R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wie heeft er ervaring met negatieve ouders? Als in dat je je niet gestimuleerd voelt om dingen te doen omdat letterlijk overal haken en ogen worden aangehangen.
Voorbeelden:
-Ga ik studeren in het buitenland, staan mijn ouders daar absoluut niet achter. Het kost veel geld, als je terugkomt heb je niks, straks verwatert het contact met je vrienden. Tot in 'je hoeft er niet op te rekenen dat wij je financieel zullen steunen'. Ik had een hele zak geld bij elkaar gespaard door te werken en dan zijn dit de reacties..... uiteindelijk weinig contact gehad in die periode want ze stonden er toch niet achter.
-Mijn broertje maakt zijn eigen meubels, waar veel tijd inzit en waarvoor hij veel geld heeft geïnvesteerd in machines. Het is echt knap wat hij allemaal kan maken. Komt m'n vader thuis na een dag werken, is het enige wat hij kan zeggen, wat een teringzooi hier.
-Heb ik een baan gevonden iets verderop waardoor een auto toch wel heel handig wordt. Zeg ik dat, gaat het verder alleen maar over dat ik dan wel meer moet gaan sporten want anders word ik 'hartstikke dik' (ik heb geen kilo overgewicht of wat dan ook).
-Boek ik een weekend weg of tickets voor een uitje, dat is steevast zonde van m'n geld. Want ik moet sparen voor mijn eigen huis en voor mijn toekomst. Dat ik 10K spaargeld heb dat maakt niet uit.
-Mijn vriendin is een poosje gaan reizen. Het enige wat ze van mijn ouders krijgt te horen is, zou je dat nou wel doen, dat is toch hartstikke duur, is het daar wel veilig, vinden je ouders dat wel goed.
Kortom er wordt steevast negatief gereageerd op dingen die we willen ondernemen, of er worden op z'n minst allerlei haken en ogen aan gehangen zodat je je nou niet echt uitgenodigd voelt om het te gaan doen. Er is altijd wel wat. Nou heb ik echt geen slechte ouders ofzo maar we irriteren ons hier enorm aan. Er wat van zeggen maakt het nou ook niet bepaald gezelliger.
Dus dan vraag ik me af, hebben andere mensen ook zulke ouders en hoe ga je hiermee om?
Komt bij dat ik het eigenlijk best zorgelijk vindt hoe mijn pa zich gedraagt. Hij is heel onrustig, kan zich moeilijk concentreren, kan niet stilzitten, slaapt heel slecht, maakt allerlei rare geluidjes, dingen die je vertelt gaan het ene oor in en het ander oor uit. Het gaat gewoon langs hem heen lijkt wel. Ik heb echt geen flauw idee wat er in zijn hoofd omgaat, waarom hij zo doet. M'n ma probeert hier wel eens over in gesprek te gaan maar dan zegt ie dat ze niet zo moet zeuren. Hij heeft een hele hoge muur om zich heen, je komt gewoon niet bij hem binnen. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van. En het gaat al heel lang zo maar ik vind het ergens toch best wel zorgelijk en het drukt een stempel op de sfeer in huis. Hoe zorg je dat je toch met zo iemand in gesprek komt?
Voorbeelden:
-Ga ik studeren in het buitenland, staan mijn ouders daar absoluut niet achter. Het kost veel geld, als je terugkomt heb je niks, straks verwatert het contact met je vrienden. Tot in 'je hoeft er niet op te rekenen dat wij je financieel zullen steunen'. Ik had een hele zak geld bij elkaar gespaard door te werken en dan zijn dit de reacties..... uiteindelijk weinig contact gehad in die periode want ze stonden er toch niet achter.
-Mijn broertje maakt zijn eigen meubels, waar veel tijd inzit en waarvoor hij veel geld heeft geïnvesteerd in machines. Het is echt knap wat hij allemaal kan maken. Komt m'n vader thuis na een dag werken, is het enige wat hij kan zeggen, wat een teringzooi hier.
-Heb ik een baan gevonden iets verderop waardoor een auto toch wel heel handig wordt. Zeg ik dat, gaat het verder alleen maar over dat ik dan wel meer moet gaan sporten want anders word ik 'hartstikke dik' (ik heb geen kilo overgewicht of wat dan ook).
-Boek ik een weekend weg of tickets voor een uitje, dat is steevast zonde van m'n geld. Want ik moet sparen voor mijn eigen huis en voor mijn toekomst. Dat ik 10K spaargeld heb dat maakt niet uit.
-Mijn vriendin is een poosje gaan reizen. Het enige wat ze van mijn ouders krijgt te horen is, zou je dat nou wel doen, dat is toch hartstikke duur, is het daar wel veilig, vinden je ouders dat wel goed.
Kortom er wordt steevast negatief gereageerd op dingen die we willen ondernemen, of er worden op z'n minst allerlei haken en ogen aan gehangen zodat je je nou niet echt uitgenodigd voelt om het te gaan doen. Er is altijd wel wat. Nou heb ik echt geen slechte ouders ofzo maar we irriteren ons hier enorm aan. Er wat van zeggen maakt het nou ook niet bepaald gezelliger.
Dus dan vraag ik me af, hebben andere mensen ook zulke ouders en hoe ga je hiermee om?
Komt bij dat ik het eigenlijk best zorgelijk vindt hoe mijn pa zich gedraagt. Hij is heel onrustig, kan zich moeilijk concentreren, kan niet stilzitten, slaapt heel slecht, maakt allerlei rare geluidjes, dingen die je vertelt gaan het ene oor in en het ander oor uit. Het gaat gewoon langs hem heen lijkt wel. Ik heb echt geen flauw idee wat er in zijn hoofd omgaat, waarom hij zo doet. M'n ma probeert hier wel eens over in gesprek te gaan maar dan zegt ie dat ze niet zo moet zeuren. Hij heeft een hele hoge muur om zich heen, je komt gewoon niet bij hem binnen. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van. En het gaat al heel lang zo maar ik vind het ergens toch best wel zorgelijk en het drukt een stempel op de sfeer in huis. Hoe zorg je dat je toch met zo iemand in gesprek komt?
Hij heeft autisme.quote:Op zaterdag 30 december 2017 19:23 schreef pennedop2 het volgende:
Komt bij dat ik het eigenlijk best zorgelijk vindt hoe mijn pa zich gedraagt. Hij is heel onrustig, kan zich moeilijk concentreren, kan niet stilzitten, slaapt heel slecht, maakt allerlei rare geluidjes, dingen die je vertelt gaan het ene oor in en het ander oor uit. Het gaat gewoon langs hem heen lijkt wel. Ik heb echt geen flauw idee wat er in zijn hoofd omgaat, waarom hij zo doet.
Welke rare geluidjes maakt hij?
pindazakje
Haha dat is heel lastig om dat in woorden te beschrijven. Maar bv als je iemand niet hebt verstaan vraag je normaal, wat zeg je? Maar soms 'zeg' je dan toch ook 'Mm?' om eigenlijk te zeggen ik heb je niet gehoord. Nou dat doet hij dan dus echt 5-10 keer achter elkaar, en ook gewoon random.quote:Op zaterdag 30 december 2017 19:26 schreef Hyaenidae het volgende:
[..]
Hij heeft autisme.
Welke rare geluidjes maakt hij?
M'n ma denkt dat zijn gedrag met zijn jeugd te maken heeft. Heeft toen heftige dingen meegemaakt maar daar praat ie nooit over. Zegt ie dat dat zolang geleden is dat hij dat allemaal vergeten is, terwijl een 'normaal persoon' met dat soort dingen voor het leven getekend is. Ik kan moeilijk geloven dat het hem niks meer doet
quote:
Haha dat is heel lastig om dat in woorden te beschrijven. Maar bv als je iemand niet hebt verstaan vraag je normaal, wat zeg je? Maar soms 'zeg' je dan toch ook 'Mm?' om eigenlijk te zeggen ik heb je niet gehoord. Nou dat doet hij dan dus echt 5-10 keer achter elkaar, en ook gewoon random.
Blijkbaar vindt je moeder dat juist aantrekkelijk als een man dat doet.
pindazakje
Woest aantrekkelijk, maar daar gaat het topic niet helemaal over. Dus als je nog verdere tips hebt graag.quote:
[..]
Blijkbaar vindt je moeder dat juist aantrekkelijk als een man dat doet.
Ja, herkenbaar. Ik weet ook niet wat ik er mee moet.
Ik woon overigens niet bij mijn ouders thuis, maar tenzij je het contact helemaal wilt verbreken blijf je ermee te maken krijgen.
Edit: ik ga er mee om door de dingen waar ik enthousiast over ben niet te vertellen als het even kan. Ik laat me dat plezier niet vergallen.
Daardoor ik wel twee levens, een voor mijn ouders (en meer openbaar) en een voor mijzelf (met vrienden die mijn ouders niet kennen). Dat kan wel heel lastig zijn.
[ Bericht 46% gewijzigd door Lunatiek op 30-12-2017 19:53:48 ]
Ik woon overigens niet bij mijn ouders thuis, maar tenzij je het contact helemaal wilt verbreken blijf je ermee te maken krijgen.
Edit: ik ga er mee om door de dingen waar ik enthousiast over ben niet te vertellen als het even kan. Ik laat me dat plezier niet vergallen.
Daardoor ik wel twee levens, een voor mijn ouders (en meer openbaar) en een voor mijzelf (met vrienden die mijn ouders niet kennen). Dat kan wel heel lastig zijn.
[ Bericht 46% gewijzigd door Lunatiek op 30-12-2017 19:53:48 ]
Hoe oud zijn je ouders eigenlijk (ongeveer)?
Bij sommige dingen vrees ik dat het gaat om iets als Parkinson of Alzheimer of andere ouderdomskwalen. Hoewel dat ook op vrij jonge leeftijd kan beginnen.
Voorbeeld: bij mijn moeder lijkt het ook niet te blijven hangen als je wat zegt. Dus vraag ik altijd eerst of ze gehoorapparaat wel in heeft. Maar zelfs dan... staat dat ding niet goed afgesteld, is ze veel te veel bezig met haar eigen gedachten (ze laat zelden iemand uitpraten, wat een kenmerk is van mensen die niet luisteren), of toch dementie (dat had een tante, die vroeg rustig hetzelfde een paar keer binnen een paar minuten, bijvoorbeeld "wat studeer je?", niet echt een anrwoord dat verduidelijking nodig heeft).
[ Bericht 56% gewijzigd door Lunatiek op 30-12-2017 19:50:54 ]
Bij sommige dingen vrees ik dat het gaat om iets als Parkinson of Alzheimer of andere ouderdomskwalen. Hoewel dat ook op vrij jonge leeftijd kan beginnen.
Voorbeeld: bij mijn moeder lijkt het ook niet te blijven hangen als je wat zegt. Dus vraag ik altijd eerst of ze gehoorapparaat wel in heeft. Maar zelfs dan... staat dat ding niet goed afgesteld, is ze veel te veel bezig met haar eigen gedachten (ze laat zelden iemand uitpraten, wat een kenmerk is van mensen die niet luisteren), of toch dementie (dat had een tante, die vroeg rustig hetzelfde een paar keer binnen een paar minuten, bijvoorbeeld "wat studeer je?", niet echt een anrwoord dat verduidelijking nodig heeft).
[ Bericht 56% gewijzigd door Lunatiek op 30-12-2017 19:50:54 ]
Ja moet me ook volledig op school focussen van m'n ouders terwijl ik daardoor juist bang ben dat ik andere vaardigheden ga missen.
Waren je ouders altijd al zo of is dit iets van de laatste paar jaar? Misschien vinden ze het wel moeilijk dat jullie zelfstandig worden?
Mijn ouders (vooral mijn moeder) zien ook altijd overal beren op de weg, maar dat was altijd al zo. Ook vooral de negatieven dingen zien als een van ons van baan wil wisselen, gaat verhuizen, naar het buitenland gaat,etc. Ik heb geleerd me er maar niet meer aan te ergeren omdat dat toch geen zin heeft.
Ik denk dat het komt doordat ze zelf relatief beschermd hebben geleefd. Ze gingen vroeger nooit buiten Nederland op vakantie, hebben sinds hun afstuderen voor dezelfde werknemer gewerkt, altijd ongeveer dezelfde soicale kring gehad. en altijd in kleine stadjes gewoond. Misschien dat dat voor jou ouders ook zo is?
Mijn ouders (vooral mijn moeder) zien ook altijd overal beren op de weg, maar dat was altijd al zo. Ook vooral de negatieven dingen zien als een van ons van baan wil wisselen, gaat verhuizen, naar het buitenland gaat,etc. Ik heb geleerd me er maar niet meer aan te ergeren omdat dat toch geen zin heeft.
Ik denk dat het komt doordat ze zelf relatief beschermd hebben geleefd. Ze gingen vroeger nooit buiten Nederland op vakantie, hebben sinds hun afstuderen voor dezelfde werknemer gewerkt, altijd ongeveer dezelfde soicale kring gehad. en altijd in kleine stadjes gewoond. Misschien dat dat voor jou ouders ook zo is?
Herkenbaar
Het beste is om niet met hun in gesprek te gaan. Alleen antwoord geven als ze je wat vragen en gewoon kort houden. Doen of er niets aan de hand is en verder gaan met je leven en doelen die je hebt. Wanneer ze in een straal komen van 3 meter zorgen dat je dat gebied binnen 1 minuut verlaat.
Rookt of drinkt jou vader?
Het beste is om niet met hun in gesprek te gaan. Alleen antwoord geven als ze je wat vragen en gewoon kort houden. Doen of er niets aan de hand is en verder gaan met je leven en doelen die je hebt. Wanneer ze in een straal komen van 3 meter zorgen dat je dat gebied binnen 1 minuut verlaat.
Rookt of drinkt jou vader?
Mijn ouders hebben idd altijd wel relatief beschermd gewoond. Ze komen nooit uit hun comfortzone. Zijn in hun huwelijk 2x buiten NL op vakantie geweest eigenlijk. Dat komt wel overeen met jouw situatie dus?quote:
Waren je ouders altijd al zo of is dit iets van de laatste paar jaar? Misschien vinden ze het wel moeilijk dat jullie zelfstandig worden?
Mijn ouders (vooral mijn moeder) zien ook altijd overal beren op de weg, maar dat was altijd al zo. Ook vooral de negatieven dingen zien als een van ons van baan wil wisselen, gaat verhuizen, naar het buitenland gaat,etc. Ik heb geleerd me er maar niet meer aan te ergeren omdat dat toch geen zin heeft.
Ik denk dat het komt doordat ze zelf relatief beschermd hebben geleefd. Ze gingen vroeger nooit buiten Nederland op vakantie, hebben sinds hun afstuderen voor dezelfde werknemer gewerkt, altijd ongeveer dezelfde soicale kring gehad. en altijd in kleine stadjes gewoond. Misschien dat dat voor jou ouders ook zo is?
Mijn pa is nog relatief jong maar wel op een leeftijd dat je in theorie alzheimer zou kunnen krijgen. Heb even wat gegoogled maar zijn wel een aantal gedragskenmerken die in het plaatje alzheimer passen. Toch maar even met m'n ma bespreken dit. Dank voor je bijdrage.
Dus het is relatief nieuw gedrag?quote:
[..]
Mijn ouders hebben idd altijd wel relatief beschermd gewoond. Ze komen nooit uit hun comfortzone. Zijn in hun huwelijk 2x buiten NL op vakantie geweest eigenlijk. Dat komt wel overeen met jouw situatie dus?
Mijn pa is nog relatief jong maar wel op een leeftijd dat je in theorie alzheimer zou kunnen krijgen. Heb even wat gegoogled maar zijn wel een aantal gedragskenmerken die in het plaatje alzheimer passen. Toch maar even met m'n ma bespreken dit. Dank voor je bijdrage.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Kan ook gilles de la tourette zijn. Kende ook iemand die dat had en dergelijke geluidjes maakte. Maar ken ook iemand die autistisch is en dat een beetje doet als hij geconcentreerd bezig is.quote:
[..]
Haha dat is heel lastig om dat in woorden te beschrijven. Maar bv als je iemand niet hebt verstaan vraag je normaal, wat zeg je? Maar soms 'zeg' je dan toch ook 'Mm?' om eigenlijk te zeggen ik heb je niet gehoord. Nou dat doet hij dan dus echt 5-10 keer achter elkaar, en ook gewoon random.
M'n ma denkt dat zijn gedrag met zijn jeugd te maken heeft. Heeft toen heftige dingen meegemaakt maar daar praat ie nooit over. Zegt ie dat dat zolang geleden is dat hij dat allemaal vergeten is, terwijl een 'normaal persoon' met dat soort dingen voor het leven getekend is. Ik kan moeilijk geloven dat het hem niks meer doet
Zo snel mogelijk het huis uit en alleen nog maar mededelingen doen over je plannen en geen discussie meer
Herkenbaar, mijn vader is ook negatief en over z'n gezondheid maak ik me ook al een tijdje druk. Maar goed, hij vindt het overdreven en niet nodig om naar de huisarts te gaan. Vroeger complete oorlogen gevoerd toen ik nog thuis woonde. Nu kan ik zeggen "Nou pa, ik ga weer want vind dit niet zo gezellig. Zie je van de week wel weer." Scheelt een hoop ergernis.
Beter niet met zo een in gesprek gaan. Neem afstand, als je dat letterlijk niet kan of nog niet wil (centjes) dan toch emotioneel. Je bent volwassen, trek je niks aan van hen. Laat ze in hun oude en vertrouwde negatief sopje verder gaarkoken.quote:
Wie heeft er ervaring met negatieve ouders? Als in dat je je niet gestimuleerd voelt om dingen te doen omdat letterlijk overal haken en ogen worden aangehangen.
Voorbeelden:
-Ga ik studeren in het buitenland, staan mijn ouders daar absoluut niet achter. Het kost veel geld, als je terugkomt heb je niks, straks verwatert het contact met je vrienden. Tot in 'je hoeft er niet op te rekenen dat wij je financieel zullen steunen'. Ik had een hele zak geld bij elkaar gespaard door te werken en dan zijn dit de reacties..... uiteindelijk weinig contact gehad in die periode want ze stonden er toch niet achter.
-Mijn broertje maakt zijn eigen meubels, waar veel tijd inzit en waarvoor hij veel geld heeft geïnvesteerd in machines. Het is echt knap wat hij allemaal kan maken. Komt m'n vader thuis na een dag werken, is het enige wat hij kan zeggen, wat een teringzooi hier.
-Heb ik een baan gevonden iets verderop waardoor een auto toch wel heel handig wordt. Zeg ik dat, gaat het verder alleen maar over dat ik dan wel meer moet gaan sporten want anders word ik 'hartstikke dik' (ik heb geen kilo overgewicht of wat dan ook).
-Boek ik een weekend weg of tickets voor een uitje, dat is steevast zonde van m'n geld. Want ik moet sparen voor mijn eigen huis en voor mijn toekomst. Dat ik 10K spaargeld heb dat maakt niet uit.
-Mijn vriendin is een poosje gaan reizen. Het enige wat ze van mijn ouders krijgt te horen is, zou je dat nou wel doen, dat is toch hartstikke duur, is het daar wel veilig, vinden je ouders dat wel goed.
Kortom er wordt steevast negatief gereageerd op dingen die we willen ondernemen, of er worden op z'n minst allerlei haken en ogen aan gehangen zodat je je nou niet echt uitgenodigd voelt om het te gaan doen. Er is altijd wel wat. Nou heb ik echt geen slechte ouders ofzo maar we irriteren ons hier enorm aan. Er wat van zeggen maakt het nou ook niet bepaald gezelliger.
Dus dan vraag ik me af, hebben andere mensen ook zulke ouders en hoe ga je hiermee om?
Komt bij dat ik het eigenlijk best zorgelijk vindt hoe mijn pa zich gedraagt. Hij is heel onrustig, kan zich moeilijk concentreren, kan niet stilzitten, slaapt heel slecht, maakt allerlei rare geluidjes, dingen die je vertelt gaan het ene oor in en het ander oor uit. Het gaat gewoon langs hem heen lijkt wel. Ik heb echt geen flauw idee wat er in zijn hoofd omgaat, waarom hij zo doet. M'n ma probeert hier wel eens over in gesprek te gaan maar dan zegt ie dat ze niet zo moet zeuren. Hij heeft een hele hoge muur om zich heen, je komt gewoon niet bij hem binnen. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van. En het gaat al heel lang zo maar ik vind het ergens toch best wel zorgelijk en het drukt een stempel op de sfeer in huis. Hoe zorg je dat je toch met zo iemand in gesprek komt?
Mijn bijdrage aan dit forum is ter lering en ter vermaak.
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Gewoon op jezelf gaan wonen en het contact minderen.
Voor wat ik lees heb je je leven gewoon op orde en zitten hen alleen negatief te doen.
Voor wat ik lees heb je je leven gewoon op orde en zitten hen alleen negatief te doen.
Jep 
Mijn moeder is een zware narcist. Waar het op neer komt is dat ik ben opgegroeid in een gecontroleerd en kleinerend milieu. Ik was er enkel om haar te dienen.
Dit heeft mijn eigen ontwikkeling in de weg gestaan, alle momenten die ik kon hebben in mijn tienertijd is letterlijk van mij afgepakt. Dat resulteert nu in dat ik soms het idee heb dat ik mijn jeugd aan het inhalen ben (ik ben 25)
Ik ben nu moeder (mijn zoon is 4) en ik durf wel te zeggen dat ik het giftige cirkeltje heb verbroken. Ik heb soms nog momenten dat mijn reactie naar hem een narcistisch tintje heeft maar daar ben ik meteen van bewust en hanteer dan ook naar wat juist is voor ons beiden.
De reden dat ik het vicieuze cirkeltje kon verbreken was omdat ik op mijn 17e bij mijn toenmalige vriend en zijn ouders ben gaan wonen. Een voorbeeld, toen ik er net 1 week woonde kreeg ik de griep. De moeder van mijn vriend kwam door de dag heen bij mij kijken,zorgde voor mij,knuffelde mij en gaf me een kus op m'n voorhoofd als ze weer weg ging. Ik had dat nog nooit meegemaakt, zolang ik mij kan herinneren niet.. en ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik aan dat moment denk. Zijn ouders hebben mijn wereld zoveel veranderd in de tijd dat ik daar woonde. Met die kennis heb ik gelukkig een gezond perspectief gecreëerd.
Mijn moeder is een zware narcist. Waar het op neer komt is dat ik ben opgegroeid in een gecontroleerd en kleinerend milieu. Ik was er enkel om haar te dienen.
Dit heeft mijn eigen ontwikkeling in de weg gestaan, alle momenten die ik kon hebben in mijn tienertijd is letterlijk van mij afgepakt. Dat resulteert nu in dat ik soms het idee heb dat ik mijn jeugd aan het inhalen ben (ik ben 25)
Ik ben nu moeder (mijn zoon is 4) en ik durf wel te zeggen dat ik het giftige cirkeltje heb verbroken. Ik heb soms nog momenten dat mijn reactie naar hem een narcistisch tintje heeft maar daar ben ik meteen van bewust en hanteer dan ook naar wat juist is voor ons beiden.
De reden dat ik het vicieuze cirkeltje kon verbreken was omdat ik op mijn 17e bij mijn toenmalige vriend en zijn ouders ben gaan wonen. Een voorbeeld, toen ik er net 1 week woonde kreeg ik de griep. De moeder van mijn vriend kwam door de dag heen bij mij kijken,zorgde voor mij,knuffelde mij en gaf me een kus op m'n voorhoofd als ze weer weg ging. Ik had dat nog nooit meegemaakt, zolang ik mij kan herinneren niet.. en ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik aan dat moment denk. Zijn ouders hebben mijn wereld zoveel veranderd in de tijd dat ik daar woonde. Met die kennis heb ik gelukkig een gezond perspectief gecreëerd.
Pff dan vraag je je toch af waar ze wél enthousiast over worden, en wat zij vinden waar het leven eigenlijk om draait buiten eten, slapen en je hele leven sparen en werken tot je sterft (uiteraard wel je hele leven lang bij dezelfde werkgever, lekker veilig en vertrouwd tenslotte ).
Als ze altijd klotereacties geven op alles wat je van plan bent te ondernemen, dan kondig je het gewoon niet meer aan en doe je eventueel alleen nog een mededeling over iets wat al geweest / een voldongen feit is. Blijkbaar willen ze niet delen in de (voor)pret van dingen die jou bezighouden, tja, naast eventueel tegen ze zeggen dat je dat jammer vindt doe je daar weinig aan.
Toen ik voor het eerst een verre reis wilde maken, wilde m'n moeder bij bij wijze van spreken gisteren al mee helpen inpakken, zo leuk vond ze het. Ja tuurlijk krijg je altijd wel wat wijze raad van ouders over waar je aan moet denken n.a.v. hun eigen (reis)ervaringen vroeger, maar zeggen dat ik het niet zou moeten doen zou nooit in ze opkomen.
).Als ze altijd klotereacties geven op alles wat je van plan bent te ondernemen, dan kondig je het gewoon niet meer aan en doe je eventueel alleen nog een mededeling over iets wat al geweest / een voldongen feit is. Blijkbaar willen ze niet delen in de (voor)pret van dingen die jou bezighouden, tja, naast eventueel tegen ze zeggen dat je dat jammer vindt doe je daar weinig aan.
Toen ik voor het eerst een verre reis wilde maken, wilde m'n moeder bij bij wijze van spreken gisteren al mee helpen inpakken, zo leuk vond ze het. Ja tuurlijk krijg je altijd wel wat wijze raad van ouders over waar je aan moet denken n.a.v. hun eigen (reis)ervaringen vroeger, maar zeggen dat ik het niet zou moeten doen zou nooit in ze opkomen.
Ik dacht ook aan Alzheimer. Mijn vader heeft dat.quote:
Hoe oud zijn je ouders eigenlijk (ongeveer)?
Bij sommige dingen vrees ik dat het gaat om iets als Parkinson of Alzheimer of andere ouderdomskwalen. Hoewel dat ook op vrij jonge leeftijd kan beginnen.
Voorbeeld: bij mijn moeder lijkt het ook niet te blijven hangen als je wat zegt. Dus vraag ik altijd eerst of ze gehoorapparaat wel in heeft. Maar zelfs dan... staat dat ding niet goed afgesteld, is ze veel te veel bezig met haar eigen gedachten (ze laat zelden iemand uitpraten, wat een kenmerk is van mensen die niet luisteren), of toch dementie (dat had een tante, die vroeg rustig hetzelfde een paar keer binnen een paar minuten, bijvoorbeeld "wat studeer je?", niet echt een anrwoord dat verduidelijking nodig heeft).
Mijn ouders zien ook overal beren op de weg. Ontmoedigen sommige dingen als ik er mild enthousiast over ben, i.p.v. aanmoedigen. Als ik ze bij enkele van mijn uitgewerkte plannen betrek geven ze altijd wel advies.
Bij hem maken van reizen hebben zij geen gevoel, omdat zij die ervaring niet hebben. Wat mij wel verbaasd is de negativiteit rondom behaalde prestaties. (Zoals de meubels van je broer)
[ Bericht 0% gewijzigd door Halveprijs op 07-01-2018 21:07:48 ]
Bij hem maken van reizen hebben zij geen gevoel, omdat zij die ervaring niet hebben. Wat mij wel verbaasd is de negativiteit rondom behaalde prestaties. (Zoals de meubels van je broer)
[ Bericht 0% gewijzigd door Halveprijs op 07-01-2018 21:07:48 ]
Heel herkenbaar tot op zekere hoogte. Hier ging dat nog wat stapjes verder. Mijn moeder is een narcist pur sang. Ze heeft mijn leven min of keer geruïneerd met haar negatieve egoïstische gemanipuleer tot zover dat ik momenteel een emotioneel wrak ben. Helaas kwam ik er pas op latere leeftijd achter waar het probleem lag (te laat)
Ik zeg niet dat dit perse het geval is bij jou, maar je kunt je er eens in verdiepen. Who knows...
Ik zeg niet dat dit perse het geval is bij jou, maar je kunt je er eens in verdiepen. Who knows...
|
|
