Vuelta 2017 #39

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:25 schreef wimderon het volgende:

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 07-09-2017 om 21:43:55 De afgelopen 3 dagen kreeg ik 9 (!) mails met complimenten via mijn site. Ik hou zo van de Vuelta. Fijn dat de menschen dat zo waarderen! reageer retweet

Complimenten van menschen die weggezapt zijn?

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:25 schreef wimderon het volgende:

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 07-09-2017 om 21:43:55 De afgelopen 3 dagen kreeg ik 9 (!) mails met complimenten via mijn site. Ik hou zo van de Vuelta. Fijn dat de menschen dat zo waarderen! reageer retweet

Ze kreeg ook 25 mails dat ze er beter mee op kan houden, maar dat geheel terzijde.

José neuk je moeder.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:28 schreef Mani89 het volgende:
José neuk je moeder.

Ie-de-re ochtend.

662.xxx

Top 9 opgesteld.

617.xxx

zevenhonderdzestien

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:25 schreef wimderon het volgende:

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 07-09-2017 om 21:43:55 De afgelopen 3 dagen kreeg ik 9 (!) mails met complimenten via mijn site. Ik hou zo van de Vuelta. Fijn dat de menschen dat zo waarderen! reageer retweet

En hoeveel haatmails?

453.nogiets.

Uw huidige selectie voor Etappe 19: Caso - Gijón

naam renner ploeg huidige prijs
Rafal Majka Bora - Hansgrohe 3.309.854
DEL
Romain Bardet AG2R La Mondiale 2.453.435
DEL
Tomasz Marczynski Lotto Soudal 1.902.632
DEL
Nicolas Roche BMC Racing Team 1.807.088
DEL
Bob Jungels Quick - Step Floors 1.661.970
DEL
Luis León Sanchez Astana Pro Team 1.601.714
DEL
Adam Yates Orica - Scott 1.564.175
DEL
Daniel Moreno Movistar Team 1.548.160
DEL
Rui Alberto Faria Da Costa UAE Team Emirates 1.463.420
DEL

Gegevens bij huidige selectie:

Aantal renners : 9 / 9
Selectiewaarde : ¤ 17.312.448
Startgeld : ¤ 865.622

Ik merk dat ik een beetje in tweestrijd zit. Aan de ene kant hoop ik op een extreem goede Nibali zaterdag, dat hij het Froome nog lastig maakt, aan de andere kant hoop ik dat hij er compleet doorheen zakt zodat Kelderman hem nog voorbij kan.

Mas gaat zich sparen denk ik hoor.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 23:40 schreef Koffieplanter het volgende:
Mas gaat zich sparen denk ik hoor.

Ja, voor zondag natuurlijk.

Ik denk dat morgen een allstarkopgroep gaat worden waar iedereen van iedereens team mee is.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 23:45 schreef Mani89 het volgende:
Ik denk dat morgen een allstarkopgroep gaat worden waar iedereen van iedereens team mee is.

Als iedereen hier z'n team gaat delen heeft straks toch iedereen dezelfde renners

De favorieten volgens Cyclingflash.

Leuk voor Skoejins dat hij een sterretje krijgt, vandaag al mee en netjes 2 na laatste geworden van die flopgroep.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 23:57 schreef Mani89 het volgende:
De favorieten volgens Cyclingflash.

[ afbeelding ]

Gisteren gaven ze Juanjo Lobato een sterretje.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 00:04 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Gisteren gaven ze Juanjo Lobato een sterretje.

Die was wel al een keer mee in de kopgroep, maar moest toen als eerste lossen.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 23:58 schreef Mani89 het volgende:
Leuk voor Skoejins dat hij een sterretje krijgt, vandaag al mee en netjes 2 na laatste geworden van die flopgroep.

De Marchi gaat ook gezellig 3 dagen op rij in de aanval en Kreder is de Nederlander-omdat-het-moet

Etappe 19: Caso - Gijón, 149,5 km

Het ritje naar een van de heiligste plaatsen op aarde was vermakelijk, maar uiteindelijk helaas vrij betekenisloos. Na een razendsnelle openingsfase reed een grote kopgroep weg, die al heel snel een gigantische voorsprong kreeg. Voor de zoveelste keer zou het een rit voor de vluchters worden, al deden sommige klassementsrenners toch nog hun best om de rit te kleuren. Zo kwam Katusha met een aanval zoals je ze normaal alleen bij Pro Cycling Manager ziet. Met vijf man reden ze weg van het peloton, in een poging om Zakarin te lanceren. Dat lukte niet helemaal, de meeste Katusha's wapperden al snel weer terug naar het peloton en vrij snel was alles weer bij elkaar. Het regende aanvallen tijdens het drieluik klimmetjes voor de slotklim, maar bijna niemand was in staat om weg te rijden. In de regio waar hij in 2012 de Vuelta naar zijn hand wist te zetten probeerde Alberto Contador nu weer toe te slaan. Hij stuurde een mannetje vooruit en probeerde er daarna naar toe te rijden, maar het grote verschil met 2012 was dat de ploeg van de leider nu wel sterk is. Zonder zich overmatig in te spannen reed Moscon het gat gewoon weer dicht, waardoor geen enkele demarrage slaagde. Alleen Aru wist aan de aandacht te ontsnappen. Hij reed weg en begon aan een lange solo van een kilometer of 35. Op de volgende klim, daar waar de beslissende aanval van Contador in 2012 kwam, probeerte Bertje het nog een aantal keer, zonder succes. Aru had ondertussen een mooie voorsprong bij elkaar gefietst, maar in de vallei richting de slotklim begon hij al wat tijd te verliezen. In de kopgroep was er ondertussen ook genoeg gebeurd, zo was Armee samen met Gougeard weggereden. Alleen Alaphilippe, Soler en Lutsenko wisten nog aan te sluiten, maar richting de slotklim verdwenen Soler en Gougeard weer uit beeld. Er bleven er drie vooraan over. Armee leek enorm sterk, maar ook nerveus. Hij versnelde nog eens, waarna Alaphilippe niet meer in staat was om aan te sluiten. De ritwinst zou dus gaan naar Lutsenko of Armee, waarbij de Kazach de grote favoriet leek. Niets bleek minder waar, Lutsenko gooide zijn fiets op de parkeerplaats met nog 500 meter te gaan, terwijl Armee kon blijven gaan. De man die naar Lotto-Belisol werd gehaald om het verlies van de legendarische Cisse de Greef op te vangen pakt na heel veel jaren in de marge zijn eerste serieuze overwinning. Daarachter hield Aru bijna niets van zijn voorsprong over, zijn heroïsche aanval leverde hem uiteindelijk 12 seconden tijdwinst op ten opzichte van Contador en Froome. Na zijn lastige dag op Las Machucos was Froome nu weer helemaal het mannetje. Geen seconde in de problemen geweest, ondanks talloze aanvalspogingen van Contador. Dat is voor de komende dagen geen al te leuk vooruitzicht, maar wielrennen blijft een onvoorspelbare sport. We gaan door met een rit in Asturië, een korte etappe met onderweg vier beklimmingen. Lijkt een rit voor de vluchters, de zoveelste van deze Vuelta.




Plaats van vertrek is Caso, een gemeente in de regio Asturië met iets minder dan 2000 inwoners. De gemeente Caso is gigantisch groot, maar het gebied is onherbergzaam en daardoor dun bevolkt. De renners vertrekken vanuit het dorpje Campo de Caso, waar amper mensen wonen. Toch staat hier het stadhuis, dus moeten we het zien als de belangrijkste plaats van de gemeente. Midden in de gemeente Caso ligt het Parque Natural Redes, een natuurreservaat dat sinds 2001 is opgenomen in een lijstje van UNESCO. In dit park, wat je eigenlijk beter een gebergte kan noemen, staan een aantal nationale monumenten. Daaronder een flinke waterval, een oude weg aangelegd voor mijnwerkzaamheden en de grot van Deboyu. Net als in Cantabrië is er ook in Asturië genoeg mooie natuur. Daarnaast beschikken ze in dit uit de kluiten gewassen nationaal park ook over een enorme diversiteit qua dieren. Meer dan 130 verschillende soorten vogels en meer dan 50 verschillende soorten zoogdieren, waaronder de Cantabrische bruine beer. Deze dieren zie je alleen niet zo snel, want in het park staan ook nogal veel bomen. Voornamelijk eiken en andere loofbomen. In de omgeving van Campo de Caso kom je als natuurliefhebber wel aan je trekken, maar verder is er geen reden om deze omgeving te bezoeken. In Caso is niets te beleven en dat zal in de toekomst alleen maar erger worden. In het verleden woonden er in de gemeente 6000 inwoners, maar nu zijn er nog maar 2000 over. De overgebleven bevolking is over het algemeen vrij oud, dus over een aantal jaar woont hier niemand meer. Men moet het hier ook vooral van de landbouw hebben, meer heeft men hier niet voor handen. Zeker niet nadat de mijnbouw, waardoor de omgeving vroeger opbloeide, zo goed als verdwenen is. De Vuelta was nog nooit in deze gemeente, aan de oevers van de rivier Nalón. Op het pleintje voor het stadhuis zal er dan voor het eerst en waarschijnlijk ook meteen voor het laatst een rit vertrekken vanuit El Campu, zoals die gekke Asturiërs het zelf noemen.



De eerste kilometers van de rit worden in dalende lijn afgewerkt. We fietsen door de vallei van de Nalón, over een brede maar bochtige weg. Na een aantal kilometer komen we uit bij het stuwmeer van Tanes en met een uitzicht over de bergen en het water gaat het vrij gezapig verder richting Rioseco, waar de renners na acht kilometer passeren. Rioseco is een pittoresk plaatsje, gelegen aan het Embalse de Rioseco. Na de doortocht in dit dorpje fietsen de renners vrolijk verder door de vallei, nog steeds over brede wegen die licht naar beneden lopen. Hier komt verandering in na ongeveer 18 kilometer. Dan rijden de renners door het dorpje La Chalana en hier verlaten ze de vallei. Ze slaan linksaf en gaan op weg naar de eerste klim van de dag. We beginnen hier weer eens aan een rondje. In La Chalana zou je ook rechtsaf kunnen slaan en de vallei volgen, dan kom je bijna meteen bij de derde klim van de dag uit. Zou wel een korte rit worden, dus vandaar deze omleiding met twee klimmetjes onderweg. De eerste van die twee begint niet ver buiten La Chalana. De weg loopt al snel een beetje vals plat omhoog en in de buurt van het gehucht Villoria begint de klim echt. De Alto de la Colladona is bijna acht kilometer lang en 6,3% gemiddeld. De weg die de renners naar de top gaat brengen is vrij slecht, de scheuren zijn niet op één hand te tellen. Na een redelijk makkelijke kilometer aan 3% in Villario wordt de klim gestaag wat lastiger. Van 5% gaat het naar 7,5%, wat twee kilometer lang zo blijft. Na twee kilometer aan 5% gaat het daarna richting de top weer aan 7% omhoog. Na 29 kilometer komen de renners boven op deze klim van de eerste categorie, die al vaker is voorgekomen in de Vuelta. In 2008 bijvoorbeeld, in de rit naar Fuentes de Invierno waar Contador won, of in 2014 tijdens de rit naar La Farrapona, waar Contador weer won. Toch een beetje zijn streek, ook al komt hij uit Madrid.




Na de klim volgt er een korte afdaling van zes kilometer richting Cabañaquinta. Het gaat redelijk steil naar beneden en de afdaling is ook vrij bochtig, waardoor dit geen eenvoudige afdaling is. De weg is wel redelijk breed en het asfalt is hier wel behoorlijk, waardoor het toch zou moeten lukken om veilig beneden te komen. Aan het eind van de afdaling is er nog wel een lastige haarspeldbocht, waarbij de renners tussen de rotswanden doorfietsen waardoor ze weinig zicht hebben op de bocht. Daarna komen ze al vrij snel uit in Cabañacuinta, waar een bocht naar rechts volgt. Hierna gaat het peloton een lange tijd door een vallei moeten rijden, over een weg die bijna volledig vlak is. We bevinden ons in de vallei van de inmiddels drooggevallen Rio Aller. Hier is het uitzicht mooi en zijn de wegen bochtig. Er wordt gefietst richting Santa Cruz, dat na 51 kilometer wordt bereikt. In de kilometer of 15 door de vallei van de Aller komen de renners uiteindelijk 150 meter lager uit, het gaat dus steeds heel licht naar beneden. In Santa Cruz steken we de Aller over en wordt er richitng het noorden gefietst. We zijn nu ook angstvallig dicht bij Pola de Lena in de buurt, het fietsknooppunt van Asturië. Hier komen we tijdens de volgende rit terug, in volle finale. Nu fietsen we dus de andere kant op, over een glooiende weg. Na zes kilometer met een paar kleine hobbeltjes komen de renners uit in Mieres, waar de voet van de volgende klim ligt. Na de passage in Mieres slaan de renners rechtsaf, waarna ze op een bochtige weg terechtkomen. Niet veel later rijden ze door Murias, waar de Alto de Santo Emiliano officieel begint. Deze klim van de derde categorie is 6,8 kilometer lang en 4,5% gemiddeld. Geen enorm zware klim dus, vooral omdat het drie kilometer lang vals plat is. Daarna krijgen we nog wel drie redelijk serieuze kilometers aan meer dan 6%, voor het richting de top weer afvlakt. Op 85 kilometer van de finish, na 65 kilometer koers, bereiken de renners de top van dit klimmetje.




De weg die ons richting het dorpje Santo Emiliano brengt is behoorlijk breed en het asfalt is ook prima in orde. In de afdaling blijft dat zo, mede daardoor is het een eenvoudige afzink. Het gaat iets meer dan vijf kilometer aan 5% naar beneden, richting Sama. Er zijn wel wat bochtjes, maar het stelt al bij al weinig voor. Eenmaal beneden zijn we ook dicht bij Langreo in de buurt, een behoorlijk grote en ook lelijke industriestad. Van die industrie pikken we aan het eind van de afdaling nog wat mee en ook in de volgende vallei van de dag houdt dat voorlopig niet op. Er is hier zelfs een museum over de lokale industrie en de eens florerende mijnbouw. We zijn hier weer terug bij af, in de vallei van de rivier Nalón. Van Sama wordt er gefietst naar de startplaats van de 16e rit van de Vuelta van 2014, San Martin del Rey Aurelio. In dit stuk van zes kilometer gaat het een paar keer op en af, maar vooral op. Een beetje vals plat, meer wordt het niet. Na San Martin steken we de Nalón over en fietsen we aan de andere kant van de redelijk volgebouwde vallei verder naar Blimea, waar de voet van de volgende klim ligt. Hier begint het peloton na 80 kilometer aan de Alto de la Falla de los Lobos, een hele mond vol. De hoogte van de mislukking van de wolven, als Google translate me niet in de steek laat. Apart geval dus, deze klim. 4,3 kilometer lang en 8,2% gemiddeld, een behoorlijk steile klim dus ook. De weg richting de top is redelijk smal, maar wel gelijkmatig. Steiler dan 9% wordt het niet, het gaat continu aan een procent of acht omhoog. Helaas wordt deze klim opgevolgd door een ellenlang stuk door de vallei, waardoor het waarschijnlijk niet echt een functie heeft. Alsnog wel een lachen klimmetje, waarvan de top na 84,5 kilometer wordt bereikt, op 65 kilometer van de finish. Boven komen de renners uit in La Casilla, waar het uitzicht ook wel weer aanvaardbaar is.




De afdaling van La Falla de los Lobos is niet zo eenvoudig. Het gaat een kilometer of acht naar beneden richting San Julián, waarvan de eerste vier kilometer vrij serieus. Redelijk steil, met ook een aardige overdaad aan bochten. De weg verschilt nogal in kwaliteit, op sommige momenten is het breed met fatsoenlijk asfalt, maar er zitten ook smallere stroken tussen met asfalt dat van de berg af lijkt te willen rennen. Na dit technische deel van de afdaling gaat het vervolgens nog vier kilometer in licht dalende lijn verder naar San Julián, over een rechte weg. In dit dorpje slaan de renners rechtsaf, waarna ze weer een aantal kilometer door een vallei gaan rijden. Het gaat zes kilometer behoorlijk rechtdoor richting Nava, over een weg die grotendeels vlak is. Vlak voor Nava is er nog wel een klimmetje van één kilometer aan 5%, maar verder is dit toch een best saaie weg. De omgeving blijft wel mooi, al was het eerder in deze etappe een stuk mooier. Na het klimmetje gaat het in licht dalende lijn verder naar Nava, waar we na 98 kilometer passeren. In dit stadje slaan de coureurs linksaf, om vervolgens over een nog bredere weg rechtdoor naar Lieres te rijden. Dit stuk van van zes kilometer is zo vlak als een slecht gebakken pannenkoek, want onderweg is er nog wel een strook van een kilometer aan drie procent ofzo, daar moeten we ons tijdens dit deel van de rit mee behelpen. Voorbij Lieres rijden we nog steeds over de grote weg verder richting de tussensprint van de dag. Na nog een kilometer of zes over een redelijk glooiende weg met een paar korte klimmetjes komen de renners na 112 kilometer uit in Pola de Siero. In dit gloeiend lelijke dorpje, waar ze nog wel een aardig stadhuisje hebben, is de tussensprint. Na die tussensprint slaan de renners rechtsaf, waarna ze aan het slot van de rit gaan beginnen. Nog 37 kilometer te gaan, met in die kilometers twee klimmetjes, één zware en een ongecategoriseerd hupje dat bijna meteen na de tussensprint begint.



Buiten Pola de Siero loopt de weg een kilometer lang vals plat omhoog en daarna gaat het drie kilometer aan ongeveer 4% omhoog. Een bochtig klimmetje over een redelijk smalle weg, dat de renners langs wat Asturische boerendorpjes brengt. Na dit klimmetje gaat het een paar kilometer naar beneden, met in die kilometers ook wat bochtjes. Kort achter elkaar twee zeer scherpe bochten, maar daarna wordt het weer makkelijk en even verderop is het zelfs twee kilometer vlak. Aan het eind van dit vlakke stuk begint het tweede deel van de afdaling, dat een stuk langer is. Het gaat vijf kilometer redelijk fors naar beneden, in eerste instantie over een rechte weg. Richting het eind van deze afdaling wordt het wel een stuk bochtiger, maar op één bocht na lijkt dat allemaal heel simpel. Na de afdaling is het nog drie kilometer vlak, tot we door Vega de Arriba fietsen. Hier gaan we niet rechtdoor richting finishplaats Gijón, maar slaan we linksaf. De weg waar de renners zich nu op bevinden, Camin de Huerces, begint al snel omhoog te lopen. Na 130 kilometer begint de laatste klim van de dag, de Alto de San Martín de Huerces. Deze klim is 4,5 kilometer lang en 7,2% gemiddeld. Lijkt mee te vallen, maar dat is vooral omdat de klim begint met een paar kilometer vals plat. Na twee kilometer aan 2% wordt de brede en goed geasfalteerde weg een stukje minder breed en vooral minder goed geasfalteerd. Het gaat ineens aan 6% omhoog en niet veel later aan 12%. Een kilometer aan 9% gemiddeld, altijd lekker. Vooral lekker dat de volgende kilometer nog erger is, met 12% gemiddeld en enkele stroken aan 16 tot 18%. Dit lange steile stuk boven de 10% is in totaal bijna twee kilometer lang. Pas richting de top zwakt het weer wat af richting 7%, waarna het in de allerlaatste meters van de klim ook nog even steil omhoog gaat aan meer dan 10%. Het is een aparte klim, door een woonwijkje. Enkele verdomd steile bochten, maar ook de stukken rechtdoor lopen bijzonder steil omhoog. Een kwelling van een klim, Fernando Escartin heeft zichzelf weer overtroffen. Op 15 kilometer van de finish komen de renners boven op deze Alto de San Martín de Huerces, een klim ergens in het midden van het niets.




Na de top van de klim volgt er een korte afdaling over een smalle en bochtige weg. Het gaat ongeveer twee kilometer naar beneden over deze smalle weg, maar tussendoor zijn er ook nog een paar kleine knikjes naar boven. Aan het eind van deze weg, die een paar lastige bochten heeft, komen de renners uit op een veel bredere weg. Hier gaat de afdaling verder, maar dan een stuk geleidelijker. Het gaat nog acht kilometer naar beneden, met ook een heleboel bochten, maar toch voorzie ik hier geen problemen. Heel steil naar beneden gaat het niet en de weg is breed, dus zou dit allemaal wel moeten lukken. Paar bochtjes die nog enigszins scherp zijn, maar verder kan er toch vooral heel veel bijgetrapt worden. Op een kilometer of vijf van de finish komen de renners helemaal beneden, in de buitenwijken van Gijón. De wegen zijn hier steeds breed en op een rotonde na is er in de aanloop naar Gijón bijna geen obstakel te vinden. Na een flauwe bocht naar rechts op iets meer dan vijf kilometer van de streep gaat het een kilometer zo goed als rechtdoor, voordat er op iets meer dan vier kilometer van de streep een bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het anderhalve kilometer bijna volledig rechtdoor, tot op minder dan drie kilometer van de streep. We rijden nu al door hartje Gijón. De lokale middenstand zal blij zijn met de aandacht, want deze passage brengt ons dwars door een winkelstraat. Op iets minder dan drie kilometer van de streep volgt er een scherpe bocht naar rechts, waarna we een tijdje door de volgende winkelstraat gaan rijden. Op een flauwe bocht naar rechts na gaat het nu rechtdoor tot op iets meer dan een kilometer van de streep. In de straten van Gijón is het zo goed als vlak, hoewel het nu wel een paar meter omhoog gaat en even later ook weer kort naar beneden. Op iets meer dan een kilometer van de streep volgt er dan plots een scherpe bocht naar links. Deze bocht ligt een beetje verstopt achter een muurtje, je zou 'm bijna over het hoofd zien. Na de bocht passeren de renners de boog van de laatste kilometer, het gaat nu rechtdoor tot op 700 meter van de streep. Daar ligt een rotonde, waar de renners linksaf slaan. Na de laatste bocht gaat het rechtdoor tot aan de finish, over een brede en vlakke weg langs het strand.



Gijón is een stad met ongeveer 300.000 inwoners in het noorden van Asturië, aan de Golf van Biskaje. Van oudsher is Gijón vooral een stad met heel veel industrie. Vooral ook omdat de stad beschikt over een grote haven, tot op de dag van vandaag een van de grootste van Spanje. Vroeger draaide het hier vooral om steenkool, dat werd uit de Asturische binnenlanden gehaald en dan met de trein naar Gijón gebracht, waar het dan weer verscheept werd. Tegenwoordig is die industrie gelukkig niet meer actief, maar er blijft genoeg andere industrie over. De haven heeft in de loop der jaren genoeg economische welvaart met zich meegebracht, waardoor een groot deel van de stad relatief nieuw is. Er is ook een ouder deel van de stad, met wat fraaie gebouwtjes. Onder meer aan het water, bij de jachthaven. Een klein schiereilandje heeft men volgebouwd, met een niet onaardig resultaat. Deze stad, de grootste van Asturië, is een van de meestbezochte steden van de Vuelta. Al 24 keer eerder kwam er een rit aan in deze plaats, daarnaast vertrokken hier meer dan genoeg ritten. Toch is men Gijón de laatste jaren een beetje uit het oog verloren. Alleen in 2010 en 2012 kwam de koers hier nog langs, twee keer voor een vertrek. In 2010 trokken we naar Cotobello, waar Mikel Nieve zijn ultieme doorbraak beleefde. Twee jaar later gingen we dan weer naar een andere lastige klim, Cuitu Negru. Daar won Dario Cataldo. De laatste aankomst in de stad dateert van 2003, toen begon de Ronde van Spanje met een ploegentijdrit, de winst ging naar ONCE. Rond de eeuwwisseling was Gijón een bijzonder populaire stad, want van 2000 tot en met 2003 kwam er ieder jaar een rit aan. In 2000 boekte Alvaro Gonzalez de Galdeano, het beperkte broertje van Igor, hier zijn enige overwinning in de Vuelta. Niet veel later zou hij betrapt worden op het gebruik van verboden middeltjes, maar dat mag de pret niet drukken. Eén jaar later kregen we een massasprint, met Erik Zabel als overwinnaar. In 2002 ging de zege dan weer naar Sergej Smetanine, een Rus met een achternaam die ook zomaar op de dopinglijst had kunnen staan. Verder is Gijón vooral een stad voor voetballers. Bijna alle bekende inwoners van de stad komen uit de jeugdopleiding van de lokale voetbalclub, Sporting Gijón. Dit is overigens geen leuke club, want de supporters zijn een tikje racistisch. Zo vonden ze het vorig jaar nodig om Iñaki Williams onheus te bejegenen. Gelukkig kwam karma snel om de hoek kijken, de club degradeerde naar de Segunda Division.



Aan de Asturische kust wordt het heel behoorlijk weer. 21 graden in de middag, geen kans op neerslag en redelijk weinig wind. In startplaats Caso zal het ongeveer hetzelfde weer zijn. Ook daar zo rond de 20 graden in de middag, pas tegen het eind van de dag kans op regen en amper wind. Deze tocht door Asturië begint om 13:50, de uitzending van Sporza begint uiteraard weer om 15:00. Tegen die tijd hebben de renners de eerste klim van de dag al gehad en zijn ze op weg naar de tweede klim. Met een kilometer of 50 in de benen en nog ongeveer 100 te gaan vallen we dan in de wedstrijd. De aankomst in de straten van Gijón wordt verwacht tussen 17:29 en 17:52.



Op papier is dit typisch een rit voor de vluchters. Er zijn wel wat klimmetjes onderweg, maar ze liggen wel redelijk ver uit elkaar en de relatief lange afdaling na de laatste klim nodigt normaal gesproken ook niet uit. In een normale wereld is dit een rit voor de mannen die aan het begin al het ruime sop kiezen. De zoveelste rit voor de vluchters, we hebben er nu al negen gehad, dat is toch al snel de helft. Na deze rit krijgen we natuurlijk de enorm zware etappe met aankomst boven op de Angliru. Daarom ligt het in de lijn der verwachtin dat er hier helemaal niets gaat gebeuren. Toch moeten we altijd rekening houden met Alberto Contador. Hij heeft nog drie dagen over als wielrenner. Dat hij zich nog een keer gaat tonen in de rit naar de Angliru is evident, maar bij hem valt het ook niet uit te sluiten dat hij hier iets gaat proberen. De laatste klim is in ieder geval wel zwaar genoeg om nog eens iets te ondernemen, verder is het waarschijnlijk wel lastig om hier het verschil te maken. Contador kan desondanks voor de verrassing zorgen, als hij dat niet doet is het gewoon weer voor de vluchters. Voordeel is dan weer dat deze rit een iets lastigere aanloop heeft, met al vrij snel een redelijk zware klim. Daardoor rijdt er nu misschien zowaar een keer een fatsoenlijke kopgroep weg. Ik mag in ieder geval weer vijf namen noemen waarvan er geen een in de kopgroep blijkt te zitten, uiteindelijk.
1. Bilbao. Die noemde ik tijdens de vorige rit ook al, maar toen had hij er blijkbaar geen zin in. Ploeggenoot Lutsenko zat wel vooraan en won bijna. Bilbao beschikt over betere benen, dus lijkt het me heel verstandig als hij nu in de aanval gaat. Naast het feit dat hij tegenwoordig bijzonder goed kan klimmen is hij ook nog eens rap aan de meet, dus dit lijkt een ideale rit voor hem.
2. Carapaz. Geen idee waar deze gast eigenlijk mee bezig is. Zijn hele ploeg gaat continu in de aanval, alleen hij niet. Terwijl hij van al die gasten over de beste benen beschikt. Met zijn benen had hij die hele Sander Armee lachend van de berg geblazen, maar hij koos er weer voor om in de groep der favorieten aan te modderen. Nu krijgt hij een herkansing, met minder dan een grandioze aanval neem ik geen genoegen.
3. Mas. Enric is zich al bijna de hele Vuelta aan het sparen, wachtend op zijn moment. Dat moment had eigenlijk tijdens de vorige rit moeten komen, maar hij wilde toch nog wat meer sparen. Nu moet het er dan toch maar eens van gaan komen. Of hij spaart zich voor de Angliru, dat kan ook nog.
4. De Gendt. Geïnspireerd door ploeggenoot Armee zal hij nu zelf in de aanval trekken. Aangezien iedere dertiger van Lotto Soudal ineens ritten wint kan hij niet achterblijven.
5. Costa. Geen idee waar deze flapdrol mee bezig is, maar hij zal ooit toch wel eens in de aanval gaan. Toch?! Paar jaar terug kon je hem blind noteren als het om een rit ging met zo'n parcours, maar hij is nu een schim van de Costa van toen. Alsnog blijf ik hem noemen, want je zal altijd zien dat hij ineens wel in de aanval gaat als je hem even over het hoofd ziet.

Kwam deze foto tegen op twitterz

Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. Hij viel aan. En hij viel aan.

Ik ben vanaf nu Thijs Zonneveld-fan af.