R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Dit wordt een lang verhaal
Vroeger, voor ik mijn man ontmoette, was ik veel te vinden op Fok in het datingtopic (leuke tijd was dat 
). Toen leerde ik de man van mijn dromen kennen, kwam een kind, zat ik veel in OUD, en toen was het een hele tijd stil, maar nu vind ik mezelf weer terug in R&P met een minder leuk topic. Ik sta namelijk op het punt om mijn relatie te verbreken en ik zou heel grag jullie advies ontvangen (geen gebash mensen 
)
In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Deze relatie trekt mij leeg. Ik heb nergens energie meer voor en het wordt nu zo erg dat het ten koste van mijn baan gaat. Ik hou een volledige werkdag gewoon niet meer vol. Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen. Maar daar hoort dus wel een scheiding bij, want anders kan ik niks zelf kopen (blijft het 50% van hem). Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik vind dit zo vreselijk moeilijk, vooral omdat ik eerder ben gescheiden. Ligt het misschien aan mij? Vraag ik teveel? Ben ik gewoon ongeschikt voor relaties? Zijn alle mannen misschien zo? En wat doe ik mijn kind aan? Hoewel ze veel te veel mee krijgt en ook een gelukkige moeder verdient ipv de lege huls die ik nu ben. Daarnaast ben ik zo'n beetje al mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt omdat hij in het verleden veel kritiek op mij (mijn uiterlijk) heeft gehad, dus ben ik er zo'n beetje van overtuigd dat niemand mij nog wil, zeker als ik kijk hoeveel vrijgezelle vriendinnen ik heb, die superleuk zijn en geen kind hebben en nog een strak lijf.
Anyways, ik zou heel graag horen van mensen die in een zelfde situatie hebben gezeten: scheiden terwijl je nog van elkaar houdt. Scheiden met een klein kind. Zijn er nog normale mannen of is dit "normaal"? Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest en heb eigenlijk gewoon een hart onder de riem nodig
voor als je het hele verhaal hebt gelezen en niet onderweg bent afgehaakt
Dus, bring it on
Dit wordt een lang verhaal
Vroeger, voor ik mijn man ontmoette, was ik veel te vinden op Fok in het datingtopic (leuke tijd was dat ). Toen leerde ik de man van mijn dromen kennen, kwam een kind, zat ik veel in OUD, en toen was het een hele tijd stil, maar nu vind ik mezelf weer terug in R&P met een minder leuk topic. Ik sta namelijk op het punt om mijn relatie te verbreken en ik zou heel grag jullie advies ontvangen (geen gebash mensen )In het kort: relatie gekregen ruim 6 jaar geleden, man van mijn dromen (dacht ik), heel snel samenwonen, heel snel kind, groot geluk en toen pffffrrrtttt stortte alles langzaam in.
We zijn nu 6 jaar samen, maar ik heb geen man meer, ik heb 2 kinderen. Het enige wat nog goed zit in onze relatie is seks, maar dan kan een relatie niet op leven. We hebben pauzes genomen, relatietherapie gehad, ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om dit te verbeteren en onze relatie gezond te krijgen. We maken elkaar stuk. Hij heeft al bijna 2 jaar geen werk, doet geen reet, draait maar in cirkeltjes op de bodem van zijn put en weet niet hoe hij daar uit moet komen. Hij is een procrastinator ten top, faalangst, passief. Hij vindt overal redenen om maar niks te hoeven doen. Neemt geen verantwoording voor zijn daden (of gebrek daaraan, niets ligt ooit aan hem). Ik heb hem alles gegeven en geboden, zijn baan op laten zeggen zodat hij zijn hart kon volgen (ik draag al geruime tijd alle lasten), maar ook daar is hij passief in. Hij doet gewoon niks! Ik loop te trekken aan een dood paard en mijn energie is op. Ik kan dit niet meer.
Maar: we hebben een kind. En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.
Ik praat veel met vrienden en met mijn ouders. Meerdere mensen zeggen dat hij autistische trekjes vertoont, een stukje empathie mist en dat klopt. In de opvoeding merk ik het, hoe hij met onze dochter om gaat (over het algemeen is hij een fantastische vader!) en ook in zijn communicatie met mij. Als hij iets niet heeft ervaren, kan hij zich niet voorstellen hoe iemand zich voelt. Een voorbeeld: ik heb afstand gedaan van mijn kat. Na een half jaar overleed het diertje wat 10 jaar mijn maatje is geweest en zijn reactie was "Waarom ben je nou verdrietig, het was jouw kat toch niet meer?". Of toen onze dochter 2 was en door had dat ze zich kon verstoppen bij mijn ouders. Hij haalt haar op, kind onder tafel, mijn vader: "Ze is er niet hoor!" Man: "Jawel hoor, ze zit daar onder tafel". Hij leert dat soort spelletjes wel, maar het gaat niet vanzelf. Hij praat ook heel veel met mensen, maar tot een moment dat het awkward wordt omdat hij niet door heeft dat mensen verder willen. Nouja, kleine dingetjes, maar dat werkt natuurlijk veel verder door in de relatie.Hij probeert mij te geven wat hij denkt/vindt dat ik nodig heb, maar niet wat ik zeg dat ik nodig heb.
Deze relatie trekt mij leeg. Ik heb nergens energie meer voor en het wordt nu zo erg dat het ten koste van mijn baan gaat. Ik hou een volledige werkdag gewoon niet meer vol. Maar tegelijkertijd hou ik nog zo vreselijk veel van hem, vind ik hem nog zo aantrekkelijk en WIL ik gewoon dat dit goed komt, ik weet alleen niet hoe.
Mijn plan nu is, omdat ik er onderdoor ga, om te scheiden (geregistreerd partnerschap) en dan voor mezelf een huis of appartement in de buurt te kopen zodat ik een plek voor mezelf heb. Rust kan maken. Me kan ontspannen en bijkomen. Maar daar hoort dus wel een scheiding bij, want anders kan ik niks zelf kopen (blijft het 50% van hem). Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik vind dit zo vreselijk moeilijk, vooral omdat ik eerder ben gescheiden. Ligt het misschien aan mij? Vraag ik teveel? Ben ik gewoon ongeschikt voor relaties? Zijn alle mannen misschien zo? En wat doe ik mijn kind aan? Hoewel ze veel te veel mee krijgt en ook een gelukkige moeder verdient ipv de lege huls die ik nu ben. Daarnaast ben ik zo'n beetje al mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt omdat hij in het verleden veel kritiek op mij (mijn uiterlijk) heeft gehad, dus ben ik er zo'n beetje van overtuigd dat niemand mij nog wil, zeker als ik kijk hoeveel vrijgezelle vriendinnen ik heb, die superleuk zijn en geen kind hebben en nog een strak lijf.
Anyways, ik zou heel graag horen van mensen die in een zelfde situatie hebben gezeten: scheiden terwijl je nog van elkaar houdt. Scheiden met een klein kind. Zijn er nog normale mannen of is dit "normaal"? Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest en heb eigenlijk gewoon een hart onder de riem nodig
voor als je het hele verhaal hebt gelezen en niet onderweg bent afgehaaktDus, bring it on
Sarcasme. Herken het.
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind. Net als die van hem, maar hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor zijn kind.
Het klinkt hard, maar door het maar aan te laten etteren gaan er straks 3 mensen aan onderdoor.
Wees lief voor jezelf en sterkte!
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind. Net als die van hem, maar hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor zijn kind.
Het klinkt hard, maar door het maar aan te laten etteren gaan er straks 3 mensen aan onderdoor.
Wees lief voor jezelf en sterkte!
Nou jeuzs, Joop, zit ik nu gewoon al te janken achter mijn laptop van die quote van jou...
Sarcasme. Herken het.
Ja, hij klinkt als een autist. Heb je dat al eens aangekaart bij hem? Het zou verhelderend kunnen zijn.
Ik weet dat er zgn. partnercursussen bestaan, waar partners van autisten elkaar treffen olv een deskundige hulpverlener. Daar zou je ervaringen kunnen delen.
Maar het is aan jou of je nog een toekomst ziet met hem en als ik je verhaal zo lees, snap ik de keuze om voor een scheiding te gaan wel. Dan nog zou het autismeverhaal nog de moeite waard kunnen zijn, want het blijft immers de vader van je dochter en hij zal straks waarschijnlijk wel hulp nodig hebben om het alleen te kunnen redden.
Sterkte.
Ik weet dat er zgn. partnercursussen bestaan, waar partners van autisten elkaar treffen olv een deskundige hulpverlener. Daar zou je ervaringen kunnen delen.
Maar het is aan jou of je nog een toekomst ziet met hem en als ik je verhaal zo lees, snap ik de keuze om voor een scheiding te gaan wel. Dan nog zou het autismeverhaal nog de moeite waard kunnen zijn, want het blijft immers de vader van je dochter en hij zal straks waarschijnlijk wel hulp nodig hebben om het alleen te kunnen redden.
Sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Ow, dat was niet de bedoeling.quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:10 schreef Spirit82 het volgende:
Nou jeuzs, Joop, zit ik nu gewoon al te janken achter mijn laptop van die quote van jou...
Maar wel lekker dat de emoties loskomen.
Besef je overigens wel dat je in een situatie zit waarin jij mogelijk alimentatie aan hém kan gaan betalen, als hij geen/weinig inkomen heeft en jij wel.
Maar goed, ik denk dat - zeker door er al het nodige is geprobeerd - het wel duidelijk is dat dit richting het einde loopt of dat station al even gepasseerd is.
Praat je er ook zo open met hem over? Dat jij eigenlijk geen andere uitweg meer ziet? Hoe ziet hij de relatie?
Maar goed, ik denk dat - zeker door er al het nodige is geprobeerd - het wel duidelijk is dat dit richting het einde loopt of dat station al even gepasseerd is.
Praat je er ook zo open met hem over? Dat jij eigenlijk geen andere uitweg meer ziet? Hoe ziet hij de relatie?
Yes, dat weet ik, plus kosten voor onderhoud kind... Het is niet anders. Het nadeel van emancipatiequote:Op maandag 2 oktober 2017 11:26 schreef Cyanide- het volgende:
Besef je overigens wel dat je in een situatie zit waarin jij mogelijk alimentatie aan hém kan gaan betalen, als hij geen/weinig inkomen heeft en jij wel.
Maar goed, ik denk dat - zeker door er al het nodige is geprobeerd - het wel duidelijk is dat dit richting het einde loopt of dat station al even gepasseerd is.
Praat je er ook zo open met hem over? Dat jij eigenlijk geen andere uitweg meer ziet? Hoe ziet hij de relatie?
En ja, ik probeer hier veel over te praten, maar meestal krijg ik dan de reactie: "Ik kan hier nu niet op reageren, ik kom erop terug". Waarna hij er natuurlijk nooit op terugkomt. Ik heb hem gisteren een brief geschreven waarin ik schreef dat ik het gewoon niet meer trek en de stappen die we moeten nemen voor een scheiding. Daar was hij erg emotioneel over, maar hij erkent ook dat het niet goed tussen ons gaat, dat we veel te vaak ruzie hebben. Hij wilde mij een brief terugschrijven, maar dat zal ook wel weer een paar weken duren
En dit speelt al jaren he, relatietherapie en alles. Dus het is voor hem geen nieuws. Maar zijn tactiek is gewoon negeren en doorgaan alsof er niks aan de hand is. Richting mij althans. Ik zal alle papieren op moeten stellen, alle acties nemen.
Sarcasme. Herken het.
Weet hij zelf dat je een vermoeden tot autisme hebt? Of kan je daar met hem niet over praten?
Als ik je verhaal zo lees lijkt scheiden toch de beste optie. Straks ga je er zelf ook nog aan onderdoor en dan is je kind ook nog eens slachtoffer van de situatie.
Als ik je verhaal zo lees lijkt scheiden toch de beste optie. Straks ga je er zelf ook nog aan onderdoor en dan is je kind ook nog eens slachtoffer van de situatie.
Zijn vader is "apart". Een man die letterlijk niks zegt, of fluisterend spreekt, maar dat zelden in gezelschap. Hij heeft gewoon geen sociale skills, dat ziet zelfs een blinde. Toen wij vertelden dat we een kindje verwachtten, zette hij het geluid van de tv harder omdat hij het programma niet kon verstaan. Daardoor ligt er binnen die familie een heel groot taboe op het woord "autisme". Ik heb mijn man wel vaker gezegd dat hij een stuk empathie mist, maar volgens hem is dat onzin en ben ik modder aan het gooien. Zelfreflectie is niet zijn sterkste punt, zeg maar
Sarcasme. Herken het.
Dit lezende zou ik me zsm van hem distantiëren, dus scheiden en je eigen plek regelen.quote:
Zijn vader is "apart". Een man die letterlijk niks zegt, of fluisterend spreekt, maar dat zelden in gezelschap. Hij heeft gewoon geen sociale skills, dat ziet zelfs een blinde. Toen wij vertelden dat we een kindje verwachtten, zette hij het geluid van de tv harder omdat hij het programma niet kon verstaan. Daardoor ligt er binnen die familie een heel groot taboe op het woord "autisme". Ik heb mijn man wel vaker gezegd dat hij een stuk empathie mist, maar volgens hem is dat onzin en ben ik modder aan het gooien. Zelfreflectie is niet zijn sterkste punt, zeg maar
Jezus Spirit, wat een ellende.
Wil je dat je kinderen opgroeien met de gedachte dat het ok is dat een papa het zelfvertrouwen van de mama ondermijnt tot het punt dat de mama denkt zonder de papa niets meer waard te zijn? Is dat het beeld dat je ze mee wil geven? Is dat wat de spirit uit de datingtopics zelf voor zichzelf had bedacht?
Flikker op, ik kan me foto's van jou herinneren waar de helft van het topic op fapte en die de andere helft op de koelkast had hangen als thinspiration.
Zo ging je die relatie in. Moet je echt in iets blijven dat blijkbaar je zelfbeeld gereduceerd heeft tot dat wat je nu omschrijft..? En tuurlijk zal je lichaam veranderd zijn, na 2 kinderen. Dat doen lichamen, zo zijn ze ontworpen. Je bent altijd al meer geweest dan je verpakking en dat ben je nu nog steeds. Zorg dat je dat zelf weer gaat zien. En nog veel belangrijker laat het aan je kinderen zien.
Wil je dat je kinderen opgroeien met de gedachte dat het ok is dat een papa het zelfvertrouwen van de mama ondermijnt tot het punt dat de mama denkt zonder de papa niets meer waard te zijn? Is dat het beeld dat je ze mee wil geven? Is dat wat de spirit uit de datingtopics zelf voor zichzelf had bedacht?
Flikker op, ik kan me foto's van jou herinneren waar de helft van het topic op fapte en die de andere helft op de koelkast had hangen als thinspiration.
Zo ging je die relatie in. Moet je echt in iets blijven dat blijkbaar je zelfbeeld gereduceerd heeft tot dat wat je nu omschrijft..? En tuurlijk zal je lichaam veranderd zijn, na 2 kinderen. Dat doen lichamen, zo zijn ze ontworpen. Je bent altijd al meer geweest dan je verpakking en dat ben je nu nog steeds. Zorg dat je dat zelf weer gaat zien. En nog veel belangrijker laat het aan je kinderen zien.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik voel met je mee, maar ik kan niet zeggen wat je moet doen. Ik weet het zelf namelijk ook niet. Wat ik wel vind is dat mensen met een kind in het spel te snel uit elkaar gaan.
Soortgelijk verhaal hier, bij ons is de communicatie niet goed. Praten over belangrijke dingen gaat niet, daar ben ik sinds gisteravond echt achter. Hij kwetste me met iets wat hij zei, toen ik dat aangaf nam hij een houding aan die zei: ja whatever, ga maar door met waar je mee bezig ben in plaats van te zeuren tegen mij. Er was echt geen gesprek over hetgeen wat gebeurd was mogelijk. En zijn houding nadat ik aangaf het niet leuk te vinden wat hij had gezegd was abnormaal.
Nooit is iets zijn fout, het ligt nooit aan hem en hij weigert om z'n excuses aan te bieden. In de tijd dat wij samen zijn (minder dan 10 jaar) heb ik nog nooit excuses van hem gehad. Ook niet die ene keer toen ik aangaf dat excuses wel op z'n plaats zouden zijn. Hij weigerde zijn excuses aan te bieden.
Nu wil ik wel excuses van hem, omdat hij me gekwetst heeft. Dit weet hij ook, dus ik wacht op het moment dat hij z'n excuses aanbied aan mij. Gebeurt dit niet, dan wil ik een break tussen ons. Dat hij maar eens na gaat denken over onze relatie en zijn gedrag.
Ik wil niet bij hem weg, maar zo doorgaan kan ook niet.
Soortgelijk verhaal hier, bij ons is de communicatie niet goed. Praten over belangrijke dingen gaat niet, daar ben ik sinds gisteravond echt achter. Hij kwetste me met iets wat hij zei, toen ik dat aangaf nam hij een houding aan die zei: ja whatever, ga maar door met waar je mee bezig ben in plaats van te zeuren tegen mij. Er was echt geen gesprek over hetgeen wat gebeurd was mogelijk. En zijn houding nadat ik aangaf het niet leuk te vinden wat hij had gezegd was abnormaal.
Nooit is iets zijn fout, het ligt nooit aan hem en hij weigert om z'n excuses aan te bieden. In de tijd dat wij samen zijn (minder dan 10 jaar) heb ik nog nooit excuses van hem gehad. Ook niet die ene keer toen ik aangaf dat excuses wel op z'n plaats zouden zijn. Hij weigerde zijn excuses aan te bieden.
Nu wil ik wel excuses van hem, omdat hij me gekwetst heeft. Dit weet hij ook, dus ik wacht op het moment dat hij z'n excuses aanbied aan mij. Gebeurt dit niet, dan wil ik een break tussen ons. Dat hij maar eens na gaat denken over onze relatie en zijn gedrag.
Ik wil niet bij hem weg, maar zo doorgaan kan ook niet.
O en btw ik weet niet waar je woont, maar probeer zo snel mogelijk een antikraakruimte te regelen waar 1 van jullie alleen kan zijn.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Phoebe, ik hou van je
PS: ik heb maar 1 kind, officieel. De ander is 34 en heeft een baard.
PS: ik heb maar 1 kind, officieel. De ander is 34 en heeft een baard.
Sarcasme. Herken het.
Daarvoor hoef je niet te scheiden.quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:08 schreef Jopie78 het volgende:
Loslaten is niet iemand laten vallen... Maar diegene de kans geven op eigen benen te staan..
Jouw verantwoording ligt bij jezelf en je kind. Net als die van hem, maar hij kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor zijn kind.
Het klinkt hard, maar door het maar aan te laten etteren gaan er straks 3 mensen aan onderdoor.
Wees lief voor jezelf en sterkte!
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Met jonge kinderen heb je inderdaad geen leven. Hij ook niet. Dus wat verwacht je van hem? En is dat wel realistisch?
Ik zie zo vaak dat (met name vrouwen) eigenschappen uit het karakter van iemand willen veranderen. Accepteer die trekjes en geniet van de rest.
Daarnaast adviseer ik je om meer tijd aan je relatie te besteden. Heel veel jonge ouders besteden vooral veel tijd aan hun kinderen en vergeten zichzelf EN elkaar.
Wat heb je voor hem gedaan? Hoeveel liefde heb jij nog over?
Echte liefde is loslaten' maar niet laten vallen.
Whatever...
Juist die moet je een dringend signaal geven dat dit niet is wat liefde is. Dat je zo niet met je partner omgaat.quote:
Phoebe, ik hou van je
PS: ik heb maar 1 kind, officieel. De ander is 34 en heeft een baard.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik denk echter niet dat er "makkelijk" gescheiden wordt, maar dat het nu mogelijk is voor vrouwen om op eigen benen te staan zonder volledig afhankelijk te zijn van hun man. Onze ouders kónden vaak niet eens scheiden, en kunnen dat nu veelal nog steeds niet. Ik denk dat het daardoor lijkt alsof er nu vaker wordt gescheiden dan vroeger, maar dat wil niet zeggen dat dat gelukkige huwelijken zijn...quote:Op maandag 2 oktober 2017 11:57 schreef Spanky78 het volgende:
[..]
Daarvoor hoef je niet te scheiden.
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Met jonge kinderen heb je inderdaad geen leven. Hij ook niet. Dus wat verwacht je van hem? En is dat wel realistisch?
Ik zie zo vaak dat (met name vrouwen) eigenschappen uit het karakter van iemand willen veranderen. Accepteer die trekjes en geniet van de rest.
Daarnaast adviseer ik je om meer tijd aan je relatie te besteden. Heel veel jonge ouders besteden vooral veel tijd aan hun kinderen en vergeten zichzelf EN elkaar.
Wat heb je voor hem gedaan? Hoeveel liefde heb jij nog over?
Echte liefde is loslaten' maar niet laten vallen.
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Ik denk dat je uit mijn eerste post en hierboven zelf wel kunt filteren wat ik allemaal voor hem heb gedaan en al jaren doe. Ik ben leeg. Ik heb niks meer te geven.
Sarcasme. Herken het.
Inderdaad. Relaties hebben alleen bestaansrecht (volgens mij dan) wanneer er sprake is van absolute gelijkheid tussen de partners in de relatie. Dat is in de relatie van TS duidelijk niet het geval.quote:
[..]
Juist die moet je een dringend signaal geven dat dit niet is wat liefde is. Dat je zo niet met je partner omgaat.
TS heeft duidelijk aangegeven dat ze al voor lange tijd aan relatietherapie doen maar dat haar man/partner hier niets mee doet. De situatie binnen het gezin verbetert in ieder geval niet in de ogen van TS.quote:
[..]
Daarvoor hoef je niet te scheiden.
Als je echt nog van elkaar houdt moet je er toch voor gaan. Ik vind dat mensen zo makkelijk de handdoek in de ring gooien.
Jullie klinken allebei behoorlijk kansloos.
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Ah, een echte FOK reactie, toch nogquote:
Jullie klinken allebei behoorlijk kansloos.
Weet je wel zeker dat als je gaat scheiden weer iemand anders gaat vinden?
Of is er al iemand anders?
Ik was al bang dat het helemaal verweekt was hier.
Sarcasme. Herken het.
Heb je jezelf weleens afgevraagd dat 'ie ook uitgekeken kan zijn op jou? Of dat 'ie misschien spijt heeft dat 'ie zo snel met je is gaan samenwonen en een kind heeft gekregen? En dat 'ie daardoor geen raad weet met de situatie?quote:
[..]
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik denk echter niet dat er "makkelijk" gescheiden wordt, maar dat het nu mogelijk is voor vrouwen om op eigen benen te staan zonder volledig afhankelijk te zijn van hun man. Onze ouders kónden vaak niet eens scheiden, en kunnen dat nu veelal nog steeds niet. Ik denk dat het daardoor lijkt alsof er nu vaker wordt gescheiden dan vroeger, maar dat wil niet zeggen dat dat gelukkige huwelijken zijn...
Wat verwacht ik van hem... Ik verwacht dat hij ook zijn steentje bijdraagt aan ons gezin. Dat hij een aandeel levert in het nu en in de toekomst. Dat hij zichzelf een schop onder zijn reet geeft en iets van zijn leven maakt, zijn geluk zoekt en maakt in plaats van passief te zitten niksdoen. Ik verwacht dat hij mij accepteert zoals ik ben in plaats van mij steeds te proberen te veranderen in zijn "perfecte" vrouw. Ik wil dat hij energie aan mij besteed, ook zijn best doet om het leuk tussen ons te maken, mij niet dwingt om op zijn manier en zijn tempo te leven, dat hij me vertrouwt in vriendschappen die ik heb, dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe en dat waardeert in plaats van voor lief neemt. Is dat zoveel gevraagd volgens jou?
Ik denk dat je uit mijn eerste post en hierboven zelf wel kunt filteren wat ik allemaal voor hem heb gedaan en al jaren doe. Ik ben leeg. Ik heb niks meer te geven.
