R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Volgens mij kennen jullie het allemaal wel. Bij een probleem of situatie waar je niet meteen kan uitkomen, kunnen veel mensen komen met adviezen en goede raad die veel te kort door de bocht is. Je had het allang zelf bedacht en kwam er vervolgens achter dat het wat gecompliceerder is en zodoende loop je ermee vast. Dat mensen je niet kunnen begrijpen, kan je ze niet kwalijk nemen. Maar het kan wel verdomd klote zijn als je op de koop toe van hen het gevoel krijgt dat het jou aan inzicht of wilskracht ontbreekt als je niks met hun adviezen kan doen. Als je bijvoorbeeld jarenlang depressief bent en daardoor in een sociaal isolement terecht bent gekomen, krijg je vaak te horen: "Ja, maat je moet wel onder de mensen komen hoor! Dat doe je niet, dus je houdt het zelf in stand." Je kan bijvoorbeeld wel uitleggen dat je het wel probeert maar dat je je nog rotter gaat voelen omdat je je schaamt en waardeloos voelt; veel willen het niet eens aanhoren. Ze willen gewoon gelijk hebben.
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Door simpelweg niet met mensen omgaan die je niet begrijpen en waarvan je het idee hebt dat ze je nooit zullen begrijpen 
Beter niemand om je heen dan zulke gasten om je heen.
Overigens vind ik je echt als een zeikerd hier overkomen TS.
Beter niemand om je heen dan zulke gasten om je heen. Overigens vind ik je echt als een zeikerd hier overkomen TS.
Niemand is ook iemand
Lastig. Jij hebt geen begrip voor het onbegrip van anderen? Of willen de mensen waar jij niet naar wilt luisteren, ook niet naar jou luisteren?
Tja, als je niet kan omgaan met de hulp van anderen, zou je misschien niet overal moeten ventileren wat je denkt of hoe je je voelt. Vaak zeggen mensen zoiets als iemand loopt te klagen, oplossing zou dus gewoon zijn om je mond te houden.
Alleen openen als je iets leuks weet te zeggen, of als het over de ander gaat.
Tja, als je niet kan omgaan met de hulp van anderen, zou je misschien niet overal moeten ventileren wat je denkt of hoe je je voelt. Vaak zeggen mensen zoiets als iemand loopt te klagen, oplossing zou dus gewoon zijn om je mond te houden.
Alleen openen als je iets leuks weet te zeggen, of als het over de ander gaat.
Lijkt me best lastig...
Enerzijds ben ik geneigd het met je eens te zijn. Maar anderzijds ; Wat moeten die mensen dan zeggen?
Een van mijn vrienden is zelf ook depressief, en zit wel eens soortgelijke verhalen tegen mij te vertellen zoals jij schetst in je OP..
Enerzijds vind ik het echt kut voor hem, anderzijds vraag ik me wel eens af; ''Wat wil je nu eigenlijk horen?''... Natuurlijk snap ik ook wel dat het gecompliceerder ligt dan ''Je moet gewoon wat vaker mensen opzoeken'', maar als je écht uit de situatie wil komen waar je in zit, moet je toch die weg vroeg of laat een keer gaan bewandelen. Uiteindelijk heb je twee keuzes : Of in je huis blijven zitten en steeds verder afgeleiden, of toch die mensen opzoeken / naar buiten gaan (al is het stapje voor stapje) Ook al voel je je minderwaardig / waardeloos.
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Enerzijds ben ik geneigd het met je eens te zijn. Maar anderzijds ; Wat moeten die mensen dan zeggen?
Een van mijn vrienden is zelf ook depressief, en zit wel eens soortgelijke verhalen tegen mij te vertellen zoals jij schetst in je OP..
Enerzijds vind ik het echt kut voor hem, anderzijds vraag ik me wel eens af; ''Wat wil je nu eigenlijk horen?''... Natuurlijk snap ik ook wel dat het gecompliceerder ligt dan ''Je moet gewoon wat vaker mensen opzoeken'', maar als je écht uit de situatie wil komen waar je in zit, moet je toch die weg vroeg of laat een keer gaan bewandelen. Uiteindelijk heb je twee keuzes : Of in je huis blijven zitten en steeds verder afgeleiden, of toch die mensen opzoeken / naar buiten gaan (al is het stapje voor stapje) Ook al voel je je minderwaardig / waardeloos.
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Zeer herkenbaar.
Vaak zijn de oppervlakkige opmerkingen wel goed bedoeld, maar het frustreert dan wel enorm doordat het lijkt dat je probleem onderschat wordt als het zo simpel op te lossen zou zijn.
Eenzaam? Ga zoek een hobby, kom onder de mensen, ga naar een vereniging.
Ehhh ja, fijn, maar dat lukt dus gewoon niet.
Maar ook continu oordelen/veroordelingen over wat je wel en niet doet terwijl men totaal niet weet wat er in je om gaat.
Gelukkig heb ik hier op FOK! een erg goede vriendenkring opgebouwd en hebben we meerdere feestjes gehad enzo en kreeg ik van hen wel goed begrip.
Verder heeft therapie veel geholpen (eindelijk erkenning wat betreft wat er met mij aan de hand is en herkenning bij lotgenoten), en wat Vilan idd zegt; contacten afkappen als die je naar beneden trekken.
Vaak zijn de oppervlakkige opmerkingen wel goed bedoeld, maar het frustreert dan wel enorm doordat het lijkt dat je probleem onderschat wordt als het zo simpel op te lossen zou zijn.
Eenzaam? Ga zoek een hobby, kom onder de mensen, ga naar een vereniging.
Ehhh ja, fijn, maar dat lukt dus gewoon niet.
Maar ook continu oordelen/veroordelingen over wat je wel en niet doet terwijl men totaal niet weet wat er in je om gaat.
Gelukkig heb ik hier op FOK! een erg goede vriendenkring opgebouwd en hebben we meerdere feestjes gehad enzo en kreeg ik van hen wel goed begrip.
Verder heeft therapie veel geholpen (eindelijk erkenning wat betreft wat er met mij aan de hand is en herkenning bij lotgenoten), en wat Vilan idd zegt; contacten afkappen als die je naar beneden trekken.
Dit, ja.quote:Op maandag 4 december 2017 22:29 schreef STING het volgende:
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Het is jouw probleem, dus hoe raak jij verwijderd van jezelf door andermans reactie? Je noemt meerdere dingen, je niet gehoord voelen, je onbegrepen voelen en je gelijk niet krijgen. Misschien moet je voor jezelf nog eens nagaan wat je doel is in zulke gesprekken. Denk dat veel mensen als doel begrip hebben, maar dat ze de definitie van begrip zo strak ingekaderd hebben dat het voor de ander kan voelen als gelijk moeten krijgen.quote:Op maandag 4 december 2017 20:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Als je aangeeft dat je gewoon graag even je ei kwijt wil, kun je misschien samen tot een bevredigender gesprek komen. Ofzo
Ik snap zowel jouw reactie wel als de neiging om te zeggen 'grow a pair'.quote:
Volgens mij kennen jullie het allemaal wel. Bij een probleem of situatie waar je niet meteen kan uitkomen, kunnen veel mensen komen met adviezen en goede raad die veel te kort door de bocht is. Je had het allang zelf bedacht en kwam er vervolgens achter dat het wat gecompliceerder is en zodoende loop je ermee vast. Dat mensen je niet kunnen begrijpen, kan je ze niet kwalijk nemen. Maar het kan wel verdomd klote zijn als je op de koop toe van hen het gevoel krijgt dat het jou aan inzicht of wilskracht ontbreekt als je niks met hun adviezen kan doen. Als je bijvoorbeeld jarenlang depressief bent en daardoor in een sociaal isolement terecht bent gekomen, krijg je vaak te horen: "Ja, maat je moet wel onder de mensen komen hoor! Dat doe je niet, dus je houdt het zelf in stand." Je kan bijvoorbeeld wel uitleggen dat je het wel probeert maar dat je je nog rotter gaat voelen omdat je je schaamt en waardeloos voelt; veel willen het niet eens aanhoren. Ze willen gewoon gelijk hebben.
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Korte uitleg: ik heb zelf best veel moeite met dingen. Volgens de psycholoog heb ik een vrij duidelijke gegeneraliseerde angst stoornis (altijd nerveus, hoge hartslag, snel gestrest) en ADD. Ik kan me er wel in vinden maar ben altijd toch wat geweest van het rationeel proberen te denken en handelen en dan is het soms wel pijnlijk als je merkt dat vrij standaard dingen soms erg veel moeite kosten en dat je het met rationeel denken niet kan overwinnen.
Mijn vriendin is momenteel behoorlijk depressief. Nieuwe vriend, nieuwe baan, vlak daarna ging ze in een ander appartementje wonen etc was al veel en laatst is haar vader overleden en dat was echt de allerlaatste emmer water die ze kon hebben. En ik weer soms ook niet hoe ik er mee om moet gaan behalve alles bespreken en proberen begrip te tonen. Als ik soms zie hoe zij fysiek en emotioneel reageert dan heb ik soms de neiging te zeggen 'snap out of it! Even rustig ademhalen en stap voor stap verder gaan tot je merkt dat het even niet meer gaat' Mar aan de andere kant snap ik het ook... Meest frusterende voor vrienden/partners van depressieve mensen is denk ik toch dat we niet echt precies weten hoe we kunnen helpen, ondanks dat we het wel willen. Ik weet in ieder geval dat ik me soms gefrustreerd voel uit machteloosheid. Klinkt wat dramatisch maar ik heb flink wat pils op.
Samenvatting: ik snap zowel jou als de reacties waar je bang voor bent wel...
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?quote:
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
Het gaat mij niet om reacties op internet, maar die van bijvoorbeeld familie. Ik heb een moeder die ik al 25 jaar steeds meer achteruit zie gaan na de scheiding met mijn vader. Ze verzorgt zichzelf niet goed, het is standaard een zooi in huis en haar administratie is ook een chaos. Het gaat mij niet eens over de dingen die niet goed gaan, maar meer om het gebrek aan zelfreflectie wat ze heeft.quote:
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Ik dacht heel lang net als alle andere mensen dat het haar aan wilskracht ontbrak en gewoon geen moeite wilt doen om haar leven leuker te maken. Maar op den duur begreep ik o.a. door mijn eigen ervaringen dat dat wel wat complexer is en dat er een reden moet zijn dat ze zo reageert. Ze snapt ergens wel dat ze niet goed bezig is, maar ze kan om een of andere reden zich niet bezinnen. Ze doet alsof het allemaal er niet is en klampt zich vast aan het leven wat vertrouwd voor haar is en wat ze kent. Ze kan erg negatief zijn en daarmee signalen afgeven dat ze ongelukkig is, maar ze kan / wilt geen hulp aannemen. Dit is geen luiheid: dit gedrag moet ergens vandaan komen.
Pas sinds een jaar ofzo dacht ik: dit zou weleens autisme kunnen zijn. En hoe meer ik over autisme lees, hoor en begrijp, hoe meer ik verband ga zien in haar gedrag.
Veel mensen weten nauwelijks iets van autisme af. Die denken aan iemand die altijd alleen achter zijn computer zit en geen contact met anderen maakt of aan iemand waarbij alles op een rigide voorspelbare manier moet gaan en bij een klein dingetje wat anders is meteen in paniek raakt. Autisme is een veel en veel breder spectrum. Iedereen met autisme is anders en daarbij manifesteert het zich ook anders. Veel mensen met een lichte vorm van autisme kunnen het compenseren en daardoor goed meedraaien; alleen zij zelf merken dat het veel energie kost.
Die mensen denken allemaal nog dat mijn moeder gewoon geen wilskracht heeft. Er wordt over haar geroddeld en ik krijg te horen dat ze er smoezelig en onverzorgd uitziet en zich raar kan gedragen. Tegen haar zeggen ze dat niet. Als ik uitleg dat ik denk aan autisme en dat het misschien zinnig is dat ze zich daarop laat testen, zodat ze wel bijvoorbeeld via coaching wel de hulp kan krijgen die ze nodig heeft, dan krijg ik van die standaard antwoorden dat ik niet de psycholoog moet uithangen, dat ik het allemaal te ver door denk en dat ze volwassen is en zelf wel kan beslissen of ze hulp nodig heeft. Ik heb op mijn werk nota bene te maken met veel mensen die ASS hebben en ik zie daar ook mensen die coaching geven aan mensen met ASS. Ik heb zelf in de psychiatrie gezeten omdat ik de zorg zelf nodig had en nu sta ik voor een deel aan de andere kant. Maar ik vind het wel erg frustrerend dat ik niet serieus genomen word en dat mensen niet van mij willen aannemen dat het zoeken naar de juiste psychische hulp een stuk ingewikkelder kan zijn als ff naar de huisarts die je naar een psycholoog stuurt. Ik zie mijn moeder aftakelen. Ze is zorg mijdend, maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat dit alleen maar te maken heeft met angst om overspoeld te worden, maar dat ze ergens wel degelijk hulp zou willen aanvaarden en wilt praten als ze zich vertrouwd voelt. Maar wat ik nu zeg, vinden mensen denk ik te complex om te bevatten ofzo. Gewoon de gedachte koesteren dat het gewoon gebrek aan wilskracht is of dat ze 'gewoon depressief' is, snappen ze wel, dus houden ze dat maar aan.
Ik moet dus maar aanzien dat degene die wel heel veel voor mij gedaan had uit onvoorwaardelijke liefde aftakelt. Tegen haar zeiden ze in een periode dat het heel slecht met mij ging en ik in die mate straatvrees had dat ik niet eens het huis uit durfde dat ze mij het huis uit moest trappen, want een zoon van (destijds) 22 hoort niet meer thuis te wonen. Tja, het ging toen heel slecht met mij en de situatie was ook bijna onhoudbaar voor haar. Toch liet ze mij niet vallen en achteraf gezien was dat goed geweest.
In je OP betreft het een random persoon die advies geeft vanuit zijn eigen belevenis. Misschien vervelend als je dit al meerdere keren gehoord hebt en weet dat dit voor jou niet werkt, maar je kan onmogelijk van mensen verwachten dat zij rekening kunnen houden met jouw speciale status. je weet zelf nog amper wat er scheelt en hoe hier mee om te gaan, niet zo heel raar dat mensen met dingen komen die voor hun "gewoon" werken. Tja, das echt een kwestie van dit soort gesprekken voeren met de juiste mensen.
Zou overigens ook niet iemand laten vallen, omdat ze dit gesprek niet machtig zijn. Je hoeft niet met iedereen de diepte in, met die houding bouw je niet snel een sociale kring op.
Over het voorbeeld van je moeder, hier betrek je iets op jezelf wat niet bij jou hoort. De hulpverleners vertellen je "de regels", ze geven geen mening over jou. Het is in NL nou eenmaal zo dat jij niet kan bepalen welke hulp je moeder nodig heeft, zolang ze zelf nog niet aangegeven heeft dat jij haar verzorger bent.
Wat ik nu ga zeggen is heel hard, maar misschien sta jij de hulp voor je moeder zelfs wel in de weg. Zolang jij nog probeert te redderen wat er allemaal fout gaat, zorg je er voor dat zij in haar situatie wordt gefaciliiteerd en dat jij je energie niet op jezelf richt, maar op de problemen van een ander.
Is je moeder echt hulpbehoevend, of projecteer je dingen? Kan het ook zijn dat ze van jouw houding en situatie in de war raakt? Je gedachten vliegen met 100 km p/u voorbij, en alles gaat om jou en hoe mensen op jou reageren, maar in het laatste geval gaat het om je moeder, niet om jou. Hier heb jij alleen de rol van zoon, maar je neemt de rol van haar arts, zorgverlener en partner op je.
Maak zaken niet zo groot in je hoofd, haal er geen details bij die er niet bij horen. Wat jij op je werk meemaakt is geen excuus om niet de wet te hoeven volgen, dat zij ooit voor jou zorgde betekent niet dat jij nu in staat bent om voor haar te zorgen en dat jij nu door een autisme-molen bent gegaan, betekent niet dat je mensen kan labellen met autisme.
Je zwemt tegen de stroom in en voelt onbegrip voor het feit dat jij zo hard moet zwemmen.. Dat is een keuze, ook al zie jij het nu niet zo. Men vraagt je gewoon om met de stroom mee te gaan zwemmen, wat jij niet als optie wil zien. Probeer het eens..
Zou overigens ook niet iemand laten vallen, omdat ze dit gesprek niet machtig zijn. Je hoeft niet met iedereen de diepte in, met die houding bouw je niet snel een sociale kring op.
Over het voorbeeld van je moeder, hier betrek je iets op jezelf wat niet bij jou hoort. De hulpverleners vertellen je "de regels", ze geven geen mening over jou. Het is in NL nou eenmaal zo dat jij niet kan bepalen welke hulp je moeder nodig heeft, zolang ze zelf nog niet aangegeven heeft dat jij haar verzorger bent.
Wat ik nu ga zeggen is heel hard, maar misschien sta jij de hulp voor je moeder zelfs wel in de weg. Zolang jij nog probeert te redderen wat er allemaal fout gaat, zorg je er voor dat zij in haar situatie wordt gefaciliiteerd en dat jij je energie niet op jezelf richt, maar op de problemen van een ander.
Is je moeder echt hulpbehoevend, of projecteer je dingen? Kan het ook zijn dat ze van jouw houding en situatie in de war raakt? Je gedachten vliegen met 100 km p/u voorbij, en alles gaat om jou en hoe mensen op jou reageren, maar in het laatste geval gaat het om je moeder, niet om jou. Hier heb jij alleen de rol van zoon, maar je neemt de rol van haar arts, zorgverlener en partner op je.
Maak zaken niet zo groot in je hoofd, haal er geen details bij die er niet bij horen. Wat jij op je werk meemaakt is geen excuus om niet de wet te hoeven volgen, dat zij ooit voor jou zorgde betekent niet dat jij nu in staat bent om voor haar te zorgen en dat jij nu door een autisme-molen bent gegaan, betekent niet dat je mensen kan labellen met autisme.
Je zwemt tegen de stroom in en voelt onbegrip voor het feit dat jij zo hard moet zwemmen.. Dat is een keuze, ook al zie jij het nu niet zo. Men vraagt je gewoon om met de stroom mee te gaan zwemmen, wat jij niet als optie wil zien. Probeer het eens..
Nee, dat is het niet, iets wat jij ook wel weet, maar je wil even lekker schoppen, en dat allemaal omdat ik je uit de tent lok om een punt te maken, en waar jij heerlijk op hapt (wat onderdeel van de kern van je issue is). Je neemt jezelf heel erg serieus.quote:
[..]
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
Maar omdat Jopie78 prachtig beschrijft wat ik had willen gaan schrijven, volsta ik met verwijzen naar de post van Jopie78.
Vrij vertaald staat daar dat de wereld niet om jou draait.
Breitling - Instruments for Professionals
Tuurlijk snap ik dat. En ik hoef ook niet perse alleen maar dingen te horen die in het verlengde liggen van mijn gelijk. Maar waar ik in de OP begon om het nog niet persoonlijk te maken: ik merk dat mensen meestal geneigd zijn om adviezen die ze zelf heel vaak horen (ook algemeen). Om een voorbeeld te noemen: heel veel mensen hebben een druk druk druk leven en zitten tegen het overspannen zijn aan. Die hebben meer aan een advies om wat gas terug te nemen en niet zoveel hoge eisen te stellen aan zichzelf. Maar dit wordt tegenwoordig zo vaak gezegd dat veel mensen deze adviezen als schapen overnemen en eigenlijk helemaal niet meer beseffen wat ze zeggen. So far vind ik nog niet dat ik andere mensen iets kwalijk moet nemen. Maar ik als wil uitleggen "mijn situatie is iets complexer en een beetje anders en dit random advies werkt niet, wil je misschien meedenken over mijn situatie" dan gebeurt dat meedenken niet. Ze zeggen ook niet " dan weet ik het niet". Dat mijn situatie anders is, wordt niet eens beseft. Het feit dat ik aangeef dat het bij mij iets anders ligt, wordt geinterpreteert als obstinaat koppig gedrag.quote:
In je OP betreft het een random persoon die advies geeft vanuit zijn eigen belevenis. Misschien vervelend als je dit al meerdere keren gehoord hebt en weet dat dit voor jou niet werkt, maar je kan onmogelijk van mensen verwachten dat zij rekening kunnen houden met jouw speciale status.
Vooral tegenwoordig is een druk hectisch leven de standaard en is het het veiligst om met de algemene stroom mee te zwemmen. Je hebt eigenlijk al genoeg aan jezelf, dus de problemen van anderen kan je er niet bij nemen. Ik denk dat mensen daarom zo vaak reageren op deze manier.Ik beweer overigens zeker niet dat iedereen zo is. Er zijn ook genoeg mensen die dingen ook wel meteen wat genuanceerder en geavanceerder kunnen zien en zich beter in anderen kunnen inleven.
Wat betreft mijn moeder. Als ze alleen maar een leven zou leven waar ik het niet mee eens ben, dan sluit ik mij aan bij jouw antwoord. Maar het zijn vooral de subtielere dingen waaruit ik opmaak dat het toch wel ernstiger is. Ze kan chaotisch zijn zoals ikzelf en weet soms niet naar de juiste woorden te zoeken. Maar anders dan bij mij, heeft ze niet door dat anderen dan niet begrijpen waar ze het over heeft. Zo is ze eigenlijk altijd geweest.
Het maakt mij echt niet uit wat voor label ze heeft of dat ze helemaal geen label heeft. Het gaat gewoon niet goed met haar, punt. Ze heeft gewoon hulp nodig, punt.
Maar wat jij zegt dat ikzelf door de autisme-molen ben gegaan en daarom denk dat mijn moeder het ook heeft, dat hoor ik dus vaker en ik vind het zeer beledigend en kleinerend eerlijk gezegd. Je maakt dus al bij voorbaat op dat ik niet objectief kan zijn. En dat probeer ik dus juist wel en vanuit die angle zie ik gewoon heel erg veel raakvlakken in haar gedrag met autisme. Daarmee beweer ik niet dat ik de wijsheid in pacht heb en dat het perse zo is, maar wel dat het een zeer waarschijnlijke optie is en de moeite waard om haar in ieder geval eens te onderzoeken.
Ook nu moet ik weer ontzettend veel moeite doen om mijn standpunt te verdedigen, omdat je eigenlijk al invult: Pabst heeft zelf een autisme-traject, dus zal hij wel....
No offense though. In ieder geval verwoord je het wel gelijkwaardig en maak ik daaruit op dat je mij wel serieus probeert te nemen. Ik ga het pas problematisch vinden als mensen mij niet serieus nemen en bij voorbaat dingen gaan invullen.
Om trouwens weer even terug te gaan naar mijn moeder. De reden dat mij dit zo hoog zit, is ook omdat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Veel dingen die zij raar en vreemd vindt, projecteert ze op mij. Ik kan zelfs al commentaar krijgen dat ik mij elke dag douch. Dat doen de meeste mensen, maar zij niet. En omdat het haar gewoonte niet is, geeft ze mij daar commentaar op en weet ze mij zelfs nog het gevoel te brengen dat ik daarmee iets fout doe. Haar gedrag heeft in de loop der jaren een negatief effect op mij gehad en ik begin de laatste jaren pas te beseffen hoe groot dat effect eigenlijk is. Als inderdaad zou blijken dat het komt omdat ze autistisch is of een andere psychische stoornis heeft, neem ik haar dat niet kwalijk. Wat ik haar wel kwalijk neem, is dat ze door hardnekkig hulp te weigeren niet alleen zichzelf heeft maar mij er ook in mee trekt.
Ik weet eigenlijk allang dat ik haar beter los kan laten. En aangezien het zo'n effect op mij heeft is het misschien zelfs beter om het contact helemaal te verbreken. Dit gaat helaas nog niet, want ik ga mij dan zo ontzettend leeg en verlaten voelen. Ik heb daar zelf eigenlijk nog veel hulp bij nodig. Maar bij PsyQ waar ik nu zit, zijn het veel kastje-muur praktijken. Ik heb nu wel wat steun vanuit mijn werk en ik merk ook dat het die leegte voor een klein beetje opvult. Dus eigenlijk wil ik vooral de afhankelijkheid naar mijn moeder plaats gaat maken voor een eigen leven.
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.quote:
[..]
Nee, dat is het niet, iets wat jij ook wel weet, maar je wil even lekker schoppen, en dat allemaal omdat ik je uit de tent lok om een punt te maken, en waar jij heerlijk op hapt (wat onderdeel van de kern van je issue is). Je neemt jezelf heel erg serieus.
Maar omdat Jopie78 prachtig beschrijft wat ik had willen gaan schrijven, volsta ik met verwijzen naar de post van Jopie78.
Vrij vertaald staat daar dat de wereld niet om jou draait.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Wat een mooie post van je. Ik zal er eens proberen op te reageren. Wat ik je hier boven zie zeggen is eigenlijk 2 dingen. 1. het gemak waarmee mensen met een bijna 'voorgeprogrammeerd' advies strooien, en 2. dat je van (diezelfde) mensen geen advies krijgt wat op JOUW situatie is toegespitst. Niet alleen denken ze niet mee, maar ze zeggen ook niet 'dan weet ik het niet', en als je dan aangeeft dat het bij jou anders is dan wordt dat anders geinterpreteerd als dat jij zou willen.quote:
[..]
Tuurlijk snap ik dat. En ik hoef ook niet perse alleen maar dingen te horen die in het verlengde liggen van mijn gelijk. Maar waar ik in de OP begon om het nog niet persoonlijk te maken: ik merk dat mensen meestal geneigd zijn om adviezen die ze zelf heel vaak horen (ook algemeen). Om een voorbeeld te noemen: heel veel mensen hebben een druk druk druk leven en zitten tegen het overspannen zijn aan. Die hebben meer aan een advies om wat gas terug te nemen en niet zoveel hoge eisen te stellen aan zichzelf. Maar dit wordt tegenwoordig zo vaak gezegd dat veel mensen deze adviezen als schapen overnemen en eigenlijk helemaal niet meer beseffen wat ze zeggen. So far vind ik nog niet dat ik andere mensen iets kwalijk moet nemen. Maar ik als wil uitleggen "mijn situatie is iets complexer en een beetje anders en dit random advies werkt niet, wil je misschien meedenken over mijn situatie" dan gebeurt dat meedenken niet. Ze zeggen ook niet " dan weet ik het niet". Dat mijn situatie anders is, wordt niet eens beseft. Het feit dat ik aangeef dat het bij mij iets anders ligt, wordt geinterpreteert als obstinaat koppig gedrag.
Tja, je gaat er vanuit dat die mensen zin hebben in je gedoe. Vaak is die standaardreactie een beleefdheidsreactie, net als de vraag 'hey! hoe is het?'. Dat is gewoon een standaardzinnetje, maar men is niet ECHT geinteresseerd in hoe het met je gaat, want ze gaan er al vanuit dat je zegt 'goed', maar als je iets anders zegt haken ze al vrij snel af. Dat is logisch, omdat mensen vooral bezig zijn met hun eigen sores, niet met die van anderen, vooral niet als die ander heel vaak/alleen maar met dat soort verhalen komt.
Daarnaast vraag ik me af waarom jij er zoveel waarde aan hecht dat mensen geintereseerd zijn in jouw problematiek, en waarom ze per se moeten reageren op een manier die jou zint? Want je vindt het lastig als ze dat niet doen, is dat een correcte aanname?
Mwah, ik weet niet of een druk hectisch leven de standaard is. Mensen doen graag interessant, en roepen dat ze zoveel te doen hebben, maar in de praktijk valt dat denk ik wel mee. Nou, ik denk dat dat ongeveer hetzelfde is als wat ik in het stukje hierboven zei; mensen zijn niet geinteresseerd in jouw problematiek, maar vooral in hun eigen leventje. Dat kun je ze dan wel kwalijk willen nemen omdat jij graag een andere reactie wil, maar de realiteit wijst uit dat jij vaak tegen die muur oploopt, en dan vraagtekens plaatst bij die anderen, ipv na te denken over of wat jij wil wel zo realistisch is?quote:Vooral tegenwoordig is een druk hectisch leven de standaard en is het het veiligst om met de algemene stroom mee te zwemmen. Je hebt eigenlijk al genoeg aan jezelf, dus de problemen van anderen kan je er niet bij nemen. Ik denk dat mensen daarom zo vaak reageren op deze manier.Ik beweer overigens zeker niet dat iedereen zo is. Er zijn ook genoeg mensen die dingen ook wel meteen wat genuanceerder en geavanceerder kunnen zien en zich beter in anderen kunnen inleven.
Ik kan hier geen zinnig woord over zeggen. Ik ken de situatie niet, en ik lees alleen wat jij schrijft, maar jij ben uiteraard biased (en dat is logisch, want het is je moeder).quote:Wat betreft mijn moeder. Als ze alleen maar een leven zou leven waar ik het niet mee eens ben, dan sluit ik mij aan bij jouw antwoord. Maar het zijn vooral de subtielere dingen waaruit ik opmaak dat het toch wel ernstiger is. Ze kan chaotisch zijn zoals ikzelf en weet soms niet naar de juiste woorden te zoeken. Maar anders dan bij mij, heeft ze niet door dat anderen dan niet begrijpen waar ze het over heeft. Zo is ze eigenlijk altijd geweest.
Jawel, maar zij krijgt geen hulp omdat jij dat vindt, helaas. Dat is niet hoe het werkt.quote:Het maakt mij echt niet uit wat voor label ze heeft of dat ze helemaal geen label heeft. Het gaat gewoon niet goed met haar, punt. Ze heeft gewoon hulp nodig, punt.
Ok, maar zelfs al héb je gelijk, zelfs al is de realiteit dat zij autisme heeft. Prima, maar zolang dat niet 'officieel' is heeft ze het dus officieel niet en dus komt die hulp er ook niet. Ik zal nu vast een open deur in trappen, maar, heb je het hier eens over gehad met je huisarts? Er vanuit gaande dat jij en je moeder dezelfde huisarts hebben?quote:Maar wat jij zegt dat ikzelf door de autisme-molen ben gegaan en daarom denk dat mijn moeder het ook heeft, dat hoor ik dus vaker en ik vind het zeer beledigend en kleinerend eerlijk gezegd. Je maakt dus al bij voorbaat op dat ik niet objectief kan zijn. En dat probeer ik dus juist wel en vanuit die angle zie ik gewoon heel erg veel raakvlakken in haar gedrag met autisme. Daarmee beweer ik niet dat ik de wijsheid in pacht heb en dat het perse zo is, maar wel dat het een zeer waarschijnlijke optie is en de moeite waard om haar in ieder geval eens te onderzoeken.
Hmm, elke dag douchen is zo raar niet inderdaad. Wel vraag ik me af waarom jij je dat zo aantrekt wat zij zegt? Ja ik snap dat zij je moeder is, maar er zitten natuurlijk grenzen aan. Dat jij je dat zo aantrekt, dat doet zij niet, dat doe jij zelf. Jij laat die woorden ontzettend veel effect op je hebben, maar zodra ze een labeltje zou hebben neem je haar dat niet meer kwalijk. Maar zolang ze geen labeltje heeft neem je haar wel kwalijk dat jij je zo voelt door haar. Maar jij bent geen willoos slachtoffer he, jij kunt zelf bepalen hoe jij met deze situatie omgaat.quote:Om trouwens weer even terug te gaan naar mijn moeder. De reden dat mij dit zo hoog zit, is ook omdat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Veel dingen die zij raar en vreemd vindt, projecteert ze op mij. Ik kan zelfs al commentaar krijgen dat ik mij elke dag douch. Dat doen de meeste mensen, maar zij niet. En omdat het haar gewoonte niet is, geeft ze mij daar commentaar op en weet ze mij zelfs nog het gevoel te brengen dat ik daarmee iets fout doe. Haar gedrag heeft in de loop der jaren een negatief effect op mij gehad en ik begin de laatste jaren pas te beseffen hoe groot dat effect eigenlijk is. Als inderdaad zou blijken dat het komt omdat ze autistisch is of een andere psychische stoornis heeft, neem ik haar dat niet kwalijk. Wat ik haar wel kwalijk neem, is dat ze door hardnekkig hulp te weigeren niet alleen zichzelf heeft maar mij er ook in mee trekt.
Nou, los laten...kijk, zij mag haar leven leiden hoe ze dat wil, maar je kunt haar niet redden als ze dat zelf niet wil. Wat betreft hoe jij je voelt n.a.v. wat zij tegen jou zegt...tja, daar ben je wel zelf bij. Jij gaat elke dag douchen, zij niet. Zij vindt het raar dat jij dat doet, en... ja, en wat verder? Nou, dan vindt ze dat. Mag ze vinden, maar net als dat de wereld niet om jou draait, draait de wereld ook niet om haar. Als jij elke dag wil douchen, dan doe je dat. Daar ben je niet minder om, en dat jij je wel zo voelt, dat is toch echt iets wat bij jou ligt, en ook alleen jij kunt daar iets aan veranderen denk ik.quote:Ik weet eigenlijk allang dat ik haar beter los kan laten. En aangezien het zo'n effect op mij heeft is het misschien zelfs beter om het contact helemaal te verbreken. Dit gaat helaas nog niet, want ik ga mij dan zo ontzettend leeg en verlaten voelen. Ik heb daar zelf eigenlijk nog veel hulp bij nodig. Maar bij PsyQ waar ik nu zit, zijn het veel kastje-muur praktijken. Ik heb nu wel wat steun vanuit mijn werk en ik merk ook dat het die leegte voor een klein beetje opvult. Dus eigenlijk wil ik vooral de afhankelijkheid naar mijn moeder plaats gaat maken voor een eigen leven.
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Breitling - Instruments for Professionals
Het interesseert mij niet zo heel veel wat jij van mij denkt, of van mij vindt. Het is prima dat jij dat blijkbaar heel graag kenbaar wil maken aan mij, maar ik ben daar verder niet zo van onder de indruk van.quote:
[..]
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Als je op een forum iets post komen daar reacties op, ook reacties die je niet zinnen. Dat jij dat vervelend vindt is jouw issue, niet mijn issue.
Breitling - Instruments for Professionals
Het komt er wel gewoon op neer dat je het zelf moet doen, zelf uit die comfort zone, zelf dat kutgevoel dragelijk maken en makkelijker in worden, zelf groeien als persoon, zelf moet je dit allemaal doen... er is geen persoon die dat voor je kan doen of wondermiddeltje.quote:
[..]
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
En dan kan je inderdaad er heel lang over nadenken, analyseren moeilijk moeilijk, of het gewoon bam doen... elke keer weer en je realiseren dat alles makkelijker kan worden als je maar echt wil.
Draai het om... jij kiest er voor dat niet als advies te zien maar als jou in de grond trappen...quote:
[..]
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Toch echt jouw probleem want wat hij zegt klopt wel.
Vermoeiend al die sneeuwvlokjes die het oh zo moeilijk hebben maar relatief gezien eigenlijk gewoon zelf de drama creeeren.
* Je mag wel een iets normalere toon aanslaan. Realiseer je goed dat dit slechts jouw mening is.
quote:
[..]
Het komt er wel gewoon op neer dat je het zelf moet doen, zelf uit die comfort zone, zelf dat kutgevoel dragelijk maken en makkelijker in worden, zelf groeien als persoon, zelf moet je dit allemaal doen... er is geen persoon die dat voor je kan doen of wondermiddeltje.
En dan kan je inderdaad er heel lang over nadenken, analyseren moeilijk moeilijk, of het gewoon bam doen... elke keer weer en je realiseren dat alles makkelijker kan worden als je maar echt wil.
[..]
Draai het om... jij kiest er voor dat niet als advies te zien maar als jou in de grond trappen...
Toch echt jouw probleem want wat hij zegt klopt wel.
Vermoeiend al die sneeuwvlokjes die het oh zo moeilijk hebben maar relatief gezien eigenlijk gewoon zelf de drama creeeren.
Vooral die voorlaatste alinea inderdaad. Het heel graag wíllen lezen als de grond intrappen, omdat je daar dan het slachtoffer over kunt uithangen, in plaats van de gedachte achter de zin te zien en dáár op te reageren, want dat is te confronterend.
Het is namelijk wat je zegt; je zult het uiteindelijk zelf moeten doen. Er is niemand die het voor je gaat doen. Dan kun je wel continue om je heen willen kijken voor hulp omdat dat comfortabeler is, en voor dat moment is dat zo (als je die hulp krijgt) maar op de lange termijn heb je daar niets aan, omdat het eigenlijke issue niet is opgelost.
Maar dat mag je dan niet zeggen.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik zei niet dat je denkt je het moeder het heeft, omdat jij door de molen bent gegaan, bedoelde het niet als projectie. Zal me iets voorzichtiger uitdrukken.quote:
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Het is niet aan jou om diagnoses te stellen, ook al weet je er alles van, doordat je er zelf mee te maken hebt gehad. Een diagnose komt als iemand zelf aangeeft vast te lopen, dat is niet iets waar je een ander van kan betichten, daarmee maak je het voor de ander alleen maar lastiger om een eigen pad te bewandelen.
Zei ook niet dat je afscheid van je moeder moest nemen, maar misschien wel van het verantwoordelijkheidsgevoel dat je nu hebt. Jij kan haar niet redden, dat moet ze zelf doen. En pas als dat helemaal niet meer lukt, dan nemen instanties het over. Tot die tijd kan het niet zo zijn dat jij alle druk op je neemt, je moet iets van verantwoordelijkheid bij je moeder laten. Uit zelfbescherming.
Je hoeft je bij mij niet te verdedigen, ik val je namelijk nooit aan! Het kan zijn dat ik iets verkeerd begrijp, of informatie mis, of dat jij klemtonen anders legt dan ik bedoel. Het is een ingewikkeld en zwaar proces, omdat je veel liefde voelt voor je moeder, maar er wordt in een vliegtuig niet voor niets gezegd dat je eerst jezelf moet redden, voordat je de held gaat spelen.
Probeer gewoon lief te zijn voor je moeder en accepteer dat ze wat chaotisch is. Niet alles hoeft een levensbedreigend probleem te zijn, sommige dingen kan je ook laten totdat ze een grens overschrijden. (Verwar je schaamte over dingen niet met dat iemand in de war zou zijn, dat ze niet elke dag doucht is geen gevaar, meer iets waar jij een oordeel over hebt.) Net als dat je wat liever voor jezelf mag zijn, niet alles is een stoornis of verkeerd, sommige dingen horen nou eenmaal bij het leven. Kleine stapjes, PBR, kleine stapjes..
Heel herkenbaar. Het is makkelijker om aan te nemen dat het aan “ons” ligt want dan blijft hun eigen ego aan goede bedoelingen intact plus het kan hun dan niet overkomen.
Ik denk dat mensen met een probleem, ongeacht wat voor een probleem, hopen dat je komt met een oplossing die ze zelf nog niet hebben bedacht en/of uitgeprobeerd.quote:
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Daar gaat het vaak fout. Men komt met een 'oplossing' die degene met het probleem allang en breed bedacht en uitgeprobeerd heeft. En wanneer diegene dat dan probeert uit te leggen, wordt hij afgeserveerd met "jij wil ook geen oplossing".
Gewoon een eenvoudig voorbeeld:
Je komt op je werk en je laptop maakt geen verbinding met de cloudserver.
Eerst controleer je natuurlijk de internetverbinding; die werkt.
Dan controleer je de instellingen van je laptop; die kloppen
Je werkt de eerste uren alleen dus je kan het niet even checken bij je collegae.
Dus je belt de servicedesk.
Die gaat dan dat riedeltje af en eist dat je dat op dat moment nog eens naloopt:
Heb je wel stroom op je laptop?
Ben je wel ingelogd op je laptop?
Heb je wel verbinding met het internet op je laptop?
Hebben je collegae hetzelfde probleem?
Kan je niet inloggen op een pc daar? Nee, daar heb ik de wachtwoorden niet van
En als je dan wat kriegel reageert omdat je dat toch allemaal al gecheckt hebt en verteld had... zijn ze op hun pik getrapt "want ze willen je alleen maar helpen".
Vraag: Ik zoek een baan... na extreem veel solliciteren is het me nog niet gelukt.. En men overlaad je met vacatures
Als je extreem veel solliciteert heb je blijkbaar de skills om zelf vacatures te vinden...
Nu doe je toch precies wat je anderen verwijt? Jij weet het wel beter; autisme. En zij wil dat niet aannemen. Zucht.quote:
Ze kan erg negatief zijn en daarmee signalen afgeven dat ze ongelukkig is, maar ze kan / wilt geen hulp aannemen.
Ze wil best hulp aannemen; maar dan de hulp die zij nodig heeft en welke dat is, is aan haar en niet aan jou.
|
|
