Burn-out herstel en terugval

quote:

Op zaterdag 21 oktober 2017 20:47 schreef defokkingfoker het volgende:
Niet om te bashen ofzo maar wat voelen jullie dan precies bij een burn out? Heb altijd, en eigenlijk nog steeds, voorgenomen dat een burn out een term voor watjes a.k.a pussys is en dat klachten te vaak op een burn out worden gegooid..

Ik heb zelf nooit een burn-out gehad, maar heb ooit dit boek gelezen: Adrian Verbree - Eclips en dat maakte diepe indruk. Vooral het moment waarop hij daadwerkelijk in een burn-out raakt: dat er vrijwel letterlijk iets knapt in z'n hoofd en dat er niets meer is. Als je dus ooit meer zou willen lezen over wat een burn-out is en hoe dat voelt: lees dit boek. Echt een aanrader (het leest ook makkelijk weg).

quote:

Zelf ben ik een student met een fulltime baan (waar overwerken meer regel dan uitzondering is), ben ik bezig met mijn studie, heb een sociaal leven en doe ik aan sport. Tuurlijk heb ik vaak momenten van stres en vermoeidheid maar nooit het gevoel van dat ik niet meer kan functioneren ofzo. Je lichaam geeft namelijk gewoon aan wanneer je je rust momenten moet pakken.

Dat klopt. Je lichaam geeft het ook aan. Maar het punt is juist dat we die signalen vaak negeren om tal van redenen: het komt niet uit, bang voor te worden uitgelachen, er zijn andere dingen belangrijker, je vindt het jezelf niet waard, etc. Als je consequent die lichamelijke signalen negeert, dan ligt er overspannenheid/burn-out op de loer. En inderdaad: dan kan je zeggen: je doet het jezelf aan, en uiteindelijk is dat ook zo, maar omgeving kan het ook lastig maken om voor jezelf te kiezen.

quote:

Op zondag 22 oktober 2017 12:37 schreef El_Liberaliste het volgende:

Zo heb ik me de hele week somber en klote gevoeld, maar verdween dat gevoel gisteren letterlijk binnen een uurtje naar de achtergrond. De diepste dalen hoeven geen weken of maanden aan te houden. Het gaat letterlijk met ups en downs.

Zomaar?

In mijn ogen heb je geen terugval maar is dit een onderdeel van je genezingsproces. Helaas komt dat proces met ups en downs. Je hebt veel ups gehad zo te lezen dus een wat minder moment moest ook een keer gebeuren.
Helaas hoort dit bij het proces. Probeer niet te grote stappen te nemen. Je kunt helaas geen delen van de achtbaan waarin je zit overslaan. Probeer iedere dag te nemen zoals hij is. Je hebt een plan voor je terugkeer maar dat is niet meer als een plan en dus zeker geen afspraak!!!

quote:

Op zaterdag 21 oktober 2017 20:47 schreef defokkingfoker het volgende:
Je lichaam geeft namelijk gewoon aan wanneer je je rust momenten moet pakken.

Persoonlijk zie ik een burn out vaak bij mensen die ongelukkig overkomen. Hebben een baan die ze niet bevalt, doen een studie die te hoog gegrepen is of hebben een vriendenkring die eigenlijk geen vrienden zijn.

Het is toch je eigenschuld en niet die van je werkgever? Als jij een baan/studie hebt aangenomen die eigenlijk te hoog gegrepen is dan is dat toch je eigen schuld? Of zie ik het verkeerd?

Niet iedereen heeft de luxe om uit te rusten wanneer het lichaam aangeeft dit te doen. Bijv. wanneer alles soepel verliep had ik tot 4 uur reistijd per dag voor studie en/of werk. En NS is op mijn traject de laatste jaren echt verschrikkelijk geworden; niet genoeg capaciteit, en alsof ik in een kroeg zit met al die gillende mensen die zogenaamd aan het praten/fluisteren zijn Tevens was ik ook niet slim om op het idee te komen om 1e klas te kopen wanneer ik het een beetje kon veroorloven.

Ik kan niet zomaar verhuizen; mensen komen alleen in aanmerking voor de sociale huurwoning als ze daar al x jaren wonen. In de omgeving daar ben ik ook kansloos. Op z'n best kom ik binnen 7 jaar aan de beurt voor een sociale huurwoning in mijn stad; ik heb haast nooit een vredig nachtrust. Overdag/avond/'s nachts -> politie en ambulance sirenes, regelmatig helikopters, gillende mensen, buren die psychoses krijgen, brand, werkloze/studieloos ogende jongeren die elke dag tot 3 uur 's nachts steeds op dezelfde plein achter me woning een hele happening hebben, brullende mensen van het uitgaan die flessen kapot slaan, steeds renovaties geluiden van urenlang non-stop boorgeluiden wegens hoog verloop huurders. Maar ook veel overlast wegens verbouwingen voor, naast, en achter me woning tegelijkertijd: renovaties, sloop, nieuwe huizen bouw, etc.

Het is heel zwaar om niet te kunnen slapen, ik word altijd gewekt. M.a.w. er is altijd wat. Naast mijn eigen leven, zijn er ook veel zieken in mijn omgeving waarvoor ik moet zorgen. Regelmatig werkdagen waarbij mijn wekker om 5 uur afgaat, terwijl ik om 11 uur thuis ben van een studie/werkdag. Mijn leeftijd helpt ook niet mee; in de 20, dus ik had nooit recht op wat voor financiering dan ook vanuit de gemeente. Iemand boven de 27 heeft pas recht. Ik had ook nooit hulp gekregen na meermaals aanvraag bij de gemeente voor wat dan ook, tegelijkertijd sta ik al 4 jaar op de wachtlijst voor een psycholoog. Jarenlang had ik alleen de zorgtoeslag om van te leven; 2,70 t/m 2,93 euro per dag door de jaren heen (zorgtoeslag is met de paar euro's gestegen). Me ouders met pensioen leeftijden betaalden de zorgverzekering voor mij, daarom had ik die paar euro's voor alle uitgaven.

Op een gegeven moment had ik een oproepbaan, wegens minimumloon en geen reiskosten vergoeding (ca. 20 euro per dag) verdiende ik per dag ca. 45 euro netto. Hier ben ik dan van 5 uur 's ochtends t/m 8 uur 's avonds mee bezig incl. de 4 uur reizen. Dit is seizoens- en themawerk, tevens lichamelijk zwaar met veel uitval van collega's waarbij ik arbeid tot 5 personen moet uitvoeren voor een minimumloon. Hier kom ik dan op de dag zelf achter wie allemaal ziek heeft gemeld, wegens ervaring kan ik nu vertellen dat werken tot de hoeveelheid van 3-5 personen geen uitzondering is. Gemiddeld heb ik dan ca. 750 euro netto per jaar. Dus 2,06 euro bovenop de paar euro's van de zorgtoeslag per dag te besteden -> ca. 5 euro per dag voor alles. Niet de ideale werkomstandigheden gezien de tijden wegens het reizen, type arbeid, hoeveelheid en salaris. Maar ja, het is niet anders. Het is niet dat ik recht had op een uitkering of dat ik hulp had gekregen voor scholing of iets anders ofzo. Het is of ca. 5 euro per dag of bijna 3 euro per dag.

Dus ik zie niet dat een burn-out (volledig) te wijten is aan de persoon zelf.

[ Bericht 0% gewijzigd door Yiwei op 23-10-2017 00:08:52 ]

Ai...

Maar kop op. Er bestaat niet zoiets als 'waar je zou moeten zijn'. Je bent daar waar je bent, en blijkbaar is dat nu 'thuis', om extra rust te nemen. Gelukkig heb je een begripvolle werkgever die je die ruimte geeft. Durf de ruimte te nemen.

knuffel,klinkt ontzettend rot

mag je van je zelf ook gewoon een hele dag niets doen, zonder dat er iets tegen over staat (volgende dag van je zelf moeten presteren, je huis helemaal schoon maken oid?
gewoon beetje op de bank hangen, niets doen, tv kijken of lezen als dat lukt, kopje thee, lunchen als t je uitkomt enz?

behandelaren zijn idd tegenstrijdig over dutjes en nachtrust.
Zelfde over terug aan t werk gaan, gelijk voltijds of deeltijd.

Maar overdag uren slapen tov nachtbraken of omdat je de afgelopen nacht slecht geslapen hebt even een half uurtje bij dutten is ook een verschil (rustig muziekje op, wekker op half uurtje).
En of je het alle dagen doet of af en toe om bij te tanken...

Heb je een langere periode dat je thuis mag zitten? bedoel is er gezegd door de arbo arts/werkgever dat ze je bijv de komende maand met rust gaan laten oid?

Wat zijn je klachten precies?

Je zou TS uit dit topic kunnen benaderen? Alleen geen idee of zij (?) daar behoefte aan heeft. R&P / Hoe 'hoort het'? Memo's gemist mbt relaties en relatie krijgen

quote:

Op woensdag 25 oktober 2017 17:25 schreef Postbus100 het volgende:
Je zou TS uit dit topic kunnen benaderen? Alleen geen idee of zij (?) daar behoefte aan heeft. R&P / Hoe 'hoort het'? Memo's gemist mbt relaties en relatie krijgen

Hoi, ik ben de TS uit dat topic toevallig, ik was dit topic aan het lezen en kom dit tegen. Ik heb ook een burnout, nu bijna 2 maanden thuis. Tis eerst een enorme medische rollercoaster geweest, ik moest naar de spoedeisende hulp etc. Uiteindelijk diagnose burn-out. In het begin heel veel geslapen en je hoofd voelt alsof het vol zit met watten. Het is inderdaad het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Alsof er een trein over je heen is gereden. Je krijgt zo'n enorme dreun, niet te bevatten.

Nu gaat het langzamerhand beter, maar ik herken wel heel erg de ups en downs. Dus ik ben ook niet meer zo optimistisch als het beter gaat, want ja wat is beter? Je weet dat het gewoon kut is. Niet dat ik niet positief ben hoor, ik ben wel heel blij als het dus 'goed' gaat en ik ben totaal niet levensmoe ofzo, ik wil juist heel veel dingen doen, probleem is alleen dat het niet gaat. Ik heb niet zo veel lichamelijke klachten meer als in het begin (ik heb oa paniekaanvallen, hartkloppingen, tintelingen, migraine, visusklachten, noem het maar op gehad) dus dat is fijn. Ben wel heel moe natuurlijk nog en die stomme duizeligheid blijft ook maar aan, hoeveel oefeningen ik er ook voor doe. En ik ga naar een psycholoog inmiddels.

Ik probeer wel elke dag buiten te zijn. Vandaag heb ik voor het eerst hardgelopen. Een wondermiddel! Ik voel me veel beter erna en ook veel minder duizelig. Ben bijna een uur buiten geweest (ook veel gewandeld), dat is echt heel goed nu. Verder kijk ik veel films, doe ik meditatie, rommel ik in huis, gewoon rustig aan. Meer kan ik nu ook niet.

TS mag me berichten sturen als hij/zij (?) wil

quote:

Op woensdag 25 oktober 2017 18:32 schreef NoFrauds het volgende:

[..]

Grappig Hoi

hor is het er mee?
Is er al echt een harde datum voor je terugkeer of is dit een flexibel punt ergens op de kalender?

klinkt eigenlijk best kort, volgende week maandag al terug aan de bak, terwijl je energieniveau een aardige terugslag heeft en je (nog) niet optimaal slaapt.
Moet je je zelf niet in bescherming nemen en er langer tussenuit gaan? Zonder elke week te moeten voelen en overwegen of je er al klaar voor bent?
Gewoon echt volledig bijtanken en me-time om te herstellen?

De "toko" draait op t werk gewoon door, dr is zo te lezen gezorgd voor extra handjes. Daarover hoef je je niet schuldig te voelen. Je collega's zijn volgende week ook niet geholpen als jij jezelf nog eens voorbij loopt.

(En ook al zou het in het honderd lopen zonder jou, komt het allemaal op de schouders van collega's terecht... dan is dat het probleem van de baas en niet het jouwe).