[DEF] Defensie Nieuws Topic #35

quote:

Op woensdag 24 januari 2018 20:32 schreef AchJa het volgende:

[..]

Geloof ik niet in.

Kijk, als iemand als Palua-man op 150 km van de Peel gaat wonen, dan is het anders. Maar als je bij het centrum van je wapen of bij een grote brigade in de buurt woont, moet je daar gewoon je functies kunnen doen.

quote:

Op woensdag 24 januari 2018 20:42 schreef AchJa het volgende:

[..]

Jij denkt dat het lukt dat defensie binnen een straal van 50km van de RvS kazerne genoeg volk kan werven om 13X op te toppen met personeel?

Nee, maar als je dan fase-3 wil worden kun je binnen die straal verhuizen en dan weet je dat je daar verder een functie zult kunnen vinden.
Verder lukt het sowieso niet meer om op te toppen. al maak je die straal 100km

quote:

Op woensdag 24 januari 2018 20:24 schreef AchJa het volgende:

[..]

Kan, kpl, sld, kpl, sgtt, wmrt, wmr, wmr1, owi, sm...

Sowwww

Sld, kap, kol

is de planning hier

Rond de Randstad heeft de KL op het ogenblik ook gewoonweg geen aantrekkelijke locatie. In elk geval niet voor lui die gevechtsfuncties zoeken. En ja, dan word je toch lekker binnenslaper? Maar om nou te zeggen dat dat heel aantrekkelijk is gemaakt...

quote:

Op vrijdag 26 januari 2018 15:55 schreef Thrills het volgende:
Rond de Randstad heeft de KL op het ogenblik ook gewoonweg geen aantrekkelijke locatie. In elk geval niet voor lui die gevechtsfuncties zoeken. En ja, dan word je toch lekker binnenslaper? Maar om nou te zeggen dat dat heel aantrekkelijk is gemaakt...

Natres zit nog op het mea toch?

quote:

Op vrijdag 26 januari 2018 16:59 schreef Awsom het volgende:

[..]

Natres zit nog op het mea toch?

Doelde op de discussie over de tekorten bij 13 en 43 (en ongetwijfeld 11), beiden geen aantrekkelijke locaties.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2018 18:11 schreef AchJa het volgende:

[..]

Rondom de randstad heeft nog nooit iets van gevechtseenheden gezeten. Er is daar ook totaal geen oefenmogelijkheid.

Oude zogenoemde 'Randstadbataljon' in de vorm van 45 in Ermelo toentertijd was nog steeds op een meer schappelijke afstand voor velen t.o.v. nu in Havelte. In theorie heb je in Amersfoort ook nog een kazerne met oefengelegenheid in de buurt.

Ik heb vrede met de afstand en het binnen slapen maar ik kan zeker begrip op brengen dat het sommige mensen afschrikt om de stap te zetten en te solliciteren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Thrills op 26-01-2018 18:40:18 ]

C&H / Laatste 'Zwarte Duivel' overleden

quote:

Kroon: ik doodde ontvoerder uit lijfsbehoud

De man die de onderscheiden militair Marco Kroon tijdens een geheime operatie in Afghanistan had uitgeschakeld, had hem gevangen gehouden en gemarteld. Dat zegt Kroon in een interview met het AD.

De militair zegt in de krant dat hij enkele weken door de man was vastgehouden, gemarteld en vernederd. Nadat hij werd vrijgelaten, zette hij de zoektocht in naar de man. Met als doel hem gevangen te nemen, omdat hij volgens Kroon de operatie en zijn makkers in gevaar kon brengen. Waarom Kroon door zijn ontvoerder werd vrijgelaten, licht hij niet toe.

Toen hij de man tegen het lijf liep, ontstond volgens Kroon een situatie van leven of dood. ,,Ik moest nu aan mijn eigen leven denken. Flitsen van zijn brute behandelingen tijdens mijn gevangenschap kwamen in een klap weer allemaal boven. Ik greep in een reflex naar mijn wapen en vuurde gericht mijn hele magazijn leeg op het lichaam van de man. Hij was dood."

Kroon maakte enkele weken geleden via zijn advocaat bekend dat hij een incident in Afghanistan had gemeld aan Defensie. Dat heeft daarna het OM ingeschakeld. De vrees bestaat dat een behoorlijk aantal betrokkenen onderwerp wordt van strafrechtelijk onderzoek.

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 08:13 schreef detaris het volgende:

[..]

Hoe, wat waarom?? Hoe kan een Nederlandse militair tijdelijk gevangen zijn zonder dat de alarmbellen afgaan, hoe is hij ontsnapt, hoe kreeg hij verlof om te gaan jagen op die man, hoe, hoe, hoe.

Ik snap niet dat iemand die ooit daar geweest is met zo'n een onzinverhaal kan komen.

Bizar dit. Echt bizar. En Henk en Ingrid aan de ontbijttafel, die lezen dit en knikken begrijpend.

Zijn volledige verklaring:

Zo’n tien jaar geleden was ik betrokken bij een geheime operatie in Afghanistan. Ik was op dat moment de commandant van een eenheid en droeg de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van mijn mannen en het slagen van de operatie.

Tijdens deze operatie ben ik op een bepaald moment gevangengenomen door de vijand. Gedurende deze korte gevangenschap ben ik op een uiterst hardhandige wijze ondervraagd, mishandeld en bovenal ernstig vernederd.

Tijdens deze brute ondervraging probeerde de leider van deze groep te achterhalen wie ik was en wat ik in Afghanistan deed. Ondanks de brutaliteiten waaraan ik tijdens de ondervragingen werd blootgesteld, heb ik mijn opdracht geheim weten te houden.

Ik ben op enig moment vrijgelaten. Waarom is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar ik vermoed dat ik deze personen met succes heb weten te misleiden. Een ding wist ik zeker: de leider van de groep die verantwoordelijk was voor deze gewelddadigheden, zou mogelijk onze operatie in gevaar kunnen gaan brengen. Ik kon dit niet laten gebeuren. Ik woog nauwkeurig af wat te doen. Moest ik dit incident melden met het risico dat alle door de geheime operatie opgebouwde resultaten gecompromitteerd zouden worden of moest ik zelf eerst onderzoeken wie en wat er achter deze ‘operatie’ tegen mij schuilging? Ik koos weloverwogen voor het laatste, om op die manier ook tot een betere briefing te kunnen komen bij mijn werkgever.

Ik onderzocht de situatie omdat ik wilde weten wie de leider precies was. Ik deed onder meer navraag bij een internationale organisatie om na te gaan of ik de leider gevangen kon nemen en hem bij deze organisatie onder kon brengen. Ik ontdekte tijdens dit onderzoek meer van zijn gangen en zag dat de man in de weken na mijn vrijlating steeds dichter bij onze operatie kwam. Dit bevestigde mijn gevoel. Dit sterkte mij in mijn plan om hem gevangen te nemen en hem uit te leveren aan de organisatie. Ik wist dat dit niet eenvoudig zou zijn. Het was een moeilijke afweging waarbij ik alle kansen en risico’s goed moest beoordelen.

Op een avond, enkele weken na mijn vrijlating, trof ik de man uiteindelijk aan op een andere locatie dan waar ik hem verwachtte. Hij was ditmaal, anders dan toen hij en zijn mannen mij gevangennamen, gewapend met een AK-47. Hij was die avond ook niet alleen.

Ik herkende de man uit duizenden. Toen ik uit mijn voertuig stapte om hem te gijzelen, herkende hij mij ook en hij greep naar zijn wapen. Het was op dat moment ‘hij of ik’. De man liet mij geen keuze. Ik realiseerde mij dat ik hem niet langer kon gijzelen en als gevangene kon meenemen. Ik moest nu aan mijn leven denken. Flitsen van zijn brute handelingen tijdens mijn gevangenschap kwamen in een klap weer allemaal naar boven. Ik greep in een reflex naar mijn wapen en vuurde gericht mijn hele magazijn leeg op het lichaam van de man. Hij was dood. Zijn collega was inmiddels gevlucht. Ik fouilleerde hem want ik wilde weten wie hij was en wat hij van mij en de operatie wist. Wat ik vond, was schokkend.

De emotie die toen door mij heenging, zal ik nooit vergeten. Ik realiseerde mij dat ik zojuist een man had gedood die hoogstwaarschijnlijk verantwoordelijk was voor de verwoesting van vele levens. Een man die zeker niet had geaarzeld om mij op dat moment te doden.

Waarom heb ik dit toen daarna niet direct gemeld? Ook dat kan ik uitleggen. Als beëdigd officier wordt men geacht om meerdere niveaus hoger mee te denken. Destijds was het mijn oordeel als commandant dat als ik het incident zou melden, het voortbestaan van de geheime operatie in gevaar zou komen doordat deze mogelijk zou worden stilgelegd voor onderzoek, waardoor de vijand meer tijd zou hebben om dichterbij te komen. Met alle gevolgen van dien voor de levens die op het spel stonden maar ook voor de inmiddels door de operatie verkregen resultaten, waarmee ook mensenlevens werden gered.

Op dat moment nam ik mij dus voor om deze actie voorlopig bij mij te houden. Alleen dan was de kans op lekken nul en de operatie veilig gesteld. Deze geheime operatie mocht op geen enkele wijze in gevaar komen en mocht simpelweg niet stil komen te liggen. Ik moest dat koste wat kost zien te voorkomen, ondanks de consequenties voor mijzelf. Ons werk hier was te belangrijk. Ik heb namelijk zelf kunnen zien dat onze aanwezigheid op dat moment hier juist het verschil kon maken tussen leven en dood.

Als commandant ter plaatste zag ik dit dus als mijn hoogste prioriteit en verantwoordelijkheid. Daarom wilde en kon ik ook niemand deelgenoot maken van de gewelddadigheden die ik had ondergaan en begaan. Ik moest en zou het bij me houden. Puur uit landsbelang. Ik heb mezelf hiermee bewust ondergeschikt gemaakt aan het collectief met als enige houvast, mijn militaire eed en de kernwaarden van het Korps Commandotroepen. Moed, Beleid, Trouw, Eer en Trots.

Bereid het incident te melden ben ik altijd geweest, maar het was toen nog niet de juiste tijd. Het kon gewoonweg niet. De operatie zou toen zeker in gevaar kunnen worden gebracht.

Een ding wist ik zeker: als ik het incident zou hebben gemeld, zou dit door de uiterst gevoelige aard van de operatie zeker naar buiten zijn gekomen. Dit zou dus het einde van de operatie betekend hebben. Dat mocht niet gebeuren omdat ik als geen ander wist dat door deze operatie mensenlevens konden worden gered. Mijn keuze dit geweldsincident tien jaar lang bij me te dragen, heeft ervoor gezorgd dat de operatie ongestoord door kon blijven gaan. Geen storende onderbrekingen en onderzoeken. Door deze beslissing zijn er uiteindelijk ook daadwerkelijk mensenlevens gered. Dit was voor mij de voornaamste drijfveer om het geweldsincident niet toen maar nu pas te melden.

Om helemaal compleet te zijn en zo transparant mogelijk als ik op dit moment kan, wil ik er toch ook nog wel deze persoonlijke noot bij plaatsen. De kans op een lek en daardoor het compromitteren van de operatie was vergroot door het feit dat mijn leven als Nederlands militair ernstig in gevaar was gebracht en de vijand mij op een zeer vernederende wijze had mishandeld. Ik ging er toen vanuit dat dit aspect zeker toen in de openbaarheid zou zijn gekomen. Voor mij stonden de operationele en strategische argumenten om dit voor me te houden echter voorop. Ik ben er tot op de dag van vandaag heilig van overtuigd dat het niet eerder melden bij Defensie van het geweldsincident op geen wijze de operatie zelf of het betrokken personeel in gevaar heeft gebracht. Integendeel juist. Ondanks de mentale en fysieke offers die ikzelf heb moeten brengen als Nederlands militair, ben ik er nog steeds trots op dat ik samen met mijn maten mijn land heb mogen dienen in Afghanistan. Ik ben er trots op dat ik samen met mijn collega’s heb mogen bijdragen aan de directe en indirecte bescherming van onze Nederlandse normen en waarden en onze vrijheden. Ik wil nu graag van deze gelegenheid gebruikmaken om alle mensen, en in het bijzonder alle militairen en veteranen, hartelijk te danken voor hun warme persoonlijke woorden en talloze steunbetuigingen. Het heeft me de laatste weken enorm gesterkt. Ik heb alle vertrouwen dat ook het OM tot de conclusie zal komen dat ik in deze kwestie juist heb gehandeld. Ik heb altijd naar eer en geweten gehandeld, ondergeschikt aan het collectief en ten dienst van Volk en Vaderland. Je maintiendrai.

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 09:02 schreef The_Temp het volgende:
Zijn volledige verklaring:

Zo’n tien jaar geleden was ik betrokken bij een geheime operatie in Afghanistan. Ik was op dat moment de commandant van een eenheid en droeg de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van mijn mannen en het slagen van de operatie.

Tijdens deze operatie ben ik op een bepaald moment gevangengenomen door de vijand. Gedurende deze korte gevangenschap ben ik op een uiterst hardhandige wijze ondervraagd, mishandeld en bovenal ernstig vernederd.

Tijdens deze brute ondervraging probeerde de leider van deze groep te achterhalen wie ik was en wat ik in Afghanistan deed. Ondanks de brutaliteiten waaraan ik tijdens de ondervragingen werd blootgesteld, heb ik mijn opdracht geheim weten te houden.

Ik ben op enig moment vrijgelaten. Waarom is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar ik vermoed dat ik deze personen met succes heb weten te misleiden. Een ding wist ik zeker: de leider van de groep die verantwoordelijk was voor deze gewelddadigheden, zou mogelijk onze operatie in gevaar kunnen gaan brengen. Ik kon dit niet laten gebeuren. Ik woog nauwkeurig af wat te doen. Moest ik dit incident melden met het risico dat alle door de geheime operatie opgebouwde resultaten gecompromitteerd zouden worden of moest ik zelf eerst onderzoeken wie en wat er achter deze ‘operatie’ tegen mij schuilging? Ik koos weloverwogen voor het laatste, om op die manier ook tot een betere briefing te kunnen komen bij mijn werkgever.

Ik onderzocht de situatie omdat ik wilde weten wie de leider precies was. Ik deed onder meer navraag bij een internationale organisatie om na te gaan of ik de leider gevangen kon nemen en hem bij deze organisatie onder kon brengen. Ik ontdekte tijdens dit onderzoek meer van zijn gangen en zag dat de man in de weken na mijn vrijlating steeds dichter bij onze operatie kwam. Dit bevestigde mijn gevoel. Dit sterkte mij in mijn plan om hem gevangen te nemen en hem uit te leveren aan de organisatie. Ik wist dat dit niet eenvoudig zou zijn. Het was een moeilijke afweging waarbij ik alle kansen en risico’s goed moest beoordelen.

Op een avond, enkele weken na mijn vrijlating, trof ik de man uiteindelijk aan op een andere locatie dan waar ik hem verwachtte. Hij was ditmaal, anders dan toen hij en zijn mannen mij gevangennamen, gewapend met een AK-47. Hij was die avond ook niet alleen.

Ik herkende de man uit duizenden. Toen ik uit mijn voertuig stapte om hem te gijzelen, herkende hij mij ook en hij greep naar zijn wapen. Het was op dat moment ‘hij of ik’. De man liet mij geen keuze. Ik realiseerde mij dat ik hem niet langer kon gijzelen en als gevangene kon meenemen. Ik moest nu aan mijn leven denken. Flitsen van zijn brute handelingen tijdens mijn gevangenschap kwamen in een klap weer allemaal naar boven. Ik greep in een reflex naar mijn wapen en vuurde gericht mijn hele magazijn leeg op het lichaam van de man. Hij was dood. Zijn collega was inmiddels gevlucht. Ik fouilleerde hem want ik wilde weten wie hij was en wat hij van mij en de operatie wist. Wat ik vond, was schokkend.

De emotie die toen door mij heenging, zal ik nooit vergeten. Ik realiseerde mij dat ik zojuist een man had gedood die hoogstwaarschijnlijk verantwoordelijk was voor de verwoesting van vele levens. Een man die zeker niet had geaarzeld om mij op dat moment te doden.

Waarom heb ik dit toen daarna niet direct gemeld? Ook dat kan ik uitleggen. Als beëdigd officier wordt men geacht om meerdere niveaus hoger mee te denken. Destijds was het mijn oordeel als commandant dat als ik het incident zou melden, het voortbestaan van de geheime operatie in gevaar zou komen doordat deze mogelijk zou worden stilgelegd voor onderzoek, waardoor de vijand meer tijd zou hebben om dichterbij te komen. Met alle gevolgen van dien voor de levens die op het spel stonden maar ook voor de inmiddels door de operatie verkregen resultaten, waarmee ook mensenlevens werden gered.

Op dat moment nam ik mij dus voor om deze actie voorlopig bij mij te houden. Alleen dan was de kans op lekken nul en de operatie veilig gesteld. Deze geheime operatie mocht op geen enkele wijze in gevaar komen en mocht simpelweg niet stil komen te liggen. Ik moest dat koste wat kost zien te voorkomen, ondanks de consequenties voor mijzelf. Ons werk hier was te belangrijk. Ik heb namelijk zelf kunnen zien dat onze aanwezigheid op dat moment hier juist het verschil kon maken tussen leven en dood.

Als commandant ter plaatste zag ik dit dus als mijn hoogste prioriteit en verantwoordelijkheid. Daarom wilde en kon ik ook niemand deelgenoot maken van de gewelddadigheden die ik had ondergaan en begaan. Ik moest en zou het bij me houden. Puur uit landsbelang. Ik heb mezelf hiermee bewust ondergeschikt gemaakt aan het collectief met als enige houvast, mijn militaire eed en de kernwaarden van het Korps Commandotroepen. Moed, Beleid, Trouw, Eer en Trots.

Bereid het incident te melden ben ik altijd geweest, maar het was toen nog niet de juiste tijd. Het kon gewoonweg niet. De operatie zou toen zeker in gevaar kunnen worden gebracht.

Een ding wist ik zeker: als ik het incident zou hebben gemeld, zou dit door de uiterst gevoelige aard van de operatie zeker naar buiten zijn gekomen. Dit zou dus het einde van de operatie betekend hebben. Dat mocht niet gebeuren omdat ik als geen ander wist dat door deze operatie mensenlevens konden worden gered. Mijn keuze dit geweldsincident tien jaar lang bij me te dragen, heeft ervoor gezorgd dat de operatie ongestoord door kon blijven gaan. Geen storende onderbrekingen en onderzoeken. Door deze beslissing zijn er uiteindelijk ook daadwerkelijk mensenlevens gered. Dit was voor mij de voornaamste drijfveer om het geweldsincident niet toen maar nu pas te melden.

Om helemaal compleet te zijn en zo transparant mogelijk als ik op dit moment kan, wil ik er toch ook nog wel deze persoonlijke noot bij plaatsen. De kans op een lek en daardoor het compromitteren van de operatie was vergroot door het feit dat mijn leven als Nederlands militair ernstig in gevaar was gebracht en de vijand mij op een zeer vernederende wijze had mishandeld. Ik ging er toen vanuit dat dit aspect zeker toen in de openbaarheid zou zijn gekomen. Voor mij stonden de operationele en strategische argumenten om dit voor me te houden echter voorop. Ik ben er tot op de dag van vandaag heilig van overtuigd dat het niet eerder melden bij Defensie van het geweldsincident op geen wijze de operatie zelf of het betrokken personeel in gevaar heeft gebracht. Integendeel juist. Ondanks de mentale en fysieke offers die ikzelf heb moeten brengen als Nederlands militair, ben ik er nog steeds trots op dat ik samen met mijn maten mijn land heb mogen dienen in Afghanistan. Ik ben er trots op dat ik samen met mijn collega’s heb mogen bijdragen aan de directe en indirecte bescherming van onze Nederlandse normen en waarden en onze vrijheden. Ik wil nu graag van deze gelegenheid gebruikmaken om alle mensen, en in het bijzonder alle militairen en veteranen, hartelijk te danken voor hun warme persoonlijke woorden en talloze steunbetuigingen. Het heeft me de laatste weken enorm gesterkt. Ik heb alle vertrouwen dat ook het OM tot de conclusie zal komen dat ik in deze kwestie juist heb gehandeld. Ik heb altijd naar eer en geweten gehandeld, ondergeschikt aan het collectief en ten dienst van Volk en Vaderland. Je maintiendrai.

Iets minder raar dan het verhaal uit het AD, in plaats van enkele weken is hij nu even gevangen genomen (waar, hoe, waar waren zijn collega's toen, hoe hebben ze hem overmeesterd, waarom is hij vrijgelaten, wist Defensie hiervan), maar nog steeds een raar verhaal.

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 09:08 schreef LXIV het volgende:

[..]

Iets minder raar dan het verhaal uit het AD, in plaats van enkele weken is hij nu even gevangen genomen (waar, hoe, waar waren zijn collega's toen, hoe hebben ze hem overmeesterd, waarom is hij vrijgelaten, wist Defensie hiervan), maar nog steeds een raar verhaal.

Er zitten wel wat hele rare dingen in hoor:
- Gevangen genomen worden, gemarteld zelfs, en vervolgens om onverklaarbare redenen gewoon weer vrijgelaten worden
- Niets over die hele gevangenneming vertellen, blijkbaar ook niet tegen de verantwoordelijke van de geheime operatie
- Vervolgens onderzoek doen naar die man, ontdekken dat ie dicht bij de operatie komt, niks vertellen en dan zelf maar op zoek gaan
- Hem dan toevallig weer tegenkomen. En tegelijkertijd was het noodweer (hij was gewapend, het was hij of ik), maar ook wraak (flashbacks van de martelingen)
- Het dan tot vorig jaar verzwijgen voor iedereen, omdat de geheime operatie blijkbaar dat blijkbaar meer dan 10 jaar lang vereiste (maar nu opeens niet meer)

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 09:59 schreef The_Temp het volgende:

[..]

Er zitten wel wat hele rare dingen in hoor:
- Gevangen genomen worden, gemarteld zelfs, en vervolgens om onverklaarbare redenen gewoon weer vrijgelaten worden
- Niets over die hele gevangenneming vertellen, blijkbaar ook niet tegen de verantwoordelijke van de geheime operatie
- Vervolgens onderzoek doen naar die man, ontdekken dat ie dicht bij de operatie komt, niks vertellen en dan zelf maar op zoek gaan
- Hem dan toevallig weer tegenkomen. En tegelijkertijd was het noodweer (hij was gewapend, het was hij of ik), maar ook wraak (flashbacks van de martelingen)
- Het dan tot vorig jaar verzwijgen voor iedereen, omdat de geheime operatie blijkbaar dat blijkbaar meer dan 10 jaar lang vereiste (maar nu opeens niet meer)

Alleen al het gevangen raken. Hoe zie je dat voor je? Je treedt daar altijd op binnen een groep/peloton (minstens 10 man). Niemand zal zich ooit zomaar gevangen laten nemen, echt niet door de Taliban. Toen hij dan 'gepakt'? werd? Wat deed de rest van het peloton? Die stonden dat toe? Net alsof het überhaubt al mogelijk is om zomaar dicht bij dat peloton te komen met kwade bedoelingen? En hadden die mannen die hem gevangen namen dan wapens bij zich? En werd er dan niet geschoten? En toen hij gevangen was, hoe kwamen de gijzelnemers dan weg? En daarna, heeft dat peloton dat dan niet gemeld aan Nederland? Onmogelijk, echt totaal onmogelijk.

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 10:01 schreef AchJa het volgende:

[..]

Dus wel iets verteld?

Maar goed, ik blijf het, net zoals LXIV, een apart verhaal vinden...

Zie mijn vorige post. het is echt volstrekt onaannemelijk dat ze Kroon zomaar midden uit zijn peloton kunnen nemen en gijzelnemen en daarmee weg komen zonder dat er iets gebeurt. Totaal onmogelijk. En die gijzelneming ook niet melden? Ondenkbaar. En op eigen hand gaan jagen op die man? Totaal ondenkbaar.
Dat een militair met zo'n verhaal komt is al heel raar, want hij moet weten dat er geen militair is boven de rang van korporaal en met meer dan 2 jaar dienstervaring die hier niet doorheen prikt. Het is eigenlijk gewoon trist.

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 10:11 schreef AchJa het volgende:

[..]

Precies, of ging Kroon op eigen doft een beetje winkelen op de bazar in Kakarak ofzo?

Dit zou intern (ook al zou het gerubriceerde informatie zijn) al lang en breed bekend zijn en zeker niet tien jaar onder de pet gehouden zijn.

Niemand ging op eigen doft een beetje winkelen. En sowieso, als dat gebeurt was en hij was niet teruggekomen, dan was dat toch ook bij het minDef bekend geweest. Het is 'toch wel een beetje een dingetje' als een Nederlandse militair gevangen is door de Taliban.
Wat helemaal triest is zijn al die wannabee-McGyvers op GS die dit verhaal zonder enige kennis van zaken als zoete koek slikken. Die hebben ook een paar keer een film gezien.