R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Lapo vorige deel:
quote:Op woensdag 8 november 2017 13:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Damn. Nou, gefeliciteerd dan maar
Heb je misschien niet simpelweg teveel dingetjes/activiteiten die geregeld om onderhoud vragen?
Ik denk hierbij aan uitgaan, sociaal contact en sociale contacten (dit kunnen ook chatcontacten zijn, maar ook familie, partner, de overbuurvrouw die elke week koffie wilt komen drinken, alle sociale contacten!).
Hoevaak sport je in de week? Hoeveel verjaardagen heb je? Hoeveel activiteiten heb je die zeg maar vallen onder de noemer van "persoonlijk onderhoud" waaronder je fysio, dieren en huishouden zou kunnen scharen?
Je geeft aan hier niet onderuit te kunnen komen, waarom voelt dat zo?
Ik heb 't idee dat dit ook onprettig voelt omdat je dan met jezelf geconfronteerd wordt. Op een gegeven moment gaat dit je opbreken en dit brengt ook weer depressieve gevoelens op. En energieloosheid.quote:Op dinsdag 7 november 2017 15:15 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Ik ook, maar ik heb meer last van depressieve gedachtes waardoor het lastig is om vol te houden. Ik weet ook niet zo goed of ik te streng ben voor mezelf. Dus of dat ik mezelf af en toe misschien wat meer hang momentjes moet gunnen zonder me daar meteen rot om te voelen.
Mijn maatschappelijk werkster had laatst een kruis door mijn agenda gezet en ik heb hem zo genegeerd want hoe kun je nou de hele dag niks doen?En zo heb ik met al die nutteloze dingen die ik doe mezelf toch weer voorbij gerend de laatste tijd lijkt het wel.
Ik vind 't eigenlijk al heel goed dat jouw behandelaar dit überhaupt al vraagt. Kan me niet herinneren dat mij gevraagd werd -welke- gedachten aan de dood ik had. het is denk ik ook niet iets waar ik zomaar zelf spontaan over zou beginnen te praten.quote:
Vandaag had ik n vrij intens gesprek met de psycholoog. Ging over dat ik vanmorgen geraakt werd door een liedje van Linkin Park op de radio en meteen hele depressieve gedachten kreeg. Ze merkte na wat doorvragen op dat ik misschien beter steun kan zoeken bij mensen in mijn omgeving met een vergelijkbare achtergrond dan bij al dan niet overleden onbereikbare idolen.
Heeft ze best een punt. Pas naderhand snapte ik waarom dit makkelijker is. Het is zo veel veiliger. Natuurlijk heeft de dood van Chester Bennington me geraakt. Maar ik heb n vriendin verloren die zelfmoord pleegde en daar ben ik toen helemaal kapot van geweest. Nu is dat wel weer oke hoor, maar toen was het of de grond onder mn voeten wegzakte. En mensen met mijn soort achtergrond hebben nogal eens behoorlijke issues en doen dan dat soort dingen. En ja, ik wil niet nog eens iemand zo verliezen.
Daarna vroeg ze door over wat voor gedachten ik dan had. Schoorvoetend toegegeven dat dat meestal over doodgaan is, en ook wel dagelijks. Daar wil ze het een volgende keer over hebben. Wat voor gedachten dat precies zijn, maar alleen als ik daaraan toe ben. Ik weet eigenlijk niet zo waar dat vandaan komt, alleen dat ik daar meestal heel verdrietig van wordt.
Overigens, voor iemand zich zorgen maakt. Tussen gedachten over doodgaan en mezelf iets aandoen zit voor mij een groot verschil. Ik ben niet suicidaal.
Dat heel verdrietig daarom worden snap ik dan weer wel. Bij mij is dat o.a. het verdriet om een weggegooid leven.
Je kunt best jarenlang leven met dagelijkse gedachten aan de dood, maar een pretje is het niet.
Tegen mij zeiden ze o.a. "studeren kan altijd nog!quote:
[..]
Ik begrijp het gevoel heel goed, het is net of je een paar jaar achterloopt. En sommige mensen proberen dan door heel hard te werken weer in de pas te komen met de rest. Is een bijzonder vermoeiend iets. Ik heb dat zo'n 10 jaar volgehouden, toen kreeg ik een burnout.
Misschien kun je je ermee troosten dat t altijd erger kan? Ik studeerde op mn 31e af aan t HBO.
" haha, supergrappig Zo'n soort opmerking is een bijna sarcastisch (of zelfs zwartgallig) voorbeeld van hoe je laat zien dat je niet kunt luisteren...
Uiteindelijk nooit een studie afgemaakt (al denk ik niet dat ik die onder die omstandigheden ooit had kunnen voltooien).
Zet je op je facebook dat "throwing up" hetzelfde is als overgevenquote:
OMG. Ik had (in het Engels) gepost op FB dat ik paniekaanval had voordat ik de deur uit moest vandaag. En iets als "Do you think the driver will mind if I throw up on the train?".
Krijg ik net een app'je van mijn mama, compleet over de floss:
"Ik was even op Facebook en las jou berichtje en ik schrok me dood,je denkt er aan om voor de trein te springen????ben je nou helemaal van de pot gerukt!!!!!!doe nou niet zo idioot en ga nou eens fatsoenlijke hulp halen en geef toe dat je het niet meer aan kan.zelfmoord lost niets op!!!!!!"
Ik had het over "throwing up", niet over "throwing myself in front of the train"...
Damn.
Overigens zou ik dat niet "on the train" doen als ik jou was. Ook niet "while on the train"
Ik ben best tevreden met haar, ze vraagt heel ver door over dingen. Dit stukje traject bestaat uit 'in kaart brengen wat mijn problemen zijn' en ik vind het wel passen.quote:
[..]
Ik vind 't eigenlijk al heel goed dat jouw behandelaar dit überhaupt al vraagt. Kan me niet herinneren dat mij gevraagd werd -welke- gedachten aan de dood ik had. het is denk ik ook niet iets waar ik zomaar zelf spontaan over zou beginnen te praten.
Dat heel verdrietig daarom worden snap ik dan weer wel. Bij mij is dat o.a. het verdriet om een weggegooid leven.
Je kunt best jarenlang leven met dagelijkse gedachten aan de dood, maar een pretje is het niet.
Het is een lastig onderwerp vind ik. Het voelt alsof ik een beetje valsspeel, 'gemotiveerd in een behandeling zitten en denken aan doodgaan' gaat in mijn hoofd niet samen. En dan toegeven dat ik die gedachten zo heb vond ik heel erg moeilijk. Bij mij zit het verdriet erin dat ondanks al mijn proberen en inzet het me dan niet gelukt is mijn problemen te verminderen of op te lossen. Dat voelt als falen.
Vind je 't ook fijn om juist niet naar jezelf maar naar iemand anders te kunnen luisteren? En om die personen te kunnen helpen en adviseren en eventueel praten over hoe dingen nou eigenlijk in elkaar steken?quote:
Ik ben nu wel al 2x naar een lotgenotendinges geweest. Het kost me enorm veel energie, moet ook echt even een half uurtje aan de ruimte 'wennen' voordat de andere deelnemers komen. En het in een kringformatie praten is ook écht zenuwslopend...
Maar gewoon daar zijn en andermans opvattingen horen en weten dat je niet de enige bent, is wel fijn.
Gedachtes aan doodgaan is gewoonlijk een signaal van jezelf dat er iets niet goed gaat. Als je ze zo bekijkt, is het ineens zo raar niet meer.quote:
[..]
Ik ben best tevreden met haar, ze vraagt heel ver door over dingen. Dit stukje traject bestaat uit 'in kaart brengen wat mijn problemen zijn' en ik vind het wel passen.
Het is een lastig onderwerp vind ik. Het voelt alsof ik een beetje valsspeel, 'gemotiveerd in een behandeling zitten en denken aan doodgaan' gaat in mijn hoofd niet samen. En dan toegeven dat ik die gedachten zo heb vond ik heel erg moeilijk. Bij mij zit het verdriet erin dat ondanks al mijn proberen en inzet het me dan niet gelukt is mijn problemen te verminderen of op te lossen. Dat voelt als falen.
Vetgedrukte is erg herkenbaar voor me. Het is nml niet zo dat ik zelf niet genoeg gedaan zou hebben, maar als het linksom en rechtsom en dwars erdoorheen en omheen, allemaal uiteindelijk maar niet lukt of zoveel energie kost dat het niet meer echt lonend is, wat dan?
Ik vraag me af waarom ik zelf nog niet dingen in kaart heb laten brengen van waar m'n problemen nou vandaan komen?
Ook weer langs de psychiater geweest net. Het valt me op dat psychiaters altijd een stuk kouder zijn dan psychologen. Dan laat ik echt het achterste van m'n tong zien en komt er echt zo'n lauwe reactie zovan wat moet ik hier mee. Wist niet eens dat ik nog medicatie gebruikte. 
Laatste keer dat ik die man in vertrouwen neem.
Laatste keer dat ik die man in vertrouwen neem.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Het ligt natuurlijk aan je leeftijd. Als je begin 20 bent heb je nog alles open liggen, het hoeft niet nu meteen, en dat is wat mensen ermee willen zeggen.quote:
[..]
Tegen mij zeiden ze o.a. "studeren kan altijd nog!
Zo'n soort opmerking is een bijna sarcastisch (of zelfs zwartgallig) voorbeeld van hoe je laat zien dat je niet kunt luisteren...
Uiteindelijk nooit een studie afgemaakt (al denk ik niet dat ik die onder die omstandigheden ooit had kunnen voltooien).
Natuurlijk is het zuur als het ook later alsnog niet lukt. Maar het is niet negatief bedoeld, en eerder als troost.
Wat heeft "kouder zijn" voor jou voor link met "iemand niet in vertrouwen kunnen nemen"? En wat doen psychologen volgens jou beter dan psychiaters? Kan je een voorbeeld geven van "een lauwe reactie"? En kan je een voorbeeld geven van "een niet-lauwe reactie" zoals psychologen je die blijkbaar dikwijls geven?quote:
Ook weer langs de psychiater geweest net. Het valt me op dat psychiaters altijd een stuk kouder zijn dan psychologen. Dan laat ik echt het achterste van m'n tong zien en komt er echt zo'n lauwe reactie zovan wat moet ik hier mee. Wist niet eens dat ik nog medicatie gebruikte.
Er zijn mensen van in de 90 die nog diploma's halen. Een mede-cursist is ook 67 en begint aan een nieuw avontuur als coach.quote:
[..]
Het ligt natuurlijk aan je leeftijd. Als je begin 20 bent heb je nog alles open liggen, het hoeft niet nu meteen, en dat is wat mensen ermee willen zeggen.
Natuurlijk is het zuur als het ook later alsnog niet lukt. Maar het is niet negatief bedoeld, en eerder als troost.
Dus ik zie inderdaad het probleem niet in...
Dat is het exact. Hoewel ik nu echt gemotiveerd ben om aan mezelf te werken en ook geloof dat deze mensen me kunnen helpen zou ik niet weten hoe ik verder moet als dit me niet helpt. Gevoelsmatig is dit de laatste mogelijkheid die ik zie om hier uit te komen.quote:
[..]
Gedachtes aan doodgaan is gewoonlijk een signaal van jezelf dat er iets niet goed gaat. Als je ze zo bekijkt, is het ineens zo raar niet meer.
Vetgedrukte is erg herkenbaar voor me. Het is nml niet zo dat ik zelf niet genoeg gedaan zou hebben, maar als het linksom en rechtsom en dwars erdoorheen en omheen, allemaal uiteindelijk maar niet lukt of zoveel energie kost dat het niet meer echt lonend is, wat dan?
Komt die vraag echt nu in je op of is het sarcastisch bedoeld?quote:Op woensdag 8 november 2017 14:22 schreef magnetronkoffie het volgende:
Ik vraag me af waarom ik zelf nog niet dingen in kaart heb laten brengen van waar m'n problemen nou vandaan komen?
Ik heb dat zelf eigenlijk ook wel zo. Maar psychiaters hebben ook een wat andere functie dan je behandelend psycholoog. Ik vond mijn gesprek met de psychiater meer op een huisartsenconsult lijken eigenlijk.quote:
[..]
Wat heeft "kouder zijn" voor jou voor link met "iemand niet in vertrouwen kunnen nemen"? En wat doen psychologen volgens jou beter dan psychiaters? Kan je een voorbeeld geven van "een lauwe reactie"? En kan je een voorbeeld geven van "een niet-lauwe reactie" zoals psychologen je die blijkbaar dikwijls geven?
Ik vond 't eerder beledigend, omdat daarmee mijn angst dat op deze wijze de kans groot zou zijn dat het er nooit meer van zou kunnen komen, niet serieus genomen werd en daardoor het eigenlijke onderliggende probleem minder goed bespreekbaar gemaakt werd. Ik wist op dat moment al dat er serieuze problemen waren met studeren, maar zij deden het af met "Ach studeren kan altijd nog!quote:
[..]
Het ligt natuurlijk aan je leeftijd. Als je begin 20 bent heb je nog alles open liggen, het hoeft niet nu meteen, en dat is wat mensen ermee willen zeggen.
Natuurlijk is het zuur als het ook later alsnog niet lukt. Maar het is niet negatief bedoeld, en eerder als troost.
". Daar heb ik natuurlijk geen reet aan. Ik zeg zoiets toch niet voor niets? Achter de wolken schijnt de zon!
Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaales weer beter! Dat beloof ik
Dat soort opmerkingen maken niks beter, het is verspilling van energie deze uitspraken ook maar verbaal te maken en die energie hadden ze nog beter kunnen investeren in het gewoon zeggen van de waarheid. Ik heb liever dan ze de waarheid zeggen ("Ik heb geen idee hoe ik je moet helpen") want dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.
Het troost niks, maakt de paniek juist erger.
De betere psychologen proberen echt met je mee te denken, proberen zich echt te verplaatsen en handvaten aan te reiken. Staan meer naast je ipv met de pen en zo'n medicatieboekje in de aanslag. Afstandelijker, klinischer ofzo. Duidelijk zo'n houding van "wat moet ik hiermee". Ik kom altijd een stuk meer tevreden van de psycholoog af.quote:
[..]
Wat heeft "kouder zijn" voor jou voor link met "iemand niet in vertrouwen kunnen nemen"? En wat doen psychologen volgens jou beter dan psychiaters? Kan je een voorbeeld geven van "een lauwe reactie"? En kan je een voorbeeld geven van "een niet-lauwe reactie" zoals psychologen je die blijkbaar dikwijls geven?
Het ironische is dat toen ik nog intern ik een begeleider had die me ook een stuk beter begreep. Hoe minder papieren ze hebben hoe kundiger ze zijn blijkbaar.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Komt nu in me op. Het is ruim 10 jaar geleden wel eens gedaan, maar met veel van de essentiële informatie die daardoor beschikbaar kwam, is niks gedaan, ook niet als ik het bleef aankaarten.quote:
[..]
Komt die vraag echt nu in je op of is het sarcastisch bedoeld?
Uiteindelijk heb ik een emotioneel enorm offer moeten brengen om alleen maar gehoord te worden en zelfs nu nog doen ze alsof ze niks fout hebben gedaan.
Eerlijk gezegd denk ik dat het best een goed idee zou zijn dit nog een keer te laten uitvoeren.
het zou kunnen dat je dat zo voelt, omdat je er letterlijk absoluut vanaf wilt. Die extra balast kunnen dumpen en je wilt jezelf maximaal kunnen motiveren. Misschien dat je ook aanvoelt dat je alles zal moeten geven om zeg maar dit probleem nog te kunnen verslaan, dat het "do or die" voor je is.quote:
[..]
Dat is het exact. Hoewel ik nu echt gemotiveerd ben om aan mezelf te werken en ook geloof dat deze mensen me kunnen helpen zou ik niet weten hoe ik verder moet als dit me niet helpt. Gevoelsmatig is dit de laatste mogelijkheid die ik zie om hier uit te komen.
Ja, dat laatste ervoer ik zelf ook wel een beetje zo.quote:
[..]
Ik heb dat zelf eigenlijk ook wel zo. Maar psychiaters hebben ook een wat andere functie dan je behandelend psycholoog. Ik vond mijn gesprek met de psychiater meer op een huisartsenconsult lijken eigenlijk.
Voor mij voelt zo'n gesprek prettiger aan dan de meeste gesprekken bij een psycholoog, omdat dat gemaakt en oppervlakkig aanvoelt. En ze zijn te thee-kransjerig, focussen teveel op smalltalk in plaats van op de problemen en ze snappen dingen vaak nieteens. Uitleggen lijkt ook niet echt te helpen, 't voelt meer als een bodemloze put. Ook kosten gesprekken met psychiaters mij veel minder energie dan gesprekken met psychologen, terwijl ik daar voor m'n gevoel wel meer bereik.
Tot nu toe vind ik psychotherapeuten ook beter dan psychologen.
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Zeker nu het jou niet gelukt is alsnog een opleiding te doen.quote:
[..]
Ik vond 't eerder beledigend, omdat daarmee mijn angst dat op deze wijze de kans groot zou zijn dat het er nooit meer van zou kunnen komen, niet serieus genomen werd en daardoor het eigenlijke onderliggende probleem minder goed bespreekbaar gemaakt werd. Ik wist op dat moment al dat er serieuze problemen waren met studeren, maar zij deden het af met "Ach studeren kan altijd nog!
Achter de wolken schijnt de zon!
Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaales weer beter! Dat beloof ik
Dat soort opmerkingen maken niks beter, het is verspilling van energie deze uitspraken ook maar verbaal te maken en die energie hadden ze nog beter kunnen investeren in het gewoon zeggen van de waarheid. Ik heb liever dan ze de waarheid zeggen ("Ik heb geen idee hoe ik je moet helpen") want dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.
Het troost niks, maakt de paniek juist erger.
Aan de andere kant, veel jonge mensen ervaren dit. Ik hoor dit best vaak en hoewel elke situatie anders is, is het wel vaak de haast van de jeugd die spreekt. Meestal is er dan gewoon wat anders iemand de aandacht op moet richten en is er tijd genoeg om nog een studie op te pakken. Ik begrijp wel waarom mensen dit zeggen eigenlijk.
Eerlijk gezged vind ik je een beetje overdreven overkomen. Psychologen en psychiaters zitten normaalgesproken beiden tegenover je. Vaak gebruiken ze beiden een boekje of maken beiden notulen. Sommigen doen dat misschien achteraf.quote:
[..]
De betere psychologen proberen echt met je mee te denken, proberen zich echt te verplaatsen en handvaten aan te reiken. Staan meer naast je ipv met de pen en zo'n medicatieboekje in de aanslag. Afstandelijker, klinischer ofzo. Duidelijk zo'n houding van "wat moet ik hiermee". Ik kom altijd een stuk meer tevreden van de psycholoog af.
Dat psychologen meer naast me staan zou ik anders verwoorden, nml dat ze teveel hun best lijken te willen doen om theekransje, alsof ze eerst buddybuddy met me willen zijn en daarna pas aan de slag willen gaan. Maar ze voelen me meestal verkeerd aan, snappen meestal niet wat ik zeg of maar gedeeltelijk en psychiaters geven tenminste wel altijd antwoord terug als ik ze wat vraag, wat psychologen vaak juist niet doen. Die zitten daar maar als een zak aardappelen me aan te staren, wachtend alsof ik een soort van ultiem-verlossend antwoord zou moeten geven ofzo
Bijna aandachtstrekkend dom
Dan denk ik van "wat moet ik hiermee?
"Ik merk dat psychiaters mij juist beter begrijpen. Ze hebben wel gewoonlijk minder tijd en raggen wat meer door. Maar voor theekransje hebben ze blijkbaar ook geen tijd en ik ben daar maar wat blij meequote:Het ironische is dat toen ik nog intern ik een begeleider had die me ook een stuk beter begreep. Hoe minder papieren ze hebben hoe kundiger ze zijn blijkbaar.
Na afloop met een psychiater heb ik bijna altijd het gevoel dat er gewoon afspraken gemaakt zijn, knopen doorgehakt zijn. Bij psychologen vraag ik me eerder af wat ik volgende keer zou kunnen proberen om die psycholoog maar te kunnen bereiken
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 08-11-2017 14:55:27 ]
Je bent nu ook 10 jaar verder, lijkt me dan inderdaad niet verkeerd. Ik zou me dan ook vooral richten op hoe je in de wereld staat en ermee omgaat en waar dat door komt.quote:
[..]
Komt nu in me op. Het is ruim 10 jaar geleden wel eens gedaan, maar met veel van de essentiële informatie die daardoor beschikbaar kwam, is niks gedaan, ook niet als ik het bleef aankaarten.
Uiteindelijk heb ik een emotioneel enorm offer moeten brengen om alleen maar gehoord te worden en zelfs nu nog doen ze alsof ze niks fout hebben gedaan.
Eerlijk gezegd denk ik dat het best een goed idee zou zijn dit nog een keer te laten uitvoeren.
[..]
het zou kunnen dat je dat zo voelt, omdat je er letterlijk absoluut vanaf wilt. Die extra balast kunnen dumpen en je wilt jezelf maximaal kunnen motiveren. Misschien dat je ook aanvoelt dat je alles zal moeten geven om zeg maar dit probleem nog te kunnen verslaan, dat het "do or die" voor je is.
Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Ik moet ervan af, en het voelt ook als dat ik nu daadwerkelijk het achterste van mijn tong moet laten zien om het op te lossen. Gelukkig, wel met moeite, lukt het me wel. Het voelt als een laatste kans, wel met het gevoel dat er een redelijke kans van slagen is.
Dus omdat jouw ervaring anders is als die van mij is mijn perceptie fout? Is het een mogelijkheid dat andere mensen dingen anders ervaren? Of is dat een brug te ver.quote:
[..]
Eerlijk gezged vind ik je een beetje overdreven overkomen. Psychologen en psychiaters zitten normaalgesproken beiden tegenover je. Vaak gebruiken ze beiden een boekje of maken beiden notulen Sommigen doen dat misschien achteraf.
Dat psychologen meer naast me staan zou ik anders verwoorden, nml dat ze teveel hun best lijket te willen doen om theekransje, alsof ze eerst buddybuddy met me willen zijn en daarna pas aan de slag willen gaan. Maar ze voelen me meestal verkeerd aan, snappen meestal niet wat ik zeg of maar gedeeltelijk en psychiaters geven tenminste wel altijd antwoord terug als ik ze wat vraag, wat psychologen vaak juist niet doen. Die zitten daar maar als een zak aardappelen me aan te staren, wachtend alsof ik een soort van ultiem-verlossend antwoord zou moeten geven ofzo
Bijna aandachtstrekkend dom
Dan denk ik van "wat moet ik hiermee?
[..]
Ik merk dat psychiaters mij juist beter begrijpen. Ze hebben wel gewoonlijk minder tijd en raggen wat meer door. Maar voor theekransje hebben ze blijkbaar ook geen tijd en ik ben daar maar wat blij mee
Na afloop met een psychiater heb ik bijna altijd het gevoel dat er gewoon afspraken gemaakt zijn, knopen doorgehakt zijn. Bij psychologen vraag ik me eerder af wat ik volgende keer zou kunnen proberen om die psycholoog maar te kunnen bereiken
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
