R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
En heeft ook geen enkele zin om daarover door te blijven gaan inderdaad. Het kind is er eenmaal.quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:04 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Dat laatste valt wel op bij een aantal hier ja. Beetje vinger wijzen is niet bijster constructief in dit geval, aangezien TS volgens mij wel d'r best doet/heeft gedaan de situatie te verbeteren.
Dat het kind achteraf gezien er eerder was dan ideaal zou zijn is nu niet echt de kern van het probleem.
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.quote:
[..]
En heeft ook geen enkele zin om daarover door te blijven gaan inderdaad. Het kind is er eenmaal.
Sarcasme. Herken het.
Heb je niet iemand die tijdelijk je dochtertje vakantie kan geven? Zodat jij even op krachten kan komen en vervolgens eens serieus met je hubbie om tafel gaat zitten? Of ga zelf even een paar dagen er tussen uit!?quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:11 schreef Spirit82 het volgende:
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.
Zou sowieso geen definitieve besluiten nemen vanuit een positie van slaapgebrek, overspoelende (onnuttige) emoties en strijd.
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik ben wel benieuwd naar wat je man eigenlijk bij relatie therapie allemaal zei. Kwam daar nog wat constructiefs uit?quote:
[..]
En supergewenst en geliefd!! Laat dat voorop staan. De continue ruzies en het feit dat zij er meer van mee krijgt dan ons lief is, is ook een reden dat ik zou willen scheiden en rust wil creëren. Plus het feit dat ik nu niet de moeder kan zijn die ik wil zijn, door pure uitputting. Ik voel me daar enorm schuldig over.
Het is niet iets dat je bewust doet, dus je er schuldig over voelen heeft weinig zin. Maakt het alleen maar erger. Dat terwijl ik in je woorden lees dat je gewoon een liefdevolle moeder bent die haar stinkende best doet.
Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.
Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.
Our task must be to free ourselves by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty.
D
Daar heb je gelijk in, dank je wel.quote:
Het is niet iets dat je bewust doet, dus je er schuldig over voelen heeft weinig zin. Maakt het alleen maar erger. Dat terwijl ik in je woorden lees dat je gewoon een liefdevolle moeder bent die haar stinkende best doet.
Natuurlijk moet je kijken naar wat het beste is voor je kind en voor jezelf. Maar dat schuldgevoel naar je kind toe helpt je niet verder. Zover ik kan lezen doe je alles zo goed als je maar kan. Het is geen makkelijke situatie, wat het beste is is niet klip en klaar. Je denkt na, je weegt af, je denkt aan het belang van je kind. Je hebt dus niets om je schuldig over te voelen naar je kind toe.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat dat schuldgevoel los. Het is een extra bagage waar je niets mee kan nu even.
Sarcasme. Herken het.
quote:
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
***
Ik ga volgende week 5 dagen alleen weg op stedentrip! Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil. Dan ga ik er ook zeker nog over nadenken. En hij hopelijk ook.quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:16 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Heb je niet iemand die tijdelijk je dochtertje vakantie kan geven? Zodat jij even op krachten kan komen en vervolgens eens serieus met je hubbie om tafel gaat zitten? Of ga zelf even een paar dagen er tussen uit!?
Zou sowieso geen definitieve besluiten nemen vanuit een positie van slaapgebrek, overspoelende (onnuttige) emoties en strijd.
Sarcasme. Herken het.
Dankj jequote:
Wil jij eigenlijk nog wel verder Spirit? Stel hij gaat niet veranderen, het enige wat jij kunt doen is meer werken aan acceptatie van de situatie en van hem en de rollen die hij op deze manier in jouw leven heeft.
Wil je dan wel verder?
Ook wanneer er 9.000 van je eigen verkeerde beslissingen en keuzes van jezelf aan deze situatie ten grondslag liggen, heb je het recht om hier met nee op te antwoorden en je leven in te richten naar die nee.
Ja, "men" scheidt maar makkelijker en makkelijker tegenwoordig, maar dat is in veel gevallen vooral een luxe en zeker geen gemakzucht. Een keuze of een reeks keuzes uit een periode van je leven hoeft je niet meer de rest van je leven te ketenen aan een situatie waar je niet tevreden mee bent.
Los van zijn intenties, los van de jouwe, los van wat hij was in het verleden, los van wat jij was in het verleden, is de situatie zoals deze nu is, iets waar je je nog langer dan absoluut noodzakelijk aan wil committeren?
Dat is juist het moeilijke. Ik wil wel verder, maar kan op deze manier simpelweg niet. Ik wil niet alles moeten accepteren waar ik ongelukkig van word, daar ben ik te eigenwijs voor, dat zit niet in mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die in een slechte situatie blijft zitten, maar die er wat aan doet. En als A niet lukt, dan blijft B over. Ik voel me bijna gedwongen om te scheiden omdat niks anders werkt, hoe graag ik ook wil dat het werkt. Willen is niet genoeg, maar ik kan daar in mijn eentje niet voor zorgen.
Sarcasme. Herken het.
Ga lekker 5 dagen genieten en denk er helemaal niet aan. Laat je onderbewuste het werk doen. Het antwoord komt vanzelf, als je stopt met forceren.quote:
Ik ga volgende week 5 dagen alleen weg op stedentrip! Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil. Dan ga ik er ook zeker nog over nadenken. En hij hopelijk ook.
Stop met denken en ga weer voelen. Vertrouw op jezelf..
En een fijne vakantie!
Thanks!!quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:31 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Ga lekker 5 dagen genieten en denk er helemaal niet aan. Laat je onderbewuste het werk doen. Het antwoord komt vanzelf, als je stopt met forceren.
Stop met denken en ga weer voelen. Vertrouw op jezelf..
En een fijne vakantie!
Sarcasme. Herken het.
Je kunt het met z'n tweeën heel erg graag goed willen doen en daar keihard voor werken en NOG falen. En "goed" is dan een fijn leven creëren, waarin je je allebei goed voelt, waarin je soms water bij de wijn moet doen en waar je soms tot 10 moet tellen, maar waarin je over het algemeen gelukkig bent en waarin je partner je adoreert ondanks dat zij/hij je af en toe achter het behang kan plakken en waarin je accepteert dat je partner nu eenmaal trekjes heeft die jou storen, maar waar je omheen leeft en vice versa.quote:
[..]
Dankj je
Dat is juist het moeilijke. Ik wil wel verder, maar kan op deze manier simpelweg niet. Ik wil niet alles moeten accepteren waar ik ongelukkig van word, daar ben ik te eigenwijs voor, dat zit niet in mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die in een slechte situatie blijft zitten, maar die er wat aan doet. En als A niet lukt, dan blijft B over. Ik voel me bijna gedwongen om te scheiden omdat niks anders werkt, hoe graag ik ook wil dat het werkt. Willen is niet genoeg, maar ik kan daar in mijn eentje niet voor zorgen.
In je eentje die situatie moeten creëren is volgens mij onmogelijk zonder te veel van jezelf in te leveren. Ik ben er heilig van overtuigd dat je uiteindelijk maar met en heel klein deel van de mensen prettig samen kunt leven, een leven kunt delen, omdat mensen nou eenmaal zo verschrikkelijk verschillend zijn, andere dingen willen, die dingen anders willen bereiken. Daarnaast ben ik er heilig van overtuigd dat volwassen mensen (dus echt volwassen, niet enkel 18+) wel zo'n beetje "af" zijn. Die gaan niet meer verschrikkelijk veranderen. Niet zomaar in ieder geval. Dus dan is het in een relatie vooral accepteren dat de ander ook kuteigenschappen heeft, net als jij zelf. En de vraag is dan, kan ik met deze combinatie van kuteigenschappen gelukkiger worden dan ik alleen ben? En ik denk dat het antwoord altijd ja moet zijn om ergens energie in te blijven steken. Anders moet je elkaar lekker laten gaan. (iknowiknow, zo klinkt het heel makkelijk en rationeel
)
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Phoebe, dus eigenlijk is jouw conclusie dat ik een jongere man moet zoeken die ik nog kan kneden?
Sarcasme. Herken het.
Als je oprecht denkt dat jij daar gelukkig van wordt wel :pquote:
Phoebe, dus eigenlijk is jouw conclusie dat ik een jongere man moet zoeken die ik nog kan kneden?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Je leeftijd delen door 2 en dan plus 2 was het toch? Dat is nog net meerderjarig. Mooi!quote:
[..]
Als je oprecht denkt dat jij daar gelukkig van wordt wel :p
Maar je hebt natuurlijk gelijk. En ja rationeel, maar dat vind ik juist fijn! Ik ben heel rationeel en daar zoek ik ook graag naar. Want vrouwen en emoties dat vliegt toch van hot naar her en verschilt per dag, nee, per uur. Ik vind het mooi hoe je zegt dat je moet kijken of je gelukkiger samen bent dan alleen, ondanks alle shit. En op dit moment is dat niet zo. Het probleem is alleen dat ik me niet kan onttrekken aan het idee dat het in de toekomst wel weer goed kan komen... ALS... Maarja, ik leef nu al 2 jaar van ALS naar ALS en het verandert niet.
Sarcasme. Herken het.
Is dat de oplossing? Kan je niet tijdelijk bij vrienden logeren om op adem te komen ofzo? Of één weekend per maand bij je ouders. Of een andere constructie verzinnen waarbij je stelselmatig op adempauze kan komen?quote:
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen.
quote:
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Omdat jij misschien er druk op legt om iets van zijn leven te maken. Je geeft hem alle kansen, maar hij verlamt waardoor hij ze niet pakt (bijv. faalangst?), en daardoor ben je teleurgesteld in hem. Kijk maar:quote:
Ik denk dat mijn grootste probleem is, dat hij zijn en daarmee ons leven voorbij laat glijden zonder er iets van te maken.
quote:
ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen.
quote:
quote:
Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Hier ook: je doet alsof je echt de ideale vrouw voor hem bent en alsof je alle randvoorwaarden hebt gecreëerd waarmee hij aan de slag moet kunnen. En vervolgens doet/lukt het hem niet, en ben je in hem teleurgesteld. Dat voelt hij en dat verlamt hem. Bovendien: waarom moet hij die kansen eigenlijk pakken? Het is zijn leven. Als hij dat niet wilt, dan is dat zijn keuze. En dan komen we weer bij Jopies quote terecht:quote:
Joh, dat is misschien jouw ideaalbeeld, maar niet de zijne. Hij mag van mij alles wat hij wil. Hij mag huisvader worden, hij mag van mij zelfstandig ondernemer worden (ik financier hem), hij mag zijn hobbies doen, ik spoor hem aan om te gaan sporten omdat hij dat leuk vindt, ik spoor hem aan om dingen met zijn vrienden te ondernemen, alles. Ik wil juist dat hij gelukkig is en sta voor alles open. Hij weet echter niet wat hij wil en loopt daardoor met alles vast. Ik wil geen perfect gezin, ik wil gewoon een gelukkige partner.
Laat het los om je idealen op hem te projecteren. Ga je niet uit de naad werken om zijn verantwoordelijkheid op jou te nemen. Houd het bij jezelf en kijk hoe je het voor jou, binnen jouw mogelijkheden, werkbaar kan maken en nodig hem ertoe uit om dat te doen binnen zijn mogelijkheden. Wellicht met adempauze, dat is helemaal niet zo gek.quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:08 schreef Jopie78 het volgende:
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind.
Gelukkig! Dit lijkt me een belangrijk uitgangspunt!quote:
Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Verder lastig hoor, om midden in zo'n situatie de zaken nog een beetje objectief/redelijk te kunnen zien. Sterkte!
Edit: ik lees net dat je een paar dagen er tussenuit gaat. Wat fijn! Hopelijk kan je daarmee wat afstand krijgen van de situatie.
Somebody that I used to know
En die ALSen liggen niet binnen jouw invloedssfeer... Als hij er net zo'n moeite mee had als jij, dan was het al wel anders geweest.quote:
[..]
Je leeftijd delen door 2 en dan plus 2 was het toch? Dat is nog net meerderjarig. Mooi!
Maar je hebt natuurlijk gelijk. En ja rationeel, maar dat vind ik juist fijn! Ik ben heel rationeel en daar zoek ik ook graag naar. Want vrouwen en emoties dat vliegt toch van hot naar her en verschilt per dag, nee, per uur. Ik vind het mooi hoe je zegt dat je moet kijken of je gelukkiger samen bent dan alleen, ondanks alle shit. En op dit moment is dat niet zo. Het probleem is alleen dat ik me niet kan onttrekken aan het idee dat het in de toekomst wel weer goed kan komen... ALS... Maarja, ik leef nu al 2 jaar van ALS naar ALS en het verandert niet.
Hij heeft het goed voor elkaar. Een chick, die zijn rekeningen betaalt, waar hij blijkbaar goede seks mee heeft, die wel door blijft buffelen ondanks dat ze zelf al tijden ontevreden is. En die hij ook nog eens zo'n deuk in haar eigenwaarde heeft bezorgd dat ze daadwerkelijk gelooft dat dit misschien nog wel eens het beste is wat ze kan krijgen ook...
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Tijdelijk bij anderen hebben we geprobeerd. Dat geeft op dat moment zelf zeker rust en we missen elkaar dan ook echt. Maar zodra we weer bij elkaar zijn, gaat het weer razendsnel bergafwaarts.quote:Op maandag 2 oktober 2017 15:48 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Is dat de oplossing? Kan je niet tijdelijk bij vrienden logeren om op adem te komen ofzo? Of één weekend per maand bij je ouders. Of een andere constructie verzinnen waarbij je stelselmatig op adempauze kan komen?
[..]
[..]
Omdat jij misschien er druk op legt om iets van zijn leven te maken. Je geeft hem alle kansen, maar hij verlamt waardoor hij ze niet pakt (bijv. faalangst?), en daardoor ben je teleurgesteld in hem. Kijk maar:
[..]
[..]
[..]
[..]
Hier ook: je doet alsof je echt de ideale vrouw voor hem bent en alsof je alle randvoorwaarden hebt gecreëerd waarmee hij aan de slag moet kunnen. En vervolgens doet/lukt het hem niet, en ben je in hem teleurgesteld. Dat voelt hij en dat verlamt hem. Bovendien: waarom moet hij die kansen eigenlijk pakken? Het is zijn leven. Als hij dat niet wilt, dan is dat zijn keuze. En dan komen we weer bij Jopies quote terecht:
[..]
Laat het los om je idealen op hem te projecteren. Ga je niet uit de naad werken om zijn verantwoordelijkheid op jou te nemen. Houd het bij jezelf en kijk hoe je het voor jou, binnen jouw mogelijkheden, werkbaar kan maken en nodig hem ertoe uit om dat te doen binnen zijn mogelijkheden. Wellicht met adempauze, dat is helemaal niet zo gek.
[..]
Gelukkig! Dit lijkt me een belangrijk uitgangspunt!
Verder lastig hoor, om midden in zo'n situatie de zaken nog een beetje objectief/redelijk te kunnen zien. Sterkte!
Edit: ik lees net dat je een paar dagen er tussenuit gaat. Wat fijn! Hopelijk kan je daarmee wat afstand krijgen van de situatie.
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn woorden onder elkaar te zetten, trouwens. Dat is confronterend, maar ook wel heel prettig eigenlijk. En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?
Sarcasme. Herken het.
Om te beginnen: wat een kut situatie. Voor jullie allebei. En jullie kind. Niet makkelijk, en het lijkt me erg frustrerend om me zo te voelen en een partner te hebben waar je niet meer goed mee kan communiceren.
Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.
Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.
Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.
Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.
Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.
Succes!
Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.
Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.
Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.
Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.
Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.
Succes!
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Ik heb het idee dat het gevoel dat jij de kar voor eeuwig en altijd moet blijven trekken momenteel het grootste probleem is. Hebben jullie daarover (eventueel tijdens de therapie) kunnen praten? En dan los van of het overeenkomt met de werkelijkheid.
Ook mis ik in je verhaal heel erg zijn kant. Je hebt hem een brief geschreven en hij was emotioneel en kon er niet over praten. Konden jullie ooit wel praten dan? Blijkbaar heb je wel ooit besproken om tijdelijk apart te gaan wonen.
Ook mis ik in je verhaal heel erg zijn kant. Je hebt hem een brief geschreven en hij was emotioneel en kon er niet over praten. Konden jullie ooit wel praten dan? Blijkbaar heb je wel ooit besproken om tijdelijk apart te gaan wonen.
Graag gedaan.quote:
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn woorden onder elkaar te zetten, trouwens.
Het bij jezelf houden? Wat je nu doet met vakantie ("Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil.") is daar een uitstekend voorbeeld van!quote:
Dit is overigens iets wat je niet (ook) zelf en alleen voor elkaar hoeft te boksen he? Je mag hulp vragen, het moeilijk hebben, struikelen, leren en opstaan. Misschien met een coach/therapeut? (en dan puur op jezelf gericht: hoe jij de dingen bij jezelf houdt).
Somebody that I used to know
Jaaaa, jij bent inderdaad niet de eerste die dit zegt, dus ik wijt het aan een gebrek in mijn OPquote:
Om te beginnen: wat een kut situatie. Voor jullie allebei. En jullie kind. Niet makkelijk, en het lijkt me erg frustrerend om me zo te voelen en een partner te hebben waar je niet meer goed mee kan communiceren.
Ik ben iemand die altijd roept dat mensen te snel uit elkaar gaan. Te snel de handdoek in de ring gooien. Zo denk ik nog steeds. Maar in jullie geval...het lijkt er niet op alsof je bij de eerste tegenvaller meteen opgeeft. Jullie allebei niet overigens, want er zijn altijd twee kanten.
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren. Een slechte communicatie komt altijd van twee kanten imo, een huwelijk heeft twee kanten. Het leest (ik ken je hele verhaal niet uiteraard, dus puur uitgaande van wat ik lees) alsof je hem overal de schuld van geeft en je jezelf enkel schouderklopjes geeft.
Je vind het niet fijn als hij jou probeert te veranderen, maar tegelijkertijd eis je het eigenlijk wel van hem.
Er is helemaal niks mis met opgeven/een relatie opgeven, omdat je het niet meer aan kan. Het is moeilijk, kut, maar er is niets mis mee. Maar de schuld/oorzaak enkel bij hem neerleggen...dat is ook niet helemaal eerlijk. Zelfreflectie heb je in toekomstige relaties ook nodig uiteindelijk. Het is je niet allemaal ''overkomen''. Je hebt er zelf ook voor gekozen. Net als dat je er nu voor kan kiezen om weg te gaan, of om als koppel beter te communiceren/het nog een keer te proberen. Dat moet iets zijn wat jullie allebei willen. Je moet allebei opofferingen kunnen maken. Het mag niet van maar één kant komen. Hij kan jou tegemoet komen door te proberen wat assertiever te worden/dingen te beslissen/ondernemen, en jij kan bij hem aangeven dat ook jij fout zat bij bepaalde dingen. Je kan aangeven wat de dingen zijn die jij graag aan jezelf wil veranderen/waar je aan gaat werken.
Sorry als dit leest als een ''het is enkel jouw schuld'', maar ik probeer duidelijk te maken dat het soms makkelijk is om je eigen fouten/je eigen mogelijke verbeterpunten even te vergeten. Als een relatie niet werkt heeft dat eigenlijk altijd te maken met beide partners. Jarenlange slechte communicatie, elkaar teveel willen veranderen om maar bij elkaar te blijven, etc.
Ik wens jullie oprecht heel veel succes samen/los van elkaar. Ik kan je echt aanraden om goed met hem te praten en ook te vragen hoe hij over jou denkt. Of hij vind dat jij dingen beter kan doen. Niet vragen op een agressieve manier (zodat hij misschien niet durft), maar geef aan dat je er echt open voor staat en wil knokken voor jullie relatie. Maar dat je ook verwacht dat hij er meer moeite in steekt. Maar als je merkt dat ervoor knokken momenteel echt teveel voor je is...ook daar hoef je je niet voor te schamen. Maar neem dan dat stukje zelfreflectie mee naar eventuele toekomstige relaties.
Succes!
Ik heb de neiging om nu in de verdediging te schieten en 100 dingen op te noemen die ik heb gedaan of geprobeerd, want die zijn er, makkelijk. En natuurlijk is het niet 100% zijn fout. Ik heb genoeg fouten gemaakt, maak ik nog. Zelfreflectie is iets wat ik soms juist te erg doe. Ik zoek de fout altijd als eerst bij mezelf. Dat doe ik al jaren en al jaren ben ik aan het proberen om die "fouten" bij mezelf te veranderen. Wat kan ik doen om het beter te maken? Ik heb inmiddels zoveel aan mezelf veranderd (ook een fout!) dat ik mezelf amper nog terug ken en waardoor ik doodongelukkig ben geworden. Dus kies ik nu voor mezelf, wat alles nog erger maakt want niet alleen gaat het kut, ik ben ook nog in een "egoist" veranderd. Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is. Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel
Sarcasme. Herken het.
Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.quote:
En dat is een beetje wat me het meeste opvalt aan je posts. Ik mis een stukje zelfreflectie. Er is van alles mis met je man (je noemt m een autist - zonder officiele diagnose, hij wil je veranderen, hij denkt anders, hij doet nergens moeite voor, etc), maar ik lees nergens wat JIJ beter kan doen/fout hebt gedaan de afgelopen jaren.
Somebody that I used to know
Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?quote:
[..]
Graag gedaan.
[..]
Het bij jezelf houden? Wat je nu doet met vakantie ("Iets wat ik nog nooit heb gedaan, maar wel al lang graag wil.") is daar een uitstekend voorbeeld van!
Dit is overigens iets wat je niet (ook) zelf en alleen voor elkaar hoeft te boksen he? Je mag hulp vragen, het moeilijk hebben, struikelen, leren en opstaan. Misschien met een coach/therapeut? (en dan puur op jezelf gericht: hoe jij de dingen bij jezelf houdt).
Sarcasme. Herken het.
SeLang
Black swans matter
Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?quote:
Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.quote:
[..]
Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?
(het kan, het kan ook een vlucht zijn).
Somebody that I used to know
Transactionele analyse met een goede/scherpe therapeut zou wel eens heel inzichtelijk kunnen werken.
Somebody that I used to know
Ik vind je feedback echt heel waardevol, het zet me aan het denken. Thanksquote:
[..]
Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.
(het kan, het kan ook een vlucht zijn).
Sarcasme. Herken het.
Maar dat is deels het puntquote:Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is.
Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel
Een huwelijk telt twee man en zolang het huwelijk bestaat zullen beide kanten er nou eenmaal aan moeten werken/zelfreflectie moeten tonen (tot het einde). Ik geloof je hoor, dat je jezelf al heel erg veranderd hebt, maar uiteindelijk is dat iets geweest waar je zelf voor hebt gekozen. Niemand kan je dwingen om te veranderen. Misschien ben jij, juist door die veranderingen, ook niet meer de vrouw waar hij verliefd op is geworden. De vrouw met wie hij wel goed kon communiceren, e.d. En andersom net zo.Probeer terug te kijken naar wie jullie waren. Het laatste moment dat goed communiceren eigenlijk vanzelf ging. En probeer samen te bespreken hoe jullie weer terug kunnen komen op dat punt. Dan moeten jullie bij jezelf afvragen of jullie individueel willen veranderen. Die moeite erin willen stoppen. Want als een persoon het eigenlijk helemaal niet wil...dan krijg je hetzelfde probleem. Je kan iemand niet veranderen, je moet het niet eens willen, maar het moet vanzelf gaan (een eigen keuze) als er duidelijk is dat de partner dat nodig heeft/het goed is voor een relatie.
Dat je de bal bij hem neerlegt is zeer begrijpelijk, maar dus ook niet helemaal terecht. Maar ik gok dat dat zo'n uitspraak is die je uit frustratie benoemd en van binnen weet dat je er zelf ook tot het eind voor moet knokken.
Overigens begrijpelijk dat je meningen zoekt van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zit zelf nog steeds in mijn allereerste relatie/huwelijk, dus heb zelfs nog nooit een relatie verbroken, dus ja, wellicht zie ik dingen daarom net wat anders. Heel veel succes in ieder geval! Hoop echt dat jullie er uit komen!
Klopt helemaal jaquote:
[..]
Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Sarcasme. Herken het.
Maar jij kunt alleen je eigen handelen beïnvloeden/aansturen. Niet dat van iemand anders.quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan.
Wat DancingPhoebe zegt.quote:Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Somebody that I used to know
Wat ik hier nog een beetje mis is hoe je man nu hierin staat. Wil hij uit elkaar vindt hij het allemaal wel goed zoals het gaat? Ziet hij ook in dat hij te weinig doet?
En wat bracht de relatietherapie precies? Of waarom heeft dat niet gewerkt?
Hahahaha, ik heb zelf psychologie gestudeerd en dit is precies de reden dat ik geen psycholoog ben geworden 
MAAK ER EEN EIND AAN WANT IK KAN ER NIET MEER TEGEN 
MAAK ER EEN EIND AAN WANT IK KAN ER NIET MEER TEGEN
Sarcasme. Herken het.
Je enabled je man natuurlijk nu ook in alles. Hij hoeft niet te werken of wat dan ook, want jij regelt alles. Daardoor wordt de motivatie om zaken anders te regelen natuurlijk ook kleiner
Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.
Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.
Neem lekker een dagje vakantie van je topic en kom morgen weer terugquote:
Hahahaha, ik heb zelf psychologie gestudeerd en dit is precies de reden dat ik geen psycholoog ben geworden
Somebody that I used to know
Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufterquote:
Je enabled je man natuurlijk nu ook in alles. Hij hoeft niet te werken of wat dan ook, want jij regelt alles. Daardoor wordt de motivatie om zaken anders te regelen natuurlijk ook kleiner
Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.
Sarcasme. Herken het.
Achja, soms gaat het zo hè. Daarbij ging t om meer redenen uit, dus dat scheeltquote:
[..]
Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufter
Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.quote:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Gut, Spirit, wat een nare situatie voor jullie alle drie. Maar als ik dit zo vluchtig lees dan weet je het denk ik al wel. Je zocht bevestiging op FOK!. Want zoals ik het zie heb je al van alles geprobeerd en heb je nu twee mogelijkheden: of je accepteert de situatie zoals die nu is en maakt er wat van of je gaat weg en dan zal hij op eigen benen moeten gaan staan (en zoals Cue net heel terecht opmerkt gaat dat vaak verrassend goed als het moet). En ik geloof dat je al herhaaldelijke malen hebt gezegd dat de situatie accepteren niet lukt, dat het jou eigenlijk helemaal leeg trekt. Dit is geen generale repetitie hè, dit is het. Dit is je leven. Doe je heus maar één keer.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Dat jij de by proxy even uitzet en je geluk even wat minder via hem te ondersteunen probeert te vinden. Vraag jezelf af wat jij voor jezelf kan cq zou moeten doen. Wat brengt meer geluk, je dichter bij jezelf en geeft je meer energie denk je? Ik zou aan de hand van je relaas hier in ieder geval denken aan het beter respecteren van jouw grenzen, zowel door hem als zeker niet in de laatste plaats jijzelf. Dan hoef je hem wat minder kwalijk te nemen dat je zoveel shit doet en pikt met zo weinig positieve winst.quote:
En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?
Heb je buiten je relatie om ook op andere vlakken moeite met grenzen aangeven en (laten) respecteren?
Je hebt vast wel met de taakverdeling gestoeid neem ik aan. Best kut als je partner wel waarneemt dat het niet goed met je gaat en wel zegt iets te willen doen, maar dit dan vervolgens niet oppakt. Doe je eigenlijk niet min of meer hetzelfde als je gewoon door blijft buffelen?
Kijk nog eens kritisch naar alle taken. Voor wie doe je wat en waarom? Je kind is geen volwassene itt je man, dus daar kun je weinig ruimte in maken misschien. Je man zal het vast ook niet leuk vinden als jij het patroon doorbreekt, maar niemand schiet er wat mee op als jij straks in een burn out zit. Neem het heft in eigen hand en laat het niet meer zo van hem afhangen.
Ik kom in dit topic niet zoveel concrete voorbeelden tegen, dus ik pak het gezond eten er nu maar even uit. Als het een te grote verandering is om hem zomaar even die lunches op zondag te laten maken in de schoenen te schuiven, dan is het misschien een idee om het samen te doen? Sowieso wel fijn, want teamgevoel enzo. (Wat doe je buiten lekker neuken überhaupt nog samen eigenlijk? Nodigen jullie elkaar nog wel uit voor leuke dingen doen samen en doe je die ook nog?)
Misschien is het samen doen minder intimiderend voor hem en kan het drempelverlagend werken als hij met zo een taak wel positieve feedback kan krijgen. Misschien kun je het zelfs familie quality time maken en samen met het kind erbij doen? En fuck eens in de zoveel tijd die gezonde shizzle en trakteer jezelf ook eens op lekker kroketje voor de lunch ofzo.
Werkt dat niet dat dan kun je het wat ruiger aanpakken door hem zelf zijn eigen shizzle te laten regelen. Geef dat wel van te voren aan op rustige wijze en wees duidelijk dat het geen afstraffing is, maar dat het om jouzelf gaat en het gewoon te zwaar is om alles te moeten doen. Bied hem aan om mee te helpen qua tips of plannen, maar laat het daadwerkelijke doen bij hem. Kost vast het nodige, maar zolang jij het doet hoeft hij zelf niet aan de bak hè. Met was en/of rotzooi opruimen kun je nog een tussenweg vinden door het in zijn werkkamer te mikken ofzo.
Baal je er van als jij staat te zwoegen, terwijl hij ogenschijnlijk iets relaxts doet? Laat je inspireren en geef hem credits voor dat goede idee, terwijl je ook zoiets gaat doen. Ga ook gewoon na je kind alvast naar bed met een goed boek of muziek luisteren. Hij zal een duidelijker signaal op kunnen vangen dat je minder kan als je dat ook daadwerkelijk doet, ipv nog steeds alles te doen en hem dat kwalijk te nemen. Neem als het je teveel wordt ook gewoon een time out en ga buiten eens een stukje wandelen of een beetje zon, voor zover nog aanwezig
, pakken op een bankje oid. Download een mindfulnessapp die je helpt even stil te staan tussen het voor je gevoel maar door blijven gaan. Ook jij moet leren om uit het patroon te komen. Meer posiviteit genereren voor jezelf, zal je ook een leukere partner maken. Een leuker leven er van maken geeft je ego ook een boost, want daar heb jij deze of überhaupt een partner niet per se voor nodig. Beter voorbeeld voor je kind ook. Motivatie heroverwegen dus..
TS, heb enkel de OP gelezen. Mijn indruk: wegwezen. Het is iemand die energie slurpt. Ondanks jullie kind (ik zeg niet snel wegwezen).
Ook schrijf je:
'En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.'
Als HIJ maar gelukkig is... de oude valkuil.
Ongeacht wat zijn mankementen zijn, of ie alles nou snapt of niet, hij zal dit héél snel leren als jij ophoudt met deurmat te zijn. Moet je eens kijken hoe snel hij werk vindt als hij geen inkomen via jou meer krijgt. Je bent een softie.
Echt: wegwezen!
Ook schrijf je:
'En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.'
Als HIJ maar gelukkig is... de oude valkuil.
Ongeacht wat zijn mankementen zijn, of ie alles nou snapt of niet, hij zal dit héél snel leren als jij ophoudt met deurmat te zijn. Moet je eens kijken hoe snel hij werk vindt als hij geen inkomen via jou meer krijgt. Je bent een softie.
Echt: wegwezen!
TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
Is het niet iets wat je zelf hebt gemaakt? Heel veel vrouwen maken zelf een monster van hun man door zich als een soort moederkloek op te stellen, ze maken alles voor hem klaar, zorgen dat alles voor hem klaar staat enz enz enz en als ze dan 'moeder' mogen zijn dan gaan ze klagen ze alles voor de man moeten doen.
In therapie gaan had ik niet eens gedaan, daarmee maak je eigenlijk meer stuk, ken ook maar heel weinig stellen die na de therapie nog lang bij elkaar waren, de enige die er beter van was geworden was de therapeut.
Ga gewoon scheiden dan ben je er vanaf, dit voelt voor mij aan als een 3 week dood paard waar de maden uit kruipen die we nog even gaan reanimeren.
In therapie gaan had ik niet eens gedaan, daarmee maak je eigenlijk meer stuk, ken ook maar heel weinig stellen die na de therapie nog lang bij elkaar waren, de enige die er beter van was geworden was de therapeut.
Ga gewoon scheiden dan ben je er vanaf, dit voelt voor mij aan als een 3 week dood paard waar de maden uit kruipen die we nog even gaan reanimeren.
Ik weet hoe vermoeiend het is om met iemand samen te leven die compromissen als een verlies ziet, en tegelijkertijd vooral thuis zit. Aangezien ze buitenshuis geen territorium hebben slaat de drift binnenshuis toe.
Jij hebt dan nog therapie gedaan. Maar ook het niets willen aannemen van degene waarmee ze samenwonen is herkenbaar. Dan kun je je afvragen waarom het zo is wanneer een vreemde iets zegt het wel wordt aangenomen of in ieder geval overwogen. En wanneer degene met wie je samenwoont hetzelfde zegt, dan wordt er niets mee gedaan.
Later werden we tweeverdieners en werd de territorium drift ook een stuk minder. De communicatie is nog steeds bagger. Hoe dan ook, we leven om de lieve vrede te bewaren nog steeds langs elkaar op. We zijn beide 0% partner (dus ook geen sex) en 100% ouder.
Ik heb begin dit jaar een baan dichter bij huis gezocht, deze verdiend aanmerkelijk minder, en besteed meer tijd aan ons kind. Alles wat we financieel tekort komen is voor rekening van de ander, en met het nodige geluk was werk voor de ander plotseling binnen bereik. Ik heb het gewoon gedaan wat ik was ook aan het einde van mijn Latijn. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Ik heb me uit de rol van kostwinner gerukt, en de tijd die ik doorbreng met m'n kind geeft me energie en voldoening. De balans is beter. De balans heb je zelf in de hand.
Qua relatie zie ik nog steeds geen toekomst, maar een financiële ramp (waar je kind ook geen baat bij heeft) is ons bespaard gebleven. Voorlopig is het ouderschap genoeg qua voldoening. Als straks de ander qua werk ook duurzaam/structureel autonoom genoeg is zien we wel weer verder.
Wat ik hiermee wil aangeven is: je TT stelt 2 keuzes. Je kunt ook denken in processen om ergens naartoe te groeien. En bij dat ergens dient je eigen werk/privé balans centraal te staan. Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, ben je ook niet in staat om voor een ander te zorgen. En bovendien heeft elk mens een bepaalde mate van autonomie, verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling nodig. Sterkte!
(En sorry als ik af en toe van de hak op de tak spring).
Jij hebt dan nog therapie gedaan. Maar ook het niets willen aannemen van degene waarmee ze samenwonen is herkenbaar. Dan kun je je afvragen waarom het zo is wanneer een vreemde iets zegt het wel wordt aangenomen of in ieder geval overwogen. En wanneer degene met wie je samenwoont hetzelfde zegt, dan wordt er niets mee gedaan.
Later werden we tweeverdieners en werd de territorium drift ook een stuk minder. De communicatie is nog steeds bagger. Hoe dan ook, we leven om de lieve vrede te bewaren nog steeds langs elkaar op. We zijn beide 0% partner (dus ook geen sex) en 100% ouder.
Ik heb begin dit jaar een baan dichter bij huis gezocht, deze verdiend aanmerkelijk minder, en besteed meer tijd aan ons kind. Alles wat we financieel tekort komen is voor rekening van de ander, en met het nodige geluk was werk voor de ander plotseling binnen bereik. Ik heb het gewoon gedaan wat ik was ook aan het einde van mijn Latijn. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Ik heb me uit de rol van kostwinner gerukt, en de tijd die ik doorbreng met m'n kind geeft me energie en voldoening. De balans is beter. De balans heb je zelf in de hand.
Qua relatie zie ik nog steeds geen toekomst, maar een financiële ramp (waar je kind ook geen baat bij heeft) is ons bespaard gebleven. Voorlopig is het ouderschap genoeg qua voldoening. Als straks de ander qua werk ook duurzaam/structureel autonoom genoeg is zien we wel weer verder.
Wat ik hiermee wil aangeven is: je TT stelt 2 keuzes. Je kunt ook denken in processen om ergens naartoe te groeien. En bij dat ergens dient je eigen werk/privé balans centraal te staan. Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, ben je ook niet in staat om voor een ander te zorgen. En bovendien heeft elk mens een bepaalde mate van autonomie, verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling nodig. Sterkte!
(En sorry als ik af en toe van de hak op de tak spring).
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?quote:
[..]
en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...
Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')
neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
compact en kleverig.
Spirit Kut voor je. Voor je boswachter. En je kleine mooie lieverd. Allemaal kut.
Maar.... Houd van jezelf zoals 'wij' van jou houden En geniet van je reisje. Hak knopen door die door moeten. En denk na
Kut voor je. Voor je boswachter. En je kleine mooie lieverd. Allemaal kut. Maar.... Houd van jezelf zoals 'wij' van jou houden
En geniet van je reisje. Hak knopen door die door moeten. En denk na
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.
Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Dat is heel goed advies, maar dat hebben we allemaal al gedaan. En het verrotte is, dat elke keer als we het gesprek aan gaan, het goed begint, maar dat het (uitzonderingen daar gelaten) eigenlijk altijd uitloopt op ruzie. En juist die ruzies ben ik zo ontzettend zat. Hoe vaak zijn we al tot de conclusie gekomen dat er dingen moeten veranderen. We hebben gisteravond exact bovenstaande gedaan, want ik vond het goed advies! Wat is er veranderd sinds we elkaar hebben leren kennen? En de conclusie is eigenlijk: alles. En daarbij dat we zelf de energie niet meer hebben om weer die leuke mensen voor elkaar te worden. En dat hij het ook kut vindt dat hij zo passief is en geen uitweg weet. Misschien is hij inderdaad depressief, zoals werd geoppperd. Hij is nu sinds kort in contact met een psycholoog dus dat zal daar dan ongetwijfeld uit komen. Maar ik denk gewoon niet dat ik het zo lang vol kan houden, tot hij zijn leven weer op de rit heeft. En ja het is vingerwijzen wat ik doe, ik weet het. Ik ga er sowieso tijdens mijn week weg goed over nadenken. Ook over mijn Eigen geluk creéren binnen de relatie, of dat mogelijk is.quote:
[..]
Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.
Iedereen enorm bedankt voor het meedenken en het advies
Sarcasme. Herken het.
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).quote:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.
Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.
Sarcasme. Herken het.
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).quote:
Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat
Laat dat soort dingen lekker door de psycholoog oplossen. Goed dat hij daar heen gaat!quote:
[..]
Nope, op sommige punten is hij heel gedreven, zoals het samenwonen en een gezonde leefstijl. Hij gaat dan ook meteen van 0 naar 100 en er is geen tussenweg (wat ook niet grappig is). Op andere punten blijft hij op 0 hangen omdat hij niet duidelijk voor zich ziet hoe hij in 1x naar 100 kan racen (hoewel het voor normale mensen geen 100 hoeft te zijn, soms is 20 of 50 ook prima).
Somebody that I used to know
Maargoed, de man die nooit naar een psycholoog zOu gaan in de vorige pagina... Die is daar nu.
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Whatever...
Je leest met je neus, vriendquote:
Maargoed, de man die nooit naar een psycholoog zOu gaan in de vorige pagina... Die is daar nu.
Volgens mij doet hij wel zijn best maar zie jij het niet.
Daarnaast lijkt het of je bevestiging zoekt van hetgeen je wilt horen. Je moet scheiden.
Ik vermoed dat dat je voorlopig niet gaat helpen je prettiger te voelen. Ben je zelf niet depressief?
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Sarcasme. Herken het.
Het is handig omdat je dan meer gericht hulp kunt zoeken. Echte autisten hebben enkele kenmerken waarvoor een soort handleiding is voor de mensen om hen heen en ik denk dat TS zo'n handleiding kan gebruiken. Dan weet je ook beter wat er nog te repareren is en wat er niet kan veranderen.quote:Op maandag 2 oktober 2017 16:23 schreef SeLang het volgende:
[..]
Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?
Dan kun je daardoor een betere beslissing nemen.
Een van de dingen waar ik aan denk is dat een jong kind erg veel prikkels geeft. Kind het huis uit is geen optie. Hoe kun je dat oplossen, vind je de oplossingen acceptabel?
ik heb het nooit over 'schuld bij jezelf zoeken' gehad.quote:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
wel heb ik TS aangeraden te kijken naar dingen die binnen haar eigen verantwoording liggen en waaraan ze ook zelf wat kan doen.
Om de eenvoudige praktische reden dat je eeuwenland bezig kan zijn met mekkeren op je partner dat die kennelijk niet zo is als je zou willen, maar meestal is het nutteloos te denken dat je een ander kan of moet willen veranderen tot diegenen die je graag zou willen dat hij zou zijn (of denken dat je die ene 'perfecte' persoon zal vinden die precies zo is als jij wil).
Het is veel werkzamer om te kijken naar datgene waaraan je wel iets kunt veranderen en dat ben jezelf; Waar heb je zelf mogelijk dingen fout gedan en kun je dingen verbeteren.
Dat staat an sich los ervan of ze met die slechtlopende relatie door blijft gaan of op een breuk aanstuurt;
Uiteindelijk zal ze met die (ex-)partner te maken blijven hebben als de vader van haar kind, en dus dat contact en ook de noodzaak een wijze vinden met elkaar om te gaan bijven bestaan. Ook in toekomstige relaties zal het ook aankomen op haar eigen insteek om een relatie te laten werken.
Ik heb zelf het idee dat wat ze beschrijft over haar eigen insteek in deze relatie, daar al een grote fout ligt; dat ze voorheen 'alles deed wat hij wilde' en 'zichzelf opofferde' om hem alles te laten doen wat hij wilde.
Dat is bv al iets dat ze zou moeten veranderen, maar dat ligt ook vooral aan haarzelf en haar eigen insteek.
[ Bericht 1% gewijzigd door RM-rf op 03-10-2017 11:30:06 ]
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Als er een diagnose autisme is, kun je je aansluiten bij een lotgenotengroep voor partners. Ik hoor verhalen over je dilemma wel vaker uit die hoek. Met een beetje mazzel krijg je handvaten om zijn autisme voor jou leefbaar te maken.quote:
maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Mwa niet zo zeer bedoeld als ultimatum. Meer dat ik bij een relatie met kinderen het wel zo schappelijk vind om iemand duidelijk te wijzen op waar het in jouw ogen mis gaat. Al had dat al jaaaaaren eerder gedaan moeten worden.quote:
[..]
Is dat de nieuwe modetrend op Fok? Sinds er in de zomer een topic was over 'ultimatum', zie ik dit steeds vaker geopperd worden (zal wel aan mijn bias liggen).
[..]
Wat voor de een al een zorgvuldig doorgehakte knoop kan zijn kan voor de ander uit de lucht komen vallen als je slecht communiceerd. Zeker als de een met vage signalen denkt duidelijk te zijn en de ander ze niet op pikt.
Ik geloof op een punt als dit ook niet meer in een ultimatum. Het is gewoon een probleem dat onder andere door gebrek aan goede communicatie is ontstaan.
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.quote:
[..]
Je leest met je neus, vriend
Dat hij wel zijn best doet, maar dat ik het niet zie, daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben, dank je. Sommige dingen zie ik wel degelijk, maar het punt is dat het nu al zo lang loopt dat het voelt als "too little too late". Daarnaast, als je de OP helemaal had gelezen, had je gezien dat ik niet vraag om een evaluatie, mening of advies over het al dan niet voortzetten van de relatie (dus ook niet om bevestiging van scheiding, hoewel ik me nu realiser dat dat de wel de vraag in de titel van het topic is idd), maar om ervaringen van anderen die een relatie hebben verbroken terwijl ze nog van de ander houden, of waarbij een klein kind in het spel was.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Whatever...
Scheiden is geen oplossing voor een probleem maar weglopen van het probleem, gelijk krijg je andere problemen in de plek want het blijft de vader van jouw kind en je blijft met hem dus ook een relatie houden via het kind.
Als je nog wil investeren in het oplossen van de problemen moeten jullie beide een traject in bij een psycholoog om jullie eigen problemen te herkennen en waar mogelijk op te lossen. Vervolgens kunnen jullie samen kijken of er nog een gezamenlijke toekomst in één huishouden is en dan kunnen jullie ook duidelijke afspraken maken over wat wel een niet acceptabel is. Door die duidelijkheid te geven is de kans ook groot dat een man met autistische trekken daar goed mee kan leven.
Als je nog wil investeren in het oplossen van de problemen moeten jullie beide een traject in bij een psycholoog om jullie eigen problemen te herkennen en waar mogelijk op te lossen. Vervolgens kunnen jullie samen kijken of er nog een gezamenlijke toekomst in één huishouden is en dan kunnen jullie ook duidelijke afspraken maken over wat wel een niet acceptabel is. Door die duidelijkheid te geven is de kans ook groot dat een man met autistische trekken daar goed mee kan leven.
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)quote:
[..]
Ik lees niet met mijn neus. Maar ik probeer je ook de lastige vragen te stellen. In de hoop dat jij daar beter van wordt.
Jij lijkt al zelf heel ver te zijn in je beslissing. Maar ik meen het als ik vraag of je het allemaal nog wel helder ziet. Bevestiging horen van anderen die je steunen is natuurlijk fijn. En lief dat ze je steunen. Ik ben er echter niet van overtuigd dat dat de beste keuze voor jou is (maar alleen jij kunt dat beslissen).
Begrijp heus wel dat het eigenlijk al te ver is. Echter. Realiseer je wel de impact van een scheiding. Niet alleen voor jullie, maar ook je kind. Dat heeft de leeftijd waarin zij niet kan begrijpen dat het niet aan haar ligt. Want iemand gaat bij haar weg. Dus dat ligt dan aan haar. Kortom: die gaat er sowieso onder lijden. Dit nog los van de aard van de breuk... Of het gedoe wordt of niet.
Sarcasme. Herken het.
Ts, er is geen ideale situatie, dat is simpelweg allang geleden verpest. Waar je wel voor kan kiezen is dat al de negatieve energie die nu naar je huwelijk gaat, dat je die omzet in positieve energie die je in de opvoeding van je kind steekt.
Het heeft een boel veranderd en mij geholpen dichter bij mezelf te blijven. Waardoor het nog steeds wel kut is als een relatie niet werkt, maar ik een stuk vrediger en minder gesloopt afscheid kon nemen. Juist omdat hetgeen wat ik wel heb gedaan, vooral ook heb gedaan voor mij. Omdat die dingen bij mij horen, als mens en als partner. Kennelijk ben ik geen bodemloze put aan in bochten te wringen om een partner gelukkig te maken en daar ben ik inmiddels ok mee. Uit liefde voor mezelf en die voor de ander, die dan maar beter iemand kan zoeken die er beter bij past dan mijn persoon. Daar ben ik gelukkiger mee en mijn huidige partner ook, want die wordt omgekeerd ook niet zo verantwoordelijk gehouden voor mijn geluk. Dat is een dusdanig deel van wie we zijn, dat er ook is als we geen partner zouden hebben en dat geeft een rust en een bevestiging waarom je dan wel bij elkaar bent (gebleven).quote:
[..]
Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?
Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.
Blijft het nog steeds verdrietig en zuur dat iets niet werkt, maar laat dat dan zijn op basis van wie jullie zijn en hoe jullie de toekomst voor je zien. Niet op wat de ander al dan niet voor je zou moeten doen en laten uit "liefde".
Als hij zijn versie van gezond leven zo belangrijker vindt, dan passen jullie misschien gewoon niet in elkaars toekomstbeeld. Dat is een andere insteek en een ander (ver)oordeel dan dat hij geen fuck zou doen om ts te redden. Verwijten en emoties zou je zo even uit de rekensom kunnen halen en gewoon sec kan kijken naar dat jullie doelen gewoon teveel verschillen..
Je kind is gebaat bij ouders die gelukkig en stabiel zijn. Hoe voorzichtig jullie ook doen, die onderhuidse spanning etc krijgen kinderen echt wel mee en kan een scheiding dus ook gewoon positiever uitpakken voor alle partijen.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Niet dat je kind geen belangrijke motivatie zou mogen zijn, maar juist ook vanwege de afhankelijkheid van je kind (en nu in bepaalde mate ook je man) zou je jezelf ook best meer als basis mogen beschouwen die ook het bewaken waard is en niet per se ondergeschikt zou hoeven of zelfs zou moeten zijn aan anderen.
Is zo een denkwijze nog een te ver van je bed show, bedenk je dan eens wat je zou adviseren aan je kind als die in zo een vergelijkbare situatie zou zitten. Iets wat wezenlijk zou kunnen gebeuren ook, want jouw handelen geeft een voorbeeld af..
Natuurlijk, een scheiding kan (meestal pas een paar jaar achteraf) de beste keuze zijn.quote:
[..]
Dat laatste vraag ik me dus af en is ook de reden dat ik dit al zo lang vol hou, want ik wil haar absoluut niet schaden. Maar wat ik nou ook hoor, zijn juist positieve verhalen van impact van een scheiding op kinderen, waarbij de moeder beter in haar vel zit, weer energie heeft voor leuke dingen, waarbij de vader juist meer betrokken is (hoewel ik hier 0,0 kritiek op heb bij mijn eigen man), waarbij het kind in een veilige omgeving zit ipv tussen 2 ouders in zit. Ik schrik me rot als mijn dochter ineens met verhalen komt waarbij de vader "verdwijnt" en het kind en de moeder lang en gelukkig leven, dat is het laatste wat ik wil en ook iets dat ik haar absoluut niet voorschotel, maar waar ze dus wél mee bezig is, hoe voorzichtig we ook doen. Wat is in dit geval schadelijker, doorgaan of uit elkaar gaan? Ik weet het niet, dus ik hoopte op ervaringsverhalen van anderen (postiief of negatief!)
Echter ik kan je ook talloze vechtscheidingsverhalen vertellen, waarbij persoonlijke en financiële problemen enorm zijn. En niet alleen de kinderen lijden daaronder.
Het is een afweging. Kun je echt niet meer samen verder? Dan kan je niet anders.
Ik zou heel erg oppassen met 'het gras is groener'.
Uiteindelijk moet je wel bij elkaar passen als persoonlijkheid en moet je enigzins vergelijkbaar in het leven staan. Als dat niet zo is moet je dat van de ander kunnen accepteren. Lukt dat niet dan is een relatie gedoemd te mislukken.
Echter wilde ik toch een tegengeluid laten horen hier, in de parade van 'gelukkig' gescheiden vrouwen. Want bij allemaal is niet duidelijk wat er was gebeurd als ze niet waren weggelopen van hun huwelijk (geldt net zo goed voor de mannen overigens, maar merk dat hier veel vrouwen reageren).
Sterker nog, veel mensen maken met relaties vaak toch weer dezelfde fouten.
Whatever...
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.quote:
TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'
Hoe komt dat? Weet je dat?
Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?
Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Sarcasme. Herken het.
Je wilt dus een partner?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.quote:
[..]
Ja dat weet ik, maar dat vind ik te persoonlijk om hier op een openbaar forum te zetten. Ik wil ook niet dat hierover een discussie oplaait. In het kort is waardering belangrijk voor mij, vooral van mijn partner en dat mis ik heel erg. Hij heeft in het verleden veel commentaar op mijn uiterlijk gehad wat er voor mij echt in heeft gehakt. Dat hij zijn fouten erkent, maakt niet dat de impact daarvan weg gaat. Daarnaast heeft hij altijd overall negatief commentaar op. Niet alleen bij mij, ook bij anderen. Hij zal altijd eerst opnoemen wat er allemaal niet goed is en heeft er geen idee van wat voor impact dat op iemand kan hebben.
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)quote:Wat geeft hij me.... Het gaat er meer om wat hij me gaf en wat ik nu zo mis. Ik ben uiterlijk een heel sterke vrouw. Mensen zien niet snel aan mij dat het niet goed met me gaat, waardoor ik me voel alsof ik alleen sta, ook omdat ik het wel uitspreek/aangeef. Vanuit mijn familie heb ik ook altijd het gevoel gehad alleen te staan, minder belangrijk te zijn. Zij snappen mij niet en ik hun niet en dat heb ik geaccepteerd. Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?quote:
Maar van mijn man, mijn baken, mijn veilige haven, wil ik wel dat begrip. Wil ik op de eerste (of tweede) plaats staan. Wil ik steun voelen. Ik heb een heel verantwoordelijke en soms heel zware baan en ik wil soms gewoon op iemands schouder uithuilen of thuis niet die verantwoordelikjhied moeten dragen. Ik wil iemand die mij optilt als ik val en die ervoor zorgt dat het goed komt, juist als ik daar zelf eigenlijk niet voor kan/wil zorgen.
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijstquote:
[..]
Misschien is dat een schrale troost, dat het gewoon zijn manier van doen is en het dus niet puur jouw tekortkoming zouden zijn die zo een negativiteit bij hem losmaken. Dat gezegd hebbende, wat verwacht je van iemand die kennelijk zo is? Je spreekt hier nu wel in verleden tijd, maar dat hij het minder tot niet uitspreekt is kennelijk ook niet voor jou een signaal dat hij dus wel iets van begrip heeft en zijn best doet om niet meer zo te doen over jouw uiterlijk.
[..]
Wil je zijn steun voelen of kun je steun (nu) alleen of vooral ervaren als het op "jouw" manier gaat? (Niet verwijtend bedoelt, het maakt gewoon nogal een verschil zeg maar waar je wel profijt van kan trekken als je dat helder voor ogen hebt)
2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Sarcasme. Herken het.
God rarely gives with both hands
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaanquote:
[..]
Als hij geen empathie kan voelen en daar bovenop ook nog eens veel kritiek op jou heeft, dan is dat dubbelop niet te harden. Ik heb iemand gekend van nabij die zo was. Het begrip er ook kunnen zijn voor de ander, kwam niet in hem op. Sterker nog: het was niet goed of het deugde niet. Het gevoel voor mij, sowieso gevoel voor de ánder, was er niet. Wat voor 'gewone' mensen gewoon is, was er niet. Aanvoelen, voelen wat de ander nodig heeft en bedoelt. Dat is toch essentieel?
Ik heb die tijd met die persoon zelf als afschuwelijk ervaren omdat ik er slecht aan toe was. Enige hulp was er niet, sterker nog: kritiek was er wel en daar werd ik steeds schuchterder van. En élke keer de hoop dat iemand zoiets simpels als áánvoelen wel zou hebben. Nee. Ik heb op niks gewacht.
Wat jij hierboven beschrijft wat je verwacht van je man, vind ik terecht. Steun en begrip waar het nodig is.
En dat je zo'n man dan ook nog eens aantrekkelijk vindt! Ik ben bang dat ik de lat gewoon te hoog leg, onredelijk ben of onredelijke eisen stel. Ik heb een superlieve vriend (gewoon een vriend) die veel van die punten wel heeft, maar helaas vind ik hem 0,0 aantrekkelijk, dus dat is dan ook weer niet goed. Maar of het een utopie is weet je pas als je het ervaart (ik ben heel erg anti-vreemdgaan). Aan de andere kant zeg ik tegen mezelf: je bent 2.5 jaar vrijgezel geweest in je hele leven (sinds mijn 17de), waarvan je zeker de helft van de tijd niet open stond voor een relatie.Wat weet je nou van hoe mannen zijn of kunnen zijn?Ik hoop trouwens dat het nu weer beter met je gaat
Die hoop herken ik enorm, je leeft echt toe naar punten dat je denkt: dan zal het vast beter gaan, maar nee.[ Bericht 3% gewijzigd door Spirit82 op 03-10-2017 12:18:59 ]
Sarcasme. Herken het.
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het welquote:
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Sarcasme. Herken het.
Wijze good Will hunting wijsheid: het gaat er niet om of iemand perfect is, dat ben jij ook niet. Het gaat er om of jullie imperfecties perfect zijn voor elkaar.
Wat mij niet duidelijk is, waar zat het omslagpunt van de man waar je verliefd op werd naar de man die je nu beschrijft? Heeft hij zich anders voorgedaan in het begin? Heb jij dingen niet willen zien? Wanneer was die botte kritiek op je uiterlijk dat je dat pikte? Wanneer kwamen al deze vrij nare eigenschappen die je noemt in the picture? Kan het zijn dat jullie wisselwerking dit juist geaccelereerd heeft? (Vermoedelijk het al genoemde enablen? Maar mogelijk meer dingen?)
Wat mij niet duidelijk is, waar zat het omslagpunt van de man waar je verliefd op werd naar de man die je nu beschrijft? Heeft hij zich anders voorgedaan in het begin? Heb jij dingen niet willen zien? Wanneer was die botte kritiek op je uiterlijk dat je dat pikte? Wanneer kwamen al deze vrij nare eigenschappen die je noemt in the picture? Kan het zijn dat jullie wisselwerking dit juist geaccelereerd heeft? (Vermoedelijk het al genoemde enablen? Maar mogelijk meer dingen?)
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dat verwoord je ook weer een beetje typisch, al snap ik wel waarom..quote:
[..]
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijst
Misschien zegt het iets dat dit ook in je vorige relatie speelde? Wil je je graag bewijzen, verschil maken, etc?quote:2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Wat zou er voor nodig zijn om jou tegen jezelf op te laten kijken?
Je hebt nu een robot. Met kennelijk een prachtig voorkomen. Maar dat was 'm dan ook.quote:
[..]
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaan
Nouja, je bent in ieder geval eerlijk.quote:
[..]
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het wel
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Whatever...
Hehe, dat dan weer welquote:
[..]
Nouja, je bent in ieder geval eerlijk.
Sarcasme. Herken het.
Ja ik ben een botte hork, dat is dan weer iets dat hij van mij moet accepterenquote:
[..]
Dat verwoord je ook weer een beetje typisch, al snap ik wel waarom..
[..]
Misschien zegt het iets dat dit ook in je vorige relatie speelde? Wil je je graag bewijzen, verschil maken, etc?
Wat zou er voor nodig zijn om jou tegen jezelf op te laten kijken?
Ik hoef me niet te bewijzen voor mezelf, ik kijk wat dat stukje van mijn leven betreft al op tegen mezelf en vind dat ik het goed gedaan heb. Ik hoef me zelf ook geen zorgen te maken, financieel gezien, om een echtscheiding want ik heb mijn zaakjes op orde en daar ben ik trost op.
Sarcasme. Herken het.
Mijn vriend is totaaaaaaaal mijn type niet qua uiterlijk. Moet hij altijd erg om lachen en hij vertelt meer dan eens dronken aan zijn of mijn vrienden dat ik hem direct zou hebben weggeswipet op Tinder. Nog steeds, als ik hem objectief op alleen zijn looks bekijk is het niet echt een man die ik bijzonder aantrekkelijk vind. Gewoon, een middenmootertje. In het dagelijks leven kom je er honderden per dag tegen die je straal voorbij loopt.quote:
[..]
Ja nou dat! Het is echt vreselijk oppervlakkig van mij, maar als ik dan kijk naar de echtgenoten van mijn collega's, dan zijn dat allemaal mannen die hun leven op orde hebben, die een relatief hoge positie vervullen en ook nog eens goede vaders en echtgenoten zijn. Perfect toch? Maar ze zijn me toch een partij onaantrekkelijk!! En dan schaam ik me dood, maar ik denk het wel
Edit: ohja, dit is natuurlijk een ultieme trollenuitlokpost, wat doe ik mezelf aan
Maar hij hoeft me maar aan te kijken en daar ga ik...
En het is maar goed dat het zo werkt, want drie kwart van de mensen is een middenmootertje. En dan ben ik zelf ook nog eens een dik middenmootertje terwijl hij ze liever wat slanker heeft. Tja,.. en ik hoef hém maar aan te kijken en daar gaat hij...
Aantrekking is zo veel meer dan uiterlijk alleen
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Je hebt helemaal gelijk! Als je wilt afvallen weet ik trouwens nog wel iemand voor je hoorquote:
[..]
Mijn vriend is totaaaaaaaal mijn type niet qua uiterlijk. Moet hij altijd erg om lachen en hij vertelt meer dan eens dronken aan zijn of mijn vrienden dat ik hem direct zou hebben weggeswipet op Tinder. Nog steeds, als ik hem objectief op alleen zijn looks bekijk is het niet echt een man die ik bijzonder aantrekkelijk vind. Gewoon, een middenmootertje. In het dagelijks leven kom je er honderden per dag tegen die je straal voorbij loopt.
Maar hij hoeft me maar aan te kijken en daar ga ik...
En het is maar goed dat het zo werkt, want drie kwart van de mensen is een middenmootertje. En dan ben ik zelf ook nog eens een dik middenmootertje terwijl hij ze liever wat slanker heeft. Tja,.. en ik hoef hém maar aan te kijken en daar gaat hij...
Aantrekking is zo veel meer dan uiterlijk alleen
Sarcasme. Herken het.
Heb je dit vaker gehad? Ik bedoel: is jouw keuzemechanisme wel in orde?quote:
Aantrekkelijk is niet alleen uiterlijk... Om die deur maar eens in te trappen... Ik weet dat vrouwen dat vaak gebruiken voor zichzelf.. maar andersom geldt ook eh...
Whatever...
Relatie en liefde zijn werkwoorden ja. En hoe je zelf in het leven staat reflecteert ook in je partnerkeuze enzo. Maar goed, aan één kant lijk je het begin van je relatie een beetje te verheerlijken dat het toen allemaal wel goed ging. Dat klinkt nu een stuk meer als goed genoeg en dan kom je met de het zal vast wel beter gaan. Niet verwonderlijk dat je je met zo een insteek bloedmoe en weinig slagvaardig voelt. Toch ben jij de enige die verandering kan brengen en kan bepalen wat voor jou wel of niet genoeg is om er al dan niet mee door te gaan. In dat opzicht is het dan ook lekker boeiend wat anderen wel of niet hebben, jij zit in het hier en nu en daar zul je een beslissing op moeten baseren. Je huidige vent is nog steeds dezelfde, daar veranderen andere mannen weinig aan.quote:
[..]
Ik vraag me onderhand af of dat geen utopie is, of die mannen uberhaupt wel bestaan
Ik hoop trouwens dat het nu weer beter met je gaat
Jij wil toch ook dat hij bij jou blijft, omdat hij van jou houdt ipv dan dat hij denkt dat hij niet beter kan krijgen? Kun jij hem dat omgekeerd ook geven?
Dat iemand je niet steunt op de manier die jij nodig hebt wil nog niet zeggen dat de inzet van het steun geven niet gelijkwaardig is alleen. Hij probeert het dus wel. Hij werkt er wel aan (wat ik eerder las). Het gaat alleen niet op jouw manier. Ik vind dat hij wel iets meer credit verdiend dan dat jij hem hier geeft eigenlijk. Het kan best dat hij niet (meer) bij jou past en ik ben het er mee eens dat goede relatie makkelijker wordt gemaakt door twee partners die elkaar perfect aanvoelen, maar dat veranderd niets aan het feit dat hij het wel probeert. Hij zet zich wel in. Dus niet passief op dat vlak. Ik vind dat je daar dus ook het probleem moet leggen: ''Je steunt me en dat waardeer ik enorm/zie ik, maar ik heb wat anders nodig. Dit en dat bv.'' En dan kijken of hij je dat kan geven. Er zijn zat mannen die het niks zou kunnen schelen en bij bepaald gezeik gewoon niks meer doen, dus wat dat betreft heb jij wel een van de goeie te pakken. Dat hij niet meer bij je past kan uiteraard en daar is niks mis mee, maar je doet m hier wel tekort imo.quote:
[..]
1. Ik snap wat je zegt en hij doet zijn best, maar ik ben juist een heel positief persoon en zijn negativiteit kost mij energie. En hemzelf ook! Want hij moet zijn impulsen negeren en omvormen en dat lukt hem natuurlijk niet altijd want hij is ook maar een mens. Al dat gezeik over dikke mensen, over eten dat niet goed genoeg is, noem maar op, het zuigt me gewoon leeg. Dus je hebt gelijk, het is weer iets wat ik moet accepteren aan hem en waarover ik heen moet stappen. Zet maar op de lijst
2. Ja, point taken. Hij steunt mij op zijn manier, maar niet op de manier die ik graag zou willen. Wat dat betreft hebben we ook geen gelijkwaardige relatie en dat is iets waar ik in mijn vorige realtie ook moeite mee had. Ik zou zo graag tegen iemand op willen kijken (ik verwoord het misschien verkeerd) maar ik herinner me nog heel goed een one night stand tijdens mijn vrijgezelle periode die aanvoelde dat ik ergens mee zat, aan wie ik mijn verhaal deed (werk gerelateerd) en die mij toen gouden advies gaf waar ik écht iets mee kon. Verder was het helaas een arrogante kwast, dus "elk voordeel hep zijn nadeel" he?
Ik heb een beetje het gevoel dat je het misschien veel te aanvallend en ondankbaar (geen beter woord, sorry) brengt naar hem. Opmerkingen als ''zet maar op de lijst'' doen het lijken alsof hij enorme problemen heeft en het een enorme waslijst betreft (wat best zo kan zijn), maar met die logica...wat staat er op zijn waslijst over jou? Waar moet hij aan wennen bij jou? Waar heeft hij bij jou moeite mee? Misschien ook wel dat hij geen/niet genoeg validatie krijgt. Dat lees ik namelijk niet in dit topic (naast weg verstopte ''hij probeert het wel'' zinnetjes, die meteen gevolgd worden door een grote ''maar''. Het is ''dit doet hij verkeerd'' en ''dat doet hij verkeerd'', en ''ik zit er door heen'', maar tussendoor vertel je wel dat hij het wel gewoon probeert. Dat hij ook hulp heeft gezocht. Maar daar wordt amper aandacht aan geschonken. Komt dus van twee kanten..
En sorry als het overkomt alsof ik je aanval. Probeer je gewoon ook te wijzen op je eigen houding/hoe het over kan komen. Ik ken je partner niet en hij kan zichzelf hier ook niet verdedigen, dus vandaar dat ik misschien zijn mogelijke gevoelens er ook even bij haal. Waarheid ligt namelijk altijd in het midden.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Kan ik prima zelf als Mn intrinsieke motivatie daarvoor op orde isquote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk! Als je wilt afvallen weet ik trouwens nog wel iemand voor je hoor
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Haha, ik heb in mijn leven maar 2 relaties gehad en allebei langdurig dus het is niet zo dat ik makkelijk in een relatie stap. En zo oppervlakkig ben ik nou ook weer niet he!quote:
[..]
Heb je dit vaker gehad? Ik bedoel: is jouw keuzemechanisme wel in orde?
Aantrekkelijk is niet alleen uiterlijk... Om die deur maar eens in te trappen... Ik weet dat vrouwen dat vaak gebruiken voor zichzelf.. maar andersom geldt ook eh...
Sarcasme. Herken het.
Neehoor, zo vat ik het helemaal niet op. Jullie zien natuurlijk ook alleen maar wat ik hier post en niet hoe het in het dagelijks leven gaat of hoe het jaren terug ging dus ga je af op wat ik zeg en daarmee heb je ook gelijk. Hij doet ook zijn best, op zijn manier, en natuurlijk geef ik hem daar credits voor en waardeer ik dat en probeer ik aan te geven op welke manier het voor mij beter zou werken. Net als dat ik mijn best doe en probeer zoveel hem te accepteren zoals hij is. We zijn allebei geen "slechte vangst" of "rotte appels" en we doen geen dingen bewust om elkaar te kwetsen. Maar we zijn allebei mensen en niet perfect. En natuurlijk heb ik hem gevraagd wat hem dan zo dwars zit aan mij, waarom hij vindt dat het niet langer zo kan, maar daar komt gewoon geen duidelijk antwoord op, ja, dat ik veel slaap nodig heb, dat ik niet volledig mee ga in zijn gezonde leeftstijl, maar dat zijn dingen die ik niet kan verandern zonder mezelf volledig te verliezen.quote:
[..]
Dat iemand je niet steunt op de manier die jij nodig hebt wil nog niet zeggen dat de inzet van het steun geven niet gelijkwaardig is alleen. Hij probeert het dus wel. Hij werkt er wel aan (wat ik eerder las). Het gaat alleen niet op jouw manier. Ik vind dat hij wel iets meer credit verdiend dan dat jij hem hier geeft eigenlijk. Het kan best dat hij niet (meer) bij jou past en ik ben het er mee eens dat goede relatie makkelijker wordt gemaakt door twee partners die elkaar perfect aanvoelen, maar dat veranderd niets aan het feit dat hij het wel probeert. Hij zet zich wel in. Dus niet passief op dat vlak. Ik vind dat je daar dus ook het probleem moet leggen: ''Je steunt me en dat waardeer ik enorm/zie ik, maar ik heb wat anders nodig. Dit en dat bv.'' En dan kijken of hij je dat kan geven. Er zijn zat mannen die het niks zou kunnen schelen en bij bepaald gezeik gewoon niks meer doen, dus wat dat betreft heb jij wel een van de goeie te pakken. Dat hij niet meer bij je past kan uiteraard en daar is niks mis mee, maar je doet m hier wel tekort imo.
Ik heb een beetje het gevoel dat je het misschien veel te aanvallend en ondankbaar (geen beter woord, sorry) brengt naar hem. Opmerkingen als ''zet maar op de lijst'' doen het lijken alsof hij enorme problemen heeft en het een enorme waslijst betreft (wat best zo kan zijn), maar met die logica...wat staat er op zijn waslijst over jou? Waar moet hij aan wennen bij jou? Waar heeft hij bij jou moeite mee? Misschien ook wel dat hij geen/niet genoeg validatie krijgt. Dat lees ik namelijk niet in dit topic (naast weg verstopte ''hij probeert het wel'' zinnetjes, die meteen gevolgd worden door een grote ''maar''. Het is ''dit doet hij verkeerd'' en ''dat doet hij verkeerd'', en ''ik zit er door heen'', maar tussendoor vertel je wel dat hij het wel gewoon probeert. Dat hij ook hulp heeft gezocht. Maar daar wordt amper aandacht aan geschonken. Komt dus van twee kanten..
En sorry als het overkomt alsof ik je aanval. Probeer je gewoon ook te wijzen op je eigen houding/hoe het over kan komen. Ik ken je partner niet en hij kan zichzelf hier ook niet verdedigen, dus vandaar dat ik misschien zijn mogelijke gevoelens er ook even bij haal. Waarheid ligt namelijk altijd in het midden.
Sarcasme. Herken het.
Dat is het ook, je moet het voor jezelf doen en niet onder dwang van een ander om die persoon gelukkig te maken...quote:
[..]
Kan ik prima zelf als Mn intrinsieke motivatie daarvoor op orde is
Sarcasme. Herken het.
Inhakend op je laatste (heeele lange) zin. Je stelt dat zijn antwoord niet duidelijk is. Is zijn antwoord niet duidelijk, of vind je zijn antwoord niet voldoende motief voor het ontstaan van de situatie? Of misschien iets anders? Volgens mij is zijn antwoord namelijk erg concreet en duidelijk. Of het voldoende aanleiding is om de situatie te laten escaleren laat ik dan even in het midden. Ieder persoon zal dat anders ervaren. Maar kennelijk heeft deze dialoog voor een impasse gezorgd dus ik zou het even nagaan dan.quote:
[..]
Neehoor, zo vat ik het helemaal niet op. Jullie zien natuurlijk ook alleen maar wat ik hier post en niet hoe het in het dagelijks leven gaat of hoe het jaren terug ging dus ga je af op wat ik zeg en daarmee heb je ook gelijk. Hij doet ook zijn best, op zijn manier, en natuurlijk geef ik hem daar credits voor en waardeer ik dat en probeer ik aan te geven op welke manier het voor mij beter zou werken. Net als dat ik mijn best doe en probeer zoveel hem te accepteren zoals hij is. We zijn allebei geen "slechte vangst" of "rotte appels" en we doen geen dingen bewust om elkaar te kwetsen. Maar we zijn allebei mensen en niet perfect. En natuurlijk heb ik hem gevraagd wat hem dan zo dwars zit aan mij, waarom hij vindt dat het niet langer zo kan, maar daar komt gewoon geen duidelijk antwoord op, ja, dat ik veel slaap nodig heb, dat ik niet volledig mee ga in zijn gezonde leeftstijl, maar dat zijn dingen die ik niet kan verandern zonder mezelf volledig te verliezen.
Als ik het zo lees zouden jullie beide wel zo ervaren kunnen wordenquote:
[..]
Ja ik ben een botte hork, dat is dan weer iets dat hij van mij moet accepteren
Kan wel lekker werken, dat je het er gewoon uit kan gooien. Maar je voelt je niet zo gehoord, omdat het door jou gewenste effect uitblijft. Met het oog op dat je het naar anderen ook niet zo laat blijken, wat voor uitlaatklep heb je eigenlijk? Heb je naast praten en posten nog andere manieren om je ei kwijt te kunnen? Iets fysieks of creatiefs misschien?En terecht dat je daar trots op bentquote:Ik hoef me niet te bewijzen voor mezelf, ik kijk wat dat stukje van mijn leven betreft al op tegen mezelf en vind dat ik het goed gedaan heb. Ik hoef me zelf ook geen zorgen te maken, financieel gezien, om een echtscheiding want ik heb mijn zaakjes op orde en daar ben ik trost op.
Daar heb je dus een helder waarden- en normenkompas in, met een positieve feedback. Zou je voor jezelf ook kunnen formuleren wanneer jij weer meer tevreden cq zekerder zou kunnen voelen als leuke partner? Of liever gezegd wat jij daarvoor jezelf in zou kunnen betekenen, minder afhankelijk van zijn feedback zijnde zeg maar. Tuurlijk wil iedereen positieve feedback van de partner, dus niet dat het raar zou zijn ofzo. Maar je kan jezelf ook leuk voelen zonder zijn tussenkomst hopelijk. Misschien door een goede nieuwe coup of een gave nieuwe jurk. Weer eens een avondje flink swingen of misschien gewoon eens genieten van een mooie zonsondergang met een lekker glas wijn. In dat opzicht kan die citytrip wel een geniale experimenteer oplaadfase zijn om je te resetten cq herpakken
Om mij een goed oordeel na het lezen van dit topic te kunnen vormen en gericht te kunnen meedenken en adviseren zou ik nog graag willen weten van Ts-er welk horoscoop teken zij is en welk horoscoop teken haar vriend is.
Mijn bijdrage aan dit forum is ter lering en ter vermaak.
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Sarcasme. Herken het.
Wat een ei om dan ook nog een kind te maken.quote:
Nou, kogel is door de kerk. We gaan scheiden. Gisteravond weer gepraat en daar kwam eindelijk boven tafel dat hij minder van mij houdt, dan ik van hem. Hij is (was) voor mij de persoon met wie ik oud wilde worden. Dat ben ik voor hem nooit geweest. Hij twijfelt al jaren of ik “wel goed genoeg” ben. Volgens hem komt dat mede door de maatschappij waarin alles perfect moet zijn (hij had het over instagram foto’s) en dat hij met zijn hoofd wel weet dat perfect niet bestaat, maar dat hij het met zijn hart toch zo voelt. Hij gaf ook toe dat hij me actief heeft geprobeerd te veranderen ok ik dat plaatje te passen.
Kortom: ik ben niet gek. Ik beeld me niet al jaren in dat er iets mist. Als je niet 100% voor iemand gaat en twijfels hebt, kun je diegene ook niet alles geven omdat je eigen geluk voorop staat. Dussss... we gaan uit elkaar.
Maar...... Hopelijk brengt het je rust Spirit. Je verdient zoveel beter
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Thanks Tal. Dat kind is wel het mooiste wat ik ooit gemaakt heb, en zo ervaart hij het gelukkig ook, dus daar hebben we absoluut geen spijt van. Nu nog zorgen dat alles, ook voor haar, weer op zijn pootjes terecht komt.quote:
[..]
Wat een ei om dan ook nog een kind te maken.
Maar...... Hopelijk brengt het je rust Spirit. Je verdient zoveel beter
Sarcasme. Herken het.
Dan weet je in ieder geval dat jij niet de enige bent geweest die twijfels had. En niet de enige die de ander wou veranderen. 'Fijn' dat hij eerlijk was, dan kunnen jullie nu tenminste allebei verder gaan en wellicht zelfs vrij vriendelijk uit elkaar gaan. Dat is, helemaal met een kind in de mix, echt een 'bonus'. Het ergste wat je een kind aan kan doen is een vecht scheiding, waar de ouders het kind opzetten tegen de ander. Heel veel succes!
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Beter voor iedereen als ik het zo lees. Succes met het vinden van een vent die wel bij je past.
Drop drop drop drop drop drop drop!!!! DROP!!! drop drop drop drop !!
