R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).quote:Op dinsdag 3 oktober 2017 08:32 schreef oganesson het volgende:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.
Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Sarcasme. Herken het.
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).quote:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat
Laat dat soort dingen lekker door de psycholoog oplossen. Goed dat hij daar heen gaat!quote:
[..]
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).
Somebody that I used to know
Maargoed, de man die nooit naar een psycholoog zOu gaan in de vorige pagina... Die is daar nu.
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Whatever...
Je leest met je neus, vriendquote:
Maargoed, de man die nooit naar een psycholoog zOu gaan in de vorige pagina... Die is daar nu.
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Sarcasme. Herken het.
Het is handig omdat je dan meer gericht hulp kunt zoeken. Echte autisten hebben enkele kenmerken waarvoor een soort handleiding is voor de mensen om hen heen en ik denk dat TS zo'n handleiding kan gebruiken. Dan weet je ook beter wat er nog te repareren is en wat er niet kan veranderen.quote:Op maandag 2 oktober 2017 16:23 schreef SeLang het volgende:
[..]
Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?
Dan kun je daardoor een betere beslissing nemen.
Een van de dingen waar ik aan denk is dat een jong kind erg veel prikkels geeft. Kind het huis uit is geen optie. Hoe kun je dat oplossen, vind je de oplossingen acceptabel?
ik heb het nooit over 'schuld bij jezelf zoeken' gehad.quote:Op maandag 2 oktober 2017 20:24 schreef JaniesBrownie het volgende:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
wel heb ik TS aangeraden te kijken naar dingen die binnen haar eigen verantwoording liggen en waaraan ze ook zelf wat kan doen.
Om de eenvoudige praktische reden dat je eeuwenland bezig kan zijn met mekkeren op je partner dat die kennelijk niet zo is als je zou willen, maar meestal is het nutteloos te denken dat je een ander kan of moet willen veranderen tot diegenen die je graag zou willen dat hij zou zijn (of denken dat je die ene 'perfecte' persoon zal vinden die precies zo is als jij wil).
Het is veel werkzamer om te kijken naar datgene waaraan je wel iets kunt veranderen en dat ben jezelf; Waar heb je zelf mogelijk dingen fout gedan en kun je dingen verbeteren.
Dat staat an sich los ervan of ze met die slechtlopende relatie door blijft gaan of op een breuk aanstuurt;
Uiteindelijk zal ze met die (ex-)partner te maken blijven hebben als de vader van haar kind, en dus dat contact en ook de noodzaak een wijze vinden met elkaar om te gaan bijven bestaan. Ook in toekomstige relaties zal het ook aankomen op haar eigen insteek om een relatie te laten werken.
Ik heb zelf het idee dat wat ze beschrijft over haar eigen insteek in deze relatie, daar al een grote fout ligt; dat ze voorheen 'alles deed wat hij wilde' en 'zichzelf opofferde' om hem alles te laten doen wat hij wilde.
Dat is bv al iets dat ze zou moeten veranderen, maar dat ligt ook vooral aan haarzelf en haar eigen insteek.
[ Bericht 1% gewijzigd door RM-rf op 03-10-2017 11:30:06 ]
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Als er een diagnose autisme is, kun je je aansluiten bij een lotgenotengroep voor partners. Ik hoor verhalen over je dilemma wel vaker uit die hoek. Met een beetje mazzel krijg je handvaten om zijn autisme voor jou leefbaar te maken.quote:
maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Mwa niet zo zeer bedoeld als ultimatum. Meer dat ik bij een relatie met kinderen het wel zo schappelijk vind om iemand duidelijk te wijzen op waar het in jouw ogen mis gaat. Al had dat al jaaaaaren eerder gedaan moeten worden.quote:Op dinsdag 3 oktober 2017 08:57 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).
[..]
Wat voor de een al een zorgvuldig doorgehakte knoop kan zijn kan voor de ander uit de lucht komen vallen als je slecht communiceerd. Zeker als de een met vage signalen denkt duidelijk te zijn en de ander ze niet op pikt.
Ik geloof op een punt als dit ook niet meer in een ultimatum. Het is gewoon een probleem dat onder andere door gebrek aan goede communicatie is ontstaan.
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.quote:
[..]
Je leest met je neus, vriend
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Whatever...
Scheiden is geen oplossing voor een probleem maar weglopen van het probleem, gelijk krijg je andere problemen in de plek want het blijft de vader van jouw kind en je blijft met hem dus ook een relatie houden via het kind.
Als je nog wil investeren in het oplossen van de problemen moeten jullie beide een traject in bij een psycholoog om jullie eigen problemen te herkennen en waar mogelijk op te lossen. Vervolgens kunnen jullie samen kijken of er nog een gezamenlijke toekomst in één huishouden is en dan kunnen jullie ook duidelijke afspraken maken over wat wel een niet acceptabel is. Door die duidelijkheid te geven is de kans ook groot dat een man met autistische trekken daar goed mee kan leven.
Als je nog wil investeren in het oplossen van de problemen moeten jullie beide een traject in bij een psycholoog om jullie eigen problemen te herkennen en waar mogelijk op te lossen. Vervolgens kunnen jullie samen kijken of er nog een gezamenlijke toekomst in één huishouden is en dan kunnen jullie ook duidelijke afspraken maken over wat wel een niet acceptabel is. Door die duidelijkheid te geven is de kans ook groot dat een man met autistische trekken daar goed mee kan leven.
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)quote:
[..]
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Sarcasme. Herken het.
Ts, er is geen ideale situatie, dat is simpelweg allang geleden verpest. Waar je wel voor kan kiezen is dat al de negatieve energie die nu naar je huwelijk gaat, dat je die omzet in positieve energie die je in de opvoeding van je kind steekt.
Het heeft een boel veranderd en mij geholpen dichter bij mezelf te blijven. Waardoor het nog steeds wel kut is als een relatie niet werkt, maar ik een stuk vrediger en minder gesloopt afscheid kon nemen. Juist omdat hetgeen wat ik wel heb gedaan, vooral ook heb gedaan voor mij. Omdat die dingen bij mij horen, als mens en als partner. Kennelijk ben ik geen bodemloze put aan in bochten te wringen om een partner gelukkig te maken en daar ben ik inmiddels ok mee. Uit liefde voor mezelf en die voor de ander, die dan maar beter iemand kan zoeken die er beter bij past dan mijn persoon. Daar ben ik gelukkiger mee en mijn huidige partner ook, want die wordt omgekeerd ook niet zo verantwoordelijk gehouden voor mijn geluk. Dat is een dusdanig deel van wie we zijn, dat er ook is als we geen partner zouden hebben en dat geeft een rust en een bevestiging waarom je dan wel bij elkaar bent (gebleven).quote:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
Blijft het nog steeds verdrietig en zuur dat iets niet werkt, maar laat dat dan zijn op basis van wie jullie zijn en hoe jullie de toekomst voor je zien. Niet op wat de ander al dan niet voor je zou moeten doen en laten uit "liefde".
Als hij zijn versie van gezond leven zo belangrijker vindt, dan passen jullie misschien gewoon niet in elkaars toekomstbeeld. Dat is een andere insteek en een ander (ver)oordeel dan dat hij geen fuck zou doen om ts te redden. Verwijten en emoties zou je zo even uit de rekensom kunnen halen en gewoon sec kan kijken naar dat jullie doelen gewoon teveel verschillen..
Je kind is gebaat bij ouders die gelukkig en stabiel zijn. Hoe voorzichtig jullie ook doen, die onderhuidse spanning etc krijgen kinderen echt wel mee en kan een scheiding dus ook gewoon positiever uitpakken voor alle partijen.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Niet dat je kind geen belangrijke motivatie zou mogen zijn, maar juist ook vanwege de afhankelijkheid van je kind (en nu in bepaalde mate ook je man) zou je jezelf ook best meer als basis mogen beschouwen die ook het bewaken waard is en niet per se ondergeschikt zou hoeven of zelfs zou moeten zijn aan anderen.
Is zo een denkwijze nog een te ver van je bed show, bedenk je dan eens wat je zou adviseren aan je kind als die in zo een vergelijkbare situatie zou zitten. Iets wat wezenlijk zou kunnen gebeuren ook, want jouw handelen geeft een voorbeeld af..
Natuurlijk, een scheiding kan (meestal pas een paar jaar achteraf) de beste keuze zijn.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Echter ik kan je ook talloze vechtscheidingsverhalen vertellen, waarbij persoonlijke en financiële problemen enorm zijn. En niet alleen de kinderen lijden daaronder.
Het is een afweging. Kun je echt niet meer samen verder? Dan kan je niet anders.
Ik zou heel erg oppassen met 'het gras is groener'.
Uiteindelijk moet je wel bij elkaar passen als persoonlijkheid en moet je enigzins vergelijkbaar in het leven staan. Als dat niet zo is moet je dat van de ander kunnen accepteren. Lukt dat niet dan is een relatie gedoemd te mislukken.
Echter wilde ik toch een tegengeluid laten horen hier, in de parade van 'gelukkig' gescheiden vrouwen. Want bij allemaal is niet duidelijk wat er was gebeurd als ze niet waren weggelopen van hun huwelijk (geldt net zo goed voor de mannen overigens, maar merk dat hier veel vrouwen reageren).
Sterker nog, veel mensen maken met relaties vaak toch weer dezelfde fouten.
Whatever...
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.quote:
TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Sarcasme. Herken het.
Je wilt dus een partner?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.quote:
[..]
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)quote:Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?quote:
Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijstquote:
[..]
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.
[..]
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)
2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Sarcasme. Herken het.
God rarely gives with both hands 
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaanquote:
[..]
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
En dat je zo'n man dan ook nog eens aantrekkelijk vindt! Ik ben bang dat ik de lat gewoon te hoog leg, onredelijk ben of onredelijke eisen stel. Ik heb een superlieve vriend (gewoon een vriend) die veel van die punten wel heeft, maar helaas vind ik hem 0,0 aantrekkelijk, dus dat is dan ook weer niet goed. Maar of het een utopie is weet je pas als je het ervaart (ik ben heel erg anti-vreemdgaan). Aan de andere kant zeg ik tegen mezelf: je bent 2.5 jaar vrijgezel geweest in je hele leven (sinds mijn 17de), waarvan je zeker de helft van de tijd niet open stond voor een relatie.Wat weet je nou van hoe mannen zijn of kunnen zijn?Ik hoop trouwens dat het nu weer beter met je gaat
Die hoop herken ik enorm, je leeft echt toe naar punten dat je denkt: dan zal het vast beter gaan, maar nee.[ Bericht 3% gewijzigd door Spirit82 op 03-10-2017 12:18:59 ]
Sarcasme. Herken het.
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het welquote:
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Sarcasme. Herken het.
Wijze good Will hunting wijsheid: het gaat er niet om of iemand perfect is, dat ben jij ook niet. Het gaat er om of jullie imperfecties perfect zijn voor elkaar.
Wat mij niet duidelijk is, waar zat het omslagpunt van de man waar je verliefd op werd naar de man die je nu beschrijft? Heeft hij zich anders voorgedaan in het begin? Heb jij dingen niet willen zien? Wanneer was die botte kritiek op je uiterlijk dat je dat pikte? Wanneer kwamen al deze vrij nare eigenschappen die je noemt in the picture? Kan het zijn dat jullie wisselwerking dit juist geaccelereerd heeft? (Vermoedelijk het al genoemde enablen? Maar mogelijk meer dingen?)
Wat mij niet duidelijk is, waar zat het omslagpunt van de man waar je verliefd op werd naar de man die je nu beschrijft? Heeft hij zich anders voorgedaan in het begin? Heb jij dingen niet willen zien? Wanneer was die botte kritiek op je uiterlijk dat je dat pikte? Wanneer kwamen al deze vrij nare eigenschappen die je noemt in the picture? Kan het zijn dat jullie wisselwerking dit juist geaccelereerd heeft? (Vermoedelijk het al genoemde enablen? Maar mogelijk meer dingen?)
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
