Op de rand van de afgrond na 14 jaar

Beste mensen,

Ik heb even een kloon account aangemaakt, omdat ik vrij bekend ben op dit forum en ik sta op de rand van de afgrond na 14 jaar samen te zijn met mijn meissie. Ik zal alles proberen zo goed mogelijk te omschrijven, zodat het helder is. Mochten er vragen zijn dan ben ik uiteraard bereid deze te beantwoorden. Hopelijk zijn er wat mensen die mij kunnen adviseren ofzo.

Zoals gezegd ben ik al 14 jaar samen met de liefde van mijn leven. We zijn vanaf dat we 17 jaar zijn bijelkaar en wonen sinds een kleine 10 jaar samen. Eerst 6 jaar in een heel klein dorp en nu sinds 4 jaar in een groter dorp met ongeveer 10.000 inwoners.

Wij hebben in ons leven heel veel dingen meegemaakt en dit begon al op de allereerste dag dat ik haar voor de eerste keer zag. Haar ouders lagen namelijk in scheiding en er werd net niet gevochten in huis. Uiteindelijk is dat overigens goed gekomen, nadat haar moeder 6 weken uit huis is geweest.

Enkele jaren geleden kreeg mijn vriendin een ongeluk en werd aangereden. Hierdoor kwam ze 6 maanden in het ziekenhuis te liggen en hield daar beenletsel aan over, mede door toedoen van het ziekenhuis (wonden niet goed schoongemaakt). Ze moest opnieuw leren lopen, staan etc en is inmiddels al 8 jaar werkzaam in een Horeca bedrijf waar ze het reuze naar haar zin heeft, maar daar kom ik later nog op terug.

In de tussentijd heb ik gewoon gewerkt, maar op en af. Aantal keer goed pech gehad dat de bedrijven waar ik werkzaam voor was failliet gingen of ik kon het gewoon niet vinden met collega's etc. Ik ben daar zeer gevoelig voor vanwege een psychische stoornis die ik heb en die sinds vorig jaar pas erkend is (eindelijk). Ik ben dus niet iemand die langer dan 2-3 jaar bij een baas blijft hangen, ook al wil ik dat wel, het lukt telkens niet.

Sinds wij wonen waar wij nu wonen is er veel gebeurd. In de afgelopen 4 jaar hebben wij ieder jaar iemand verloren waar wij veel om geven. Zo overleed mijn oom plotseling aan een hartaanval 4 jaar geleden (waar mijn vriendin ook een goede band mee had), 3 jaar geleden mijn nicht van 32 aan een meervoudige hersentumor, 2 jaar geleden haar beste collega en vriendin aan kanker (ook net 38 ofzo) en nu staan wij op het punt om opnieuw iemand te verliezen, namelijk een vriendin van 26 ook aan kanker. Die zal op korte termijn overlijden en is niet meer te redden.

Toen wij hier kwamen wonen vertelde mijn vriendin mij; Ey ga nou eens wat doen, zoek eens wat contact etc. Uiteindelijk kwam ik bij de vereniging terecht waar ik nu bij zit en waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Het zijn echt vrienden geworden en ook mijn vriendin voelt zich daar welkom. Jaarlijks hebben we uitjes of komt ze kijken etc etc. En een tijdje geleden zijn we nog samen naar een bruiloft geweest van iemand uit mijn team.

Nu is het zo dat ik de afgelopen 2 jaar een ziektewetuitkering heb gehad en uiteindelijk ben ik goedgekeurd (niet geheel terecht maar goed). Ik was sinds Augustus dit jaar bezig om te solliciteren. Letterlijk honderden sollicitaties en gesprekken reeds gevoerd. Ik kon niet eerder dan Augustus solliciteren, omdat ik een ziektewetuitkering had en ik moest wachten op het eindoordeel van de arts. Mijn vriendin vertelde mij dat ze erg trots was dat ik het eindelijk inzag en dat ik zo snel reageerde. Ze maakte zich logischerwijs druk om de financiën.

Tevens zijn we al 3 jaar bezig om vader en moeder te worden. Na uitgebreid onderzoek bleek dat wij niet natuurlijk zwanger kunnen worden. De ''fout'' ligt bij mij. Hiervoor zijn we dit jaar een traject ingegaan bij het Erasmus in Rotterdam. Door middel van een ICSI-behandeling kunnen wij alsnog vader en moeder worden.Wel moest mijn vriendin 5 kilo afvallen oftewel erbij sporten. En ze werkt nog eens 40-45 uur per week en ik deed op dat moment niets.

In November zouden wij terug moeten komen bij het ziekenhuis, maar je raad het al. Enkele dagen voor we zouden gaan kwam ze met het nieuws dat ze twijfelt aan onze relatie. Ze zag op tegen de datum van het ziekenhuis en of we het wel allemaal konden rondbreien. Aan de ene kant heeft ze gelijk, omdat ik al een aantal keer een kans heb gehad wat betreft werk etc, maar aan de andere kant denk ik; Een baby dat gaat 9 maanden duren. Geef mij dan ook die tijd, je zag dat ik goed bezig was.

Op haar werk is ze heel goed met haar collega's, zelfs te goed misschien. Ze gaat graag op stap, feestjes en dat soort dingen. Dat is na de dood van haar beste collega meer geworden (die hield daar ook van, maar stierf alleen en was vaak eenzaam, eeuwige vrijgezel en kwam vaak de verkeerde mannen tegen zeg maar). Ik heb haar die vrijheid NOOIT ontnomen, omdat ik wist dat ze dat gemist heeft in haar jeugd, mede door toedoen van haar ouders. Ze zorgde immers altijd voor alles en iedereen.

Nu is de situatie zo dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ze loopt bij een psycholoog voor haarzelf, maar niet voor onze relatie. Ik heb haar verteld dat die psycholoog het waarschijnlijk erger maakt. Waarom? Als jij met een vraag komt; Ik heb altijd voor anderen gezorgd, wat moet ik doen? Dan zegt die psycholoog uiteraard dat je voor jezelf moet kiezen.

Onze relatie is ALTIJD goed geweest. Samen op vakantie, samen lachen en huilen, respect, waardering, goede sex (nog steeds) en zelden tot nooit ruzie. Weleens discussies maar geen ruzie. Tevens drink ik niet, drugs gebruik ik niet en geweld gebruik ik al helemaal niet. Ik ben eigenlijk een lief persoon die ook liefde nodig heeft en zij idem.

Nu is het zo dat ik bij mijn ouders verblijf voor inmiddels 10+ dagen en ik het zelf misschien erger heb gemaakt door haar te appen, vanwege onzekerheid en het ongewisse. Dit heb ik niet gewild, maar als ze in mijn schoenen had gestaan had ze hetzelfde gedaan denk ik. Wel hebben we enkele malen per email contact gehad.

In deze emails geeft ze de volgende punten aan;

Financiën (daar was ik mee bezig en ik heb vrijdag bijvoorbeeld weer een gesprek staan)
Vrijheid (die ze altijd van mij gekregen heeft maar toch heeft ze het gevoel een bepaalde verantwoordelijk richting mij te hebben)
Genegenheid (die gaf ik haar erg veel, zeker toen ik net wegging en dat vond ze ook heel fijn.)
Huishouden (oftewel of ik vaker dingen zelf wil zien, maar het probleem is ik zie het niet en dat stinkt haar terecht. Ook dit is op te lossen lijkt mij bijv met een memo bord ofzo)

Ik denk dat ze zich teveel spiegelt aan haar collega's die vaak jonger zijn en lekker alles los en vast neuken wat er is en lekker zuipen. Ik merk dat ze dat ook wil, maar dat heeft ze altijd tot op zekere hoogte gemogen. Het is voor mij dus een raadsel en het kwam als koude kak op mijn dak waar dit ineens vandaan komt.

1 week voordat ze met dit verhaal kwam hadden we nog wereldse sex en was het hou van je, wil je niet kwijt en we gaan ervoor he in 2018 en ineens PATS BOEM.

Ik ben nu 31 en mijn leven is helemaal vernield. Ik verlies haar, mijn 2 honden en 3 katten en mijn vrienden die ik net had opgebouwd daarzo. Nu ik 100 kilometer verder zit denk ik; Wat nu? Ik heb hier bij mijn ouders helemaal niets en ik wil dat het goed komt, maar wat te doen?

Ik weet dat mijn tante haar vanavond belt en ik spreek haar donderdagavond even. Zaterdag ga ik denk ik wel met de vereniging het uitje doen en een vriend raadde mij aan om haar zondag even lekker mee te nemen naar de schaatsbaan, maar aan de andere kant komt dat misschien opdringerig over, omdat ze aangaf rust te willen. Ik kan niet begrijpen dat je iemand waar je zoveel van houd en dat doet ze, zo ineens kan behandelen.

Ze is van een lieve, open, eerlijke, charmante en zorgzame vrouw INEENS omgeslagen naar iemand die alleen wil zijn, koud is en weinig empathie heeft. Ik begrijp er werkelijk niets van aan een kant.

Nu zul je denken; Ze wil ermee stoppen. Maar er zijn een aantal dingen waaraan ik denk waarvan ik zeg; Ze wil niet stoppen. Ze heeft namelijk de afspraak bij het ziekenhuis VERZET en niet geannuleerd. Verzet naar volgende week al zelfs. Tevens draagt ze onze verlovingsring nog.

Ik weet het niet meer en sorry voor het warrige verhaal.

Daarnaast geeft ze ook aan dat ik haar beste vriend oftewel soulmate ben. Ze is erg in de war, maar ik wil niet dat ze de foute keuze gaat maken. Ik kan niet zonder haar en ik denk zij ook niet zonder mij, anders had ze allang een keuze gemaakt, omdat ze hier al langer mee liep naar het schijnt en ik heb niks aan haar gemerkt.

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:34 schreef Joene het volgende:
even uitelkaar werkt niet , spullen pakken , shit verdelen , uithuilen en opnieuw beginnen.

Ik wil niet opnieuw beginnen en ik denk zij ook niet, ook al zegt ze NU van wel. Ik denk dat het een fase is. Vrienden van mij die haar ook kennen zeggen; Ze komt daar vanzelf wel achter. Ze is TOTAAL niet het type dat alleen zal blijven. Ze mist genegenheid of meer genegenheid, maar wil wel alleen zijn? Dat klopt niet.

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:36 schreef Joene het volgende:

[..]

je weet zeker dat ze geen ander heeft ?

Vrijwel zeker ja. Alhoewel je dat nooit uit kunt sluiten natuurlijk, maar dat denk ik niet nee. Die afspraak bijvoorbeeld in het ziekenhuis staat nog steeds etc.

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:40 schreef Joene het volgende:

[..]

ok zou kunnen natuurlijk. Ik vind het omslagpunt nogal apart, in een relatie merk je verwijdering namelijk.

Ja ik zat zelf aan het volgende scenario te denken;

Ze is zo gaan denken na de gesprekken met de psycholoog OF en nu komt het;

Ze is zo gaan denken na een gesprek met een meisje op haar werk die net van haar vriend af is en een kind van hem heeft. Hij blowde, gebruikte drank en deed helemaal niets (nog 100 x erger). Misschien dat ze daarom zo denkt ineens?

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:41 schreef AnoniemH het volgende:

[..]

Ja ik zat zelf aan het volgende scenario te denken;

Ze is zo gaan denken na de gesprekken met de psycholoog OF en nu komt het;

Ze is zo gaan denken na een gesprek met een meisje op haar werk die net van haar vriend af is en een kind van hem heeft. Hij blowde, gebruikte drank en deed helemaal niets (nog 100 x erger). Misschien dat ze daarom zo denkt ineens?

In dat gesprek is onze zwangerschap ten sprake gekomen. Ze heeft aan dat meisje gevraagd of ze het wel moest doorzetten zeg maar dat idee.

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:44 schreef Joene het volgende:

[..]

leggen jullie niet teveel nadruk op krijgen van een kind ? kan je niet beter gewoon van elkaar en het leven genieten ? been there done that 7 jaar lang kinderwens / ziekenhuis met stuklopende relatie.

Nee totaal niet. Dat is wat ze graag wil en dat wil ze nog steeds gaf ze aan in haar laatste mail. Alleen nu weet ze ineens niet of ze er zelf klaar voor is. Ik heb altijd gezegd; Jij beslist. Ik snap dat volkomen etc.

quote:

Op maandag 11 december 2017 17:54 schreef Cat-astrophe het volgende:
Eerste reactie op je hele lange verhaal: wat klink je beschuldigend naar je vriendin toe. Zij ontwikkelt zich, door haar werk, psycholoog etc en jij lijkt dat allemaal af te doen als iets slechts.
Terwijl je aan de andere kant jouw ontwikkelslagen in bij voorbeeld werk en financiën als positief ziet.

Waarom zie je dat zo anders bij je vriendin?

Ik ben totaal niet beschuldigend en ontzettend trots op haar. Heb haar ook met veel dingen geholpen zoals opkomen voor zichzelf. Ze was vroeger erg verlegen etc.