Dit wordt een lang verhaal
Vroeger, voor ik mijn man ontmoette, was ik veel te vinden op Fok in het datingtopic (leuke tijd was dat 
). Toen leerde ik de man van mijn dromen kennen, kwam een kind, zat ik veel in OUD, en toen was het een hele tijd stil, maar nu vind ik mezelf weer terug in R&P met een minder leuk topic. Ik sta namelijk op het punt om mijn relatie te verbreken en ik zou heel grag jullie advies ontvangen (geen gebash mensen 
)In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Deze relatie trekt mij leeg. Ik heb nergens energie meer voor en het wordt nu zo erg dat het ten koste van mijn baan gaat. Ik hou een volledige werkdag gewoon niet meer vol. Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen. Maar daar hoort dus wel een scheiding bij, want anders kan ik niks zelf kopen (blijft het 50% van hem). Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik vind dit zo vreselijk moeilijk, vooral omdat ik eerder ben gescheiden. Ligt het misschien aan mij? Vraag ik teveel? Ben ik gewoon ongeschikt voor relaties? Zijn alle mannen misschien zo? En wat doe ik mijn kind aan? Hoewel ze veel te veel mee krijgt en ook een gelukkige moeder verdient ipv de lege huls die ik nu ben. Daarnaast ben ik zo'n beetje al mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt omdat hij in het verleden veel kritiek op mij (mijn uiterlijk) heeft gehad, dus ben ik er zo'n beetje van overtuigd dat niemand mij nog wil, zeker als ik kijk hoeveel vrijgezelle vriendinnen ik heb, die superleuk zijn en geen kind hebben en nog een strak lijf.
Anyways, ik zou heel graag horen van mensen die in een zelfde situatie hebben gezeten: scheiden terwijl je nog van elkaar houdt. Scheiden met een klein kind. Zijn er nog normale mannen of is dit "normaal"? Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest en heb eigenlijk gewoon een hart onder de riem nodig
voor als je het hele verhaal hebt gelezen en niet onderweg bent afgehaaktDus, bring it on
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind. Net als die van hem, maar hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor zijn kind.
Het klinkt hard, maar door het maar aan te laten etteren gaan er straks 3 mensen aan onderdoor.
Wees lief voor jezelf en sterkte!
Ik weet dat er zgn. partnercursussen bestaan, waar partners van autisten elkaar treffen olv een deskundige hulpverlener. Daar zou je ervaringen kunnen delen.
Maar het is aan jou of je nog een toekomst ziet met hem en als ik je verhaal zo lees, snap ik de keuze om voor een scheiding te gaan wel. Dan nog zou het autismeverhaal nog de moeite waard kunnen zijn, want het blijft immers de vader van je dochter en hij zal straks waarschijnlijk wel hulp nodig hebben om het alleen te kunnen redden.
Sterkte.
Ow, dat was niet de bedoeling.quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:10 schreef Spirit82 het volgende:
Nou jeuzs, Joop, zit ik nu gewoon al te janken achter mijn laptop van die quote van jou...
Maar wel lekker dat de emoties loskomen.
Maar goed, ik denk dat - zeker door er al het nodige is geprobeerd - het wel duidelijk is dat dit richting het einde loopt of dat station al even gepasseerd is.
Praat je er ook zo open met hem over? Dat jij eigenlijk geen andere uitweg meer ziet? Hoe ziet hij de relatie?
Yes, dat weet ik, plus kosten voor onderhoud kind... Het is niet anders. Het nadeel van emancipatiequote:Op maandag 2 oktober 2017 11:26 schreef Cyanide- het volgende:
Besef je overigens wel dat je in een situatie zit waarin jij mogelijk alimentatie aan hém kan gaan betalen, als hij geen/weinig inkomen heeft en jij wel.
Maar goed, ik denk dat - zeker door er al het nodige is geprobeerd - het wel duidelijk is dat dit richting het einde loopt of dat station al even gepasseerd is.
Praat je er ook zo open met hem over? Dat jij eigenlijk geen andere uitweg meer ziet? Hoe ziet hij de relatie?
En ja, ik probeer hier veel over te praten, maar meestal krijg ik dan de reactie: "Ik kan hier nu niet op reageren, ik kom erop terug". Waarna hij er natuurlijk nooit op terugkomt. Ik heb hem gisteren een brief geschreven waarin ik schreef dat ik het gewoon niet meer trek en de stappen die we moeten nemen voor een scheiding. Daar was hij erg emotioneel over, maar hij erkent ook dat het niet goed tussen ons gaat, dat we veel te vaak ruzie hebben. Hij wilde mij een brief terugschrijven, maar dat zal ook wel weer een paar weken duren
En dit speelt al jaren he, relatietherapie en alles. Dus het is voor hem geen nieuws. Maar zijn tactiek is gewoon negeren en doorgaan alsof er niks aan de hand is. Richting mij althans. Ik zal alle papieren op moeten stellen, alle acties nemen.Als ik je verhaal zo lees lijkt scheiden toch de beste optie. Straks ga je er zelf ook nog aan onderdoor en dan is je kind ook nog eens slachtoffer van de situatie.
Dit lezende zou ik me zsm van hem distantiëren, dus scheiden en je eigen plek regelen.quote:
Zijn vader is "apart". Een man die letterlijk niks zegt, of fluisterend spreekt, maar dat zelden in gezelschap. Hij heeft gewoon geen sociale skills, dat ziet zelfs een blinde. Toen wij vertelden dat we een kindje verwachtten, zette hij het geluid van de tv harder omdat hij het programma niet kon verstaan. Daardoor ligt er binnen die familie een heel groot taboe op het woord "autisme". Ik heb mijn man wel vaker gezegd dat hij een stuk empathie mist, maar volgens hem is dat onzin en ben ik modder aan het gooien. Zelfreflectie is niet zijn sterkste punt, zeg maar
Wil je dat je kinderen opgroeien met de gedachte dat het ok is dat een papa het zelfvertrouwen van de mama ondermijnt tot het punt dat de mama denkt zonder de papa niets meer waard te zijn? Is dat het beeld dat je ze mee wil geven? Is dat wat de spirit uit de datingtopics zelf voor zichzelf had bedacht?
Flikker op, ik kan me foto's van jou herinneren waar de helft van het topic op fapte en die de andere helft op de koelkast had hangen als thinspiration.
Zo ging je die relatie in. Moet je echt in iets blijven dat blijkbaar je zelfbeeld gereduceerd heeft tot dat wat je nu omschrijft..? En tuurlijk zal je lichaam veranderd zijn, na 2 kinderen. Dat doen lichamen, zo zijn ze ontworpen. Je bent altijd al meer geweest dan je verpakking en dat ben je nu nog steeds. Zorg dat je dat zelf weer gaat zien. En nog veel belangrijker laat het aan je kinderen zien.
Soortgelijk verhaal hier, bij ons is de communicatie niet goed. Praten over belangrijke dingen gaat niet, daar ben ik sinds gisteravond echt achter. Hij kwetste me met iets wat hij zei, toen ik dat aangaf nam hij een houding aan die zei: ja whatever, ga maar door met waar je mee bezig ben in plaats van te zeuren tegen mij. Er was echt geen gesprek over hetgeen wat gebeurd was mogelijk. En zijn houding nadat ik aangaf het niet leuk te vinden wat hij had gezegd was abnormaal.
Nooit is iets zijn fout, het ligt nooit aan hem en hij weigert om z'n excuses aan te bieden. In de tijd dat wij samen zijn (minder dan 10 jaar) heb ik nog nooit excuses van hem gehad. Ook niet die ene keer toen ik aangaf dat excuses wel op z'n plaats zouden zijn. Hij weigerde zijn excuses aan te bieden.
Nu wil ik wel excuses van hem, omdat hij me gekwetst heeft. Dit weet hij ook, dus ik wacht op het moment dat hij z'n excuses aanbied aan mij. Gebeurt dit niet, dan wil ik een break tussen ons. Dat hij maar eens na gaat denken over onze relatie en zijn gedrag.
Ik wil niet bij hem weg, maar zo doorgaan kan ook niet.
PS: ik heb maar 1 kind, officieel. De ander is 34 en heeft een baard.
Daarvoor hoef je niet te scheiden.quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:08 schreef Jopie78 het volgende:
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind. Net als die van hem, maar hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor zijn kind.
Het klinkt hard, maar door het maar aan te laten etteren gaan er straks 3 mensen aan onderdoor.
Wees lief voor jezelf en sterkte!
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Met jonge kinderen heb je inderdaad geen leven. Hij ook niet. Dus wat verwacht je van hem? En is dat wel realistisch?
Ik zie zo vaak dat (met name vrouwen) eigenschappen uit het karakter van iemand willen veranderen. Accepteer die trekjes en geniet van de rest.
Daarnaast adviseer ik je om meer tijd aan je relatie te besteden. Heel veel jonge ouders besteden vooral veel tijd aan hun kinderen en vergeten zichzelf EN elkaar.
Wat heb je voor hem gedaan? Hoeveel liefde heb jij nog over?
Echte liefde is loslaten' maar niet laten vallen.
Juist die moet je een dringend signaal geven dat dit niet is wat liefde is. Dat je zo niet met je partner omgaat.quote:
Phoebe, ik hou van je
PS: ik heb maar 1 kind, officieel. De ander is 34 en heeft een baard.
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik denk echter niet dat er "makkelijk" gescheiden wordt, maar dat het nu mogelijk is voor vrouwen om op eigen benen te staan zonder volledig afhankelijk te zijn van hun man. Onze ouders kónden vaak niet eens scheiden, en kunnen dat nu veelal nog steeds niet. Ik denk dat het daardoor lijkt alsof er nu vaker wordt gescheiden dan vroeger, maar dat wil niet zeggen dat dat gelukkige huwelijken zijn...quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:57 schreef Spanky78 het volgende:
[..]
Daarvoor hoef je niet te scheiden.
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Met jonge kinderen heb je inderdaad geen leven. Hij ook niet. Dus wat verwacht je van hem? En is dat wel realistisch?
Ik zie zo vaak dat (met name vrouwen) eigenschappen uit het karakter van iemand willen veranderen. Accepteer die trekjes en geniet van de rest.
Daarnaast adviseer ik je om meer tijd aan je relatie te besteden. Heel veel jonge ouders besteden vooral veel tijd aan hun kinderen en vergeten zichzelf EN elkaar.
Wat heb je voor hem gedaan? Hoeveel liefde heb jij nog over?
Echte liefde is loslaten' maar niet laten vallen.
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Ik denk dat je uit mijn eerste post en hierboven zelf wel kunt filteren wat ik allemaal voor hem heb gedaan en al jaren doe. Ik ben leeg. Ik heb niks meer te geven.
Inderdaad. Relaties hebben alleen bestaansrecht (volgens mij dan) wanneer er sprake is van absolute gelijkheid tussen de partners in de relatie. Dat is in de relatie van TS duidelijk niet het geval.quote:
[..]
Juist die moet je een dringend signaal geven dat dit niet is wat liefde is. Dat je zo niet met je partner omgaat.
TS heeft duidelijk aangegeven dat ze al voor lange tijd aan relatietherapie doen maar dat haar man/partner hier niets mee doet. De situatie binnen het gezin verbetert in ieder geval niet in de ogen van TS.quote:
[..]
Daarvoor hoef je niet te scheiden.
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Ah, een echte FOK reactie, toch nogquote:
Jullie klinken allebei behoorlijk kansloos.
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Ik was al bang dat het helemaal verweekt was hier.Heb je jezelf weleens afgevraagd dat 'ie ook uitgekeken kan zijn op jou? Of dat 'ie misschien spijt heeft dat 'ie zo snel met je is gaan samenwonen en een kind heeft gekregen? En dat 'ie daardoor geen raad weet met de situatie?quote:
[..]
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik denk echter niet dat er "makkelijk" gescheiden wordt, maar dat het nu mogelijk is voor vrouwen om op eigen benen te staan zonder volledig afhankelijk te zijn van hun man. Onze ouders kónden vaak niet eens scheiden, en kunnen dat nu veelal nog steeds niet. Ik denk dat het daardoor lijkt alsof er nu vaker wordt gescheiden dan vroeger, maar dat wil niet zeggen dat dat gelukkige huwelijken zijn...
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Ik denk dat je uit mijn eerste post en hierboven zelf wel kunt filteren wat ik allemaal voor hem heb gedaan en al jaren doe. Ik ben leeg. Ik heb niks meer te geven.
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 12:12:56 ]
Want zonder een ander is je leven kansloos?quote:
Jullie klinken allebei behoorlijk kansloos.
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Ga even naar je begeleider en zeg hem maar dat het internet vandaag verder wel zonder je kan!
Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken. Zonder voor zichzelf te vechten. En dat is misschien een persoonlijkheidstrekje dat je niet kunt veranderen. Ik ben een doener, hij een denker waarbij hij vast loopt in zijn eigen hoofd. Ik denk: Fuck it, ik doe het gewoon en ik zie wel wat het brengt. Hij denkt en denkt en denkt en loopt vast in risico's en passiviteit. Ik denk dat dat de basis is en het feit dat de problemen al zo lang spelen maakt dat nu alles simpelweg kut is omdat we allebei uitgeput zijn van het vechten.quote:
Valt jullie situatie tot één probleem te reduceren? Dus stel, zodra jullie dit probleem gezamenlijk overwinnen dat jullie dan langzaam aan uit het dal omhoog kunnen klimmen op weg naar een betere toekomst? Het is het waard om daarvoor te vechten. Zoals ik het nu namelijk lees is echt alles simpelweg kut. Dat lijkt mij haast onmogelijk. Misschien is het gewoon tijd om ratio en werkelijkheid onder ogen te zien.
Dit is inderdaad neen beetje wat ik me ook afvraag.quote:
Valt jullie situatie tot één probleem te reduceren? Dus stel, zodra jullie dit probleem gezamenlijk overwinnen dat jullie dan langzaam aan uit het dal omhoog kunnen klimmen op weg naar een betere toekomst? Het is het waard om daarvoor te vechten. Zoals ik het nu namelijk lees is echt alles simpelweg kut. Dat lijkt mij haast onmogelijk. Misschien is het gewoon tijd om ratio en werkelijkheid onder ogen te zien.
Overigens ook als vader van eengezin met jonge kinderen. Het is fucking zwaar.
Het is wel kut als één van de partners echt niet verder komt mbt werk en zingeving.
Ik begrijp wel dat je er veel tijd en moeite in hebt gestoken mbt therapie. Maar nog steeds vraag ik me af of hij überhaupt wel zal kunnen voldoen aan je eisen, ondanks dat jullie wel van elkaar houden.
Mijn vrouw en ik zijn ook verschillend, maar dat vult elkaar aan. Maar hetzelfde risico als bij jullie ligt op de loer.quote:
[..]
Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken. Zonder voor zichzelf te vechten. En dat is misschien een persoonlijkheidstrekje dat je niet kunt veranderen. Ik ben een doener, hij een denker waarbij hij vast loopt in zijn eigen hoofd. Ik denk: Fuck it, ik doe het gewoon en ik zie wel wat het brengt. Hij denkt en denkt en denkt en loopt vast in risico's en passiviteit. Ik denk dat dat de basis is en het feit dat de problemen al zo lang spelen maakt dat nu alles simpelweg kut is omdat we allebei uitgeput zijn van het vechten.
We zijn een ijzersterk team zolang we voor elkaar open blijven staan en elkaar de ruimte geven het op onze eigen manier te doen.
Daarbij aangetekend dat we dat ook beiden echt doen.
Misschien verwacht hij dat ook wel van jou. Dat jij accepteert hoe hij is. Hij mag jou niet veranderen, maar jij wilt hem wel veranderen.quote:
[..]
Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw.
Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?
Als hij op mij uitgekeken zou zijn, dan verdienen we allebei uberhaupt een andere partner. Hij ontkent overigens dat hij op mij uitgekeken is. Hij was ook degene die in no time bij mij introk, eigenlijk tegen mijn wil maar onder het mom "handig". En het kind, ja, daar hebben wij allebei spijt van. Niet van het kind zelf, daar zouden we nooit spijt van hebben want ze is fantastisch en ik zal hem altijd dankbaar blijven dat hij haar in mijn leven heeft gebracht, maar als we dit van te voren hadden geweten, hadden we nog een paar jaar gewacht. Maarja, in de toekomst kijken behoort helaas niet tot mijn gaven.quote:Op maandag 2 oktober 2017 12:08 schreef Befbekje het volgende:
[..]
Heb je jezelf weleens afgevraagd dat 'ie ook uitgekeken kan zijn op jou? Of dat 'ie misschien spijt heeft dat 'ie zo snel met je is gaan samenwonen en een kind heeft gekregen? En dat 'ie daardoor geen raad weet met de situatie?
Het is toch niet dat we er een geheim van maken dat we zo zijn toch?
Wat ik eigenlijk nog een beetje mis in je OP zijn de pogingen die je hebt gedaan om het tij te keren.
Ik snap dat je niet alle ins and outs kent, maar dat ligt denk ik iets genuanceerder dan jij nu stelt. Hij is heel erg van de extremen, iets is zwart of wit. Hij heeft gekozen voor een gezonde leeftstijl, maar dan meteen in het extra. Ons kind mag van hem geen snoep, ook niet soms. Ik mag van hem geen chips of chocola. Hij heeft daar namelijk geen behoefte aan, dus hij snapt niet dat ik dat wel heb, dus het is niet nodig, om maar een klein voorbeed te noemen. Zo ook met alcohol drinken.quote:
[..]
Misschien verwacht hij dat ook wel van jou. Dat jij accepteert hoe hij is. Hij mag jou niet veranderen, maar jij wilt hem wel veranderen.
Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?
Daarnaast kun je iemand niet veranderen, de ander moet willen veranderen voor jou.
En nee, autisme testen daar staat hij niet voor open.
Jullie lijken gewoon niet compatible genoeg.
Wat me ook opvalt, en dat geef je zelf ook aan, hij wil de perfecte vrouw of in ieder geval de meest perfecte vrouw die jij kan zijn, maar jij wil vooral een perfect gezin.. Hij moet iets van zijn leven maken van jou, terwijl hij misschien meer dan tevreden zou zijn als 'ie alleen zou wonen met een baantje en een hobby en verder geen gezeik aan z'n knar.. Wist je dat dit heel erg in de mannelijke aard besloten ligt? Het gezin is een sociale constructie wat we zelf hebben gecreëerd.. Alles wat jij van hem verlangt is om de constructie van het gezin in stand te houden..quote:
[..]
Als hij op mij uitgekeken zou zijn, dan verdienen we allebei uberhaupt een andere partner. Hij ontkent overigens dat hij op mij uitgekeken is. Hij was ook degene die in no time bij mij introk, eigenlijk tegen mijn wil maar onder het mom "handig". En het kind, ja, daar hebben wij allebei spijt van. Niet van het kind zelf, daar zouden we nooit spijt van hebben want ze is fantastisch en ik zal hem altijd dankbaar blijven dat hij haar in mijn leven heeft gebracht, maar als we dit van te voren hadden geweten, hadden we nog een paar jaar gewacht. Maarja, in de toekomst kijken behoort helaas niet tot mijn gaven.
Liefde maakt blind, namelijk, maar als de mist is opgetrokken wordt de realiteit zichtbaar..
Zoals Theo Maassen ooit in één van zijn shows zei: Verliefdheid is als een aanbieding van de ECI, eerst krijg je vier cd's voor een tientje, te gek, maar daarna zit je eraan vast
..[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 12:42:10 ]
( nu topic doorlezen...)
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.quote:
[..]
Wat me ook opvalt, en dat geef je zelf ook aan, hij wil de perfecte vrouw of in ieder geval de meest perfecte vrouw die jij kan zijn, maar jij wil vooral een perfect gezin.. Hij moet iets van zijn leven maken van jou, terwijl hij misschien meer dan tevreden zou zijn als 'ie alleen zou wonen met een baantje en een hobby en verder geen gezeik aan z'n knar.. Wist je dat dit heel erg in de mannelijke aard besloten ligt? Het gezin is een sociale constructie wat we zelf hebben gecreëerd..
Liefde maakt blind, namelijk, maar als de mist is opgetrokken wordt de realiteit zichtbaar..
Zoals Theo Maassen ooit in één van zijn shows zei: Verliefdheid is als een aanbieding van de ECI, eerst krijg je vier cd's voor een tientje, te gek, maar daarna zit je eraan vast
Begrijpelijk. Maar deze reductie klinkt al heel wat behapbaarder dan je probleemstelling in de OP. Zonder dat er daarbij problemen zijn weggewuifd. Er zijn heel veel redenen te verzinnen waarom iemand uit het leven stort. Soms ligt dat aan het persoon, soms aan zijn omgeving of soms simpelweg aan de (tijdelijke) situatie. Jouw kind (en ook je partner) verdient het dat je hier 100% zekerheid over vergaard voordat je verregaande besluiten neemt.quote:
[..]
Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken. Zonder voor zichzelf te vechten. En dat is misschien een persoonlijkheidstrekje dat je niet kunt veranderen. Ik ben een doener, hij een denker waarbij hij vast loopt in zijn eigen hoofd. Ik denk: Fuck it, ik doe het gewoon en ik zie wel wat het brengt. Hij denkt en denkt en denkt en loopt vast in risico's en passiviteit. Ik denk dat dat de basis is en het feit dat de problemen al zo lang spelen maakt dat nu alles simpelweg kut is omdat we allebei uitgeput zijn van het vechten.
Weet je wat het is. Als ik de OP lees en op waarde schat dan krijg ik sterk het gevoel dat je jezelf en je gezin een vals ultimatum stelt. Ik lees enkel problemen die je (zo goed als) buiten jezelf stelt en een manier om deze problemen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Als je jullie probleem zo blijft benaderen dan zal werkelijk helemaal niemand (incluis jezelf) verbaasd zijn over het resultaat. je houdt jezelf een snack voor. Een scheiding, met een (mogelijk) overhaast en vals motief. Ik ken jouw situatie niet, maar voordat je een besluit neemt loont het misschien om eerlijk te zijn naar hem, jezelf en jullie situatie.
En nee niet iedere kerel is zo. Niet dat ik dat over mezelf kan zeggen, dat blijkt pas als je in een relatie zit namelijk. En daarbij is iedere relatie anders. Uiteindelijk hebben mijn vriendinnetjes mij ook gemaakt tot wie ik ben. En voor die kans ben ik ze dankbaar. Het is namelijk niet ik en jij, het is ons.
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 12:53:36 ]
Ik zat net even in je posthistorie te gluren, maar hij lijkt mij anders een redelijk fanatiek en kordaat typequote:
[..]
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
: OUD / Omgooien leefstijl leidt tot problemen[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 12:51:29 ]
Ik ben heel erg benieuwd welke problemen je leest, hoe ik die buiten mezelf stel en wat de manier is om die problemen op te lossen. Oprecht! Wil je me dat eens in een PM/DM toelichten?quote:
[..]
Begrijpelijk. Maar deze reductie klinkt al heel wat behapbaarder dan je probleemstelling in de OP. Zonder dat er daarbij problemen zijn weggewuifd. Er zijn heel veel redenen te verzinnen waarom iemand uit het leven stort. Soms ligt dat aan het persoon, soms aan zijn omgeving of soms simpelweg aan de (tijdelijke) situatie. Jouw kind (en ook je partner) verdient het dat je hier 100% zekerheid over vergaard voordat je verregaande besluiten neemt.
Weet je wat het is. Als ik de OP lees en op waarde schat dan krijg ik sterk het gevoel dat je jezelf en je gezin een vals ultimatum stelt. Ik lees enkel problemen die je (zo goed als) buiten jezelf stelt en een manier om deze problemen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Als je jullie probleem zo blijft benaderen dan zal werkelijk helemaal niemand (incluis jezelf) verbaasd zijn over het resultaat. je houdt jezelf een snack voor. Een scheiding, met een (mogelijk) overhaast en vals motief. Ik ken jouw situatie niet, maar voordat je een besluit neemt loont het misschien om eerlijk te zijn naar hem, jezelf en jullie situatie.
Enge stalker!!quote:
[..]
Ik zat net even in je posthistorie te gluren, maar hij lijkt mij anders een redelijk fanatiek en kordaat type
Nou dan weet je ook meteen dat dit hele probleem niet over 1 nacht ijs gaat en dat het nog een stukje uitgebreider is dan wat ik in mijn OP heb gezet. En ja, fanatiek en kordaat qua wil opleggen binnen het gezin inderdaad, maar niet naar buiten. Dat hele coaching gebeuren is na 1.5 jaar ook van de tafel omdat hij er geen reet aan deed. Alleen maar info verzamelen en op zichzelf toepassen en niks doen aan acquisitie.
Nope, sorryquote:
En heb je die autistische man van je dromen ook op Fok leren kennen? Want dat zou ik behoorlijk grappig vinden, hoe klote de situatie dan nu ook is.
Ook in dat topic komt weer naar voren dat jij je visie over de gezinsconstructie in stand wil houden.. Lekker eten = gezelligheid, maar wat je nu op je bord krijgt vind je niet te vreten.. Als hij zijn gezondheidshobby zou opgeven dan zou de gezelligheid ook weer terugkeren (veronderstel ik dat je dat denkt), maar dan mag hij zijn gezondheidshobby niet meer uitoefenen en dan is hij ongelukkig.. En dat wil je ook niet..quote:
[..]
Nou dan weet je ook meteen dat dit hele probleem niet over 1 nacht ijs gaat en dat het nog een stukje uitgebreider is dan wat ik in mijn OP heb gezet.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:04:50 ]
Is hij dan ongelukkig met zijn passiviteit? Misschien vind hij het wel juist fijn geen kut te doen.quote:
[..]
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
Ehm, nee zo werkt het niet. Ik ben juist heel ver meegegaan in zijn wens omdat ik vind dat hij gezond moet kunnen eten als hij wil, elke zondagavond sta ik in de keuken om te zorgen dat er de komende week gezonde snacks en lunches zijn.. Daar staat weinig coulance van zijn kant tegenover en een grote dwang om zijn gezin daar volledig aan te conformeren. Uit eten is er niet meer bij, geen "gezellig glaasje wijn", geen popcorn tijdens een film. Maar laten we oude topics alsjeblieft laten rusten want ik wil niet elk detail van mijn leven uitschrijven hier.quote:
[..]
Ook in dat topic komt weer naar voren dat jij je visie over de gezinsconstructie in stand wil houden.. Lekker eten = gezelligheid, maar wat je nu op je bord krijgt vind je niet te vreten.. Als hij zijn gezondheidshobby zou opgeven dan zou de gezelligheid ook weer terugkeren (veronderstel ik dat je dat denkt), maar dan mag hij zijn gezondheidshobby niet meer uitoefenen en dan is hij ongelukkig.. En dat wil je niet..
quote:
Ik schenk in ieder geval een glas in en neem er wat te snacken bij want dit topic gaat volgens mij nog erg leuk worden..quote:
[..]
Ehm, nee zo werkt het niet. Ik ben juist heel ver meegegaan in zijn wens omdat ik vind dat hij gezond moet kunnen eten als hij wil, elke zondagavond sta ik in de keuken om te zorgen dat er de komende week gezonde snacks en lunches zijn.. Daar staat weinig coulance van zijn kant tegenover en een grote dwang om zijn gezin daar volledig aan te conformeren. Uit eten is er niet meer bij, geen "gezellig glaasje wijn", geen popcorn tijdens een film. Maar laten we oude topics alsjeblieft laten rusten want ik wil niet elk detail van mijn leven uitschrijven hier.
Zou hij hierin niet getraind kunnen worden bij één of andere psycholoog of instelling? Zonder eerst voor een diagnose te gaan. Verder ben je nu een "enabler" van zijn passiviteit, jij maakt het mogelijk door het gezin financieel en praktisch draaiende te houden. Daar kun je ook mee ophouden zonder ergens anders te gaan wonen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.quote:
Ik ben een doener, hij een denker waarbij hij vast loopt in zijn eigen hoofd. Ik denk: Fuck it, ik doe het gewoon en ik zie wel wat het brengt. Hij denkt en denkt en denkt en loopt vast in risico's en passiviteit.
Sterkte met deze kutsituatie en je dilemma. Oh help, waarom voelt dat alsof dat he-le-maal niet positief isquote:
[..]
Ik schenk in ieder geval een glas in en neem er wat te snacken bij want dit topic gaat volgens mij nog erg leuk worden..
Goed, autist of niet, hij mist dus in ieder geval gebrek aan empathie. En al zou hij die wel hebben, dat maakt niets uit, je moet gewoon zijn adviezen opvolgen en dan is iedereen in zijn ogen blij. Uiteindelijk win je er in zijn ogen mee, want je wordt gezonder.quote:
[..]
Enge stalker!!
Nou dan weet je ook meteen dat dit hele probleem niet over 1 nacht ijs gaat en dat het nog een stukje uitgebreider is dan wat ik in mijn OP heb gezet. En ja, fanatiek en kordaat qua wil opleggen binnen het gezin inderdaad, maar niet naar buiten. Dat hele coaching gebeuren is na 1.5 jaar ook van de tafel omdat hij er geen reet aan deed. Alleen maar info verzamelen en op zichzelf toepassen en niks doen aan acquisitie.
Nu even terug naar moment 1, wat vond je leuk aan je man toen je hem tegen kwam? Werd je nu verliefd op zijn uiterlijk en de goede seks of was het meer?
Waarin verschilt hij nu van die eerste jaren? Of heb je het door de roze bril simpel weg niet gezien?
Met enige drie-stuiver-psychologie: Je man wil naar links, jij wil naar rechts, en de waarheid ligt in het midden.. Dus jullie zijn waarschijnlijk uit elkaar gegroeid.. Ik denk ergens halverwege het tweede topic dat dat de voorlopige conclusie zal zijnquote:
[..]
Oh help, waarom voelt dat alsof dat he-le-maal niet positief is
..[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:13:23 ]
Ja dat is ook zo! Maar hoe kan ik dat dan aanpassen zonder het gezin draaiende te houden? Ik denk overigens niet dat hij een ras-autist is met een DSM diagnose is he? Dat dat even heel duidelijk isquote:
[..]
Zou hij hierin niet getraind kunnen worden bij één of andere psycholoog of instelling? Zonder eerst voor een diagnose te gaan. Verder ben je nu een "enabler" van zijn passiviteit, jij maakt het mogelijk door het gezin financieel en praktisch draaiende te houden. Daar kun je ook mee ophouden zonder ergens anders te gaan wonen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Was die zwangerschap een ongelukje of was je ook wel heel erg snel in je beslissing dat deze man degenen was waarmee je een gezin wilde bouwen?
En als dat zo is, is het misschien ook zo dat je eigen keuzes en handelingen in deze niet helemaal 'vrij' van schuld zijn en misschien ook hij niet de enige is die alle schuld toegewezen kan worden dat hij zich niet goed genoeg aan jouw wensen en verwachtingen aanpast?
Van wat ik lees is hij gewoon een 'normale' man, hooguit is hij _anders_ dan jou en heeft niet exact dezelfde gevoelens...
Kenneljk loopt het niet lekker in hoe jullie samen in een relatie functioneren en welke beslissingenjullie onderling maken en samen nakomen en voor elkaar doen.
Natuurlijk kan het zijn dat jij je behoefte verloren hebt de relatie te behouden en eraan te werken, maar wees gewoon daarin dan eerlijk dat je je eigen belangen nastreeft en poog dan die zo te regelen dat anderen er zo min mogelijk last van hebben...
Ik krijg uit je post nu de indruk dat je vooral een poging doet de 'schuld' naar hem te schuiven door heel erg af te geven op wat er niet mis zou zijn aan zijn karakter, maar wat eigenlijk gewoon
Dan moet je ook het woord autisme niet in de mond nemen.. Ik hoop ook niet dat de relatietherapeut hier over begonnen is of met jullie mee is gaan babbelen hieromtrent, dan is hij/zij zelfs strafbaar..quote:
[..]
Ik denk overigens niet dat hij een ras-autist is met een DSM diagnose is he?
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensenquote:
Dus je was een regular in Dating site topics en direkt erna in de 'zwangere vrouwen' topics...?
Was die zwangerschap een ongelukje of was je ook wel heel erg snel in je beslissing dat deze man degenen was waarmee je een gezin wilde bouwen?
En als dat zo is, is het misschien ook zo dat je eigen keuzes en handelingen in deze niet helemaal 'vrij' van schuld zijn en misschien ook hij niet de enige is die alle schuld toegewezen kan worden dat hij zich niet goed genoeg aan jouw wensen en verwachtingen aanpast?
Van wat ik lees is hij gewoon een 'normale' man, hooguit is hij _anders_ dan jou en heeft niet exact dezelfde gevoelens...
Kenneljk loopt het niet lekker in hoe jullie samen in een relatie functioneren en welke beslissingenjullie onderling maken en samen nakomen en voor elkaar doen.
Natuurlijk kan het zijn dat jij je behoefte verloren hebt de relatie te behouden en eraan te werken, maar wees gewoon daarin dan eerlijk dat je je eigen belangen nastreeft en poog dan die zo te regelen dat anderen er zo min mogelijk last van hebben...
Ik krijg uit je post nu de indruk dat je vooral een poging doet de 'schuld' naar hem te schuiven door heel erg af te geven op wat er niet mis zou zijn aan zijn karakter, maar wat eigenlijk gewoon
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
Geef je nog antwoord op mijn vraag? Werkt mogelijk ook verhelderend voor jouquote:
[..]
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensen
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
Stuk ongeduldquote:Op maandag 2 oktober 2017 13:18 schreef Godshand het volgende:
[..]
Geef je nog antwoord op mijn vraag? Werkt mogelijk ook verhelderend voor jou
Geef me even, kom er straks op terug.Neem je verantwoording daar dan ook voor. Alsof het je allemaal maar overkomen is.quote:
[..]
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensen
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
.en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...quote:
[..]
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensen
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')
neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders
Waar zeg ik dat in vredesnaamquote:
[..]
Neem je verantwoording daar dan ook voor. Alsof het je allemaal maar overkomen is.
Hoezo denken jullie dat ik spijt heb van samenwonen of van ons kind? Waar zeg ik dat in vredesnaamquote:
[..]
en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...
Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')
neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders
Hou op trollen...Jammer dat dat niet lukt, ik neem aan dat dit alles ook in de relatietherapie is besproken? Wat kwam er vanuit zijn kant uit nadat je dit (of iets in die strekking) hebt gezegd?quote:
[..]
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
Gezien de moeite en geduld die je op hebt gebracht om de situatie beter te kunnen maken vind ik het echt zuur voor je, maar volgens mij kun je nu wel het beste aan jezelf denken op dit moment. Sterkte iig.
Godzijdank want een discussie met jou zou ik niet overlevenquote:
quote:
[..]
Hoezo denken jullie dat ik spijt heb van samenwonen of van ons kind? Waar zeg ik dat in vredesnaam
quote:
[..]
En het kind, ja, daar hebben wij allebei spijt van.
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:26:00 ]
Ik hou me er verder buiten hoorquote:
[..]
Godzijdank want een discussie met jou zou ik niet overleven
. Was alleen even verbaasd je te zien
.DSM doet niet aan diagnosen maar aan classificeringquote:
[..]
Ja dat is ook zo! Maar hoe kan ik dat dan aanpassen zonder het gezin draaiende te houden? Ik denk overigens niet dat hij een ras-autist is met een DSM diagnose is he? Dat dat even heel duidelijk is
dat terzijde.Het klinkt uit dit verhaal alsof je eigenlijk gewoon moeite hebt met zijn persoonlijkheid/gedrag. Mogelijk dat dit veranderd is in de laatste jaren door allerlei oorzaken. mogelijk dat dit altijd al zo was maar dat je dit óf niet merkte, óf niet erg vond.
Je verhaal maakt aannemelijk dat er misschien wat 'mis' is met hem, maar duidelijk is dat hij op dit moment geen onderzoek naar autisme of iets dergelijks wil doen. Daar ga je dus geen winst op halen (als je dat als winst wil omschrijven). Dus ik ga er even voor het gemak vanuit dat zijn gedrag/persoonlijkheid niet gaat veranderen op de korte termijn. Hiermee heb je nu dus zo'n 6 jaar kunnen leven, in meer of mindere mate. Wat is er dan nu anders dan zeg 5 jaar geleden? Ik denk dat je daar je antwoorden moet gaan zoeken.
Het kan prima zijn dat jíj veranderd bent en daarom niet meer tegen zijn gedrag kan. Of dat jij andere dingen belangrijker bent gaan vinden, of dat jij meer energie kwijt bent aan werk+kindje en daarom geen energie overhebt om gedoe met hem daarnaast te hebben. Zijn gedrag wordt blijkbaar duidelijker sinds er een kind in het spel is, maar die is er ook al enkele jaren dus dat is ook niet écht iets nieuws toch?
Als je ervoor kiest om toch samen het te blijven doen dan zal er verandering van beide kanten moeten kunnen komen. Mocht dat er niet komen, dan kan je inderdaad altijd beslissen om echt tot een scheiding te komen. Ik denk niet dat ik het hoef te benadrukken maar besef dat er een derde, onschuldige, partij is die ook belangen heeft
Je leest met je neus. Ik zeg dat alleen dat als wij van het begin af aan hadden geweten dat dit de stiuatie zou zijn, dat we even iets langer gewacht zouden hebben met het krijgen van kinderen. Maar dat weet je niet van te voren he. En dat alleen omdat iemand opperde dat hij spijt zou hebben van het samenwonen en het kind en het daarom ook allemaal niet meer wist.quote:
Jezus wat een deducties
Dat doet niets aan de spijt af..quote:
[..]
Je leest met je neus. Ik zeg dat alleen dat als wij van het begin af aan hadden geweten dat dit de stiuatie zou zijn, dat we even iets langer gewacht zouden hebben met het krijgen van kinderen. Maar dat weet je niet van te voren he...
Das allemaal hun projectie. Gewoon doorheen prikken.quote:
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensen
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
Pardon.. Dwingeland...quote:
Geef je nog antwoord op mijn vraag? Werkt mogelijk ook verhelderend voor jou
Bijzonder dat je juist hier zo sterk op reageert. Het was een gezamelijke keuze. Daarmee is het ook een gezamenlijke aansprakelijkheid. Ondanks dat kan je de gevolgen van jullie keuzes niet zelfstandig absorberen en reageer je met volledige afkeur. "Beide schuldig, hij het meeste". Helaas, geen DM. Ik hou alles liever in dit topic.quote:
[..]
Waarom denkt iedereen dat IK degene ben die heel snel samen wilde wonen en kinderen wilde? Lekker stereotype weer, mensen
Voor de duidelijkheid, deze wens kwam vanuit hem, hoewel ik er natuurlijk wel in mee ben gegaan.
Oh en over dat topic over het geitenwollensokkengedoe. Hij weet het kennelijk goed te vertellen. All bets are off, als ik dat zo lees.
Sterkte met je lastige situatie in elk geval.[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:37:26 ]
Niet dat het de situatie voor jou verandert, want dan zal hij ander soort hulp moeten zoeken. Maar jullie relatie heeft alleen kans als hij weer leert op eigen benen staan. Nu heeft hij de mogelijkheid om te blijven ontwijken omdat jij het gezin wel onderhoudt. Resultaat: ruzies en frustratie.
Moeilijke situatie. Maar het gevoel van een tweede kind hebben is geen situatie die je gaat volhouden. Het is ook niet alsof je niks hebt geprobeerd, dus neem het jezelf niet kwalijk dat je ermee kapt.
Aanname. Lijkt me verstandig dat je alles in dit topic houdt, dan kunnen anderen je onzin ook nog corrigeren.quote:
..Ik ben nog nooit verliefd geworden op iemand op het eerste gezicht, behalve bij hem. Het was patsboemvuurwerk. We konden uren praten. Hij was heel zorgzaam en lief. Het voelde vanaf moment 1 zo vertrouwd alsof we elkaar al jaren kenden. Hij had zijn leven goed voor elkaar, was zelfstandig, maakte dingen mee, was ondernemend en ja, uiterlijk vond (en vind) ik hem heel aantrekkelijk.quote:
[..]
Goed, autist of niet, hij mist dus in ieder geval gebrek aan empathie. En al zou hij die wel hebben, dat maakt niets uit, je moet gewoon zijn adviezen opvolgen en dan is iedereen in zijn ogen blij. Uiteindelijk win je er in zijn ogen mee, want je wordt gezonder.
Nu even terug naar moment 1, wat vond je leuk aan je man toen je hem tegen kwam? Werd je nu verliefd op zijn uiterlijk en de goede seks of was het meer?
Waarin verschilt hij nu van die eerste jaren? Of heb je het door de roze bril simpel weg niet gezien?
Wat verschilt er nu, alles eigenlijk. Ik denk zeker dat er door een roze bril dingen eerst niet opvielen, of dat ik dat dominante juist leuk vond.
Ze maakt in haar post toch nog even goed duidelijk bij wie de wens tot snel kinderen en samenwonen vandaan kwam? Het is irrelevant bij wie deze wens vandaan komt, de keuze wordt uiteindelijk immers gezamenlijk gemaakt. Het lijkt erop dat de aansprakelijkheid voor gezamenlijke keuzes wordt weggewuifd. Mis ik iets?quote:
[..]
Aanname. Lijkt me verstandig dat je alles in dit topic houdt, dan kunnen anderen je onzin ook nog corrigeren.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:46:56 ]
Daar lijkt het helemaal niet op, das dus een aanname. Er wordt geantwoord op een vraag. Het kan toch dat hij het als wens had en dat zij er in mee is gegaan, daarmee wuif je toch geen verantwoordelijkheid weg.quote:
Ze maakt in haar post toch nog even goed duidelijk bij wie de wens tot snel kinderen en samenwonen vandaan kwam? Het is irrelevant bij wie deze wens vandaan kwam, de keuze wordt uiteindelijk immers gezamenlijk gemaakt. Het lijkt erop dat de aansprakelijkheid voor gezamenlijke keuzes wordt weggewuifd. Mis ik iets?
Als ze nu weg zou lopen en haar kind achter zou laten, omdat het zijn keuze was, tja, dan had je gelijk..
Het was een stukje irritatie dat er meerdere malen vanuit werd gegaan dat de vrouw in een relatie "pusherig" is, in de zin van snel samenwonen en kinderen. Een man kan dat ook prima wensen.quote:
[..]
Ze maakt in haar post toch nog even goed duidelijk bij wie de wens tot snel kinderen en samenwonen vandaan kwam? Het is irrelevant bij wie deze wens vandaan kwam, de keuze wordt uiteindelijk immers gezamenlijk gemaakt. Het lijkt erop dat de aansprakelijkheid voor gezamenlijke keuzes wordt weggewuifd. Mis ik iets?
Jammer, je initiele reactie kwam over alsof je dingen zag die ik over het hoofd zie en waar ik wat mee zou kunnen.quote:
[..]
Helaas, geen DM. Ik hou alles liever in dit topic.
Volgens mij is Joop gewoon een vrouw hoorquote:
Zo zie je maar weer hoe snel het in het leven kan gaan, de eerste kandidaat voor het stiefvaderschap heeft zich al gemeld
Wekt TS bij jou de indruk dat ze iemand is die zichzelf kinderen laat aanpraten? Bij mij niet echt, maar het zou inderdaad kunnen. Toegegeven, het aanpraten van kinderen is niet iets dat ik bij mezelf voor mogeljk acht. Dus misschien projecteer ik hier inderdaad. Een aanname zou dan kunnen, maar mogelijk wel één met een kern van waarheid en waarbij het loont om over na te denken. Het gaat erom dat TS haar gedachtenpatroon op orde krijgt he, niet over goed of fout. Soms krijg je dan even een schietschijf.quote:Op maandag 2 oktober 2017 13:47 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Daar lijkt het helemaal niet op, das dus een aanname. Er wordt geantwoord op een vraag. Het kan toch dat hij het als wens had en dat zij er in mee is gegaan, daarmee wuif je toch geen verantwoordelijkheid weg.
Als ze nu weg zou lopen en haar kind achter zou laten, omdat het zijn keuze was, tja, dan had je gelijk..
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 13:57:45 ]
Maar wat dan? Je wilt dat hij gelukkig is, tegelijkertijd dwing je hem bijna in de manier waarop hij zijn leven moet inrichten.
Wat is jouw rol in dit geheel? Want dat blijft me onduidelijk. Het klinkt me nog steeds alsof je dingen van hem vraagt die wellicht niet realistisch zijn.
De vraag is, kan een ander je dat wel geven dan? Ben jij zelf niet op zoek naar het perfecte plaatje?
Nee, die indruk wekt ze niet. Heb ook niet het idee dat het aangepraat is. Het kan soms zo zijn dat je niet wist dat je iets wilde, totdat een ander het wil.quote:
Wekt TS bij jou de indruk dat ze iemand is die zichzelf kinderen laat aanpraten? Bij mij niet echt, maar het zou inderdaad kunnen. Toegegeven, het aanpraten van kinderen is niet iets dat ik bij mezelf voor mogeljk acht. Dus misschien projecteer ik hier inderdaad. Een aanname zou dan kunnen, maar mogelijk wel één met een kern van waarheid en waarbij het loont om over na te denken.
Je hakt er zo in, zonder vragen te stellen.
Die enorme piemel in mijn broek zegt wat anders...quote:
[..]
Volgens mij is Joop gewoon een vrouw hoor
Maar vrouwen..
Hoe bedoel je precies, mijn rol? Want voor mij is dat natuurlijk heel duidelijk dus ik weet niet precies welke info je zoekt.quote:
Maargoed. Jij vindt hem dus wel lief en lekker, maar je ziet nu dat er meer nodig is voor een goed huwelijk.
Maar wat dan? Je wilt dat hij gelukkig is, tegelijkertijd dwing je hem bijna in de manier waarop hij zijn leven moet inrichten.
Wat is jouw rol in dit geheel? Want dat blijft me onduidelijk. Het klinkt me nog steeds alsof je dingen van hem vraagt die wellicht niet realistisch zijn.
De vraag is, kan een ander je dat wel geven dan? Ben jij zelf niet op zoek naar het perfecte plaatje?
quote:Op maandag 2 oktober 2017 13:58 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Die enorme piemel in mijn broek zegt wat anders...
Maar vrouwen..
En geloof me.. Ik heb het geprobeerd.quote:
Ik geef je geen ongelijkquote:
[..]
En geloof me.. Ik heb het geprobeerd.
Oké, dat kan inderdaad. Is niet mijn bedoeling overigens. Zie mijn edit in de voorgaande post over schietschijf, gedachtenpatroon en goed of fout. Ik ben hier niet om TS te bevestigen of af te kraken. Wel om haar motieven helder te krijgen.quote:
[..]
Nee, die indruk wekt ze niet. Heb ook niet het idee dat het aangepraat is. Het kan soms zo zijn dat je niet wist dat je iets wilde, totdat een ander het wil.
Je hakt er zo in, zonder vragen te stellen.
Jaaaa, maar doe maar even in dit topic dan. Ik vind het prettiger als anderen mij ook kunnen corrigeren.quote:
[..]
Jammer, je initiele reactie kwam over alsof je dingen zag die ik over het hoofd zie en waar ik wat mee zou kunnen.
[ Bericht 27% gewijzigd door #ANONIEM op 02-10-2017 14:13:13 ]
Joh, no harm done.quote:
Oké, dat kan inderdaad. Is niet mijn bedoeling overigens. Zie mijn edit in de voorgaande post over schietschijf, gedachtenpatroon en goed of fout. Ik ben hier niet om TS te bevestigen of af te kraken. Wel om haar motieven helder te krijgen.
Maak er een mooi maandag van.
Maar als jullie eerder uren met elkaar spraken over vanalles en nog wat had hij wel empathie en begrip. Gaat dit dus niet zozeer over hij heeft dat niet (bv door autisme), maar hij wil niet (meer).quote:
[..]
Ik ben nog nooit verliefd geworden op iemand op het eerste gezicht, behalve bij hem. Het was patsboemvuurwerk. We konden uren praten. Hij was heel zorgzaam en lief. Het voelde vanaf moment 1 zo vertrouwd alsof we elkaar al jaren kenden. Hij had zijn leven goed voor elkaar, was zelfstandig, maakte dingen mee, was ondernemend en ja, uiterlijk vond (en vind) ik hem heel aantrekkelijk.
Wat verschilt er nu, alles eigenlijk. Ik denk zeker dat er door een roze bril dingen eerst niet opvielen, of dat ik dat dominante juist leuk vond.
De vraag is dus waarom wil hij niet meer, waarom is hij van uren met elkaar praten, heerlijk op 1 lijn zitten met elkaar, elkaar begrijpen gegaan naar de afstand die je nu beschrijft?
Kan het zijn dat het halsoverkop gaan samenwonen en een kind krijgen ervoor heeft gezorgd dat wat jullie zo samenbracht is ondergesneeuwd?
Gaan samenwonen en vooral een kind krijgen is niet niets, er veranderd dan veel.
Van vooral veel leuke tijd samen ga je naar de sleur van het leven, moeheid, stress, eventueel conflict over wat is het beste voor het kind.
Waar je eerst geheel op elkaar en een fijne tijd samen kon richten gaat het nu over de rekeningen die betaald moeten worden, het kind dat vooraan staat. Tijd voor elkaar, voor leuke dingen, is iets dat je bewust in moet plannen ipv dat het leven daaruit lijkt te bestaan (wat in het begin zo is,dan hoef je daar geen moeite voor te doen).
Je moet daarin een nieuwe balans vinden, naast wat moet ook die connectie behouden. Tijd maken voor die connectie ipv dat die connectie zo natuurlijk gaat.
Zeker met een jong kind. Het eerste jaar is zwaar, vrijwel alles draait dan om die kleine. De zorg, de moeheid, het is een bekende valkuil dat je dan te weinig tijd hebt voor dat lichte en luchtige wat je in dat begin van de relatie hebt.
En dat blijft (in mindere mate) zo naarmate het kind ouder wordt.
Maar je moet met elkaar kunnen praten hierover. Kan dat niet dan houdt het snel op.
Met praten bedoel ik dan wat anders dan conflict, geen schuldvraag, geen jij doet het niet goed. Maar een hoe pakken we dit samen aan. Hoe verbeteren we samen.
Als jij de enige bent die wil verbeteren dan is het trekken aan een dood paard.
Oké akkoord. Dat gevoel ervaarde ik zelf niet. Maar mogelijk heb ik dit in het topic over het hoofd gezien of raakt het mij niet zo. Het was in elk geval niet mijn bedoeling om daarop in te hakken.quote:
[..]
Het was een stukje irritatie dat er meerdere malen vanuit werd gegaan dat de vrouw in een relatie "pusherig" is, in de zin van snel samenwonen en kinderen. Een man kan dat ook prima wensen.
Jij ook!quote:
[..]
Joh, no harm done.
Maak er een mooi maandag van.
Dat laatste valt wel op bij een aantal hier ja. Beetje vinger wijzen is niet bijster constructief in dit geval, aangezien TS volgens mij wel d'r best doet/heeft gedaan de situatie te verbeteren.quote:
[..]
Nee, die indruk wekt ze niet. Heb ook niet het idee dat het aangepraat is. Het kan soms zo zijn dat je niet wist dat je iets wilde, totdat een ander het wil.
Je hakt er zo in, zonder vragen te stellen.
Dat het kind achteraf gezien er eerder was dan ideaal zou zijn is nu niet echt de kern van het probleem.
Mja, je weet dat wanneer je en topic opent in fok er een blik gelijk-hebbers opengaat. Beetje doorheen proberen te lezen.quote:
[..]
Dat laatste valt wel op bij een aantal hier ja. Beetje vinger wijzen is niet bijster constructief in dit geval, aangezien TS volgens mij wel d'r best doet/heeft gedaan de situatie te verbeteren.
Dat het kind achteraf gezien er eerder was dan ideaal zou zijn is nu niet echt de kern van het probleem.
En heeft ook geen enkele zin om daarover door te blijven gaan inderdaad. Het kind is er eenmaal.quote:
[..]
Dat laatste valt wel op bij een aantal hier ja. Beetje vinger wijzen is niet bijster constructief in dit geval, aangezien TS volgens mij wel d'r best doet/heeft gedaan de situatie te verbeteren.
Dat het kind achteraf gezien er eerder was dan ideaal zou zijn is nu niet echt de kern van het probleem.
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.quote:
[..]
En heeft ook geen enkele zin om daarover door te blijven gaan inderdaad. Het kind is er eenmaal.
Heb je niet iemand die tijdelijk je dochtertje vakantie kan geven? Zodat jij even op krachten kan komen en vervolgens eens serieus met je hubbie om tafel gaat zitten? Of ga zelf even een paar dagen er tussen uit!?quote:
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.
Zou sowieso geen definitieve besluiten nemen vanuit een positie van slaapgebrek, overspoelende (onnuttige) emoties en strijd.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
Ik ben wel benieuwd naar wat je man eigenlijk bij relatie therapie allemaal zei. Kwam daar nog wat constructiefs uit?quote:
[..]
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.
Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.
Daar heb je gelijk in, dank je wel.quote:
Het is niet iets dat je bewust doet, dus je er schuldig over voelen heeft weinig zin. Maakt het alleen maar erger. Dat terwijl ik in je woorden lees dat je gewoon een liefdevolle moeder bent die haar stinkende best doet.
Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.
quote:
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
Ik ga volgende week 5 dagen alleen weg op stedentrip! Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil. Dan ga ik er ook zeker nog over nadenken. En hij hopelijk ook.quote:
[..]
Heb je niet iemand die tijdelijk je dochtertje vakantie kan geven? Zodat jij even op krachten kan komen en vervolgens eens serieus met je hubbie om tafel gaat zitten? Of ga zelf even een paar dagen er tussen uit!?
Zou sowieso geen definitieve besluiten nemen vanuit een positie van slaapgebrek, overspoelende (onnuttige) emoties en strijd.
Dankj jequote:
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
Dat is juist het moeilijke. Ik wil wel verder, maar kan op deze manier simpelweg niet. Ik wil niet alles moeten accepteren waar ik ongelukkig van word, daar ben ik te eigenwijs voor, dat zit niet in mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die in een slechte situatie blijft zitten, maar die er wat aan doet. En als A niet lukt, dan blijft B over. Ik voel me bijna gedwongen om te scheiden omdat niks anders werkt, hoe graag ik ook wil dat het werkt. Willen is niet genoeg, maar ik kan daar in mijn eentje niet voor zorgen.
Ga lekker 5 dagen genieten en denk er helemaal niet aan. Laat je onderbewuste het werk doen. Het antwoord komt vanzelf, als je stopt met forceren.quote:
Ik ga volgende week 5 dagen alleen weg op stedentrip! Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil. Dan ga ik er ook zeker nog over nadenken. En hij hopelijk ook.
Stop met denken en ga weer voelen. Vertrouw op jezelf..
En een fijne vakantie!
Thanks!!quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:31 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Ga lekker 5 dagen genieten en denk er helemaal niet aan. Laat je onderbewuste het werk doen. Het antwoord komt vanzelf, als je stopt met forceren.
Stop met denken en ga weer voelen. Vertrouw op jezelf..
En een fijne vakantie!
Je kunt het met z'n tweeën heel erg graag goed willen doen en daar keihard voor werken en NOG falen. En "goed" is dan een fijn leven creëren, waarin je je allebei goed voelt, waarin je soms water bij de wijn moet doen en waar je soms tot 10 moet tellen, maar waarin je over het algemeen gelukkig bent en waarin je partner je adoreert ondanks dat zij/hij je af en toe achter het behang kan plakken en waarin je accepteert dat je partner nu eenmaal trekjes heeft die jou storen, maar waar je omheen leeft en vice versa.quote:
[..]
Dankj je
Dat is juist het moeilijke. Ik wil wel verder, maar kan op deze manier simpelweg niet. Ik wil niet alles moeten accepteren waar ik ongelukkig van word, daar ben ik te eigenwijs voor, dat zit niet in mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die in een slechte situatie blijft zitten, maar die er wat aan doet. En als A niet lukt, dan blijft B over. Ik voel me bijna gedwongen om te scheiden omdat niks anders werkt, hoe graag ik ook wil dat het werkt. Willen is niet genoeg, maar ik kan daar in mijn eentje niet voor zorgen.
In je eentje die situatie moeten creëren is volgens mij onmogelijk zonder te veel van jezelf in te leveren. Ik ben er heilig van overtuigd dat je uiteindelijk maar met en heel klein deel van de mensen prettig samen kunt leven, een leven kunt delen, omdat mensen nou eenmaal zo verschrikkelijk verschillend zijn, andere dingen willen, die dingen anders willen bereiken. Daarnaast ben ik er heilig van overtuigd dat volwassen mensen (dus echt volwassen, niet enkel 18+) wel zo'n beetje "af" zijn. Die gaan niet meer verschrikkelijk veranderen. Niet zomaar in ieder geval. Dus dan is het in een relatie vooral accepteren dat de ander ook kuteigenschappen heeft, net als jij zelf. En de vraag is dan, kan ik met deze combinatie van kuteigenschappen gelukkiger worden dan ik alleen ben? En ik denk dat het antwoord altijd ja moet zijn om ergens energie in te blijven steken. Anders moet je elkaar lekker laten gaan. (iknowiknow, zo klinkt het heel makkelijk en rationeel
)Als je oprecht denkt dat jij daar gelukkig van wordt wel :pquote:
Phoebe, dus eigenlijk is jouw conclusie dat ik een jongere man moet zoeken die ik nog kan kneden?
Je leeftijd delen door 2 en dan plus 2 was het toch? Dat is nog net meerderjarig. Mooi!quote:
[..]
Als je oprecht denkt dat jij daar gelukkig van wordt wel :p
Maar je hebt natuurlijk gelijk. En ja rationeel, maar dat vind ik juist fijn! Ik ben heel rationeel en daar zoek ik ook graag naar. Want vrouwen en emoties dat vliegt toch van hot naar her en verschilt per dag, nee, per uur. Ik vind het mooi hoe je zegt dat je moet kijken of je gelukkiger samen bent dan alleen, ondanks alle shit. En op dit moment is dat niet zo. Het probleem is alleen dat ik me niet kan onttrekken aan het idee dat het in de toekomst wel weer goed kan komen... ALS... Maarja, ik leef nu al 2 jaar van ALS naar ALS en het verandert niet.
Is dat de oplossing? Kan je niet tijdelijk bij vrienden logeren om op adem te komen ofzo? Of één weekend per maand bij je ouders. Of een andere constructie verzinnen waarbij je stelselmatig op adempauze kan komen?quote:
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen.
quote:
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Omdat jij misschien er druk op legt om iets van zijn leven te maken. Je geeft hem alle kansen, maar hij verlamt waardoor hij ze niet pakt (bijv. faalangst?), en daardoor ben je teleurgesteld in hem. Kijk maar:quote:
Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken.
quote:
ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen.
quote:
quote:
Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Hier ook: je doet alsof je echt de ideale vrouw voor hem bent en alsof je alle randvoorwaarden hebt gecreëerd waarmee hij aan de slag moet kunnen. En vervolgens doet/lukt het hem niet, en ben je in hem teleurgesteld. Dat voelt hij en dat verlamt hem. Bovendien: waarom moet hij die kansen eigenlijk pakken? Het is zijn leven. Als hij dat niet wilt, dan is dat zijn keuze. En dan komen we weer bij Jopies quote terecht:quote:
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
Laat het los om je idealen op hem te projecteren. Ga je niet uit de naad werken om zijn verantwoordelijkheid op jou te nemen. Houd het bij jezelf en kijk hoe je het voor jou, binnen jouw mogelijkheden, werkbaar kan maken en nodig hem ertoe uit om dat te doen binnen zijn mogelijkheden. Wellicht met adempauze, dat is helemaal niet zo gek.quote:
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind.
Gelukkig! Dit lijkt me een belangrijk uitgangspunt!quote:
Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Verder lastig hoor, om midden in zo'n situatie de zaken nog een beetje objectief/redelijk te kunnen zien. Sterkte!
Edit: ik lees net dat je een paar dagen er tussenuit gaat. Wat fijn! Hopelijk kan je daarmee wat afstand krijgen van de situatie.
En die ALSen liggen niet binnen jouw invloedssfeer... Als hij er net zo'n moeite mee had als jij, dan was het al wel anders geweest.quote:
[..]
Je leeftijd delen door 2 en dan plus 2 was het toch? Dat is nog net meerderjarig. Mooi!
Maar je hebt natuurlijk gelijk. En ja rationeel, maar dat vind ik juist fijn! Ik ben heel rationeel en daar zoek ik ook graag naar. Want vrouwen en emoties dat vliegt toch van hot naar her en verschilt per dag, nee, per uur. Ik vind het mooi hoe je zegt dat je moet kijken of je gelukkiger samen bent dan alleen, ondanks alle shit. En op dit moment is dat niet zo. Het probleem is alleen dat ik me niet kan onttrekken aan het idee dat het in de toekomst wel weer goed kan komen... ALS... Maarja, ik leef nu al 2 jaar van ALS naar ALS en het verandert niet.
Hij heeft het goed voor elkaar. Een chick, die zijn rekeningen betaalt, waar hij blijkbaar goede seks mee heeft, die wel door blijft buffelen ondanks dat ze zelf al tijden ontevreden is. En die hij ook nog eens zo'n deuk in haar eigenwaarde heeft bezorgd dat ze daadwerkelijk gelooft dat dit misschien nog wel eens het beste is wat ze kan krijgen ook...
Tijdelijk bij anderen hebben we geprobeerd. Dat geeft op dat moment zelf zeker rust en we missen elkaar dan ook echt. Maar zodra we weer bij elkaar zijn, gaat het weer razendsnel bergafwaarts.quote:
[..]
Is dat de oplossing? Kan je niet tijdelijk bij vrienden logeren om op adem te komen ofzo? Of één weekend per maand bij je ouders. Of een andere constructie verzinnen waarbij je stelselmatig op adempauze kan komen?
[..]
[..]
Omdat jij misschien er druk op legt om iets van zijn leven te maken. Je geeft hem alle kansen, maar hij verlamt waardoor hij ze niet pakt (bijv. faalangst?), en daardoor ben je teleurgesteld in hem. Kijk maar:
[..]
[..]
[..]
[..]
Hier ook: je doet alsof je echt de ideale vrouw voor hem bent en alsof je alle randvoorwaarden hebt gecreëerd waarmee hij aan de slag moet kunnen. En vervolgens doet/lukt het hem niet, en ben je in hem teleurgesteld. Dat voelt hij en dat verlamt hem. Bovendien: waarom moet hij die kansen eigenlijk pakken? Het is zijn leven. Als hij dat niet wilt, dan is dat zijn keuze. En dan komen we weer bij Jopies quote terecht:
[..]
Laat het los om je idealen op hem te projecteren. Ga je niet uit de naad werken om zijn verantwoordelijkheid op jou te nemen. Houd het bij jezelf en kijk hoe je het voor jou, binnen jouw mogelijkheden, werkbaar kan maken en nodig hem ertoe uit om dat te doen binnen zijn mogelijkheden. Wellicht met adempauze, dat is helemaal niet zo gek.
[..]
Gelukkig! Dit lijkt me een belangrijk uitgangspunt!
Verder lastig hoor, om midden in zo'n situatie de zaken nog een beetje objectief/redelijk te kunnen zien. Sterkte!
Edit: ik lees net dat je een paar dagen er tussenuit gaat. Wat fijn! Hopelijk kan je daarmee wat afstand krijgen van de situatie.
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn woorden onder elkaar te zetten, trouwens. Dat is confronterend, maar ook wel heel prettig eigenlijk. En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?
Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.
Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.
Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.
Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.
Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.
Succes!
Ook mis ik in je verhaal heel erg zijn kant. Je hebt hem een brief geschreven en hij was emotioneel en kon er niet over praten. Konden jullie ooit wel praten dan? Blijkbaar heb je wel ooit besproken om tijdelijk apart te gaan wonen.
Graag gedaan.quote:
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn woorden onder elkaar te zetten, trouwens.
Het bij jezelf houden? Wat je nu doet met vakantie ("Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil.") is daar een uitstekend voorbeeld van!quote:
Dit is overigens iets wat je niet (ook) zelf en alleen voor elkaar hoeft te boksen he? Je mag hulp vragen, het moeilijk hebben, struikelen, leren en opstaan. Misschien met een coach/therapeut? (en dan puur op jezelf gericht: hoe jij de dingen bij jezelf houdt).
Jaaaa, jij bent inderdaad niet de eerste die dit zegt, dus ik wijt het aan een gebrek in mijn OPquote:
Om te beginnen: wat een kut situatie. Voor jullie allebei. En jullie kind. Niet makkelijk, en het lijkt me erg frustrerend om me zo te voelen en een partner te hebben waar je niet meer goed mee kan communiceren.
Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.
Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.
Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.
Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.
Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.
Succes!
Ik heb de neiging om nu in de verdediging te schieten en 100 dingen op te noemen die ik heb gedaan of geprobeerd, want die zijn er, makkelijk. En natuurlijk is het niet 100% zijn fout. Ik heb genoeg fouten gemaakt, maak ik nog. Zelfreflectie is iets wat ik soms juist te erg doe. Ik zoek de fout altijd als eerst bij mezelf. Dat doe ik al jaren en al jaren ben ik aan het proberen om die "fouten" bij mezelf te veranderen. Wat kan ik doen om het beter te maken? Ik heb inmiddels zoveel aan mezelf veranderd (ook een fout!) dat ik mezelf amper nog terug ken en waardoor ik doodongelukkig ben geworden. Dus kies ik nu voor mezelf, wat alles nog erger maakt want niet alleen gaat het kut, ik ben ook nog in een "egoist" veranderd. Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is. Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel
Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.quote:
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren.
Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?quote:
[..]
Graag gedaan.
[..]
Het bij jezelf houden? Wat je nu doet met vakantie ("Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil.") is daar een uitstekend voorbeeld van!
Dit is overigens iets wat je niet (ook) zelf en alleen voor elkaar hoeft te boksen he? Je mag hulp vragen, het moeilijk hebben, struikelen, leren en opstaan. Misschien met een coach/therapeut? (en dan puur op jezelf gericht: hoe jij de dingen bij jezelf houdt).
Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?quote:
Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?
Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.quote:
[..]
Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?
(het kan, het kan ook een vlucht zijn).
Ik vind je feedback echt heel waardevol, het zet me aan het denken. Thanksquote:
[..]
Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.
(het kan, het kan ook een vlucht zijn).
Maar dat is deels het puntquote:Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is.
Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel
Een huwelijk telt twee man en zolang het huwelijk bestaat zullen beide kanten er nou eenmaal aan moeten werken/zelfreflectie moeten tonen (tot het einde). Ik geloof je hoor, dat je jezelf al heel erg veranderd hebt, maar uiteindelijk is dat iets geweest waar je zelf voor hebt gekozen. Niemand kan je dwingen om te veranderen. Misschien ben jij, juist door die veranderingen, ook niet meer de vrouw waar hij verliefd op is geworden. De vrouw met wie hij wel goed kon communiceren, e.d. En andersom net zo.Probeer terug te kijken naar wie jullie waren. Het laatste moment dat goed communiceren eigenlijk vanzelf ging. En probeer samen te bespreken hoe jullie weer terug kunnen komen op dat punt. Dan moeten jullie bij jezelf afvragen of jullie individueel willen veranderen. Die moeite erin willen stoppen. Want als een persoon het eigenlijk helemaal niet wil...dan krijg je hetzelfde probleem. Je kan iemand niet veranderen, je moet het niet eens willen, maar het moet vanzelf gaan (een eigen keuze) als er duidelijk is dat de partner dat nodig heeft/het goed is voor een relatie.
Dat je de bal bij hem neerlegt is zeer begrijpelijk, maar dus ook niet helemaal terecht. Maar ik gok dat dat zo'n uitspraak is die je uit frustratie benoemd en van binnen weet dat je er zelf ook tot het eind voor moet knokken.
Overigens begrijpelijk dat je meningen zoekt van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zit zelf nog steeds in mijn allereerste relatie/huwelijk, dus heb zelfs nog nooit een relatie verbroken, dus ja, wellicht zie ik dingen daarom net wat anders. Heel veel succes in ieder geval! Hoop echt dat jullie er uit komen!
Klopt helemaal jaquote:
[..]
Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.
Maar jij kunt alleen je eigen handelen beïnvloeden/aansturen. Niet dat van iemand anders.quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan.
Wat DancingPhoebe zegt.quote:Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Wat ik hier nog een beetje mis is hoe je man nu hierin staat. Wil hij uit elkaar vindt hij het allemaal wel goed zoals het gaat? Ziet hij ook in dat hij te weinig doet?
En wat bracht de relatietherapie precies? Of waarom heeft dat niet gewerkt?
MAAK ER EEN EIND AAN WANT IK KAN ER NIET MEER TEGEN Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.
Neem lekker een dagje vakantie van je topic en kom morgen weer terugquote:
Hahahaha, ik heb zelf psychologie gestudeerd en dit is precies de reden dat ik geen psycholoog ben geworden
Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufterquote:
Je enabled je man natuurlijk nu ook in alles. Hij hoeft niet te werken of wat dan ook, want jij regelt alles. Daardoor wordt de motivatie om zaken anders te regelen natuurlijk ook kleiner
Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.
Achja, soms gaat het zo hè. Daarbij ging t om meer redenen uit, dus dat scheeltquote:
[..]
Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufter
Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Dat jij de by proxy even uitzet en je geluk even wat minder via hem te ondersteunen probeert te vinden. Vraag jezelf af wat jij voor jezelf kan cq zou moeten doen. Wat brengt meer geluk, je dichter bij jezelf en geeft je meer energie denk je? Ik zou aan de hand van je relaas hier in ieder geval denken aan het beter respecteren van jouw grenzen, zowel door hem als zeker niet in de laatste plaats jijzelf. Dan hoef je hem wat minder kwalijk te nemen dat je zoveel shit doet en pikt met zo weinig positieve winst.quote:
En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?
Heb je buiten je relatie om ook op andere vlakken moeite met grenzen aangeven en (laten) respecteren?
Je hebt vast wel met de taakverdeling gestoeid neem ik aan. Best kut als je partner wel waarneemt dat het niet goed met je gaat en wel zegt iets te willen doen, maar dit dan vervolgens niet oppakt. Doe je eigenlijk niet min of meer hetzelfde als je gewoon door blijft buffelen?
Kijk nog eens kritisch naar alle taken. Voor wie doe je wat en waarom? Je kind is geen volwassene itt je man, dus daar kun je weinig ruimte in maken misschien. Je man zal het vast ook niet leuk vinden als jij het patroon doorbreekt, maar niemand schiet er wat mee op als jij straks in een burn out zit. Neem het heft in eigen hand en laat het niet meer zo van hem afhangen.
Ik kom in dit topic niet zoveel concrete voorbeelden tegen, dus ik pak het gezond eten er nu maar even uit. Als het een te grote verandering is om hem zomaar even die lunches op zondag te laten maken in de schoenen te schuiven, dan is het misschien een idee om het samen te doen? Sowieso wel fijn, want teamgevoel enzo. (Wat doe je buiten lekker neuken überhaupt nog samen eigenlijk? Nodigen jullie elkaar nog wel uit voor leuke dingen doen samen en doe je die ook nog?)
Misschien is het samen doen minder intimiderend voor hem en kan het drempelverlagend werken als hij met zo een taak wel positieve feedback kan krijgen. Misschien kun je het zelfs familie quality time maken en samen met het kind erbij doen? En fuck eens in de zoveel tijd die gezonde shizzle en trakteer jezelf ook eens op lekker kroketje voor de lunch ofzo.
Werkt dat niet dat dan kun je het wat ruiger aanpakken door hem zelf zijn eigen shizzle te laten regelen. Geef dat wel van te voren aan op rustige wijze en wees duidelijk dat het geen afstraffing is, maar dat het om jouzelf gaat en het gewoon te zwaar is om alles te moeten doen. Bied hem aan om mee te helpen qua tips of plannen, maar laat het daadwerkelijke doen bij hem. Kost vast het nodige, maar zolang jij het doet hoeft hij zelf niet aan de bak hè. Met was en/of rotzooi opruimen kun je nog een tussenweg vinden door het in zijn werkkamer te mikken ofzo.
Baal je er van als jij staat te zwoegen, terwijl hij ogenschijnlijk iets relaxts doet? Laat je inspireren en geef hem credits voor dat goede idee, terwijl je ook zoiets gaat doen. Ga ook gewoon na je kind alvast naar bed met een goed boek of muziek luisteren. Hij zal een duidelijker signaal op kunnen vangen dat je minder kan als je dat ook daadwerkelijk doet, ipv nog steeds alles te doen en hem dat kwalijk te nemen. Neem als het je teveel wordt ook gewoon een time out en ga buiten eens een stukje wandelen of een beetje zon, voor zover nog aanwezig
, pakken op een bankje oid. Download een mindfulnessapp die je helpt even stil te staan tussen het voor je gevoel maar door blijven gaan. Ook jij moet leren om uit het patroon te komen. Meer posiviteit genereren voor jezelf, zal je ook een leukere partner maken. Een leuker leven er van maken geeft je ego ook een boost, want daar heb jij deze of überhaupt een partner niet per se voor nodig. Beter voorbeeld voor je kind ook. Motivatie heroverwegen dus..
Ook schrijf je:
'En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.'
Als HIJ maar gelukkig is... de oude valkuil.
Ongeacht wat zijn mankementen zijn, of ie alles nou snapt of niet, hij zal dit héél snel leren als jij ophoudt met deurmat te zijn. Moet je eens kijken hoe snel hij werk vindt als hij geen inkomen via jou meer krijgt. Je bent een softie.
Echt: wegwezen!
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
In therapie gaan had ik niet eens gedaan, daarmee maak je eigenlijk meer stuk, ken ook maar heel weinig stellen die na de therapie nog lang bij elkaar waren, de enige die er beter van was geworden was de therapeut.
Ga gewoon scheiden dan ben je er vanaf, dit voelt voor mij aan als een 3 week dood paard waar de maden uit kruipen die we nog even gaan reanimeren.
Jij hebt dan nog therapie gedaan. Maar ook het niets willen aannemen van degene waarmee ze samenwonen is herkenbaar. Dan kun je je afvragen waarom het zo is wanneer een vreemde iets zegt het wel wordt aangenomen of in ieder geval overwogen. En wanneer degene met wie je samenwoont hetzelfde zegt, dan wordt er niets mee gedaan.
Later werden we tweeverdieners en werd de territorium drift ook een stuk minder. De communicatie is nog steeds bagger. Hoe dan ook, we leven om de lieve vrede te bewaren nog steeds langs elkaar op. We zijn beide 0% partner (dus ook geen sex) en 100% ouder.
Ik heb begin dit jaar een baan dichter bij huis gezocht, deze verdiend aanmerkelijk minder, en besteed meer tijd aan ons kind. Alles wat we financieel tekort komen is voor rekening van de ander, en met het nodige geluk was werk voor de ander plotseling binnen bereik. Ik heb het gewoon gedaan wat ik was ook aan het einde van mijn Latijn. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Ik heb me uit de rol van kostwinner gerukt, en de tijd die ik doorbreng met m'n kind geeft me energie en voldoening. De balans is beter. De balans heb je zelf in de hand.
Qua relatie zie ik nog steeds geen toekomst, maar een financiële ramp (waar je kind ook geen baat bij heeft) is ons bespaard gebleven. Voorlopig is het ouderschap genoeg qua voldoening. Als straks de ander qua werk ook duurzaam/structureel autonoom genoeg is zien we wel weer verder.
Wat ik hiermee wil aangeven is: je TT stelt 2 keuzes. Je kunt ook denken in processen om ergens naartoe te groeien. En bij dat ergens dient je eigen werk/privé balans centraal te staan. Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, ben je ook niet in staat om voor een ander te zorgen. En bovendien heeft elk mens een bepaalde mate van autonomie, verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling nodig. Sterkte!
(En sorry als ik af en toe van de hak op de tak spring).
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?quote:
[..]
en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...
Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')
neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
Kut voor je. Voor je boswachter. En je kleine mooie lieverd. Allemaal kut. Maar.... Houd van jezelf zoals 'wij' van jou houden
En geniet van je reisje. Hak knopen door die door moeten. En denk na Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Dat is heel goed advies, maar dat hebben we allemaal al gedaan. En het verrotte is, dat elke keer als we het gesprek aan gaan, het goed begint, maar dat het (uitzonderingen daar gelaten) eigenlijk altijd uitloopt op ruzie. En juist die ruzies ben ik zo ontzettend zat. Hoe vaak zijn we al tot de conclusie gekomen dat er dingen moeten veranderen. We hebben gisteravond exact bovenstaande gedaan, want ik vond het goed advies! Wat is er veranderd sinds we elkaar hebben leren kennen? En de conclusie is eigenlijk: alles. En daarbij dat we zelf de energie niet meer hebben om weer die leuke mensen voor elkaar te worden. En dat hij het ook kut vindt dat hij zo passief is en geen uitweg weet. Misschien is hij inderdaad depressief, zoals werd geoppperd. Hij is nu sinds kort in contact met een psycholoog dus dat zal daar dan ongetwijfeld uit komen. Maar ik denk gewoon niet dat ik het zo lang vol kan houden, tot hij zijn leven weer op de rit heeft. En ja het is vingerwijzen wat ik doe, ik weet het. Ik ga er sowieso tijdens mijn week weg goed over nadenken. Ook over mijn Eigen geluk creéren binnen de relatie, of dat mogelijk is.quote:
[..]
Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.
Iedereen enorm bedankt voor het meedenken en het advies
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).quote:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.
Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).quote:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat
Laat dat soort dingen lekker door de psycholoog oplossen. Goed dat hij daar heen gaat!quote:
[..]
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Je leest met je neus, vriendquote:
Maargoed, de man die nooit naar een psycholoog zOu gaan in de vorige pagina... Die is daar nu.
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Het is handig omdat je dan meer gericht hulp kunt zoeken. Echte autisten hebben enkele kenmerken waarvoor een soort handleiding is voor de mensen om hen heen en ik denk dat TS zo'n handleiding kan gebruiken. Dan weet je ook beter wat er nog te repareren is en wat er niet kan veranderen.quote:Op maandag 2 oktober 2017 16:23 schreef SeLang het volgende:
[..]
Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?
Dan kun je daardoor een betere beslissing nemen.
Een van de dingen waar ik aan denk is dat een jong kind erg veel prikkels geeft. Kind het huis uit is geen optie. Hoe kun je dat oplossen, vind je de oplossingen acceptabel?
ik heb het nooit over 'schuld bij jezelf zoeken' gehad.quote:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
wel heb ik TS aangeraden te kijken naar dingen die binnen haar eigen verantwoording liggen en waaraan ze ook zelf wat kan doen.
Om de eenvoudige praktische reden dat je eeuwenland bezig kan zijn met mekkeren op je partner dat die kennelijk niet zo is als je zou willen, maar meestal is het nutteloos te denken dat je een ander kan of moet willen veranderen tot diegenen die je graag zou willen dat hij zou zijn (of denken dat je die ene 'perfecte' persoon zal vinden die precies zo is als jij wil).
Het is veel werkzamer om te kijken naar datgene waaraan je wel iets kunt veranderen en dat ben jezelf; Waar heb je zelf mogelijk dingen fout gedan en kun je dingen verbeteren.
Dat staat an sich los ervan of ze met die slechtlopende relatie door blijft gaan of op een breuk aanstuurt;
Uiteindelijk zal ze met die (ex-)partner te maken blijven hebben als de vader van haar kind, en dus dat contact en ook de noodzaak een wijze vinden met elkaar om te gaan bijven bestaan. Ook in toekomstige relaties zal het ook aankomen op haar eigen insteek om een relatie te laten werken.
Ik heb zelf het idee dat wat ze beschrijft over haar eigen insteek in deze relatie, daar al een grote fout ligt; dat ze voorheen 'alles deed wat hij wilde' en 'zichzelf opofferde' om hem alles te laten doen wat hij wilde.
Dat is bv al iets dat ze zou moeten veranderen, maar dat ligt ook vooral aan haarzelf en haar eigen insteek.
[ Bericht 1% gewijzigd door RM-rf op 03-10-2017 11:30:06 ]
Als er een diagnose autisme is, kun je je aansluiten bij een lotgenotengroep voor partners. Ik hoor verhalen over je dilemma wel vaker uit die hoek. Met een beetje mazzel krijg je handvaten om zijn autisme voor jou leefbaar te maken.quote:
maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Mwa niet zo zeer bedoeld als ultimatum. Meer dat ik bij een relatie met kinderen het wel zo schappelijk vind om iemand duidelijk te wijzen op waar het in jouw ogen mis gaat. Al had dat al jaaaaaren eerder gedaan moeten worden.quote:
[..]
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).
[..]
Wat voor de een al een zorgvuldig doorgehakte knoop kan zijn kan voor de ander uit de lucht komen vallen als je slecht communiceerd. Zeker als de een met vage signalen denkt duidelijk te zijn en de ander ze niet op pikt.
Ik geloof op een punt als dit ook niet meer in een ultimatum. Het is gewoon een probleem dat onder andere door gebrek aan goede communicatie is ontstaan.
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.quote:
[..]
Je leest met je neus, vriend
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Als je nog wil investeren in het oplossen van de problemen moeten jullie beide een traject in bij een psycholoog om jullie eigen problemen te herkennen en waar mogelijk op te lossen. Vervolgens kunnen jullie samen kijken of er nog een gezamenlijke toekomst in één huishouden is en dan kunnen jullie ook duidelijke afspraken maken over wat wel een niet acceptabel is. Door die duidelijkheid te geven is de kans ook groot dat een man met autistische trekken daar goed mee kan leven.
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)quote:
[..]
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Het heeft een boel veranderd en mij geholpen dichter bij mezelf te blijven. Waardoor het nog steeds wel kut is als een relatie niet werkt, maar ik een stuk vrediger en minder gesloopt afscheid kon nemen. Juist omdat hetgeen wat ik wel heb gedaan, vooral ook heb gedaan voor mij. Omdat die dingen bij mij horen, als mens en als partner. Kennelijk ben ik geen bodemloze put aan in bochten te wringen om een partner gelukkig te maken en daar ben ik inmiddels ok mee. Uit liefde voor mezelf en die voor de ander, die dan maar beter iemand kan zoeken die er beter bij past dan mijn persoon. Daar ben ik gelukkiger mee en mijn huidige partner ook, want die wordt omgekeerd ook niet zo verantwoordelijk gehouden voor mijn geluk. Dat is een dusdanig deel van wie we zijn, dat er ook is als we geen partner zouden hebben en dat geeft een rust en een bevestiging waarom je dan wel bij elkaar bent (gebleven).quote:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
Blijft het nog steeds verdrietig en zuur dat iets niet werkt, maar laat dat dan zijn op basis van wie jullie zijn en hoe jullie de toekomst voor je zien. Niet op wat de ander al dan niet voor je zou moeten doen en laten uit "liefde".
Als hij zijn versie van gezond leven zo belangrijker vindt, dan passen jullie misschien gewoon niet in elkaars toekomstbeeld. Dat is een andere insteek en een ander (ver)oordeel dan dat hij geen fuck zou doen om ts te redden. Verwijten en emoties zou je zo even uit de rekensom kunnen halen en gewoon sec kan kijken naar dat jullie doelen gewoon teveel verschillen..
Je kind is gebaat bij ouders die gelukkig en stabiel zijn. Hoe voorzichtig jullie ook doen, die onderhuidse spanning etc krijgen kinderen echt wel mee en kan een scheiding dus ook gewoon positiever uitpakken voor alle partijen.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Niet dat je kind geen belangrijke motivatie zou mogen zijn, maar juist ook vanwege de afhankelijkheid van je kind (en nu in bepaalde mate ook je man) zou je jezelf ook best meer als basis mogen beschouwen die ook het bewaken waard is en niet per se ondergeschikt zou hoeven of zelfs zou moeten zijn aan anderen.
Is zo een denkwijze nog een te ver van je bed show, bedenk je dan eens wat je zou adviseren aan je kind als die in zo een vergelijkbare situatie zou zitten. Iets wat wezenlijk zou kunnen gebeuren ook, want jouw handelen geeft een voorbeeld af..
Natuurlijk, een scheiding kan (meestal pas een paar jaar achteraf) de beste keuze zijn.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Echter ik kan je ook talloze vechtscheidingsverhalen vertellen, waarbij persoonlijke en financiële problemen enorm zijn. En niet alleen de kinderen lijden daaronder.
Het is een afweging. Kun je echt niet meer samen verder? Dan kan je niet anders.
Ik zou heel erg oppassen met 'het gras is groener'.
Uiteindelijk moet je wel bij elkaar passen als persoonlijkheid en moet je enigzins vergelijkbaar in het leven staan. Als dat niet zo is moet je dat van de ander kunnen accepteren. Lukt dat niet dan is een relatie gedoemd te mislukken.
Echter wilde ik toch een tegengeluid laten horen hier, in de parade van 'gelukkig' gescheiden vrouwen. Want bij allemaal is niet duidelijk wat er was gebeurd als ze niet waren weggelopen van hun huwelijk (geldt net zo goed voor de mannen overigens, maar merk dat hier veel vrouwen reageren).
Sterker nog, veel mensen maken met relaties vaak toch weer dezelfde fouten.
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.quote:
TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
quote:
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.quote:
[..]
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)quote:Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?quote:
Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijstquote:
[..]
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.
[..]
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)
2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaanquote:
[..]
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
En dat je zo'n man dan ook nog eens aantrekkelijk vindt! Ik ben bang dat ik de lat gewoon te hoog leg, onredelijk ben of onredelijke eisen stel. Ik heb een superlieve vriend (gewoon een vriend) die veel van die punten wel heeft, maar helaas vind ik hem 0,0 aantrekkelijk, dus dat is dan ook weer niet goed. Maar of het een utopie is weet je pas als je het ervaart (ik ben heel erg anti-vreemdgaan). Aan de andere kant zeg ik tegen mezelf: je bent 2.5 jaar vrijgezel geweest in je hele leven (sinds mijn 17de), waarvan je zeker de helft van de tijd niet open stond voor een relatie.Wat weet je nou van hoe mannen zijn of kunnen zijn?Ik hoop trouwens dat het nu weer beter met je gaat
Die hoop herken ik enorm, je leeft echt toe naar punten dat je denkt: dan zal het vast beter gaan, maar nee.[ Bericht 3% gewijzigd door Spirit82 op 03-10-2017 12:18:59 ]
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het welquote:
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Wat mij niet duidelijk is, waar zat het omslagpunt van de man waar je verliefd op werd naar de man die je nu beschrijft? Heeft hij zich anders voorgedaan in het begin? Heb jij dingen niet willen zien? Wanneer was die botte kritiek op je uiterlijk dat je dat pikte? Wanneer kwamen al deze vrij nare eigenschappen die je noemt in the picture? Kan het zijn dat jullie wisselwerking dit juist geaccelereerd heeft? (Vermoedelijk het al genoemde enablen? Maar mogelijk meer dingen?)
Dat verwoord je ook weer een beetje typisch, al snap ik wel waarom..quote:
[..]
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijst
Misschien zegt het iets dat dit ook in je vorige relatie speelde? Wil je je graag bewijzen, verschil maken, etc?quote:2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Wat zou er voor nodig zijn om jou tegen jezelf op te laten kijken?
Je hebt nu een robot. Met kennelijk een prachtig voorkomen. Maar dat was 'm dan ook.quote:
[..]
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaan
Nouja, je bent in ieder geval eerlijk.quote:
[..]
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het wel
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Hehe, dat dan weer welquote:
[..]
Nouja, je bent in ieder geval eerlijk.
Ja ik ben een botte hork, dat is dan weer iets dat hij van mij moet accepterenquote:
[..]
Dat verwoord je ook weer een beetje typisch, al snap ik wel waarom..
[..]
Misschien zegt het iets dat dit ook in je vorige relatie speelde? Wil je je graag bewijzen, verschil maken, etc?
Wat zou er voor nodig zijn om jou tegen jezelf op te laten kijken?
Ik hoef me niet te bewijzen voor mezelf, ik kijk wat dat stukje van mijn leven betreft al op tegen mezelf en vind dat ik het goed gedaan heb. Ik hoef me zelf ook geen zorgen te maken, financieel gezien, om een echtscheiding want ik heb mijn zaakjes op orde en daar ben ik trost op.
Mijn vriend is totaaaaaaaal mijn type niet qua uiterlijk. Moet hij altijd erg om lachen en hij vertelt meer dan eens dronken aan zijn of mijn vrienden dat ik hem direct zou hebben weggeswipet op Tinder. Nog steeds, als ik hem objectief op alleen zijn looks bekijk is het niet echt een man die ik bijzonder aantrekkelijk vind. Gewoon, een middenmootertje. In het dagelijks leven kom je er honderden per dag tegen die je straal voorbij loopt.quote:
[..]
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het wel
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Maar hij hoeft me maar aan te kijken en daar ga ik...
En het is maar goed dat het zo werkt, want drie kwart van de mensen is een middenmootertje. En dan ben ik zelf ook nog eens een dik middenmootertje terwijl hij ze liever wat slanker heeft. Tja,.. en ik hoef hém maar aan te kijken en daar gaat hij...
Aantrekking is zo veel meer dan uiterlijk alleen
Je hebt helemaal gelijk! Als je wilt afvallen weet ik trouwens nog wel iemand voor je hoorquote:
[..]
Mijn vriend is totaaaaaaaal mijn type niet qua uiterlijk. Moet hij altijd erg om lachen en hij vertelt meer dan eens dronken aan zijn of mijn vrienden dat ik hem direct zou hebben weggeswipet op Tinder. Nog steeds, als ik hem objectief op alleen zijn looks bekijk is het niet echt een man die ik bijzonder aantrekkelijk vind. Gewoon, een middenmootertje. In het dagelijks leven kom je er honderden per dag tegen die je straal voorbij loopt.
Maar hij hoeft me maar aan te kijken en daar ga ik...
En het is maar goed dat het zo werkt, want drie kwart van de mensen is een middenmootertje. En dan ben ik zelf ook nog eens een dik middenmootertje terwijl hij ze liever wat slanker heeft. Tja,.. en ik hoef hém maar aan te kijken en daar gaat hij...
Aantrekking is zo veel meer dan uiterlijk alleen
Heb je dit vaker gehad? Ik bedoel: is jouw keuzemechanisme wel in orde?quote:
Aantrekkelijk is niet alleen uiterlijk... Om die deur maar eens in te trappen... Ik weet dat vrouwen dat vaak gebruiken voor zichzelf.. maar andersom geldt ook eh...
Relatie en liefde zijn werkwoorden ja. En hoe je zelf in het leven staat reflecteert ook in je partnerkeuze enzo. Maar goed, aan één kant lijk je het begin van je relatie een beetje te verheerlijken dat het toen allemaal wel goed ging. Dat klinkt nu een stuk meer als goed genoeg en dan kom je met de het zal vast wel beter gaan. Niet verwonderlijk dat je je met zo een insteek bloedmoe en weinig slagvaardig voelt. Toch ben jij de enige die verandering kan brengen en kan bepalen wat voor jou wel of niet genoeg is om er al dan niet mee door te gaan. In dat opzicht is het dan ook lekker boeiend wat anderen wel of niet hebben, jij zit in het hier en nu en daar zul je een beslissing op moeten baseren. Je huidige vent is nog steeds dezelfde, daar veranderen andere mannen weinig aan.quote:
[..]
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaan
Ik hoop trouwens dat het nu weer beter met je gaat
Jij wil toch ook dat hij bij jou blijft, omdat hij van jou houdt ipv dan dat hij denkt dat hij niet beter kan krijgen? Kun jij hem dat omgekeerd ook geven?
Dat iemand je niet steunt op de manier die jij nodig hebt wil nog niet zeggen dat de inzet van het steun geven niet gelijkwaardig is alleen. Hij probeert het dus wel. Hij werkt er wel aan (wat ik eerder las). Het gaat alleen niet op jouw manier. Ik vind dat hij wel iets meer credit verdiend dan dat jij hem hier geeft eigenlijk. Het kan best dat hij niet (meer) bij jou past en ik ben het er mee eens dat goede relatie makkelijker wordt gemaakt door twee partners die elkaar perfect aanvoelen, maar dat veranderd niets aan het feit dat hij het wel probeert. Hij zet zich wel in. Dus niet passief op dat vlak. Ik vind dat je daar dus ook het probleem moet leggen: ''Je steunt me en dat waardeer ik enorm/zie ik, maar ik heb wat anders nodig. Dit en dat bv.'' En dan kijken of hij je dat kan geven. Er zijn zat mannen die het niks zou kunnen schelen en bij bepaald gezeik gewoon niks meer doen, dus wat dat betreft heb jij wel een van de goeie te pakken. Dat hij niet meer bij je past kan uiteraard en daar is niks mis mee, maar je doet m hier wel tekort imo.quote:
[..]
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijst
2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Ik heb een beetje het gevoel dat je het misschien veel te aanvallend en ondankbaar (geen beter woord, sorry) brengt naar hem. Opmerkingen als ''zet maar op de lijst'' doen het lijken alsof hij enorme problemen heeft en het een enorme waslijst betreft (wat best zo kan zijn), maar met die logica...wat staat er op zijn waslijst over jou? Waar moet hij aan wennen bij jou? Waar heeft hij bij jou moeite mee? Misschien ook wel dat hij geen/niet genoeg validatie krijgt. Dat lees ik namelijk niet in dit topic (naast weg verstopte ''hij probeert het wel'' zinnetjes, die meteen gevolgd worden door een grote ''maar''. Het is ''dit doet hij verkeerd'' en ''dat doet hij verkeerd'', en ''ik zit er door heen'', maar tussendoor vertel je wel dat hij het wel gewoon probeert. Dat hij ook hulp heeft gezocht. Maar daar wordt amper aandacht aan geschonken. Komt dus van twee kanten..
En sorry als het overkomt alsof ik je aanval. Probeer je gewoon ook te wijzen op je eigen houding/hoe het over kan komen. Ik ken je partner niet en hij kan zichzelf hier ook niet verdedigen, dus vandaar dat ik misschien zijn mogelijke gevoelens er ook even bij haal. Waarheid ligt namelijk altijd in het midden.
Kan ik prima zelf als Mn intrinsieke motivatie daarvoor op orde isquote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk! Als je wilt afvallen weet ik trouwens nog wel iemand voor je hoor
Haha, ik heb in mijn leven maar 2 relaties gehad en allebei langdurig dus het is niet zo dat ik makkelijk in een relatie stap. En zo oppervlakkig ben ik nou ook weer niet he!quote:
[..]
Heb je dit vaker gehad? Ik bedoel: is jouw keuzemechanisme wel in orde?
Aantrekkelijk is niet alleen uiterlijk... Om die deur maar eens in te trappen... Ik weet dat vrouwen dat vaak gebruiken voor zichzelf.. maar andersom geldt ook eh...
Neehoor, zo vat ik het helemaal niet op. Jullie zien natuurlijk ook alleen maar wat ik hier post en niet hoe het in het dagelijks leven gaat of hoe het jaren terug ging dus ga je af op wat ik zeg en daarmee heb je ook gelijk. Hij doet ook zijn best, op zijn manier, en natuurlijk geef ik hem daar credits voor en waardeer ik dat en probeer ik aan te geven op welke manier het voor mij beter zou werken. Net als dat ik mijn best doe en probeer zoveel hem te accepteren zoals hij is. We zijn allebei geen "slechte vangst" of "rotte appels" en we doen geen dingen bewust om elkaar te kwetsen. Maar we zijn allebei mensen en niet perfect. En natuurlijk heb ik hem gevraagd wat hem dan zo dwars zit aan mij, waarom hij vindt dat het niet langer zo kan, maar daar komt gewoon geen duidelijk antwoord op, ja, dat ik veel slaap nodig heb, dat ik niet volledig mee ga in zijn gezonde leeftstijl, maar dat zijn dingen die ik niet kan verandern zonder mezelf volledig te verliezen.quote:
[..]
Dat iemand je niet steunt op de manier die jij nodig hebt wil nog niet zeggen dat de inzet van het steun geven niet gelijkwaardig is alleen. Hij probeert het dus wel. Hij werkt er wel aan (wat ik eerder las). Het gaat alleen niet op jouw manier. Ik vind dat hij wel iets meer credit verdiend dan dat jij hem hier geeft eigenlijk. Het kan best dat hij niet (meer) bij jou past en ik ben het er mee eens dat goede relatie makkelijker wordt gemaakt door twee partners die elkaar perfect aanvoelen, maar dat veranderd niets aan het feit dat hij het wel probeert. Hij zet zich wel in. Dus niet passief op dat vlak. Ik vind dat je daar dus ook het probleem moet leggen: ''Je steunt me en dat waardeer ik enorm/zie ik, maar ik heb wat anders nodig. Dit en dat bv.'' En dan kijken of hij je dat kan geven. Er zijn zat mannen die het niks zou kunnen schelen en bij bepaald gezeik gewoon niks meer doen, dus wat dat betreft heb jij wel een van de goeie te pakken. Dat hij niet meer bij je past kan uiteraard en daar is niks mis mee, maar je doet m hier wel tekort imo.
Ik heb een beetje het gevoel dat je het misschien veel te aanvallend en ondankbaar (geen beter woord, sorry) brengt naar hem. Opmerkingen als ''zet maar op de lijst'' doen het lijken alsof hij enorme problemen heeft en het een enorme waslijst betreft (wat best zo kan zijn), maar met die logica...wat staat er op zijn waslijst over jou? Waar moet hij aan wennen bij jou? Waar heeft hij bij jou moeite mee? Misschien ook wel dat hij geen/niet genoeg validatie krijgt. Dat lees ik namelijk niet in dit topic (naast weg verstopte ''hij probeert het wel'' zinnetjes, die meteen gevolgd worden door een grote ''maar''. Het is ''dit doet hij verkeerd'' en ''dat doet hij verkeerd'', en ''ik zit er door heen'', maar tussendoor vertel je wel dat hij het wel gewoon probeert. Dat hij ook hulp heeft gezocht. Maar daar wordt amper aandacht aan geschonken. Komt dus van twee kanten..
En sorry als het overkomt alsof ik je aanval. Probeer je gewoon ook te wijzen op je eigen houding/hoe het over kan komen. Ik ken je partner niet en hij kan zichzelf hier ook niet verdedigen, dus vandaar dat ik misschien zijn mogelijke gevoelens er ook even bij haal. Waarheid ligt namelijk altijd in het midden.
Dat is het ook, je moet het voor jezelf doen en niet onder dwang van een ander om die persoon gelukkig te maken...quote:
[..]
Kan ik prima zelf als Mn intrinsieke motivatie daarvoor op orde is
Inhakend op je laatste (heeele lange) zin. Je stelt dat zijn antwoord niet duidelijk is. Is zijn antwoord niet duidelijk, of vind je zijn antwoord niet voldoende motief voor het ontstaan van de situatie? Of misschien iets anders? Volgens mij is zijn antwoord namelijk erg concreet en duidelijk. Of het voldoende aanleiding is om de situatie te laten escaleren laat ik dan even in het midden. Ieder persoon zal dat anders ervaren. Maar kennelijk heeft deze dialoog voor een impasse gezorgd dus ik zou het even nagaan dan.quote:
[..]
Neehoor, zo vat ik het helemaal niet op. Jullie zien natuurlijk ook alleen maar wat ik hier post en niet hoe het in het dagelijks leven gaat of hoe het jaren terug ging dus ga je af op wat ik zeg en daarmee heb je ook gelijk. Hij doet ook zijn best, op zijn manier, en natuurlijk geef ik hem daar credits voor en waardeer ik dat en probeer ik aan te geven op welke manier het voor mij beter zou werken. Net als dat ik mijn best doe en probeer zoveel hem te accepteren zoals hij is. We zijn allebei geen "slechte vangst" of "rotte appels" en we doen geen dingen bewust om elkaar te kwetsen. Maar we zijn allebei mensen en niet perfect. En natuurlijk heb ik hem gevraagd wat hem dan zo dwars zit aan mij, waarom hij vindt dat het niet langer zo kan, maar daar komt gewoon geen duidelijk antwoord op, ja, dat ik veel slaap nodig heb, dat ik niet volledig mee ga in zijn gezonde leeftstijl, maar dat zijn dingen die ik niet kan verandern zonder mezelf volledig te verliezen.
Als ik het zo lees zouden jullie beide wel zo ervaren kunnen wordenquote:
[..]
Ja ik ben een botte hork, dat is dan weer iets dat hij van mij moet accepteren
Kan wel lekker werken, dat je het er gewoon uit kan gooien. Maar je voelt je niet zo gehoord, omdat het door jou gewenste effect uitblijft. Met het oog op dat je het naar anderen ook niet zo laat blijken, wat voor uitlaatklep heb je eigenlijk? Heb je naast praten en posten nog andere manieren om je ei kwijt te kunnen? Iets fysieks of creatiefs misschien?En terecht dat je daar trots op bentquote:Ik hoef me niet te bewijzen voor mezelf, ik kijk wat dat stukje van mijn leven betreft al op tegen mezelf en vind dat ik het goed gedaan heb. Ik hoef me zelf ook geen zorgen te maken, financieel gezien, om een echtscheiding want ik heb mijn zaakjes op orde en daar ben ik trost op.
Daar heb je dus een helder waarden- en normenkompas in, met een positieve feedback. Zou je voor jezelf ook kunnen formuleren wanneer jij weer meer tevreden cq zekerder zou kunnen voelen als leuke partner? Of liever gezegd wat jij daarvoor jezelf in zou kunnen betekenen, minder afhankelijk van zijn feedback zijnde zeg maar. Tuurlijk wil iedereen positieve feedback van de partner, dus niet dat het raar zou zijn ofzo. Maar je kan jezelf ook leuk voelen zonder zijn tussenkomst hopelijk. Misschien door een goede nieuwe coup of een gave nieuwe jurk. Weer eens een avondje flink swingen of misschien gewoon eens genieten van een mooie zonsondergang met een lekker glas wijn. In dat opzicht kan die citytrip wel een geniale experimenteer oplaadfase zijn om je te resetten cq herpakken
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Sterkte TS
Wat een ei om dan ook nog een kind te maken.quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Maar...... Hopelijk brengt het je rust Spirit. Je verdient zoveel beter
Sterkte.
Thanks Tal. Dat kind is wel het mooiste wat ik ooit gemaakt heb, en zo ervaart hij het gelukkig ook, dus daar hebben we absoluut geen spijt van. Nu nog zorgen dat alles, ook voor haar, weer op zijn pootjes terecht komt.quote:
[..]
Wat een ei om dan ook nog een kind te maken.
Maar...... Hopelijk brengt het je rust Spirit. Je verdient zoveel beter
Vaak zijn je gevoelens juist. We luisteren er alleen niet altijd naar. Genoeg rode vlaggen maar we negeren ze, denken dat we spoken zien, laten ons overhalen door anderen...quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Heel veel sterkte. Als ik het zo lees is dit de juiste stap. Ik hoop dat de afwikkeling zonder al te veel problemen verloopt. Je zal een roerig periode tegemoet gaan (weet er helaas alles van) maar hopelijk daarna rust.
Heel veel sterkte. Zie je wel dat je gevoel juist was. Je bent niet gek.
Wens je heel veel sterkte. Wat een klote boodschap.
Wat. Een. Onaantrekkelijke. En. Onaangename. Vent. Verschrikkelijk.
Heel erg veel sterkte. Het is klote, maar ik geloof ook dat het misschien een opluchting is.
Ik begrijp verder niet hoe hij een kind met jou op de wereld heeft kunnen zetten, wetende dat hij aan jou twijfelt. Heb je hem dat gevraagd?
lul Maar ik denk dat je beter af bent alleen. Al de energie die hij uit je zoog kan nu naar jezelf en je kleine. Met waarschijnlijke een veel betere ROI!
Er zijn in de regel 2 redenen waarom mensen "al jaren" aan een relatie twijfelen. Depressie of een ander.quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Een depressie zorgt ervoor dat iemand niets positief kan zien en dat kleinigheden van jaren geleden opeens voor de voeten geworpen worden. Verliefdheid .een ander zorgt voor contrast, vergelijkingsmateriaal en herschrijven van geschiedenis (om een goed excuus te hebben om een ander te hebben: ik was nooit echt verliefd op je, altijd getwijfeld of je goed genoeg was).
Afgaande op je posts (ziet niets van de positieve kant, werkloosheid) ligt het voor de hand dat hij een depressie heeft. Niet dat dat een reden is om niet te scheiden, maar je mag weten dat een depressie ervoor zorgt dat alles in een donkerder licht gezien wordt dan het geval is bij iemand in normale doen.
Wel top dat hij dat bedenkt nadat hij je eerst half dwingt tot samenwonen, je zwanger schopt, en dán dus blijkbaar al jaren je niet goed genoeg vindt en actief probeert te veranderen. En het is niet alsof hij zelf nou als de 'hoofdprijs' klinkt, dus veel succes met wat 'beters' vinden dan jij....quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Nou, dit vind ik wel wat kort door de bocht zeg. 'Depressie of een ander'. Er zijn echt meer redenen om aan een relatie te twijfelen. Ik heb zeker 2 jaar getwijfeld aan mijn relatie met mijn ex voor ik dapper genoeg was om de knoop door te hakken en te vertrekken en ik had zéker geen ander en depressief was ik ook niet. Ik ben ook vast niet uniek.quote:
Er zijn in de regel 2 redenen waarom mensen "al jaren" aan een relatie twijfelen. Depressie of een ander.
Een depressie zorgt ervoor dat iemand niets positief kan zien en dat kleinigheden van jaren geleden opeens voor de voeten geworpen worden. Verliefdheid .een ander zorgt voor contrast, vergelijkingsmateriaal en herschrijven van geschiedenis (om een goed excuus te hebben om een ander te hebben: ik was nooit echt verliefd op je, altijd getwijfeld of je goed genoeg was).
Afgaande op je posts (ziet niets van de positieve kant, werkloosheid) ligt het voor de hand dat hij een depressie heeft. Niet dat dat een reden is om niet te scheiden, maar je mag weten dat een depressie ervoor zorgt dat alles in een donkerder licht gezien wordt dan het geval is bij iemand in normale doen.
Nou ja, dwingen. Ze ging er zelf ook mee akkoord hoor. Ze is geen slachtoffer of zo op dat vlak. En het is niet alsof TS zelf ook geen twijfels had over de relatie en dingen wou veranderen bij de ander. Die vent had alleen een stuk eerder zijn twijfels moeten bespreken als hij blijkbaar al een tijd niet meer van haar hield. Maakt uiteindelijk niet meer uit wiens schuld het was, maar beter voor ze om te focussen op de toekomst en te proberen de scheiding enigszins vriendelijk te houden vanwege hun kind.quote:
[..]
Wel top dat hij dat bedenkt nadat hij je eerst half dwingt tot samenwonen, je zwanger schopt, en dán dus blijkbaar al jaren je niet goed genoeg vindt en actief probeert te veranderen. En het is niet alsof hij zelf nou als de 'hoofdprijs' klinkt, dus veel succes met wat 'beters' vinden dan jij....
Geen dwingen in de meest letterlijke zin uiteraard, maar wat ik volgens mij las was dat TS daar zeker nog niet van overtuigd was en hij daar wel op aandrong. Goed, dan had zij misschien toen meer weerstand moeten bieden, maar achteraf is mooi wonen enzoquote:
[..]
Nou ja, dwingen. Ze ging er zelf ook mee akkoord hoor. Ze is geen slachtoffer of zo op dat vlak. En het is niet alsof TS zelf ook geen twijfels had over de relatie en dingen wou veranderen bij de ander. Die vent had alleen een stuk eerder zijn twijfels moeten bespreken als hij blijkbaar al een tijd niet meer van haar hield. Maakt uiteindelijk niet meer uit wiens schuld het was, maar beter voor ze om te focussen op de toekomst en te proberen de scheiding enigszins vriendelijk te houden vanwege hun kind.
Als ik dit zo lees lijkt het er voor mij sterk op dat je al die tijd een gezellige fuckbuddy hebt gehad waar je verder weinig mee kan.quote:
Hoi allemaal,
Dit wordt een lang verhaal
In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Deze relatie trekt mij leeg. Ik heb nergens energie meer voor en het wordt nu zo erg dat het ten koste van mijn baan gaat. Ik hou een volledige werkdag gewoon niet meer vol. Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen. Maar daar hoort dus wel een scheiding bij, want anders kan ik niks zelf kopen (blijft het 50% van hem). Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik vind dit zo vreselijk moeilijk, vooral omdat ik eerder ben gescheiden. Ligt het misschien aan mij? Vraag ik teveel? Ben ik gewoon ongeschikt voor relaties? Zijn alle mannen misschien zo? En wat doe ik mijn kind aan? Hoewel ze veel te veel mee krijgt en ook een gelukkige moeder verdient ipv de lege huls die ik nu ben. Daarnaast ben ik zo'n beetje al mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt omdat hij in het verleden veel kritiek op mij (mijn uiterlijk) heeft gehad, dus ben ik er zo'n beetje van overtuigd dat niemand mij nog wil, zeker als ik kijk hoeveel vrijgezelle vriendinnen ik heb, die superleuk zijn en geen kind hebben en nog een strak lijf.
Anyways, ik zou heel graag horen van mensen die in een zelfde situatie hebben gezeten: scheiden terwijl je nog van elkaar houdt. Scheiden met een klein kind. Zijn er nog normale mannen of is dit "normaal"? Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest en heb eigenlijk gewoon een hart onder de riem nodig
Dus, bring it on
The good: jullie hebben goeie seks en ik kan me voorstellen dat jullie veel lol hebben samen
The bad: hij is te lui om te werken waardoor hij een laag inkomen heeft, kan niet voor zichzelf zorgen en is volledig afhankelijk van jou
Stel ik het verkeerd als ik zeg dat seks eigenlijk de basis is van de relatie?
Onhandig geformuleerd van me. Geldt voor getrouwde mensen met huis en kind. Mannen zijn vaker geneigd om te blijven als ze niet gelukkig zijn met de relatie, maar wel in de buurt zijn van hun kind, geen gedoe hebben met huis verkopen en dat ze opeens voor zichzelf moeten gaan koken en wassen. Dan weegt ongelukkig zijn met de relatie niet op tegen de nadelen van een scheiding. Mannen zijn er dan relatief goed in om hun eigen leven te gaan leiden zonder echtscheiding.quote:
[..]
Nou, dit vind ik wel wat kort door de bocht zeg. 'Depressie of een ander'. Er zijn echt meer redenen om aan een relatie te twijfelen. Ik heb zeker 2 jaar getwijfeld aan mijn relatie met mijn ex voor ik dapper genoeg was om de knoop door te hakken en te vertrekken en ik had zéker geen ander en depressief was ik ook niet. Ik ben ook vast niet uniek.
Totaal logisch om een relatie te beëindigen als er geen toekomst in zit.
zit je jaren er energie en tijd in te steken heeft hij altijd al getwijfeld...Doet zelf geen flikker en heeft weinig te bieden zo te lezen maar wil wel een 'perfecte vrouw'
Sommige mensen zijn echt dom en leven in een soort van fantasiewereld ofzo
Eensquote:
Damn
Doet zelf geen flikker en heeft weinig te bieden zo te lezen maar wil wel een 'perfecte vrouw'
Sommige mensen zijn echt dom en leven in een soort van fantasiewereld ofzo
wat een debiel.De man in kwestie is toch een Fok!User?quote:
Wat. Een. Onaantrekkelijke. En. Onaangename. Vent. Verschrikkelijk.
Dan mag het je niet verbazen hoor.
(tevens, welke user hebben we het over? Djeez?
)TS heeft zelf aangegeven dat hij wel degelijk dingen probeerde en stappen zette (net als TS zelf). Het ging alleen niet in haar tempo/hij was er niet voor haar zoals zij nodig had. Maar zeggen dat hij geen flikker uitvoerde is dus ook niet correct. Het wordt nu wel allemaal in zijn schoenen gegooid.quote:
Damn
Doet zelf geen flikker en heeft weinig te bieden zo te lezen maar wil wel een 'perfecte vrouw'
Sommige mensen zijn echt dom en leven in een soort van fantasiewereld ofzo
Laat ik het anders verwoorden dan voor jou, iemand die paar uurtjes in een callcenter werkt op 34 jarige leeftijd en zo passief in het algemeen is VIND IK 'geen flikker uitvoeren'.quote:Op woensdag 4 oktober 2017 12:21 schreef AlwaysHappy het volgende:
[..]
TS heeft zelf aangegeven dat hij wel degelijk dingen probeerde en stappen zette (net als TS zelf). Het ging alleen niet in haar tempo/hij was er niet voor haar zoals zij nodig had. Maar zeggen dat hij geen flikker uitvoerde is dus ook niet correct. Het wordt nu wel allemaal in zijn schoenen gegooid.
Is meer iets voor als je tiener bent en niet naar school gaat.
Dan nog super perfectionistisch zijn (ondanks zijn passieve houding).
Ik mag toch hopen dat hij naar zijn kind toe uit een ander vaatje tapt? Dat hij ook laat merken dat ze iets goed doet, ondanks dat het niet helemaal perfect is bij voorbeeld.
Ik snap dat TS nog eea te verwerken heeft, maar met zo'n persoonlijkheid als hier wordt 'geschilderd' kun je gewoon geen goede vader zijn.
Is niet raar hoor. Ongezond perfectionsme kan juist verlammen, omdat nooit aan je ideaalbeeld kan voldoen. Hopelijk kan de psycholoog hem daarbij helpen.quote:Op woensdag 4 oktober 2017 13:56 schreef Mojo.jojo het volgende:
Dan nog super perfectionistisch zijn (ondanks zijn passieve houding).
Sterkte ts.
Helemaal eens. Dit klinkt ook als een parasiet die nu hij zijn plek heeft leeggezogen, 'altijd al twijfels heeft gehad'.quote:
Jezus, wat zul jij je bekocht voelen! Jarenlang lopen trekken aan een dood paard tot je niks meer te geven had, en toen kwam de aap uit de mouw.
Het zou ook nog kunnen zijn dat dit allemaal bullshit is, maar hij het gevoel wil hebben dat hij het in eigen hand houdt en dus de relatie zelf beëindigt. Maar waarschijnlijk zag hij het de laatste tijd gewoon aan komen, met de therapie etc.quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Hoe dan ook, veel sterkte en ik hoop dat de schade voor jullie kleine beperkt wordt gehouden..
Nou nou nou. Vind dit wel erg stellig. Soms is het lastig om je twijfels te duiden. Fijn dat TS nu wel duidelijkheid heeft, ook al blijft de situatie natuurlijk k*t.quote:
[..]
Helemaal eens. Dit klinkt ook als een parasiet die nu hij zijn plek heeft leeggezogen, 'altijd al twijfels heeft gehad'.
Ik kan er met de beste wil van de wereld geen man van maken die iets heeft gegeven of bereid was iets te geven. Nemen doet ie wel graag. Kritiek leveren ook. Dat is dan in wezen een parasiet; een emotionele nietsnut.quote:
[..]
Nou nou nou. Vind dit wel erg stellig. Soms is het lastig om je twijfels te duiden. Fijn dat TS nu wel duidelijkheid heeft, ook al blijft de situatie natuurlijk k*t.
Mooi verwoord.quote:
[..]
Ik kan er met de beste wil van de wereld geen man van maken die iets heeft gegeven of bereid was iets te geven. Nemen doet ie wel graag. Kritiek leveren ook. Dat is dan in wezen een parasiet; een emotionele nietsnut.
Eerste wat ik dacht.quote:Op woensdag 4 oktober 2017 15:11 schreef Godshand het volgende:
Het zou ook nog kunnen zijn dat dit allemaal bullshit is, maar hij het gevoel wil hebben dat hij het in eigen hand houdt en dus de relatie zelf beëindigt.
Maar hoe jonger, hoe beter. Ga wel voor een flexibele regeling! Niet een week-week regeling de eerste jaren! Daar is ze nog veel te klein voor.
Je zal trouwens gaan zien dat hij zich nou vrij snel gaat herpakken en voor je het weet heeft hij fatsoenlijk werk en is hij wel de man die je graag had gezien tijdens de laatste jaren in de relatie. Dat gaat wel even steken maar sta daarboven.
Laat het nu maar los, en bouw jezelf weer op. Voor zo iemand kan niemand goed genoeg zijn!
Wees blij dat de knoop eindelijk is doorgehakt! Nu nog even alles netjes regelen en dan terug leven!
Komt in orde
Mijn ex was in de relatie net zo, en toen was hij geen goede vader, nu dat we uit elkaar zijn kan het wel allemaal...quote:
Een gescheiden leef staat inderdaad perfect op Instagram
Dan nog super perfectionistisch zijn (ondanks zijn passieve houding).
Ik mag toch hopen dat hij naar zijn kind toe uit een ander vaatje tapt? Dat hij ook laat merken dat ze iets goed doet, ondanks dat het niet helemaal perfect is bij voorbeeld.
Ik snap dat TS nog eea te verwerken heeft, maar met zo'n persoonlijkheid als hier wordt 'geschilderd' kun je gewoon geen goede vader zijn.
Dan haal je elkaar toch (om wat voor reden dan ook) naar beneden ipv dat je met de ander een leuker mens ent. Lijkt me een prima reden om niet meer bij elkaar te zijn.quote:
[..]
Mijn ex was in de relatie net zo, en toen was hij geen goede vader, nu dat we uit elkaar zijn kan het wel allemaal...
Daarom is het mijn ex.quote:
[..]
Dan haal je elkaar toch (om wat voor reden dan ook) naar beneden ipv dat je met de ander een leuker mens ent. Lijkt me een prima reden om niet meer bij elkaar te zijn.
Hij haalde mij meer naar beneden dan dat ie mij vooruit hielp.....en ja dat had weerslag op de kinderen.
Dus besloot ik dat het genoeg geweest was.
Nu inmiddels gelukkig met mijn huidige vriend.
Maar jij hem blijkbaar ook, want hij is nu een leukere vader dan met jou.quote:
[..]
Daarom is het mijn ex.
Hij haalde mij meer naar beneden dan dat ie mij vooruit hielp.....en ja dat had weerslag op de kinderen.
Dus besloot ik dat het genoeg geweest was.
Nu inmiddels gelukkig met mijn huidige vriend.
Ja, heb je gelijk in.quote:
[..]
Maar jij hem blijkbaar ook, want hij is nu een leukere vader dan met jou.
We hielden elkaar tegen, we waren n8et compatibel en dan haal je elkaar inderdaad omlaag.
Dat zou me inderdaad ook niks verbazen, zeker als de aannamens van TS aangaande z'n eventuele autisme maar in ieder geval ontbrekende EQ enigszins kloppen. Beetje zoals wanneer je 13 bent en je vriendinnetje zegt 'Cyanide-, we moeten echt eens praten, ik wil zo niet meer ve...' je snel roept 'IK MAAK HET UIT'. Zodat je later tegen je vrienden kan opscheppen dat jij toch echt háár gedumpt hebt.quote:
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-10-2017 11:08:28 ]
Welkom in fok 2017quote:
[..]
Je leest met je neus. Ik zeg dat alleen dat als wij van het begin af aan hadden geweten dat dit de stiuatie zou zijn, dat we even iets langer gewacht zouden hebben met het krijgen van kinderen. Maar dat weet je niet van te voren he. En dat alleen omdat iemand opperde dat hij spijt zou hebben van het samenwonen en het kind en het daarom ook allemaal niet meer wist.
Jezus wat een deducties
En even kort want haast: Als ie (nog) geen diagnose heeft, is 't misschien wel een goed idee om dat wel te regelen.
Ik heb best 't 1 en ander geskipt...maar zou dit niet gewoon iets burn-out achtigs kunnen zijn?quote:
[..]
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).
Zou het misschien kunnen helpen als iemand anders met hem gaat praten??quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Overigens, als je zelf compleet leeggestreden bent, kan ik me goed voorstellen dat doorvechten gewoon niet meer een serieuze optie is. ten slotte heb jij ook nog een kind waar je energie in moet (blijven) steken, een huishouden, een eigen sociale kring (of niet, kan ook
) en hopelijk heb je ook iets van een eigen leven, buiten deze relatie om.Ik begrijp trouwens niet waarom meerdere mensen menen dat je een ander niet zou kunnen beïnvloeden. Dat is nml pertinent onwaar.
Er is trouwens best een leven na de scheidingquote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Toen onze ouders gingen scheiden, waren we juist blij dat die ellende eindelijk voorbij was.
Jullie kind is denk ik nog te jong daarvoor, maar er is duidelijk iets mis aan het gaan hier, iets aan het vastlopen ergens bij jullie.
Zijn verhaal klinkt een beetje als een soort burn-out en die kan best komen doordat ie vastloopt op iets. Als ie autistisch is, heb je kans dat forceren op middellange termijn alleen maar tot meer uitputting gaat 'lijden', weet niet of dat wel zo verstandig is.
Dat je voor je gevoel geen andere opties meer hebt, zou trouwens geen goede reden zijn om dan iets te gaan doen waarvan je eigenlijk wel weet dat 't toch niet gaat werken.
Wat vond jullie huisarts hiervan?? (weet niet zeker of dat al gebeurd is, ben net pas weer thuis en had 'beloofd' nog even te reageren).
Ik merk nu dat ik zelf niet veel energie heb, dus ik laat 't voor nu hierbij
Iemand in het topic opperde ook depressie. Ik heb dat 2 dagen terug voorzichtig laten vallen en hij kwam er gisteren op terug dat hij op internet had gezocht en inderdaad bij zichzelf veel overeenkomsten zag. Heb weer voorzichtig laten vallen dat hij dan misschien niet moet wachten op zijn volgende gesprek bij de psycholoog (over enkele weken) maar misschien eerder een afspraak bij de huisarts moet maken. Het is aan hem om daar al dan niet iets mee te doen. Ik kan het gelukkig al een stuk beter loslaten en dat is ook voor hem fijn.quote:
[..]
Zijn verhaal klinkt een beetje als een soort burn-out en die kan best komen doordat ie vastloopt op iets. Als ie autistisch is, heb je kans dat forceren op middellange termijn alleen maar tot meer uitputting gaat 'lijden', weet niet of dat wel zo verstandig is.
Dat je voor je gevoel geen andere opties meer hebt, zou trouwens geen goede reden zijn om dan iets te gaan doen waarvan je eigenlijk wel weet dat 't toch niet gaat werken.
Wat vond jullie huisarts hiervan?? (weet niet zeker of dat al gebeurd is, ben net pas weer thuis en had 'beloofd' nog even te reageren).
Ik merk nu dat ik zelf niet veel energie heb, dus ik laat 't voor nu hierbij
Hij is nu trouwens liever en closer dan ooit tevoren, nu de knoop is doorgehakt. Heel maf. Kwam gisteren zelfs met een grote bos bloemen aan met een lief kaartje erbij. Het is net een zuignap, hele tijd knuffelen en aanraken etc. Aan de ene kant vind ik dat echt heel lief van hem, en fijn, want ik voel me gewild. Maar hey, we gaan scheiden kerel. Laat me los anders komen we nooit van elkaar af en komen we onherroepelijk weer in die neerwaartse spiraal terecht. Het is natuurlijk ook een hele stap en ik vind het ook doodeng, hij ook natuurlijk... Hij zegt steeds dat hij bang is dat hij een fout maakt, en dat snap ik, maar ik ben een 8, toch?
Maar maandag ga ik in mijn eentje naar een hypotheekadviseur om te zien wat er mogelijk is. Spannend! Een plekje voor mezelf komt daarmee binnen handbereik. Wat hij verder doet... geen idee. Voelt ook niet meer als mijn probleem, hoewel ik me wel zorgen om hem maak.
En gelukkig zie je zelf ook dat hij niet jouw probleem is. Maar zorgen maken, dat toont ook jouw menselijkheid, dus begrijpelijk.
Elkaar beïnvloeden..is zeker mogelijk (gebeurt bijna in elke relatie wel, vooral langlopende). Er zit alleen een verschil tussen het vrijwillig aanpassen aan de ander en het actief proberen te veranderen van je partner. Laatstgenoemde zou in geen enkele relatie de bedoeling moeten zijn.quote:Ik begrijp trouwens niet waarom meerdere mensen menen dat je een ander niet zou kunnen beïnvloeden. Dat is nml pertinent onwaar.
Sorry ik reageer hier normaal bijna nooit, maar wat een asociale reden van hem (klinkt ook een beetje als bullshit) om er mee te kappen en aan te geven dat jij zogenaamd niet goed genoeg voor hem bent.quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Bah Sterkte, en ook vooral voor jullie kind. Als ervaringsdeskundige op dat vlak kan ik me helaas voorstellen hoe vervelend dit is voor jullie dochter.
Of dat de gemeente bij haar aanklopt voor zijn uitkering.quote:
Nou ja als je de komende 12 jaar alimentatie mag betalen is het natuurlijk wel een beetje jouw probleem. Dus ik zou wel hopen dat hij er weer snel bovenop komt en er echt weer voor gaat ja.
Blijf duidelijk je grenzen aangeven. Het kan zo verleidelijk zijn om erin mee te gaan, nu het aan één kant veilig is (hij heeft de knoop doorgehakt, dus weg verwachtingen en faals waiting to happen). Jouw safe zone lijkt juist die lieve kant van hem te zijn, alsof hij jou nu wel bevestigd in je waarde. Maar dit is een afscheid van jullie samenleven zoals het was en dat kun je ook mooi en netjes afsluiten met enige gepaste afstand. Passioneel neuken alsof de wereld vergaat is hartstikke geil en leuk enzo, maar niet als het jullie laat twijfelen. Te groot risico om toch nog door te gaan, tot er weer sleur komt en dan begint het weer. Als je toch voor de bijl wil gaan, doe het dan als er een harde datum is voor een andere woning ofzo. Dan heb je net wat meer overzicht en eindigheid, wat een steun kan zijn om door te pakken ipv te blijven hangen.quote:
Hij is nu trouwens liever en closer dan ooit tevoren, nu de knoop is doorgehakt. Heel maf. Kwam gisteren zelfs met een grote bos bloemen aan met een lief kaartje erbij. Het is net een zuignap, hele tijd knuffelen en aanraken etc. Aan de ene kant vind ik dat echt heel lief van hem, en fijn, want ik voel me gewild. Maar hey, we gaan scheiden kerel. Laat me los anders komen we nooit van elkaar af en komen we onherroepelijk weer in die neerwaartse spiraal terecht. Het is natuurlijk ook een hele stap en ik vind het ook doodeng, hij ook natuurlijk... Hij zegt steeds dat hij bang is dat hij een fout maakt, en dat snap ik, maar ik ben een 8, toch?
Be that 8 and go on a date
With someone else though, als jullie niet meer samenwonen. Omdat je het sowieso waard bent hè en niet als je een ander nodig hebt om je even een 8 te laten voelen.Goedzo en succes met woning zoekenquote:Maar maandag ga ik in mijn eentje naar een hypotheekadviseur om te zien wat er mogelijk is. Spannend! Een plekje voor mezelf komt daarmee binnen handbereik. Wat hij verder doet... geen idee. Voelt ook niet meer als mijn probleem, hoewel ik me wel zorgen om hem maak.
Arjen Lubach maakt zojuist dezelfde grapquote:
[..]
Dat zou me inderdaad ook niks verbazen, zeker als de aannamens van TS aangaande z'n eventuele autisme maar in ieder geval ontbrekende EQ enigszins kloppen. Beetje zoals wanneer je 13 bent en je vriendinnetje zegt 'Cyanide-, we moeten echt eens praten, ik wil zo niet meer ve...' je snel roept 'IK MAAK HET UIT'. Zodat je later tegen je vrienden kan opscheppen dat jij toch echt háár gedumpt hebt.
Zou hij 'm gejat hebben? Zijn vermoedelijke autisme lijkt mij niet zo heel relevant, ook al wekt dat natuurlijk ook wel wat extra irritatie op. Het klinkt alsof hij met een depressie of burn-out zit.
Wat in ieder geval niet werkt is zelf het huis te verlaten om hem niet verder te ontlasten. Het kan niet de bedoeling zijn dat door zijn schuld jij het huis moet verlaten, wees reëel. Zo zal hij nooit denken dat het aan hem ligt.
Je hebt het geprobeerd en anderen hebben het advies al gegeven. Als je uit elkaar gaat betekent dat niet meteen dat hij niet meer in jouw leven, en dat van je kind, is. En je moet het niet alleen voor hem doen, maar ook voor jezelf.
Hopelijk heb je snel iets moois voor jezelf!
Hoe oud zijn de kinderen eigenlijk en hoeveel kinderen had je TOquote:
Hoi allemaal,
Dit wordt een lang verhaal
In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Deze relatie trekt mij leeg. Ik heb nergens energie meer voor en het wordt nu zo erg dat het ten koste van mijn baan gaat. Ik hou een volledige werkdag gewoon niet meer vol. Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen. Maar daar hoort dus wel een scheiding bij, want anders kan ik niks zelf kopen (blijft het 50% van hem). Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik vind dit zo vreselijk moeilijk, vooral omdat ik eerder ben gescheiden. Ligt het misschien aan mij? Vraag ik teveel? Ben ik gewoon ongeschikt voor relaties? Zijn alle mannen misschien zo? En wat doe ik mijn kind aan? Hoewel ze veel te veel mee krijgt en ook een gelukkige moeder verdient ipv de lege huls die ik nu ben. Daarnaast ben ik zo'n beetje al mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt omdat hij in het verleden veel kritiek op mij (mijn uiterlijk) heeft gehad, dus ben ik er zo'n beetje van overtuigd dat niemand mij nog wil, zeker als ik kijk hoeveel vrijgezelle vriendinnen ik heb, die superleuk zijn en geen kind hebben en nog een strak lijf.
Anyways, ik zou heel graag horen van mensen die in een zelfde situatie hebben gezeten: scheiden terwijl je nog van elkaar houdt. Scheiden met een klein kind. Zijn er nog normale mannen of is dit "normaal"? Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest en heb eigenlijk gewoon een hart onder de riem nodig
Dus, bring it on
Wat ik mij afvraag is vooral: wat is nu anders in jullie relatie, in hem, in jullie situatie, dan in het begin toen het allemaal nog zo mooi was:quote:
Hoi allemaal,
Dit wordt een lang verhaal
In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Dus, bring it on
-Hij had toen een baan, wilde iets anders doen,dat is mislukt en heeft nu een part time baan.
-jullie hebben een (of 2) kind?
Is hij wel zoveel veranderd, Of ben jij het die met de veranderde situatie niet klaarkomt. Waarom is het van belang dat ie slechts 3 dagen per week werkt, ik lees nergens dat jullie niet kunnen rondkomen. Kun je niet gewoon denken en accepteren, zo is ie nou eenmaal, en zo was ie in het begin trouwens ook al.
Denk je dat ie voor je kind nu minder goed is als dat ie is als ie elders woont? Misschien heeft het king wel beter door als jou (of tenminste qua accepteren) dat papa anders is als bv mama?
Ik zou er OOK over denken mij bij die groep of cursus voor mensen met een autistische partner aan te sluiten en jij bent nu ook ouder geworden, met kind(eren), misschien moet je serieus overwegen ook wat minder uren te gaan werken, bv van 5 naar 4 dagen in de week.
Accepteer die man zoals je toen deed en probeer niet meer te verlangen dan dat ie kan. Een is in een relatie nou eenmaal de sterkere. In jullie relatie ben jij dat dan.
Maar als hij, jullie relatie, je niet (meer) goed (genoeg) is, dan maar van mekaar af. Makkelijk zat tegenwoordig. Dan wordt het vermoedelijk een een-ouder gezin. Of denk je dat de ideale partner die geen eigenaardigheden en minpuntjes heeft bestaat.Ieder huisje heeft zijn kruisje.
En als ie bestaat dat ie ook in jouw leven komt, als partner? Er zijn niet zoveel echt ideale mensen, partners, man of vrouw. En als ze het "ideaalbeeld" benaderen dan zullen er niet veel van "nog vrij" rondlopen. Als er daar nog vrij van rondlopen dan is dat vaak een bewuste keus en willen ze niet, terwijl ze vermoedelijk heel veel (!!) aanbod hebben.
Nb. ik heb alleen de eerste pagina (incl. de lange openingspot) gelezen, niet het hele verhaal. Openingspost vertelt het hele verhaal.
[ Bericht 1% gewijzigd door LeesFoknl op 09-12-2017 08:00:49 ]
Als het ooit de man van je dromen was, dan is hij dat nog, ergens. Je bent alleen het vertrouwen in hem verloren. Je zegt dat je aan hem loopt te trekken, waarom? Wil je de rol van zijn moeder op je nemen, dat lijkt me niet, waarom doe je het dan? Hij zal de kinderen heus geen pijn doen, ,je zegt zelfs dat hij een goede vader is, waarom hem dan de hele tijd in je hoofd aanvallen op dingen die voor hem normaal zijn?
Als ik je stukje lees raak ik in de war als ik me in hem verplaats. Hij moet werken, een goede vader zijn, met zijn beperkingen aan de slag en ook nog eens een minaar en man zijn. Met zoveel zaken die aan me trekken, zou ik geen stap meer kunnen verzetten.
Wat als je je focus nou eens op jezelf legt? Wat kan jij anders doen om het er leuker op te maken? Hoe kan je de ontspanning terug naar huis brengen. Wat je deed werkte niet, misschien dat een andere tactiek lucht geeft. Kan me niet voorstellen dat je liefde kan voelen voor iemand waar je deze gedachtes over hebt, eerste stap is dus om de gedachtes los te laten. Het blijft namelijk altijd de vader van je kinderen, dus zijn gedrag blijft van invloed op jou en je gezin, hoe eerder jij accepteert wat is en stopt met vechten, des te sneller zal iedereen weer kunnen bewegen in vrijheid, jij met name!
Je brandt anders op.
Ja, jij bent een vechter, hij niet? En dat moet ie dus wel zijn volgens jou. En wie is de vechter bij jullie, wie begint de gevechten (want jullie zijn allebei uitgeput van het vechten)?quote:
[..]
Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken. Zonder voor zichzelf te vechten. En dat is misschien een persoonlijkheidstrekje dat je niet kunt veranderen. Ik ben een doener, hij een denker waarbij hij vast loopt in zijn eigen hoofd. Ik denk: Fuck it, ik doe het gewoon en ik zie wel wat het brengt. Hij denkt en denkt en denkt en loopt vast in risico's en passiviteit. Ik denk dat dat de basis is en het feit dat de problemen al zo lang spelen maakt dat nu alles simpelweg kut is omdat we allebei uitgeput zijn van het vechten.
Als jij zo een doener bent waarom kun je het dan niet voor je gezin doen. MOET hij dan ook zo zijn. JIj bent ambitieus, hij niet. Tja, dat kan gebeuren.
Er zijn veel gezinnen waar alles of toch het overgrote deel op de vrouw neerkomt. En ook waar alles of toch het overgrote deel op de man neerkomt. Zeker mbt aanpakken, besluiten en ambitieus zijn.
En sorry, maar meestal zit de man in zo een schuitje, de relatie is niet waar men van droomde. Heel vaak ook seksueel niet (wat bij jullie volgens jou wel goed zit). Scheiden doet lijden, incl. de financiele achteruitgang en daar boven op het betalen van allimentatie.
Wat besluiten dan veel mannen? Je laat je vrouw en kinderen toch niet in de steek. dus ga je er mee door en probeert er maar het beste van te maken. Zo is het leven, en niet zoals we in "sex in the city" zien.
Accepteren, doorgaan, COUNT YOUR BLESSINGS, maak er wat van, Geen grote ambities maar probeer iedere dag iets fijns te doen, te zien of te ontdekken. In en met je kind, je man, de mensen om je heen, je leven.
Ah joh laat die mensen lekkerquote:
Jullie reageren alsof dit een actief, actueel topic is. TS is al bijna een maand niet meer online geweest.
Idem voor jou.
Staat haar netjes. Als ik een bericht quote krijgt ze toch een mededeling daarover. maar misschien is ze nog niet in Fok geweest vandaag.quote:
Jullie reageren alsof dit een actief, actueel topic is. TS is al bijna een maand niet meer online geweest.
Ja, de liefde van je leven, de vader van je kinderen ...
Maar als ie dan NIET verandert in wat ze gehoopt had, en zelfs nog maar 3 dagen werkt per week (terwijl dat financieel geen probleem is) enz. Ze schrijft ook dat ze praat met veel mensen over die man. Ja , dat is zinloos, wat heeft dat met hen van doen? Al dat praten is gewoon bevestiging zoeken voor het besluit om hem uit jullie gezin te gooien. En "al die anderen" zullen jou ook wel bevestigen dat zo een niet empathische man ook beter niet zijn kinderen al te veel moet zien. Stel je voor, dat ie verraadt waar het kind zich verstopt heeft (ze zit onder de tafel). Dit soort trauma?s kun je je kinderen toch niet laten aandoen. Dan maar beter geen papa.
Hij is nu aardig en lief. Ik denk dat ie gewoon zo is, en dat het verschil nu er in zit dat ook hij, als niet empathisch autist zoals zij hem omschrijft, ervaart dat de druk van wat ie allemaal moet van haar nu weg is. Hij kan weer meer zichzelf zijn. Zij is het probleem tussen hen beiden, zij accepteert hem niet zoals hij is. Ondanks je goede baan, je goed inkomen, dat je prima voor jezelf kunt zorgen, en voor je gezin, wil je niet meer met je grote liefde leven.
Echt, slappe hap! Liefde, samen, gezin, zorgen, allemaal lege woorden.
Hij is niet ambitieus. Ja, zij wel, en hij voldoet niet. Wat een calculerende XXX
[ Bericht 5% gewijzigd door LeesFoknl op 09-12-2017 15:09:22 ]
Als je nou eerst de rest van het topic leest, dan kom je erachter dat het precies andersom is. Dat ze inmiddels het plan hebben opgevat om te gaan scheiden, omdat hij niet zoveel van haar houdt als zij van hem.quote:
Zij is het probleem tussen hen beiden, zij accepteert hem niet zoals hij is.
Overigens, wat een normen en waarden !!
Ja zo kun je wat krom is wel rechtbreien.quote:
Ja, als je partner vindt dat je autistisch bent, niet empathisch, niet ambitieus genoeg, niet voldoende werkt enz. zou ik ook niet meer van haar houden. Als ik niet goed ben zoals ik ben, dan kan ik ook niet van jou houden zoals jij bent.
Overigens, wat een normen en waarden !!
Bovendien heeft hij toegegeven dat het al vanaf het begin van de relatie zo was dat zij niet diegene was waar hij oud mee wilde worden.quote:
Ja zo kun je wat krom is wel rechtbreien.
Laten we het zo zeggen, zo zou ik het tenminste ondervinden. Maar deze ts-er vrouw maakt er ook nog misbruik van dat ie autistisch is en dingen anders ervaart of zelfs helemaal niet meekrijgt.quote:
Ja, als je partner vindt dat je autistisch bent, niet empathisch, niet ambitieus genoeg, niet voldoende werkt enz. zou ik ook niet meer van haar houden. Als ik niet goed ben zoals ik ben, dan kan ik ook niet van jou houden zoals jij bent.
Overigens, wat een normen en waarden !!
Praat je nou tegen je alterego?quote:
[..]
Laten we het zo zeggen, zo zou ik het tenminste ondervinden. Maar deze ts-er vrouw maakt er ook nog misbruik van dat ie autistisch is en dingen anders ervaart of zelfs helemaal niet meekrijgt.
Hij is autistisch. Misschien heeft ie bedoeld dat ie:quote:
[..]
Bovendien heeft hij toegegeven dat het al vanaf het begin van de relatie zo was dat zij niet diegene was waar hij oud mee wilde worden.
-niet wilde dat zij oud wordt (omdat ze zo mooi is)
-hij niet oud wil worden (ongeacht met wie)
-hij - en let op - hij hoopte dat het altijd zo zou blijven zoals het is (dus toen was).
En dat was dus niet zo. Hij moest ambitieus worden, verstoppertje spelen enz.
Mannen hopen dat hun meisje of vrouwtje nooit anders zullen worden, nooit zullen veranderen, Zo veel houden wij van haar zoals ze is.
Vrouwen zien hun "man" als basismateriaal en hopen dat ze hun vrienden of mannen met veel beleid en manipulatie kunnen omvormen tot de voor hen ideale of gewenste man.
Neen, toevoeging voor Samzz, vanwege haar reaktie op mijn bijdrage.quote:
Mar het maakt niet meer uit, blijkbaar. Er zijn weer 2 kinderen die vaderloos moeten opgroeien vanwege de ambities van een vrouw die niet tevreden kan zijn.
Ja prima allemaal, maar betrek het niet op TS en haar topic zonder het gelezen te hebben.quote:
Mannen hopen dat hun meisje of vrouwtje nooit anders zullen worden, nooit zullen veranderen, Zo veel houden wij van haar zoals ze is.
Vrouwen zien hun "man" als basismateriaal en hopen dat ze hun vrienden of mannen met veel beleid en manipulatie kunnen omvormen tot de voor hen ideale of gewenste man.
Natuurlijk niet.quote:
Klinkt alsof hij inderdaad autistische trekken vertoont (een hoop van wat je schrijft herken ik
) maar dat verklaar niet zijn complete gebrek aan inzetting en motivatie, dat is echt gewoon een karaktertrek (eentje die ik juist absoluut niet heb, ik heb een hekel aan mensen die 0 motivatie hebben en anderen de schuld geven van hun eigen falen) Als ik het zo lees is er al van alles gedaan om de relatie nog te redden (psychologen ed) maar als ik in jouw schoenen stond was ik allang vetrokken bij hem.
Sterkte iig , wat je ook besluit.
Edit: Eerst topic lezen, dan pas antwoorden.
Wat een eikelquote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
En daar moet je dan straks nog allimentatie aan betalen ook . Met de instelling die hij heeft zal ie in elk geval niemand gaan vinden. In elk geval niemand die beter is dan jij.
Succes en sterkte de komende tijd.
Geloof me als ik zeg dat uren met elkaar praten over van alles en nog wat compleet ongerelateerd is aan het hebben van empathie, hooguit begrip. Of de persoon is gewoon intelligent genoeg om geleerd te hebben hoe je een gesprek gaande houdt.quote:
[..]
Maar als jullie eerder uren met elkaar spraken over vanalles en nog wat had hij wel empathie en begrip.
Bron: mezelf.
[ Bericht 27% gewijzigd door Metro2005 op 10-12-2017 22:19:31 ]
Een update zou leuk zijn
Misschien moet je toch iets beter lezen. Spirit heeft in dit geval behoorlijk gelijk en er zijn ook geen twee kinderen.quote:
[..]
Neen, toevoeging voor Samzz, vanwege haar reaktie op mijn bijdrage.
Mar het maakt niet meer uit, blijkbaar. Er zijn weer 2 kinderen die vaderloos moeten opgroeien vanwege de ambities van een vrouw die niet tevreden kan zijn.
Het is dan ook een zo a-typisch verhaal. Normaal overkomt dit mannen en nu is het een vrouw.
Ze hebben wel een kind, toch?
R&P / Op de rand van de afgrond na 14 jaar 5
quote:
Is dit jouw man toevallig?
R&P / Op de rand van de afgrond na 14 jaar 5
Anyways, we gaan nog steeds scheiden ja, zijn druk bezig met de afhandeling van alles.
Ah ok, niet voor de bloemen gezwicht dusquote:
Jezus mensen, wat is hier nou weer gebeurd :’)
Anyways, we gaan nog steeds scheiden ja, zijn druk bezig met de afhandeling van alles.
Is dit uiteindelijk nog doorgezet?quote:Op woensdag 13 december 2017 12:26 schreef Spirit82 het volgende:
Jezus mensen, wat is hier nou weer gebeurd :’)
Anyways, we gaan nog steeds scheiden ja, zijn druk bezig met de afhandeling van alles.
Een blik op haar pohi zegt mij genoeg.quote:
Yup alweer op Tinder dus waag je kans Elpis!quote:Op vrijdag 12 april 2019 17:30 schreef Elpis het volgende:
[..]
Een blik op haar pohi zegt mij genoeg.
Jezusquote:
[..]
Een blik op haar pohi zegt mij genoeg.
Nee dank je. Online daten is niet voor watjes en ik ben opperwatje.quote:Op vrijdag 12 april 2019 22:50 schreef Godshand het volgende:
[..]
Yup alweer op Tinder dus waag je kans Elpis!
quote:
[..]
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
