FRANKRIJK Waar kennen we de Fransen van?Van de Eiffeltoren natuurlijk, die ook op het ESF net iets vaker langskomt als Frankrijk iets bijdraagt dan gepast is. Verder van wijn, stokbrood, kaas, als favoriete vakantiebestemming van Nederlanders, hurktoiletten, dom chauvinisme, parfum, lavendel, tolwegen, Michel Platini, Eric Cantona, Zinedine Zidane (wie van die drie is eigenlijk de beste?), de Tour de France, arrogante Parijzenaren, de TGV, Le Mont St.Michel, stakende werknemers, Fort Boyard, Lodewijk de zoveelste, het Louvre, petanque en als een land waar Ivo Niehe unaniem belachelijk grote successen boekt.
Hoe doen ze het op het ESF?Frankrijk deed 62 keer mee aan het Songfestival en daarin wist het 5 keer te winnen. De Top 3 werd 16 keer gehaald, terwijl liefst 36 keer een Franse inzending het genoegen had om in de Top 10 te eindigen. Daarmee is Frankrijk de nummer 4 op de totale ranglijst van ESF-landen.
Er moet wel een sterke nuance gemaakt worden, vanwege het feit dat het overgrote deel van de Franse successen in het zwart-wit tijdperk plaatsvonden. In de eerste 30 jaar van het ESF stuurden de Fransen maar drie maal een lied dat de Top 10 miste. In de voorbije 17 edities daarentegen lukte het alleen Patricia Kaas en Amir nog om in de onderste helft van de Top 10 te komen.
De Franse successen in de begintijd werden eigenlijk vooral veroorzaakt doordat de Fransen in die periode altijd capabel waren om 'representatieve' inzendingen te sturen. Meestal ballads, met een degelijke opbouw, en vertolkt door bekwame artiesten, waar de jury moeilijk omheen kon bij het geven van de punten. Op cultureel vlak was Frankrijk en vooral Parijs, waar heel veel ESF-deelnemers vandaan komen, een voorbeeld en inspiratiebron voor de rest van de wereld. Dat onderscheidde hen van veel andere deelnemers, zoals Nederland, dat Europa destijds nog voor zich probeerde te winnen met figuren als Ronnie Tober en de Spelbrekers.
Er moet daarnaast ook wel geconcludeerd worden dat de jury in die tijd een nogal sterke voorkeur voor de Franse taal had. Dat uitte zich in veel hoge klasseringen voor Franstalige inzendingen, niet alleen uit Frankrijk zelf, maar ook uit Monaco, Luxemburg, België en Zwitserland. Met alle respect voor de uitvoerenden, maar het is onwaarschijnlijk dat al die liedjes even goed hadden gescoord als ze in het Fins of Turks waren gezongen. Het is dan ook niet verrassend dat weinig landen zo hard zijn getroffen door de afschaffing van de taalregel en de invoering van de televoting als Frankrijk.
De Franse puntenverdeling wordt enigszins beïnvloed door de diaspora, met veel punten voor Portugal en Turkije. Ook Israël krijgt regelmatig een opvallend goede score. Verder is er vooral liefde over en weer met de omringende landen, waarbij Zwitserland de gulste gever is.
Tussen Nederland en Frankrijk is er behoorlijk veel onderlinge puntenuitwisseling. Nederland is zelfs de tweede grootste donateur aan Frankrijk. Er waren 12 punten voor Catherine Ferry, Anne-Marie David, Annick Thoumazeau en Joëlle Ursull. Andersom waren er '
douze points pour les Pays-Bas' voor Maggie MacNeal, Marga Bult en Duncan Laurence (jury, van het publiek 5 punten). Ook zorgden de Fransen bijna eigenhandig voor de overwinning van Lenny Kuhr, door haar de hoogste score van de avond te geven.
Hoe ging het door de jaren heen?Frankrijk was één van de landen van het eerste uur op het ESF. Al vanaf de allereerste editie in
1956 waren de Fransen erbij. En de successen kwamen al snel. In
1957 greep Paule Desjardins het zilver, op ruime afstand van Corry Brokken. Een jaar later was het raak. André Claveau was in Hilversum de eerste man in de geschiedenis die het ESF wist te winnen.
Dors Mon Amour wist in
1958 onder meer het later veel populairdere
Volare te verslaan. Claveau, bijgenaamd
Prince de la Chanson was tevens acteur, en speelde in films met spannende titels als "
Geen vakantie voor Meneer de Burgemeester" en "
De Verrassingen van een Huwelijksnacht!"
Zo kwam het ESF in
1959 naar Cannes en dat betekende een thuiswedstrijd voor Jean Philippe, die deelnam met het vermakelijke
Oui, Oui, Oui, Oui (NL:
Ja, Ja, Ja, Ja) en 3e werd, zes punten achter Teddy Scholten. Aan het eind van de show mocht hij zijn nummer in de reprise nog eens zingen, want de organisatie had bedacht dat het wel leuk was om de hele Top 3 nog eens op te voeren na de puntentelling. Het idee werd een jaar later al weer afgeschoten.
Toch mocht Frankrijk in
1960 hun lied twee keer doen, want ze wonnen namelijk. Dat wonder werd verricht door Jacqueline Boyer, de schoondochter van Edith Piaf, met het sterke
Tom Pillibi. Het lied gaat over haar geliefde, vandaar de titel. Jacqueline zelf zou hiermee een grote hit scoren in heel Noord-Europa, en later ook een Engelse en Duitse versie opnemen. Die Duitse versie opende de deur naar een grootse carrière in Duitsland, waarin ze ook als actrice in Duitse films zou spelen.
Zo waren we in
1961 weer terug in Cannes, waar Jean-Paul Mauric 4e werd met een ode aan de lente. De Fransen konden blijkbaar alleen buitenshuis winnen, want in
1962 was het weer feest. Isabelle Aubret uit Lille won met
Un Premier Amour. Ze had het dubbele aantal punten van de runner-up Monaco. Net als in
1958 werd ook in dit jaar een ander land de morele winnaar. Het Duitse
Zwei Kleine Italiener werd een klassieker, terwijl
Un Premier Amour (NL:
Een eerste liefde) vrij snel in de vergetelheid raakte. Isabelle 'revancheerde' zich hiervoor door terug te keren in
1968 met
La Source. Dat won net niet, maar werd wel een veel groter succes. Ze zou sowieso een geweldige carrière hebben, waarin ze tot 2017 nog door Frankrijk op tournee ging.
Vanwege de kosten streek het ESF-gezelschap in
1963 niet nog eens neer aan de Côte-d'Azur, maar werd de organisatie aan de Britten gelaten. Het vervolg van de jaren '60 kenmerkte zich met (sub)topposities en één misstap: Dominique Walter werd 16e met maar één punt en miste als enige de Top 5, opmerkelijk genoeg met achteraf beschouwd één van de meer vermakelijke inzendingen van die periode. De jaren '60 werden afgesloten met de vierde Franse overwinning: Frida Boccara won met
Un Jour, Un Enfant in
1969. Zoals bekend deelde ze die winst met Nederland, UK en Spanje. Frankrijk kreeg van de meeste landen punten en zou met de regels van nu hebben gewonnen. Frida was destijds al internationaal bekend van haar hit
Cent Mille Chansons. Die gaan we hier niet allemaal plaatsen, we beperken ons tot haar winnende lied:
Vanaf de jaren '70 werden de topklasseringen geleidelijk wat minder vanzelfsprekend. Onder meer de succesvolle zanger Serge Lama werd slechts 10e in
1971. Het moet ook wel gezegd worden dat hij zijn doorgaans vrolijke repertoire op het ESF inruilde voor het nogal saaie
Un Jardin Sur La Terre. In
1974 moest Frankrijk ook noodgedwongen een jaar overslaan, door het plotselinge overlijden van President Pompidou kort voor het festival. Zo zullen we nooit weten of de Fransen hun trots opzij zouden kunnen zetten en punten hadden gegeven aan
Waterloo.
Toch waren er nog genoeg successen in deze periode. Zo werd
Et Bonjour A Toi L’Artiste in
1975 4e, achter Nederland, UK en Italië. De uitvoerende was Nicole Rieu. Geen familie van een niet nader te noemen violist uit Maastricht overigens, al hebben ze een geografische band. Nicole werd geboren op steenworp afstand van de bron van de Maas in Chaumont. Zowel voor als na haar ESF-deelname had Nicole een alleraardigste carrière, die zich wel hoofdzakelijk binnen Frankrijk afspeelde. Al nam ze nog eens een Japanse versie van haar Songfestivalhit op.
Om mee te doen voor een nieuwe overwinning was een verrassende inzending nodig. Met Catherine Ferry stuurde Frankrijk in
1976 eens geen ballad, maar een uptempo lied. En
Un, Deux, Trois (DE:
Eins, zwei, drei) viel in de smaak, want het kreeg van alle landen punten en zou altijd gewonnen hebben als Brotherhood of Man niet nog nét iets succesvoller zou zijn geweest. Het werd relatief gezien wel de best scorende nummer 2 allertijden. Ze kreeg gemiddeld bijna 9 punten per jury. Ter vergelijking: Azerbeidzjan, de winnaar van 2011, kreeg toen gemiddeld maar 5 punten per stemronde. Net als
Save Your Kisses For Me werd Catherine's lied een grote hit en een ESF-klassieker.
In
1977 lukte het de Fransen wel om nog een treetje hoger te eindigen en als eerste land het ESF vijf keer te winnen. Dat gebeurde met
L'oiseau Et L'enfant (NL:
De vogel en het kind). Een liedje dat werd gezongen door Marie Myriam, een zangeres die 18 jaar eerder als Myriam Lopes werd geboren in Luluabourg. Dat was een stad in het toenmalige Belgisch-Congo, waarmee die voormalige kolonie eerder een winnaar kon huldigen dan de vroegere overheerser. De ESF-winst was direct het absolute hoogtepunt van haar carrière, die haar in eigen land nog diverse grote hits zou opleveren. Ook is ze vaak actief geweest in de Franse delegatie op het ESF.
Hoewel deze Franse zege op het moment zelf enigszins verrassend was, paste het later beschouwd in een trend, waarin de Franse taal een steeds hoger aanzien genoot bij de juryleden. Ook in de jaren erna scoorde Frankrijk uitstekend en toen in
1979 ook nog Anna-Marie David werd gestuurd (oud-winnares namens Luxemburg) leek de 6e zege onvermijdelijk. Dat lukte echter net niet. Ze deed lang mee, maar werd uiteindelijk 3e met
Je Suis L’Enfant Soleil.
Ook in
1981 werd een derde plek bereikt. Jean Gabilou uit Tahiti werd de eerste overzeese deelnemer uit één van de Franse koloniën die meedeed. Zijn lied
Humanahum werd geopend met een kerkorgel en bezong het streven naar vrede op de wereld. Jean kende een rijke carrière, die begon in een boyband met de naam The Barefoot Boys, waarmee hij in Tahitiaanse clubs en hotels speelde. Na enkele jaren trok hij de stoute schoenen aan (deze kan er misschien beter uit, red.) en verliet hij de groep om zich bij de Banjo Boys te voegen. Met deze band had hij succes tot aan Nieuw-Caledonië aan toe. Omdat hij meer wilde, reisde hij de wereld rond en zo nam hij succesvol deel aan de Franse voorronde. Tijdens de repetitieweek in Ierland sloeg het noodlot echter toe, toen zijn vrouw thuis in Tahiti onverwachts overleed. Hij besloot het optreden toch te doen en behaalde het beste resultaat van Frankrijk in de jaren '80. Na het ESF kende hij nog vele successen, vooral op de eilanden in zijn eigen regio.
En daarmee hield het even op voor de Fransen, want in
1982 deden ze niet meer mee. Volgens de Franse NPO was het niveau van het ESF flink gekelderd en met de vele oubollige inzendingen nogal uit de tijd. Dat was op zich geen incorrecte constatering, want na het herinvoeren van de taalregel (en eveneens vanwege de truttige smaak van de jury) was het ESF inderdaad in een glijvlucht geraakt, waar jaarlijks buiten een handjevol toppers vrij veel ouderwetse bagger aan meedeed. In plaats van weggaan, kun je uiteraard ook proberen om zelf het niveau op te krikken. En dat zou het tweede Franse net vanaf het jaar daarna doen. En ongetwijfeld ook omdat de kijkcijfers nog steeds uitstekend waren.
Toch lijkt het erop dat het de Fransen nog een flinke periode is nagedragen dat ze zich zo negatief over het ESF hadden uitgelaten. De resultaten in de rest van de jaren '80 waren teleurstellend. Er werden nog wel drie 8e plaatsen gescoord, maar gegeven de bevoordeling van de taal, was dat toch vrij mager. Ook omdat in deze periode landen als Zwitserland, Luxemburg en zelfs België wisten te winnen, en al die landen behaalden daarnaast nog meerdere Top 5 posities. Zelfs de internationaal beroemde zanger Gerard Lenorman kwam tot zijn eigen grote teleurstelling niet verder dan een 10e plaats. Het meest opmerkelijke wapenfeit was een ietwat dubieus record in
1989, toen Frankrijk de elfjarige Nathalie Pâques stuurde, de jongste deelnemer allertijden. Ze werd 8e, en direct erna werd de minimumleeftijd op 16 jaar gezet, om dit soort excessen te voorkomen.
De stemming sloeg om met het ingaan van de jaren '90. De Fransen kwamen toen twee keer heel dicht bij een overwinning, en hadden er ongeacht voor welke van de twee pogingen wel minimaal eentje verdiend, vanwege het sturen van dit soort topkwaliteit. In
1990 deed Joëlle Ursull mee. Dat was de toen 29-jarige ex-Miss Guadeloupe en zangeres van de succesvolle band Zouk Machine (met die naam waren ze hun tijd in Nederland een soort van ver vooruit). Haar lied
White And Black Blues deed lang mee om de zege, en stond met nog zeven jury's te gaan zelfs gelijk met latere winnaar Italië (mede dankzij 12 punten uit Nederland), maar moest later toch het onderspit delven. Ze werd dus 2e, in punten gelijk met Ierland, maar Frankrijk kreeg vaker 12 punten en dus werd Ierland 3e. Een belangrijke regel, zo zou het jaar erna blijken.
Omdat zo'n tropische verrassing blijkbaar in de smaak viel, mocht in
1991 de Tunesische zangeres Amina de Fransen vertegenwoordigen. Ze werd toen ook verkozen als beste Franse zangeres van het jaar, dus dat was een selectie die met vertrouwen gemaakt kon worden. Op het ESF trad ze als 9e op, direct na de Zweedse Carola, en bij de puntentelling bleken die twee dames elkaars grootste rivalen te worden. Tot aan het einde ging het gelijk op. Toen Italië als laatste land de punten mocht geven, had Carola een voorsprong van 7 punten op Israël en 12 punten op Frankrijk. Omdat de 1 t/m 10 naar andere landen gingen, was de Italiaanse 12 beslissend voor de uitslag, en die punten gingen naar Frankrijk, waarmee Zweden en Frankrijk dus gelijk eindigden. Ze kregen beiden ook nog even vaak 12 punten, maar omdat Carola meer tienen kreeg, greep Frankrijk in tegenstelling tot een jaar eerder nu mis in zo'n gelijkspel, en resteerde wederom een 2e plaats.
Het is nooit helemaal te bewijzen, maar er is een goede kans dat de afwezigheid van Nederland op dit ESF op
4 mei 1991 de Fransen de das omgedaan heeft. Nederland en Frankrijk gaven elkaar immers vaak goede scores, terwijl Nederland maar zelden iets over had voor ABBA-achtige deuntjes, zoals die van Carola. Amina scoorde in Nederland ook een veel grotere hit dan Carola, maar dat was dan slechts een heel schrale troost.
De Fransen bleven in het begin van de jaren '90 kwaliteit sturen. In
1994 ging Patrick Fiori uit Marseille met het lied
Mama Corsica. Hij bezingt hierin zijn liefde voor het eiland als een moeder die er altijd is om hulp te bieden aan een ieder die naar haar toe komt. Een gedeelte van het lied is in het Corsicaans gezongen, dat was een primeur op het ESF. Het lied kwam bij 8 jury's in de Top 3, wat een 4e plaats betekende. Hoewel het over de grens alleen in Nederland een hitje werd, betekende het voor Patrick zijn doorbraak naar een zeer grootse carrière, waarin hij 9 gouden en 3 platina platen zou ontvangen voor zijn CD's in Frankrijk. In het dagelijks leven is hij getrouwd met
Miss Rhône-Alpes 2000, met wie hij twee kinderen kreeg en op professioneel vlak werkte hij samen met zo ongeveer alle grote Franse artiesten van de voorbije 30 jaar. Een groot succesverhaal dus, we kunnen alleen maar hopen dat Nederlandse TROS-zangers van het kaliber Grad Damen of Stef Ekkel nooit op het idee gaan komen om dit prachtige liedje te verkrachten in een Nederlandse hoempa-versie.
In
1995 deed er daadwerkelijk een inwoner uit Corsica mee. Nathalie Santamaria uit Ajaccio, van wie we na het ESF weinig meer vernomen hebben, eindigde ook op een verdienstelijke 4e plaats met
Il Me Donne Rendez-Vous. Nadat in
1996 een inzending in het Bretons en in
1998 een zangeres uit Martinique hopeloos faalden, werd er rond de eeuwwisseling weer meer op zeker gespeeld met traditionele ballads. Mede dankzij de grote successen van Céline Dion in die periode, kenden deze Franse chansons een flinke opleving in een groot deel van Europa. Hoewel België in dit genre in
1998 al goed scoorde, mislukten de Franse pogingen in
1999 en
2000 nog jammerlijk. Met te saaie ballads werd het beoogde effect in deze jaren niet bereikt. En in zekere zin gold voor deze twee zangeressen ook wel het Eindhovense cliché dat '
innerlijk belangrijk is, maar ge mot er wel mee over straat kennen'.
In
2001 was er daarom een mooie zangeres geïmporteerd uit Canada, en was er een liedje geschreven door Robert Goldman (de broer van Jean-Jacques Goldman, de vaste schrijver van Céline Dion) dat door de opbouw drie minuten bleef boeien. Natasha St.Pier was deze zangeres.
Je N'Ai Que Mon Ame (NL:
Ik heb alleen mijn ziel) was het liedje, dat een 4e plaats zou bereiken. Wie weet had dit zelfs nog iets meer kunnen zijn als de Franse versie was gebruikt op het ESF, in plaats van een wat onnatuurlijke mengelmoes met Engels. Voor Natasha betekende dit wel haar grote doorbraak, waarin ze diverse grote hits scoorde in het Franstalige deel van Europa en in haar vaderland. Tegenwoordig doet ze het iets rustiger aan. Ze is getrouwd met een Parijse brandweerman en nog regelmatig actief op de Franse en Waalse TV.
In het jaar
2002 herhaalden de Fransen deze prestatie ongeveer, toen Sandrine Francois een 5e plaats bereikte.
Il Faut Du Temps was wederom een zeer goed uitgevoerde ballad, met een typische Eurovisie-opbouw, die goed landde bij het publiek. Voor Sandrine zelf was dit meteen het grote lichtpunt in haar zangcarrière, want in tegenstelling tot Natasha St.Pier brak zij nooit echt door.
Een jaar later bleken de televoters uitgekeken op de traditionele Franse inzendingen, toen
Monts Et Merveilles slechts 18e werd. En dat leidde in Frankrijk tot een probleem. Want wat nu te doen? In vroegere tijden zou de jury altijd wel bijspringen om het grote ESF-land Frankrijk in hun mooie Franse taal en met loepzuiver zingende artiesten naar een leuke Top 10-positie te duwen. Maar de televoters zijn keihard, en willen gewoon vermaakt worden. Het was een overgang waar meerdere traditionele ESF-landen in die periode mee worstelden, zoals Nederland, Ierland, UK (nog steeds), Spanje (vermoedelijk voor altijd), Zwitserland en België.
Er werd ook eigenlijk geen oplossing gevonden. Achtereenvolgens faalden de Belg Jonatan Cerrada, de Israëlische Ortal, de zingende dorpskapster Virginie Pouchain en in
2007 werd een dieptepuntje geboekt met Les Fatals Picards, die in het jaar na Lordi 'iets met rock moesten doen', maar dat beter hadden kunnen laten. In
2008 scoorde Sébastien Tellier met
Divine wel een grote hit (mede dankzij een Renault-reclame), maar op het ESF bleven prestaties uit.
Om het probleem tijdelijk het hoofd te bieden (en als dat niet zou lukken vermoedelijk voor het laatst deel te nemen) werd in
2009 één van de allergrootste Franse sterren gestuurd, namelijk Patricia Kaas. Een zangeres die al tientallen jaren de wereld veroverde met haar prachtige chansons. Leuk vergelijkingsmateriaal is hierbij dat Nederland dat jaar ook een aantal van zijn allergrootste sterren stuurde, die al tijden aan de weg timmerden, namelijk de Toppers. Ieder land heeft zo zijn eigen culturele standaard...
Het moet wel gezegd worden dat Madame Fromage het vanaf de 3e startpositie bij de televoters ook weer niet zo heel veel beter deed dan Gordon en Co. Ze werd 17e, ruim achter pareltjes als
Hora Din Moldova en het Armeense
Jan Jan. Bij de jury werd ze 4e en gecombineerd 8e, dus redde ze de trots van de natie in elk geval wel.
Ook in
2010 werd er creatief intern geselecteerd. De Congolese Jessy Matador mocht met zijn WK-liedje
Allez, Ola, Ole naar het ESF. Hoewel de achtergrondzangeres tijdens de repetities bepaald niet toonvast bleek, en een goede score daardoor onwaarschijnlijk geacht werd, was zij op de finale avond nagenoeg geheel uit de show geschreven, waarmee dit lied wederom het linkerrijtje wist te halen. Het nummer viel ook buiten Frankrijk in de smaak, met diverse Top 10-klasseringen in Europese hitlijsten. Het enige wat nog ontbrak was succes van de Franse voetballers. Die zochten vooral ruzie met elkaar, en waren bijna nog eerder thuis uit Zuid-Afrika dan Jessy en zijn collega's uit Oslo.
In
2011 moest het dan toch maar eens gebeuren. Een nieuwe Franse zege en een opvolger voor Marie Myriam. De zanger Amaury Vassili bracht het klassieke nummer
Sognu. Amaury had het bijzondere talent om een zeer divers publiek te trekken met zijn klassieke muziek. In 2009 scoorde zijn debuutalbum direct dubbel platina. Tijdens een niet zo sterk ESF-jaar was hij vooraf huizenhoog favoriet. Dit speciale nummer, gezongen in het Corsicaans en in een uniek genre, zou alle andere inzendingen overbodig maken. Ook in Frankrijk begonnen ze er iets te veel in te geloven, want al voor het ESF werd de zaal voor
2012 geboekt, want dan ging het ESF immers in Parijs plaatsvinden. Tijdens de repetities ging alles prima, en leek er geen vuiltje aan de lucht. Totdat het opeens om het 'echie' ging. De zenuwen sloegen toe bij de jonge zanger, en er kwam nauwelijks nog een hoge noot uit zijn strot. Het zweet brak hem uit en hoewel het naar het einde toe iets beter ging, ontbrak alle overtuiging die bij een overwinnaar hoort. Met een verbeten grimas worstelde hij zich naar het slot van het lied, dat al zijn kracht met deze uitvoering had verloren. Later klaagde hij dat zijn oortje stuk was, maar dat is ietwat ongeloofwaardig, omdat het voor de jury's ook mis ging. Het werd uiteindelijk zelfs geen Top 10, maar slechts een 15e plaats.
Deze klap kwamen de Fransen maar moeizaam te boven. De vier inzendingen erna eindigden allemaal bij de onderste 5. In
2012 mocht de Indonesische Anggun het proberen. Ondanks dat dit een grote naam was, kwam ze niet verder dan de 22e plaats. In
2013 had X-factorwinnares Amandine Bourgeois uit Angoulême niet zo’n grote naam, maar wel een beter lied.
L’Enfer Et Moi moest echter als eerste aantreden in Malmö, en die tegenslag was haar inzending te veel, getuige de 23e plaats. In
2014 volgde het dieptepunt met de groep Twin Twin, die op het ESF kwamen melden dat ze graag een snor wilden hebben. Die schijtlolligheid viel volledig verkeerd bij het publiek en voor het eerst in de historie werd Frankrijk laatste. De schande van de rode lantaarn wist Lisa Angell in
2015 ternauwernood te vermijden. Ze werd vanaf de tweede startpositie 25e met
N’Oubliez Pas. Dat was na het sterke optreden toch wel wat te weinig eer voor dit mooie nummer.
Pas in
2016 draaide de wind, en de verantwoordelijke daarvoor was Amir. Hij is Joods, met ouders uit Marokko en Tunesië en emigreerde op jonge leeftijd naar Israel. Daar zou hij later doorbreken als zanger, wat de aandacht trok uit zijn geboorteland. In de Franse versie van The Voice werd Amir derde en daarmee was hij ook daar beroemd. Zijn bekendheid werd verder vergroot over Europa met zijn ESF-lied
J’Ai Cherché. Dit liedje deed het meteen goed bij de bookmakers, en heel even werd er gefluisterd over Franse winst. Dat lukte niet, maar het charismatische optreden viel zeer goed in de smaak en leidde naar een fraaie 6e plaats. Dat was de beste score sinds 2002 en een extra fraaie prestatie voor deze Amir, die sinds zijn geboorte doof is aan zijn rechteroor.
Ook in
2017 kwam er weer een verdienstelijk resultaat. Alma werd 12e met
Requiem. Haar vader is een succesvolle zakenman en haar moeder is een schilder (en bij zo’n introductie krijg je het gevoel dat de secretaresse op de zaak ook nog wel eens een beurt krijgt, maar daar gaat het nu even niet om). Alma werd geboren in Lyon, en woonde ook in Lille, Brussel, Miami, meerdere plekken in Brazilië, Milaan en Parijs. Kortom, ze moet ondertussen weten wat er in de wereld te koop is. Haar zangcarrière ging vanaf 2012 als een speer. Ze trad op in een bar in Brussel en dat viel zo in de smaak dat ze een jaar later op de Franse TV bij de show van Natasha St.Pier mocht komen. En daar was toevallig ook Céline Dion aanwezig, die laaiend enthousiast werd na Alma’s vertolking van een liedje van Chimène Badi en op die manier kwam ze ook in contact met Khaled en Lisa Angell. Haar doorbrak was dan ook snel een feit, en dat leidde onder meer naar het Eurovisie-podium. Daar deed haar lied niet mee om de prijzen, maar een nieuwe uitslag in het linkerrijtje was zeker netjes.
In
2018 speelden de Fransen wat meer op het sentiment, met de inzending
Mercy van het duo Madame Monsieur. Dit ging over de vluchtelingencrisis, een actueel thema, en er werd verwacht dat Frankrijk nu wel mee zou strijden om de overwinning. Dat zat er echter geen moment in. De boodschap kwam niet goed over, en het vlakke optreden met een overdaad aan
Mercy’s in de slotminuut leidde naar een tegenvallende 13e plaats.
Bilal Hassani. In
2019 was er weer een inzending met een verhaal. Bilal Hassani was een bijzondere verschijning en in die hoedanigheid versloeg hij dankzij de televoters de juryfavoriet Seemone in de voorronde met het lied
Roi, geschreven door Madame Monsieur. In aanloop naar het ESF was er nogal wat ophef in Frankrijk, onder meer rond antisemitische tweets die Bilal in het verleden had gedaan. Ook verscheen er een geënsceneerd filmpje, waarin Bilal zogenaamd de aanslagen in Parijs verheerlijkte. Uiteraard waren er ook de nodige onsympathieke opmerkingen over zijn geaardheid en uiterlijk. Naar het ESF toe had eigenlijk niemand het nog over zijn matige liedje, en om dat toch maar vooral zo te houden werd het optreden opgevrolijkt met twee danseressen, één slechthorende en één met fysieke beperkingen. Frankrijk schoot daarna omhoog bij de bookmakers, maar op een ESF gaat het toch vooral om het liedje, en dat was slechts goed genoeg voor de 16e plaats.
Zo is Frankrijk dus over de hele periode gemeten één van de meest succesvolle ESF-landen, maar heeft de wisselvalligheid in de recente jaren flink toegeslagen. Het is in elk geval niet meer het gidsland van de beginperiode van het Songfestival. Gelukkig gaat het nu weer een aantal jaar goed, met ook sterke voorrondes, en is het te hopen dat de goede lijn wordt doorgetrokken.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Franse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
SPOILER
De Sahara is zonder meer erg droog.