Wat moet ik met mezelf aan?

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 15:20 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.

Vervelende situatie maar hopelijk kom je er achter hoe het zit. Jezelf niet gehoord voelen lijkt me irritanter dan een kleine confrontatie.

Ik reageer er nog op.

Ik had al heel wat tekst getypt en ff opgeslagen in een bestand om later af te maken.

Het is wel frappant dat ik het elke keer weer meemaak. Ik geef mijn behoeften toch duidelijk aan. Misschien moet ik gaan dreigen ofzo, maar daar voel ik zelf ook niks voor.

Ik vind het vooral verwarrend, want de problemen zijn bij mij. Ik heb niet het idee dat wie van de hulpverleners dan ook het doen om mij te pesten, maar vanuit goede bedoelingen en mij ook serieus proberen te nemen. Maar als je eenmaal met complexe psychische problemen met de hulpverlening te maken krijgt, is het gewoon heel moeilijk om uit dat patroon te komen.

Ik merk dat mensen die dit gevoel hebben vaak dwingende ouders hebben gehad. Of ouders die hoge verwachtingen hebben van hun kind. Of het kind die hoge verwachtingen heeft van hunzelf en echt niet zichzelf als bijvoorbeeld vuilnisman zien. Ze willen wat betekenen voor de wereld. Iets groots.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:58 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik heb al meerdere keer 'professionele' hulp gezocht. Het enige dat ik daarmee bereikt heb is het besef dat ik als mens mislukt ben en dan ik net zo goed dood kan gaan in een hoekje (want niemand zal mij missen).

En ik bedoel 'zin' als in existentiële zin. Mijn leven betekent niets als je kijkt naar al die miljarden mensen op deze planeet. Ik wandel dezelfde paden af en beleef dezelfde emoties. Het is allemaal totaal betekenisloos. Ik moet niet denken dat ik uniek ben of dat ik überhaupt iets te willen heb. Mijn behoeftes zijn futiel, want alle emotie is futiel uiteindelijk. Hoe kan het uniek zijn als er miljarden zijn die hetzelfde bandje afdraaien? Dat is het dus niet. Ik besta zonder enige noodzaak en zal ook zo mijn leven doormaken.

Wat zou jouw helpen om een gelukkig leven te lijden?
Wat zijn jouw wensen? Wat voor werk wil je doen?
Wat is zeg maar kort gezegd voor jouw het respect om Anthonie24 een gelukkig leven te willen geven?

quote:

Op woensdag 29 november 2017 18:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Eerst ff een opmerking maken naar alle lui hier die TS verwijten in de slachtofferrol te zitten:

Jij voelt niet wat hij voelt. Je zal vast ook je tegenslagen hebben gehad in het leven en zodoende hebt geleerd te accepteren dat het niet altijd gaat zoals je had gewild. Maar wat ik uit het verhaal van TS opmaak, is dat hij compleet vastloopt. En dat is echt anders dan af en toe een tegenslag. De tijd gaat door. Het is heel frustrerend om te zien dat iedereen zich blijft door ontwikkelen, terwijl je zelf maar blijft hangen.

dit.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 16:49 schreef Allures het volgende:

[..]

Nee jij opent een topic over dat je het niet ziet zitten vanuit die put, maar je wil er ook niet uit gepraat worden
wat wel dan?

Wat ben jij een dom wijf. Godverdomme :’)

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:56 schreef Somberling het volgende:
Wat wil je met dit topic als alles zinloos en nutteloos is?

Omdat hij misschien toch hoop heeft en hoopt op nuttige reacties.

quote:

Op zaterdag 2 december 2017 16:52 schreef Vilan het volgende:

[..]

Wat ben jij een dom wijf. Godverdomme :’)

Nou ja zeg! Het gaat inmiddels allang niet meer over TS

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:

Wij zijn allemaal het slachtoffer van het leven. Daar ben ik geen uitzondering op. Ik zit daar echt niet over in, want zo uniek ben ik niet.

[..]

Ik denk eerder dat jij niet kan omgaan met de waarheid. De dood is er en zal alles om je heen wegnemen tot jij aan de beurt bent. Jouw sterfelijkheid is je grootste angst.

Je bent pas een slachtoffer van het leven als je jezelf ziet als een slachtoffer van het leven.
En dat laatste vond ik wel grappig
Dood hoort bij het leven,waarom bang zijn voor de dood?

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 14:15 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Zeg dat maar tegen de mensen die op het punt staan een kogel door hun hoofd te krijgen terwijl ze met hun neus richting een massagraf staan.

Je zal dit soort reacties altijd wel blijven krijgen. Heeft meer met onbegrip te maken. Probeer het niet als persoonlijke aanval te zien.

Heb je trouwens iets aan de andere reacties in dit topic? Kan jij je daarin een beetje herkennen? Heb je ook weleens dingen zoals schematherapie voorgesteld gekregen?

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 14:15 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Zeg dat maar tegen de mensen die op het punt staan een kogel door hun hoofd te krijgen terwijl ze met hun neus richting een massagraf staan.

Dus nu draai het het verhaal weer een andere kant op
Ok je bent zielig zo beter?

Perfectionisme is wel echt een killer... feit is dat je een mens bent, dus niet perfect. Waar komt het gevoel van perfectionisme dan vandaan?

Ter inspiratie:

Perfectionisme kan bijvoorbeeld ook aanwezig zijn omdat je daarmee erkenning en goedkeuring hoopt te krijgen. Als dat in de jeugd al ontstaat, wordt dat een patroon.

Dingen voor de verandering eens niet perfect doen, kan een gevoel van leegte geven. Minder perfect relateer je dan emotioneel aan minder erkenning en meer angst voor afkeuring. Je verstand ziet het uiteraard veel genuanceerder, maar dat loopt niet synchroon met je gevoel. Qua gevoel ben je nog steeds een kindje wat snakt naar waardering en erkenning.

Als je bang bent voor het ene, probeer je te handelen naar exact het tegenovergestelde. Je wilt in alles beter zijn dan anderen, omdat het gevoel overal minder in te zijn zo klote is. Je wilt boven anderen uitstijgen, omdat je niet meer wilt meemaken dat je juist de minderwaardige bent die alleen maar kritiek krijgt, niet geaccepteerd wordt, niet gezien en zich daarom ontzettend waardeloos voelt.

Narcisme heeft een heel negatief imago. Mensen die anderen gebruiken voor hun eigen gewin en geen greintje empathie hebben, zijn inderdaad narcisten. Maar dat betekent niet dat alle narcisten dat soort mensen zijn. Het grootste gedeelte bestaat denk ik uit mensen die hun hart absoluut op de goede plek hebben zitten, maar uit angst om gekleineerd en vernederd te worden, houden ze zich groot en staan ze voortdurend in de aanvalspositie. In de loop der jaren verliezen ze wel empathie, puur omdat ze alle energie nodig hebben voor zichzelf. Dat betekent echter niet dat de empathie weg is. Als mensen verdriet hebben, kunnen ze daardoor oprecht geraakt worden. Maar geraakt worden = kwetsbaarheid tonen = anderen de kans bieden om jou te vernederen en naar beneden te trappen.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 15:12 schreef TheInnocent het volgende:
Perfectionisme is wel echt een killer... feit is dat je een mens bent, dus niet perfect. Waar komt het gevoel van perfectionisme dan vandaan?

Ter inspiratie:

Science and spirituality: Jeff Lieberman at TEDxCambridge 2011

Je hebt twee soorten perfectionisme. Neurotisch perfectionisme is schadelijk, normaal perfectionisme niet.

Wat een ellende.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 15:14 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Nee ik heb er niet zoveel aan.

Therapeuten hebben mij nog nooit serieus genomen. Ben er ook wel klaar mee wat dat betreft. Kost mij alleen maar geld en het levert mij niets dan frustratie en zelfhaat op.

Heb jij ooit groepstherapie gehad? Of zijn het alleen maar één-op-één gesprekken geweest?

Ik begrijp het gevoel van teleurstelling in de psychische hulpverlening heel goed overigens. Je moet helaas geluk hebben dat je de goede treft.

Het voordeel van groepstherapie is dat je niet alleen met een therapeut te maken hebt. Ten eerste is het fijn als je dingen gemeen hebt met anderen: dat geeft je het gevoel dat je niet de enige bent op de wereld. Ten tweede krijg je ook van meer mensen feedback, zodat je een veel objectiever beeld kan vormen voor jezelf.

Als je er ruimte voor kan maken in je leven, zou ik het zeker overwegen.

Ik heb dit jaar 2 groeps therapieën gehad en die waren helemaal niet samen te vatten als "naar elkaars gezeur en ellende luisteren".

Het is juist doelen stellen en opdrachtjes maken en deze in de groep bespreken en met elkaar tips en truuks uitwisselen.

Lees 'the simple art of not giving a fuck'

Als je ervan uitgaat dat je nutteloos bent, dan kan alles alleen maar meevallen.

Die een of andere lamlul kampt in zo'n groep wel met ongeveer dezelfde problemen als jij, en hoe hij/zij daar mee omgaat kan een wereld aan informatie en tips voor je zijn.

En dat boekje van Aap_deluxe, wat ik hier al eerder postte, sinds ik mijn leven beschouw als "leuk meegenomen bonus, nee heb je, ja kun je krijgen" voel ik me wel een stuk beter dan elke dag weer de hele wereld en het leven en de maatschappij te analyseren en mezelf proberen te plaatsen in een of ander chaotisch geheel. Let it go and just do your thing, ofzo.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 15:24 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Nooit groepstherapie gehad. Laatste keer begreep ik ook dat het niet meer mocht om één of andere vage reden.

Zie het eerlijk gezegd ook niet helemaal voor mij, want ik heb helemaal geen zin om naar andermans ellende te moeten luisteren...

Laat me raden ... PsyQ? Daar heb ik nu ook problemen mee. Ik vraag dan heel concreet waarom het niet mogelijk is, maar ze draaien er net zo omheen als de gemiddelde politicus. Ik denk dat die vage redenen protocollen zijn ofzo waar clienten niks van mogen weten

Maar anyway, los van dat je groepstherapie dus helemaal niks vindt. Zet je ego opzij en probeer hier eens objectief naar te kijken. Wat heb je te verliezen? Je bent 35 toch? Wil je nog 35 jaar zo doorgaan of ga je nu actie ondernemen om iets leuks van je leven te maken?

Jij verkeert je in dezelfde positie als "de lamlul die zijn leven niet op orde heeft". De mensen die aan zo'n groepstherapie deelnemen zijn geen domme sukkels. Sterker nog, het feit dat ze zo'n intensieve therapie ervoor over hebben om uit hun patroon te komen en zich te ontwikkelen, maakt ze juist erg krachtig. Als je het voor je ziet om in een groep met achterlijke "Man-Bijt-Hond"-figuren terecht te komen - om het heel cru te zeggen - dan zal je blij verrast worden als blijkt dat er vaak hele leuke mensen tussen zitten.

Dat jij met jezelf vastloopt en op een "narcistische" destructieve manier denkt en handelt, heeft te maken met een psychische blokkade. Het feit dat jij je hierbij zo ontzettend kut voelt dat het leven voor jou geen enkele zin heeft, is al een teken dat dit niet bij je hoort. Het is al zolang dat je jezelf niet anders kent. Maar er zitten wel andere kanten in je die je kan ontwikkelen.

Tuurlijk is het allemaal eng en geven dingen als groepstherapie geen prettige gedachten. Maar het zijn wel dingen die je mogelijk heel veel kan opleveren.