quote:
quote:
Op vrijdag 5 januari 2018 16:11 schreef Candaasje het volgende:[..]
Niet jezelf dat verwijten, want de drempel om te vragen of je langs kunt komen is voor velen gevoelsmatig heel erg hoog. Ik heb dat zelf ook gehad, toen ik wegens spoed midden in de nacht bij een voor mij onbekende dierenarts terecht kwam met mijn konijn. Ik heb zitten twijfelen en dralen, omdat ik niet lastig wilde zijn.
En dat zeg ik dus terwijl ik
zelf in een dierenartsenpraktijk werk en weet dat het vaak heel geen probleem is. Soms moet je alleen even een tijdstip afspreken (tijdens de ochtendspits/het OK-programma is het niet altijd even handig.) Maar verwijt het jezelf dus niet, want je hebt echt je best voor haar gedaan.
En heel veel sterkte. Pas 5 jaar oud is inderdaad veel te jong
maar tumoren in de buik, dat is heftig hoor. Fijn dat ze het zo goed bij je heeft gehad dat ze jou durfde te vertrouwen!
De keuze om haar tijdens de narcose te laten gaan was denk ik echt de beste. Uit zo'n narcose komen ze vaak toch wat verward, soms ook angstig, en het ongemak van de operatiewond is ook niet fijn. En dan zou ze later weer in slaap gebracht moeten worden.
quote:
Op zaterdag 6 januari 2018 19:57 schreef Metalfrost het volgende:[..]
Het is gebeurd, gedaan.
Het onrecht aan je moraal maakt plaats voor rouwverwerking. Dat is normaal.
Maar ga jezelf nou niks verwijten. Terugblikken in dezelfde situaties hebben nog nooit levens gered.
Beste mensen, nee ik weet dat ik haar niet had kunnen redden. Daarover voel ik me niet schuldig.
Ook niet over dat ik mijn meisje ruim drie dagen liet overnachten bij de dierenarts. Bij de dierenarts was ze beter af dan bij mij, omdat ze haar makkelijker dwangvoeding konden geven.
En volgens de dierenarts begon ze ook weer wat te eten.
Nee, ik had haar gewoon in die tijd bij de dierenarts gewoon 1 of 2 keer een uurtje of een half uurtje moeten bezoeken, zodat ze zou weten dat ik haar niet vergeten was. Maar ik liet oud en nieuw gewoon voorgaan, wilde even feesten zonder zorgen.
Terwijl het meisje (Minimeis zoals ik haar noemde) ergens in den vreemde was.
Zij was doodsbenauwd meegenomen te worden door een vreemde. En zo belande ze in een (weliswaar ruim en warm) hok van de dierenarts.
Ik dacht dat het wel kon, en dat ik het meisje gewoon 2 januari weer kon ophalen, dan was alles goed geweest.
Intussen was mijn meisje meer dan 72 uur in een kooi bij de dierenarts, zonder een bezoekje van mij. Dat neem ik mezelf kwalijk, niet de dood van haar, dat was onvermijdelijk.
Ik weet nog toen ik aankwam bij de dierenkliniek, haar reiskooi ergens hoog neer gezet, tussen het plastic door heb ik haar op en rond haar hoofd gekrabbelt, en ze spinde voor het laatst in haar leven. Ze had nog minstens 1 of 2 keer vaker moeten spinnen.
Maar nu, bijna 5 dagen na haar dood. Het leven gaat door, ik heb nog steeds 3 fijne katers in huis... maar toch is er een groot gemis door de dood van het meisje.
Ze was nooit echt dominant aanwezig, maar het is als of er een groot deel van het hart van mijn huis is weggevallen.
Dit bange zwarte meisje met haar iets te klein hoofdje en veel te dikke buikje... die bijna overal bang voor was, manoeuvreerde zich in dit huis. Voor zo'n lieve bangerd vertrouwde me ze me wel heel erg, dat ze mij haar buikje liet aaien.
Alleen daarom voel ik me schuldig... ik had gewoon minstens 1 keer een uurtje of een half uurtje bij haar op bezoek moeten gaan. Als ik geweten had dat het zo zou aflopen, dan had ik dat ook gedaan. Maar dat heb ik dus niet.
Goed, bedankt voor jullie fijne berichten, maar ik vraag de betreffende Mod dit topic nu af te sluiten.