Het babytopic (0-1 jaar) Deel 682

Oh jeetje, die dromen. Zo herkenbaar. Ik droom eigenlijk elke nacht nog dat Wolfje dood is en dan moet mijn man dus gaan kijken of hij nog leeft omdat ik dan zelf niet durf.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Over man heb ik eigenlijk niks te klagen. Behalve dan dat hij zelf niet bedenkt dat er soms opgeruimd moet worden.

Scheelt denk ik wel hoeveel temperament je hebt, Selv
Sowieso doet mijn vriend dan weer wel heel veel. Vanmorgen heeft hij de ramen gewassen. Uit zichzelf
We kunnen alleen heel goed botsen

Cygne dat klinkt niet fijn

Cygne, wat zit het diep. . Lijkt me echt heel erg moeilijk, als je die dromen en dat gevoel zo vaak hebt. Ik had er bij I veel meer last van dan nu bij Y. Toen kon ik ook echt bijna verlamd zijn van de angst dat er iets met haar zou gebeuren. Zo'n kindje en de liefde die je voelt, het raakt je echt in het aller kwetsbaarste en het diepst van je ziel.

Cygne: dat gaat wel ver ja. Dat je gevoel daarover zo diep zit dat je het moeilijk los kan laten. Kan je verder wel vrij onbezorgd genieten van hem?
Of overheerst dan soms die angst om hem te verliezen?
Ik hoop dat je hier gauw een beetje rust in vindt.

Venco, het is vooral met die dromen. En voor ik ga slapen.

Verder kan ik wel genieten hoor. Maar denk ook een stukje verwerken. Vroeger kon dat niet. Toen was ik alleen maar aan het overleven. Hoe moeilijk ook, het moet er toch een keer uit.

Ik hoop dat je angst zal afnemen Cygne!
Ik herken het wel een beetje, trouwens. Zoals Franny beschrijft in haar laatste twee zinnen.

Verder hoop ik op rustiger vaarwater voor iedereen bij wie de komst van hun baby veel woeligheid heeft gegeven!

quote:

Op zondag 21 januari 2018 20:31 schreef Cygne het volgende:
Venco, het is vooral met die dromen. En voor ik ga slapen.

Verder kan ik wel genieten hoor. Maar denk ook een stukje verwerken. Vroeger kon dat niet. Toen was ik alleen maar aan het overleven. Hoe moeilijk ook, het moet er toch een keer uit.

Ik ken je achtergrond verder niet maar begrijp dat het misschien ook een kwestie van tijd is?
Dat je ook meer rust en vertrouwen krijgt dat dit kindje we gewoon is en niet weggaat ofzo.

quote:

Op zondag 21 januari 2018 20:41 schreef vencodark het volgende:

[..]

Ik ken je achtergrond verder niet maar begrijp dat het misschien ook een kwestie van tijd is?
Dat je ook meer rust en vertrouwen krijgt dat dit kindje we gewoon is en niet weggaat ofzo.

Hele korte samenvatting:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lemijn, inderdaad precies die twee zinnen van Franny. Het gaat zó verschrikkelijk diep die liefde.

Hoi. G. heeft uitgevonden hoe ze in de box kan gaan staan. Precies met 8 maanden. Ben ik een overbezorgde moeder als ik haar vol wil plakken met kussentjes?

quote:

Op zondag 21 januari 2018 20:48 schreef Cygne het volgende:

[..]

Hele korte samenvatting:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lemijn, inderdaad precies die twee zinnen van Franny. Het gaat zó verschrikkelijk diep die liefde.

Cygne, dat is heftig
Je angst is dan ook wel te begrijpen. Hopelijk groeit het vertrouwen langzaam maar zeker!

Die dromen, dat is inderdaad herkenbaar. Ik heb regelmatig dat ik 's nachts wakker schrik en denk dat ik S. aan het voeden was en dat ik in slaap ben gevallen en dat hij onder de dekens is beland en gestikt is. Dan zit ik te graaien onder de dekens om hem te pakken te krijgen en dan hoor ik hem opeens ademen vanuit zijn bedje. Ik kan me op zo'n moment echt niet meer herinneren dat ik hem teruggelegd heb...

En nog een schattige van manlief:
de eerste maand was voor S. nogal pittig en hij sliep vaak op één van ons. Hij werd dan rustig als hij op onze borst lag en we zijn ruggetje streelden. Toen het steeds beter lukte om hem in zijn eigen bedje te leggen, werd ik eens 's nachts wakker en zag ik manlief heel lief zijn kussen die op zijn buik lag wiegen en strelen

Herkenbaar die nacht angsten. Hier werd ik van de week wakker omdat man mijn arm in een houdgreep nam in de heilige overtuiging dat het de baby was die op hem lag en van hem af viel Zelf zoek ik ook regelmatig onze baby in bed, terwijl hij daar nooit ligt maar altijd in z'n co-sleeper.

En ook hier wel angsten dat hij niet meer leeft 's nachts. Ook bij man wel eens die angst, dus ik zag al aankomen dat ik dat bij de baby ook zou hebben. Af en toe check ik dus of ze nog ademenen. Zo lang het daarbij blijft kan ik daar nog wel mee leven

En pittig hoor, jullie verhalen over de relaties. Interessant ook wel om te lezen dat het dus zowel bij stellen is die lang bij elkaar zijn, als die kort bij elkaar zijn. Hier de eerste 2 weken wel wat (met name nachtelijke) irritaties gehad. Dat kwam voornamelijk door enorm slaaptekort bij mij, door ziekenhuis opname van onze jongen waardoor het mij nauwelijks lukte om te slapen. Onze fantastische kraamzorg heeft daar enorm mee geholpen in de week daarna, door als een halve relatietherapeut daar 's ochtends eerst uitgebreid met ons beide over te praten. Nu gaat het eigenlijk heel goed, we vinden steeds meer balans in onze nieuwe rol als ouders

quote:

Op zondag 21 januari 2018 21:07 schreef TolstoiFan het volgende:

[..]


En nog een schattige van manlief:
de eerste maand was voor S. nogal pittig en hij sliep vaak op één van ons. Hij werd dan rustig als hij op onze borst lag en we zijn ruggetje streelden. Toen het steeds beter lukte om hem in zijn eigen bedje te leggen, werd ik eens 's nachts wakker en zag ik manlief heel lief zijn kussen die op zijn buik lag wiegen en strelen

Ahhh super schattig

Hier gelukkig geen rare angsten, maar ik heb dan ook nog een reserve exemplaar lijkt me wel heel naar om regelmatig te hebben. Ik vind het alleen nooit fijn als peuter ziek naar bed gaat, dat zijn de enige nachten dat ik blij ben als hij zich s nachts even laat horen. De meiden liggen op 0,5 en 1,5 meter afstand dus daar heb ik dat dan weer niet bij.

Kazy, ik mis m'n unlimited pas ook enorm. Of überhaupt het weg kunnen. Vorig jaar van de Sint 6 bioskaartjes gehad, zijn allemaal weggegeven omdat ze komende maand zouden verlopen ondanks toffe films in de bios.

Ik heb ooit van die walgelijke angsten als ik alleen in de auto zit, of juist vriend met de kinderen. Maar die block ik meteen. Stomme, nutteloze gedachtes.

Je man, Tolstoi

GvsE, geheel terecht. Ik twijfel nog over een piepschuimvloer. S. valt altijd het liefst op de tegelvloer in de keuken. Dat komt harder aan dan de houten vloer ofzo

M. is vanavond in bad geweest en dan is ie op z’n allerzachtst daarna. En nu ligt hij dus heerlijk op mij te slapen. Ik zou nu naar bed moeten, maar het is zo lekker dit

Och Cygne. Vreselijk dat je dat hebt moeten meemaken.

Flens harttonen vielen met de bevalling weg. Ik dacht dat ik nooit meer van hem zou horen. Ik mag van mezelf niet steeds kijken of hij nog ademt, anders word ik gek. Ik ben wel overijverig met controleren of zijn neusje vrij ligt. Ik hoop echt dat je die angst snel de baas bent.

Tolstoi wat lief! Een en al knuffeligheid bij jullie in huis.

Ellie fijn die relatietherapie vanuit de kraamzorg! Ik vroeg de verloskundige om hulp en ben ontzettend dankbaar dat dit mogelijk was.

Vandaag was een fijne dag. Flens meer bij zijn papa, dat doet hem goed. Die tijd om te knuffelen hebben ze wel nodig. En mijn man sprintte vandaag niet steeds weg de kamer uit.

We hadden ook bezoek met een baby van een half jaar. Nog steeds een schattige baby maar wat een verschil. Gelukkig duurt het nog even tot Flens zo groot is.

Meneer heeft besloten dat slaap overbodig is. Tussen zeven en tien alleen maar aan de borst. Een uurtje bij mijn man zodat ik kon slapen. Hij jeegt zichzelf nou in slaap gedronken. Voor clusteren is dit ook veel te lang toch?

[ Bericht 6% gewijzigd door PKM op 22-01-2018 00:14:36 ]

quote:

Op zondag 21 januari 2018 21:07 schreef TolstoiFan het volgende:

[..]

En nog een schattige van manlief:
de eerste maand was voor S. nogal pittig en hij sliep vaak op één van ons. Hij werd dan rustig als hij op onze borst lag en we zijn ruggetje streelden. Toen het steeds beter lukte om hem in zijn eigen bedje te leggen, werd ik eens 's nachts wakker en zag ik manlief heel lief zijn kussen die op zijn buik lag wiegen en strelen

Oh, dat is echt geweldig snoezig, dank voor het delen!

En ahem, koter werd wakker tijdens gerollebol met mijn lief net. Alleen wat pruttelen en niet huilen, dus gewoon afgemaakt waar we mee bezig waren. Rooming-in, we kunnen het!

Controleren of O. nog ademhaalt: ik had niet verwacht dat te gaan doen, maar als -ie een paar uur achtereen stil ligt te slapen, of dat nou overdag in de woonkamer is of 's nachts in onze slaapkamer, ik check het heel af en toe wel even. Ik ben toch wel zuinig op zoiets liefs, blijkt.

Ik wil alleen maar zeggen dat ik en mijn man alleen maar meer liefde hebben voor elkaar sinds de kinderen er zijn.

Selvaria, ik lees steeds meer dat je schijnbaar zwak bent, maar ik snap niet zo goed waarom? Het is toch heel sterk om te erkennen dat je partner sommige dingen beter kan dan jij?
Hier het zelfde hoor. Ik probeer voor de vorm 's nachts af en toe peuter te troosten, maar dat lukt me toch niet. Man neemt het dan met een grijns van me over.

Die dromen zijn herkenbaar van de eerste baby. Bij deze baby heb ik ze nog niet gehad. Wel ga ik af en toe checken of hij nog leeft. Vooral als ie langer slaapt dan verwacht.

Ik snap het, maar jezelf naar beneden praten is zeker niet nodig!

quote:

Op zondag 21 januari 2018 20:48 schreef Cygne het volgende:

[..]

Hele korte samenvatting:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lemijn, inderdaad precies die twee zinnen van Franny. Het gaat zó verschrikkelijk diep die liefde.

Dan begrijp ik je angst heel goed. Sterkte.

En wat checken tijdens het slapen: dat doe ik ook wanneer ze wel erg lang ligt of wel heel stilletjes slaapt. Dan gaan mijn oren automatisch op scherp.
Overdag slaapt ze nogal eens op haar buik dus dat hou ik extra in de gaten.
Denk dat veel ouders dat doen.

Ik controleer ook regelmatig of Dirk het nog wel doet. Vooral de slaapjes op onze slaapkamer terwijl wij beneden zijn vind ik niet relaxt. Ik ben er dan ook nogal eens van overtuigd dat de babyfoon het gewoon niet doet, al is die zo gevoelig dat hij al uitslaat als Dirk zucht. Het gaat vast over.
In de auto vindt ik het ook nog heel eng. Vooral in t donker als ik hem niet kan zien, en hij na heel hard huilen ineens weer stil is. Dan denk ik altijd dat hij t niet meer doet, terwijl hij dan door mijn gepraat weer rustig is geworden en is gaan slapen. Ik rijd dus ook liever niet in het donker.

Ik hoop trouwens dat Dirk snel van zijn verkoudheid af is. Overdag elke 2 uur drinken is nog tot daaraantoe. Maar s nachts is dat toch echt minder leuk. Zeker icm de avonden met krampjes en krijsen. Het was een tijdje beter/weg, niet gezegd want fok-wet, maar nu is t weer helemaal terug. Vraag me dan toch af of het iets is wat ik eet waarop hij reageert. Arme kind heeft dan zo zichtbaar veel pijn.

Ik trek de deken van mijn man af, hij trekt terug. Nog eens, geen reactie. Schop herhaaldelijk zachtjes tegen hem aan, hij komt wat overeind om te kijken wat daar beweegt en gaat weer liggen. Herhaling van zetten. Zeg ik dat de baby verschoond moet worden, kijkt hij me verdwaasd aan alsof hij niet snapt dat we een baby hebben.

Het was een zware nacht.

quote:

Op maandag 22 januari 2018 08:29 schreef Pannenkoekenmix het volgende:
Ik trek de deken van mijn man af, hij trekt terug. Nog eens, geen reactie. Schop herhaaldelijk zachtjes tegen hem aan, hij komt wat overeind om te kijken wat daar beweegt en gaat weer liggen. Herhaling van zetten. Zeg ik dat de baby verschoond moet worden, kijkt hij me verdwaasd aan alsof hij niet snapt dat we een baby hebben.

Het was een zware nacht.

Soms kan je het beter allemaal alleen doen.

Ander vraagje aan allen: hoe staan jullie en je partners tegenover het ‘laten huilen’ idee?
Ik probeer veel dingen te doen als de baby slaapt zodat ze niet hoeft te huilen als ik bezig ben.
Ben ik klaar of heb ik mijn handen vrij, dan pak jk haar vrij makkelijk om haar te troosten wanneer ze huilt.
Ik leg haar ook niet huilend in bed dus ze slaapt overdag nogal eens in mijn armen.
Althans, ze valt bij mij in slaap en leg haar dan weg.
Soms moeten wel dingen gebeuren ondanks dat ze huilt dus dan laat ik haar wel huilen want kan niet alles laten vallen, zeker niet met nog een kind in huis dat ook zijn aandacht en verzorging nodig heeft.

Anyway: man vindt dat ik haar daarmee teveel verwen, verkeerde dingen aanleer en hij daar straks last van gaat krijgen als ik er bijvoorbeeld even niet ben. Dat de baby dat dus altijd gaat willen en verwachten.
Hij laat haar dus gewoon huilen als ze verder gewoon voorzien is van voeding, aandacht en schone luier.

Even afgezien wie een punt heeft, hoe doen jullie dergelijke ‘verdeling’?