Burn-out herstel en terugval

Goedemiddag,

Ik ben deze zomer thuis komen te zitten met een burn-out, als gevolg van aanhoudende werkdruk. De eerste weken waren verschrikkelijk, maar ik knapte relatief snel op naar een acceptabel niveau (nog wel veel klachten maar wel weer kunnen lachen en wat kleinschalige dingen ondernemen, dat idee). In september ben ik weer aan de slag gegaan: heel rustig aan, een paar uurtjes per dag, veel dagen vrij / thuiswerken er tussen en mijn collega's hebben me erg ontzien. Er was dus amper werkdruk en dit ging goed.

Af en toe kwamen klachten/signalen terug, maar die herkende ik en door ingrijpen tastte ik zo op een veilige manier (en onder begeleiding) mijn grenzen af.

Deze week werd het wat drukker en in één klap voelde ik me weer terug bij af, ik ervaar dezelfde heftige klachten als in het begin en ben wijselijk thuis gebleven. Nu voel ik me wel weer iets beter, maar nog steeds minder dan bijvoorbeeld een week geleden.

Vanmiddag heb ik toevallig toch een afspraak met mijn specialist, maar vooruitlopend daarop ben ik erg benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen. Een terugval komt vaker voor, maar was dit te vermijden? Ik ben blijkbaar iets te hard van stapel gelopen, maar kreeg van mijn lichaam geen signalen dat het opeens niet meer kon. Nu ben ik bang dat ik weer terug bij af ben, maar misschien valt het mee en hoort dit er gewoon bij. Wie herkent dit?

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 12:27 schreef halfway het volgende:
Herkenbaar ja, en als je niets aan de situatie veranderd val je weer terug.
Misschien kun je een andere functie krijgen?
Ik neem aan dat je perfectionistisch bent ingesteld en geen fouten of achterstanden wilt.

Ik heb een enorm leuke functie en die wil ik graag behouden. Ik kan de werkdruk verminderen, door meer te delegeren naar anderen.

Alleen ben ik nog lang niet op volle kracht aan het werk en heb ik veel in mijn gedrag veranderd, daarom ook mijn verbazing dat dit nu gebeurt..

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 13:21 schreef Postbus100 het volgende:
Waar loopt het voor jou dan op spaak? Wat levert je stress op?

(want je klinkt een beetje als: ik snap ook niet hoe dit kan. Maar dat geloof ik niet).

Ik heb wel een vermoeden (te snel weer te veel opgepakt toen ik me goed voelde). Maar ik doe nog steeds relatief weinig. Misschien moet ik me wel schikken in de gedachte dat het allemaal wat langer duurt. Maar omdat ik me de afgelopen weken / maanden zo gezond heb gedragen, en zo goed op mijn tellen heb gepast, baal ik er enorm van en vind ik het deels onverklaarbaar. Dus vandaar dat ik benieuwd ben naar andere ervaringen.

In het begin kreeg ik overal stress van (zoals prikkels), dat is nu een stuk minder. De stress van deze week schrijf ik toe aan werk.

Eigenlijk is de vraag die ik hoop te beantwoorden: is dit normaal als je herstelt en je grenzen verkent, of ben ik helemaal verkeerd bezig en werk ik mezelf zo een nieuwe burn-out in?

Overigens ook bedankt voor je eerste post

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 13:38 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Ik weet niet of je verkeerd bezig bent. Ik weet niet of je het fout kunt doen in deze. Je probeert het en het is trial-and-error. En blijkbaar dit keer error. Weet je dat ook weer voor de volgende keer.

Wat ik ook proef in je antwoorden, is dat je jezelf negeert. Je geeft zelf aan dat je je moet schikken in dat het wat langer duurt. Mwah, dat lijkt me niet onbelangrijk Je hebt ook alle externe factoren op een rijtje (voeding, rust, ...) waardoor je de rekensom maakt dat je er daarmee wel zou moeten zijn. En dus gewoon doorgaat. Maar is dat wel echt zo? Luister eens echt naar jezelf? (is onwijs moeilijk hoor, ik weet het)

Ik heb de afgelopen tijd juist heel erg geleerd om naar mijn lichaam te luisteren, en heb zelfs een overzicht gemaakt van signalen versus reacties die ik daarop zou moeten geven (bijv. een stukje lopen of een dag niet werken). Ik zeg niet dat ik een expert nu ben in het luisteren naar mezelf, maar ik doe oprecht mijn uiterste best, simpelweg omdat ik nooit meer een burn-out wil hebben. Daar heb ik natuurlijk alle belang bij.

Ik weet dat ik er nog lang niet ben, maar door zo gezond en ontspannen mogelijk te leven schep ik wel een omgeving voor mijn herstel.

Ik weet gewoon oprecht niet of ik iets fout doe en welke signalen ik dan gemist zou hebben.

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 14:20 schreef Postbus100 het volgende:
Goed bezig Ik denk ook echt dat die lijst je helpt om inzicht te krijgen in de patronen en oplossingen. Maar het blijven symptomen van iets onderliggends. Ben je daar ook achter gekomen wat dat is?

Uiteindelijk zijn het een paar eigenschappen die op je werk tot wasdom komen: dingen graag goed willen doen, mensen niet willen laten wachten, niet kunnen delegeren en nooit 'nee' zeggen.

De bedrijfsarts zei dat mensen die hun werk graag goed willen doen, vatbaar voor een burn-out zijn. Ik was in de veronderstelling dat iedereen zijn werk graag goed wil doen

Dus de onderliggende gedragspatronen ken ik en probeer ik aan te pakken, dat lukt nu prima maar zal best een uitdaging worden 'later'.

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 16:44 schreef Roosgeluk het volgende:
Je hebt het een en ander al opgelijst, goed bezig. Het inzicht heb je al (deels) gekregen .
Is dit mede door therapie/ begeleiding gekomen? Of heb je het allemaal zelf moeten doen?

Maar ben je niet veel te vroeg weer aan de slag gegaan?
Je hoofd weer op orde hebben, weten wat je valkuilen zijn is een ding, maar je lichamelijke energie en je reserve energie aangevuld hebben is een ander ding. Kan je soms nog maanden kosten.
Probeer eerst je leven thuis weer helemaal op orde te hebben, ontspannen en genieten van leuke dingen en pas als je het gevoel hebt dat je fulltime kan werken en thuis alles draaiende kan houden ben je eigenlijk pas klaar om terug te komen (en dan vallen altijd wel weer wat dingen tegen).

Ik heb zelf veel research gedaan, ervaringen gelezen en filmpjes bekeken. Maar de echte stappen heb ik gemaakt met hulp van een specialist (psycholoog).

Op je tweede vraag: dat kan ik lastig inschatten. Ik vond toen ik terugkwam, dat ik er zeker klaar voor was. De eerste week kwam ik van een koude kermis thuis want het bleek veel zwaarder dan verwacht. Maar daarna bouwde het wel goed op. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt: ik kan wel licht werken, maar moet wat minder snel opbouwen en wat meer werken aan het aanvullen van energie e.d.

Ik heb ook besloten om iets gas terug te nemen en heb daar gelukkig ruimte voor. Of je werkgever meewerkt scheelt ook wel enorm.

De specialist vertelde me vandaag dat dit veel voorkomt en dat ik niet terug bij 'af' ben, we hebben op een heel rationele wijze mijn werk benaderd en vastgesteld dat het best meevalt en anders eventueel kan worden overgedragen.

Ook speelt angst dat alles terugkomt, een grote rol. Dat versterkt de symptomen die ik nu heb, als het ware een soort van negatieve spiraal. Ik ben weer wat opgelucht, maar voel me natuurlijk nog steeds niet super lekker.

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 14:24 schreef RamboDirk het volgende:
Zo zal het de komende maanden nog wel gaan. Dat is niet erg, bouw rustig op en wees niet te streng voor jezelf. Als je merkt dat het herstel van je terugvallen steeds minder lang duurt ben je op de goede weg.

Het zit niet allemaal tussen de oren, volgens mij krijgen je zenuwstelsel en hersenen zo'n klap als je lichaam uiteindelijk de stekker eruit trekt, dat heeft tijd nodig te herstellen en weerstand op te bouwen.

Gebruik je medicatie?

Ik heb medicatie gekregen (om rustig in slaap te kunnen vallen) maar heb tot op heden nog niets gebruikt en ik hoop dat dat ook niet nodig is!

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 17:23 schreef Bas_Verstappen het volgende:
Zoek gewoon een uitlaatklepje, hardlopen of zo. Thuis zitten is wel ff chill maar daar word je lui van en dan werkt het averechts omdat je niks meer gewend bent.

Ik hou niet van thuis zitten dus trek er veel op uit! Het is wel even wennen dat je dan gaat wandelen e.d. in plaats van de kroeg in

quote:

Op zaterdag 21 oktober 2017 20:47 schreef defokkingfoker het volgende:
Niet om te bashen ofzo maar wat voelen jullie dan precies bij een burn out? Heb altijd, en eigenlijk nog steeds, voorgenomen dat een burn out een term voor watjes a.k.a pussys is en dat klachten te vaak op een burn out worden gegooid..

Zelf ben ik een student met een fulltime baan (waar overwerken meer regel dan uitzondering is), ben ik bezig met mijn studie, heb een sociaal leven en doe ik aan sport. Tuurlijk heb ik vaak momenten van stres en vermoeidheid maar nooit het gevoel van dat ik niet meer kan functioneren ofzo. Je lichaam geeft namelijk gewoon aan wanneer je je rust momenten moet pakken.

Persoonlijk zie ik een burn out vaak bij mensen die ongelukkig overkomen. Hebben een baan die ze niet bevalt, doen een studie die te hoog gegrepen is of hebben een vriendenkring die eigenlijk geen vrienden zijn. En om dan hier onderstaande te lezen verbaasd me oprecht;

[..]

Het is toch je eigenschuld en niet die van je werkgever? Als jij een baan/studie hebt aangenomen die eigenlijk te hoog gegrepen is dan is dat toch je eigen schuld? Of zie ik het verkeerd?

Nogmaals dit is geen bash maar gewoon mijn kijk op een burn out…

Ik neem het je zeker niet kwalijk wat je zegt. Sterker nog, ik ben net als jij geweest, als je me dit een jaar geleden had gevraagd dan had ik op vergelijkbare wijze gereageerd.

Mijn studentenleven en de jaren erna zagen er precies ook zo uit: studeren, heel veel werken, heel veel stappen en zuipen, vriendengroepen, veel sporten, hobby's, alles bij elkaar en het lukte nog goed ook. Een burn-out zou iedereen overkomen, behalve mij, dacht ik, en ik herkende zelfs wel een patroon in de mensen die thuis kwamen te zitten, ik moest dan altijd denken aan een leraar of docent die geen orde kon houden en daardoor overspannen raakte.

Als ik een jaar geleden had gepost wat jij hebt gepost, was dat achteraf gezien enorm naïef geweest. Ik ben voor de rest gelukkig, heb vrienden, een leuke baan, vrijheid, verdien dik bovenmodaal en toch gebeurde het van de ene op de andere dag (voor mijn gevoel).

De klachten zijn echt verschrikkelijk en dit is oprecht het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Opeens kreeg ik begrip voor mensen die zwaar depressief zijn, of die maanden/jarenlang ogenschijnlijk gezond thuis zitten maar toch niks kunnen. Ik zag ze ook als watjes of mensen met een zwak gestel, maar geloof me, een burn-out is geen grapje en het is iets wat ik niemand ooit zal toewensen. Ik hoop oprecht dat het jou niet overkomt, maar je post is behoorlijk naïef, maar zoals gezegd, kan ik je dat ook niet kwalijk nemen omdat ik ook zo dacht.

Dat laatste wat je aangeeft ben ik het overigens mee eens, ik zou het in mijn situatie nooit op mijn werkgever of baan afwenden maar dat is denk ik voor iedereen verschillend. Ik zou in ieder geval mijn baan niet willen opgeven.

Om de mensen die in een vergelijkbare situatie zitten en dit misschien lezen niet helemaal de put in te praten, er zijn soms ook onverwacht positieve dingen

Zo heb ik me de hele week somber en klote gevoeld, maar verdween dat gevoel gisteren letterlijk binnen een uurtje naar de achtergrond. De diepste dalen hoeven geen weken of maanden aan te houden. Het gaat letterlijk met ups en downs.