Diabetes bij je huisdier, ga jij wel of niet spuiten?

Als hij al zo oud is zou ik er niet aan begonnen zijn.
Er is een tijd dat het mooi is geweest.

16,5 jaar oud is toch ook wel zo'n beetje de max?

Ander soort spuitje ja

Ja, maar na 3 maanden was mijn kat dood aan te late ontdekte en uitgezaaide bloedkanker.
Waarschijnlijk acromegalie.

[ Bericht 8% gewijzigd door PandaDrop op 30-11-2017 22:37:20 ]

Ik zou dezelfde beslissing hebben genomen die jij hebt genomen.

Ik heb jouw kat niet gezien BE, dus oordelen is wat lastig.

Gekeken naar de creatwaarden zijn die inderdaad heel erg hoog. En helaas is nierfalen echt een probleem dat je weliswaar kunt afremmen, maar niet meer kunt stoppen. Je moet je daarbij wel afvragen wat de kwaliteit van leven nog is en zal worden. Naar alle waarschijnlijkheid is er al flinke schade aan de nieren gedaan (even uit het blote hoofd zie je vaak pas veel symptomen bij de kat bij 60% nierfunctieverlies...) en als je kat ook duidelijk ziek is (suf, niet meer willen eten, etc.) dan kan ik me voorstellen dat het met 16,5 jaar genoeg is. Want let wel; een kat met zulke ernstige nierfalen is naar alle waarschijnlijkheid continu misselijk en voelt zich allesbehalve fijn. (Een dierenarts heeft het er wel eens over gehad dat hij zich afvroeg waarom mensen chemobehandelingen voor dieren absoluut not done en zielig vonden, maar de praktijken ondertussen wel vol zaten met doodzieke 'nierkatten' aan het infuus...)

(Disclaimer: er zijn ook zeker nierpatiënten waarbij spoelen absoluut kan helpen en een nierdieet, evt met ondersteuning van medicatie toch gewoon een goede kwaliteit van leven kan bieden. Elke patiënt is anders, dus het is ook niet altijd gelijk een reden voor laten inslapen. Je moet echt kijken naar de kat - waarden zeggen niet alles - en de omstandigheden)

Diabetes bij de kat is voor mij niet direct een reden om het dier te (laten) euthanaseren; niet zelden is diabetes namelijk reverseble bij katten. Vaak moet je er wel een paar maanden insuline voor prikken om even een periode te overbruggen, maar een aangepast dieet kan een wereld van verschil maken. (Je zou ook eigenlijk de fructosewaarden moeten bepalen om echt de diagnose diabetes te mogen stellen. Er zijn namelijk veel factoren die de glucosespiegel omhoog kunnen doen schieten. Stress is een grote factor, en katten zijn ontzettend stressgevoelig.)

Dus, om een lang verhaal kort te maken; ik denk dat je beslissing een verstandige was. Heel veel sterkte!

We hebben onze hond 'n paar jaar gespoten. Was te doen, maar kostte wel wat discipline om op vaste tijden te doen. Beestje was 'n jaar of 10 volgens mij toen we begonnen.

Ligt natuurlijk echt aan de situatie, je kunt 't niet zo zwart-wit bekijken. Een goeie overweging maken is 't belangrijkste.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 04:57 schreef Eric_Cantona het volgende:
We hebben onze hond 'n paar jaar gespoten. Was te doen, maar kostte wel wat discipline om op vaste tijden te doen.

discipline is toch niet de enige factor? Tenzij je werkloos thuis zit natuurlijk, maar voor mensen met werk en andere verplichtingen kan het lastig zijn om die vaste tijden te halen

quote:

Op donderdag 30 november 2017 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Tx so far

Ik hoef trws niet alleen maar bijval hoor, maar ik vond de gestelde ‘daar draai ik mijn hand niet voor om’ best bout.

Ik vind het echt een behoorlijke verplichting die je aan gaat en ik vraag me af of je de kat daar daadwerkelijk ook een plezier mee doet.

Maar ik snap dat je het met een jonge kat wellicht nog wel probert hoor, maar dan nog, ik vind het wel een heftig besluit.

Ik denk ook dat je de beste beslissing hebt genomen. Wel/niet spuiten heeft ook met je leefsituatie te maken. Ik woon alleen, ben regelmatig toch wat later thuis en ik wil ook niet de vakantie oppassers ermee opzadelen. Je kat was al wat ouder en als de kat dan ook nog eens constant misselijk is, dat gun je geen mens maar ook geen dier.

Lastige vraag, dit....
Bij een verder gezonde kat is diabetes goed te corrigeren met dieet en regelmatig spuiten. Als er andere ziektebeelden bij komen (zoals bij de kat van BE) is het echt kijken naar kansen en resultaat. In dit geval is het logisch en het meest ‘humane’ om het beestje dit niet aan te doen en afscheid te nemen.

Diabetes is wel mijn grootste angst voor mijn katten. Ik heb een nierpatiëntje nog een redelijk goede anderhalf jaar kunnen geven voordat de medicatie niet meer aansloeg, ze stopte met eten en ik haar heb laten euthanaseren. Maar daar hoef je niet zo streng te zijn in de regelmaat en elke dag een pilletje geven is iets wat ik nog wel kan combineren met werk of kan vragen aan oppassen.
Maar twee maal daags in een streng regime een spuitje geven? De handeling, daar draai ik mijn hand niet voor om. Wel voor de regelmaat. En voor het feit dat ik niemand weet die mijn katten zou kunnen benaderen (ze zijn nogal schuw) én het zou aandurven die injecties te geven. Het is ook nogal een verantwoording die je als buitenstaander op je neemt. En om daarvoor mijn werk- en privéleven helemaal anders in te richten, is ook niet niks.

Als de kat verder gezond is zou ik euthanasie geen optie vinden. Maar kijken of het toch niet te combineren is. En anders op zoek gaan naar een goed nieuw huis voor het beestje, zodat hij of zij in goede gezondheid op een fijne manier oud kan worden.
Maar dat zou echt een ontzettend zware en verdrietige beslissing worden.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 04:57 schreef Eric_Cantona het volgende:
We hebben onze hond 'n paar jaar gespoten. Was te doen, maar kostte wel wat discipline om op vaste tijden te doen. Beestje was 'n jaar of 10 volgens mij toen we begonnen.

Ligt natuurlijk echt aan de situatie, je kunt 't niet zo zwart-wit bekijken. Een goeie overweging maken is 't belangrijkste.

Je zegt ‘we’. Er is dus sprake van gezinsleden/partner? Dan lijkt het me al een stuk makkelijker te regelen. Vakanties blijven lastig, maar de rest van het jaar kun je afwisselen. Ik woon alleen, alles komt op mij neer.

Mijn dierenartsenpraktijk hebben een poos een praktijk kat gehad met diabetes, overgenomen van patient die de zorg te zwaar vond. Qua openingstijden en injectiekunsten goed te doen

quote:

Op donderdag 30 november 2017 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Tx so far

Ik hoef trws niet alleen maar bijval hoor, maar ik vond de gestelde ‘daar draai ik mijn hand niet voor om’ best bout.

Ik vind het echt een behoorlijke verplichting die je aan gaat en ik vraag me af of je de kat daar daadwerkelijk ook een plezier mee doet.

Maar ik snap dat je het met een jonge kat wellicht nog wel probert hoor, maar dan nog, ik vind het wel een heftig besluit.

Ja, naast de verplichting die je zelf aangaat moet je ook alert blijven op hoe het met de patiënt gaat. Katten zijn meesters in het verbergen van pijn en ziekte. Nu is diabetes een aandoening waarbij insuline een soort van wondermiddel is, al geneest het natuurlijk niets. En volgens mij vinden de meeste katten de prikken niet vervelend. Maar er zijn natuurlijk lange termijn complicaties die de kwaliteit van leven flink kunnen doen verminderen.

Ik zou het niet meer doen op die leeftijd. Ook omdat je de kat veel stress aandoet, die snapt echt niet dat het voor zijn eigen bestwil is en als het moeilijk haalbaar is met vaste tijden houdt het op.

Mijn katten zijn 7&8 daar zou ik het iig wel bij proberen, mocht het enkel diabetes zijn en niet in combi met andere ziektes. Als ze het nog maar leuk hebben en het haalbaar is qua tijd en behandeling.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vind het echt een behoorlijke verplichting die je aan gaat en ik vraag me af of je de kat daar daadwerkelijk ook een plezier mee doet.Maar ik snap dat je het met een jonge kat wellicht nog wel probert hoor, maar dan nog, ik vind het wel een heftig besluit.

En afspuiten geven is geen heftig besluit? Doe je hem daar een plezier mee?

Trouwens ben ik van mening dat je die verplichting aan gaat zodra je zo een beestje in huis neemt.

Zolang de kwaliteit van leven nog gewoon goed is dan regel je dit soort dingen. Imo dan. En nee het was helemaal geen aanval, het was gewoon mijn mening, waarbij ik nota bene nog aangaf dat een ieder die keuze zelf moet maken. Dus jouw reactie was nogal compleet overtrokken.

Dat snap ik ook best wel als je net je vriendje in hebt laten slapen, maar dan nog was die reactie van jou overdreven.

Sterkte ermee nogmaals.

Het is ook een beste opgave. Met regelmaat iets af moeten zeggen omdat ik thuis moest zijn voor een spuitje te geven.

Vaak zat opmerkingen gehoord als: "spuit dat beest toch af man; je gaat je kat toch geen spuitjes insuline geven idioot ".

Als je dan vervolgens begint over wat als hun hond suiker zou hebben, of hun kind, ja dat is dan ineens allemaal heel anders.

Nee dat is niet anders. Spuit je kind af vuile klootzak of hou je bek met je oordelen. Domme zak.

Ja dan is het wel snel klaar met die opmerkingen.

En sommigen hebben er oprecht respect voor, ookal geven ze aan er zelf nooit aan te zullen beginnen.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 11:15 schreef Brighteyes het volgende:
Nou dat, ik heb ook zeker respect voor de mensen die er wel aan beginnen.

De vergelijking met een kind gaat voor mij niet op. Een huisdier is voor mij niet hetzelfde als een kind, zal ook nooit zo zijn. Maar goed, dat is weer een hele andere discussie.

Mijn kat kreeg ook last van nierfalen. En moest regelmatig aan het infuus. En een nacht blijven. Leefde dan weer op enz. We hadden langer door kunnen gaan. Maar ook de keuze moeten maken voor inslapen. En inderdaad een huisdier is zeker geen kind.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 11:15 schreef Brighteyes het volgende:
Nou dat, ik heb ook zeker respect voor de mensen die er wel aan beginnen.

De vergelijking met een kind gaat voor mij niet op. Een huisdier is voor mij niet hetzelfde als een kind, zal ook nooit zo zijn. Maar goed, dat is weer een hele andere discussie.

Nouja ook met een hond vonden de meeste mensen dat een ander verhaal dan met een kat.
Onder de streep is het maar een beest, maar dat beest, of dat nou een hond of kat is, is wel gewoon onderdeel van je gezin. Dus hond of kat zou in iemands oordeel niet uit moeten maken, maar dat doet het uit mijn ervaring dus kennelijk wel. Geen idee waarom. Misschien omdat honden meer als echte gezinsleden gezien worden?

OT: we hebben nu een maand of 2 een puppy in huis en mocht die het ooit krijgen en mocht de kwaliteit van leven nog goed genoeg zijn dan gaan we gewoon weer spuiten. Wij hebben geen kinderen en werken allebei onregelmatig, waardoor er altijd wel een mouw aan te passen is

quote:

Op donderdag 30 november 2017 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Tx so far

Ik hoef trws niet alleen maar bijval hoor, maar ik vond de gestelde ‘daar draai ik mijn hand niet voor om’ best bout.

Ik vind het echt een behoorlijke verplichting die je aan gaat en ik vraag me af of je de kat daar daadwerkelijk ook een plezier mee doet.

Maar ik snap dat je het met een jonge kat wellicht nog wel probert hoor, maar dan nog, ik vind het wel een heftig besluit.

Ik snap dat je meer wil met dit topic dan het enkel over je eigen situatie hebben, maar het is soms best fijn als je zelf net zo'n heftige beslissing hebt moeten nemen om toch bevestigd te krijgen dat het waarschijnlijk de beste beslissing is geweest . (Ten minste, ik vind dat zelf best fijn, laat ik het zo zeggen )

Over insulineprikken; de meeste dieren geven er echt helemaal niks om. De naalden zijn superdun en de insuline lijkt totaal niet te irriteren. Dus daar hoef je het imho niet voor te laten. De eigenaren zijn vaak banger voor de naald dan het dier . En met een z.g.n. Vetpen is het helemaal een eitje qua dosering. Maar het regelmatig kunnen prikken is soms wel een logistiek probleem. Anderzijds; er zijn oppasbedrijfjes a la Pawshake die kunnen langskomen op tijden dat je zelf niet zo kunnen. Kost wel geld natuurlijk, maar als je buren allemaal niet kunnen/willen, dan is dat wel een optie. Zeker voor een verder gezonde kat, waarbij diabetes goed onder controle te krijgen is in veel gevallen, en zelfs teruggedrongen kan worden. (Ik laat superschuwe polderkatten enzo even buiten beschouwing.) . En hoewel een kat van 8 jaar of ouder al vaak senior wordt genoemd; deze dieren kunnen best nog een jaar of 10 (!!) mee als het een beetje meezit.

Ik heb zelf helaas iemand gekend die de moeite niet heeft genomen om een ander huisje te zoeken (er waren al mensen bezig met rondvragen, ook naar de mogelijkheden tot genezing) voor een jonge en verder gezonde kat. Die is bijna linea recta geëuthanaseerd. Dat vond ik wel heel wrang. En natuurlijk, er zijn grenzen voor hoever je wil/moet gaan (je kunt het een dier ook vaak niet zo goed uitleggen), maar diabetes is goed behandelbaar en met zeker een grote kans op een goede kwaliteit van leven.

Mijn poes van een jaar of 10/11 heeft het ook sinds een paar maanden en ik geef haar nu trouw 2 spuitjes per dag. Ondanks mijn drukke baan en baby van een half jaar oud geen moment aan getwijfeld eigenlijk.

Het levert wel wat ongemak op maar dat hoor er gewoon bij als je er voor voor een huisdier kiest vind ik.

Ik heb een kat met suikerziekte gehad, heb wel gekozen voor spuiten. Hij was 10 toen hij suikerziekte kreeg, was 17 toen hij doodging. Maar hij was verder gewoon gezond. Als hij ook nog eens zulke slechte nierwaarden had gehad weet ik niet wat we hadden gedaan.

Het spuitje stelt niets voor en het zit zo in je routine.
In het begin denk je wel tjee, hoe moet dat allemaal, maar na een weekje vraag je je af waarom je zo moeilijk erover dacht.
Een kind kan de was doen. Hij is in die jaren ook gewoon nog in pension geweest, geen probleem.

Het enige wat lastig was was zijn eten onder controle houden. Het was een kat die echt naar buiten moest (geboren in het bos, bij een wilde moeder) en als we hem wat minder eten gaven ving hij gewoon meer. Hem netjes slank krijgen zat er dus gewoon niet in.
Toch heeft hij een respectabele leeftijd bereikt, ondanks het feit dat het niet ideaal ging.
Maar nogmaals, hij had geen andere problemen ernaast, was ook echt snel weer het heertje toen we met de behandeling begonnen. En hij was niet heel oud, er was dus zicht op nog een heel aantal jaar in goede gezondheid rondhobbelen.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 11:53 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ik ben niet echt een hondenmens, maar ik geloof dat ik voor een hond niet per se een andere keuze zou maken. Daarom hebben wij ook geen hond. En als deze laatste kat er niet meer is (wat hopelijk nog lang duurt, hij is pas 4) daarna ook geen katten meer. Het past nu gewoon niet goed meer in het ritme van ons leven.

Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen er een onderscheid in maken, want een hond kan je meenemen. Dus stel nou dat dat beest om 8 uur er om 20.00 een injectie moet, en je wil een keer een weekend weg, of lekker uit eten of weet ik veel, dan kan je de hond meenemen, desnoods in de auto bij een etentje als hij niet mee naar binnen mag etc. etc. Je bent met een 'meeneembaar' beest net even iets flexibeler dan met een kat waar je dan speciaal voor naar huis moet.

Tsja, ik vind dat dan toch niet echt een heel goede reden om een dergelijk onderscheid te maken. Er zijn best veel mensen die juist omdat het 'een stuk makkelijker is' een kat nemen, in plaats van een hond. Dat vind ik best begrijpelijk, maar er zitten bij ziekte natuurlijk wel andere consequenties aan. Honden zijn doorgaans wat makkelijker te behandelen dan katten; is het niet dat je ze inderdaad makkelijker mee kunt nemen (hoewel dat ook juist weer het tegenovergestelde kan zijn, want lang niet overal mogen honden komen....), dan is het wel dat je een hond doorgaans makkelijker pillen kan toedienen of zelfs kan onderzoeken. (Menig eigenaar moet een behoorlijk gevecht leveren met de kat voor er een pil in zit,en er zijn helaas ook vrij veel katten die zich nauwelijks of gewoon niet zonder sedatie laten onderzoeken door de dierenarts).

Een kat is normaal gesproken weliswaar dus vaak wat 'makkelijker', maar daar hoort ook bij dat het juist in andere gevallen moeilijker kan zijn. Daar moet je wel over nadenken als je aan een kat begint. Niet behandelen terwijl er gewoon een reële kant op een goede kwaliteit van leven is, is in mijn optiek gewoon uitgesloten.
Als het dan betekent dat je geen weekendje weg kan, iets minder lang kan tafelen (of later aanschuift) of een oppas moet betalen... so be it.

Ik heb weliswaar geen katten maar konijnen - daar heb ik weinig omkijken naar; ze hebben elkaar, ze hebben de ruimte, en met een lading hooi en biks zijn ze elke dag idioot blij. Eitje dus.
Maar het betekent wel dat als een van hen in een hoekje zit weggekropen, ik direct alles uit mijn handen laat vallen en naar de dierenarts vlieg. En helaas is dat al meerdere keren op een zondag of zelfs in de nacht voorgekomen. Gewoon puur omdat dat iets is dat bij konijnen nu eenmaal er bij kan horen; ze laten niks zien tot het allerlaatste moment en ze niet zelden in levensgevaar zijn. Even een dagje afwachten is er dan niet bij. Dat kan qua timing heel beroerd uitkomen, maar, tsja, so be it.
Natuurlijk is dit niet elke dag, maar als ik ze om wat voor reden ook wel elke dag zou moeten behandelen, dan ga ik dat toch wel echt doen. Zolang het leven voor hen wel leuk blijft.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 12:17 schreef Candaasje het volgende:
Ik heb weliswaar geen katten maar konijnen - daar heb ik weinig omkijken naar; ze hebben elkaar, ze hebben de ruimte, en met een lading hooi en biks zijn ze elke dag idioot blij. Eitje dus.
Maar het betekent wel dat als een van hen in een hoekje zit weggekropen, ik direct alles uit mijn handen laat vallen en naar de dierenarts vlieg. En helaas is dat al meerdere keren op een zondag of zelfs in de nacht voorgekomen. Gewoon puur omdat dat iets is dat bij konijnen nu eenmaal er bij kan horen; ze laten niks zien tot het allerlaatste moment en ze niet zelden in levensgevaar zijn. Even een dagje afwachten is er dan niet bij. Dat kan qua timing heel beroerd uitkomen, maar, tsja, so be it.
Natuurlijk is dit niet elke dag, maar als ik ze om wat voor reden ook wel elke dag zou moeten behandelen, dan ga ik dat toch wel echt doen. Zolang het leven voor hen wel leuk blijft.

Hier heb ik ook wel eens een dergelijk geval aan de hand gehad met een konijn. Die had haken op z'n kiezen, die elke 6 weken geslepen moesten worden. Onder narcose en zo. Dat werkte op zich prima. Maar twee weken voor het weer 'zover' was, merkte je dat hij moeilijker ging eten. Totdat ie daar helemaal mee stopte. En dan was het weer, hup, naar de dierenarts. Narcose, behandeling, bijkomen alles. En je merkte dat ie dan de eerste dagen weer heel moeilijk at, want tja, als ze je kiezen afslijpen, doet dat natuurlijk ook wel zeer. En daarna begon het hele gedoetje weer opnieuw.

Tja, hoeveel zin heeft dat? Wij hebben voor onszelf bepaalt dat een behandeling altijd kan. Maar het moet wel zin hebben. De aandoening moet over gaan, of in ieder geval dragelijk worden. Maar dat werd het in dit geval niet. Nooit beter en steeds weer dezelfde ellende. En toen hebben we op een gegeven moment ook gezegd "nu is het genoeg" en hebben we 'm in laten slapen.

Ik denk dat ik in het geval van Brighteyes hetzelfde had gedaan. Sterkte

quote:

Op zaterdag 2 december 2017 21:39 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Hier heb ik ook wel eens een dergelijk geval aan de hand gehad met een konijn. Die had haken op z'n kiezen, die elke 6 weken geslepen moesten worden. Onder narcose en zo. Dat werkte op zich prima. Maar twee weken voor het weer 'zover' was, merkte je dat hij moeilijker ging eten. Totdat ie daar helemaal mee stopte. En dan was het weer, hup, naar de dierenarts. Narcose, behandeling, bijkomen alles. En je merkte dat ie dan de eerste dagen weer heel moeilijk at, want tja, als ze je kiezen afslijpen, doet dat natuurlijk ook wel zeer. En daarna begon het hele gedoetje weer opnieuw.

Tja, hoeveel zin heeft dat? Wij hebben voor onszelf bepaalt dat een behandeling altijd kan. Maar het moet wel zin hebben. De aandoening moet over gaan, of in ieder geval dragelijk worden. Maar dat werd het in dit geval niet. Nooit beter en steeds weer dezelfde ellende. En toen hebben we op een gegeven moment ook gezegd "nu is het genoeg" en hebben we 'm in laten slapen.

Ik denk dat ik in het geval van Brighteyes hetzelfde had gedaan. Sterkte

Eens hoor . Als een dier weinig last van een regelmatige/dagelijkse behandeling heeft kun je lang door gaan. Wordt het een lijdensweg, dan moet je je inderdaad gaan afvragen voor wie je het nu eigenlijk doet.