Depressie & Angst #147

En als jullie nou gewoon beide je waffel houden? Of het lekker via DM uitvechten? Hoeven wij deze schoolplein-discussie niet mee te lezen.

quote:

Op maandag 4 december 2017 19:27 schreef Elvi het volgende:
En als jullie nou gewoon beide je waffel houden? Of het lekker via DM uitvechten? Hoeven wij deze schoolplein-discussie niet mee te lezen.

Hier ben ik het mee eens. Blijft een welles-niettes spelletje zo, en de users van dit topic, die daadwerkelijk hun problemen delen, worden volledig ondergesneeuwd. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Dus bij deze; de discussie is in dit topic klaar.

Mooi toch als de emoties er vanaf spatten? Beetje reuring in de tent.

Ik heb wel wat teruggelezen, maar het heeft volgens mij geen zin meer om daar nog op te reageren.
Ik beperk me dus tot de voor mij makkelijkste vraag:

quote:

Op woensdag 22 november 2017 19:01 schreef kuolema het volgende:
Wat vinden jullie ervan dat de feestmaand eraan komt? Ik lees hier elk jaar dat het voor velen een nare tijd is, maar ik vind het zelf juist een fijne tijd.

Voor Sinterklaas heb ik verder geen plannen. Voor kerst ben ik wel bij familie uitgenodigd, maar ik heb gelijk bij het telefonisch ontvangen van de uitnodiging gezegd dat ik niet kan garanderen dat ik wel wil gaan (het kost altijd wel veel energie en ik heb er vaak ook eerlijk gezegd niet genoeg zin in om redenen).

Voor O&N heb ik nog geen plannen, maar daar maak ik me geen zorgen om. Als 't moet blijf ik gewoon thuis en doe ik niks bijzonders, maar de laatste paar jaar heb ik 't met vrienden gevierd (wat wel een groot succes was).

Zelf heb ik niks met de winter (vooral de koude nattigheid vind ik niks), maar de lichtjes vind ik wel leuk. De lichtjes in Duitsland vind ik trouwens wel leuker.
De muziek in de supermarkten vind ik helemaal niks...

Ik vind 't wel leuk dat het er is, maar meer omdat het beter is dan een december zonder feestdagen erin.

Wat je opmerking betreft over het niet fijn vinden van deze tijd, ik heb daar (denk ik) weinig last van en het doet me meestal niet zoveel. -Als- ik al iets zou merken, dan zou het een gevoel van eenzaamheid zijn maar ik ben eigenlijk de laatste jaren nooit meer eenzaam geweest. Vroeger was het anders, maar dat was denk ik omdat ik de warmte van goed gezelschap miste.

Ik heb ze gelukkig niet (meer) dagelijks, maar lig nu op de bank na een 'complete melt-down'. Zó erg in paniek dat ik niet meer kon ademen, lopen, denken...

Godsakkerju, was even vergeten hoe éng dat voelt.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 15:01 schreef bloempjuh het volgende:
Ik heb ze gelukkig niet (meer) dagelijks, maar lig nu op de bank na een 'complete melt-down'. Zó erg in paniek dat ik niet meer kon ademen, lopen, denken...

Godsakkerju, was even vergeten hoe éng dat voelt.

Gaat het nu wel weer een beetje ?

Lijkt me doodeng. Ben je alleen?

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 15:05 schreef Samzz het volgende:

[..]

Gaat het nu wel weer een beetje ?

Lijkt me doodeng. Ben je alleen?

Is niet bepaald tof, nee. Partner is hier die me troostte en mijn ademhaling stuurde (in... hold... out). Volgens hem heb ik minutenlang amper adem gehaald, alleen heel oppervlakkige hyperventilatie.

Hij heeft me daarna met dekentje op de bang geïnstalleerd en verboden op te staan.
Als ik alleen was geweest, was ik waarschijnlijk flauw gevallen of iets dergelijks.

Stom brein.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 15:16 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Is niet bepaald tof, nee. Partner is hier die me troostte en mijn ademhaling stuurde (in... hold... out). Volgens hem heb ik minutenlang amper adem gehaald, alleen heel oppervlakkige hyperventilatie.

Hij heeft me daarna met dekentje op de bang geïnstalleerd en verboden op te staan.
Als ik alleen was geweest, was ik waarschijnlijk flauw gevallen of iets dergelijks.

Stom brein.

Gelukkig was er iemand thuis dan, pfff...

Sterkte .

Bloempjuh wat fijn dat je partner er was! sterkte!

quote:

Op maandag 4 december 2017 10:47 schreef valentijn7 het volgende:
Hallo allen,

Ik heb mijzelf aangemeld om dit even van mij af te schrijven, met de hoop dat iemand nog iets wijs erover kan zeggen wellicht.

Zo’n jaar geleden is mijn angststoornis een echte beperking geworden, ik werkte altijd vijf dagen per week en deed daarnaast van alles. Het afgelopen jaar met therapie en wisselend Oxazepam geprobeerd weer te kunnen gaan functioneren, maar meer dan twee halve dagen was al snel te veel. Nu ben ik drie weken geleden begonnen met Citalopram 10mg. Ik wist dat de eerste twee weken erger zouden worden, maar zo angstig heb ik mij nog nooit gevoeld. Na een paar dagen heeft de huisarts 3x Oxazepam per dag voorgeschreven. Hiermee kon ik in ieder geval rustig worden.

Vorige week Oxazepam proberen af te bouwen, om te zien of de Citalopram aan zou slaan, maar ik was nog steeds angstig. Nu was het advies van de huisarts te verdubbelen naar 20mg Citalopram, zonder Oxazepam. Nu zo angstig dat ik met moeite eet en slapeloos blijf en mij afvraag hoe ik de dag moet doorkomen. Ik zit al drie weken thuis en het is voor mij nog nooit zo continue angstig geweest.

Hebben jullie nog een advies, of een tip om hiermee door te gaan? Het voelt ontzettend zwaar om steeds die angst te moeten doormaken en alles wat ik voor ogen had deze maanden te moeten afzeggen. De huisarts zegt vol te moeten houden maar elke aanval die ik heb zie alleen stoppen als optie, of mijzelf verdoven met de kalmeringstabletten die ik nog over had. Voor nu lig ik liever moe op de bank dan continue angstig te zijn.
Volgende week een gesprek met de bedrijfsarts maar ik heb werkelijk geen idee hoe ik daar überhaupt zal komen.

Is je huisarts je zorgverlener? Zoek een psychiater op die jou kan helpen... eerstelijns zorg is niet berekend op 2delijns problematiek, medicatie is vaak niet het enige wat je nodig hebt.

Ik heb het even heel moeilijk.
Met wie ik ben en met mijn enorme onzekerheid altijd.
Ik heb 2 weken aan een surprise gewerkt. 2 weken alles zo mooi proberen te maken als ik kon, het gedicht had ik zelfs uitgeprint op rood dik papier en met een vlam de randen gebrand en de strik had ik zelf genaaid.

Degene die het ook kreeg was ook heel blij.
Maar nu kreeg ik mijn cadeau. Het zat niet ingepakt en het was zwaar onder budget.
Ook niet wat ik had gevraagd.

Ik heb het er moeilijk mee. Ik wil niet ondankbaar klinken, maar het is weer heel typisch.
Het is ook zo typerend voor mij. Ik stop idioot veel liefde en zorg in iets kleinzinnigs en onbelangrijks wat niemand snapt en ga dan enorm op mijn bek.
Het is van altijd maar iedereen en alles willen pleasen, die eeuwige onzekerheid die mijn hele leven, alle beslissingen domineren, het zijn al die regeltjes van wat ik niet mag doen bij mensen omdat ik wil dat ze me mogen.
Het is overweldigend en toch mijn leven.

Dat je geen muziek anderen mag laten horen uit angst dat ze het niet leuk vinden.
Dat je niet mag eten in het bijzijn van anderen.
Dat je overal sorry op moet zeggen. Zelfs het gedrag van anderen.
Dat je geen series of films zelf durft te kiezen als er iemand bij is.
Dat je niet eens het radiokanaal durft te kiezen in de auto.
Dat je enorme paniek hebt als je de richting aan moet geven maar toch het met een lach weet te presteren.
Dat je het liefst alleen bent want samen is toch zo spannend.
Dat je je rot voelt omdat facebookmensen zeggen dat jouw kattenvoer slecht is.
Dat je elke reactie overal op het internet wel 10 keer herleest en vervolgens toch delete want mensen zouden maar boos kunnen worden.
Dat je bang bent voor de dokter/psychiater/psychologe.
Dat je voor 70 mensen een kerstkaart moet schrijven omdat je niet wilt dat iemand zich buitengesloten voelt en boos wordt.
Dat je elk gesprek naderhand gaat lopen analyseren en herluisteren in je hoofd.
Dat je bijna niks durft te schilderen/maken omdat het allemaal lelijk wordt.

En nog zo 10.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 21:03 schreef summer2bird het volgende:

Ik ben dit aan 't lezen. Momentje.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 21:03 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb het even heel moeilijk.
Met wie ik ben en met mijn enorme onzekerheid altijd.
Ik heb 2 weken aan een surprise gewerkt. 2 weken alles zo mooi proberen te maken als ik kon, het gedicht had ik zelfs uitgeprint op rood dik papier en met een vlam de randen gebrand en de strik had ik zelf genaaid.

Degene die het ook kreeg was ook heel blij.
Maar nu kreeg ik mijn cadeau. Het zat niet ingepakt en het was zwaar onder budget.
Ook niet wat ik had gevraagd.

Ik heb het er moeilijk mee. Ik wil niet ondankbaar klinken, maar het is weer heel typisch.
Het is ook zo typerend voor mij. Ik stop idioot veel liefde en zorg in iets kleinzinnigs en onbelangrijks wat niemand snapt en ga dan enorm op mijn bek.
Het is van altijd maar iedereen en alles willen pleasen, die eeuwige onzekerheid die mijn hele leven, alle beslissingen domineren, het zijn al die regeltjes van wat ik niet mag doen bij mensen omdat ik wil dat ze me mogen.
Het is overweldigend en toch mijn leven.

Dat je geen muziek anderen mag laten horen uit angst dat ze het niet leuk vinden.
Dat je niet mag eten in het bijzijn van anderen.
Dat je overal sorry op moet zeggen. Zelfs het gedrag van anderen.
Dat je geen series of films zelf durft te kiezen als er iemand bij is.
Dat je niet eens het radiokanaal durft te kiezen in de auto.
Dat je enorme paniek hebt als je de richting aan moet geven maar toch het met een lach weet te presteren.
Dat je het liefst alleen bent want samen is toch zo spannend.
Dat je je rot voelt omdat facebookmensen zeggen dat jouw kattenvoer slecht is.
Dat je elke reactie overal op het internet wel 10 keer herleest en vervolgens toch delete want mensen zouden maar boos kunnen worden.
Dat je bang bent voor de dokter/psychiater/psychologe.
Dat je voor 70 mensen een kerstkaart moet schrijven omdat je niet wilt dat iemand zich buitengesloten voelt en boos wordt.
Dat je elk gesprek naderhand gaat lopen analyseren en herluisteren in je hoofd.
Dat je bijna niks durft te schilderen/maken omdat het allemaal lelijk wordt.

En nog zo 10.

Het altijd anderen willen pleasen herken ik wel. Het is idd enorme onzekerheid.

Een aantal van de dingen die je opnoemde, zijn dingen (passies, dingen waar je hart voor klopt, etc) die jou boeien en die je graag met anderen wilt delen. Maar je doet het niet uit angst een negatieve respons te krijgen?

Stel dat je zegt "Vind jij LotR ook zo geweldig!?" en de ander zegt "LotR is kut! " dan is dat natuurlijk niet leuk. Het kan voelen als een afwijzing van jouzelf.

Dit soort vragen zijn trouwens wel een goede methode om gelijkgestemden te vinden. Mensen die veel vergelijkbare interesses hebben en meer op je lijken, zullen andere (nieuwe) dingen (zoals een nieuwe film die erg lijkt op LotR) waarschijnlijk ook leuk vinden.
Maar dat weet je pas nadat je het hebt gevraagd.
Bedenk je dat wanneer iemand jouw opmerking niet leuk vindt, het niet meteen hoeft te betekenen dat ze jou als persoon afkeuren

Een aantal dingen die mensen zeggen (zoals dat van dat kattenvoer) kan zelfs pure onzin zijn. Neem dat niet altijd te letterlijk. Vraag ze desnoods -waarom- dat kattenvoer dan zo slecht voor je katten zou zijn? Vaak roepen ze maar wat of weten ze niet waar ze het over hebben. En dan nog, wat moet je dan? Klakkeloos hun voorkeursmerk voortaan kopen? Daar heb je ook niks aan. (ik dacht dat je er maar 1 had, maar misschien heb je er nu wel meer ).

70 kerstkaarten sturen is trouwens wel enorm veel. Ik had trouwens datzelfde probleem en ik heb dat 'opgelost' (je raadt vast al wat er gaat komen nu ) door simpelweg niemand meer een kerstkaart te sturen. Kan ik gewoon zeggen "Sorry maar ik doe daar niet aan mee" of "Ow, ik vergeet dat altijd weer" en niemand die daar over begint te zeiken.

Wat ik weleens doe is iemand bellen of een persoonlijk berichtje sturen, via sms of mail of wat dan ook. Maar niet als gewoonte maar meer als ik daar een reden voor heb (en niet als reden omdat ik de hele wereld niet teleur wil stellen).
Sowieso is het onmogelijk om de hele wereld te vriend te houden.

Tip: Vindt mensen die dezelfde dingen als jij leuk vindt en bespreek de dingen die je wilt bespreken dan met deze mensen.
Zelf heb ik bijvoorbeeld wel wat mensen die meer verstand hebben van (ik zeg maar wat) games maar ik ken ook mensen die op hele andere vlakken 'kundig' zijn.
Vaak zijn dit ook mensen die ik soms zelfs maandenlang niet spreek maar voor mij is dit al een reden om dit soort mensen juist wel af en toe te contacteren.

Ik heb ook 't idee dat je je voor jezelf schaamt of voor wat je van jezelf vindt.
Vindt mensen met wie je gelijkenissen hebt en ga met deze mensen om. Na verloop van tijd zal je denk ik wel gaan merken dat je steeds meer dingetjes zal gaan relativeren en dat het steeds ietsje minder zwart wordt.

Wat voor dingen vind je leuk? Je kunt er altijd een topic over openen of een oude kicken

En ik heb 't volgens mij al eens eerder tegen je gezegd, ik heb zelf niet de indruk dat je een naar persoon bent. Gewoon geeneen

edit: Dat van je surprise, echt prachtig dat je dat hebt gedaan! Zelf had ik wel ideeën om een leuke surprise te maken, maar uiteindelijk heb ik 't (ook qua tijd) bij een bescheiden gedicht gehouden.
Bedenk je dat je soms moet plannen of iemand wel de moeite waard is om je energie in te steken.

Soms is iemand gewoon een lul of passen jullie gewoon niet bij elkaar (vandaar ook dat leren kennen van andere mensen).

Als iemand onder budget zit, dan is dat wel lullig.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

edit2:
't ding is ook dat je autistisch bent, dus als je een hele aparte hobby hebt (zoals het verzamelen van (ik zeg maar even wat) blauwe Hongaarse badeendjes, dan is 't op zich niet zo heel vreemd dat de meesten dit heel apart zouden kunnen gaan vinden, maar er zijn anderen die ook van die hele aparte dingen hebben en daar zijn wel weer raakvlakken te vinden (bijvoorbeeld dat je het zonde vindt/moeite hebt om dingen weg te gooien of dat je zelf nieteens weet -waarom- je het eigenlijk leuk vindt. Soms vind je dingen "gewoon" leuk en kan je daar niet echt een reden voor bedenken.

Dat van bijvoorbeeld de radio in de auto, je zou kunnen vragen of de autoradio aan mag of op een andere zender. Zelf heb ik hem trouwens 't liefste uit of heb ik m'n eigen muziek mee.

Ik denk dat 't belangrijk is als je mensen kent die een geduldige houding bij je kunnen aannemen en je niet meteen afstraffen voor "falen".

En mensen die boos op je worden is altijd terechte klacht. Gekwetst worden is een naar ding, zeker als het buiten je macht was enof je wel je best was blijven doen.

In hoeverre besef je je dat je onzeker bent? (beetje rare vraag eigenlijk, maar gaat ook meer om 't idee)
En welke dingen heb je al ondernomen wat je onzekerheid betreft?

Je vertelde eerder iets over je sociale kring, maar weet niet meer of dit (openbaar) in dit topic was.

[ Bericht 45% gewijzigd door magnetronkoffie op 05-12-2017 21:49:49 ]

_{^{even in nieuwe post}}

quote:

Dat je bang bent voor de dokter/psychiater/psychologe.

Waarom ben je eigenlijk bang voor je dokter/psychologe/psychiater?

quote:

Dat je elk gesprek naderhand gaat lopen analyseren en herluisteren in je hoofd.

Dit lijkt een beetje op simuleren? Ik doe dit in elk geval vrij veel, vooral bij voor mij belangrijke gesprekken. Bij geschreven gesprekken lees ik ze geregeld na, soms zelfs maanden nadat het gesprek zelf al geweest is (want misschien heb ik iets gemist).
Vooraf simuleer ik. Na afloop denk ik over dingen na en analyseer ik idd en soms stel ik me "wat als?" scenario's voor en speel ik die in m'n hoofd af, keer op keer.
Gelukkig leer ik er wel van (soms).

quote:

Dat je bijna niks durft te schilderen/maken omdat het allemaal lelijk wordt.

Schaam je je voor alles wat je produceert?

Ik neem aan dat je je ook heel erg voor iemand of iets kunt inzetten?

Ik reageer morgen ff op je magnetron, moet nu ff tot rust komen zodat ik zo nog kan slapen

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 21:51 schreef summer2bird het volgende:
Ik reageer morgen ff op je magnetron, moet nu ff tot rust komen zodat ik zo nog kan slapen

Is prima
Je hebt morgen in elk geval wel wat te doen

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 22:02 schreef Moira. het volgende:

[..]

En hoe ging het bij jou? Ik hoop fijn!

Het was een heel goed gesprek. Op alle vlakken heb ik duidelijk vooruitgang geboekt en de psycholoog vond ook dat ik t meeste zelf heb gedaan door open te zijn maar ook goed te reflecteren en de gesprekken door te laten werken in de dagen erna. Ik zit er een stuk beter bij dan in het begin maar het is nog niet stevig genoeg om al de diepte in te gaan en naar t verleden te kijken. Ik had echt graag verder willen zijn, de diepte in gewild maar kan wel accepteren dat het zover nog niet is.

De komende periode gaan we besteden aan het in kaart brengen van mijn sociale omgang in mijn vrienden en kennissenkring om me heen.

Kort gezegd vind ik het heel lastig om mensen dichtbij te laten komen, en onbewust bestaat mijn vriendenkring uit mensen die ik makkelijk op afstand kan houden of zelf niet dichtbij komen. Het zijn veel mensen die sociaal niet heel sterk zijn, terwijl ik juist enorm neurotisch en overgevoelig ben in sociaal contact. Dat is echt geen handige combinatie.

Ik wil daarom meer inzicht krijgen in hoe dit voor mij werkt om op dat vlak te kunnen groeien want dat heb ik echt nodig om goed verder te kunnen.

Verder ga ik kijken of ik met t uwv kan afspreken dat ik vrijwilligerswerk kan gaan doen. Een stuk afleiding zal me goed doen en via mn broertje kan ik mogelijk hier bij de lokale omroep wat redactiewerk gaan doen. Dat lijkt me echt iets leuks.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 22:08 schreef Moira. het volgende:

[..]

Ik vind het totaal niet ondankbaar klinken. Zoiets is gewoon enorm kut en niet erg thoughtful van degene die jou had getrokken... Al helemaal omdat jij er wel die zorg en moeite in stopt is dat dan niet echt fair als je er dan zoiets voor terugkrijgt. Ik hoop dat diegene dat zelf achteraf ook in heeft gezien.

Wou ik er wel ff over gezegd hebben want dat klinkt gewoon als een kutstreek

Mee eens! Wat een schrale actie zeg!
Heb je je teleurstelling uitgesproken? Hoe reageerden anderen?

Summer2bird, herkenbaar van die surprise...
Dan steek je er zelf zoveel tijd in en maakt een ander zich er zo gemakkelijk vanaf ik vind je teleurstelling niet ondankbaar klinken. Je bent teleurgesteld, jij steekt ergens tijd in en je hebt dan toch een soort verwachting dat anderen dat ook doen... (tenminste dat heb ik dan wel, ben ook wel eens teleurgesteld met de surprises).

quote:

Op woensdag 6 december 2017 09:11 schreef Nijna het volgende:
Summer2bird, herkenbaar van die surprise...
Dan steek je er zelf zoveel tijd in en maakt een ander zich er zo gemakkelijk vanaf ik vind je teleurstelling niet ondankbaar klinken. Je bent teleurgesteld, jij steekt ergens tijd in en je hebt dan toch een soort verwachting dat anderen dat ook doen... (tenminste dat heb ik dan wel, ben ook wel eens teleurgesteld met de surprises).

Helemaal mee eens. Ik zou waarschijnlijk nog boos zijn geworden ook .

quote:

Op woensdag 6 december 2017 09:56 schreef scrupuleus het volgende:
Het is maar een surprise.

Wees blij dat jij een leuke kan maken.

Niet enkel dat. Een cadeautje onder budget, matig ingepakt. Is niet tof.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 09:13 schreef Samzz het volgende:

[..]

Helemaal mee eens. Ik zou waarschijnlijk nog boos zijn geworden ook .

Ik ook. Ik had dan echt aan alles laten merken dat ik het een klotestreek vind.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 00:06 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Kort gezegd vind ik het heel lastig om mensen dichtbij te laten komen, en onbewust bestaat mijn vriendenkring uit mensen die ik makkelijk op afstand kan houden of zelf niet dichtbij komen. Het zijn veel mensen die sociaal niet heel sterk zijn, terwijl ik juist enorm neurotisch en overgevoelig ben in sociaal contact. Dat is echt geen handige combinatie.

Heeft dit iets te maken met moeite hebben met grenzen aangeven?

quote:

Op woensdag 6 december 2017 11:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heeft dit iets te maken met moeite hebben met grenzen aangeven?

Nee dit heeft te maken met het heel moeilijk vinden om mensen te durven vertrouwen.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 11:43 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Nee dit heeft te maken met het heel moeilijk vinden om mensen te durven vertrouwen.

Vertrouwen in welk opzicht? Je hebt hier in 't verleden mindere ervaringen mee neem ik aan?

quote:

Het zijn veel mensen die sociaal niet heel sterk zijn, terwijl ik juist enorm neurotisch en overgevoelig ben in sociaal contact. Dat is echt geen handige combinatie.

Op wat voor wijze uit zich dat neurotische en dat overgevoelige?

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:00 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vertrouwen in welk opzicht? Je hebt hier in 't verleden mindere ervaringen mee neem ik aan?

[..]

Op wat voor wijze uit zich dat neurotische en dat overgevoelige?

Ik heb in mijn jeugd 'geleerd' dat ik enkel op mezelf kan vertrouwen. Helaas was mijn gezin een grote puinhoop en wespennest. Ik kon niet terecht bij mijn ouders en er waren weinig anderen die voor me opkwamen. Vertrouwen werd keer op keer gebroken waardoor ik het nu heel lastig vind om anderen te vertrouwen.

Als mensen niet aan mijn verwachtingen voldoen voel ik me enorm afgewezen en wordt ik boos, verdrietig en gestresst. Meestal krijgt het contact dan een flinke knauw en ik wil ook nog wel eens goed boos worden op een minder constructieve manier.


Dit is iets dat zich nogal regelmatig voordoet omdat mijn sociale kring vooral bestaat uit sociaal minder sterke mensen. Het is een soort vicieuze cirkel waar ik uit moet komen.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:12 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Maar dat kan hand in hand gaan met je grenzen he. Ik was me daar zelf nooit zo bewust van, maar als mensen rekening houden met je grenzen, hoef je ook niet zo bang te zijn om ze te vertrouwen. Of als je zelf je grenzen niet duidelijk ken om wat voor reden dan ook, is het makkelijker voor mensen om er overheen te gaan, en moeilijker om mensen te vertrouwen.

Dat is zeker zo. In mijn sociale kring wordt weinig rekening gehouden met grenzen, omdat mensen ofwel niet begrijpen dat andere mensen ook grenzen hebben, dus geen onwil maar onkunde. Of er geen rekening mee willen houden omdat ze vinden dat die grenzen er niet zouden moeten zijn.

Ik heb zelf hard gewerkt om mijn grenzen duidelijker en beter aan te geven. Hierdoor merk ik dat mijn sociale kring steeds minder 'past' omdat mensen er overheen blijven gaan. En juist dat is een gevoelig punt bij mij. Ik reageer er zelf niet goed op als dat toch gebeurt.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:17 schreef Fripsel het volgende:
Ok, zo’n kut gesprek als ik vorige week met de psychiater heb gehad, en hoe kutter dat gesprek nog was met hem aan de telefoon maandag..

De psycholoog gaf me groot gelijk vandaag en gaat een andere voor me regelen en heeft meteen de nieuwe trauma psycholoog aan me voorgesteld en vond dat ik groot gelijk had dat het niet goed gegaan was met de overname. Heb haar heel erg bedankt voor het gesprek.

Wat fijn zeg! Eindelijk een stukje begrip en erkenning. Ik hoop dat het nu wat makkelijker gaat worden allemaal.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:12 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb in mijn jeugd 'geleerd' dat ik enkel op mezelf kan vertrouwen. Helaas was mijn gezin een grote puinhoop en wespennest. Ik kon niet terecht bij mijn ouders en er waren weinig anderen die voor me opkwamen. Vertrouwen werd keer op keer gebroken waardoor ik het nu heel lastig vind om anderen te vertrouwen.

Als mensen niet aan mijn verwachtingen voldoen voel ik me enorm afgewezen en wordt ik boos, verdrietig en gestresst. Meestal krijgt het contact dan een flinke knauw en ik wil ook nog wel eens goed boos worden op een minder constructieve manier.

Dit is iets dat zich nogal regelmatig voordoet omdat mijn sociale kring vooral bestaat uit sociaal minder sterke mensen. Het is een soort vicieuze cirkel waar ik uit moet komen.

Ik vind wat je hier beschrijft best ook wel herkenbaar, zeker dat stukje over je ouders. Ik denk dat dit 1 reden is waarom ik best makkelijk mensen "afwijs" als ik contact met ze niet meer zie zitten. Wat me wel goed geholpen heeft, is door kieskeuriger te zijn in het uitkiezen van met wie ik omga en betrouwbaarheid is daar bij eigenlijk gewoon het allerbelangrijkste punt.
Ben je onbetrouwbaar gebleken? "Daar is het gat van de deur "

Doordat ik hoofdzakelijk omga met mensen die (eigenlijk een beetje wat je beschrijft ook) sowieso niet m'n grenzen overschrijden, voel ik me ook veiliger bij deze mensen.
Ik heb gemerkt dat wanneer iemand geen gevaar voor me is, 't ook makkelijker voor me is ze te vertrouwen.

Mensen die het bijvoorbeeld niet zo nauw nemen met het nakomen van afspraken, daar ben ik zeg maar 'een beetje allergisch' voor. Voor mij is afspraak gewoon afspraak en die blijf ik gewoon nakomen al heb ik nog zo'n grote ruzie met iemand.

Waarom kies je schijnbaar voor mensen die sociaal gezien wat minder begaafd zijn?

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:18 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat is zeker zo. In mijn sociale kring wordt weinig rekening gehouden met grenzen, omdat mensen ofwel niet begrijpen dat andere mensen ook grenzen hebben, dus geen onwil maar onkunde. Of er geen rekening mee willen houden omdat ze vinden dat die grenzen er niet zouden moeten zijn.

Vetgedrukte...ze vinden zeg maar dat je je dus aanstelt? Ik mag hopen dat dit geen vrienden van je zijn

quote:

Ik heb zelf hard gewerkt om mijn grenzen duidelijker en beter aan te geven. Hierdoor merk ik dat mijn sociale kring steeds minder 'past' omdat mensen er overheen blijven gaan. En juist dat is een gevoelig punt bij mij. Ik reageer er zelf niet goed op als dat toch gebeurt.

Ken je überhaupt iemand die wel op een goede manier je grenzen respecteert en met jou omgaat op een manier die wel voor je werkt? Zoiets zou heel leerzaam kunnen zijn.
Als mensen continu je grenzen overschrijden, dan voelt dat klote. Je kunt jezelf dan zelfs waardeloos gaan voelen. Tis ook niet erg gezond met dit soort mensen om te blijven gaan.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:24 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik denk/weet dat jij niet de enige bent die hier last van heeft en ik vind het eigenlijk te makkelijk om dat probleem alleen bij ons weg te leggen. Niet dat we we daarmee heel veel mee kunnen. Individualistische maatschappij dit/dat.

Ik vind het te bizar voor woorden dat ik bijvoorbeeld zelfs met mijn psychiater zo in de mot moet liggen om mijn grenzen aan te geven.

Het maakt de wereld niet perse leuker, maar zoals je zelf al zegt, het zegt misschien wel meer over andermans ego dan hoe slecht wij er nu daadwerkelijk mee om kunnen gaan denk ik soms.

Het mes snijdt aan twee kanten denk ik. Maar ik ben degene die er veel last van heeft dus zal ik moeten uitzoeken wat er moet veranderen en waar ik invloed op heb.

Ik denk dat ik de mensen in mijn sociale kring niet kan veranderen.

Wel kan ik andere mensen zoeken om mee om te gaan. Daarvoor moet ik leren meer vertrouwen te geven om vriendschappen op te kunnen bouwen met socialere mensen.

Ook moet ik aan mijn gevoeligheid werken, ik wil dat ik makkelijker kan omgaan met teleurstelling en mogelijk ook minder hoge eisen stel aan mensen. Hoe dat precies werkt voor mij ga ik nog onderzoeken met mijn psycholoog.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het mes snijdt aan twee kanten denk ik. Maar ik ben degene die er veel last van heeft dus zal ik moeten uitzoeken wat er moet veranderen en waar ik invloed op heb.

Ik denk dat ik de mensen in mijn sociale kring niet kan veranderen.

Wel kan ik andere mensen zoeken om mee om te gaan. Daarvoor moet ik leren meer vertrouwen te geven om vriendschappen op te kunnen bouwen met socialere mensen.

Ook moet ik aan mijn gevoeligheid werken, ik wil dat ik makkelijker kan omgaan met teleurstelling en mogelijk ook minder hoge eisen stel aan mensen. Hoe dat precies werkt voor mij ga ik nog onderzoeken met mijn psycholoog.

Complimenten voor jouw instelling . Het is niet makkelijk, maar wat ben jij goed bezig!

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het mes snijdt aan twee kanten denk ik. Maar ik ben degene die er veel last van heeft dus zal ik moeten uitzoeken wat er moet veranderen en waar ik invloed op heb.

Ik denk dat ik de mensen in mijn sociale kring niet kan veranderen.

Wel kan ik andere mensen zoeken om mee om te gaan. Daarvoor moet ik leren meer vertrouwen te geven om vriendschappen op te kunnen bouwen met socialere mensen.

Ook moet ik aan mijn gevoeligheid werken, ik wil dat ik makkelijker kan omgaan met teleurstelling en mogelijk ook minder hoge eisen stel aan mensen. Hoe dat precies werkt voor mij ga ik nog onderzoeken met mijn psycholoog.

Wat voor mij daarin helpt is om het om te draaien. Komt het wel eens voor dat ik iemand teleurstel? En waar heeft dat dan mee te maken? Is het echt slechte intentie van mijn kant? Ging er gewoon iets mis in de verwachtingsmanagement? Heb ik echt een hartgrondige hekel aan die persoon omdat die toevallig net iets anders wil/doet/zegt, dan ik had gehoopt. Nope, vaak is het onachtzaamheid, op zn ergst, soms gewoon conflicterende belangen. Sometimes I fuck up. En andere mensen soms ook en dan ben ik het "slachtoffer".

Eigenlijk dus gewoon de initiele gedachte/emotie bevragen. Is het fair dat ik hier zo gebeten op reageer? Is dat in proportie? En is het verdriet dat ik voel daadwerkelijk de schuld van de ander? Of heb ik bijvoorbeeld mijn verwachtingen niet duidelijk kenbaar gemaakt? Heel veel brokkelt veel van die negatieve lading dan als sneeuw voor de zon af. Wat soms kut is, want dan wil je eigenlijk heel graag in die boosheid/gekwetsheid/verdriet zwelgen

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:34 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik vind wat je hier beschrijft best ook wel herkenbaar, zeker dat stukje over je ouders. Ik denk dat dit 1 reden is waarom ik best makkelijk mensen "afwijs" als ik contact met ze niet meer zie zitten. Wat me wel goed geholpen heeft, is door kieskeuriger te zijn in het uitkiezen van met wie ik omga en betrouwbaarheid is daar bij eigenlijk gewoon het allerbelangrijkste punt.
Ben je onbetrouwbaar gebleken? "Daar is het gat van de deur "

Doordat ik hoofdzakelijk omga met mensen die (eigenlijk een beetje wat je beschrijft ook) sowieso niet m'n grenzen overschrijden, voel ik me ook veiliger bij deze mensen.
Ik heb gemerkt dat wanneer iemand geen gevaar voor me is, 't ook makkelijker voor me is ze te vertrouwen.

Mensen die het bijvoorbeeld niet zo nauw nemen met het nakomen van afspraken, daar ben ik zeg maar 'een beetje allergisch' voor. Voor mij is afspraak gewoon afspraak en die blijf ik gewoon nakomen al heb ik nog zo'n grote ruzie met iemand.

Waarom kies je schijnbaar voor mensen die sociaal gezien wat minder begaafd zijn?

[..]

Vetgedrukte...ze vinden zeg maar dat je je dus aanstelt? Ik mag hopen dat dit geen vrienden van je zijn

[..]

Ken je überhaupt iemand die wel op een goede manier je grenzen respecteert en met jou omgaat op een manier die wel voor je werkt? Zoiets zou heel leerzaam kunnen zijn.
Als mensen continu je grenzen overschrijden, dan voelt dat klote. Je kunt jezelf dan zelfs waardeloos gaan voelen. Tis ook niet erg gezond met dit soort mensen om te blijven gaan.

Ik sla op tilt als mensen onbetrouwbaar blijken. Soms vind ij het heel moeilijk om dan het contact af te breken terwijl dat wel het juiste zou zijn, maar als het lukt gaat dat ook wel lomp hard. Ik zou daar graag een hoop rust in brengen zodat het wat meer een overwogen keuze wordt zonder dat ik dagen of weken gestresst ben.

Mensen die sociaal niet zo sterk staan komen niet zo makkelijk dichtbij. En ik heb 'geleerd' dat mensen die dichtbij komen je pijn doen.

Die mensen die mijn grenzen niet respecteren staan nu op een stukje afstand. Het zijn kennissen in plaats van vrienden geworden en dat is prima. Ik kan ze wel aan.

Mijn psycholoog gaat er goed mee om. En een aantal andere mensen redelijk hoor. Van de meeste mensen die in de groep 'niet kunnen' vallen heb ik wat afstand genomen omdat hoewel ze er weinig aan kunnen doen, het contact elke keer mijn energie opvreet.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:36 schreef Samzz het volgende:

[..]

Complimenten voor jouw instelling . Het is niet makkelijk, maar wat ben jij goed bezig!

Dank je
Hoe makkelijk ik t hier uitleg daar is het in t is echt heel lastig. Kost enorm veel energie en stress en allerlei lastige gevoelens. Maar ik doe mn best.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Wat voor mij daarin helpt is om het om te draaien. Komt het wel eens voor dat ik iemand teleurstel? En waar heeft dat dan mee te maken? Is het echt slechte intentie van mijn kant? Ging er gewoon iets mis in de verwachtingsmanagement? Heb ik echt een hartgrondige hekel aan die persoon omdat die toevallig net iets anders wil/doet/zegt, dan ik had gehoopt. Nope, vaak is het onachtzaamheid, op zn ergst, soms gewoon conflicterende belangen. Sometimes I fuck up. En andere mensen soms ook en dan ben ik het "slachtoffer".

Eigenlijk dus gewoon de initiele gedachte/emotie bevragen. Is het fair dat ik hier zo gebeten op reageer? Is dat in proportie? En is het verdriet dat ik voel daadwerkelijk de schuld van de ander? Of heb ik bijvoorbeeld mijn verwachtingen niet duidelijk kenbaar gemaakt? Heel veel brokkelt veel van die negatieve lading dan als sneeuw voor de zon af. Wat soms kut is, want dan wil je eigenlijk heel graag in die boosheid/gekwetsheid/verdriet zwelgen

Je slaat wel redelijk de spijker op zijn kop.

Wat ik zelf hier heel lastig in vind is dat ook al is iets niemands 'schuld' of iets onbedoeld gebeurd mijn emotie heel moeilijk zakt. Ik ga van 1 naar 100 in 3 seconden en dat blijft vaak lang hangen.

Hoewel ik best de situatie in proportie kan plaatsen, onderzoek waar mijn heftige emotie vandaan komt wil het daarna vaak niet goed kalmeren. Ik weet niet goed hoe dat aan te vliegen, een deel van mijn problemen komt echt doordat mijn emoties zo sterk binnenkomen dat ik er amper vat op heb.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:44 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dank je
Hoe makkelijk ik t hier uitleg daar is het in t is echt heel lastig. Kost enorm veel energie en stress en allerlei lastige gevoelens. Maar ik doe mn best.

Nou ja, in essentie is het ook simpel, maar ik snap idd dat de uitvoering echt verrekte moeilijk en energievretend is. Meer dan je best doen kun je niet.

Ik denk wel dat het echt helpt wanneer je voor jezelf hebt gedefinieerd waar je zelf aan kunt werken. Complimenten.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:51 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Je slaat wel redelijk de spijker op zijn kop.

Wat ik zelf hier heel lastig in vind is dat ook al is iets niemands 'schuld' of iets onbedoeld gebeurd mijn emotie heel moeilijk zakt. Ik ga van 1 naar 100 in 3 seconden en dat blijft vaak lang hangen.

Hoewel ik best de situatie in proportie kan plaatsen, onderzoek waar mijn heftige emotie vandaan komt wil het daarna vaak niet goed kalmeren. Ik weet niet goed hoe dat aan te vliegen, een deel van mijn problemen komt echt doordat mijn emoties zo sterk binnenkomen dat ik er amper vat op heb.

Een beetje lol hebben met jezelf? Dat je ook een idioot bent dat je er "weer intrapt", maar dat dat ook mag, dat je leert en beter wordt en groeit.

Beetje zelfcompassie met humor... Wat voor mij ook heel goed werkt is het uitspreken naar iemand anders toe. Zo heb ik vrij actief appcontact gedurende de dag met een aantal mensen. Als ik dan een grap kan maken over mijn eigen idiote reactie en dat ik er dan heel erg om moet lachen met die persoon, dan zakt het negatieve gevoel wat er bijhoort nog veel verder weg.

Je mag namelijk ook een niet passende reactie op wat dan ook hebben. Dat je die reactie hebt is het gevolgd van hoe jij geworden bent. Heel sterk gezegd en heel erg extreem doorgetrokken: mensen hebben jou iets aangedaan waardoor jouw hoofd (en lijf) nu zo idioot reageert en jij doet je best om dat aan te pakken, alleen soms lukt het nog niet helemaal. Dat is kut, maar soms ook grappig als je het van een afstandje bekijkt Een beetje zoals een sitcom... Alles wat er gebeurt zou verschrikkelijk zijn wanneer je er zelf mee te maken krijgt, maar als je er canned laughter aan toevoegt is het ineens een comedy. Ik probeer mezelf dan maar te bekijken als een comedy character en lachen om mezelf en mijn idiote trekjes.

Jezelf niet al te serieus proberen te nemen dus. Letterlijk. Maar dat klinkt zo dismissive vind ik

quote:

Op woensdag 6 december 2017 12:56 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Een beetje lol hebben met jezelf? Dat je ook een idioot bent dat je er "weer intrapt", maar dat dat ook mag, dat je leert en beter wordt en groeit.

Beetje zelfcompassie met humor... Wat voor mij ook heel goed werkt is het uitspreken naar iemand anders toe. Zo heb ik vrij actief appcontact gedurende de dag met een aantal mensen. Als ik dan een grap kan maken over mijn eigen idiote reactie en dat ik er dan heel erg om moet lachen met die persoon, dan zakt het negatieve gevoel wat er bijhoort nog veel verder weg.

Je mag namelijk ook een niet passende reactie op wat dan ook hebben. Dat je die reactie hebt is het gevolgd van hoe jij geworden bent. Heel sterk gezegd en heel erg extreem doorgetrokken: mensen hebben jou iets aangedaan waardoor jouw hoofd (en lijf) nu zo idioot reageert en jij doet je best om dat aan te pakken, alleen soms lukt het nog niet helemaal. Dat is kut, maar soms ook grappig als je het van een afstandje bekijkt Een beetje zoals een sitcom... Alles wat er gebeurt zou verschrikkelijk zijn wanneer je er zelf mee te maken krijgt, maar als je er canned laughter aan toevoegt is het ineens een comedy. Ik probeer mezelf dan maar te bekijken als een comedy character en lachen om mezelf en mijn idiote trekjes.

Ik zal dit onthouden voor als t weer gebeurt en kijk of het me lukt er wat luchtiger mee om te gaan. Ik vind het wel moeilijk me dit voor te stellen, op zo'n moment vind ik echt niets grappig.