NRC:
Utopia 2: drama rond de visvijver
Vorige week begon Utopia opnieuw. Dit keer op een bosachtig terrein met een modderig meertje. Dankzij bewoner Silvio en veganist Adriaan ontstond er een schitterend drama.
Arjen Fortuin
13 juni 2018 om 10:11
Silvio met een geïmproviseerde hengel
Iemand tipte me: kijk naar Utopia 2 voor het te laat is. Van de eerste reeks weten we wat er gebeurt als je een groep Nederlanders afsluit van de buitenwereld om een heilstaat te ontwikkelen. Ze vinden het kapitalisme uit, stichten een behoorlijk draaiend bedrijf, vormen een zee van gekibbel en moeten uiteindelijk wijken voor een busbaan.
Vorige week begon men dus opnieuw, nu op een bosachtig terrein met een modderig meertje. Maandag zag ik daar meteen al een naaktdoucher: een van de deelnemers, die alvast leek te solliciteren voor een volgende realityshow.
Dat was een kleinigheid vergeleken met het schitterende drama in twee bedrijven dat de kijkers maandag en dinsdag cadeau kregen. Hoofdpersoon was Silvio, een opgeruimde man van 25 die zich vrolijk meldde als nieuwe bewoner. Hij had het hek nog niet achter zich gesloten, of hij begon zijn plannen te spuien. Hadden ze gezien hoeveel vis er in dat meertje zat? Wisten ze hoe hij dat vroeger deed als hij met zijn vader kampeerde? Hengel maken en eten maar!
Ho ho, zo doen wij dat niet in de heilstaat! Hij had buiten Adriaan gerekend, de veganist onder de Utopia-pioniers. Het leverde vlijmscherpe discussies op. Die vis zit vol eiwit, zei Silvio. Bonen zitten ook vol eiwitten, riposteerde Adriaan. „Groente zit ook vol eiwitten! Rijst zit vol eiwitten!”
Silvio begreep er niets van. Gevraagd of het niet zielig was voor de vis, antwoordde hij met een prachtig aforisme: „Die vis heeft geneens een leven. Die zwemt de hele tijd in vies water!”
Ondanks de kritiek stond Silvio even later met een geïmproviseerde hengel bij het meertje. De camera zoomde in op een flinke vis. Maar het beest – ik vermoed dat het op afstand door John de Mol werd bestuurd – beet niet. Het werd steeds warmer. Sip trok Silvio zich terug.
Later legde hij de anderen uit wat kettingzaagseks was, al bleef dat wat vaag. Thuis had hij een meisje van bijna twee en een jongen van negen. Negen weken. (Kennelijk is dat voor SBS geen reden om een vader terug naar zijn baby te sturen.)
Het grote drama volgde kort daarop: Silvio bleek geen pindakaas te lusten, terwijl de andere bewoners hadden besloten dat er alleen maar brood met pindakaas gegeten zou worden. Om de eiwitten natuurlijk. De arme Silvio klapte voorover en spuugde het vreselijke goedje weer uit. Er ontspon zich een wrede discussie of de noodvoorraad energierepen aangesproken mag worden voor iemand die geen pindakaas lust.
Elke maandag tipt de mediaredactie boeiende programma’s, series en films.
De volgende dag draalde Silvio besluiteloos bij het hek. Toen die smerige pindakaas aan zijn verhemelte plakte (u raadt het: ik lust dat spul ook niet) moet hij zich de vreselijke waarheid hebben gerealiseerd: de vis die geen leven heeft in dat troebele water, dat was hij zelf. En Utopia was dat vieze meertje. „Ik krijg om het uur een paniekaanval in mezelf.” Silvio lichtte de anderen in: hij wilde weg. Ook had hij waanzinnige zin in een sigaret.
Een voor een kwamen de anderen op hem inpraten, waarna Silvio glimpjes liet zien van de tragedie die hij achter zich had gelaten. Hij had de laatste maanden heel veel gelogen, zijn beste vrienden kenden hem niet meer terug. Hij was niet goed uit de gewone wereld vertrokken. Ik zag een knetterende familieruzie voor me, die eindigt met een woest: „Dan ga ik wel naar Utopia!”
Kan SBS het gekissebis van de utopianen even laten lopen en een camera met Silvio meesturen naar huis? Ik verheug me nu al op een mooie korte realitysoap over de jonge man die zich binnen en buiten Utopia een vis op het droge voelde.