Depressie & Angst #143

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 00:44 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik heb wel een paar keer bij psychologen gelopen in het verleden, voornamelijk vanwege mijn burnout en de gevolgen die deze had. Nu echter niet meer.

Ik heb gelukkig wel familieleden en vrienden waar ik mijn ei bij kwijt kan en ook mijn vader probeert er nu te zijn. Ook voor mijn moeder, wat ik erg fijn vind.

Ik heb altijd geprobeerd voor mijn moeder te zorgen tot ik er achter kwam hoe ongezond dit was. Nu ik dit tracht niet meer te doen ontstaat er soms meer afstand, wat zij op haar beurt moeilijk kan verwerken. Ze is in haar leven als zo vaak verraden, nu is ze bang ook nog haar kinderen te verliezen. Die verlatingsangst lijkt zich te uiten in claimerig gedrag richting mij en m’n zusje.

Ik zet mezelf nu op plek 1 en handel daar naar, hoe moeilijk ik dit ook vind. Ik probeer de balans te houden tussen contact en contact vanwege zorg- of schuldgevoelens. Ik hoop gewoon dat ze in de toekomst geluk gaat vinden en zich beter voelt. Ze is zo’n lieve vrouw en heeft zichzelf echt weggecijferd om mij en mijn zusje een normale jeugd te geven. Ze verdient dit allemaal niet.

Bedankt voor je reactie

Fijn dat je steun hebt aan je familie en vrienden.

Het is soms lastig (voor beide partijen) een balans te vinden daar waar er vaak jarenlang een patroon ingeslopen is. Weet en begrijpt zij ook waarom je soms wat meer afstand neemt?

Sterkte nogmaals

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 01:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
Afgelopen zondag heeft mijn moeder weer geprobeerd zelfmoord te plegen. Wegens hernieuwde druk van de sociale dienst steeg haar ellende en slapeloosheid tot een hoogtepunt en probeerde ze haar polsen door tr snijden. Gelukkig had ze daarvoor in hysterie mijn vader al opgebeld. Hij vond haar knock out in de tuin. Ze wilde het huis niet onderbloeden.

Nu is het vaker gebeurd, maar toch slaat het weer in als een bom. Ik houd zo veel van mijn ouders maar ze maken het me niet makkelijker. Ik wil bij ze zijn, maar kan het tegelijkertijd ook niet. Ik trek gewoon de ellende niet meer. In mijn kindertijd kon ik op ze leunen, maar nu ik zelf ouder ben en ook zie dat ze gewoon mensen zijn, kan ik niet meer leunen, het is vooral met mijn moeder hard bergafwaarts gegaan.

Het is moeilijk te bevatten dat ik misschien wel verder ben in mijn ontwikkeling dan mijn ouders. Ik wil dit helemaal niet. Ik heb zelf zo veel strijd, ook gedeeltelijk dankzij hun, en ik heb ouders nodig op wiens schouder ik uit kan rusten. Van mijn moeder durf ik het echter al jaren niet meer, met mijn vader is mijn band nog niet helemaal daar. En ook hij is zoekende.

Het vliegt me na zondag gewoon weer even allemaal aan. De situatie waar ik soms in zit, realiseer ik me dan. Jezus man. Toch tracht ik de mens van het probleem gescheiden te houden. Ik probeer waar ik kan te leunen en mijn ouders actief in m’n leven te houden. Ik heb ze gewoon nodig. Hopelijk kan ik dit doen zonder grotendeels hun problemen te adopteren.

Ik weet het allemaal niet precies, maar ik doe mijn best om overal mee om te gaan. Gezien mijn leven tot zo ver doe ik dat goed, dus ik ga door. Gelukkig ken ik ook genoeg positiviteit, maar man, soms..

Ten eerste, wat ontzettend naar. Verschrikkelijk als zoiets gebeurd.
Oke, dit gaat misschien heel hard klinken. Je moeder is er dermate slecht aan toe dat ze zichzelf iets aan wilt doen, en uit je post komt alleen naar voren hoe erg dit voor jóú is. Hoe kun je nou zo met jezelf bezig zijn terwijl zij in deze toestand zit? Hoe moeilijk het ook is, ze heeft nu even heel hard je steun nodig. Probeer sterk te zijn voor d'r. Als ze dan weer een beetje hersteld is komt ook het moment weer afstand te nemen en jezelf weer op 1 te zetten.

Sterkte.

Sociale dienst is een harteloze organisatie, ik kan het wel begrijpen gezien er veel luiwammesen tussen zitten. Ze zijn natuurlijk beperkt, iedereen eigenlijk, men kan niet echt in de geest van een cliënt kijken. Ik neem het ze niet kwalijk maar ik pleit ze ook niet vrij, het is lastig om te doorzien wie echt niet kan werken en iemand die niet wil werken maar wel kan.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 01:32 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ten eerste, wat ontzettend naar. Verschrikkelijk als zoiets gebeurd.
Oke, dit gaat misschien heel hard klinken. Je moeder is er dermate slecht aan toe dat ze zichzelf iets aan wilt doen, en uit je post komt alleen naar voren hoe erg dit voor jóú is. Hoe kun je nou zo met jezelf bezig zijn terwijl zij in deze toestand zit? Hoe moeilijk het ook is, ze heeft nu even heel hard je steun nodig. Probeer sterk te zijn voor d'r. Als ze dan weer een beetje hersteld is komt ook het moment weer afstand te nemen en jezelf weer op 1 te zetten.

Sterkte.

Hij heeft in dit topic wel dermate veel gedeeld over die situatie dat zijn standpunt niet alleen te begrijpen maar mi zelfs gezond/verstandig is.

Sterkte duracel!

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 01:32 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ten eerste, wat ontzettend naar. Verschrikkelijk als zoiets gebeurd.
Oke, dit gaat misschien heel hard klinken. Je moeder is er dermate slecht aan toe dat ze zichzelf iets aan wilt doen, en uit je post komt alleen naar voren hoe erg dit voor jóú is. Hoe kun je nou zo met jezelf bezig zijn terwijl zij in deze toestand zit? Hoe moeilijk het ook is, ze heeft nu even heel hard je steun nodig. Probeer sterk te zijn voor d'r. Als ze dan weer een beetje hersteld is komt ook het moment weer afstand te nemen en jezelf weer op 1 te zetten.

Sterkte.

Duracel heeft een best lange periode geprobeerd voor zijn ouders te zorgen, maar hij heeft ook genoeg shit van zichzelf aan z'n hoofd. Op een gegeven moment komt er het moment dat iemand meer voor zichzelf moet gaan zorgen en dan is even wat meer afstand nemen best noodzakelijk.
Ten slotte heb je niets aan iemand die je helpt als die persoon zichzelf leegfikt door de hulp die die hulpverlener geeft. Er moet wel vol,doende draagkracht zijn.

Ik weet verder alleen niet precies wat voor hulpverlening zijn ouders zelf hebben.

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 01:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
Afgelopen zondag heeft mijn moeder weer geprobeerd zelfmoord te plegen. Wegens hernieuwde druk van de sociale dienst steeg haar ellende en slapeloosheid tot een hoogtepunt en probeerde ze haar polsen door tr snijden. Gelukkig had ze daarvoor in hysterie mijn vader al opgebeld. Hij vond haar knock out in de tuin. Ze wilde het huis niet onderbloeden.

Nu is het vaker gebeurd, maar toch slaat het weer in als een bom. Ik houd zo veel van mijn ouders maar ze maken het me niet makkelijker. Ik wil bij ze zijn, maar kan het tegelijkertijd ook niet. Ik trek gewoon de ellende niet meer. In mijn kindertijd kon ik op ze leunen, maar nu ik zelf ouder ben en ook zie dat ze gewoon mensen zijn, kan ik niet meer leunen, het is vooral met mijn moeder hard bergafwaarts gegaan.

Het is moeilijk te bevatten dat ik misschien wel verder ben in mijn ontwikkeling dan mijn ouders. Ik wil dit helemaal niet. Ik heb zelf zo veel strijd, ook gedeeltelijk dankzij hun, en ik heb ouders nodig op wiens schouder ik uit kan rusten. Van mijn moeder durf ik het echter al jaren niet meer, met mijn vader is mijn band nog niet helemaal daar. En ook hij is zoekende.

Het vliegt me na zondag gewoon weer even allemaal aan. De situatie waar ik soms in zit, realiseer ik me dan. Jezus man. Toch tracht ik de mens van het probleem gescheiden te houden. Ik probeer waar ik kan te leunen en mijn ouders actief in m’n leven te houden. Ik heb ze gewoon nodig. Hopelijk kan ik dit doen zonder grotendeels hun problemen te adopteren.

Ik weet het allemaal niet precies, maar ik doe mijn best om overal mee om te gaan. Gezien mijn leven tot zo ver doe ik dat goed, dus ik ga door. Gelukkig ken ik ook genoeg positiviteit, maar man, soms..

Ik vroeg het me al af, maar wat voor hulpverlening hebben je ouders eigenlijk (gehad)?

Je loopt hier al lang mee rond, toch?

Zijn je ouders ook zelf bezig met hulp zoeken? Hebben ze de afgelopen jaren al hulp gehad?
Ik kan me niet meer herinneren of je dit wellicht al eens genoemd had.

Hoi. Het gaan niet goed hier.
Mijn depressie is zeker met een opmars bezig.
Het is zo moeilijk dat dit elk jaar weer opnieuw komt.
Ik voel me zo alleen en zo verdrietig.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 09:58 schreef summer2bird het volgende:
Hoi. Het gaan niet goed hier.
Mijn depressie is zeker met een opmars bezig.
Het is zo moeilijk dat dit elk jaar weer opnieuw komt.
Ik voel me zo alleen en zo verdrietig.

Dit komt elk jaar terug?
Geldt voor jou ook het spreekwoord "Winter...de ellende beginter"?

Ik vind zelf winter echt helemaal niks (behalve dan geen vliegjes en muggen overal). Vooral het koude en het donkere denk ik.

Hoe is je sociale kring eigenlijk?
Ik vond vroeger zelf de zomers een heel stuk minder erg, zelfs als ik me wel eenzaam voelde, misschien dat dit bij jou ook een beetje zo is?

Wat vervelend Summer2bird... seizoensgebonden? Misschien kan je dan nog wat uithalen met lichttherapie?
Geen ervaring mee zelf.

Laat de winter maar komen, heerlijk zulke korte dagen. Snel donker

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 11:46 schreef Nijna het volgende:
Wat vervelend Summer2bird... seizoensgebonden? Misschien kan je dan nog wat uithalen met lichttherapie?
Geen ervaring mee zelf.

Bij mij lijkt vitamine D tabletjes slikken het beste gewerkt te hebben voor wat betreft de (lange termijn) dysthymie. Over z'n geheel is de depressie het hele jaar nu minder (wat trouwens niet garandeert dat ik me nooit meer kut voel, maar het zijn nu meer de stressmomenten/stressperiodes waar ik last van heb).
Wel heb ik ook nog andere bronnen van depressiegevoelens en in de breedste zin van het woord is stress daar bijvoorbeeld een belangrijke van. Maar ook zorgen en het niet hebben van goeie dagbesteding (waarbij dagbesteding ook in de breedste zin van het woord. Leuke sociale contacten kunnen ook fijn zijn voor een snelle opkikker, zeg maar ).
Maar winter is daar dus ook 1 van en heeft in zoverre invloed op me dat ik door mooie zomers me echt een stuk opgewekter en energieker voel dan in de winter.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 10:22 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit komt elk jaar terug?
Geldt voor jou ook het spreekwoord "Winter...de ellende beginter"?

Ik vind zelf winter echt helemaal niks (behalve dan geen vliegjes en muggen overal). Vooral het koude en het donkere denk ik.

Hoe is je sociale kring eigenlijk?
Ik vond vroeger zelf de zomers een heel stuk minder erg, zelfs als ik me wel eenzaam voelde, misschien dat dit bij jou ook een beetje zo is?

Elk jaar rond de winter.
Sociale kring bestaat uit familie en begeleiding. Ik heb wel eens vrienden gehad, maar vind ze meer stressvol en moeilijk te onderhouden dan plezierig is.
Elke zomer denk ik dat het fantastisch gaat en er echt 0.0% kans is dat de depressie terug komt en elke winter loop ik weer met een depressie. Het is een uitzichtloze situatie waar ik elk jaar intrap.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 11:46 schreef Nijna het volgende:
Wat vervelend Summer2bird... seizoensgebonden? Misschien kan je dan nog wat uithalen met lichttherapie?
Geen ervaring mee zelf.

Seizoensgebonden ja. Lichttherapie werkt alleen maar een klein beetje. Ze gaan nu kijken of mijn medicatie wat opgekrikt kan worden

Hopen dat de medicatie inderdaad wat gaat doen voor je, sterkte.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 15:32 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Elk jaar rond de winter.
Sociale kring bestaat uit familie en begeleiding. Ik heb wel eens vrienden gehad, maar vind ze meer stressvol en moeilijk te onderhouden dan plezierig is.

Vetgedrukte herken ik wel en is iets waar ik jarenlang tegenaan bleef lopen en goed over na moest denken.
Ik wil natuurlijk wel sociale contacten, maar dan liefst wel sociale contacten die het beste bij me passen (en die me ook niet teveel energie kosten).
Uiteindelijk ben ik selectiever geworden in met wie ik om ga en ben ik vaker "nee" gaan zeggen tegen mensen waarvan ik weet dat die meer onderhoud vergen dan de moeite loont en ben ik me meer gaan focussen op het herkennen en bevrienden van mensen die niet zo onderhoudsgevoelig zijn, maar wel net zo leuk zijn (en soms zelfs leuker )
Verder vallen er zo best veel mensen af, maar ik heb sowieso niet zoveel behoefte aan sociaal contact.

Het is verder zeg maar ook handig om vaker "nee" tegen mensen te zeggen waarvan ik vooraf al weet dat ze me meer gaan kosten dan ze me gaan opleveren en kan ik beter exact diezelfde hoeveelheid steken in 5 andere mensen die maar 1/5e van die energie kosten, maar per persoon misschien even leuk zijn als die persoon die me wel 5x meer energie kost.

Maar er zijn dus wel mensen die niet zo moeilijk en energieverslindend zijn en waar je energie uit kunt halen. De truc is om die te herkennen en die zeg maar soort van aan je te binden (kan even geen betere verwoording vinden, maar gaat om 't idee ).

quote:

Elke zomer denk ik dat het fantastisch gaat en er echt 0.0% kans is dat de depressie terug komt en elke winter loop ik weer met een depressie. Het is een uitzichtloze situatie waar ik elk jaar intrap.

Wat je beschrijft, lijkt wel aardig veel op hoe ik het zelf ervaren heb. Eigenlijk ging dit pas weg nadat ik abilify ging gebruiken en het is daarna ook niet meer teruggekomen (nu ruim 2 jaar gestopt). Zelf heb ik echter het idee dat het met de vitamine D te maken heeft, maar dit weet ik uiteraard niet helemaal zeker. Ook spelen m'n trauma's een belangrijke rol en nu ik daarvoor correcte behandeling heb en de belangrijkste triggers er nauwelijks meer zijn, gaat 't psychisch ook weer een stuk beter met me

Wel weet ik dat ik totaal niet dol ben op kou en tot op het bot verkleumd raken is zeg maar niet 1 van mijn meest prettige ervaringen

Ik heb nu een veel leuker leven nu en is mijn sociale kring zelden zo leuk geweest
Het meeste scheelt dat ik tegenwoordig ook lotgenoten heb (ook buiten de hulpverlening om) en ik zeg over het algemeen gesproken dus veel sneller "nee" als ik het idee heb dat 't (om wat voor reden dan ook) niet gaat werken. Veel mensen kosten me VEEL te veel energie en die energie heb ik gewoon niet, dus daar moet ik een beetje zuinig op zijn, die personen moeten elk de moeite waard zijn (of op z'n minst de gok waard zijn)

quote:

[..]

Seizoensgebonden ja. Lichttherapie werkt alleen maar een klein beetje. Ze gaan nu kijken of mijn medicatie wat opgekrikt kan worden

Ik hoop voor je dat het gaat werken
Ik ben er uiteindelijk wel vanaf gekomen (godzijdank).

Geen idee of je hier wat aan hebt, maar ik heb (wat die vriendschappen en andere sociale contacten betreft) wel vergelijkbare ervaringen en er zijn op zich wel oplossingen voor.
Je komt totaal niet over als iemand die een rot/afstotend karakter heeft, kan me eerlijk gezegd nauwelijks voorstellen dat je een vervelend persoon zou zijn ofzo

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 17:39 schreef Fripsel het volgende:
Ben vanmiddag bij de psycholoog geweest. Vanaf eind november ga ik over op een nieuwe therapeut zodat we over kunnen gaan op meer trauma gerichtere onderwerpen.

Conclusie is ook getrokken dat het toch wel meer complexe ptss is dan gewone ptss. Ga de komende sessies met haar nog werken aan wat handvaten aan meer met de trauma specifieke klachten om te gaan.

Vetgedrukte is bij mij ook zo. Sterker nog, mijn behandelingen zijn meer voor het complexe gedeelte (waarvan een deel trouwens ook redelijk recent is, voornamelijk doordat ik steeds herhaaldelijk getriggerd werd) omdat dat al langer aan de gang was en iedereen in m'n eigen omgeving er ook last van had.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 18:17 schreef Fripsel het volgende:
Op wat voor manier kost het dan zoveel energie dat het jullie niet waard is zeg maar? Ik moet ook flink bij komen van sociale activiteiten, soms wel dagen. Maar ik vind het het echt heel erg waard. Misschien heb ik wel wat tips wanneer jullie dat uitleggen.

No pun intended, maar heb nu niet de energie om dat hele verhaal uit te gaan leggen en ik ken ook geen link waar vergelijkbaars uitgelegd staat.

Wel heb ik het recentelijk aan PabstBlueRibbon proberen uit te leggen, maar het feit dat ie daar zo moeilijk over deed is juist 1 van de redenen waarom dat soort sociale contacten zoveel energie vreten.

Misschien dat iemand anders het kan uitleggen.

Het is meer dat het bepaalde mensen zijn die teveel kosten en niet voldoende opleveren. Op zich gaat het hier niet om sociale activiteiten (wat bijvoorbeeld ook een vereniging kan zijn)

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 18:17 schreef Fripsel het volgende:
Op wat voor manier kost het dan zoveel energie dat het jullie niet waard is zeg maar? Ik moet ook flink bij komen van sociale activiteiten, soms wel dagen. Maar ik vind het het echt heel erg waard. Misschien heb ik wel wat tips wanneer jullie dat uitleggen.

Je geeft al antwoord op je eigen vraag.

Bij mij kostte het veel energie omdat ik alleen maar bezig was met wat men van me vond, en ik was ook nonstop alle signalen aan het interpreteren en analyseren. Met wat biertjes op ging het dan weer compleet de andere kant op en dan werd ik de dag erna wakker met een kutgevoel omdat ik me als een idioot gedragen had.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 18:17 schreef Fripsel het volgende:
Op wat voor manier kost het dan zoveel energie dat het jullie niet waard is zeg maar? Ik moet ook flink bij komen van sociale activiteiten, soms wel dagen. Maar ik vind het het echt heel erg waard. Misschien heb ik wel wat tips wanneer jullie dat uitleggen.

Het verschil is dat jij die vermoeidheid het waard vind en hij niet.

quote:

Op maandag 30 oktober 2017 18:17 schreef Fripsel het volgende:
Op wat voor manier kost het dan zoveel energie dat het jullie niet waard is zeg maar? Ik moet ook flink bij komen van sociale activiteiten, soms wel dagen. Maar ik vind het het echt heel erg waard. Misschien heb ik wel wat tips wanneer jullie dat uitleggen.

Zolang het de vermoeidheid waard is, zijn het volgens mij prima sociale activiteiten.
Als het leuk is, je er voldoening/plezier uit haalt dan is het niet zo erg als je flink moe bent daarna. Zolang de balans maar doorslaat naar de positieve kant is het het voor mij wel waard.

Ik ben niet zo thuis in wat complexe ptss precies inhoudt. Kun je misschien kort (of lang als je wil) toelichten wat dit voor jou betekent?