Asperger, borderline en scheiden

Beste Fok!,

De situatie is als volgt:

Op dit moment ben ik nog met mijn vrouw samen. Wij zijn bijna 12,5 jaar samen waarvan bijna 2 jaar getrouwd. Tevens hebben wij bijna 2 jaar geleden een tweeling gekregen (jongen en meisje). Gedurende deze twee jaar bleek mijn zoontje steeds meer tekenen te vertonen van ASS (typische red flags). Door dit gegeven zijn mijn vrouw en ik steeds meer gaan lezen over ASS en ontdekte zij dat ik aardig wat tekenen vertoon van Asperger.

Uiteraard heb ik zelf ook het nodige aan mijzelf gemerkt (andere blik op de wereld / buitenbeentje, motorisch onhandig, moeite met sociale contacten, sterk analytisch vermogen) maar heb ik dit niet direct gelinkt aan Asperger.

Ondanks de hobbels die ik tijdens mijn dagelijkse leven ben tegengekomen ben ik altijd blijven vechten en heb ik blijkbaar altijd geprobeerd om zo normaal mogelijk over te komen voor de buitenwereld. Dit resulteerde in een afgeronde hbo-opleiding en op het moment een baan waar ik goed mijn ei in kwijt kan (software developer).

Allemaal mooi en aardig zou je zeggen totdat mijn vrouw drie weken geleden aankondigde dat ze niet meer met mij kan leven vanwege mijn Asperger 'trekjes' en misschien van mij wil scheiden omdat ze helemaal op is. Dit kwam voor mij als een harde klap zeker gezien het feit dat ze een aantal weken geleden nog volmondig zei dat ze zo gelukkig was met ons gezinnetje.

Ik hoor nu verwijten vallen richting mijn ziektebeeld, en zelfs zaken waarvan ik denk dat ik echt oprecht mijn best doe maar zij niet voelt en ziet. Uiteraard zal dit ook andersom zijn (wederkerigheid, intimiteit) maar ik probeer mij hier wel ten volste voor in te zetten.

Helaas mag dit niet baten en krijg ik erg het gevoel dat ik niets goed kan doen in haar ogen, hoeveel is ook mijn best doe.

Verder is er in die 12,5 jaar erg veel gebeurd en is mijn vrouw ook al jaren onder behandeling voor Borderline. Ook is ze een aantal jaren geleden vreemdgegaan maar gezien haar ziektebeeld heb ik haar vergeven (vergeten kan ik helaas nooit). Zelf weet ik dat ik mij rond die periode erg van haar heb gedistantieerd, ook gezien het feit dat zij nog een half jaar heeft doorgesudderd met wel of niet bij mij te blijven.

Hierna hebben wij een grote sprong gemaakt in onze relatie, zo ver dat we uiteindelijk hebben besloten om te gaan trouwen en kinderen te krijgen. Totdat drie weken geleden dus de volgende klap in mijn richting kwam. Sinds die tijd praten wij dagelijks uren en uren en lijken we tegen het eind van de avond weer een stapje in de juiste richting gezet te hebben. De dag erna lijkt het vanuit haar kant alsof we weer bij 0 staan. Dit gaat helaas al 3 weken zo en ik weet zelf niet hoelang ik dit nog kan volhouden.

Sorry voor mijn lange verhaal maar ik ben naarstig op zoek naar mensen die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt of raad hebben in deze situatie.

quote:

Op maandag 18 september 2017 22:43 schreef Kampratje het volgende:
Je vrouw gebruikt je ASS als een excuus. En daarnaast lijkt het alsof ze dolgraag wilde dat je net als haar iets deed mankeren. En ze weet dus dat je tamme zak bent, vrouw vreemdgaat is het gewoon al afgelopen dat weet je toch?

Normaal gesproken inderdaad wel, maar ze heeft uiteindelijk duidelijk haar spijt betuigd en verder leek het ook echt alsof ze op dat moment niet zichzelf was (totaal ander persoon) mede hierdoor (en het feit dat ik ook niet perfect ben) heb ik besloten ermee door te gaan.

quote:

Op maandag 18 september 2017 22:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Wat een ontzettend dom lulantwoord zeg!

Ik snap die vrouw ook wel. Iemand met Asperger kan heel erg kil en ongeinteresseerd overkomen. Dat is nou precies het gevoelige punt van iemand met borderline.

Er bestaan gezinscoaches voor dit soort situaties

Ik snap jouw punt. Ik weet ook van mijzelf dat ik verre van de ideale partner ben op sommige gebieden (voel dingen soms niet goed aan, heb soms tijd voor mijzelf nodig om mijn accu op te laden) en door haar borderline kan het gebeuren dat ik mij soms te ver afsluit wanneer ik gekwetst word. Dit is verre van een ideale situatie maar in de loop van de jaren dacht ik dat wij elkaar leken te begrijpen en er voor elkaar te zijn zowel mooie als moeilijke tijden.

quote:

Op maandag 18 september 2017 23:12 schreef Dehelerambam het volgende:
Ik snap het niet zo goed. Na 12,5 jaar zijn dit geen nieuwe eigenschappen. Waarom is het juist nu een probleem geworden? Of speelt het al langer?

Als dat zo is, lijkt me dat de diagnose juist aanknopingspunten zou kunnen bieden om oplossingen te vinden samen. Het zou mooi zijn om het in ieder geval samen die kans te geven.

Of is ze bang dat het zinloos is, dat het nooit zal veranderen, want jij hebt nu eenmaal ASS? (Als je dat echt blijkt te hebben).

En haar borderline, is dat voor haar nu hanteerbaar? Is dit misschien eern extreme uiting op deze verandering?

Zomaar wat gedachten, want ik vind het moeilijk om deze situatie goed in te schatten.

Het zijn inderdaad zaken die eigenlijk al altijd hebben gespeeld, alleen is het van mijn kant (distantiėren) wel erger geworden sinds het moment dat ze vreemd is gegaan. Dit heb ik mettertijd redelijk verwerkt waardoor ik ook weer opener ben geworden.

Zoals ik aangaf was (of iig leek) er een maand geleden geen vuiltje aan de lucht te zijn en was ze dolgelukkig met ons gezinnetje en mij totdat ze dus drie weken geleden aangaf helemaal op te zijn en er niet in gelooft dat ik zodanig kan veranderen zodat ik haar genoeg te bieden heb (wat een bekend fenomeen is bij een Asperger).

Ikzelf weet dat ik stinkend mijn best doe om haar affectie, liefde en een luisterend oor te bieden, maar blijkbaar voelt dit niet echt voor haar, waardoor zij dit niet zo voelt.

Zelf heb ik het vermoeden dat door de huidige druk in de gezinssituatie (twee puberende peuters) haar te veel wordt en dat dit voor haar een crisis veroorzaakt. Helaas werk ik zelf fulltime waardoor ik alleen in het weekend / na het werk haar kan ondersteunen voor zover dit mogelijk is voor mij.

Zij geeft wel aan nog van mij te houden maar aan de andere kant stoot ze mij actief af wanneer ik zaken wil uitpraten of affectie wil tonen. Het doet werkelijk pijn aan mijn hart, zeker gezien er kinderen in het spel zijn.

[ Bericht 3% gewijzigd door Sneakie op 18-09-2017 23:27:54 ]

quote:

Op maandag 18 september 2017 23:21 schreef MadJackthePirate het volgende:
Sowieso, als je alleen al kijkt naar de algemene eigenschappen van de aandoeningen lijkt het ook niet alsof het een ideale match is. Iemand met asperger is juist meer opzoek naar stabiliteit en structuur, terwijl iemand met borderline over het algemeen meer opleeft bij impulsieve acties en hoge pieken en diepe dalen kent.

Volledig mee eens, maar toch hadden wij ons er samen doorheen gevochten en leek er nu wat rust in ons leven te komen (huisje, boompje, beestje).

quote:

Op maandag 18 september 2017 23:27 schreef MadJackthePirate het volgende:

[..]

Ja normaal zou ik zeggen, vlucht weg! Maar door die lange relatie en ook door de kinderen zou je nog kunnen proberen om wellicht samen in therapie te gaan. Mocht zij dit ook niet willen of het niet werken dan is de enige andere optie om zo door te modderen of uit elkaar te gaan.

Ik weet niet hoe oud jullie kinderen zijn, maar op jonge leeftijd hoeft een break-up totaal geen probleem te zijn voor de kinderen hoor, mits er een goede omgangsregeling is. Ikzelf heb hier ervaring mee en heb hier echt 0,0 last van gehad (ik was 1,5 toen mijn ouders uit elkaar gingen). Ik denk dat door blijven modderen met de ruzies e.d. erger zijn voor een kind dan een 'nette' scheiding als het ware.

Mocht je ervoor kiezen om in therapie te gaan en zei wil dat ook wens ik je veel succes. Mocht het stuklopen om wat voor reden dan ook raad ik je aan om zo beheerst mogelijk te blijven en duidelijke afspraken over de kinderen te maken. Probeer er ook geen knipperlicht relatie van te maken, dat is voor de kinderen ook zeer onduidelijk.

Succes!

Bedankt!

Gezien ons verleden wil ik het zelf ook niet zo snel opgeven, maar dan moet het wel nog zin hebben. Dat gedeelte lijkt steeds meer weg te ebben.

Onze eerste stap is dat ik twee weken uit huis ga op haar verzoek zodat zij voor haarzelf duidelijk kan krijgen of ze er nog mee door wil gaan of niet.

quote:

Op maandag 18 september 2017 23:32 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

De vraag is of dat echt zo is geweest. Er moeten signalen zijn geweest. (Misschien voor jou moeilijker op te merken door je Asperger dat wel.) Denk eens terug...

Uiteraard waren er wel eens wat momentjes maar niet anders dan de afgelopen 12,5 jaar. Signalen opvangen doe ik inderdaad niet altijd even goed, maar als mijn vrouw mij een aantal weken vol overtuiging vertelt hoe gelukkig ze wel niet is zou ik niet zeggen dat er signalen zijn dat er zaken mis zijn.

Wat mij nu verder nog te binnen schiet is dat ze wel ergens heeft aangegeven dat de persoon waarmee ze toen is vreemdgegaan is tegengekomen bij haar therapiepraktijk (blijkbaar hebben zij dezelfde behandelaar) en dat dit een trigger voor waar was / zij weer ging nadenken over mij en mijn trekjes.

[ Bericht 11% gewijzigd door Sneakie op 18-09-2017 23:55:54 ]