vrijwel niet meer..
Ze kent me alleen van het elkaar groeten en ze weet dat ik ergens verderop woon.
Echt met elkaar praten is er nooit van gekomen.
Met zo voor de deur staan, schrik ik haar misschien af.
Begrijpelijk ook, dat er een vreemde aan je deur staat die met je uit wil.
Bovendien kun je op een verkeerd ogenblik voor de deur staan.
Nu komt Valentijnsdag eraan en was mijn idee om eerst een anonieme kaart (of alleen een voornaam) te sturen.
Dan weet ze al wel dat er haar iemand leuk vind.... maar hoe dan verder?
En hoe breng ik mijn geestelijke problematiek ter sprake, het geen werk hebben en zo.
Ik moet er nog even aan toevoegen, dat je aan mij niks merkt zo, als ik daar voor kies.
Ik kan bijvoorbeeld heel goed op een verjaardag zitten ouwehoeren en niemand die vermoed dat ik wat mankeer.
Als er iemand advies heeft hoe dit aan te pakken, graag.
Het wordt al kort dag nu, maar ja, die rotgriep.
Ik zit nu nog steeds als een bezetene te hoesten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Baron-von-Blubba op 12-02-2018 14:59:26 ]
Het is hetzelfde als een jaar geleden.
Maar nu zal een boosterprikje het redden?
Geniet van jullie vrijheid nadat je hele immuunsysteem kapot is geprikt.
Inkomen gegarandeerd voor de farmaceutische industrie… blijven boosteren jongens!