Neoliberalisme wat houdt het in? deel #20

quote:

Terwijl de kredietcrisis hen een unieke kans bood, heeft Links in de tien jaar na de crisis geen enkel serieus alternatief weten te formuleren.

Mark Verheijen

Er zijn veel zwart-wit denkers die, bij kritiek op hun fundamentalistische ideologie, vragen wat dan jou absoluut ware ideologie is. Maar een alternatief op het marktfundamentalisme kan ook gewoon een markt binnen de kaders van een democratische rechtsstaat zijn. Dus zonder een zinloze tegenstelling tussen overheid en markt. In dat geval zijn er talloze mogelijkheden om de markt meer of minder te kanaliseren. Ook internationaal. Het marktfundamentalisme verhinderde een betere regulering van de internationale vrijhandel (globalisering).

Het is flauw om je eigen fundamentalisme te wijten aan de zwakte van je opponenten. Dat Links zo lang nodig heeft om te reageren, komt omdat de hele bestuurselite (dus ook Links) het marktverhaal vrij kritiekloos heeft geslikt. Keren, zonder gezichtsverlies, is dan lastig. Een aanzienlijk deel van de bevolking heeft het ook kritiekloos geslikt (het economische succesvolle deel van de bevolking overschreeuwd al gauw de rest). Zo zie je, dat luid meezingen met de meute de norm is, ook onder zelfverklaarde individualisten, en zeker onder politici. Denken doen we pas nadat het is misgegaan.

Uit het publieke debat bleek allang dat er in Nederland niet meer serieus politiek werd nagedacht. Omdat het conflicteert met het propaganda model, omdat het overbodig is als je zelf de waarheid kent, omdat de bemoeienis van het domme volk hinderlijk is. Na de kredietcrisis was de toon hier op FOK! dat het allemaal evident de schuld van de overheid was (geredeneerd vanuit de marktideologische dogma's). Tot 5 jaar na de kredietcrisis was het gebruik van de term 'neoliberalisme', het label waaronder de marktideologie bekritiseerd werd, een reden om iemand de mond te snoeren (alleen irrationele gekken gebruiken die term). Het publieke debat werd dus monddood gemaakt dmv agressieve onderdrukkende propaganda. Dit alles ging grotendeels van de bestuurselite zelf uit (vooral van Rechts).

De gesloten-deuren-politiek, met achter iedere deur een onderhandelingstafel, met het bedrijfsleven aan de kop van die tafel, onder het motto: 'wat hier wordt besproken mag niet worden gedeeld met onbevoegden', is zover doorgevoerd dat ik het geen democratie zou willen noemen. Een land gerund door en voor een kliekje. Politici verwachten nu waarschijnlijk dat hun collega politici van de oppositie een nieuwe waarheid formuleren, en als de witte rook eenmaal uit de schoorsteen komt, kan de propagandamachine in de andere stand worden gezet, en zo de bevolking op de hoogte gesteld. De bevolking heeft meer aan een open publiek debat, dat wel in banen wordt geleid, maar dan zonder het te vernaggelen met politieke spelletjes.

[ Bericht 7% gewijzigd door deelnemer op 06-05-2018 22:11:06 ]

quote:

'CEOs don't want this released': US study lays bare extreme pay-ratio problem

The first comprehensive study of CEO-to-worker pay reveals an extraordinary disparity – with the highest gap approaching 5,000 to 1

The first comprehensive study of the massive pay gap between the US executive suite and average workers has found that the average CEO-to-worker pay ratio has now reached 339 to 1, with the highest gap approaching 5,000 to 1.

The study, titled Rewarding Or Hoarding?, was published on Wednesday by Minnesota’s Democratic US congressman Keith Ellison, and includes data on almost 14 million workers at 225 US companies with total annual revenues of $6.3tn.

Just the summary makes for sober reading.

In 188 of the 225 companies in the report’s database, a single chief executive’s pay could be used to pay more than 100 workers; the average worker at 219 of the 225 companies studied would need to work at least 45 years to earn what their CEO makes in one.

It also shows how some of the most extreme disparities in CEO-to-worker pay exist in industries that are considered consumer discretionary, such as fast food and retail, with a 977 to 1 disparity, one of the widest gaps.

“Now we know why CEOs didn’t want this data released,” says Ellison, who championed the implementation of the pay ratio disclosure rule as it was written into the Dodd-Frank financial reform bill of 2010. “I knew inequality was a great problem in our society but I didn’t understand quite how extreme it was.”

The requirements, long resisted by some of the largest US companies, simply tells companies to identify a median worker and then calculate how much the CEO makes in comparison to that person.

But the requirement triggered years of prevarication as companies claimed the method of calculating CEO compensation and median employee compensation had not been well defined. Some claimed that including workers employed abroad, especially in developing countries, would make pay ratio data even more extreme than it would be if calculated only within the US.

“If wealth is being concentrated into fewer and fewer hands, then obviously wealth is being dissipated from more and more people,” Ellison said.

“We have people who are paying more half their income in rent, and we have whole school districts where poverty is erasing any opportunity for Americans to climb that ladder.”

According to a recent Bloomberg analysis of 22 major world economies, the average CEO-worker pay gap in the US far outpaces that of other industrialized nations.

The average US CEO makes more than four times his or her counterpart in the other countries analyzed.

Ellison rejected claims from corporate America that executive suite compensation is a just reward for the skillful exercising of their business talents. “Truth is, they’re doing nothing except extracting value and wealth from hard working people because they have economic advantages.”

“With all this extra money they have, it corrupts our politics absolutely,” he continues. “It concentrates markets and makes them less competitive.”

Ellison has become a frequent target for criticism from the Trump administration, including from the president himself.

Last week, Ellison, who also serves as deputy chair of the Democratic National Committee, appeared at a Minnesota May Day parade wearing a black T-shirt with the words “Yo no creo en fronteras”, or “I don’t believe in borders”. Trump described the slogan as an example of the US having “the worst immigration laws in the history of mankind”.

Companies singled out for criticism in the report include Marathon Petroleum, a gas station operator, whose CEO Gary Heminger took home an astonishing 935 times more pay than an average employee in 2017.

Sarah Anderson, the policy director at Inequality.org, said the data that’s now coming out from corporate America could prove historic.

“We’ve known for many years we have an extreme gap between CEO and worker pay but this report goes into detail about which companies are doing the most to contribute to inequality by having extreme gaps in pay scales.”

Anderson’s advocacy group had previously identified at least five US firms where workers would have to work more than 1,000 years to catch up with their top bosses. The companies include the auto-parts maker Aptiv (CEO-worker pay ratio: 2,526 to 1), the temp agency Manpower (2,483 to 1), the amusement park owner Six Flags (1,920 to 1), Del Monte Produce (1,465 to 1), and the apparel maker VF (1,353 to 1).

“We’re getting eye-opening data now because companies are now required to make disclosures for their global workforce,” she said.

Ellison said the data remains imperfect, as companies are still able to exclude contracted workers from their reporting. He singled out Newmont Mining, which claims 30,000 workers and contractors on its website but only reported 12,500 to the SEC.

“What happened to the other workers? They’re missing some. But even then the CEO is making 114 times the average employee.”

Ellison hopes that the issue is beginning to break out of the political echo-chamber and that changes are beginning to occur.

The city of Portland, Oregon, for instance, recently imposed a 10% business tax surcharge on companies with top executives making more than 100 times what their median worker is paid – and a 20% surcharge on firms with pay gaps that stretch exceed 250 to 1.

“We need to ban stock buy-backs, increase marginal tax rates, we need to make sure companies cant write huge bonuses. But we also need to increase the voice of workers. What’s going on in Portland is good. Taxes are part of any realistic solution. It’s not like this concentration and hoarding of wealth has no consequence. Everytime they acquire more, it means someone else gets less.”

Verschenen in Trouw.
Link:
ChristenUnie bindt de strijd aan met het neoliberalisme

INTERVIEW Partijleider Gert-Jan Segers wil de toon van de ChristenUnie aanscherpen. Nederland heeft volgens hem behoefte aan een nieuwe politieke agenda, tegen het neoliberalisme.

quote:

De doorgeslagen jacht op de bijstandsfraudeur

Ze voelen zich behandeld als criminelen, maar dan met minder rechten: bijstands-gerechtigden die er, regelmatig ten onrechte, van worden verdacht te frauderen. Tegen de verregaande bevoegdheden van de sociale diensten kunnen zij zich moeilijk verdedigen.

[...]

Gevolgen

Allemaal vertellen de bijstandsgerechtigden over de tol die hun aanvaringen met de sociale dienst hebben geëist. Een Friese bijstandsgerechtigde (50) met uitgezaaide borstkanker durft haar in het oosten des lands wonende vriend maar mondjesmaat te laten logeren. ‘Ik denk steeds: dadelijk komt de sociale dienst en dan pakken ze me weer.’ De Noordwijkse bijstandsgerechtigde (45), een ex-kapster die haar werk als zelfstandige moest staken door reuma, borstkanker en een hartinfarct, heeft zo tabak van de sociale dienst dat ze besloten heeft haar uitkering op te zeggen, haar huis te verkopen en in een caravan te gaan wonen. ‘Ik wil niets meer met de sociale dienst te maken hebben. Ik ben chronisch ziek. Laat me met rust, ik doe niets verkeerd!’

Sandia raakte zo getraumatiseerd dat ze Delft verliet. Toch heeft ze in haar nieuwe gemeente nog altijd het gevoel dat achter elke blik van een vreemde een rechercheur kan schuilen, ook al is ze inmiddels uit de bijstand. ‘Het achtervolgt me nog steeds. Ik ben een heel ander mens – ik heb weinig vrienden meer, ga niet vaak naar buiten. Boodschappen doe ik altijd met m’n kinderen erbij, ik durf nergens alleen naartoe. Ze maken mensen echt helemaal gek.’

[ Bericht 2% gewijzigd door deelnemer op 17-06-2018 09:45:26 ]

Topic naar mijn hart.

Het neoliberalisme is een verschrikkelijke ideologie die egoisme en onverschilligheid promoot. Het gaat enkel over ikke ikke ikke en hebbe hebbe hebbe.

Het is jammer dat het politiek maar moeilijk lukt om het te bestrijden. Juist omdat allerlei domme schapen denken dat ze er hun redelijk goede leven aan te danken hebben. Terwijl het neolberalisme dat ondermijnt.

quote:

Hoe consequent redeneer jij.

[...]

Een interessant inzicht van Freudenberg is de manier waarop de industrie zichzelf tegenspreekt als het gaat om menselijk gedrag. Aan de ene kant gebruiken woordvoerders van grote bedrijven graag het argument dat mensen een vrije keuze hebben. Volgens Freudenberg is het zelfs deel van de marketing, van bijvoorbeeld te tabaksindustrie, om te blijven herhalen dat iedereen zelf kan bepalen of hij wel of niet rookt.

Aan de andere kant doen dezelfde industrieën er alles aan om mensen te beïnvloeden. Daarbij wordt gewerkt vanuit een geheel ander – ik zeg: realistischer – mensbeeld. Namelijk dat van de mens als minder rationeel en meer emotioneel wezen, sterk gericht op de korte termijn. Tabaksbedrijven weten al decennia op welke knoppen ze moeten drukken om mensen aan het roken te krijgen, en te houden.

En zo zijn er meer inconsistenties. Het neo-liberalisme ontkent het bestaan van de groep en dus ook van sociale emoties. Tegelijkertijd gebruikt men sociale emoties om de bevolking rond te koeieneren. Niet alleen inconsequent, maar bewust gebruikmakend van (een trukendoos).

quote:

Waarom veranderen zo lastig is (en wat wel werkt)

Verandertechnieken. Hoe maak je van mooie plannen en goede voornemens werkelijkheid? NRC-columnist en gedragswetenschapper Ben Tiggelaar schreef er een boek over: De Ladder, met praktische tips voor gewoontedieren.

Mensen zijn gewoontedieren en veranderen is lastig. Er zijn oneindig veel mogelijke manieren om iets anders te doen. Ze allemaal uitproberen is onmogelijk. Dus veranderen, om het veranderen, heeft geen zin. Het is een stuk makkelijker als je een reden hebt om te veranderen en ook een weg ziet. Als je de motieven hebt (+ duidelijkheid en haalbaarheid), dan hoeft het niet zo moeilijk te zijn. Er zijn mensen die gaan als een speer, achter hun doelen aanrennend, van alles proberend.

Stel dat iemand gaat als een banaan, met nieuwe dingen komt, maar de rest nog moet zien te porren voor zijn ideeen? Zo iemand zou degenen, die niet willen, mee willen krijgen. Dat gaat vaak met propaganda gepaard. Zo zou de vernieuwer de mensen zonder zijn motieven toch aan de gang willen krijgen. De groep die zo gepushed wordt, kun je gemakkelijk aanzien voor mensen die moeite hebben met verandering. Ze willen niet, komen met allerlei bezwaren, etc …

Degene die wil veranderen, doet er geen goed aan om alle weerstand te vertalen in 'moeite met verandering'. Hij zou werkelijk eerlijk en overtuigend moeten onderbouwen waarom die verandering de moeite waard is. Dat is het moeilijkste, want doelen zijn niet zuiver objectief. Het is goedkoop om te doen alsof het doel evident waar en goed is, zodat de ander wel akkoord moet gaan. Mensen hebben ook redenen om zich te verzetten tegen vernieuwingen. De natuurlijke weestand tegen veranderen is daarop gebaseerd. Dat is dus niet zonder meer irrationeel. Verandering is niet altijd goed, of alleen afhankelijk van de frequentie waarmee men innovatie roept.

Mensen bestaan in onderlinge afhankelijkheid. Het is misleidend om te doen alsof een verandering een zuiver individuele zaak is, alsof iemand volledig ontkoppeld is van zijn omgeving. Juist omdat dit niet zo is, manipuleren mensen elkaar. En manipulatie maakt mensen wantrouwig. Het is misschien jouw doel, maar waar ben jij eigenlijk op uit en is het voor mij ook goed? Als ik niet mijn mannetje sta, loop jij dan over mij heen?

De manipulatie heeft onder de neo-liberale marktideologie zo'n hoge vlucht genomen, dat de meeste informatie die mensen horen, iemands propaganda is. Het is dan ook nauwelijks informatie te noemen, maar stemmingsmakerij. Roepen dat mensen een sterke neiging hebben om pijn, ongemak en verlies te vermijden, lijkt ook erg veel op stemmingsmakerij. Want pijn, ongemak en verlies vermijden, is ook een prima doel. Wie gaan nou voor niets pijn lijden? Wie gaat zich opofferen voor het neo-liberale ideaal, dat niemand zich ooit nog iets gelegen hoeft te laten liggen aan een ander. Pas in een bredere samenhang kan het zin hebben om door een zure appel heen te bijten.

Deelanalyses, zonder gevoel voor waar het een deel van uitmaakt, zijn een bron van inconsistenties, zoals het eerste stuk in deze post duidelijk maakt. Opportunisten doen niet anders, en de levenshouding die bij de marktideologie past, is zuiver opportunistisch.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 22-06-2018 14:47:19 ]

quote:

Radicale markten als oplossing voor alles

Rijkdom kan eerlijker verdeeld worden als vrije markten nog vrijer worden, is een van de gewaagde stellingen in het spraakmakende 'Radical Markets'. We moeten dan alleen wel af van privébezit, volgens de auteurs.

In een complete huurmarkt is er nog altijd privébezit, namelijk geld. In feite is het ruilmiddel geld dan nog de enige vorm van bezit. En verder blijft dit de wereld beperken tot de marktlogica. De wet van vraag-en-aanbod is herleidbaar tot oorzaak-en-gevolg. Een ideologie die alleen de marktlogica kent, is een ideologie die het bredere begrip van oorzaak-en-gevolg vernauwt tot vraag-en-aanbod, en is daarom een frame. Een ideologie is een masterframe die van meet af aan het denken vernauwd, zodat veel bestaande realiteiten niet meer gedacht kunnen worden.

Voor mensen met geld, in een wereld waarin de bovenliggende groep vooral geld belegd, is dit een ideale oplossing. Dat rijkdom zo eerlijker verdeeld gaat worden lijkt mij sterk. Efficienter is niet hetzelfde als eerlijker. Markten drijven het systeem alleen naar een grotere efficientie, en leidt tot vrijheid voor degenen met geld, maar eerlijker …. dat is niet iets dat met de wet van vraag-en-aanbod aan bod komt.

Mensen worden niet ziek op bestelling, het is geen aankoop, er is geen vraag naar ziek zijn. Daarom is de wet van vraag-en-aanbod zo 'n wet, die altijd geldt behalve als het niet zo is. De wet van vraag-en-aanbod is niet onjuist, maar de wet van oorzaak-en-gevolg in specifieke situaties, net zoals ziek-worden de wet van oorzaak-en-gevolg is in weer andere specifieke situaties. De enige manier om ze met elkaar te laten rijmen, is een universele logica te kiezen waartoe alles te herleiden is, en dat is de wet van oorzaak-en-gevolg, want economie is een tak van wetenschap. De wet van vraag-en-aanbod is blijkbaar niet altijd geldig en dus voorwaardelijk. Wat zijn die voorwaarden, en mag je die voorwaarden apodictisch als voldaan poneren of eraan voorbij gaan?

[ Bericht 3% gewijzigd door deelnemer op 24-06-2018 09:56:43 ]

quote:

Ik schaam mij niet meer voor gelukszoekers

Vroeger schaamde ik mij voor televisiebeelden van jonge Afrikaanse gelukszoekers. Ik was een eerstejaars student in Amsterdam. Het aantal zwarte studenten op de universiteit was net als nu op een hand te tellen. Net als mijn studiegenoten had ik een Nederlandse DigiD, maar onze belevingswereld verschilde enorm. Terwijl zij omringd werden met succesvolle mensen die in vele opzichten op hen leken, werd ik geconfronteerd met beelden van wanhopige Afrikaanse jongeren in de Middellandse zee. Zo wanhopig dat ze bereid waren om hun leven op te offeren. Ik identificeerde mij met deze wanhoop. Zij leken immers op mij. Daarom werd ik achterdochtig als iemand mij in een willekeurig gesprek vroeg hoe ik naar Nederland was gekomen. Was dit soms een verkapte manier om erachter te komen of ik ooit een zogenaamde ‘bootvluchteling’ was?

Wij zijn jaren verder, ik ben wat gaan lezen en mijn vertrouwde schaamte heeft plaats gemaakt voor nederigheid. Nederigheid omdat ik weet dat de kansen die ik in Nederland heb vanzelfsprekend lijken, terwijl slimmere leeftijdsgenoten bereid zijn om daarvoor te sterven.

Bij de afgelopen EU-top hebben Europese leiders afgesproken om ‘ontschepingsplatforms’ in Noord-Afrika op te richten, waar migranten die op zee worden opgepikt naartoe gebracht zullen worden. Daarnaast gaat de EU Afrikaanse landen ‘belonen’ die meewerken aan het stoppen van illegale migratie. Het is een volgende stap op het pad dat sinds 2015 wordt bewandeld. Want sindsdien gebruikt de EU allerlei trucjes om haar grens te versterken en te externaliseren. Dat laatste vertaalt zich in een ruilhandel tussen de EU en landen als Mali en Libië. Deze landen zetten alle middelen in om Afrikaanse jongeren te weerhouden naar Europa te emigreren – in ruil voor Europees geld. Met succes. Volgens de Internationale Organisatie voor Migratie is de illegale immigratie naar de EU sinds oktober 2015 met maar liefst 95 procent gedaald.

Volgens analisten is dit restrictieve migratiebeleid te verklaren door de opkomst van populistische en nationalistische politiek op het Europese continent. Als dat klopt hebben wij met een interessante tegenstelling te maken. Populisten en nationalisten die hun grenzen willen beschermen versus Afrikaanse gelukzoekers die het bestaan van grenzen juist ontkennen – zowel ideologisch als fysiek.

De Senegalese schrijfster Fatou Diome vergelijkt Afrikaanse gelukszoekers in een van haar gedichten met de baby die aan het zwaard van koning Salomo werd voorgelegd. Voor wie op de hoogte is van alle WK-perikelen maar tekortschiet in ABK (Algemene Bijbelkennis), een introductie: toen twee vrouwen elk beweerde de moeder van een baby te zijn, gaf koning Salomo het bevel om het kind doormidden te snijden en beide vrouwen de helft te geven. Terwijl de eerste vrouw met het besluit instemde, smeekte de tweede vrouw om het leven van het kind te sparen. En zo wist de koning van wie het kind was.

Jonge Afrikaanse gelukszoekers willen niet bij welke moeder dan ook behoren. In haar eerste roman Le ventre de l’atlantique beschouwt Fatou Diome migratie als een vorm van bevrijding. Een individuele keuze om beknellende familiebanden en sociale controle te ontvluchten, om elders een invulling aan je eigen leven te geven.

Anders dan ik aanvankelijk dacht zijn Afrikaanse gelukszoekers niet wanhopig. Ze zijn juist hoopvol. Zij zijn ontdekkingsreizigers, die niet zullen opgeven totdat ze met hun eigen ogen zien wat zich aan de overkant van de zee bevindt.

We kunnen daarom met stevige grenzen en lange dijken Afrikaanse gelukzoekers fysiek buiten Fort Europa houden – maar het is de vraag of wij erin zullen slagen om hun geest en levenslust tegen te houden. Ik schaam mij niet meer voor ze. Ik voel me nederig als ik aan hun heldhaftigheid denk.

Het lijkt mooi, een vrije wereld waarin iedereen kan gaan en staan waar hij wil. Landsgrenzen lijken kunstmatig (maar niet kunstmatiger dan het hekje om uw privétuin, een afgesloten huisdeur of een op slot gezette fiets).

Neo-liberalen, die geloven dat de vrije markt op zichzelf bestaat en de samenleving optimaal reguleert, en die geloven dat overheden de vrije markt alleen maar kunnen ontregelen met misplaatst ingrijpen, vinden landsgrenzen ook kunstmatig. Ze zien niet in dat de natiestaat aan de basis staat van het politieke project 'vrije markt'. Geen politiek regulering, geen vrije markt.

Voorstanders van vrije migratie, die pleiten voor een ruimhartige opvang en ondersteuning van migranten, vooronderstellen een solidariteit / verzorgingsstaat die staat als een huis. Ze zien niet in, dat de neo-liberalen walgen van het idee van solidariteit, en al 30 jaar pleiten voor de afbouw van de verzorgingsstaat op grond van een radicaal individualistisch mensbeeld. Als gelukzoekers hetzelfde individualisme aanhangen als neo-liberalen, en landsgrenzen al even kunstmatig vinden, dan ondermijnen zij beide de natiestaat. Migranten zien niet in dat de solidariteit in een verzorgingsstaat een idee van gemeenschappelijke lotsbestemming veronderstelt. En dat migranten het idee van een gemeenschappelijke lotsbestemming verzwakken, als het grote groepen gelukszoekers betreft, wiens overtuigingen en loyaliteiten alle kanten opgaan.

Zo leunen de vrije markt, en de opvang van migranten beide op de natiestaat, en wordt deze natiestaat door beide ondermijnt. Stel dat het al zover is, dat iedereen gaat en staat waar hij wil, en migranten verschuivingen in de economische bedrijvigheid gewoon kunnen volgen door te verkassen. Dat bij een 2e kamer verkiezing in Nederland het inmiddels normaal is, dat meer dan 90% van de mensen met een Nederlands paspoort buiten Nederland woont, en de overgrote meerderheid die hier in Nederland woont geen Nederlands paspoort heeft. In dat geval is de natie staat een vreemde bestuurseenheid geworden, die niet meer past bij de feitelijke structuur. Wat is dan de vervanging van de natiestaat?

Iedereen ondermijnt momenteel de natiestaat vanuit idealen waar hij zelf voordeel van verwacht, zonder hierbij stil te staan. Verbaas je dan niet, als het zaakje in elkaar dondert zonder vervanging.

Het kan niet zo zijn, dat iedereen ter wereld eenzijdig kan besluiten naar de EU te migreren, en de EU dan vanzelfsprekend verplicht is om te zorgen voor een goed vervolg. Als dat allemaal zo vanzelfsprekend is, dan kunnen migranten in hun thuislanden even vanzelfsprekend alles goed laten verlopen. Maar ook daar is niets vanzelfsprekends aan.

Wel houd ik mijn hart vast voor de alternatieven. Mijn pleidooi voor het koesteren van de natiestaat als bestuurlijke eenheid, zolang je niks beters hebt, is geen pleidooi voor nationalisme. Ronkend nationalisme is ook al vaak genoeg en bron van ellende geweest. Het is ook geen pleidooi om de grenzen te sluiten voor migratie of vrijhandel. Het is een pleidooi voor regulering. Een redelijke oplossing hoeft geen probleem te zijn, als alle betrokkenen redelijk zijn. Maar als alle betrokken zo redelijk waren, hadden we ook niet zoveel problemen en goede redenen voor migratie gehad. De alternatieve moeten niet te hard uitpakken, en om dat te bereiken zou iedereen daarin zijn verantwoordelijkheid moeten nemen.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 30-06-2018 23:57:01 ]

quote:

Het tribalisme rukt op

Zoals de Canadese hoogleraar psychologie Jordan Peterson wereldwijd een sluimerend antifeminisme onder jonge mannen aanspreekt, zo agendeert Baudet nu vermeende linkse vooringenomenheid van docenten.

Op een recent bezoek aan een scholengemeenschap in Groenlo noemde hij het publiek in de aula „grotendeels links’’, wat hij claimde te zien aan gezichten en kleding. Zijn partij kreeg kritiek wegens een poster van Jong FvD met een stenen gooiende student en de tekst: „Kom in verzet tegen je docenten.”

En maandag vertelde Baudet in Drachten dat zijn partij schoolboeken gaat „beoordelen op vooringenomenheid”.

Niet dat er veel reden is voor de aanname van linkse indoctrinatie via het onderwijs: na de oorlog koos dit land éénmaal een linkse meerderheid in de Kamer – in 1971 (en dan moest je DS70 meerekenen).

Daarna zette de krimp in, vorig jaar zakten de verzamelde linkse partijen onder de dertig procent van de stemmen. En het Nationaal Kiezersonderzoek constateerde dit jaar dat „jongeren belangrijk bijdroegen aan de opkomst van Forum voor Democratie”.

Dus het is met die indoctrinatie als met dat cultuurmarxisme: zelfs áls het bestaat, heeft het niets teweeggebracht.

Evengoed biedt het thema – net als dat antifeminisme – een gevaarlijk effectief alibi om het onderwijs in de polarisatie te betrekken, zodat Baudet nóg een groep kan aanwijzen die de ondergang van het land op zijn geweten heeft.

Voor Jordan Peterson is alles van de VVD t/m de SP één pot nat, allemaal marxisten. Hij is een conservatief die liberalen als links beschouwd. Typisch voor een conservatief is het waarderelativisme hem een doorn in het oog, en zoekt hij naar objectieve / absolute waarden.

Waarderelativisme is eigen aan de wetenschap (waardeoordelen zijn geen feiten) en eigen aan het liberalisme (gelijkwaardigheid). Overigens was Karl Marx ook vrij liberaal (zelfontplooiing) en de meeste socialisten eveneens.

Het liberalisme stelt dat je eigen vrijheid ophoudt waar dat van de ander begint, en je laat daarbij de ander in zijn waarde (gelijkwaardigheid). In het neo-liberalisme is het zelfs een dogma dat ieder inter-subjectief vergelijk onmogelijk is (en daarmee ook het idee van een sociale nutsfunctie). Het neo-liberalisme is radicaal individualistisch en erkent groep noch cultuur, maar anders waren ze ook cultuurrelativistisch. Noem al deze bewegingen links, noem links marxistisch, noem dat vervolgens allemaal relativistisch, en dan is marxistisch en relativistisch ongeveer synoniem, en dan is cultuurrelativisme synoniem met cultuurmarxisme.

Dat staat allemaal ver van ons af. In Nederland gooien we alles, dat loopt van de VVD t/m de SP, niet op een hoop. We noemen een VVD'er geen marxist. Een steen des aanstoots, de Frankfurter Schule, is voor ons overwegend een liberale anti-fascistische beweging ipv marxistisch. Een andere steen des aanstoots, het postmodernisme, is een wat te ver doorgeslagen sociologische beweging die alles herleid tot een groupthink, waarbij objectiviteit niet meer bestaat, laat staan absolute waarden.

Jordan Peterson is een christen (min of meer) en wetenschapper (psycholoog) die worstelt met de conflicten tussen deze beide uitgangspunten. Het is verwarring alom, waarbij zowel het christelijke en het wetenschappelijk wat is opgerekt om ze onder een noemer te krijgen. Daarbij heeft hij een fanatische behoefte om het begrip waarde te verankeren in de eerste beginselen van zijn metafysica (een absoluut idee van waarde). Maar absolute waarden zijn een draak.

Wat Jordan Peterson zegt over links is niet acceptabel. Hij meent dat onderdrukking in een kastenstelsel of klassenmaatschappij niet bestaat. Hij meent dat alle problemen te herleiden zijn tot de algemene menselijke situatie of conditie (het leven is lijden), maar dat mensen die het minder goed gaat hun problemen ten onrechte toeschrijven aan de snode machinaties van de mensen die het wat beter gaat. Hoezo slavernij. En deze misvatting gaat volgens Peterson louter gepaard met haat naar anderen, ipv zorg voor anderen. Links schat de menselijke situatie verkeert in (niet realistisch) en hebben nare motieven.

Baudet koketteert er wat mee. De naam van het wetenschappelijk bureau van zijn partij (Renaissance Instituut) doet mij denken Renaissance Technologies van Robert Mercer, de sponser van Breitbart News. Volgens mij doet de FvD niet veel meer dan aanhaken bij deze vage rechts conservatieve trend. Laat Baudet eerst maar eens een lijst geven van zijn absolute waarden, plus absoluut bewijs, voordat hij alles links mag noemen.

[ Bericht 1% gewijzigd door deelnemer op 01-07-2018 02:27:59 ]

https://www.groene.nl/artikel/marx-zelf-was-al-geen-marxist

Klasse is ook een identiteit

Klopt. En niet alleen 'de arbeider' is een identiteit, maar ook 'de ondernemer'. De meeste identiteitspolitiek draait om een erkenning van gelijkwaardigheid. Gelijkwaardig t.o.v. wie? T.o.v. degene die zichzelf een superieure identiteit aanmeten. Als we ons richten op de identiteit 'arbeider' dan is in Nederland, vanaf 1980 de ondernemer de superieure tegenpool. Niemand is volwaardig als hij geen ondernemer is, volgens de propaganda van de BV Nederland, vooral uitgedragen door de VVD.

De strijd die zo ontbrandt, over de vraag wie meer en wie minder is, wordt alleen echt venijnig als de superieure identiteit de beslissingsbevoegdheden op zak heeft, en deze gebruikt om zichzelf gelijk te geven. Dat vertaalt zich dan vanzelf in ongelijkheden van allerlei soort, en keiharde verhoudingen.

[ Bericht 2% gewijzigd door deelnemer op 09-07-2018 03:26:02 ]

quote:

Overal komen de sterke mannen op en wij bestrijden elkaar over identiteit

Het parlementaire jaar is deze week afgesloten – ik vermoed dat de burger dit leed kan dragen. Maar laten we even stilstaan bij het onderwerp dat dit seizoen de meeste heftigheid teweegbracht: identiteit.

Nationale identiteit, individuele identiteit, identiteitspolitiek – elke variant leverde onstuimige discussie op.

De verkiezingscampagne ging er vorig jaar over. De grote publieksdebatten gaan erover. En dus besloot Rutte III er bij zijn komst ook over te gaan, met als bekendste plan dat kinderen op scholen voortaan het Wilhelmus zouden leren.

Hier mochten we niet lacherig over doen van Rutte III. Dit was, zeiden coalitieleiders, serieuze aandacht voor nationale waarden.

Dus ik dacht deze week: even nagaan hoe het ermee staat.

En zie: het door politici zo vaak benadrukte belang van (nationale) identiteit blijkt in de praktijk van beperkte betekenis.

In schriftelijke antwoorden die het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen me stuurde, staat dat nog vele voorbereidingen voor de maatregel getroffen moeten worden. En dat daarna de wet nog moet worden gewijzigd.

Zodat, als alles meezit, „het nieuwe curriculum”, waarin het Wilhelmus een rol krijgt, „beschikbaar is in schooljaar 2021/2022.”

Dat schooljaar gaat nazomer 2021 in – een maand of vijf na de volgende verkiezingen, op 17 maart 2021.

Zo gaat dit met politiek en identiteit: de heftigheid van de debatten pretendeert veel – maar heeft zelden praktische betekenis.

Dit zou Den Haag (en de media) iets mogen leren: al die politieke aandacht voor identiteit draagt het gevaar in zich dat het eindigt in een desillusie voor de burger – in de volksmond: bedrog.

De werkelijkheid is ook: politici hebben het er zelden over.

Het is onjuist dat discussie over identiteit zelden praktische betekenis heeft, al is deze wel vaak negatief. Het eruit trappen van de Rohingya's in Myammar is identiteitspolitiek met hele praktische gevolgen. De holocaust en de slavernij berusten ook op identiteitspolitiek. De zinnige kant van identiteitspolitiek is het bespreekbaar maken van de echte misstanden, want we blijven dit hoog-laag spelletje spelen en het blijft misgaan. Het probleem is hier vooral dat we er al evenmin normaal over kunnen discussiëren.

quote:

De laatste weken voerde ik menig gesprekje over het komend halfjaar, vaak op zo’n zonnig Haags terras, en ik hoorde van alles: veel speculaties over een internationale toekomst voor Rutte, zorgen over afvallige senatoren in de coalitie, beduchtheid in de VVD over het justitieonderzoek naar oud-voorzitter Keizer, bevreemding over de stilte in het CDA, een pensioenakkoord (met nogal wat D66-pijn) in de nazomer, veel klimaatverwarring, aanhoudend klamme handen in de coalitie over de dividendbelasting.

Mijn vijftig cent over het laatste: in het najaar – ruim na Prinsjesdag – gaat de afschaffing alsnog van tafel. Zo kreeg ik bevestigd dat ze in een van de coalitiepartijen laatst al op hoog niveau spraken over het vrijvallende geld zodra de afschaffing is ingetrokken.

De afschaffing van de dividendbelasting kan niet doorgaan vanwege een vormfout. Je kunt niet zo'n grote maatregel nemen zonder er in de verkiezingscampagne over te spreken. Als de VVD deze afschaffing wil, zal zij dit bij de volgende verkiezingscampagne moeten bepleiten, zodat de kiezer zich erover kan uitspreken.

quote:

Een andere fascinerende ontwikkeling: GroenLinks wordt volwassen, en dat genereert groeipijn: oud-Kamerlid Arjan El Fassed blijkt sinds kort te werken als lobbyist van Google – het type transfer dat je tot voor kort VVD’ers zag maken.

Over dat soort dingen praten politici.

Belangen worden het liefst niet openbaar besproken, maar des te meer achter de gesloten deuren.

quote:

Tegelijk is ook GroenLinks typisch zo’n partij die zich niet goed raad weet met identiteitspolitieke discussies.

Linkse mensen klagen graag dat identiteitspolitiek een specialisme van (nieuw) rechts is, en rechtse mensen draaien het even graag om, maar de werkelijkheid is: beide varianten bestaan.

Femke Halsema, de nieuwe burgemeester van Amsterdam, hield hier twee jaar terug een fraaie toespraak over bij de Raad voor openbaar bestuur.

Ze wees erop dat de opstand van de jaren zestig, de ‘dekolonisatie van de burger’, zoals H.J.A. Hofland dat noemde, culmineerde in de Grondwetswijziging van 1983, toen het discriminatieverbod in artikel één terechtkwam: gelijke behandeling ongeacht achtergrond of identiteit.

Het emancipatiestreven van vrouwen, gekleurde Nederlanders, transgenders etc. werd zo grondwettelijk gelegitimeerd. Maar hun verlangen naar gelijkberechtiging, waarbij anderen een stapje opzij doen, eindigt nu, aldus Halsema, „in een wedloop in gekrenkte identiteiten”.

Iedereen een verliezersgevoel. Dus denk niet dat dit bij alleen laagopgeleiden speelt. In december citeerde het SCP twee anonieme hbo’ers die er genoeg van hebben dat ‘anderen’ voorgaan, zoals een 58-jarige zei. „Wij Nederlanders bestaan niet meer.”

Het gif zit in de venijnige reactie hierop, ook in de politiek: partijen, zoals de PVV en Denk, die de tegenstander trakteren op dezelfde vernederingen die zij zelf menen te ondergaan.

Halsema had de moed ook haar eigen achterban hierop aan te spreken. „Activisten die roepen: ‘witte mensen moeten eens luisteren’, bestrijden kwaad met kwaad: tegenstanders diskwalificeren op kleur.”

Het botst, zei ze, „met gevoelens van rechtvaardigheid waarop dezelfde white privilege-activisten een beroep willen doen.”

Zo verhardt het identiteitspolitieke debat: mensen attaqueren anderen om zich goed te voelen. Zwarte Piet, ‘de islamisering’, de slavernij, de witte man, de negerzoen, een vuurwerkverbod, etc.: zo goed als mensen zich voelen over hun positie, zo weinig vordert de discussie.

Dat wijst op het bedroevende niveau van de discussie. Mensen kunnen onvoldoende uit hun deelnemersperspectief komen om werkelijk objectief te zijn. Eigenlijk is het zo:

Realiteit is objectiviteit voor beginners
Rationaliteit is logica voor beginners
Innovatie is wetenschap voor beginners

Realiteit, rationaliteit & innovatie zijn pogingen om verder te kijken dan je neus lang is, zonder je ego erin te verliezen. Objectiviteit, logica en wetenschap vereisen dat je uit je ego kunt treden. Politiek en bedrijfsleven drijven teveel op ego.

Realisme is vaak harde machtspolitiek. Meer geld aan wapens besteden is leuk voor mensen die een wapenwedloop zoeken (2% van het BNP = 5% van de overheidsinkomsten). Waarom besteden ze in de VS niet gewoon minder geld aan wapens, en waarom privatiseren ze daar het leger en veiligheidsdiensten? Iedereen is bang dat China de sterkste wordt, en nu zie je dat de 2^e zijn mensen al doet schrikken (terwijl in Nederland volgens de VVD de 10.000.000^ste in rangorde zich geen zorgen hoeft te maken, omdat machtsverhoudingen simpelweg niet bestaan). Vooral de toplaag is volstrekt irrealistisch, als zij moeten inschatten of de verhoudingen in een samenleving fair zijn (de totale ondergeschiktheid van onderklasse, vrouw of slaaf is al 2500 jaar voor realistisch versleten door bovenklasse, man of meester). Objectief is dat nooit geweest.

Rationaliteit is vaak inclusief de motiverende onderbuikgevoelens, waardoor het niet meer zuiver rationeel is. Meestal is een rationele manier om naar het gewenste antwoord toe te redeneren. Echt logisch wordt dat nooit.

quote:

En middenpartijen weten er zich door alle emoties geen raad mee, en scharen zich met taal aan de zijde van de grootste groep. ‘Normaal. Doen.’ ‘Pleur op.’ Etc.

Taal die stoerheid verwart met beleid: nep-politiek.

Je zag het deze week weer toen VVD en CDA het kansloze voorstel deden nieuwe Nederlanders stemrecht te onthouden als ze niet inburgeren.

Terecht vroegen mensen wat er Nederlands kan zijn aan het intrekken van democratische rechten – maar daar was dit natuurlijk niet voor: dit was het zoveelste voorbeeld van lippendienst aan zekere landgenoten. Verkapt inspelen op wrok.

Nu wil ik niet zeggen dat al het identiteitspolitieke handelen dit effect heeft. Scholieren naar musea sturen of het Wilhelmus leren; een vlag in de Kamer – niets op tegen.

Maar verreweg de meeste identiteitspolitiek heeft het effect dat Poetin volgens de geheime diensten ook nastreeft: het voedt het ressentiment en bevordert de nationale verdeeldheid.

Het meest bevreemdende hieraan is dat we zo als samenleving almaar bezig zijn met onszelf, en amper aandacht hebben voor de wereld om ons heen, zelfs nu de invloedrijkste krant van deze tijd ons telkens verwart met Denemarken.

Want hoe druk we ook zijn met onze nationale identiteit: aan de andere kant van de oceaan weten ze het verschil tussen Amsterdam en Kopenhagen niet eens.

Normaal doen.
Normaal denken, is ook handig.
Rechts wil altijd hun opponenten stemrecht ontnemen of hun onderhandelingspositie ondermijnen. Het zijn realisten / machtsspelers.

quote:

Intussen, dat is veel belangrijker, wankelt de wereldorde onder druk van Trump, de Brexit, Poetin en het opkomend nationalisme in Europa: terwijl wij ons blindstaren op consequentieloze identiteitspolitiek, staan over de grenzen de sterke mannen op.

Ik maak me geen illusies: de nationale fixatie op identiteit zal helaas niet snel meer verdwijnen.

Maar hiërarchie kan misschien helpen. Als Nederland in deze onzekere tijden ergens belang bij heeft, zijn het krachtige nationale en internationale instituties. De Raad van State, de Kamer, de EU, de NAVO, de WTO: zij beschermen kleine machten tegen de sterke mannen.

Dus bevordering van de kennis onder de bevolking over die instituties, over al die instellingen die de huidige nationale en internationale orde schragen, zou het land beter dienen dan het zoveelste debat met identiteitspolitieke lading.

Want wat de politiek daarmee doet weten we nu wel: veel rumoer, veel grote woorden, veel codetaal, veel verdeeldheid – en daarna: niets (of bijna niets).

Dus minder aandacht voor identiteit, en meer nadruk op de kracht van instituties en de internationale werkelijkheid – daarmee zou Den Haag het nationale belang aanzienlijk beter dienen.

De autoritaire bestuursstijl in Rusland en Turkije is te vergelijken met de autoritaire stijl waarmee de EU de vrijhandel hier heeft doorgedrukt. Een vrijhandel die bedrijven in staat stelt om landen tegen elkaar uit te spelen, gericht op belastingverlaging en het afschuiven van risico's op werknemers (een ontmanteling van de verzorgingsstaat door neoliberaal rechts). Daarom pleiten er mensen voor het afbreken van de vrijhandel, totdat politici niet meer zeggen dat (als je zuiver rationeel bent) de verzorgingsstaat moet worden afgebroken tbv het vestigingsklimaat. Nu een mondiale klassenmaatschappij er niet inzit (botsing China-VS), wordt het weer natie-versus-natie. Of EU versus andere wereldmachten, als de EU de natiestaat zou kunnen vervangen. Maar de EU mag alleen een vrijhandelszone zijn en is dus geen adequate vervanging.

De politiek heeft gefaald door de natiestaat te ondermijnen (de basis is van de democratische rechtsstaat, de vrije markt, en de verzorgingsstaat), zonder een goede vervanging te organiseren.

Instituties zijn noodzakelijk voor iedere samenleving. 35 jaar hebben wij niet in termen van ideologie of instituties mogen denken. Zo kan Rutte zeggen dat hij wars is van ideologie (de neo-liberale ideologie beheerste de gehele VVD). Zo konden we instituties verbouwen (centrale bank) zonder discussie. Zo leeft de illusie dat de vrije markt op zichzelf bestaat, en geloven mensen dat dit de vervanging is.

Hiërarchie is wat we tot nu tot altijd hebben gedaan. Je hebt twee vormen:
1. Hard power
2. Soft power
Hard power is de wet keihard door de strot van mensen drukken. Soft power is hetzelfde bereiken met propaganda, stemmingmakerij en/of prijsprikkels. Soft power is even dwingend, alleen wordt het denken van mensen daardoor ontregeld (mensen worden op een achterbakse wijze helemaal weg gezwetst of rond gekletst). Tegenwoordig gebruikt men graag soft power omdat het minder weerstand opwekt.

Over instituties discussiëren kunnen we niet, democratie lukt in de EU eigenlijk ook niet, en soft power begint te zichtbaar en dus irritant te worden. Terwijl al deze zaken bedoeld zijn om van de harde hiërarchische verhoudingen af te komen. Hiërarchie is dus terug bij af.

Het liberalisme heeft geprobeerd om 3 problemen op te lossen:
1. het probleem van het collectivisme (door de mens te definieren als autonoom individu)
2. het machtsprobleem (door alleen vrijwillige economische transacties toe te staan tussen autonome individuen)
3. het informatieprobleem (door het centrale planners probleem te decentraliseren en de mens te definieren als rationeel; Rationele mensen hebben blijkbaar geen informatie probleem).

We hebben decennia lang gedaan alsof deze problemen zijn opgelost, terwijl we verzuipen in collectivisme (consumentisme), machtsverhoudingen (ongelijkheid) en informatiechaos (propaganda). Hebben we ooit zo lang en stug volgehouden dat de grootste problemen al zijn opgelost, terwijl dat niet zo is?

Alle drie zijn mislukt, omdat je
1. niets kunt oplossen met apodictische papieren definities
2. niets kunt oplossen als je mens & wereld herleid tot de grondloze absolute keuzevrijheid, die ieder inzicht in je eigen inwendige werking uitsluit.

Het vereist meer objectiviteit, logica en wetenschappelijke kennis onder bestuurders, dan tot nu toe normaal was. Realisme, rationaliteit en innovativiteit zijn onvoldoende. Dat is de fout, die in het verlichtingsdenken zit. Kant schuift de wetenschap de prullenbak in ten gunste van zijn rationele ethiek (ethiek bestaat niet uitsluitend uit consistentie. Voorbeeld: vind je homofilie ongepast, stel je dan voor dat het een algemene wet was. Vind je dat nog beter, dan is het goed. Vrij naar Kant). De (neo)liberalen grijpen daarop terug: de methodische definitie van wetenschap verhult de oorzaak-en-gevolg basis van de wetenschap (en dat maakt het mogelijk om alles voor te stellen als een vrije keuze) en daarbij aansluitend wordt oorzaak-en-gevolg vernauwd tot vraag-en-aanbod (vrijwillige economische transacties).

------------------------------------

Kennisleer

Een beetje kennisleer zou niet verkeerd zijn.

Veel mensen proberen de vraag naar kennis op te delen in twee stappen:
1. Wat is kennis en hoe vergaar je het?
2. Gebruik het antwoord van stap 1 om kennis te vergaren
Dit betekent dat je de 1^e stap moet uitvoeren, zonder enige kennis (een absolute kennisleer), en dat kan niet. Daarom is er een wisselwerking tussen beide stappen, en vraag 1 wordt altijd beantwoord met de kennis van nu. En zo werpt ook de evolutieleer een nieuw licht op kennisleer.

Voorbeeld: Als je een boom ziet staan, staat deze er dan ook echt? Volgens de evolutieleer is je kennisvermogen een adaptatie. Een adaptatie heeft twee kenmerken:
1. Het is niet misleidend. Het is niet zoals de duivel bij Decartes die je alles kan voorspiegelen. Een adaptatie moet evolutionair voordeel opleveren, en een misleidend zintuig is waardeloos. Dus die boom staat er echt.
2. Het komt altijd met beperkingen, omdat het vermogen fysiek handen en voeten moet krijgen. Wij zien dmv licht en vleermuizen dmv geluidsgolven. Wij zien niks als het donker is, en vleermuizen zien niks buiten de dampkring (geen zon, maan of ster). Hoe je het gezichtsvermogen ook realiseert, het brengt altijd beperkingen met zich mee.

Dit is een bijzondere combinatie van kenmerken, die je nooit krijgt als je uitgaat van een absolute kennisleer. Voorbeeld. Mensen stelde vroeger: een boom dichtbij lijkt groter dan ver weg, terwijl het dezelfde boom is, dus uw gezichtsvermogen is corrupt. Dat klopt alleen, als je impliciet aanneemt dat je kenvermogen absoluut is. Evolutieleer biedt een niet-absolute kennisleer en kan het wel verklaren. Je kijkt naar hoe het oog werkt, je pakt je geometrische optica erbij, en het is prima te verklaren.

Zoals kennisleer, volgens de wetenschap zelf, niet absoluut is, zo is ook de ethiek niet absoluut maar pragmatisch. Niet-absoluut, maar ook niet vrij in te vullen. Ideologieen zijn niet zo zorgvuldig. Ze plempen graag absoluten in het alledaagse leven, zoals de vrije wil en absolute waarden (en zo niet, dan is alles geoorloofd ).

----------------------------------------------------

Macht, Macht, Macht

Hoort u nog iets anders? Zou dit iets te maken kunnen hebben met de neoliberale wens om mensen te individualiseren en in een competitief verband te plaatsen. Uit de competitie volgt een rangorde en zo een meritocratie. De strijd om de rangorde in de meritocratie heeft volgens mij geleid tot een diep besef van macht en verhoudingen, waarbij de ene mens rustig 1000x meer wordt dan de andere (in termen van beslissingsbevoegdheid, toegang tot informatie en inkomen).

Laten we de dogma's nog even op een rijtje zetten:
1. Het leerstuk van de vrije wil (staat altijd garant voor een teringhonden ideologie, omdat je daarmee van je ondergeschikte kunt eisen dat ze kiezen wat ze niet willen of zelfs onmogelijk is. De basis van het oeverloze moralisme.
2. De eis dat iedereen als individu in een competitief verband tot anderen staat (strijdmodel aan de basis van de samenleving).
3. Er zijn alleen negatieve rechten (de eis dat het spel zonder vangnet gespeeld wordt)
4. Je waarde bestaat alleen uit je marktwaarde (winner takes all).

Kortom, achter het ogenschijnlijk leuke gehuppel van de laatste 35 jaar jaar zat een keiharde machtsideologie verstopt: het neoliberalisme. Je kon en moest altijd alleen jezelf zien te redden en egoisme was een mooie eigenschap. Wij worden nog steeds geleid door mensen die dit allemaal prachtig vonden (vinden?).

Dogma 2 wordt doorbroken door de wijsheid van het netwerken, maar dan is het geen vrije markt meer. Contradictie. De rechtvaardiging van de meritocratie is daarmee alweer teniet gedaan.

Volgens mij heeft het neoliberalisme politiek vleugels gekregen in de VS. Als een kliekje machtige types daar een trend zet, moet de rest van de wereld erin mee. Eerst het neoliberalisme en nu het neoconservatisme. Dat kliekje is hooguit 1 promile van de bevolking daar. Wij kruipen voor hun machtsgeilheid. Onze politici verkopen hun bullshit hier. Mark Rutte, en nog een aantal van zijn leeftijdsgenoten hebben, vermoed ik, de jaren 80 brallend doorgebracht in hun studenten corps, het neoliberalisme daar als twintiger geil uit hun bek geleuterd, en later in Nederland doorgevoerd.

Nu is er nog een ergere vorm van machtsdenken opgekomen: neoconservatief. Een soort superioriteitsgeloof (de beste cultuur), gebaseerd op wij denken, absolute waarden, strevend naar een klassiek kastenstelsel.

Nu mogen wij kiezen. Bedankt rechts, je bent echt de volmaakte .

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 11-07-2018 21:02:54 ]

Machtsspel

Je kunt met open ogen in het machtsspel wegglijden. Je ziet het gebeuren, je wilt het niet, en het gebeurd toch. Het machtsspel is als drijfzand, hoe meer je beweegt hoe dieper je erin zakt.

Rationalisten hebben de neiging om, binnen de kaders van het machtsspel, steeds de slimste zet te bedenken. Maar logischer is het om buiten het machtsspel te treden, dan is onmiddellijk duidelijk dat een wapenwedloop destructief is.

Niet veel mensen hebben belang bij grote destructieve conflicten. Alleen de machtsspelers, met een bepaald particulier doel voor ogen, hebben dit soort belangen. Het machtsspel wordt daarom niet met open kaart gespeeld. Werkelijk goede bedoelingen en argumenten hebben er daarentegen juist baad bij, dat het spel met open kaart wordt gespeeld. Een goed functionerend open publiek debat kan veel goeds doen.

Je zou een instituut moeten hebben dat dit waarborgt. Een ministerie van informatie of de vrije journalistiek. Maar iedereen begrijpt dat dit, in een machtsspel, heel gevaarlijk is. Hoe vrij is de pers, als deze een aantal eigenaren heeft in een kapitalistische wereld? Het machtsspel ondermijnt dus ook het logische antwoord op het machtsspel. Machtsspelers identificeren maar al te graag de instituties die een sleutelrol vervullen, en zoeken naar manieren om ze in handen te krijgen. Dit dilemma is ook aan de orde bij wetgeving rond centrale informatie vergaring, en big data analyses.

Ook geld is een instituut dat zo'n sleutelrol heeft. Controle daarover maakt complete controle van een samenleving mogelijk. Vandaar nieuwe betaalmiddelen (zoals bitcoins) die buiten het institutionele raamwerk treden, en ook de bezwaren daartegen (ondermijning van de institutie). Ook de democratie is een instituut dat een sleutelrol heeft. Met een beetje machtsspel wordt dat een schijndemocratie. Of neem de rechtsspraak (Hongarije, Polen).

Je zou denken dat wij een gezonde intolerantie hebben voor machtsspelers. En dat is ook zo, maar niet als ons team ermee zou kunnen winnen. Je moet behoorlijk logisch denken om daar nog verstandig mee om te kunnen gaan.

Een ander belangrijk menselijk vermogen dat een grote rol speelt, is emotie. In de eerste plaats sociale emoties, want deze emoties organiseren de groep, en zijn zeer sterk. Emoties als eenzaamheid of schaamte kunnen zelfs leiden tot zelfmoord, en zijn dus sterker dan zelfbehoud. Ook als groepen ten strijde trekken, is zelfopoffering voor de groepsbelangen niet ongewoon, en die zelfopoffering loopt deels ook via sociale emoties. De emoties rond zelfbehoud, zoals angst en walging (denk aan bedorven voedsel), zijn ook sterk. In het machtsspel worden al dat soort emoties misbruikt.

Nog een menselijk vermogen dat een grote rol speelt, is het motief om iets groots tot stand te brengen: een grandioos doel (dat loopt ook gotendeels via een sociale emotie: trots). Veel ideologieën beginnen oprecht, als een fantastisch plan, en ontaarden in een machtsspel. Het geloof in eigen gelijk groeit mede dankzij de oppositie die het oproept.

U ziet hoe gemakkelijk het is om hierin weg te zakken. En vrijwel niemand wil dat. Ook de premier wil dat we normaal doen. Maar de politiek is wel bezig met social engineering, achter de rug van de bevolking om, met wezenloze middelen zoals propaganda / indoctrinatie (marktmodel mensen maken), wet en regelgeving afstemmen op het marktmodel / liberalisme. Alles heeft zogenaamd de zegeningen van een ideale vrije markt in evenwicht, ook al is er geen sprake van evenwicht (de wereldeconomie), ook al is er geen sprake van vrij (de privatisering van een monopolist, de huizenmarkt, de arbeidsmarkt, de wereldeconomie). Daaruit blijkt de ideologische gedrevenheid. En wie gelooft er nu echt dat een ideale vrije markt in evenwicht een fijne samenleving oplevert? De competitie is moordend, en daarom blijft het nooit lang zo.

Het liberale ideaal is een samenleving te creeren, waarin de autonomie van mensen maximaal is. Dat betekent praktisch: de handelingsvrijheid van mensen vergroten, door de samenleving daarop in te richten. Dat is een zinnig doel, al wordt er niet zo gelet op wiens vrijheid. Is een meritocratie voor iedereen vrij? Ook op de bodem daarvan? Is de meritocratie welgeordend, of zitten de machtsspelers bovenin?

Met het debiele concept van de vrije wil er nog tussendoor fietsend, dat een absolute keuzevrijheid aanneemt (veronderstelt dat je je eigen motieven / wil volledig vrij kunt kiezen) wordt het sowieso niks. Je hebt geen vrije wil, maar een eigen wil. En dat geeft al problemen genoeg, want het harmonieert niet vanzelfsprekend met dat van anderen. Het voordeel van een eigen wil boven een vrije wil, is dat het eerste bestaat en dus ook beschreven en zelfs enigszins begrepen kan worden (het heeft patronen). Je zou jezelf (en de groep) door kunnen krijgen. Met een vrije wil kun je hooguit dom of immoreel zijn geweest (hoe leuk is dat?).

Mensen hebben iets claustrofobisch bij het idee van determinisme. Maar determinisme verbiedt niets. Als iemand je iets verbiedt en je doet het toch, heb je nooit in strijd met het determinisme gehandeld (want dan zou je determinisme hebben weerlegd). Determinisme is zelfs compatibel met anarchisme. Als dat anarchisme mensen dwars zit, no problem: het determinisme verbied je zelfs niet om extra regels in te voeren. De morele orde is nog nergens in gevaar. Je krijgt alleen een zinnig handvat aangereikt: je eigen constitutie bestaat en doet iets. Het beste handvat dat je hebt, want dat omvat al je vermogens die je handelingsvrijheid inhoud geven.

Het liberalisme heeft een filosofische vijand, die interessanter is dan zijn politieke vijanden. Liberale denkers, zoals Kant, Hume & Popper hebben zich tegen het determinisme gekeerd. Kant snijdt zelfs de hele band met de wereld door, door er metafysisch een onkenbaar iets van te maken. Maar de wetenschap zou omarmd moeten worden als een zinnige basis. Dat gebeurd nu op een verkeerde manier. Het omarmd de wetenschap louter als instrument, maar vermijdt de ideologische link met de eigen constitutie (het is constructiever als je die gewoon als basis ziet). Machtsspelers vinden wetenschap ook leuk, als instrument: social engineering is hot.

Maar het inzicht in de ideologische betekenis van de wetenschap is pover. Het is de wetenschap en haar inzichten die het christendom heeft onttroont (als alternatief wereldbeeld). Niet het liberalisme dus; dat het heeft geherinterpreteerd als een elite ideologie, waarbij het behoud van de vrije wil als ideologisch concept centraal lijkt te staat. De vrije wil is een geschikte stok om de hond mee te slaan en biedt goede rechtvaardigingsmogelijkheden die niemand kan controleren (de onzichtbare hand, succes is een keuze, the secret).

Dat kan veel problemen verklaren, en is gemakkelijk recht te breien. De vrije wil bestaat alleen uit meningen. Het verwijst niet naar iets reeels. Je eigen wil wel, en daarin ligt je reele vrijheid. Hoe je daar verstandig mee omgaat, daarover heeft het liberalisme wel een paar verstandige dingen gezegd. De dingen, die voorkomen dat onze botsende overtuigingen leiden tot ellende. Al moet je dat niet overdrijven met de veronderstelling dat iedereen het zelf kan uitzoeken.

De wetenschap kan dat aanvullen met de stelling, dat de meeste van onze overtuigingen incompatibel zijn met ons beste weten. Maar dat botst op de liberale vrijheid, en ziedaar het conflict. Want, wat als de wetenschap, met de kennis van nu, van alles als onzin gaat uitstampen? Een valide punt. En dus vinden machtsspelers wetenschap ook leuk: als wapen.

Volgens Marx heeft het kapitalisme de eigenschap, dat het zich niet aan banden laat leggen. Het wurmt zich altijd overal uit. Daarom dacht hij dat het alleen zijn eigen graf kon graven. Wat hij daarin zag, is het machtsspel. Het heeft tal van hobby's, wurmt zich overal onderuit, en lijkt voortdurend bezig zijn eigen graf te graven. De boeddhisten spreken dan over karma: boontje komt niet altijd om zijn loontje, maar het hele gekloot vergroot het lijden. Maar Herakleitos ziet daarin de bron van alles: alles komt voort uit strijd. De Hindoes ook: Shiva. De neoliberalen zien dat ook zo: creatieve destructie. Allemaal keiharde types overigens, die dat standpunt naar voren brengen. Dus, of botsende overtuigingen tot ellende leiden, of evenzeer tot het goede, is de volgende botsende overtuiging.

U ziet waarom machtsspelers zo overtuigd zijn van hun gelijk, het blijft zichzelf bevestigen. Het verklaart mogelijk waarom er zo'n gruwelijke geschiedenis achter ons ligt, en de wereld nog altijd een drama. We zijn er eigenlijk ronduit verbaast over. Vrijwel niemand heeft het gevoel dat hij dat allemaal zelf zou willen of kunnen doen. En bij de tijd dat mensen dat wel doen of gedaan hebben, hebben ze het gevoel erin geluisd te zijn (en hun slachtoffers ook).

Sommigen zien er de humor wel van in. Ook dat deugd niet. Er is voor vrijwel iedereen wel een grens, waar voorbij het stopt om nog leuk te zijn, omdat het te erg is. Er is een aanzienlijk verschil tussen mensen, waar ze die grens trekken. Het lijkt erop dat de massagraven al ontstaan, voordat deze grens in acht wordt genomen ipv omgekeerd. Hier speelt 'het stadion effect' een rol. Stel, er breekt brand uit in een voetbalstadion, en de massa wil naar buiten. Men kan ver verwijderd van de uitgang het gevoel hebben dat er niet veel druk wordt uitgeoefend, terwijl bij de uitgang al mensen doodgedrukt worden. Dit verschil in druk bestaat in een samenleving ook. Teveel doden in de Middellandse Zee bijvoorbeeld. Niet te hard drukken met z'n allen.

The name of the game: (machtsspel & louter strategische rationaliteit) versus (logica & humaniteit).
De vraag is: wat zegt daarop je eigen wil?
Willen we niet massaal optie twee?
En toch is het nog nooit een realistische optie geweest.
Opvallend.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 11-07-2018 22:40:38 ]

Joris Luyendijk: Are investigative journalists at risk of becoming the useful idiots

quote:

Why is Germany siding with the tax havens against corporate transparency

Why would any responsible politician or country want to give tax havens a veto over measures to improve transparency and tackle tax haven activity?

quote:

Carel Peeters: Heijne, Doorman, Verlichting

Nadat de verlichte kant van de mensheid de tweede helft van de vorige eeuw had beschenen (van de opbouwende jaren vijftig, de vrolijke jaren zestig tot de voorspoed van de jaren negentig) kwamen de donkere kanten weer tevoorschijn uit het zigzaggen van de geschiedenis: met aanslagen, moorden, terrorisme, extreemrechtse politici en militant conservatisme.

Wederom wordt het neoliberalisme compleet genegeerd. In 1980 was er een Amerikaanse president, Ronald Reagan, die net zozeer een game changer was als Trump nu. Ook Reagan werd gezien als rare populist (acteur van B-films en nergens verstand van). Ook toen stond de samenleving stijf van de propaganda. Het verschil met Trump is dat toen het hele bedrijfsleven erbij begon te zingen, en hier bloeide de VVD op (Trump doet mij denken aan Hans Wiegel). Het was Rechts versus Links (klassenverhoudingen).

Nu is het Rechts versus Rechts (beide bovenliggend met een heersersmentaliteit). De internationale vrijhandel is voor de VS steeds meer een moeizame ballast. De Trump groep wil de strijd aangaan met China. Europa moet daarin mee, onder leiderschap van de VS. De EU moet van Trump leren dat het onderschikt is en dient te volgen. Dat gaat samen met allerlei verwarrende retoriek (dus hang me er niet aan op).

Het verlichtingsdenken blijkt vernauwd tot het liberalisme, een geloofsgemeenschap rond het idee van de vrije wil. Een idee dat de liberalen hebben overgehouden van de christelijke ideologie (een dogma dat niet in de wetenschap past). Het verlichtingsdenken bestaat niet uit één stuk, met één tegenpool: liberalen versus conservatieven. Politieke filosofie is een vergaarbak met stromingen, die allemaal hun eigenbelang voorop stellen, en daarom hopeloos verdeeld. De wetenschap wordt systematisch genegeerd, maar is zoveel beter dan politieke filosofie, dat meer een veredelde vorm van propaganda is.

Behalve de tegenstellingen tussen het neoliberalisme en het neoconservatisme is er de overeenkomst dat ze macht zoeken. De misvatting, dat de neoliberalen staan voor de vrijheid, berust op het idee dat een particulier bedrijf de belichaming van vrijheid is, hoezeer het ook een dwingende monopolist is, of een georganiseerd blok die een klassenstrijd voert (van boven naar beneden). En zo is het neoconservatisme wederom opgestaan / opgekomen via het neoliberalisme, en ligt net zo goed in het verlengde ervan. Het is een regressie. Het neoliberalisme is een regressie naar klassiek kapitalisme, en het neoconservatisme is een regressie naar een klassiek kastenstelsel.

Het neoliberalisme ontkent het idee van broederschap (competitie tussen autonome individuen zonder solidariteit) en gelijkheid (meritocratie en ongelijkheid). Daarom zit er een aspect van waarheid in hetgeen Bas Heijne stelt. Alleen de vrijheid is gebleven, en niet zomaar vrijheid, maar een absolute keuzevrijheid. Dit betekent dat neoliberalen bepalen wat zijzelf doen en ook bepalen wat jij doet (zij noemen dat de heerlijke vrijheid) en jij hebt de vrijheid om te proberen te voldoen aan hun eisen en zo niet dan kun je opdonderen (niet zo veel anders als Trump tav de EU)

Essentialisme versus universalisme is een vage kreet. De volgende begrippen paren zijn tegenstellingen:
- essentieel versus fenomenaal
- universeel versus specifiek
Ik begrijp wel wat Bas bedoeld. Voor hem zijn lokale gemeenschappen met een eigen cultuur tegengesteld aan een wereldgemeenschap met een gemeenschappelijk mensbeeld. Maar dat gemeenschappelijke mensbeeld berust op de aard van het beestje, en dat beestje is zelf ook niet universeel. Dus is het universeel binnen een antropomorf wereldbeeld. Bas gaat dus voor collectief subjectief (wereldomspannend) ipv collectief subjectief (per cultuur verschillend). Dat vind ik prima. Mijn bezwaar is dat het collectief subjectieve wordt verward met het objectieve. Veel mensen verwarren een gedeeld standpunt met objectiviteit. Dissidenten moeten daar niets van hebben, als zij hun houvast zoeken in een objectief bestaande wereld (ipv het geleuter binnen hun groep).

Voor de mensen die zijn genaaid door het neoliberalisme, deze beweging gaat dat nooit erkennen (hooguit wat bijsturen nu een concurrerende ideologie hun macht betwist). Nu zijn ze weer de lieve liberalen, hun mooiste retorische versie van het liberalisme oppoetsend, zodat ze de engeltjes lijken versus de draak Trump.

De oplossing is de democratische rechtstaat herstellen (dwz de instituties die het vormgeven). Als deze voldoende functioneert dan wordt het vanzelf socialer. Hoe sociaal het wordt, is een maatstaf voor de mate waarin de democratische rechtstaat functioneert. Dit is een zinnig doel voor de EU, beginnend bij de natiestaten.

Trump heeft weinig macht tav de EU. Militair is het een bondgenoot die hij echt niet zal aanvallen. Economisch is de EU even groot als Noord Amerika. Hij blaft wel, maar kan niet bijten. De EU doet er goed aan zijn eigen huis op orde te maken.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 16-07-2018 01:34:02 ]

PS: Ik zit wat slecht bij kas. Hoe vaak kon je nou een euro uitgeven?

Groetjes, het klootjesvolk (in casu deelnemer).

[ Bericht 8% gewijzigd door deelnemer op 16-07-2018 01:36:10 ]

quote:

Op zondag 15 juli 2018 21:06 schreef deelnemer het volgende:
PS: Ik zit wat slecht bij kas. Hoe vaak kon je nou een euro uitgeven?

Groetjes, het klootjesvolk (in casu deelnemer).

Als bank: 10 keer.
Als overheid: oneindig aantal keer.
Als burger: 1 keer.

quote:

Op maandag 16 juli 2018 10:10 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Als bank: 10 keer.
Als overheid: oneindig aantal keer.
Als burger: 1 keer.

Gelukkig maar. Als het hele financiele stelsel uiteindelijk zozeer bespeeld is, dat de gewone burger er volledig in opgeknoopt zit en erin rondkruipt bij gebrek aan financiele middelen, dan kan dat altijd hersteld worden.

Joris Luyendijk: Een ongemakkelijke waarheid de ideologie van keuzevrijheid sloopt onze democratie samenleving en planeet

Commentaar:

Geen autoritaire oplossingen meer, die vanachter een facade de samenleving sturen. Het neoliberalisme is daarvan een voorbeeld. Het is niet gekomen met een eigen variant van Mao's rode boekje, zeg het blauwe boekje, met al hun ideologische dogma's. Het is gekomen zoals de oorlog is Oost-Oekraine, ingezet door een partij / land dat officieel nergens van weet.

Een goede informatie voorziening is niet markt gedreven. De gezondheidszorg is bijvoorbeeld ook niet markt gedreven, maar loopt via de huisarts. U hoeft daarom niet via Google zelf uit te vinden welke pillen u gaat uitproberen. Een markt lijkt op een directe democratie, en is buitengewoon populistisch. Kijk eens naar al die nieuwe commerciele zenders, het is allemaal bagger, zozeer zelfs dat de bevolking afhaakt. Of merk op dat een programma als Big Brother de gewone burger te kijkt stelt, op de meest lullige manier (geënsceneerd en dus moedwillig verlagend). Vergelijk dat met de wijze waarop de elite wordt voorgesteld: in zorgvuldig gecontroleerde situaties, gekenmerkt door zorgvuldige voorbereiding, waarin men zich neer kan zetten als God zelf (denk aan het circus rond Mario Draghi).

De hedendaagse media misleid iedereen. Iemand die zich zeer getalenteerd acht, ontleent aan de TV waarschijnlijk een indruk van het domme klootjes volk die onterecht verlaagd is. De TV haalt het niveau van 4-HAVO niet, en ligt daarom onder het niveau van de gemiddelde bevolking. De bovenklasse heeft teveel het gevoel dat de gehele onderlaag bestaat uit tokkies.

Ik behoor zelf tot de onderlaag, waarom mij niet als maatgevend nemen? De media & politiek doen ook vaak alsof een voorbeeld een algemene stelling bewijst, dus moet het wel waar zijn. Zo beklaag ik mij over het feit dat de media, politici en het bedrijfsleven zo dom overkomen, en bij gebrek aan beter, ga ik er maar vanuit dat ze ook echt dom zijn. Tenslotte doet de bestuurselite dat zelf ook, hun beeld van de bevolking ontlenen aan de media. Zo praat de rechtse politiek tegen bevolking als de werkgever van een sweatshop:
- niet lullen, maar poetsen
- je klauwen uit je mouwen steken
- labbekakkers
- heil voor de hard werkende Nederlander
Hoezo een kenniseconomie?

Het probleem met de vrije wil is niet de keuze vrijheid op zich, maar het bezopen idee dat er een magisch punt je hoofd zit, van waaruit je absolute keuzes maakt. Als je in de ideologie dat puntje vervangt door je eigen wil, waarachter een evolutionaire, culturele en individuele geschiedenis schuilgaat, dan wordt de benodigde kennisbron (de wetenschap) een onderdeel van de ideologie. De ideologie moet consistent zijn, en zo ontstaat de vraag of de andere dogma's van de ideologie in overeenstemming zijn met wetenschappelijke inzichten. Zo wordt de ideologie toetsbaar, ipv van simpelweg apodictisch dogmatisch.

De bestuurselite leunt al sinds mensenheugenis op het privilege dat zij de kaarten schudden voordat het spel begint, en daarom is het waar: the game is rigged (ideologisch & institutioneel, het neoliberalisme is een daarvan een schoolvoorbeeld). Geen ideologisch programma vind ik nog acceptabel, zonder het boekje waarin deze wordt uitgespeld, zodat we er ook kritisch naar kunnen kijken.

Nu moeten wij een geloof ontkrachten, een ideologie ontmaskeren. Dat kan ook publiek. Leren we eens wat. De bevolking vindt macht ook een interessant onderwerp, zeker als het realistisch en actueel is (eindelijk eens een uitleg over wat er gaande is). Ideologie en instituties zijn daarin de kernbegrippen. De geschiedenis van religie, filosofie, wiskunde, natuurkunde, economie, en de wetenschap iha, zijn daarin interessant.

Als beta weet ik dat je kunt promoveren aan een universiteit, zonder ooit iets maatschappelijks te hebben geleerd gedurende dat hele traject, afgezien van de onderbouw op de middelbare school. Je wordt opgeleid tot nerd, opdat deze mensen wel hoogontwikkelde know how hebben, maar geen handvat om het de politiek lastig te maken. Onderontwikkeld op maatschappelijk vlak, zonder de rechtvaardiging dat ze er te dom voor zijn.

Ook de inhoud van beta studies wordt verlegd van theoretisch inzicht naar praktische know how. De klassieke mechanica kun je op de middelbare school op verschillende manieren uitleggen. Wij kiezen de manier waarop je niet leert:
1. dat de klassieke mechanica in het verlengde ligt van de kringloop van stoffen, het is de kringloop van beweging (zie Newtons craddle). De kringloop gedachte zet zich door tot in de moderne natuurkunde en is de meest vruchtbare gedachte uit de geschiedenis gebleken (itt allerlei absolute beginpunten, zoals God, Ziel en Vrije Wil, die veel problemen hebben gegeven). De kringloop gedachte verdient de titel: steen der wijzen.
2. dat het begrip massa de vraag waaruit materie bestaat tijdelijk omzeilt, en berust op het idee van een balans (met een weegschaal kun je ook appels en peren vergelijken, met als met de marktprijzen op een markt berust dit op een balans). Daarom is in de klassieke mechanica alles een massa.
3. dat de natuurkunde maar 1 fundamentele wet heeft: de bewegingswet. Alle wetten in de klassieke mechanica zijn af te leiden uit de bewegingswet. Dat afleiden wordt tegenwoordig overgeslagen (onpraktisch) en daarom voorgesteld als direct experimenteel vastgesteld (historisch onjuist)
Zo gaan we voorbij aan de mogelijkheden om mensen te leren logisch na te denken, ten gunste van praktische inzetbaarheid (een wens van het bedrijfsleven: doen, doen, doen). Het onderwijs sluit niet aan bij het bedrijfsleven, o.a. omdat het niveau in het bedrijfsleven zelf te laag ligt (het universitaire onderwijs ligt daarboven, en vele worden daarna opgeroepen zich te verlagen, wat ze aan inzicht geleerd hebben te ontkennen, om in een bedrijf te kunnen werken).

Ik ben de ondermijning van de bovenlaag, ten behoeven van hun eigen privileges, goed zat. Mijn leven is naar de klote getrapt door het neoliberalisme (ik was om specifieke redenen te ernstig, niet geil genoeg dus, ongevoelig voor de neoliberale prijsprikkels, waardoor ik mij niet richtte op effectief spelen van opportune spelletjes). Klagen mag niet (slachtoffergedrag, en dan ben je wederom een lul). Voortaan wil ik, dat iemand die 1000x meer verdient, mag weten of mag beslissen, ook 1000x beter is dan ik. Zo iemand moet naar mijn inschatting de computer, die iedereen verslaat met schaken of go, nog steeds gemakkelijk kunnen verslaan. Kun je dat niet, dan ben je niet 1000x beter. Wat is de rechtvaardiging voor het kruipen van degenen die met 1000x minder genoegen moeten nemen?

Oplossing: niemand is 1000x meer dan een ander waard. Als Jeroen van de Veer lult dat hij een marktonderzoek heeft gedaan naar de juiste marktwaarde van topmannen, dan is het geen ideale vrijheid markt, en dan is dus ook de rechtvaardiging van al die salarissen weg. Een ideale vrije markt lijkt op het kopen van een aandeel Shell op de beurs. Probeer maar eens onder de geldende marktprijs uit te komen. In een ideale vrije markt ben je een prijsnemer, en marktprijzen op de markt worden niet dmv van marktonderzoeken gevalideerd. Ik vind een factor 20 tussen bodem en topinkomens wel voldoende. Salarissen boven 300.000 beschouw ik als diefstal. Dan ben je af van
- 'de jaloezie' van degenen die geen God in je herkennen
- van het probleem dat je je moet verstoppen achter een facade om dat hoog te houden.
- en je dus ook fouten mag maken, zonder dat men je dat kwalijk neemt (je mag mens zijn, als je niet voor God speelt).

Wat is de rechtvaardiging? Het algemene evenwichtsmodel van Leon Walras? Dat is een speelgoedmodel dat licht werpt op een economie met meer goederen dan 1. Alle goederen hebben dan tegelijk een evenwichtswaarde (alle prijsverhoudingen liggen vast) en er is een matrix van 2e afgeleiden die aangeeft hoe dat zit met substitutie goederen enzo. Leuk, maar geen model die de economie echt beschrijft.

Het model bestaat een paar statische functies (nutsfunctie en productiefunctie). Het gebruikt een globale optimalisatie op papier, ipv van het lokale gevecht in een reele markt. Alle bedrijfswinsten zijn nul, omdat het winst niet in een stationaire toestand past. Het optimum is Pareto optimaal, omdat ieder intersubjectief vergelijk verboden is. Het is een evenwichtsmodel en de wereldeconomie is niet in evenwicht (dat biedt exorbitante winstmogelijkheden, zonder goede rechtvaardiging). De samenleving wordt gereduceerd tot een markt. De rest van de fysieke wereld wordt onder het hoofdje: grondstoffen opgenomen. Kortom het hele universum wordt verklaard met een speelgoed modelletje. Het is alsof natuurkundigen doen alsof het 2D Ising model, dat een bekende exact oplossing heeft, het hele universum verklaart (zoiets stoms doen natuurkundigen niet).

De economen hadden aan de vooravond van het neoliberalisme ook al geconcludeerd, dat het algemene evenwichtsmodel een beperkt speelgoed model is. Pas toen ging de politiek ermee aan de haal. De bestuurselite verkoopt de neoliberale ideologie al 30 jaar, en doet alsof het allemaal waar is. Dan ben je dom of een oplichter.

Het verhaal:
- het volk is te dom, wij moeten ze wel rond koeioneren
is een variant op het verhaal:
- de kasten in het kastenstelsel zijn realistisch
- de vrouw wordt terecht door de man geleid
- de zwarte slaaf plukt terecht alleen het katoen
Het neoliberalisme gaat zo over in het neoconservatisme. Nog nooit is een bestuurselite realistisch geweest in het beoordelen van de juiste verhoudingen in de samenleving. En het is een dynamisch verschijnsel. Eenmaal opgenomen in de kaste van de bestuurselite ga je zo denken, eenmaal opgenomen in de lagere kaste, ga je ook zo denken. Heeft niets te maken met objectiviteit, de realiteit is een hoer.

[ Bericht 3% gewijzigd door deelnemer op 17-07-2018 12:18:15 ]

quote:

Op maandag 16 juli 2018 15:27 schreef deelnemer het volgende:
Joris Luyendijk: Een ongemakkelijke waarheid de ideologie van keuzevrijheid sloopt onze democratie samenleving en planeet

Geen autoritaire oplossingen meer, die vanachter een facade de samenleving sturen. Het neoliberalisme is daarvan een voorbeeld. Het is niet gekomen met een eigen variant van Mao's rode boekje, zeg het blauwe boekje, met al hun ideologische dogma's. Het is gekomen zoals de oorlog is Oost-Oekraine, ingezet door een partij / land dat officieel nergens van weet.

Een goede informatie voorziening is niet markt gedreven. De gezondheidszorg is bijvoorbeeld ook niet markt gedreven, maar loopt via de huisarts. U hoeft daarom niet via Google zelf uit te vinden welke pillen u gaat uitproberen. Een markt lijkt op een directe democratie, en is buitengewoon populistisch. Kijk eens naar al die nieuwe commerciele zenders, het is allemaal bagger, zozeer zelfs dat de bevolking afhaakt. Of merk op dat een programma als Big Brother de gewone burger te kijkt stelt, op de meest lullige manier (geënsceneerd en dus moedwillig verlagend). Vergelijk dat met de wijze waarop de elite wordt voorgesteld: in zorgvuldig gecontroleerde situaties, gekenmerkt door zorgvuldige voorbereiding, waarin men zich neer kan zetten als God zelf (denk aan het circus rond Mario Draghi).

De hedendaagse media misleid iedereen. Iemand die zich zeer getalenteerd acht, ontleent aan de TV waarschijnlijk een indruk van het domme klootjes volk die onterecht verlaagd is. De TV haalt het niveau van 4-HAVO niet, en ligt daarom onder het niveau van de gemiddelde bevolking. De bovenklasse heeft teveel het gevoel dat de gehele onderlaag bestaat uit tokkies.

Ik behoor zelf tot de onderlaag, waarom mij niet als maatgevend nemen? De media & politiek doen ook alsof een voorbeeld een algemene stelling bewijst, dus moet het wel waar zijn. Zo beklaag ik mij over het feit dat de media, politici en het bedrijfsleven zo dom overkomen, en bij gebrek aan beter, ga ik er maar vanuit dat ze ook echt dom zijn. Tenslotte doet de bestuurselite dat zelf ook, hun beeld van de bevolking ontlenen aan de media. Zo praat de rechtse politiek tegen bevolking als de werkgever van een sweatshop:
- niet lullen, maar poetsen
- je klauwen uit je mouwen steken
- labbekakkers
- de hard werkende Nederlander
Hoezo een kenniseconomie?

Het probleem met de vrije wil is niet de keuze vrijheid op zich, maar het bezopen idee dat er een magisch punt je hoofd zit, van waaruit je absolute keuzes maakt. Als je in de ideologie dat puntje vervangt door je eigen wil, waarachter een evolutionaire, culturele en individuele geschiedenis schuilgaat, dan wordt de benodigde kennisbron (de wetenschap) een onderdeel van de ideologie. De ideologie moet consistent zijn, en zo ontstaat de vraag of de andere dogma's van de ideologie in overeenstemming zijn met wetenschappelijke inzichten. Zo wordt de ideologie toetsbaar, ipv van simpelweg apodictisch dogmatisch.

De bestuurselite leunt al sinds mensenheugenis op het privilege dat zij de kaarten schudden voordat het spel begint, en daarom is het waar: the game is rigged (ideologisch & institutioneel, het neoliberalisme is een daarvan een schoolvoorbeeld). Geen ideologisch programma vind ik nog acceptabel, zonder het boekje waarin deze wordt uitgespeld, zodat we er ook kritisch naar kunnen kijken.

Nu moeten wij een geloof ontkrachten, een ideologie ontmaskeren. Dat kan ook publiek. Leren we eens wat. De bevolking vindt macht ook een interessant onderwerp, zeker als het realistisch en actueel is (eindelijk eens een uitleg over wat er gaande is). Ideologie en instituties zijn daarin de kernbegrippen. De geschiedenis van religie, filosofie, wiskunde, natuurkunde, economie, en de wetenschap iha, zijn daarin interessant.

Als beta weet ik dat je kunt promoveren aan een universiteit, zonder ooit iets maatschappelijks te hebben geleerd gedurende dat hele traject, afgezien van de onderbouw op de middelbare school. Je wordt opgeleid tot nerd, opdat deze mensen wel hoogontwikkelde know how hebben, maar geen handvat om het de politiek lastig te maken. Onderontwikkeld op maatschappelijk vlak, zonder de rechtvaardiging dat ze er te dom voor zijn.

Ook de inhoud van beta studies wordt verlegd van theoretisch inzicht naar praktische know how. De klassieke mechanica kun je op de middelbare school op verschillende manieren uitleggen. Wij kiezen de manier waarop je niet leert:
1. dat de klassieke mechanica in het verlengde ligt van de kringloop van stoffen, het is de kringloop van beweging (zie Newtons craddle). De kringloop gedachte zet zich door tot in de moderne natuurkunde en is de meest vruchtbare gedachte uit de geschiedenis gebleken (itt allerlei absolute beginpunten, zoals God, Ziel en Vrije Wil, die veel problemen hebben gegeven). De kringloop gedachte verdient de titel: steen der wijzen.
2. dat het begrip massa de vraag waaruit materie bestaat tijdelijk omzeilt, en berust op het idee van een balans (met een weegschaal kun je ook appels en peren vergelijken, met als met de marktprijzen op een markt berust dit op een balans). Daarom is in de klassieke mechanica alles een massa.
3. dat de natuurkunde maar 1 fundamentele wet heeft: de bewegingswet. Alle wetten in de klassieke mechanica zijn af te leiden uit de bewegingswet. Dat afleiden wordt tegenwoordig overgeslagen (onpraktisch) en daarom voorgesteld als direct experimenteel vastgesteld (historisch onjuist)
Zo gaan we voorbij aan de mogelijkheden om mensen te leren logisch na te denken, ten gunste van praktische inzetbaarheid (een wens van het bedrijfsleven: doen, doen, doen). Het onderwijs sluit niet aan bij het bedrijfsleven, o.a. omdat het niveau in het bedrijfsleven zelf te laag ligt.

Ik ben de ondermijning van de bovenlaag, ten behoeven van hun eigen privileges, goed zat. Mijn leven is naar de klote getrapt door het neoliberalisme (ik was om specifieke redenen te ernstig, niet geil genoeg dus, ongevoelig voor de neoliberale prijsprikkels, waardoor ik mij niet richtte op effectief spelen van opportune spelletjes). Klagen mag niet (slachtoffer gedrag, en dan ben je wederom een lul). Voortaan wil ik, dat iemand die 1000x meer verdient, mag weten of mag beslissen, ook 1000x beter is dan ik. Zo iemand moet naar mijn inschatting de computer, die iedereen verslaat met schaken of go, nog steeds gemakkelijk kunnen verslaan. Kun je dat niet, dan ben je niet 1000x beter. Wat is de rechtvaardiging voor het kruipen van degenen die met 1000x minder genoegen moeten nemen?

Wat is de rechtvaardiging? Het algemene evenwichtsmodel van Leon Walras? Dat is een speelgoedmodel dat licht werpt op een economie met meer goederen dan 1. Alle goederen hebben dan tegelijk een evenwichtswaarde (alle prijsverhoudingen liggen vast) en er is een matrix van 2e afgeleiden die aangeeft hoe dat zit met substitutie goederen enzo. Leuk, maar geen model die de economie echt beschrijft.

Het model bestaat een paar statische functies (nutsfunctie en productiefunctie). Het gebruikt een globale optimalisatie op papier, ipv van het lokale gevecht in een reele markt. Alle bedrijfswinsten zijn nul, omdat het winst niet in een stationaire toestand past. Het optimum is Pareto optimaal, omdat ieder intersubjectief vergelijk verboden is. Het is een evenwichtsmodel en de wereldeconomie is niet in evenwicht (dat biedt exorbitante winstmogelijkheden, zonder goede rechtvaardiging). De samenleving wordt gereduceerd tot een markt. De rest van de fysieke wereld wordt onder het hoofdje: grondstoffen opgenomen. Kortom het hele universum wordt verklaard met een speelgoed modelletje. Het is alsof natuurkundigen doen alsof het 2D Ising model, dat een bekende exact oplossing heeft, het hele universum verklaart (zoiets stom doen natuurkundigen niet).

De economen hadden aan de vooravond van het neoliberalisme ook al geconcludeerd, dat het algemene evenwichtsmodel een beperkt speelgoed model is. Pas toen ging de politiek ermee aan de haal. De bestuurselite verkoopt de neoliberale ideologie al 30 jaar, en doet alsof het allemaal waar is. Dan ben je dom of een oplichter.

Mooi artikel. Wat inderdaad een groot probleem in onze samenleving is, is het vermarkten van onze moralen/ethiek: goed of slecht wordt bepaald door consumptie. Dat is ook wat de auteur beschrijft naast de propagatie ervan.

Ik vind alleen wel dat wetenschap niet per se onze kennisbron is vanwege methodologische problemen, maar dat is meer een probleem voor kenleer: Idealisme vs Realisme. Dat is waar ik denk dat de auteur misslaat. Door wetenschap als bron aan te wijzen laat je weg dat we meer inzicht door inzicht kunnen krijgen, of wat Plat zou noemen: verstand eerst en daarna pas zintuig.
Maar de auteur corrigeert dit later door voorbeelden uit abstracte mechanica te geven. Alleen de contradictie is dan dat (slimme) mensen zelf de gereedschappen hebben om inzicht te krijgen. Het is juist alleen de propaganda en de marktwerking die mensen verluiert en daardoor zij hun volle potentie niet weten te benutten. En, daarmee een parasiet is op onze menselijkheid.

quote:

Op maandag 16 juli 2018 17:01 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Mooi artikel. Wat inderdaad een groot probleem in onze samenleving is, is het vermarkten van onze moralen/ethiek: goed of slecht wordt bepaald door consumptie. Dat is ook wat de auteur beschrijft naast de propagatie ervan.

Ik vind alleen wel dat wetenschap niet per se onze kennisbron is vanwege methodologische problemen, maar dat is meer een probleem voor kenleer: Idealisme vs Realisme. Dat is waar ik denk dat de auteur misslaat. Door wetenschap als bron aan te wijzen laat je weg dat we meer inzicht door inzicht kunnen krijgen, of wat Plat zou noemen: verstand eerst en daarna pas zintuig.
Maar de auteur corrigeert dit later door voorbeelden uit abstracte mechanica te geven. Alleen de contradictie is dan dat (slimme) mensen zelf de gereedschappen hebben om inzicht te krijgen. Het is juist alleen de propaganda en de marktwerking die mensen verluiert en daardoor zij hun volle potentie niet weten te benutten. En, daarmee een parasiet is op onze menselijkheid.

Ik ben de auteur van het commentaar, dat je voor het artikel aanziet, en ga uit van de volgende kennisleer.

quote:

Op zaterdag 7 juli 2018 22:39 schreef deelnemer het volgende:

Kennisleer

Een beetje kennisleer zou niet verkeerd zijn.

Veel mensen proberen de vraag naar kennis op te delen in twee stappen:
1. Wat is kennis en hoe vergaar je het?
2. Gebruik het antwoord van stap 1 om kennis te vergaren
Dit betekent dat je de 1^e stap moet uitvoeren, zonder enige kennis (een absolute kennisleer), en dat kan niet. Daarom is er een wisselwerking tussen beide stappen, en vraag 1 wordt altijd beantwoord met de kennis van nu. En zo werpt ook de evolutieleer een nieuw licht op kennisleer.

Voorbeeld: Als je een boom ziet staan, staat deze er dan ook echt? Volgens de evolutieleer is je kennisvermogen een adaptatie. Een adaptatie heeft twee kenmerken:
1. Het is niet misleidend. Het is niet zoals de duivel bij Decartes die je alles kan voorspiegelen. Een adaptatie moet evolutionair voordeel opleveren, en een misleidend zintuig is waardeloos. Dus die boom staat er echt.
2. Het komt altijd met beperkingen, omdat het vermogen fysiek handen en voeten moet krijgen. Wij zien dmv licht en vleermuizen dmv geluidsgolven. Wij zien niks als het donker is, en vleermuizen zien niks buiten de dampkring (geen zon, maan of ster). Hoe je het gezichtsvermogen ook realiseert, het brengt altijd beperkingen met zich mee.

Dit is een bijzondere combinatie van kenmerken, die je nooit krijgt als je uitgaat van een absolute kennisleer. Voorbeeld. Mensen stelde vroeger: een boom dichtbij lijkt groter dan ver weg, terwijl het dezelfde boom is, dus uw gezichtsvermogen is corrupt. Dat klopt alleen, als je impliciet aanneemt dat je kenvermogen absoluut is. Evolutieleer biedt een niet-absolute kennisleer en kan het wel verklaren. Je kijkt naar hoe het oog werkt, je pakt je geometrische optica erbij, en het is prima te verklaren.

Zoals kennisleer, volgens de wetenschap zelf, niet absoluut is, zo is ook de ethiek niet absoluut maar pragmatisch. Niet-absoluut, maar ook niet vrij in te vullen. Ideologieen zijn niet zo zorgvuldig. Ze plempen graag absoluten in het alledaagse leven, zoals de vrije wil en absolute waarden (en zo niet, dan is alles geoorloofd ).

Aanvulling:

Je gehele kenvermogen is een adaptatie. Ook je logische vermogens. Deze zijn op de volgende manier apart. Wij denken bij adaptatie, aan een soort dat voortdurend achter de feiten aanloopt (breekt een ijstijd aan, dan verandert de selectiedruk de soort; is de ijstijd voorbij, dan moet je weer de andere kant op). Maar er zijn ook aspecten aan deze wereld die niet zo veranderlijk zijn. Zo is de wereld 3D en ons lichaam ook. Een zintuig om te kunnen zien, zit aan het oppervlak en is 2D. Het is ook niet gemakkelijk om een 3D gezichtsvermogen te verwerven:
1. je moet dwars door het object heen kunnen kijken, en dan zie je helemaal niets of
2. je kijkt van alle kanten tegen de buitenkant aan, en dan zou je met je zintuig bv de maan moeten kunnen omspannen.

Het gevolg is dat je alleen 2D projecties ziet, en de logica van het perspectieven spel is zo'n constant aspect van de wereld. Het perspectieven spel bestaat voor een ijstijd, tijdens een ijstijd en na een ijstijd. Voor, tijdens en na een hongersnood, of een oorlog. Het perspectievenspel is er vandaag, het was er ten tijden van de oude Grieken, en ook al lang daarvoor.

De wiskunde leunt op deze basis. Het berust op meetkundige en algebraïsche intuïties. De algebraïsche intuïties berusten op alledaagse ervaringen met samenstellen en ontleden. Een abstract speelgoed model daarvoor is het bouwsteenmodel. Nog abstracter, zonder pas problemen ivm de vorm, wordt het optellen en aftrekken. De wiskundige definitie daarvan, zoals definitie van een groep, is niets anders dan het formeel definieren van het begrip samenstellen & ontleden. Er is volgens die definitie ook geen samenstelling zonder ontleding: iedere stap die je zet, kun je ook weer ongedaan maken. Daarom heeft de wiskunde geen richting (je kunt heen en weer).

In de natuurkunde ligt dat anders. Als je een ei laat vallen, maak je dat niet zomaar ongedaan. Natuurkundigen gebruiken daarvoor de oorzaak en gevolg relatie. De oorzaak gaat vooraf aan het gevolg. Dat definieert een volgorde in de gebeurtenissen (zo is er een richting, en welke van de twee de toekomst is, lees je af aan dat ei).

Je gooit een steentje in het water en je ziet kringen (een patroon). Je gooit nog een steentje in het water en je ziet hetzelfde patroon (patroon herkenning). Zou jij steentjes blijven gooien, in de hoop dat je op een moment geen kringen, maar vierkante of driehoekige golven ziet? Nee, jij niet, want je gelooft ook niet de methodische definitie van de wetenschap (zuiver empirisch, zonder theorievorming). Een mens heeft ook mechanische intuïties. Water houdt geen rechte hoeken in stand. Er een kubusvormige dobbelsteen ingooien leidt ook niet tot vierkanten.

Wiskunde kun je definieren als een beweging die zijn kennis vermeerdert, door louter en alleen gebruik te maken van de meetkundige en algebraïsche intuïties. Wetenschap kun je definieren als een beweging die zijn kennis vermeerdert, door louter en alleen gebruik te maken van de meetkundige, algebraïsche en mechanische intuïties. Deze intuities zijn adaptaties tav van de meest constante aspecten van de wereld. We herkennen dat in het overtuigende karakter van strikt logische argumenten.

We zijn het eens dat het verstand ook bestaat (als een erfenis uit het verleden, bestaat het in het hier en nu, en doet zijn werk). Het perspectievenspel laat dat zien. Volautomatisch corrigeer je voor het feit dat de wereld omgekeerd op je netvlies geprojecteerd wordt. Volautomatisch interpreteer je kleine eikenboompjes in de verte als een afstand. En daarom hebben mensen moeite met perspectief tekenen. Als ze schuin naar een vierkant kijken, zien ze geen ruit, maar een vierkant waar ze schuin tegenaan kijken. Als ze die proberen na te tekenen, willen ze rechte hoeken tekenen. Maar de adaptatie is niet perfect. We corrigeren niet volautomatisch voor een munt die onder water ligt (die lijkt echt groter). We corrigeren ook niet volautomatisch voor een Fata Morgana (te incidenteel). Zo zit ons kenvermogen in elkaar.

Ook de logica is niet absoluut (het berust op een adaptatie). Het berust op onze impliciete logische intuïties en probeert deze expliciet te maken (in een formalisme te vangen). Daarbij loopt het soms tegen muren aan. Zoals de ontdekking van de Pythagoreers dat er iets mis is met hun getalsbegrip. Zij zien getallen als verhoudingen. Ze ontdekte dat de wortel van twee niet als een breuk geschreven kan worden, en dus geen verhouding is (buiten het getalsbegrip viel). Een typische wiskundige eis is daarom, dat de verzameling wiskundige objecten waarmee je werkt compleet is.

Wiskunde accepteert geen regels met uitzonderingen (want dan is het geen regel). Het past voortdurende dezelfde algebraische samenstelling & ontledingsregels toe. Dan zit je in je maag met de wortel van -1 (min x min is ook plus). Zo kom je, na veel peentjes zweten, uit op twee dimensionale getallen (complexe getallen), die anders zijn dan de coördinaten van een 2D vlak (een van de beste ontdekkingen ooit, de vergelijking voor de eenheidscirkel in deze ruimte is een e-macht, dat heeft enorme gevolgen gehad). Zo verloopt de ontwikkeling van wiskunde. Het leunt niet op Plato's ideeenwereld, noch is het simpelweg empirisch. Het berust op diep ingehamerde, deels ingebakken intuïties, die een adaptie zijn tav de meeste constante elementen van deze wereld, die het probeert te expliciteren.

Ik weet dat jij dit als wiskundige gemakkelijk kan volgen. Ons verschil zal neerkomen op het gebruik van de evolutieleer, waar jij niet van uitgaat.

PS: Wat jij 'idealisme versus realisme' noemt, is soortgelijk aan 'rationalisme versus empirisme'. Dat laatste is een wisselwerking, geen tegenstelling. Wat het eerste betreft, had Marx gelijk, volgt het ideele het materiele? Nee, dat is de antithese van Hegel. De synthese is eveneens een wisselwerking. Is het de taak van de filosoof om de wereld te veranderen? Nee, dat is de antithese van de denker. Ook dat is een wisselwerking.

PPS: Praktisch bezien, itt tot logisch, is wetenschap heel breed: het loopt van filosofie, theorie, experiment, instrument makers, technici tot uitvinders en optimaliseerders. Religie schaar ik onder de filosofie, want ik geloof niet dat iemand een boek in de kast heeft staan, dat geen menselijke auteur heeft, maar geschreven is door de oorsprong van het universum (zo realistisch bent ik dan weer wel).

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 17-07-2018 12:24:03 ]

quote:

Op maandag 16 juli 2018 15:27 schreef deelnemer het volgende:
Joris Luyendijk: Een ongemakkelijke waarheid de ideologie van keuzevrijheid sloopt onze democratie samenleving en planeet

quote:

Dit is de ideologie van onze tijd: de markt weet het altijd het best, want individuen weten het zelf het best. Alle bemoeienis van buitenaf is dan paternalisme, bedilzucht, betutteling, bevoogding. Anderen die proberen te bepalen wat goed voor ons is…. Hoe durven ze? Bureaucraten zijn het! Eurocraten! Of het ultieme scheldwoord van onze tijd: de elite!

Hoe passen zaken als het verbieden van drugs in dit verhaal? De klassieke liberalen hebben het eigenlijk altijd over economische vrijheid, ten koste van alles, maar in sociaal opzicht zijn ze meestal conservatief. Dus homo's zijn vies, je moet vroeg naar bed en je mag niet zelf bepalen wat voor spullen je in je lichaam stopt.

Maar hoe vergoelijken de neo-liberalen de War on Drugs?

[ Bericht 0% gewijzigd door Papierversnipperaar op 17-07-2018 16:05:24 ]

Nog een aanvulling op de kennisleer.

Hoe kun je een boom zien staan, als jij hier staat en die boom daar? Dan moet er een draadje tussen de boom en jezelf bestaan. Deze bestaat uit licht, lichtgevoelige cellen (chemie), zenuwbanen en een bewuste voorstelling. Als het medium langs dat draadje zo vaak verandert, hoe betrouwbaar is de uitkomst dan nog? Wel, buitengewoon betrouwbaar. Wat wordt er dan zo nauwkeurig doorgegeven? Een patroon, een afdruk van de boom, in de vorm van lichtreflecties. Dat patroon rolt als een golf vanaf de boom zo je bewustzijn in. Het eerste patroon is de boom zelf, en het laatste is een taal element. De bewustzijnsinhoud is de eerste taal, die nog vooraf gaat aan je moedertaal. Het leert zoals een neuraal netwerk. Alle bewustzijnsinhouden die je wenst te onderscheiden zijn taal elementen.

De hersenen doen de patroonherkenning (dat kun je het best vergelijken met een zintuig). Daartoe behoort ook de logische intuitie. Argumenten zijn pas geloofwaardig als ze logisch kloppen. Om dat te beoordelen, moet het logisch denken een logica volgen. Welke? Door de logische intuitie expliciet te maken, op de tast, een langdurig proces (millennia), komen we tot formele denkmodellen. Het denken heeft een houvast nodig, en in formele denkkaders zijn dat absoluten.

Alles hangt af van de locatie van die absoluten. Het liefst stop je ze diep weg, zodat de oppervlakte verschijnselen (het alledaagse leven) flexibel blijven (blijft). Een bewegingswet geldt tussen twee opeenvolgende momenten, maar laten op een langere tijdschaal allerlei ontwikkelingen toe. Een differentieerbare functie is in ieder punt te benaderen door een rechte lijn, met iedere gewenste precisie, maar kan heel grillig van vorm zijn. In deze gevallen heb je absoluten aan de basis, en mbv samenstellingsregels volledig controle, en toch is de macrobeschrijving flexibel. De prijs die je hiervoor betaalt, is complexiteit.

Zo werkt een neuraal netwerk ook, aan de basis is het gewoon gecodeerd, maar het heeft de flexibliteit om schaken te leren. Het geldt ook in een formele samenleving als de onze. Hoe meer flexibiliteit, hoe dieper de absoluten weggestopt moeten worden, hoe vager het houvast en hoe complexer de samenleving.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 16-07-2018 21:05:52 ]

quote:

Op maandag 16 juli 2018 13:38 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Gelukkig maar. Als het hele financiele stelsel uiteindelijk zozeer bespeeld is, dat de gewone burger er volledig in opgeknoopt zit en erin rondkruipt bij gebrek aan financiele middelen, dan kan dat altijd hersteld worden.

Andersom, als landen failliet gaan en banken omvallen kan er altijd bij de burger langsgegaan worden voor extra geld.