Een kat van mijn ouders gebeurde dit, nadat ik het huis al uit was (ik heb deze kat dus ook nog dagelijks meegemaakt toen ik nog thuis woonde). Dierenarts kon het ook niet verklaren. Alsof ineens bij een sprong van te hoog beide netvliezen hadden losgelaten, oid. Hij was toen ook al zeker 12+ en verder goed gezond. Enorm sneu, natuurlijk.
Beetje open deur misschien, maar in huis zal hij zijn vaste routes hebben en daarom kun je maar beter die ruimtes opgeruimd houden en hetzelfde houden. Verder: het zicht is bij een kat niet eens het voornaamste zintuig, volgens mij. Met tast en geur doen ze ook enorm veel, dus dat scheelt. Vergeet vooral het belang van de snorharen niet! Ik zou vanwege die snorharen niet zo gauw aan andere middelen denken zoals op de foto van dat hondje hierboven: aan zijn snorharen benutten is de kat gewend en zo'n ander ding met 'voelsprieten' zou nog in de weg kunnen zitten van het gebruik van die snorharen.
De kat van mijn ouders mocht nog wel de tuin in. Er was nog een deel naar een aangrenzende tuin zonder schutting, daar heeft mijn vader toen alsnog een stuk schutting gemaakt. Maar die gekke kat sprong met zijn gekke kop nog gewoon op de schutting.
Hij kon vanuit de (aangrenzende) tuin(en) niet de straat op en sowieso was er weinig verkeer.
Wat ik me herinner, is hoe hij langzaam door het huis sjokte en boem was ho: dan wist hij dat hij de bocht om moest. Je moet er rekening mee leren houden dat hij je wel verneemt, maar het gaat trager, want hij moet je vernemen op gehoor en gevoel (verplaatsing van lucht). Dus omzichtiger met hem omgaan is wel prettig, want hij schrikt anders snel en schrikken vindt een kat niet leuk. Ik zei dan eerst wat tegen hem, en keek of hij me hoorde, voordat ik hem aaide. Want ineens een hand op hem was ook weer schrikken. Hij zat graag bij je op de arm (een echte knuffelkat
) maar toen hij blind was, klauwde hij zich extra aan je vast met zijn nagels. Heel begrijpelijk, natuurlijk, omdat hij geen idee had hoe hoog hij boven de grond was. Ik hield hem dan stevig vast en zette hem weer helemaal met zijn pootjes op de grond, terwijl je bij een normaal ziende kat vrij automatisch alleen je grip verslapt waarna de kat zelf wel springt.
Zelf heb ik meer ervaring met oudjes die dan nog wel konden zien, maar waar je je ook aan aanpast. Bij katten op hoge leeftijd en/of katten met een beperking moet je je inleven in hun (on)mogelijkheden en bekijken hoe je daar rekening mee kunt houden. Zoals ik al zei: de omgeving rustig houden, er rekening mee houden dat alles trager gaat.
Heeft de kat nog kwaliteit van leven? Bij katten vind ik van belang: eten ze nog graag, zijn ze nog normaal zindelijk en kunnen ze nog lekker ontspannen uren verpozen met lekker slapen? Dan hebben ze een goeie oude dag.
(Nog een opmerking over katten die, zoals een user hierboven zei, om minder dan blindheid voor euthanasie worden aangeboden: ik mag hopen dat dierenartsen weigeren aan die euthanasieverzoeken mee te werken.
Als je zelf echt niet meer voor je blinde kat zou kunnen zorgen, zijn er wel alternatieven te bedenken zodat - mits die genoemde kwaliteit van leven er nog is - je kat zijn leven blind nog een tijd kan voortzetten.)