Ik wil niet doen alsof alles schone schijn is maar ik heb over het algemeen goede ervaringen met de GGZ. Eind 2004/begin 2005 kon ik gelijk terecht bij Centrum Eerste Psychose. Daarna doorgestuurd naar de jeugdpsychiatrie, een jaar later naar de volwassenenpsychiatrie en na anderhalf jaar onderzoek een diagnose gekregen.
Heb wel 3 psychiaters gehad die ik absoluut niet mocht. Dan belde ik op en kreeg ik een maand later een ander. Dat was geen probleem.
Ik ben overigens nog nooit opgenomen geweest (daar heb ik van andere mensen binnen de psychiatrie weleens horrorverhalen over gehoord).
Wat zijn jouw ervaringen met de GGZ in Nederland?
Dat het abnormaal duur is.quote:Op zaterdag 2 december 2017 08:16 schreef Somberling het volgende:
Ik lees afgelopen dagen in verschillende topics verspreid over het psychologieforum negatieve ervaringen die mensen vaak hebben met de GGZ; lange wachtlijsten, artsen die je niet serieus nemen, (te) snel pillen voorgeschreven krijgen en diagnoses die gesteld worden aan te hand van slechts enkele gesprekken.
Ik wil niet doen alsof alles schone schijn is maar ik heb over het algemeen goede ervaringen met de GGZ. Eind 2004/begin 2005 kon ik gelijk terecht bij Centrum Eerste Psychose. Daarna doorgestuurd naar de jeugdpsychiatrie, een jaar later naar de volwassenenpsychiatrie en na anderhalf jaar onderzoek een diagnose gekregen.
Heb wel 3 psychiaters gehad die ik absoluut niet mocht. Dan belde ik op en kreeg ik een maand later een ander. Dat was geen probleem.
Ik ben overigens nog nooit opgenomen geweest (daar heb ik van andere mensen binnen de psychiatrie weleens horrorverhalen over gehoord).
Wat zijn jouw ervaringen met de GGZ in Nederland?
Deze quote was inderdaad zeer noodzakelijk.quote:
Ging prima, soms beetje awkward vragen, dame was niet zo aardig tijdens het bloedprikken.
Soms moet je een soa als oorzaak voor je psychose uitsluiten inderdaad.quote:
Ik heb een keer een soa test gedaan bij de GGZ
Ging prima, soms beetje awkward vragen, dame was niet zo aardig tijdens het bloedprikken.
Ik hoop voor je dat je een grapje maakt.
Ontopic: heb er een half jaar stage gelopen: veel mensen met hart voor de zaak, anderen met een hart voor hun agenda, dat was geen goede match. Heb mensen ontzettend op zien knappen en anderen ook op hun plekje terecht zien komen. (Zorgmijder met dementie bv)
Zelf heb ik voor het overgrote deel goede ervaring. Mensen die echt hun best doen me te helpen en doen wat ze kunnen. Ik heb 1 negatieve ervaring en ben ook binnen 3 maanden bij die organisatie weggegaan. Die ervaring is in mijn herinnering een stuk groter dan de positieve ervaringen terwijl dat er veel meer zijn.
Dus ben ik dat gesprek maar zelf met hem aangegaan. Compleet nutteloos. Ja hij zit nu met een rustiger gevoel aan zijn avond eten want hij heeft zijn gesprek gehad, en ik voel me nog verder in de hoek gedrukt want hij heeft nog geen mm meegegeven precies zoals ik verwachtte.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 02-12-2017 12:09:02 ]
Da's de GGD, knuppel.quote:
Ik heb een keer een soa test gedaan bij de GGZ
Ging prima, soms beetje awkward vragen, dame was niet zo aardig tijdens het bloedprikken.
Kan je het gesprek aangaan waarom hij niet wil meegeven?quote:Op zaterdag 2 december 2017 12:08 schreef Fripsel het volgende:
Als ik bij mijn GGZ instelling over wil stappen van psychiater gaan ze dat eerst in het team overleggen, daarna besluiten hun, of ik eerst in gesprek moet met hem, en daarna gaan ze kijken of ik een nieuwe psychiater mag krijgen. En ik heb nog geen herhaalrecept voor een maand. Leuke afhankelijkheidspositie.
Dus ben ik dat gesprek maar zelf met hem aangegaan. Compleet nutteloos. Ja hij zit nu met een rustiger gevoel aan zijn avond eten want hij heeft zijn gesprek gehad, en ik voel me nog verder in de hoek gedrukt want hij heeft nog geen mm meegegeven precies zoals ik verwachtte.
Ja ik weet precies waar dat mis gaat voor mijn gevoel.. De grote GGZ instellingen werken zo, dat ze eigenlijk gedwongen heel snel een diagnose en traject in moeten gaan. En daardoor hebben ze geen goed beeld gekregen van wie ik ben, en wat bij mij aansluit. Ik voel me daardoor niet serieus genomen. Maar ik vind dat ook gedeeltelijk hun schuld, want het is ook hoe hun de gesprekken in gaan en hoe hun mij inschatten.quote:
[..]
Kan je het gesprek aangaan waarom hij niet wil meegeven?
En dan zegt hij, ik neem je wel serieus. Ik heb hem uit proberen te leggen, dat je om iets serieus te nemen wel de kern van het probleem moet snappen. Dus dat hij me gevoelsmatig wel serieus kan nemen, maar dat het effectief niet goed uitpakt. Maar ik heb ptss, ik zit daar natuurlijk ook niet rustig.
Het gevolg was dat meneer alles op ging sommen wat hij voor me gedaan had en dat hij niet kon weten dat ik zo bang was van psychiaters en dokters etc(maar dat is dus juist mijn hele punt). Oftewel, het gesprek neemt dan zo’n draai dat je meer het gevoel hebt dat iemand nog rustig aan zijn eettafel wil kunnen zitten vanavond. Maar ik snap dat. En dat is juist mijn punt, als er meer verdieping was geweest in wie Fripsel was, had ik een trauma therapeut gehad, hadden we al een stuk verder geweest. Want ik merk het met mijn maatschappelijk werkster die wel met me aan de slag gaat met de trauma dingen.
Maargoed, ik heb daar dus 1,5 uur gezeten en ik ben met een heel naar gevoel weg gegaan. Hij wilde me maandag weer zien maar ik heb gevraagd of dat een belafspraak kan worden. Ik wil hem dan eerst vragen want volgens hem de kern van ons gesprek is geweest.. en ik ben dit op papier aan het uitschrijven. Maar ik wil het liefst weg uit de grote GGZ. Ik heb een therapeut gevonden via 1NP gevonden die me veel meer aanspreekt en hoop daar terecht te kunnen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 02-12-2017 12:30:46 ]
Het toppunt was dat ik van een hoofdbehandelaar een verwijzing wilde voor een gespecialiseerde instelling voor mensen met persoonlijkheidproblematiek om het kernprobleem aan te pakken.
Dit heeft 5 maanden!!! geduurd en heel veel telefoontjes en mailtjes van mijn kant gekost voor ik de doorverwijzing had. Uiteindelijk heb ik ook een klacht ingediend bij de klachtencommissie hierover. De klacht is gegrond verklaard, en ik kon eindelijk weg daar.
Met de tweede instelling echt veel betere ervaringen gehad. De mensen daar waren echt veel professioneler, maar ook veel menselijker. Ik heb daar een behandelopname gedaan, 2 keer een deeltijd, EMDR en de reïntegratiegroep/trajectbegeleiding. Maar heb overal echt fijne mensen gehad die me echt heel veel hebben geholpen. Vooral tijdens die 2e keer deeltijd heb ik heel veel stappen gezet. Enige waar ik daar soms tegenaan liep was dat de communicatie niet altijd even goed was. Maar tot echt grote problemen heeft dat nooit geleid.
Inmiddels gaat het dankzij de hulp van die tweede instantie zo goed dat ik geen GGZ-hulp meer heb. En nu die persoonlijkheidsproblematiek en trauma's zijn aangepakt, heb ik ook al jarenlang geen heftige depressies meer gehad. Het voelt dus wel een beetje als verloren tijd die eerste jaren bij die eerste instantie, maar uiteindelijk is het door die tweede instantie wel goed gekomen.
Aan iedereen die zegt: het ligt aan je eigen instelling. Ik ben 13 jaar lang optimistisch geweest over deze vorm van "zorg", ook nadat mijn zelfvertrouwen nog meer was aangetast erdoor, heeft me te weinig opgeleverd. Je kent de situatie niet, dus ik begrijp echt niet waarom mensen zo snel oordelen en gewoon niet kunnen geloven dat er instanties bestaan die geen goede praktijken hebben, maar gewoon mensen op oneerlijke wijze aan het werk houden. Just world fenomeen of zo. Of dat mensen een vooroordeel hebben omdat ik client was. Mijn ervaring telt niet, is het niet omdat ik gestoord ben (want dat ben ik immers officieel niet) dan wel om wat anders. Ik geef toe ik ben soms geholpen en een vriend van mij zeer goed . Maar sommige dingen kloppen gewoon echt niet en niemand die zoiets aanneemt. Daar wordt misbruik van gemaakt.SPOILERIk ben op mijn 15e voor het eerst bij de ggz beland omdat ik doorgestuurd was door mijn school. Deze iq onderzoek waaruit laag iq bleek, stelden diagnose, aardige psychoog. Daarna Weg gegaan naar ziekenhuis en vrijgevestigde psychologen. Daar goede ervaringen gehad, deel van probleem opgelost, maar ervaarde nog steeds wel problemen in het functioneren. Na 10 jaar
doorgestuurd door vrijgevestigde psychiater voor "vermoeden add en persoonlijkheidsstoornis".
Intake gesprek met psychiater van ggz die na vragen over mijn seksleven vroeg; wat is de psychiatrische aandoening? Toen gaf hij me kinderplaten over autisme. Toen ik in huilen uit arstte gunde hij me toch dat ik verder werd geholpen voor personlijkheids stoornis.
Maar dat bleek een farce want de diagnose autisme werd nog steeds vermoed en de vermoedelijke stoornis werd niet verder onderzocht. Add werd ook genegeerd toen ik ernaar vroeg was het: komt omdat je slecht reageerde op ritalin dan heb je dat niet.
Na nieuwe iq test waaruit bleek zeer laag iq en depressiekenmerken (die werden genegeerd met tegenzin mocht ik andere afspraak met psychiater waaruit bleek geen depressie) autisme onderzoek waaruit bleek geen autisme en syndroom onderzoek in ziekenhuis waaruit bleek geen syndroom mocht ik dan na aandringen een persoonlijkheidsstoornis onderzoel doen
"Ik weet nu al dat je het niet hebt maar omdat je het wil"
Uitslag 3 persoonlijkheids stoornissen "telt nief we houden het op onbekende stoornis"
Ik mocht wel een cursus doen waar ook mensen met zo'n stoornis aan meededen dat was het enige wat concreet nuttig was, wij moesten opdrachten maken en kregen uitleg, was erg schools en uiteindelijk hoorde ik er niet echt bij dus hun verdere behsndelopties waar ik over leerde golden niet voor mij maar voor hen eigenlijk ook niet want er werd op bezuinigd.
Daarna nog ander persoonlijkheids onderzoek. Uitslag: verward behandeling/ondsrsteuning gewenst
Resultaat: vertel nog eens in je eigen woorden je hulpvraag anders kan ik je niet helpen.
Omdat ik mij iedere dag anders voel kwam ik alleen op een tijdelijke manifestatie van een probleem waar ik toen last van had. Tips voor gehad maar paar dagen later was ik er uit mezelf weer van af en was er niks meer en daarna weer iets anders.
Uiteindelijk was het: je problemen liggen niet aan een psychiatrische aandoening waar wij iets mee kunnen sorry. Na 3 jaar onderzoek.
Enige optie nog een keer autisme onderzoek. Kosten waren hoog maar uiteindelijk toch mail gestuurd wil wel doorverwezen worden. Nog over gebeld, herinneringen gestuurd. Was al klaar, kwam nooit meer reactie op. Toen had ik er geen zin meer in. Nog vrijwillig aan onderzoek meegedaan. Vroeg of ik bij wijze van vergoeding dan dr uitslag van mn vragenlijst mee mocht. Ja hoor geen probleem. Later nog eens gevraagd. Ook vergeten natuurlijk. Inmiddels hoef ik het niet meer.
Ik moet heel erg lettrn op mijn slaappatroon , voeding enz anders word ik agressief en impulsief ik heb dagelijks last van angst /chaos in het hoofd maar voor de rest ben ik blij dat ik ermee kan leven en eindelijk redelijk functioneer want mijn God!! Je zou toch maar afhankelijk zijn van psychiaters of psychologen!!! Dat is gewoon de hel. Echt niet dat ik ooit nog 1 stap over de drempel bij een psychiater of psycholoog zet
.
[ Bericht 8% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-12-2017 15:57:07 ]
Ik denk dat het ook eraan ligt hoe erg je mee wilt werken.
Ik woon beschermd, en loop mee in de GGZ sinds mijn 7e dus weet het ene ervan af
Ik bedoelde het serieus.quote:Op zaterdag 2 december 2017 09:17 schreef RingBewoner het volgende:
[..]
Deze quote was inderdaad zeer noodzakelijk.
Ik heb t o.a. over haar psychiater en psycholoog, de crisisopvang en de nazorg vanuit diezelfde opvang in combinatie met psychiater/psycholoog en huisarts.
Echt, zonder deze mensen zou haar toekomst er heel zwart uitzien. Dus ik ben heel erg dankbaar voor alle hulp die mama kreeg en nog krijgt.
quote:
Ik heb een keer een soa test gedaan bij de GGZ
Ging prima, soms beetje awkward vragen, dame was niet zo aardig tijdens het bloedprikken.
Ik werd snel geholpen terwijl het geen spoed was ofso.quote:
Ik lees afgelopen dagen in verschillende topics verspreid over het psychologieforum negatieve ervaringen die mensen vaak hebben met de GGZ; lange wachtlijsten, artsen die je niet serieus nemen, (te) snel pillen voorgeschreven krijgen en diagnoses die gesteld worden aan te hand van slechts enkele gesprekken.
Ik wil niet doen alsof alles schone schijn is maar ik heb over het algemeen goede ervaringen met de GGZ. Eind 2004/begin 2005 kon ik gelijk terecht bij Centrum Eerste Psychose. Daarna doorgestuurd naar de jeugdpsychiatrie, een jaar later naar de volwassenenpsychiatrie en na anderhalf jaar onderzoek een diagnose gekregen.
Heb wel 3 psychiaters gehad die ik absoluut niet mocht. Dan belde ik op en kreeg ik een maand later een ander. Dat was geen probleem.
Ik ben overigens nog nooit opgenomen geweest (daar heb ik van andere mensen binnen de psychiatrie weleens horrorverhalen over gehoord).
Wat zijn jouw ervaringen met de GGZ in Nederland?
Waarom? Wat heb je dan meegemaakt?quote:Op zaterdag 2 december 2017 17:49 schreef Amarantha het volgende:
Ik vind het GGZ bagger, wil er ook nooit meer heen.
Enige negatieve ervaringen die ik afgelopen tijd heb gehad was dat ik 25 minuten in de wachtkamer zat, daarna bij de receptie ging vragen of ik gek was geworden of dat ik een afspraak had. Het bleek het tweede te zijn maar de hulpverlener was de afspraak vergeten. Was dit 10 jaar geleden gebeurd tijdens een psychose, dan had ik dat extreem klote gevonden.
Maar dit soort dingen gebeuren, ook omdat een groot deel van het personeel ontslagen is vanwege bezuinigingen hebben de hulpverleners van Parnassia vaak 50 cliënten onder hun hoede terwijl dat er voorheen zo'n 30 waren. Werkdruk is enorm hoog.
De hele OP quoten was daarvoor niet nodig.quote:
Mijn ervaring met medicijnen (in combinatie met gerichte, concrete therapie met oefen template, waarbij ik merkte dat de psycholoog zich aan iets 'objectiefs' hield ipv dat er sprake was van improvisatie) was ook de meest positieve, voor mijn ocs medicijnen gehad en toen ging het eindelijk beter, nu weer rare obsessie waar ik helaas al mijn vrije tijd aan kwijt ben maar wil geen medicijnen omdat ik niet van de bijwerking houd en kan ze wss niet meer krijgen. Maar op gegeven moment kom je op een punt dat de bijwerkingen minder erg worden in verhouding tot het probleem. Dat is vooral het geval voor mensen met een psychose of die suicidaal zijn natuurlijk. Maar de ggz geeft niet altijd medicijnen, zelfs niet in deze gevallen, ook dan kunnen mensen op een wachtlijst worden gezet (van iemand anders gehoord, evenals de consequentie waar niemand uiteraard verantwoordelijkheid voor nam zoals altijd). Maar ik hoop maar dat dit dan een uitzondering is.
Psychiaters en psychologen zijn geen supermensen die 100% garantie bieden voor oplossing van problemen en verantwoordelijk zijn voor de geestelijke gezondheid van anderen. Het probleem is dat ze zich wel zo profileren en als mensen dan valse verwachtingen krijgen dan is het ja maar, dat was niet het doel van onze behandeling. Wat dan wel? Verhalen aanhoren vooral, maar dan ben ik ook een psycholoog voor veel mensen. En niemand kan controleren of die verhalen uberhaupt aankomen of dat er ondertussen aan iets anders wordt gedacht.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 03-12-2017 11:12:46 ]
Nu zit ik bij de volwassen afdeling en is alles heel klinisch en steriel. Ik voel me net een nummer daar en ben totaal niet gelukkig ermee.
Het verbaasde me ook hoe snel een psychiater medicijnen voorschrijft. Depressieve klachten? Kies maar welk antidepressivum je wilt, slecht slapen? Dan hebben we nog hele fijne antipsychotica in de smaak die als bijwerking sufheid hebben. Als het niet goed werkt verdubbelen we gewoon de dosis.
Mijn ervaring is juist: "je wil gewoon makkelijk aan de drugs! Daar is de ggz niet voor!"quote:
Het duurt allemaal nogal lang met de GGZ. Wachtlijsten, vakanties, krappe roosters etc. Voordat je het weet ben je een jaar verder.
Het verbaasde me ook hoe snel een psychiater medicijnen voorschrijft. Depressieve klachten? Kies maar welk antidepressivum je wilt, slecht slapen? Dan hebben we nog hele fijne antipsychotica in de smaak die als bijwerking sufheid hebben. Als het niet goed werkt verdubbelen we gewoon de dosis.
Enige wat ik van de ggz voorgeschreven heb gekregen (wel zelf moeten betalen) was vitamine d. Gebruik het nog steeds. Terwijl de vrijgevestigde psychiater idd wel zo was
Uiteindelijk mezelf een burnout in gewerkt door een hele rits mails te schrijven waarna ik elders traumabehandeling kon volgen en dat heeft (denk ik) wat minder goed geholpen, omdat ik me nooit echt helemaal van oude behandelaars los heb kunnen maken (had iets met verzekering of papier-iets te maken, technisch dus).
Ik heb wel leren omgaan met m'n klachten, maar de oorzaak was daarvoor nooit aangepakt. Hoppa, 10 jaar van m'n leven 'verspild' met symptoombestrijding. Dat moet beter kunnen.
Verder nog een nare ervaring met groepstherapie. Lang verhaal kort, ze gooiden er met de pet naar waarna ik uiteindelijk opgenomen werd (beetje parallel aan wat er eind vorig jaar/begin dit jaar gebeurde), klacht ingediend, gesprek en ze gaven hun fouten toe waarna ik besloot m'n dossier in te mogen zien en de klacht te laten vallen, waarna ze ongevraagd en ruim binnen de termijn van een jaar al m'n werk van een jaar creatieve therapie vernietigd bleek te zijn.
Verder heb ik eigenlijk nooit een psycholoog gehad waarbij ik 't idee had dat er wat gebeurde (er gebeurde dan ook daadwerkelijk niets). De psychotherapeut die ik heb gehad deed dit oneindig veel beter. Psychiaters zijn over 't algemeen gesproken wat droog en soms een beetje mafklappers maar over 't algemeen gesproken vond ik ze wel oké tot goed.
Heb zelf goede ervaringen met het LKH. Met de reguliere GGZ wat minder goede ervaringen. Er zitten wel mensen met op zich goede bedoelingen, maar als de oorzaken van m'n klachten aldoor blijven bestaan dan heb ik daar uiteindelijk natuurlijk niets aan.
Voor de rest een hoop behandelaars gewisseld (gehad) vanaf 2016. Uiteindelijk is de teller net onder de 30 blijven staan.
Maar het wordt nog vervolgd want er staat nog steeds 't 1 en ander op losse schroeven (technisch verhaaltje weer geloof ik).
Zelf heb ik een goede indruk van 1NP. Helaas kon ik daar niet terecht omdat de betreffende persoon totaal vol zat qua caseloadquote:
Had ook buiten m'n eigen woonplaats gezocht, maar alles hier lijkt vol te zitten. Ben al maanden op zoek.
Oké, dit is wel heel erg slechtquote:
Vorig jaar hulp aangevraagd, en begin dit jaar voor het laatst daar geweest. Ze waren mij 'vergeten'. Na tig keer contact zoeken heb ik na bijna een jaar binnenkort weer een afspraak eindelijk.
Hoe gaat 't ondertussen met je?
Lijkt wel een beetje op mijn verhaal.quote:
Ik heb wisselende ervaringen met de GGZ. Bij mijn eerste instantie hebben ze alleen het symptoom (depressie) steeds proberen te bestrijden, wat natuurlijk niet hielp. Dus ik zat vast in een cirkeltje crisisgroep-opname-structurerende deeltijd-ambulante depressiegroep. Met de sociotherapeute van de crisisgroep kon ik ook totaal niet opschieten, zij behandelde iedereen echt als een klein kind. En vaak zei ze dat bepaalde dingen niet konden, terwijl die wel mogelijk waren.
Het toppunt was dat ik van een hoofdbehandelaar een verwijzing wilde voor een gespecialiseerde instelling voor mensen met persoonlijkheidproblematiek om het kernprobleem aan te pakken.
Dit heeft 5 maanden!!! geduurd en heel veel telefoontjes en mailtjes van mijn kant gekost voor ik de doorverwijzing had. Uiteindelijk heb ik ook een klacht ingediend bij de klachtencommissie hierover. De klacht is gegrond verklaard, en ik kon eindelijk weg daar.
Met de tweede instelling echt veel betere ervaringen gehad. De mensen daar waren echt veel professioneler, maar ook veel menselijker. Ik heb daar een behandelopname gedaan, 2 keer een deeltijd, EMDR en de reïntegratiegroep/trajectbegeleiding. Maar heb overal echt fijne mensen gehad die me echt heel veel hebben geholpen. Vooral tijdens die 2e keer deeltijd heb ik heel veel stappen gezet. Enige waar ik daar soms tegenaan liep was dat de communicatie niet altijd even goed was. Maar tot echt grote problemen heeft dat nooit geleid.
Inmiddels gaat het dankzij de hulp van die tweede instantie zo goed dat ik geen GGZ-hulp meer heb. En nu die persoonlijkheidsproblematiek en trauma's zijn aangepakt, heb ik ook al jarenlang geen heftige depressies meer gehad. Het voelt dus wel een beetje als verloren tijd die eerste jaren bij die eerste instantie, maar uiteindelijk is het door die tweede instantie wel goed gekomen.
Probeerden ze jou er ook van te overtuigen dat hun behandelingen het maximum haalbare voor je waren? (dus dat je deze klachten de rest van je leven zou blijven houden en dat symptoombestrijding etc bladiebla?).
Nee bij mij hebben ze gewoon bij de eerste instantie gewoon geen goed onderzoek naar de onderliggende oorzaken gedaan. Zij dachten gewoon dat ik alleen een chronische depressie had en meer niet.quote:
Lijkt wel een beetje op mijn verhaal.
Probeerden ze jou er ook van te overtuigen dat hun behandelingen het maximum haalbare voor je waren? (dus dat je deze klachten de rest van je leven zou blijven houden en dat symptoombestrijding etc bladiebla?).
Dan heb je 'geluk' gehad. Bij mij hadden ze signalen gemist en verder al m'n klachten op m'n autisme gegooid. Bleek ik daarna uiteindelijk toch met oude trauma's en issues rond te lopen, ook al had ik dit wel altijd al aangegeven.quote:
[..]
Nee bij mij hebben ze gewoon bij de eerste instantie gewoon geen goed onderzoek naar de onderliggende oorzaken gedaan. Zij dachten gewoon dat ik alleen een chronische depressie had en meer niet.
M'n depressieklachten kwamen deels door overbelasting, daar kan ik tegenwoordig wel goed mee omgaan (zolang mensen m'n grenzen blijven respecteren, is er dan ook niet veel aan de hand).
Ze hadden me gewoon niet gehoord en probeerden me ook te overtuigen dat m'n klachten niet te verhelpen waren en echt door m'n autisme kwamen. Te lang ben ik ze blijven geloven (tegen m'n eigen gevoel in ook) maar daardoor ben ik wel beter naar m'n eigen gevoel gaan luisteren
(ook al begrijp ik dat gevoel geregeld niet gelijk).