Hoe het aan te gaan pakken.

Na veel jaren posten op FOK!, nu mijn eerste topic in Relaties & Psychologie.
Want ik zou graag wat advies willen betreffende aankomende Valentijnsdag.
Dit topic had ik een week geleden al willen openen, maar een flinke buikgriep heeft dat verhindert.

Eerst even mijn situatie en ik zal het niet te lang proberen te maken:

Ik ben bijna 45 jaar (over 2 weken) en ben sinds mijn dertigste afgekeurd vanwege psychische problemen.
Dat is geleidelijk aan gegaan tot ik niet meer kon werken.
Mijn gestelde diagnose is OCS (obsessieve compulsieve stoornis), daarnaast heb ik een behoorlijke angststoornis gehad met smetvrees als gevolg.
Hierdoor stond mijn leven op zijn kop, angsten beheersten jarenlang mijn leven.
Ik heb veel dwanghandelingen in het leven geroepen om met al die angsten om te kunnen gaan (uiteraard niet op de goede manier).
Je bent de hele dagen alleen maar bezig met je angsten en na incompetente hulpverlening van GGNet (lang en triest verhaal), uiteindelijk wel goede hulp gevonden.
Mijn leven begon in balans te komen, maar mijn leven bestond uit veel te veel dwangmatige leefregels.
Gelukkig had ik in de jaren hiervoor een goede baan en heb ik altijd goed gespaard.
Mijn appartement is bijna afbetaald, dat zou ik zelfs helemaal kunnen doen, maar dan blijft er weinig spaargeld over.
Dus gelukkig geen financiële zorgen verder.

Op een gegeven moment begint het weer te kriebelen wat de liefde betreft, helaas ben ik niet een van de knapste qua uiterlijk en heb ik erg veel negatieve dingen meegemaakt op dat gebied, eigenlijk alleen maar.
Ik heb de meedogenloze kanten van sommige vrouwen gezien en het valt niet mee als je wat mankeert, om dan de liefde te vinden.
Ik bedoel dat je al bij voorbaat geen kans krijgt.
Nu was de kans van slagen voor zo'n relatie sowieso klein met mijn eigen (ongezonde) situatie.
Dat breekt je toch al kleine zelfvertrouwen nog verder af en maakt je erg wantrouwend.
Ik ben hier jaren verbitterd over geweest en na de laatste vernedering, en dat was een flinke, ben ik er maar mee gestopt (zo'n 3 jaar geleden was dat).

Ik heb vervolgens eerst twee jaar lang keihard aan mijzelf gewerkt samen met twee ambulante begeleiders bij mij thuis, om 85% van mijn dwanghandelingen te doorbreken.
Dit heb ik na jaren voor elkaar weten te krijgen via de gemeente, met een kleine financiële 'eigen bijdrage'.
Dit is in december afgerond en heeft me wat gekost, op een gegeven moment tegen het suïcidale aan.
Maar het was het allemaal waard.

Sorry voor deze lange inleiding, maar nu mijn vraag/vragen.
Ik woon in een appartementencomplex dat valt onder een Vereniging van Eigenaren.
Hieronder vallen nog twee dezelfde gebouwen + een straat kleinere huizen.
In een van die laatst genoemde huizen, woont een alleenstaande vrouw van midden vijftig.
Zij is 11 jaar ouder dan ik ben, voor mij overigens geen punt.
Al jaren heb ik een oogje op haar en voor zover ik weet, is ze jarenlang vrijgezel.
Ik spreek haar eigenlijk alleen op de jaarvergadering van de VvE, maar daar is het altijd zo druk met vele andere buren.
Ik kom haar zelden zo tegen, heel soms zie ik haar in de supermarkt lopen.
Ze heeft sinds de zomer haar woning te koop staan, maar die is nog niet verkocht.
Ik weet verder niet veel van haar, ik ken wel buren die meer van haar weten.
Maar als ik die maar iets vertel, dan weet morgen de hele gemeente het.
Heb dat al eens meegemaakt (ik leef ik een roddelgemeenschap).
Buren mogen het wel weten, maar nu nog even niet.
Ze heeft geen Facebook of iets dergelijks en om dan zo een keer bij haar voor de deur te staan...
Een paar maanden geleden heb ik dat een paar keer gedaan, maar ze was niet thuis.
Ik heb er toen toch eventjes van afgezien, bij nader inzien.
Ik zat in die tijd nog in de afrondende therapie, maar was bang dat het zo te laat zou zijn.
Door mijn beschadigde zelfvertrouwen, aarzel ik nu meer en heb ik veel spanning om weer te gaan beginnen met daten.

Als ze me zou afwijzen, is dat balen, maar dan weet ik waar ik aan toe ben en dan wil ik daar niet te lang bij stil blijven staan (hoop het natuurlijk niet).
Al jaren fantaseer ik over haar en het beginnen van de exposure-therapie deed ik vooral voor mijn doel van het vinden van een levenspartner, naast het verbeteren van mijn leven natuurlijk.
Want levensvreugde had ik vrijwel niet meer..

Ze kent me alleen van het elkaar groeten en ze weet dat ik ergens verderop woon.
Echt met elkaar praten is er nooit van gekomen.
Met zo voor de deur staan, schrik ik haar misschien af.
Begrijpelijk ook, dat er een vreemde aan je deur staat die met je uit wil.
Bovendien kun je op een verkeerd ogenblik voor de deur staan.
Nu komt Valentijnsdag eraan en was mijn idee om eerst een anonieme kaart (of alleen een voornaam) te sturen.
Dan weet ze al wel dat er haar iemand leuk vind.... maar hoe dan verder?
En hoe breng ik mijn geestelijke problematiek ter sprake, het geen werk hebben en zo.

Ik moet er nog even aan toevoegen, dat je aan mij niks merkt zo, als ik daar voor kies.
Ik kan bijvoorbeeld heel goed op een verjaardag zitten ouwehoeren en niemand die vermoed dat ik wat mankeer.

Als er iemand advies heeft hoe dit aan te pakken, graag.
Het wordt al kort dag nu, maar ja, die rotgriep.
Ik zit nu nog steeds als een bezetene te hoesten.

[ Bericht 0% gewijzigd door Baron-von-Blubba op 12-02-2018 14:59:26 ]

quote:

Op maandag 12 februari 2018 15:27 schreef LurkJeRot het volgende:
Nee, dat is echt iets voor pubers, zo'n anonieme kaart, dat zou ik dus niet doen.
Heeft ze jou wel eens het idee gegeven dat ze geïnteresseerd is in je?

Ben ik eigenlijk wel met je eens van die anonieme kaart.
Maar nee, dat idee heb ik niet.
Ik denk ook niet dat ze zoiets verwacht, ook met het oog op het leeftijdsverschil.
Hoewel ze wel altijd heel vriendelijk terug groet, soms met een lach.
Achter het laatste wil ik niet teveel gaan zoeken, die fout maakt een man nogal snel.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 15:29 schreef Aalscholver het volgende:
Heftig verhaal...

Denk zelf dat het beter is om af te wachten tot je haar weer een keer tegen komt. Wat luchtige dingen vraagt over haar. Wat de reden is dat haar huis te koop staat ofzo.

Als het niet te ongemakkelijk wordt vraag je, omdat je haar al zolang alleen van gezicht kent, of ze misschien zin heeft om een keer samen te drinken oid?
Zegt ze nee, heb je het in ieder geval geprobeerd, en dan maar hopen dat ze gauw mag verhuizen!

Beterschap, en heel veel succes!

Daar kan ik me wel in vinden, en het feit dat haar huis te koop staat is zeker een goede opening.
Als ik eenmaal met haar aan de praat kom, zal dat verder wel gaan lukken.
Dat is bij mij gelukkig geen probleem, het praten.
Het vervelende is dat ik op dit moment nog erg verkouden ben en bijna geen zin kan zeggen zonder te hoesten.
Maar dat is met een week wel weer over.

Grappig, dat van als ze me afwijst en dan toch verhuizen gaat, had ik me ook al bedacht .

Dank je!

quote:

Op maandag 12 februari 2018 16:15 schreef LurkJeRot het volgende:

[..]

Doe alsof je haar huis wil kopen
En dan tijdens de bezichtiging vragen of ze wat wil gaan drinken.

Dat zou ook nog kunnen, maar dan krijg ik waarschijnlijk een date met haar makelaar.

Het is overigens wel handig dat haar huis op Funda staat, daardoor kon ik al wat meer van haar te weten komen.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 17:22 schreef Allures het volgende:
Uit je hele verhaal kan ik nergens opmaken wat je van haar weet waardoor je denkt dat jullie bij elkaar passen? Ik vind dat persoonlijk altijd wat vaag als het alleen op uiterlijk is

Om eerlijk te zijn, lijkt het me gewoon een hele leuke vrouw.
En een paar dingetjes weet ik wel van haar, wat niet echt bij mij past en dat hoeft ook niet.
Het kan ook zo maar zijn dat zij überhaupt niet op een relatie met wie dan ook zit te wachten.
Ik val in de eerste plaats voor haar uiterlijk en ik weet dat de kans erg klein is dat we bij elkaar passen.
Een van de vergaderingen dat ik even met haar gepraat heb, ging wel leuk.

Als ik niet meer zo verkouden ben, spreek ik haar aan (dan ben ik voorbereid om wat dingen te kunnen zeggen, maar niet geforceerd ofzo) en dan merk ik wel of er een opening is om haar mee uit te vragen.
Ik maak mij verder geen illusies over hoe klein de kans is, maar is wil niet dat er opeens een bord 'verkocht' in de tuin staat en dit een gemiste kans is geweest.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 16:58 schreef Fem_LittleLady het volgende:
Nou zou eerst eens aanbellen en vragen je met Valentijn voor haar mag koken, nee heb je ja kun je krijgen. Hou het dan luchtig, je hoeft niet meteen je 'rugzakje' te bespreken, gewoon over de dagelijkse dingen, wat haar bezig houd en gewoon avondje gezellig. Mocht ze het zo leuk vinden is er altijd weer een afspraak te maken en dan is er wel een moment om dieper op bepaalde zaken in te gaan.

Daar heb je zeker gelijk in.
Mijn persoonlijke bagage ga ik sowieso niet te snel op tafel gooien (snel te open zijn is een fout die ik eerder al eens gemaakt heb en kan natuurlijk afschrikken), maar wat je zo dagelijks doet is toch vaak een van de eerste onderwerpen van een kennismakingsgesprek.

Voor mij is dit een begin om weer met het daten te beginnen, want ik ben erg onzeker geworden doordat ik me iets te vaak vergist hebt in mensen en flink bedondert ben.
Ik zou dit topic kunnen vullen met mijn 'avonturen', maar ik wil niet meer in het verleden blijven hangen.
Na 3 jaar niks meer op dat gebied gedaan te hebben, vooral uit zelfbescherming, hoop ik nu sterk genoeg te zijn om de teleurstellingen (die ongetwijfeld komen gaan) beter aan te kunnen.

Ik wil mezelf niet meer verliezen in al die emoties en na even getreurd te hebben na een afwijzing/mislukking, weer verder gaan.
Alleen de datingsites ga ik niet meer op, in die vleeskeuring lig ik er te snel uit helaas.
En blijf ik toch altijd alleen, dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik van alles heb geprobeerd.
Natuurlijk zal dat toch nog een bittere pil worden.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 19:13 schreef Keep_Walking het volgende:
Waarom niet gewoon een keer aanbellen?

Ik heb een paar maanden geleden al een paar keer aan haar voordeur gestaan, die keren was ze niet thuis.
Achteraf gezien ook beter, want zo overdonder ik haar natuurlijk wel en je weet niet op wat voor moment je komt.
Ze zit dan misschien net met een stel vriendinnen of zoiets.
Die actie had ik minder goed over nagedacht.

Ik zie haar nog wel eens lopen en dan ga ik dat haar huis te koop staat, als gespreksopening gebruiken.
Van dat Valentijnsgebeuren zie ik af, volgens de eerste adviezen in dit topic waar ik me ook in vinden kan.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 19:25 schreef Allures het volgende:
Als je moeite hebt met mensen vertrouwen en zo zou ik zeker wat doen aan je selectiecriteria want dat ze een leuk hoofd heeft zegt verder niks natuurlijk

Moeite met vertrouwen laat ik niet merken, ik ben gewoon voorzichtiger met te snel te hard van stapel lopen.
Dat is iets wat is ontstaan door al die nare gebeurtenissen, dat kan ik niet zomaar veranderen.
Noch kan ik uitsluiten dat ik me in de toekomst toch weer laat meeslepen en een roze bril op zal hebben.

En mijn selectiecritica is zeker niet (te) hoog of onrealistisch.
Dat durf ik wel met zekerheid te zeggen.
Ik vind haar al jaren een leuke vrouw en het leeftijdsverschil van 11 jaar boeit mij totaal niet, ik ga er gewoon voor, hoe klein die kans ook is om wat voor reden dan ook.
Wordt het niks, dan baal ik eventjes en dan ga ik weer verder.