R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Soms vraag je je weleens af of je de weg naar Fok nog terug zult kunnen vinden, maar nu ik zojuist heb vastgesteld dat mijn meest recente post nog maar net twee jaar oud is, vond ik die angst ook wel een beetje overdreven van mezelf. Ik heb nog even overwogen om het hele gebeuren hieronder in kloonvermomming te posten, maar aangezien ik eigenlijk altijd toch al meer een monster van Lurkenstein dan een bijzonder actieve poster was, zag ik daar het nut niet zo van in.
De koek in de TT verwijst naar mijn relatie. Als we de periode van daten e.d. meerekenen, dan duurt die nu zo'n tweeënhalf jaar. Het is voor mij mijn eerste 'echte' relatie; wie er mijn postgeschiedenis op naslaat (of wie zich mij, godbetert, nog weet te herinneren), zal zich daar niet te zeer over verbazen, maar dat verder terzijde en slechts ter achtergrond. Nog meer achtergrond, langzaam naar de staat van de koek toewerkend: we wonen niet samen. In het prille begin waren we daar beide prima gelukkig mee en later hebben omstandigheden ervoor gezorgd dat het van samenwonen nog niet gekomen is. Daarmee waren we wat minder gelukkig, maar we hebben er tot nu toe het beste van weten te maken.
Het gevaar bestaat natuurlijk dat als dat samenwonen er op redelijk korte termijn niet alsnog van zal komen, de relatie 'vanzelf' dood zal bloeden, aangezien relaties die nergens heengaan of heen lijken te gaan meestal geen lang leven beschoren zijn. Heb ik me laten vertellen. Het punt rond deze hele koek is echter: wíl ik eigenlijk nog wel dat die relatie ergens heen gaat?
Een andere omstandigheid is namelijk dat ik sinds een paar weken, na negen jaar bij dezelfde baas, druk doende ben met een noodgedwongen zoektocht naar nieuw werk. Dat neemt nogal wat tijd in beslag. Lang niet alle tijd, uiteraard, maar nu ik ook nog steeds kamp met de gevolgen van een lichte burnout, levert mij dat af en toe een behoorlijk vol hoofd op. Mijn vette pech met mijn introverte persoonlijkheid is dat ik op gezette tijden rust 'moet' creëren (niks moet, maar mijn punt zal duidelijk zijn), en voorheen ging dat prima, maar nu er een geheel nieuwe dagtaak is bijgekomen, kan ik er niet meer voor mijn vriendin zijn zoals ik dat voorheen was: niet even veel, niet even vaak, niet op dezelfde manier. Dat ze mij dat kwalijk neemt, begrijp ik volkomen, maar het zet de irritaties en dergelijke dingen van de afgelopen jaren (zoals ieder stel ze wel zal hebben) wel weer in een ander licht, en/want ik voel me inmiddels meer geïrriteerd over al die irritaties over en weer dan dat ik me door haar gesteund voel.
Daarbij hebben we dan ook nog het klassieke geval dat mijn schoonouders, en dan vooral mijn schoonmoeder, mij niet mogen. Nee, ik ben nu eenmaal geen sociale-vlinder-van-een-gepromoveerde-hersenchirurg-met-een-uitgebreid-netwerk, en ja, het zou mij inderdaad geen lor uit moeten maken wat zij vinden omdat het toch gaat om wat mijn vriendin en ik vinden, maar het steekt me natuurlijk wel, en daarnaast wonen de beste mensen slechts een paar deuren voorbij mijn vriendin, dus het e.e.a. ontlopen is nog eens extra uitdagend.
Mijn vriendin lijkt ook niet zo goed te weten wat ze wil. We hebben een planning gemaakt voor rond de feestdagen, maar de zin erin laait bij mij nog niet heel hoog op als gevolg van al die irritaties, en ondanks dat die invulling er dus ligt, zou je van haar hetzelfde kunnen zeggen. Wat ze wil, wisselt namelijk nogal. Het ene moment vindt ze dat ik voor haar en onze relatie moet vechten, het andere moment is het weer "ja, ik weet het ook allemaal even niet".
Ik weet dus niet wat de staat is van de koek die ik hier nu voor me heb. Valt er nog wat aan te snijden, moet ik wat extra bijbakken, of resteren nog slechts wat kruimels die wel in de gft-bak kunnen? Ik laat het hier even bij, anders wordt het tijd voor een TL;DR. Overigens besef ik zeer goed dat ik dit verhaal natuurlijk slechts van één kant kan vertellen, en ook dat ik naar aanleiding van reacties vast nog wel aan dingen zal denken die óók relevant kunnen zijn, maar dat komt dan wel
De koek in de TT verwijst naar mijn relatie. Als we de periode van daten e.d. meerekenen, dan duurt die nu zo'n tweeënhalf jaar. Het is voor mij mijn eerste 'echte' relatie; wie er mijn postgeschiedenis op naslaat (of wie zich mij, godbetert, nog weet te herinneren), zal zich daar niet te zeer over verbazen, maar dat verder terzijde en slechts ter achtergrond. Nog meer achtergrond, langzaam naar de staat van de koek toewerkend: we wonen niet samen. In het prille begin waren we daar beide prima gelukkig mee en later hebben omstandigheden ervoor gezorgd dat het van samenwonen nog niet gekomen is. Daarmee waren we wat minder gelukkig, maar we hebben er tot nu toe het beste van weten te maken.
Het gevaar bestaat natuurlijk dat als dat samenwonen er op redelijk korte termijn niet alsnog van zal komen, de relatie 'vanzelf' dood zal bloeden, aangezien relaties die nergens heengaan of heen lijken te gaan meestal geen lang leven beschoren zijn. Heb ik me laten vertellen. Het punt rond deze hele koek is echter: wíl ik eigenlijk nog wel dat die relatie ergens heen gaat?
Een andere omstandigheid is namelijk dat ik sinds een paar weken, na negen jaar bij dezelfde baas, druk doende ben met een noodgedwongen zoektocht naar nieuw werk. Dat neemt nogal wat tijd in beslag. Lang niet alle tijd, uiteraard, maar nu ik ook nog steeds kamp met de gevolgen van een lichte burnout, levert mij dat af en toe een behoorlijk vol hoofd op. Mijn vette pech met mijn introverte persoonlijkheid is dat ik op gezette tijden rust 'moet' creëren (niks moet, maar mijn punt zal duidelijk zijn), en voorheen ging dat prima, maar nu er een geheel nieuwe dagtaak is bijgekomen, kan ik er niet meer voor mijn vriendin zijn zoals ik dat voorheen was: niet even veel, niet even vaak, niet op dezelfde manier. Dat ze mij dat kwalijk neemt, begrijp ik volkomen, maar het zet de irritaties en dergelijke dingen van de afgelopen jaren (zoals ieder stel ze wel zal hebben) wel weer in een ander licht, en/want ik voel me inmiddels meer geïrriteerd over al die irritaties over en weer dan dat ik me door haar gesteund voel.
Daarbij hebben we dan ook nog het klassieke geval dat mijn schoonouders, en dan vooral mijn schoonmoeder, mij niet mogen. Nee, ik ben nu eenmaal geen sociale-vlinder-van-een-gepromoveerde-hersenchirurg-met-een-uitgebreid-netwerk, en ja, het zou mij inderdaad geen lor uit moeten maken wat zij vinden omdat het toch gaat om wat mijn vriendin en ik vinden, maar het steekt me natuurlijk wel, en daarnaast wonen de beste mensen slechts een paar deuren voorbij mijn vriendin, dus het e.e.a. ontlopen is nog eens extra uitdagend.
Mijn vriendin lijkt ook niet zo goed te weten wat ze wil. We hebben een planning gemaakt voor rond de feestdagen, maar de zin erin laait bij mij nog niet heel hoog op als gevolg van al die irritaties, en ondanks dat die invulling er dus ligt, zou je van haar hetzelfde kunnen zeggen. Wat ze wil, wisselt namelijk nogal. Het ene moment vindt ze dat ik voor haar en onze relatie moet vechten, het andere moment is het weer "ja, ik weet het ook allemaal even niet".
Ik weet dus niet wat de staat is van de koek die ik hier nu voor me heb. Valt er nog wat aan te snijden, moet ik wat extra bijbakken, of resteren nog slechts wat kruimels die wel in de gft-bak kunnen? Ik laat het hier even bij, anders wordt het tijd voor een TL;DR. Overigens besef ik zeer goed dat ik dit verhaal natuurlijk slechts van één kant kan vertellen, en ook dat ik naar aanleiding van reacties vast nog wel aan dingen zal denken die óók relevant kunnen zijn, maar dat komt dan wel
Hou het maar op dat tweede. Macht der gewoontequote:Op donderdag 14 december 2017 02:57 schreef Edwin_Posse het volgende:
Type je snel of heb je lang nagedacht ?, ik ga later even lezen,,,
ja in mijn hoofd lijkt het beetje hetzelfde, al helemaal als relaties lijken te ontsporen , dan wil je ze recht zetten , maar tegelijkertijd lijkt het dan in je hoofd wel fitnes.... en dan kom je thuis na het werken aan je relatie en moet je weeeeer aan je eigen problemen gaan werken ook,... dan lijkt het wel dubbel op,quote:
ps als je gezond leeft ( elke dag klein beetje groente en fruit naast je normale snacks ) dan voel je je al wat sterker, paracetamol ook trouwens,..
ps2 muziekje die ook wel zou passen in een psycholoog zijn wachtkamer
TS in hoeverre werkt jouw mood mee dat je nu nieuw werk moeten zoeken in de theorie dat de koek op lijkt?
Als je 9 jaar een vaste baan hebt gehad en nu in 1 keer weg moet (wat de reden daarvan ook is) hakt er zeker in. En bepaald best wel je stemming.
Dat zou zij ook moeten snappen maar daar schort het aan lees ik, misschien te weinig inlevingsvermogen van d'r. Anyway komt het nu erg slecht uit.
Als je 9 jaar een vaste baan hebt gehad en nu in 1 keer weg moet (wat de reden daarvan ook is) hakt er zeker in. En bepaald best wel je stemming.
Dat zou zij ook moeten snappen maar daar schort het aan lees ik, misschien te weinig inlevingsvermogen van d'r. Anyway komt het nu erg slecht uit.
N/A
Disclaimer: ik ben geen expert maar shitposter, dit is geen advies en aan deze post zijn geen rechten te ontlenen
Disclaimer: ik ben geen expert maar shitposter, dit is geen advies en aan deze post zijn geen rechten te ontlenen
Dit zijn slechts nog een paar kruimels die je beter kunt weggooien.
Veel voorkomen fout is denken dat samen wonen, trouwen, kinderen nemen je gaat helpen...Nee het wordt alleen nog maar erger .
Veel voorkomen fout is denken dat samen wonen, trouwen, kinderen nemen je gaat helpen...Nee het wordt alleen nog maar erger .
Het belangrijkste is vergeten: is er liefde?
Zo ja: vecht voor de relatie.
Zo niet: moet je zelf weten.
Zo ja: vecht voor de relatie.
Zo niet: moet je zelf weten.
Tja in mijn oren klinkt dit gewoon als een relatie, met een hobbel. Niet iets onoverkomelijks
Maar of je de moeite er in wil steken ligt bij jou. Hou je nog van haar? Is dit degene met wie je samen wil zijn en oud wil worden?
Dat van die schoonmoeder ligt ook bij jou dus daar ga ik niet te veel op in. Nergens staat dat je vriendin de mening van moeder deelt dus dan moet je die gewoon van je af laten glijden en zoals ik al zei: dat ligt bij jou
De rest: je input in een relatie gaat nooit stabiel zijn. Er gebeuren dingen om je heen die zorgen dat je meer of minder ruimte en energie hebt voor een ander. Stress op het werk: minder
Een heerlijke vakantie samen (en vaak de periode er na)/alles in je leven loopt fantastisch je bent on top of the world: meer
Je zult samen moeten zorgen dat dat oke is en dat er ruimte is voor dat soort schommelingen
Toen mijn man zijn laatste scriptie schreef was ie echt niet te harden
Maar ja zoiets is ook belangrijk en daar moet je samen gewoon even door heen. Blijven communiceren, ff wat meer slikken van de ander (met je eigen grenzen in acht nemen er naast), beetje bijspringen waar kan.
Ik denk dat jullie gewoon goed moeten praten over wat je van elkaar nodig hebt en wat je daarin voor elkaar kunt betekenen
Ik vind het zelf een beetje lafjes om door een beetje compliceerde periode meteen te concluderen dat het niet meer gaat
Tenzij je gewoon niet meer van haar houdt maar dat weet alleen jij
Maar of je de moeite er in wil steken ligt bij jou. Hou je nog van haar? Is dit degene met wie je samen wil zijn en oud wil worden?
Dat van die schoonmoeder ligt ook bij jou dus daar ga ik niet te veel op in. Nergens staat dat je vriendin de mening van moeder deelt dus dan moet je die gewoon van je af laten glijden en zoals ik al zei: dat ligt bij jou
De rest: je input in een relatie gaat nooit stabiel zijn. Er gebeuren dingen om je heen die zorgen dat je meer of minder ruimte en energie hebt voor een ander. Stress op het werk: minder
Een heerlijke vakantie samen (en vaak de periode er na)/alles in je leven loopt fantastisch je bent on top of the world: meer
Je zult samen moeten zorgen dat dat oke is en dat er ruimte is voor dat soort schommelingen
Toen mijn man zijn laatste scriptie schreef was ie echt niet te harden
Maar ja zoiets is ook belangrijk en daar moet je samen gewoon even door heen. Blijven communiceren, ff wat meer slikken van de ander (met je eigen grenzen in acht nemen er naast), beetje bijspringen waar kan.
Ik denk dat jullie gewoon goed moeten praten over wat je van elkaar nodig hebt en wat je daarin voor elkaar kunt betekenen
Ik vind het zelf een beetje lafjes om door een beetje compliceerde periode meteen te concluderen dat het niet meer gaat
Tenzij je gewoon niet meer van haar houdt maar dat weet alleen jij
Ik sluit me hier volledig bij aan.quote:
Tja in mijn oren klinkt dit gewoon als een relatie, met een hobbel. Niet iets onoverkomelijks
Maar of je de moeite er in wil steken ligt bij jou. Hou je nog van haar? Is dit degene met wie je samen wil zijn en oud wil worden?
Dat van die schoonmoeder ligt ook bij jou dus daar ga ik niet te veel op in. Nergens staat dat je vriendin de mening van moeder deelt dus dan moet je die gewoon van je af laten glijden en zoals ik al zei: dat ligt bij jou
De rest: je input in een relatie gaat nooit stabiel zijn. Er gebeuren dingen om je heen die zorgen dat je meer of minder ruimte en energie hebt voor een ander. Stress op het werk: minder
Een heerlijke vakantie samen (en vaak de periode er na)/alles in je leven loopt fantastisch je bent on top of the world: meer
Je zult samen moeten zorgen dat dat oke is en dat er ruimte is voor dat soort schommelingen
Toen mijn man zijn laatste scriptie schreef was ie echt niet te harden
Maar ja zoiets is ook belangrijk en daar moet je samen gewoon even door heen. Blijven communiceren, ff wat meer slikken van de ander (met je eigen grenzen in acht nemen er naast), beetje bijspringen waar kan.
Ik denk dat jullie gewoon goed moeten praten over wat je van elkaar nodig hebt en wat je daarin voor elkaar kunt betekenen
Ik vind het zelf een beetje lafjes om door een beetje compliceerde periode meteen te concluderen dat het niet meer gaat
Tenzij je gewoon niet meer van haar houdt maar dat weet alleen jij
Als je momenteel twijfelt aan je liefde voor haar, neem dan ook zeker geen overhaaste beslissingen.
Iets opnieuw aangaan is soms moeilijker dan je denkt, als je erachter komt dat het een vergissing is geweest.
Het is goed om jezelf vaak af te vragen of je nog gelukkig bent in de relatie, maar laat een (wat) slechtere periode niet leidend zijn.
Mijn advies is, kijk het aan. Als je straks een nieuwe baan hebt en die rot feestdagen achter de rug zijn zal het vast en zeker een stuk beter gaan. Doe leuke dingen samen, zo zie je vaak weer de persoon waar je ooit voor bent gevallen.
Succes!
We krijgen allemaal wel een tijd dat het allemaal even niet zo goed lijkt te gaan, geloof mij samenwonen lost het niet op. Zoals eerder is gezegd ga dingen met elkaar doen, maak af en toe even tijd voor haar vrij en verras haar eens met iets, dat jullie weer het leuke in elkaar zien.
Wow, Capstan, das lang geledenquote:
Soms vraag je je weleens af of je de weg naar Fok nog terug zult kunnen vinden, maar nu ik zojuist heb vastgesteld dat mijn meest recente post nog maar net twee jaar oud is, vond ik die angst ook wel een beetje overdreven van mezelf. Ik heb nog even overwogen om het hele gebeuren hieronder in kloonvermomming te posten, maar aangezien ik eigenlijk altijd toch al meer een monster van Lurkenstein dan een bijzonder actieve poster was, zag ik daar het nut niet zo van in.
De koek in de TT verwijst naar mijn relatie. Als we de periode van daten e.d. meerekenen, dan duurt die nu zo'n tweeënhalf jaar. Het is voor mij mijn eerste 'echte' relatie; wie er mijn postgeschiedenis op naslaat (of wie zich mij, godbetert, nog weet te herinneren), zal zich daar niet te zeer over verbazen, maar dat verder terzijde en slechts ter achtergrond. Nog meer achtergrond, langzaam naar de staat van de koek toewerkend: we wonen niet samen. In het prille begin waren we daar beide prima gelukkig mee en later hebben omstandigheden ervoor gezorgd dat het van samenwonen nog niet gekomen is. Daarmee waren we wat minder gelukkig, maar we hebben er tot nu toe het beste van weten te maken.
Het gevaar bestaat natuurlijk dat als dat samenwonen er op redelijk korte termijn niet alsnog van zal komen, de relatie 'vanzelf' dood zal bloeden, aangezien relaties die nergens heengaan of heen lijken te gaan meestal geen lang leven beschoren zijn. Heb ik me laten vertellen. Het punt rond deze hele koek is echter: wíl ik eigenlijk nog wel dat die relatie ergens heen gaat?
Een andere omstandigheid is namelijk dat ik sinds een paar weken, na negen jaar bij dezelfde baas, druk doende ben met een noodgedwongen zoektocht naar nieuw werk. Dat neemt nogal wat tijd in beslag. Lang niet alle tijd, uiteraard, maar nu ik ook nog steeds kamp met de gevolgen van een lichte burnout, levert mij dat af en toe een behoorlijk vol hoofd op. Mijn vette pech met mijn introverte persoonlijkheid is dat ik op gezette tijden rust 'moet' creëren (niks moet, maar mijn punt zal duidelijk zijn), en voorheen ging dat prima, maar nu er een geheel nieuwe dagtaak is bijgekomen, kan ik er niet meer voor mijn vriendin zijn zoals ik dat voorheen was: niet even veel, niet even vaak, niet op dezelfde manier. Dat ze mij dat kwalijk neemt, begrijp ik volkomen, maar het zet de irritaties en dergelijke dingen van de afgelopen jaren (zoals ieder stel ze wel zal hebben) wel weer in een ander licht, en/want ik voel me inmiddels meer geïrriteerd over al die irritaties over en weer dan dat ik me door haar gesteund voel.
Daarbij hebben we dan ook nog het klassieke geval dat mijn schoonouders, en dan vooral mijn schoonmoeder, mij niet mogen. Nee, ik ben nu eenmaal geen sociale-vlinder-van-een-gepromoveerde-hersenchirurg-met-een-uitgebreid-netwerk, en ja, het zou mij inderdaad geen lor uit moeten maken wat zij vinden omdat het toch gaat om wat mijn vriendin en ik vinden, maar het steekt me natuurlijk wel, en daarnaast wonen de beste mensen slechts een paar deuren voorbij mijn vriendin, dus het e.e.a. ontlopen is nog eens extra uitdagend.
Mijn vriendin lijkt ook niet zo goed te weten wat ze wil. We hebben een planning gemaakt voor rond de feestdagen, maar de zin erin laait bij mij nog niet heel hoog op als gevolg van al die irritaties, en ondanks dat die invulling er dus ligt, zou je van haar hetzelfde kunnen zeggen. Wat ze wil, wisselt namelijk nogal. Het ene moment vindt ze dat ik voor haar en onze relatie moet vechten, het andere moment is het weer "ja, ik weet het ook allemaal even niet".
Ik weet dus niet wat de staat is van de koek die ik hier nu voor me heb. Valt er nog wat aan te snijden, moet ik wat extra bijbakken, of resteren nog slechts wat kruimels die wel in de gft-bak kunnen? Ik laat het hier even bij, anders wordt het tijd voor een TL;DR. Overigens besef ik zeer goed dat ik dit verhaal natuurlijk slechts van één kant kan vertellen, en ook dat ik naar aanleiding van reacties vast nog wel aan dingen zal denken die óók relevant kunnen zijn, maar dat komt dan wel
Wat die irritaties betreft, jullie hebben het dus altijd kunnen (tsja...hoe zeg je dit?) overleven/fixen met die kleine irritaties. Ondanks die irritaties (of irritatiesjes..als dat al een woord is
) hadden jullie beiden genoeg aan elkaar. Er was voldoende speling en die extra speling is nu weg waardoor de irritaties meer naar de voorgrond treden en minder "opgelost" worden.Best kans dat zodra je leven weer op de rails komt, het vermogen van jullie relatie om met die irritaties om te gaan, waarschijnlijk weer zal toenemen (tenminste, dat is best aannemelijk). Maar dat lost 't eigenlijke "probleem" niet op. Je hebt je rustmomenten nodig. Heb je enig idee wat zij nodig heeft?
Wat wil je verbeteren?
je relatie ?
of die sterk aanwezige ondertoon in je verhaal van een erg negatief zelf-gevoel en zelfvertrouwen?
Als ik eerlijk is, zou ik je concentratie vooral op dat laatste gooien.
Uit die openingspost kom je eigenlijk als een prima gast over, misschien met een sarcasische en tongue-in-cheek-humot die vast niet iedereen bevalt, maar laat je niet eronderkrijgen door wat anderen over je zouden denken
je relatie ?
of die sterk aanwezige ondertoon in je verhaal van een erg negatief zelf-gevoel en zelfvertrouwen?
Als ik eerlijk is, zou ik je concentratie vooral op dat laatste gooien.
Uit die openingspost kom je eigenlijk als een prima gast over, misschien met een sarcasische en tongue-in-cheek-humot die vast niet iedereen bevalt, maar laat je niet eronderkrijgen door wat anderen over je zouden denken
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Als ik het goed lees stond Fok! tijdens je relatie op een laag pitje en nu ze van je moet schijten zijn we weer goed genoeg?
Mjah, dat is niet wat je moeder vannacht zei.
|
|
