ADD&ADHD #70 Een rustig 2018 gewenst

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 20:17 schreef Huppelmuts het volgende:

[..]

Constant sorry en excuses en empathie. Dat maakt het juist zo moeilijk om te snappen waarom het niet wordt veranderd.

Smeken om aandacht zie je niet als ADHD-trekje? Ik lees juist overal dat een ADHD'er zo druk en chaotisch kan zijn dat je hem echt wel even erop met attenderen dat er nog een wereld om hem heen bestaat. Om nog maar te zwijgen over de hyperfocus.

Ja hyperfocus klopt, maar ook een groot inlevingsvermogen en juist de behoefte aan sociaal contact. Het komt op mij niet over als typisch gedrag van iemand met ADHD.
Maar goed, de ene ADHD'er is de andere niet en laten we de factor 'persoonlijkheid' niet vergeten of comorbiditeiten.

Hoe dan ook, erg vervelend. Ik zou 'm toch aanspreken en waar mogelijk afspraken maken en er zelf leidend in zijn.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 20:17 schreef Huppelmuts het volgende:

[..]

Constant sorry en excuses en empathie. Dat maakt het juist zo moeilijk om te snappen waarom het niet wordt veranderd.

Smeken om aandacht zie je niet als ADHD-trekje? Ik lees juist overal dat een ADHD'er zo druk en chaotisch kan zijn dat je hem echt wel even erop moet attenderen dat er nog een wereld om hem heen bestaat. Om nog maar te zwijgen over de hyperfocus.

Oh, ik begreep dat jij degene was die continu moet smeken om aandacht

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 20:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Oh, ik begreep dat jij degene was die continu moet smeken om aandacht

Dat vastlopen in patronen die je eigenlijk zo graag zou willen veranderen, herken ik wel.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 19:37 schreef Huppelmuts het volgende:

[..]

Wij wonen niet samen, ik woon 200km bij hem vandaan.
We hebben dus veel contact via de app.

In mijn ogen is het een kleine moeite om gewoon even te appen dat je druk bent, geen tijd hebt, even rust nodig hebt of iets dergelijks. Hij kiest dan voor zwijgen, vaak wel lezen wat ik stuur maar gewoon niet antwoorden. Ik blijf aangeven dat ik daar heel slecht mee kan omgaan maar er komt geen verandering, of dat gaat een dag of 2 wel goed en dan is het weer op.
Omgekeerd, als ik dus niet reageer omdat ik hooguit 1x in het half jaar een keer 's middags in slaap val zonder dat van tevoren aan te geven (dan lees ik de apps dus ook niet) dan krijg ik dat best wel lang te horen.

Als ik geen goedemorgen app dan kan het makkelijk gebeuren dat ik pas laat in de avond iets van hem hoor. Als hij dan belooft om zijn best te gaan om eraan te denken om mij te appen ofzo dan kost het mij moeite om dat NIET op te vatten als uit het oog uit het hart (snap je me?), vaak is zijn verklaring om geen contact op te nemen ook heel simpel en logisch "maar IK heb niets te melden!". Dat geeft voor mij aan dat het toch niet boeit of ik misschien wel iets te melden zou hebben en dat geeft mij een onbelangrijk gevoel.

Veel dingen die hij doet word ik behoorlijk op afgebrand. Een paar maanden terug stuurde hij een gewaagde foto en het duurde even voor ik reageerde omdat ik even naar de wc moest. Hij zag dat als afwijzing, desinteresse enz..
Van de week tijdens een behoorlijk intiem gesprek over porno gebeurde het vaak zat dat hij een kwartier of langer stil bleef (daar ben ik inmiddels al aan gewend, zocht ik ook niets achter, raakte me niet persoonlijk ofzo) opeens krijg ik middenin dat gesprek het bericht dat het licht onder de keukenkastjes inmiddels ook is opgehangen. En ik krijg hem niet duidelijk dat dat op mij ook behoorlijk overkomt als afwijzing en desinteresse.

Zijn go-to-phrase is in dat soort gevallen ook heel vaak: "maar dat is anders...."

Hmja. Mijn vriend en ik wonen ook ongeveer 260km uit elkaar, dus bij ons is WhatsApp ook de hoofdmanier van communicatie. Ik kan ook niet appen dat ik druk ben, geen tijd heb, of watdanook, al is het maar omdat ik dan bang ben dat er een snelle response komt terwijl ik dan dus nog online zou moeten zijn, wat een discussie wordt, etc. Bovendien, ik reageer "straks wel" (spoiler: dat vergeet ik dan dus weer). Tegelijk herken ik ook die drang naar antwoord wel als ik zelf iets stuur.

Mijn oplossing hiervoor is om mijn vriend gewoon af en toe iets schattigs te sturen. Een plaatje van een kitten, een kusjes emoji, een filmpje van een schildpad... Meestal krijg ik daar wel een blije smiley op terug. Andersom ook, als hij mij schattige dieren stuurt, stuur ik ook een 'makkelijke' smiley terug. Dit is voor mij ideaal, omdat ik wel even de bevestiging krijg "hij denkt aan me" en zelf ook wel mijn drang naar contact kwijt kan aan hem. Daarbij is de respons van een enkele smiley zo makkelijk en snel, zonder dat daar mogelijk een heel gesprek op volgt waar ik aandacht voor moet hebben, dat me dat wél lukt.

Daarbij doe ik ontzettend hard mijn best om dingen te onthouden die gaande zijn in zijn leven en ernaar te vragen, omdat ik wéét dat mensen dat prettig vinden (ik ook!), maar hij kan me op zondag drie keer vertellen dat hij morgen voor het laatst X doet op werk en dan ontschiet het me maandag alsnog. Gelukkig voor mij heb ik een vriend die gewoon uit zichzelf dingen vertelt en helemaal niet gaat zitten wachten tot ik ernaar vraag.

Als ik er zo over nadenk werkt WhatsApp contact voor mij het beste als er nul vraagtekens in het gesprek staan. Die zorgen ervoor dat ik relatief hard moet nadenken en dan haak ik af of schuif ik het voor me uit. Onze gesprekken zijn voornamelijk een over en weer van mededelingen met een "Vet!" als respons. En dat werkt prima. Diepgaandere gesprekken voeren we dan in de weekenden dat we wél bij elkaar zijn. (gevoelens over WhatsApp lukken mij bijv. ook niet)

Betreffende het feit dat hij jou affakkelt voor dezelfde dingen die hij ook doet, dat kan niet. Ik begrijp de neiging, maar dat moet hij toch echt zelf beter onder controle krijgen. Eventueel met therapie. Misschien kunnen jullie een woord of zin afspreken waarmee je even kunt aangeven dat hij 'het' weer doet?

Om heel eerlijk te zijn heb ik best wel wat vriendinnen die me ontzettend leuk vinden IRL, maar heel slecht digitaal met me kunnen communiceren. Dan ervaren ze echt een beetje een disconnect ofzo.

Misschien werkt bellen gewoon beter voor jullie dan WhatsApp?

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 21:20 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Hmja. Mijn vriend en ik wonen ook ongeveer 260km uit elkaar, dus bij ons is WhatsApp ook de hoofdmanier van communicatie. Ik kan ook niet appen dat ik druk ben, geen tijd heb, of watdanook, al is het maar omdat ik dan bang ben dat er een snelle response komt terwijl ik dan dus nog online zou moeten zijn, wat een discussie wordt, etc. Bovendien, ik reageer "straks wel" (spoiler: dat vergeet ik dan dus weer). Tegelijk herken ik ook die drang naar antwoord wel als ik zelf iets stuur.

Mijn oplossing hiervoor is om mijn vriend gewoon af en toe iets schattigs te sturen. Een plaatje van een kitten, een kusjes emoji, een filmpje van een schildpad... Meestal krijg ik daar wel een blije smiley op terug. Andersom ook, als hij mij schattige dieren stuurt, stuur ik ook een 'makkelijke' smiley terug. Dit is voor mij ideaal, omdat ik wel even de bevestiging krijg "hij denkt aan me" en zelf ook wel mijn drang naar contact kwijt kan aan hem. Daarbij is de respons van een enkele smiley zo makkelijk en snel, zonder dat daar mogelijk een heel gesprek op volgt waar ik aandacht voor moet hebben, dat me dat wél lukt.

Daarbij doe ik ontzettend hard mijn best om dingen te onthouden die gaande zijn in zijn leven en ernaar te vragen, omdat ik wéét dat mensen dat prettig vinden (ik ook!), maar hij kan me op zondag drie keer vertellen dat hij morgen voor het laatst X doet op werk en dan ontschiet het me maandag alsnog. Gelukkig voor mij heb ik een vriend die gewoon uit zichzelf dingen vertelt en helemaal niet gaat zitten wachten tot ik ernaar vraag.

Als ik er zo over nadenk werkt WhatsApp contact voor mij het beste als er nul vraagtekens in het gesprek staan. Die zorgen ervoor dat ik relatief hard moet nadenken en dan haak ik af of schuif ik het voor me uit. Onze gesprekken zijn voornamelijk een over en weer van mededelingen met een "Vet!" als respons. En dat werkt prima. Diepgaandere gesprekken voeren we dan in de weekenden dat we wél bij elkaar zijn. (gevoelens over WhatsApp lukken mij bijv. ook niet)

Betreffende het feit dat hij jou affakkelt voor dezelfde dingen die hij ook doet, dat kan niet. Ik begrijp de neiging, maar dat moet hij toch echt zelf beter onder controle krijgen. Eventueel met therapie. Misschien kunnen jullie een woord of zin afspreken waarmee je even kunt aangeven dat hij 'het' weer doet?

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 21:22 schreef Sarasi het volgende:
Om heel eerlijk te zijn heb ik best wel wat vriendinnen die me ontzettend leuk vinden IRL, maar heel slecht digitaal met me kunnen communiceren. Dan ervaren ze echt een beetje een disconnect ofzo.

Misschien werkt bellen gewoon beter voor jullie dan WhatsApp?

Ik ben deze info even aan het verwerken. Reactie volgt nog!

https://www.metronieuws.n(...)edereen-tegenwoordig

quote:

Op donderdag 1 februari 2018 16:51 schreef DJMO het volgende:
https://www.metronieuws.n(...)edereen-tegenwoordig

Thanks for sharing! Ga dat nog een keer goed doorlezen.

Ik heb wel wat flarden meegekregen. Wat ik erover wil zeggen is dat dit eerder een aanwijzing is dat de maatschappij belachelijk hoge eisen gaat stellen aan mensen. Het wordt een fabriek.

Als je tegen iemand zonder ADHD gaat opleggen: je moet dit en dat en zus en zo... dat trekt hij op den duur ook niet meer. Tja, en die gaat dan ook concentratieproblemen krijgen, want hij wil ook weleens een keer dingen doen voor zichzelf in plaats van alles opgelegd te krijgen. Mensen worden vooral mentaal uitgeput.

Ik ga dit echt griezelig vinden! Je moet je maar aanpassen en als je dat niet kan opbrengen, word je daarvoor gestraft met een diagnose psychische stoornis. En ADHD wordt makkelijk gesteld, want dat is met een pilletje op te lossen. Dat is natuurlijk niet zo, maar het komt de maatschappij wel goed uit dat mensen met medicijnen beter kunnen functioneren.

Ik heb maar weinig van deze gast gezien, maar van wat ik hieruit opmaak heeft hij definitely not breastcancer but ADHD

_{Dat ene begrijp je alleen als je The Room hebt gezien}

quote:

Op zondag 4 februari 2018 01:49 schreef Skull-splitter het volgende:

[..]

Daar ging het me ook even niet om. We hoeven niet in paniek te raken als er comorbiditeit is, toch? Gewoon blijven ademen en als iemand iets schrijft wat in je ogen niet klopt gewoon normaal reageren óf negeren. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Precies, maar dat was hier natuurlijk niet helemaal het geval.

Wel wil ik hiermee wel vragen de specifieke posts over autisme in het desbetreffende topic te posten. De berichten erover zijn verwijderd.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 12:56 schreef Guus_Geluk7 het volgende:
Dit artikel is populair op Reddit momenteel, dus ik ging er vanuit dat men het hier ook wel interessant zou vinden: https://www.additudemag.c(...)jection-sensitivity/

Die had ik nog niet voorbij zien komen. Dank voor het delen. Dat stuk over Rejection sensitive dysphoria klinkt echt heel herkenbaar maar heb ik nog niet eerder gelinkt zien worden aan ADHD eigenlijk.

Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 12:49 schreef aangemeldvooreenvraag het volgende:
Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

* Skull-splitter kijkt naar een huiskamer die al twee volle maanden als ontploft oogt

Met horten en stoten komt daar wel verbetering in. Laatste maand merk ik echt dat ik me kapot erger aan de troep en chaos in huis (deels ook door vriendin veroorzaakt) maar beiden weinig energie over om het goed aan te pakken. Dus steeds kijken hoe ver je komt.

Je vriendin heeft ook ADHD?

Ik woon samen en wij houden vaak een soort schoonmaakdag. Omdat ik nooit weet waar ik me moet beginnen vraag ik mn vriend meestal gewoon wat handig is om mee te beginnen en wat hij gaat doen. En als dat deel gedaan is t volgende, tot we het zat zijn

Ik probeer elke avond even een rondje te doen en alles op te ruimen. Verder komt m'n vader eens per maand een dagje om samen te dweilen, wc schoon te maken, putjes leeg te trekken, lampen te vervangen etc. Dat helpt.

Dat opruimen doe ik idd ook vaak, even zorgen dat iig alle rondslingerende dingen op zn plek (of een stapeltje ) liggen. Ik vind t rete onrustig als de hele tafel of bank vol ligt met troep, dus het voelt ook echt nuttig om te doen.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 12:49 schreef aangemeldvooreenvraag het volgende:
Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

Ik stel het niet uit, ik heb me aangeleerd om het twee keer per week te doen op een bepaalde volgorde.

Wel stel ik sommige stukjes uit omdat ik er geen zin in heb.

Is er iemand hier iemand die (een relatie met iemand die) ADD en PDD-NOS heeft?

Sinds kort realiseer ik me dat mijn vriend een hoop trekken heeft dat toch afwijkt van ADD. Ik heb zelf ADHD, dus ik dacht dat de meeste verschillen kwamen doordat hij een 'H' mist.

Die verschillen zijn o.a.:

Dat informatieverwerking wel heel lang duurt. Ik weet dat uitstellen hoort bij ADD en ADHD, maar bij hem is er ook geen bewustzijn dat bepaalde situaties uitstellen tot grote problemen leiden.
Mijn grootste ergernis is dat hij empathie mist. Hij heeft niet door dat bepaald gedrag heel kwetsend kan overkomen en zodra ik emotie uit weet hij zich geen raad. Met ADD snap ik dat je moeite hebt om je dan te verwoorden, maar hij voelt mijn verdriet gewoon niet. Hij blijft hangen bij het feit dat hij niet weet wat hij verkeerd heeft gedaan. Ook al leg ik het hem uit. Sorry zeggen lukt al helemaal niet. Hij legt alleen zijn redenen voor een bepaald gedrag uit, en ziet niet in wat voor effect het op mij heeft.

Voorbeeldsituatie:
Ik wil een leuke film aan zetten en kan het niet online vinden. Vervolgens vind ik 'm maar zitten er geen subtitles bij. Hij zegt een paar keer dat hij slaap krijgt (ik voel de druk van het moet focussen), vervolgens wil hij het overnemen (en ik hou er niet van om iets niet af te kunnen maken), daarna komt hij me hele tijd aanraken en kusjes geven (dus afleiden waardoor ik nog meer moeite heb met mijn taak).

In mijn beleving doe ik onwijs mijn best om iets voor elkaar te krijgen en hij gedraagt zich voor mijn gevoel als een verwend kind dat alles wil, maar niet eens geduld en respect heeft dat de ander er moeite voor heeft.
Ik voel me overprikkeld en gefrustreerd en reageer in woede . Normaal schreeuw ik niet maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger.

Een ander voorbeeld waarbij ik moest schreeuwen.

Hij is een slechte planner en kan beloftes moeilijk houden. Ik ervaar dit als gemakzucht en dat hij dan niet genoeg om me geeft. Hij is er het er niet mee eens, maar we blijven hier vast lopen.

Situatie: Hij had wat afspraken en zei dat hij gelijk erna naar me toe zou komen. Halverwege bel ik hem voor iets anders en kom erachter dat hij heeft besloten om nog even snel langs zijn moeder te gaan. Hij was vergeten om dit door te geven. Ik was zo teleurgesteld dat hij me weer de moeite niet waard vond om het door te geven. Het maakt me niet uit dat je nog andere plannen maakt, maar ik vind het zeer respectloos om iemand te laten wachten op je. Ik verheugde op een gezellige avond en in zijn beleving kon dat een uur later ook nog. Om hem een koekje van eigen deeg te geven ging ik de rest van de avond alles doen behalve hem aandacht schenken. Huishouden, vuilnis wegbrengen etc. Hij snapte mijn punt niet. Hij begreep niet waarom ik zo deed. Hij kon de link niet leggen tussen zijn gedrag en mijn verdriet.

Is dit ADD? Of zit hier PDD-NOS in?

Hij gaat nu achter de test of die kans erin zit.

Owja nog extra informatie. Hij kan moeilijk aan werk komen en geen werk houden. Zelfs op zichzelf wonen en bijstand aanvragen lukt hem niet. Doordat hij niet zelfstandig is (koken enzo), is hij bij zijn ouders gaan logeren en eten tijdens zijn aanvraag en door zijn afwezigheid is zijn aanvraag afgewezen.

Ik hou van zijn gouden hart, maar ik weet niet of ik een toekomst met hem kan bouwen. Hij is echt de type die wajong nodig heeft om zelfstandig te kunnen zijn.

Door mijn ADHD heb ik ook moeite met een hoop dingen en werken lukt ook niet fulltime, maar hij kan niet eens een bijstand aanvragen!!!

Ik hoop zo erg dat dit verhaal bekend is bij sommige leden en of ik advies/steun/begrip kan krijgen.

Aanvulling:
Ik moet hem letterlijk alles 1 voor 1 vertellen wanneer hij wat moet doen. En vaak herinneren. Ook als het gaat om zijn leven en zijn verantwoordelijkheden. Uit zichzelf beseft hij niet dat hij iets moet doen. Hij kan makkelijk familie gaan helpen terwijl hij zelf in problemen zit. En dan voel ik me rot dat ik hem zoveel probeer te helpen (administratie of dingen uitzoeken voor hem, of hem steeds herinneren).

Ook al hij me kwetst of iets moet ik hem handleiding geven dat hij me een knuffel moet geven of moet afwassen oid om het goed te maken. Hij weet namelijk nooit waarom ik boos ben, wat hij moet doen en blijft me als een zombie aankijken. Heel moeilijk dit.

[ Bericht 2% gewijzigd door aangemeldvooreenvraag op 17-02-2018 13:31:47 ]

Ik denk ook dat de informatie sowieso te beperkt is om een diagnose te stellen als amateurs hier. Dat PDD-NOS kan ik ook op betreffende user plakken met een aantal dingen die ze aangeeft.

Ik zelf kan ook moeilijk op tijd komen en denk soms dat ik snel nog wel even iets af kan maken.

Kan vaak net niet. Doe echter niks af aan hoe belangrijk ik iets of iemand vind. Ik frustreer mezelf daar ook meer mee dan dat ik dat bij anderen wil veroorzaken.