R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik vind het knap dat men (jij in dit geval) toch dingen blijven bedenken en doen. Ik kom zelf maar niet over dat 'het zal allemaal wel' gevoel heen.quote:Op maandag 23 oktober 2017 21:00 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Dat doe ik meestal wel. Heb ook wel een lijst met dingen die ik kan doen maar heb echt even overal zo'n "flikker op" gevoel bij. Al heb ik sinds vanavond twee dingetjes verzonnen. Ik wil een tulband cake bakken en mn stopcontacten boven goud maken.
Ik had er vandaag ook even de pest in toen ik wakker werd. Dat ik echt overvallen werd van, ik voel me net zo'n circus aapje dat maar bezig blijft met trucjes aanleren om een doosje in haar hoofd dicht te houden zeg maar..quote:Op maandag 23 oktober 2017 21:08 schreef Duyvis het volgende:
[..]
Ik vind het knap dat men (jij in dit geval) toch dingen blijven bedenken en doen. Ik kom zelf maar niet over dat 'het zal allemaal wel' gevoel heen.
Maar heb er vandaag met mijn psycholoog over gesproken en we gaan nu echt richting het stukje trauma dus dat betekent een nieuwe psycholoog.
Ik heb het een beetje moeilijk ook door mijn nieuwe medicijnen, doordat ik beter slaap, voel ik me rustiger. Maar doordat ik me rustiger voel is er meer ruimte voor besef van wat er nou allemaal aan de hand is. En dat doet me zoveel verdriet..
En Mja wat dat betreft is doorgaan en niet nadenken ook altijd wel een beetje mijn coopingsmechanisme geweest.
Het is een vloek en zegen tegelijk. Ik zou juist af en toe wat beter apathisch op de bank moeten kunnen gaan zitten om alles binnen te laten komen. Maar ook dan leid ik mezelf het liefste af. Ergens is het ook een manier van overleven. 
Balans is belangrijk. 
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 23-10-2017 21:23:33 ]
Mijn trauma's en alles wat daardoor gebeurd is. Ik probeer dat zoveel mogelijk uit te zetten in mijn hoofd.quote:
Dat is volgens mij wel de 'normale' en juiste manier om te verwerken. Het geeft ook helemaal niet om dat een dagje of 2 te hebben. Sommige gebeurtenissen zijn niet niks natuurlijk en dat verdriet moet en mag er ook gewoon een keer uit.quote:
[..]
Ik had er vandaag ook even de pest in toen ik wakker werd. Dat ik echt overvallen werd van, ik voel me net zo'n circus aapje dat maar bezig blijft met trucjes aanleren om een doosje in haar hoofd dicht te houden zeg maar..
Maar heb er vandaag met mijn psycholoog over gesproken en we gaan nu echt richting het stukje trauma dus dat betekent een nieuwe psycholoog.
Ik heb het een beetje moeilijk ook door mijn nieuwe medicijnen, doordat ik beter slaap, voel ik me rustiger. Maar doordat ik me rustiger voel is er meer ruimte voor besef van wat er nou allemaal aan de hand is. En dat doet me zoveel verdriet..
En Mja wat dat betreft is doorgaan en niet nadenken ook altijd wel een beetje mijn coopingsmechanisme geweest.
Blijf het bijzonder vinden dat iedereen wel weer zijn eigen manier heeft om er mee om te gaan en dus te overleven. Bij mij persoonlijk is het precies andersom, ik denk juist de hele dag door aan bepaalde onderwerpen wat dan weer leidt tot het niet doorgaan en juist niks doen.
Je vertelt hier -exact- alsof je een vriendin van me bent. Die doet het al jaren zo en het is haar aan het opbreken.quote:
[..]
En Mja wat dat betreft is doorgaan en niet nadenken ook altijd wel een beetje mijn coopingsmechanisme geweest.
Het is inderdaad ook een manier van overleven.
Dat (continu) afleiden doe ik zelf trouwens ook, die vriendin van mij heeft het nog extremer dan ik.
Ze werkt haarzelf te pletter om maar niet met haarzelf geconfronteerd te hoeven worden.
Ik denk dat dit iets met die trauma's te maken heeft.
Het is een soort onrust, een soort oer-angst of zo.quote:
[..]
Ik vind het knap dat men (jij in dit geval) toch dingen blijven bedenken en doen. Ik kom zelf maar niet over dat 'het zal allemaal wel' gevoel heen.
Op 't moment dat je ergens door een bos heen loopt en ineens word je met een hongerige beer geconfronteerd, dan zal jouw lichaam het waarschijnlijk niet kunnen laten om naar een soort vecht-vlucht stand te switchen. En doe dat maar jarenlang, continu in zoverre dat je denkt dat dat de normale stand is. En ergens weet je ook wel dat dit niet normaal is, maar dat idee wuif je ook een beetje zelf weg, want je wilt die confrontatie maar niet aan...en dus word je onrustig en zoek je afleiding.
Er zit zoveel onrust in je lijf dat je van gekkigheid niet weet wat je met 'jezelf' aan moet, je kan de gekste dingen gaan doen om maar aan rustmomentjes te komen.
Soms lukt het me die hele pot met shit even weg te zetten en dan kom ik in een soort ongemakkelijke "het zal allemaal wel"-toestand terecht, maar deze is voornamelijk melancholisch en gewoonlijk spoelt de angst dit melancholische gevoel snel weer weg.
Ik weet niet zo goed hoe ik 't anders uit moet leggen. het is een walgelijk gevoel ook.
[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 24-10-2017 10:52:51 ]
Ik was me er al van bewust dat ik het deed voordat ik doorhad waar het vandaan kwam. Die jeugdtrauma's zaten zo goed weggestopt dat ik ze "vergeten" was, ik praatte er alleen in mijn slaap over. Daarom praat ik er ook niet graag over. Het is zo'n Carry Slee boek verhaal voor mijn gevoel, ik ben bang dat mensen me niet geloven. Mijn vriend is gaan puzzelen met wat ik zei s nachts en is door gaan vragen bij me, en toen is alles er uitgekomen en ben ik verschrikkelijk slecht gegaan. Het is ongelofelijk hoe lief hij me opgevangen heeft toen. We kende elkaar helemaal nog niet zo lang en waren gewoon dates en niet vriend en vriendin.
Voor die tijd had ik al bij de dokter gezeten omdat ik dus merkte dat ik last had van dat patroon, en omdat ik me zo uitgeput voelde, en maar niet wist waarom. Maar de dokter zat me dan ook maar aan te kijken van
wat moet ik hier nou weer mee (vind ik ook niet gek hoor).
Gister was ik met mijn maatschappelijk werkster bezig om in kaart te brengen hoe paniekaanvallen zich opbouwen en ze wilde mijn "0" weten. Toen ik die vertelde was haar conclusie dat ik geen 0 kende.. En besefte ik me dat ik eigenlijk alweer vergeten was hoe hard ik eigenlijk ook altijd maar werk om alles dicht getimmerd te houden..
Het is wel fijn om dit even zo uit te typen eigenlijk.. ik voel me altijd heel alleen in dat gevecht. Ook dat er herkenning kwam op wat ik gister typte, thnx.
Voor die tijd had ik al bij de dokter gezeten omdat ik dus merkte dat ik last had van dat patroon, en omdat ik me zo uitgeput voelde, en maar niet wist waarom. Maar de dokter zat me dan ook maar aan te kijken van
wat moet ik hier nou weer mee (vind ik ook niet gek hoor). Gister was ik met mijn maatschappelijk werkster bezig om in kaart te brengen hoe paniekaanvallen zich opbouwen en ze wilde mijn "0" weten. Toen ik die vertelde was haar conclusie dat ik geen 0 kende.. En besefte ik me dat ik eigenlijk alweer vergeten was hoe hard ik eigenlijk ook altijd maar werk om alles dicht getimmerd te houden..
Het is wel fijn om dit even zo uit te typen eigenlijk.. ik voel me altijd heel alleen in dat gevecht. Ook dat er herkenning kwam op wat ik gister typte, thnx.
Daar is dit topic dan ook voor lijkt mij zo. Er is niemand die het voor je kan oplossen, het enige wat wij en anderen kunnen doen is er naar luisteren. Alleen hebben de mensen in dit topic 1 verschil en dat is dat we allemaal iets hebben wat niet goed gaat en wat dus voor herkenning kan zorgen. Je bent niet alleen maar wij kunnen het gevecht niet voor je aangaan.quote:
Ik was me er al van bewust dat ik het deed voordat ik doorhad waar het vandaan kwam. Die jeugdtrauma's zaten zo goed weggestopt dat ik ze "vergeten" was, ik praatte er alleen in mijn slaap over. Daarom praat ik er ook niet graag over. Het is zo'n Carry Slee boek verhaal voor mijn gevoel, ik ben bang dat mensen me niet geloven. Mijn vriend is gaan puzzelen met wat ik zei s nachts en is door gaan vragen bij me, en toen is alles er uitgekomen en ben ik verschrikkelijk slecht gegaan. Het is ongelofelijk hoe lief hij me opgevangen heeft toen. We kende elkaar helemaal nog niet zo lang en waren gewoon dates en niet vriend en vriendin.
Voor die tijd had ik al bij de dokter gezeten omdat ik dus merkte dat ik last had van dat patroon, en omdat ik me zo uitgeput voelde, en maar niet wist waarom. Maar de dokter zat me dan ook maar aan te kijken van
Gister was ik met mijn maatschappelijk werkster bezig om in kaart te brengen hoe paniekaanvallen zich opbouwen en ze wilde mijn "0" weten. Toen ik die vertelde was haar conclusie dat ik geen 0 kende.. En besefte ik me dat ik eigenlijk alweer vergeten was hoe hard ik eigenlijk ook altijd maar werk om alles dicht getimmerd te houden..
Het is wel fijn om dit even zo uit te typen eigenlijk.. ik voel me altijd heel alleen in dat gevecht. Ook dat er herkenning kwam op wat ik gister typte, thnx.
Zegt overigens de persoon die er helemaal alleen voor staat in het leven.
Jij kunt in ieder geval ook gebruik maken van de mensen in dit topicquote:
[..]
Daar is dit topic dan ook voor lijkt mij zo. Er is niemand die het voor je kan oplossen, het enige wat wij en anderen kunnen doen is er naar luisteren. Alleen hebben de mensen in dit topic 1 verschil en dat is dat we allemaal iets hebben wat niet goed gaat en wat dus voor herkenning kan zorgen. Je bent niet alleen maar wij kunnen het gevecht niet voor je aangaan.
Zegt overigens de persoon die er helemaal alleen voor staat in het leven.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
quote:
[..]
Jij kunt in ieder geval ook gebruik maken van de mensen in dit topicI know en dat is lief.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Het is alleen wat anders dan iemand in je omgeving hebben waar je gewoon even je verhaal bij kwijt kunt, je gewoon even een normaal gesprek mee kunt hebben, je even wat mee kunt gaan doen en die je als het moet even een knuffel geeft als dat nodig is.
Truetruetrue...quote:
[..]
I know en dat is lief.
Het is alleen wat anders dan iemand in je omgeving hebben waar je gewoon even je verhaal bij kwijt kunt, je gewoon even een normaal gesprek mee kunt hebben, je even wat mee kunt gaan doen en die je als het moet even een knuffel geeft als dat nodig is.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dankquote:
Ik was me er al van bewust dat ik het deed voordat ik doorhad waar het vandaan kwam. Die jeugdtrauma's zaten zo goed weggestopt dat ik ze "vergeten" was, ik praatte er alleen in mijn slaap over. Daarom praat ik er ook niet graag over. Het is zo'n Carry Slee boek verhaal voor mijn gevoel, ik ben bang dat mensen me niet geloven. Mijn vriend is gaan puzzelen met wat ik zei s nachts en is door gaan vragen bij me, en toen is alles er uitgekomen en ben ik verschrikkelijk slecht gegaan. Het is ongelofelijk hoe lief hij me opgevangen heeft toen. We kende elkaar helemaal nog niet zo lang en waren gewoon dates en niet vriend en vriendin.
Voor die tijd had ik al bij de dokter gezeten omdat ik dus merkte dat ik last had van dat patroon, en omdat ik me zo uitgeput voelde, en maar niet wist waarom. Maar de dokter zat me dan ook maar aan te kijken van
Gister was ik met mijn maatschappelijk werkster bezig om in kaart te brengen hoe paniekaanvallen zich opbouwen en ze wilde mijn "0" weten. Toen ik die vertelde was haar conclusie dat ik geen 0 kende.. En besefte ik me dat ik eigenlijk alweer vergeten was hoe hard ik eigenlijk ook altijd maar werk om alles dicht getimmerd te houden..
Het is wel fijn om dit even zo uit te typen eigenlijk.. ik voel me altijd heel alleen in dat gevecht. Ook dat er herkenning kwam op wat ik gister typte, thnx.
En ja..nu ik er zo bij stil sta, is het idd een eenzame strijd.
Dit kan ik ook naar Duyvis meenemen, het hebben van een heel harem zal die specifieke eenzaamheid niet oplossen. Het is uiteindelijk ook maar een vorm van afleiding. Eigenlijk gun je het jezelf toch niet, so why bother?
Gelijk heb je.quote:
[..]
Daar is dit topic dan ook voor lijkt mij zo. Er is niemand die het voor je kan oplossen, het enige wat wij en anderen kunnen doen is er naar luisteren. Alleen hebben de mensen in dit topic 1 verschil en dat is dat we allemaal iets hebben wat niet goed gaat en wat dus voor herkenning kan zorgen. Je bent niet alleen maar wij kunnen het gevecht niet voor je aangaan.
Zegt overigens de persoon die er helemaal alleen voor staat in het leven.
We zijn uiteindelijk lotgenoten en het domste wat we kunnen doen, is elkaar het leven nog zuurder maken dan het al is. Maar het is ook heel lastig, omdat je makkelijk in elkaars vaarwater kunt komen. Beetje een mijnenveld waarbij die mijnen voor "outsiders" (dus zeg maar mensen zonder ernstige psychische issues) niet op de radar staan..zoiets.
Overigens merk ik dat ik weinig zin heb om te tikken, moet naar m'n peut deze middag en was gister al nerveus merkte ik.
Ik ben niet op zoek naar een hele harem hoor. Misschien dat het zo overkwam, duidelijkheid is een van de zaken waar ik aan moet werken. Het eerdere bericht wat ik plaatste waarna die discussie op gang kwam ging erover dat ik een dierbare kwijtraak, iemand waar ik lief en leed mee heb gedeeld en die op momenten die eenzaamheid een beetje weghaalde. Het is/was dus eigenlijk een beetje dubbelop. Aan de ene kant raak je een dierbare kwijt wat voor iedereen altijd een kut gevoel oplevert en daarnaast ook nog dat ene sociale contact wat je hebt.quote:
[..]
Dank
En ja..nu ik er zo bij stil sta, is het idd een eenzame strijd.
Dit kan ik ook naar Duyvis meenemen, het hebben van een heel harem zal die specifieke eenzaamheid niet oplossen. Het is uiteindelijk ook maar een vorm van afleiding. Eigenlijk gun je het jezelf toch niet, so why bother?
[..]
Gelijk heb je.
We zijn uiteindelijk lotgenoten en het domste wat we kunnen doen, is elkaar het leven nog zuurder maken dan het al is. Maar het is ook heel lastig, omdat je makkelijk in elkaars vaarwater kunt komen. Beetje een mijnenveld waarbij die mijnen voor "outsiders" (dus zeg maar mensen zonder ernstige psychische issues) niet op de radar staan..zoiets.
Overigens merk ik dat ik weinig zin heb om te tikken, moet naar m'n peut deze middag en was gister al nerveus merkte ik.
Dat betekent niet dat die eenzaamheid of andere problemen meteen verholpen zijn als ik dat wel zou hebben hoor. Het is alleen verdomde fijn om gewoon wat sociaal contact te hebben, dat beurt een beetje op waardoor je stemming ook wat beter wordt en je weer met jezelf aan de slag kunt. Zodat je stappen kunt maken in de goede richting en niet blijft zwelgen in de depressieve gevoelens.
Weet je wat, ik ga mij niet meer verstoppen ook voor mijn problemen. Ik ben dus Duyvis en zal vanaf nu gewoon onder mijn eigen account weer gaan posten.
quote:
Weet je wat, ik ga mij niet meer verstoppen ook voor mijn problemen. Ik ben dus Duyvis en zal vanaf nu gewoon onder mijn eigen account weer gaan posten.
I knew it. Had al zo'n vermoeden maar vond het niet nodig om je te exposenquote:
Weet je wat, ik ga mij niet meer verstoppen ook voor mijn problemen. Ik ben dus Duyvis en zal vanaf nu gewoon onder mijn eigen account weer gaan posten.
Groot gelijkquote:
Weet je wat, ik ga mij niet meer verstoppen ook voor mijn problemen. Ik ben dus Duyvis en zal vanaf nu gewoon onder mijn eigen account weer gaan posten.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Hoi, ik kom me maar eens melden.
Ik heb sinds kinds af aan last van angststoornis, maar dat is gelukkig grotendeels weg. Van mijn 12e tot mijn 22e was ik depressief met zware tijden vooral tijdens de winter, maar dat is gelukkig ook grotendeels weg dankzij medicatie.
Nu resteert alleen nog een dingetje, ik heb een dwang waarmee ik mijn huid moet open plukken
En omdat ik geen OCD topic kon vinden en het grotendeels samenhangt met mijn stemming vroeg ik mij af of ik hier mag posten.
Mag dat?
En hebben meer mensen hier dwang?
Ik heb sinds kinds af aan last van angststoornis, maar dat is gelukkig grotendeels weg. Van mijn 12e tot mijn 22e was ik depressief met zware tijden vooral tijdens de winter, maar dat is gelukkig ook grotendeels weg dankzij medicatie.
Nu resteert alleen nog een dingetje, ik heb een dwang waarmee ik mijn huid moet open plukken
En omdat ik geen OCD topic kon vinden en het grotendeels samenhangt met mijn stemming vroeg ik mij af of ik hier mag posten.
Mag dat?
En hebben meer mensen hier dwang?
Twiddel
quote:
Weet je wat, ik ga mij niet meer verstoppen ook voor mijn problemen. Ik ben dus Duyvis en zal vanaf nu gewoon onder mijn eigen account weer gaan posten.
.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Op 
Ik pluk ook. Haartjes (in mijn gezicht/nek), korstjes, bultjes.. Ik weet niet of dat met dwang, of 'gewoon' nerveuze energie samenhangt. Maar ik krab echt alles open. Soms moet ik mijn sjaal omhouden, omdat mijn nek vol rode plekken zit.quote:Op dinsdag 24 oktober 2017 15:18 schreef summer2bird het volgende:
Hoi, ik kom me maar eens melden.
Ik heb sinds kinds af aan last van angststoornis, maar dat is gelukkig grotendeels weg. Van mijn 12e tot mijn 22e was ik depressief met zware tijden vooral tijdens de winter, maar dat is gelukkig ook grotendeels weg dankzij medicatie.
Nu resteert alleen nog een dingetje, ik heb een dwang waarmee ik mijn huid moet open plukken
En omdat ik geen OCD topic kon vinden en het grotendeels samenhangt met mijn stemming vroeg ik mij af of ik hier mag posten.
Mag dat?
En hebben meer mensen hier dwang?
Levenslange gewoonte. Ik geloof niet dat ik nerveus word als ik het niet doe. Maar ik doe het wel als ik nerveus ben. Snappie?
Mon 'en!
Ow pffquote:
[..]
Ik ben niet op zoek naar een hele harem hoor.
Dat bedoelde ik ook niet Ik bedoelde meer dat het een geweldig prettige roes kan zijn en je hebt (in een goede relatie) ook steun aan elkaar, maar je hebt ook wel ergernissen en uiteindelijk stop je die shitgevoelens dan alleen maar nog langer weg in dat potje en dat potje dieper ergens in de achterste gekrochten van je bewustzijn.
Ja..ik denk dat daar ook wat weinig aandacht voor was?quote:Misschien dat het zo overkwam, duidelijkheid is een van de zaken waar ik aan moet werken. Het eerdere bericht wat ik plaatste waarna die discussie op gang kwam ging erover dat ik een dierbare kwijtraak, iemand waar ik lief en leed mee heb gedeeld en die op momenten die eenzaamheid een beetje weghaalde. Het is/was dus eigenlijk een beetje dubbelop. Aan de ene kant raak je een dierbare kwijt wat voor iedereen altijd een kut gevoel oplevert en daarnaast ook nog dat ene sociale contact wat je hebt.
Ik ben pasgeleden ook een dierbare kwijtgeraakt. Ik kende haar niet zo heel erg goed, maar ze was wel belangrijk voor mij
't voelt ook een beetje als falen of zo, niet prettig.
Vetgedrukte is absoluut waar!quote:Dat betekent niet dat die eenzaamheid of andere problemen meteen verholpen zijn als ik dat wel zou hebben hoor. Het is alleen verdomde fijn om gewoon wat sociaal contact te hebben, dat beurt een beetje op waardoor je stemming ook wat beter wordt en je weer met jezelf aan de slag kunt. Zodat je stappen kunt maken in de goede richting en niet blijft zwelgen in de depressieve gevoelens.
Maar het is ook makkelijk om zo'n persoon dan als een soort klankbord te gaan gebruiken...of als een soort vuilnisemmer. 1 van m'n oude vrienden heeft daar de laatste jaren een beetje een handje van en daar zit ik ook niet op te wachten.
het is ook zonde want daarmee jaag je mensen weg..maar ik ratel een beetje
En even heel rationeel gezien: Opbeuren voelt even prettig...maar uiteindelijk is het ook weer die afleiding. Het verbloemen van die verrote waarhied waarmee je jezelf niet confronteren kan.
Waarom heb je de ervaring dat je iemand nodig hebt om aan jezelf te werken? Heb je 't idee dat je aan feedback behoefte hebt?
Ik had echt geen flauw idee, paar dagen terug ook al zo'n "revelation" en die had ik ook totaal niet door!quote:
[..]
I knew it. Had al zo'n vermoeden maar vond het niet nodig om je te exposen
Het pulken van de huid is ook een vorm van auto-mutilatie.quote:
Hoi, ik kom me maar eens melden.
Ik heb sinds kinds af aan last van angststoornis, maar dat is gelukkig grotendeels weg. Van mijn 12e tot mijn 22e was ik depressief met zware tijden vooral tijdens de winter, maar dat is gelukkig ook grotendeels weg dankzij medicatie.
Nu resteert alleen nog een dingetje, ik heb een dwang waarmee ik mijn huid moet open plukken
En omdat ik geen OCD topic kon vinden en het grotendeels samenhangt met mijn stemming vroeg ik mij af of ik hier mag posten.
Mag dat?
En hebben meer mensen hier dwang?
Ik heb ooit een vrouw ontmoet die dit ook deed (of had gedaan, ze was er al een tijdje vanaf..maar het was zeg maar wel nog steeds duidelijk te zien enzo) en zij legde me uit dat het veel gelijkenissen had met auto-mutilatie...of met nagelbijten of haar uittrekken.
Maar het heeft veel weg van dit dus
En wat mij betreft ben jij altijd hier welkom!
(niet rot bedoel 
)
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |