Het peutertopic (2-4 jaar) deel 222

Gefeliciteerd Gotc!

Wat een dag he! Wij hadden nog een verlaat verjaardagsmomentje, bij mijn oma. In de tuin ook. Voor morgen maar uit de opgeruimde kast een driekwartbroekje voor R. gevist, die kan morgen vast wel aan en een was nog mooi even buiten. Wel gek zo in oktober, maar we klagen niet want het is heerlijk. Morgen zwemmen voor teddydiploma zilver (al kon R. ook voor goud )

quote:

Op zondag 15 oktober 2017 18:16 schreef DevilsAndDust het volgende:
Gefeliciteerd, GotC! Ik vind jouw ventje altijd zo mooi!

Wij vierden vandaag de verjaardag van I (hij is 12 november pas jarig, maar dat zit zo dicht op mijn uitgerekende datum dat we het nu maar alvast hebben gevierd). Hele middag lekker in de tuin gezeten, heerlijk! I was ook echt ontzettend jarig, ik heb zo van hem genoten. .

Ik vond dat zo leuk hoe bewust ze ineens zijn van het jarig zijn.

Ik ben zo trots op mijn peuter. Ze slaapt sinds afgelopen zaterdag op dr nieuwe kamer. Geen strijd, gewoon lekker gaan slapen, slaapt de hele nacht door. Toegegeven, wel erg vroeg wakker (5 uur), maar ik zie ook een nieuwe kies zitten.

Ze heeft alle stappen van de nieuwe kamer maken geholpen, met d'r knuffels zaterdag verhuizen naar d'r 'Roze bedje' als hoogtepunt. Ze is er helemaal mee in d'r nopjes. Zo ontzettend leuk.

Wat fijn, Krisvc! Al vind ik 5 uur wel heel vroeg.

En een jarige I, wat leuk dat hij nu al zo jarig was.

Mijn peutertje is een beetje in de war. De duutser is gister naar Brussel vertrokken, en we zien hem pas over 2 weken weer. Hij vraagt om de haverklap naar papa, maar vertelt dan wel zelf dat we bye-bye gezegd hebben, en papa in het vliegtuig zat. Het is maar moeilijk te begrijpen...

GotC gefeli met je grote vent!

Jagar is dat niet ook een beetje abstract? Wij houden het nog steeds vooral op 'daddy is at work' als hij vraagt waar hij is, en 'see you soon/daddy will be home soon' tijdens de skypes. Tijdsbesef hebben ze nog niet echt, alles in het verleden noemt hij gisteren en verder vooruit dan vanmiddag of morgen komen we ook niet. We zijn onlangs samen ook gevlogen dus ik denk dat het concept vliegtuig nog wel te behappen is, maar dan heb ik bij elk vliegtuig in de lucht dat hij spot een probleem denk ik .

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 12:41 schreef Crumpette het volgende:
GotC gefeli met je grote vent!

Jagar is dat niet ook een beetje abstract? Wij houden het nog steeds vooral op 'daddy is at work' als hij vraagt waar hij is, en 'see you soon/daddy will be home soon' tijdens de skypes. Tijdsbesef hebben ze nog niet echt, alles in het verleden noemt hij gisteren en verder vooruit dan vanmiddag of morgen komen we ook niet. We zijn onlangs samen ook gevlogen dus ik denk dat het concept vliegtuig nog wel te behappen is, maar dan heb ik bij elk vliegtuig in de lucht dat hij spot een probleem denk ik .

ja, natuurlijk is dat ook te abstract. ik vertel hem ook niet dat papa over 2 weken weer terug komt, maar meer dat we bye bye gezegd hebben tegen papa, en dat papa werken is. Maar, de duutser was de afgelopen 6 weken veel thuis, dus dat is nu gewoon even afkicken.

Oh ja sorry voor de open deur dan, maar je zei dat hij in de war was. Goedbedoeld.

Wij zijn speenloos sinds gisteren de laatste had ie stukgebeten dus we gaan cold turkey. Wel onrust vannacht, maar hij heeft er niet naar gevraagd. De dreumes heeft nooit een speen gehad dus dan is het nu mooi klaar .

Ik ben wel echt extreem moe van een paar slechte nachten, zou het liefst onder een dekentje gaan liggen vandaag. Maar het is prachtig weer dus als T wakker wordt ga ik maar met ze 'picnicen' in de speeltuin om de hoek ofzo.

Poeh, dat is ook wel lang, Jagar!
Hoera voor speenloos, Crump! Fijn!

Ik wilde nog een paar fotootjes laten zien van mijn kleine grote op zijn 'verjaardag'. .





_{Waarom staat die laatste nou gedraaid? .}

Al die jarigen
Gefeliciteeeerd!!!

Wat een ventje alweer DaD

Crump fijn van de speen!

Hier was Vv begin vorig jaar ook cold turkey gestopt (na bezoek aan de tandarts die zag dat zijn tanden scheef gingen door de speen). Hij heeft er daarna eigenlijk niet om gevraagd verder. Dus dat was helemaal
... Totdat Aa werd geboren.. toen deed hij af en toe zijn tutjes in zijn mond, maar nooit echt heel lang. Maar sinds een paar weken aast hij steeds op die speen en wordt hij verdrietig als hij hem weg moet leggen. Zo sneu voor het ventje.. want als hij hem in zijn mond heeft, zie je echt dat hij het fijn vindt.

Wat goed Crump, speenloos! Wij gaan ervoor met sinterklaas. Sinterklaas neemt tut mee in de zak voor arme kindjes. Klinkt wel ok, ben benieuwd hoe de uitvoering gaat zijn.

DaD, ook gefeliciteerd! En wat tof die bretels. Bretels, ik hou ervan

Wij waren vanmiddag naar een feestmiddag op de kinderboerderij/speeltuin bij mij in de buurt en Nora vond het uiteraard geweldig. Veel kindjes, knutselen, poffertjes, schmincken, etc. Na 4 uur daar vond ik het wel welletjes geweest en ik zei, 'Nora, nog 5 minuutjes en dan gaan we naar huis'. Stiekem schuif ik dat moment zo ver mogelijk van me uit, want is vaak ontzettend moeilijk om haar mee te krijgen. Zo ook vandaag weer. Een complete scene, gillen en stampen. Huilen en schreeuwen. Het is niet zo zeer dat ik me opgelaten voel, maar ik voel onzekerheid in de zin van: doe ik het wel goed om een kind dat helemaal over de kook is te dwingen om mee te gaan. Eindstand: ik kreeg haar schoenen gewoon niet aan met die schoppende benen en ik snauwde zoiets als 'Je wilt toch zo graag spelen? Dan ga je nu maar spelen!' Ik ben er ook niet trots op, maar ik heb het dan zo gehad. Een kind in het openbaar dat de boel bij elkaar schreeuwt en die ik dan eigenlijk ook niet de baas ben op dat moment...

Dus. Iemand tips om kind makkelijker mee naar huis te krijgen?

Ooh, ja dat dus. N wil ook vaak niet mee, niet van huis en ook niet weer terug. De laatste dagen zelfs zo erg dat ze niet eens kleren aan wil, want dan hoeft ze niet weg (denkt ze, maar we hebben haar dus al een paar keer halfbloot naar buiten meegenomen... Als ze eenmaal buiten is kiest ze wel eieren voor haar geld).
Je kan zo vaak zeggen 'we gaan over 10 min/5 min weg', maar dan zegt ze gewoon 'nee'. En als het moment daar is, dus gillen, schoppen etc.
Dus herkenbaar maar tips, nee

Ach, gelukkig hebben meer kids het. Ik zie weleens kids die gedwee mee naar huis gaan met hun vader of moeder en dan denk ik echt.... hoe dan? HOE DAN??


Die 5 minuten haal ik er trouwens bij zodat het spelen niet zo abrupt stopt en dat ze er naartoe kan leven. Maargoed, werkt ook gewoon niet

Hier ook veel drama gehad, de laatste tijd gaat het *afkloppen* ietsjes beter. Ik gooi haar overigens over mijn schouder en neem haar desnoods zonder schoenen mee. Hier gaat het iets beter sinds ik alles aankondig en haar daar aan herinner. "We gaan over een paar minuutjes weg. Je mag nu nog even spelen, maar strakjes gaan we weg." "Je mag nog één keer van de glijbaan, want mamma had gezegd dat we zo naar huis gaan." "Dat was de laatste keer, we gaan nu weg. Mamma telt tot 3 en dan gaan we. 1-2-3. Ben je er klaar voor? Yes! We gaan!" Om de één of andere reden pikt ze dat. Als ik haar er aan herinner dat ik had gezegd dat we weg zouden gaan zegt ze "O ja" alsof ze het zich herinnert en gaat ze mee.

Maar ik heb ook genoeg opgelaten blikken gehad wegens krijsend kind over de schouder naar huis.

Opnoemen wat er thuis weer voor leuks is, werkt hier altijd .

Ik verpak het meestal met iets leuks, dus dan zeg ik bijvoorbeeld dat we nu verder gaan en dan gaan we de eendjes gedag zeggen, blaadjes en kastanjes zoeken, naar de tram kijken (dit alles op de route naar huis natuurlijk 😏), thuis een boterham met jam eten, thuis een Duplo kasteel maken, thuis op bed spelen en een tent maken, etc. Dat werkt heel goed, weinig drama nu.

Kunnen peuters al een allergie hebben voor katten?

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 20:13 schreef Mariposas het volgende:
Ik verpak het meestal met iets leuks, dus dan zeg ik bijvoorbeeld dat we nu verder gaan en dan gaan we de eendjes gedag zeggen, blaadjes en kastanjes zoeken, naar de tram kijken (dit alles op de route naar huis natuurlijk 😏), thuis een boterham met jam eten, thuis een Duplo kasteel maken, thuis op bed spelen en een tent maken, etc. Dat werkt heel goed, weinig drama nu.

Werkt wisselend hier. Soms goed, meestal niet

Pinquit, volgens mij kan dat. Bij de huisarts kun je dat testen.

Goede tips worden gegeven. Hier was het ook een tijdje lastig om I mee te krijgen, tegenwoordig gaat dat eigenlijk vrij goed.

Pinquit, ik denk het wel. Ik ben vanaf zeer jong erg allergisch voor honden. Daar kwamen ze achter toen ik 6 was, en toen had ik door al een aantal jaar chronische allergie (want thuis een hond) bronchitis ontwikkeld. Duidelijke signalen: loopneus, tranende/jeukende ogen. kuchen/hoesten, niezen, kriebelende keel.

Poe, ik vind het momenteel ook weer pittig met peuter/bijna kleuter. Het is zo extreem ook wel: momenten waarop ze geweldig lief en leuk bezig is, en momenten dat er een soort furie/feeks voor me staat. En vooral verbaal is ze zó scherp/bijdehand. Vandaag had ze een paar momenten dat ze ontzettend boos op me was, en eigenlijk elke keer 'alleen maar' omdat ik ergens nee op zei. Bijna hysterisch, dan komt ze er niet meer goed uit en roept dan ook van alles naar me.

We corrigeren haar de laatste tijd weer sterk op de commanderende manier waarop ze dingen aan ons 'vraagt' (beter: eist). Gisteren had ik haar nog eens uitgelegd waarom dat niet fijn is en daarbij gezegd: "als je zo doet, is het net of ik een hond ben en dat is niet leuk."
Waarop ze vanavond in een heel boze bui schreeuwde: "Mama, jij bent een hond" x5
Dat is misschien grappig, maar het venijn en de boosheid waarmee ze het schreeuwde, maakte juist dat het me echt enorm raakte. . Gelukkig bleef ik wel rustig en toen zij ook weer rustig was, hadden we een gesprekje over hoe woorden ook pijn kunnen doen etc. en dat je zulke dingen niet zomaar tegen iemand kan roepen. Maar ja, ze is nog wel heel klein denk ik voor zulke gesprekken. Aan de andere kant is ze op dit gebied ook erg bijdehand. Dus ik weet het niet zo goed: hoe ik met haar om moet gaan hierin, en hoe te reageren als ze zulke dingen zegt in al haar boosheid, op een constructieve manier de grenzen aan te geven. .

Ja, die grenzen he. I heeft sinds vorige week ook iets nieuws, ze roept af en toe als wij iets van haar verlangen (niet aan het armpje van haar broer trekken bijvoorbeeld): "Ik mag doen wat ík wil" en het lastige daaraan is, dat je al snel in een soort machtsstrijd zit. Nee, je mag niet altijd doen wat jij wil, je moet naar papa en mama luisteren.
Terwijl ik niet op zo'n autoritaire manier wil communiceren. Het lijkt wel alsof je daar toch gewoon niet aan ontkomt. Of wel?

Zoals je het zo opschrijft, klinkt dat als rustige en nette opvoedkundige handelingen. Maar als ik een dergelijke time-out geef, dan gaat dat dus heel vaak met enorme hysterie gepaard. Krijsen, gillen en sinds kort begint ze op deuren te rammen. Van de week met een paraplu tegen dekeukendeur. Weer terugzetten op de trap en weer x 10. Ze wordt dan zo verschrikkelijk boos. En dan constructief zijn en blijven. Goed een grens aangeven zonder op een gegeven moment ook te gaan schreeuwen: het valt niet mee. En het autoriteitsargument of haar inpeperen dat ze naar me moet luisteren, waar ze dan ook nog eens schreeuwend over in 'discussie' wil gaan (nee dat hoef ik niet!!) , voelt voor mij als een zwaktebod.

Nouja, we doen ons best en zo heel slecht gaat het nu ook weer niet. Maar vanavond ben ik er even echt verdrietig van.

Oh wat herkenbaar dames. hier gaat het ook zo idd. Hoewel W in de regel nog best makkelijk mee naar huis gaat (we gaan in de bakfiets yay!!). Naar huis moeten omdat T moet eten/slapen werkt ook nog wel eens.
Verder.. tsja. Weetje, met autoritatief kom ik het verst met W. Hij is altijd in ontwikkeling en stuitert de hele dag rond de grenzen- en er overheen als ik niet alert ben. Grenzen die hij ook nodig heeft. Dat is óók liefde.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 20:53 schreef Razztwizzle het volgende:
Nou, nee. Ik denk dat het soms dus echt nodig is. Tot hier en niet verder. Als ze Tas pijn doet, of mij, dan zet ik haar op de trap na een heel kort "Je mag mij geen pijn doen. Je gaat nu even hier zitten. Ik haal je zo weer op. Dan praten we er over." Ze koelt dan even af en meestal vertelt ze dan ook meteen "Ik mocht jou niet bijten hè mama maar ik was zo boos want ik wilde een banaan in plakjes en niet een hele" (Ja.. echt. Dat was het. Plakjes ) . We bespreken dan wat ze wél kan doen (de bank slaan, gooien met de zachte bal, stampen op de grond, even buiten een rondje rennen). We geven elkaar een knuffel. En daarna speelt ze ook weer vrolijk verder. Maar ze zit nu dus best vaak op de trap. Elke dag wel een keer of drie, en dat vind ik best erg. Het is niet helemaal wat ik van mijn opvoedkunsten had verwacht .

Wat het ook niet makkelijker maakt is dat Tas er meestal naast wil zitten op de trap . Dat ondermijnt het hele 'dit is een time-out' gebeuren wel een beetje .

Wat dan wel weer 'fijn' is dat Tas nu van zich af kan bijten (letterlijk ) en dat ze nu merkt dat wat ze uitdeelt, ze ook terugkrijgt. Dus vandaag was ze hevig verbolgen dat Tas haar een mep gaf met een boek nadat zij hem een mep had gegeven met een pop (echt, enorm leuke dag hier.. ). Maar daarna was het gedoe in elk geval weer even over..

Tas sloot z'n mep daarna af met een welgemeend: "ZO. KLAAA." En gaf haar toen het boek waar hij haar mee mepte, en riep "LAISE LAISE! SAME!" dat dan weer wel .

Ik herken veel van de grenzen zoeken maar moet toch ook wel weer lachen om Tas...

Sarah is ook erg grenzen aan het zoeken, vooral verbaal ook, scheldwoorden die ze niet mag gebruiken enz (je mag niet gottedomme zeggen he mama ×4) of sukkel of vulmaarin
Het vervelende is dat ze die woorden niet eens thuis oppikt maar bij de buren en in de speeltuin, al kent ze sinds dit weekend wel "klojo" en die heeft ze van mij

Bij haar werkt kort, duidelijk en autoritair wel goed.

En James moet het regelmatig ontgelden maaar die heeft het haartrekken ontdekt dus dat gaat wel gelijk op

Ah franny herkenbaar. Lastig lijkt me die discussie met zo'n welbespraakte peuter.

Oh help, ik vrees voor de komende jaren N is nu al ontzettend vocaal, dat wordt vast alleen nog maar erger. Sinds kort gaat ze gewoon keihard gillen, zo'n lange AAAA en volhouden he.

Zijn die van jullie ook zo asociaal tegenover andere kinderen? N was vandaag in de speeltuin zand op andere kinderen aan het gooien. En de glijbaan blokkeren bovenaan, zodat er niemand meer af kon. En gillen als een ander kind ergens mee wil spelen enz. Hoort dit bij de leeftijd (26 mnd)?

Saskia, dat hoort inderdaad wel bij die fase ja. I had toen vooral 'van mij' bij alles. Op een gegeven moment stelde ze ook een keer wijzend naar de blauwe lucht vast dat die van haar was. .

DAD, mooie foto's trouwens! Fijn dat jullie nog zijn verjaardag zo hebben kunnen vieren, voordat de kraamtijd losbarst. . .

GM, lijkt me vervelend dat ze zulke woorden op andere plekken hoort en dan gaat gebruiken. Voor I is het ergste scheldwoord nog steeds 'stomkop'. Oh ja, en hond dus. .

Wat een pittige dames. Ik lees wel mee voor tips want ook al is mijn dame iets minder pittig, op haar manier is ze ook grenzen aan het opzoeken. Ik ben nu af en toe "stomme mama" Ze gaat nu even op de stoel waarna ik zeg dat ik dat niet leuk vind als ze zulke dingen zegt.

Bij ons werkt nog 1 keer glijden/springen/rondje draaien/whatever en dan gaan we naar huis nog steeds goed. Ze is dan wel verdrietig maar O. Is ook gewoon wel makkelijk

En wat knap geen speen meer! Ik begin er nog niet aan, ze vind het zo fijn nog om mee te slapen en binnenkort gaan we verhuizen en op vakantie en man is nog steeds heel vaak weg voor werk dus nog zo veel veranderingen dat we speen met slapen gewoon nog even zo houden.

En verder dus gewoon een hele lieve peuter die nog steeds elke dag het leven toelacht

Ach Franny, ik kan me voorstellen dat het pijn doet... Het is hier ook wel herkenbaar hoor, vanavond bij het eten nog. 'Nowa en mama zijn de allerliefsten en papa niet.' Hier moet vriend het vaak ontgelden.

Franny en Razz, jet verdriet wat jullie beschrijven als ze zulke dingen doen/zeggen, laten jullie dat ook zien? Of zijn jullie meer boos?

Fijn om hierover mee te lezen. O heeft een lastige periode met een nieuw kdv, waar ik ook nog eens rond loop. Ze is veel moe en kan weinig hebben atm.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 21:33 schreef SaskiaR het volgende:
Oh help, ik vrees voor de komende jaren N is nu al ontzettend vocaal, dat wordt vast alleen nog maar erger. Sinds kort gaat ze gewoon keihard gillen, zo'n lange AAAA en volhouden he.

Zijn die van jullie ook zo asociaal tegenover andere kinderen? N was vandaag in de speeltuin zand op andere kinderen aan het gooien. En de glijbaan blokkeren bovenaan, zodat er niemand meer af kon. En gillen als een ander kind ergens mee wil spelen enz. Hoort dit bij de leeftijd (26 mnd)?

Denk het wel. Nora is zo totaal niet, die laat gewoon de kaas van haar brood eten, maar ik zie wel vaker in bijvoorbeeld een speeltuin kinderen die zulk gedrag vertonen.

Saskia, ik herken het niet (onze Minion staat vaak alleen met open mond naar andere kinderen te gapen ), maar lijkt me wel moeilijk ja!

En voorlopig valt het hier allemaal nog reuze mee, maar ik herken onze Minion denk ik al wel een klein beetje in I, Franny, vooral dat verbaal sterke
Ze is nog geen 2,5 en kan soms echt gewoon al 'brutaal' uit de hoek komen. Enerzijds hou ik me voor dat ze dat nu nog niet bewust kan doen, maar dat kan ik ook niet eeuwig vol blijven houden... dat ik iets voor de 2e keer aan haar vraag en je dus gewoon een "Jaahaa! *zucht* " terug krijgt
_{Oké, dat handje erbij nog net niet}

En wat kunnen die kleintjes je soms een (confronterende) spiegel voorhouden hè...laatst ook zo'n situatie waarbij ik uiteindelijk verviel in stemverheffen en "omdat ik dat zeg". Uiteindelijk deed ze toch wat ik van 'r vroeg, gevolgd door een "Ga je nu niet meer boos praten, mama?"
Toen kon ik ook wel bijna janken

Ja vanavond wel, Roomsnoes. Ik heb haar uitgelegd dat woorden ook pijn kunnen doen. Dat probeerde ik te verduidelijken door te zeggen dat je dat dan bij je hart kunt voelen of in je buik. En dat bij mij tranen in mijn ogen prikten.
Toen zei I: als ik mijn hand op mijn hartje leg, dan voel ik 'em alleen maar bonzen! . .

Ik vrees nu ook een beetje voor wat nog komen gaat

M. is ook verbaal vrij sterk. Momenteel is ze van het commanderen met name als ze iets wil hebben. We proberen nu aan te leren dat ze dit soort dingen ook kan vragen. Best lastig en soms vergeet ik dat ze pas 2 is, omdat ze al zoveel praat en snapt.

Ze praat ook echt alles na en dat laatste stukje van Twist herken ik ook. Ik was laatst behoorlijk geïrriteerd omdat M. maar bleef drammen over iets. Ik was toen even gestopt met reageren om mezelf een soort time-out te geven. Toen zei ze zelf ineens dat ze dat niet meer moest doen, want ‘anders wordt mama boos’. (Zowel mijn man als ik roepen dat nog wel eens.) Toen zat ik zelf ook even zo:

Drama bij het weggaan of stoppen met een bepaalde leuke activiteit lossen we op dezelfde manier op als Mariposas. We kondigen ruim van tevoren aan dat we stoppen en vertellen ook wat er daarna gaat komen. Sinds we dat doen, gaat het over het algemeen wel goed. Vanavond met douchen kondigde ik bijv. aan dat ik zo de douche uit ging zetten, dat we dan gaan afdrogen en aankleden. Dat ze vervolgens een boekje mag uitzoeken (ja lezen mama!), etc.

Kleutertje gaat drie weken naar school nu. En helaas, vandaag beetje drama want hij wordt gepest door ander jongetje dat anderhalf jaar ouder is (groep 1/2 samen). En ook geslagen. Juf greep wel in, maar emotioneel kan hij het nog niet goed aan.

Hij is wel groot voor zijn leeftijd. Ik wil hem adviseren de volgende keer dat het jongetje hem pest, zo hard mogelijk terug te slaan. Liefst met een schep of een stoel. Vrouwlief is echter pacifiste. Wat vinden jullie?

ik herken het eigenlijk niet zo. Al zoekt L ook w'el grenzen op natuurlijk. Irritant is wel dat hij altijd op gebiedende toon dingen vraagt: Jij MOET mij voeren mama! Maar inmiddels zijn we zo ver dat ik kan zeggen: hoe vraag je dat ook weer? En dat hij dan met hoofdje scheef en poeslief stemmetje zegt: mij voeren assebieft mama?
Direct kort en duidelijk zijn werkt bij L juist averechts. (bij kleuter juist prima) Maar L raakt volkomen overstuur en werkt dan echt niet meer mee. Terwijl het erg goed werkt om met hem in discussie te gaan. We gaan nu naar boven want we gaan naar bed. NEE. Jawel, want je moet lekker gaan slapen anders ben je morgen moe. NEE Je wilt graag beneden blijven he? Maar dat gaan we niet doen. Kom, breng je knuffel maar naar boven.. Okee.. Geen idee hoe precies, maar na 2 a 3 argumenten geeft hij het meestal op en werkt mee. (maar ik blijf evengoed consequent in dat we dus w'el naar boven gaan).

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 22:37 schreef BrrrKoud het volgende:
Kleutertje gaat drie weken naar school nu. En helaas, vandaag beetje drama want hij wordt gepest door ander jongetje dat anderhalf jaar ouder is (groep 1/2 samen). En ook geslagen. Juf greep wel in, maar emotioneel kan hij het nog niet goed aan.

Hij is wel groot voor zijn leeftijd. Ik wil hem adviseren de volgende keer dat het jongetje hem pest, zo hard mogelijk terug te slaan. Liefst met een schep of een stoel. Vrouwlief is echter pacifiste. Wat vinden jullie?

Ik ben ook pacifist, dus ik zou gaan voor de Stop, hou op-methode..
Mijn kleuter werd in de eerste weken ook gepest, maar verbaasde zich er vooral over.. Zij zegt dat ik dom ben omdat ik x nog niet kan, maar ze kan het zelf ook niet. Waarom zegt ze dat dan mama? en ze duwt, waarom doet ze dat?
Maar als je meer tips wil zou ik het in het kleuter topic vragen..

Don’t feed the troll mensen.

Verder veel herkenbare verhalen. Goed om te lezen en dingen om over na te denken.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 23:07 schreef kwakz0r het volgende:
Don’t feed the troll mensen.

Verder veel herkenbare verhalen. Goed om te lezen en dingen om over na te denken.

Sorry? Op vierjarige leeftijd en net begonnen op school zou van je af bijten serieus kunnen helpen, lijkt me.

Zal geen juf kunnen zeggen, maar wellicht zien anderen dat anders.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 20:45 schreef Franny_G het volgende:
Ja, die grenzen he. I heeft sinds vorige week ook iets nieuws, ze roept af en toe als wij iets van haar verlangen (niet aan het armpje van haar broer trekken bijvoorbeeld): "Ik mag doen wat ík wil" en het lastige daaraan is, dat je al snel in een soort machtsstrijd zit. Nee, je mag niet altijd doen wat jij wil, je moet naar papa en mama luisteren.
Terwijl ik niet op zo'n autoritaire manier wil communiceren. Het lijkt wel alsof je daar toch gewoon niet aan ontkomt. Of wel?

Ik herken veel van je dochter in mijn zoon, inmiddels 5,5. Het welbespraakte in combinatie met een enorme drang naar autonomie, vrijheid en zelf bepalen (en dan ook nog eens een shitload aan energie ) . Ik probeer me er maar bij neer te leggen dat er geen quick fix is en dat iedere stap eentje is in de vorming. Dat lukt steeds beter omdat ik de laatste tijd echt merk dat wat ik er de laatste jaren ingestopt hebt, begint te landen.(waarover later meer )

Mijn kind is ook absoluut niet voor rede vatbaar als hij boos. Hysterische driftbuien zijn er nog steeds regelmatig, helaas. Dus praat ik daarbuiten met hem en dan kan hij echt goed reflecteren. Na afloop van een ruzie, maar ook in het algemeen hebben we gesprekken over de baas zijn, verantwoordelijkheid nemen, rekening houden met elkaar, etc. Niet alleen binnen ons gezin maar ik bespreek ook de samenleving in het algemeen en hoe we als mensen met elkaar omgaan. Het is het type kind dat voortdurend om zijn of haar gedrag wordt aangesproken dus probeer op rustige momenten de focus van hem af te halen en zaken meer algemeen te bespreken. En veel belonen voor momenten waarop hij eieren voor zijn geld koos, toegaf of ontspannen reageerde.

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg. Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 22:37 schreef BrrrKoud het volgende:
Kleutertje gaat drie weken naar school nu. En helaas, vandaag beetje drama want hij wordt gepest door ander jongetje dat anderhalf jaar ouder is (groep 1/2 samen). En ook geslagen. Juf greep wel in, maar emotioneel kan hij het nog niet goed aan.

Hij is wel groot voor zijn leeftijd. Ik wil hem adviseren de volgende keer dat het jongetje hem pest, zo hard mogelijk terug te slaan. Liefst met een schep of een stoel. Vrouwlief is echter pacifiste. Wat vinden jullie?

Honkbalknuppel mee geven.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 01:47 schreef BrrrKoud het volgende:

[..]

Sorry? Op vierjarige leeftijd en net begonnen op school zou van je af bijten serieus kunnen helpen, lijkt me.

Zal geen juf kunnen zeggen, maar wellicht zien anderen dat anders.

Mijn vriend zegt precies hetzelfde. Als ze later gepest wordt mag ze van mij een tik uitdelen.


Ik weet niet of dit de juiste oplossing is, omdat jouw kind dan vaak de boeman is.

Sterkte met de situatie, kids kunnen erg gemeen zijn onder elkaar, ook al op die leeftijd.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 08:27 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Mijn vriend zegt precies hetzelfde. Als ze later gepest wordt mag ze van mij een tik uitdelen.

Ik weet niet of dit de juiste oplossing is, omdat jouw kind dan vaak de boeman is.

Sterkte met de situatie, kids kunnen erg gemeen zijn onder elkaar, ook al op die leeftijd.

Ik denk dat met één goede klap in het begin, een hoop problemen vermeden kunnen worden. Maar hij heeft geleerd dat slaan niet mag, en slaat niet terug.

Maar hij is natuurlijk net vier jaar, en is emotioneel nog niet zo ver. En boeman, ach een pestkop die een klap krijgt is niet zo erg dacht ik. Juf zit er bovenop, dat helpt in ieder geval.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 07:43 schreef Clubsoda het volgende:

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg.

Nou zeg, je beschrijft echt precies wat ik bij I zie gebeuren. Dan zie je dat ze zichzelf helemaal vastdraait eigenlijk en daar zelf ook ongelukkig bij is, maar zichzelf gewoon niet kan helpen, niet uit die negatieve spiraal komt. Ze roept dan die dingen, maar met een verstikte stem, omdat ze er heel verdrietig om is.

quote:

Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

Dank voor je reactie, ik vind echt veel herkenning in je verhaal. Ik herken ook best veel van mezelf in I, dat is aan de ene kant fijn, want ik snap haar best goed, aan de andere kant is het daarom ook lastig omdat je steeds spiegelt aan elkaar. Die vrijheidsdrang/autonoom willen zijn, het kritische, het verbale. Al werd dit bij mij als kind enorm de kop ingedrukt.

Ik vind het ook fijn dat ik met de twee vaste leidsters van het kdv goed kan praten over haar gedrag. Zij zien dit ook allebei bij haar, maar kunnen gelukkig goed met haar omgaan. De laatste tijd waren die twee echter om en om op vakantie en waren er invallers en dan merk je meteen dat I dat slecht trekt. Ze neemt sommige invalsters niet 'serieus' als die losser met de regels omgaan, luistert niet naar ze, maar raakt vervolgens wel met zichzelf in de knoop want die duidelijkheid, zoals jij ook schrijft, weten waar je aan toe bent, is zo belangrijk.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 09:35 schreef AwayTL het volgende:
Brr, slaan in het algemeen heb ik altijd af gehouden, maar heb wel gesproken over dat hij van mij terug mag doen wat de ander ook bij hem doet. Nooit als eerst, maar om elk duwtje naar de juf te rennen vind ik ook geen tactiek om groot mee te worden.

Hij weet wel dat de juf dan boos op hem kan worden en dat hij dat dan ook moet accepteren.

Dit zou ik niet in de eerste weken al zo uiten overigens. Er kan nog zo veel gebeuren. Laat hrm eerst even wennen aan de situatie alvorens voor te stellen er met een gestrekt been in te gaan.

Dank je, we kijken het eerst even aan hoe het gaat met de juf die ingrijpt. Een kordate tante, die direct de ouders aanspreekt van de pestkop.

Het concept van "terugslaan mag", dat komt later wel..

Ik zal wel een zacht ei zijn, maar terugslaan mag van mij dus niet.

Als lerares ben ik ook heel duidelijk: het maakt niet uit wie er begon, als ik je zie slaan ben je fout bezig. Dan kan er best dan pas uitkomen dat iemand pest, en dan dealen we daarmee, maar geweld is nooit te billijken. Echt nooit.

Dat betekent heus niet over elk wissewasje naar de docent komen, je kunt namelijk ook leren om zonder oog-om-oog tand-om-tand dingen op te lossen. En dat zeg ik als iemand die zelf gepest is.

Als je fysiek aangevallen wordt, mag je je (ook fysiek) verweren, wat mij betreft. Wel binnen proportie uiteraard.

Maar verder hoort bij pestgedrag ook naar de groepsdynamiek te worden gekeken en met de groep als geheel afspraken gemaakt te worden over wat de juiste reactie is op bepaald gedrag. Dat is dus aan de juf.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 11:42 schreef AwayTL het volgende:

[..]

Hm ja ik ben dan weer geen voorstander van het doorklikken naar de ouders van een 'pestkop'. Het bestempelen van een kind op deze leeftijd als pestkop vind ik al niet reeel. Ik bekijk het meer vanuit de invloed die mijn kind zelf heeft in de gegeven situatie, zodat hij later ook handvatten heeft voor als het leven even niet is als op een roze wolk met glitterponies.

Het ingrijpen gebeurt op initiatief van de juf zelf, die heeft het namelijk waargenomen. En andere juf van de BSO ook. "Pestkop" is overigens mijn woordje nu, om het makkelijk te houden - en hij is een jaar ouder.

Ik zie zelf ook meer in zelf dealen met de wereld die niet altijd meer leuk is. Pestkop negeren en uit de buurt blijven, samenwerken met andere kinderen, of direct terugvechten.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 11:41 schreef kwakz0r het volgende:
Ik zal wel een zacht ei zijn, maar terugslaan mag van mij dus niet.

Als lerares ben ik ook heel duidelijk: het maakt niet uit wie er begon, als ik je zie slaan ben je fout bezig. Dan kan er best dan pas uitkomen dat iemand pest, en dan dealen we daarmee, maar geweld is nooit te billijken. Echt nooit.

Dat betekent heus niet over elk wissewasje naar de docent komen, je kunt namelijk ook leren om zonder oog-om-oog tand-om-tand dingen op te lossen. En dat zeg ik als iemand die zelf gepest is.

Je weet hoe meedogenloos kinderen kunnen zijn. Ik snap dat je niemand aan zal raden terug te slaan, vanuit je rol als lerares. Lost voor de klas ook niets op (want dan is iemand anders het slachtoffer). Maar voor jongetje kan het zeker helpen, denk ik.

Ik ben toen ik veertien was eens aangevallen door een jaloers meisje bij mij op school die me vanuit het niets in mijn gezicht begon te slaan. Ze gooide ook een keer eieren tegen mijn slaapkamerraam en belde me thuis om me over de telefoon verrot te schelden. Ik bleef zo ontzettend keurig. Maar heb er ook spijt van gehad dat ik haar niet teruggeslagen heb en dit maar over me heen liet komen (zij interpreteerde dat als arrogantie en werd alleen maar nog fanatieker). Ook meisjes onderling zijn dus niet altijd alleen maar verbaal bezig. (Even inhakend op de opmerking over jongens.)

Toch wel eens met bovenstaande posts.

Het komt denk ik niet binnen als je als kind zijnde zegt, 'ik wil niet meer dat je dat doet.' oid. Sterker nog, het boeit diegene geen ruk en zal het later wrs gewoon weer gaan doen.

Het hangt natuurlijk heel erg van de pester af of iets uberhaupt indruk maakt, ik heb genoeg kinderen wel zien terugmeppen en dat helpt ook vaak niet.

Ik zeg niet tegen mijn kinderen sla maar terug, ze doen het wel eens hoor knokken met anderen. ik zeg ze wel dat ik begrijp waarom ze het hebben gedaan als het voorkomt en dan hoe ze het ook op hadden kunnen oplossen. Ik ben voor een gedoogbeleid

Jezelf verdedigen vind ik ok, maar dat betekent w.m.b. afweren en weglopen, een volwassene opzoeken.

Dat heeft misschien met mijn rol te maken. Maar ik ben ook iemand die vind dat je een inbreker niet in elkaar mag slaan, bijvoorbeeld.

Ik weet het niet hoor. Ik was er voorheen vrij stellig in: niet terug slaan, gewoon de juf opzoeken, stop hou op, blabla. Maar nu hebben we er een schooljaar op zitten en ik kan me meer vinden in wat Away zegt.

S is met name bij kinderen die net wat ouder of groter zijn meestal niet zo'n held _{(bij kleinere kinderen kan hij zelf ook goed etteren in een slechte bui)} en er zitten in zijn klas enkele jongens die behoorlijk fysiek zijn, ook op een niet-speelse manier. Dat resulteerde in blauwe plekken en best wel wat verdriet. Hij ging er telkens mee naar de juf, en die deed ook haar best om de jongens erop aan te spreken etc etc, maar na de zoveelste keer was ik er ook wel klaar mee en heb gezegd dat hij de volgende keer maar gewoon een keer een duw terug moest geven En dat heeft geholpen.

Het is toch een beetje een zoo, zo'n schoolklas en ik ga regelmatig in gesprek met hem over conflicthantering, maar om hem nou het kleinste jongetje van de klas te laten zijn (want dat is hij zo ongeveer wel) dat telkens naar de juf loopt, zat me ook niet meer lekker.

Snap ik ook wel, en misschin stel ik mijn mening tegen die tijd wel bij

Interessant zeg dit! Ik leerde R ook steeds van stop, dat doet me pijn, zeggen. Ik was zelf de pineut op school en had de hoop op redding bij de juffen. Die kwam nooit. Wel geleerd van mijn oude pa om bij schoppen de voet van de schopper te pakken en dat vond ik geniaal (en doodeng) en maakte de kids vaak woedend maar ik had zelf wel een enorm sterk gevoel. Beter was misschien iets hardere aanpak maar die van voet vastpakken vind ik wel geniaal en zelfverdediging. Beginnen met geweld mag nooit, vind ik. Maar wat away zegt vind ik ook een goede. Zelfde mogen doen als 'aanvaller' als dat nodig is. Eerst maar vooral stop zeggen.

Ik vind geweld/slaan in sommige gevallen echt wel te verdedigen. Als iemand te ver gaat, niet luistert en over jouw grenzen gaat en niemand helpt, sla of schop maar.

Ik heb in mijn hele leven 1x iemand geslagen en toen was ik volwassen (en past prima in de Twitter trend van nu). Ik zou in die situatie exact weer hetzelfde doen.

B is best groot en erg fysiek, hij stoeit graag bijvoorbeeld. We proberen hem te leren dat slaan niet mag. En zover ik weet, heeft ie dat nog nooit gedaan. Mijn ervaring is wel dat jongens graag duwen, dat heeft B ook heel erg. (sorry genderneutrale Hema) Dat is voor hem fysieke uiting van 'ik wil met je spelen' of 'kom we gaan stoeien'. We vertellen hem dat niet elk kindje dat leuk vindt en dat ie dat wel tegen kindjes van zijn eigen leeftijd moet doen. En uiteraard dat 'Stop!' altijd betekent dat je moet stoppen.

Toch beetje plot twist. De juf mocht het eerst proberen op te lossen vandaag, en dat deed ze heel kordaat. Pestkop (5 jr) heeft ook echt straf gehad, na nieuwe pesterij. Mocht niet mee met gym.

's middags is pestkop geprezen omdat hij zo leuk aan het spelen was met zoontje (4). Kennelijk zoeken ze elkaar een beetje op. Misschien moeten we zoontje leren - "jij gemeen doen, oke, dan ga ik met andere kinderen spelen. Doei."

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:39 schreef BrrrKoud het volgende:
Toch beetje plot twist. De juf mocht het eerst proberen op te lossen vandaag, en dat deed ze heel kordaat. Pestkop (5 jr) heeft ook echt straf gehad, na nieuwe pesterij. Mocht niet mee met gym.

's middags is pestkop geprezen omdat hij zo leuk aan het spelen was met zoontje (4). Kennelijk zoeken ze elkaar een beetje op. Misschien moeten we zoontje leren - "jij gemeen doen, oke, dan ga ik met andere kinderen spelen. Doei."

Goed dat de juf er zo mee omgaat!

Ach die boze peuters. Lastig soms, als ze zichzelf overschreeuwen.

Vandaag heb ik met J een heerlijke ontspannen dag gehad met een uitje naar een speeltuin die we nog niet kenden en ik had beloofd om als afsluiting pannenkoeken te bakken. Maar helaas kon hij daar niet van genieten, want toen het klaar was, moest hij spugen. En daarna nog twee keer. Zielig vogeltje op de bank, uiteindelijk zo slapend in bed kunnen leggen. Hopelijk gaat het morgen beter.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 21:23 schreef Franny_G het volgende:
Zoals je het zo opschrijft, klinkt dat als rustige en nette opvoedkundige handelingen. Maar als ik een dergelijke time-out geef, dan gaat dat dus heel vaak met enorme hysterie gepaard. Krijsen, gillen en sinds kort begint ze op deuren te rammen. Van de week met een paraplu tegen dekeukendeur. Weer terugzetten op de trap en weer x 10. Ze wordt dan zo verschrikkelijk boos. En dan constructief zijn en blijven. Goed een grens aangeven zonder op een gegeven moment ook te gaan schreeuwen: het valt niet mee. En het autoriteitsargument of haar inpeperen dat ze naar me moet luisteren, waar ze dan ook nog eens schreeuwend over in 'discussie' wil gaan (nee dat hoef ik niet!!) , voelt voor mij als een zwaktebod.

Nouja, we doen ons best en zo heel slecht gaat het nu ook weer niet. Maar vanavond ben ik er even echt verdrietig van.

Ik heb heel veel gehad aan het boek 'Het Hoogstimulatieve kind'. Dat biedt ook heel praktisch een stappenplan bij grenzen opzoeken/ overschrijden. Het is gebaseerd op het idee dat dit soort gedrag voortkomt uit het missen van bepaalde vaardigheden en hoe je het ontwikkelen daarvan bij een kind kan trainen. In dat stappenplan staat bijvoorbeeld ook hoe je je niet moet laten verleiden om in zo'n machtsdiscussie terecht te komen.

Ik vond het veel prettiger en vooral praktischer dan bijvoorbeeld het boek van Eva Bronsveld. Al zijn er wel raakvlakken.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 07:43 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik herken veel van je dochter in mijn zoon, inmiddels 5,5. Het welbespraakte in combinatie met een enorme drang naar autonomie, vrijheid en zelf bepalen (en dan ook nog eens een shitload aan energie ) . Ik probeer me er maar bij neer te leggen dat er geen quick fix is en dat iedere stap eentje is in de vorming. Dat lukt steeds beter omdat ik de laatste tijd echt merk dat wat ik er de laatste jaren ingestopt hebt, begint te landen.(waarover later meer )

Mijn kind is ook absoluut niet voor rede vatbaar als hij boos. Hysterische driftbuien zijn er nog steeds regelmatig, helaas. Dus praat ik daarbuiten met hem en dan kan hij echt goed reflecteren. Na afloop van een ruzie, maar ook in het algemeen hebben we gesprekken over de baas zijn, verantwoordelijkheid nemen, rekening houden met elkaar, etc. Niet alleen binnen ons gezin maar ik bespreek ook de samenleving in het algemeen en hoe we als mensen met elkaar omgaan. Het is het type kind dat voortdurend om zijn of haar gedrag wordt aangesproken dus probeer op rustige momenten de focus van hem af te halen en zaken meer algemeen te bespreken. En veel belonen voor momenten waarop hij eieren voor zijn geld koos, toegaf of ontspannen reageerde.

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg. Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

Shall I say it again? Herkenbaar!

Ook dat het beter wordt gelukkig. Ik merk heel erg dat wij ook (tegen de meeste gangbare adviezen in) duidelijk het woord NEE moeten gebruiken. Als hij vraagt of hij tv mag kijken, en ik zeg dan iets als 'nou, dat kan nu niet omdat we over 5 min weg moeten en we nog tanden moeten poetsen', volgt standaard de vraag: 'maar mag het, mama?' De impliciete boodschap komt gewoon niet aan. Dus zeg ik tegenwoordig gewoon kort en bondig NEE. Daarna volgt altijd de vraag waarom niet?, en kan ik alsnog uitleg geven. Vaak is hij dan alsnog boos, maar ik werd altijd heel geïrriteerd van de vraag 'maar mag het?' Dan reageerde ik vanuit emotie, klonk bozer dan bedoeld en dan was de verbinding ook meteen weg.

Beterschap hupje. Hier was het na een keer spugen klaar bij peuter en baby. Wel daarna nog heel weinig gegeten. Peuter eet nu al 3 dagen niet of weinig en baby nu ook al een dag niet.
Drinken doen ze beide wel gelukkig

Bedankt voor de boekentip, Phaidra!

Beterschap Hupje Als het hetzelfde virus is al dat wij hadden, dan heb je het ergst al gehad. Hier was het spugen snel over, maar gezien het gebrek aan eetlust voelde ze zich een paar dagen ook nog niet helemaal goed.

Oh.. ik zie nu de reactie van Snoenk. +1 dan maar

Ah wat naar Hupje, hoe gaat het nu?
Ik begreep ook al dat er een virusje rondgaat....hopelijk blijft die ons bespaard met de geplande operatie van B volgende week.

Zojuist is de officiële mail de deur uit gedaan, per 1 januari stop ik met mijn massagepraktijk. Het werd gewoon teveel, nou ja dat was het al een tijdje. De omslag kwam toen ik mezelf tegen een vriendin hoorde vertelde dat ik een rustige werkweek had gehad waarin ik 50 uur had gewerkt. Dat is mijn referentiekader blijkbaar geworden. Ik twijfel al best lang omdat ik het zo ontzettend leuk vind, maar de afgelopen maanden masseer ik alleen nog maar om de kosten (oa de huur van de ruimte) te betalen. Lastig.....maar vrije tijd here I come! (ik werk nog steeds 32 uur dat gaat waarschijnlijk naar 36 uur....maaar jaaaa vrije avonden)

Het is gelukkig bij die 2x spugen gebleven. Goed geslapen vannacht en vandaag wel weer praatjes, maar nog wel warm en snel mopperig. Nu net eindelijk in slaap gevallen voor een middagdut.

Spannend, zo'n besluit, exode! Het zal wel veel rust geven.

Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:35 schreef Burdie het volgende:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

Dank!
Die gaat even op de opname

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:35 schreef Burdie het volgende:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

Goede tip! Wij gaan volgende week voor het eerst naar een theatervoorstelling met J. van Woezel en Pip en hij kent W&P nog niet Dus deze week maar eens laten kijken.

Ik vond er wel een paar "enge" stukken in zitten trouwens. Tip voor bange peuters: "de sloddervos" bestaat niet echt.

Ik postniey meer zo veel want tijd en gebrek enzo. Maar ik moet even van me afschrijven.
Ik ben zo verdrietig. O is de laatste maand zo veranderd dat ik het niet meer bij kan benen, en zij zelf ook niet heb ik het idee.
Ze is altijd een lief, geduldig en zorgzaam meisje geweest. Zelfstandig en kalm en «voorspelbaar». Ik ben in september met haar en S naar NL geweest en we zijn met zijn drietjes elke dag op touw geweest en dat verliep vlekkeloos. De vlucht heen met 2,5 uur vertraging, de hele dag in Rotterdam lopen (lopen ja, naar alles kijken, wijzen en in zich opnemen). Zo is ze altijd geweest.

Toen we thuiskwamen was het ineens moeilijk om haar mee te krijgen naar het kdv. Ze wilde niet, en schreeuwde tot ze hees was. Ze was vreselijk aan mijn been aan het hangen en toen ik zelf in haar kdv ging werken werd het niet echt beter. Papa was nergens goed voor en ze wilde alleen mij. Logisch dachten we, na een week 24/7 met mij te zijn geweest. Maar het gaat niet over. Ze raakt volledig van de flos om de kleinste dingen. Ze slaat en gilt. Slaat. Gillen, zomaar.

Haar groep op het kdv heeft 2 jongetjes met (ernstige) problemen met emotiecontrole en aggressie. Die kunnen uit het niets gaan gillen en schreeuwen en pislink worden. Ik heb het idee dat dat haar onveilig laat voelen en dat ze oa daardoor zelf ander gedrag is gaan vertonen. Dit in combinatie met de andere veranderingen (nieuw kdv, mijn werk etc).

Deze week wsten we een paar daagjes in Londen met zn 4en. Gezellig een paar daagjes met de familie er op uit. Viel dat ff tegen. De vlucht heen was ze wild en druk. Wil niets zelfs geen taartjes. Rent bij ons vandaan (fijn als je op station Gatqick staat), gillen in de bus, slaan, boos, speelgoed van S afpakken. We hadden van tevoren afgesproken dat ze een cadeautje voor S zn verjaardag uit mocht zoeken. Dat wilde ze ineens niet. Het was niet allemaal een hel maar als je vraagt of we het fijn hadden moet ik eerlijk zijn. Niet echt. Het was stress, wanhoop. En ik snap het niet. De grote stad is ze gewend, ze liep een maand geledennog door Rotterdam.
Ik snap het niet.
Zoals ze écht is, vindt ze dit soort dingenjuist heel leuk. Ik dacht echt dat ik haar een plezier zou doen met dit reisje. Ik had er zelf ool vooral veel zin in. En erg egoistisch, maar ik had er zelf ook zin in. Banjeren met haar aan mn hand, de wereld ontdekken. Had me zo verheugd.

We hebben nu afgesproken dat we met kerst niet naar NL gaan zoals gepland en we gaan de komende tijd een voorspelbaar en saaie tijd plannen. Kijken of we haar echte ik weer terug kunnen vinden. :’(

Sorry voor de tikfouten :’)

voor Roomsnoes

Wat naar zeg! Is een ander kdv een optie?