OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik heb heel veel gehad aan het boek 'Het Hoogstimulatieve kind'. Dat biedt ook heel praktisch een stappenplan bij grenzen opzoeken/ overschrijden. Het is gebaseerd op het idee dat dit soort gedrag voortkomt uit het missen van bepaalde vaardigheden en hoe je het ontwikkelen daarvan bij een kind kan trainen. In dat stappenplan staat bijvoorbeeld ook hoe je je niet moet laten verleiden om in zo'n machtsdiscussie terecht te komen.quote:Op maandag 16 oktober 2017 21:23 schreef Franny_G het volgende:
Zoals je het zo opschrijft, klinkt dat als rustige en nette opvoedkundige handelingen. Maar als ik een dergelijke time-out geef, dan gaat dat dus heel vaak met enorme hysterie gepaard. Krijsen, gillen en sinds kort begint ze op deuren te rammen. Van de week met een paraplu tegen dekeukendeur. Weer terugzetten op de trap en weer x 10. Ze wordt dan zo verschrikkelijk boos. En dan constructief zijn en blijven. Goed een grens aangeven zonder op een gegeven moment ook te gaan schreeuwen: het valt niet mee. En het autoriteitsargument of haar inpeperen dat ze naar me moet luisteren, waar ze dan ook nog eens schreeuwend over in 'discussie' wil gaan (nee dat hoef ik niet!!) , voelt voor mij als een zwaktebod.
Nouja, we doen ons best en zo heel slecht gaat het nu ook weer niet. Maar vanavond ben ik er even echt verdrietig van.
Ik vond het veel prettiger en vooral praktischer dan bijvoorbeeld het boek van Eva Bronsveld. Al zijn er wel raakvlakken.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Shall I say it again? Herkenbaar!quote:Op dinsdag 17 oktober 2017 07:43 schreef Clubsoda het volgende:
[..]
Ik herken veel van je dochter in mijn zoon, inmiddels 5,5. Het welbespraakte in combinatie met een enorme drang naar autonomie, vrijheid en zelf bepalen (en dan ook nog eens een shitload aan energie) . Ik probeer me er maar bij neer te leggen dat er geen quick fix is en dat iedere stap eentje is in de vorming. Dat lukt steeds beter omdat ik de laatste tijd echt merk dat wat ik er de laatste jaren ingestopt hebt, begint te landen.(waarover later meer
)
Mijn kind is ook absoluut niet voor rede vatbaar als hij boos. Hysterische driftbuien zijn er nog steeds regelmatig, helaas. Dus praat ik daarbuiten met hem en dan kan hij echt goed reflecteren. Na afloop van een ruzie, maar ook in het algemeen hebben we gesprekken over de baas zijn, verantwoordelijkheid nemen, rekening houden met elkaar, etc. Niet alleen binnen ons gezin maar ik bespreek ook de samenleving in het algemeen en hoe we als mensen met elkaar omgaan. Het is het type kind dat voortdurend om zijn of haar gedrag wordt aangesproken dus probeer op rustige momenten de focus van hem af te halen en zaken meer algemeen te bespreken. En veel belonen voor momenten waarop hij eieren voor zijn geld koos, toegaf of ontspannen reageerde.
Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg. Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.
Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.
En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama'Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.
Ook dat het beter wordt gelukkig. Ik merk heel erg dat wij ook (tegen de meeste gangbare adviezen in) duidelijk het woord NEE moeten gebruiken. Als hij vraagt of hij tv mag kijken, en ik zeg dan iets als 'nou, dat kan nu niet omdat we over 5 min weg moeten en we nog tanden moeten poetsen', volgt standaard de vraag: 'maar mag het, mama?' De impliciete boodschap komt gewoon niet aan. Dus zeg ik tegenwoordig gewoon kort en bondig NEE. Daarna volgt altijd de vraag waarom niet?, en kan ik alsnog uitleg geven. Vaak is hij dan alsnog boos, maar ik werd altijd heel geïrriteerd van de vraag 'maar mag het?' Dan reageerde ik vanuit emotie, klonk bozer dan bedoeld en dan was de verbinding ook meteen weg.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Beterschap hupje. Hier was het na een keer spugen klaar bij peuter en baby. Wel daarna nog heel weinig gegeten. Peuter eet nu al 3 dagen niet of weinig en baby nu ook al een dag niet.
Drinken doen ze beide wel gelukkig
Drinken doen ze beide wel gelukkig
Bedankt voor de boekentip, Phaidra!
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Beterschap Hupje 
Als het hetzelfde virus is al dat wij hadden, dan heb je het ergst al gehad. Hier was het spugen snel over, maar gezien het gebrek aan eetlust voelde ze zich een paar dagen ook nog niet helemaal goed.
Oh.. ik zie nu de reactie van Snoenk. +1 dan maar
Als het hetzelfde virus is al dat wij hadden, dan heb je het ergst al gehad. Hier was het spugen snel over, maar gezien het gebrek aan eetlust voelde ze zich een paar dagen ook nog niet helemaal goed.Oh.. ik zie nu de reactie van Snoenk. +1 dan maar
Ah wat naar Hupje, hoe gaat het nu?
Ik begreep ook al dat er een virusje rondgaat....hopelijk blijft die ons bespaard met de geplande operatie van B volgende week.
Zojuist is de officiële mail de deur uit gedaan, per 1 januari stop ik met mijn massagepraktijk. Het werd gewoon teveel, nou ja dat was het al een tijdje. De omslag kwam toen ik mezelf tegen een vriendin hoorde vertelde dat ik een rustige werkweek had gehad waarin ik 50 uur had gewerkt. Dat is mijn referentiekader blijkbaar geworden. Ik twijfel al best lang omdat ik het zo ontzettend leuk vind, maar de afgelopen maanden masseer ik alleen nog maar om de kosten (oa de huur van de ruimte) te betalen. Lastig.....maar vrije tijd here I come! (ik werk nog steeds 32 uur dat gaat waarschijnlijk naar 36 uur....maaar jaaaa vrije avonden)
Ik begreep ook al dat er een virusje rondgaat....hopelijk blijft die ons bespaard met de geplande operatie van B volgende week.
Zojuist is de officiële mail de deur uit gedaan, per 1 januari stop ik met mijn massagepraktijk. Het werd gewoon teveel, nou ja dat was het al een tijdje. De omslag kwam toen ik mezelf tegen een vriendin hoorde vertelde dat ik een rustige werkweek had gehad waarin ik 50 uur had gewerkt. Dat is mijn referentiekader blijkbaar geworden. Ik twijfel al best lang omdat ik het zo ontzettend leuk vind, maar de afgelopen maanden masseer ik alleen nog maar om de kosten (oa de huur van de ruimte) te betalen. Lastig.....maar vrije tijd here I come! (ik werk nog steeds 32 uur dat gaat waarschijnlijk naar 36 uur....maaar jaaaa vrije avonden)
Het is gelukkig bij die 2x spugen gebleven. Goed geslapen vannacht en vandaag wel weer praatjes, maar nog wel warm en snel mopperig. Nu net eindelijk in slaap gevallen voor een middagdut.
Spannend, zo'n besluit, exode! Het zal wel veel rust geven.
Spannend, zo'n besluit, exode! Het zal wel veel rust geven.
Dank!quote:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter.
Die gaat even op de opname
Goede tip! Wij gaan volgende week voor het eerst naar een theatervoorstelling met J. van Woezel en Pip en hij kent W&P nog nietquote:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter
Dus deze week maar eens laten kijken.
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Ik postniey meer zo veel want tijd en gebrek enzo. Maar ik moet even van me afschrijven.
Ik ben zo verdrietig. O is de laatste maand zo veranderd dat ik het niet meer bij kan benen, en zij zelf ook niet heb ik het idee.
Ze is altijd een lief, geduldig en zorgzaam meisje geweest. Zelfstandig en kalm en «voorspelbaar». Ik ben in september met haar en S naar NL geweest en we zijn met zijn drietjes elke dag op touw geweest en dat verliep vlekkeloos. De vlucht heen met 2,5 uur vertraging, de hele dag in Rotterdam lopen (lopen ja, naar alles kijken, wijzen en in zich opnemen). Zo is ze altijd geweest.
Toen we thuiskwamen was het ineens moeilijk om haar mee te krijgen naar het kdv. Ze wilde niet, en schreeuwde tot ze hees was. Ze was vreselijk aan mijn been aan het hangen en toen ik zelf in haar kdv ging werken werd het niet echt beter. Papa was nergens goed voor en ze wilde alleen mij. Logisch dachten we, na een week 24/7 met mij te zijn geweest. Maar het gaat niet over. Ze raakt volledig van de flos om de kleinste dingen. Ze slaat en gilt. Slaat. Gillen, zomaar.
Haar groep op het kdv heeft 2 jongetjes met (ernstige) problemen met emotiecontrole en aggressie. Die kunnen uit het niets gaan gillen en schreeuwen en pislink worden. Ik heb het idee dat dat haar onveilig laat voelen en dat ze oa daardoor zelf ander gedrag is gaan vertonen. Dit in combinatie met de andere veranderingen (nieuw kdv, mijn werk etc).
Deze week wsten we een paar daagjes in Londen met zn 4en. Gezellig een paar daagjes met de familie er op uit. Viel dat ff tegen. De vlucht heen was ze wild en druk. Wil niets zelfs geen taartjes. Rent bij ons vandaan (fijn als je op station Gatqick staat), gillen in de bus, slaan, boos, speelgoed van S afpakken. We hadden van tevoren afgesproken dat ze een cadeautje voor S zn verjaardag uit mocht zoeken. Dat wilde ze ineens niet. Het was niet allemaal een hel maar als je vraagt of we het fijn hadden moet ik eerlijk zijn. Niet echt. Het was stress, wanhoop. En ik snap het niet. De grote stad is ze gewend, ze liep een maand geledennog door Rotterdam.
Ik snap het niet.
Zoals ze écht is, vindt ze dit soort dingenjuist heel leuk. Ik dacht echt dat ik haar een plezier zou doen met dit reisje. Ik had er zelf ool vooral veel zin in. En erg egoistisch, maar ik had er zelf ook zin in. Banjeren met haar aan mn hand, de wereld ontdekken. Had me zo verheugd.
We hebben nu afgesproken dat we met kerst niet naar NL gaan zoals gepland en we gaan de komende tijd een voorspelbaar en saaie tijd plannen. Kijken of we haar echte ik weer terug kunnen vinden. :’(
Sorry voor de tikfouten :’)
Ik ben zo verdrietig. O is de laatste maand zo veranderd dat ik het niet meer bij kan benen, en zij zelf ook niet heb ik het idee.
Ze is altijd een lief, geduldig en zorgzaam meisje geweest. Zelfstandig en kalm en «voorspelbaar». Ik ben in september met haar en S naar NL geweest en we zijn met zijn drietjes elke dag op touw geweest en dat verliep vlekkeloos. De vlucht heen met 2,5 uur vertraging, de hele dag in Rotterdam lopen (lopen ja, naar alles kijken, wijzen en in zich opnemen). Zo is ze altijd geweest.
Toen we thuiskwamen was het ineens moeilijk om haar mee te krijgen naar het kdv. Ze wilde niet, en schreeuwde tot ze hees was. Ze was vreselijk aan mijn been aan het hangen en toen ik zelf in haar kdv ging werken werd het niet echt beter. Papa was nergens goed voor en ze wilde alleen mij. Logisch dachten we, na een week 24/7 met mij te zijn geweest. Maar het gaat niet over. Ze raakt volledig van de flos om de kleinste dingen. Ze slaat en gilt. Slaat. Gillen, zomaar.
Haar groep op het kdv heeft 2 jongetjes met (ernstige) problemen met emotiecontrole en aggressie. Die kunnen uit het niets gaan gillen en schreeuwen en pislink worden. Ik heb het idee dat dat haar onveilig laat voelen en dat ze oa daardoor zelf ander gedrag is gaan vertonen. Dit in combinatie met de andere veranderingen (nieuw kdv, mijn werk etc).
Deze week wsten we een paar daagjes in Londen met zn 4en. Gezellig een paar daagjes met de familie er op uit. Viel dat ff tegen. De vlucht heen was ze wild en druk. Wil niets zelfs geen taartjes. Rent bij ons vandaan (fijn als je op station Gatqick staat), gillen in de bus, slaan, boos, speelgoed van S afpakken. We hadden van tevoren afgesproken dat ze een cadeautje voor S zn verjaardag uit mocht zoeken. Dat wilde ze ineens niet. Het was niet allemaal een hel maar als je vraagt of we het fijn hadden moet ik eerlijk zijn. Niet echt. Het was stress, wanhoop. En ik snap het niet. De grote stad is ze gewend, ze liep een maand geledennog door Rotterdam.
Ik snap het niet.
Zoals ze écht is, vindt ze dit soort dingenjuist heel leuk. Ik dacht echt dat ik haar een plezier zou doen met dit reisje. Ik had er zelf ool vooral veel zin in. En erg egoistisch, maar ik had er zelf ook zin in. Banjeren met haar aan mn hand, de wereld ontdekken. Had me zo verheugd.
We hebben nu afgesproken dat we met kerst niet naar NL gaan zoals gepland en we gaan de komende tijd een voorspelbaar en saaie tijd plannen. Kijken of we haar echte ik weer terug kunnen vinden. :’(
Sorry voor de tikfouten :’)
Dat lijkt me moeilijk inderdaad Room, als je je kind zo ziet veranderen. Ik las je verhaal en herken veel van wat je schrijft, maar voor mij valt dat in de categorie ‘normaal’ want Annie is altijd zo geweest. Als je kind eerst heel kalm en rustig was dan snap ik je verdriet. voor jou.
voor jou.
Dat klinkt heel erg moeilijk Room! Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt en dat er verdriet is. Hopelijk doet een periode van saaiheid haar goed.
Wij zijn vanochtend naar het Spoorwegmuseum geweest samen met een logee, ons neefje van 14. B is zo trots dat zijn grote neef er is. En nu is hij flink aan het bouwen met de Duplo
En ik ben aan het werk in mijn vakantieweek.....want er zijn 3 grote calamiteiten en aangezien er nog steeds geen backup voor mij is, moet ik dan dus aan de bak. Dat soort dingen gebeuren altijd in mijn vakantie....ze doen het erom.
Wij zijn vanochtend naar het Spoorwegmuseum geweest samen met een logee, ons neefje van 14. B is zo trots dat zijn grote neef er is. En nu is hij flink aan het bouwen met de Duplo
En ik ben aan het werk in mijn vakantieweek.....want er zijn 3 grote calamiteiten en aangezien er nog steeds geen backup voor mij is, moet ik dan dus aan de bak. Dat soort dingen gebeuren altijd in mijn vakantie....ze doen het erom.
Room. . Er spreekt wanhoop uit je post. Ik hoop voor jullie dat het gaat helpen om de komende tijd wat rust in te bouwen met elkaar.
. Er spreekt wanhoop uit je post. Ik hoop voor jullie dat het gaat helpen om de komende tijd wat rust in te bouwen met elkaar.
Still a little bit of your face I haven't kissed.
Ohh Room, zo verdrietig als je je kind zo ziet veranderen 
Heb het ook vaak (maar niet zo extreem) bij mijn oudste, en een time out helpt dan echt goed. Dus even niks anders dan leven en dagelijkse structuur, of zonder structuur lekker keutelen thuis. Veel samen zijn, veel kletsen, lekker basic.
Dus letterlijk en figuurlijk thuiskomen. Ik hoop dat 't voor jullie ook goed doet!
Heb het ook vaak (maar niet zo extreem) bij mijn oudste, en een time out helpt dan echt goed. Dus even niks anders dan leven en dagelijkse structuur, of zonder structuur lekker keutelen thuis. Veel samen zijn, veel kletsen, lekker basic.
Dus letterlijk en figuurlijk thuiskomen. Ik hoop dat 't voor jullie ook goed doet!
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Ach jeetje room wat een nare tijd zo voor jullie. Heel veel sterkte met vinden van de oplossing bij jullie
Helaas herken ik het wel, wij hebben dat gedrag 3-4 maanden lang gehad en dan Jan en Teun tegelijk. Het gaat sinds een paar weken eindelijk beter
Helaas herken ik het wel, wij hebben dat gedrag 3-4 maanden lang gehad en dan Jan en Teun tegelijk. Het gaat sinds een paar weken eindelijk beter
Wij hebben afgelopen dinsdag de hond in laten slapen. De Jongens zijn er bij geweest en ze hebben het super goed gedaan maar Teun heeft er wel wat meer moeite mee (lijkt wat meer op mij hierin) dus gisteren bij de gastouder uit het niets zomaar huilen dus ze heeft even met hem zitten praten en ging het wel weer en ze hebben samen een steen gezocht en die mocht hij schilderen als herinnering aan Zita dus die ligt hier nu op het tv meubel met haar halsbandje er om heen. Foto moet ik nog even zoeken en afdrukken.
En helaas vanmorgen uit bed met koorts.. dus zetpil 2 er in voor vandaag
En helaas vanmorgen uit bed met koorts.. dus zetpil 2 er in voor vandaag
Mochten er nog mensen willen meedoen aan Secret Santa: Opgeven kan nog tot morgenavond 18:00!
OUD / Secret Santa 2017 interessepeiling
OUD / Secret Santa 2017 interessepeiling
disclaimer
He, wat naar Room. Vooral als je ook het idee hebt dat het kdv haar geen fijne omgeving nu kan bieden.
Wat me opvalt, is dat je het hebt over haar 'echte ik'. Waarbij je duidelijk onderscheid maakt tussen het fijne, rustige gedrag van haar zoals je haar tot nu toe kende, en haar gedrag nu. Ik snap denk ik wel wat je bedoelt, omdat ik dat enerzijds herken: je ziet je kind worstelen en hebt het gevoel dat ze zichzelf enorm in de weg zit. Toch is dit ook haar echte ik, dit is wie ze óók is, of kan zijn. Dit hoort ook bij haar, leuk of niet. Dit maakt haar tot het veelkleurige en niet altijd eenduidige mens dat ze is. Zoals wij zelf ook zijn... toch?
Hopelijk werkt de saaiheid en de structuur en het met elkaar zijn. Bij I is dat meestal ook de 'oplossing'. Soms ook niet trouwens. .
Wat me opvalt, is dat je het hebt over haar 'echte ik'. Waarbij je duidelijk onderscheid maakt tussen het fijne, rustige gedrag van haar zoals je haar tot nu toe kende, en haar gedrag nu. Ik snap denk ik wel wat je bedoelt, omdat ik dat enerzijds herken: je ziet je kind worstelen en hebt het gevoel dat ze zichzelf enorm in de weg zit. Toch is dit ook haar echte ik, dit is wie ze óók is, of kan zijn. Dit hoort ook bij haar, leuk of niet. Dit maakt haar tot het veelkleurige en niet altijd eenduidige mens dat ze is. Zoals wij zelf ook zijn... toch?
Hopelijk werkt de saaiheid en de structuur en het met elkaar zijn. Bij I is dat meestal ook de 'oplossing'. Soms ook niet trouwens.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ben me er erg van bewust dat het heel normaal peutergedrag is inderdaad. Had ze altijd zo geweest, dan had ik er geen moeite mee gehad. Maar het kwam zó plotseling dat ik me er geen raad mee weet :Squote:
Dat lijkt me moeilijk inderdaad Room, als je je kind zo ziet veranderen. Ik las je verhaal en herken veel van wat je schrijft, maar voor mij valt dat in de categorie ‘normaal’ want Annie is altijd zo geweest. Als je kind eerst heel kalm en rustig was dan snap ik je verdriet.
