Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
[ Bericht 93% gewijzigd door #ANONIEM op 03-01-2018 13:09:48 ]
Ik voel me zo ongelukkig. Ik heb gedachtes die ik al heel lang niet meer gehad heb. Ik voel me in zo'n diep dal waar ik al heel lang niet meer ben geweest. Het lijkt uitzichtloos. Elke nacht slaap ik nauwelijks en elke dag is zwaarder. Alles is kut. Ik kan niet met mijn moeder praten want zij huilt heel veel en dan voel ik me alleen nog zwaarder.
Heb je contact opgenomen met je hulpverlener?quote:Op woensdag 3 januari 2018 10:42 schreef summer2bird het volgende:
Mijn ouders zijn uit elkaar.
Ik voel me zo ongelukkig. Ik heb gedachtes die ik al heel lang niet meer gehad heb. Ik voel me in zo'n diep dal waar ik al heel lang niet meer ben geweest. Het lijkt uitzichtloos. Elke nacht slaap ik nauwelijks en elke dag is zwaarder. Alles is kut. Ik kan niet met mijn moeder praten want zij huilt heel veel en dan voel ik me alleen nog zwaarder.
Sterkte meid. Lijkt me heel zwaar
Je kunt trouwens ook van wat je in die spoiler hebt gezet, dat stukje binnen een quote zetten (dus een quote ervan maken en dat in een spoiler zetten).quote:
Ik stuur je wel even een DM of PM (kan even duren, ik moet nog even opstarten en loop al achter met reageren op berichten).
edit:
SPOILER[quote]Frips, kan je dit stukje even quoten?[/quote]
Kwam het voor jou onverwachts?quote:
Mijn ouders zijn uit elkaar.
Ik voel me zo ongelukkig. Ik heb gedachtes die ik al heel lang niet meer gehad heb. Ik voel me in zo'n diep dal waar ik al heel lang niet meer ben geweest. Het lijkt uitzichtloos. Elke nacht slaap ik nauwelijks en elke dag is zwaarder. Alles is kut. Ik kan niet met mijn moeder praten want zij huilt heel veel en dan voel ik me alleen nog zwaarder.
Wanneer zijn ze uit elkaar gegaan?
Ik weet nog toen mijn ouders gingen scheiden en onze vader ons schoorvoetend kwam vertellen dat ze gingen scheiden en apart wonen, dat we juist opgelucht waren, want ze maakten bijna elke dag wel ruzie op een gegeven moment.
Je moeder was ook iemand om op wie je steunde neem ik aan? (Je gaf al eerder een keer aan dat je qua sociale contacten zeg maar niet altijd de meest gelukkige bent geweest)
Het is heel naar om dat leed van een ander op een dergelijke manier gaat mee-maken, maar (schrale troost) je kunt in elk geval niet zeggen dat je geen inlevingsvermogen hebt.
Kwam je er nog geregeld over de vloer ook? Sorry.
Ook al is 't maar sporadisch.
Best een positief begin van het jaar denk ik zo. Nu moet ik denk ik iets van een plan maken hoe ik mezelf wat beter door die moeilijke momenten ga slepen.
Ik heb trouwens een vraag. Ik heb weliswaar een diagnose angstoornis en terugkerende depressies maar niet van mijn verleden. Nu heb ik gelezen over ptss en denk ik dat sommige lichamelijke klachten die ik heb daar wel eens vandaan zouden kunnen komen. Ik wil dit overigens ook met mn psycholoog bespreken.
Klachten die ik heb zien vooral op spanning en pijn in mn lijf. Ik wordt de laatste weken vaak wakker met spierpijn in mijn schouders en heb veel last van de gewrichten in mijn voeten, onderbenen en handen. Soms zijn ze pijnlijk, een trekkend gevoel heb ik dan en dan wil ik mijn spieren steeds aanspannen. Soms heb ik dat gevoel dat je hebt als je lang in de kou bent geweest en het nog moet opwarmen. Ik heb ook snel een slapende voet of hand. Kan dat psychisch zijn? Ik heb gelezen dat traumaklachten zich ook fysiek kunnen uiten maar ik weet niet goed of dit daar ook onder kan vallen.
Dit was voor mij trouwens echt de eerste keer, en godzijdank had ik niet zoveel in mijn handtas. Dus was het even bellen naar de nooddienst en rekenen wat er gedaan moest worden.quote:Op woensdag 3 januari 2018 12:41 schreef magnetronkoffie het volgende:
Zijn er trouwens mensen die met kalmeringsmiddelen de ervaring hebben dat ze dan ook zo nu en dan dingen zouden kunnen doen die ze normaalgesproken nooit zouden doen? Alsof er dan bepaalde remmingen wegvallen of alsof je daardoor tot bepaalde dingen 'wordt aangezet' die je onder normale omstandigheden (dus zonder kalmeringsmiddelen) nooit gedaan zou hebben?
Ook al is 't maar sporadisch.
Dat zijn veel van de fysieke klachten die ik door de stress ervaar. Het aanspannen is er een kenmerkend iets van.quote:Op woensdag 3 januari 2018 13:02 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Gisteren vond ik de moed om aan de psycholoog te vertellen dat ik die nachtmerrie had gehad en dat ondanks dat t naar was en ik er nog wat dagen last van had ik ook merkte dat ik het kon dragen. Eerder was ik veel banger om de confrontatie aan te gaan met nare herinneringen en nu heb ik zoiets van 'oef, dit is shit en naar en doet pijn, maar ik kan mezelf hier wel doorheen slepen'.
Best een positief begin van het jaar denk ik zo. Nu moet ik denk ik iets van een plan maken hoe ik mezelf wat beter door die moeilijke momenten ga slepen.
Ik heb trouwens een vraag. Ik heb weliswaar een diagnose angstoornis en terugkerende depressies maar niet van mijn verleden. Nu heb ik gelezen over ptss en denk ik dat sommige lichamelijke klachten die ik heb daar wel eens vandaan zouden kunnen komen. Ik wil dit overigens ook met mn psycholoog bespreken.
Klachten die ik heb zien vooral op spanning en pijn in mn lijf. Ik wordt de laatste weken vaak wakker met spierpijn in mijn schouders en heb veel last van de gewrichten in mijn voeten, onderbenen en handen. Soms zijn ze pijnlijk, een trekkend gevoel heb ik dan en dan wil ik mijn spieren steeds aanspannen. Soms heb ik dat gevoel dat je hebt als je lang in de kou bent geweest en het nog moet opwarmen. Ik heb ook snel een slapende voet of hand. Kan dat psychisch zijn? Ik heb gelezen dat traumaklachten zich ook fysiek kunnen uiten maar ik weet niet goed of dit daar ook onder kan vallen.
Ik zit ook vaak met slapende handen onderweg naar de psycholoog. Soms tintelt mijn onderlip.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 03-01-2018 13:06:46 ]
Nee die is er blijkbaar niet.quote:
[..]
Hebben ze geen adolescentengroep voor je?
Ik zat daar toen ik een jaar of 27 was? (wel wat aan de oude kant toen, maar m'n levensfase kwam daar veel beter mee overeen).
En vergeet niet: Je zit daar voor jezelf
Andermans verhalen aanhoren, zo'n groep kan ook een plek zijn waar je je eigen grenzen leert aangeven. En voor gevorderden is het ook een goeie plek om andermans grenzen te leren respecteren
Die horen er wel te zijn. Ik ben er ooit naar doorverwezen maar daar vonden ze mijn traumaproblematiek veel te groot om in zo’n groep te passen.quote:
Waar ik nu zit is er blijkbaar toch niet genoeg vraag naar onder jongeren.quote:
[..]
Die horen er wel te zijn. Ik ben er ooit naar doorverwezen maar daar vonden ze mijn traumaproblematiek veel te groot om in zo’n groep te passen.
Waar zit je ergens? Ik zou dit wel gewoon een kans geven maar als het niet werkt is het misschien een idee om te kijken of er een andere instantie in de buurt zit die dat wel heeft?quote:
[..]
Waar ik nu zit is er blijkbaar toch niet genoeg vraag naar onder jongeren.
Noord-Limburg. Ik ga het gewoon wel een kans geven ja. Sowieso ga ik in september weer studeren dus als dit het niet wordt is het gewoon pech.quote:
[..]
Waar zit je ergens? Ik zou dit wel gewoon een kans geven maar als het niet werkt is het misschien een idee om te kijken of er een andere instantie in de buurt zit die dat wel heeft?
Goed om te weten dat het ook dus spanning kan zijn. Ik ga t volgende week even bespreken met de psycholoog en haar om advies vragen. Mocht ik er dan eventueel mee naar de huisarts gaan dan kan ik meegeven dat t ook dat kan zijn.quote:
[..]
Dat zijn veel van de fysieke klachten die ik door de stress ervaar. Het aanspannen is er een kenmerkend iets van.
Ik zit ook vaak met slapende handen onderweg naar de psycholoog. Soms tintelt mijn onderlip.
Voor nu hou ik mn benen vooral maar zoveel mogelijk warm. Ik merk dat dat wel wat helpt en warm douchen ontspant mijn schouders en nek wel wat.
Heb jij wellicht tips over hoe ik het mijn lijf wat gemakkelijker kan maken?
Toch wel zoveel mogelijk proberen te ontspannen. Maar ik deed het heel erg onbewust in mijn slaap. Voor ik de diagnose CPTSS kreeg ben ik al gediagnosticeerd met fibromyalgie. Mijn huidige vriend is er achter gekomen dat ik gekke trekjes heb zoals met opgetrokken knieeen slapen.quote:
[..]
Goed om te weten dat het ook dus spanning kan zijn. Ik ga t volgende week even bespreken met de psycholoog en haar om advies vragen. Mocht ik er dan eventueel mee naar de huisarts gaan dan kan ik meegeven dat t ook dat kan zijn.
Voor nu hou ik mn benen vooral maar zoveel mogelijk warm. Ik merk dat dat wel wat helpt en warm douchen ontspant mijn schouders en nek wel wat.
Heb jij wellicht tips over hoe ik het mijn lijf wat gemakkelijker kan maken?
Mijn slaapmedicatie heeft de spierklachten minder gemaakt, dus dat is niet echt een heel er efficiënte tip.
Bij dat echt spierspannen overdag heb ik het gevoel dat het ook wel een soort van onbewuste afleiding is die eruit komt. Zo van, die spier spant aan, die spier spant af. Ik probeer het wel eens gewoon te onderdrukken van, niet doen niet doen niet doen. Maar dan ben ik daarna net een Sheldon. :’) Dus dan is het toch vooral andere afleiding zoeken. Een comfortabele houding aannemen, en een beetje een veilige omgeving creeeren met bijvoorbeeld fijne muziek, of een luchtige serie.
Soms kan het ook helpen om gewoon even de deur uit te vliegen, weg.
Maarja, dit is natuurlijk hoe het bij mij werkt, misschien heeft je psych wel betere tips.
Tegen dat tintelen heb ik geen flauw idee. Ik vind het zelf vaak maar eng/naar.
Succesquote:Op woensdag 3 januari 2018 15:01 schreef Lonaa het volgende:
Ik mag op 13 januari opnieuw de molen in met een screeningsgesprek bij de GGZ. Ik vind het maar lastig. Als falen. Maar aan de andere kant zit ik nu ook maar een beetje voor me uit te staren omdat ik alles niet fatsoenlikl kan handelen ofzo.
Falen is als je wel problemen hebt, maar doet alsof je neus bloedt en er niks met jou aan de hand zou zijn. Wat jij doet is niet falen maar doorgaan totdat je slaagt/vechtenquote:
Ik mag op 13 januari opnieuw de molen in met een screeningsgesprek bij de GGZ. Ik vind het maar lastig. Als falen. Maar aan de andere kant zit ik nu ook maar een beetje voor me uit te staren omdat ik alles niet fatsoenlikl kan handelen ofzo.
Overigens ken ik dat gevoel van 'falen' wel, maar wacht maar totdat je aan jezelf begint te werken en je progressie begint te vertonen
Ik werk al 15 jaar aan mezelf. En progressie is leuk, totdat je weer terugvalt.quote:
[..]
Falen is als je wel problemen hebt, maar doet alsof je neus bloedt en er niks met jou aan de hand zou zijn. Wat jij doet is niet falen maar doorgaan totdat je slaagt/vechten
Overigens ken ik dat gevoel van 'falen' wel, maar wacht maar totdat je aan jezelf begint te werken en je progressie begint te vertonen
Ik zal het haar zeker vragen. Ontspannen vind ik erg lastig, als ik goed in mn vel zit gaat dat allemaal maar zodra ik gestresst raak lukken mijn oefeningen amper en vind ik het zo lastig uit mn stresskringetjes te breken.quote:
[..]
Toch wel zoveel mogelijk proberen te ontspannen. Maar ik deed het heel erg onbewust in mijn slaap. Voor ik de diagnose CPTSS kreeg ben ik al gediagnosticeerd met fibromyalgie. Mijn huidige vriend is er achter gekomen dat ik gekke trekjes heb zoals met opgetrokken knieeen slapen.
Mijn slaapmedicatie heeft de spierklachten minder gemaakt, dus dat is niet echt een heel er efficiënte tip.
Bij dat echt spierspannen overdag heb ik het gevoel dat het ook wel een soort van onbewuste afleiding is die eruit komt. Zo van, die spier spant aan, die spier spant af. Ik probeer het wel eens gewoon te onderdrukken van, niet doen niet doen niet doen. Maar dan ben ik daarna net een Sheldon. :’) Dus dan is het toch vooral andere afleiding zoeken. Een comfortabele houding aannemen, en een beetje een veilige omgeving creeeren met bijvoorbeeld fijne muziek, of een luchtige serie.
Soms kan het ook helpen om gewoon even de deur uit te vliegen, weg.
Maarja, dit is natuurlijk hoe het bij mij werkt, misschien heeft je psych wel betere tips.
Tegen dat tintelen heb ik geen flauw idee. Ik vind het zelf vaak maar eng/naar.
Wat wel een beetje helpt is douchen, warme roze pluisdeken om me heen en een kopje kamillethee. Die drie dingen doen in elk geval iets.
De afgelopen weken bouw ik in mn slaap veel spanning op. Geen idee wat ik uitspook maar het zal denk ik met verwerking te maken hebben. Ik ben wel veel bezig met vroeger.
Ik zit al 14 jaar non-stop in de hulpverlening. Hoe is dat voor falen?quote:
[..]
Ik werk al 15 jaar aan mezelf. En progressie is leuk, totdat je weer terugvalt.
Maar even serieus, waardoor val je dan steeds weer terug?
Echt waar? Hoe dat zo?quote:
[..]
Ik zit al 14 jaar non-stop in de hulpverlening. Hoe is dat voor falen?
Als je het niet wil zeggen hoeft het niet maar ik snap dit soort dingen niet echt goed.
En dan boos op jezelf worden omdat je het niet "uit kan zetten".
Vandaag nieuwe ronde nieuwe kansen, in elk geval beter geslapen dat scheelt al. Maar ik denk dat ik nog maar eens iets moet doen met het onderwerp waar ik zo over loop te stressen...
Of je kan gewoon dikke schijt hebben, want je snapt het niet. Wat zouden jullie doen als je die laatste dichtbij in je omgeving hebt..?
Ik krijg er kritiek op, dat ik op een bepaald punt zeg, daar doe ik niet aan mee. Terwijl, Nouja sommige van jullie hebben gelezen dat het dinsdag uit de hand is gelopen omdat ik het wel geprobeerd heb. Ik ben zo in paniek geraakt dat ik de frustratie op mezelf heb afgereageerd, mijn voorhoofd is nu blauw. En ik had een strip pillen in mijn tas, ik was 2,5 uur van huis en zag geen mogelijkheid om thuis te komen, want niemand snapte dat ik echt aan mijn grens zat, en niemand vond dat mijn vriend met me mee terug mocht. Nu bleek na een telefoontje dat ik vooral diep zou slapen en mijn avondmedicatie over moest slaan (dat diepe slapen viel helaas vies tegen ik lijk wel een olifant).
Nouja, dan is mijn conclusie eigenlijk. Dat ik mezelf moet beschermen voor dat soort situaties. En dat begrip van twee kanten moet komen. Maar dan krijg je alleen maar “we kunnen ons niet alleen maar aanpassen aanpassen aanpassen”. Terwijl.. er is niks aangepast. Ik heb 2,5 uur in de auto gezeten. En mocht op een bepaald punt even 20 minuten een ommetje gaan doen zodat mijn hoofd leeg zou worden. Al mijn voorstellen aan het begin, zoals pas bij het avond eten komen, zodat het 1,5 dag ipv 2 dagen zou zijn etc. zijn afgewezen. Ben ik dan echt zo eigenwijs als ik zeg, begrip moet van twee kanten komen, dat ik dan als antwoord terug krijg “ja maar we kunnen niet altijd rekening houden met jou”.
En dat is niet de Fripsel die je op Fok ziet zeg maar.
Ik had laatst contact met iemand die wilde weten wat voor onbegrip ik had meegemaakt tijdens mijn burn out. Mijn antwoord slaat denk ik ook wel op jouw situatie.quote:
Je kan zeg maar iets echt begrijpen. Of je kan zeg maar respecteren, dat je niet alles begrijpt maar omdat iemand een ziekte heeft er daarom toch rekening mee willen houden.
Of je kan gewoon dikke schijt hebben, want je snapt het niet. Wat zouden jullie doen als je die laatste dichtbij in je omgeving hebt..?
Ik krijg er kritiek op, dat ik op een bepaald punt zeg, daar doe ik niet aan mee. Terwijl, Nouja sommige van jullie hebben gelezen dat het dinsdag uit de hand is gelopen omdat ik het wel geprobeerd heb. Ik ben zo in paniek geraakt dat ik de frustratie op mezelf heb afgereageerd, mijn voorhoofd is nu blauw. En ik had een strip pillen in mijn tas, ik was 2,5 uur van huis en zag geen mogelijkheid om thuis te komen, want niemand snapte dat ik echt aan mijn grens zat, en niemand vond dat mijn vriend met me mee terug mocht. Nu bleek na een telefoontje dat ik vooral diep zou slapen en mijn avondmedicatie over moest slaan (dat diepe slapen viel helaas vies tegen ik lijk wel een olifant).
Nouja, dan is mijn conclusie eigenlijk. Dat ik mezelf moet beschermen voor dat soort situaties. En dat begrip van twee kanten moet komen. Maar dan krijg je alleen maar “we kunnen ons niet alleen maar aanpassen aanpassen aanpassen”. Terwijl.. er is niks aangepast. Ik heb 2,5 uur in de auto gezeten. En mocht op een bepaald punt even 20 minuten een ommetje gaan doen zodat mijn hoofd leeg zou worden. Al mijn voorstellen aan het begin, zoals pas bij het avond eten komen, zodat het 1,5 dag ipv 2 dagen zou zijn etc. zijn afgewezen. Ben ik dan echt zo eigenwijs als ik zeg, begrip moet van twee kanten komen, dat ik dan als antwoord terug krijg “ja maar we kunnen niet altijd rekening houden met jou”.
En dat is niet de Fripsel die je op Fok ziet zeg maar.
Mensen willen doorgaans graag rekening met je houden als je t moeilijk hebt en ze er de ruimte voor in hun hoofd hebben. Alleen is het niet altijd even zichtbaar en dan zakt dat wat weg. Mensen bereiden zich meestal voor als ze rekening met je moeten houden, het kost heb ook iets, en mijn ervaring is dat ze dat met liefde voor je doen.
Maar onvoorbereid, als het 'oh ja, ik moet een beetje opletten, want' is weggezakt,en op een moment dat zij een heel ander belang hebben dan krijg je weerstand. Het is menselijk dat mensen soms zo reageren, niet iedereen is altijd in staat om rekening met anderen te houden en niet iedereen wil dat.
Wat ik je vooral wil meegeven is dat hoe rampzalig het resultaat voor jou ook is geweest, ik niet denk dat deze mensen dit expres veroorzaakten. Het is simpelweg niet kunnen bevatten wat de impact van een situatie op jou kan hebben.
Soms gaat het zo helaas. En het enige wat je kan doen is jezelf beschermen op momenten dat je op onbegrip stuit. En dan ben je maar even de rotzak die het feestje verstiert. Ben ik zelf ook een aantal keer geweest en ondanks dat het niet fijn is kan ik er wel op terugkijken en het mezelf vergeven, ik kon immers niet anders op dat moment.
Het type lompe olifant mijdt ik nog steeds. Met zulke mensen praten over dit soort dingen is als schaken met een duif, je komt nergens toe en ze schijten alles onder.
Knuffels
Ik vind het ook niet zeg maar “erg dat ze dit veroorzaken”. Ik vind het alleen heel erg, dat ze de bigger picture niet zien. Dat iedereen mijn grenzen heeft genegeerd. Dat al het handelen contraproductief is geweest en dat de eindconclusie is, het ligt aan haar, want zei heeft ptss.quote:
[..]
Ik had laatst contact met iemand die wilde weten wat voor onbegrip ik had meegemaakt tijdens mijn burn out. Mijn antwoord slaat denk ik ook wel op jouw situatie.
Mensen willen doorgaans graag rekening met je houden als je t moeilijk hebt en ze er de ruimte voor in hun hoofd hebben. Alleen is het niet altijd even zichtbaar en dan zakt dat wat weg. Mensen bereiden zich meestal voor als ze rekening met je moeten houden, het kost heb ook iets, en mijn ervaring is dat ze dat met liefde voor je doen.
Maar onvoorbereid, als het 'oh ja, ik moet een beetje opletten, want' is weggezakt,en op een moment dat zij een heel ander belang hebben dan krijg je weerstand. Het is menselijk dat mensen soms zo reageren, niet iedereen is altijd in staat om rekening met anderen te houden en niet iedereen wil dat.
Wat ik je vooral wil meegeven is dat hoe rampzalig het resultaat voor jou ook is geweest, ik niet denk dat deze mensen dit expres veroorzaakten. Het is simpelweg niet kunnen bevatten wat de impact van een situatie op jou kan hebben.
Soms gaat het zo helaas. En het enige wat je kan doen is jezelf beschermen op momenten dat je op onbegrip stuit. En dan ben je maar even de rotzak die het feestje verstiert. Ben ik zelf ook een aantal keer geweest en ondanks dat het niet fijn is kan ik er wel op terugkijken en het mezelf vergeven, ik kon immers niet anders op dat moment.
Het type lompe olifant mijdt ik nog steeds. Met zulke mensen praten over dit soort dingen is als schaken met een duif, je komt nergens toe en ze schijten alles onder.
Knuffels
En dan zeg ik, dat vind ik geen gelijkheid. Maar het antwoord terug is eigenlijk, hoezo, jij doet toch niet gelijkwaardig mee.
Terwijl het imo zou gelijkheid moeten zijn dat je met iedereen rekening houd zoverre als dat gaat (ik vroeg geen onredelijke dingen, dat wij 1 avond en dag aansluiten, ipv 2 dagen, me af en toe terug mogen trekken, de volgende keer misschien iets meer overleg over de locatie) zodat iedereen mee kan doen.
Ze hebben daar allemaal ruzie staan maken met 2 kleine kinderen erbij terwijl ik degene was die me terug getrokken heeft omdat ik niet wilde dat het zou escaleren.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 04-01-2018 12:46:49 ]
Dat is heftig inderdaad. Ik vind het heel rot en zuur dat ondanks alles het zo is gelopen.quote:
[..]
Ik vind het ook niet zeg maar “erg dat ze dit veroorzaken”. Ik vind het alleen heel erg, dat ze de bigger picture niet zien. Dat iedereen mijn grenzen heeft genegeerd. Dat al het handelen contraproductief is geweest en dat de eindconclusie is, het ligt aan haar, want zei heeft ptss.
En dan zeg ik, dat vind ik geen gelijkheid. Maar het antwoord terug is eigenlijk, hoezo, jij doet toch niet gelijkwaardig mee.
Terwijl het imo zou gelijkheid moeten zijn dat je met iedereen rekening houd zoverre als dat gaat (ik vroeg geen onredelijke dingen, dat wij 1 avond en dag aansluiten, ipv 2 dagen, me af en toe terug mogen trekken, de volgende keer misschien iets meer overleg over de locatie) zodat iedereen mee kan doen.
Ze hebben daar allemaal ruzie staan maken met 2 kleine kinderen erbij terwijl ik degene was die me terug getrokken heeft omdat ik niet wilde dat het zou escaleren.
Het punt dat ik wilde maken is eigenlijk dat hoe oneerlijk ook niet iedereen kan of wil altijd rekening met je houden. Dit soort dingen gebeurt helaas.
Het is mij ook overkomen dat op een moment dat het de groep slecht uitkwam ik rust MOEST nemen. En dat wordt me nog steeds kwalijk genomen, ik kreeg niet uitgelegd dat hoewel ik begreep dat het voor hen vervelend was, ik niet anders kon in die situatie. Met die mensen ga ik nu bijna niet meer om, want ik kan niet van ze op aan op momenten dat het er echt toe doet voor mij. Boos ben ik niet omdat ik degene ben die vraagt om rekening met me te houden, ze zijn niet verplicht daaraan gehoor te geven. Resultaat is wel dat als ze dat niet doen, ik met hen geen situaties opzoek die bij mij mogelijk een paniekaanval triggeren. Wanneer ze willen dat ik er toch bij ben gaat dat op mijn voorwaarden. Helaas gebeurt dat niet en zie ik deze mensen nog amper. Zonde aan de ene kant, aan de andere kant, liever dit dan in m'n eentje een paniekaanval inschieten en dan de wind van voren krijgen.
Denk je niet dat als ik dat zou weten ik het zou voorkomen?quote:
[..]
Maar even serieus, waardoor val je dan steeds weer terug?
Uit jequote:
Ik heb in februari m'n laatste afspraak bij de ggz
haal ik dat je hun hulp niet meer nodig hebt. Goed gedaan!Yup. Ze kwamen er ook zelf mee hoorquote:
[..]
Uit je
dat ik het geen prioriteit meer gaf. En dat was ook zo. Dus vandaag besloten om te stoppen dus in februari alleen nog afronden. Na 5 jaar ben ik er ook echt klaar mee.
Goed zeg! Vind het echt fijn voor je!quote:
[..]
Yup. Ze kwamen er ook zelf mee hoor
Na 5 jaar ben ik er ook echt klaar mee.
Vandaag zit mijn lijf weer zo enorm vast dat mijn 'hulpjes' thee, dekentje en douchen niet werken. Eigenlijk zou ik heel graag zo eens per week ofzo hulp van iemand willen om te ontspannen zodat mijn lijf in elk geval af en toe even rust heeft.
Bestaat er zoiets? Iets waarbij het oke is als als je psychische klachten hebt en die mogelijk wat zichtbaar worden op dat moment?
Ik heb gedacht aan de sauna maar vind het idee wat ongemakkelijk om daar open en bloot te zijn terwijl ik dan vooral met mezelf bezig ben met alle uitingen daarvan.
Heb je wel eens van psychosomatische fysiotherapie gehoord?quote:
Zijn hier mensen die hulp krijgen of hebben gehad bij het ontspannen?
Vandaag zit mijn lijf weer zo enorm vast dat mijn 'hulpjes' thee, dekentje en douchen niet werken. Eigenlijk zou ik heel graag zo eens per week ofzo hulp van iemand willen om te ontspannen zodat mijn lijf in elk geval af en toe even rust heeft.
Bestaat er zoiets? Iets waarbij het oke is als als je psychische klachten hebt en die mogelijk wat zichtbaar worden op dat moment?
Ik heb gedacht aan de sauna maar vind het idee wat ongemakkelijk om daar open en bloot te zijn terwijl ik dan vooral met mezelf bezig ben met alle uitingen daarvan.
Punt is dat het (naar mijn idee dan) bij hulpverlening ook om preventie van herhaling zou moeten gaan en zelf heb ik de indruk dat dit de hulpverleners minder kan schelen, zeker als je een complexer geval bent. Soms heb ik ook de indruk dat ze de complexere gevallen ergens best wel als melkkoe willen gebruiken, want zo krijgen zij weer inkomsten en hebben ze wat te doen.quote:
[..]
Denk je niet dat als ik dat zou weten ik het zou voorkomen?
En het is zo lekker makkelijk voor ze. Ze willen wel helpen, maar mijn ervaring is dat ze niet al te willen helpen...tenzij het helpen me op lange termijn niet echt beter maakt. Zeg maar symptoombestrijding.
Ik noem dit ook weleens "hulponthouding".
Alleen heb je hier niet veel aan, maar als je nog steeds niet weet wat het probleem bij jou is, dan heb je nog steeds iets gemist wat wel belangrijk voor je is (en al helemaal als je daardoor moedeloos wordt, wat ook uit jouw post viel af te lezen).
Ik krijg wel hulp bij het aanpakken van bepaalde problemen (waaronder ondersteuning voor thuis) en het oplossen van praktische problemen zorgt wel voor stressbesparing, en zo dus voor meer ontspanning.quote:
Zijn hier mensen die hulp krijgen of hebben gehad bij het ontspannen?
Vandaag zit mijn lijf weer zo enorm vast dat mijn 'hulpjes' thee, dekentje en douchen niet werken. Eigenlijk zou ik heel graag zo eens per week ofzo hulp van iemand willen om te ontspannen zodat mijn lijf in elk geval af en toe even rust heeft.
Bestaat er zoiets? Iets waarbij het oke is als als je psychische klachten hebt en die mogelijk wat zichtbaar worden op dat moment?
Ik heb gedacht aan de sauna maar vind het idee wat ongemakkelijk om daar open en bloot te zijn terwijl ik dan vooral met mezelf bezig ben met alle uitingen daarvan.
Ik krijg geen financiële vergoeding voor bijvoorbeeld sporten of zwemmen o.i.d. Misschien dat een massage je ontspant?
Het ligt er ook aan hoeveel geld je daaraan kunt besteden.
Verder zijn er nog kalmeringsmiddelen, maar die hebben hun gebruikelijke handleiding.
't scheelt ook als je op een gegeven moment leert welke dingen -echt- belangrijk zijn.quote:
Stress, dat je loopt te stressen om dingen waarvan je weet dat je er zo druk over maken totaal geen zin heeft. Dat je dat prima kan bedenken, maar dat dat de stress niet minder maakt.
En dan boos op jezelf worden omdat je het niet "uit kan zetten".
Vandaag nieuwe ronde nieuwe kansen, in elk geval beter geslapen dat scheelt al. Maar ik denk dat ik nog maar eens iets moet doen met het onderwerp waar ik zo over loop te stressen...
Ik word tegenwoordig niet meer boos op mezelf omdat ik mezelf niet kan uitzetten. Heb 't helemaal gehad met zelfhaat
Wat het druk maken om dingen die ik toch niet kan verhelpen...op 't moment dat ik het wel kan verhelpen, scheelt 't per direct weer stress. beste ontstresser is voor mij toch stress-preventie (en betrouwbaarheid helpt ook wel...gewoon geen gedoe met mensen).
Gozer, ik ben ziek. In mijn hoofd. Voor altijd. Dat is het probleem. En behalve doodgaan, waar ik heen behoefte aan heb, is daar geen permanente oplossing voor.quote:
[..]
maar als je nog steeds niet weet wat het probleem bij jou is, dan heb je nog steeds iets gemist wat wel belangrijk voor je is (en al helemaal als je daardoor moedeloos wordt, wat ook uit jouw post viel af te lezen).
Ik zou het niet zien als falen. Ik heb het er ook met mn spv over gehad vandaag. Dat ik in mn achterhoofd de angst heb dat het weer mis zal gaan en dat die kans gewoon aanwezig is.quote:
Ik mag op 13 januari opnieuw de molen in met een screeningsgesprek bij de GGZ. Ik vind het maar lastig. Als falen. Maar aan de andere kant zit ik nu ook maar een beetje voor me uit te staren omdat ik alles niet fatsoenlikl kan handelen ofzo.
En ze zei ook terecht dat de deur niet meteen voor altijd gesloten is als ik straks 'klaar' ben daar. Het kan inderdaad zijn dat de omstandigheden veranderen en dat er een terugval komt. Dat ligt niet altijd aan jou en jou alleen, maar kan ook door de omgeving of veranderde omstandigheden komen.
Het is juist goed dat je inziet dat je zo niet verder kan/wil, dat je weet dat je daarvoor hulp kan vragen, en dat je die hulp ook vraagt. Dat vind ik juist krachtig van je
Er is me vandaag weer uitgebreid verteld dat ik mezelf dat vooral wel kwalijk moet nemen.quote:
[..]
't scheelt ook als je op een gegeven moment leert welke dingen -echt- belangrijk zijn.
Ik word tegenwoordig niet meer boos op mezelf omdat ik mezelf niet kan uitzetten. Heb 't helemaal gehad met zelfhaat [ afbeelding ]
Wat het druk maken om dingen die ik toch niet kan verhelpen...op 't moment dat ik het wel kan verhelpen, scheelt 't per direct weer stress. beste ontstresser is voor mij toch stress-preventie (en betrouwbaarheid helpt ook wel...gewoon geen gedoe met mensen).
Fijn gesprek ook weer bij de huisarts, NOT. Ik ga er niet eens op in. Toch wel. De brief die Psyq opgestuurd heeft, is gewoon te belachelijk voor woorden. Ik zou niet hebben laten merken dat ik last had van de medicijn verandering. Ehm jawel, ik heb het aangekaart bij de psychiater en toen werd het weggelachen, ik kon toch moeilijk weer slechter gaan slapen zodat het overdag beter zou gaan.
Ik heb het daarna uitgebreid met de psycholoog besproken, dat ik daar meer last van had. En dat ik zo al vaker me niet serieus genomen voelde door hem. En dat ik daarom een andere psychiater wilde. Maar dan kon ik in gesprek met hem daarover geforceerd worden, en ik heb zo veel gezeik met mijn medicijn voorschriften gehad, nee dankjewel. Maar mijn ex psycholoog heeft de brief geschreven. Dus die wist er 100% van. Alles wat er fout is gegaan met de therapeut overname, geen woord over in de brief.
En als ik hem dat deel dan vertel “tja, ja dat staat hier niet dus daar kan ik niet over oordelen”. Zak toch lekker in de stront. Ik wilde mijn zwangere psycholoog sparen in mijn officiele klacht, die kan ze wel vergeten.
het ligt er ook maar net aan wanneer je het me vraagt, wat ik er van vind. Gemengde gevoelens zullen we maar zeggen.quote:
[..]
Ik zou het niet zien als falen. Ik heb het er ook met mn spv over gehad vandaag. Dat ik in mn achterhoofd de angst heb dat het weer mis zal gaan en dat die kans gewoon aanwezig is.
En ze zei ook terecht dat de deur niet meteen voor altijd gesloten is als ik straks 'klaar' ben daar. Het kan inderdaad zijn dat de omstandigheden veranderen en dat er een terugval komt. Dat ligt niet altijd aan jou en jou alleen, maar kan ook door de omgeving of veranderde omstandigheden komen.
Het is juist goed dat je inziet dat je zo niet verder kan/wil, dat je weet dat je daarvoor hulp kan vragen, en dat je die hulp ook vraagt. Dat vind ik juist krachtig van je
Ik heb vooral geen zin in bureaucratie en opnieuw alles uitmelken. Nou ja, we gaan het zien.
Tjonge Fripsel, ik had je eerdere stukje gemist, maar dat klinkt als een rotsituatie. En wat naar dat ze je niet tegemoet konden of wilden komen met een deel missen en af en toe terug trekken.quote:
Terwijl het imo zou gelijkheid moeten zijn dat je met iedereen rekening houd zoverre als dat gaat (ik vroeg geen onredelijke dingen, dat wij 1 avond en dag aansluiten, ipv 2 dagen, me af en toe terug mogen trekken, de volgende keer misschien iets meer overleg over de locatie) zodat iedereen mee kan doen.
Ik denk deels het niet kunnen begrijpen omdat ze zelf het niet kennen (en gelukkig maar voor ze), maar dat maakt het natuurlijk niet minder verrot voor jou.
Dat hoeft natuurlijk niet... soms kan je het weten en toch terugvallen volgens mij.quote:
[..]
Denk je niet dat als ik dat zou weten ik het zou voorkomen?
quote:
Ik heb in februari m'n laatste afspraak bij de ggz
Heb je wel eens aan yoga gedacht? Die kreeg ik eens als tip van de psychiater, yoga of mindfulness. Nou had ik niks met dat laatste, eerste ervaring met mindfulness was niet zo succesvol. En yoga, daar was ik toen nog niet aan toe. Maar de laatste tijd denk ik dat het misschien wel eens tijd wordt om daar wat mee te doen...quote:
Zijn hier mensen die hulp krijgen of hebben gehad bij het ontspannen?
Vandaag zit mijn lijf weer zo enorm vast dat mijn 'hulpjes' thee, dekentje en douchen niet werken. Eigenlijk zou ik heel graag zo eens per week ofzo hulp van iemand willen om te ontspannen zodat mijn lijf in elk geval af en toe even rust heeft.
Bestaat er zoiets? Iets waarbij het oke is als als je psychische klachten hebt en die mogelijk wat zichtbaar worden op dat moment?
Ik heb gedacht aan de sauna maar vind het idee wat ongemakkelijk om daar open en bloot te zijn terwijl ik dan vooral met mezelf bezig ben met alle uitingen daarvan.
Iets milder voor mezelf zijn helpt vast al een beetje. Als ik de reden waarover ik stress zou kunnen wegnemen, zou me dat zeker stress schelen, maar dat kan niet in dit geval.quote:
[..]
't scheelt ook als je op een gegeven moment leert welke dingen -echt- belangrijk zijn.
Ik word tegenwoordig niet meer boos op mezelf omdat ik mezelf niet kan uitzetten. Heb 't helemaal gehad met zelfhaat [ afbeelding ]
Wat het druk maken om dingen die ik toch niet kan verhelpen...op 't moment dat ik het wel kan verhelpen, scheelt 't per direct weer stress. beste ontstresser is voor mij toch stress-preventie (en betrouwbaarheid helpt ook wel...gewoon geen gedoe met mensen).
En nu ik weer wat rustiger ben kan ik ook wel bedenken dat ik dit misschien ook wel weer "overwin", ik was ook doodsbang voor de tandarts en daar kan ik nu ook zonder al teveel stress heen...
Aaargh, het zit je ook niet mee he. Beetje laffe reactie van de huisarts, hij kan best zeggen dat hij daar niet over kan oordelen, maar ongeacht of hij dat wel of niet kan, hij zou je ervaring wel serieus kunnen nemen.quote:
[..]
Er is me vandaag weer uitgebreid verteld dat ik mezelf dat vooral wel kwalijk moet nemen.
Fijn gesprek ook weer bij de huisarts, NOT. Ik ga er niet eens op in. Toch wel. De brief die Psyq opgestuurd heeft, is gewoon te belachelijk voor woorden. Ik zou niet hebben laten merken dat ik last had van de medicijn verandering. Ehm jawel, ik heb het aangekaart bij de psychiater en toen werd het weggelachen, ik kon toch moeilijk weer slechter gaan slapen zodat het overdag beter zou gaan.
Ik heb het daarna uitgebreid met de psycholoog besproken, dat ik daar meer last van had. En dat ik zo al vaker me niet serieus genomen voelde door hem. En dat ik daarom een andere psychiater wilde. Maar dan kon ik in gesprek met hem daarover geforceerd worden, en ik heb zo veel gezeik met mijn medicijn voorschriften gehad, nee dankjewel. Maar mijn ex psycholoog heeft de brief geschreven. Dus die wist er 100% van. Alles wat er fout is gegaan met de therapeut overname, geen woord over in de brief.
En als ik hem dat deel dan vertel “tja, ja dat staat hier niet dus daar kan ik niet over oordelen”. Zak toch lekker in de stront. Ik wilde mijn zwangere psycholoog sparen in mijn officiele klacht, die kan ze wel vergeten.
Mijn ervaringen zijn zo vaak niet serieus genomen door mijn ouders en de medische wereld dat het gewoon serieus een trigger voor me is geworden. En dat wilde ik hem dus gaan uitleggen.quote:
[..]
Tjonge Fripsel, ik had je eerdere stukje gemist, maar dat klinkt als een rotsituatie. En wat naar dat ze je niet tegemoet konden of wilden komen met een deel missen en af en toe terug trekken.
Ik denk deels het niet kunnen begrijpen omdat ze zelf het niet kennen (en gelukkig maar voor ze), maar dat maakt het natuurlijk niet minder verrot voor jou.
[..]
Dat hoeft natuurlijk niet... soms kan je het weten en toch terugvallen volgens mij.
[..]
[..]
Heb je wel eens aan yoga gedacht? Die kreeg ik eens als tip van de psychiater, yoga of mindfulness. Nou had ik niks met dat laatste, eerste ervaring met mindfulness was niet zo succesvol. En yoga, daar was ik toen nog niet aan toe. Maar de laatste tijd denk ik dat het misschien wel eens tijd wordt om daar wat mee te doen...
[..]
Iets milder voor mezelf zijn helpt vast al een beetje. Als ik de reden waarover ik stress zou kunnen wegnemen, zou me dat zeker stress schelen, maar dat kan niet in dit geval.
En nu ik weer wat rustiger ben kan ik ook wel bedenken dat ik dit misschien ook wel weer "overwin", ik was ook doodsbang voor de tandarts en daar kan ik nu ook zonder al teveel stress heen...
[..]
Aaargh, het zit je ook niet mee he. Beetje laffe reactie van de huisarts, hij kan best zeggen dat hij daar niet over kan oordelen, maar ongeacht of hij dat wel of niet kan, hij zou je ervaring wel serieus kunnen nemen.
Het meest ironische is dus dat ik niet tot dat punt gekomen ben omdat ik niet snel genoeg vertelde hoe het gegaan was, hij de brief erbij pakte en het daarin dus compleet ontkent werd hoe het gegaan is.
En ik ben nog wel begonnen met dat ik weet dat er weinig tijd is(dubbele afspraak wel) en eigenlijk meerdere onderwerpen maar dat Psyq toch echt even de belangrijkste was.Nee, ik ben er niet bekend mee. Maar ik ga het googlen en informatie erover opzoeken.quote:
[..]
Heb je wel eens van psychosomatische fysiotherapie gehoord?
Google krijgt het ook duidelijker uitgelegd dan ik denk ik.quote:
[..]
Nee, ik ben er niet bekend mee. Maar ik ga het googlen en informatie erover opzoeken.
Huishoudelijke klusjes vind ik eigenlijk niet zo erg. T geeft me eigenlijk ook wel voldoening als een dag niks heb gedaan maar kan zeggen dat ik iig de afwas af heb.quote:
[..]
Ik krijg wel hulp bij het aanpakken van bepaalde problemen (waaronder ondersteuning voor thuis) en het oplossen van praktische problemen zorgt wel voor stressbesparing, en zo dus voor meer ontspanning.
Ik krijg geen financiële vergoeding voor bijvoorbeeld sporten of zwemmen o.i.d. Misschien dat een massage je ontspant?
Het ligt er ook aan hoeveel geld je daaraan kunt besteden.
Verder zijn er nog kalmeringsmiddelen, maar die hebben hun gebruikelijke handleiding.
Ik heb oxazepam dat ook wel helpt om te ontspannen maar dat neem ik liever niet al te vaak.
Ik ben bij yoga een beetje bang dat ik tijdens het ontspannen ineens moet huilen of juist een andere heftige reactie krijg. Liever niet in n groep, of t moet een groep mwt andere mensen met rotzooi in de rugzak zijn. Maar eigenlijk wil ik de rommel van andere er nu ook even niet bij.quote:
[..]
Heb je wel eens aan yoga gedacht? Die kreeg ik eens als tip van de psychiater, yoga of mindfulness. Nou had ik niks met dat laatste, eerste ervaring met mindfulness was niet zo succesvol. En yoga, daar was ik toen nog niet aan toe. Maar de laatste tijd denk ik dat het misschien wel eens tijd wordt om daar wat mee te doen...
Ik heb veel mindfulness oefeningen, ik kom er niet toe om ze uit te voeren. Alleen voor het slapengaan of onder de douche lukt het wel eens. Ik heb denk ik echt wat hulp nodig om me ertoe te zetten.
Bij veel yogayoga (geen sportschoolyoga) maakt dat geen reet uit.quote:
[..]
Ik ben bij yoga een beetje bang dat ik tijdens het ontspannen ineens moet huilen of juist een andere heftige reactie krijg. Liever niet in n groep, of t moet een groep mwt andere mensen met rotzooi in de rugzak zijn. Maar eigenlijk wil ik de rommel van andere er nu ook even niet bij.
Ik heb veel mindfulness oefeningen, ik kom er niet toe om ze uit te voeren. Alleen voor het slapengaan of onder de douche lukt het wel eens. Ik heb denk ik echt wat hulp nodig om me ertoe te zetten.
Is floating iets?
Ik heb dat eens gedaan bij de sauna in Geldrop. Dat is wel echt heel relaxend. Net als de infra rood sauna daar.quote:
[..]
Bij veel yogayoga (geen sportschoolyoga) maakt dat geen reet uit.
Is floating iets?
Anderhalf jaar geleden ben ik daar een dag geweest. Dat was wel n hele relaxte dag.
Misschien kan ik me toch ertoe zetten daar naartoe te gaan. Ik had toen ook een ontspanningsmassage erbij en dat was echt heel ontspannend alles bij elkaar.
#treatyoself!quote:
[..]
Ik heb dat eens gedaan bij de sauna in Geldrop. Dat is wel echt heel relaxend. Net als de infra rood sauna daar.
Anderhalf jaar geleden ben ik daar een dag geweest. Dat was wel n hele relaxte dag.
Misschien kan ik me toch ertoe zetten daar naartoe te gaan. Ik had toen ook een ontspanningsmassage erbij en dat was echt heel ontspannend alles bij elkaar.
Je werkt hard aan jezelf dan mag je -mits financieel mogelijk- ook best een beetje splurgen vind ik. Zeker als je ook nog eens splurget aan iets dat je helpt
Op zich kan het er wel vanaf hoor. Ik ben nu wat aan het rondkijken naar iets waarbij ik naderhand of kan slapen in een hotel of zonder nadenken naar huis kan zodat ik dat chille gevoel even vast kan houden.quote:
[..]
#treatyoself!
Je werkt hard aan jezelf dan mag je -mits financieel mogelijk- ook best een beetje splurgen vind ik. Zeker als je ook nog eens splurget aan iets dat je helpt
Waardeloos als je je niet serieus genomen voelt, ik denk dat ik redelijk in mijn handjes mag knijpen voor wat betreft mijn huisarts.quote:
[..]
Mijn ervaringen zijn zo vaak niet serieus genomen door mijn ouders en de medische wereld dat het gewoon serieus een trigger voor me is geworden. En dat wilde ik hem dus gaan uitleggen.
Het meest ironische is dus dat ik niet tot dat punt gekomen ben omdat ik niet snel genoeg vertelde hoe het gegaan was, hij de brief erbij pakte en het daarin dus compleet ontkent werd hoe het gegaan is.
Je bent toch zelf over je grenzen gegaan door die langere periode te gaan?quote:
[..]
Ik vind het ook niet zeg maar “erg dat ze dit veroorzaken”. Ik vind het alleen heel erg, dat ze de bigger picture niet zien. Dat iedereen mijn grenzen heeft genegeerd. Dat al het handelen contraproductief is geweest en dat de eindconclusie is, het ligt aan haar, want zei heeft ptss.
En dan zeg ik, dat vind ik geen gelijkheid. Maar het antwoord terug is eigenlijk, hoezo, jij doet toch niet gelijkwaardig mee.
Terwijl het imo zou gelijkheid moeten zijn dat je met iedereen rekening houd zoverre als dat gaat (ik vroeg geen onredelijke dingen, dat wij 1 avond en dag aansluiten, ipv 2 dagen, me af en toe terug mogen trekken, de volgende keer misschien iets meer overleg over de locatie) zodat iedereen mee kan doen.
Ze hebben daar allemaal ruzie staan maken met 2 kleine kinderen erbij terwijl ik degene was die me terug getrokken heeft omdat ik niet wilde dat het zou escaleren.
Succes Elviquote:
[..]
Yup. Ze kwamen er ook zelf mee hoor
Na 5 jaar ben ik er ook echt klaar mee.
Ik heb gevraagd of er gebeld kon worden of het later kon worden. Dat was onmogelijk en associaal. Ik heb van alles geprobeerd en uiteindelijk gedacht dit is een groep mensen waar ik het voor moet proberen.quote:
[..]
Je bent toch zelf over je grenzen gegaan door die langere periode te gaan?
Ik heb met mijn vriend afspraken gemaakt over even een rondje kunnen gaan lopen als het teveel werd, die werden niet gerespecteerd.
Inderdaad, ik had eigenlijk moeten zeggen, jullie hebben zoveel scheit aan mij, ik kom helemaal niet. Maar dan was ik helemaal de boeman geweest. Het is stom van me dat ik het heb willen proberen überhaupt.
Je hebt je best gedaan, bent over je eigen grenzen gegaan. Ik denk dat je best 'de boeman' had mogen zijn. Voor jezelf opkomen is enorm belangrijk.quote:
[..]
Ik heb gevraagd of er gebeld kon worden of het later kon worden. Dat was onmogelijk en associaal. Ik heb van alles geprobeerd en uiteindelijk gedacht dit is een groep mensen waar ik het voor moet proberen.
Ik heb met mijn vriend afspraken gemaakt over even een rondje kunnen gaan lopen als het teveel werd, die werden niet gerespecteerd.
Inderdaad, ik had eigenlijk moeten zeggen, jullie hebben zoveel scheit aan mij, ik kom helemaal niet. Maar dan was ik helemaal de boeman geweest. Het is stom van me dat ik het heb willen proberen überhaupt.
Een volgende keer vooraf voorwaarden bedenken waaraan voldaan MOET worden voordat jij met een gerust hart mee kan doen. En dan ook nee zeggen als er niet aan voldaan wordt. Dat voelt wellicht hard, maar je kunt het brengen als 'ik wil heel graag komen, en op deze manier denk ik dat het me lukt erbij te zijn, maar als dit niet mogelijk is, dan begrijp ik dat en sla ik over. Ik kan namelijk op dit moment niet voldoen aan wat jullie vragen.' Daarmee hou je het bij jezelf, en geef je hen de ruimte om zelf te bedenken wat ze wel en niet kunnen. En in principe kun je dit blijven herhalen als ze je in twijfel trekken, net als een langspeelplaat die overslaat. Geen discussie aangaan, gewoon herhalen. Het is namelijk geen discussie, het is een grens die je legt.
Proberen is ook je grenzen testen. Je mag toch ook trots zijn op jezelf dat je het hebt geprobeerd? Laat wat de anderen denken lekker, je hebt het druk met je eigen gedachten atm. Egoistisch gezien (je hebt alle recht dat te zijn) heb jij iets gedaan waar je tegen op zag. Je was dapper en probeerde. Dapper zijn is bang zijn en toch proberen. Dat heb je gedaan. Zoals je zelf aangeeft: uit liefde, omdat je het voor díé mensen wilde proberen. Prijs jezelf daarvoor, leer er zelf van, bepaal zelf wat je hier uit haalt om mee te nemen. En laat de anderen lekker hun gang gaan. En doe die laatste 2 ook met liefde en compassie voor jezelf (en anderen) en niet door angst geregeerd obv dat je poging niet goed uitpakte, maar door met liefde te kijken hoe je op een punt (in dit soort zaken) kunt komen waar je wil zijn.quote:
[..]
Ik heb gevraagd of er gebeld kon worden of het later kon worden. Dat was onmogelijk en associaal. Ik heb van alles geprobeerd en uiteindelijk gedacht dit is een groep mensen waar ik het voor moet proberen.
Ik heb met mijn vriend afspraken gemaakt over even een rondje kunnen gaan lopen als het teveel werd, die werden niet gerespecteerd.
Inderdaad, ik had eigenlijk moeten zeggen, jullie hebben zoveel scheit aan mij, ik kom helemaal niet. Maar dan was ik helemaal de boeman geweest. Het is stom van me dat ik het heb willen proberen überhaupt.
Soms maakt dit topic me gewoon bang voor wat ik moet met mensen.
Ik volg het ook niet meer.quote:Op donderdag 4 januari 2018 21:53 schreef Luchtbel het volgende:
Ik snap echt niks van wat jullie hier schrijven.
Soms maakt dit topic me gewoon bang voor wat ik moet met mensen.
Ontopic: Twijfel steeds meer aan mijn huidige 'paniekstoornis met agorafobie'-diagnose. Sinds half december heb ik (om een theorietje te testen) heel erg naar mijn lijf geluisterd (geen alcohol, een uurtje slapen als ik moe ben 's middags, niet teveel verplichtingen op een dag, rustigere supermarkt bezoeken voor boodschappen... in het algeheel prikkels vermijden) en het gaat zoveel beter! Ik heb sinds mid december 4 (echte, hele heftige bijna-dood-ervaring) paniekaanvallen gehad, maar ze zijn niet (zoals al twee jaar het geval is) dagelijks en onvoorspelbaar.
Ik snap dat ik niet voor altijd prikkelvrij kan leven, maar voor nu is het wel even heel fijn.
In februari stopt mijn behandeling bij huidige psycholoog, ga dan beginnen bij GGZ-instelling voor een nieuw diagnosetraject (ASS). Doodeng, maar zie er wel het nut van in, denk ik.
Anyways, ego-post. Sorry.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft!
Wat snap je niet?quote:
Ik snap echt niks van wat jullie hier schrijven.
Soms maakt dit topic me gewoon bang voor wat ik moet met mensen.
Mijn ouders hadden met mijn verjaardag een verjaardagskaart in de brievenbus gestopt. Toch maar een mailtje met kort dankjewel gestuurd.
Mijn moeder heeft al die jaren social media geweigerd. Ik voel me echt een rotwijf als ik dat verzoek nu niet accepteer, maar mijn vader heb ik er ook niet op en ik wil het niet. Terwijl het waarschijnlijk alleen maar goed bedoeld is. Maar het is social media.
Als je het niet wilt, doe je het toch gewoon niet. Zo simpel kan het zijn.quote:
Nog een dilemma in mijn hoofd, een vriendschapsverzoek op Facebook van mijn moeder..
Mijn ouders hadden met mijn verjaardag een verjaardagskaart in de brievenbus gestopt. Toch maar een mailtje met kort dankjewel gestuurd.
Mijn moeder heeft al die jaren social media geweigerd. Ik voel me echt een rotwijf als ik dat verzoek nu niet accepteer, maar mijn vader heb ik er ook niet op en ik wil het niet. Terwijl het waarschijnlijk alleen maar goed bedoeld is. Maar het is social media.
Verder nu in de ziektewet, eerste week achter de rug en het even niets moeten en minder prikkels voelen echt prettig.
Ik duim voor je dat er geen beroep volgt!quote:
Gisteren de uitspraak in mijn strafzaak gehad en vrijwel het volledige schadebedrag toegekend gekregen van zo'n 4k. Nu twee weken afwachten of er een beroep volgt.
Verder nu in de ziektewet, eerste week achter de rug en het even niets moeten en minder prikkels voelen echt prettig.
Thanks.quote:
[..]
Ik duim voor je dat er geen beroep volgt!
Goede stap Bloempjuh, ik hoop dat dit een stap is naar meer passende hulp en andere tijden.quote:
[..]
Ik volg het ook niet meer.
Ontopic: Twijfel steeds meer aan mijn huidige 'paniekstoornis met agorafobie'-diagnose. Sinds half december heb ik (om een theorietje te testen) heel erg naar mijn lijf geluisterd (geen alcohol, een uurtje slapen als ik moe ben 's middags, niet teveel verplichtingen op een dag, rustigere supermarkt bezoeken voor boodschappen... in het algeheel prikkels vermijden) en het gaat zoveel beter! Ik heb sinds mid december 4 (echte, hele heftige bijna-dood-ervaring) paniekaanvallen gehad, maar ze zijn niet (zoals al twee jaar het geval is) dagelijks en onvoorspelbaar.
Ik snap dat ik niet voor altijd prikkelvrij kan leven, maar voor nu is het wel even heel fijn.
In februari stopt mijn behandeling bij huidige psycholoog, ga dan beginnen bij GGZ-instelling voor een nieuw diagnosetraject (ASS). Doodeng, maar zie er wel het nut van in, denk ik.
Anyways, ego-post. Sorry.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft!
Ja alles. Laat maar.quote:
Ik sta denk ik gewoon zo ver hiervan af dat ik niks begrijp van voorwaarden stellen en dat soort dingen.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik soms numb raak door boosheid in dingen. Ik bedoelde gister helemaal niet "blijf thuis mensen hebben schijt aan je."
Dan wil ik eigenlijk gewoon genuanceerd reageren maar weet niet meer hoe en dan laat ik het maar.
Wat fijn dat je iets hebt gevonden wat lijkt te werken! Goed naar jezelf luisteren!quote:
[..]
Ik volg het ook niet meer.
Ontopic: Twijfel steeds meer aan mijn huidige 'paniekstoornis met agorafobie'-diagnose. Sinds half december heb ik (om een theorietje te testen) heel erg naar mijn lijf geluisterd (geen alcohol, een uurtje slapen als ik moe ben 's middags, niet teveel verplichtingen op een dag, rustigere supermarkt bezoeken voor boodschappen... in het algeheel prikkels vermijden) en het gaat zoveel beter! Ik heb sinds mid december 4 (echte, hele heftige bijna-dood-ervaring) paniekaanvallen gehad, maar ze zijn niet (zoals al twee jaar het geval is) dagelijks en onvoorspelbaar.
Ik snap dat ik niet voor altijd prikkelvrij kan leven, maar voor nu is het wel even heel fijn.
In februari stopt mijn behandeling bij huidige psycholoog, ga dan beginnen bij GGZ-instelling voor een nieuw diagnosetraject (ASS). Doodeng, maar zie er wel het nut van in, denk ik.
Anyways, ego-post. Sorry.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft!
En misschien als je een tijdje de prikkels erg laag hebt gehouden dat je ook wel weer wat meer kan hebben. Maar voor nu zou ik zeggen: als het kan, dan nog lekker even door.
En succes met je nieuwe diagnosetraject!
Duimen dat er geen beroep volgt! En fijn dat het prettig is om even niks te moeten!quote:
Gisteren de uitspraak in mijn strafzaak gehad en vrijwel het volledige schadebedrag toegekend gekregen van zo'n 4k. Nu twee weken afwachten of er een beroep volgt.
Verder nu in de ziektewet, eerste week achter de rug en het even niets moeten en minder prikkels voelen echt prettig.
Ik lees nu je post pas goed omdat ik zo erg met mezelf in de knoop zat, sorry! Maar dit klinkt wel alsof je echt jezelf aan het ontdekken bent en goede stappen aan het maken bent! Heel veel succes met het nieuwe traject!quote:
[..]
Ik volg het ook niet meer.
Ontopic: Twijfel steeds meer aan mijn huidige 'paniekstoornis met agorafobie'-diagnose. Sinds half december heb ik (om een theorietje te testen) heel erg naar mijn lijf geluisterd (geen alcohol, een uurtje slapen als ik moe ben 's middags, niet teveel verplichtingen op een dag, rustigere supermarkt bezoeken voor boodschappen... in het algeheel prikkels vermijden) en het gaat zoveel beter! Ik heb sinds mid december 4 (echte, hele heftige bijna-dood-ervaring) paniekaanvallen gehad, maar ze zijn niet (zoals al twee jaar het geval is) dagelijks en onvoorspelbaar.
Ik snap dat ik niet voor altijd prikkelvrij kan leven, maar voor nu is het wel even heel fijn.
In februari stopt mijn behandeling bij huidige psycholoog, ga dan beginnen bij GGZ-instelling voor een nieuw diagnosetraject (ASS). Doodeng, maar zie er wel het nut van in, denk ik.
Anyways, ego-post. Sorry.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft!
Nou ik ben opgenomen, voor max. 4 weken. (Want dat schijnt een afspraak te zijn met mij.. die ik dus nooit heb gemaakt) om o.a. ingesteld te worden op nieuwe medicatie.
Morgen zit ik hier een week..
Dat klinkt niet zo fijn, veel sterkte.quote:
Hallo allemaal,
Nou ik ben opgenomen, voor max. 4 weken. (Want dat schijnt een afspraak te zijn met mij.. die ik dus nooit heb gemaakt) om o.a. ingesteld te worden op nieuwe medicatie.
Morgen zit ik hier een week..
Maargoed, zolang ik niet teveel over het medisch traject enzo nadenk, doe ik het enigszins weer. Nu hou ik dat niet eeuwig vol. Maar morgen komt de maatschappelijk werkster weer. Ik heb godzijdank wel medicijnrecepten voor een maand gekregen omdat ik een andere huisarts ging zoeken.. dus dan zien we morgen maar weer verder ofzo?
Ik ga vanmiddag naïef de sale in met mijn besties. Als ik dan een zijstraat in ren dan zeggen ze nog net niet lachend waar ik last van heb, als in, op een positieve trotste manier, van ze is er toch.
Dat besefte ik me ook wel opeens. Ik heb dinsdag heel veel commentaar gehad van “ja, je bent die ene keer eerder weggegaan. En dat ene feestje een half jaar geleden. Toen was je vriend er alleen (maar ik zou m dus niet tegenhouden), je hebt een aantal keer het avondeten afgezegd. Joh, ja dat is kut. Maar niet alleen voor jullie. Draai het eens om. Ik blijf het toch iedere keer weer proberen.”
en ook nog een voor je lieve reactie op mijn ego-post.[ Bericht 99% gewijzigd door Quotidien op 07-01-2018 13:17:04 ]
Fuk. Sterkte Catnipquote:
Hallo allemaal,
Nou ik ben opgenomen, voor max. 4 weken. (Want dat schijnt een afspraak te zijn met mij.. die ik dus nooit heb gemaakt) om o.a. ingesteld te worden op nieuwe medicatie.
Morgen zit ik hier een week..
Gewoonlijk is een opname niet meer zo makkelijk te krijgen als ±10 jaar terug, maar ik vind 't wel vreemd dat ze dit doen 'op afspraak met jou maar die afspraak bestaat niet?'.
Wat voor medicatie gaat 't om?
Ik reageer later wel op de rest (als ik eraan denk).
Ik denk dat die afspraak is gemaakt door mijn andere hulpverleners, van een langdurige opname ben ik de vorige keer ook niet echt opgeknapt. Maar hoorde het ineens in het opname gesprek over die max. 4 weken. Terwijl medicatie natuurlijk langer de rijd nodig heeft om in te werken.. Maar ik vindt het prima, ben het nu al weer zat. lig toch liever in mijn eigen bedje.quote:
[..]
Fuk. Sterkte Catnip
Gewoonlijk is een opname niet meer zo makkelijk te krijgen als ±10 jaar terug, maar ik vind 't wel vreemd dat ze dit doen 'op afspraak met jou maar die afspraak bestaat niet?'.
Wat voor medicatie gaat 't om?
Ik reageer later wel op de rest (als ik eraan denk).
Het gaat om Clomipramine
Dat je ziek bent, betekent nog niet dat je machteloos bent.quote:
[..]
Gozer, ik ben ziek. In mijn hoofd. Voor altijd. Dat is het probleem. En behalve doodgaan, waar ik heen behoefte aan heb, is daar geen permanente oplossing voor.
Ik weet niet wat je probleem is (je hebt er in elk geval niet iets concreets over gezegd, niet dat ik weet). Wat voor probleem heb je dan in je hoofd? Kan je 't beschrijven? Iets?
Hoeft ook niet als je daar geen zin in hebt, maar ik nam aan van wel aangezien je er zelf over begon.
Goh, wat komen zulke verhalen me bekend voorquote:
[..]
Er is me vandaag weer uitgebreid verteld dat ik mezelf dat vooral wel kwalijk moet nemen.
Fijn gesprek ook weer bij de huisarts, NOT. Ik ga er niet eens op in. Toch wel. De brief die Psyq opgestuurd heeft, is gewoon te belachelijk voor woorden. Ik zou niet hebben laten merken dat ik last had van de medicijn verandering. Ehm jawel, ik heb het aangekaart bij de psychiater en toen werd het weggelachen, ik kon toch moeilijk weer slechter gaan slapen zodat het overdag beter zou gaan.
Klinkt een beetje als mijn oude behandelaren. Ontkennen tot en met, uiteraard hebben zij NIKS fout gedaan en als je er wat van zegt dan is dat ergens elders -jouw- schuld natuurlijk (maar dat zeggen ze misschien nieteens direct).quote:Ik heb het daarna uitgebreid met de psycholoog besproken, dat ik daar meer last van had. En dat ik zo al vaker me niet serieus genomen voelde door hem. En dat ik daarom een andere psychiater wilde. Maar dan kon ik in gesprek met hem daarover geforceerd worden, en ik heb zo veel gezeik met mijn medicijn voorschriften gehad, nee dankjewel. Maar mijn ex psycholoog heeft de brief geschreven. Dus die wist er 100% van. Alles wat er fout is gegaan met de therapeut overname, geen woord over in de brief.
En als ik hem dat deel dan vertel “tja, ja dat staat hier niet dus daar kan ik niet over oordelen”. Zak toch lekker in de stront. Ik wilde mijn zwangere psycholoog sparen in mijn officiele klacht, die kan ze wel vergeten.
Jammer dat ik je daar niet bij kan helpen...ik weet niet hoe ik de schedels van zulke dikkoppen kan penetreren. Eerlijk gezegd denk ik niet dat het erg zinvol is en dat 't uiteindelijk 't makkelijkste is om andere behandelaars te gaan zoeken (wat je waarschijnlijk toch al overwogen hebt).
Angst overwinnen kan heel veel voldoening geven. het voelt alsof een eerst onneembare vesting dat je pad naar geluk blijft blokkeren, ineens weg is en je kan je weg weer voortzetten (en gewoonlijk komt er dan wel weer iets anders maar dat is voor een groot deel ook een kwestie van met de juiste mensen omgaan en de juiste omstandigheden uitlokken).quote:
[..]
Iets milder voor mezelf zijn helpt vast al een beetje. Als ik de reden waarover ik stress zou kunnen wegnemen, zou me dat zeker stress schelen, maar dat kan niet in dit geval.
En nu ik weer wat rustiger ben kan ik ook wel bedenken dat ik dit misschien ook wel weer "overwin", ik was ook doodsbang voor de tandarts en daar kan ik nu ook zonder al teveel stress heen...
Ik liep vorige week een stukje langs een kustlijn en het kabbelen van de golven op 't strand bracht me terug naar Griekenland, waar ik als kind in die haventjes zat, naar de visjes te staren en ze stokbrood te voeren waar ze dan massaal opaf stormdenquote:
[..]
Huishoudelijke klusjes vind ik eigenlijk niet zo erg. T geeft me eigenlijk ook wel voldoening als een dag niks heb gedaan maar kan zeggen dat ik iig de afwas af heb.
Ik heb oxazepam dat ook wel helpt om te ontspannen maar dat neem ik liever niet al te vaak.
't gaf me wel rust, onverwachts.
Ik wil elke dag in elk geval IETS gedaan hebben.
Even uit een ander topic, heel mooi dat je tenminste wel mensen hebt waarop je terug komt vallen, dat is heel wat waard!!!!quote:Op ergens schreef Fripsel het volgende:
[..]
Thank god heb ik een hele goede vriendin met een super lief zusje. En nog een hele goede vriend van Fok, Faxie, die deze week zijn langsgekomen. Want anders was het echt alleen nog maar donker in mijn hoofd. Maarja, die krijgen het niet voor elkaar dat ik uiteindelijk mee functioneer. En als ik hulp zoek dan resulteert het er vaak in dat het alleen maar slechter met me gaat door alle wachttijden en bureaucratie en shit.
En al helemaal van Faxie dat ie zich zo om jou ontfermt, heeft ie nog steeds die shittige webcam van 30x30 pixels?
Zo, ik ben weer helemaal bij, denk ik.
Kennen jullie dat, dat je onderbewustzijn zo in oorlog is. Dat je je echt een leeggezogen pop voelt? Er ligt echt even teveel op mijn bordje. Het zijn teveel details en shit om te delen en uit te leggen. Maar Damn.
Ik heb dat momenteel ook wel.quote:
Ik heb Faxie nog nooit door een webcam gezien. Maar hij is mijn beste vriend geworden. Toen ik hier van de zomer alleen zat te zijn is hij me een keer komen halen om te gaan vliegeren aan het strand en sindsdien zien we elkaar regelmatig.
Kennen jullie dat, dat je onderbewustzijn zo in oorlog is. Dat je je echt een leeggezogen pop voelt? Er ligt echt even teveel op mijn bordje. Het zijn teveel details en shit om te delen en uit te leggen. Maar Damn.
Wordt veroorzaakt doordat ik ben gaan praten over wat er vroeger gebeurd is en dat is nieuw. Dr zijn nu zoveel vage gedachten en gevoelens en gedachten op de achtergrond aan het vormen maar t heeft nog geen vaste vorm. Mn lijf voelt onrustig en mn spieren als staalkabels. Maar ik laat t maar even zwemmen. T is goed zo. Ik heb iets verteld en dat is genoeg voor vandaag.
De aanhechtingen van mijn spieren voelen ook echt verschrikkelijk.quote:
[..]
Ik heb dat momenteel ook wel.
Wordt veroorzaakt doordat ik ben gaan praten over wat er vroeger gebeurd is en dat is nieuw. Dr zijn nu zoveel vage gedachten en gevoelens en gedachten op de achtergrond aan het vormen maar t heeft nog geen vaste vorm. Mn lijf voelt onrustig en mn spieren als staalkabels. Maar ik laat t maar even zwemmen. T is goed zo. Ik heb iets verteld en dat is genoeg voor vandaag.
Voelt voor mij als een loopgravenoorlog.quote:
Ik heb Faxie nog nooit door een webcam gezien. Maar hij is mijn beste vriend geworden. Toen ik hier van de zomer alleen zat te zijn is hij me een keer komen halen om te gaan vliegeren aan het strand en sindsdien zien we elkaar regelmatig.
Kennen jullie dat, dat je onderbewustzijn zo in oorlog is. Dat je je echt een leeggezogen pop voelt? Er ligt echt even teveel op mijn bordje. Het zijn teveel details en shit om te delen en uit te leggen. Maar Damn.
En ja, teveel details en shit en dingetjes en misschientjes en TWIJFELS. En teveel...gewoon teveel, punt.
Voor mij betekende dit dat er werk aan de winkel was. Ik heb dat gedaan door o.a. m'n leven magnetronkoffie-vriendelijker in te richten
(lang verhaal over o.a. sociale kring inrichten/netwerken met de juiste mensen, lastige mensen die me teveel energie kosten vermijden en praktische oplossingen voor problemen en duidelijkheid vragen/verkrijgen enz enz enz...enz enz enz, maar nu ff geen tijd dit uit te typen).[ Bericht 18% gewijzigd door magnetronkoffie op 09-01-2018 12:59:58 ]
Heb ik ook ja, en mn gewrichten doen pijn. Maar gelukkig heb ik n roze pluisdeken en n kopje thee. Voelt wel n beetje troostend.quote:
[..]
De aanhechtingen van mijn spieren voelen ook echt verschrikkelijk.
T gesprek met mijn psycholoog was wel goed vandaag. Ik schrik altijd n beetje als ik contact met iemand maak, ook met haar, en dat viel haar op. Als ik t contact heb is t ook weer goed. Hand schudden oid is al genoeg. Aparte realisatie dat dat bij mij zo gaat.
Verder lukte het me haar te vertellen wat die nachtmerrie van n paar weken geleden was. Ze reageerde heel fijn. Alsin, ze gaf geen medelijden of maakte t niet heftiger dan t is. En dat maakte dat ik erover kon vertellen.
Ze liet t even gebeuren, ging er ook niet in zitten roeren gelukkig en vroeg wat later hoe ik me voelde nu ik t verteld had. Pf en dat is een lastige want ik voel wel 100 dingen door elkaar. Maar ja dat moet nog even landen denk ik.
Voor nu vind ik t wel goed zo. Even rustig tot mezelf komen en dit laten landen.
Als je handjes kan schudden ben je al een stuk verder dan ik vandaag. Ik moet iets eten en 2 wasjes doen van mezelf. Ga de eerste zo ophangen.quote:
[..]
Heb ik ook ja, en mn gewrichten doen pijn. Maar gelukkig heb ik n roze pluisdeken en n kopje thee. Voelt wel n beetje troostend.
T gesprek met mijn psycholoog was wel goed vandaag. Ik schrik altijd n beetje als ik contact met iemand maak, ook met haar, en dat viel haar op. Als ik t contact heb is t ook weer goed. Hand schudden oid is al genoeg. Aparte realisatie dat dat bij mij zo gaat.
Verder lukte het me haar te vertellen wat die nachtmerrie van n paar weken geleden was. Ze reageerde heel fijn. Alsin, ze gaf geen medelijden of maakte t niet heftiger dan t is. En dat maakte dat ik erover kon vertellen.
Ze liet t even gebeuren, ging er ook niet in zitten roeren gelukkig en vroeg wat later hoe ik me voelde nu ik t verteld had. Pf en dat is een lastige want ik voel wel 100 dingen door elkaar. Maar ja dat moet nog even landen denk ik.
Voor nu vind ik t wel goed zo. Even rustig tot mezelf komen en dit laten landen.
Klinkt alsof je heel goed bezig bent bij de psycholoog.
En als een fijne psycholoog.Ja, op zich kan ik nog wel aardig functioneren ondanks alles.quote:
[..]
Als je handjes kan schudden ben je al een stuk verder dan ik vandaag. Ik moet iets eten en 2 wasjes doen van mezelf. Ga de eerste zo ophangen.
Klinkt alsof je heel goed bezig bent bij de psycholoog.
T is voor het eerst denk ik dat ik het idee heb dat een hulpverlener begrijpt hoe ze met me om moet gaan. En zonder dat ik dat hoef uit te leggen. Dat is echt heel fijn.
Juist omdat ze niet gaat zitten roeren of op knopjes duwt waar t zeer doet maar met me in gesprek gaat en me alle ruimte geeft om zelf te bepalen of ik iets wil vertellen, of niet, lukt het me makkelijker om te praten.
Ze geeft ook wel woorden aan dingen zonder dat t zo 'psychologisch' klinkt. Ik denk in dat opzicht dat ze het vaak wel beter weet te duiden dan ik. Zal vast komen omdat ze ervaring en kennis heeft van mensen die dit soort shit hebben meegemaakt.
Ik vind t in elk geval fijn dat ze heel menselijk met me omgaat en ze niet gaat van 'wat vreselijk dat je dat hebt meegemaakt en wat gruwelijk, ik zou dat niet aankunnen hoor'. Ik noemde dat ook. Dat ook al vertel ik vrijwel nooit iets inhoudelijks mensen vaak zo reageren. Ik vind dat vaak lastig, en heel ongemakkelijk als mensen dat doen omdat ik het zelf niet zo voel.
Ze gaf daar wel n mooi antwoord op. Voor mij was t soort van normaal om dat soort dingen mee te maken, en t waren zoveel keren dat als ik daar elke keer bij stil had moeten staan hoe erg t was ik t niet aangekund had. Een deel van mij heeft zich ook altijd wel afgesloten op die momenten zodat ik t kon doorstaan. Vandaar ook dat als ik eraan terugdenk ik me niet herinner dat ik echt iets voelde op die momenten. Ik voelde me daar steeds ongemakkelijk over, dacht dan van 'jamaar op dat moment voelde t niet als erg' waarom speelt dat dan nu nog zo? En waarom vraag ik er dan nu aandacht voor? En omdat t over mijn gezin gaat voelt t heel oneerlijk, of ik hen verraad of zelfs als smaad ofzo. Dat ik t erger maak dan het was. Pff. Mn gedachten zijn wat chaotisch. Sorry.
My gosh, ik wil jouw psycholoog.quote:
[..]
Ja, op zich kan ik nog wel aardig functioneren ondanks alles.
T is voor het eerst denk ik dat ik het idee heb dat een hulpverlener begrijpt hoe ze met me om moet gaan. En zonder dat ik dat hoef uit te leggen. Dat is echt heel fijn.
Juist omdat ze niet gaat zitten roeren of op knopjes duwt waar t zeer doet maar met me in gesprek gaat en me alle ruimte geeft om zelf te bepalen of ik iets wil vertellen, of niet, lukt het me makkelijker om te praten.
Ze geeft ook wel woorden aan dingen zonder dat t zo 'psychologisch' klinkt. Ik denk in dat opzicht dat ze het vaak wel beter weet te duiden dan ik. Zal vast komen omdat ze ervaring en kennis heeft van mensen die dit soort shit hebben meegemaakt.
Ik vind t in elk geval fijn dat ze heel menselijk met me omgaat en ze niet gaat van 'wat vreselijk dat je dat hebt meegemaakt en wat gruwelijk, ik zou dat niet aankunnen hoor'. Ik noemde dat ook. Dat ook al vertel ik vrijwel nooit iets inhoudelijks mensen vaak zo reageren. Ik vind dat vaak lastig, en heel ongemakkelijk als mensen dat doen omdat ik het zelf niet zo voel.
Ze gaf daar wel n mooi antwoord op. Voor mij was t soort van normaal om dat soort dingen mee te maken, en t waren zoveel keren dat als ik daar elke keer bij stil had moeten staan hoe erg t was ik t niet aangekund had. Een deel van mij heeft zich ook altijd wel afgesloten op die momenten zodat ik t kon doorstaan. Vandaar ook dat als ik eraan terugdenk ik me niet herinner dat ik echt iets voelde op die momenten. Ik voelde me daar steeds ongemakkelijk over, dacht dan van 'jamaar op dat moment voelde t niet als erg' waarom speelt dat dan nu nog zo? En waarom vraag ik er dan nu aandacht voor? En omdat t over mijn gezin gaat voelt t heel oneerlijk, of ik hen verraad of zelfs als smaad ofzo. Dat ik t erger maak dan het was. Pff. Mn gedachten zijn wat chaotisch. Sorry.
Toen ik nog met mijn ex samen was. Hij was heel dwangmatig. Als ik met mijn ouders praatte dan was ik de aansteller. Maar de enkele keer, dat ik aan een vriendin van mijn studie heb uitgelegd, hoe erg het was, reageerde ze zo geshockeerd van wegwezen en.. Terwijl, wat jij zegt. Het word zo normaal. Je kent iemands achtergrond. En nog steeds.
En ik wil boos zijn op iemand. Maar er is niemand om boos op te zijn. Want we waren maar twee kinderen die opgroeide samen. Gevormd door ons gezin, die er ook maar het beste van probeerde te maken.
Wist ik veel waar ik aan begon. Ja, als we samen gaan wonen dan hoeft ie niet alles meer alleen te doen. Dan gaat het vast beter met zijn dwang. Wist hij veel wat het met mij deed.
Met mijn maatschappelijk werkster kan ik eindelijk een beetje praten over dit soort dingen, maar zei is maar een maatschappelijk werkster. Zei ziet het ook meteen, wanneer ik getriggerd word en in een soort houding schiet. Dat het een trigger is, en niet iets anders. Maarja “ze is maar een maatschappelijk werkster” en we hebben samen toch ook wel gezegd dat er ook echt een echte proffesional is die dit op moet pakken.
En we hebben het er ook over gehad waarom het zo misloopt. In mijn ogen hoef je telkens maar een verkeerde (huis)arts/psycholoog/psychiater tegen te komen die een net iets te groot ego heeft en door het hele wachtlijsten systeem ben je zo een paar maanden verder. Gooi er een verhuizing bij en dat het nou niet een simpele hoogtevrees is..
Ik heb weer een lijstje met dingen die ik moet doen vandaag. Iets uitgebreider. De wasmachine staat weer aan. Zo weer even douchen. En ik moet langs de supermarkt want mijn natvoer voor de kat is bijna op.
Het liefst zou ik mijn kalmerende medicijnen al gebruiken maar gister had ik het tot de middag gerekt en ik hoop dat dat vandaag ook lukt.
Ook verwacht ik een telefoontje van de zorgverzekeraar voor zorgbemiddeling mbt de huisarts. Ik hoop dat als ze om 4 uur nog niet gebeld hebben dat ik mijn nerveusiteit genoeg onder controle heb om zelf te bellen.
Ik ben vooral moe. Op de achtergrond is er n hoop aan het processen, dat voel ik wel.quote:
Hoe is het met de rest hier?
Ik heb weer een lijstje met dingen die ik moet doen vandaag. Iets uitgebreider. De wasmachine staat weer aan. Zo weer even douchen. En ik moet langs de supermarkt want mijn natvoer voor de kat is bijna op.
Het liefst zou ik mijn kalmerende medicijnen al gebruiken maar gister had ik het tot de middag gerekt en ik hoop dat dat vandaag ook lukt.
Ook verwacht ik een telefoontje van de zorgverzekeraar voor zorgbemiddeling mbt de huisarts. Ik hoop dat als ze om 4 uur nog niet gebeld hebben dat ik mijn nerveusiteit genoeg onder controle heb om zelf te bellen.
Ik probeer vooral de conflicten in mezelf rustig te houden en me te herinneren wat de psycholoog erover zei.
Ben daardoor ook wat prikkelbaarder dan anders. T lukt me nu om dat eruit te gooien. Gisteren waren een paar vroegere vrienden weer irritant aan het doen, er moet een borrel georganiseerd worden nav een brasactie en zij zijn er enkel bij betrokken voor de datum, maar proberen het nu helemaal naar zich toe te trekken. Ik heb meteen duidelijk uitgespeld wat de bedoeling is en of ze even willen meewerken aub. Wat een eikels zijn t ook. Ik kon me genoeg beheersen om t bij Jip en Janneketaal te houden.
[ Bericht 3% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 10-01-2018 11:08:17 ]
Achja, ik kan het beter nu vast uitgezocht hebben dan wanneer mijn strip echt bijna leeg is.
Morgen bespreking en dan vraag ik wat ze eraan gaan doen.
Soms kan de begeleiding ook niet anders. Jongen die in mijn appartement voor mij zat was zo'n ransbak dat zijn matras en stoel vernietigd zijn wegens de geurquote:
Ik ben vandaag verhuisd naar een woning van begeleid wonen. Er is hier in de laatste 2 jaar niet schoongemaakt en we hebben nooit zo'n ranzige teringbende gezien. Echt smaakpolitie levels vies. Totaal onbegrijpelijk dat de begeleiding hier dit zo laat gebeuren.
Morgen bespreking en dan vraag ik wat ze eraan gaan doen.
Ik heb dagelijks grote schoonmaken moeten houden voor een maand voor het weer een beetje goed rook hier Soms dan zit er zo'n figuur in van "ja ik wil niks, alles is lastig en jullie hebben je er maar aan te houden" en dan kan de begeleiding ook niks. Ze mogen niet een schoonmaker laten binnenkomen, ze mogen zelf nog niet eens binnenkomen als dat niet gewenst is. Ze mogen iemand niks dwingen helaas. En ze kunnen hem er nog niet eens uitzetten ook, want ze hebben zorgplicht
Waarom mogen ze geen schoonmaker laten binnenkomen? Je hebt als instelling ook een plicht om het leefbaar te houden voor als er nieuwe mensen komen.quote:Op woensdag 10 januari 2018 16:54 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Soms kan de begeleiding ook niet anders. Jongen die in mijn appartement voor mij zat was zo'n ransbak dat zijn matras en stoel vernietigd zijn wegens de geur
Soms dan zit er zo'n figuur in van "ja ik wil niks, alles is lastig en jullie hebben je er maar aan te houden" en dan kan de begeleiding ook niks. Ze mogen niet een schoonmaker laten binnenkomen, ze mogen zelf nog niet eens binnenkomen als dat niet gewenst is. Ze mogen iemand niks dwingen helaas. En ze kunnen hem er nog niet eens uitzetten ook, want ze hebben zorgplicht
Oh jeetje.quote:
Ik ben vandaag verhuisd naar een woning van begeleid wonen. Er is hier in de laatste 2 jaar niet schoongemaakt en we hebben nooit zo'n ranzige teringbende gezien. Echt smaakpolitie levels vies. Totaal onbegrijpelijk dat de begeleiding hier dit zo laat gebeuren.
Morgen bespreking en dan vraag ik wat ze eraan gaan doen.
Dat ze er dan niet even een schoonmaakploeg doorheen sturen. Je komt niet voor niks daar wonen.
Hopelijk willen ze wel een beetje met je meedenken/helpen en kun je er wel snel een beetje een thuis gevoel creeeren.
En misschien een beetje stomme maar praktische tips:
Maak een lijstje van alles wat moet gebeuren. Kan in het begin een beetje demotiverend werken, maar het geeft wel een overzicht en dingen wegstrepen voelt lekker.
Omdat ze niet zomaar iemand naar binnen mogen sturen als diegene niet welkom is.quote:
[..]
Waarom mogen ze geen schoonmaker laten binnenkomen? Je hebt als instelling ook een plicht om het leefbaar te houden voor als er nieuwe mensen komen.
Dat kan ik me wel voorstellen.quote:
[..]
Omdat ze niet zomaar iemand naar binnen mogen sturen als diegene niet welkom is.
Maar t zal toch niet onbekend zijn dat de woning vervuild is geraakt. Dan kunnen ze na t vertrek van de bewoner het alsnog goed laten schoonmaken. Zeker voor mensen die al psychische problemen hebben is zo'n rotte overgang helemaal belastend.
Vind het erg onzorgvuldig dat dit zo kan gebeuren.
Grote kans dat ze maar één externe schoonmaaks(t)er in dienst hebben en dat deze met kerstvakantie was en ze gewoon door willen stromen.quote:
[..]
Dat kan ik me wel voorstellen.
Maar t zal toch niet onbekend zijn dat de woning vervuild is geraakt. Dan kunnen ze na t vertrek van de bewoner het alsnog goed laten schoonmaken. Zeker voor mensen die al psychische problemen hebben is zo'n rotte overgang helemaal belastend.
Vind het erg onzorgvuldig dat dit zo kan gebeuren.
Waar ik nu woon stromen de meeste mensen door naar een andere woonvorm. Hygiëne is meestal het laatste aandachtspunt. En dat kan totaal uit de hand lopen, dat iedereen getest niet worden op bacteriën en de ontsmettingsdienst komt
Maar aan de aard van het probleem wordt niks gedaan "want we werken volgens het principe waarbij de cliënt uit zichzelf stappen moet gaan zetten om zijn situatie te verbeteren"
Ik vind t gewoon zot dat dat allemaal ten koste van een client gaat die er nieuw komt wonen. In dat opzicht ligt de verantwoordelijkheid bij de organisatie.quote:
[..]
Grote kans dat ze maar één externe schoonmaaks(t)er in dienst hebben en dat deze met kerstvakantie was en ze gewoon door willen stromen.
Waar ik nu woon stromen de meeste mensen door naar een andere woonvorm. Hygiëne is meestal het laatste aandachtspunt. En dat kan totaal uit de hand lopen, dat iedereen getest niet worden op bacteriën en de ontsmettingsdienst komt
Maar aan de aard van het probleem wordt niks gedaan "want we werken volgens het principe waarbij de cliënt uit zichzelf stappen moet gaan zetten om zijn situatie te verbeteren"
Ik weet dat sommige mensen gewoon ranzig zijn en het wel best vinden, of niet maar gewoon niet het overzicht hebben er wat aan te doen. Daar mogen ze ook best naar kijken, leuk die zelfstandigheid maar als iets niet gaat moet je wel ingrijpen.
Dat is ook zot maar volgens mij op zulke plekken vrij gebruikelijk. Helaas.quote:
[..]
Ik vind t gewoon zot dat dat allemaal ten koste van een client gaat die er nieuw komt wonen. In dat opzicht ligt de verantwoordelijkheid bij de organisatie.
Ik weet dat sommige mensen gewoon ranzig zijn en het wel best vinden, of niet maar gewoon niet het overzicht hebben er wat aan te doen. Daar mogen ze ook best naar kijken, leuk die zelfstandigheid maar als iets niet gaat moet je wel ingrijpen.
In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.
Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.
Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.
Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.
Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.
Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 11-01-2018 11:30:59 ]
Heb zelf heel goede ervaringen met Clomipramine. Zegt niks natuurlijk maar succes!quote:
[..]
Ik denk dat die afspraak is gemaakt door mijn andere hulpverleners, van een langdurige opname ben ik de vorige keer ook niet echt opgeknapt. Maar hoorde het ineens in het opname gesprek over die max. 4 weken. Terwijl medicatie natuurlijk langer de rijd nodig heeft om in te werken.. Maar ik vindt het prima, ben het nu al weer zat. lig toch liever in mijn eigen bedje.
Het gaat om Clomipramine
Zelf voel ik me weer redelijk stabiel, kan nog beter maar de medicatie heeft gewoon nu de tijd nodig en alles moet nog slijten.
Wel wat moeite met een vriend die ineens niet meer laat horen/reageerd. Ga ik nog een beetje obsessief mee om. Niet met feit dat iemand niet meer reageerd maar wel het waarom. Heeft ie het gewoon druk of speelt er iets anders...
"Het probleemoplossend vermogen van het kind sluit niet aan bij het probleemveroorzakend gedrag van de ouder."quote:
DancingPhoebe,
In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.
Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.
Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.
Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.
Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.
Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.
En dan krijg je ook nog eens schuldgevoel over wat je hebt "gedaan" Dat was toen waarschijnlijk gewoon je oplossing.
Het is ook ingewikkeld als je heel lang hebt gedacht/ geloofd/ gezien dat iets aan jezelf lag dat het dan ineens anders blijkt te zijn...
SPOILERk heb als kind dingen gedaan omdat ik anders buiten moest slapen. Ik heb dat altijd als iets gezien als iets dat ik heb gedaan omdat dat was wat ik moest doen. Niet heb ik gedacht aan de mensen waardoor ik dat moest doen, niet heb ik gedacht aan de mensen die er misbruik van hebben gemaakt. Totdat ik er ooit wat over zei en een therapeut zei: ho stop.
Terwijl ik ondertussen wel was begonnen mijn dochter op de voeden met gebruikelijke dingen over dingen over meegaan met vreemden etc. En zou haar nooit als schuldige hebben gezien in een gelijke situatie.
Voelt eng soms.
Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.quote:
[..]
"Het probleemoplossend vermogen van het kind sluit niet aan bij het probleemveroorzakend gedrag van de ouder."
En dan krijg je ook nog eens schuldgevoel over wat je hebt "gedaan" Dat was toen waarschijnlijk gewoon je oplossing.
Het is ook ingewikkeld als je heel lang hebt gedacht/ geloofd/ gezien dat iets aan jezelf lag dat het dan ineens anders blijkt te zijn...SPOILERk heb als kind dingen gedaan omdat ik anders buiten moest slapen. Ik heb dat altijd als iets gezien als iets dat ik heb gedaan omdat dat was wat ik moest doen. Niet heb ik gedacht aan de mensen waardoor ik dat moest doen, niet heb ik gedacht aan de mensen die er misbruik van hebben gemaakt. Totdat ik er ooit wat over zei en een therapeut zei: ho stop.
Terwijl ik ondertussen wel was begonnen mijn dochter op de voeden met gebruikelijke dingen over dingen over meegaan met vreemden etc. En zou haar nooit als schuldige hebben gezien in een gelijke situatie.
Voelt eng soms.
En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.
Stereotypering is killing en onvermijdelijk.quote:
[..]
Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.
En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.
Ik heb niks nuttigs te melden verder maar wil even laten weten dat ik het gelezen heb.
Begon je psycholoog hier zelf over? De mijne bleven eigenlijk (tot m'n ergernis aan toe) maar op de vlakte. Graven deed m'n psychotherapeut eigenlijk pas en toen kwam er pas schot in de zaak.quote:
DancingPhoebe,
Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.
Ik heb zelf min of meer vergelijkbare ervaringen met mijn ouders.
Ik krijg van mijn familie zelfs nu nog steeds die indruk, maar 't loopt op 't moment sowieso niet lekker op dat vlak, omdat ik hun egoïsme zat begin te worden. En ik bedoel echt helemaal zat.quote:
[..]
Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.
En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.
Ze hebben het er gewoon niet over of doen alsof 't allemaal nooit gebeurd is of doen het af als iets wat maar arbitrair was. Of ze doen alsof het een geweldige tijd was, terwijl ik het vaak helemaal omgekeerd heb ervaren.
[ Bericht 23% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-01-2018 13:36:37 ]
Mijn psycholoog vroeg me wat ik erbij voelde en hoe het voelde om het haar te vertellen.quote:
[..]
Begon je psycholoog hier zelf over? De mijne bleven eigenlijk (tot m'n ergernis aan toe) maar op de vlakte. Graven deed m'n psychotherapeut eigenlijk pas en toen kwam er pas schot in de zaak.
Ik heb zelf min of meer vergelijkbare ervaringen met mijn ouders.
[..]
Ik krijg van mijn familie zelfs nu nog steeds die indruk, maar 't loopt op 't moment sowieso niet lekker op dat vlak, omdat ik hun egoïsme zat begin te worden. En ik bedoel echt helemaal zat.
Ze hebben het er gewoon niet over of doen alsof 't allemaal nooit gebeurd is of doen het af als iets wat maar arbitrair was. Of ze doen alsof het een geweldige tijd was, terwijl ik het vaak helemaal omgekeerd heb ervaren.
Toen ik dat vertelde gaf ze me dat als antwoord.
In mijn familie wordt er niet echt over gepraat. Die ene keer dat mijn vader er wat over zegt vind hij zichzelf vooral een slachtoffer van alles en neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn aandeel. Ik zal niet zeggen dat t makkelijk voor hem was met mijn moeder die psychische problemen had en verslavingen en met 3 kinderen waarvan 1 met adhd, maar hij was wel de ouder en droeg de verantwoordelijkheid om voor veiligheid en genegenheid te zorgen.
Mijn zus heeft wel bevestigd dat ik niet gek ben en het wel erg was wat er gebeurde.
In mijn gezin is men nu vooral bezig met mijn nichtje. Heel prima want het is een fantastisch lief klein mensje en ze zorgt voor veel positiviteit. Maar het lijkt of daarmee ook het verleden weggeveegd wordt. Terwijl dat voor mij nog niet klaar is.
Dat klinkt al als een besef toch!quote:
DancingPhoebe,
In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.
Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.
Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.
Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.
Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.
Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.
Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom
als iemand jou door het te blijven herhalen kan laten geloven dat je dom/niets waard/lui/vies/dik/whatever bent, terwijl dat gewoon niet zo is, moet het andersom ook mogelijk zijn. Dus blijf tegen jezelf zeggen dat dingen niet jouw schuld zijn/waren dat jij een kind was wat veel meer nodig had dan het kreeg, dat je er ook maar het beste van probeerde te maken. Blijf zeggen dat het niet jouw schuld is geweest. Tegen jezelf. Je brein is echt zo dom dat het dat dan op een gegeven moment zelf ook ingaat zien en zodra je je het ineens echt realiseert (het was niet mijn schuld/ik ben niet diklomplelijk) dan is er ook veel meer ruimte om rationeel te beseffen waarom het klopt wat je heel de tijd al over jezelf zegt 
Lekker bezig jij
Ik gebruik dat 'fake it until you make it' wel hoor. Vooral als er vanalles spookt en ik niet weet wat ervan te vinden probeer ik lief voor mezelf te zijn en de gedachten waarin ik mezelf de schuld geef kalm te houden. Ook als ik t zelf niet snap kan ik wel zeggen van 'ja maar verschillende mensen die echt wel weten waar ze t over hebben zeggen dat t niet mijn schuld is, dus dat mag je wel aannemen, ook al begrijp je zelf nog niet hoe dan.' In mijn lijf voel ik heel veel spanning, maar ook soms dat ik heel duizelig en misselijk ben. Lang leve mijn roze fluffy deken die als t me even wat veel wordt een prima schuilplek biedt.quote:
[..]
Dat klinkt al als een besef toch!
Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom
Lekker bezig jij
T is veel vooral. Alsof het al die jaren soort van in elkaar gedrukt heeft gezeten en t nu lucht krijgt. Maargoed, tot nu toe is het te doen, niet makkelijk, maar ik kan t enigzins behapstukken en voorzichtig proberen er een beetje vat op te krijgen. En dus ook ruimte voor realisaties als dat t niet mijn schuld was. T is of ik van het ontwijken van alle fragmenten nu stukjes van een puzzel in elkaar aan het plakken ben en ik de eerste stukjes van een plaatje bij elkaar heb.
Apart is wel dat ondanks dat t best heftig is allemaal ik ook t gevoel heb dat t allemaal een tikje minder zwaar is. Niet meer steeds 1 scherp ding dat me spontaan kan komen prikken, maar een grote brij die ik iets van kan sturen en waar ik me op zich een beetje staande in kan houden, nu nog chocolade maken van alles wat voorbij komt.
Das wel een vrolijke!quote:
Ik gebruik deze ook wel graag als een soort van fake it till you make it.
[ afbeelding ]
Ik zoek momenteel gewoon afleiding. Bij voorkeur iets waarbij ik niet al te ingewikkeld hoef na te denken. Straks ga ik een pubquiz doen met wat vrienden. Heb ik wel zin in, even een uurtje of 3 met vertrouwde mensen gezelligheid en domme vragen beantwoorden. Voelt ook altijd als een soort aai en dan hoef ik niet te vertellen.
Ga gamenquote:
[..]
Das wel een vrolijke!
Ik zoek momenteel gewoon afleiding. Bij voorkeur iets waarbij ik niet al te ingewikkeld hoef na te denken. Straks ga ik een pubquiz doen met wat vrienden. Heb ik wel zin in, even een uurtje of 3 met vertrouwde mensen gezelligheid en domme vragen beantwoorden. Voelt ook altijd als een soort aai en dan hoef ik niet te vertellen.
Er worden tegenwoordig zoveel geweldige games gemaakt, ze worden sneller geproduceerd dan jij ze kan uitspelen
Ik snap niet waarom "1000 keer iets tegen persoon A zeggen resulteert in dat persoon A er dan uiteindelijk van overtuigd zal zijn dat dit absoluut waar is". Het is meer een emotioneel besef, rationeel kan je allang al weten dat het alles niet jouw schuld was, maar je gevoel moet nog mee en dat pak je op een andere manier aan.quote:
[..]
Dat klinkt al als een besef toch!
Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom
Lekker bezig jij
Het is denk ik ook wel van belang hoe belangrijk de persoon was die bepaalde dingen tegen je zei en vaak was het meer dan dingen alleen maar zeggen (zoals slaan, schreeuwen, ander fysiek spul of juist het ontbreken van fysikiteit (hoe spel je dat?)).
Wel handig dat als het de ene kant op kan, het dus ook de andere kant op kan. Op zich ook heel logisch.
Ik heb zelf het idee dat je jezelf ook kunt wapenen tegen dit soort pogingen je te manipuleren (want je laten geloven dat je dikstomlelijk bent, is een vorm van manipulatie) door je bewust ervan te zijn -wie- deze dingen tegen je zegt. het kan wel lastig zijn mensen op de juiste waarde in te schatten, dan weet je nog niet wat voor waarde je daaraan zou moeten leggen.
Wat bedoel je met "echt realiseert"?
Ik vind het zelf makkelijker om het juist eerst rationeel te bepalen (want dat is heel makkelijk te beredeneren, ongeacht door wie dat beredeneren gebeurt) en daarna pas emotioneel. In elk geval bij dit soort dingen. Er moet voor mij eerst een basis zijn van waaruit ik (in een veilige omgeving) met m'n emoties kan werken.
Misschien dat het mede daarom ook vaker mis ging, veel mensen probeerden me eerst zeg maar emotioneel te openen en daarna pas met ratio te komen maar voor mij is dat de verkeerde volgorde. Of zoiets.
Wat betekent het voor jou dat je zus in elk geval wel aan jouw kant staat?quote:
[..]
Mijn psycholoog vroeg me wat ik erbij voelde en hoe het voelde om het haar te vertellen.
Toen ik dat vertelde gaf ze me dat als antwoord.
In mijn familie wordt er niet echt over gepraat. Die ene keer dat mijn vader er wat over zegt vind hij zichzelf vooral een slachtoffer van alles en neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn aandeel. Ik zal niet zeggen dat t makkelijk voor hem was met mijn moeder die psychische problemen had en verslavingen en met 3 kinderen waarvan 1 met adhd, maar hij was wel de ouder en droeg de verantwoordelijkheid om voor veiligheid en genegenheid te zorgen.
Mijn zus heeft wel bevestigd dat ik niet gek ben en het wel erg was wat er gebeurde.
En ik neem aan dat je het liever van de mensen in kwestie zelf had gehoord? (zoals van je vader).
Een soort erkenning, dat scheelt al behoorlijk denk ik.
Ja...vetgedrukte is eigenlijk een beetje nog een trap na ook. Toen werd je niet gehoord en nu ergens dus nog steeds niet. Zoiets.quote:In mijn gezin is men nu vooral bezig met mijn nichtje. Heel prima want het is een fantastisch lief klein mensje en ze zorgt voor veel positiviteit. Maar het lijkt of daarmee ook het verleden weggeveegd wordt. Terwijl dat voor mij nog niet klaar is.
Ik heb ook nogal wat in mijn rugzak van vroeger. Vandaag een klein doorbraakje gehad, heb kunnen zien dat ik echt nog wel jong was en misschien ook wel niet wist hoe ik anders kon reageren en op dat moment niet goed snapte wat er nou eigenlijk gebeurde. En daarmee komt er ook plek voor verdriet.
Ik hoor binnenkort meer over de plannen voor een vervolg behandeling, vind het stiekem best wel spannend deze onzekerheid.
Vandaag voorgeschreven gekregen.
Ja. Had eerst escitalopram, maar die deed niet genoeg dus over naar venlafaxine. Stapjes: 75, 150, 187.5, 225. Ik merk wel effect, ben stabieler.quote:
Iemand ervaring met venlafaxine? Of iets dergelijks.
Vandaag voorgeschreven gekregen.
Wel veel bijwerkingen gehad bij het verhogen. Idioot moe, kotsmisselijk en ook niet helemaal helder (heb dus ook de auto laten staan een tijdje). Maar die waren tijdelijk.
Hopelijk slaat het bij jou ook aan!
Dat klinkt eigenlijk best zwaar.quote:
[..]
Ja. Had eerst escitalopram, maar die deed niet genoeg dus over naar venlafaxine. Stapjes: 75, 150, 187.5, 225. Ik merk wel effect, ben stabieler.
Wel veel bijwerkingen gehad bij het verhogen. Idioot moe, kotsmisselijk en ook niet helemaal helder (heb dus ook de auto laten staan een tijdje). Maar die waren tijdelijk.
Hopelijk slaat het bij jou ook aan!
Ik ben depri, ik ben aan het afkicken van cocaïne (nog steeds heb nu sinds 14-7-17 niet meer gesnoven of gebased)) en nu voel ik me zo kut. Ik wilde mezelf ophangen afgelopen weekend, ik heb eerst benzo's gekregen om kalm te blijven en vandaag eerste afspraak bij de psychiater via verslavingszorg en die schreef me venlafaxine voor.
Maar ik ben er wat huiverig voor. Geen zin om een levende dooie te zijn.
Gamen doe ik ook wel, maar ik heb ook behoefte om onder de mensen te zijn. En dan t liefst zonder dat ik hoef te praten over wat er gaande is.quote:
[..]
Ga gamen
Er worden tegenwoordig zoveel geweldige games gemaakt, ze worden sneller geproduceerd dan jij ze kan uitspelen
[..]
Ik snap niet waarom "1000 keer iets tegen persoon A zeggen resulteert in dat persoon A er dan uiteindelijk van overtuigd zal zijn dat dit absoluut waar is". Het is meer een emotioneel besef, rationeel kan je allang al weten dat het alles niet jouw schuld was, maar je gevoel moet nog mee en dat pak je op een andere manier aan.
Het is denk ik ook wel van belang hoe belangrijk de persoon was die bepaalde dingen tegen je zei en vaak was het meer dan dingen alleen maar zeggen (zoals slaan, schreeuwen, ander fysiek spul of juist het ontbreken van fysikiteit (hoe spel je dat?)).
Wel handig dat als het de ene kant op kan, het dus ook de andere kant op kan. Op zich ook heel logisch.
Ik heb zelf het idee dat je jezelf ook kunt wapenen tegen dit soort pogingen je te manipuleren (want je laten geloven dat je dikstomlelijk bent, is een vorm van manipulatie) door je bewust ervan te zijn -wie- deze dingen tegen je zegt. het kan wel lastig zijn mensen op de juiste waarde in te schatten, dan weet je nog niet wat voor waarde je daaraan zou moeten leggen.
Wat bedoel je met "echt realiseert"?
Ik vind het zelf makkelijker om het juist eerst rationeel te bepalen (want dat is heel makkelijk te beredeneren, ongeacht door wie dat beredeneren gebeurt) en daarna pas emotioneel. In elk geval bij dit soort dingen. Er moet voor mij eerst een basis zijn van waaruit ik (in een veilige omgeving) met m'n emoties kan werken.
Misschien dat het mede daarom ook vaker mis ging, veel mensen probeerden me eerst zeg maar emotioneel te openen en daarna pas met ratio te komen maar voor mij is dat de verkeerde volgorde. Of zoiets.
Het helpt bij mij wel als mensen waarvan ik t gevoel heb dat ze weten waarover ze t hebben dit soort advies geven. Ik probeer dit soort dingen wel uit. Mij leverde het in elk geval op dat ondanks dat het in mijn hoofd nog moest klikken ik makkelijker accepteerde dat mijn eerdere gedachte niet klopte. Natuurlijk kan ik pas echt omschakelen als ik ook de logica ervan snap maar het helpt wel met acceptatie en verandering van mijn gedachten. Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.
Ik twijfel best wel regelmatig of mijn beleving wel juist is. Ook dat is er vroeger ingehamerd, dus ik ben altijd bang dat ik het verkeerd zie en een foute interpretatie heb. De bevestiging van iemand die erbij was zoals mijn zus, is vooe mij waardevol want daarmee heb ik meer zekerheid in dat het daadwerkelijk is gebeurd.quote:
[..]
Wat betekent het voor jou dat je zus in elk geval wel aan jouw kant staat?
En ik neem aan dat je het liever van de mensen in kwestie zelf had gehoord? (zoals van je vader).
Een soort erkenning, dat scheelt al behoorlijk denk ik.
[..]
Ja...vetgedrukte is eigenlijk een beetje nog een trap na ook. Toen werd je niet gehoord en nu ergens dus nog steeds niet. Zoiets.
Het lastige is dat op dit vlak mijn herinneringen soms rare dingen doen. Ik herinner me heel weinig gevoelens bij de situatie en waarschijnlijk was het uitschakelen daarvan een overlevingsmechanisme. Maar het maakt wel dat ik twijfel over of het wel echt was, want ik heb vaak geen gevoel bij de situatie, alleen indringende beelden. En van sommige herinneringen zijn er alleen flarden en kan ik het niet meer plaatsen in een situatie. Ook deels zelfbescherming denk ik. Juist daarom is het heel fijn dat er nog iemand is die weet wat er gebeurd is en die het al wel grotendeels een plek heeft gegeven, die het plaatje al wat verder af heeft. In dat opzicht is de erkenning door mijn zus waardevol.
Mijn vader heeft wel eens toegegeven dat hij fouten heeft gemaakt. Maar dat is het ook wel. Een beetje cru wellicht, maar als hij in staat was om kritisch naar zijn aandeel te kijken dan had hij wellicht destijds andere keuzes gemaakt. En ik denk dat hij nu dat behoorlijk wat met zichzelf op te lossen zou hebben. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan en moeten verteren dat je het leven van je kinderen behoorlijk verziekt hebt terwijl jij verantwoordelijk voor hen was. In de schoenen van mijn moeder zou ik nog minder graag willen staan aangezien die behoorlijke psychische problemen heeft en ook als ouder er een puinzooi van heeft gemaakt.
Ik denk werkelijk dat beiden met mijn nichtje proberen het nu wel goed te doen, dat zie ik in veel aspecten wel terug. Dat is pijnlijk aan de ene kant, aan de andere kant toont het wel aan dat ze beiden weten dat ze t goed verkloot hebben bij mij, mijn zus en in mindere mate mijn broertje.
Er lopen hier zoveel dingen door elkaar heen dat ik eerlijk gezegd nu ook weinig probeer over hun beleving na te denken. De focus ligt voor mij nu op mezelf en het verleden een plaats geven, de puinzooi tot een enigzins coherent verhaal krijgen en ervoor zoegen dat wat me nu steeds dwarsligt en problemen veroorzaakt aanpakken.
ik kan maar 1 ding tegelijk. Wellicht dat ik ze er ooit mee ga confronteren, maar voor nu is de relatie tussen mij en mijn ouders en het gezin even niet zo van belang. Het gaat nu even helemaal om mezelf.
Ik gebruik het ook. Wat al eerder gezegd was, bijwerkingen vond ik pittig in het begin. Ik was blij dat ik op dat moment geen verplichtingen had, want ik ben gewoon een week in mn huis blijven chillen. Wel er uit voor boodschapjes of een afspraak met vrienden, maar niet meer dan dat. Ogen als schoteltjes, gevoel van XTC-light (het strakke, niet het loveydovey helaasquote:
Iemand ervaring met venlafaxine? Of iets dergelijks.
Vandaag voorgeschreven gekregen.
), eetlust compleet weg, ik moest mezelf dwingen om kleine hapjes van lichte dingen te nemen een paar keer per dag, meer ging niet. Duizelingen, vooral bij het opstaaan (van een stoel ofzo, niet bij het wakker worden ). Alles bij elkaar was dat na een maand ofzo weg. Waarbij het alleen de eerste week zo heftig was.Nu heb ik het warmer dan ik het voorheen had (ik was een echte koukleum, nu valt het mee) maar dat kan ook wel komen doordat ik tegenwoordig mn douche afsluit met een paar seconden koud om wakker te worden, dus mogelijk houdt dat geen relatie met de medicatie. Ik zweet veel sneller/meer bij inspanning en ik heb nog af en toe een duizeling wanneer ik te snel opsta.
Deze sprong er echt uit als herkenbaar voor mij! Toen ik eenmaal een bij mij passende therapeut trof voelde het exact zo!quote:
[..]
Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.
Dat gaat het niet worden dus.quote:
[..]
Ik gebruik het ook. Wat al eerder gezegd was, bijwerkingen vond ik pittig in het begin. Ik was blij dat ik op dat moment geen verplichtingen had, want ik ben gewoon een week in mn huis blijven chillen. Wel er uit voor boodschapjes of een afspraak met vrienden, maar niet meer dan dat. Ogen als schoteltjes, gevoel van XTC-light (het strakke, niet het loveydovey helaas
Nu heb ik het warmer dan ik het voorheen had (ik was een echte koukleum, nu valt het mee) maar dat kan ook wel komen doordat ik tegenwoordig mn douche afsluit met een paar seconden koud om wakker te worden, dus mogelijk houdt dat geen relatie met de medicatie. Ik zweet veel sneller/meer bij inspanning en ik heb nog af en toe een duizeling wanneer ik te snel opsta.
Klinkt als teveel bijwerkingen.
Waarom niet? Terugkijkend vond ik het eng en onaangenaam, maar was het het dubbel en dwars waard. Het heeft mij echt geholpen! Het helpt mij nog steeds.Ik ben er echt van overtuigd dat mijn leven door deze medicatie zoveel beter is geworden.quote:
[..]
Dat gaat het niet worden dus.
Klinkt als teveel bijwerkingen.
Echt ik ben een wandelende venlavaxine promogirl
Duizelingen en badtrip gevoel is niet zo verstandig in mijn geval, ik moet namelijk wel gewoon werken, is er geen natuurlijke manier om depressie weg te laten gaan? Kan je er überhaupt vanaf komen zonder pillen?quote:
[..]
Waarom niet? Terugkijkend vond ik het eng en onaangenaam, maar was het het dubbel en dwars waard. Het heeft mij echt geholpen! Het helpt mij nog steeds.Ik ben er echt van overtuigd dat mijn leven door deze medicatie zoveel beter is geworden.
Echt ik ben een wandelende venlavaxine promogirl
Alles kan. Mijn kat is ooit aangereden (denk ik) en dat is duidelijk nooit juist behandeld. Maar hij loopt er op en het werkt, ondanks zn gezwabber en geregeld omvallen en sprongen missenquote:
[..]
Duizelingen en badtrip gevoel is niet zo verstandig in mijn geval, ik moet namelijk wel gewoon werken, is er geen natuurlijke manier om depressie weg te laten gaan? Kan je er überhaupt vanaf komen zonder pillen?
Je kunt 1 van die gelukkigen zijn waarvoor niets doen of vage claims van natuurgenezers of wat dan ook verbetering oplevert. Je kunt 1 van die gelukkigen zijn die inderdaad door hardlopen, mindfulness of gewoon doorzetten van zijn depressie afkomt.
Ik ben van mening dat het net iets als Diabetes oid. Daar neem je ook medicatie voor omdat het de meest logische behandelmethode is. Mijn lichaam doet ook iets fout, het werkt niet zoals het zou moeten. Dat belemmerde mij dusdanig en was potentieel dodelijk. Dus daar neem ik medicijnen voor en is de werking gecorrigeerd. Misschien neemt mijn lichaam het vanzelf over, misschien niet. Beide zijn OK.
Als je bang bent teveel last te hebben van de bijwerkingen dan meld je je ziek. Klaar. Kies voor jezelf. Echt, het is zo die investering van je een relatief korte periode wazig voelen waard.
Overigens bedoelde ik zeker niet badtripachtige gevoelens hoor. Gewoon lichamelijke onrust en opgefoktheid. Het was daarnaast genoeg om me onprettig te voelen, maar ook zeker niet extreeeeem kut ofzo.
Ik ben zzp'er en op dit moment zijn er drie mensen van mij afhankelijk dus ziek thuis zitten gaat niet.quote:
[..]
Alles kan. Mijn kat is ooit aangereden (denk ik) en dat is duidelijk nooit juist behandeld. Maar hij loopt er op en het werkt, ondanks zn gezwabber en geregeld omvallen en sprongen missen
Je kunt 1 van die gelukkigen zijn waarvoor niets doen of vage claims van natuurgenezers of wat dan ook verbetering oplevert. Je kunt 1 van die gelukkigen zijn die inderdaad door hardlopen, mindfulness of gewoon doorzetten van zijn depressie afkomt.
Ik ben van mening dat het net iets als Diabetes oid. Daar neem je ook medicatie voor omdat het de meest logische behandelmethode is. Mijn lichaam doet ook iets fout, het werkt niet zoals het zou moeten. Dat belemmerde mij dusdanig en was potentieel dodelijk. Dus daar neem ik medicijnen voor en is de werking gecorrigeerd. Misschien neemt mijn lichaam het vanzelf over, misschien niet. Beide zijn OK.
Als je bang bent teveel last te hebben van de bijwerkingen dan meld je je ziek. Klaar. Kies voor jezelf. Echt, het is zo die investering van je een relatief korte periode wazig voelen waard.
Overigens bedoelde ik zeker niet badtripachtige gevoelens hoor. Gewoon lichamelijke onrust en opgefoktheid. Het was daarnaast genoeg om me onprettig te voelen, maar ook zeker niet extreeeeem kut ofzo.
Ik ga toch even kijken naar dat mindfulness.
Ik kan niet voor jouw situatie spreken, je komt uit een verslaving, misschien ben je niet depressief doordat je lichaam iets niet goed doet, maar omdat je door een kutperiode gaat, of heb je door je verslaving je lichaam dusdanig ontregelt dat wanneer je dat herstelt je lichaam ook alles weer op de juiste manier gaat aanmaken en regelen. Dingen als mindfullness, veel buiten zijn, veel rust nemen bij dingen, bewust dingen doen, veel met jezelf in gesprek, therapie, zullen je dan zeker geen kwaad doen.quote:
[..]
Ik ben zzp'er en op dit moment zijn er drie mensen van mij afhankelijk dus ziek thuis zitten gaat niet.
Ik ga toch even kijken naar dat mindfulness.
Ik hoop echt dat het genoeg is voor je en je sneller beter voelt!
Bijwerkingen verschillen van persoon tot persoon. Met depressie blijven rondlopen kan veel meer kwaad dan een weekje bijwerkingen.quote:
[..]
Dat gaat het niet worden dus.
Klinkt als teveel bijwerkingen.
Nja goed, bekende van mij gebruikt het en heeft eigenlijk vrijwel geen bijwerkingen gehad. Het hielp tegen zijn angsten.
Tot nu toe knijp ik echt in m'n handjes met deze psycholoog. Het is hard werken maar t werkt echt.quote:
[..]
Deze sprong er echt uit als herkenbaar voor mij! Toen ik eenmaal een bij mij passende therapeut trof voelde het exact zo!
Ik droomde vannacht dat ik bij mn vorige therapeut was en daar n sessie had. Tijdens die sessie dacht ik van 'jamaar dit wil ik niet, dit past niet' en zat ik de sessie maar uit. Het was precies die sessie waarvan ik zo in de war ben geraakt. Maar ik begrijp denk ik wel wat de trigger is geweest.
Zij ging (onbedoeld) bij een stukje dat ze wilde aanpakken precies op een ander zeer stukje staan met haar aanpak. Ik snap nu wel waarom ik zo op tilt sloeg erna omdatvze daarmee over alle grenzen van wat ik kon hebben heen ging.
Je zou zulke hulpverleners (of in dit geval letterlijk hulponthouders) toch echt wakker willen schudden. Eerlijk gezegd vind ik het schofterig dat ze bijvoorbeeld tijd of werkdruk als excuus gebruiken om zo nalatig te zijn, want mensen hebben hier gewoon echt last van.quote:
Sorry gedoe. In november ben ik gekeurd door een medisch advies bureau dat het WMO moest adviseren over financiering voor een hulphond. Het besluit is op 1 december genomen. De arts zou mij op de hoogte brengen van dit besluit. Dit is uiteraard niet gebeurd. Hij weet ook dat er druk onder staat omdat ik in februari elders ga wonen en als hij negatief advies uitbrengt, ik andere maatregelen moet treffen. Meerdere malen contact gezocht maar er wordt niet op geantwoord. Ik word verdrietig en nerveus. Voel me nutteloos.
Ik was met mijn PB naar het gemeentehuis (iets met formulieren) maar ze waren dicht die dag of zo, die balie die ik moest hebben, was gesloten. De baliemedewerker hield voet bij stuk, we mosten de week daarop maar terugkomen en schluss!
Ik wilde al vertrekken maar mijn PB hield voet bij stuk en wilde dit opgelost hebben. En uiteindelijk...kwamen er meerdere mensen van de gemeente toegeschoten en we kregen net niet een soort VIP-behandeling
En waarom? Omdat mijn PB voet bij stuk hield terwijl de gemeente eigenlijk ons gewoon had kunnen weigeren.
Ik was er wel heel blij mee, want het zetten me wel flink onder druk en toen was het ineens geregeld. Maar als de gemeente niet om allerlei kopietjes had gevraagd die ze zelf allang al hebben, had die shit van die middag sowieso nooit ontstaan geweest.
Bij hulpverleners moet je de wat luiere gevallen wat meer achter de vodden zitten, want anders doen ze niks voor je en zullen ze noodsignalen dat 't slecht met je gaat, gewoon negeren (alsof ze je een zielig stuk stront vinden of zo, als een kind die z'n lolly dan maar niet uit z'n mondje had moeten halen. Ik walg van zulke 'hulpverleners', excuustruusen pur sang. En liegen/loze-beloftes doen ze ook vaker, zijn hypocrieter. En had ik al gezegd dat ik van zulke mensen walg?).
Als je hiermee niet bedoelt om fysiek onder de mensen te zijn, zou ik je wel kunnen aanbevelen een gamersclan te joinen.quote:
[..]
Gamen doe ik ook wel, maar ik heb ook behoefte om onder de mensen te zijn. En dan t liefst zonder dat ik hoef te praten over wat er gaande is.
Mijn clangenoten weten niets van mij en mijn issues, behalve dan dat ik relatief veel online ben en bereid ben mensen te helpen en slimme oplossingen bedenk voor missies (en dat ik een Nederlander ben) en voor de rest weten ze niets van mijn issues en dat vind ik lekker zo
Vetgedrukte is het exact en ik beschrijf het zelfs op exact deze manierquote:Het helpt bij mij wel als mensen waarvan ik t gevoel heb dat ze weten waarover ze t hebben dit soort advies geven. Ik probeer dit soort dingen wel uit. Mij leverde het in elk geval op dat ondanks dat het in mijn hoofd nog moest klikken ik makkelijker accepteerde dat mijn eerdere gedachte niet klopte. Natuurlijk kan ik pas echt omschakelen als ik ook de logica ervan snap maar het helpt wel met acceptatie en verandering van mijn gedachten. Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.
Het is denk ik ook wel 'letterlijk' zo, een rondzwevende gedachte die af en toe een gevoelige plek ramde, ineens is het duidelijk waar het bij hoort.
Ik ervaar het vaak ook weleens alsof ik in een donkere kamer ben die ik niet ken en er staat een groot object in het midden wat er niet hoort te zijn. Ik weet wel dat er -iets- is, maar ik weet niet -wat- het is of waarom het er is. En soms lijkt het alsof er dan ineens een lichtstraal de kaner binnen kan komen of dat het iets lichter wordt waardoor ik een silhouet herken en ik iets meer vat heb op dit vreselijke anonieme gedrocht dat een ballast voor me is en me in de weg staat. Weet niet of je dit ook zo kunt herkennen.
Ik vergelijk het ook weleens met een tumor of met kanker. Het is wel soort van van mij, maar het hoort niet bij mij. Het is abnormaal en maakt mij als geheel ziek. Het is een parasiet, een vuile smerige parasiet en het kan deze parasiet niet schelen of de gastheer zelf zal overlijden of dat de gastheer lijdt.
Maar het is aangedaan, ik wil het wegsnijden en permanent verbannen uit m'n leven. En ik vind dit heel lastig, ook omdat ik nog met zoveel shit/ballast zit van de afgelopen 2 jaar wat erbij gekomen is.
Maar ik ga (natuurlijk) niet opgeven want ik wil vechten (als 't niet voor mezelf is, dan vecht ik wel voor een ander opdat die datzelfde leed bespaard blijft).
Dit is een hele goede vraag en is iets waar ik als kind al obsessief mee bezig was.quote:
[..]
Ik twijfel best wel regelmatig of mijn beleving wel juist is.
Hoe weet je of je herinneringen wel kloppend zijn? Hoe weet je wat echt is en wat niet? Is alles maar een droom? Wat is het doel van dit? En waarom doen ze zo?
Maar ik merkte toen al dat mensen zichzelf voor de gek hielden, dat ze bang waren voor kritiek en ik met enige regelmaat meemaakte dat mensen elkaar aan de lopende band bleven bekritiseren (dat het voor sommigen zo normaal is geworden, dat ze vinden dat er niks mis met ze zou zijn), dat dit normaal is. Maar ik vond 't toen al niet normaal en voor mij was dit heel duidelijk. Want zo lossen ze nooit de problemen op waartegen ze zichzelf willen beschermen. De pijn van het ontvangen van kritiek. Maar ik ben toen al die kritiek gaan gebruiken om mezelf te sterken. Ik heb uiteindelijk ook een carriëre (weet niet hoe dat andere streepje moet) als geduchte gamer, altijd als bovengemiddelde, omdat ik heel kritisch was naar mezelf en het steeds beter wilde doen.
Ik dwaal af.
Het ding is dat wanneer je geest rein is van schuldgevoelens en van leugens, je letterlijk en figuurlijk een helderheid in je hoofd/geest krijgt, er geen semi-automatische 'white lies' en andere leugentjes meer zijn, zorgen verdwijnen.
Ik was toen al zo obsessief bezig met niet liegen dat ik zelf mijn gedrag kan beredeneren en zo kan "uitrekenen" wat ik ooit gedaan heb, omdat ik weet dat ik altijd vanuit mezelf beslis en bepaalde gedragingen (zelfs als iemand beweert dat ik dit of dat gedaan zou hebben) kan uitsluiten of juist bevestigen.
Als ik twijfel aan iets van mezelf van vroeger, ik kan het altijd wel terugberedeneren (zeker als het relatief recent was, want ik verander als persoon natuurlijk ook steeds verder (groeien)) want in principe behandel ik iedereen hetzelfde en ben ik wat bepaalde dingen betreft juist heel betrouwbaar. Het is heel lastig mij te laten denken dat ik ooit A of Z gezegd zou hebben terwijl ik weet dat ik dat normaalgesproken niet zou doen en soms vinden mensen dit heel lastig, omdat ik zo onwrikbaar ben ik hoe goed ik mezelf ken in dit opzicht.
En dit was ook een zelfbeschermingsmechanisme, het geeft een absolute zekerheid, een rust.
Ik ben dan ook niet van plan om voor wie dan ook zomaar te gaan liegen (en al helemaal niet als ik persoonlijk ermee weg zou kunnen komen, het gaat om 't principe en om je eigen reinheid).
Met reinheid bedoel ik verder ook niet iets spiritueels of zo, meer als definitie van het ontbreken van vertroebelingen.
Sommige mensen zullen nooitnever bepaalde leugenmechanismen loslaten, maar voor de rest kunnen ze normaal zijn.quote:Ook dat is er vroeger ingehamerd, dus ik ben altijd bang dat ik het verkeerd zie en een foute interpretatie heb. De bevestiging van iemand die erbij was zoals mijn zus, is vooe mij waardevol want daarmee heb ik meer zekerheid in dat het daadwerkelijk is gebeurd.
Maar het ding is dat zodra ik van iemand weet dat deze bepaalde dingen structureel wil manipuleren (wat bij jou dus ook gebeurd is, o.a. door je vader), dat dit nooit zal werken omdat zelfs hun meest emotioneel-overtuigend klinkende argumenten letterlijk geen waarde hebben...net zoals ik van een mens weet dat ie een mens is, ongeacht hoevaak die ook zou beweren dat ie een boom is of god of Napoleon. Hun bullshit verdwijnt in het niets en dit kost me nauwelijks moeite.
In geval van mijn ouders en familie vind ik dit lastiger, maar ik kan gewoon niet (langer) ontkennen dat ze op bepaalde vlakken gewoon dwars door me heen zullen ploegen, als dit ze even beter uitkomt.
Als ze mijn vertrouwen willen winnen, dan zullen ze dit moeten bewijzen. Met daadkracht en niet met de zoveelste toezeggingen of beloftes die ze naar eigen goeddunken toch weer zullen gaan breken (of dit keer niet).
Na tientallen jaren is wat mij betreft de koek wel op en om herhaling in het heden te voorkomen, geef ik mensen veel minder de gelegenheid mij structureel uit te kunnen buiten.
Ik ga natuurlijk geen leugens geloven, ook al komen ze er een miljoen keer mee. Ik kan wel 100 keer uitleggen waarom bepaalde dingen egoïstisch van deze mensen is of manipulatief of zeg maar emotionele chantage, vooral door dit bij mezelf ook aan te voelen. De logica kan relatief makkelijk gereconstrueerd worden (beetje zoals in die oude detective series
).Die gevoelens, bevroor je ook? Dat je zeg maar meer een automatische piloot werd?quote:Het lastige is dat op dit vlak mijn herinneringen soms rare dingen doen. Ik herinner me heel weinig gevoelens bij de situatie en waarschijnlijk was het uitschakelen daarvan een overlevingsmechanisme. Maar het maakt wel dat ik twijfel over of het wel echt was, want ik heb vaak geen gevoel bij de situatie, alleen indringende beelden. En van sommige herinneringen zijn er alleen flarden en kan ik het niet meer plaatsen in een situatie. Ook deels zelfbescherming denk ik. Juist daarom is het heel fijn dat er nog iemand is die weet wat er gebeurd is en die het al wel grotendeels een plek heeft gegeven, die het plaatje al wat verder af heeft. In dat opzicht is de erkenning door mijn zus waardevol.
Oftewel hier heb je geen reet aan.quote:Mijn vader heeft wel eens toegegeven dat hij fouten heeft gemaakt. Maar dat is het ook wel.
Ik zal even uitleggen: Mijn moeder heeft ook wel vaker haar excuses aangeboden, amar daadwerkelijk haar schadelijke gedrag stoppen dat doet ze dan weer niet (of alleen maar mondjesmaat) want dan zou ze ineens wel echt moeite moeten doen en daar heeft ze geen zin in en dat ben ik voor haar toch niet waard.
Maar meer ga ik er niet van verwachten. Wel staat dit gedrag van haar een goede band tussen ons in de weg, maar zij zal uiteindelijk mij meer nodig gaan hebben dan ik haar.
Heeft hij niet op z'n minst zelfreflectie toegepast en jou verteld waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan? Is hij daadwerkelijk anders? Of is dit alleen maar een excuus van hem zodat hij de aan jou veroorzaakte schade niet hoeft te verantwoorden? Want stel je voor dat hij dat zou moeten doen, dan is de wereld natuurlijk te klein. Of hij doet alsof jij je aanstelt, dat je je dingen niet goed herinnert, dat je "wel vaker" hebt gelogen of op een andere manier onbetrouwbaar bent, of "Ach, het is al zooo lang geledenquote:Een beetje cru wellicht, maar als hij in staat was om kritisch naar zijn aandeel te kijken dan had hij wellicht destijds andere keuzes gemaakt. En ik denk dat hij nu dat behoorlijk wat met zichzelf op te lossen zou hebben. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan en moeten verteren dat je het leven van je kinderen behoorlijk verziekt hebt terwijl jij verantwoordelijk voor hen was. In de schoenen van mijn moeder zou ik nog minder graag willen staan aangezien die behoorlijke psychische problemen heeft en ook als ouder er een puinzooi van heeft gemaakt.
Laat het toch eindelijk eens een keertje rusten! (oftewel een cop-out)"Mijn moeder is nu wel een goede oma, maar -ik- heb daar nu natuurlijk niks aan. verder heb ik na haar stunt van midden 2015 (iets met huissleutel misbruiken om m'n woning te agan verbouwen) niet meer de huissleutel teruggegeven, want ze heeft nog steeds niet laten zien dat dit gedrag permanent voorbij is (oftewel, als ze de kans zou krijgen, zou ze dit nog een keer doen en haar beloftes zijn ook gebakken lucht gebleken).quote:Ik denk werkelijk dat beiden met mijn nichtje proberen het nu wel goed te doen, dat zie ik in veel aspecten wel terug. Dat is pijnlijk aan de ene kant, aan de andere kant toont het wel aan dat ze beiden weten dat ze t goed verkloot hebben bij mij, mijn zus en in mindere mate mijn broertje.
vergeet niet dat JIJ er bent VOOR JOU, je hebt je eigen leven nu. Fuck ze als ze moeilijk blijven doen. Houd ze op armslengte afstand als ze niet bereid zijn te zelfreflecteren en te veranderen. En al helemaal als het ze toch geen cent zal kosten om de aan jou veroorzaakte psychische schade te (helpen) repareren.
Jij wilt jouw leven en je wilt denk ik niet met hun shitzooi opgescheept blijven zitten, alleen maar zodat zij daar dan van af zijn. Je bent niet hun schoothondje en je bent niet hun psycho-kliko.
Heel slim. Ik had dit zelf geschreven kunnen hebben (al zit ik nu even in een andere levensfase denk ik).quote:Er lopen hier zoveel dingen door elkaar heen dat ik eerlijk gezegd nu ook weinig probeer over hun beleving na te denken. De focus ligt voor mij nu op mezelf en het verleden een plaats geven, de puinzooi tot een enigzins coherent verhaal krijgen en ervoor zoegen dat wat me nu steeds dwarsligt en problemen veroorzaakt aanpakken.
ik kan maar 1 ding tegelijk. Wellicht dat ik ze er ooit mee ga confronteren, maar voor nu is de relatie tussen mij en mijn ouders en het gezin even niet zo van belang. Het gaat nu even helemaal om mezelf.
Pfoe wat een uitgebreid antwoord. Ik ben bang dat t mijn wat korter gaat zijn.quote:
[..]
Dit is een hele goede vraag en is iets waar ik als kind al obsessief mee bezig was.
Hoe weet je of je herinneringen wel kloppend zijn? Hoe weet je wat echt is en wat niet? Is alles maar een droom? Wat is het doel van dit? En waarom doen ze zo?
Maar ik merkte toen al dat mensen zichzelf voor de gek hielden, dat ze bang waren voor kritiek en ik met enige regelmaat meemaakte dat mensen elkaar aan de lopende band bleven bekritiseren (dat het voor sommigen zo normaal is geworden, dat ze vinden dat er niks mis met ze zou zijn), dat dit normaal is. Maar ik vond 't toen al niet normaal en voor mij was dit heel duidelijk. Want zo lossen ze nooit de problemen op waartegen ze zichzelf willen beschermen. De pijn van het ontvangen van kritiek. Maar ik ben toen al die kritiek gaan gebruiken om mezelf te sterken. Ik heb uiteindelijk ook een carriëre (weet niet hoe dat andere streepje moet) als geduchte gamer, altijd als bovengemiddelde, omdat ik heel kritisch was naar mezelf en het steeds beter wilde doen.
Ik dwaal af.
Het ding is dat wanneer je geest rein is van schuldgevoelens en van leugens, je letterlijk en figuurlijk een helderheid in je hoofd/geest krijgt, er geen semi-automatische 'white lies' en andere leugentjes meer zijn, zorgen verdwijnen.
Ik was toen al zo obsessief bezig met niet liegen dat ik zelf mijn gedrag kan beredeneren en zo kan "uitrekenen" wat ik ooit gedaan heb, omdat ik weet dat ik altijd vanuit mezelf beslis en bepaalde gedragingen (zelfs als iemand beweert dat ik dit of dat gedaan zou hebben) kan uitsluiten of juist bevestigen.
Als ik twijfel aan iets van mezelf van vroeger, ik kan het altijd wel terugberedeneren (zeker als het relatief recent was, want ik verander als persoon natuurlijk ook steeds verder (groeien)) want in principe behandel ik iedereen hetzelfde en ben ik wat bepaalde dingen betreft juist heel betrouwbaar. Het is heel lastig mij te laten denken dat ik ooit A of Z gezegd zou hebben terwijl ik weet dat ik dat normaalgesproken niet zou doen en soms vinden mensen dit heel lastig, omdat ik zo onwrikbaar ben ik hoe goed ik mezelf ken in dit opzicht.
En dit was ook een zelfbeschermingsmechanisme, het geeft een absolute zekerheid, een rust.
Ik ben dan ook niet van plan om voor wie dan ook zomaar te gaan liegen (en al helemaal niet als ik persoonlijk ermee weg zou kunnen komen, het gaat om 't principe en om je eigen reinheid).
Met reinheid bedoel ik verder ook niet iets spiritueels of zo, meer als definitie van het ontbreken van vertroebelingen.
[..]
Sommige mensen zullen nooitnever bepaalde leugenmechanismen loslaten, maar voor de rest kunnen ze normaal zijn.
Maar het ding is dat zodra ik van iemand weet dat deze bepaalde dingen structureel wil manipuleren (wat bij jou dus ook gebeurd is, o.a. door je vader), dat dit nooit zal werken omdat zelfs hun meest emotioneel-overtuigend klinkende argumenten letterlijk geen waarde hebben...net zoals ik van een mens weet dat ie een mens is, ongeacht hoevaak die ook zou beweren dat ie een boom is of god of Napoleon. Hun bullshit verdwijnt in het niets en dit kost me nauwelijks moeite.
In geval van mijn ouders en familie vind ik dit lastiger, maar ik kan gewoon niet (langer) ontkennen dat ze op bepaalde vlakken gewoon dwars door me heen zullen ploegen, als dit ze even beter uitkomt.
Als ze mijn vertrouwen willen winnen, dan zullen ze dit moeten bewijzen. Met daadkracht en niet met de zoveelste toezeggingen of beloftes die ze naar eigen goeddunken toch weer zullen gaan breken (of dit keer niet).
Na tientallen jaren is wat mij betreft de koek wel op en om herhaling in het heden te voorkomen, geef ik mensen veel minder de gelegenheid mij structureel uit te kunnen buiten.
Ik ga natuurlijk geen leugens geloven, ook al komen ze er een miljoen keer mee. Ik kan wel 100 keer uitleggen waarom bepaalde dingen egoïstisch van deze mensen is of manipulatief of zeg maar emotionele chantage, vooral door dit bij mezelf ook aan te voelen. De logica kan relatief makkelijk gereconstrueerd worden (beetje zoals in die oude detective series
[..]
Die gevoelens, bevroor je ook? Dat je zeg maar meer een automatische piloot werd?
[..]
Oftewel hier heb je geen reet aan.
Ik zal even uitleggen: Mijn moeder heeft ook wel vaker haar excuses aangeboden, amar daadwerkelijk haar schadelijke gedrag stoppen dat doet ze dan weer niet (of alleen maar mondjesmaat) want dan zou ze ineens wel echt moeite moeten doen en daar heeft ze geen zin in en dat ben ik voor haar toch niet waard.
Maar meer ga ik er niet van verwachten. Wel staat dit gedrag van haar een goede band tussen ons in de weg, maar zij zal uiteindelijk mij meer nodig gaan hebben dan ik haar.
[..]
Heeft hij niet op z'n minst zelfreflectie toegepast en jou verteld waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan? Is hij daadwerkelijk anders? Of is dit alleen maar een excuus van hem zodat hij de aan jou veroorzaakte schade niet hoeft te verantwoorden? Want stel je voor dat hij dat zou moeten doen, dan is de wereld natuurlijk te klein. Of hij doet alsof jij je aanstelt, dat je je dingen niet goed herinnert, dat je "wel vaker" hebt gelogen of op een andere manier onbetrouwbaar bent, of "Ach, het is al zooo lang geleden
[..]
Mijn moeder is nu wel een goede oma, maar -ik- heb daar nu natuurlijk niks aan. verder heb ik na haar stunt van midden 2015 (iets met huissleutel misbruiken om m'n woning te agan verbouwen) niet meer de huissleutel teruggegeven, want ze heeft nog steeds niet laten zien dat dit gedrag permanent voorbij is (oftewel, als ze de kans zou krijgen, zou ze dit nog een keer doen en haar beloftes zijn ook gebakken lucht gebleken).
vergeet niet dat JIJ er bent VOOR JOU, je hebt je eigen leven nu. Fuck ze als ze moeilijk blijven doen. Houd ze op armslengte afstand als ze niet bereid zijn te zelfreflecteren en te veranderen. En al helemaal als het ze toch geen cent zal kosten om de aan jou veroorzaakte psychische schade te (helpen) repareren.
Jij wilt jouw leven en je wilt denk ik niet met hun shitzooi opgescheept blijven zitten, alleen maar zodat zij daar dan van af zijn. Je bent niet hun schoothondje en je bent niet hun psycho-kliko.
[..]
Heel slim. Ik had dit zelf geschreven kunnen hebben (al zit ik nu even in een andere levensfase denk ik).
Ik probeer zelf met de herinneringen die ik heb het verleden tot rust te brengen, heb nu niet echt behoefte om ze naar het nu te brengen zogezegd. Dus ik heb ook niet de neiging anderen ermee te confronteren. Het is mijn herinnering die mij nu nog lastig valt, energie kost en mijn leven overhoop haalt. En ik probeer simpelweg te verwerken wat er is gebeurd voor mezelf. Ik ga me er niet meer voor verantwoorden of de discussie en strijd aan met de 'daders', ik verwacht niet dat ik daar iets uithaal.
Voorkomen dat ik dingen verkeerd doe en daarin mezelf trainen zodat ik geen fouten maak is niet iets waar ik voor wil kiezen. Ik wil fouten kunnen maken, en mezelf dat kunnen vergeven, en als anderen daar klote over doen dat kunnen erkennen en verdergaan. Net zoals zoveel mensen dat doen. Ik ga toch niet mezelf volledig op eieren laten lopen om maar altijd zeker te zijn van mn zaak. Dat ik nu vage en onvolledige herinneringen heb te verwerken dat is zoals t is. Of ze nu waar zijn of niet, ze zitten me dwars dus ik moet er wat mee.
Naast dat ik niet verwacht dat mijn ouders hun aandeel zullen erkennen denk ik dat het me weinig oplevert.
Stel dat mijn vader zich wel realiseert wat hij allemaal verkloot heeft, op zijn knietjes zijn excuses komt aanbieden en er de rest van zijn leven alles aan doet om het nu wel goed te doen en dingen goed te maken. Dat verandert de impact van destijds niet. Ik zit nog steeds met een heleboel manieren van omgaan met het leven die ik toen heb aangeleerd die nu niet bepaald werken. Ik zit nog steeds met spokende herinneringen. Daar kunnen zij nu niks meer in betekenen en dit moet ik met mezelf oplossen.
Ik weet dat je er van walgt. Goed dat er iemand voet bij stuk heeft gehouden die dag.quote:
[..]
Je zou zulke hulpverleners (of in dit geval letterlijk hulponthouders) toch echt wakker willen schudden. Eerlijk gezegd vind ik het schofterig dat ze bijvoorbeeld tijd of werkdruk als excuus gebruiken om zo nalatig te zijn, want mensen hebben hier gewoon echt last van.
Ik was met mijn PB naar het gemeentehuis (iets met formulieren) maar ze waren dicht die dag of zo, die balie die ik moest hebben, was gesloten. De baliemedewerker hield voet bij stuk, we mosten de week daarop maar terugkomen en schluss!
Ik wilde al vertrekken maar mijn PB hield voet bij stuk en wilde dit opgelost hebben. En uiteindelijk...kwamen er meerdere mensen van de gemeente toegeschoten en we kregen net niet een soort VIP-behandeling
En waarom? Omdat mijn PB voet bij stuk hield terwijl de gemeente eigenlijk ons gewoon had kunnen weigeren.
Ik was er wel heel blij mee, want het zetten me wel flink onder druk en toen was het ineens geregeld. Maar als de gemeente niet om allerlei kopietjes had gevraagd die ze zelf allang al hebben, had die shit van die middag sowieso nooit ontstaan geweest.
Bij hulpverleners moet je de wat luiere gevallen wat meer achter de vodden zitten, want anders doen ze niks voor je en zullen ze noodsignalen dat 't slecht met je gaat, gewoon negeren (alsof ze je een zielig stuk stront vinden of zo, als een kind die z'n lolly dan maar niet uit z'n mondje had moeten halen. Ik walg van zulke 'hulpverleners', excuustruusen pur sang. En liegen/loze-beloftes doen ze ook vaker, zijn hypocrieter. En had ik al gezegd dat ik van zulke mensen walg?).
Dit is dan wel een arts maar het is een onafhankelijk bureau. Dus ik zag hem al niet echt als hulpverlener. Ik ben Vóóral boos op mezelf omdat ik afhankelijk ben van mensen.
Ik wil hier niet meer zijn omdat hier wonen mij geen goed doet maar zo weet ik niet welke stappen ik moet zetten.
Ik heb dagelijks te maken met zulk gedoe en laat me er niet vaak over uit of over in discussie gaan.
Maar ik voel me zo bang in dit verhuusgebeuren dat ik helemaal niet weet wat ik moet dus dit gedoe is niet handig. Het is nu niet goed voor me om zo veel onduidelijkheid te houden. Dat is het nooit maar ik kan mezelf net staande en buiten al te grote/ opvallende problemen houden. Dat moet zo blijven.
Maakt niet uit, het gaat om de inhoud en niet om de tellerquote:
[..]
Pfoe wat een uitgebreid antwoord. Ik ben bang dat t mijn wat korter gaat zijn.
Ik verwacht ook niet dat je er iets uit zult halen, maar het zou wel een enorme last kunnen schelen als ze dat wel zouden doen (dit weet ik ook uit ervaring, het maakt het ineens zeer veel lichter maar dan moet die ander wel volledige medewerking willen geven en dat doen ze meestal niet, vanuit egoïsme o.a.).quote:Ik probeer zelf met de herinneringen die ik heb het verleden tot rust te brengen, heb nu niet echt behoefte om ze naar het nu te brengen zogezegd. Dus ik heb ook niet de neiging anderen ermee te confronteren. Het is mijn herinnering die mij nu nog lastig valt, energie kost en mijn leven overhoop haalt. En ik probeer simpelweg te verwerken wat er is gebeurd voor mezelf. Ik ga me er niet meer voor verantwoorden of de discussie en strijd aan met de 'daders', ik verwacht niet dat ik daar iets uithaal.
Maar het is denk ik niet realistisch dit van ze te verwachten, zelfde ook met een aantal mensen die ik ken waar ik dergelijk gedoe mee heb. Maar het zou het alles wel een stuk lichter voor me kunnen maken, zelfs nu nog.
Dit is exact wat ik ook doe (krijg een beetje de indruk alsof je zegt dat ik geen fouten wil maken, maar op mijn manier kan ik juist beter leren van mijn fouten. Ik gebruik ze in mijn voordeel en dat is 1 van de belangrijkere redenen waarom ik toch relatief veel weet (en al helemaal voor iemand van mijn nogal minimalistische opleidingsniveau)). Ik mag ook fouten maken, maar voor mij is liegen ook niet echt een fout. Ten slotte doe je het ook onbewust. Je neemt een beslissing. Naja, liegen is in zoverre een fout dat dit relatief makkelijk te voorkomen is.quote:Voorkomen dat ik dingen verkeerd doe en daarin mezelf trainen zodat ik geen fouten maak is niet iets waar ik voor wil kiezen. Ik wil fouten kunnen maken, en mezelf dat kunnen vergeven, en als anderen daar klote over doen dat kunnen erkennen en verdergaan.
Ik wil ook gewoon realistisch zijn en niet jaren later spijt krijgen van beslissingen die ik heb genomen op basis van mezelf voorliegen, snap je? Ik zou me later (soms enorm) schuldig kunnen gaan voelen als ik niet de harde waarheid of de pijnlijke awkwarde dingen wel had uitgesproken.
Het doet alleen maar op dat moment wat pijn, maar die pijn op zich is ALTIJD minder dan de pijn die je jezelf uiteindelijk zal besparen (ik reken hier ook indirecte gevolgen mee, zoals de last van schuldgevoelens en spijtgevoelens en schaamte).
Je fouten kunnen vergeven kan ik als ik weet dat ik achteraf gezien op basis van alle informatie die ik toen had, de max eruit heb gehaald. Dat ik weet dat ik alles heb gegeven wat ik had en alles eruit heb gehaald wat erin zat. Wat kan ik mezelf dan nog kwalijk nemen?
Het voelt heel goed, zo zonder schuldgevoelens. Ik moet wel zeggen dat schuldgevoelens voor mij wel best erg zijn. Voor mij is dit op zichzelf al een goede reden (maar lang niet de enige reden) om gewoon eerlijk te zijn.
Vetgedrukte is heel verstandig. Tis ook realistisch en praktisch.quote:Net zoals zoveel mensen dat doen. Ik ga toch niet mezelf volledig op eieren laten lopen om maar altijd zeker te zijn van mn zaak. Dat ik nu vage en onvolledige herinneringen heb te verwerken dat is zoals t is. Of ze nu waar zijn of niet, ze zitten me dwars dus ik moet er wat mee.
Het is een probleem en een probleem kan het beste opgelost worden.
Verder is 't natuurlijk wel handig dat dit probleem daarna niet net zo makkelijk weer terug kan komen, dus timmer ik dit soort dingen graag dicht.
Het -kan- en zal veel kunnen schelen, maar de kans dat je dit zal gaan ervaren is gewoon heel erg klein. Bepaalde negatieve gevoelens van toen zouden zelf "spontaan" op kunnen lossen (natuurlijk niet spontaan maar zo voelt 't wel als 't een meer anonieme brei aan negatieve gevoelens is).quote:Naast dat ik niet verwacht dat mijn ouders hun aandeel zullen erkennen denk ik dat het me weinig oplevert.
Onderstreepte is niet (helemaal) waar.quote:Stel dat mijn vader zich wel realiseert wat hij allemaal verkloot heeft, op zijn knietjes zijn excuses komt aanbieden en er de rest van zijn leven alles aan doet om het nu wel goed te doen en dingen goed te maken. Dat verandert de impact van destijds niet. Ik zit nog steeds met een heleboel manieren van omgaan met het leven die ik toen heb aangeleerd die nu niet bepaald werken. Ik zit nog steeds met spokende herinneringen. Daar kunnen zij nu niks meer in betekenen en dit moet ik met mezelf oplossen.
Het verandert wel hoe je NU de band met je vader hebt. En het zou ook kunnen schelen dat je zekerheid hebt dat dit niet jou of een ander zal kunnen gaan overkomen. Als je vader ook bereid is volledig open kaart te spelen, kan hij jou wapenen tegen het gedrag wat hij vertegenwoordigde. Het is ook (in mijn ogen) de ultieme manier om te -bewijzen- dat je afstand van dat gedrag hebt genomen. Maar ik snap je wel. Je hebt al zoveel tijd kwijtgeraakt en je hebt geen garantie dat je dat doel bij je familie zal bereiken. Het is ook wel een beetje een gok waar je je kostbare energie in gaat investeren, je wilt toch verder met je leven. Met JOUW leven.
Ja. Het was heel raar voor mij om mee te maken dat iemand het eens voor mij opnam i.p.v. andersom. Dat doen maar weinig mensen voor mij maar die mensen zijn voor mij wel heel belangrijk.quote:
[..]
Ik weet dat je er van walgt. Goed dat er iemand voet bij stuk heeft gehouden die dag.
Ik vind niet dat je het jezelf kwalijk zou moeten nemen dat je afhankelijk bent van mensen (ook al weet ik wel hoe KUT dat is). Sowieso zijn mensen altijd wel van anderen afhankelijk (helaas).quote:Dit is dan wel een arts maar het is een onafhankelijk bureau. Dus ik zag hem al niet echt als hulpverlener. Ik ben Vóóral boos op mezelf omdat ik afhankelijk ben van mensen.
Ik wil hier niet meer zijn omdat hier wonen mij geen goed doet maar zo weet ik niet welke stappen ik moet zetten.
Ik heb dagelijks te maken met zulk gedoe en laat me er niet vaak over uit of over in discussie gaan.
Het liefst zou ik in een klein groen met natuur omringt dorpje willen wonen met veel ruimte tussen de huizen en geen criminaliteit en gewoon normale mensen, met wel verbinding met een geavanceerde stad waar ik alles zou kunnen halen wat ik nodig heb, als ik 't nodig heb (ik houd wel van goede verbindingen, o.a. met 't OV). Misschien met een moestuintje zodat ik zelf rode wortels kan planten.
En een appelboom.
Ik vind verhuizen hel. Zeker nu zal elke extra zekerheid die anderen jou bieden, veel uitmaken. Juist nu heb je mensen nodig waarop je kunt bouwen, juist in dit soort situaties. Zodra je verhuizing en alles daaromheen weer tot rust gekomen is, kan je altijd weer met je eigen leven verder gaan (of anderen weer gaan helpen, als dat een beetje je ding is).quote:Maar ik voel me zo bang in dit verhuusgebeuren dat ik helemaal niet weet wat ik moet dus dit gedoe is niet handig. Het is nu niet goed voor me om zo veel onduidelijkheid te houden. Dat is het nooit maar ik kan mezelf net staande en buiten al te grote/ opvallende problemen houden. Dat moet zo blijven.
Dat klinkt als een fijne plek voor jou ja. Misschien kun je daar je huisdier/ kat ook nog toevoegenquote:
[..]
Ja. Het was heel raar voor mij om mee te maken dat iemand het eens voor mij opnam i.p.v. andersom. Dat doen maar weinig mensen voor mij maar die mensen zijn voor mij wel heel belangrijk.
[..]
Ik vind niet dat je het jezelf kwalijk zou moeten nemen dat je afhankelijk bent van mensen (ook al weet ik wel hoe KUT dat is). Sowieso zijn mensen altijd wel van anderen afhankelijk (helaas).
Het liefst zou ik in een klein groen met natuur omringt dorpje willen wonen met veel ruimte tussen de huizen en geen criminaliteit en gewoon normale mensen, met wel verbinding met een geavanceerde stad waar ik alles zou kunnen halen wat ik nodig heb, als ik 't nodig heb (ik houd wel van goede verbindingen, o.a. met 't OV). Misschien met een moestuintje zodat ik zelf rode wortels kan planten.
En een appelboom.
[..]
Ik vind verhuizen hel. Zeker nu zal elke extra zekerheid die anderen jou bieden, veel uitmaken. Juist nu heb je mensen nodig waarop je kunt bouwen, juist in dit soort situaties. Zodra je verhuizing en alles daaromheen weer tot rust gekomen is, kan je altijd weer met je eigen leven verder gaan (of anderen weer gaan helpen, als dat een beetje je ding is).
Wat verdergaan met mijn eigen leven is weet ik eigenlijk niet en of zoiets aan de orde is ook niet. Ik ben sowieso niet iemand die geschikt is om anderen te helpen.
Daarnaast laten we wel wezen, ik heb bijna acht jaar in een opname situaties gezeten nu. Ik ga hier weg omdat ik hier voor mijn gevoel tegengehouden word in mijn behandeling die ik elders volg. Ik moet nog veel aan gaan op het gebied van trauma en mijn dissociatieve stoornis. Dus ik weet het allemaal niet goed.
Ik denk er zeker van te zijn dat de arts een negatief advies uitbrengt maar moet er toch zeker van zijn voor ik andere hulpmiddelen inschakelen.
Absoluut jaquote:
[..]
Dat klinkt als een fijne plek voor jou ja. Misschien kun je daar je huisdier/ kat ook nog toevoegen
Vetgedrukte....dit kan zijn omdat je al zo lang in de hulpverlening hebt gezeten, dat je zeg maar niet meer weet hoe het is om buiten de hulpverlening te leven. Dit is heel normaal, alle oude routine is zeg maar weg (deels ook maar goed ook).quote:Wat verdergaan met mijn eigen leven is weet ik eigenlijk niet en of zoiets aan de orde is ook niet. Ik ben sowieso niet iemand die geschikt is om anderen te helpen.
Daarnaast laten we wel wezen, ik heb bijna acht jaar in een opname situaties gezeten nu. Ik ga hier weg omdat ik hier voor mijn gevoel tegengehouden word in mijn behandeling die ik elders volg. Ik moet nog veel aan gaan op het gebied van trauma en mijn dissociatieve stoornis. Dus ik weet het allemaal niet goed.
Ik denk er zeker van te zijn dat de arts een negatief advies uitbrengt maar moet er toch zeker van zijn voor ik andere hulpmiddelen inschakelen.
Je moet eigenlijk min of meer dan overnieuw beginnen en ik zie het zelf als een frisse start.
Ik vind het alleen wel jammer dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt.
Wat je verder wilt met je leven...kijk wat je belangrijk vindt, maar in principe kun je kiezen.
Het is een lastige keuze, een beetje en wrange ook. Ik merk ook dat er eigenlijk niemand is die dit begrijpt. Misschien hooguit iemand die heel lang in een gevangenis of zo heeft gezeten? Maar dat is toch wel hele andere achtergrond.
Beste Magnetronkoffie, ik denk dat je me niet goed begrijpt en dat komt waarschijnlijk doordat ik het niet goed uitleg. Ik snap wel wat je schrijft over routine enzo hoor.quote:
[..]
Absoluut ja
[..]
Vetgedrukte....dit kan zijn omdat je al zo lang in de hulpverlening hebt gezeten, dat je zeg maar niet meer weet hoe het is om buiten de hulpverlening te leven. Dit is heel normaal, alle oude routine is zeg maar weg (deels ook maar goed ook).
Je moet eigenlijk min of meer dan overnieuw beginnen en ik zie het zelf als een frisse start.
Ik vind het alleen wel jammer dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt.
Wat je verder wilt met je leven...kijk wat je belangrijk vindt, maar in principe kun je kiezen.
Het is een lastige keuze, een beetje en wrange ook. Ik merk ook dat er eigenlijk niemand is die dit begrijpt. Misschien hooguit iemand die heel lang in een gevangenis of zo heeft gezeten? Maar dat is toch wel hele andere achtergrond.
Maar voor mij is dat nu allemaal helemaal niet zo belangrijk, ik moet eigenlijk de belangrijkste dingen van mijn behandeling nog aangaan en daar ben ik ook ontzettend bang voor. Daarnaast ben ik voor de "buitenwereld" door mijn dissociatieve stoornis over het algemeen een complete chaos of iemand waar niemand hoogte van krijgt. Ik hoop dat ik me staande kan houden. Want ik heb er zelf zo ook zo'n last van. Understatement.
Ik hoop met je mee, dit punt is duidelijk nuquote:
[..]
Beste Magnetronkoffie, ik denk dat je me niet goed begrijpt en dat komt waarschijnlijk doordat ik het niet goed uitleg. Ik snap wel wat je schrijft over routine enzo hoor.
Maar voor mij is dat nu allemaal helemaal niet zo belangrijk, ik moet eigenlijk de belangrijkste dingen van mijn behandeling nog aangaan en daar ben ik ook ontzettend bang voor. Daarnaast ben ik voor de "buitenwereld" door mijn dissociatieve stoornis over het algemeen een complete chaos of iemand waar niemand hoogte van krijgt. Ik hoop dat ik me staande kan houden. Want ik heb er zelf zo ook zo'n last van. Understatement.
Ik wens je in elk geval ook veel sterkte/succes en ik hoop dat je sociale steunsysteem wat voor je kan gaan betekenen.
Ik geloof meteen dat jouw issues een negatieve werking hebben op jouw vermogen een prettig leven te kunnen leiden, meer nog dan de meeste anderen hier en ik begrijp heel goed dat je er tegenop ziet.
Ik baal nog steeds dat er zoveel zeg maar matige hulpverleners rondlopen. Ik hoop dat (als het ervan komt) ik in elk geval een betere word.
SPOILERIk ben gister zo in paniek geraakt dat ik met mijn stomme kop een od heb genomen en naar de eerste hulp heb gemoeten.
Wordt je opgenomen nu?quote:SPOILERIk ben gister zo in paniek geraakt dat ik met mijn stomme kop een od heb genomen en naar de eerste hulp heb gemoeten.
Nee gelukkig niet.quote:
Is dat wel zo gelukkig?quote:
Je zit in een periode in je leven waar je EN weinig verplichtingen hebt EN "in het wild" de hulp die je nodig hebt niet krijgt op het moment waarop je die nodig hebt (nu). LIjkt mij een uitgelezen moment? Waarom vind jij van niet?
Let goed op jezelf
Omdat alle keren dat ik gewoon netjes de hulp heb gevraagd die ik wilde die niet kreeg. Dus ik heb niet zoveel vertrouwen dat ik dan van die gedwongen hulp wel beter word. Eerder slechter. Wat er gister door het ambulance personeel ook weer tegen me gezegd werd.quote:
[..]
Is dat wel zo gelukkig?
Je zit in een periode in je leven waar je EN weinig verplichtingen hebt EN "in het wild" de hulp die je nodig hebt niet krijgt op het moment waarop je die nodig hebt (nu). LIjkt mij een uitgelezen moment? Waarom vind jij van niet?
Let goed op jezelf
“Je hebt het aan jezelf te danken meisje” ja thnx for judging. Rijd dan door naar de volgende met een hartaanval. Het was een domme paniekaanval, en ik heb zelf om hulp gevraagd. Zoals ik dat telkens doe.
Ik heb mijn les wel geleerd. Als iemand twijfelachtig voelt in mijn leven, komt hij er niet meer in.
Mja, het gaat alleen met slechter met je heb ik het idee en nog steeds geen hulp whatsoever. Alleen je MW en die kun je lief en behulpzaak vinden, maar die is totaal niet gekwalificeerd om je te helpen met je inhoudelijke problematiek.quote:
[..]
Omdat alle keren dat ik gewoon netjes de hulp heb gevraagd die ik wilde die niet kreeg. Dus ik heb niet zoveel vertrouwen dat ik dan van die gedwongen hulp wel beter word. Eerder slechter. Wat er gister door het ambulance personeel ook weer tegen me gezegd werd.
“Je hebt het aan jezelf te danken meisje” ja thnx for judging. Rijd dan door naar de volgende met een hartaanval. Het was een domme paniekaanval, en ik heb zelf om hulp gevraagd. Zoals ik dat telkens doe.
Ik heb mijn les wel geleerd. Als iemand twijfelachtig voelt in mijn leven, komt hij er niet meer in.
Wat nou als je vanavond weer een paniekaanval krijgt? Kun je dan weer OD-en?
Heel bot gezegd: je lijkt de boel niet onder controle te hebben en dit kan je je leven kosten. Dat is het niet waard, ook jouw problemen en issues kunnen terug worden gebracht tot een handelbaar niveau en nog jaren en jaren een leven wat je overwegend als positief en fijn kunt ervaren. Maar ik denk niet dat je daar op zeer korte termijn nu de juiste stappen voor zet.
Een crisisopname is toch geen oneindige vortex? (Zelf niet super bekend met het systeem en de regels.) Maar het kan je misschien wel opvangen tot je van dit kookpunt af bent.
Ik heb vrienden die dit weekend bij me zijn.quote:
[..]
Mja, het gaat alleen met slechter met je heb ik het idee en nog steeds geen hulp whatsoever. Alleen je MW en die kun je lief en behulpzaak vinden, maar die is totaal niet gekwalificeerd om je te helpen met je inhoudelijke problematiek.
Wat nou als je vanavond weer een paniekaanval krijgt? Kun je dan weer OD-en?
Heel bot gezegd: je lijkt de boel niet onder controle te hebben en dit kan je je leven kosten. Dat is het niet waard, ook jouw problemen en issues kunnen terug worden gebracht tot een handelbaar niveau en nog jaren en jaren een leven wat je overwegend als positief en fijn kunt ervaren. Maar ik denk niet dat je daar op zeer korte termijn nu de juiste stappen voor zet.
Een crisisopname is toch geen oneindige vortex? (Zelf niet super bekend met het systeem en de regels.) Maar het kan je misschien wel opvangen tot je van dit kookpunt af bent.
En maandag ochtend is mijn maatschappelijk werkster er, die me juist meer handvaten heeft gegeven mbt mijn problematiek dan welke hulpverlener tot nu toe. Het is juist slechter met me gegaan telkens door het gedoe met de hulpverleners, maar dat willen weinig mensen horen en daarom wil ik die discussie ook liever niet meer aangaan. Ik heb ervaring gehad met de crisisdienst in Rotterdam. En dat is niet zo van, je gaat even naar een omgeving waar je je als PTSS’er echt veilig voelt. Zo raden ze je bijvoorbeeld aan om je portomonnee en dat soort dingen thuis te laten.
Nee mijn vrienden zijn op de hoogte van wat er gebeurd is en stonden gister ook meteen op scherp toen ze geen contact met me hadden. Ik ga me niet laten opnemen omdat ik al 2 jaar niet de juiste hulp krijg, en op dit punt mijn grootste steun en maatje besloten heeft me te laten vallen.
Dan ben ik maar stronteigenwijs.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 13-01-2018 16:02:42 ]
Je moet je ook niet laten opnemen om de dingen die je noemt, maar omdat je hulp nodig hebt. Acute hulp als ik je bericht lees.
Net als je MW hebben ook je vrienden (zeer waarschijnlijk en als wel, dan zitten ze in een andere rol) de tools niet om je echt te helpen. Ik denk dat je ook helemaal niet zo veel verantwoordelijkheid bij mensen waar je omgeeft moet willen leggen. Wat nou als het volgende keer lukt? Dan zitten ze de rest van hun leven met een trauma omdat ze een taak waar ze niet voor geschikt zijn, waar ze nooit voor hadden moeten worden ingezet niet konden volbrengen?
Opnieuw bot gezegd (sorry
) maar leg je daarmee geen ontzettend onredelijke druk op mensen op mensen om je heen?Weet jij zelf wat je doet als je weer een erge paniekaanval krijgt op dit moment? Als er geen mensen bij je zijn?quote:
Ik ben gecheckt voor ze me lieten gaan he, hoe groot ze de kans achtte dat ik het nog een keer zou doen.
Als je niet kunt garanderen dat er weer zoiets gebeurt dan lijkt opname me niet zo’n vreemde keuze. Maar dat voel je zelf hopelijk het beste aan.
Niet alle hulpverlening is bar en boos. Ik sluit me helemaal aan bij DancingPhoebe. Een (al dan niet bewuste) OD nemen is echt een gigantische red flag.
.Vetgedrukte heb ik ook ervaren. M'n huidige hulpverleners erkennen dit ook (ook al duurde het wel bijna een jaar voordat dat echt tot ze doordrong, ook al was ik het al die tijd blijven zeggen/aangeven. Ze horen niet graag kritiek op falende hulpverlening. Lekker als je toch al slecht in je vel zit). Ik bleek zelfs beter af te zijn zonder medicatie, zonder psychiater, zonder SPV en zonder die (nu niet meer) vertrouwde plek.quote:
[..]
Ik heb vrienden die dit weekend bij me zijn.
Het is juist slechter met me gegaan telkens door het gedoe met de hulpverleners, maar dat willen weinig mensen horen en daarom wil ik die discussie ook liever niet meer aangaan. Ik heb ervaring gehad met de crisisdienst in Rotterdam. En dat is niet zo van, je gaat even naar een omgeving waar je je als PTSS’er echt veilig voelt. Zo raden ze je bijvoorbeeld aan om je portomonnee en dat soort dingen thuis te laten.
Onderstreepte is mijn ervaring ook, maar dan vooral op fok. IRL maak ik dit minder mee (behalve dan door hulpverleners).
Ik heb geen zin om door bonus-verwijten te moeten ploegen alleen maar omdat die mensen blijven vasthouden aan het idee dat het dan altijd aan hulpzoeker moet liggen en ze daaraan blijven vasthouden. Heel vervelend, maar dan weet ik meteen wie te close-minded is om goed advies van te accepteren (m.u.v. de standaard cliché-adviezen/steundingesen etc).
Dit is echt zoooo superkut! Juist op 't moment dat je al op de grond ligt, krijg je nog een trap na ook. Voelt alsof het je wordt verweten dat je op dat moment een crisismoment had, terwijl je daarna bijna garantie hebt dat 't beter zal gaan.quote:Nee mijn vrienden zijn op de hoogte van wat er gebeurd is en stonden gister ook meteen op scherp toen ze geen contact met me hadden. Ik ga me niet laten opnemen omdat ik al 2 jaar niet de juiste hulp krijg, en op dit punt mijn grootste steun en maatje besloten heeft me te laten vallen.
Dan ben ik maar stronteigenwijs.
Ik hoop 't voor je. De indruk die ik had, je slechte momenten lijken gewoon onhandelbaar voor je te zijn terwijl je echt je best doet.quote:
Ik heb ondertussen al lang weer contact met de crisisdienst gehad en we hebben er alle vertrouwen in dat als we maandag weer contact hebben dat het goedkomt en dat ik nu eindelijk wel een goede ingang heb voor de juiste hulp.
Ik weet hoe moeilijk 't kan zijn als iemand een paniekaanval krijgt, ook als buitenstaander. Zeker als je ze geregeld hebt, tis gewoon niet te doen...het is letterlijk ontwrichtend voor je hele bestaan. Haalt alles overhoop.
Leuk, veroordelend zijn zonder dat je weet wat er gaande is. En al helemaal als het ambulancepersoneel isquote:
[..]
Omdat alle keren dat ik gewoon netjes de hulp heb gevraagd die ik wilde die niet kreeg. Dus ik heb niet zoveel vertrouwen dat ik dan van die gedwongen hulp wel beter word. Eerder slechter. Wat er gister door het ambulance personeel ook weer tegen me gezegd werd.
“Je hebt het aan jezelf te danken meisje” ja thnx for judging. Rijd dan door naar de volgende met een hartaanval. Het was een domme paniekaanval, en ik heb zelf om hulp gevraagd. Zoals ik dat telkens doe.
Ik heb mijn les wel geleerd. Als iemand twijfelachtig voelt in mijn leven, komt hij er niet meer in.
Ik heb al langer de indruk dat er niet echt goed wordt omgegaan met mensen die in een crisissituatie zitten...of een (gesloten) opname aan het ondergaan zijn.
Juist op die momenten kan je veel voor die mensen betekenen, maar ik heb de indruk dat er best veel hulpverleners zijn die niet echt empathisch met deze mensen om kunnen gaan. Wel zitten er ook die juist (zeer) goed daarmee om kunnen (en willen!) gaan en die hun uiterste best lijken te willen doen deze mensen daadwerkelijk te steunen.
Ik heb in Rotterdam ook echt hele vervelende ervaringen met de crisisdienst. Dat ik wel dacht, ik ga er voor een weekendje heen, maar dat je dan je spullen staat te pakken “ik zou je portomonnee thuis laten, want er is kans dat er dit gestolen word, of zus, of zo”. Ik ben er ook binnen geweest. Het maakte mijn paniek alleen maar erger.quote:
[..]
Leuk, veroordelend zijn zonder dat je weet wat er gaande is. En al helemaal als het ambulancepersoneel is [ afbeelding ]
Ik heb al langer de indruk dat er niet echt goed wordt omgegaan met mensen die in een crisissituatie zitten...of een (gesloten) opname aan het ondergaan zijn.
Juist op die momenten kan je veel voor die mensen betekenen, maar ik heb de indruk dat er best veel hulpverleners zijn die niet echt empathisch met deze mensen om kunnen gaan. Wel zitten er ook die juist (zeer) goed daarmee om kunnen (en willen!) gaan en die hun uiterste best lijken te willen doen deze mensen daadwerkelijk te steunen.
En als je dan een keer probeerde te bellen voor hulp in een paniekaanval dan was het “oh dan moet je de huisartsenpost bellen” en dan belde je de huisartsenpost “nee je moet bij de crisisdienst” zijn..
En wat er vorige week is gebeurd kan simpelweg niet nog een keer gebeuren, daar ben ik niet bang voor. En de lijntjes zijn nu heel kort. Ik word morgen weer gebeld, als mijn maatschappelijk werkster er ook is. En het enige voordeel is dat ik nu waarschijnlijk eindelijk een opening is voor een spoed doorverwijzing voor traumatherapie.
Te vaak meegemaakt dat m'n vertrouwen in iemand niet terecht bleek te zijn (en natuurlijk kwamen dan de kutsmoesjes).
Voor mezelf komt het Grote Zwarte Gat nu snel dichterbij. Therapie is afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar niemand die kan vertellen hoe lang daarvoor de wachttijd is. En dat is ehm niet zo leuk. Eigenlijk ontzettend klote.
Uiteindelijk heb ik toen me door een vriend laten 'opnemen' voor een lang weekend en ik kan dat weekend nog 't beste omschrijven als 'kreperen'.
Je kunt niet iemand op zo'n moment laten vallen om daar vervolgens -nooit- meer op terug te komen en te doen alsof het nooit gebeurd is, maar dat is wel hoe 't er op een gegeven moment bij ze aan toeging.
Wat komt er na therapie? Ik rond therapie volgende maand ook af maar het is gek om na 5 jaar ineens niks meer te hebben.quote:
Voor mezelf komt het Grote Zwarte Gat nu snel dichterbij. Therapie is afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar niemand die kan vertellen hoe lang daarvoor de wachttijd is. En dat is ehm niet zo leuk. Eigenlijk ontzettend klote.
Na therapie komt nu eerst nog meer therapie. Ik ga door naar schematherapie 3dgn per week 9mnd lang en daarnaast door met emdr. Werk zit er nog even niet in, heb totaal geen concentratie. Flink traject nog, toch denk ik dat het wel goed/nodig is.quote:
[..]
Wat komt er na therapie? Ik rond therapie volgende maand ook af maar het is gek om na 5 jaar ineens niks meer te hebben.
Merk nu alleen wel dat ik compleet leeg ben, extra prikkelbaar en me nergens op moet focussen.
Ga binnenkort ook maar eens bellen naar de psych, kijken of ze al weten wanneer het individuele traject start. Dat blijft echt ruk, iedereen vind dat er hulp nodig is, maar je mag er wel gerust een paar maanden op wachten en dan moet je je hoofd maar boven water houden.
Ik heb zelf 't idee dat ik nog niet genoeg schematherapie heb gehad. 't hielp wel, maar 't ging wat rommelig, mede omdat er ook andere dingen speelden en spelen.quote:
[..]
Na therapie komt nu eerst nog meer therapie. Ik ga door naar schematherapie 3dgn per week 9mnd lang en daarnaast door met emdr. Werk zit er nog even niet in, heb totaal geen concentratie. Flink traject nog, toch denk ik dat het wel goed/nodig is.
Hoeveel uur krijg je in totaal per week?
Ik heb een weekje uitstel van executie gekregen, daarna het Grote Enge Zwarte Gat in. Met alleen 1x per week bijpraten, daarnaast emdr en ondertussen voor onbepaalde tijd op een wachtlijst staan. Ik ga dat niet redden, heb ik vandaag ook aangegeven. Maar geen idee of er wat mee gedaan wordt, hoofdbehandelaar is (natuurlijk..) deze week op vakantie.
@MK: 3 volle dagen van 9 tot 1430 dacht ik. Daar zit ook bijvoorbeeld pmt en beeldend in, precieze programma weet ik niet.
Ik heb morgen wel een gesprek bij de GGZ Breburg en mijn maatschappelijk werkster vind me ook niet iemand om opgenomen te worden op dit moment en gaf ook aan dat wanneer ze dat wel vind dat ze dat meteen aangeeft want dat is geen verantwoordelijkheid waar ze mee rond wil lopen aangezien dat niet haar werk is.. Misschien dat sommige van jullie dat nog fijn vinden om te weten.
Dan werkt het voor jou niet goed, hoe lang slik je het al?quote:
Wie heeft ervaring met depressie en antipsychotica? Ik heb het idee dat mijn stemming nog slechter is geworden sinds ik risperidon slik.
Ik heb quetiapine voor de nacht en merk wel positief verschil. Helpt tegen piekeren, word er wat rustiger door.
Ik slik het sinds een paar weken. Niet vanwege depressie maar voor iets anders en daar lijkt het wel tegen te helpen.quote:
[..]
Dan werkt het voor jou niet goed, hoe lang slik je het al?
Ik heb quetiapine voor de nacht en merk wel positief verschil. Helpt tegen piekeren, word er wat rustiger door.
De mijne ook, daar kon ze haar rust vinden. Later stond nog altijd een bed voor haar klaar voor wanneer ze die nodig had.quote:
Mijn moeder heeft ook in de crisisopvang gezeten. Gedwongen. En daar is ze heel veel beter uit teruggekomen, juist omdat ze meteen die hulp kreeg die ze op dat moment nodig had.
Niet alle hulpverlening is bar en boos. Ik sluit me helemaal aan bij DancingPhoebe. Een (al dan niet bewuste) OD nemen is echt een gigantische red flag.
Zelf gelukkig nooit hoeven mee maken, maar ik zou die fase dan ook geheel overslaan.
De eerste weken kan het je stemming verergeren, dat is vrij normaal. Bij antidepressiva sowieso een maand of twee uittrekken om te kijken of het voldoende werkt.quote:
[..]
Ik slik het sinds een paar weken. Niet vanwege depressie maar voor iets anders en daar lijkt het wel tegen te helpen.
Ik slik sinds 2006 anti-psychotica (20mg Olanzapine, hoogste dosering die ze mogen voorschrijven) en sinds 2010 slik ik Sertraline erbij. Depressie is altijd wel aanwezig maar voor mij is het belangrijkst dat ik niet weer psychotisch wordt.quote:
Wie heeft ervaring met depressie en antipsychotica? Ik heb het idee dat mijn stemming nog slechter is geworden sinds ik risperidon slik.
Het is geen antidepressivum maar een antipsychoticum.quote:
[..]
De eerste weken kan het je stemming verergeren, dat is vrij normaal. Bij antidepressiva sowieso een maand of twee uittrekken om te kijken of het voldoende werkt.
Had je al een depressie (gehad) voordat je met olanzapine begon?quote:
[..]
Ik slik sinds 2006 anti-psychotica (20mg Olanzapine, hoogste dosering die ze mogen voorschrijven) en sinds 2010 slik ik Sertraline erbij. Depressie is altijd wel aanwezig maar voor mij is het belangrijkst dat ik niet weer psychotisch wordt.
Oh, ik nam aan dat het om een antidepressivum ging omdat ik het woord depressie las.quote:
[..]
Het is geen antidepressivum maar een antipsychoticum.
Mijn stemming werd ook slechter van antipsychotica.quote:
Wie heeft ervaring met depressie en antipsychotica? Ik heb het idee dat mijn stemming nog slechter is geworden sinds ik risperidon slik.
Ik had daarvoor al ECT behandeling gehad voor depressie dus die was behoorlijk heftig. Maar toen voelde ik soms nog wel eens verdriet ofzo. Toen ik antipsychotica erbij ging slikken viel dat weg en werd ik totaal numb.
Ja. Daarom weet ik niet precies of het erger of minder erg is geworden.quote:
[..]
Het is geen antidepressivum maar een antipsychoticum.
[..]
Had je al een depressie (gehad) voordat je met olanzapine begon?
Waarvoor gebruik je anti-psychotica? Ik gebruik het om nieuwe psychoses te voorkomen.
Vetgedrukte is een beetje mijn ervaring, al was dat niet de enige factor op dat moment. Ik had altijd al de indruk dat m'n gevoelens er nog wel zaten, maar dat ik ze alleen niet voelde. Ik werd er ook veel passiever van, dus ik deed 'niks' meer en als je niks meer doet kan er zeg maar ook niks fout gaan, wat weer stress bespaart.quote:
[..]
Mijn stemming werd ook slechter van antipsychotica.
Ik had daarvoor al ECT behandeling gehad voor depressie dus die was behoorlijk heftig. Maar toen voelde ik soms nog wel eens verdriet ofzo. Toen ik antipsychotica erbij ging slikken viel dat weg en werd ik totaal numb.
Wel weet ik nog goed dat toen ik ging afbouwen, alles er weer uit kwam.
Quote een beetje verklootquote:@MK: 3 volle dagen van 9 tot 1430 dacht ik. Daar zit ook bijvoorbeeld pmt en beeldend in, precieze programma weet ik niet.
Das wel veel. De mijne probeerde me te leren hoe ik deze schema's op mezelf kon toepassen, maar dat is er (om mij onduidelijke redenen) niet van gekomen. Ik voelde me daardoor ook een beetje afgescheept of zo en ik merk dat ik echt oude losliggende dingen (zelfs die die ergens in 't achterhoofd nog blijven hangen en me dwarszitten) opgelost wil hebben.
Ik ben ook al een tijdje aan 't overwegen wat ik nou met die familie van me moet. Zeker gezien de ergernis van m'n oudere zus die een jaar lang bij min of meer elke gelegenheid gebruik maakte om tussen mijn zusje en mij te lijmen en ik een jaar lang (inclusief mislukt dramakerstdiner inclusief geschreeuw) vergeefs probeerde haar mijn grenzen te laten respecteren.
Verder ga ik ook wat andere dingen veranderen, zoals op woongebied (ik heb al jaren plannen met m'n woning en nu heb ik tenminste een goede reden daar nu echt een top-prioriteit van te maken), en wil ik in een rustig tempo doorgaan met mezelf opleiden en wat andere dingetjes rond krijgen. En ik ga de dingen blijven doen die ik leuk vind en waar ik ook goed in ben, want dat is goed voor me.
Niet helemaal direct gerelateerd aan je vraag hier, maar hoeveel inschrijftijd (voor een sociale huurwoning) heb je nu? Voor mij leverde dit de grootste stressreductie op, dat ik op mezelf woonde. Misschien een idee hier weereens naar te gaan kijken.quote:
[..]
Ik slik het sinds een paar weken. Niet vanwege depressie maar voor iets anders en daar lijkt het wel tegen te helpen.
Heb alleen maar ervaring met Lexapro en Abilify, maar na een tijdje kwam er geloof ik een contra-indicatie voor deze medicatiecombinatie en ben ik met de Lexapro gestopt. Ik merkte niet dat deze combinatie hielp. Op lange termijn levert voor mij stressreductie uiteindelijk het meeste op, al doe ik soms wel aan draconische maatregelen om dat te bewerkstelligen (zoals breken met mensen, zoals wat ik nu aan 't overwegen ben).
Edit: Ow sorry, dat was je vraag helemaal niet. Maar heb elders al verteld over m'n ervaringen met abilify.
[ Bericht 10% gewijzigd door magnetronkoffie op 17-01-2018 13:25:51 ]
Het is geen fuck aanWat moeten ze dan zeggen?quote:
Wat kan ik soms toch kotsen op die mensen met hun 'het leven is een feest je moet alleen zelf de slingers ophangen'
Gewoon niets, hou je waffel.quote:
Da's ook lekker makkelijk. Sommige mensen zijn niet zo goed in werkelijk-troostende-woorden. Mijn moeder kan het ook niet, maar ik vind het toch lullig om te vragen of ze 'gewoon niets' kan zeggen.quote:
piekeren blegh, even maar relaxen en zen dingen doen
[ Bericht 1% gewijzigd door Borrelnootje00 op 19-01-2018 22:59:16 ]
Inderdaad, sommige mensen kunnen het echt niet. Tsja, dan maar niet teveel aandacht besteden aan de inhoud (ene oor in andere oor uit), de intenties zijn goed.quote:
[..]
Da's ook lekker makkelijk. Sommige mensen zijn niet zo goed in werkelijk-troostende-woorden. Mijn moeder kan het ook niet, maar ik vind het toch lullig om te vragen of ze 'gewoon niets' kan zeggen.
Heb zelf een heftige week achter de rug.
Omdat er nu teveel speelt is mijn emdr op pauze gezet. Heel dubbel gevoel, wilde zelf wel graag verder maar ben ook wel heel blij met wat ademruimte nu.SPOILERHet gaat niet goed met mijn vriend, crisisopname.
Beetje goede bedoelingen hebben, wat denken ze wel niet.quote:
Jij vind er geen fuck aan. Het kan zijn dat anderen dat anders ervaren.quote:
Wat kan ik soms toch kotsen op die mensen met hun 'het leven is een feest je moet alleen zelf de slingers ophangen'
Het is wel heel frustrerend als je jezelf zo rot voelt dat anderen zeggen dat het een feestje is...
Maar soms zeggen mensen zulke dingen ook omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen en is de bedoeling op zich wel goed.
En sommige mensen zijn gewoon lomp...
(ik heb me ook wel gestoord aan zulke uitspraken, inmiddels zit ik een stuk beter in mijn vel en dan heb je blijkbaar ook meer ruimte om het van een andere kant te bekijken ofzo).
Marialice, sterkte!
Meh, ieder voor zichquote:
Wat kan ik soms toch kotsen op die mensen met hun 'het leven is een feest je moet alleen zelf de slingers ophangen'
Die bepaalde uitspraak inspireert mij vaak om uit mijn slachtofferrol te komen (als ik me meerdere dagen zielig voel) en dingen weer te proberen. Niks afslaan, mijzelf overal in gooien.
Mijn moeder zei het toen ik op beschermd wonen kwam en ik mij een mislukking voelde omdat ik niet zoals de rest was. Ook omdat mijn leven toen behoorlijk klein en saai was. Het inspireerde mij om naar elke activiteit te gaan en elke dag er wat van proberen te maken. En als ik mij een tijdje heel zielig voel hou ik me die uitspraak voor en reset ik mijzelf even (schop onder mijn kont
)Dus het is ieder voor zich
Zelf heb ik liever dat ze dan gewoon dat zeggen: "Ik wil (zo) graag iets zeggen, maar ik weet (gewoon) niet wat?".quote:
[..]
Jij vind er geen fuck aan. Het kan zijn dat anderen dat anders ervaren.
Het is wel heel frustrerend als je jezelf zo rot voelt dat anderen zeggen dat het een feestje is...
Maar soms zeggen mensen zulke dingen ook omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen en is de bedoeling op zich wel goed.
En sommige mensen zijn gewoon lomp...
(ik heb me ook wel gestoord aan zulke uitspraken, inmiddels zit ik een stuk beter in mijn vel en dan heb je blijkbaar ook meer ruimte om het van een andere kant te bekijken ofzo).
Marialice, sterkte!
Vind je die numbness prettig of juist niet? Ik had zelf niet het idee dat ik er gevoelloos van werd.quote:
[..]
Mijn stemming werd ook slechter van antipsychotica.
Ik had daarvoor al ECT behandeling gehad voor depressie dus die was behoorlijk heftig. Maar toen voelde ik soms nog wel eens verdriet ofzo. Toen ik antipsychotica erbij ging slikken viel dat weg en werd ik totaal numb.
Ik slikte het vanwege (psychotische) dwanggedachten. Ben er sinds dinsdag mee gestopt en sindsdien voel ik me beter.quote:
[..]
Ja. Daarom weet ik niet precies of het erger of minder erg is geworden.
Waarvoor gebruik je anti-psychotica? Ik gebruik het om nieuwe psychoses te voorkomen.
Ik sta nu vijf jaar ingeschreven en reageer af en toe op huizen. In mijn huidige woonplaats sta ik dan niet hoger dan rond plaats 60 op de lijst. Dus een eigen woning zit er voorlopig nog niet in.quote:
[..]
Vetgedrukte is een beetje mijn ervaring, al was dat niet de enige factor op dat moment. Ik had altijd al de indruk dat m'n gevoelens er nog wel zaten, maar dat ik ze alleen niet voelde. Ik werd er ook veel passiever van, dus ik deed 'niks' meer en als je niks meer doet kan er zeg maar ook niks fout gaan, wat weer stress bespaart.
Wel weet ik nog goed dat toen ik ging afbouwen, alles er weer uit kwam.
[..]
Quote een beetje verkloot
Das wel veel. De mijne probeerde me te leren hoe ik deze schema's op mezelf kon toepassen, maar dat is er (om mij onduidelijke redenen) niet van gekomen. Ik voelde me daardoor ook een beetje afgescheept of zo en ik merk dat ik echt oude losliggende dingen (zelfs die die ergens in 't achterhoofd nog blijven hangen en me dwarszitten) opgelost wil hebben.
Ik ben ook al een tijdje aan 't overwegen wat ik nou met die familie van me moet. Zeker gezien de ergernis van m'n oudere zus die een jaar lang bij min of meer elke gelegenheid gebruik maakte om tussen mijn zusje en mij te lijmen en ik een jaar lang (inclusief mislukt dramakerstdiner inclusief geschreeuw) vergeefs probeerde haar mijn grenzen te laten respecteren.
Verder ga ik ook wat andere dingen veranderen, zoals op woongebied (ik heb al jaren plannen met m'n woning en nu heb ik tenminste een goede reden daar nu echt een top-prioriteit van te maken), en wil ik in een rustig tempo doorgaan met mezelf opleiden en wat andere dingetjes rond krijgen. En ik ga de dingen blijven doen die ik leuk vind en waar ik ook goed in ben, want dat is goed voor me.
[..]
Niet helemaal direct gerelateerd aan je vraag hier, maar hoeveel inschrijftijd (voor een sociale huurwoning) heb je nu? Voor mij leverde dit de grootste stressreductie op, dat ik op mezelf woonde. Misschien een idee hier weereens naar te gaan kijken.
Heb alleen maar ervaring met Lexapro en Abilify, maar na een tijdje kwam er geloof ik een contra-indicatie voor deze medicatiecombinatie en ben ik met de Lexapro gestopt. Ik merkte niet dat deze combinatie hielp. Op lange termijn levert voor mij stressreductie uiteindelijk het meeste op, al doe ik soms wel aan draconische maatregelen om dat te bewerkstelligen (zoals breken met mensen, zoals wat ik nu aan 't overwegen ben).
Edit: Ow sorry, dat was je vraag helemaal niet. Maar heb elders al verteld over m'n ervaringen met abilify.
Maar er zijn ook mensen die dat niet kunnen...quote:
[..]
Zelf heb ik liever dat ze dan gewoon dat zeggen: "Ik wil (zo) graag iets zeggen, maar ik weet (gewoon) niet wat?".
Laat ik 't zo zeggen: Als zij niets kunnen behalve kiezen uit 1) niks zeggen of 2) zo'n ondoordachte hersenloze oneliner uitspreken, dan kies ik ABSOLUUT voor optie 1!quote:
[..]
Maar er zijn ook mensen die dat niet kunnen...
Vaak kan je sowieso wel aan hun gedrag/houding-naar-je wel opmaken wat ze ervan vinden en of ze me op hun manier willen steunen. Maar een oneliner/dooddoener (mag ik ze 'deadliners' noemen?) waarbij duidelijk is dat uitspreker absoluut niet snapt wat ik voel, vind ik nog 't meest een soort belediging. Het komt totaal ongeïnteresseerd over, alsof ze willen doen alsof ze het allemaal wel snappen maar ze dan nog liever tegen me liegen (en ik geef er zo goed als altijd NOOIT de voorkeur aan dat er tegen me gelogen wordt..echt nooit).
't is voor mij ook een kwestie van interesse/empathie/medeleven. Doen alsof "voor de vorm" vind ik een makkelijk excuus om niet na te hoeven denken, om te mogen doen alsof er niks aan de hand is/alsof er niks gebeurd is. Ik kan daar niks mee en juist op momenten dat ik me shit voel is 't laatste wat ik nodig heb, geveinste steun. Wil je me steunen? Steun me dan maar ga niet met loze woorden/beloftes komen.
Mooi dat je je beter voelt (of in elk geval minder slecht). Die psychotische dwanggedachten had je wel vaker geloof ik. Heb je zelf 't idee dat stress hier een relatief grote invloed op heeft?quote:
[..]
Vind je die numbness prettig of juist niet? Ik had zelf niet het idee dat ik er gevoelloos van werd.
[..]
Ik slikte het vanwege (psychotische) dwanggedachten. Ben er sinds dinsdag mee gestopt en sindsdien voel ik me beter.
Toen ik in 't begin begon te reageren, was ik maar 1x boven de 100e op de lijst. Aangezien ik toch geen kans maakte, ben ik lukraak op verschillende type woningen gaan reageren in verschillende dorpen/steden, puur om te kijken hoeveel kans ik zou maken en om ervaring op te doen met bezichtigingen. Ik ben letterlijk een aantal woningen gaan bezichtigen terwijl ik (op moment van reageren op de woning zelf) ik absoluut zeker wist dat ik die woning niet zou gaan nemen.quote:[..]
Ik sta nu vijf jaar ingeschreven en reageer af en toe op huizen. In mijn huidige woonplaats sta ik dan niet hoger dan rond plaats 60 op de lijst. Dus een eigen woning zit er voorlopig nog niet in.
Ik ging ook mensen bevragen, waaronder andere gegadigden en de persoon van de woningbouwvereniging zelf, omdat ik 't toch niet zo serieus nam. Ik vertelde verder niet bepaalde mensen dat ik met sociale woningbouwwoningreacties bezig was want dan gingen ze me bijvoorbeeld onder druk zetten een bepaalde woning te accepteren waar ik zelf niet voor wilde gaan.
Sommige buurten bleek ik veel meer kans te hebben dan andere (zoals woningen die niet valkbij 't centrum waren) maar dit is heel uitgebreid en dit topic is daar niet voor bedoeld.
Ik mocht 3x/week reageren, 1 was een (semi-)serieuze reactie en de rest waren meer die nieuwsgierigheidsreacties.
Als je toch geen kans maakt, kan je net zo goed je reactierechten gebruiken op een manier dat je er toch tenminste iets aan hebt.
--
Er is iets met dat gevoel van die opdracht. Je hebt dat gevoel al langer/vaker gehad maar ik snap steeds maar niet wat daar nou de strekking van is. Ik heb al langer 't gevoel alsof ik iets 'obvious' over 't hoofd blijf zien.
Ik weet het niet Kuolema. Ik werd toen ook direct daarna mega overspoelt met pam, wat ik weleens heb verteld. En raakte daardoor weer in contra. Ik weet eigenlijk niet hoe ik die periode voor ik weer in paniek raakte ervaarde. Ik weet nog wel goed dat mensen me dood noemden. En dat ik echt ook geen interesse meer had in mijn eigen kind. :|quote:
[..]
Vind je die numbness prettig of juist niet? Ik had zelf niet het idee dat ik er gevoelloos van werd.
[..]
Ik slikte het vanwege (psychotische) dwanggedachten. Ben er sinds dinsdag mee gestopt en sindsdien voel ik me beter.
[..]
Hoe is het met de psychotische gedachten nu je ermee bent gestopt?
Dus je denkt ergens aan (en uit therapie heb je geleerd dingen los te laten) maar nu lijkt het soort van gelocked te zijn in mijn hoofd soms voor een uur.
Dus ik zit smorgens vroeg in de auto en denk oh ik ga straks even langs de bakker voor de lunch en "locked" voor een periode.
Ja ik ga er ook mee naar de dokter toe, want het maakt me zo moe lichamelijk en psychisch.
Vroeg me alleen af of meer mensen zoiets ervaren?
Ik ken het wel uit vrij donkere -niet behandelde- periodes. Ook geen medicatie dus op datt moment.quote:
Kan het zijn dat je na 4 weken citraprolam zo afgevlakt bent aan de buitenkant, maar je zelf het gevoel hebt dat verschillende gedachten een soort van blokkade in je hoofd hebben.
Dus je denkt ergens aan (en uit therapie heb je geleerd dingen los te laten) maar nu lijkt het soort van gelocked te zijn in mijn hoofd soms voor een uur.
Dus ik zit smorgens vroeg in de auto en denk oh ik ga straks even langs de bakker voor de lunch en "locked" voor een periode.
Ja ik ga er ook mee naar de dokter toe, want het maakt me zo moe lichamelijk en psychisch.
Vroeg me alleen af of meer mensen zoiets ervaren?
Oftewel ik vlucht ipv naar de drank in mijn werk.SPOILERDit is vers ja, teveel werk.
Moeder was al ziek en heeft nu ook kanker.
Mijn pa zit er doorheen.
Maar thuis zitten is voor mij geen optie, want het is mijn trots om weer bijltje erbij neer te gooien en als ik thuis zou zitten gaat het alleen maar nog slechter malen.
(qua drank heb ik pas 3x gedronken en met oud en nieuw lag ik weer eens met nierstenen op bed).
Maar ik maak mij zorgen dat net als de welbutrin toendertijd (toen had ik week 4 een hypermanie, wat best grappig was toen ik thuis zat).
Maar in week 6 kreeg ik suicidale neigingen.
Maar weet niet of deze gedachten komen door de medicatie (of te hoog/ laag) of los ervan te zien.
ps. een voordeel mochten die suicidale gedachten komen weet ik, ondanks alles, dat ze door de medicatie komen (en ga ik naar de dokter voor advies en niet naar de brug
)maar die "locked" gedachten, ik vind het eng
Sowieso naar de dokterquote:Oftewel ik vlucht ipv naar de drank in mijn werk.SPOILERDit is vers ja, teveel werk.
Moeder was al ziek en heeft nu ook kanker.
Mijn pa zit er doorheen.
Maar thuis zitten is voor mij geen optie, want het is mijn trots om weer bijltje erbij neer te gooien en als ik thuis zou zitten gaat het alleen maar nog slechter malen.
(qua drank heb ik pas 3x gedronken en met oud en nieuw lag ik weer eens met nierstenen op bed).
Maar ik maak mij zorgen dat net als de welbutrin toendertijd (toen had ik week 4 een hypermanie, wat best grappig was toen ik thuis zat).
Maar in week 6 kreeg ik suicidale neigingen.
Maar weet niet of deze gedachten komen door de medicatie (of te hoog/ laag) of los ervan te zien.
ps. een voordeel mochten die suicidale gedachten komen weet ik, ondanks alles, dat ze door de medicatie komen (en ga ik naar de dokter voor advies en niet naar de brug
maar die "locked" gedachten, ik vind het eng
Daar moet je nu zijn. Eventueel ook echt nunu als je die noodzaak voelt.
Nunu is niet nodigquote:
[..]
Sowieso naar de dokter
Daar moet je nu zijn. Eventueel ook echt nunu als je die noodzaak voelt.
Echt niet
Heb nog een lang weekend met nichtje naar Berlijn in Maart en ben ook reis naar Dubai/ Abu Dhabu aan het boeken voor November
Bedankt
Maar wel daarvoor naar de dokter toch?quote:
[..]
Nunu is niet nodig
Echt niet
Heb nog een lang weekend met nichtje naar Berlijn in Maart en ben ook reis naar Dubai/ Abu Dhabu aan het boeken voor November
Bedankt
Deze week sowiesoquote:
[..]
Maar wel daarvoor naar de dokter toch?
Padvinders erewoord ofzoiets haha
* DancingPhoebe spuugt in palmquote:
[..]
Deze week sowieso
Padvinders erewoord ofzoiets haha
Wel ben ik snel moe in sociale situaties.
Dit heb ik eigenlijk al zolang ik mij het kan herinneren ben er ook ooit voor naar de HA geweest die mij bloed toen prikte maar hier is niets uitgekomen.
Dacht misschien komt het omdat ik te bewust van mij zelf ben en veel in mijn hoofd bezig ben. Hoewel dit wel reuze mee valt.
Ik vroeg mij af of andere dit herkennen.
Denk dat ik misschien binnenkort nog een keer naar de HA ga hiervoor maar ben bang dat dit mij niet kan helpen.
Ik ben ook snel(ler) moe in sociale situaties (heb ook relatief veel tijd nodig om weer op te laden en voor dat opladen heb ik ook meer privacy nodig dan de meeste andere mensen), maar heeft meer met m'n autisme te maken. Dan kan je bloed laten prikken wat je wiltquote:
Ik ben jaren geleden in behandeling geweest voor sociale fobie en heb hier heel veel aan gehad. Ik blijf natuurlijk een beetje onzeker maar het gaat erg goed.
Wel ben ik snel moe in sociale situaties.
Dit heb ik eigenlijk al zolang ik mij het kan herinneren ben er ook ooit voor naar de HA geweest die mij bloed toen prikte maar hier is niets uitgekomen.
Dacht misschien komt het omdat ik te bewust van mij zelf ben en veel in mijn hoofd bezig ben. Hoewel dit wel reuze mee valt.
Ik vroeg mij af of andere dit herkennen.
Denk dat ik misschien binnenkort nog een keer naar de HA ga hiervoor maar ben bang dat dit mij niet kan helpen.
Het bewuster zijn van mezelf dan de meeste anderen...dit kan wel aardig wat oorzaken hebben maar wat voor mij belangrijk is, is dat ik dit 'probleem' nooit gericht heb aangepakt. Ik denk ook niet dat dat de juiste weg is, je bent je zelfbewust(er) om een reden. Ik neem aan dat je sociale angsten daarmee te maken hebben ook.
Wat voor mij daarbij helpt is door na te gaan: bij welke personen ben ik helemaal mezelf? Wanneer heb ik dat zelfbewuste niet? Dat is bijv. bij mijn familie of vriend. En dat in het moment zijn ipv in je hoofd heb ik een beetje kunnen nabootsen in andere situaties. Je zou het kunnen zien als een soort van mindfulness. Maar wat bij mij ook heeft geholpen is meer zelfvertrouwen krijgen en exposure. Ik ben nu vaker in situaties waarbij ik met onbekende mensen praat, waardoor dat me steeds minder zelfbewust maakt. Comfortzone wordt zo steeds groter.quote:
Ik ben jaren geleden in behandeling geweest voor sociale fobie en heb hier heel veel aan gehad. Ik blijf natuurlijk een beetje onzeker maar het gaat erg goed.
Wel ben ik snel moe in sociale situaties.
Dit heb ik eigenlijk al zolang ik mij het kan herinneren ben er ook ooit voor naar de HA geweest die mij bloed toen prikte maar hier is niets uitgekomen.
Dacht misschien komt het omdat ik te bewust van mij zelf ben en veel in mijn hoofd bezig ben. Hoewel dit wel reuze mee valt.
Ik vroeg mij af of andere dit herkennen.
Denk dat ik misschien binnenkort nog een keer naar de HA ga hiervoor maar ben bang dat dit mij niet kan helpen.
Hoe minder energie je kwijt bent met denken aan hoe je overkomt op anderen en het in je hoofd zitten, hoe minder vermoeiend sociaal contact wordt. Het gaat meer automatisch.
Rechtbank gebeld vandaag en zowel het OM als de tegenpartij hebben geen beroep ingesteld waardoor mijn schadevergoeding definitief is toegewezen.
En net gebeld door de psycholoog dat ze plek heeft, volgende week dinsdag eerste kennismaking en als het klikt starten we daadwerkelijk een week later individueel. Eindelijk wat vooruitgang.
Hoera! Gefeliquote:Op maandag 22 januari 2018 16:12 schreef Lastpost het volgende:
Dubbel goed nieuws vandaag zowaar.
Rechtbank gebeld vandaag en zowel het OM als de tegenpartij hebben geen beroep ingesteld waardoor mijn schadevergoeding definitief is toegewezen.
En net gebeld door de psycholoog dat ze plek heeft, volgende week dinsdag eerste kennismaking en als het klikt starten we daadwerkelijk een week later individueel. Eindelijk wat vooruitgang.
[ Bericht 55% gewijzigd door Quotidien op 22-01-2018 21:48:49 ]
Ja het gekke is dat ik al jaren in een winkel werk dus echt sociale angst heb ik niet meerquote:
[..]
Ik ben ook snel(ler) moe in sociale situaties (heb ook relatief veel tijd nodig om weer op te laden en voor dat opladen heb ik ook meer privacy nodig dan de meeste andere mensen), maar heeft meer met m'n autisme te maken. Dan kan je bloed laten prikken wat je wilt
Het bewuster zijn van mezelf dan de meeste anderen...dit kan wel aardig wat oorzaken hebben maar wat voor mij belangrijk is, is dat ik dit 'probleem' nooit gericht heb aangepakt. Ik denk ook niet dat dat de juiste weg is, je bent je zelfbewust(er) om een reden. Ik neem aan dat je sociale angsten daarmee te maken hebben ook.
. Maar toch kom je er nooit helemaal vanaf denk ik. Dus heeft er wel mee te maken ja.Als ik zie hoe andere makkelijk 40 uur kunnen werken en dan nog veel dingen in hun vrije tijd kunnen doen wordt ik wel jaloers. Ik sport ook genoeg en eet gezond dus daar ligt het niet aan.
Mezelf ben ik idd alleen bij mijn familie. Exposure heb ik eigenlijk constant. Ik heb net een nieuwe baan en hier moet ik constant met vreemden praten dit vermijd ik ook absoluut niet. Misschien is het nog een kwestie van tijd.quote:
[..]
Wat voor mij daarbij helpt is door na te gaan: bij welke personen ben ik helemaal mezelf? Wanneer heb ik dat zelfbewuste niet? Dat is bijv. bij mijn familie of vriend. En dat in het moment zijn ipv in je hoofd heb ik een beetje kunnen nabootsen in andere situaties. Je zou het kunnen zien als een soort van mindfulness. Maar wat bij mij ook heeft geholpen is meer zelfvertrouwen krijgen en exposure. Ik ben nu vaker in situaties waarbij ik met onbekende mensen praat, waardoor dat me steeds minder zelfbewust maakt. Comfortzone wordt zo steeds groter.
Hoe minder energie je kwijt bent met denken aan hoe je overkomt op anderen en het in je hoofd zitten, hoe minder vermoeiend sociaal contact wordt. Het gaat meer automatisch.
Het is gewoon frustrerend als ik zie wat andere allemaal kunnen terwijl ik na een dag werken bekaf ben.
Klopt. Voor mij is dit ook een reden m'n grenzen aan te geven. Wordt daar overheen gelopen, kost de persoon die daar overheen loopt meer energie en dan moet ik kiezen of ik dat wel of niet wil (vaak kies ik er dan voor niet het contact met die persoon te minderen met als reden dat dat andere nadelige gevolgen kan hebben, maar het kost me dan wel meer).quote:
[..]
Hoe minder energie je kwijt bent met denken aan hoe je overkomt op anderen en het in je hoofd zitten, hoe minder vermoeiend sociaal contact wordt. Het gaat meer automatisch.
Bij mij is die sociale angst op dit moment meer (het herhaaldelijk gevoede en bevestigde) wantrouwen in mensen die ik niet vertrouw, dat kost me energie. Dus de meeste mensen kosten me relatief veel energie. Wel heb ik geleerd relatief makkelijk los te laten zolang ik 't idee heb niet die persoon te hoeven vrezen totdat er weer over m'n grenzen wordt gegaan, dan beginnen zij weer onderaan de ladder bij mij en zullen ze zich moeten bewijzen en als de mensen die menen dat de mij toegebrachte schade wroeging bij hun veroorzaakt, zullen ze die schade ongedaan moeten maken. Ten slotte zullen mensen die in werkelijkheid geen spijt hebben, deze schade niet ongedaan willen maken. Nieuwe mensen hebben geen schade veroorzaakt (oftewel zij hebben me niet beschadigd) dus sta ik meer open voor ze. De sociale angst die ik vroeger wel had (kwam voort uit onzekerheid, je kent dat riedeltje welquote:
[..]
Ja het gekke is dat ik al jaren in een winkel werk dus echt sociale angst heb ik niet meer
Als ik zie hoe andere makkelijk 40 uur kunnen werken en dan nog veel dingen in hun vrije tijd kunnen doen wordt ik wel jaloers. Ik sport ook genoeg en eet gezond dus daar ligt het niet aan.
), die heb ik nu niet meer (vooral door met de juiste mensen om te gaan en de rotte appels te mijden).Tis ook een beetje dat spreekwoord, vertrouwen komt te voet en gaat te paard
Ik merk ook dat ik om de 1 of andere reden mensen nodig heb die ik (vrijwel) volledig kan vertrouwen en dat ik een bepaalde mate van veiligheid echt nodig heb (ook bij mensen). Het geeft een soort houvast dat ik weet dat ik op iemand terug kan vallen, zelfs al heb ik die persoon meestal niet nodig en wil ik ook niet iemand nodig hebben. Zoiets.
[ Bericht 5% gewijzigd door magnetronkoffie op 23-01-2018 12:30:57 ]
Denk dat het wantrouwen mij inderdaad ook veel energie kost. Echt sociale angst heb ik gelukkig niet meer. Heb wel gelukkig met mijn nieuwe baan veel leukere mensen om mij heen dus dat scheelt al veel. Werk daar ook pas 1,5 maand dus daar kan ik nog veel in groeien.quote:
Bij mij is die sociale angst op dit moment meer (het herhaaldelijk gevoede en bevestigde) wantrouwen in mensen die ik niet vertrouw, dat kost me energie. Dus de meeste mensen kosten me relatief veel energie. Wel heb ik geleerd relatief makkelijk los te laten zolang ik 't idee heb niet die persoon te hoeven vrezen totdat er weer over m'n grenzen wordt gegaan, dan beginnen zij weer onderaan de ladder bij mij en zullen ze zich moeten bewijzen en als de mensen die menen dat de mij toegebrachte schade wroeging bij hun veroorzaakt, zullen ze die schade ongedaan moeten maken. Ten slotte zullen mensen die in werkelijkheid geen spijt hebben, deze schade niet ongedaan willen maken. Nieuwe mensen hebben geen schade veroorzaakt (oftewel zij hebben me niet beschadigd) dus sta ik meer open voor ze. De sociale angst die ik vroeger wel had (kwam voort uit onzekerheid, je kent dat riedeltje wel
Tis ook een beetje dat spreekwoord, vertrouwen komt te voet en gaat te paard
Ik merk ook dat ik om de 1 of andere reden mensen nodig heb die ik (vrijwel) volledig kan vertrouwen en dat ik een bepaalde mate van veiligheid echt nodig heb (ook bij mensen). Het geeft een soort houvast dat ik weet dat ik op iemand terug kan vallen, zelfs al heb ik die persoon meestal niet nodig en wil ik ook niet iemand nodig hebben. Zoiets.
Wil eigenlijk ook over een half jaartje ofzo af van de antidepressiva. Slik dit nu al zo'n 10 jaar... zou toch wel fijn zijn om wat meer te kunnen voelen. Of misschien juist niet maar dat zie ik dan wel weer
.Toen ik stopte met de abilify ging ik idd meer voelenquote:
[..]
Denk dat het wantrouwen mij inderdaad ook veel energie kost. Echt sociale angst heb ik gelukkig niet meer. Heb wel gelukkig met mijn nieuwe baan veel leukere mensen om mij heen dus dat scheelt al veel. Werk daar ook pas 1,5 maand dus daar kan ik nog veel in groeien.
Wil eigenlijk ook over een half jaartje ofzo af van de antidepressiva. Slik dit nu al zo'n 10 jaar... zou toch wel fijn zijn om wat meer te kunnen voelen. Of misschien juist niet maar dat zie ik dan wel weer
Achteraf gezien ben ik blij dat ik er toen mee gestopt ben. Ben toch dichter bij mezelf gekomen.
Nieuwe contacten opdoen is wel leuk (zolang je er zelf natuurlijk wel zin in hebt). Ik zit nu ook weer in een leuke en interessante groep waarvan ik het idee heb dat zij mij nog weleens wat zouden kunnen gaan leren. Ze zijn (dit idee heb ik in elk geval) een stuk gebalanceerder en wat verder dan ikzelf op 't moment ben, dus ik ga m'n best doen hun trucjes van ze af te kijkente assimileren en ze me eigen te maken
Als je gaat afbouwen, ga dan rustig afbouwen en misschien 't laatste stukje doen tijdens een lange vakantieperiode of zo. ...of tijdens een langere werkeloosheidsperiode. Die laatste zijn daar mooie gelegenheden voor, want dan heb je zeg maar alle tijd.SPOILER
T gaat dus zijn gang. Het is allemaal best moeilijk en verdrietig maar ik ben wel blij dat ondanks het verdrietige ik ook fijne momenten heb en me goed kan voelen. Weinig nieuws te melden dus.
Stress zal er wel invloed op hebben, maar dat heb ik ook zonder dagbesteding/duidelijke stressfactoren dus ik weet niet zo goed waar dat precies vandaan komt en hoe ik het verder kan verminderen.quote:
[..]
Mooi dat je je beter voelt (of in elk geval minder slecht). Die psychotische dwanggedachten had je wel vaker geloof ik. Heb je zelf 't idee dat stress hier een relatief grote invloed op heeft?
Het verschilt inderdaad nogal per plaats hoe hoog ik kom te staan, maar ik heb toch wel wat locatievoorkeuren, zeker omdat ik geen rijbewijs heb en dus afhankelijk ben van openbaar vervoer.quote:[..]
Toen ik in 't begin begon te reageren, was ik maar 1x boven de 100e op de lijst. Aangezien ik toch geen kans maakte, ben ik lukraak op verschillende type woningen gaan reageren in verschillende dorpen/steden, puur om te kijken hoeveel kans ik zou maken en om ervaring op te doen met bezichtigingen. Ik ben letterlijk een aantal woningen gaan bezichtigen terwijl ik (op moment van reageren op de woning zelf) ik absoluut zeker wist dat ik die woning niet zou gaan nemen.
Ik ging ook mensen bevragen, waaronder andere gegadigden en de persoon van de woningbouwvereniging zelf, omdat ik 't toch niet zo serieus nam. Ik vertelde verder niet bepaalde mensen dat ik met sociale woningbouwwoningreacties bezig was want dan gingen ze me bijvoorbeeld onder druk zetten een bepaalde woning te accepteren waar ik zelf niet voor wilde gaan.
Sommige buurten bleek ik veel meer kans te hebben dan andere (zoals woningen die niet valkbij 't centrum waren) maar dit is heel uitgebreid en dit topic is daar niet voor bedoeld.
Ik mocht 3x/week reageren, 1 was een (semi-)serieuze reactie en de rest waren meer die nieuwsgierigheidsreacties.
Als je toch geen kans maakt, kan je net zo goed je reactierechten gebruiken op een manier dat je er toch tenminste iets aan hebt.
--
Er is iets met dat gevoel van die opdracht. Je hebt dat gevoel al langer/vaker gehad maar ik snap steeds maar niet wat daar nou de strekking van is. Ik heb al langer 't gevoel alsof ik iets 'obvious' over 't hoofd blijf zien.
Wat bedoel je met in contra?quote:
[..]
Ik weet het niet Kuolema. Ik werd toen ook direct daarna mega overspoelt met pam, wat ik weleens heb verteld. En raakte daardoor weer in contra. Ik weet eigenlijk niet hoe ik die periode voor ik weer in paniek raakte ervaarde. Ik weet nog wel goed dat mensen me dood noemden. En dat ik echt ook geen interesse meer had in mijn eigen kind. :|
Hoe is het met de psychotische gedachten nu je ermee bent gestopt?
De gedachten komen weer af en toe maar zijn niet zo sterk dat ik er echt wat mee doe. Ik heb wel meer last van spanning.
Dan zou 't kunnen dat je ook onduidelijke stressfactoren hebt, dingen waar je je nog niet (goed genoeg) bewust van bent.quote:
[..]
Stress zal er wel invloed op hebben, maar dat heb ik ook zonder dagbesteding/duidelijke stressfactoren dus ik weet niet zo goed waar dat precies vandaan komt en hoe ik het verder kan verminderen.
Er kunnen op zich ook best onduidelijke stressfactoren zijn.
Je weet wel waar dat ongeveer vandaan komt?
Had je ook periodes waarin deze psychotische (dwang)gedachtes helemaal weg waren? Zo ja, wat was daar de constante?
Ja, dat laatste snap ik wel. Ook heel logisch dat je locatievoorkeuren hebt.quote:[..]
Het verschilt inderdaad nogal per plaats hoe hoog ik kom te staan, maar ik heb toch wel wat locatievoorkeuren, zeker omdat ik geen rijbewijs heb en dus afhankelijk ben van openbaar vervoer.
Ik had een lijstje van dingen die ik wel en niet wou. Ik had sowieso een (best kort) lijstje van dingen die sowieso no-go waren. Qua woning had ik op zich weinig eisen, maar ik maak de rest morgen wel af want
quote:[..]
Wat bedoel je met in contra?
De gedachten komen weer af en toe maar zijn niet zo sterk dat ik er echt wat mee doe. Ik heb wel meer last van spanning.
Maar je kan toch bv aangeven dat je rust in je hoofd wilt creeeren of dat je dingen wilt afsluiten.quote:
Ik vind de psychische hulpverlening ruk. Ik heb al EMDR gehad wat goed geholpen heeft, maar ik heb meer hulp nodig in de vorm van gesprekken. Van de week een afspraak om te bespreken hoe het na de EMDR verlopen is en ik had nogal een meltdown. Veel gehuild. Psych weinig gesproken. Eigenlijk was ik 90% van de tijd aan het woord. Vraagt ie opeens wat ik wil dat er verder gebeurd. Want ja, ik ken mezelf beter als dat hij dat kent. Hoe moet ik dat weten, jij bent toch de psych? Ik vind dat zo stom, aan je patiënt vragen wat hij verder wilt.... De patiënt heeft op dat moment geen heldere kijk op dingen...
En als je niet weet wat je wilt, of wat je doelen zijn, zou je ook kunnen aangeven wat je juist niet meer wilt in je huidige situatie.
Dat is ook zo, maar ik heb het idee stil te staan. Er is BDD bij mij vastgesteld en het gesprek van afgelopen dinsdag was ook BDD gerelateerd. Ik ben een paar keer geweest nu, vaak wat gesprekken gehad hoe het nu gaat en 1 x EMDR maar er is nog geen therapie gestart. Als er dan aan me gevraagd wordt wat ik wil is het vragen naar de bekende weg. Ik kom daar om me beter te voelen. Ik heb geantwoord dat ik naar wat handvaten zoek om mezelf beter te kunnen accepteren...quote:
[..]
Maar je kan toch bv aangeven dat je rust in je hoofd wilt creeeren of dat je dingen wilt afsluiten.
En als je niet weet wat je wilt, of wat je doelen zijn, zou je ook kunnen aangeven wat je juist niet meer wilt in je huidige situatie.
Nu staat er over anderhalve week weer een EMDR geplant... Ik weet niet.. ik heb gewoon het idee dat ik alles maar moet voorkauwen.
Hoe lang ben je nu totaal bezig in maanden?quote:
[..]
Dat is ook zo, maar ik heb het idee stil te staan. Er is BDD bij mij vastgesteld en het gesprek van afgelopen dinsdag was ook BDD gerelateerd. Ik ben een paar keer geweest nu, vaak wat gesprekken gehad hoe het nu gaat en 1 x EMDR maar er is nog geen therapie gestart. Als er dan aan me gevraagd wordt wat ik wil is het vragen naar de bekende weg. Ik kom daar om me beter te voelen. Ik heb geantwoord dat ik naar wat handvaten zoek om mezelf beter te kunnen accepteren...
Nu staat er over anderhalve week weer een EMDR geplant... Ik weet niet.. ik heb gewoon het idee dat ik alles maar moet voorkauwen.
Ik kan nu wel heel cliche zeggen er bestaat geen quick fix voor de meeste psychologische vraagstukken,
je moet jezelf helpen terwijl de psych ondersteunt..
Maar zo is het helaas wel, geef dingen de tijd en soms moeten er klachten uit je hoofd voordat er ruimte voor therapie in je hoofd is.
quote:
Ik vind de psychische hulpverlening ruk. Ik heb al EMDR gehad wat goed geholpen heeft, maar ik heb meer hulp nodig in de vorm van gesprekken. Van de week een afspraak om te bespreken hoe het na de EMDR verlopen is en ik had nogal een meltdown. Veel gehuild. Psych weinig gesproken. Eigenlijk was ik 90% van de tijd aan het woord. Vraagt ie opeens wat ik wil dat er verder gebeurd. Want ja, ik ken mezelf beter als dat hij dat kent. Hoe moet ik dat weten, jij bent toch de psych? Ik vind dat zo stom, aan je patiënt vragen wat hij verder wilt.... De patiënt heeft op dat moment geen heldere kijk op dingen...
Klinkt alsof je wel weet -dat- er nog iets is, maar je niet weet -wat- precies?quote:
[..]
Dat is ook zo, maar ik heb het idee stil te staan. Er is BDD bij mij vastgesteld en het gesprek van afgelopen dinsdag was ook BDD gerelateerd. Ik ben een paar keer geweest nu, vaak wat gesprekken gehad hoe het nu gaat en 1 x EMDR maar er is nog geen therapie gestart. Als er dan aan me gevraagd wordt wat ik wil is het vragen naar de bekende weg. Ik kom daar om me beter te voelen. Ik heb geantwoord dat ik naar wat handvaten zoek om mezelf beter te kunnen accepteren...
Nu staat er over anderhalve week weer een EMDR geplant... Ik weet niet.. ik heb gewoon het idee dat ik alles maar moet voorkauwen.
Vetgedrukte herken ik helaas wel. Deze hebben allemaal met elkaar te maken. Onderstreepte is een duidelijk signaal dat er iets mis gaat bij jou toch? Je probeert hun wat duidelijk te maken en dat lukt niet? heb je ook 't idee alsof ze blind zijn of zo? Of alsof ze je voor de gek aan het houden zijn?
Heb je trouwens het idee dat er meer bij je aan de hand is? Alsof wat je nu weet niet de gehele lading dekt?
Heb je liever dat ze je maar allerlei trajecten insturen zonder jou te vragen wat je wilt? Iets meer sturing zou misschien fijn zijn, maar het is ook wel goed om over je eigen behoeften na te denken. Dat ze dus wel naar jou luisteren wat dat betreft.quote:
[..]
Dat is ook zo, maar ik heb het idee stil te staan. Er is BDD bij mij vastgesteld en het gesprek van afgelopen dinsdag was ook BDD gerelateerd. Ik ben een paar keer geweest nu, vaak wat gesprekken gehad hoe het nu gaat en 1 x EMDR maar er is nog geen therapie gestart. Als er dan aan me gevraagd wordt wat ik wil is het vragen naar de bekende weg. Ik kom daar om me beter te voelen. Ik heb geantwoord dat ik naar wat handvaten zoek om mezelf beter te kunnen accepteren...
Nu staat er over anderhalve week weer een EMDR geplant... Ik weet niet.. ik heb gewoon het idee dat ik alles maar moet voorkauwen.
Ja, dat is misschien ook wel zo. Ik denk dat ik te snel wil en er misschien teveel van verwacht.quote:
[..]
Heb je liever dat ze je maar allerlei trajecten insturen zonder jou te vragen wat je wilt? Iets meer sturing zou misschien fijn zijn, maar het is ook wel goed om over je eigen behoeften na te denken. Dat ze dus wel naar jou luisteren wat dat betreft.
Psych zei dat het misschien handig zou zijn om te starten met ad. Gebeurt dat vaker? AD starten zonder dat er nog geen therapie is gestart? Het leek mij nogal de omgekeerde volgorde, maar ik kan het mis hebben?
Hangt af van de situatie, maar ik kan me voorstellen dat AD helpt om je gevoelsleven stabieler te krijgen waardoor je minder negatief over jezelf denkt. Ook krijg je, als depressie een deel van het probleem is, met medicatie misschien weer meer energie en motivatie. Therapie is zwaar, dus iets meer energie en motivatie kan je dan wel gebruiken.quote:
[..]
Ja, dat is misschien ook wel zo. Ik denk dat ik te snel wil en er misschien teveel van verwacht.
Psych zei dat het misschien handig zou zijn om te starten met ad. Gebeurt dat vaker? AD starten zonder dat er nog geen therapie is gestart? Het leek mij nogal de omgekeerde volgorde, maar ik kan het mis hebben?
Daarbij kan je depressie zien als een ziekte van het brein waardoor je tijdelijk een tekort hebt aan bepaalde stofjes zoals dopamine en serotonine. Meer positieve stofjes betekent minder negatieve gedachten of ruminatie. Therapie richt zich meer op de inhoud van je gedachten en je gedrag, het veranderen van je cognities. Dat gaat je veel opleveren, maar op de korte termijn zorgt het niet dat je stofjes in balans komen. AD mogelijk wel.
Het vult elkaar dus mooi aan om uiteindelijk beter te worden.
Maar je kan de vraag natuurlijk aan je behandelaar voorleggen, dan weet je zeker waarom ze voor deze volgorde kiezen.Ik heb het zelf op die manier gehad, maar ehm, ik had ook geen concreet probleem waar ik aan wilde werken, ik wilde gewoon met wat meer levenslust en energie er tegenaan en stappen maken om gezond te worden.quote:
[..]
Ja, dat is misschien ook wel zo. Ik denk dat ik te snel wil en er misschien teveel van verwacht.
Psych zei dat het misschien handig zou zijn om te starten met ad. Gebeurt dat vaker? AD starten zonder dat er nog geen therapie is gestart? Het leek mij nogal de omgekeerde volgorde, maar ik kan het mis hebben?
Ik ben van nature een gevoelsmens - denk ik - als in, ik richt mijn aandacht steeds op hoe ik mij voel i.p.v. dat ik om mij heen kijk en ervaar en leef zogezegd. Voor mij haalde anti depressiva mij ook een beetje uit dat "droom" wereldje. Dat is opzicht ook wel goed want dat maakt je toch een tandje ondernemender.
Maar ik heb ook 2 - 3 verschillende antidepressiva gebruikt en de andere twee werkten voor mij echt totaal niet, daar werd ik alleen maar minder van.
En nu? Helemaal afgebouwd, al een jaar of 3 totaal geen last gehad van een terugval of wat dan ook - naar mijn idee omdat ik er gewoon geen zin meer in heb om depressief te zijn.
Terugkijkend op die periode met die AD die voor mij goed werkte... Mja dat middel zou zomaar mijn leven van betere kwaliteit kunnen maken, maar het blijft gevoelsmatig en misschien in werkelijkheid ook wel, dikke troep dat je lichaam in gaat, het kan wel erg nuttige troep zijn om je depressie te tackelen... Dat is toch wel het meest belangrijke denk ik om te doen als je depressief bent en je het wilt aanpakken.
Excuses als mijn verhaal niet helemaal op jou van toepassing is hoor, ik las dit topic gewoon even en heb zelf in de situatie gezeten dat ik begon met AD, misschien kun je er iets mee.
Ben bang dat ik er dan maar zo'n oeverloos gelul gesprek van maak. T is of ik gewoon geen richting heb?
En ondertussen lijkt alles een beetje doelloos. Ben moe, baal een beetje van afgezegde afspraken maar ook weer niet. Voel me n beetje eenzamig en verdrietig ook. Heb vandaag n pakje sigaretten gekocht. Doodzonde maar ik heb ff niet de puf om niet te roken.
Vorige week heeft de psycholoog me n boekje aangeraden over burn out, en hoe makkelijk je erna jezelf oplegt dat je nu gezond gaat leven en alles op orde brengt en dat vervolgens weer heel veel stress meebrengt omdat je MOET. Dat was best een eye opener, want dat doe ik dus ook. Maar nu mag ik van mezelf gewoon lanterfanten en die reep chocolade en roken en ja daar ben ik dan weer helemaal niet blij mee.
Wel leverde t me op dat ik weer wat meer naar buiten ben gegaan en een paar keer goed gekookt heb.
Ik maak me ook wat zorgen over de uwv eerstejaars keuring die eraan gaat komen. Formeel heb ik geen diagnose volgens mij, behalve angststoornis en stemmingsstoornis. Maar is dat genoeg om nog een tijdje de ruimte te hebben om alles te verwerken?
Sorry voor t wat warrige verhaal. Ik wou dat ik t wat duidelijker had allemaal.
Ja, dat gebeurt vaker, zeker als nu al bekend is dat therapie opgestart gaat worden. Reken bij antidepressiva een week of 6 voor je echt kunt beoordelen of je resultaat hebt, en als je pech hebt heb je in de eerste periode al wel bijwerkingen. De combinatie praten + pillen doet (statistisch) meer dan alleen pillen.quote:
Psych zei dat het misschien handig zou zijn om te starten met ad. Gebeurt dat vaker? AD starten zonder dat er nog geen therapie is gestart? Het leek mij nogal de omgekeerde volgorde, maar ik kan het mis hebben?
Ik ben nu weer opgenomen, time-out om wat aan te sterken en te kijken wat we kunnen regelen. Zelf heb ik er geen vertrouwen meer in.
Wat naar voor je. Sterktequote:
Het Grote Zwarte Gat waar ik zo tegenop zag is er gekomen, en is nog Groter en Zwarter dan ik dacht. Deeltijd therapie heb ik vorige week afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar dat is nog 4 maanden wachten (!). EMDR staat op pauze omdat de situatie nu te instabiel is. Vorige week crisissituatie gehad met mijn vriend, is echt heel eng en ingrijpend geweest, daarna geprobeerd zelf hulp te zoeken maar ben van het kastje naar de muur gestuurd. En nu ben ik op en kan niet meer vechten.
Ik ben nu weer opgenomen, time-out om wat aan te sterken en te kijken wat we kunnen regelen. Zelf heb ik er geen vertrouwen meer in.
.Wat balen zeg! Ik hoop dat je snel wat tot rust komt.quote:
Het Grote Zwarte Gat waar ik zo tegenop zag is er gekomen, en is nog Groter en Zwarter dan ik dacht. Deeltijd therapie heb ik vorige week afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar dat is nog 4 maanden wachten (!). EMDR staat op pauze omdat de situatie nu te instabiel is. Vorige week crisissituatie gehad met mijn vriend, is echt heel eng en ingrijpend geweest, daarna geprobeerd zelf hulp te zoeken maar ben van het kastje naar de muur gestuurd. En nu ben ik op en kan niet meer vechten.
Ik ben nu weer opgenomen, time-out om wat aan te sterken en te kijken wat we kunnen regelen. Zelf heb ik er geen vertrouwen meer in.
We zijn best diep ingegaan op mijn moeite met fysiek contact en waar dat vandaan komt. Daar kwam echt veel uit, een aantal irreële angsten (openstaande deuren) kunnen plaatsen. Niet dat t nu opgelost is maar ik had er nog niet bij stilgestaan 1. dat dat zo apart is, en 2. waar t vandaan kwam. Ik had t altijd verklaard met Feng Shui en t erbij gelaten. Maar t is dus niet normaal als je gestresst raakt van een open deur.
Ze gaf aan dat ze dacht dat er nog wel meer onderwerpen zijn die ze verder wilde uitdiepen omdat ze denk dat daar wel wat zit. Best fijn dat zij helpt verder te komen en het ook goed vond om te helpen richting te geven.
Ik had ook een gelukje vandaag. Ik kwam er vannacht achter dat ik nog maar voor 2 dagen medicatie heb en was bezorgd dat ik niet meer op tijd nieuwe kon krijgen.
Bij de praktijk stond net mijn psychiater bij de receptie en die was heel bereid meteen een recept uit te schrijven. En bij de apotheek hadden ze nog net 1 doosje liggen. Echt fijn.
Dikke knuffel voor jou.quote:
Het Grote Zwarte Gat waar ik zo tegenop zag is er gekomen, en is nog Groter en Zwarter dan ik dacht. Deeltijd therapie heb ik vorige week afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar dat is nog 4 maanden wachten (!). EMDR staat op pauze omdat de situatie nu te instabiel is. Vorige week crisissituatie gehad met mijn vriend, is echt heel eng en ingrijpend geweest, daarna geprobeerd zelf hulp te zoeken maar ben van het kastje naar de muur gestuurd. En nu ben ik op en kan niet meer vechten.
Ik ben nu weer opgenomen, time-out om wat aan te sterken en te kijken wat we kunnen regelen. Zelf heb ik er geen vertrouwen meer in.
En daarom ben je dus opgenomenquote:
Het Grote Zwarte Gat waar ik zo tegenop zag is er gekomen, en is nog Groter en Zwarter dan ik dacht. Deeltijd therapie heb ik vorige week afgerond, ben aangemeld voor een vervolg maar dat is nog 4 maanden wachten (!). EMDR staat op pauze omdat de situatie nu te instabiel is. Vorige week crisissituatie gehad met mijn vriend, is echt heel eng en ingrijpend geweest, daarna geprobeerd zelf hulp te zoeken maar ben van het kastje naar de muur gestuurd. En nu ben ik op en kan niet meer vechten.
Ik ben nu weer opgenomen, time-out om wat aan te sterken en te kijken wat we kunnen regelen. Zelf heb ik er geen vertrouwen meer in.
Zoals je het nu schrijft zit je daar iig het minst onveilig. Hoop dat je wat rust vindt en snel merkt dat ook aan dit GZG een einde komt Oeh, heel scherp, en ja je hebt gelijk! Er komt ook al wat rust merk ik, het scheelt al veel om gewoon wat mensen om me heen te hebben en als het nodig is is er ook tijd voor even een gesprekje over moeilijke onderwerpen. Als deze lijn zo doorzet mag ik na het weekend weer naar huis.quote:
[..]
En daarom ben je dus opgenomen
Ik heb nog wel een kadootje voor mn SPV'er gehaald; een beker, bonbons, en een bedankkaartje.
Ja ik weet dat het haar werk is enzo en dat het niet hoeft maar ik neem graag goed afscheid
En ik heb haar het langst gehad. Ze vond het wel heel leuk "oh dat hoeft toch niet!" maar ik vind het fijn om het zo af te sluiten We hebben het nog even gehad over 'hoe nu verder'. Want 5 jaar onder behandeling zijn is niet niks natuurlijk... En het is goed om te weten dat er een poh-ggz is waar je laagdrempelig (en gratis
) terecht kunt. Nog kort gesproken over wanneer aan de bel trekken: bij een maand somberheid. Dat vind ik nog redelijk snel eigenlijk Toch is het gek dat je na zo'n tijd los word gelaten en dat er geen programma is wat daarna komt.Maar ja... het is gek. Ik moet het nu 'zelf' doen. Freedom!
En omg wat ga ik een geld overhouden dat ik anders aan eigen risico kwijt was Gaat dat geld verdwijnen in de rest van je uitgaven? Of ga je er wat anders mee doen? Je begrijpt dat ik voor wat anders ben?! Als het kan natuurlijk, zou wel tof zijn toch. Hoef je niet te zeggen natuurlijk, ik ben blij voor je. Dat is alles.quote:Op donderdag 1 februari 2018 12:22 schreef Elvi het volgende:
Vandaag was mn laatste afspraak bij de ggz. 5 jaar in behandeling geweest
Ik heb nog wel een kadootje voor mn SPV'er gehaald; een beker, bonbons, en een bedankkaartje.
Ja ik weet dat het haar werk is enzo en dat het niet hoeft maar ik neem graag goed afscheid
We hebben het nog even gehad over 'hoe nu verder'. Want 5 jaar onder behandeling zijn is niet niks natuurlijk... En het is goed om te weten dat er een poh-ggz is waar je laagdrempelig (en gratis
Maar ja... het is gek. Ik moet het nu 'zelf' doen. Freedom!
Goed hoor allemaal, coach jij jezelf maar door. Succes.
Het is altijd makkelijk gedacht van anderen dat dat helpt als je in een dip zit. Het kost veel moeite om zoiets juist dan uit te voeren. Maar goed dat je dat toch gelukt is!quote:
Met mij gaat het weer enigszins goed. Blijkbaar is een goed ritme hebben, overdag leven, onder de mensen komen en wat lichaamsbeweging hebben nogal goed voor mijn stemming. Wie had het gedacht.
Ik heb daar wat zitten lezen en herken me erg in de symptomen. Vooral de verklaring van bizar heftige emoties daar kon ik me goed in vinden.
Ik heb het ook met mijn psycholoog besproken en die gaf an dat ze het fijn vond dat ik er herkenning in vond maar zijzelf niet direct een sticker wil plakken op mijn klachten omdat ze meestal gaandeweg behoorlijk veranderen.
Ik voelde me eerder best schuldig dat ik me er zo in herkende want ik wil niet zelf een diagnose gaan plakken, en het kostte wel wat energie dit te delen. Fijne reactie van haar iig en ik kon me er ook wel in vinden. De herkenning en verklaring van mijn soms extreme emoties is voldoende.
Ik had superslecht geslapen omdat juist die reddit vanalles los had gemaakt en ook dat heb ik besproken. Ik ben op momenten nog steeds kwaad over iets van een jaar geleden en ook wel om andere dingen die eigenlijk al afgerond hadden moeten zijn. T loslaten lukt me niet goed en dat is frustrerend.
Ze stelde voor om komende sessie eens een gesprek te gaan voeren met die persoon, doen we of hij in de extra stoel zit en mag ik er alles uitgooien.
Doodeng..... maar ik wil het wel proberen. Al vind ik t wel eng als zij dan meekijkt en ik misschien wel boos wordt. Boos worden vind ik echt heel naar om te doen.
Maargoed, ik wil het wel proberen, kijken of dit helpt. Ik vertrouw haar wel zover dat ik geloof dat het kan helpen.
Hé, het klinkt alsof jullie best oké contact hebben. Je bent nog niet zo lang bij haar toch? Zou wel fijn zijn.quote:
Afgelopen week vond ik op reddit een draad die gaat over cptsd, complexe ptss vrij vertaald.
Ik heb daar wat zitten lezen en herken me erg in de symptomen. Vooral de verklaring van bizar heftige emoties daar kon ik me goed in vinden.
Ik heb het ook met mijn psycholoog besproken en die gaf an dat ze het fijn vond dat ik er herkenning in vond maar zijzelf niet direct een sticker wil plakken op mijn klachten omdat ze meestal gaandeweg behoorlijk veranderen.
Ik voelde me eerder best schuldig dat ik me er zo in herkende want ik wil niet zelf een diagnose gaan plakken, en het kostte wel wat energie dit te delen. Fijne reactie van haar iig en ik kon me er ook wel in vinden. De herkenning en verklaring van mijn soms extreme emoties is voldoende.
Ik had superslecht geslapen omdat juist die reddit vanalles los had gemaakt en ook dat heb ik besproken. Ik ben op momenten nog steeds kwaad over iets van een jaar geleden en ook wel om andere dingen die eigenlijk al afgerond hadden moeten zijn. T loslaten lukt me niet goed en dat is frustrerend.
Ze stelde voor om komende sessie eens een gesprek te gaan voeren met die persoon, doen we of hij in de extra stoel zit en mag ik er alles uitgooien.
Doodeng..... maar ik wil het wel proberen. Al vind ik t wel eng als zij dan meekijkt en ik misschien wel boos wordt. Boos worden vind ik echt heel naar om te doen.
Maargoed, ik wil het wel proberen, kijken of dit helpt. Ik vertrouw haar wel zover dat ik geloof dat het kan helpen.
Ik kan me goed voorstellen dat je in alle heftigheid van zoals het nu is, herkent in cptss hoor. Geef het wat tijd, ptss wordt niet voor niets door mensen omschreven als stoornis van misplaatste boosheid. Misschien voelt het over een tijdje weer anders. Sterkte
Ik kom vanaf september bij haar en het contact is inderdaad wel goed.quote:
[..]
Hé, het klinkt alsof jullie best oké contact hebben. Je bent nog niet zo lang bij haar toch? Zou wel fijn zijn.
Ik kan me goed voorstellen dat je in alle heftigheid van zoals het nu is, herkent in cptss hoor. Geef het wat tijd, ptss wordt niet voor niets door mensen omschreven als stoornis van misplaatste boosheid. Misschien voelt het over een tijdje weer anders. Sterkte
Een aantal klachten die bij cptss en minder bij ptss passen heb ik al heel lang, zeker 15 jaar denk ik, dus het is niet iets van het moment.
Het maakt me niet veel uit of er n labeltje op komt of niet, ik vond t vooral fijn wat herkenning te vinden.
Ja sorry als ik me wat lomp uitdrukte, ik wilde graag op je reageren maar kan me slecht concentreren. Ik bedoelde niks te zeggen over je klachten ofzo maar meer dat als je eerder andere of deze hulp had gehad dat de vorm van je klachten misschien nu anders was geweest . Als je begrijpt wat ik bedoel. Ongeacht wat het label is. Het is in elk geval prettig dat je het contact met deze therapeut wel goed lijkt.quote:
[..]
Ik kom vanaf september bij haar en het contact is inderdaad wel goed.
Een aantal klachten die bij cptss en minder bij ptss passen heb ik al heel lang, zeker 15 jaar denk ik, dus het is niet iets van het moment.
Het maakt me niet veel uit of er n labeltje op komt of niet, ik vond t vooral fijn wat herkenning te vinden.
Ik vind t wel meevallen qua lomp zijn hoor, zo had ik t in elk geval niet opgevat.quote:
[..]
Ja sorry als ik me wat lomp uitdrukte, ik wilde graag op je reageren maar kan me slecht concentreren. Ik bedoelde niks te zeggen over je klachten ofzo maar meer dat als je eerder andere of deze hulp had gehad dat de vorm van je klachten misschien nu anders was geweest . Als je begrijpt wat ik bedoel. Ongeacht wat het label is. Het is in elk geval prettig dat je het contact met deze therapeut wel goed lijkt.
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik weet niet of het anders was geweest als ik eerder de juiste hulp had gekregen. Ik heb vaker hulp gezocht maar denk dat ik er toen niet voor open stond om naar t verleden te kijken. Die hulp heeft ook weinig opgelost. Ik keek immers niet naar de oorzaak.
Wellicht dat als ik toen ik nog een kind was er goede hulpverlening was geweest dat het anders gelopen was. Ik denk wel dat ik met de jaren iets beter heb leren omgaan met mijn klachten. Bijvoorbeeld even pauze nemen als ik overmand wordt door een emotie en proberen te kalmeren voordat ik handel, en het verwoorden van waar ik last van heb, als ik bijvoorbeeld teveel indrukken heb en volloop kan ik dat zeggen voor ik overstroom. Dat is zeker verbeterd, maar ondanks dat ik beter ben ik het verwoorden en mijn grenzen bewaken is er weinig verbetering van de klachten zelf.
Ik weet het ook niet. Ik herken het ook wel vanuit hoe ik mijn klachten ervaar, ik weet ook vaak niet echt wat voortkomt vanuit cptss of dissociatie. Bepaalde dingen zijn er al heel lang in dezelfde mate, alleen de manier waarop ik er mee deal en of ik er mee deal verschilt.quote:
[..]
Ik vind t wel meevallen qua lomp zijn hoor, zo had ik t in elk geval niet opgevat.
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik weet niet of het anders was geweest als ik eerder de juiste hulp had gekregen. Ik heb vaker hulp gezocht maar denk dat ik er toen niet voor open stond om naar t verleden te kijken. Die hulp heeft ook weinig opgelost. Ik keek immers niet naar de oorzaak.
Wellicht dat als ik toen ik nog een kind was er goede hulpverlening was geweest dat het anders gelopen was. Ik denk wel dat ik met de jaren iets beter heb leren omgaan met mijn klachten. Bijvoorbeeld even pauze nemen als ik overmand wordt door een emotie en proberen te kalmeren voordat ik handel, en het verwoorden van waar ik last van heb, als ik bijvoorbeeld teveel indrukken heb en volloop kan ik dat zeggen voor ik overstroom. Dat is zeker verbeterd, maar ondanks dat ik beter ben ik het verwoorden en mijn grenzen bewaken is er weinig verbetering van de klachten zelf.
Lieve! Ik schrik hier zo vreselijk vanquote:Oftewel ik vlucht ipv naar de drank in mijn werk.SPOILERDit is vers ja, teveel werk.
Moeder was al ziek en heeft nu ook kanker.
Mijn pa zit er doorheen.
Maar thuis zitten is voor mij geen optie, want het is mijn trots om weer bijltje erbij neer te gooien en als ik thuis zou zitten gaat het alleen maar nog slechter malen.
(qua drank heb ik pas 3x gedronken en met oud en nieuw lag ik weer eens met nierstenen op bed).
Maar ik maak mij zorgen dat net als de welbutrin toendertijd (toen had ik week 4 een hypermanie, wat best grappig was toen ik thuis zat).
Maar in week 6 kreeg ik suicidale neigingen.
Maar weet niet of deze gedachten komen door de medicatie (of te hoog/ laag) of los ervan te zien.
ps. een voordeel mochten die suicidale gedachten komen weet ik, ondanks alles, dat ze door de medicatie komen (en ga ik naar de dokter voor advies en niet naar de brug
maar die "locked" gedachten, ik vind het eng
Het is na lange tijd ook wel lastig om nog te achterhalen. En bij mij is t ook zo dat de mate waarmee ik ermee kan omgaan vooral verschilt.quote:
[..]
Ik weet het ook niet. Ik herken het ook wel vanuit hoe ik mijn klachten ervaar, ik weet ook vaak niet echt wat voortkomt vanuit cptss of dissociatie. Bepaalde dingen zijn er al heel lang in dezelfde mate, alleen de manier waarop ik er mee deal en of ik er mee deal verschilt.
Trouwens, ik las op die reddit dat dissociatie juist iets is dat veel voorkomt bij cptss.
Zelf denk ik dat ik dat in een milde vorm doe, alsin ik ben vaak afwezig en dan heb ik eigenlijk helemaal geen gedachten maar ben ik gewoon in mezelf teruggetrokken. Soms heb ik dan allerlei dagdromen maar vaak ook gewoon geen gedachten. Het is dan of n deel van mij slaapt maar ik wel wakker ben.
Ik merk het vooral als mensen om me heen me iets vragen en ik soort van wakker schiet.
Dat klopt denk ik wel ook hoor. Ik heb wel een andere vorm zeg maar en daarom ook dat aparte label om het zo maar even suf te zeggen. Maar wat jij omschrijft is wel iets wat ik mensen in de cptss groepen waar ik in heb gezeten heb horen omschrijven.quote:
[..]
Het is na lange tijd ook wel lastig om nog te achterhalen. En bij mij is t ook zo dat de mate waarmee ik ermee kan omgaan vooral verschilt.
Trouwens, ik las op die reddit dat dissociatie juist iets is dat veel voorkomt bij cptss.
Zelf denk ik dat ik dat in een milde vorm doe, alsin ik ben vaak afwezig en dan heb ik eigenlijk helemaal geen gedachten maar ben ik gewoon in mezelf teruggetrokken. Soms heb ik dan allerlei dagdromen maar vaak ook gewoon geen gedachten. Het is dan of n deel van mij slaapt maar ik wel wakker ben.
Ik merk het vooral als mensen om me heen me iets vragen en ik soort van wakker schiet.
Niet dat ik weet.quote:
Is er ook een topic voor partners met depressie?
Maar voel je welkom om hier te posten.
.SPOILERBen inmiddels ruim vijf jaar met m'n vriend en wonen ook al jaren samen. Goede relatie, veel open communicatie en heel blij met elkaar. Vriend heeft een geschiedenis met depressie, dat wist ik van te voren. Hij heeft geen opleiding afgemaakt omdat dat gewoon niet gaat, leren uit boeken. Hij is slim maar lezen en verplicht huiswerk enzo benauwd hem dus nooit iets afgemaakt. Zelf ook depressief geweest dus weet hoe het kan voelen. Hij heeft regelmatig dips die vaak bijtrekken. Twee jaar geleden trok het niet hij. Hij heeft een doorverwijzing gekregen en is een add traject gestart voor diagnose omdat hij blijft vastlopen. Tijdens dat traject ging het snel bergafwaarts en na een paar sessies is hij niet meer geweest. In die tijd heb ik veel voor hem gezorgd terwijl ik probeerde niet z'n moeder of hulpverlener te zijn. Samen boodschappen doen maar zelf bedenken hoe of wat want daar was hij gewoon niet tot in staat. Na een tijd aangegeven dat ik wil dat hij weer hulp zocht en nadat hij me allemaal appjes stuurde dat het voor hem niet meer hoefde heb ik huilend gezegd dat als hij niet gaat ik tijdelijk bij vrienden zou gaan zitten. Volgende dag is hij gedaan en er is meteen een psychiater bij geroepen, energie depressie met suïcide gedachten. Hele circus ingezet. De psychiater belde of ik hem thuis durfde te hebben, zelf stelde hij opname voor. Hij is toch thuis gekomen met ad en kalmeringsmiddelen en slaapmiddelen. Daarna ging het redelijk snel beter, weer beetje hoop voor hem. Wel veel paniekaanvallen omdat het allemaal loskwam. Van de lente was hij klaar met z'n ad en nu gaat het weer niet goed. En het gaat snel slechter, stil, slecht slapen en eten en ongelukkig.
Dus samen naar de huisarts geweest voor een nieuwe doorverwijzing, andere dan vorige keer en de wachttijd is 10 weken. En ik vind dat zooo lang, zie er zo tegenop. Vind het vreselijk om te zien dat iemand waar ik zo gek op ben zo ongelukkig en boos is op zichzelf. Blegh
De herhaalkans neemt met elke depressie enorm toe. Ik geloof dat er na de derde 80% kans is op een vierde? Indien onbehandeld dus. Je partner klinkt daarmee niet als iemand die ooit "klaar" is met de ad...
quote:
Hoezo "klaar met ad"? Wie vond dat? Hij of zijn artsen?
De herhaalkans neemt met elke depressie enorm toe. Ik geloof dat er na de derde 80% kans is op een vierde? Indien onbehandeld dus. Je partner klinkt daarmee niet als iemand die ooit "klaar" is met de ad...
SPOILERDe arts, hij heeft netjes afgebouwd. En dat idee heb ik ook, ben beetje teleurgesteld over de behandeling daar. Er is eigenlijk weinig gebeurd terwijl hij het wel nodig heeft. Hij kwam voor add, daarna is die therapie stopgezet voor de depressie. En toen was het bijna van 'nou je wil niet meer perse dood dus helemaal toppie behandeling geslaagd!' terwijl de onderliggende problemen nooit behandeld zijn, ze zijn er nooit op teruggekomen. En nu moet het dus weer helemaal opnieuw en snap dat hij daar tegenop ziet. Ik denk eigenlijk ook dat het inmiddels' bij hem hoort'en ik duim dat de volgende behandelaar daar iets mee doet.
Bureaucratie...
Nu inderdaad doorverwezen naar een kleinere, maar wel tien weken wachttijd. Misschien zelf eentje zoeken en daar een doorverwijzing voor vragen, tien weken is gewoon 2,5 maand nog. Echt bizar. Huisarts zei wel dat we wachttijd bemiddeling kunnen proberen. Hij krijgt een telefonische (quote:
Een grote ggz instelling misschien? Probeer dit keer een kleinere praktijk te vinden. Ook zij z8jn door verzekeraars redelijk gebonden maar de bureaucratomie is stukken minder. Ik vond de combi psycholoog/huisarts heel geschikt. Misschien kan hij nu ook al medicijnen krijgen via de HA?
) intake, eerst dat maar even afwachten.Een eerste telefonische intake is niet zo raar. Zo kunnen ze bij de eerste persoonlijke intake al direct wat dieper gaan in de tijd die ze hebben om goed te kunnen kijken wat er speelt en wat een mogelijke goede behandeling kan zijn.quote:
[..]
Nu inderdaad doorverwezen naar een kleinere, maar wel tien weken wachttijd. Misschien zelf eentje zoeken en daar een doorverwijzing voor vragen, tien weken is gewoon 2,5 maand nog. Echt bizar. Huisarts zei wel dat we wachttijd bemiddeling kunnen proberen. Hij krijgt een telefonische (
De huisarts is zelf ook niet gekomen met in de wachttijd langs de POH-GGZ te gaan? Dat is geen behandeling maar wel iemand die hem wekelijks kan zien en een soort van in de gaten kan houden terwijl hij zijn verhaal kwijt kan en lichtelijk hulp krijgt.
Volgens mij gaat dat via de huisarts, maar bij mijn huusaa heeft de poh-ggz een eigen email adres dus je kan even kijken of die bij jullie dat ook heeft en vragen naar de mogelijkheden.quote:
Nee, is ze niet mee gekomen. Is dat iets waar we zelf contact mee kunnen opnemen?
Bij mij gaat het via de HA, ik kreeg een soort interne doorverwijzing.quote:
Nee, is ze niet mee gekomen. Is dat iets waar we zelf contact mee kunnen opnemen?
Pak dit proactief op. 2 jaar geleden kon ik ineens direct naar binnen schuiven bij een psycholoog die een aantal uur meer ging werken, terwijl op dr site stond dat ze patientenstop hadden. Brutaal en proactief zijn loont echt!
Mijn HA gaf aan dat me een bepaalde praktijk aanraadde maar dat het aan mij was om dat advies te volgen. Ook ivm verzekering e.d.
Je hebt daar gewoon vrije zorgkeuze in, dus als je checkt of een andere instelling/ psycholoog een contract heeft bij je verzekeraar dan zou de huisarts het inderdaad gewoon om moeten zetten.quote:
Ik hoor dat vaker. Is er iemand die weet of dat zo "hoort"?
Mijn HA gaf aan dat me een bepaalde praktijk aanraadde maar dat het aan mij was om dat advies te volgen. Ook ivm verzekering e.d.
De meeste huisartsen zijn helemaal niet op de hoogte van wat er allemaal aan hulp te vinden is/ of juist niet en verwijzen standaard door naar de grote GGZ instelling in de buurt dan wel psycholoog waar ze ervaring mee hebben.
Heb je wel zelf besloten dat je een eigen woonruimte wilde?quote:
Gister heb ik de sleutel van mijn woonruimte opgehaald. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik hier mee aan moet.
Ja. Ik wil weg om verschillende redenen. Maar voel me ook bang. Ik heb geen idee meer hoe dit moet.quote:
[..]
Heb je wel zelf besloten dat je een eigen woonruimte wilde?
Was niet van plan om jarenlang aan de medicatie te gaan, dus baan genomen met minder uren en minder stress (en meer geld
)quote:
Zonder overleg met de dokter heb ik een nieuwe baan aangenomen.
Was niet van plan om jarenlang aan de medicatie te gaan, dus baan genomen met minder uren en minder stress (en meer geld
Heb je iemand die je hierbij kan ondersteunen of bij wie je om advies kan vragen?quote:
[..]
Ja. Ik wil weg om verschillende redenen. Maar voel me ook bang. Ik heb geen idee meer hoe dit moet.
Gaat 't hier om een lege woning of is de woning al (deels) bekleed/ingericht?
Ik dacht dat er een woon-iets subforum was op fok, maar misschien vergis ik me. Maar als je geen idee hebt hoe en wat, zou ik je adviseren een vertrouweling van je om steun/advies te vragen.
Handig zijn ook iemand met (relatief veel) verhuiservaring (want er komen een miljoen van die kleine dingetjes op je af) en een paar dommekrachten voor het sleepwerk
Maak evt een topic aan in LIF, dat zou ook nog een optie kunnen zijn
Verhuizen kan veel stress opleveren, pak je rustmomenten.
Heb je daar ook iets van begeleiding bij?quote:
[..]
Ja. Ik wil weg om verschillende redenen. Maar voel me ook bang. Ik heb geen idee meer hoe dit moet.
Spannend en ook niet helemaal raar dat je bang bent, het is natuurlijk een hele stap.
Ik hoop dat er iemand is die je gaat helpen om het stapje voor stapje te gaan doen...
Ik heb je posts gelezen, maar heb even niet de concentratie op alles te reageren (ik loop een beetje achter, zoals gewoonlijk lijkt te zijn).quote:
Thanks voor de reactie trouwens. Fijn om ff over te kunnen praten.
Dat met die hulpverlening zie ik best veel gebeuren. Misschien is teleurstelling binnen de cliëntengroep wel het meest ervaren gevoel.
Zolang de oorzaak niet is aangepakt, heb je kans dat de depressie in de toekomst terug zal gaan blijven komen.
Gebruikt je partner medicatie? (ik denk dan met name aan ritalin)
En is 't misschien een idee dat je vriend hier zelf ook gaat meeposten? Geen idee of ie op fok zit.
Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.quote:
[..]
Ik heb je posts gelezen, maar heb even niet de concentratie op alles te reageren (ik loop een beetje achter, zoals gewoonlijk lijkt te zijn).
Dat met die hulpverlening zie ik best veel gebeuren. Misschien is teleurstelling binnen de cliëntengroep wel het meest ervaren gevoel.
Zolang de oorzaak niet is aangepakt, heb je kans dat de depressie in de toekomst terug zal gaan blijven komen.
Gebruikt je partner medicatie? (ik denk dan met name aan ritalin)
En is 't misschien een idee dat je vriend hier zelf ook gaat meeposten? Geen idee of ie op fok zit.
Dank je Nijna en ook Magnetronkoffie. Maar ik heb denk ik vooral angst voor dingen na het verhuizen. Verhuizen op zich is wel een probleem maar ik bedoelde vooral allerlei andere dingen.quote:
[..]
Heb je daar ook iets van begeleiding bij?
Spannend en ook niet helemaal raar dat je bang bent, het is natuurlijk een hele stap.
Ik hoop dat er iemand is die je gaat helpen om het stapje voor stapje te gaan doen...
Hulpverleners zijn (even afgezien van zeg maar de klassieke 'cliënt niet serieus nemen/incapabel zijn/begrijpelijke foutjes') vooral bezig om de vinkjes te kunnen plaatsen die ze van hun salarisbetaler (de zorgverzekeraar) moeten verantwoorden. Daarbij zijn die hokjes belangrijk voor ze en de cliënt proberen ze daar dan een beetje tussen te proppen. Vandaar ook bijvoorbeeld dat bepaalde behandelingen alleen maar met een bepaalde diagnose kunnen, maar dan nog gaat het wel vaak mis.quote:
[..]
Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.
Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.quote:
[..]
Hulpverleners zijn (even afgezien van zeg maar de klassieke 'cliënt niet serieus nemen/incapabel zijn/begrijpelijke foutjes') vooral bezig om de vinkjes te kunnen plaatsen die ze van hun salarisbetaler (de zorgverzekeraar) moeten verantwoorden. Daarbij zijn die hokjes belangrijk voor ze en de cliënt proberen ze daar dan een beetje tussen te proppen. Vandaar ook bijvoorbeeld dat bepaalde behandelingen alleen maar met een bepaalde diagnose kunnen, maar dan nog gaat het wel vaak mis.
Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.
Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.
Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.
Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.
Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?
Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.
+1quote:
[..]
Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.
Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.
Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.
Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.
Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.
Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?
Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.
Imaginaire exposure staat hier op het menu en in vivo. Ook veel werk buiten de therapie om.
Zie wel op tegen het verergeren van de klachten, maar het is blijkbaar noodzakelijk.
Helemaal mee eens. Al genoeg posts voorbij zien komen waarbij het probleem helemaal niets te maken heeft met echte onkunde of een slechte behandeling, maar eerder een doodnormale niet aanslaande behandeling. Ze verrichten geen wonderen maar dat snappen mensen blijkbaar niet.quote:
[..]
Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.
Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.
Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.
Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.
Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.
Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?
Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.
Ben sowieso wel blij waar ik nu zit.
Ik vind het blijven hameren er op i dit topic zeer contraproductief en storend.
Het is op zich natuurlijk niet zo heel vreemd dat in dit topic relatief veel negatieve geluiden over hulpverleners te horen zijn. Mensen met wie het beter gaat, gaan in de regel uit dit topic weg en hun ervaringen hoor je dan niet meer.quote:
[..]
Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.
Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.
Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.
Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.
Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.
Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?
Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.
Ik heb op fok best vaak het begrip "slachtofferrol" gehoord, in wat voor context dan ook. Ik heb geprobeerd de betekenis daarvan op te zoeken maar dit bleek best lastig. Het is blijkbaar niet echt een officieel woord? Dus ik moet kiezen tussen allerlei verschillende betekenissen en uitleggen.
1 daarvan is deze:
quote:Met 'slachtoffer' bedoel ik een iemand die een traumatische ervaring heeft opgedaan, meegemaakt, getuige is geweest van iets ergs, van een niet alledaagse schokkende gebeurtenis, waarbij men met machteloosheid en angst op reageert. Bijvoorbeeld een ongeluk, diefstal, brand, overval, inbraak, enz. iets traumatisch zonder dat hij of zij hier schuld aan heeft maar op dat moment ter plekke was.
Doordat men dit heeft meegemaakt en hiervan getuige is geweest zal dit impact op ons hebben omdat het traumatisch was. Traumatisch: door letsel ontstaan, schade die wij hebben opgelopen zowel mentaal, psychisch als fysiek, lichamelijk, wij zijn ontregeld door de schokkende gebeurtenis. Men is slachtoffer geworden van iets ergs waardoor men ontregeld is en men last heeft van het trauma en waarbij men hulp nodig zal hebben en of zoeken om het trauma te verwerken.
Bron beide quotes: http://www.mauveclouds.nl/page/slachtofferrolquote:Met 'slachtofferrol' bedoel ik een iemand, die zichzelf slachtoffer voelt en vindt geworden, en zich een rol en gedrag heeft aangemeten, aangenomen, maar, die niet is veroorzaakt door een “niet alledaagse schokkende gebeurtenis” die men heeft meegemaakt of waarvan men getuige van is geweest, en waarbij geen traumatische ervaring is opgedaan. Bijvoorbeeld een woordenwisseling, ruzie, onenigheid, enz.
Ik denk dat dit weer een stukje niet-autisme is, daar ik gewoon zeg wat ik heb meegemaakt, zonder er specifiek een bepaalde emotionele lading aan te bevestigen in de zin die je hier bedoelt. Ik ben blij dat je aangeeft dat dit slechts een trigger was (en dat ik dus slechts de boodschapper ben), maar (en nu is 't mijn beurt om niet iemand persoonlijk aan te spreken, maar even iets van mijn hart te flikkeren) op mij komt dit soort gedrag over als aanstelleritis...van zowel de dramaqueen-partij als de van-slachtofferrol-beschuldigende partij. Het is alsof ik opeens in een ruzie zit tussen Ajax-supporters en Feyenoord-supporters en ik door deze supporters wordt gezien als iemand die absoluut fan van 1 van deze clubs -moet- zijn. Ze snappen gewoon niet dat ik niks met voetbal heb..net zo min als dat mensen maar niet snappen dat het hele concept "slachtofferrol" iets is wat simpelweg niet in mijn blauwdruk voorkomt. Het is a-typisch gedrag voor mij en als ik het lees, herken ik me er totaal niet in.
Ik herken het trouwens ook niet bij anderen, omdat ik dit gedrag sowieso niet begrijp. Wel ken ik mensen die hier wat van weghebben, maar ik kan niet echt aanvoelen waarom ze dat doen behalve dat ik wel kan aanvoelen dat het een vorm van aandachttrekken is (die in deze vorm van aandachttrekken op mij dus als aanstellerig en drammerig overkomt).
Bedankt dat je dit naar voren hebt gebracht
Wat het generaliseren betreft, daar geef ik je wel een beetje gelijk. Ik heb zelf het liefst wanneer iemand me verbetert of mij wijst op onnuances die van mij afkomstig zijn. Soms tik ik iets ook weer te gehaast en soms heb ik even niet goed opgelet (ik probeer wel te corrigeren, daar waar mogelijk/redelijk).
Dan is er nog 't stukje dat alle hulpverleners zo zouden zijn. Dat is natuurlijk dikke onzin, ik weet zelf wel beter. Ik heb zoiets dan ook nooit gezegd, dat kan ik wel bijna garanderen
(of ik moet een keer echt fakkin dronken zijn geweest ofzo ). Door dat soort uitspraken voel ik me sowieso nooit persoonlijk aangesproken.Maar aan de andere kant kan ik je wel vertellen dat deze miskleunen binnen de hulpverlening allerminst 'dikke pech' zijn, er is een structureel probleem binnen de hulpverlening. Ik weet dit niet alleen vanwege mijn uitgebreide ervaring als cliënt, maar ook omdat ik nog steeds bezig ben om zelf richting hulpverlener te gaan. Ik spreek geregeld hulpverleners buiten m'n eigen hulpverlening om en ben mezelf ook (in laag tempo, maar gestaag) aan 't opleiden als ervaringsdeskundige.
Verder kunnen mensen die wel de dupe zijn geworden van falende hulpverlening, vaak op weinig plekken terecht. Klachten indienen werkt vooral op papier, maar voor mij heeft het in meerdere pogingen eigenlijk nooit tot ook maar iets redelijk bevredigends geleid.
Er is verder vast nog iets, maar kan er even niet opkomen nu.
Zoals wat voor dingen precies? Ik denk dat ik je niet helemaal begrijp, maar kan zijn dat ik iets over 't hoofd heb gezien. Tis alweer een tijdje geleden dat ik voor 't laatst ben verhuisd enzoquote:
[..]
Dank je Nijna en ook Magnetronkoffie. Maar ik heb denk ik vooral angst voor dingen na het verhuizen. Verhuizen op zich is wel een probleem maar ik bedoelde vooral allerlei andere dingen.
Oké, dan kan hij jou eventueel als boodschapper gebruikenquote:
[..]
Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.
Hebben jullie ook wat inzicht in de oorzaak van deze problemen?
Ja, dat gelukkig wel. Nu nog een passende therapie!quote:
[..]
Oké, dan kan hij jou eventueel als boodschapper gebruiken
Hebben jullie ook wat inzicht in de oorzaak van deze problemen?
Ik vind 't trouwens heel knap van je dat je vol weet te houden. Niet alleen is het voor niet-psychiatrisch patiënten lastig je voor te stellen hoe 't is om zelf psychiatrisch patiënt te zijn, er wordt ook geregeld vergeten hoe zwaar 't voor de direct betrokkenen kan zijn (wat vervolgens de psychiatrisch patiënt extra schuldgevoel kan geven). Ik heb 't van beide kanten meegemaakt, it sucks either wayquote:
[..]
Ja, dat gelukkig wel. Nu nog een passende therapie!
Voor de rest kan ik even niks bedenken, tis alsof ik partieel blanco ben of zo.
Nee. Klopt. Ik heb angst voor dingen daarna.quote:
[..]
Zoals wat voor dingen precies? Ik denk dat ik je niet helemaal begrijp, maar kan zijn dat ik iets over 't hoofd heb gezien. Tis alweer een tijdje geleden dat ik voor 't laatst ben verhuisd enzo
- Dat ik niet meer weet hoe ik in een huis moet wonen
- Dat andere mensen vinden dat ik niet in een huis hoor te wonen (want die zijn er nu ook al)
- Dat ik oneindig in de problemen kom en het niemand durf te zeggen
- Dat ik weer overspoeld raak door alles en dat ik het niet merk
- Dat iets in mij straks zegt nu is het allemaal opgelost, nu hoef je niet meer te leven...
- Dat ik geen weerstand kan bieden aan alles van mezelf waar ik nu tegen word beschermd of bang voor ben of anderen
- Dat ik faal
- Nog 473378 andere dingen
- En verhuizen ja
Krijg je begeleiding hierbij?
Ik heb het er wel over gehad dat wel. Maar het zit zo in mijn hoofd nu dat het dan vaak niet goed lukt ofzo hoe erg het voelt.quote:
Luchtbel, verhuizen is sowieso wel een grote gebeurtenis, ik vind de dingen die je noemt niet heel onlogisch. Ik denk dat het angsten zijn die ook wel passen bij je situatie. Niet dat het daar makkelijker van wordt natuurlijk...
Krijg je begeleiding hierbij?
Thanks. Het is soms ook wel moeilijk, hoewel het vorige keer best goed ging, blijf z'n vriendin, niet z'n psycholoog en deed ook m'n eigen dingen. Merk nu alleen dat ik door vorige keer wat bang ben. Want hij is echt heeel diep gegaan voor het beter ging. Er zijn nachten geweest dat ik hem met een paniekaanval midden in de nacht onder de douche heb gezet en erbij gesprongen ben in mn pyjama zodat hij rustig werd. Vorige keer ging ik er blanco in, nu dus minder. Weet ook beter wat er speelt, dat is dan wel positief. Nouja, we gaan zien hoe het loopt. Hij is nu iig aan het praten, das fijnquote:
[..]
Ik vind 't trouwens heel knap van je dat je vol weet te houden. Niet alleen is het voor niet-psychiatrisch patiënten lastig je voor te stellen hoe 't is om zelf psychiatrisch patiënt te zijn, er wordt ook geregeld vergeten hoe zwaar 't voor de direct betrokkenen kan zijn (wat vervolgens de psychiatrisch patiënt extra schuldgevoel kan geven). Ik heb 't van beide kanten meegemaakt, it sucks either way
Voor de rest kan ik even niks bedenken, tis alsof ik partieel blanco ben of zo.
Verhuizen is ook spannend, vooral als het zo'n lading voor je heeft. Helpt het om het uit te schrijven? Iets laten lezen of voorlezen kan makkelijker zijn dan 'gewoon' zeggen.quote:
[..]
Ik heb het er wel over gehad dat wel. Maar het zit zo in mijn hoofd nu dat het dan vaak niet goed lukt ofzo hoe erg het voelt.
Dan zou ik het gewoon opschrijven, doe ik ook altijd voor iedere therapie.quote:
[..]
Ik heb het er wel over gehad dat wel. Maar het zit zo in mijn hoofd nu dat het dan vaak niet goed lukt ofzo hoe erg het voelt.
Enerzijds omdat ik door de PTSS blijkbaar een beginnende vorm van Alzheimer aan het ontwikkelen ben (Niet letterlijk mag ik hopen) en ik ook veel moeite heb om me te concentreren. Daardoor gaat er vaak zoveel langs me heen of kom ik niet op de dingen die ik eigenlijk wilde bespreken of gaan de gesprekken zo warrig dat het totaal niet overkomt.
Vind het zelf juist prettig om te schrijven als ik echt 'gek' word, juist omdat ik dan vaak wel tot de kern van de problematiek kom en de grootste probleemgebieden duidelijker aan het licht komen. Maar als ik dan weer wat rationeler ben en rustiger en ik zie die zaken schaam ik me haast om het te laten lezen door haar, hehe.