Depressie & Angst #147

quote:

Op woensdag 6 december 2017 15:03 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Het onzekere zit nu zo'n beetje in mijn hele bestaan verweven. Onzekerheid ben ik en ik ben onzeker. Alles wat ik doe, elke beslissing die ik maak, elk gesprek dat ik voer is doorspekt en verweven met angst en onzekerheid.
Ik kan het niet negeren, ik kan het niet weg stoppen want het is helemaal geworden wie ik ben. Ik ken niet anders.
Dat ik dit jaar 70 mensen een kaart moet sturen is omdat ik me anders continu zorgen maak. Dus denk ik er niet eens over na. Het lukt mij niet eens om geen kaarten te sturen.
Het zit zo diep in mij dat ik niet beter weet. Dit is al sinds jong af aan. Ik heb dit altijd al gehad.
Vroeger zei men dat het bij mijn Borderline te maken had en er niks aan te doen viel. Nu zegt men dat het komt door mijn autisme en dat er therapieen voor zijn.

Ik heb inmiddels met mijn EMDR therapeut gesproken en die gaat wat op touw zetten.

Wat je hier schrijft, ben ik al eerder tegengekomen. Het is niet voor niets dat je (blijkbaar) een EMDR therapeut spreekt. Wat mij bij het Leo Kannerhuis verteld is, is dat er bij veel autisten een bepaalde kwetsbaarheid is voor het oplopen van trauma's (zelf heb ik het idee dat dit met de toegenomen gevoeligheid samenhangt, samen met het idee dat eenmaal gekwetst, je ook vatbaarder wordt voor herhaling van trauma. Wij hebben dus eigenlijk een dubbele handicap ).

Ik heb zelf al jaren met de gevolgen van die trauma's geworsteld en afgelopen jaar daarvoor therapie gevolgd die in elk geval gedeeltelijk succesvol was. gezien je kwetsbaarheid en je (ook door autisme) grotere gevoeligheid, kan een traumatisch effect al bereikt worden met iets wat voor andere mensen nog niet niet erg/heftig/schadelijk genoeg is voor een traumatisch effect.

Het komt volgens mij dan ook een beetje hier op neer:
1) Je extra kwetsbaarheid vanwege je verleden zorgt voor een toegenomen kwetsbaarheid nu.
2) Je grotere gevoeligheid vanwege je autisme zorgt (ook) voor een toegenomen kwetsbaarheid nu.

Het verwarrende is dat dit dus soort van 2 verschillende oorzaken zijn die beiden een beetje hetzelfde effect veroorzaken en deze 2 dingen vergen beiden een andere aanpak om mee om te gaan.

Trauma's kan je behandelen met (bijvoorbeeld) EMDR of schema's, maar het is een beetje algemeen bekend dat trauma's bij autisten lastiger te behandelen zijn en dit heeft met de complexiteit en met onbegrip te maken. Het complexe is eigenlijk vooral een gebrek aan de juiste kennis en de juiste inzichten, gevolgd door minder effectieve behandelingen die minder goed aanslaan. naar mijn idee is het zeker niet zo dat autisme een soort inherente traumabehandelings-resistentie hebben. het vereist alleen een wat andere aanpak van de trauma's samen met een extra aanpak om te voorkomen dat je door je autistische gevoeligheid opnieuw getraumatiseerd wordt.

Het autismestukje vereist een andere aanpak en die heeft weer meer te maken met wat voor invloed je autisme op je heeft. Hoofdzakelijk komt het neer op dat je je leven meer zal moeten gaan managen, zodat je jezelf niet chronisch overbelast (o.a. met dingen die je van jezelf moet doen).
Eigenlijk is het vaak beter als je wat meer gericht dingen gaat aansturen, zoals met welke mensen je wel en niet wilt omgaan en dat je daarvoor gaat meenemen hoeveel energie iemand kost.

Sommige mensen zijn vermoeiender in de omgang dan andere mensen en leveren meer of juist minder op. Sommige mensen zijn gewoon eigenlijk (inherent?) slecht voor je en ze overvragen je teveel. Andere mensen zijn voor jou misschien juist makkelijk in de omgang, maar leveren je minder op (gaat misschien om mensen die heel makkelijk zijn in de omgang of mensen die jou nooit kritiek geven, maar ook mensen die gewoon oersaai zijn en jou toch niet zien staan).

Het komt neer op leren leven met autisme (dus zowel in de zelfkennis alsook in de uitvoering daarvan. Dit is gewoonlijk een meerjarenplan maar kan je gefaseerd invoeren...om 't maar even op een hele technische manier te brengen sorry :") ), dat zal ervoor zorgen dat je belastbaarheid vergroot wordt en dus ook je vatbaarheid voor nieuwe traumatische ervaringen.

Maar...kortgezegd zou je kunnen zeggen dat voor veel mensen het meemaken van (ik zeg maar even wat) een niet op de persoon gerichte woede-uitbarsting gewoonlijk niet traumatiserend zal werken, maar voor jou misschien wel al. Dat is dus die kwetsbaarheid die alle getraumatiseerden kunnen ervaren, plus de 2e handicap, je extra gevoeligheid (ook voor slechte dingen dus).

Het heeft even geduurd maar op zich ben ik wel redelijk tevreden met deze respons

Ik weet hoe 't is om mee te maken wat jij meemaakt, ik heb 't ook bij anderen gezien en niet alleen bij mezelf. Ik weet ook wat voor enorme averij het in je leven kan veroorzaken en ik snap ook wel waarom je daar bang voor bent. Het is als een mokerslag, elke keer ook weer vanuit een voor jou andere en onverwachtse hoek.
En het is helemaal niet zo gek dat je koste wat het kost herhaling wilt voorkomen en ik denkz elf dat dat 1 van de redenen kan zijn waarom je 't gevoel hebt dat je iedereen moet pleasen en te vriend zou moeten houden.

Ik kan je ook lotgenotencontact aanraden. Dat is trouwens meer dan alleen maar samen huilen (godzijdank) maar het kan wel een beetje zoeken zijn voordat je mensen vindt die bij je passen. Het hoeft hier trouwens ook niet meteen om hechte vriendschappen te gaan, (vage) kan ook al voldoende zijn. Zelfs via een forum of via een groep of zo. Maar het is wel een beetje zoeken en fouten maken hoort erbij. Daar kan je weer van leren.

quote:

[..]

Ik ben bang voor personen die boven mijn niveau staan. Dokters/ psychiaters en rijke machtige mensen Ik ben altijd bang dat ze nare dingen over mij gaan besluiten en het leven mij moeilijk gaan maken. Ik heb als kind een psychiater gehad die dat deed. Werd ik gediagnostiseerd met allerlei rare dingen en voor gek gezet als ik een consult bij hem had. Nare man.
En nu heb ik het bij alle dokters. Ik zie ze niet als mensen, maar als machtige, enge dingen.

Ik weet dat niet van dat simuleren. Ken d'r niet zoveel allemaal vanaf.

En ja, bijna alles wat ik maak heb ik een schaamte voor. Dat is ook al sinds kinds af aan.

En voor anderen kan ik mij enorm inzetten. Ik hou ook meer van anderen dan van mijzelf.

Je hebt een nare ervaring opgedaan en wilt (misschien ook wel koste wat het kost) herhaling voorkomen omdat zulke ervaringen zoveel impact op je hebben.

Als je in een nieuwe situatie komt, zal je natuurlijke houding (zoals dat bij veel autisten vroeger was) er misschien wel 1 zijn van complete naïviteit (volledig openstaan voor nieuwe dingen, maar dit ook spannend vinden en het onverwachte kan ook ontzagwekkend zijn). Ik herken dit zeker wel, ook bij anderen.

Je verhaal is heel herkenbaar S2B, je bent niet de enige die dit heeft

Als je wilt, wil ik ook wel met je meedenken. Denken doe ik graag en mensen helpen ook

edit: Die overgevoeligheid neemt globaal gezien met de jaren trouwens langzaam af. Kan ook weer schelen

[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 10-12-2017 23:18:47 ]

quote:

Op zondag 10 december 2017 17:07 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Stap 1 naar vrijwilligerswerk is gezet. Ik ben bij de lokale radio omroep geweest en heb een programma bijgewoond. De komende weken ga ik nadenken over nieuwsitems voor het programma.

Achteraf is het goed geweest dat mn broertje me introduceerde. Ik vond t best spannend en af en toe voelde ik me best ongemakkelijk omdat ik weinig van radio weet. Maar op zich lijkt het me leuk om mee te denken dus ik ga eens kijken wat ik zoal kan bedenken.

Wat tof ! Succes!

quote:

Op zondag 10 december 2017 17:07 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Stap 1 naar vrijwilligerswerk is gezet. Ik ben bij de lokale radio omroep geweest en heb een programma bijgewoond. De komende weken ga ik nadenken over nieuwsitems voor het programma.

Achteraf is het goed geweest dat mn broertje me introduceerde. Ik vond t best spannend en af en toe voelde ik me best ongemakkelijk omdat ik weinig van radio weet. Maar op zich lijkt het me leuk om mee te denken dus ik ga eens kijken wat ik zoal kan bedenken.

Veel met je broertje omgaan en praten over zijn hobby zodat je snel nog even wat dingen leert (dan voel je je wat zekerder van jezelf omdat je de kans dat je jezelf voor schut zou kunnen zetten, verkleint ).

Ik heb nog wel een ervaringsverhaaltje voor je

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik weet niet of je bepaalde sociale angst hebt of zo (ik neem aan dat er wel issues zijn maar dat je wel durft te smalltalken met relatief onbekenden?).

Ik wens je veel succes, vrijwilligerswerk kan heel heilzaam zijn (maar het kan ook vies tegenvallen maar laten we van het goede uitgaan, toch? ).

quote:

Op zondag 10 december 2017 17:35 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Veel met je broertje omgaan en praten over zijn hobby zodat je snel nog even wat dingen leert (dan voel je je wat zekerder van jezelf omdat je de kans dat je jezelf voor schut zou kunnen zetten, verkleint ).

Ik heb nog wel een ervaringsverhaaltje voor je

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik weet niet of je bepaalde sociale angst hebt of zo (ik neem aan dat er wel issues zijn maar dat je wel durft te smalltalken met relatief onbekenden?).

Ik wens je veel succes, vrijwilligerswerk kan heel heilzaam zijn (maar het kan ook vies tegenvallen maar laten we van het goede uitgaan, toch? ).

Op zich ben ik niet zenuwachtig voor het werk zelf. Ik moet het programma en de dj wat beter leren kennen zodat ik items kan vinden die goed passen, dat is eigenlijk het voornaamste. Verder ga ik interviews schrijven die ze kan afnemen en stukjes die zij kan voorlezen. Ook daar moet ik mijn taal aanpassen op haar programma en haar stijl. Mijn Nederlands is erg goed (lang leve mijn Schoevers opleiding) dus op zich heb ik wel in huis wat nodig is om dit te leren.

Ik vind het simpelweg heel spannend om samen te gaan werken met iemand. Het lijkt me een aardige vrouw en ze dacht meteen goed mee over hoe ik het beste kan starten toen ik kort uitlegde waarom ik nu niet werk.

quote:

Op zondag 10 december 2017 17:45 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Dat klinkt echt super gaaf! En als een hele goede stap!

Ik ben spontaan jaloers dat je zulk vrijwilligerswerk gevonden hebt.

Het lijkt me echt heel erg leuk werk. Lekker op het nieuws, en zelfs het nieuws maken maar niet direct met mn stem op de radio.

Mocht je t aandurven: bij veel lokale omroepen zitten ze te springen om vrijwilligers.

quote:

Op zondag 10 december 2017 19:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]


Ik vind het simpelweg heel spannend om samen te gaan werken met iemand. Het lijkt me een aardige vrouw en ze dacht meteen goed mee over hoe ik het beste kan starten toen ik kort uitlegde waarom ik nu niet werk.

Nou dat is in elk geval vast een goed begin. Veel succes en plezier.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 11 december 2017 09:05 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Nou dat is in elk geval vast een goed begin. Veel succes en plezier.

Ik heb de klok rond geslapen vannacht. Denk van alle spanning.

quote:

Op maandag 11 december 2017 09:11 schreef Luchtbel het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kan me voorstellen dat er veel op je afkomt ondanks dat het een betere optie is.

Waar ben je bang voor?

quote:

Op maandag 11 december 2017 12:46 schreef scrupuleus het volgende:

[..]

sterkte

Thanks.

quote:

Op maandag 11 december 2017 12:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat er veel op je afkomt ondanks dat het een betere optie is.

Waar ben je bang voor?

Euhm dat ik niet weet hoe het moet, nieuwe hulpverleners leren kennen en moeten vertrouwen weer. Wat het voor invloed heeft op mijn dochter? Ik heb nog geen duidelijkheid over de hulphond. Ik ben bang dat het niet lukt om de woning op te knappen/ in te richten qua financiën maar ook omdat ik me niet kan concentreren angst heb om te kiezen niet weet wat ik moet. Ik ben bang dat andere mensen mij toch weer anders zullen inschatten en ik dan weer opgenomen wordt en alles opnieuw begint. Om zomaar ergens een bed te hebben straks, het heeft haast een ding van me gemaakt. Zo lang te hebben moeten proberen uit te eisen waar zomaar ieder een binnen kon, of bepaalde zelfs dat ik daar moest zijn. En tegelijkertijd beangstigt het me. Daarnaast moeten we nu met een klein deel van mijn trauma harder aan de slag dan de bedoeling was, want ook al is dat beeld maar 1 procent van de shit, ik laat het beter hier achter.
Kortom het is veel en ik ben bang dat ik me niet red.

quote:

Op maandag 11 december 2017 12:02 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb de klok rond geslapen vannacht. Denk van alle spanning.

De lokale omroep bij ons heeft een tijd een item gehad over asieldieren, misschien kun je nog combineren

quote:

Op maandag 11 december 2017 14:50 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Euhm dat ik niet weet hoe het moet, nieuwe hulpverleners leren kennen en moeten vertrouwen weer. Wat het voor invloed heeft op mijn dochter? Ik heb nog geen duidelijkheid over de hulphond. Ik ben bang dat het niet lukt om de woning op te knappen/ in te richten qua financiën maar ook omdat ik me niet kan concentreren angst heb om te kiezen niet weet wat ik moet. Ik ben bang dat andere mensen mij toch weer anders zullen inschatten en ik dan weer opgenomen wordt en alles opnieuw begint. Om zomaar ergens een bed te hebben straks, het heeft haast een ding van me gemaakt. Zo lang te hebben moeten proberen uit te eisen waar zomaar ieder een binnen kon, of bepaalde zelfs dat ik daar moest zijn. En tegelijkertijd beangstigt het me. Daarnaast moeten we nu met een klein deel van mijn trauma harder aan de slag dan de bedoeling was, want ook al is dat beeld maar 1 procent van de shit, ik laat het beter hier achter.
Kortom het is veel en ik ben bang dat ik me niet red.

Ik heb geen advies voor je, maar ik kan me indenken dat het een spannende tijd voor je is... Sterkte en succes .

Je wordt hierin wel begeleid toch? Heb je met die mensen je zorgen gedeeld?

quote:

Op maandag 11 december 2017 19:10 schreef Samzz het volgende:

[..]

Ik heb geen advies voor je, maar ik kan me indenken dat het een spannende tijd voor je is... Sterkte en succes .

Je wordt hierin wel begeleid toch? Heb je met die mensen je zorgen gedeeld?

Dank je.
Ja ik probeer wel om die zorgen te uiten maar op de plek waar ik nu ben, ben ik daar ook voorzichtig mee. Omdat ik juist hier euhm niet echt begeleiding vind, om het zo maar te zeggen, behalve bij een enkeling, loopt het voor mij hoog op. Op die andere plek is er wel begeleiding maar dat is nu ook vooral even gericht op proberen dat ene ding te verminderen.
Misschien als ik over sommige dingen wat meer duidelijkheid heb dat ik er wat makkelijker over kan praten, nu is dat niet echt een optie. Ik ga er maar vanuit dat ik voorlopig wel die zorgen en angsten blijf houden.

Kennen jullie het gevoel dat je helemaal kapot moet omdat je zo walgelijk bent? En niet alleen jij, maar alles wat met jou te maken heeft? Iedereen die je ooit heeft gezien of gesproken moet dood. Alles wat je ooit hebt geproduceerd of zelfs alleen aangeraakt moet worden vernietigd, verbrand.

Maar het is te laat, je hebt de wereld vervuild, je zit overal. Als uitgezaaide kanker.
Dus moet de hele wereld weg.

Euhm nou Kuo, over mezelf ken ik dat gevoel wel. Niet over anderen/ de wereld. Is dit een ineens iets?

quote:

Op maandag 11 december 2017 21:30 schreef kuolema het volgende:
Kennen jullie het gevoel dat je helemaal kapot moet omdat je zo walgelijk bent? En niet alleen jij, maar alles wat met jou te maken heeft? Iedereen die je ooit heeft gezien of gesproken moet dood. Alles wat je ooit hebt geproduceerd of zelfs alleen aangeraakt moet worden vernietigd, verbrand.

Ik ken 't gevoel van zelf helemaal kapot moeten of (als het wat minder erg is) mezelf willen verdoven om dat kutgevoel maar even uit te kunnen stellen (zeg maar compleet drogeren/verdoven).
Ik kreeg/krijg dat het ergst als ik iets enorm schaamtevols gedaan heb of wanneer ik door iemand enorm vernederd ben, door iemand afgezeken of voor schut gezet ben. 't ergste vind ik 't als ik bijvoorbeeld iets gigantisch schaamtevols heb gedaan tegenover een verder volstrekt onschuldig iemand, wanneer ik iemand iets onterechts heb aangedaan. Of wanneer ik door iemand geforceerd ben iets te doen/ondergaan wat enorm vernederend/denigrerend is, of gedwongen wordt een positie te ondergaan of gevangen zit in een rot-situatie waaruit geen ontsnapping mogelijk is (wat raakvlakken met dat forceren en gevangen zitten heeft).

Soms werd het zo erg dat ik m'n eigen spullen ging haten, zoals het speculazen huisje dat ik ooit voor school had gemaakt (die heb ik toen stukgemaakt) of het briefje van m'n zus dat ik haar tofste broertje was (das nu >=15 jaar terug en nog steeds schaam ik me ervoor dat ik dat ding in stukjes heb gescheurd en tot as heb verbrand en fijngewreven (gelukkig komt die herinnering vrijwel nooit meer terug)).

Ik herken ook dat ik personen wegduw die ik eigenlijk juist heel graag mag, maar omdat ik de gevolgen van dat gedrag juist ook weer erg vind, probeer ik dat zoveel mogelijk te vermijden.

Ik heb 't alleen niet zo erg als door jou nu beschreven wordt.

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-12-2017 22:32:59 ]

quote:

Op maandag 11 december 2017 21:30 schreef kuolema het volgende:
Kennen jullie het gevoel dat je helemaal kapot moet omdat je zo walgelijk bent? En niet alleen jij, maar alles wat met jou te maken heeft? Iedereen die je ooit heeft gezien of gesproken moet dood. Alles wat je ooit hebt geproduceerd of zelfs alleen aangeraakt moet worden vernietigd, verbrand.

Weet niet precies waar je op doelt. Weet wel dat ik vroeger gedachtes had dat ik alle herinneringen weg wilde vagen.Voor elk pijnlijk moment een soort vergelding op mijn zelf of eventueel op een bepaald persoon. Ondanks dat ik al iets meer dan een jaar van depressieve gevoelens af ben, kan ik nog steeds heel moeilijk aan die momenten terug denken.

Help, gaat mis hier.

quote:

Op dinsdag 12 december 2017 00:30 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Wat gaat er mis?

Ik ben in een zeer korte tijd extreem somber en verdrietig geworden. Kan al dagen niet eten of slapen en ben alleen maar aan het janken. Kan nergens rust vinden, niet eens in mijn eigen huis. Iemand hoeft maar iets verkeerds te zeggen en ik schiet al vol. Ik kan alles gewoon niet meer aan en ben radeloos. Nergens uitzicht op, ik word letterlijk gek. Als dit de rest van de week doorgaat, bel ik de crisisdienst.

quote:

Op dinsdag 12 december 2017 00:50 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Je mag ook eerder aan de bel trekken he! Dat lijkt me niet onverstandig. Heb je verder geen hulpverleners die je in kan schakelen?

Is er een aanleiding waardoor het zo is omgeslagen?

Alleen de wekelijkse therapie. Verder sta ik er momenteel alleen voor.

Ja, het sluimerde al. Kan maar geen werk vinden, tientallen afwijzingen. En ik weet nu totaal niet meer wat ik met mijn leven wil. Dat, plus dit koude weer, nergens rust kunnen vinden, gemeente in mijn nek, isolement en spanningen thuis, geven nu dus aanleiding tot een acute depressieve episode.

quote:

Op dinsdag 12 december 2017 00:58 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Alleen de wekelijkse therapie. Verder sta ik er momenteel alleen voor.

Ja, het sluimerde al. Kan maar geen werk vinden, tientallen afwijzingen. En ik weet nu totaal niet meer wat ik met mijn leven wil. Dat, plus dit koude weer, nergens rust kunnen vinden, gemeente in mijn nek, isolement en spanningen thuis, geven nu dus aanleiding tot een acute depressieve episode.

Gary je mag ook altijd de huisarts bellen, of je psycholoog. Je hoeft niet alleen te staan hierin. En wat ik wel eens heb gedaan toen ik niet het gevoel had dat ik het ergens kwijt kon: met de hulplijn chatten. Heel laagdrempelig en helpt je even met het op een rijtje zetten van je gedachten.

quote:

Op dinsdag 12 december 2017 00:35 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik ben in een zeer korte tijd extreem somber en verdrietig geworden. Kan al dagen niet eten of slapen en ben alleen maar aan het janken. Kan nergens rust vinden, niet eens in mijn eigen huis. Iemand hoeft maar iets verkeerds te zeggen en ik schiet al vol. Ik kan alles gewoon niet meer aan en ben radeloos. Nergens uitzicht op, ik word letterlijk gek. Als dit de rest van de week doorgaat, bel ik de crisisdienst.

Rustig aan, kerel. Er is altijd hulp!

Bel vandaag de HA, zorg dat je tot rust komt. Niet slapen en paniekeren is zeker niet behulpzaan. Er zijn overal oplossingen voor als je weer tot jezelf bent gekomen. Het hoeft niet allemaal nu te worden geregeld en als er echt iets urgents is, dan kunnen we er hier vast wel een mouw aan passen.

Hoop dat je nu lekker slaapt en dan alles er straks ietsje rustiger uitziet.