DRT Darts
One Hundred and Eighty!
Die praat als Don Vito.quote:Op vrijdag 22 december 2017 13:43 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Ik hoor Van Gerwen niet graag praten.
Eerst even vier uur in de gym.quote:
Zou vdV al aan de frikandellen zitten?
Op 
Wil je die kollum hier posten? Heb mn maximum aantal gratis artikelen al gelezenquote:
[..]
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/12/22/kersttruien-a1585906
Kutnummer bij een kutspeler. Prima combi.quote:
Wat is dit voor aidsopkomstnummer
Die ligt gewoon 's avonds te rollebollen met John Henderson hoor.quote:Op vrijdag 22 december 2017 13:44 schreef MrBanaan1 het volgende:
Volgensmij zou Daniella hem wel doen, itt al die andere fattys.
Oh.
Kersttruienquote:
[..]
Wil je die kollum hier posten? Heb mn maximum aantal gratis artikelen al gelezen
Marcel
Marcel van Roosmalen
22 december 2017
Het nieuwe huis stond naast de dorpsschool. Ik keek iedere dag naar het gedoe. Het halen en brengen, het lamlendige wachten op je kind achter dat hekje.
Op een ochtend werden we verrast door de aankomst van Sinterklaas. Deze keer kwam hij aan met een tractor.
Wij naar buiten.
Een vrouw met een kastanjekleurig kapsel, die het simultaan zwaaien met zaklampjes coördineerde, kwam van het schoolplein naar ons toegebeend. ‘Op hoge poten’, zou je kunnen schrijven, maar dat zou de werkelijkheid geweld aan doen.
De sint kwam van rechts, hadden we een brief over gehad, dus of we in verband met de zichtlijnen vanaf het schoolplein niet in ons voortuintje wilden blijven staan.
Ik dacht nog even dat ik met het hoofd van de school van doen had, maar ze was een hulpmoeder.
Gisteren was ze weer actief.
Ze vuurde in een groene kersttrui (dat doet niet ter zake, maar ik zeg het er graag even bij) een ploegje andere hulpmoeders aan. Vrouwen in gewatteerde jassen bij wie de zware decembermaand al begon te tekenen op de gezichten. Ze sjouwden statafels vanuit de school naar buiten.
„Kerstviering”, hijgde een hulpmoeder. „Alle ouders hebben iets gekookt en vanavond komt iedereen!”
Ze strekte haar arm en schetste een vergezicht.
„Daar en daar komen ook nog vuurkorven …”
De statafels waren bedoeld voor de rokende ouders- verzorgers. Dat waren er nogal wat, wist ik inmiddels, zodat die ook een leuke avond zouden hebben.
’s Avonds zag ik ze uit alle hoeken en gaten naar de school komen. Als mieren, het zelfbereide voedsel nog net niet boven het hoofd.
O, afschrikwekkend voorland.
Ik zag ons al, met baksels in zilverfolie, of nog in een pan in een rode plastic tas van de Vomar.
Alles uitstallen op aan elkaar geschakelde tafeltjes in het klaslokaal van de oudste dochter en daarna met een plastic bordje aanschuiven in de rij.
Gesprekken met hulpmoeders in kersttruien die maar blijven zeggen dat het er allemaal heerlijk uitziet, dat ze niet kunnen kiezen wat ze gaan eten en dat het altijd dezelfden zijn die alles moeten voorbereiden.
Buiten was inmiddels ook kerstmuziek.
De eerste ouders stonden al met een glühwein in de hand rondom een vuurkorf op het schoolplein. Zwijgen en in het vuur staren. Als je ertussen moest staan zou je kunnen denken: echt zo’n moment om weer te beginnen met roken.
VBL / FOK!s Marcel van Roosmalen (Voetbal Inside) Fantopic......quote:
[..]
Wil je die kollum hier posten? Heb mn maximum aantal gratis artikelen al gelezen
V ond het niet zo bijzonder of grappig.quote:
[..]
Kersttruien
Marcel
Marcel van Roosmalen
22 december 2017
Het nieuwe huis stond naast de dorpsschool. Ik keek iedere dag naar het gedoe. Het halen en brengen, het lamlendige wachten op je kind achter dat hekje.
Op een ochtend werden we verrast door de aankomst van Sinterklaas. Deze keer kwam hij aan met een tractor.
Wij naar buiten.
Een vrouw met een kastanjekleurig kapsel, die het simultaan zwaaien met zaklampjes coördineerde, kwam van het schoolplein naar ons toegebeend. ‘Op hoge poten’, zou je kunnen schrijven, maar dat zou de werkelijkheid geweld aan doen.
De sint kwam van rechts, hadden we een brief over gehad, dus of we in verband met de zichtlijnen vanaf het schoolplein niet in ons voortuintje wilden blijven staan.
Ik dacht nog even dat ik met het hoofd van de school van doen had, maar ze was een hulpmoeder.
Gisteren was ze weer actief.
Ze vuurde in een groene kersttrui (dat doet niet ter zake, maar ik zeg het er graag even bij) een ploegje andere hulpmoeders aan. Vrouwen in gewatteerde jassen bij wie de zware decembermaand al begon te tekenen op de gezichten. Ze sjouwden statafels vanuit de school naar buiten.
„Kerstviering”, hijgde een hulpmoeder. „Alle ouders hebben iets gekookt en vanavond komt iedereen!”
Ze strekte haar arm en schetste een vergezicht.
„Daar en daar komen ook nog vuurkorven …”
De statafels waren bedoeld voor de rokende ouders- verzorgers. Dat waren er nogal wat, wist ik inmiddels, zodat die ook een leuke avond zouden hebben.
’s Avonds zag ik ze uit alle hoeken en gaten naar de school komen. Als mieren, het zelfbereide voedsel nog net niet boven het hoofd.
O, afschrikwekkend voorland.
Ik zag ons al, met baksels in zilverfolie, of nog in een pan in een rode plastic tas van de Vomar.
Alles uitstallen op aan elkaar geschakelde tafeltjes in het klaslokaal van de oudste dochter en daarna met een plastic bordje aanschuiven in de rij.
Gesprekken met hulpmoeders in kersttruien die maar blijven zeggen dat het er allemaal heerlijk uitziet, dat ze niet kunnen kiezen wat ze gaan eten en dat het altijd dezelfden zijn die alles moeten voorbereiden.
Buiten was inmiddels ook kerstmuziek.
De eerste ouders stonden al met een glühwein in de hand rondom een vuurkorf op het schoolplein. Zwijgen en in het vuur staren. Als je ertussen moest staan zou je kunnen denken: echt zo’n moment om weer te beginnen met roken.
