Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.quote:Op woensdag 1 november 2017 19:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Ik zie alleen maar eigenschappen die volgens mij bijna alle normalen mensen ook hebben.
Sorry als ik je problemen bagatelliseer, maar kom op wie heeft er niet wel eens last van deze dingen.
Ik begrijp het ook en ik ga ook naar het verhaal luisteren, dus ik val wat dat betreft dus niet enorm uit de toon. Maar in mijn hoofd ga ik rustig verder met de voor- en nadelen afwegen tussen het gebruik van Ubuntu of Fedora bijvoorbeeld. Dat zit nou eenmaal op dat moment in mijn hoofd en dat gaat gewoon door totdat ik ermee klaar ben.quote:Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:
[..]
Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.
Mja, ik stel de vraag dus omdat ik anders weet dat het niet bevorderlijk voor het verdere contact is. Dus ik toon interesse, zodat ik later weer over mezelf kan lullen.quote:Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.
Ik ben vooral in mijn puberjaren mezelf erg tegen gekomen. Toen ging het een aantal keer enorm mis en leerde ik dat het beter was om vooral mijn mond te houden en dan later pas iets te zeggen of doen, omdat mijn gedachten en acties voor anderen volstrekt onacceptabel konden zijn.quote:Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.
Heb je daar een bron van?quote:Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.
Er is geen licht autisme. Wel is er hoger functionerend autisme.quote:Sommige mensen zeggen, je hebt autisme of je hebt het niet, maar er wordt soms ook gesproken over licht autisme, maar volgens de psychologie is licht autisme geen diagnose dus heb je dan ook niets, volgens andere hulpverleners bestaat wel zoiets als licht autisme.
Dit heb ik bijvoorbeeld als er ergens een TV of radio aan staat.quote:Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:
[..]
Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.
Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.
Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.
En alhoewel dit soort dingen bij elke autist op een andere manier tot uiting komt, zijn er toch best veel raakvlakken. Wat bellen betreft heb ik weer andere problemen.quote:Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.
Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.
Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.
Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.
Ik wissel eigenlijk al jaren dezelfde avondmaaltijden en als er dan plotseling 1 bijvoorbeeld nou net is uitverkocht of (nog erger!!!!!) helemaal uit het assortiment is gehaald, -kan- dit me enorm veel stress opleveren.quote:Elke dag dezelfde boterhammen eten op dezelfde tijdstippen. Dat soort dingen. Het fijn vinden dat dingen elke dag hetzelfde zijn. Alles moet lekker voorspelbaar blijven. Zijn dingen anders die dag, dan geeft dat onrust.
Ja, herkenbaarquote:En dan zitten ze natuurlijk niet lekker. Je moet ze inlopen. Bah. Dat is wekenlang pure misère. Bij elke stap die ik zet, baal ik. En ja, het blijft in mijn hoofd, die schoenen. Had ik toch andere moeten kopen? Klopt de maat eigenlijk wel? Bij het passen wel, maar zodra ze uitrekken zijn ze toch wat te ruim. Hmm. Ondersteunen ze mijn voeten eigenlijk wel goed. Is dit ergonomisch verantwoord? Zou dat leer het wel lang volhouden? Volgens mij droogt het nou al uit.
Verhuizen is pure hel! 1 keer ben ik binnen de gemeente verhuisd maar dan naar de andere kant. Ik heb letterlijk ruim een jaar -elk moment dat ik me aan het oriënteren was-, in m'n hoofd alle aangewende routes moeten omdraaien. Anders liep ik (als ik bijvoorbeeld moe was van de dag) automatisch de verkeerde kant op of ging ik aan de verkeerde kant van de bushalte op de bus staan wachtenquote:Extrapoleer dat dan maar even naar een nieuw huis kopen
En dit trekje herken ik ook bij mezelf, alleen uitte zich dit bij mij als ik weereens bij m'n moeder of zus in de auto zat en ze weereens de weg waren kwijtgeraakt (dit was voor de tomtom, dus alles moet met een papieren kaart of uit m'n hoofd of door logisch te beredeneren (en dan bijvoorbeeld me aan de zon oriënteren)). Zij helemaal in panier en ik bleef dan altijd kalm, dus gingen ze op dat soort momenten op mij vertrouwen en namen ze me zelfs graag mee. Want ik was als een rots in de (wegbewijzerings)brandingquote:Barst je bij mij in tranen uit, dan zal ik je in eerste instantie vooral aanstaren. Totdat ik van de schok bekomen ben en dan ineens denk van "oh ja, misschien is het handig als ik je probeer te troosten". De automatische piloot ontbreekt.
Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.quote:Op donderdag 2 november 2017 09:33 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Maar ik heb 't ook een keer meegemaakt dat we op een raststätte waren en er net een heel gezin een aanrijding had gehad. Ik met 1 van die dochters praten over....m'n eigen dingetjes dus maar dat meisje zat daar helemaal niet op te wachten.
En het is dan normaal dat het zo gaat. Gelukkig ben ik wel opgeroeid sindsdien
Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.quote:Op donderdag 2 november 2017 09:40 schreef GroteGremlin het volgende:
[..]
Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.
Dus wij (ik en mijn speelkameraden, ik was toen 11 ofzo) gingen natuurlijk kijken. Hoop mensen stonden vol afschuw langs de weg. Kom ik weer met mijn opmerkingen
"Kijk, haar ogen staan nog open"
"Zo, die is een eind door de lucht gevlogen"
Naja, dat soort shit. Ik vond het hele tafereel hartstikke interessant. Ook vanuit wiskundig oogpunt. Dus hoe hard moet je iemand raken voordat die zover vliegt.
Maar dat werd allemaal niet echt gewaardeerd zeg maar...
En het is niet dat ik echt ongevoelig ben, want het maakte echt wel indruk op mij. Ik zat toch echt een tijd in haar ogen te staren, maar ik dacht toen nog niet echt na over het gevoelsaspect.
Als ik het nu zou zien, dan zou ik veel emotioneler reageren. Ik zou enorm letten op wat ik zeg, ik zou het oprecht zielig vinden en boos zijn op de bestuurder die met zijn dronken kop iemand doodrijdt. Wat een klootzak.
Maar toen had ik dat dus allemaal niet. Het kwam niet eens in mij op.
In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.quote:Op donderdag 2 november 2017 09:46 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.
Het drong volgens mij nieteens tot me door dat er meerdere mensen daar overleden waren.
Ja, als je mensen met een dwarslaesie een zak geld geeft, gaan ze vanzelf weer lopen en kunnen ze weer aan het werk in plaats van een uitkering te trekkenquote:Op woensdag 1 november 2017 23:30 schreef kzomba het volgende:
[..]
Wel interessant dat de overheid dit probleem onderkent, maar tegelijkertijd vreemd dat de tak van de psycho analyse hier nooit ruchtbaarheid geeft aan behandelingen behalve een deel van deze groep betuttelend toe te spreken dat ze beter kunnen werken.
Het zou de mensen meer troosten als ze beseften dat hun stoornis voor een deel relatief is wat in bepaalde situaties onlosmakelijk is verbonden met de sociale klasse waarin je leeft.
Veel van de stoornissen ligt niet vast in het DNA en de genen, maar is meer verwikkeld in het opgroeien in een bepaalde omgeving.
Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.quote:Op donderdag 2 november 2017 09:14 schreef GroteGremlin het volgende:
Want ik kan mij dat moeilijk voorstellen. Genoeg mensen die multimiljonair zijn die enorm met zichzelf in de knoop zitten en ook zelfmoord plegen.
We zijn een beetje dezelfde leeftijdquote:Op donderdag 2 november 2017 10:00 schreef GroteGremlin het volgende:
[..]
In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.
Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.quote:Het hielp alleen niet hoe mijn vader erover deed (die toch ook wel autistische kenmerken had). Die zei dan van die dingen als "mooie locatie, zijn we meteen van al die allochtonen af, scheelt weer wat subsidies en uitkeringen".
Naïef dat ik was, praatte ik hem vaak na. Toen ben ik een keer door een stel Molukkers uit de buurt in elkaar getrapt.
Maar dat is dus ook een aspect ervan. Je bent makkelijk te beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat ik niet wist wie ik was, want ik werd altijd min of meer de persoon waarmee ik omging.
Kan me goed voorstellen dat je daar heel erg van schrok.quote:Helaas maakte mijn vader daar misbruik van.
Mijn zusje was erg gehecht aan onze hond destijds, maar hij was oud en ziek. Mijn ouders hadden besloten dat hij moest worden ingeslapen. Mijn zusje werd toen heel kwaad en wou dat niet. Dus wat deed mijn pa? Die gaf mij de opdracht om die hond te laten inslapen terwijl mijn zusje op school zat.
En in mijn domme kop voerde ik die opdracht gewoon uit. Het moest immers gebeuren, het beest was ziek.
Maar omdat ik totaal niet stilstond bij de gevoelens van mijn zusje, heeft zij dus nooit de kans gehad om afscheid te nemen van haar hond.
Geen hersencel in mijn hoofd die van tevoren dacht "misschien is dit niet handig"
Uit mezelf had ik het waarschijnlijk nooit zo gedaan. Maar opdracht was opdracht destijds.
Overigens stond ik ook niet stil bij hoe het voor mij zou zijn. Daar kwam ik pas achter toen het zover was en het beest niet vredig insliep bij de dierenarts, maar begon te schuimbekken en zich verzette (en dus meer spuitjes kreeg). Ik was daar de rest van de dag kotsmisselijk van.
Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.quote:Enige lichtpuntje was dat ik beide mijn ouders heb zien janken toen ik dat vertelde. Zat er toch nog emotie in hun. Maar ja, ik was weer de lul die het moest gaan doen en meemaken.
Mja, ik ben software ontwikkelaar en mijn vader was werktuigbouwkundig ingenieur.quote:Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.
Mooie post welquote:Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.
Hij gebruikte van die trucjes die jij ook al noemde om zich sociaal voor te doen. Maar omdat dat gedrag voor iemand met ASS tegennatuurlijk is, kost het veel energie en dat maakt je ziek.
Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.
Het is denk ik eerder zo dat arbeidsintegratiebureaus een reden moeten opgeven waarom hun klanten niet aan de slag komen. Dan wordt je overal op gecheckt om het label "met afstand tot de arbeidsmarkt" te krijgen (zodat je subsidie mag geven).
Daarom komt dat negatieve veel meer onder de aandacht.
Er wordt geen onderzoek gedaan naar mensen die (al dan niet onbewust, zoals die diplomaat) ASS hebben en succesvol zijn, dus zijn daar geen cijfers van. Er is geen reden het te onderzoeken, want er is geen probleem om op te lossen.
Toen ik een Britse manager had, nam ik ook zijn accent over als ik Engels met hem sprak. Hij was toen onder de indruk hoe snel ik het oppakte. Het leek net alsof ik ook uit zijn oude buurt kwam.quote:Op donderdag 2 november 2017 10:47 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.
Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.quote:Tegenwoordig leef ik naar m'n eigen principes en die volg ik ook best streng op. Wel heb ik bepaalde flexibiliteiten ingebouwd.
Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.quote:Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.
Ja, met ervaring heb je minder concentratie nodig, dus kun je meer energie steken in zo'n gesprek. En bij een examen slorpt de spanning al een hoop energie op.quote:Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:
Ja, iik ben pas ook de vierde keer geslaagd, ik houd er niet van als er tegen mij gepraat wordt op het examen, maar nu ik ervaren ben met rijden maakt mij dat helemaal niets meer uit.
Bij iemand met hoogfunctionerend ASS is er een discrepantie tussen het rationele weten en het eigen gevoel. Ja, je weet dat die ander belangrijker is, en dat het zeer gewaardeerd wordt daarover te spreken omdat die ander ermee zit. En dat lukt ook prima, in elk geval kunnen de hoogfunctionerende prima de schijn ophouden met hun trucjes. Maar dat zo iemand met ASS na zo'n gesprek uitgeput thuiskomt omdat hij zich de hele tijd anders heeft moeten voordoen dan hoe hij zich voelde, dat zie je niet.quote:Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.
Het gaat niet om "niet geïnteresseerd zijn", maar je moeite hebt te beseffen dat een ander andere dingen weet dan jij, of dingen anders ervaart dan jij. Daar zijn tests voor ontwikkeld. Dan maakt het het zelf ervaren een stuk makkelijker, want dan komt het weer overeen.quote:Met het niet in kunnen leven in een ander kan ook gebrek aan interesse zijn, dan is het weer niet perse een symptoom van autisme maar eerder dat je niet zoveel om dat persoon geeft, dus waarde hecht aan dat persoon. gaat het om je vrouw dan zou het een heel ander verhaal kunnen zijn....
Het gaat niet om over jezelf praten, maar over een bepaald onderwerp dat je op dat moment bezig houdt, zoals Linux in dat voorbeeld. En zo'n gesprek gaat prima als die ander ook een enorme Linux-nerd is. Of van de modelbouwtreintjes. Of wat dan ook. Dan is er echte interactie, omdat wat die ander over dat onderwerp heeft te zeggen natuurlijk reuze interessant is.quote:Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.
Psycho-educatie kan daar inzichten hebben gegeven. Daar is sowieso veel van de therapie op gericht: inzicht krijgen in je eigen kwaliteiten en beperkingen, zodat je niet steeds over de grens gaat en jezelf uitput, of in lastige situaties komt. Therapie is niet gericht op genezing, want het is geen ziekte en er is dus niets te genezen.quote:Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.
Zie DSM. De grens is wanneer het je negatief in je dagelijkse handelingen beïnvloed. Bijvoorbeeld in je relatie, of op je werk (of om werk te krijgen), of op school.quote:Autisme kan zich ook in zovele gradaties openbaren en op zovele manier, maar waar ligt de grens? waar moet je bepalen dat het geen noemenswaardig autisme is en waar kun je stellen dat er wel sprake is van een autistische beperking?
Onzin. Ook daar geldt dat je een diagnose krijgt omdat als je er last van krijgt.quote:Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.
Klopt. Ik plan een beetje mijn activiteiten en zeg maar m'n menselijke interacties...soort vanquote:Op donderdag 2 november 2017 11:31 schreef GroteGremlin het volgende:
[..]
Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.
Naarmate ik meer juk van mezelf afgooide, kon ik mezelf ook steeds beter ontplooien. Het zelfstandig woonruimte vinden was daarbij van essentieel belangquote:[..]
Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.
Grootste issue was eigenlijk mijn vader die vrij dominant was. Pas toen ik mij daarvan losmaakte, begon ik echt mijn eigen meningen te vormen. Toen werd ik ineens ook veel toleranter. Een hoop dingen waar hij altijd op zat te schelden, doen mij vrij weinig.
Het lijkt erop dat je alle antwoorden in het leven zelf al hebt en dat je helemaal geen forum nodig hebt om gedachte uit te wisselen, mensen kunnen alleen ontzettend veel van jou leren met die superieure inzichten van jou.quote:Op donderdag 2 november 2017 12:33 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Ja, met ervaring heb je minder concentratie nodig, dus kun je meer energie steken in zo'n gesprek. En bij een examen slorpt de spanning al een hoop energie op.
"Ik hou niet van..." kan ook een aangeleerde reflex zijn omdat je wéét dat je afgemat bent na afloop van datgene waar je niet van zegt te houden. Vermoedelijk omdat dat als kind al zo was, en dan heb je daarbij geen benul van "energie" of zo.
[..]
Bij iemand met hoogfunctionerend ASS is er een discrepantie tussen het rationele weten en het eigen gevoel. Ja, je weet dat die ander belangrijker is, en dat het zeer gewaardeerd wordt daarover te spreken omdat die ander ermee zit. En dat lukt ook prima, in elk geval kunnen de hoogfunctionerende prima de schijn ophouden met hun trucjes. Maar dat zo iemand met ASS na zo'n gesprek uitgeput thuiskomt omdat hij zich de hele tijd anders heeft moeten voordoen dan hoe hij zich voelde, dat zie je niet.
[..]
Het gaat niet om "niet geïnteresseerd zijn", maar je moeite hebt te beseffen dat een ander andere dingen weet dan jij, of dingen anders ervaart dan jij. Daar zijn tests voor ontwikkeld. Dan maakt het het zelf ervaren een stuk makkelijker, want dan komt het weer overeen.
Uiteraard is dat bij mensen met hoogfunctionerend ASS een stuk makkelijker, want die kunnen nog enigszins beredeneren dat de ander toch echt anders is. Die ontwikkelen ook trucjes, weten het beter te verdoezelen, maar uiteindelijk kost die omweg om "normaal" gevonden te worden weer extra energie. En het belangrijkste: het gevoel is er niet bij. Combineer dat met de neiging niet te liegen (botheid), dan krijg je de indruk van een gevoelloos iemand.
[..]
Het gaat niet om over jezelf praten, maar over een bepaald onderwerp dat je op dat moment bezig houdt, zoals Linux in dat voorbeeld. En zo'n gesprek gaat prima als die ander ook een enorme Linux-nerd is. Of van de modelbouwtreintjes. Of wat dan ook. Dan is er echte interactie, omdat wat die ander over dat onderwerp heeft te zeggen natuurlijk reuze interessant is.
[..]
Psycho-educatie kan daar inzichten hebben gegeven. Daar is sowieso veel van de therapie op gericht: inzicht krijgen in je eigen kwaliteiten en beperkingen, zodat je niet steeds over de grens gaat en jezelf uitput, of in lastige situaties komt. Therapie is niet gericht op genezing, want het is geen ziekte en er is dus niets te genezen.
[..]
Zie DSM. De grens is wanneer het je negatief in je dagelijkse handelingen beïnvloed. Bijvoorbeeld in je relatie, of op je werk (of om werk te krijgen), of op school.
[..]
Onzin. Ook daar geldt dat je een diagnose krijgt omdat als je er last van krijgt.
Alleen, als je even naar ASS kijkt, ben je als rijk en succesvol al snel veel beter af: villa in rustige omgeving met grote ruime kamers en een kamer voor jezelf is een stuk vrijer van prikkels dan een kamer met je broer moeten delen, drie hoog achter in een volksbuurt.
Ook is productiewerk een stuk lastiger qua prikkels dan in je eentje in een kantoorkamer de boekhouding controleren, waarbij je misschien zoveel verdient dat je het part-time kunt doen, en bovendien kun je ook nog thuiswerken, dit in tegenstelling tot een fabrieksarbeider.
De minder succesvolle persoon met ASS moet naar een rumoerige snackbar of bistro als die uit eten wil, de succesvolle kan naar een duur restaurant waar ze molton op tafel hebben en de prikkels zeer beperkt zijn. Rust is een luxe in deze wereld, een persoon met ASS die rust nodig heeft en dat kan betalen is stukken beter af dan degene met ASS die dat niet kan.
Verder is het zo dat wanneer een ruimte is ingericht zodat mensen met ASS beter kunnen functioneren, dit in veel gevallen ook weldadig is voor mensen zonder ASS, in elk geval op momenten dat ze zich (zouden) moeten concentreren. Daarom zou het veel beter zijn om die "luxe" breder toegankelijk te maken, en niet alleen vanwege ASS.
Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.quote:Op vrijdag 3 november 2017 15:48 schreef kzomba het volgende:
Is deze man volgens de definitie ook een autist?
Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".quote:Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:
Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.
Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.
Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.
Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.
Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.
Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.
Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.
Natuurlijk kunnen neurotypische mensen last hebben van hard praten als ze telefoneren. Het maakt ook een onprofessionele indruk bij de mensen met wie je belt.quote:Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".
Voor zover ik weet waren dat geen autisten.
Je vergeet dat intelligente mensen met ASS heel goed kunnen aanleren hoe in sociale situaties te gedragen (vooral vrouwen). Het is een probleem omdat de manier waarop hun hersenen werken anders is (alles komt ongefilterd binnen, o.a.) waardoor ze veel meer moeite moeten doen en dus eerder uitgeput zijn. Ze zullen uit zelfbehoud daarom zelf niet snel kiezen voor sociale situaties.quote:Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
En dat sociale gebrek van mensen met autisme. Als ik de ervaringen hier zo lees, was de omgeving ook niet het toppunt van empathisch bij sommige autisten. Ik heb zelf het gevoel dat dit wordt onderschat. Als je het niet op jonge leeftijd hebt geleerd, kun je later moeilijk sociaal zijn. Dan is dat eerder normaal dan iets afwijkends.
Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?quote:Op vrijdag 3 november 2017 20:31 schreef Kamina het volgende:
[..]
Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.
quote:Op zaterdag 4 november 2017 06:04 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?
In de ontknopingEen androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.
De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).
Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.1 + 1 = blauw
Ik had het niet over Bladerunner, maar over het oorspronkelijke boek.quote:Op zaterdag 4 november 2017 06:27 schreef Kamina het volgende:
[..]
Een androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.
De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).
Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.
In 80% van de gevallen kom je met feitjes aan, 15 % is dubieus en de andere 5% is klinkklare onzin. Maar je presenteert het allemaal alsof mensen iets van jou kunnen leren.quote:Op zaterdag 4 november 2017 05:44 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Natuurlijk kunnen neurotypische mensen last hebben van hard praten als ze telefoneren. Het maakt ook een onprofessionele indruk bij de mensen met wie je belt.
Verschil is dat het neurotypische mensen niet per se extra energie kost en ze van de "hinder" dus niet moe worden.
En zoals ik schreef: een voor mensen met ASS geoptimaliseerde omgeving heeft ook voordelen voor neurotypische mensen.
[..]
Je vergeet dat intelligente mensen met ASS heel goed kunnen aanleren hoe in sociale situaties te gedragen (vooral vrouwen). Het is een probleem omdat de manier waarop hun hersenen werken anders is (alles komt ongefilterd binnen, o.a.) waardoor ze veel meer moeite moeten doen en dus eerder uitgeput zijn. Ze zullen uit zelfbehoud daarom zelf niet snel kiezen voor sociale situaties.
Ook andere fysiek/biologisch dingen maken het moeilijk, zoals dat veel mensen met ASS zelf van nature geen duidelijke emoties tonen ("vlakke gezichtsexpressie"), waardoor anderen hen moeilijk kunnen peilen wat een gesprek lastig kan maken. Zeker als degene met ASS ook moeite heeft met het lezen van emoties.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |