Ik vond die docu zo vreselijk schrijnend. Ik jankte al bij de eerste scene, dat ze huilend in haar bed ligt, 8 jaar oud, dat er voor iedereen een plekje is, behalve voor haar.
En wat ik echt heel naar vond om te zien was dat een meisje dat ín het systeem zit, waar dus weet ik hoe veel mensen bovenop zit, dat ze dan alsnog afglijd van negatief gedrag, naar nog negatiever gedrag, naar ronduit aggressief gedrag en zelfdestructief gedrag... Onvoorstelbaar.
Dat meiden van 13 binnen een gesloten groep met andere meiden van 14-15-16 er niet beter op worden kan ik me voorstellen, je krijgt zo veel mee van anderen.
Maar een meisje dat binnen die omgeving binnen komt als ze een jaar of 5 is die er uiteindelijk echt niet beter op wordt... Echt om te huilen.
En echt, ik zag het ook, het is geen makkelijk meisje, maar dat is ook logisch, haar hele leven lang is ze afgewezen. Want hoe verdrietig ook dat de pleegvader overleed en hoe begrijpelijk ook dat die pleegmoeder het niet meer aan kon toen, voor een meisje van 5 is dat wel gewoon een afwijzing natuurlijk. Je andere broertjes en zusjes mogen wel bij jouw moeder wonen, maar jij niet, weer een afwijzing, het gaat niet goed op een groep en je moet (heel begrijpelijk vanuit de begeleiding hoor) weer naar een andere plek, weer een afwijzing enzovoort enzovoort.
En ook later, in een van de latere scenes, haar voogd aan de ene kant van de tafel, haar begeleidster aan de andere kant, zij er tussenin op ruime afstand. En weer huilen, 13 jaar oud, dat ze zo graag in een gezin wil wonen. Pák dat meisje eens vast! Echt... ik vond het vreselijk om te zien.
En aan de andere kant heb ik ook de oplossing niet liggen hoor... als er geen gezinnen zijn, zijn er geen gezinnen. En binnen die woongroepen is er natuurlijk ook het geld niet voor een veel kleinschaliger woonvorm.