Psychotherapeut dwingt mij om de diagnose autisme te aanvaarden

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 13:40 schreef kzomba het volgende:

[..]

Hmmm, je komt nogal borderline achtig over. GGZ kan je verder helpen. Maar waarschijnlijk heb je al eens vaker gehoord dat je borderline trekjes hebt.

Als je het moeilijk vindt om de stap naar het GGZ te maken mag je me altijd een pbtje sturen, ik weet dat het lastig voor je is allemaal maar soms heb je even een steuntje in de rug nodig.

Tuurlijk meneer de psycholoog. Heb jij de GGZ überhaupt wel eens van binnen gezien en weet je wel wat borderline eigenlijk inhoudt? Of klets je maar wat uit je nek om interessant te doen?

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:10 schreef kzomba het volgende:

[..]

Oneens, zoiets noemen ze wel spijkers op laag water zoeken, ik denk dat er geen psycholoog in dit land te vinden is die zou ontkennen dat als je met de DSM 5 de stad in zou gaan en willekeurige mensen zou aanspreken je altijd wel bepaalde stoornissen zou ontdekken

Je begrijpt blijkbaar niet dat de *last* die je ervan hebt een van de belangrijkste elementen is van een DSM-diagnose (en dat zonder die last er geen behandeling volgt).
Een persoonlijkheidskenmerk wordt pas een persoonlijkheidsstoornis als die zo negatief dominant is dat het je fuctioneren aantast.

Bij mij bestond mijn autisme onderzoek uit
1)Een interview door de psycholoog met mij.
2)Een capaciteiten test, dat was denk ik die test met die 8 onderdelen die jij ook had. Ik had dat onderdeel met die plaatjes waarbij je moest zeggen wat het uitbeeldde ook namelijk, belachelijk onderdeel idd.
3)Een interview door de psycholoog met mijn ouders.

Alleen uit het interview met mij persoonlijk kwam toen een 'mogelijk autisme' resultaat naar voren, de capaciteiten test en het interview met mijn ouders was clean. En de eind conclusie was dan ook negatief.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 13:11 schreef kzomba het volgende:

[..]

ben ik ook wel, maar soms heb ik ook nog gelijk.

Alleen zou ik die IQ test van jou eerder in twijfel trekken dan de ass test.

Hoewel je zegt zelf in de ggz hoek te werken, snap je totaal niet hoe het werkt.
Hoezo geen ass

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 13:55 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Alleen zou ik die IQ test van jou eerder in twijfel trekken dan de ass test.

Hoewel je zegt zelf in de ggz hoek te werken, snap je totaal niet hoe het werkt.
Hoezo geen ass

Hij/zij werkt helemaal niet in de GGZ, hij/zij kletst maar wat uit zijn nek om interessant te doen. Kijk eens naar zijn/haar taalgebruik en inhoudsniveau. Zo iemand zou in de GGZ werken? Hij/zij heeft waarschijnlijk nog niet eens zijn VMBO afgemaakt ......

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:11 schreef kzomba het volgende:

[..]

Dat ik een aantal jaren in de GGZ heb gewerkt zegt dan wel wat over het schrijnende niveau bij de GGZ instellingen.

Kom hier dan krijg je een knuffel van mij, je hebt echt wat liefde nodig

Blijft moeilijk he als mensen je doorhebben en op je tekortkomingen wijzen ........................... Ga eerst maar eens een fatsoenlijke opleiding afmaken voordat je hier de bijdehand gaat uithangen. Het niveau van je taalgebruik spreekt boekdelen (alweer zo'n moeilijk spreekwoord, leer je ook nog eens wat ..... )

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:16 schreef kzomba het volgende:

[..]

Kunnen boeken spreken? die zin klopt niet die je zegt, boeken kunnen helemaal niet spreken in delen.

Moeilijk he die spreekwoorden .................................... toch beter opletten op het VMBO

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:54 schreef kzomba het volgende:

[..]

Lol, 90% van die autisme test gaat over het sociale aspect.

Maar als je zo overtuigd bent van jezelf waarom dan niet gewoon die test even acen?

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:43 schreef kzomba het volgende:

[..]

Wat een armzalig niveau heb je toch Ontwikkelingsstoornis in de tienerjaren. je diskwalificeert jezelf een beetje met het infantiele niveau wat je laat zien.

Moest je het spreekwoord eerst even opzoeken goochemerd? Kijk eens naar je taalgebruik en hoe je op mensen reageert - dat zegt meer dan genoeg lijkt me .......................

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:46 schreef kzomba het volgende:

[..]

Sorry, ik weet niet wat acen is.

Gewoon even die test goed maken.
Ik zou trouwens gewoon een andere psych zoeken.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:45 schreef kzomba het volgende:

[..]

Eindelijk erkenning

Ik wist van gekkigheid niet meer hoe ik al dat sarcasme moest veinzen om het tegendeel te bewijzen, maar eindelijk prikte iemand er doorheen.

Ook het woord en de betekenis van sarcasme is hem/haar helemaal vreemd .................. moet nog heeeel veel leren deze puber

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:46 schreef matspontius het volgende:

[..]

Moest je het spreekwoord eerst even opzoeken goochemerd? Kijk eens naar je taalgebruik en hoe je op mensen reageert - dat zegt meer dan genoeg lijkt me .......................

Ik zie jou ook niet zo snel atomen splitten hoor.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:48 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ik zie jou ook niet zo snel atomen splitten hoor.

Dat kon je nog wel eens tegenvallen

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:50 schreef kzomba het volgende:

[..]

Je valt nu al tegen, veel erger zal het niet worden.

De waarheid is moeilijk he, maar droom maar lekker verder. Btw, de GGZ is vrij toegankelijk hoor ...

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 14:52 schreef kzomba het volgende:

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 20:10 schreef Pizzakoppo het volgende:
Je komt op mij in ieder geval over als een ontzettende autist mocht dat je troosten.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 20:10 schreef Pizzakoppo het volgende:
Je komt op mij in ieder geval over als een ontzettende autist mocht dat je troosten.

Nee man. Ik heb hardop zitten lachen hier. Brilliant stuk tekst. Zo schrijft een autist echt niet.

Ik snap nog steeds niet waarom je die test überhaupt ging doen.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 07:24 schreef Adept het volgende:

[..]

Nou ja, elke diagnose heeft een bepaald stigma.. Beperkingen en valkuilen en kwaliteiten bespreken en inzichtelijk maken voor een persoon zou vele malen meer effect kunnen hebben dan labels plakken.

Zelfs een gezond persoon zou niet zonder diagnose meer door de laatste dsm komen. Dat zegt natuurlijk nogal wat.

Het willen psychiatriseren van menselijke variatie en uitingen is een gevaarlijke trend, omdat het uitgaat van een zelf gecreëerd ideaal als het gaat om menselijke gezondheid.

Dit!!

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:25 schreef kzomba het volgende:

Sommige mensen zijn er niet om je te helpen, die zijn er om hun eigen verlangens te vervullen en te bevredigen. Denken dat de hulpverlening alleen maar rozengeur en maneschijn is is erg naïef.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:25 schreef kzomba het volgende:

Sommige mensen zijn er niet om je te helpen, die zijn er om hun eigen verlangens te vervullen en te bevredigen. Denken dat de hulpverlening alleen maar rozengeur en maneschijn is is erg naïef.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:25 schreef kzomba het volgende:

Sommige mensen zijn er niet om je te helpen, die zijn er om hun eigen verlangens te vervullen en te bevredigen. Denken dat de hulpverlening alleen maar rozengeur en maneschijn is is erg naïef.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:25 schreef kzomba het volgende:

Sommige mensen zijn er niet om je te helpen, die zijn er om hun eigen verlangens te vervullen en te bevredigen. Denken dat de hulpverlening alleen maar rozengeur en maneschijn is is erg naïef.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 12:25 schreef kzomba het volgende:

Sommige mensen zijn er niet om je te helpen, die zijn er om hun eigen verlangens te vervullen en te bevredigen. Denken dat de hulpverlening alleen maar rozengeur en maneschijn is is erg naïef.

Tsja, ik heb een aantal jaar geleden die ASS diagnose gekregen. In mijn geval klopt hij ook wel.

Al vind ik wel dat er ook een confirmation bias in het onderzoek zat. Bij een echt autisme onderzoek worden namelijk ook familie en vrienden betrokken om vragen over jouw gedrag te beantwoorden. Maar op dingen waarvan mijn vrouw zei dat het niet zo was, noteerde de psycholoog juist dat het wel zo was. Dus daar klopt iets gewoon niet.

Dat ging bijvoorbeeld over of ik alles altijd op dezelfde manier wil hebben thuis, of het opgeruimd moet zijn. Dat zou dan een autistisch trekje zijn. Maar ik heb juist een relatief hoge tolerantie voor teringzooi. Dat gaf mijn vrouw ook aan.

Maar dan vraagt de psycholoog dus door of ik dan wel mijn bureau altijd opruim. En omdat ik dat dan wel doe, wordt het alsnog in de score opgenomen. Zo waren er nog wel meer dingetjes.

Je verwacht van een psycholoog dat zo'n onderzoek resultaten oplevert die zo dicht mogelijk tegen de realiteit aanzitten. Anderzijds snap ik ook wel dat ze mij graag wou helpen en dat een autisme diagnose in de praktijk dus betekent dat ze een behandelplan mogen opstellen en jou bijvoorbeeld een jaar lang mogen helpen.

Had ik de diagnose niet gekregen, dan bleef vooral mijn burnout over en die mogen ze niet zomaar behandelen. Giet je het echter in het vat van "hij heeft door zijn autisme moeite met zijn dagelijkse bezigheden" dan mogen ze het wel behandelen.

Dus ondanks dat ik echt wel autistisch ben en er een kern van waarheid in het geheel zit (ik kan gewoon heel slecht tegen grote veranderingen), ontging de confirmation bias me niet.

Overigens was ik verder hartstikke blij met de hulp die ik kreeg

[ Bericht 4% gewijzigd door GroteGremlin op 01-11-2017 10:29:48 ]

quote:

Op woensdag 1 november 2017 10:21 schreef GroteGremlin het volgende:
Tsja, ik heb een aantal jaar geleden die ASS diagnose gekregen. In mijn geval klopt hij ook wel.

Al vind ik wel dat er ook een confirmation bias in het onderzoek zat. Bij een echt autisme onderzoek worden namelijk ook familie en vrienden betrokken om vragen over jouw gedrag te beantwoorden. Maar op dingen waarvan mijn vrouw zei dat het niet zo was, noteerde de psycholoog juist dat het wel zo was. Dus daar klopt iets gewoon niet.

Dat ging bijvoorbeeld over of ik alles altijd op dezelfde manier wil hebben thuis, of het opgeruimd moet zijn. Dat zou dan een autistisch trekje zijn. Maar ik heb juist een relatief hoge tolerantie voor teringzooi. Dat gaf mijn vrouw ook aan.

Maar dan vraagt de psycholoog dus door of ik dan wel mijn bureau altijd opruim. En omdat ik dat dan wel doe, wordt het alsnog in de score opgenomen. Zo waren er nog wel meer dingetjes.

Je verwacht van een psycholoog dat zo'n onderzoek resultaten oplevert die zo dicht mogelijk tegen de realiteit aanzitten. Anderzijds snap ik ook wel dat ze mij graag wou helpen en dat een autisme diagnose in de praktijk dus betekent dat ze een behandelplan mogen opstellen en jou bijvoorbeeld een jaar lang mogen helpen.

Had ik de diagnose niet gekregen, dan bleef vooral mijn burnout over en die mogen ze niet zomaar behandelen. Giet je het echter in het vat van "hij heeft door zijn autisme moeite met zijn dagelijkse bezigheden" dan mogen ze het wel behandelen.

Dus ondanks dat ik echt wel autistisch ben en er een kern van waarheid in het geheel zit (ik kan gewoon heel slecht tegen grote veranderingen), ontging de confirmation bias me niet.

Overigens was ik verder hartstikke blij met de hulp die ik kreeg

'Ruimt buro altijd netjes op' => 'ziek'

Waar gaat dat heen, godverdomme

quote:

Op woensdag 1 november 2017 12:13 schreef kzomba het volgende:

[..]

Maar je scoorde dus op alle 8 testen wel voldoende om gediagnosticeerd te worden?

Ik kan mij niet precies herinneren wat de "8 testen" zijn waar jij over schrijft. In mijn geval is er door de specialistische GGZ een autismeonderzoek gedaan dat bestond uit een aantal vragenlijsten, een bijna 3 uur durend interview waarbij diverse onderwerpen aan bod kwamen, en interviews met familie en vrienden, omdat zij een vollediger beeld zouden kunnen scheppen.

Bij autisme gaat de diagnose dan om de beperkingen die je hebt. Het gaat dan om beperkingen in grofweg 3 verklaringsmodellen over de denkstijl van mensen met autisme:
- Theory of Mind (inleven in anderen)
- Centrale coherentie (het vermogen om waargenomen prikkels samen te voegen tot een zinvol geheel)
- Executieve functies (het in staat zijn om te plannen, te organiseren, te anticiperen, flexibel te zijn en een mate van zelfcontrole te bezitten)

Ik scoor vooral niet zo goed op centrale coherentie en heb ook wat beperkingen in mijn executieve functies. In sociaal opzicht en inleven in anderen scoor ik voor iemand met autisme best goed. Ik ben dus zeker geen "robot". Sowieso is dat een onterecht stigma.

De gebrekkige centrale coherentie uit zich bij mij dus in een angststoornis en hypochondrie. Het is voor mij lastig om prikkels van mijn lichaam goed te interpreteren. Zeker op het moment dat ik denk dat er ergens iets mis mee is, dan kan dit helemaal uit balans raken. Ik weet dan amper het verschil tussen honger hebben en misselijk zijn.

Dat klinkt voor the average joe behoorlijk afwijkend

Qua executieve functies ben ik dus een ramp in het omgaan met veranderingen. Alles dat nieuw is, word ik eigenlijk zenuwachtig van. En dat komt dus door het autisme. Rationeel gezien kan ik het allemaal wel bevatten (mede door bovengemiddelde intelligentie), maar dat is dus inderdaad aangeleerd in mijn geval en geeft mij helaas ook niet automatisch de controle over die zaken.

Dus ook al kan ik beredeneren dat er niks aan de hand is in een nieuwe situatie, dan blijf ik helaas onrustig totdat ik (voor zover dat mogelijk is) aan die situatie gewend ben. Mijn zelfbeheersing in tijden van stress is ook niet geweldig.

Overigens heb ik een baan, huis en gezin, rij ik auto, etc. Dus ik kan heel normaal lijken, maar in mijn hoofd kan het nogal een zooitje zijn met diverse overheersende preoccupaties.

[ Bericht 1% gewijzigd door GroteGremlin op 01-11-2017 14:14:25 ]

quote:

Op woensdag 1 november 2017 15:33 schreef kzomba het volgende:

[..]
Is het voor autistische mensen ook moeilijker om een autorijbewijs te behalen m.b.t. het waarnemen van prikkels samen te voegen tot een zinvol geheel?

Ja, genoeg mensen met ASS die daar moeite mee hebben of wie dat gewoon niet lukt omdat het achter het stuur te veel prikkels zijn. En op dat moment wil je niet in een overprikkelde paniek-modus gaan wat ongelukken zou kunnen veroorzaken.

Er zijn echter ook genoeg mensen met een ASS-diagnose die prima kunnen autorijden maar voor wie het gewoon vermoeiender is dan bij anderen.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 15:33 schreef kzomba het volgende:

[..]

Is het voor autistische mensen ook moeilijker om een autorijbewijs te behalen m.b.t. het waarnemen van prikkels samen te voegen tot een zinvol geheel?

Als ik aan het autorijden ben, dan ben ik aan het autorijden. Dan moet je niet tegen mij gaan praten, zeker niet als ik ergens rij waar ik het niet goed ken of anderszins nerveus word. Vrij simpel betekent dit dat vooral het doen van een rijexamen erg lastig bleek.

Want examinators hebben de nare neiging iemand die nerveus is te laten ontspannen door deze af te leiden. Ze vinden het dan handig om vragen te stellen over wat voor werk je doet, met welke opleiding je bezig bent, enzovoorts.

En dan kook ik zo ongeveer van binnen, want ik wil mij gewoon focussen op het rijden. Zeg gewoon waar ik heen moet rijden, waar ik moet parkeren, laat mij gewoon mijn ding doen en zeg voor de rest vooral niks.

Gelukkig had ik bij de 4e keer een hele rustige man als examinator die uit zichzelf toch al niet zo spraakzaam was. Toen ging het ook stukken beter.

quote:

Kun je ook wat voorbeelden noemen van theory of mind, centrale coherentie en executieve functies? want ik denk dat op al die 3 gebieden alle mensen wel een voorbeeld kunnen verzinnen waarbij ze in bepaalde situaties wel eens moeite hebben gehad. Maar in welke mate?

Theory of mind:

- Niet aanvoelen wat iemand nodig heeft of wil.

Barst je bij mij in tranen uit, dan zal ik je in eerste instantie vooral aanstaren. Totdat ik van de schok bekomen ben en dan ineens denk van "oh ja, misschien is het handig als ik je probeer te troosten". De automatische piloot ontbreekt.

- Moeite met het onderhouden van vriendschappen.

Ik kan prima contact leggen met mensen, maar het kost mij veel energie om het contact te onderhouden. Omdat ik nogal kan focussen op 1 ding (ook al is het steeds iets anders), kan het problematisch worden als jij daar geen onderdeel van uitmaakt. Dus als ik mij vrijdag graag bezig wil houden met het configureren van een Linux server en iemand wil een biertje met mij drinken, dan wil ik eigenlijk praten over Linux Linux. Nog meer Linux. Hebben we het al over Linux gehad? Dat jouw vader in het ziekenhuis ligt, is voor mij dan heel problematisch. Natuurlijk kan ik een act opvoeren en vragen hoe het gaat, maar in de tussentijd ben ik met iets anders bezig.

Overigens wordt dat wel beter als het om iets gaat waar ik zelf ervaring mee heb. Dus met de jaren heb ik meer gespreksstof ontwikkeld. Mijn pa heeft ook in het ziekenhuis gelegen, dus kan ik mij daar ineens beter in inleven. Maar dingen die ik zelf niet heb meegemaakt, doen mij eigenlijk weinig.

Maar omdat ik een redelijk begrip heb van wat "normaal" is, val ik daarbij niet enorm uit de toon (meestal dan).

Only God knows hoe mijn vrouw het met mij uithoudt. Ze weet dat ik het goed bedoel ofzo.

Centrale coherentie:

- Enorme drang naar blijven in de comfort zone

Elke dag dezelfde boterhammen eten op dezelfde tijdstippen. Dat soort dingen. Het fijn vinden dat dingen elke dag hetzelfde zijn. Alles moet lekker voorspelbaar blijven. Zijn dingen anders die dag, dan geeft dat onrust.

Vandaag had ik een ander soort ham op mijn brood. Brrr.

- Verblijven in drukke ruimtes is erg lastig

Ik hoor alles door elkaar heen en luister met alles mee. Ik heb geen filter en ik word er helemaal gek van. Als ik naar een kroeg ga en iemand wil een heel gesprek met mij voeren, dan is dit heel lastig voor mij. Ik moet mijzelf dwingen om naar je te luisteren en de rest te negeren.

Executieve functies:

- Ik kan er slecht tegen als de plannen wijzigen

Spreek met mij volgende week vrijdag om 10 uur af en dan is dat zo. Dan sta ik er om 9:45 al. Je wil niet weten hoelang het heeft geduurd voor mij om mezelf aan te leren dat andere mensen daar niet zo mee bezig zijn en misschien zelfs wel de afspraak vergeten.

Dus tegenwoordig zal ik eerst even bellen of je het niet vergeten bent. Vroeger stond ik er. Voor niets. Niet begrijpend dat zoiets ingrijpends op jouw gewone dagritme vergeten kan worden.

- Nieuw is eng

Dit heb ik al genoemd, maar ik word dus zo ongeveer zenuwachtig van alles dat nieuw of anders is. Als ik een nieuw paar schoenen nodig heb, ben ik eigenlijk al van slag. Want zie maar eens weer goede schoenen te vinden. Een goed paar, zoals mijn huidige, die ik al 3 jaar aan heb.

En dan zitten ze natuurlijk niet lekker. Je moet ze inlopen. Bah. Dat is wekenlang pure misère. Bij elke stap die ik zet, baal ik. En ja, het blijft in mijn hoofd, die schoenen. Had ik toch andere moeten kopen? Klopt de maat eigenlijk wel? Bij het passen wel, maar zodra ze uitrekken zijn ze toch wat te ruim. Hmm. Ondersteunen ze mijn voeten eigenlijk wel goed. Is dit ergonomisch verantwoord? Zou dat leer het wel lang volhouden? Volgens mij droogt het nou al uit.

Het zijn verdorie maar een paar klote schoenen. Het boeit niet. Maar ja, it still does.

Ik zie dan ook de hele dag wat iedereen voor schoenen aan heeft natuurlijk Op het werk, op straat, in de winkel, etc.

Extrapoleer dat dan maar even naar een nieuw huis kopen, een vriendin die zwanger wordt, een andere baan, etc. En een complete burnout / melt down lijkt ineens niet meer zo ver weg.

Anyways, ik kan uren zo doorgaan maar het plaatje zou zo wel duidelijk moeten zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door GroteGremlin op 01-11-2017 17:03:27 ]

quote:

Op woensdag 1 november 2017 16:58 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Want examinators hebben de nare neiging iemand die nerveus is te laten ontspannen door deze af te leiden. Ze vinden het dan handig om vragen te stellen over wat voor werk je doet, met welke opleiding je bezig bent, enzovoorts.

Dat doen ze vaak ook om te zien of je ondanks dat toch onbewust bij de les blijft, bij mij ook een hele ondervraging over m'n werk en hobby's e.d. terwijl ik in de regen over allerlei kruisingen moest, als je dan blijft kijken en op tijd blijft reageren en desnoods daardoor het gesprek even pauzeert zit je goed (ik was ook erg blij dat ik nog wist hoe ik aan die pook moest rukken voor die wisser, tijdens lessen bijna nooit in regen gereden en dan zie je dat net tijdens je examen natuurlijk ). Het is op zich ook een realistisch scenario als je daarna zelf met een bijrijder rijdt.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 16:58 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Als ik aan het autorijden ben, dan ben ik aan het autorijden. Dan moet je niet tegen mij gaan praten, zeker niet als ik ergens rij waar ik het niet goed ken of anderszins nerveus word. Vrij simpel betekent dit dat vooral het doen van een rijexamen erg lastig bleek.

Want examinators hebben de nare neiging iemand die nerveus is te laten ontspannen door deze af te leiden. Ze vinden het dan handig om vragen te stellen over wat voor werk je doet, met welke opleiding je bezig bent, enzovoorts.

En dan kook ik zo ongeveer van binnen, want ik wil mij gewoon focussen op het rijden. Zeg gewoon waar ik heen moet rijden, waar ik moet parkeren, laat mij gewoon mijn ding doen en zeg voor de rest vooral niks.

Gelukkig had ik bij de 4e keer een hele rustige man als examinator die uit zichzelf toch al niet zo spraakzaam was. Toen ging het ook stukken beter.

[..]

Theory of mind:

- Niet aanvoelen wat iemand nodig heeft of wil.

Barst je bij mij in tranen uit, dan zal ik je in eerste instantie vooral aanstaren. Totdat ik van de schok bekomen ben en dan ineens denk van "oh ja, misschien is het handig als ik je probeer te troosten". De automatische piloot ontbreekt.

- Moeite met het onderhouden van vriendschappen.

Ik kan prima contact leggen met mensen, maar het kost mij veel energie om het contact te onderhouden. Omdat ik nogal kan focussen op 1 ding (ook al is het steeds iets anders), kan het problematisch worden als jij daar geen onderdeel van uitmaakt. Dus als ik mij vrijdag graag bezig wil houden met het configureren van een Linux server en iemand wil een biertje met mij drinken, dan wil ik eigenlijk praten over Linux Linux. Nog meer Linux. Hebben we het al over Linux gehad? Dat jouw vader in het ziekenhuis ligt, is voor mij dan heel problematisch. Natuurlijk kan ik een act opvoeren en vragen hoe het gaat, maar in de tussentijd ben ik met iets anders bezig.

Overigens wordt dat wel beter als het om iets gaat waar ik zelf ervaring mee heb. Dus met de jaren heb ik meer gespreksstof ontwikkeld. Mijn pa heeft ook in het ziekenhuis gelegen, dus kan ik mij daar ineens beter in inleven. Maar dingen die ik zelf niet heb meegemaakt, doen mij eigenlijk weinig.

Maar omdat ik een redelijk begrip heb van wat "normaal" is, val ik daarbij niet enorm uit de toon (meestal dan).

Only God knows hoe mijn vrouw het met mij uithoudt. Ze weet dat ik het goed bedoel ofzo.

Centrale coherentie:

- Enorme drang naar blijven in de comfort zone

Elke dag dezelfde boterhammen eten op dezelfde tijdstippen. Dat soort dingen. Het fijn vinden dat dingen elke dag hetzelfde zijn. Alles moet lekker voorspelbaar blijven. Zijn dingen anders die dag, dan geeft dat onrust.

Vandaag had ik een ander soort ham op mijn brood. Brrr.

- Verblijven in drukke ruimtes is erg lastig

Ik hoor alles door elkaar heen en luister met alles mee. Ik heb geen filter en ik word er helemaal gek van. Als ik naar een kroeg ga en iemand wil een heel gesprek met mij voeren, dan is dit heel lastig voor mij. Ik moet mijzelf dwingen om naar je te luisteren en de rest te negeren.

Executieve functies:

- Ik kan er slecht tegen als de plannen wijzigen

Spreek met mij volgende week vrijdag om 10 uur af en dan is dat zo. Dan sta ik er om 9:45 al. Je wil niet weten hoelang het heeft geduurd voor mij om mezelf aan te leren dat andere mensen daar niet zo mee bezig zijn en misschien zelfs wel de afspraak vergeten.

Dus tegenwoordig zal ik eerst even bellen of je het niet vergeten bent. Vroeger stond ik er. Voor niets. Niet begrijpend dat zoiets ingrijpends op jouw gewone dagritme vergeten kan worden.

- Nieuw is eng

Dit heb ik al genoemd, maar ik word dus zo ongeveer zenuwachtig van alles dat nieuw of anders is. Als ik een nieuw paar schoenen nodig heb, ben ik eigenlijk al van slag. Want zie maar eens weer goede schoenen te vinden. Een goed paar, zoals mijn huidige, die ik al 3 jaar aan heb.

En dan zitten ze natuurlijk niet lekker. Je moet ze inlopen. Bah. Dat is wekenlang pure misère. Bij elke stap die ik zet, baal ik. En ja, het blijft in mijn hoofd, die schoenen. Had ik toch andere moeten kopen? Klopt de maat eigenlijk wel? Bij het passen wel, maar zodra ze uitrekken zijn ze toch wat te ruim. Hmm. Ondersteunen ze mijn voeten eigenlijk wel goed. Is dit ergonomisch verantwoord? Zou dat leer het wel lang volhouden? Volgens mij droogt het nou al uit.

Het zijn verdorie maar een paar klote schoenen. Het boeit niet. Maar ja, it still does.

Ik zie dan ook de hele dag wat iedereen voor schoenen aan heeft natuurlijk Op het werk, op straat, in de winkel, etc.

Extrapoleer dat dan maar even naar een nieuw huis kopen, een vriendin die zwanger wordt, een andere baan, etc. En een complete burnout / melt down lijkt ineens niet meer zo ver weg.

Anyways, ik kan uren zo doorgaan maar het plaatje zou zo wel duidelijk moeten zijn.

Flexibiliteit is iets minder. So what? Dat moet je leren. Niet voor niets vragen werkgevers "flexibele" medewerkers. Met andere woorden: niet de hele wereld is dat, aangezien ze er expliciet om moeten vragen en het niet als vanzelfsprekend wordt aangenomen.
Net als met op tijd komen. In Nederland houden we hier nu eenmaal vaak van. Is ook gewoon cultureel bepaald. De hele autochtone en ingeburgerde bevolking heeft autistisch kenmerk.
Wat autorijden betreft: er zijn niet voor niets boetes voor bellen onder het rijden.
Ik zie alleen maar eigenschappen die volgens mij bijna alle normalen mensen ook hebben.
Sorry als ik je problemen bagatelliseer, maar kom op wie heeft er niet wel eens last van deze dingen.
Ziek dat zowat iedereen die deze klachten heeft door een psychiater met een beperking opgezadeld wordt.
Hoewel ik moet zeggen, men heeft er zelf ook een aandeel in als dit zomaar wordt geaccepteerd.
Dan is er blijkbaar toch iets waardoor dit wordt veroorzaakt, een zeker psychisch lijden , gebrek aan zelfvertrouwen, druk van partner/familie of gemakzucht.
En in dat geval geeft de psychiater de "client" gewoon wat deze wil.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-11-2017 20:06:58 ]

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 09:24 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

De valkuil bij "mensgericht" is dat de overlast van de omgeving daar een doorslaggevende factor kan zijn, overlast waar de patiënt geen last van heeft (of zich er niet van bewust is, of zich niet wil laten behandelen, o.a. door weinig inzicht in de eigen situatie).

Vraag me nu wel af waarom TS überhaupt aan die test meedeed.

Het heeft wel een aantal kanten ja, dat is duidelijk, en dat is soms een hele kluif om dat goed te doen. Blijft lastig.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 09:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klopt. Dit is inderdaad maatschappelijke psychologie? Ik kende die term nog niet, is denk ik ook geen zeg maar versteende term, maar het is in elk geval wel een goede omschrijving.

En verder kan je ook nog dit erbij doen: Alles wat juist niet afwijkt, is goed en dient beschermd te worden, zelfs als dit gedrag en het beschermen ervan zelf-destructief werkt.

Ik heb dan ook zelf de term maar gecoined

Ja klopt ja, mooie aanvulling, maar zeker waar!

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:

Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.

je staat dan onmiddellijk al boven een bepaald aantal zaken.

rijke en succesvolle mensen kiezen indien ze daar nog behoefte aan hebben vanwege wegvallen van uitkering bonus hun eigen psychiater die hun de diagnose en gratis drugs geeft die ze willen, zo nodig gaan ze er meerdere af. Maar over het algemeen lijkt een psychologische behandeling mij toch vooral het gevolg van de druk die de buitenwereld uitoefent op de 'gestoorde', druk die ze wel kunnen uitoefenen vanwege idd de lagere sociale status en (financiële) afhankelijkheid van de 'gestoorde'.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 23:10 schreef kzomba het volgende:

Als we de bevolking in Nederland in 3 sociale klasse konden samenvatten, zouden dan de meeste stoornissen in de laagste sociale klasse zitten?

De mensen die langdurig werkloos zijn, misschien beroep doen op de voedselbank, gebruik maken van de meeste sociale voorzieningen om de armoede te bestrijden?

indien ja, dan zou het dus helpen om die mensen een grote som geld te geven om van hun psychische problemen af te geraken.

https://www.rijksoverheid(...)g-ggz-en-werkinkomen

http://www.tijdschriftvoo(...)/articles_714pdf.pdf
https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.091114829.html
https://www.zorginstituut(...)eningsmodel+2017.PDF

Heb zelf geen zin om dit gezeik te lezen maar misschien leuk voor de mensen met meer affiniteit met de psychiatrie

quote:

Op woensdag 1 november 2017 19:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik zie alleen maar eigenschappen die volgens mij bijna alle normalen mensen ook hebben.
Sorry als ik je problemen bagatelliseer, maar kom op wie heeft er niet wel eens last van deze dingen.

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:

[..]

Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.

Ik begrijp het ook en ik ga ook naar het verhaal luisteren, dus ik val wat dat betreft dus niet enorm uit de toon. Maar in mijn hoofd ga ik rustig verder met de voor- en nadelen afwegen tussen het gebruik van Ubuntu of Fedora bijvoorbeeld. Dat zit nou eenmaal op dat moment in mijn hoofd en dat gaat gewoon door totdat ik ermee klaar ben.

Ik zat ook dingen over handige libraries voor C++ uit te zoeken op mijn telefoon toen mijn vriendin aan het bevallen was. Dat gaf mij ergens ook een beetje rust (vluchtgedrag).

quote:

Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.

Mja, ik stel de vraag dus omdat ik anders weet dat het niet bevorderlijk voor het verdere contact is. Dus ik toon interesse, zodat ik later weer over mezelf kan lullen.

Heel stom en ik vind mensen wel oprecht aardig, ik bedoel het echt wel goed. Maar als mijn focus ergens ligt, dan ligt hij daar en nergens anders.

quote:

Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.

Ik ben vooral in mijn puberjaren mezelf erg tegen gekomen. Toen ging het een aantal keer enorm mis en leerde ik dat het beter was om vooral mijn mond te houden en dan later pas iets te zeggen of doen, omdat mijn gedachten en acties voor anderen volstrekt onacceptabel konden zijn.

In die periode werd ik ook erg onzeker.

Mensen kregen een hekel aan mij, omdat ik elke keer weer ongevoelig en bot uit de hoek kwam. En ze kregen het idee dat ik het expres deed, terwijl dat niet zo was.

Ik kon mij oprecht niet inleven in anderen. Dus als er een proefwerk wiskunde was geweest en de hele klas had gemiddeld een 5, maar ik bijvoorbeeld een 9 of een 10 en ze gingen aan mij vragen of ik het dan niet moeilijk vond. Dan reageerde ik vanuit mijn eigen oogpunt. Dus bijvoorbeeld "nee, het was eigenlijk super simpel", want zo ervoer ik het ook. Niet doorhebbende dat ik daarmee mijn klasgenoten kwetste.

En dat is nog een mild voorbeeld.

Als ik in de pauze nog even snel mijn woordjes voor Frans moest leren, maar de hele school hield een paar minuten stilte, omdat iemand uit mijn jaar zelfmoord had gepleegd dan vond ik dat irritant en lukte het mij ook niet om echt stil te zijn. Ik pakte gewoon mijn boek Frans en ging leren, want dat was ik immers van plan.

Nu weet ik dat ik dat beter niet kan doen

En eerlijk is eerlijk, ik leerde mezelf bewust aan om mensen te begrijpen op het moment dat ik mij eenzaam ging voelen en graag een relatie wou. Toen ging ik heel bewust interesse tonen in mensen, zodat ze mij aardig gingen vinden. En dat werkte als een trein, want zodra iets mijn focus heeft, dan onthou ik ook bijna alles erover.

In het begin van mijn relatie kon ik tot in groot detail vertellen wat mijn vriendin allemaal tegen mij heeft gezegd. Dus als zij zei dat ze het Anaïs geurtje lekker vindt, dan kon ik doodleuk vertellen dat ze dat 6 weken geleden op zaterdagmiddag rond een uur of 3 in de Hema al tegen mij zei.

Ook keek ik series zoals Dawson's Creek om mezelf "gevoeliger" te maken. Ik probeerde te snappen wat er gaande was en mee te leven met de personages. Maar uit mezelf vond ik het eigenlijk alleen maar een hoop gezeik. Alleen je weet dat je moet veranderen, dus maak je er een studie van.

quote:

Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.

Heb je daar een bron van?

Want ik kan mij dat moeilijk voorstellen. Genoeg mensen die multimiljonair zijn die enorm met zichzelf in de knoop zitten en ook zelfmoord plegen.

quote:

Sommige mensen zeggen, je hebt autisme of je hebt het niet, maar er wordt soms ook gesproken over licht autisme, maar volgens de psychologie is licht autisme geen diagnose dus heb je dan ook niets, volgens andere hulpverleners bestaat wel zoiets als licht autisme.

Er is geen licht autisme. Wel is er hoger functionerend autisme.

Dit treedt meestal op als je de beperkingen kunt compenseren op de 1 of andere manier, maar dat neemt niet weg dat je er alsnog elke dag last van hebt. Bovendien kunnen de klachten op latere leeftijd dubbel en dwars terugkomen.

Toen ik jonger was, kon mijn lijf veel meer spanning hebben, dus kon ik mezelf veel langer blootstellen aan situaties die ik onprettig vond en daardoor normaler functioneren. Tegenwoordig heeft mijn lijf er een beetje genoeg van en ga ik meteen aan de schijterij, word ik misselijk, ben ik doodmoe, etc.

[ Bericht 4% gewijzigd door GroteGremlin op 02-11-2017 09:28:16 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Dit heb ik bijvoorbeeld als er ergens een TV of radio aan staat.

Het is dan onmogelijk om nog maar iets te volgen en ik word er ook heel snel moe van o.a. omdat ik onbewust probeer -alles- te volgen, zelfs al wil ik het zelf niet. Ik krijg dan ook de drang om de kamer uit te lopen. Radio in een wachtkamer is dan ook superirritant, want dan kom ik geagiteerd en moe bij m'n afspraak.

quote:

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

En alhoewel dit soort dingen bij elke autist op een andere manier tot uiting komt, zijn er toch best veel raakvlakken. Wat bellen betreft heb ik weer andere problemen.

En wat andere voorbeelden van mij dan:

quote:

Elke dag dezelfde boterhammen eten op dezelfde tijdstippen. Dat soort dingen. Het fijn vinden dat dingen elke dag hetzelfde zijn. Alles moet lekker voorspelbaar blijven. Zijn dingen anders die dag, dan geeft dat onrust.

Ik wissel eigenlijk al jaren dezelfde avondmaaltijden en als er dan plotseling 1 bijvoorbeeld nou net is uitverkocht of (nog erger!!!!!) helemaal uit het assortiment is gehaald, -kan- dit me enorm veel stress opleveren.
Om mezelf dit soort stress te besparen, heb ik mezelf ook aangeleerd om een keuze te hebben uit een aantal dingen (waar ik dan meestal wel een voorkeur heb voor 't 1 of 't ander).

quote:

En dan zitten ze natuurlijk niet lekker. Je moet ze inlopen. Bah. Dat is wekenlang pure misère. Bij elke stap die ik zet, baal ik. En ja, het blijft in mijn hoofd, die schoenen. Had ik toch andere moeten kopen? Klopt de maat eigenlijk wel? Bij het passen wel, maar zodra ze uitrekken zijn ze toch wat te ruim. Hmm. Ondersteunen ze mijn voeten eigenlijk wel goed. Is dit ergonomisch verantwoord? Zou dat leer het wel lang volhouden? Volgens mij droogt het nou al uit.

Ja, herkenbaar
En die waslabeltjes dan in je nek bij zeg maar torsokleding
Of naden of draden aan de binnenkant. Maar kleding is dan sowieso ook bijna hel om echt goed te krijgen. Bij strakke broeken krijg ik dat stukken van m'n beenhuid gaan tintelen, dus spijkerbroeken heb ik allang al opgegeven.
Eindig dan ook vaak bij slobberkleding

quote:

Extrapoleer dat dan maar even naar een nieuw huis kopen

Verhuizen is pure hel! 1 keer ben ik binnen de gemeente verhuisd maar dan naar de andere kant. Ik heb letterlijk ruim een jaar -elk moment dat ik me aan het oriënteren was-, in m'n hoofd alle aangewende routes moeten omdraaien. Anders liep ik (als ik bijvoorbeeld moe was van de dag) automatisch de verkeerde kant op of ging ik aan de verkeerde kant van de bushalte op de bus staan wachten

Vaak worden deze dingen dan als gezeik afgedaan en dat gezeik gaat bij veel autisten op de eigenwaarde zitten. Maar als je uitlegt, krijg je vaak weer "maar dat heeft iedereen toch?" of "Ach, het is gewoon een kwestie van wennen!" en dit uitleggen kost dan ook weer bergen energie.
Dus ik ga gewoon helemaal niet meer met dat soort mensen om en het ergste is dat ik me nog nooit beter heb gevoeld!

Dus ja, ik heb er echt wel last van!

quote:

Barst je bij mij in tranen uit, dan zal ik je in eerste instantie vooral aanstaren. Totdat ik van de schok bekomen ben en dan ineens denk van "oh ja, misschien is het handig als ik je probeer te troosten". De automatische piloot ontbreekt.

En dit trekje herken ik ook bij mezelf, alleen uitte zich dit bij mij als ik weereens bij m'n moeder of zus in de auto zat en ze weereens de weg waren kwijtgeraakt (dit was voor de tomtom, dus alles moet met een papieren kaart of uit m'n hoofd of door logisch te beredeneren (en dan bijvoorbeeld me aan de zon oriënteren)). Zij helemaal in panier en ik bleef dan altijd kalm, dus gingen ze op dat soort momenten op mij vertrouwen en namen ze me zelfs graag mee. Want ik was als een rots in de (wegbewijzerings)branding

Als er iets anders was en ze begonnen weereens te huilen, vond ik het maar aanstelleritisgejank of ik wist niet wat ik daar nou mee moest. En vaak vond ik ze te serieus als het onderwerpen betreft die helemaal niet belangrijk zijn (zoals wat voor schoenen ze aanmoeten als ze daar naar de wc willen gaan-niveau)

Maar ik heb 't ook een keer meegemaakt dat we op een raststätte waren en er net een heel gezin een aanrijding had gehad. Ik met 1 van die dochters praten over....m'n eigen dingetjes dus maar dat meisje zat daar helemaal niet op te wachten.

En het is dan normaal dat het zo gaat. Gelukkig ben ik wel opgegroeid sindsdien

[ Bericht 5% gewijzigd door magnetronkoffie op 02-11-2017 09:39:05 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:33 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Maar ik heb 't ook een keer meegemaakt dat we op een raststätte waren en er net een heel gezin een aanrijding had gehad. Ik met 1 van die dochters praten over....m'n eigen dingetjes dus maar dat meisje zat daar helemaal niet op te wachten.

En het is dan normaal dat het zo gaat. Gelukkig ben ik wel opgeroeid sindsdien

Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.

Dus wij (ik en mijn speelkameraden, ik was toen 11 ofzo) gingen natuurlijk kijken. Hoop mensen stonden vol afschuw langs de weg. Kom ik weer met mijn opmerkingen

"Kijk, haar ogen staan nog open"
"Zo, die is een eind door de lucht gevlogen"

Naja, dat soort shit. Ik vond het hele tafereel hartstikke interessant. Ook vanuit wiskundig oogpunt. Dus hoe hard moet je iemand raken voordat die zover vliegt.

Maar dat werd allemaal niet echt gewaardeerd zeg maar...

En het is niet dat ik echt ongevoelig ben, want het maakte echt wel indruk op mij. Ik zat toch echt een tijd in haar ogen te staren, maar ik dacht toen nog niet echt na over het gevoelsaspect.

Als ik het nu zou zien, dan zou ik veel emotioneler reageren. Ik zou enorm letten op wat ik zeg, ik zou het oprecht zielig vinden en boos zijn op de bestuurder die met zijn dronken kop iemand doodrijdt. Wat een klootzak.

Maar toen had ik dat dus allemaal niet. Het kwam niet eens in mij op.

Ik kreeg ook enorm ruzie met een jongen uit de buurt wiens kat was platgereden. "Tsja, dan neem je toch een nieuwe?"

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:40 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.

Dus wij (ik en mijn speelkameraden, ik was toen 11 ofzo) gingen natuurlijk kijken. Hoop mensen stonden vol afschuw langs de weg. Kom ik weer met mijn opmerkingen

"Kijk, haar ogen staan nog open"
"Zo, die is een eind door de lucht gevlogen"

Naja, dat soort shit. Ik vond het hele tafereel hartstikke interessant. Ook vanuit wiskundig oogpunt. Dus hoe hard moet je iemand raken voordat die zover vliegt.

Maar dat werd allemaal niet echt gewaardeerd zeg maar...

En het is niet dat ik echt ongevoelig ben, want het maakte echt wel indruk op mij. Ik zat toch echt een tijd in haar ogen te staren, maar ik dacht toen nog niet echt na over het gevoelsaspect.

Als ik het nu zou zien, dan zou ik veel emotioneler reageren. Ik zou enorm letten op wat ik zeg, ik zou het oprecht zielig vinden en boos zijn op de bestuurder die met zijn dronken kop iemand doodrijdt. Wat een klootzak.

Maar toen had ik dat dus allemaal niet. Het kwam niet eens in mij op.

Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.
Het drong volgens mij nieteens tot me door dat er meerdere mensen daar overleden waren.

Ik heb zelf ook een aanrijding gezien waarbij de vrouw bebloed op de grond zat. Zij leefde overigens wel nog.
Ik bleef alleen niet staan kijken, want was onderweg naar de supermarkt en wilde daar niet van afwijken

Een andere keer was een vechtpartij tussen een paar mannen waar een hele kring mensen omheen stond. 1 jongen was alles met z'n mobiel aan het filmen, maar ik kan me voorstellen dat niemand die kleerkasten in die veel te dure sportwagen durfden te trotseren. Ze leken als bezetenen.
De hond van 1 van die mannen werd even door een ander opgelet en ik zat (tussen de vechtpartij door) ook andere details te bestuderen, zoals het afvoerputje voor regenwater.
Wat ik nog weet is dat ik niet wist wat er gebeurd was, ik viel er middenin. "Ineens" was het daar.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.
Het drong volgens mij nieteens tot me door dat er meerdere mensen daar overleden waren.

In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.

Het hielp alleen niet hoe mijn vader erover deed (die toch ook wel autistische kenmerken had). Die zei dan van die dingen als "mooie locatie, zijn we meteen van al die allochtonen af, scheelt weer wat subsidies en uitkeringen".

Naïef dat ik was, praatte ik hem vaak na. Toen ben ik een keer door een stel Molukkers uit de buurt in elkaar getrapt.

Maar dat is dus ook een aspect ervan. Je bent makkelijk te beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat ik niet wist wie ik was, want ik werd altijd min of meer de persoon waarmee ik omging.

Helaas maakte mijn vader daar misbruik van.

Mijn zusje was erg gehecht aan onze hond destijds, maar hij was oud en ziek. Mijn ouders hadden besloten dat hij moest worden ingeslapen. Mijn zusje werd toen heel kwaad en wou dat niet. Dus wat deed mijn pa? Die gaf mij de opdracht om die hond te laten inslapen terwijl mijn zusje op school zat.

En in mijn domme kop voerde ik die opdracht gewoon uit. Het moest immers gebeuren, het beest was ziek.

Maar omdat ik totaal niet stilstond bij de gevoelens van mijn zusje, heeft zij dus nooit de kans gehad om afscheid te nemen van haar hond.

Geen hersencel in mijn hoofd die van tevoren dacht "misschien is dit niet handig"

Uit mezelf had ik het waarschijnlijk nooit zo gedaan. Maar opdracht was opdracht destijds.

Overigens stond ik ook niet stil bij hoe het voor mij zou zijn. Daar kwam ik pas achter toen het zover was en het beest niet vredig insliep bij de dierenarts, maar begon te schuimbekken en zich verzette (en dus meer spuitjes kreeg). Ik was daar de rest van de dag kotsmisselijk van.

Enige lichtpuntje was dat ik beide mijn ouders heb zien janken toen ik dat vertelde. Zat er toch nog emotie in hun. Maar ja, ik was weer de lul die het moest gaan doen en meemaken.

[ Bericht 3% gewijzigd door GroteGremlin op 02-11-2017 10:07:21 ]

quote:

Op woensdag 1 november 2017 23:30 schreef kzomba het volgende:

[..]

Wel interessant dat de overheid dit probleem onderkent, maar tegelijkertijd vreemd dat de tak van de psycho analyse hier nooit ruchtbaarheid geeft aan behandelingen behalve een deel van deze groep betuttelend toe te spreken dat ze beter kunnen werken.

Het zou de mensen meer troosten als ze beseften dat hun stoornis voor een deel relatief is wat in bepaalde situaties onlosmakelijk is verbonden met de sociale klasse waarin je leeft.

Veel van de stoornissen ligt niet vast in het DNA en de genen, maar is meer verwikkeld in het opgroeien in een bepaalde omgeving.

Ja, als je mensen met een dwarslaesie een zak geld geeft, gaan ze vanzelf weer lopen en kunnen ze weer aan het werk in plaats van een uitkering te trekken

[ Bericht 4% gewijzigd door Lunatiek op 02-11-2017 10:23:25 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:14 schreef GroteGremlin het volgende:

Want ik kan mij dat moeilijk voorstellen. Genoeg mensen die multimiljonair zijn die enorm met zichzelf in de knoop zitten en ook zelfmoord plegen.

Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.
Hij gebruikte van die trucjes die jij ook al noemde om zich sociaal voor te doen. Maar omdat dat gedrag voor iemand met ASS tegennatuurlijk is, kost het veel energie en dat maakt je ziek.

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Het is denk ik eerder zo dat arbeidsintegratiebureaus een reden moeten opgeven waarom hun klanten niet aan de slag komen. Dan wordt je overal op gecheckt om het label "met afstand tot de arbeidsmarkt" te krijgen (zodat je subsidie mag geven).
Daarom komt dat negatieve veel meer onder de aandacht.
Er wordt geen onderzoek gedaan naar mensen die (al dan niet onbewust, zoals die diplomaat) ASS hebben en succesvol zijn, dus zijn daar geen cijfers van. Er is geen reden het te onderzoeken, want er is geen probleem om op te lossen.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:00 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.

We zijn een beetje dezelfde leeftijd

quote:

Het hielp alleen niet hoe mijn vader erover deed (die toch ook wel autistische kenmerken had). Die zei dan van die dingen als "mooie locatie, zijn we meteen van al die allochtonen af, scheelt weer wat subsidies en uitkeringen".

Naïef dat ik was, praatte ik hem vaak na. Toen ben ik een keer door een stel Molukkers uit de buurt in elkaar getrapt.

Maar dat is dus ook een aspect ervan. Je bent makkelijk te beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat ik niet wist wie ik was, want ik werd altijd min of meer de persoon waarmee ik omging.

Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.

quote:

Helaas maakte mijn vader daar misbruik van.

Mijn zusje was erg gehecht aan onze hond destijds, maar hij was oud en ziek. Mijn ouders hadden besloten dat hij moest worden ingeslapen. Mijn zusje werd toen heel kwaad en wou dat niet. Dus wat deed mijn pa? Die gaf mij de opdracht om die hond te laten inslapen terwijl mijn zusje op school zat.

En in mijn domme kop voerde ik die opdracht gewoon uit. Het moest immers gebeuren, het beest was ziek.

Maar omdat ik totaal niet stilstond bij de gevoelens van mijn zusje, heeft zij dus nooit de kans gehad om afscheid te nemen van haar hond.

Geen hersencel in mijn hoofd die van tevoren dacht "misschien is dit niet handig"

Uit mezelf had ik het waarschijnlijk nooit zo gedaan. Maar opdracht was opdracht destijds.

Overigens stond ik ook niet stil bij hoe het voor mij zou zijn. Daar kwam ik pas achter toen het zover was en het beest niet vredig insliep bij de dierenarts, maar begon te schuimbekken en zich verzette (en dus meer spuitjes kreeg). Ik was daar de rest van de dag kotsmisselijk van.

Kan me goed voorstellen dat je daar heel erg van schrok.
Dat van die opdracht herken ik wel. Tegenwoordig leef ik naar m'n eigen principes en die volg ik ook best streng op. Wel heb ik bepaalde flexibiliteiten ingebouwd.

quote:

Enige lichtpuntje was dat ik beide mijn ouders heb zien janken toen ik dat vertelde. Zat er toch nog emotie in hun. Maar ja, ik was weer de lul die het moest gaan doen en meemaken.

Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Mja, ik ben software ontwikkelaar en mijn vader was werktuigbouwkundig ingenieur.

Waarschijnlijk geen toeval...

Kennis van mij met ASS had ook een vader met ASS, beiden technische functies in de IT.

Helaas balanceer ik al een tijdje tussen succesvol zijn en compleet instorten. De afgelopen 2 jaar zijn niet goed voor mij geweest. Burnout gehad toen mijn vriendin zwanger was. Maar ik merk ook gewoon dat mijn ASS gerelateerde klachten erger zijn geworden.

1 jaar bij de specialistische GGZ gelopen en tegenwoordig bij de generalistische om terugval te voorkomen.

Al met al zijn mijn verantwoordelijkheden ook enorm gegroeid sinds ik vader ben, maar mijn draagkracht niet zeg maar. Dus ik heb nu ook meer last van mijn ASS, omdat ik minder tijd voor mezelf heb om bij te komen.

Dus laat het een waarschuwing zijn voor andere mensen met ASS. Veel dingen die je nu misschien wil (een relatie, een gezin, etc), kosten ook veel energie. Het betekent niet automatisch dat je je beter zal voelen en het kan er zelfs voor zorgen dat je juist in de knel komt te zitten.

Tot op zekere hoogte zijn we er gewoon niet voor geschikt.

Ik hou hartstikke veel van mijn gezin. Echt met alles dat ik heb. Maar soms verlang je toch terug naar dat zolderkamertje waar je lekker urenlang met je computers zat te rotzooien en verder niemand kwam. Dat je je nergens druk om hoefde te maken. Dat je niet per se hoefde te presteren de hele tijd door. Dat je niet normaal hoefde te zijn. Dat je gewoon weg kon kruipen in jouw eigen wereld. Dat het enige waar je aan dacht was hoe je die Linux installatie verder kon optimaliseren. En dat je trek had in een kopje chocolademelk.

Het lijkt zo kut, dat alleen zijn. Maar onderschat de tijd niet die je voor jezelf nodig hebt om bij te tanken met ASS.

Ik hoop gewoon dat ik met de tijd aan de situatie wen en dat ik nieuwe manieren vind om met alles om te gaan. De reden dat ik hier nu post, is ook omdat het minder goed met mij gaat. Geen idee of ik er iets mee opschiet, maar soms wil je het gewoon kwijt.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.
Hij gebruikte van die trucjes die jij ook al noemde om zich sociaal voor te doen. Maar omdat dat gedrag voor iemand met ASS tegennatuurlijk is, kost het veel energie en dat maakt je ziek.

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Het is denk ik eerder zo dat arbeidsintegratiebureaus een reden moeten opgeven waarom hun klanten niet aan de slag komen. Dan wordt je overal op gecheckt om het label "met afstand tot de arbeidsmarkt" te krijgen (zodat je subsidie mag geven).
Daarom komt dat negatieve veel meer onder de aandacht.
Er wordt geen onderzoek gedaan naar mensen die (al dan niet onbewust, zoals die diplomaat) ASS hebben en succesvol zijn, dus zijn daar geen cijfers van. Er is geen reden het te onderzoeken, want er is geen probleem om op te lossen.

Mooie post wel

Ben blij dat iemand vetgedrukte -ein-de-lijk!- ook ziet! Ik word er dan ook letterlijk ziek van en het ziek zijn gaat pas weer weg als het probleem ook weer weg is. Maar mensen als Pabst en kamina en nog een hele sloot andere mensen/fokkers snappen dit niet. Die zien dit als een oplosbaar probleem en mijn verzet daartegen is uiteraard niks anders dan koppigheid en het niet willen erkennen van problemen. Maar de energiekosten zijn het probleem en dat wordt niet begrepen omdat ze zelf dit probleem niet hebben. Niet op mijn manier.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.

Toen ik een Britse manager had, nam ik ook zijn accent over als ik Engels met hem sprak. Hij was toen onder de indruk hoe snel ik het oppakte. Het leek net alsof ik ook uit zijn oude buurt kwam.

Terwijl ik vroeger juist meer Amerikaans praatte. Maar ja, toen hadden we Amerikaanse buren.

quote:

Tegenwoordig leef ik naar m'n eigen principes en die volg ik ook best streng op. Wel heb ik bepaalde flexibiliteiten ingebouwd.

Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.

quote:

Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.

Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.

Grootste issue was eigenlijk mijn vader die vrij dominant was. Pas toen ik mij daarvan losmaakte, begon ik echt mijn eigen meningen te vormen. Toen werd ik ineens ook veel toleranter. Een hoop dingen waar hij altijd op zat te schelden, doen mij vrij weinig.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:

Ja, iik ben pas ook de vierde keer geslaagd, ik houd er niet van als er tegen mij gepraat wordt op het examen, maar nu ik ervaren ben met rijden maakt mij dat helemaal niets meer uit.

Ja, met ervaring heb je minder concentratie nodig, dus kun je meer energie steken in zo'n gesprek. En bij een examen slorpt de spanning al een hoop energie op.
"Ik hou niet van..." kan ook een aangeleerde reflex zijn omdat je wéét dat je afgemat bent na afloop van datgene waar je niet van zegt te houden. Vermoedelijk omdat dat als kind al zo was, en dan heb je daarbij geen benul van "energie" of zo.

quote:

Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.

Bij iemand met hoogfunctionerend ASS is er een discrepantie tussen het rationele weten en het eigen gevoel. Ja, je weet dat die ander belangrijker is, en dat het zeer gewaardeerd wordt daarover te spreken omdat die ander ermee zit. En dat lukt ook prima, in elk geval kunnen de hoogfunctionerende prima de schijn ophouden met hun trucjes. Maar dat zo iemand met ASS na zo'n gesprek uitgeput thuiskomt omdat hij zich de hele tijd anders heeft moeten voordoen dan hoe hij zich voelde, dat zie je niet.

quote:

Met het niet in kunnen leven in een ander kan ook gebrek aan interesse zijn, dan is het weer niet perse een symptoom van autisme maar eerder dat je niet zoveel om dat persoon geeft, dus waarde hecht aan dat persoon. gaat het om je vrouw dan zou het een heel ander verhaal kunnen zijn....

Het gaat niet om "niet geïnteresseerd zijn", maar je moeite hebt te beseffen dat een ander andere dingen weet dan jij, of dingen anders ervaart dan jij. Daar zijn tests voor ontwikkeld. Dan maakt het het zelf ervaren een stuk makkelijker, want dan komt het weer overeen.
Uiteraard is dat bij mensen met hoogfunctionerend ASS een stuk makkelijker, want die kunnen nog enigszins beredeneren dat de ander toch echt anders is. Die ontwikkelen ook trucjes, weten het beter te verdoezelen, maar uiteindelijk kost die omweg om "normaal" gevonden te worden weer extra energie. En het belangrijkste: het gevoel is er niet bij. Combineer dat met de neiging niet te liegen (botheid), dan krijg je de indruk van een gevoelloos iemand.

quote:

Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.

Het gaat niet om over jezelf praten, maar over een bepaald onderwerp dat je op dat moment bezig houdt, zoals Linux in dat voorbeeld. En zo'n gesprek gaat prima als die ander ook een enorme Linux-nerd is. Of van de modelbouwtreintjes. Of wat dan ook. Dan is er echte interactie, omdat wat die ander over dat onderwerp heeft te zeggen natuurlijk reuze interessant is.

quote:

Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.

Psycho-educatie kan daar inzichten hebben gegeven. Daar is sowieso veel van de therapie op gericht: inzicht krijgen in je eigen kwaliteiten en beperkingen, zodat je niet steeds over de grens gaat en jezelf uitput, of in lastige situaties komt. Therapie is niet gericht op genezing, want het is geen ziekte en er is dus niets te genezen.

quote:

Autisme kan zich ook in zovele gradaties openbaren en op zovele manier, maar waar ligt de grens? waar moet je bepalen dat het geen noemenswaardig autisme is en waar kun je stellen dat er wel sprake is van een autistische beperking?

Zie DSM. De grens is wanneer het je negatief in je dagelijkse handelingen beïnvloed. Bijvoorbeeld in je relatie, of op je werk (of om werk te krijgen), of op school.

quote:

Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.

Onzin. Ook daar geldt dat je een diagnose krijgt omdat als je er last van krijgt.
Alleen, als je even naar ASS kijkt, ben je als rijk en succesvol al snel veel beter af: villa in rustige omgeving met grote ruime kamers en een kamer voor jezelf is een stuk vrijer van prikkels dan een kamer met je broer moeten delen, drie hoog achter in een volksbuurt.
Ook is productiewerk een stuk lastiger qua prikkels dan in je eentje in een kantoorkamer de boekhouding controleren, waarbij je misschien zoveel verdient dat je het part-time kunt doen, en bovendien kun je ook nog thuiswerken, dit in tegenstelling tot een fabrieksarbeider.
De minder succesvolle persoon met ASS moet naar een rumoerige snackbar of bistro als die uit eten wil, de succesvolle kan naar een duur restaurant waar ze molton op tafel hebben en de prikkels zeer beperkt zijn. Rust is een luxe in deze wereld, een persoon met ASS die rust nodig heeft en dat kan betalen is stukken beter af dan degene met ASS die dat niet kan.

Verder is het zo dat wanneer een ruimte is ingericht zodat mensen met ASS beter kunnen functioneren, dit in veel gevallen ook weldadig is voor mensen zonder ASS, in elk geval op momenten dat ze zich (zouden) moeten concentreren. Daarom zou het veel beter zijn om die "luxe" breder toegankelijk te maken, en niet alleen vanwege ASS.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 11:31 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.

Klopt. Ik plan een beetje mijn activiteiten en zeg maar m'n menselijke interacties...soort van
Ik zal wel moeten, want ik kan nooit de hele wereld te vriend houden.

Je komt dan passief over naar hun maatstaven. En anders ben je arrogant of koppig of close-minded of lui en zo gaat dat rijtje nog wel even door.

quote:

[..]

Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.

Grootste issue was eigenlijk mijn vader die vrij dominant was. Pas toen ik mij daarvan losmaakte, begon ik echt mijn eigen meningen te vormen. Toen werd ik ineens ook veel toleranter. Een hoop dingen waar hij altijd op zat te schelden, doen mij vrij weinig.

Naarmate ik meer juk van mezelf afgooide, kon ik mezelf ook steeds beter ontplooien. Het zelfstandig woonruimte vinden was daarbij van essentieel belang
Dat bepaalde dingen me weinig doen, herken ik ook wel. En wat je vader betreft die probeerde van zijn probleem jouw probleem te maken....iemand kan nog zo vaak onjuiste beweringen blijven doen die ik simpelweg niet op zie gaan, ik kan er moeilijk bij om iets voor waar aan te nemen wat niet waar is tenzij ik heel slecht in m'n vel zit of zo. Alleen denk ik dat sommigen dus gingen proberen me psychisch te slopen zodat ik vatbaarder voor hun manipulaties werd. Pure logica biedt hier een beschermende factor en ik denk dat veel manipulatieve mensen daarom niet van pure logica houden. Keerzijde is natuurlijk wel dat als je een supernuchter iemand bent, je ook minder open staat voor de niet-voor-jou-negatieve behoeftes van anderen.

quote:

Op vrijdag 3 november 2017 15:48 schreef kzomba het volgende:
Is deze man volgens de definitie ook een autist?

Terminator 2 Quote: I know now why you cry. But it's something I can never do [HQ]

Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".
Voor zover ik weet waren dat geen autisten. Ikzelf heb 'officieel' geen autisme, hoewel het niet helemaal uitgesloten is, maar ook niet bevestigd. En ik moet mij echt afzonderen met oordopjes in wil ik concentratie hebben. Volgens mij is dat hartstikke normaal en willen mensen veel te veel multitasken dan ze eigenlijk aankunnen. Maar goed, ik snap dat het dus een combinatie van factoren is. Als jij zegt dat het je functioneren ernstig beperkt, dan is dat zo. Ik kan mij alleen niet voorstellen dat jij in jouw omgeving zo'n uitzondering bent met deze klachten.

Van wikipedia:
Er is veel experimenteel onderzoek gedaan naar stimulus- of omgevingscondities die een negatief effect hebben op cognitieve prestaties. Enkele bekende voorbeelden zijn: lawaai, gebrek aan slaap, te veel informatie, bepaalde drugs zoals alcohol en een hoge omgevingstemperatuur (hitte). Men noemt dit ook wel het stimulusmodel van stress. Het model staat het dichtst bij de oorspronkelijke natuurkundige betekenis van stress als een kracht die op een lichaam inwerkt. Critici van het stimulusmodel van stress hebben naar voren gebracht dat stress niet louter een functie is van de objectieve gebeurtenissen om ons heen, maar ook van de interne beleving en subjectieve factoren zoals het wel of niet kunnen controleren van de lawaaibron, ergernis e.d. Desondanks lijkt het toch mogelijk om condities te vinden die voor de meeste mensen als stressvol worden ervaren.

En dat sociale gebrek van mensen met autisme. Als ik de ervaringen hier zo lees, was de omgeving ook niet het toppunt van empathisch bij sommige autisten. Ik heb zelf het gevoel dat dit wordt onderschat. Als je het niet op jonge leeftijd hebt geleerd, kun je later moeilijk sociaal zijn. Dan is dat eerder normaal dan iets afwijkends.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-11-2017 19:27:53 ]

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".
Voor zover ik weet waren dat geen autisten.

Natuurlijk kunnen neurotypische mensen last hebben van hard praten als ze telefoneren. Het maakt ook een onprofessionele indruk bij de mensen met wie je belt.
Verschil is dat het neurotypische mensen niet per se extra energie kost en ze van de "hinder" dus niet moe worden.
En zoals ik schreef: een voor mensen met ASS geoptimaliseerde omgeving heeft ook voordelen voor neurotypische mensen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
En dat sociale gebrek van mensen met autisme. Als ik de ervaringen hier zo lees, was de omgeving ook niet het toppunt van empathisch bij sommige autisten. Ik heb zelf het gevoel dat dit wordt onderschat. Als je het niet op jonge leeftijd hebt geleerd, kun je later moeilijk sociaal zijn. Dan is dat eerder normaal dan iets afwijkends.

Je vergeet dat intelligente mensen met ASS heel goed kunnen aanleren hoe in sociale situaties te gedragen (vooral vrouwen). Het is een probleem omdat de manier waarop hun hersenen werken anders is (alles komt ongefilterd binnen, o.a.) waardoor ze veel meer moeite moeten doen en dus eerder uitgeput zijn. Ze zullen uit zelfbehoud daarom zelf niet snel kiezen voor sociale situaties.
Ook andere fysiek/biologisch dingen maken het moeilijk, zoals dat veel mensen met ASS zelf van nature geen duidelijke emoties tonen ("vlakke gezichtsexpressie"), waardoor anderen hen moeilijk kunnen peilen wat een gesprek lastig kan maken. Zeker als degene met ASS ook moeite heeft met het lezen van emoties.

[ Bericht 21% gewijzigd door Lunatiek op 04-11-2017 06:14:43 ]

quote:

Op vrijdag 3 november 2017 20:31 schreef Kamina het volgende:

[..]

Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.

Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?
In de ontknoping

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 06:04 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?
In de ontknoping

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.

Een androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.

De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).

Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 06:27 schreef Kamina het volgende:

[..]

Een androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.

De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).

Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.

Ik had het niet over Bladerunner, maar over het oorspronkelijke boek.

Na een jaar GGZ gehad te hebben in Nederland kan ik ook niet anders zeggen dan dat het zeer amateuristisch geregeld is. In ieder geval op de 2 locaties waar ik gezeten heb en de 2 verschillende psychologen en 2 verschillende psychiaters die ik gesproken heb.

Maandenlange wachtlijsten keer op keer.(Tussen huisarts-psycholoog, dan weer opnieuw tussen psycholoog-psychiater en dan weer opnieuw tussen psychiater-dag opname).Volgeboekte tijdschema's waardoor je vaak 2-3 weken tussen afspraken zit. Onderzoeken die zich hierdoor ook over meerdere maanden uitspreiden, waardoor er 0 voortgang in de behandeling zit.

Ook in de behandeling zelf zat weinig progressie en 0 vooruitgang. Beginnen ze op een gegeven moment maar allerlei testen te doen: autisme-onderzoek, intelligentie-onderzoek, etc. Dan komen de resultaten binnen en verandert er nog niks aan de behandeling, dus nog altijd 0 progressie.

Waardeloos gewoon.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 11:06 schreef JaJammerJan het volgende:
Na een jaar GGZ gehad te hebben in Nederland kan ik ook niet anders zeggen dan dat het zeer amateuristisch geregeld is.

Geldkwestie. Zolang kiesgerechtigden denken dat het allemaal maar een modeziekte is en mensen die bij het GGZ lopen zich aanstellen, zal de politiek geen geld vrijmaken om betere behandelingen te kunnen garanderen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 11:45 schreef kzomba het volgende:

[..]

In 80% van de gevallen kom je met feitjes aan, 15 % is dubieus en de andere 5% is klinkklare onzin. Maar je presenteert het allemaal alsof mensen iets van jou kunnen leren.
Ik zie je ook niet echt in dialoog gaan, hoofdzakelijk is het een monoloog.

Waarom neem je deze houding aan vraag ik mij af?

Actie - reactie. Jij staat niet open voor dialoog en schopt met onzin. Ik probeer die onzin te weerleggen, o.a. omdat Fok! een laagdrempelige site is waar mensen via zoekmachines voor informatie komen over zulke kwesties komen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 12:30 schreef kzomba het volgende:

[..]

Welke onzin? feiten kun je niet weerleggen.

Dus jij voelt je geroepen om de mensen die googlen op bepaalde stoornissen hun de juiste weg te laten zien omdat je er stellig van overtuigt bent dat jij de waarheid in pacht hebt.

Nou... bedankt voor je bijdrage, mochten mensen op narcisme googlen dan zien ze hier een sprekend voorbeeld.

Heb je toch wat bijgedragen aan het vormen van inzicht bij de mensen.

Jouw inlevingsvermogen is vrijwel nihil.
je kan niet tegen kritiek.
Vertoont egocentrisch gedrag.
Je schiet snel in de verdediging.
Je vindt jezelf nogal bijzonder en uniek.
Weinig aandacht voor mening van anderen.
Je ziet je eigen gedrag niet als een probleem.
Je doet je superieur voor.

Nou, eigenlijk heel erg fijn dat je narcisme zich hier zo openbaart, kunnen mensen die op narcisme googelen toch wat inzicht krijgen door jouw bijdrage.

Ok dude, zo kan hij wel weer.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 12:09 schreef kzomba het volgende:

[..]

Dit klinkt teleurstellend, misschien dat ze het niet urgent genoeg vinden.

Het is tenslotte mensenwerk en de GGZ heeft een verpleegkundige cultuur, ze nemen altijd eerder en HBO verpleegkundige aan dan een HBO sociaal pedagogisch hulpverlener.

Deze cultuur is van oudsher al zo, ze zijn dus meer gericht op somatische behandeling en medicatie geven. Soms hebben cliënten hierdoor ook het gevoel een beetje aan hun lot over gelaten te worden. want in de tussenliggende periode tussen het medicatie geven en de (wekelijkse) gesprekken met de psycholoog lijkt er niet veel aandacht te zijn voor de cliënt.

En dit is ook een feit, soms zitten cliënten zo ver in hun psychose, depressie, manie dat het goed zou zijn dat deze mensen wat meer sociaal contact zouden hebben en wat meer begeleiding. Maar de setting is er meestal niet naar ontwikkeld.

Verpleegkundigen hebben ook een bepaald aantal contacturen per week per client wat afhangt van de zwaarte de indicatie.

In de praktijk heb ik vaak gezien dat ook deze contactuurtjes niet goed benut worden. Er wordt op gezette tijden de medicatieronde gedaan en daar zit meestal een uurtje of 3 tussen. Heb verpleegkundigen in die tussenliggende uren op het kantoor spelletjes zien spelen online en zien Facebooken 3 uur lang.

In die tijd dat er vrijwel niets gedaan wordt kan er kwalitatieve zorg en aandacht worden gegeven aan de mensen die het nodig hebben.

ook is het volpompen van medicatie uiteraard uit den boze, heb regelmatig mensen behoorlijk beperkt in het functioneren zien worden doordat ze een overdaad aan medicatie kregen bij de opname. Diverse mensen heb ik tardieve dyskinesie zien ontwikkelen. Mensen werden fysiek hierdoor beperkt en keerde erg in zichzelf, deze toestand lieten ze soms maanden voortduren bij cliënten, toen uiteindelijk de medicatie geschrapt werd knapten ze weer op.

Maar de cliënt had in die tussenliggende maanden wel een sterk verminderde levenskwaliteit en dan te bedenken dat de verpleegkundigen gewoon spelletjes zitten te spelen achter hun pc.

Zelf vind ik het GGZ ook geen goede instelling, er wordt te veel gefocust op het geven van een diagnose en de behandeling daarvan met medicatie.

Hoewel er ook veel goede psychiaters zijn die het medicatiegebruik zo lang mogelijk tegen willen houden zijn er ook psychiaters die het medicatiegebruik veel te makkelijk adviseren.

Ben er wel van overtuigd dat in het overgrote deel van de voorschriften een degelijk weloverwogen besluit is maar een bepaald percentage gaat er ook gewoon de vernieling mee in.

Dus enige waakzaamheid en behoedzaamheid is belangrijk bij elke stap die je zet in het behandelingsproces bij de GGZ.

Als ik dit zo lees, komt er helemaal niets van weloverwogen op mij over, sorry dat ik het zeg
Dat van die spelletjes heb ik ook gehoord van iemand.
Mijn enige redelijk goede ervaringen met psychiaters en psychologen waren bij de vrijgevestigde en in het ziekenhuis.
Misschien is het inderdaad zo dat er te weinig controle op is omdat men de zorg van GGZ niet belangrijk genoeg vind. Maar de mensen die er werken moeten hun baan ook gewoon serieuzer nemen. Het zijn geen slaven die druk van buitenaf nodig hebben, ze hebben zelf dit werk gekozen en dan denk ik als je het niet goed genoeg kan doen zoek dan iets anders. Geen werknemers meer en gesloten GGZ instellingen maakt toch te weinig verschil qua situatie van de cliënten, met uitzondering misschien mensen met zware psychosen die daar opgenomen kunnen worden aangezien het voor hen zelfs met ongeïnteresseerde verpleegster en medicatie met bijwerkingen beter is dan van een flat springen of zo, maar maak het dan alleen voor deze mensen.
Het probleem van dit soort instellingen is geen geldgebrek, maar dat ze juist voor geld teveel mensen aannemen als client, ook mensen waarvan ze weten dat ze die helemaal niet vooruit kunnen helpen qua situatie omdat de situatie van die mensen daar gewoon nog niet ernstig genoeg voor is.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-11-2017 15:24:11 ]

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 15:16 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als ik dit zo lees, komt er helemaal niets van weloverwogen op mij over, sorry dat ik het zeg (etc etc)

Het hakt op je in als je ziet dat mensen hulp nodig hebben en je hebt niet de tijd om ze (allemaal) te helpen. En ook geen collega's die dat doen sinds de bezuinigingsronde. En dat de volgende ronde er al weer aankomt.
Die lange wachttijden waar het eerder over gaat, zijn nodig omdat er simpelweg niet eerder plek is in de agenda's van de hulpverleners. Dat vinden zij ook niet oké, maar wat moeten ze eraan doen? Mensen met een hulpvraag weigeren? Gratis nog 8 uur per dag extra werken?
Nog meer gratis stagiairs aannemen die dan geen ondersteuning kunnen krijgen?

Dat is ook een van de reden van de tests uit de OP: snelle, goedkope methode van een voorlopige diagnose, als er reden is tot zorg, kun je er meer tijd aan besteden middels interviews en zo. Zonde van de tijd als je dat doet terwijl er geen enkele indicatie van een diagnose is. Of dat je tijd gaan besteden aan iemand terwijl je nog geen flauw idee hebt welke kant het uit gaat (ASS? ADD? Borderline?)
Tuurlijk willen die mensen op de beste manier helpen, daar zijn ze hulpverleners voor geworden.
Maar als ke vervolgens van de politiek te weinig geld krijgt schiet het niet op. Al helemaal niet als de populaire opinie is dat je werk volkomen overbodig is en ke patiënten zich niet moeten aanstellen.

Heb je weleens met werknemers van het GGZ over hun werk en arbeidsomstandigheden gesproken?

Van die lekenoordelen (die nergens op slaan) zijn hier niet op zijn plaats en is tegen de regels van R&P.
Het is hier KLB niet, al zou de OP daar prima passen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 11:06 schreef JaJammerJan het volgende:
Na een jaar GGZ gehad te hebben in Nederland kan ik ook niet anders zeggen dan dat het zeer amateuristisch geregeld is. In ieder geval op de 2 locaties waar ik gezeten heb en de 2 verschillende psychologen en 2 verschillende psychiaters die ik gesproken heb.

Maandenlange wachtlijsten keer op keer.(Tussen huisarts-psycholoog, dan weer opnieuw tussen psycholoog-psychiater en dan weer opnieuw tussen psychiater-dag opname).Volgeboekte tijdschema's waardoor je vaak 2-3 weken tussen afspraken zit. Onderzoeken die zich hierdoor ook over meerdere maanden uitspreiden, waardoor er 0 voortgang in de behandeling zit.

Om eerlijk te zijn zou ik de (wel soms zelfs idiote) wachttijden en volgeboekte tijdschema's niet bestempelen als "amateuristisch".
Wel kan ik het met je eens zijn dat dit de gevolgen zijn van o.a. jarenlange bezuinigingen en van een stijve houding bij veel hulpverleners die (schijnbaar) de wat overmachtige verzekeraars niet voor hun kop willen stoten.

quote:

Ook in de behandeling zelf zat weinig progressie en 0 vooruitgang. Beginnen ze op een gegeven moment maar allerlei testen te doen: autisme-onderzoek, intelligentie-onderzoek, etc. Dan komen de resultaten binnen en verandert er nog niks aan de behandeling, dus nog altijd 0 progressie.

Waardeloos gewoon.

Progressie == vooruitgang, maar volgens jou zijn het 2 verschillende dingen.

Dat ze bepaalde dingen testen en niks vinden, wil nog niet zeggen dat er 0 progressie is. Er is hooguit 0 progressie in hoe je het ervaart maar GGZ is vaak wel een kwestie van lange-termijn (en eerlijk gezegd is 1 jaar nog best kort).

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 16:02 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Het hakt op je in als je ziet dat mensen hulp nodig hebben en je hebt niet de tijd om ze (allemaal) te helpen. En ook geen collega's die dat doen sinds de bezuinigingsronde. En dat de volgende ronde er al weer aankomt.
Die lange wachttijden waar het eerder over gaat, zijn nodig omdat er simpelweg niet eerder plek is in de agenda's van de hulpverleners. Dat vinden zij ook niet oké, maar wat moeten ze eraan doen? Mensen met een hulpvraag weigeren? Gratis nog 8 uur per dag extra werken?
Nog meer gratis stagiairs aannemen die dan geen ondersteuning kunnen krijgen?

Dat is ook een van de reden van de tests uit de OP: snelle, goedkope methode van een voorlopige diagnose, als er reden is tot zorg, kun je er meer tijd aan besteden middels interviews en zo. Zonde van de tijd als je dat doet terwijl er geen enkele indicatie van een diagnose is. Of dat je tijd gaan besteden aan iemand terwijl je nog geen flauw idee hebt welke kant het uit gaat (ASS? ADD? Borderline?)
Tuurlijk willen die mensen op de beste manier helpen, daar zijn ze hulpverleners voor geworden.
Maar als ke vervolgens van de politiek te weinig geld krijgt schiet het niet op. Al helemaal niet als de populaire opinie is dat je werk volkomen overbodig is en ke patiënten zich niet moeten aanstellen.

Heb je weleens met werknemers van het GGZ over hun werk en arbeidsomstandigheden gesproken?

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 16:04 schreef Lunatiek het volgende:
Van die lekenoordelen (die nergens op slaan) zijn hier niet op zijn plaats en is tegen de regels van R&P.
Het is hier KLB niet, al zou de OP daar prima passen.

Lunatiek, superposts!
Lunatiek!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De lange wachttijden is al jaren zo, ik kan niet met zekerheid zeggen overal in het land, maar zeker in of in de buurt van grotere steden is dat meestal wel zo.

Van minimaal 6 maanden wachttijd moet je echt niet vreemd opkijken.
Ik persoonlijk heb wel eens een jaar later opeens een brief gekregen voor een intake gesprek, ook nog eens omdat ze simpelweg mijn dossiers waren kwijtgeraakt, toen had ik ook zoiets van laat maar.
(is alweer bijna 10 jaar geleden trouwens dus kun je nagaan)

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 10:21 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ik had het niet over Bladerunner, maar over het oorspronkelijke boek.

Same difference.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 16:02 schreef Lunatiek het volgende:

Het hakt op je in als je ziet dat mensen hulp nodig hebben en je hebt niet de tijd om ze (allemaal) te helpen. En ook geen collega's die dat doen sinds de bezuinigingsronde. En dat de volgende ronde er al weer aankomt.
Die lange wachttijden waar het eerder over gaat, zijn nodig omdat er simpelweg niet eerder plek is in de agenda's van de hulpverleners. Dat vinden zij ook niet oké, maar wat moeten ze eraan doen? Mensen met een hulpvraag weigeren? Gratis nog 8 uur per dag extra werken?
Nog meer gratis stagiairs aannemen die dan geen ondersteuning kunnen krijgen?

Mensen met een hulpvraag waar zij niet op tijd iets mee kunnen doorverwijzen naar vrijgevestigde therapeuten.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 17:58 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
De lange wachttijden is al jaren zo, ik kan niet met zekerheid zeggen overal in het land, maar zeker in of in de buurt van grotere steden is dat meestal wel zo.

Van minimaal 6 maanden wachttijd moet je echt niet vreemd opkijken.
Ik persoonlijk heb wel eens een jaar later opeens een brief gekregen voor een intake gesprek, ook nog eens omdat ze simpelweg mijn dossiers waren kwijtgeraakt, toen had ik ook zoiets van laat maar.
(is alweer bijna 10 jaar geleden trouwens dus kun je nagaan)

Lange wachttijden heb je idd al langer, maar dat betekent niet dat de wachttijden niet langer geworden zijn.
Verhalen zoals de jouwe ken ik wel.
Vraag ik relatietherapie aan en zijn we maanden later eindelijk aan de beurt, blijkt dat ze ons voor de verkeerde groep hadden aangemeld
Daarna weer wat maanden verder, tsja toen hoefde het niet meer want was alweer single

Ze waren je dossier kwijtgeraakt? Echt je dossier? Het hele ding??? Dat is wel wel schandelijk lijkt me. Moesten ze een geheel nieuw dossier gaan aanmaken dan? Een dossier kan toch niet zomaar zoekraken?!?!?

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 19:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Mensen met een hulpvraag waar zij niet op tijd iets mee kunnen doorverwijzen naar vrijgevestigde therapeuten.

Wat ik ook meer zie gebeuren, is dat behandelaars de neiging hebben de klachten van hun cliënten als bewijs te zien dat hun cliënten lijden door de klachten waar zijzelf voor gespecialiseerd zijn. Dus een traumabehandelaar zal autismeklachten wijten aan de trauma's, een autismebehandelaar zal traumaklachten wijten aan autisme, want zo blijven ze langer bij hun in zorg neem ik aan...en misschien staat 't gewoon goed op hun cv

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 20:08 schreef kzomba het volgende:

[..]

In principe krijgt de GGZ ook geld genoeg van de overheid jaarlijks. Ze kunnen veel subsidies binnen hengelen.

Je kunt wel in principes denken, maar de praktijk laat zien dat er veel verdwenen is en de problemen toe aan het nemen zijn.
het aantal zelfmoorden is zelfs schijnbaar hoger dan ooit, yep, working as intended! ( )

quote:

En de tijd hebben de verpleegkundigen wel, ook doen opgewerkte schoonmaaksters vaak de medicatieronde tegenwoordig, deze worden intern geschoold door de GGZ tot woonbegeleider, daarnaast krijgen ze een cursus medicatie verstrekken en dan krijgen ze de naam; woonbegeleider plus. dat zijn dus de woonbegeleiders die medicatie mogen verstrekken.

Het grote voordeel voor de GGZ is dat deze mensen veel minder betaald krijgen dan de verpleegkundigen en putten uit een andere CAO waardoor het GGZ ook veel geld bespaard. Deze trend is al gaande sinds 2007/2008, zo'n 10 jaar.

Waar gaat al dat geld dan wel heen wat ze van de overheid krijgen? geen idee, ik heb nooit gevraagd om inzage in de begroting.

Toen ik er stage liep kreeg ik wel een royale stagevergoeding, toen ik er later ging werken werd ik er goed betaald.

Maar het management vertelde de hulpverleners op een dag dat ze maar een bepaald aantal uren per cliënt per week mochten doorbrengen omdat de cliënten gezien hun indicatie niet meer recht hadden op een x aantal contacturen per week, echter zag ik de verpleegkundigen vaak lanterfanteren achter de pc en dan ook uren lang zonder naar de cliënten om te kijken, dus er is wel degelijk een mogelijkheid om goede zorg en ondersteuning aan de cliënten aan te bieden maar daarin worden niet alle mogelijkheden benut.

Maar als je de psychiatrie op hun fouten wijst, kijken ze terug alsof ze water zien branden. Er zijn in dit topic al meerdere mensen die klaarblijkelijk slechte ervaringen hebben met de hulpverlening.
Toen ik dit probleem in D&A aankaartte, kreeg ik zelf te horen dat "ik m'n eigen hulpverlening zou tegenwerken" ofzo , maar je wordt simpelweg niet (goed) gehoord als je een klacht hebt. Of ze hebben geen tijd of je zeurt of je hebt dingen niet goed onthouden of ze liegen zelfs waarna jij je visie van het gebeuren mag bewijzen en anders komen ze wel met een "ach ja, fouten gebeuren gewoon" en vervolgens verandert er niets en gaan ze door met het maken van hun fouten. Zelfs liegen doen ze als ze er maar mee weg kunnen komen, wtf?

Dit kost mensenlevens en dat kan ze blijkbaar niks schelen, zolang zij hun baan en hun huis maar kunnen blijven behouden.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 20:15 schreef kzomba het volgende:

[..]

Deze post van jou is al wat milder, het is overigens De geestelijke gezondheidszorg.

Ik ben voormalig medewerker, kan er zo weer werken als ik wil maar heb daar zelf geen behoefte aan. Ik sta niet achter deze organisatie.

Het is wel geestelijk belastend werk en voor het personeel is het zeker niet altijd makkelijk maar de gehele opzet en het psycho analytische systeem vertoont vele manco's ben ik van mening.

Waarom fixen ze dit dan niet? Het lijkt me extreem onwaarschijnlijk dat ze niet zelf hiervan op de hoogte zijn.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 20:15 schreef kzomba het volgende:

[..]

Deze post van jou is al wat milder, het is overigens De geestelijke gezondheidszorg.

Jij hebt het over medicatierondes etc, wat wijst op een psychiatrisch ziekenhuis waar mensen langere tijd verblijven.
Ik heb het over het(!) GGZ, wat tegenwoordig vele namen heeft wegens privatisatie. Ik bedoel daarmee het(!) instituut waar verreweg de meeste volwassenen met een late (vermoede) ASS-diagnose mee te maken krijgen. Die doen diagnosticeren, psycho-educatie, therapeutische gesprekken eens in de zoveel tijd, eventueel voorschrijven van medicatie, en/of groepstherapie.
Er zijn verplegers, maar dat zijn geen verzorgers die aan je bed komen (je gaat na het gesprek immers gewoon naar huis) of medicijnrondes doen (de eventueel voorgeschreven medicijnen haal je bij je eigen apotheek en moet je jezelf toedienen). Verplegers helpen je vooral met praktische zaken, zoals het regelen van afspraken met psycholoog en psychotherapeut.
Iemand die zelfstandig op Fok! kan posten (dus zeg maar 12 jaar en ouder) en waarvan dus pas op latere leeftijd ASS wordt vermoed zal nooit in zo'n kliniek/ziekenhuis komen op basis van (alleen) een ASS-diagnose.

Ik begrijp dus niet goed waar je het over hebt in relatie tot je OP. Ik heb ook de indruk dat je op je werk alleen met hele zware gevallen te maken hebt gehad, en dat met enige afstand omdat je zelf niet bij de medische staf hoorde (daarvoor toon je overduidelijk te weinig kennis van zaken, iedereen die bij psycho-educatie over ASS was heeft meer inzicht).

[ Bericht 0% gewijzigd door Lunatiek op 05-11-2017 00:23:11 ]

quote:

Op zondag 5 november 2017 03:34 schreef kzomba het volgende:

[..]

Nee, ik heb het over De GGZ en jij hebt het ook over De GGZ alleen schrijf jij het consequent verkeerd.


En hoe was het voor jou om in groepstherapie bij de GGZ te zijn? heb je er veel van geleerd voor je gevoel?

Nee, ik heb het over het GGZ, ook bekend onder namen als PsyQ.
Groepstherapie is voor patiënten. Psycho-educatie en sommige consulten zijn ook voor partners of andere mantelzorgers.

Dude niemand kan jou dwingen , zie t probleem niet. Die mensen zitten er voor t geld, als ze je als autist krijgen dan kunnen ze meer geld aan je verdienen
. Weet niet hoe je er terecht gekomen ben maar zou er niet meer energie aan besteden.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 21:39 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Lange wachttijden heb je idd al langer, maar dat betekent niet dat de wachttijden niet langer geworden zijn.
Verhalen zoals de jouwe ken ik wel.
Vraag ik relatietherapie aan en zijn we maanden later eindelijk aan de beurt, blijkt dat ze ons voor de verkeerde groep hadden aangemeld
Daarna weer wat maanden verder, tsja toen hoefde het niet meer want was alweer single

Ze waren je dossier kwijtgeraakt? Echt je dossier? Het hele ding??? Dat is wel wel schandelijk lijkt me. Moesten ze een geheel nieuw dossier gaan aanmaken dan? Een dossier kan toch niet zomaar zoekraken?!?!?

[..]

Wat ik ook meer zie gebeuren, is dat behandelaars de neiging hebben de klachten van hun cliënten als bewijs te zien dat hun cliënten lijden door de klachten waar zijzelf voor gespecialiseerd zijn. Dus een traumabehandelaar zal autismeklachten wijten aan de trauma's, een autismebehandelaar zal traumaklachten wijten aan autisme, want zo blijven ze langer bij hun in zorg neem ik aan...en misschien staat 't gewoon goed op hun cv

[..]

Je kunt wel in principes denken, maar de praktijk laat zien dat er veel verdwenen is en de problemen toe aan het nemen zijn.
het aantal zelfmoorden is zelfs schijnbaar hoger dan ooit, yep, working as intended! ( )

[..]

Maar als je de psychiatrie op hun fouten wijst, kijken ze terug alsof ze water zien branden. Er zijn in dit topic al meerdere mensen die klaarblijkelijk slechte ervaringen hebben met de hulpverlening.
Toen ik dit probleem in D&A aankaartte, kreeg ik zelf te horen dat "ik m'n eigen hulpverlening zou tegenwerken" ofzo , maar je wordt simpelweg niet (goed) gehoord als je een klacht hebt. Of ze hebben geen tijd of je zeurt of je hebt dingen niet goed onthouden of ze liegen zelfs waarna jij je visie van het gebeuren mag bewijzen en anders komen ze wel met een "ach ja, fouten gebeuren gewoon" en vervolgens verandert er niets en gaan ze door met het maken van hun fouten. Zelfs liegen doen ze als ze er maar mee weg kunnen komen, wtf?

Dit kost mensenlevens en dat kan ze blijkbaar niks schelen, zolang zij hun baan en hun huis maar kunnen blijven behouden.

Het hele dossier, en dan kan geen kleintje zijn geweest want ik liep daarvoor ook al jaren bij de GGZ.
(vermijdende persoonlijkheidsstoornis / angststoornissen en meer van dat soort pret dankzij een geweldige jeugd)

Maar goed op dat moment was het niet zo nodig meer en heb ik op zelf maar op andere manieren hulp gezocht, GGZ is gewoon ontzettend prut.. en okay het is afhankelijk van waar je woont en bij wie je terecht komt.

quote:

Op zondag 5 november 2017 03:50 schreef kzomba het volgende:

[..]

Ik begrijp je vraag, maar ik zie het meer als een tendens een voortschrijdend proces wat voortdurend in ontwikkeling is, omdat er veel onvrede over de GGZ is zie je ook allerlei alternatieve therapieën ontwikkeld worden.

Wat ik tikte ging trouwens ook meer over het niet in het belang handelen/denken van je patient vanwege partijdigheid (in dit geval voor de zorgverzekeraars en omdat ze (deze strekking had ik ergens gelezen hier?) ook vaak zitten te lanterfanten of zo) en die haal je niet weg door een andere behandeling aan te gaan bieden.

quote:

Op zondag 5 november 2017 09:08 schreef TheoddDutchGuy het volgende:

[..]

Het hele dossier

Dit kan toch niet waar zijn!!?
En je hebt hier neem ik aan ook geen melding van gemaakt, want ten slotte had het toch geen invloed op je. Maar dit soort dingen hebben dat indirect wel, want wat als degene die jou voor ging bij diegene waar je in behandeling was, hetzelfde dacht toen zijn dossier onterecht werd gewijzigd, dan moedig je die behandelaars aan om vaker over de scheef te gaan "want er wordt toch niks tegen gedaan".

Snap je waar ik heen wil?

Nou moet ik ook wel zeggen dat het enorm frustrerend kan zijn als je maandenlang/jarenlang niet gehoord wordt (iets wat ik zelf al jaren meemaak bij de GGZ) en dat het ook nog eens gaat over mensen die vaak simpelweg niet de energie hebben om tegen die stigma's en de onwil van dat soort "valsspelende" behandelaars op te willen gaan nemen.

quote:

Op zondag 5 november 2017 03:54 schreef kzomba het volgende:

[..]

Oke, het geestelijke gezondheidszorg, wat jij wil.