En de volgende clown.....
Feyenoord heeft gewoon een te goede selectie is mijn mening om heel ver terug te zakken
9 wedstrijden gespeeld
weet ik hoeveel blessures
en heleboel mensen raken in de war in de media of ze hebben geen flikker te doen en willen weer de kranten vullen
quote:
Feyenoord, one hit wonder?
COLUMNAD-columnist Sjoerd Mossou ziet grote gelijkenissen tussen Feyenoord en Leicester City, de verrassende kampioen van de Premier League in het seizoen 2015/2016.
Sjoerd Mossou 28-10-17, 07:22
8
3
Het is deze week precies een jaar geleden dat Brad Jones een treffende vergelijking maakte. Feyenoord, zo vond de Australische keeper, kon zich het beste spiegelen aan Leicester City. Jones bedoelde dat positief destijds: Feyenoord presteerde zo goed en was zo’n hecht collectief, met vrijwel altijd dezelfde spelers in de basis, dat het sprookje van Leicester City als een soort lichtend voorbeeld moest dienen.
De boodschap: als je écht gelooft, samen en onvoorwaardelijk, zoals Leicester City in het seizoen 2015/2016 deed, dan kan alles. En warempel, een handvol maanden later maakte Feyenoord het nog waar ook. Landskampioen. Stunt compleet. Volksfeest.
Maar zie het cynische heden. Feyenoord is alleen nog maar meer op Leicester City gaan lijken, maar om al de verkeerde redenen. Het staat vijfde inmiddels, op acht punten van de koploper, amper vijf maanden na die zo intens gevierde landstitel.
Het voetbal is niet om aan te zien. Het elftal is onherkenbaar, stuurloos.
U kent de geschiedenis ongetwijfeld. Bij Leicester City werd trainer Claudio Ranieri al een half jaar na de historische titel ontslagen. Niet iets wat Giovanni van Bronckhorst snel zal overkomen, maar toch zijn er intrigerende dwarsverbanden.
Om het even in een tegeltjeswijsheid te vatten: succes heeft vele vaders, falen is een wees.
Universele wet
Het is een menselijke, bijna universele wet in de sport: na succes gaat alles schuiven. Het cement tussen de stenen wordt stilaan vloeibaar. Er breekt af en toe een steen uit de muur, of soms een complete funderingspaal. Door al het bier van eergisteren dreigt de grond onder het huis zompig te worden.
Het is een menselijke, bijna universele wet in de sport: na succes gaat alles schuiven
Bij Leicester City vonden de spelers zichzelf al snel belangrijker dan Ranieri, voorheen de onomstreden vader van het succes. Ze vonden zichzelf ook een beetje vader. Riyad Mahrez was amper verkozen tot beste speler van de Premier League, of hij veranderde prompt in een buitenspeler van Wolverhampton Wanderers. Jamie Vardy? Weg magie. De fenomenale stofzuiger N’Golo Kanté? Verkocht aan Chelsea.
Claudio Ranieri viert de landstitel met Leicester City in mei 2016.
Claudio Ranieri viert de landstitel met Leicester City in mei 2016. © REUTERS
Hoe stevig succes is, blijkt pas bij tegenslag, want opeens gaat de één naar de ander wijzen. De volgende verschuilt zich liever achter de rug van zijn buurman. De speler die vorig seizoen gewoon een radartje was in het geheel, wil nu het mannetje zijn.
Trainer en publiek beginnen zich steeds meer te ergeren aan de spelers, die vooral druk zijn met hun eigen particuliere dingetjes en gedoetjes. De zwijgende wisselspeler begint steeds vaker te fluisteren. Om de club heen probeert iedereen opnieuw positie te kiezen, want na succes biedt falen nieuwe rondes, nieuwe kansen. Vergeten vijanden klauteren gretig de loopgraven weer in.
Geen eendagsvlieg, maar de norm
Dirk Kuyt en Karim El Ahmadi waarschuwden er nog zo nadrukkelijk voor, al op het stadhuis nota bene, terwijl de Coolsingel vol stond. Dit succes mocht geen eendagsvlieg blijken, het moest de norm worden voor het nieuwe Feyenoord.
Maar voorlopig lijkt Feyenoord nog vooral op het oude Feyenoord, en minstens zo alarmerend: het heeft veel weg van een one hit wonder uit de East Midlands.
ad.nl
"Wedstrijden kun je altijd verliezen anders hoef je die wedstrijden ook niet te spelen"
Klaasweetalles 14-08-2018