R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.
Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Hey, welkomquote:Op donderdag 28 december 2017 19:36 schreef El_Liberaliste het volgende:
Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.
Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?quote:Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).
Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.quote:Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.
Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.
Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.quote:Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).
Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?quote:Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Welkom El_Liberaliste!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.quote:Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Bedankt voor jullie reacties!
Er speelden ook nog wat andere dingetjes maar werk was toch wel de trigger dat ik uitviel.
Tot zover eigenlijk niks bijzonders. Mijn zorg zit er in dat het herstel van de burn-out traag gaat en gevoelsmatig soms stilstaat, terwijl de somberheid telkens maar heviger wordt.. Alsof die twee los van elkaar zijn komen te staan. Je omschrijving en eigen ervaring van een burn-out klopt overigens helemaal en is ook wel herkenbaar hoor, alleen ben ik bang dat ik hierin misschien 'anders' ben.
Ik ben even een ommetje gaan maken net, daar knap ik altijd van op.
Ik heb slaapmedicatie (themazepam in de lichtste variant) via de huisarts gekregen toen ik net uitviel, omdat mijn klachten in de eerste week erg hevig waren. Pas na de terugval in oktober heb ik hier 2 of 3 keer gebruik van gemaakt. Is prettig om te weten dat dit in de keukenla ligt, maar het voelt een beetje als 'valsspelen' of in ieder geval een laatste noodmiddel dat ik liever niet gebruik.. Net als alcohol, daar knap ik ook enorm van op, maar daar naar grijpen is natuurlijk het stomste om te doen. Dus drink ik alleen op sociale gelegenheden en minder dan voordat ik uitviel.
Ik doe dit werk zo'n 5 jaar (eerste baan en een paar keer intern promotie gemaakt). Heb echt een super fijne werkgever en prettige collega's met wie ik goed en soms vriendschappelijk omga. Ben trots op mijn carrière en heb doorgaans veel plezier op de werkvloer. Er is wel veel stress/werkdruk, mede waardoor ik ben uitgevallen maar het werk op zich is niet vervelend en vaak gewoon leuk. Met mijn behandelaar heb ik wel gekeken naar de achterliggende oorzaak, dit komt toch neer op de typische burn-out karaktertrekken: perfectionistisch, graag een goede output leveren op je werk, niet kunnen delegeren, geen nee zeggen etc..quote:
[..]
Hey, welkom
[..]
Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).
[..]
Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.
Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.
Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.
[..]
Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.
Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).
[..]
Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?
Er speelden ook nog wat andere dingetjes maar werk was toch wel de trigger dat ik uitviel.
Tot zover eigenlijk niks bijzonders. Mijn zorg zit er in dat het herstel van de burn-out traag gaat en gevoelsmatig soms stilstaat, terwijl de somberheid telkens maar heviger wordt.. Alsof die twee los van elkaar zijn komen te staan. Je omschrijving en eigen ervaring van een burn-out klopt overigens helemaal en is ook wel herkenbaar hoor, alleen ben ik bang dat ik hierin misschien 'anders' ben.
Ik ben even een ommetje gaan maken net, daar knap ik altijd van op.
Bedanktquote:
Welkom El_Liberaliste!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
[..]
Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
Ik heb slaapmedicatie (themazepam in de lichtste variant) via de huisarts gekregen toen ik net uitviel, omdat mijn klachten in de eerste week erg hevig waren. Pas na de terugval in oktober heb ik hier 2 of 3 keer gebruik van gemaakt. Is prettig om te weten dat dit in de keukenla ligt, maar het voelt een beetje als 'valsspelen' of in ieder geval een laatste noodmiddel dat ik liever niet gebruik.. Net als alcohol, daar knap ik ook enorm van op, maar daar naar grijpen is natuurlijk het stomste om te doen. Dus drink ik alleen op sociale gelegenheden en minder dan voordat ik uitviel.
Er posten hier meer vrouwen toch? 
Ik weet waar mijn slechte zin vandaan kwam hoor. Heel genant. Maar door de topiramaat werkt mijn pil niet meer dus ik had zoiets van, stoppen met die handel, waarom extra hormonen slikken. Maar oohhh wat een horror menstruaties. En ik heb totaal geen beeld van mijn cyclus.
En ik krijg er dus echt een pest humeur van, en nu herinner ik het me ook weer van vroeger.
MK ik wist niet dat jij zo’n last had van die fysieke klachten. Toen ik over dat trap lopen las dacht ik even dat er een oude post van mij gequote was. Al was het niet zo zeer dat ik niet wilde uitgaan van het feit dat het psychisch kon zijn, het kwam gewoon niet in me op. Daar was in mijn opvoeding ook geen plek voor. Gewoon doorgaan.
Ik ging op mijn 18e samenwonen met mijn ex. Hij had last van zware OCD en depressies. We woonde op de 4e verdieping. Ik fietste 2 keer per week 40 min naar de korfbal training, gaf training, trainde zelf en fietste weer terug. Tilde mijn boodschappen altijd de trappen op. Ging met de fiets naar school. Na een jaar was er niks van me over. Kon het sporten niet meer aan. Godzijdank was er een lift. Er reed ook een bus naar school.. de fysiotherapeut was mijn beste vriend. De huisarts vond dat ik maar terug moest komen als ik meer last had..
Later ben ik via een andere huisarts bij een reumatoloog terecht gekomen die mijn cortisol waardes in mijn urine heeft laten meten. Die waren onverklaarbaar hoog (nu niet meer zo onverklaarbaar).
Heb uiteindelijk de diagnose fibromyalgie dan gehad. Revalidatie gedaan. Krijg je automatisch een psycholoog en testen. Ik scoorde zwaar depressief maar kwam zo vrolijk over.. dus het zou wel mee vallen..
Later ook nog meerdere keren bij de huisarts gezeten dat ik me continue zo gestresst en beroerd etc. voelde. Maar dat was logisch gezien de diagnose..
Tot er iets knak zei in mijn hoofd.
Ik weet waar mijn slechte zin vandaan kwam hoor. Heel genant. Maar door de topiramaat werkt mijn pil niet meer dus ik had zoiets van, stoppen met die handel, waarom extra hormonen slikken. Maar oohhh wat een horror menstruaties. En ik heb totaal geen beeld van mijn cyclus.
En ik krijg er dus echt een pest humeur van, en nu herinner ik het me ook weer van vroeger. MK ik wist niet dat jij zo’n last had van die fysieke klachten. Toen ik over dat trap lopen las dacht ik even dat er een oude post van mij gequote was. Al was het niet zo zeer dat ik niet wilde uitgaan van het feit dat het psychisch kon zijn, het kwam gewoon niet in me op. Daar was in mijn opvoeding ook geen plek voor. Gewoon doorgaan.
Ik ging op mijn 18e samenwonen met mijn ex. Hij had last van zware OCD en depressies. We woonde op de 4e verdieping. Ik fietste 2 keer per week 40 min naar de korfbal training, gaf training, trainde zelf en fietste weer terug. Tilde mijn boodschappen altijd de trappen op. Ging met de fiets naar school. Na een jaar was er niks van me over. Kon het sporten niet meer aan. Godzijdank was er een lift. Er reed ook een bus naar school.. de fysiotherapeut was mijn beste vriend. De huisarts vond dat ik maar terug moest komen als ik meer last had..
Later ben ik via een andere huisarts bij een reumatoloog terecht gekomen die mijn cortisol waardes in mijn urine heeft laten meten. Die waren onverklaarbaar hoog (nu niet meer zo onverklaarbaar).
Heb uiteindelijk de diagnose fibromyalgie dan gehad. Revalidatie gedaan. Krijg je automatisch een psycholoog en testen. Ik scoorde zwaar depressief maar kwam zo vrolijk over.. dus het zou wel mee vallen..
Later ook nog meerdere keren bij de huisarts gezeten dat ik me continue zo gestresst en beroerd etc. voelde. Maar dat was logisch gezien de diagnose..
Tot er iets knak zei in mijn hoofd.
Man man, 3 weken verder en nogsteeds slaap ik niet normaal. Soms is het beter, soms word ik wakker om 5 uur ‘s nachts. Ik wil zo graag een nacht weer doorslapen, alleen als ik ook maar iets onderneem, lijkt m’n lichaam het alweer te veel te vinden.
Dan zit ik ook nog met werk. Ik wil er eigenlijk niet mee door, maar dan moet ik weer alternatieven vinden. Ik wil gewoon graag eerst op krachten komen, maar ik zit nu op 70% van m’n inkomen (yay ziektewet en een payroll contract). Ik word zo moe van deze shit. Dat fucking gevoelige klotelichaam van mij, waarom rollen zo veel mensen makkelijk door het leven, terwijl ik continu maar op het randje dans.
Zo frustrerend allemaal.
Dan zit ik ook nog met werk. Ik wil er eigenlijk niet mee door, maar dan moet ik weer alternatieven vinden. Ik wil gewoon graag eerst op krachten komen, maar ik zit nu op 70% van m’n inkomen (yay ziektewet en een payroll contract). Ik word zo moe van deze shit. Dat fucking gevoelige klotelichaam van mij, waarom rollen zo veel mensen makkelijk door het leven, terwijl ik continu maar op het randje dans.
Zo frustrerend allemaal.
Ignorance is bliss
Yup, nog meer vrouwen hier, en herkenbaar van die hormoontjes. Laatst een maandje gestopt met de pil om mijn cyclus te resetten (na een hele lange doorbraakbloeding), en daarna gauw maar weer gestart. Een paar dagen per maand janken om stomme films kan ik wel hebben, maar werd er nu echt heel chagrijnig van.
Vandaag naar therapie geweest, speciale vakantieversie (niet verplicht en lekker relaxt). Was wel fijn, zo tussen alle verplicht gezellige dagen door.
Vandaag naar therapie geweest, speciale vakantieversie (niet verplicht en lekker relaxt). Was wel fijn, zo tussen alle verplicht gezellige dagen door.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Dat is niet fijn. Kun je switchen naar standje gewoon maar even verstand op nul en overleven? Oud en nieuw en verjaardag geven ook een hoop spanning, misschien dat je er daarna al wat positiever tegenaan kunt kijken. (En misschien ook niet, maar dat zie je dan wel)ppaquote:
Er begint zich een steeds hardnekkigere onrust van het kont toch niet goed bij mij te knagen.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Als je suicidaal bent kun je heel makkelijk je laten opnemen.quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Welkom bij de GGZquote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Als het echt niet gaat moet je echt de huisarts of huisartsen post bellen. Zat ook bij een psycholoog die mijn klachten onderschat had.. Die hebben uiteindelijk wel een crisis dienst van een andere instelling gebeld.. Voor je het weet ben je dan echt wel opgenomen..quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Helpt je psycholoog niet mee dan is het de huisarts of huisartsen post bellen. Deze zullen zeker bij suïcidale gedachten/plannen horen een crisis dienst te bellen voor een beoordeling.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | https://mdj-stek.nl
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.quote:
[..]
Als je suicidaal bent kun je heel makkelijk je laten opnemen.
Lekker twee tot vier maanden laten broeien.quote:Op zaterdag 30 december 2017 11:30 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.
🐙
Stomme psycholoog dan, dan voel je je ook niet echt serieus genomen.quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
Crisisdienst is al genoemd. Die hebben meer mogelijkheden dan alleen opname. Al gaat veiligheid natuurlijk altijd voor. Zij kunnen ook zelf gesprekken met je voeren (geen behandeling maar steunend), IHT inzetten (intensieve thuiszorg) of acute deeltijd. Of gewoon druk zetten achter de wachtlijst. Allemaal wel afhankelijk van hoe ze de risico's inschatten - er zijn heel wat gradaties suicidaliteit.
113 heeft ook een online training, gewoon gratis. Daar zou je ook eens naar kunnen kijken. Geen wachtlijst, geen gedoe met verwijzingen.
Iig sterkte!
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Zelfmoordlijn ofzo?quote:
[..]
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Dat ís 113 toch..?quote:
JJJ, vier maanden is nog best kort. Kun je in de tussentijd niet terecht bij Maatschappelijk Werk ofzo, om in ieder geval je ei even kwijt te kunnen?
[ Bericht 10% gewijzigd door bloempjuh op 30-12-2017 17:13:50 ]
Mon 'en!
Wanneer je een doorverwijzing op zak hebt kun je toch ook zelf zoeken naar een alternatief met een minder lange wachttijd?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Inderdaad een aantal mogelijkheden, sowieso bij de huisarts aangeven hoe en wat en wat de ernst van je situatie is.
Daarnaast heb je inderdaad altijd crisisplekken, niet echt ideaal maar als het écht niet anders kan is dat natuurlijk een oplossing.
Ook een ander zoeken in de regio zonder absurde wachtlijsten is een optie, eentje in het dorp van mij had voor mijn SGGZ-behoeften een wachtlijst van twee weken, de ander in de stad 5 maanden.
Jouw eerste indruk bij die psycholoog is nu gewoon ruk dus ik zou snel doorpakken en (eventueel met hulp van huisarts) een ander zoeken waar je sneller terecht kunt.
Medicatie, POH-GGZ, hulplijnen etc. zijn ook een mogelijkheid.
Daarnaast heb je inderdaad altijd crisisplekken, niet echt ideaal maar als het écht niet anders kan is dat natuurlijk een oplossing.
Ook een ander zoeken in de regio zonder absurde wachtlijsten is een optie, eentje in het dorp van mij had voor mijn SGGZ-behoeften een wachtlijst van twee weken, de ander in de stad 5 maanden.
Jouw eerste indruk bij die psycholoog is nu gewoon ruk dus ik zou snel doorpakken en (eventueel met hulp van huisarts) een ander zoeken waar je sneller terecht kunt.
Medicatie, POH-GGZ, hulplijnen etc. zijn ook een mogelijkheid.
Zelf even contact opgenomen trouwens met mijn coördinator van het werk en aangegeven dat dat mooie reïntegratie traject dat ze volgende week al wilden starten gewoon te vroeg komt en niet overeenkomt met het advies van de bedrijfsarts.
Die gaat nu intern weer in overleg met het hoofdkantoor en de verantwoordelijke voor de afhandeling van mijn kwestie. Maar gaf wel aan dat mijn gezondheid voorop staat en het 'maar' werk is. Dat is dan wel weer prettig om te horen.
Verder volop zenuwachtig over de uitspraak in mijn strafzaak, hoop zo op toekenning van mijn schade zodat ik niet weer een heel traject moet doorlopen met het schadefonds. Daar heb ik echt geen trek in.
Die gaat nu intern weer in overleg met het hoofdkantoor en de verantwoordelijke voor de afhandeling van mijn kwestie. Maar gaf wel aan dat mijn gezondheid voorop staat en het 'maar' werk is. Dat is dan wel weer prettig om te horen.
Verder volop zenuwachtig over de uitspraak in mijn strafzaak, hoop zo op toekenning van mijn schade zodat ik niet weer een heel traject moet doorlopen met het schadefonds. Daar heb ik echt geen trek in.
Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Hier ben ik ook wel benieuwd naar. Vraag me af of het ooit beter zal gaan.quote:
Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.quote:
@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.
Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.
T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.
[ Bericht 6% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 30-12-2017 22:00:56 ]
