ADD&ADHD #70 Een rustig 2018 gewenst

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 16:43 schreef Av- het volgende:
Hoi allemaal, even een vraagje.
Al zo lang ik me kan herinneren loop ik tegen dezelfde problemen aan die overeenkomen met de symptomen van ADD. Na jarenlang wikken en wegen heb ik uiteindelijk toch maar de stap genomen om het diagnosetraject in te gaan, omdat het voelt alsof ik in een soort lus zit. Ik ben inmiddels 27.
Nu heb ik een intake gehad en n.a.v. het gesprek en een paar vragenlijsten willen ze het onderzoek gaan voortzetten. Echter willen ze nu dat ik een ouder meeneem voor het volgende gesprek, omdat ze graag willen weten hoe ik was in mijn kindertijd. Nu voel ik me daar niet helemaal lekker bij, ik heb weinig trek in het bespreken van mijn problemen in het bijzijn van een bekende. Ik snap dat dat nergens op slaat en dat ik me maar over mijn ego moet zetten, maar toch kan ik dat niet... Anderzijds vind ik het vreemd dat je als 27-jarige alsnog hulp aan een ouder moet vragen voor een diagnose. Kijk als ik nog 17 zou zijn geweest is het natuurlijk een ander verhaal. Daar bovenop weet ik dat mijn moeder absoluut niet zit te wachten op zo een gesprek.
Zonder gesprek met een ouder is een diagnose absoluut niet mogelijk, aldus de psycholoog. Is dat ook jullie ervaring of zijn er ook psychologen die daar een andere oplossing voor hebben?
Ben benieuwd

Mijn ouders kregen een vragenlijst, dat was voldoende. Ik was zelf minderjarig toen ik de diagnose kreeg, misschien dat daar het verschil inzat.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 16:43 schreef Av- het volgende:
Hoi allemaal, even een vraagje.
Al zo lang ik me kan herinneren loop ik tegen dezelfde problemen aan die overeenkomen met de symptomen van ADD. Na jarenlang wikken en wegen heb ik uiteindelijk toch maar de stap genomen om het diagnosetraject in te gaan, omdat het voelt alsof ik in een soort lus zit. Ik ben inmiddels 27.
Nu heb ik een intake gehad en n.a.v. het gesprek en een paar vragenlijsten willen ze het onderzoek gaan voortzetten. Echter willen ze nu dat ik een ouder meeneem voor het volgende gesprek, omdat ze graag willen weten hoe ik was in mijn kindertijd. Nu voel ik me daar niet helemaal lekker bij, ik heb weinig trek in het bespreken van mijn problemen in het bijzijn van een bekende. Ik snap dat dat nergens op slaat en dat ik me maar over mijn ego moet zetten, maar toch kan ik dat niet... Anderzijds vind ik het vreemd dat je als 27-jarige alsnog hulp aan een ouder moet vragen voor een diagnose. Kijk als ik nog 17 zou zijn geweest is het natuurlijk een ander verhaal. Daar bovenop weet ik dat mijn moeder absoluut niet zit te wachten op zo een gesprek.
Zonder gesprek met een ouder is een diagnose absoluut niet mogelijk, aldus de psycholoog. Is dat ook jullie ervaring of zijn er ook psychologen die daar een andere oplossing voor hebben?
Ben benieuwd

Ik had rapporten van de lagere school (heb er moeite mee bepaalde zaken weg te gooien) bij me en een duidelijke geschiedenis van mijn tienerjaren. Daarnaast heeft mijn moeder samen met mijn vriendin de Diva 2.0 ingevuld. Mijn vriendin heeft ook een gesprek gehad met de psycholoog (waarbij ik heel veel moeite had om niet elke keer in te breken). Daarnaast een gesprek met mijn (ADHD specialisatie) psychiater die het snel door had.

Gesprek met ouders is niet per se nodig: sommige ouders zijn bang dat zij het verkeerd gedaan hebben.

Kortom, zonder ouders is een diagnose wel degelijk mogelijk.

Oh ja, ik ben 40+, wat het voor iedereen lastig maakt om nog echt heel veel te weten van mijn leven onder de 10 jaar ...

[ Bericht 2% gewijzigd door Risi op 18-04-2018 09:25:59 (toevoeging leeftijd) ]

Bedankt voor jullie reacties. Ik ga even nadenken wat ik hiermee aan moet. Wellicht toch naar een andere psych, maar heb weinig trek om weer achteraan de lange wachtlijsten aan te sluiten....

quote:

Op donderdag 19 april 2018 17:50 schreef Av- het volgende:
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga even nadenken wat ik hiermee aan moet. Wellicht toch naar een andere psych, maar heb weinig trek om weer achteraan de lange wachtlijsten aan te sluiten....

Ik stond er hetzelfde in als jij, ook omdat ik redelijk ver weg woon van mijn ouders en ze niet wilde 'vermoeien' met zo'n gesprek.
Uiteindelijk heb ik toch mijn moeder gevraagd. Het was best een prettig en interessant gesprek. Ook heeft het geholpen voor de bewustwording van mijn ouders tov ADHD.

Medicijnen
Dat ze dat woord er nog aan verbinden.

Gewoon valeriaan nemen zo nu en dan, iig voor bij het slapen. Geen drukke dingen meer bijdoen zoals gamen, dingen doen die je focus centraliseren zoals sport (met name teamsport) en het leven is al 100x aangenamer dan afhankelijk zijn van een kop-plat-meppend 'medicijn' van een of andere farma.

-iemand met ADD. (en als kind adhd pddnos op zn papiertje)

quote:

Op vrijdag 20 april 2018 09:58 schreef BaajGuardian het volgende:
Medicijnen
Dat ze dat woord er nog aan verbinden.

Gewoon valeriaan nemen zo nu en dan, iig voor bij het slapen. Geen drukke dingen meer bijdoen zoals gamen, dingen doen die je focus centraliseren zoals sport (met name teamsport) en het leven is al 100x aangenamer dan afhankelijk zijn van een kop-plat-meppend 'medicijn' van een of andere farma.

-iemand met ADD. (en als kind adhd pddnos op zn papiertje)

Ieder zijn ding toch? Blij dat dit voor jou werkt.

quote:

Op zondag 22 april 2018 23:10 schreef d4v1d het volgende:
Vandaag een online vragenlijst ingevuld en 30 april op gesprek (ADHDcentraal)

Vragenlijst ging over de afgelopen week tot nu. Zat ook een vraag over spierpijn tussen, hebben adhd'ers sneller spierpijn?

ik denk door hogere spierspanning of door overmatig bewegen bij hyperactiviteit?

quote:

Op zondag 22 april 2018 23:10 schreef d4v1d het volgende:
Vandaag een online vragenlijst ingevuld en 30 april op gesprek (ADHDcentraal)

Vragenlijst ging over de afgelopen week tot nu. Zat ook een vraag over spierpijn tussen, hebben adhd'ers sneller spierpijn?

is controle vraag.

quote:

Op maandag 30 april 2018 05:17 schreef Myrr het volgende:
Zijn hier mensen die in het verleden een depressie gerelateerde stoornis hebben gehad, en waarbij dit door de medicatie weer de kop op is gaan steken?

Ik heb vroeger heel lang gediagnosticeerde dysthyme gehad, en zonder in detail uit te wijden over hoe en wat vermoed ik sterk dat ik daar weer in ben gerold het afgelopen jaar.

Ik heb een peuter, zit vol in mijn laatste jaar, vriend werkt in zijn vakgebied maar moet nog wel een aantal vakken halen en ik was al aan het afglijden (achteraf gezien) maar sinds ik weer dagelijks 3 keer 7.5 mg slik (van een hele krijg ik een pepsmoel en hoge bloeddruk) voel ik me 1 pot (neutrale) ellende. Het zijn teveel ballen die ik (wij) hoog moet(en) houden op dit moment en het breekt ons beiden op. Ik ken het gevoel van gelukkig zijn, en dat is totaal niet wat ik momenteel of de afgelopen periode ben. Alleen maar taken volbrengen en ballen hooghouden, laat de helft vallen.

Morgen arts bellen, maargoed. Ervaring? Dit is de eerste keer dat ik het uit mezelf erken, zal wel goed komen hoor, maar vind het niet erg chill op dit moment.

Ja, een soortgelijke ervaring heb ik ook gehad. Ik begon met concerta. Ik merkte dat het een positief effect had op mijn concentratie en daardoor kon ik ook makkelijker contact maken met andere mensen. Maar ik kreeg elke dag wel een paniekaanval.

Voor mij was toen het gebruik van ADHD-medicatie nieuw, dus ik dacht dat ik er gewoon doorheen moest. Maar het voelde niet goed. Na een paar weken ging het slechter. Ik werd continu overprikkeld door waarnemingen die ik normaal gesproken kan 'filteren' zeg maar. Instinctief voelde ik dat ik moest stoppen met die medicatie en dat deed ik ook.

Een poos later begon ik met dexamfetamine. Ook weer paniekaanvallen, omdat het allemaal zo sloom ging in mijn hoofd: ik voelde mij net een zombie. Ook toen dacht ik: ik moet hier aan wennen. Maar in tegenstelling tot de concerta, voelde ik instinctief dat ik moet wennen aan een ander soort bewustzijn en moet leren de overcompensatie die ik mezelf heb aangeleerd tijdens mijn leven moet loslaten. Want wat ik wel heel fijn vond aan de dex: de rust in mijn hoofd. Normaal gesproken ben ik of opgefokt of burn-out moe, maar nooit relaxed. Door de dex werd ik chill. Ik hoefde niet meer bij te slapen overdag.

Wat Monopoly zegt: luister naar je gevoel!

Het hoort er sowieso bij dat je je meer bewuster gaat worden van je emoties en daardoor ook wat neerslachtiger kan worden. Dan kunnen depressieve gevoelens van vroeger terugkomen. Maar als het goed is, moet je instinctief voelen of er iets niet OK is met je medicatie of dat er ouwe shit van vroeger nog verwerkt moet worden.

quote:

Op maandag 30 april 2018 05:17 schreef Myrr het volgende:
Zijn hier mensen die in het verleden een depressie gerelateerde stoornis hebben gehad, en waarbij dit door de medicatie weer de kop op is gaan steken?

Ik heb vroeger heel lang gediagnosticeerde dysthyme gehad, en zonder in detail uit te wijden over hoe en wat vermoed ik sterk dat ik daar weer in ben gerold het afgelopen jaar.

Ik heb een peuter, zit vol in mijn laatste jaar, vriend werkt in zijn vakgebied maar moet nog wel een aantal vakken halen en ik was al aan het afglijden (achteraf gezien) maar sinds ik weer dagelijks 3 keer 7.5 mg slik (van een hele krijg ik een pepsmoel en hoge bloeddruk) voel ik me 1 pot (neutrale) ellende. Het zijn teveel ballen die ik (wij) hoog moet(en) houden op dit moment en het breekt ons beiden op. Ik ken het gevoel van gelukkig zijn, en dat is totaal niet wat ik momenteel of de afgelopen periode ben. Alleen maar taken volbrengen en ballen hooghouden, laat de helft vallen.

Morgen arts bellen, maargoed. Ervaring? Dit is de eerste keer dat ik het uit mezelf erken, zal wel goed komen hoor, maar vind het niet erg chill op dit moment.

Ja! Ook de reden dat ik ermee gestopt ben overigens.
Ik heb liever last van de lastigere kant van ADHD dan het niet aanwijsbare, deprimerende jankgevoel dat ik krijg van medicatie. Dan maar de keerzijde van ADHD waarbij ik me over het algemeen wél goed voel.
Met Ritalin had ik er meer last van dan met Concerta.

Ik kreeg van dex tijdens de rebound een meeeega kort lontje

En dat staat zo haaks op hoe ik normaal ben (geduldig en easy going)dat ik vrij snel overgestapt ben op methylfenidaat daar heb ik t totaal niet bij.

quote:

Op donderdag 3 mei 2018 03:15 schreef Monopoly het volgende:
Wel balen dat het slecht viel bij jou. Zit je nog steeds aan de dex?

Ja. Het werkt nu alleen maar positief voor mij.

Jongens, ik heb donderdag een rijbewijskeuring ivm ADHD. Ik baal als een stekker dat dit moet, maar goed.

Kan iemand me vertellen wat die keuring ongeveer inhoudt? Heb je alleen een half uur lang een gesprek met een psychiater of moet je ook testjes doen?


Lekker sketchy gedoe wel trouwens. Die vent had dagelijks telefonisch spreekuur tussen 10:30-11, waarin je dus je afspraak moet maken, heeft geen secretaresse. En ik moet het geld voor de keuring contant meenemen en ter plekke afrekenen Als ik het rapport wat hij maakt wil inzien kost dat extra...
Needless to say dat ik me er nogal ongemakkelijk bij voel...