Scheiden of doorgaan?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:04 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Dat laatste valt wel op bij een aantal hier ja. Beetje vinger wijzen is niet bijster constructief in dit geval, aangezien TS volgens mij wel d'r best doet/heeft gedaan de situatie te verbeteren.

Dat het kind achteraf gezien er eerder was dan ideaal zou zijn is nu niet echt de kern van het probleem.

En heeft ook geen enkele zin om daarover door te blijven gaan inderdaad. Het kind is er eenmaal.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:11 schreef Spirit82 het volgende:

En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.

Heb je niet iemand die tijdelijk je dochtertje vakantie kan geven? Zodat jij even op krachten kan komen en vervolgens eens serieus met je hubbie om tafel gaat zitten? Of ga zelf even een paar dagen er tussen uit!?

Zou sowieso geen definitieve besluiten nemen vanuit een positie van slaapgebrek, overspoelende (onnuttige) emoties en strijd.

Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.

Wil je dan wel verder?

Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.

Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.

Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:11 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.

Ik ben wel benieuwd naar wat je man eigenlijk bij relatie therapie allemaal zei. Kwam daar nog wat constructiefs uit?

Het is niet iets dat je bewust doet, dus je er schuldig over voelen heeft weinig zin. Maakt het alleen maar erger. Dat terwijl ik in je woorden lees dat je gewoon een liefdevolle moeder bent die haar stinkende best doet.

Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:16 schreef DancingPhoebe het volgende:
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.

Wil je dan wel verder?

Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.

Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.

Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:24 schreef Spirit82 het volgende:

Ik ga volgende week 5 dagen alleen weg op stedentrip! Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil. Dan ga ik er ook zeker nog over nadenken. En hij hopelijk ook.

Ga lekker 5 dagen genieten en denk er helemaal niet aan. Laat je onderbewuste het werk doen. Het antwoord komt vanzelf, als je stopt met forceren.

Stop met denken en ga weer voelen. Vertrouw op jezelf..

En een fijne vakantie!

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:28 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Dankj je

Dat is juist het moeilijke. Ik wil wel verder, maar kan op deze manier simpelweg niet. Ik wil niet alles moeten accepteren waar ik ongelukkig van word, daar ben ik te eigenwijs voor, dat zit niet in mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die in een slechte situatie blijft zitten, maar die er wat aan doet. En als A niet lukt, dan blijft B over. Ik voel me bijna gedwongen om te scheiden omdat niks anders werkt, hoe graag ik ook wil dat het werkt. Willen is niet genoeg, maar ik kan daar in mijn eentje niet voor zorgen.

Je kunt het met z'n tweeën heel erg graag goed willen doen en daar keihard voor werken en NOG falen. En "goed" is dan een fijn leven creëren, waarin je je allebei goed voelt, waarin je soms water bij de wijn moet doen en waar je soms tot 10 moet tellen, maar waarin je over het algemeen gelukkig bent en waarin je partner je adoreert ondanks dat zij/hij je af en toe achter het behang kan plakken en waarin je accepteert dat je partner nu eenmaal trekjes heeft die jou storen, maar waar je omheen leeft en vice versa.

In je eentje die situatie moeten creëren is volgens mij onmogelijk zonder te veel van jezelf in te leveren. Ik ben er heilig van overtuigd dat je uiteindelijk maar met en heel klein deel van de mensen prettig samen kunt leven, een leven kunt delen, omdat mensen nou eenmaal zo verschrikkelijk verschillend zijn, andere dingen willen, die dingen anders willen bereiken. Daarnaast ben ik er heilig van overtuigd dat volwassen mensen (dus echt volwassen, niet enkel 18+) wel zo'n beetje "af" zijn. Die gaan niet meer verschrikkelijk veranderen. Niet zomaar in ieder geval. Dus dan is het in een relatie vooral accepteren dat de ander ook kuteigenschappen heeft, net als jij zelf. En de vraag is dan, kan ik met deze combinatie van kuteigenschappen gelukkiger worden dan ik alleen ben? En ik denk dat het antwoord altijd ja moet zijn om ergens energie in te blijven steken. Anders moet je elkaar lekker laten gaan. (iknowiknow, zo klinkt het heel makkelijk en rationeel )

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:41 schreef Spirit82 het volgende:
Phoebe, dus eigenlijk is jouw conclusie dat ik een jongere man moet zoeken die ik nog kan kneden?

Als je oprecht denkt dat jij daar gelukkig van wordt wel :p

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:01 schreef Spirit82 het volgende:
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen.

Is dat de oplossing? Kan je niet tijdelijk bij vrienden logeren om op adem te komen ofzo? Of één weekend per maand bij je ouders. Of een andere constructie verzinnen waarbij je stelselmatig op adempauze kan komen?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 12:04 schreef Spirit82 het volgende:
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 12:19 schreef Spirit82 het volgende:
Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken.

Omdat jij misschien er druk op legt om iets van zijn leven te maken. Je geeft hem alle kansen, maar hij verlamt waardoor hij ze niet pakt (bijv. faalangst?), en daardoor ben je teleurgesteld in hem. Kijk maar:

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:01 schreef Spirit82 het volgende:
ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:01 schreef Spirit82 het volgende:
Ik heb hem alles gegeven en geboden

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:01 schreef Spirit82 het volgende:
Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 12:46 schreef Spirit82 het volgende:
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.

Hier ook: je doet alsof je echt de ideale vrouw voor hem bent en alsof je alle randvoorwaarden hebt gecreëerd waarmee hij aan de slag moet kunnen. En vervolgens doet/lukt het hem niet, en ben je in hem teleurgesteld. Dat voelt hij en dat verlamt hem. Bovendien: waarom moet hij die kansen eigenlijk pakken? Het is zijn leven. Als hij dat niet wilt, dan is dat zijn keuze. En dan komen we weer bij Jopies quote terecht:

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:08 schreef Jopie78 het volgende:
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..

Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind.

Laat het los om je idealen op hem te projecteren. Ga je niet uit de naad werken om zijn verantwoordelijkheid op jou te nemen. Houd het bij jezelf en kijk hoe je het voor jou, binnen jouw mogelijkheden, werkbaar kan maken en nodig hem ertoe uit om dat te doen binnen zijn mogelijkheden. Wellicht met adempauze, dat is helemaal niet zo gek.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 11:01 schreef Spirit82 het volgende:
Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.

Gelukkig! Dit lijkt me een belangrijk uitgangspunt!

Verder lastig hoor, om midden in zo'n situatie de zaken nog een beetje objectief/redelijk te kunnen zien. Sterkte!
Edit: ik lees net dat je een paar dagen er tussenuit gaat. Wat fijn! Hopelijk kan je daarmee wat afstand krijgen van de situatie.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 15:46 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Je leeftijd delen door 2 en dan plus 2 was het toch? Dat is nog net meerderjarig. Mooi!

Maar je hebt natuurlijk gelijk. En ja rationeel, maar dat vind ik juist fijn! Ik ben heel rationeel en daar zoek ik ook graag naar. Want vrouwen en emoties dat vliegt toch van hot naar her en verschilt per dag, nee, per uur. Ik vind het mooi hoe je zegt dat je moet kijken of je gelukkiger samen bent dan alleen, ondanks alle shit. En op dit moment is dat niet zo. Het probleem is alleen dat ik me niet kan onttrekken aan het idee dat het in de toekomst wel weer goed kan komen... ALS... Maarja, ik leef nu al 2 jaar van ALS naar ALS en het verandert niet.

En die ALSen liggen niet binnen jouw invloedssfeer... Als hij er net zo'n moeite mee had als jij, dan was het al wel anders geweest.

Hij heeft het goed voor elkaar. Een chick, die zijn rekeningen betaalt, waar hij blijkbaar goede seks mee heeft, die wel door blijft buffelen ondanks dat ze zelf al tijden ontevreden is. En die hij ook nog eens zo'n deuk in haar eigenwaarde heeft bezorgd dat ze daadwerkelijk gelooft dat dit misschien nog wel eens het beste is wat ze kan krijgen ook...

Om te beginnen: wat een kut situatie. Voor jullie allebei. En jullie kind. Niet makkelijk, en het lijkt me erg frustrerend om me zo te voelen en een partner te hebben waar je niet meer goed mee kan communiceren.

Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.

En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.

Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.

Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.

Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.

Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.

Succes!

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:02 schreef Spirit82 het volgende:
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn woorden onder elkaar te zetten, trouwens.

Graag gedaan.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:02 schreef Spirit82 het volgende:
Maar wat is het alternatief?

Het bij jezelf houden? Wat je nu doet met vakantie ("Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil.") is daar een uitstekend voorbeeld van!

Dit is overigens iets wat je niet (ook) zelf en alleen voor elkaar hoeft te boksen he? Je mag hulp vragen, het moeilijk hebben, struikelen, leren en opstaan. Misschien met een coach/therapeut? (en dan puur op jezelf gericht: hoe jij de dingen bij jezelf houdt).

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:08 schreef AlwaysHappy het volgende:
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren.

Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 12:27 schreef Elpis het volgende:

Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?

Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:22 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?

Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.

(het kan, het kan ook een vlucht zijn).

Transactionele analyse met een goede/scherpe therapeut zou wel eens heel inzichtelijk kunnen werken.

quote:

Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is.

Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel

Maar dat is deels het punt Een huwelijk telt twee man en zolang het huwelijk bestaat zullen beide kanten er nou eenmaal aan moeten werken/zelfreflectie moeten tonen (tot het einde). Ik geloof je hoor, dat je jezelf al heel erg veranderd hebt, maar uiteindelijk is dat iets geweest waar je zelf voor hebt gekozen. Niemand kan je dwingen om te veranderen. Misschien ben jij, juist door die veranderingen, ook niet meer de vrouw waar hij verliefd op is geworden. De vrouw met wie hij wel goed kon communiceren, e.d. En andersom net zo.

Probeer terug te kijken naar wie jullie waren. Het laatste moment dat goed communiceren eigenlijk vanzelf ging. En probeer samen te bespreken hoe jullie weer terug kunnen komen op dat punt. Dan moeten jullie bij jezelf afvragen of jullie individueel willen veranderen. Die moeite erin willen stoppen. Want als een persoon het eigenlijk helemaal niet wil...dan krijg je hetzelfde probleem. Je kan iemand niet veranderen, je moet het niet eens willen, maar het moet vanzelf gaan (een eigen keuze) als er duidelijk is dat de partner dat nodig heeft/het goed is voor een relatie.

Dat je de bal bij hem neerlegt is zeer begrijpelijk, maar dus ook niet helemaal terecht. Maar ik gok dat dat zo'n uitspraak is die je uit frustratie benoemd en van binnen weet dat je er zelf ook tot het eind voor moet knokken.

Overigens begrijpelijk dat je meningen zoekt van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zit zelf nog steeds in mijn allereerste relatie/huwelijk, dus heb zelfs nog nooit een relatie verbroken, dus ja, wellicht zie ik dingen daarom net wat anders. Heel veel succes in ieder geval! Hoop echt dat jullie er uit komen!

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:21 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.

Klopt helemaal ja

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Maar jij kunt alleen je eigen handelen beïnvloeden/aansturen. Niet dat van iemand anders.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan.

quote:

Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Wat DancingPhoebe zegt.

Wat ik hier nog een beetje mis is hoe je man nu hierin staat. Wil hij uit elkaar vindt hij het allemaal wel goed zoals het gaat? Ziet hij ook in dat hij te weinig doet?

En wat bracht de relatietherapie precies? Of waarom heeft dat niet gewerkt?

Je enabled je man natuurlijk nu ook in alles. Hij hoeft niet te werken of wat dan ook, want jij regelt alles. Daardoor wordt de motivatie om zaken anders te regelen natuurlijk ook kleiner

Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:52 schreef Spirit82 het volgende:
Hahahaha, ik heb zelf psychologie gestudeerd en dit is precies de reden dat ik geen psycholoog ben geworden MAAK ER EEN EIND AAN WANT IK KAN ER NIET MEER TEGEN

Neem lekker een dagje vakantie van je topic en kom morgen weer terug

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:58 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufter

Achja, soms gaat het zo hè. Daarbij ging t om meer redenen uit, dus dat scheelt

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.

Gut, Spirit, wat een nare situatie voor jullie alle drie. Maar als ik dit zo vluchtig lees dan weet je het denk ik al wel. Je zocht bevestiging op FOK!. Want zoals ik het zie heb je al van alles geprobeerd en heb je nu twee mogelijkheden: of je accepteert de situatie zoals die nu is en maakt er wat van of je gaat weg en dan zal hij op eigen benen moeten gaan staan (en zoals Cue net heel terecht opmerkt gaat dat vaak verrassend goed als het moet). En ik geloof dat je al herhaaldelijke malen hebt gezegd dat de situatie accepteren niet lukt, dat het jou eigenlijk helemaal leeg trekt. Dit is geen generale repetitie hè, dit is het. Dit is je leven. Doe je heus maar één keer.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:02 schreef Spirit82 het volgende:
En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?

Dat jij de by proxy even uitzet en je geluk even wat minder via hem te ondersteunen probeert te vinden. Vraag jezelf af wat jij voor jezelf kan cq zou moeten doen. Wat brengt meer geluk, je dichter bij jezelf en geeft je meer energie denk je? Ik zou aan de hand van je relaas hier in ieder geval denken aan het beter respecteren van jouw grenzen, zowel door hem als zeker niet in de laatste plaats jijzelf. Dan hoef je hem wat minder kwalijk te nemen dat je zoveel shit doet en pikt met zo weinig positieve winst.
Heb je buiten je relatie om ook op andere vlakken moeite met grenzen aangeven en (laten) respecteren?

Je hebt vast wel met de taakverdeling gestoeid neem ik aan. Best kut als je partner wel waarneemt dat het niet goed met je gaat en wel zegt iets te willen doen, maar dit dan vervolgens niet oppakt. Doe je eigenlijk niet min of meer hetzelfde als je gewoon door blijft buffelen?
Kijk nog eens kritisch naar alle taken. Voor wie doe je wat en waarom? Je kind is geen volwassene itt je man, dus daar kun je weinig ruimte in maken misschien. Je man zal het vast ook niet leuk vinden als jij het patroon doorbreekt, maar niemand schiet er wat mee op als jij straks in een burn out zit. Neem het heft in eigen hand en laat het niet meer zo van hem afhangen.

Ik kom in dit topic niet zoveel concrete voorbeelden tegen, dus ik pak het gezond eten er nu maar even uit. Als het een te grote verandering is om hem zomaar even die lunches op zondag te laten maken in de schoenen te schuiven, dan is het misschien een idee om het samen te doen? Sowieso wel fijn, want teamgevoel enzo. (Wat doe je buiten lekker neuken überhaupt nog samen eigenlijk? Nodigen jullie elkaar nog wel uit voor leuke dingen doen samen en doe je die ook nog?)
Misschien is het samen doen minder intimiderend voor hem en kan het drempelverlagend werken als hij met zo een taak wel positieve feedback kan krijgen. Misschien kun je het zelfs familie quality time maken en samen met het kind erbij doen? En fuck eens in de zoveel tijd die gezonde shizzle en trakteer jezelf ook eens op lekker kroketje voor de lunch ofzo.

Werkt dat niet dat dan kun je het wat ruiger aanpakken door hem zelf zijn eigen shizzle te laten regelen. Geef dat wel van te voren aan op rustige wijze en wees duidelijk dat het geen afstraffing is, maar dat het om jouzelf gaat en het gewoon te zwaar is om alles te moeten doen. Bied hem aan om mee te helpen qua tips of plannen, maar laat het daadwerkelijke doen bij hem. Kost vast het nodige, maar zolang jij het doet hoeft hij zelf niet aan de bak hè. Met was en/of rotzooi opruimen kun je nog een tussenweg vinden door het in zijn werkkamer te mikken ofzo.

Baal je er van als jij staat te zwoegen, terwijl hij ogenschijnlijk iets relaxts doet? Laat je inspireren en geef hem credits voor dat goede idee, terwijl je ook zoiets gaat doen. Ga ook gewoon na je kind alvast naar bed met een goed boek of muziek luisteren. Hij zal een duidelijker signaal op kunnen vangen dat je minder kan als je dat ook daadwerkelijk doet, ipv nog steeds alles te doen en hem dat kwalijk te nemen. Neem als het je teveel wordt ook gewoon een time out en ga buiten eens een stukje wandelen of een beetje zon, voor zover nog aanwezig , pakken op een bankje oid. Download een mindfulnessapp die je helpt even stil te staan tussen het voor je gevoel maar door blijven gaan.

Ook jij moet leren om uit het patroon te komen. Meer posiviteit genereren voor jezelf, zal je ook een leukere partner maken. Een leuker leven er van maken geeft je ego ook een boost, want daar heb jij deze of überhaupt een partner niet per se voor nodig. Beter voorbeeld voor je kind ook. Motivatie heroverwegen dus..

TS, heb enkel de OP gelezen. Mijn indruk: wegwezen. Het is iemand die energie slurpt. Ondanks jullie kind (ik zeg niet snel wegwezen).

Ook schrijf je:
'En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.'

Als HIJ maar gelukkig is... de oude valkuil.

Ongeacht wat zijn mankementen zijn, of ie alles nou snapt of niet, hij zal dit héél snel leren als jij ophoudt met deurmat te zijn. Moet je eens kijken hoe snel hij werk vindt als hij geen inkomen via jou meer krijgt. Je bent een softie.

Echt: wegwezen!

TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'

Hoe komt dat? Weet je dat?

Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?

Is het niet iets wat je zelf hebt gemaakt? Heel veel vrouwen maken zelf een monster van hun man door zich als een soort moederkloek op te stellen, ze maken alles voor hem klaar, zorgen dat alles voor hem klaar staat enz enz enz en als ze dan 'moeder' mogen zijn dan gaan ze klagen ze alles voor de man moeten doen.

In therapie gaan had ik niet eens gedaan, daarmee maak je eigenlijk meer stuk, ken ook maar heel weinig stellen die na de therapie nog lang bij elkaar waren, de enige die er beter van was geworden was de therapeut.

Ga gewoon scheiden dan ben je er vanaf, dit voelt voor mij aan als een 3 week dood paard waar de maden uit kruipen die we nog even gaan reanimeren.

Ik weet hoe vermoeiend het is om met iemand samen te leven die compromissen als een verlies ziet, en tegelijkertijd vooral thuis zit. Aangezien ze buitenshuis geen territorium hebben slaat de drift binnenshuis toe.

Jij hebt dan nog therapie gedaan. Maar ook het niets willen aannemen van degene waarmee ze samenwonen is herkenbaar. Dan kun je je afvragen waarom het zo is wanneer een vreemde iets zegt het wel wordt aangenomen of in ieder geval overwogen. En wanneer degene met wie je samenwoont hetzelfde zegt, dan wordt er niets mee gedaan.

Later werden we tweeverdieners en werd de territorium drift ook een stuk minder. De communicatie is nog steeds bagger. Hoe dan ook, we leven om de lieve vrede te bewaren nog steeds langs elkaar op. We zijn beide 0% partner (dus ook geen sex) en 100% ouder.

Ik heb begin dit jaar een baan dichter bij huis gezocht, deze verdiend aanmerkelijk minder, en besteed meer tijd aan ons kind. Alles wat we financieel tekort komen is voor rekening van de ander, en met het nodige geluk was werk voor de ander plotseling binnen bereik. Ik heb het gewoon gedaan wat ik was ook aan het einde van mijn Latijn. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Ik heb me uit de rol van kostwinner gerukt, en de tijd die ik doorbreng met m'n kind geeft me energie en voldoening. De balans is beter. De balans heb je zelf in de hand.

Qua relatie zie ik nog steeds geen toekomst, maar een financiële ramp (waar je kind ook geen baat bij heeft) is ons bespaard gebleven. Voorlopig is het ouderschap genoeg qua voldoening. Als straks de ander qua werk ook duurzaam/structureel autonoom genoeg is zien we wel weer verder.

Wat ik hiermee wil aangeven is: je TT stelt 2 keuzes. Je kunt ook denken in processen om ergens naartoe te groeien. En bij dat ergens dient je eigen werk/privé balans centraal te staan. Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, ben je ook niet in staat om voor een ander te zorgen. En bovendien heeft elk mens een bepaalde mate van autonomie, verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling nodig. Sterkte!

(En sorry als ik af en toe van de hak op de tak spring).

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 13:20 schreef RM-rf het volgende:

[..]

en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...

Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')

neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders

Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?

Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.

Spirit Kut voor je. Voor je boswachter. En je kleine mooie lieverd. Allemaal kut.
Maar.... Houd van jezelf zoals 'wij' van jou houden En geniet van je reisje. Hak knopen door die door moeten. En denk na

Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.

Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.